Het VBL-columnhoekje deel 3

quote:

DE MANKE AANVAL VAN AJAX

Het gaat momenteel niet zo goed met Ajax. Over de tweede ronde van de Champions League durft niemand meer te praten en ook de in juli en augustus nog zo zeker gewaande titelprolongatie is op dit moment ver uit het zicht. Sterker nog, een nederlaag bij PSV morgen kan dit al tot een onmogelijke opgave maken.

Uiteraard zijn er veel redenen te bedenken voor dit onverwachte verval van Ajax. De samenstelling van de selectie, met veel jonge en dus wisselvallige talenten en nauwelijks routiniers. De keepersstrijd, die in plaats van twee scherpe goalies twee uiterst onzekere doelwachters tot gevolg had. De onderlinge verhoudingen die op zijn zachtst gezegd niet meer zo fantastisch lijken en het uiterst matige aankoopbeleid van trainer Ronald Koeman.

Tevens ben ik van mening dat Koeman, door star vast te houden aan 4-3-3, de kwaliteiten van zijn selectie verre van optimaal benut. In het jaar van de dubbel en de daaropvolgende Champions League-campagne durfde Koeman zijn ploeg 4-4-2 te laten spelen, wat veel beter bij de jonge ploeg paste. Bovendien werd er toen vaker goed gevoetbald dan vorig seizoen, toen Ajax weliswaar met 4-3-3 kampioen werd, maar zelden imponeerde. Het valt Koeman kwalijk te nemen, maar is nog niet de belangrijkste oorzaak van de malaise.

Wie de selectie van Ajax analyseert, ziet twee meer dan gemiddelde keepers, een behoorlijke defensie, met twee backs die tot de Europese top zouden kunnen behoren en twee centrumverdedigers die daar naar op weg zijn, als ze de schoonheidsfoutjes afschudden. Het middenveld is zelfs prima, met alleskunner Pienaar, corrector Galásek, meesterpasser Sneijder en Rafael van der Vaart, die echter moet uitkijken niet definitief stil te vallen. Als deze spelers straks weer naar hun mogelijkheden voetballen, ligt hier het probleem niet.

Het probleem van Ajax ligt overduidelijk in de aanval. Het valt Koeman te verwijten dat hij dit niet juist heeft ingeschat. Natuurlijk, hij kreeg Koné niet als opvolger van Ibrahimovic en dat had echt veel gescheeld. Maar dan had hij eerder moeten inzien dat de overgebleven aanvallers het niveau van Ajax missen. Een ploeg die succes wil hebben, moet toch ten minste één goede aanvaller hebben. Die loopt er nu dus niet.

Waar het Ajax-publiek door de jaren heen is verwend met getalenteerde aanvallers, is het nu dus behelpen. Want geen van de huidige aanvallers past in de lange rij met Ajax-sterren. Swart, Rep, Cruijff, Keizer, Tahamata, Ling, Bosman, Van Basten, Kieft, Olsen, Arnesen, Roy, Van ’t Schip, Pettersson, Overmars, Finidi, Kanu, Kluivert, Bergkamp, Litmanen, Grønkjær, de Laudrups, Arveladze, Mido en Ibrahimovic. Dan ontbreken er ongetwijfeld nog een paar.

En nu? Nu moet Ajax het doen met acht twijfelgevallen. Voor de rechterkant kan Koeman beschikken over Mauro Rosales. Die moet ongetwijfeld kunnen voetballen, anders word je geen Argentijs international, maar sinds zijn komst naar Amsterdam is Rosales voorlopig alleen nog maar geblesseerd geweest. In de spaarzame momenten die hij speelde, droop de klasse er nog niet echt van af. Een alternatief is Daniël de Ridder, in wie Koeman terecht geen vleugelspits ziet. De weliswaar sierlijke De Ridder liet in zijn eerste optredens een paar scharen zien en werd direct bestempeld tot nieuwe international. Daarna heeft hij zelden meer kunnen overtuigen en teert hij vooral op zijn looks en het feit dat hij als gymnasiast een buitenbeentje is in de voetbalwereld. Maar wel al na een paar keer bankzitten roepen dat je weg wilt, omdat je geen kansen krijgt. Misschien begrijpelijk, omdat eerder Tom de Mul op zijn plek speelde. Deze Belgische A-junior dartelde vrolijk langs de goedwillende amateurs van Zilvermeeuwen en soortgelijke spelers, maar op een zondagsschot tegen FC Twente na heeft hij tegen serieuze tegenstanders nog geen moment kunnen imponeren.

Al even treurig is de situatie aan de linkerkant. De teruggekeerde Nourdin Boukhari leerde bij NAC hard werken en zijn inzet is aandoenlijk, maar hij komt tekort om een heel seizoen de vaste linksbuiten te zijn. Natuurlijk zijn de straatvoetbaltrucs die hij soms laat zien erg fraai, maar zeker internationaal red je het daar niet mee. Nicolae Mitea heeft wel de potentie om door te groeien, maar is de laatste tijd vaak geblesseerd en speelt nog te veel met oogkleppen op. Hij moet tactisch nog rijpen. Tom Soetaers is al afgeschreven. De bleue Belg schijnt een enorme faalangst te hebben, zeker in uitduels. Als de bus het parkeerdek van de Arena af rijdt, begint de winderigheid bij Soetaers al op te komen. Eenmaal in het vijandige stadion zit de Rode Duivel als eerste op het toilet.

De twee spitsen in de huidige selectie zijn ook al geen sterren. Over Wesley Sonck schreef ik al eens een column en sindsdien heeft de Belg mijn verhaal alleen maar bevestigd. Zijn huilverhalen in de Belgische media zijn ook al niet positief. Waarschijnlijk zal Sonck het Amsterdamse publiek alleen nog maar laten juichen als hij straks wordt verkocht. Ioannis Anastasiou tenslotte doet enorm zijn best. Hij kan een bal vasthouden en aardig combineren, maar mist de pure snelheid en de individuele actie die in de kleine ruimtes vereist zijn.

Nu is dit allemaal nog wel op te lossen door enkele gerichte aankopen in de winterstop, maar tot die tijd moet Ajax het hier mee doen. Elke tegengoal is tot die tijd al bijna dodelijk, omdat Ajax met deze manke aanval niet in staat lijkt tot het maken van meer dan één doelpunt per wedstrijd. Dat houdt dus in dat Ajax onherroepelijk nog meer puntverlies zal oplopen. Dit is de grootste inschattingsfout die Koeman heeft gemaakt en zou eigenlijk de enige reden kunnen zijn hem te ontslaan. Liever nog geeft Ajax hem de kans om na de winterstop de boel om te keren, zodat hij alsnog kan laten zien dat hij wel degelijk de capaciteiten van een toptrainer heeft.

quote:

EEN PLUIM VOOR WOTTE

Vorig jaar rond deze tijd stond Feyenoord er een stuk minder florissant voor dan nu. Het rommelde zelfs flink in de Kuip. De aankopen konden de vier vertrokken basisspelers niet doen vergeten. Integendeel, op Dirk Kuit na wist er geen één echt te overtuigen. De peperdure Serviër Danko Lazovic werd door de fans al snel omgedoopt tot Danko Helazovic, terwijl ook de subtoppers Peter van den Berg en Alfred Schreuder amper voldeden. Op dat moment greep Jorien van den Herik hoogstpersoonlijk in.

De als dictator te boek staande voorzitter van Feyenoord besloot dat Bert van Marwijk het seizoen mocht afmaken en gooide in plaats van de trainer zijn technisch directeur, Rob Baan, eruit. Baan was al jaren werkzaam in Rotterdam, maar was na een prima begin qua aankopen uiteindelijk weinig gelukkig. Dieptepunt was wel het aantrekken van de Braziliaanse linksback Jean, die niet eens zo goedkoop was. Baan beloofde een speler die in potentie beter was dan Ajacied Maxwell, maar Van Marwijk stuurde Jean al na een paar weken trainen naar het tweede elftal. Wellicht was het voor Van den Herik goedkoper om Baan weg te sturen, wellicht had Van Marwijk genoeg krediet bij de voorzitter. Dat zullen we wel nooit weten. In ieder geval werd Baan vervangen.

De vervanger van Baan was een surprise. Waar namen als Wim Jansen, Martin van Geel en Marcel Brands, al dan niet in combinatie met trainers, rondzongen, kwam “de Stalin aan de Maas” met Mark Wotte op de proppen. Wotte, die als trainer aardig werk leverde bij ADO Den Haag, vervolgens het ambitieuze Utrecht niet echt omhoog kreeg en met FC Den Bosch degradeerde. Diezelfde Wotte die toen al snel wegliep bij de failliete Bosschenaren, om bij de KNVB te gaan werken met Jong Oranje. Wotte, de man die daarna bij Willem II met hommeles vertrok. Wotte stond bekend als een arrogante blaaskaak, wiens mond groter was dan zijn prestaties. Het was dan ook niet verbazend dat menig Feyenoord-fan even de wenkbrauwen fronste.

Aan de andere kant zag iedereen in dat er iets moet gebeuren en dus werd de nieuwe technische man het voordeel van de twijfel gegund. Zeker omdat zijn taakinvulling in het begin onduidelijk was. Er werd door de één gezegd dat Wotte geen aankopen mocht doen, de ander zei van wel. Wotte zelf zei vanaf het begin dat hij dezelfde rechten had als Rob Baan. Dat hield dus in dat hij aankopen mocht gaan doen voor het nieuw te bouwen Feyenoord, daarbij geholpen door de nieuwe trainer Ruud Gullit en diens uitgebreide netwerk.

Bij de start van dit seizoen werd er toch af en toe gegniffeld om Feyenoord. Er werden namen van spelers met een fikse internationale reputatie genoemd, die door Gullit zouden zijn gepolst. Maar Mexès kwam niet, Laursen ook niet, Heinze kwam niet. De spelers die wel kwamen, daar lag men in Amsterdam en Eindhoven toch niet zo wakker van.

Goed, Gábor Babos is een prima keeper, dat wist iedereen. Maar Feyenoord had al aardige keepers onder contract, dus Babos was hoogstens een versterking met het oog op de toekomst. Hij kon immers langer mee dan Lodewijks. Om de Tunesische centrumverdediger Karim Saïdi werd hard gelachen. Er waren namelijk internationale topverdedigers beloofd en een kersverse international voor een bescheiden land als Tunesië kon je daar onmogelijk toe scharen. Bart Goor kwam voor de linkerkant, maar dat was een Belg op retour die bijna degradeerde met Hertha BSC. Romeo Castelen blonk af en toe uit bij ADO Den Haag, maar was toch niet de rechtsbuiten voor een topclub? Anders had Ajax hem echt wel gehaald, want die volgden hem ook. Pascal Bosschaart was voor velen dan wel een toekomstig international, bij Utrecht was zijn laatste jaar toch wat minder en met wat pech was hij de volgende Lurling. Te groot voor het servet, te klein voor het tafellaken.

Wie Feyenoord nu ziet spelen, ziet een ploeg die verrassend veel sterker is dan gedacht. De ploeg is stabiel en heeft creativiteit voorin. Een titelkandidaat aldus. De rol van Gullit wordt daarin vaak geroemd, maar Wotte is de man die de grootste pluim verdient. De aankopen voldoen namelijk allemaal prima. Babos doet denken aan het tijdperk Dudek, Saïdi kan zich meten met de beste verdedigers in de eredivisie, als hij puur verdedigend gezien al niet de beste is. Castelen haalde overdreven snel Oranje, maar voegt met zijn snelheid toch zeker iets toe en de ervaren Goor begon onopvallend goed en begint nu ook steeds meer op te vallen bij het grote publiek. Bosschaart speelde zelfs de hoopdrager van vorig seizoen, Hossam Ghali, uit de basis en is nu de compagnon van Japanner Ono.

Mark Wotte zal zich er niet voor op de borst slaan. Hij is ongetwijfeld trots op zijn sterke staaltjes op de transfermarkt, maar komt in de media sinds zijn aanstelling bij Feyenoord al lang niet meer over als arrogante blaaskaak. Sterker nog, Wotte draagt het gevoel dat de club groter is dan wie ook misschien wel het meeste uit van heel Feyenoord. De medewerkers van de club zijn tevreden met Wotte, die in tegenstelling tot Baan altijd aanspreekbaar is. Wotte kan ook nog uitstekend functioneren onder de bemoeizuchtige Van den Herik, misschien wel de grootste prestatie.

Natuurlijk, Wotte weet ook dat Baan eveneens prima begon. Hij beseft als geen ander dat de voetballerij per dag verschilt en status van gisteren vandaag niets meer waard is. Maar toch, als Feyenoord dit seizoen – en dat is hoe dan ook toch wel verrassend – kampioen zou worden, vergeet dan Mark Wotte niet. Hij zal waarschijnlijk ergens achteraf genieten van het feest, maar heeft wel alle voorwaarden geschapen. Een dikke pluim en toch minstens vijf liedjes, dat verdient Wotte!

quote:

Op donderdag 28 oktober 2004 19:03 schreef Suijk het volgende:
Je hebt (helaas) gelijk.
Het is trouwens wel 'Kuyt' toch?