MUZ user-reviews

quote:

Op donderdag 2 september 2004 13:45 schreef pfaf het volgende:
relatief nieuwe albums

quote:

Op donderdag 2 september 2004 20:19 schreef Angel_of_Dth het volgende:

[..]

Waarom niet ook oud werk waar mensen graag iets over willen schrijven? Kan ook leuk zijn, me dunkt. Nou ja, als ik iets hoor waarover ik graag iets kwijt wil, verschijnt het hier vanzelf (nieuw album of, indien niet ongewenst, misschien iets ouders).

quote:

Medeski Martin & Wood - End of the World Party (Just In Case) - Blue Note Records (2004)

Het jazztrio Medeski Martin & Wood timmert al enige jaren stevig aan de weg met hun funky Hammondorgel-jazz, waarin zij traditionele orgelgrooves in de stijl van Jimmy Smith of the Meters vermengen met meer moderne invloeden als hiphop-achtige beats (gespeeld op een echte drumkit) en vreemde samples. In het verleden wisten ze hiermee niet alleen de meer traditioneel ingestelde jazzliefhebber te bereiken, maar ook bijvoorbeeld fans van de instrumentals van de Beastie Boys.

Na het uitstekende album "Uninvisible" (2002) is de groep nu terug met een nieuwe plaat: "End of the World Party". Het album is geproduceerd door John King van de Dust Brothers, die eerder verantwoordelijk was voor albums van onder andere Beck en de Beastie Boys. Helaas lijkt dit nogal een ongelukkige keuze te zijn geweest, want laat ik maar eerlijk wezen: dit album vliegt het ene oor in, en het andere weer uit, zonder al te veel indruk te maken.

Hoewel er speltechnisch niks aan te merken is op de muzikanten, weten de composities op dit album nauwelijks te overtuigen: het klinkt alsof er op de automatische piloot een beetje gejammed wordt over simpele 2-accoordenschema's, zonder vaste thema's of interessante experimenten. Ook het aantal solos is drastisch teruggebracht vergeleken met vorige platen: John Medeski is een uitstekende organist met een eigen stijl en geluid, maar op deze plaat is daar weinig van te horen. De overige muzikanten heb ik op hun andere albums ook wel beter horen spelen, en ook de gastbijdragen van Marc Ribot en Steven Bernstein zijn weinig indrukwekkend en klinken alsof ze op een namiddag snel op de automatische piloot zijn ingespeeld.

Het is niet alleen maar kommer en kwel: op het nummer "Reflector" laat de toetsenist een smerig stukje Clavinet-spel horen, en "Curtis" is een aardige groove die (niet verrassend) doet denken aan Curtis Mayfield. Maar al met al voegt dit album bijzonder weinig toe aan hun bestaande werken, en ik kan er dan ook niet meer dan een krappe voldoende voor geven.

Wie desondanks toch geinteresseerd is in deze band, kan beter albums als "Shack-man", "Combustication" of "Uninvisible" eens proberen en dit nieuwe album met een gerust hart in de platenzaak laten liggen.

quote:

Op zaterdag 4 september 2004 11:03 schreef methodmich het volgende:
Clem Snide. Dat ze nog fans hebben in Nederland! Je blijft je verbazen.

quote:

Op zaterdag 4 september 2004 15:24 schreef Zander het volgende:
Wie desondanks toch geinteresseerd is in deze band, kan beter albums als "Shack-man", "Combustication" of "Uninvisible" eens proberen en dit nieuwe album met een gerust hart in de platenzaak laten liggen.

quote:

Op zaterdag 11 september 2004 11:41 schreef Seborik het volgende:
Had wat meer animo verwacht naar aanleiding van dat andere topic eigenlijk...

quote:

COCOROSIE - La Maison De Mon Rêve(Touch And Go Records)

Soms is het verhaal in de bio al dusdanig mooi, dat een album alleen nog maar kan tegenvallen. Bij dit debuut van CocoRosie doet de bio al het ergste vrezen. Twee Canadese zusjes, Bianca en Sierra Casidy, spreken elkaar jaren niet. De één is naar Frankrijk verhuisd en daardoor letterlijk uit het zicht van de ander. Na jaren ontmoeten de dames elkaar weer, in Frankrijk en blijken behalve hun familieband ook een muzikale band te hebben. Gek genoeg is er een klik tussen de dames, waarvan de één een klassiek geschoolde stem bezit en de ander vooral een krasserig stemgeluid voortbrengt, waarin de scholing stiekem is verwerkt. De meiden nemen samen een plaat op en zorgen voor een apart artwork. De één leeft zich uit met oogschaduw, de ander maakt een subtiele Dali-snor met vermoedelijk een oogpotlood - maar alsjeblieft, laat het vingerverf zijn - en ze zorgen voor een lieflijke omhelzing onder een kleuterachtige tekening van een regenboog. Geef je plaat dan nog een Franse titel mee en je weet zeker dat je nauwelijks exemplaren zult verkopen.

En juist dat nu, beste lezer, is zonde. Want La Maison De Mon Rêve is in al zijn absurditeit een absolute topplaat geworden. Het is even doorbijten in het begin, vooral aan de om elkaar cirkelende stemmen van de twee en het wat aparte stemgeluid van één der zusjes. Of het Coco is of Rosie blijft onzeker. Ook de muzikale omlijsting is ronduit apart. Krakerige hiphopbeats, Aziatische fluitjes, speeldoosjes, kraaiende hanen en nog meer van dit alles.

Wonderwel klinkt dit alles bijzonder goed. Intrigerend, vooral. Het ene moment zit je vertwijfeld te luisteren naar een op het eerste gehoor vrij vals duet van krolse katten, maar besef je pas later hoe slim dit eigenlijk in elkaar steekt. Dan weer hoor je een Macy Gray-achtig nummer dat je met wat fantasie R&B kan noemen en dan weer zit je tussen de opiumdampen naar een oosters nummertje te luisteren. En geef toe, ongrijpbare vrouwen hebben altijd iets aantrekkelijks.

Zeker als ze zich ook nog eens bedienen van intrigerende teksten. Ze zijn vaak moeilijk te duiden, maar hebben desondanks zeggingskracht. "If blue eyed babes raised as Hitler's little brides and sons, they got angelic tendencies, like some boys tend to act like queens" klinkt het op opener Terrible Angels. Of wat dacht u van "all I want with my life is to die a housewife" in By Your Side? Er is uiteraard plaats voor een lekker shockerend liedje over Jezus, Sinterklaas en de Kerstman worden opgevoerd, even als een zeeman die de dames moet bevaren en de Heilige Maagd - of toch de zangeres? - Madonna. Ronduit aangrijpend is het slotnummer, Lyla. Het is het relaas over een jong meisje uit voormalig Joegoslavië dat als prostituée naar Frankrijk is gehaald. "She ate McDonald's all day and never had a chance to play."

Zoveel moois is tegenwoordig zeldzaam, zoveel durf en creativiteit ook. Ik zou willen dat het mijn zusjes waren.

quote:

CAMERA OBSCURA - Underachievers Please Try Harder(Cycle)

Epi'goon m,v -gonen slaafse navolger. Ah ja, dank u Wolters Ster Woordenboek. In hoeverre gaat dit op voor Camera Obscura? Want werkelijk alles ademt slechts één bandnaam uit: Belle & Sebastian. Maar weet u, ik ben zo subjectief als het maar zijn kan. Want zodra een band een epigoon is van een band die ik zeer kan waarderen - en oh, wat waardeer ik Belle & Sebastian -, heb ik er geen problemen mee.

Niet dat Camera Obscura nu helemaal hetzelfde is als Belle & Sebastian. Ik bedoel dan vooral het Belle & Sebastian ten tijde van If You're Feeling Sinister. Nee, er is sowieso al een duidelijk verschil. Waar bij Belle & Sebastian Stuart Murdoch de zang op zich neemt, is dat bij Camera Obscura in het overgrote deel van de songs een vrouw. Dit is Tracyanne Campbell, die een mooi helder stemgeluid heeft, doordrenkt met zo'n fraai Schots accent. Ze doet het erom, de schat. Want het is echt niet nodig om al die woorden als "pass", "sad", "happy", "bag", "maps" en "can" te zingen hoor Tracyanne. Ze doet het wel.

Het is slechts één ingrediënt en wellicht ook nog eens één dat alleen mij aanspreekt. Verder heeft Camera Obscura gewoon goede songs. Met een fraaie melodie, weet u wel. Goede liedjes, zeg ik oneerbiedig. Liedjes, die zo ondergewaardeerd worden in tijden van hapsnap-hitsucces en geforceerde experimenteerzucht. Waar de vernieuwers zich aftrekken bij de gedachte dat ze zes lagen door elkaar spelen, daar zweert Camera Obscura bij ouderwets melodieuze nummers met een couplet en een refrein. Wat zijn ze saai....

Ja, ik geef het toe. Ze zijn saai. Het zijn ongetwijfeld studentikoze types van naast de deur, die totaal niet onder de noemer hip vallen. Kleurloos wellicht. Hoor ook hoe lieflijk die nummers soms zijn, hoe Tracyanne zingt over liefde en alle ongemakken ervan. Dat ze geschorst moet worden van school, omdat ze van verliefdheid niet meer leert. Dat ze losers bezingt, gemene meisjes die haar broertjes hart breken, de vloer aanveegt met de gladde praters en - is het echt? Ja, het is echt - hoe ze sneeuwballen gooit naar bassist Gavin Dunbar na een feest bij de National Pop League, simpelweg omdat hij de langste van het stel is. Heerlijke naïviteit en zelfs stiekem The Supremes eren door Baby Love te verwerken in een klein achtergrondkoortje....

Doen ze dan niks fout? Ja, het is jammer dat percussionist John Henderson op enkele songs de leadzang voor zijn rekening mag nemen, aangezien Tracyanne zelf juist zo goed is. Maar ze komen er mee weg. Ze komen overal mee weg, wat mij betreft. Want een band die songs als Suspended From Class, Keep It Clean, A Sister's Social Agony, Teenager, Before You Cry, Books Written For Girls en Knee Deep At The NPL aan mij voorschotelt, mag dan een epigoon zijn, ik zal ze slaafs adoreren.

quote:

Op maandag 13 september 2004 20:24 schreef methodmich het volgende:
Zal er binnenkort nog een paar doen dan. Sta dit jaar al op zo'n 29 cd's geloof ik, dus minus deze 2 en Timesbold en Yearlings die al op de FP staan, zou ik er nog 25 kunnen doen.

quote:

LUCKY JIM - Our Troubles End Tonight(Skint Records)

Bepaalde muziek is direct aan een land te verbinden. Dat is een voordeel als je een band niet kent en wilt gissen naar de afkomst ervan. Soms zit je er dan echter wel naast. Dat is zo bij het Britse Lucky Jim, dat op Our Troubles End Tonight Amerikaanser klinkt dan menig Amerikaanse band.

Lucky Jim, bestaande uit Ben Townsend (gitaar / zang) en Gordon Grahame (overige instrumenten / tweede stem), doet namelijk in country-achtige pop. Hierbij maken ze ook gebruik van subtiel gekozen toetsen, zoals op het verstilde Lesbia, een prachtsong. Sowieso zijn de meeste van de tien songs op dit album pareltjes, in al hun eenvoud. Want echt moeilijk doen de heren niet. De songs zijn erg traditioneel geschreven en worden al even traditioneel gebracht.

Dan moet je iets anders hebben dat je boven de grijze middelmaat uit doet steken. In het geval van Lucky Jim is dat voornamelijk de fijne stem van Townsend. Die roept namelijk een bepaalde sfeer op. Er spreekt een bepaalde treurigheid uit de muziek, maar wel één die direct raakt. Een warm melancholisch bad, waarin je langzaam wegdrijft van al die vrouwen die je verkeerd begrijpen. Maar wel vrouwen die je liefdevol toe wilt zingen, zodat ze je misschien toch een kans geven. Want You're Lovely To Me, My Soul Is On Fire en You Stole My Heart Away zijn eigenlijk gewoon liefdesliedjes.

De enige vreemde eend in de bijt is eigenlijk Almeria, dat doet denken aan de vrolijke countrypop van bijvoorbeeld The Mavericks en daardoor minder op sfeer leunt dan de rest van de songs. Het nummer is niet eens zo beroerd, maar het past niet. Gelukkig maken ze maar één zo'n misstap. Het is ze vergeven. Het is alleen niet te hopen dat na het schrijven van deze plaat de problemen van Townsend echt beëindigd zijn, want zulke ellende smaakt naar meer!

quote:

Keane - Hopes and Fears
Hoewel het debuutalbum van Keane alweer enige tijd in de schappen ligt, is er op Fok! nog steeds geen recensie over dit schijfje verschenen. Tijd dus voor mij om in actie te komen.

Het album - 1 tot 11
Het album ‘Hopes and Fears’ begint goed met de debuutsingle ‘Somewhere only we know’. Dat nummer kennen wij allemaal, aangezien het door TMF, MTV en ook Sky Radio flink uitgemolken is. Maar het nummer wordt er niet minder om. De tekst valt goed op (ik heb het woord ‘fuck’ er nog niet een keer in ontdekt), maar dat maakt het nummer tijdloos. Wat mij betreft komt het precies op tijd om een goed alternatief te geven voor de ‘R&B-cultuur’, waar niemand meer onderuit kan.
‘This is the last time’ is het tweede nummer dat ik op het album terugvindt. Een wat rustiger en gevoeliger nummer, dat je, net als het eerste nummer, al snel mee gaat neuriën. De goede, vrij ingewikkelde, tekst maakt dat ik de zang voorlopig nog maar aan leadzanger Tom Chaplin overlaat.
Meezingen gaat iets gemakkelijker bij ‘Bend and Break’, nummer drie op de CD. Als je dat nummer eenmaal hebt geluisterd is het refrein niet meer uit je kop weg te slaan. Maar dat maakt niet zoveel uit, want het is een mooi, apart nummer. De topper komt echter als vierde.
‘We Might As Well Be Strangers’, het genoemde vierde nummer, brengt je in ‘zwijmel-mode’. Probeer er hier goed bij te blijven, het wil wel eens gebeuren dat je hoofd bij dit nummer ergens anders komt te zitten. Dat nummer had wat mij betreft als laatste gemogen, want je aandacht verslapt voor de rest van de CD verslapt door de rustige stem van de zanger in dit nummer. Wederom een schitterend nummer, met een nog mooiere tekst.
Mijn recensie zal zo onderhand wel wat saai worden, ook nummer vijf, ‘Everybody’s Changing’ bevat de rust van Tom Chaplin’s stem en de tijdloze tekst. ‘Everybody’s Changing’ betekende de doorbraak van Keane in Engeland en ook in Nederland is deze tweede single erg populair (kennen we hem al, die clip met die witte achtergrond en die telkens veranderende muzikanten?). Jammer alleen dat ook dit nummer te vaak wordt gedraaid door TMF en consorten, verveling kennen zij daar blijkbaar niet.
Het refrein van ‘Your Eyes Open’ is wederom niet uit je hoofd weg te slaan. Het stuk ‘I don’t know you and I don’t want to’ uit het refrein is een tekst die ik nooit zal vergeten. En ook ‘Your Eyes Open’ is een gevoelig nummer, met, voor de zesde keer op deze CD al, die opvallende rust van de zanger, terwijl hij zijn stem toch zo ‘verheft’ op sommige momenten.
Ook met ‘She Has No Time’ weten de klompmuzikanten van Keane mij weer te boeien. Opnieuw die rust in een toch zo pijnlijk nummer.
Als je net aan het wegzwijmelen bent na nummers als ‘She Has No Time’, wordt je wakkergeschud door de opvallende intro van ‘Can’t Stop Now’. Het nummer lijkt langzaamaan rustiger te worden, maar het refrein is van het zelfde soort als de intro. Als je het mij vraagt is dit nummer op de CD van groots belang om de aandacht niet te laten verslappen.
Met ‘Sunshine’ hervat Keane de oude, rustige werking van het album. Toch is het nummer om een onverklaarbare reden anders dan voorgaande nummers. Minder melodieus, maar daarmee niet minder mooi. Een uitstekende vierde single (als derde single van Keane lijkt ‘Can’t Stop Now’ me erg geschikt.
Wat je niet zou verwachten van een band met zulke mooie teksten is dat de CD een nummer bevat met de titel ‘Untitled 1’. Keane heeft het. Die nietszeggende titel betekend echter niet dat de tekst niet goed is. Het nummer beschrijft een gevoel dat in meerdere situaties denkbaar is. Als je net je grote liefde verloren bent bijvoorbeeld, of als je beste vriend net uit de kast is gekomen (‘I’ll see you on the other side’). Misschien staat het nummer niet helemaal op de goede plek, aangezien het qua stijl vrij veel weg heeft van het vorige nummer, ‘Sunshine’. Evengoed een mooi lied.
‘Bedshaped’ doet de deur dicht. Prima geschrikt als laatste nummer (Al had ‘We Might As Well Be Strangers’ de CD ook wel mogen afsluiten), ook prima geschikt als singletje. ‘Bedshaped’ bevat dezelfde mooie teksten en rustige zangstem als de rest van de CD en eigenlijk beschrijft het de hele CD als nog nooit een ander nummer dat heeft gedaan. Hele rustige momenten, soms ook die stemverheffingen waar ik het eerder al over had. Wederom niks mis met dit nummer.

Conclusie
Sommigen vinden Keane te veel weg hebben van onder anderen Coldplay, maar ik zie toch wel iets unieks in de band. De muziek klinkt wat warmer, wat meer betrokken, en het platencontract hebben ze dan ook zeker wel verdiend. Wat ik jammer vind is dat mijn favoriete Keane-nummers, ‘Snowed Under’ en ‘Lorelei’, niet op de CD terug te vinden zijn. Die laatste twee heb ik zeker gemist en eerlijk gezegd heeft ‘Lorelei’ mij ertoe gebracht het album te kopen. Jammer, heel jammer, maar ik sla me d’r wel doorheen. Het album was namelijk evengoed de moeite waard en het krijgt van mij een 8 als debuutalbum. Dat ‘Hopes and Fears’ het op twee na best verkochte album op Lowlands was kan ik zeker goed begrijpen.
Ik wil er wel even bijzeggen dat het de muziek niet ten goede komt als je de CD op repeat zet. Na één keer draaien ben je je aandacht op de CD kwijt en wordt het weer even tijd voor wat anders.

1. Somewhere Only We Know – 3:57
2. This Is The Last Time – 3:29
3. Bend and Break – 3:39
4. We Might As Well Be Strangers – 3:12
5. Everybody’s Changing – 3:36
6. Your Eyes Open – 3:22
7. She Has No Time – 5:46
8. Can’t Stop Now – 3:38
9. Sunshine – 4:12
10. Untitled 1 – 5:36
11. Bedshaped – 4:37

Totale tijd: 45:09 (een, helaas, vrij korte CD dus)

quote:

Op woensdag 15 september 2004 17:05 schreef Seborik het volgende:
Waarom bespreek je het nummer voor nummer?

quote:

Op woensdag 15 september 2004 20:11 schreef zodiakk het volgende:

[..]

Dan kan ie lekker schrijven, joh.

quote:

Op woensdag 22 september 2004 23:18 schreef Seborik het volgende:
Bedankt. Als je van Rush uit de Roll The Bones periode houdt, kun je de nieuwe Rush2 Saga gerust kopen, dus misschien wel een tip voor je.