MUZ user-reviews

quote:

Op donderdag 12 mei 2005 19:14 schreef DaisyDuke het volgende:
Ken alleen "Every Time A Bell Rings An Angle Gets His Wings", maar jouw recensie zou zo van toepassing kunnen zijn op die plaat.

quote:

Op donderdag 12 mei 2005 19:14 schreef DaisyDuke het volgende:
Ken alleen "Every Time A Bell Rings An Angle Gets His Wings", maar jouw recensie zou zo van toepassing kunnen zijn op die plaat.

quote:

Op donderdag 12 mei 2005 19:53 schreef methodmich het volgende:

[..]

Dat was de vörgånger?

quote:

Every Time a Bell Rings an Angel Gets His Wings (2002)
The Raging Sun (2003)
A Sunset Panorama (2005)

quote:

Op vrijdag 13 mei 2005 00:09 schreef DaisyDuke het volgende:

[..]

De debuutplaat.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2005 16:25 schreef methodmich het volgende:
Okee. The Raging Sun was geloof ik een fikse tegenvaller toch?

quote:

Op vrijdag 13 mei 2005 19:46 schreef methodmich het volgende:
Goed. Ga jij ook nog een review maken?

quote:

Op vrijdag 13 mei 2005 20:09 schreef methodmich het volgende:
Okee. Dan hoop ik wel dat niemand anders hem tussendoor heeft gekocht.

quote:

RYAN ADAMS & THE CARDINALS - Cold Roses (Lost Highway)

Ryan Adams maakte in eerste instantie faam als frontman van de alt. countryband Whiskeytown. Toen al werd duidelijk dat Adams behalve een gevoelige, melancholische kant ook niet vies was van een beetje rock op zijn tijd. Het leverde enkele albums vol intense rock-Americana op, die zich perfect leende voor de indringende en bijtende zang van Adams.

Met het schitterende album Heartbreaker uit 2000 liet Adams horen ook als solo-artiest een bijzonder hoog niveau te kunnen halen. De scheidingsplaat hoort wat mij betreft tot de beste platen ooit gemaakt. Adams bereikte een jaar later een groter publiek met het veel gepolijstere Gold, terwijl zijn verzameling "kliekjes" uit 2002, Demolition, ook van een niveau was dat sommige artiesten met hun beste werk nog niet bereiken. De bijzonder productieve Adams kwam in 2003 zelfs met drie platen. Rock 'n Roll was een misser, Adams-onwaardig, terwijl dubbelaar Love Is Hell weer wel prima was. Zo kwam het dat Adams vier jaar achtereen present was in de top 10 van mijn eindejaarslijstjes.

Na een jaar zonder plaat is daar nu ineens Cold Roses. Adams laat zich op deze plaat begeleiden door een band genaamd The Cardinals. Hierin zitten een gitarist, een drummer, een gitariste en een bassiste. Die beide dames zorgen ook voor vrouwelijke vocalen, iets wat bij Adams altijd gewerkt heeft. Denk aan Caitlin Cary in Whiskeytown. Ook aanstormend talent Rachael Yamagata voegt wat pianospel en zang toe op deel 2 van de plaat.

Jawel, deel 2, want Cold Roses is een dubbelaar geworden. Voorganger Love Is Hell was dat feitelijk ook, maar die werd in twee keer gereleased. Nu is dat niet het geval. Er is geen duidelijk onderscheid tussen beide delen, hoewel deel 2 iets rustiger overkomt. Toch is het recept bekend. Adams zingt zijn soms mistroostige liedjes over de liefde en doet dat meestal ingetogen, maar af en toe wat heftiger rockend.

Het levert weer negentien nieuwe nummers op, die variëren van prima (Magnolia Mountain, Sweet Illusions, Now That You're Gone, Easy Plateau, Let It Ride, Cold Roses en Friends kunnen zich zo meten met zijn beste werk), degelijk en beduidend minder geslaagd (het niemendalletje [i]Beautiful Sorta bijvoorbeeld). Goed beschouwd kon je dat ook zeggen van Love Is Hell, zodat Adams met deze plaat min of meer op herhaling gaat. Grootste verschil met die plaat is dat de hoogtepunten nu wat talrijker zijn, overeenkomst is dat ook nu geldt dat één plaat van pakweg 12 goede nummers een betere optie was geweest.

Grote kans dat ook Cold Roses weer een hoge notering in mijn eindejaarslijst gaat behalen, maar het is weer niet dé plaat die je Adams toedicht. Prima plaat hoor, maar net als de voorgangers staan er weer te weinig nummers op die direct in je op komen als de naam Adams valt. Dan denk ik namelijk nog steeds aan songs van Whiskeytown en vooral dat schitterende solodebuut. Niet eerlijk, want die plaat kwam uit Adams' hart en de rest uit zijn brein. Het is juist dat feit wat het verschil maakt tussen een klassieke plaat van tijdloze schoonheid en een simpelweg goede plaat. Cold Roses is dus dat laatste.

quote:

AMIRA - Rosa (Snail Records)

Bent u ook zo iemand die het Songfestival maar een flauw festijn vindt, waarin het tegenwoordig meer om de outfits en de act gaat dan om de muziek? Sinds het toegestaan is om in het Engels te zingen, is geen land meer van het andere te onderscheiden qua liedje. Vroeger, ja, toen zongen de Turken nog in het Turks, de Russen in het Russisch en de Joegoslaven in de Slavische taal. Wij zongen in het Nederlands. Onvergetelijk, naar men zegt.

De looks en de act gaan voor de muziek, het is al jaren zo. Nu prikken fijnproevers als u en ik - want kom op, anders leest u dit topic toch niet? - daar wel doorheen, hoe moeilijk soms ook. De ingezette vervlakking tast namelijk ook de radio als middel tot het ontdekken van spannende, nieuwe muziek aan. Vaste playlists die verplichten de nieuwe CD van Kane op alle mogelijke manieren te pluggen en een middagprogrammering die op alle stations volstrekt inwisselbaar is. Gelukkig is er internet.

Via internet stuitte ik op Amira, een Bosnische zangeres van 28. Bosnië-Herzegovina. Mysterieus land. Zwaar geleden in de Joegoslavische burgeroorlog. Indringende beelden van huizen met kogelgaten, blauwhelmen die soms net zo erg waren als rebellen en mensen die blij waren met de kleinste dingen die via hulpacties daar terecht kwamen. Dan lees je over de sevdah, een soort gevoel dat alleen mensen in voormalig Joegoslavië schijnen te kennen. Een soort mix van lijden en verlangen, van berusting en hoop. Als je toch al een referentiekader wilt, dan de Portugese saudade, die weer in de fado doorklinkt.

Plaat maar eens beluisterd. Ik ben behoorlijk onder de indruk, moet ik zeggen. Amira heeft namelijk een fantastische stem. Zo één die alle emoties over lijkt te kunnen brengen en die perfect bij het sevdah-gevoel past, als ik dat tenminste juist heb geïnterpreteerd. Ze heeft bovendien een prima verzameling muzikanten om zich heen verzameld, waarvan violist Slobodan Stancic en multi-instrumentalist Mustafa Santic het meest in het oog springen. Ook Kim Burton, een journaliste en volgster van de Balkan-muziek, speelt mee in enkele songs.

Songs die stuk voor stuk hun wortels hebben in de Bosnische en Macedonische achtergrond. Stuk voor stuk gezongen in die talen en dus onverstaanbaar voor ons Nederlanders. Dat houdt in dat je totaal niet op de teksten let en slechts naar de zang en muziek luistert. Dan hoor je pas hoe fantastisch de stem van Amira is, hoe ze die onder controle heeft en hoe ze er mee over de melodie heen kan zwieren. Lang geleden dat ik zo'n bijzonder vocaal talent hoorde.

En nu wilt u weten hoe de muziek is. Wel, die doet denken aan zigeuners op rondreis. Veel accordeon, viool, klarinet en zwierige ritmes. Maar even makkelijk wordt er een slidegitaar ingezet of laat Amira zich slechts op piano begeleiden. Het 60 pagina's tellende tekstboekje is een groot goed bij de plaat, want het is uiterst interessant om te lezen hoe de opnames verlopen zijn. Songs opgenomen in het halfdonker en volgens de overlevering zelfs één volledig in het duister opgenomen en door Amira huilend gezongen song. Met een Engelse vertaling van alle teksten, die je in staat stelt alles nog beter te begrijpen.

Luisteren naar Amira is een bijzondere gebeurtenis en misschien een net iets te lange zit. De 12 songs klokken samen ruim een uur. Geschikt voor warme dagen, maar ook in de vroege ochtendschemer of het holst van de nacht. De stem vult de ruimte en het is moeilijk voor te stellen dat dit je nergens raakt. Of je van de stijl houdt is een tweede, maar alleen al voor de stem is het de moeite waard om de plaat eens te beluisteren. Wellicht raakt u net zo onder de indruk als ik. Bosnië-Herzegovina, 12 points.

quote:

MONZA - Grand (EMI)

Stijn Meuris is een Vlaming die eerder met zijn band Noordkaap probeerde België en in mindere mate Nederland te bestormen. Na het opheffen van Noordkaap ging Meuris verder met Monza. Erg veel veranderd niet. Meuris is geen vrolijke ziel, die echter schitterend over zijn ellende en onvrede kan schrijven. In die zin is hij te vergelijken met Luc DeVos van Gorki, al is Meuris serieuzer en ontbreekt een relativerende knipoog vrijwel altijd.

Een man die toch al niet vrolijk is, kan volledig instorten als hij wordt geconfronteerd met diepe ellende. Dat overkwam Meuris toen zijn vriendin zelfmoord pleegde. Grand is niet los te zien van het persoonlijk drama dat Meuris meemaakte en moest verwerken. Want vrijwel de hele plaat is een persoonlijke therapeutische sessie van Meuris geworden.

Dit uit zich uiteraard vooral in mans teksten. In Naar Men Zegt verhaalt Meuris bijvoorbeeld over het onvermogen van mensen om zich echt in het verdriet van een ander in te leven, We Noemen Dat Een Mooie Dag gaat over het alsmaar doorgaan van mensen en het ophouden van de schijn dat alles goed gaat en Fantoompijn handelt zelfs letterlijk over de pijn die komt als iemand een tijdje dood is en het gemis pas dan toeslaat.

Weinig vrolijks dus, wat ook doorklinkt in de muziek. Meuris heeft een prima band rond zich verzameld, die zich eerst even mag uitleven in een anderhalve minuut durende instrumentale track en vervolgens de perfecte ondersteuning voor Meuris vormt. Dan weer ingetogen, dan weer heftig meerockend als de emoties Meuris mee voeren.

Pijnlijk wordt het pas echt in Alles Half, dat gepresenteerd kan worden als liefdeslied, maar met de wetenschap over Meuris' ellende in het achterhoofd, toch zeer aangrijpend wordt. "Het huis is plots immens, geen sprake meer van kinderwens, mijn durf is heel miniem, ik hoop van jou ooit terug te zien," zingt Meuris op het einde. Dat terwijl hij eerder op Vertrouwd Hart al definitief over de kop ging, door uit het binnenste van zijn ziel uit te schreeuwen "Ik weet soms niet meer wat mijn hart doet, ik weet soms niet meer wat ik ermee moet."[i]

Zoals gezegd geen vrolijke plaat, maar wel een zeer sterke plaat. Muzikaal dik in orde, tekstueel prima en zelfs zeer aangrijpend. Muziek is een mooi middel om ellende te verwerken, zo bewijst Stijn Meuris met zijn Monza op dit [i]Grand, dat verdient om beluisterd te worden. Dan is het niet eens belangrijk of Nederland nu wel veroverd gaat worden.

quote:

MUGISON - Mugimama, Is This Monkey Music? (Accidental Records)

Ik houd er van om elk jaar ten minste één plaat te kopen die zo apart is dat je er niet snel klaar mee bent. De kans dat dit in 2005 dit album van Mugison gaat worden, is erg groot. Mugison is een IJslander, die met behulp van enkele vrienden en vriendinnen een curieuze plaat in elkaar heeft gedraaid.

Zo'n plaat waarvan je af en toe van verbazing eens gaat verzitten op je stoel en je af en toe koortsachtig afvraagt waar het nu allemaal op lijkt. Nu, na enkele luisterbeurten heb ik al een paar referenties gevonden, maar er gaan er hoe dan ook meer volgen.

Op sommige momenten klinkt de muziek van Mugison best traditioneel, lekker klein gehouden en begeleid door een gitaar en een piano. Liefdesliedje I Want You bijvoorbeeld of het ritmische Murr Murr en de licht naar Cave neigende pianoballad Hold On To Happiness. Op andere momenten stuitert de muziek als een kruising tussen The Flaming Lips en The Beta Band van hot naar her en doet Sad As A Truck me zelfs denken aan een overstuurd dEUS of evengoed Evil Superstars.

Dat is echter niet alles. Mugison laat zich op enkele songs begeleiden door vrouwen. Zo zingt hij het innemende liefdesduet 2 Birds, dat als een tijdloze ballad door het leven zou kunnen gaan, met een dame. Curieuzer is het met gitzwarte humor doordrenkte duet What I Would Say In Your Funiral. Tevens verraden de nummers dat Mugison in zijn IJslandse woning regelmatig een plaatje van Beck of Sparklehorse opgezet heeft. Misschien ook nog wel wat Tom Waits, getuige het door een meisje ingesproken nummer Salt, dat als een soort eng sprookje aandoet, inclusief weemoedige violen.

Daarbij zijn de af en toe bizarre teksten van Mugison ook het beluisteren waard en maken ze deel uit van de puzzel die deze plaat vormt. Een apart artwork geeft al aan dat je hier niet met een alledaags artiest te maken hebt. Zo'n heerlijk verrassend plaatje, waar je nog wel een tijd mee vooruit kunt voor je het helemaal hebt doorgrond. Als dat je al lukt. Vermoedelijk zal Mugison voor de grote menigte wel een onbegrepen en geschift artiest lijken, voor de liefhebber van indie, lo-fi en de hier boven genoemde referenties kan hij een waardevolle ontdekking worden. Zo één die je in armen sluit en straks aan het eind van het jaar minstens op nummer 10 van je eindlijst zet, omdat hij dat verdient.

quote:

Als we het gaan hebben over de beste, en niet grootste rapper ooit, dan zul je snel uitkomen bij The Notorious B.I.G.. Niet alleen had de man een geweldig originele stem en flow, ook lyricaal was en is hij een hele grote. ‘Ready to Die’, zijn debuutalbum uit 1994, welke naast een enorm commercieel succes ook nog eens zéér lovend door critici werd ontvangen, werd in 1997 opgevolgd door het album ‘Life After Death’. Toepasselijker had de titel niet kunnen zijn; het werd enige weken na zijn tragische dood uitgebracht. Tevens is dit het album wat ik in deze retro-recensie onder de loep ga nemen.

Disk 1
Na de intro track zit de sfeer er meteen lekker in. ‘Life After Death’ trapt af met het laatste deel van ‘Ready to Die’, waarin The Notorious B.I.G. zogenaamd zelfmoord pleegt. Het tweede nummer borduurt voort op de intro alwaar Biggie’s scherpe wordplay, hypnotiserende flow, en zware stem je tegemoet schallen. Het nummer is zwaar, serieus en wordt vervolgens opgevolgd door het zeer luchtige ‘Hypnotize’. Hier laat Biggie zich van zijn beste kant zien en wat z’n ‘hoe’s’ in het refrein zeggen is absuluut waar: Biggie’s woorden zijn hypnotiserend. Zo ook de beat trouwens, die zeer goed aansluit bij het nummer.

De rest van de nummers van CD1 zijn kort gezegd geweldig te noemen, op het inhoudloze nummer ‘Fucking You Tonight’ met metroseksueel R. Kelly en de interlude na dan. De neusjes van de zalm echter zijn vooral ‘What’s Beef’ en ‘Niggas Bleed’. De eerstgenoemde vertelt aan de hand van prachtige wordplay, vergelijkingen en metaforen wat beef nou daadwerkelijk inhoud, terwijl de tweede op magistrale wijze verhaalt over een brute moordzaak, wat zó goed wordt gedaan dat je je er een beeld bij voor stelt zoals je doet als je een boek leest. Lines als deze geven de toon aan in dit nummer: ‘As soon as she hit the door we start blastin’/ I saw her brains hit the floor/ Raw laughin’/ I swear to God/ I hit MaxiPriest at least 12 times in the chest/ Spin around, shot the chick in the breast/ She cryin, headshots put her to rest’.



Disk 2
Disk 2 is, hoewel minder goed dan disk 1, absoluut niet verkeerd. Het eerste nummer, ‘Notorious Thugs’ featuring Bone Thugs ~n~ Harmony, is de perfecte fusie van twee totaal verschillende stijlen: Biggie’s trage, relaxte stijl, en de razend snelle rapkunsten van de Bone Thugs. Dit nummer is zonder twijfel een van de beste van dit album. Ook ‘Miss U’, het tweede nummer van deze CD, is van hoge kwaliteit. The Notorious B.I.G. laat zich van zijn andere zijde zien en draagt het nummer op aan een overleden vriend.

Zoals in de vorige alinea aangegeven is CD2 minder goed dan CD1, en in tegenstelling tot 1 zitten er op deze CD werkelijk een paar draken van nummers, zoals bijvoorbeeld ‘Another’ en ‘The World Is Filled’. Een nummer dat daarentegen weer wél heerlijk is, is ‘Sky is the Limit’. Een mooie beat, een door 112 verzorgd refrein, en scherpe teksten van Biggie maken dit nummer tot een topper.

Guest Appearances
Zoals te verwachten viel is dit album gevuld met vele guest appearances. Sommige hiervan zijn hartverwarmend goed; Jay-Z bijvoorbeeld, weet in ‘I Love The Dough’ een zeer degelijke performance neer te zetten. Ook de mannen van Bone Thugs ~n~ Harmony doen, zoals hierboven al gezegd, absoluut hun ding en doen niet vreselijk veel onder voor the Man himself.

Wel zuur is dat glimnicht Puff Daddy op vrijwel elk nummer zijn gluiperige stemgeluid ten gehore brengt. Wat het nut hiervan is blijft vooralsnog een raadsel, maar op je zenuwen werken doet het wel. Ook de gast verschijning van Lil’ Kim kwam naar mijn mening niet helemaal goed uit de verf.

Meesterwerk
Life After Death is zonder twijfel een van de beste hiphopalbums ooit, zoniet dé beste. Als je daadwerkelijk ontspannen en geconcentreerd naar deze CD luistert, springen de tranen je bijna in de ogen bij de gedachte dat de wereld lafhartig van haar beste rapper is ontnomen. The Notorious B.I.G. laat horen hoe hiphop nou eigenlijk dient te klinken, en wel met volle passie en in vol ornaat, ook al laat een enkele track zowel qua beat als qua lyrics te wensen over.
Biggie was en is the illest.

9,5



Disk 1
1. Life After Death Intro
2. Somebody's Gotta Die
3. Hypnotize
4. Kick In The Door
5. Fucking You Tonight
6. Last Day
7. I Love The Dough
8. What's Beef?
9. B.I.G. Interlude
10. Mo Money Mo Problems
11. Niggas Bleed
12. I Got A Story To Tell

Disk 2
13. Notorious Thugs
14. Miss U
15. Another - Lil' Kim
16. Going Back To Cali
17. Ten Crack Commandments
18. Playa Hater
19. Nasty Boy
20. Sky's The Limit
21. The World Is Filled...
22. My Downfall - DMC
23. Long Kiss Goodnight
24. You're Nobody (Til Somebody Kills You)

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 14:22 schreef methodmich het volgende:
Waarom die hele oude plaat nu nog reviewen? Het was een prima plaat, maar geen standaardwerk in de hiphop vond ik.

quote:

Op maandag 20 juni 2005 20:08 schreef methodmich het volgende:
Ja, staat vrijdag op de FP.

quote:

Op woensdag 22 juni 2005 14:57 schreef methodmich het volgende:
Discussie dan liever op de FP, dat trekt veel lezers.