En toch speelde hij er wel 3 nummers van. Wel 3 van de goede nummers trouwens: For the restless, Border Song en Silent Boulevardquote:
Live kwamen die songs goed uit de verf vond ik, beter dan op CD. Zoals ik op de FP al zei, volgens mij is een deel van de magie verloren gegaan in de productie/mastering. Zonde!quote:Op maandag 4 juli 2005 19:28 schreef peaceman het volgende:
[..]
En toch speelde hij er wel 3 nummers van. Wel 3 van de goede nummers trouwens: For the restless, Border Song en Silent Boulevard![]()
3 van de 5 die ik goed vind, dik tevreden dus...quote:Op maandag 4 juli 2005 19:30 schreef methodmich het volgende:
Twee van de vier nummers die ik wel goed vond.
Gewoon Nederlands zou ook prettig zijn.quote:Op zondag 10 juli 2005 01:02 schreef belsen het volgende:
Ik snap echt geen ene fuck van je review Catch22; erg onbegrijpelijk en onsamenhangend...
quote:Op zondag 10 juli 2005 01:02 schreef belsen het volgende:
Ik snap echt geen ene fuck van je review Catch22; erg onbegrijpelijk en onsamenhangend...
'insiders' begrijpen het wel. Ik denk dan ook niet dat 'algemene' publiek deze muziek niet op waarde kan schatten, derhalve zou een reguliere review ook weinig nut dienenquote:Op zondag 10 juli 2005 01:22 schreef DrMarten het volgende:
Gewoon Nederlands zou ook prettig zijn.
Oke, weet ik dat voor de volgende keerquote:Op zondag 10 juli 2005 11:33 schreef methodmich het volgende:
En ik vind nummer per nummer ook nooit zo prettig.
Ho, dat is een grof misverstand. Mijn reviews zijn ook van bands die bij weinig mensen bekend zijn, maar daarom nog wel algemeen.quote:Op zondag 10 juli 2005 18:39 schreef Catch22- het volgende:
'insiders' begrijpen het wel. Ik denk dan ook niet dat 'algemene' publiek deze muziek niet op waarde kan schatten, derhalve zou een reguliere review ook weinig nut dienen
Hear, hear!quote:Op zondag 10 juli 2005 18:48 schreef methodmich het volgende:
[..]
Ho, dat is een grof misverstand. Mijn reviews zijn ook van bands die bij weinig mensen bekend zijn, maar daarom nog wel algemeen.
Art Brut!quote:Op maandag 11 juli 2005 18:46 schreef methodmich het volgende:
Zal van de week ook Maria Taylor en Malcolm Middleton eens de revue proberen te laten passeren. De drie recente aankopen (Art Brut, Lost Patrol Band, Sexsmith & Kerr) hebben nog draaibeurten nodig!
quote:SPOON – Gimme Fiction ( Merge, 2005 )
Maar liefst 3 jaar na hun 4e album komt Gimme Fiction van indierock grootheden Spoon uit. Een jaar lang werkten ze aan het album om het van de eerste tot de laatste tel te perfectioneren en om meteen met de deur is huis te vallen, dat is ze gelukt. Alsof ze tegen de stroom van verwachting in laveren, is ieder album van Spoon weer een koerswijziging naar een andere stijl of genre. Zo ook Gimme Fiction, wat mijlen ver van het punky debuutalbum Telephono lijkt af te liggen. Of toch niet? Het zwaartepunt van Spoon ligt in ieder geval nog op zelfde plek als 9 jaar terug: de drums. Verder valt het karakteristieke stemgeluid van Britt Daniël nog steeds evenveel op.
Niet allen het hele oeuvre van Spoon lijkt in een spagaat te liggen, ook de nummers op Gimme Fiction zelf doen dat. Sommige nummers hebben weinig met elkaar gemeen, behalve eerder genoemde typische Spoon-elementen. Het album opent meteen ijzersterk met The Beast and Dragon, Adored en laat dat hoge niveau niet meer los. Daarop volgt het catchy en geniale Two Sides/Monsieur Valentine, welke dankzij piano, sterke basloopjes en bovenal korte cello-stijken verheven wordt tot een waar kunstwerk. Met de schrik nog in de oren begint het verassende en minstens even goede I turn my camera on. Een disco-achtig nummer, waar Prince een puntje aan kan zuigen, hoewel ik daar liever niet te veel over na wil denken. Het is al snel duidelijk, Gimme Fiction is erg divers, met de liefdesverklaring en piano-ballad I summon you, jazzy The Infinte Pet, poppy My mathematical Mind en zo voorts.
Daniël heeft met Gimme Fiction een waar meesterwerk gecomponeerd, welke bol staat van goede nummers, catchy melodieën en verfrissende wendingen. Het album is niet zo rauw meer als het eerdere werk, maar nog steeds zijn de scherpe randjes aanwezig, hoewel deze keer meer als een moedervlekje rond de mond van Cindy Crawford. Snerpende gitaren, zware beats die doen denken aan de beste Grohl drums, de soms hoge dan weer wat hese stem van Daniëls... alles klopt en blijft boeien van begin tot eind, wat bewijst dat Spoon op het moment tot de groten der Aarde gerekend mag worden.
quote:MARIA TAYLOR - 11: 11 (Saddle Creek)
Maria is aan mij verschenen. Ze heeft prachtige ogen en een schitterende stem. Een stem die je fluisterzacht verleidt, die je in al haar schoonheid doet huiveren. Een stem die dwingt tot bekering en die vraagt om verkering. Maar goed, ik houd dan ook wel van aparte meisjes. Want voor u mij gaat beschuldigen van blasfemie, Maria is Maria Taylor, Amerikaans vocaliste. Of zangeres, in oneerbiedige termen.
Want zoals uit bovenstaande mag blijken, als het om Maria Taylor gaat dienen wij niet oneerbiedig te zijn. De voormalig achtergrondzangeres van Conor Oberst, beter bekend als Bright Eyes, en de helft van het zangduo Azure Ray is nu solo gegaan. Ineens staat ze zelf op de voorgrond en dat gaat haar goed af, hoewel ze zich nog altijd zo gereserveerd opstelt als in haar hoedanigheid van achtergrondzangeres.
Op 11:11 staan tien songs van hoge kwaliteit. Rustige luisterliedjes, waarin Maria zelf als grootste rustpunt fungeert. Want hoewel knap opgebouwd en soms stiekem gebruik makend van hippe dansritmes, is Maria toch vooral traditioneel bezig. Keurige strijkers omlijsten de meeste van haar nummers en dat is goed. Maria is namelijk dan wel van vlees en bloed, goed beschouwd is ze een engel. En engelen dienen niet begeleid te worden door heftige drums en wild gierende gitaren.
Zo blijft Maria gracieus zingen en laat ze zich nergens verleiden tot overdreven gilletjes en schreeuwpartijen. Keurig, zoals het een engel betaamt. Geen “ik ben Christina en ik fladder langs de toonladder en dat vinden jullie mooi” taferelen hier. Ook geen valse kreunpartijen of zwoel gehijg. Maria heeft het niet nodig om je te raken, haar stem doet dat vanzelf al. Die immer heldere en recht overeind blijvende stem, die haar nummers draagt en iets bezwerends meegeeft.
Het is tien nummers lang genieten, met name in de miniatuurtjes Two of Those Too, Nature Song, Light House en Speak Easy. Daar zitten zomaar wat nummers bij die wijlen Elliott Smith had kunnen schrijven, echt waar. Nergens klinkt Maria echter zo mooi als in het wereldnummer Birmingham 1982, dat in een rechtvaardige wereld elk uur op de radio gedraaid zou moeten worden.
Maria is aan mij verschenen. Ze heeft prachtige ogen en een schitterende stem. Een schitterende plaat ook, die je kietelt, liefdevol omarmt en even de tijd doet vergeten. Een plaat die zo bij de hoogtepunten van 2005 gerekend mag gaan worden. Ik draag inmiddels al enkele tijd voor uit het werk van Maria Taylor, hoofdstuk 11, vers 11. Wie zegt er dat engelen niet bestaan?
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |