MUZ user-reviews

quote:

ALASDAIR ROBERTS - No Earthly Man (Drag City)

Alasdair Roberts is zo'n man waarvan je vermoed dat hij best een ridder had willen zijn. Of Robin Hood wellicht. In ieder geval is het nog zo iemand die hecht aan traditie en het liefst sferen oproept van in nevel gehulde kastelen en allerhande ouderwetse taferelen. De man mag dan wel op het Drag City label zitten en met wat fantasie ingedeeld worden in de new folk beweging, Roberts is wars van enige moderniteit.

Dat hoor je direct als je No Earthly Man beluistert. Oeroude Britse folktraditionals in een nieuwer jasje, maar nog zo uitgevoerd dat je de nummers moeiteloos uitgevoerd ziet door een zanger van enkele eeuwen geleden. Wat dat betreft is de link met Liege And Lief, het legendarische album van Fairport Convention snel gelegd. Ook daar folktraditionals, veelal verhalende songs, vertaald naar de huidige tijd. Met dit verschil dat tussen beide platen weer een dikke dertig jaar zit.

Een nog groter verschil zit hem in de stem. Niet het kraakheldere stemgeluid van Sandy Denny, maar de af en toe zelfs murmelende zang van de met zwaar Schots accent behepte Roberts. Met een nog minimalere muzikale omlijsting, slechts bestaande uit gitaar, piano en fiddle, incidenteel ingezette dulcimer, fluit en harp en een hoofdrol voor Isobel Campbell op cello. Juist ja, hoogblonde jonkvrouw Campbell, ex-lid van Belle & Sebastian. Ze zingt ook nog eens in twee nummers mee. Wie ook nooit vies is van traditionele songs, waarin de tijd stil lijkt te staan, is Will Oldham. Niet vreemd dus dat Oldham producer is van deze plaat en in vier nummers vocale ondersteuning biedt.

Roberts haalt zijn melodielijnen en teksten overal vandaan. Een tekst van Minnie Duncan uit 1974, een Ierse variant van een zeventiende-eeuwse ballad, een nummer dat door een blinde zanger was geleerd van een jong meisje en uiteindelijk bij Ella Ward kwam en zelfs een op een gedicht uit 1686 geïnspireerde tekst. Roberts legt het allemaal uit in de notes.

Het levert een plaat op die majestueus voortschrijdt. Er zijn nauwelijks tempowisselingen, wat het misschien wel een lange zit maakt. Aan de andere kant duurt de plaat maar 50 minuten, verdeeld over 8 nummers. Best zware kost, maar de geoefende luisteraar van folkmuziek zal er geen enkel probleem mee hebben. Sterker nog, die likt zijn vingers af bij het horen van een juweeltje als The cruel mother en laat zich door Roberts meevoeren in diens oeroude beelden. Ik kan dan ook niet anders dan een lans breken voor deze plaat.

quote:

REMMELT, MUUS & FEMKE - The Long Way Round (Remmelt Records)

Hugo Remmelt en Thijs Muus zijn twee van die mannen die echte muzikale helden hebben. Van die helden die ze hun leven lang zullen blijven houden. In dit geval gaat het om Crosby, Stills, Nash. En Young, vooral Young. Zelfs de stemmen van de heren lijken op die van Ome Neil, bij de één nog meer dan de ander. Samen maken ze dan ook al tijden muziek, die de laatste jaren steeds meer lijkt op de muziek van bovengenoemde Amerikaanse supergroep.

Femke Japing is een ander geval. Afgezien van het feit dat zij in dit collectief wel onder haar voornaam opereert, is ze een stuk jonger. Femke is een beetje het alternatieve meisje. Misschien wel het meisje dat zo graag hippie was geweest en alleen in een bloemenjurkje folknummers en protestsongs had gespeeld, begeleid door haar gitaar. Maar dan wel met piercing en in een modernere setting.

Op The Long Way Round is Femke definitief in de bandnaam opgenomen en krijgt zij van Remmelt & Muus ook de kans om met eigen werk op de voorgrond te treden. Haar heldere vrouwenstem, type Sandy Denny / Aimee Mann, contrasteert fraai met de stemmen van de heren. Dit komt prima naar voren in de door Remmelt & Muus geschreven songs, die stuk voor stuk een tijdloos karakter en een wat weemoedige klank hebben, op een enkele stamper na.

De nummers van Femke zelf lijken op het eerste gehoor niet echt binnen het album te passen, met name het min of meer solo gebrachte You. Het zijn na een paar luisterbeurten echter welkome aanvullingen en verdiepingen in de sound van dit collectief. Vooral het fraaie Sad Man hoort gewoon tot de hoogtepunten van een toch al prima album. Goed beschouwd verzorgt Femke de vrouwelijke kant op dit album, de luisterliedjes, terwijl Remmelt & Muus de wat mannelijkere songs schreven en dragen.

De kracht zit hem hier vooral in het tijdloze en het nergens geforceerd modern willen klinken. Harmonieuze samenzang, sterke composities, nauwelijks missers en ook nog de nodige afwisseling. Natuurlijk, Remmelt, Muus & Femke maken oude lullen muziek, die ruim dertig jaar geleden ook had kunnen worden gemaakt. Maar dan wel van een hoog niveau, dat je met enige neerbuigendheid zelfs "on-Nederlands" zou kunnen noemen.

Een eervolle vermelding is er verder voor het artwork, waarop beelden uit Den Haag geïntegreerd zijn in van die typische Amerikaanse landschappen. Een kleinschalige release, dit The Long Way Round, maar wel één die aandacht en erkenning verdient. Remmelt, Muus & Femke gaan met deze plaat op voor de titel "beste alt. countryplaat van eigen bodem". Hulde!

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 13:59 schreef DaisyDuke het volgende:
Blijf vervelende kampvuur-associaties bij plaat die krijgen.

quote:

GINA VILLALOBOS - Rock 'n Roll Pony (Laughing Outlaw Records)

Rock 'n Roll Pony kwam overzees al vorig jaar uit, maar bereikte pas onlangs het Europese vasteland. Dat is iets om verheugd over te zijn, zo bewijst deze plaat van de Australische alt.country-zangeres. Waarom?

Nu, luister maar eens naar de schurende, hese stem van Gina, die zowel rauw als geëxalteerd kan klinken. Die perfect de emoties van haar nummers over kan brengen en feilloos overeind blijft te midden het geluid van haar band. Hoor die stem en denk: LUCINDA WILLIAMS.

Verdiep je in haar teksten, die recht voor zijn raap en direct zijn. "Let's get dirty and make us some drinks", "Just to make me remember, my hand's in the shape of a gun", "I think I need an operation, come on and cut me up". Dat werk, een vrouw die weet wat ze wil en dat laat horen. Hoor die teksten en denk: LUCINDA WILLIAMS.

Luister naar de composities, die goed in elkaar zitten en soms wel heel erg naar rock ruiken. Die verraden dat Gina eigenlijk een rockchick had willen zijn, ware het niet dat ze daarvoor te gevoelig was en te graag een verhaal kwijt wilde. Misschien wel omdat "punk rock too hard to sing" was, zoals een groot man in de Americana ons ooit meldde. Je stelt het je voor, je hoort het en je denkt: RYAN ADAMS.

Kortom, een vrouw die de rockkant van Ryan Adams in haar country verwerkt, de teksten en de stem van Lucinda Williams heeft en dus ook nog eens een prima plaat maakt. Iemand die genoeg eigens heeft om te verhinderen dat ze een schaamteloze copycat zou zijn. Bovenstaande dient namelijk alleen maar om ook u warm te maken voor deze prima plaat, die best eens de aanzet kan vormen voor een prima carrière, zeker als ze volgende keer ook nog een wat fellere drummer in haar band zet.

En dan, beste lezer, dan weet iedereen precies waar we het over hebben. Dan praten we niet meer over Lucinda of Ryan, maar over GINA VILLALOBOS. Country-belofte!

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 13:59 schreef DaisyDuke het volgende:
Blijf vervelende kampvuur-associaties bij plaat die krijgen.

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 14:07 schreef methodmich het volgende:

[..]

Kampvuur-associaties? Het zijn potdomme Simon & Garfunkel niet!

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 14:26 schreef methodmich het volgende:
Precies en luister naar Gina!

quote:

TOMPAULIN - Into The Black (Track & Field)

Er zijn bandjes die minder sympathiek klinken dat het Britse tompaulin. Een band die in de betrekkelijke anonimiteit opereert en, getuige het feit dat de bandnaam zonder hoofdletter geschreven dient te worden, ook de nodige bescheidenheid lijkt te kennen. Nu zeggen ze altijd dat bescheidenheid de mens siert, maar siert het ook de muziek?

In zekere zin wel, zo blijkt op Into the black, dat op een klein label is uitgebracht en moeilijk verkrijgbaar blijkt. Dat is best zonde voor deze verzameling van elf songs, die variëren van redelijk tot behoorlijk goed en alles daar tussen. In essentie allemaal opgebouwd rond de gebruikelijke instrumenten, maar her en der aangevuld met een banjo, een cello, een viool, echte congos en bongos en een lapsteel. Het geluid van de band knipoogt soms dan ook best naar Americana.

Het beste voorbeeld daarvan is de opener Days fall away, die qua sound aan Timesbold doet denken. De andere nummers zijn vooral lieflijke liedjes over de liefde en vooral het grote ontbreken daarvan en het grote verlangen daarnaar. Lieflijk is een omschrijving die je bij tompaulin vooral maakt omdat de vocalen grotendeels van een vrouw afkomstig zijn. Stacy McKenna is de zangeres met die af en toe mierzoete Heather Nova-stem, Jamie Holman zorgt af en toe voor mannelijke ondersteuning.

Denk nu niet dat McKenna net zo zweverig is als de bloemenprinses van Bermuda. Stacy klinkt vaak oprecht verdrietig. Wie de teksten aanhoort, denkt op zijn minst dat hier al een hoop ellende op liefdesgebied is gepasseerd. Doet u even mee? "Summer was fading before it began, those storm clouds are growing they know who I am, Lock all your windows try to stay in, there's thunder and lightning all over my skin" (Days fall away), "There is no light at the end of the tunnel, there are no words that can heal your sorrow (Promised land). Meer is overbodig, nietwaar? Sleutelsong in die zin is misschien wel het veelzeggend getitelde Useless, waarin Holman verzucht "Honey I'm useless, nothing to see, I'm just a faded photocopy of the man I used to be" en McKenna een beetje mismoedig pruilt "You once said I was beautiful, you never did again" om haar zinnen af te sluiten met de conclusie dat ze totaal niet gelukkig is.

Toch rijmt al die ellende niet echt met de muziek, die toch vaker vrolijk klinkt dan echt tragisch. Dan ga je toch twijfelen of je McKenna moet geloven. Vooruit, ik geef haar het voordeel van de twijfel. Zoals ik dit hele album het voordeel van de twijfel geef. Moet wel gezegd, dat weinig songs over een langere periode echt beklijven en het meeste vooral aardig klinkt. Heather Nova-fans en mannen die van indiebandjes met zangeres houden, dienen zich zo spoedig mogelijk naar de winkel te begeven en schaffen zich deze cd aan. Mensen die vanwege hun banksaldo meer op zoek zijn naar de krenten van de pap in muziekland, wachten liever af tot de volgende plaat van dit collectief, want de potentie is wel degelijk hoorbaar. Dit Into the black is dus vooral prettige luistermuziek, maar geen must.

quote:

Heather Nova-fans en mannen die van indiebandjes met zangeres houden, dienen zich zo spoedig mogelijk naar de winkel te begeven en schaffen zich deze cd aan.

quote:

Op maandag 9 mei 2005 15:32 schreef methodmich het volgende:
CD : Meindert Talma & The Negroes - Self Titled

Nog één, deze keer op de FP!

quote:

SOUTH SAN GABRIEL - The Carlton Chronicles (Munich Records)

Kattenbezitters, opgelet! Je zou het maar meemaken dat je kat op avontuur gaat en zijn tocht genoeg stof oplevert voor een plaat. Bezige bij Will Johnson heeft dit conceptalbum weliswaar volledig zelf verzonnen en later omgebouwd naar het perspectief van een kat, omdat het anders te dicht bij hemzelf kwam te staan, maar toch... Als het aan de kat lag, kocht ze Whiskas en ging op avontuur.

Johnson, de drijvende kracht van South San Gabriel, schreef voor deze plaat negen songs. Lange songs, die stuk voor stuk een deeltje van het verhaal van de kat Carlton vertellen. Carlton vertelt de spreeuw Ron over zijn wens hem op te peuzelen. Het blijft immers een kat. Ook zijn geheime liefje Kittyphone krijgt tot in detail te horen wat Carlton met Ron wil gaan doen, wanneer hij de vrijheid krijgt. Uiteindelijk belandt de kat in de garage en ontsnapt. Eenmaal in vrijheid, weet Carlton niet echt wat te doen en besluit uiteindelijk met hangende pootjes terug te keren. Zoals een echte kat, want die komen altijd op hun pootjes terecht. Wel heeft Carlton nog altijd een onzeker beeld van zijn toekomst, zelfs na zijn mislukte vlucht. Nu, het is aan u om hier een menselijk verhaal van te maken.

Johnson zingt zelf de nummers in, met zijn mooie melancholische stemgeluid. Brent Best zorgt voor de tweede stem in enkele nummers. Een keur aan instrumenten kleurt de songs verder in. Ga er maar even voor zitten: piano, Wurlitzer, orgel, viool, synthesizer, bas, electrische en akoestische gitaren, banjo, mandoline, vibrafoon, slidegitaar en pedal steel. En drums, niet te vergeten. Het zijn vooral die drums van Matt Pence die indruk maken. Dan weer bijna onmerkbaar op de achtergrond, dan weer een stevig fundament vormend voor de song. Niet stevig in de zin van woedend rammen, want alle negen nummers zijn uitermate rustig en wel haast bezwerend te noemen.

Een bijzonder gegeven dus, mooie muzikale begeleiding, goede zang. Is The Carlton chronicles dan ook een goede plaat? Jazeker, al moet gezegd dat de plaat je nergens echt bij de keel grijpt. Ook niet in het toch zo aangrijpend getitelde I feel too young to die, dat wel één van de betere nummers is. Misschien juist wel omdat Johnson de kat hoofdpersoon gemaakt heeft en je dus niet volledig meegaat met de zieleroerselen van een mens. Het maakt uiteindelijk dat dit absoluut een goede plaat is, maar dat het niet meesterwerk is wat het zou kunnen zijn. Een stemmingsplaat, die je af en toe opzet als de sfeer en het weer er om vragen. Beetje donker, beetje melancholiek. Als het aan mijn kat ligt, koop ik dan ook nog steeds Whiskas en zal het haar verder worst zijn of ik deze plaat al dan niet opzet.

quote:

Op dinsdag 10 mei 2005 14:36 schreef methodmich het volgende:
Dinousaur is ook fan toch?

quote:

DAMIEN JURADO - On My Way To Absence (Secretly Canadian)

Ook zo teleurgesteld in die laatste plaat van Will Oldham? Dan is Damien Jurado jouw pleister op de bonde, uh, wonde. De singer / songwriter maakte al vier albums, waarvan met name het vierde een aanrader was. Where Shall You Take Me? bevatte namelijk allemaal mooie, ietwat droevige liedjes. Gespeeld door een man met zijn gitaar en bijgestaan door wat vrienden. Liedjes over de liefde, beklemmend gezongen.

Goed beschouwd borduurt On My Way To Absence, Jurado's laatste worp, hierop voort. Logisch, waarom zou je zo'n ijzersterke formule compleet overboord gooien? Toch weet je het bij Jurado nooit, omdat zijn eerste drie platen stilistisch nogal wisselend waren. Ook qua niveau, overigens. Na de goede eerste plaat kwamen er twee draken, vooraleer Damien de weg weer vond. Gelukkig is hij geen man die volgens vaste stramienen opereert, want anders hadden we eerst weer twee matige platen moeten verteren voor we bij deze aangekomen waren. Jurado heeft deze óf niet gemaakt óf niet uitgebracht, maar feit is dat On My Way To Absence zich kan meten met het beste van zijn werk.

Jurado heeft nog altijd die mooie weemoedige stem, speelt nog steeds gitaar en heeft nog steeds vrienden die hem bijstaan. Toch is dit album geen herhaling van zetten, want er zit meer dynamiek in dan op Where Shall You Take Me? het geval was. Jurado klinkt af en toe zelfs als een collegerocker, maar dan wel één van hoog niveau. Op gegeven moment spelen hij en zijn vrienden zelfs een heuse stamper, met overstuurde zang. Dat doe je beter maar niet meer, Damien. Het verbreekt de betovering van het luisteren namelijk nogal.

Damien Jurado luisteren is namelijk iets wat je vooral in een stille omgeving doet. Een omgeving waarin zijn zinnen op je in werken, waarin je de wanhoop goed kunt horen en zo beseft hoe goed zijn liedjes eigenlijk in elkaar steken. I woke up this morning, with death at my window, singing klinkt het ergens. Gezellig! Damien Jurado weet hoe hij een gevoel in een song neer moet zetten, want bij zo'n opening past alleen maar een gepast ondersteunende muzikale begeleiding. Als dan ergens de hoop weer doorklinkt, dan kan die drum wel wat harder, mag er een vrouw meezingen en gaat het tempo omhoog.

De afwisseling tussen de nummers is nog niet helemaal in balans, dat is het enige wat je op deze mooie luisterplaat tegen kunt hebben. Naast die misplaatste rocker, natuurlijk. Nu heb ik niet het idee dat Damien Jurado na deze plaat veel meer luisterende Nederlandse oren gevonden heeft, maar toch hoop ik daar stiekem wel op. De beste manier daarvoor is om nog maar even Will Oldham aan te halen. Matige plaat toch, die laatste Bonnie Billy? De "Prince" is dood, leve Damien Jurado!

quote:

THE NATIONAL - Alligator (Beggars Banquet)

Het kan hard gaan met sommige bands. Het ene moment porrel je nog in de marge, het andere moment ben je ‘Album of the month’ in het Britse muziekblad UNCUT.

Ik zag The National in een stampvolle bovenzaal in Paradiso. Beneden had net The Arcade Fire zijn laatste tonen gespeeld en boven zou The National het feestje nog even voortzetten. De band speelde een energieke rockset, even als The Arcade Fire opgezweept door een viool. Zo blij als een kind wandelde ik naar huis met twee nieuwe CD’s op zak, waaronder Alligator van The National.
______
______

The National is afkomstig uit New York. De band is opgericht eind jaren 90 en bestaat uit twee keer twee broers: Aaron en Bryce Dessner spelen respectievelijk gitaar en bas, en Scott en Bryan Devendorff gitaar en drums. Dan is er ook nog Matt Berninger, de ietwat wereldvreemde zanger van de band.
Na een paar oefensessies vond de band het tijd om hun werk op CD uit te brengen. Na lang zoeken en zeuren bleek er een klein Amerikaans label bereid te zijn om de gok te wagen. Ze gokten en verloren, want de titelloze debuutplaat deed niets.
Hierna werd toch maar gekozen voor een wat geleidere aanpak; de band ging toeren en zowaar werd de tweede plaat ‘Sad songs for dirty lovers’ in 2003 in Europa her en der door muziekliefhebbers opgepikt. De plaat bereikte dat jaar zelfs wonderwel de jaarlijstjes van diverse kenners in Engeland en Frankrijk.
De echte doorbraak kwam vorig jaar met het uitbrengen van de ‘Cherry tree EP’. De band verruilde hun oude label voor Beggars Banqet Records en nu ligt er een nieuw, volledig album in de winkel: ‘Alligator’.

Als ik het album beluister is er weinig vrolijks te vertellen over de muziek van The National. Over de liedjes meeste hangt een stemmige, donkere folksfeer, waarbij de naam van The Tindersticks al snel in mijn gedachte springt. Toch weet deze band op sommige nummers werkelijk iets toe te voegen aan dit, toch wel saaie, genre. Door de hoekige drums, denk Franz Ferdinand, en vloeiende bas tillen ze regelmatig hun folkliedjes op tot dansbare popnummers. Het is jammer dat de band niet consequent gekozen heeft voor deze aanpak, want nu valt het album wel erg in twee stukken uiteen. De vernieuwende ‘hoekige sound’ tegenover de saaie, taditionele folkliedjes.
______
______

Opener ‘Secret meeting’ is een goed voorbeeld van hoe de band op zijn best klinkt: een heerlijk pingelend gitaarriedeltje en een pathetische zanglijn, tegenover een constant doorpompende drum. Het absolute hoogtepunt van dit album is het nummer ‘Looking for astronauts’, waarop de band zich laat bijstaan door een zangeres en een strijkorkestje. Ook de afsluiter ‘Mr. November’ is een goed voorbeeld van wat de band te bieden heeft. Hier staan trouwens ook wel mindere experimenten met deze ‘hoekige sound’ tegenover.
Nummers als ‘Daughters of the soho riots’, ‘Val Jester’ en ‘City middle’ zijn niet aan mij besteed. Hierop laat de band een monotoom folkgeluid horen, dat al veel eerder, en veel beter, door andere bands is gedaan. Misschien dat er voor de liefhebbers van dit genre wel nog iets uit te halen valt.
Het album heeft met de lullige popballad ‘Karen’ en het net iets te hard uitgevallen ‘Abel’ twee vreemde eenden in de bijt. Daarom is het des te opmerkelijker dan men juist voor ‘Abel’ heeft gekozen als eerste single.

Wat ik vooral miste op dit album was de energieke, explosieve sfeer, die de band live weet neer te zetten. Dit heeft zeker te maken met het ontbreken van de violist, die live veel wist toe te voegen aan het geluid. Natuurlijk laat de band zich ook op dit album bijstaan door diverse gastmuzikanten (blazers, toetsenisten en strijkers), maar zij hebben te allen tijde een ondergeschikte rol in de nummers, terwijl de violist die het podium met The National deelde zich regelmatig naar voren werkte.

Al met al moet ik toch zeggen dat de band met ‘Alligator’ bij vlagen erg sterk uit de hoek komt. Ze weten echt iets toe te voegen aan het ingeslapen folkgenre en dat is een groot verdienste. Het is wel jammer dat het een erg inconsequent album is geworden. Slechts in een handje vol nummers heeft de band de slag echt te pakken. Daar staat dan dus tegenover dat meer dan de helft van het album over blijft en dat is wel erg veel vulsel.

Conclusie: de band laat horen dat ze echt iets in haar mars heeft, alleen is het jammer dat ze dit nog niet een album lang kan volhouden.

quote:

Op donderdag 12 mei 2005 15:46 schreef methodmich het volgende:
Zal misschien vanavond Logh nog even doen en ik wil er ook van Pfaf nog minstens 5 zien!

En saai dat het was.

quote:

Op donderdag 12 mei 2005 15:23 schreef pfaf het volgende:
Deze kan ook zo de FP op.

quote:

LOGH - A Sunset Panorama (Bad Taste Records)

Zweden. Je kan er wat mee hebben of niet. Liefhebbers van het schone land in Noord-Europa denken in eerste instantie vaak aan de doorgaans mooie blonde vrouwen. Of heren, zo u wilt. Muzikaal is Zweden niet direct een topland, met Abba en Ace of Base als enkele van de bekendste en belangrijkste exportproducten. Dan rest er voor mij, als liefhebber van donkerharige vrouwen, waarschijnlijk geen nauwe band met Zweden. Maar voordat je besloten hebt dat die band beperkt blijft tot enkele voetballers en een spaarzaam Ikea-meubelstuk, is daar toch ineens Logh.

Logh. De naam klinkt niet spetterend. Een beetje zwaar zelfs. Vermoedelijk door de betekenis van ons woord log. Je verwacht misschien wel heavy metal of een klassiek ensemble. Death metal wellicht of anders op zijn minst aalgladde dance. Maar niet dit, een melodieuze rockband in de traditie van Sonic Youth!

Een Zweedse verrassing dus en dat was al weer een tijdje geleden, Jens Lekman en Caesars Palace buiten beschouwing gelaten. De band Logh bestaat uit enkele mannen die zomaar je buurman hadden kunnen zijn. Wars van uiterlijk vertoon. Brildragers in vale spijkerbroeken. Sommigen hebben zelfs baardjes! Potverdorie, ik had zelf in Logh kunnen spelen. Die indruk wekken de heren zelf, door hun no-nonsense aanpak op dit album.

Melodieuze rock, zonder opsmuk. Niets meer en niet minder. Met een zanger die zich volledig in dienst stelt van de song en nergens een staaltje van zijn indrukwekkende vocale prestaties ten gehore wil brengen. Wel weten hij en zijn bandgenoten je mee te voeren in hun muzikale reis. Een tijdloos reisje gitaarpop, welteverstaan. Drummer, bassist, gitaristen, wat toetsen en zang. Doodnormaal. Logh springt één keer uit de band en zet dan een klokkenspel in! Ja heus, een klokkenspel. Zelfs je zusje had in Logh kunnen spelen!

Deze Zweden kiezen dus voor eenvoud en voor de kracht van de muziek. Ze laten hun liedjes voor zich spreken en doen nergens geforceerd moeilijk. Toch klinkt er best iets van spanning in deze plaat door. Bovendien zullen er in 2005 niet al te veel gitaarpopparels als A Sunset Knife Fight, Destinymanifesto of My Teachers Bed voorbijkomen. Waarmee Logh dus een fijne plaat aflevert, die echter uiteindelijk net te eenvormig is om echt mee te dingen met de absolute topplaten van dit jaar. Logh komt ergens in de subtop terecht. Het blijven immers Zweden. Ik vrees dat ik ook na deze Zweedse surprise nog niet op blonde vrouwen ga vallen, maar ik heb weer iets meer met het land gekregen. Dat is ook wat wård.