Het VBL-columnhoekje deel 3

quote:

DE SLUIPMOORDENAAR IN DE ZESTIEN

Voetbal is een spel van details. Een elftal is afgestemd op de individuele kwaliteiten van de afzonderlijke spelers en in een winnend elftal worden die optimaal benut. Een goede trainer laat zijn team spelen om de mogelijkheden van zijn spelers ten volle te benutten en niet om hun onmogelijkheden te verbloemen. De speler met het beste overzicht en de goede trap krijgt een centrale rol, de meedogenloze spelers in de selectie staan in het hart van de defensie en de man met de neus voor de goals gaat in de spits spelen.

Spitsen zijn er in alle soorten en maten. Je hebt de voetballende spitsen, die een fantastische techniek hebben en op eigen kracht iets kunnen forceren. Het enige manco dat dit soort jongens soms heeft, is dat hun rendement soms niet hoog genoeg is. Neem een speler van het kaliber Zlatan Ibrahimovic, die gemeten naar zijn bovengemiddelde kwaliteiten veel meer had moeten scoren in een competitie als de onze, waar menig defensie open huis houdt. Zoals bijvoorbeeld een Thierry Henry voor Arsenal wel doet en Raúl in Spanje regelmatig laten zien.

De andere categorie is die van de pure afmakers. Dit zijn spitsen die op het oog misschien niet eens bijzonder goed kunnen voetballen en zich helemaal hebben toegespitst op het maken van doelpunten. Ze hebben er een instinct voor. We noemen dat vaak “een neusje voor de goal”. Je kan ze herkennen aan de manier waarop ze zich bewegen bij balbezit. Ze zoeken een gunstige positie. Soms lijkt die positie de vreemdste die ze hadden kunnen kiezen. Die kan soms tegen alle voetballogica indruisen. Een paar seconden later kan die positie ineens de juiste zijn. Een voorzet die over iedereen heen waait en bij de tweede paal voor de voet van de spits valt, die daar per toeval lijkt te staan. Gelooft u mij, het is geen toeval. Het is de echte spits, die het doet.

Opvallend vaak vind je dit soort spitsen in de Serie A, de competitie van Italië. Daar worden ze vaak op optimaal gewaardeerd. Wij Nederlanders, die het pure voetbal propageren, willen nog wel eens schamperen over dit soort spitsen. Filippo Inzaghi, die bij AC Milan vanwege zijn gebrekkige techniek niet eens mag meedoen aan de rondo’s, zou bij ons al in de jeugd uitgelachen en te licht bevonden zijn. Het is geen toeval dat Jerrel Hasselbaink naar de amateurs werd gestuurd in ons land. Het is evenmin toeval dat Roy Makaay door velen lange tijd amper serieus werd genomen als zelfs maar een optie voor Oranje. In Italië is dat ondenkbaar. Resultaat, dat telt. Inzaghi wordt beoordeeld op zijn goals en als hij zijn team een zege bezorgt, maalt er niemand om een balletje dat van zijn voet springt of het feit dat hij amper een schijnbeweging kan maken.

Dit soort spitsen hebben ook nauwelijks zulke bewegingen nodig. Hun baltechniek is puur functioneel. Waarom een schaar maken als een simpel schot doeltreffender is? Wel zijn ze vaak een meester in het maken van lichaamsbewegingen. Een stapje naar links, om pijlsnel rechts uit de rug van de verdediger te lopen. Met name de defensie van Ajax kan er de laatste jaren in Europees verband van meepraten. Pasanen en Chivu die dachten dat ze Inzaghi en Shevchenko hadden gedekt, maar in werkelijkheid liepen die al enkele meters achter ze om volledig vrij te kunnen scoren.

Deze week komen onze vertegenwoordigers in de Champions League beide typen tegen. Arsenal brengt Thierry Henry tegen PSV, momenteel de meester der spitsen. Henry verdeelt en scoort, terwijl zijn kompanen Dennis Bergkamp en José Antonio Reyes eveneens voetballende spitsen zijn. Hoe anders is dat bij de opponent van Ajax, Juventus uit Italië. Die ploeg heeft natuurlijk Ajax-spits Zlatan Ibrahimovic gecontracteerd en kent met Alessandro Del Piero eveneens een voetballende spits.

Maar de man die Ajax het meest zal moeten vrezen, is feitelijk de minste voetballer van het span. David Trezeguet is inmiddels 26 jaar oud en loopt al weer wat jaren mee. Hij werd topscorer in Frankrijk en Italië, pakte er kampioenschappen en werd met zijn land Europees en Wereldkampioen. Sterker nog, hij was met een doffe knal verantwoordelijk voor de Europese titel van de Fransen in 2000.

Heitinga en Escudé hebben de ondankbare taak deze Fransman te moeten verdedigen. Beiden staan niet bekend als spelers die 90 minuten vol geconcentreerd spelen. Dat lijkt op voorhand dodelijk tegen Trezeguet. Hij zal ze in slaap sussen. Niemand verstaat de kunst van het sjokken momenteel zo goed als Trezeguet. Onzichtbaar, een adjectief dat grote delen van de wedstrijd aan hem kleeft. Je vraagt je af of hij nog wel meedoet. Hij kan de makkelijkste ballen verliezen, alle duels verliezen en niks goed doen, maar je toch met één flits de das omdoen. Als een sluipmoordenaar beweegt hij rond het strafschopgebied. Hij kiest posities die nergens op lijken te slaan. Wellicht vallen er maar drie ballen goed, maar sowieso is één van die drie voor hem. Genade kent hij dan niet en slechts het houtwerk of een fenomenale redding kan hem dan nog stoppen. Anders gaan de armen in de lucht en vult zijn grijnzende tronie het beeld van je televisie. Dan is zijn missie weer volbracht en is Heitinga of Escudé de gebeten hond, al hebben ze hem verder de hele wedstrijd afgetroefd. Ik heb nu al medelijden.

quote:

IEDEREEN HOUDT VAN DIRKIE

Populariteit is een ongrijpbaar fenomeen. Waarom is de ene voetballer veel geliefder bij de fans dan de ander? Er spelen allerlei factoren, maar toch zijn er grofweg twee redenen te noemen. Enerzijds zijn er de briljante technici, die op basis van hun fantastische kwaliteiten wedstrijd beslissen voor hun team. Het zij door een pass, het zij door een goal. Anderzijds zijn er de spelers die zich een slag in de rondte werken. Geen spoor van brille, maar een overdosis aan werklust. Met een door zweet, modder en, als het even kan, bloed doordrenkt shirt stappen zij het veld af, nadat ze op hun tandvlees nog even alle vakken met supporters zijn afgelopen.

Zo iemand is Dirk Kuijt, vanaf nu “Dirkie” genaamd. Dirkie is niet de beste voetballer die er bestaat. Het zou niet terecht zijn om te zeggen dat Dirkie er niets van kan, maar een wondervoetballer is hij zeker niet. Dirkie kan alles behoorlijk, maar is oneerbiedig gezegd vooral een werker. Met werkers is helemaal niets mis. Zij komen echter nooit met gejuich binnen. Altijd moeten ze de gereserveerde houding van hun nieuwe omgeving doen verdwijnen. Want bij FC Utrecht hebben de fans echt moeten wennen aan Dirkie. Hij klampte echter toch aan op het niveau van Utrecht en oversteeg dat later zelfs. Feyenoord haalde hem binnen, maar Dirkie kwam toch enigszins in de schaduw van de Serviër Danko Lazovic. Een seizoen later is Dirkie de onbetwiste aanvalsleider van de Rotterdammers, die vorig seizoen als aangever en afmaker bij meer dan dertig Rotterdamse goals betrokken was. Nog steeds zijn er wel fans te vinden die toch liever Lazovic in de basis zouden zien. Dit terwijl Dirkie inmiddels vrolijk doorzwoegt over het spitsenkerkhof van de Kuip, waar Lazovic nog moet oppassen om zijn naam straks niet terug te vinden tussen die van de Farringtons, de Griga’s en de Somalia’s.

Inmiddels is Dirkie ook international geworden. Van Basten bedeelde hem een plaats op de flank toe, waar vandaan Dirkie mag rommelen. Ik heb altijd gedacht dat hij te licht zou zijn voor Oranje en zeker als diepe spits acht ik nog steeds velen beter geschikt, maar Dirkie heeft toch aangetoond iets toe te kunnen voegen aan onze nationale trots.

Dirkie heeft een tomeloze inzet. Net zo makkelijk is hij betrokken bij aanval, als dat hij de defensie assisteert als de nood aan de man is. Dirkie is de man die eerst de bal van de eigen doellijn kopt, om een halve minuut later zelf een doelpoging te ondernemen. Willem van Hanegem zei onlangs nog, geheel terecht, dat het bij voetballers met meer kwaliteiten altijd lijkt of ze minder doen. Maar toch, stel dat Patrick Kluivert met al zijn kwaliteiten nu eens de helft van de inzet van Dirkie zou tonen op het veld? Dan was hij lang niet zo omstreden als nu.

Ook de presentatie van Dirkie is een belangrijke reden voor zijn huidige populariteit. Dirkie draagt geen petje, geen zonnebril, geen walkman. Dirkie praat met de pers en wekt nog de indruk het leuk te vinden ook. Dirkie reikt geen MTV-Awards uit, slaat zijn vriendin niet en heeft geen relatie met een tweederangs presentatrice waarvan het getal in haar cupmaat groter is dan dat van haar IQ. Dirkie is nuchter. Profvoetballers verdienen een berg geld, maar aan Dirkie zie je het niet af. Hij zou net zo goed buschauffeur kunnen wezen of groenteboer.

Daar zit misschien wel de kern van het verhaal. Wij zouden allemaal Dirkie kunnen zijn. Een visserszoon uit Katwijk, die met de fiets naar het trainingskamp van Oranje komt. Een gewone jongen, waarvan je er elke dag honderden ziet op straat. Als zo’n jongen dan ook nog voetbalt met een hartverwarmende inzet en bovendien regelmatig doelpunten maakt en voorbereidt, is het logisch dat velen met hem weglopen.

Zo iemand zal ook niet snel populariteit verliezen. Dirkie is geen hype, want Dirkie speelt geen rol. Dirkie is in zijn eigen jongensboek terechtgekomen, als was hij Sjakie met zijn wondersloffen. Ik denk dat hij zich af en toe best even in de arm zal knijpen, om te controleren of hij nu eigenlijk droomt. Door gewoon te doen kun je soms toch meer bereiken dan velen voor mogelijk houden. Als je het hem zegt, zal hij het vast beamen. Om vervolgens weer keihard te gaan trainen, zodat hij weer scherp aan de wedstrijden kan beginnen. Omdat hij zo van het spelletje houdt en dat ook uitstraalt. En ik weet zeker, of u wilt of niet, dat u ook alleen maar kunt toegeven dat u een zwak voor Dirkie hebt. Ja toch?