MUZ user-reviews

quote:

BELLWETHER - Seven And Six (Rustbelt Records)

In 2002 werden we al verrast door het opmerkelijk sterke album Home Late van deze Amerikaanse band uit Minneapolis, dat door Americana-liefhebbers als één van de hoogtepunten van dat jaar werd beschouwd. Nu is de band terug met Seven And Six, wederom een plaat vol pure Americana-juweeltjes.

Tien stuks hebben frontman Eric Luoma en zijn bandgenoten er deze keer ingespeeld. Stuk voor stuk worden ze weer gedragen door zijn weemoedige stem, die qua geluid wat tussen Ryan Adams en Neil Young inzit. Een vrolijke Frans is hij niet, maar dat geeft helemaal niets. Ellende levert vaak mooie muziek op en ook nu gaat die theorie op. Met een speelduur van nog geen 40 minuten, voorkomt de band ook dat ze je gaan irriteren met hun klaagzang.

Arme Luoma, je krijgt medelijden met hem als je hem hoort. Hij is een pure romanticus, dat kan niet anders. Helaas zien die vrouwen dat niet in. Of ze zien het veel te kort in en verlaten hem weer. Songtitels als Miss You Twice zeggen in dit geval voldoende.

De muziek varieert prima bij de teksten. Er zijn lome, broeierige en weemoedige ballades, zoals het schitterende Catalina. Op het moment dat Luoma wat hoopvoller klinkt, gaat het tempo wat omhoog, zoals in het sterk opgebouwde This Time. Maar altijd is er die pijn, die je door de songs heen kan voelen. Schuurt er een harmonica mee, dan schuurt het hart van Luoma ook. Dan moet je ook wel een ijskonijn zijn, wil je eigen hart niet een heel klein beetje meeschuren. Want Luoma is geloofwaardig. Ook dat maakt dat je je niet gaat ergeren aan de weemoed in de nummers. Je gelooft hem dan als hij uitbrengt dat hij dacht dat een oude geliefde dood was, of dat ze zijn favoriete zorg is.

Al luisterend realiseer ik me echter steeds meer dat het gevoel dat Luoma overbrengt in sommige nummers moeilijk in woorden is te vangen. Ik zou willen schrijven over die stem, die je soms doet rillen en slikken, maar juist dat lukt me niet echt. Je moet gewoon luisteren, steeds weer. Al luisterend doemt het plaatje dan vanzelf bij je op.

Wie dat doet, is op den duur verkocht. Die begrijpt dat Bellwether één van de best bewaarde Americana-geheimen is, die schandalig genegeerd wordt in de grote media. Al zal het Luoma geen windeieren leggen, want zelfs daar weet ie vast nog wel een song over te schrijven!

quote:

Op zaterdag 5 maart 2005 10:09 schreef Dinosaur_Sr het volgende:
Het blijft een leuk topic, en het blijft zonde dat ik maar geen tijd heb om erin te schrijven. Maar ik heb dan ook al in een jaar geen nieuwe cd meer gekocht, alleen maar oudere tweedehandse. Solly.

quote:

KING ME - Happy Happy (My First Sonny Weissmuller)

Het Rotterdamse King Me vernoemde zich bij de oprichting ooit naar een song van Will Oldham. Met die zin begint elke review en elk artikel over de band rond Michael Milo, dus ook deze. Alleen al omdat het zo mooi weergeeft hoe muziek je kan inspireren, bijvoorbeeld tot het kiezen van een bandnaam.

Smaak kan de heren in ieder geval niet ontzegd worden, want er zijn slechtere songs denkbaar om je bandnaam aan te ontlenen. De invloed die Oldham op de mannen had, lijkt op dit album echter niet verder te gaan dan de naam. Waar Will Oldham droevige songs maakt met de wortels in de country en de folk, daar doet King Me in indierock. De enige overeenkomst met Oldham op dit album is misschien de melancholiek die in de nummers en teksten doorklinkt.

Muzikaal zit King Me zoals gezegd in een totaal andere hoek. Ik had het dan ook te billijken gevonden als men zich bij de oprichting "Range Life" had genoemd. Waarom? Luister maar naar de Pavement-achtige gitaarlijnen waarmee een nummer als Back From War opent of die door Soaps heen zwieren. Wellicht had Pavement wel zo geklonken als Stephen Malkmus niet uit Stockton was gekomen, maar in pakweg Kralingen geboren was.

Met "Spirit Ditch" had ik ook kunnen lezen, want de vervormde zang, gitaarerupties, trompetjes en pakkende refreinen in The Happy Heater, You Know I Like Blondes... en Big Boy Song doen toch erg Sparklehorse-achtig aan.

Toch had "Street Spirit" me de meest voor de hand liggende bandnaam geleken, want de echo van Radiohead ten tijde van The Bends klinkt toch wel in minstens de helft van de nummers door. Neem daarbij wel van mij aan dat Milo niet zo geforceerd experimenteel wil zijn als Yorke en ook niet zo'n zeikerd is. Die emotionele voordracht zit nu eenmaal in zijn stem en eerlijk is eerlijk, het levert fraaie muziek op.

Dat King Me zich echter gewoon King Me noemde is maar goed ook. Want de heren zijn geen simpele navolgers, ze hebben wel degelijk iets eigens. Zo is dit Happy Happy een prima album van Nederlandse bodem geworden, dat weliswaar het hoge niveau van Coparck en Hallo Venray niet benadert, maar toch weer een release is waar we trots op mogen zijn. En waar Milo ons in Vera op het hart drukt om ons vooral te herinneren wat Vera zei (Let's all take a knife), zo druk ik u op het hart vooral deze release niet te vergeten als u straks in december uw jaarlijstje gaat opmaken. Het zou zomaar uw eigen favoriete kleine bandjesplaatje kunnen worden.

quote:

Op zaterdag 5 maart 2005 20:33 schreef Seborik het volgende:

[..]

Ben wel nieuwsgierig naar een review over jouw Bernstein-boxen eigenlijk.

quote:

Op zondag 6 maart 2005 19:37 schreef nipeng het volgende:
Waarom doe je geen reviews meer voor de FP, Methodmich?

Je mag ook reviews submitten van eigen recente cd's ( http://frontpage.fok.nl/submit/form en dan bij "Type submit" review kiezen). Over daadwerkelijke plaatsing ga ik niet overigens.

quote:

TUNGG - Mother's Daughter And Other Songs (Static Caravan)

Ik stel me Mike Lindsay en Sam Genders voor als een stel dolende zielen, die het liefst oude hippies waren geweest en in hun hart misschien zelfs wel Simon & Garfunkel. Lekker ronddwalen door de ongerepte Engelse natuur, voor zover die nog te vinden is. Naakt picknicken tussen de konijnen, wilde bloemen, allerhande vogels en wat er dan ook maar in de buurt is. Lekker, onder vrienden en vriendinnen. Roestige folksongs spelen op de gitaar, tweestemmig zingen, over van alles en nog wat. Over meisjes die gelukkig niet van Satan zijn (Fair Doreen), over de natuur (Song Of The Sea) of over die vrouwen die je steeds maar weer verrassen (Surprise Me 44).

Maar, wat moet je dan als je anno 2005 geen dolende hippie meer kunt zijn, zonder volledig voor gek verklaard te worden door je omgeving? Als je eigenlijk een stadsjongen bent, opgegroeid met de hippe muziek van nu? Dan combineer je het beste van wat je bent en wat je wilt zijn.

Kortom, Lindsay en Genders - want zij zijn Tunng - maken folkliedjes in een modern jasje. Wat krijg je dan? Allerhande samples uit films die ergens in het nummer opduiken, onbekende stemmen die vervormd worden, een cello, een wegrijdende tram... Vervreemdende geluiden dus, die je verwarren. Want wat willen ze nu eigenlijk? Waar komt die plots opduikende vrouwenstem in Tale From Black ineens vandaan? Wie zitten er in dat koor op Surprise Me 44, dat tegen het einde ineens mee gaat doen en zich The Shaston Criers noemt?

Luisteren naar Tunng is je verwonderen, keer op keer. Dat wil niet zeggen dat men ook telkens verrast. Want op gegeven moment gaan sommige trucjes op elkaar lijken en herhaalt men zich af en toe. Weer een stevige drum en een knarsende boor. Dan bekruipt je het gevoel dat het misschien leuker was geweest om ook eens gewoon een oeroud aandoend folknummer te spelen en daar eens niet lekker modern door heen te gaan rommelen. Fair Doreen benadert die aanpak het meest en is daarom ook het makkelijkste nummer van de plaat, maar zeker niet het minste.

Aan de andere kant, het is ook weer geen gezocht experiment van de heren. Zo zijn ze, ze weten niet beter en kunnen niet anders. Althans, zo lijkt het. Het beste van twee werelden, ik zei het al. En dus mag een song als Kinky Vans bruusk in stukken worden gehakt en als een soort collage door je speakers heen deinen. Wellicht kunnen hippe meisjes er nog op dansen ook. Weinig folkartiesten die daar in slagen. Tunng doet het en levert zo een album af waar je niet snel klaar mee bent. Al is het alleen maar door de ingenieuze tekening op de hoes, waarin dieren en mensengezichten in elkaar overgaan, als was het een.... Juist, een zoekplaatje.