Ultra_Ivo in Rusland (56K waarschuwing, veel foto's)

Direkt na het ontbijt vraag Dima even onze aandacht. Hij zegt dat de afgelopen dagen erg zwaar waren. Hij ziet het niet zitten om nog de omweg naar Kosj Agasj te maken, hij wil meer tijd doorbrengen bij het Teletskoje meer. Hij heeft vannacht de beslissing genomen alleen terug te rijden naar Gorno-Altajsk. Veel zin heeft het niet hiertegenin te gaan, het is ons ook erg duidelijk dat Dima deze reis onderschat heeft. We delen de uitrusting op. Dima krijgt het merendeel van het eten mee. Ik geef hem nog wat banden en plakspullen. Ik vraag hem of zijn remmen nog goed zijn. "Ik hoop het" is zijn antwoord. "je moet niet hopen maar weten" zeg ik hem terwijl ik een paar passende remblokjes geef. Dan pakt Dima zijn fiets en loopt naar de weg.



Samen met Aleksej blijf ik achter. We bespreken de situatie. Ook voor ons is er niet genoeg tijd om heen en terug te fietsen naar Kosj Agasj. Echt handig is dat ook niet, het is dezelfde weg heen en terug. We besluiten te liften naar Kosj Agasj, eventueel tegen betaling. Via een oude hangbrug over de Katun fietsen we naar de grote weg.



Na een kwartiertje liften is er nog geen auto voorbijgekomen. We besluiten naar het eerstvolgende wegrestaurant te fietsen om daar te porberen een lift te regelen. Onderweg naar het restaurant zien we onze kampeerplek onder ons liggen.



Niet veel later bereiken we het wegrestaurant. Het is zo goed als uitgestorven. We besluiten hier te eten. Zelfs voor Russische begrippen is dit een goedkoop restaurant, met z'n 2-en kunnen we goed eten voor 100 roebel (=3 euro).
Volgens de reisgids zijn er achter het restaurant petroglifen te zien, voorhistorische rotstekeningen. De serveerster weet van niets, maar een paar kilometer verderop zijn er wel zegt ze. We besluiten ernaartoe te fietsen. En inderdaad, een paar kilometer later staat er een bordje dat verwijst naar de rotstekeningen. Diverse mensen bekijken ze al. Een man is bezig de rotstekeningen te kopieren op doorzichtig plastic.





Kort nadat we wegrijden van de rotstekeningen van Jalbak Tasj vinden we uiteindelijk onze lift. De vrachtwagens die we tot nu toe zagen waren volgeladen met steenkool. Nu stopt er een bus die naar Ust-Ulagan rijdt. Dat betekent dat de bus door Aktasj rijdt. We stappen in en verstouwen onze bagage en fietsen.
Niet veel later zijn we in gesprek verwikkeld met de chauffeur, de pasagiere en haar zoon. De bus heeft schoolkinderen uit Ust-Ulagan naar een kinderkamp gebracht en rijdt nu vrijwel leeg terug. Als de vrouw hoort dat we esperantisten zijn vertelt ze dat haar schoonmoeder esperanto geleerd heeft als studente in Barnaul. "Dat betekent dat ze les heeft gehad an Anatolij Gontsjarov" zeg ik. Ze weet het niet precies, maar het kan bijna niet anders. Anatolij was de grote inspirator van de esperanto-groep in Barnaul in de 60-er jaren.



Al snel komen we in Aktasj aan. We zijn al halverwege Kosj Agasj. We stappen uit en bedanken de chauffeur. Aktasj is echt een dorp. We betwijfelen of we hier een lift kunnen regelen. We kopen wat eten. Dan proberen we te telefoneren. Maar de telefoons in het telefooncentrum van Aktasj zijn kapot. We rijden maar weer terug naar de grote weg waar we even een poging wagen weer te liften. Die is niet echt succesvol. We fietsen verder richting Kosj Agasj. De eerste besneeuwde bergen zijn al te zien.



Regelmatig kijken we achterom of we een vrachtauto zien. Dat is maar sporadisch. En de vrachtauto's zijn allemaal vol. Kilometers verderop hoor ik weer een vrachtwagen aankomen. We kunnen niet zien of het een vrachtwagen of een bus is. Toch geef ik het liftsignaal. De vrachtauto is inderdaad een dorpsbus en stopt. Er is zowaar plaats.



Snel geeft Aleksej de tassen door het raam aan de pasagiers terwijl ik de fietsen door de deur til. Het is geen echte bus, meer een vrachtwagen met pasagiersopbouw. Een echt probleem is het niet. De vrachtwagen is met een lading Kazachse studenten onderweg naar Kazachstan. Vanuit Kosj Agasj gaan ze verder over een jeeptrack naar een kleine grensovergang. De sfeer is prima in de vrachtwagen. Er wordt veel gekletst en de Kazachen beginnen na een tijde te zingen.





Door de raampjes zien we een schitterend landschap met kamelen, jurten en besneeuwde bergen. Dat belooft wat voor morgen. Bomen ontbreken volledig, het landschap ziet er droog uit. Van een andere lifter horen we dat het zelden regent in de buurt van Kosj Agasj. Het is er zo droog dat sommige mensen hun huizen zonder echte daken bouwen. Rijk is het zeker niet hierboven.
Het schemert al als we uitstappen in Kosj Agasj. Koud is het ook, mijn hoogtemeter wijst 1800m aan. Snel fietsen we het dorp uit op zoek naar een kampeerplek. Dat is nog knap moeilijk, de grond is steenachtig en er zijn geen bossen om ons in te verbergen. Uiteindelijk vinden we een lager gelegen stukje grond achter wat struiken. Hier zetten we onze tenten neer. De hele nacht horen we zware vrachtwagens die onderweg zijn naar Mongolië. De grens is maar 70km verderop.

quote:

Op zondag 17 oktober 2004 15:17 schreef Sessy het volgende:
Ivo ik weet niet of je hebt gelezen wat er op de steen staat maar in 1967 zijn ze daar met hun motors langsgekomen zoals je schreef omdat de tocht was georganiseerd vanuit een fabriek die ketels maakte (dat betekent in de praktijk: mannen die al die tonnen zware ketels in staat waren te sjouwen, zo'n motorfiets was dan ook niet meer moeilijk voor ze) en de tocht was georganiseerd ter ere van het 50 jarig bestaan van de Sovjetrepubliek (vanaf 1917 rekenen) en ze waren er op 10 augustus langsgekomen daar toen.

Aleksej of Dima hebben de tekst vertaald voor mij. Niet alles heb ik onthouden
Maar dat van 50 jarig bestaan van de Sovjet-Unie begreep ik ook wel uit de tekst.
Vaak was dit meer een oppervalkkige reden om toestemming te krijgen van autoritieten en fabrieksbazen om zo'n tocht te houden.

We zijn 's ochtends snel klaar met het bekijken van Kosj Agasj. Er is eigenlijk maar een bezienswaardigheid, de moskee. En die is zo klein dat je 'm snel gezien hebt. We merken wel direct het voordeel van een islamitisch dorp, er wordt maar weinig gezopen hier. Zelfs de oude mannen die je geld voor wodka proberen af te troggelen doen dat niet meer als er anderen aankomen.



Wel werkt hier de telefoon. Aleksej belt met zijn vrouw. Die is ook terug van vakantie. Ik kan nog niet bellen, er is een tijdsverschil van 5 uur met Nederland.
Ondanks de hoogte stelt het fietsen niet veel voor hier. We hebben een lange afdaling van een paar dagen te goed. Het wegdek op de hele Tsjutskij Trakt is goed, vergeleken met de afgelopen dagen is dit luxe fietsen. Al snel verlaten we Kosj Agasj. De steppe is inderdaad erg droog. Toch zien we verschillende riviertjes, gletsjerwater. Langs de kant zien we wat de werkelijke situatie is, gebleekte geraamtes doen ons denken aan de Sahara.



Veel mensen wonen hier niet. De natuur kan hier maar een heel beperkt aantal mensen voeden. In de kleine dorpjes leven veel mensen in armoede. Veeteelt is hun enige inkomstenbron. Voor de kinderen zijn wij een enorme attractie. We hoeven maar even te stoppen en een hele drom staat om ons heen.



Naarmate we verder afdalen komen we onze eerste bomen tegen. Het hogergelegen gedeelte van de Altaj bestaat uit steppedalen verbonden door nauwe kloven. Langs de weg staan af en toe verkopers. Een jurt is zelfs omgebouwd tot (duur) sjaslikrestaurant. Wij rijden door, het is nog geen tijd om te eten. De rotsformaties zijn heel mooi om te zien hier.





Maar het afdalen heeft ook als nadeel dat het weer vochtiger wordt. Ergens in de namiddag stoppen we in het dorpje Kuraj. We hebben eten nodig. Vlakbij de winkel zien we plotseling mensen die niet in het straatbeeld passen. Een groep Letse bergbeklimmers wacht hier op vervoer naar Barnaul. We blijven een tijdje met hen kletsen. Dan merken we dat er onweer in aantocht is. We staan goed hier, in de ingang van het cultuurhuis van Kuraj. Hier kunnen we de bui wel uitzitten.







Het blijft merkwaardig om in deze uithoek mensen te ontmoeten die weer mensen kennen die jij kent, maar ook bij hen is dat het geval. De meesten van hen werken op het milieuministerie. En laat ik nu een aantal jaar geleden veel contact met mensen uit de milieuhoek in Letland gehad te hebben. Hun oude baas heb ik ooit nog eens ontmoet.
Nadat de bui voorbij is gaan we verder. Aktasj zullen we wel niet halen vandaag, maar echt erg is dit ook niet.

In Aktasj zien we 's ochtends een erg stoffige motorfiets staan bij een reparateur. Met een nummerbord uit St. Petersburg. We voelen ons gelijk wat minder extreem. Een naderend onweer doet ons direkt het dorp uitvluchten, we willen zover mogelijk komen voordat het losbarst. Echt ver komen we niet, maar we vinden een goede schuilmogelijkheid. Gelukkig duurt deze bui kort en is het de enige bui van de dag. We rijden verder over steppen en door kloven. Halverwege de dag komen we langs een wegrestaurant. We besluiten hier weer te eten, het was ons goed bevallen de vorige keer. We zitten net als de motorrijder aankomt. Hij stopt en we maken een praatje. Hij is niet alleen op de motor van St. Petersburg naar de Altaj gekomen, hij reed zelfs via Archangelsk. En terug wil hij via Jalta rijden. Een enorme tocht. En dat met een erg brakke kaart op de motor. Toppunt is dat hij ons gewoon vertelt dat hij ook via het Tjungur-Inja pad is gekomen. Alleen op de motor. Hij werd gejaagd door de angst bekende hij aan ons. Nu doet een van z'n remmen het niet meer, kapot gegaan ergens tussen Tjungur en Inja.





Terwijl wij eten gaan halen in het restaurant rijdt hij verder richting Barnaul en dan naar de Krim. De rotstekeningen slaan we dit keer over. We hebben ze al gezien. Het uitgestorven wegrestaurant van de heenweg is inmiddels aardig druk geworden. We eten er dit keer alleen maar een ijsje. We willen nog een flink stuk komen. Even voor Inja stoppen we om wat Kameny Baba's te zien. Volgens de Lonely Planet zien ze er niet al te best uit. Vergeleken met de Kameny Baba die we tussen Tjungur en Inja zagen is dit drie keer niks. Snel rijden we door. We willen proberen op een camping te overnachten daar waar we het dal van de Katun moeten verlaten. Maar dat halen we niet. We moeten een zijdal eerder stoppen. Terwijl we een kampeerplek zoeken stuiten we op een camping. Een welkome verrassing. Zeker las we horen dat de camping een banja heeft. De halve avond brengen we hierin door voordat we helemaal schoon onze tenten opzoeken.

Malajo Jaloman heeft een heel speciaal micorklimaat. We merken het wel, het is lekker warm die nacht. De volgende dag fietsen we door een nauwe kloof het dorpje uit.



Een tiental kilometer verderop verlaten we het dal van de Katun. Dat wordt echt te wild. Via twee bergpassen rijden we over de grote weg. Daar waar de weg de Katun verlaat moeten volgens de Lonely Planet mooie stroomversnellingen zijn. Direct ernaast ligt de camping die we hadden willen bereiken. We gaan even kijken. De stroomversnellingen vallen erg tegen. We hebben al veel mooiere gezien. Op de camping raken we in gesprek met een familie uit Novosibirsk. Zij hebben hun fietsen op de auto staan.





Het dal van de Ilgjumen is een van de mooiere dalen van de Altaj. We genieten van vrijwel iedere kilometer. Naarmate we hoger komen wordt het mooier en mooier. Het is wel zwaar klimmen.
Vlak voor pashoogte komen we Franse toestanden tegen. Een familie uit Novosibirsk begint ons wild aan te moedigen. Tussen de aanmoedigingen door krijgen we een uitnodiging om mee te eten. Dat laten we ons geen twee keer zeggen.



We pauzeren lang. Het belangrijkste van de dag zit er toch al op. De Novosibirske familie vertrekt zelfs eerder dan wij, met achterlating van nog wat mondvoorraad voor de hongerige fietsers.
Wij dalen af naar Onguday. DIt is de eerste grotere plaats die we tegenkomen sinds weken. Vanuit het telefooncentrum kan ik eindelijk eens naar huis bellen. Maar ik moet wel de code van Nederland geven, die hebben ze niet. Niet ver van Onguday houden we het voor gezien. Het begint een beetje te regenen, de tenten slaan we op in een bossage naast een hooiveld.

Aan het ontbijt worden we onaangenaam verrast. De eigenaar van het hooiveld komt aan om te hooien. Hij heeft er een probleem mee dat we op zijn land kamperen. Dit is de eerste keer dat ik zoiets in Rusland meemaak. Normaal kan het nietmand wat schelen dat we ergens kamperen.
We breken dan maar snel op en duwen onze fietsen naar de weg.
De lucht voorspelt niet veel goeds. De halve nacht heeft het geregend. Ook nu weer zien we dreigende wolken. En inderdaad, hoe hoger we komen, hoe natter en kouder het wordt. En vandaag moeten we juist een hoge pas over, de Siminskij Pereval van 1728m. Boven aangekomen is het nat en koud. We vluchten onder een afdakje en zoeken naar allerhande warme kleren. Gelukkig is dit al de bewoonde wereld, er staat een stalletje met koffie en thee boven op de pas. We blijven niet te lang boven, juist genoeg om een bak thee te drinken en een foto van ons te laten maken.



Het wordt echt een dag van het wegvluchten in restaurantjes. Een paar honderd meter na de top zien we het eerste. We stoppen direkt en eten hier warm. Een tijdje na de afdaling komen we nog een ander restaurantje tegen. Ook hier stoppen we om op te warmen.
Tegen de avond komen we aan in Tsjerga. Het is niet meer ver tot het dal van de Katun. Morgen zullen we weer in Gorno-Altajsk aankomen. Maar eerst hebben we onderdak nodig. Echt veel zin om te kamperen hebben we niet. In de dorpswinkel vraagt Aleksej of er overnachtingsgelegenheid is. Die is er, de Zoöbasis heeft gastenkamers. Een kilometer buiten het dorp komen we deze basis tegen. Het blijkt een klein natuurparkje te zijn. We kunnen voor 150 roebel slapen in een kamertje naast de Banja. Het ziet er echt luxe uit. Meer bedoeld voor de wat rijkere Russen. Maar 150 roebel is voor Aleksej nog te doen. Er zijn nog ander gasten op de basis. Van een van hen krijgen we nog wat meloen aangeboden.

het wordt een dag van terugkeer in de beschaving. Tsjerga is nog wat dorps, een tiental kilometer verderop komen we terug in het dal van de Katun. En direct zitten we in een toeristenkermis. De doodlopende weg langs de Katun is de standaard bestemming voor veel Siberische vakantiegangers.Het stikt hier van de hotels, turistbaza's en toeristenondernemingen. Raften is immens populair hier. Om de haverklap komt een groepje rafters voorbij. Bij de brug over de Katun krijgen ze veiligheidsinstructie. Allemaal uit de boot en er weer in terugklimmen. We bekijken een tijdje hun pogingen om snel weer in de boot te komen.



Over smaak valt niet te twisten. Dat merken we heel goed even verderop. Een nijvere zakenman heeft een kozakkenfort laten nabouwen om er een toeristenrestaurant in te vestigen. Het is stervensdruk hier. En voor de zoveelste keer worden de gebruikelijke vragen op ons afgevuurd. Waar komen jullie vandaan, hoe ver hebben jullie gefietst, waar gaan jullie naartoe. Vooral Aleksej is er doodmoe van geworden. Bij het 'kozakkenfort' spreekt een familie me aan waarvan een van de dochters engels spreekt. Aleksej houdt zijn mond en doet net of hij geen Rus is. Dan kan ik tenminste een keer het woord voeren en hoeft hij niet de gebruikelijke antwoorden te geven.



Overal langs de weg naar Gorno-Altajsk kommen we mensen tegen die leven van het toerisme. De een laat mensen op een kameel rijden, de ander verzorgt raftingtochten, weer een derde verkoopt fruit aan voorbijgangers. We moeten toch wennen aan deze situatie. Op de kaart zien we een meertje op een perfecte afstand om te eten. Maar als we bij het meertje aankomen blijkt dat we moeten betalen om bij het meer te komen. Daar trappen we niet in, er zijn genoeg mooie plekken hier. Als we omdraaien wordt er snel gezegd dat we er toch in mogen, zonder te betalen.





In Gorno-Altajsk overnachten we weer op onze bekende plek, aan de overkant van de rivier. Eindelijk rust hier. Voor we ernaartoe gaan doen we eerst boodschappen. Vanuit de winkel zie ik dat vier rugzakkers belangstellend naar onze fietsen kijken. Ik ga naar buiten om poolshoogte te nemen. Het is een gemeleerd gezelschap. Twee Poolse bergbeklimmers, een Hongaar met zijn Tataarse vriendin. We raken direct in gesprek. Even later komt Aleksej naar buiten met de boodschappen. De vier rugzakkers gaan naar een restaurantje. Later op de avond komen we ze tegen bij de tursitbaza. Het wordt een gezellige avond. We zitten nog lang buiten en drinken thee.

De maandagochtend hebben we ingepland voor allerhande klusjes. Allereerst wil ik proberen mijn camera gerepareerd te krijgen. Ik gebruik nog altijd Aleksej's compactje. Gisteravond hebben we al een reclamebord van een fotograaf gezien. Direct als hij open gaat staan we al bij hem binnen. Hij kent het probleem, bij een van de twee mogelijkheden weet hij een oplossing. Hij probeert wat, maar hem lukt het niet. Hij geeft ons een adres van een andere reparateur. Die is in een achterafstraatje. Na wat heen en weergepraat wil hij het wel direct proberen. Anderhalf uur later mogen we terugkomen. Die anderhalf uur kunnen we goed besteden in het internetcafé. Het eerste wat we tegenkomen sinds we Gorno-Altajsk twee weken geleden verlieten. We geven de reparateur ruim de tijd. Een kleine twee uur later zijn we weer bij hem. En jawel, hij heeft mijn camera weer in aan de praat gekregen. Er was een palletje verbogen. Over de kosten kan ik helemaal tevreden zijn, 250 roebel.
Wel is het inmiddels midden op de dag geworden. Aleksej wil zijn treinreis naar huis reserveren. Gorno-Altajsk heeft welliswaar geen station, maar wel een loket van de Russische spoorwegen. Het duurt een tijdje voorat het hem gelukt is. In de tussentijd trek ik de aandacht van een plaatselijke agent. Ik moet mijn papieren laten zien. Hier heeft hij niets op aan te merken, een probleem vormt het niet. In het busstation heeft Aleksej inmiddels gekeken naar vervoer naar het Teleckoje meer. Er gaat nog een bus vandaag. Hij stelt voor niet te fietsen maar die te nemen. Veel probleem heb ik er niet mee. Met wat overreden mogen de fietsen mee in de bus. De bus is stampvol. Het Teleckoje meer is een populaire toeristenbestemming. Via een bochtige en slechte weg rijdt de bus erheen. Helemaal door elkaar geschud stappen we uren later uit. Fietsen is toch een stuk aangenamer. Maar eenmaal bij het meer aangekomen vergeten we alle moeilijkheden.



Het Teleckoje meer is inderdaad de moeite waard. Langzaam rijden we langs de oever. Soms hebben we vrij uitzicht, soms belemmeren toeristenvoorzieningen ons uitzicht. We informeren naar boottochten op het meer. Er zijn particuliere aanbieders die onststellend veel geld vragen en er is een grotere toeristenboot. We besluiten morgenvroeg de grote boot te nemen. Niet ver van de steiger moet een camping zijn. We gaan ernaar op zoek. Als we langs de camping rijden zien we plotseling twee mensen wild zwaaien. Het zijn Mark en Lena, het Hongaars-Tataarse koppel. We zetten onze tenten naast hun tent op. Dat moeten we snel doen, een regenbui nadert. Direct na de regenbui is het fantastisch mooi, een regenboog met een heel mooi zicht over het Teleckoje meer.









De avond is weer heel gezellig. Mark en Lena zijn heel prettig gezelschap.

quote:

Op vrijdag 22 oktober 2004 00:35 schreef Sessy het volgende:
Overigens vind ik Alexei op sommige foto's echt een lekker ding...
Heeft echt zo iets nerd-achtigs dat heel schattig is.

Helaas voor jou, hij is getrouwd en heeft een kindje...
Maar ik zal hem de complimenten doorgeven
Nerd-achtig? Hij is programmeur, heb je dus goed gezien.

De meeste Russische vrienden van me horen niet echt tot de rijken, zijn ook niet straatarm overigens.
Maar het was ook voor mij even schrikken toen ik weer terugkwam in het grootsteedse Rusland na een paar weken Altaj. Boven in de Altaj kun je voor ruim onder de 100 roebel een hotel vinden. Maar toch was dit voor Dima niet te doen. Deze reis kostte hem minstens twee maandsalarissen.

Ivo

Het boek van Vickers is een goed boek. Er is nog een ander boek van een Amerikaan, Jenkins, over dezelfde trip in de andere richting, maar dat is duidelijk minder.

Hoogste tijd om weer een stuk van mijn reis te beschrijven. Photobucket was een beetje overwerkt met mijn foto's de laaste tijd, ik moest dus even pauzeren.

Zoals gebruikelijk is Aleksej al vroeg wakker. Hij wekt mij een tijdje later met de mededeling dat een excursieboot binnen het uur vertrekt. Snel kleed ik mij aan en pak wat spullen. Een boottochtje over het Teleckoje meer stond hoog op het programma. De MS Forward ligt al klaar als we aankomen. Er is nog net plaats voor ons. Met een gezapig gangetje varen we over het Teleckoje meer. Het is inderdaad een hele mooie manier om het meer te bekijken.





Na een dik uur varen meren we aan halverwege het meer. Hier zijn wat toeristenvoorzieningen, wat restaurantjes en souvenierverkoop. En de Kobe-watervallen. Echt indrukwekkend zijn de watervallen niet, wel een mooie reden voor een boottochtje.





De terugreis is zo mogelijk nog gezapiger dan de heenreis. Ik dut wat en kijk af en toe over het meer. In de vroege namiddag komen we terug op de camping. Mark en Lena zijn net wakker. We eten samen. Dan breken Aleksej en ik onze tenten op. Mark En Lena blijven nog een dagje.



We willen toch nog wat kilometers afleggen .Overmorgen moet Aleksej zijn trein halen in Biisk. Het worden nog veel kilometers die dag. De weg is goed geasfalteerd en voert stroomafwaarts langs de rivier de Bija.



Tegen de avond vinden we weer een mooie kampeerplek, pal langs de Bija.

Voor de laatste keer worden we wakker in de Republik Altaj. Vandaag verlaten we de republiek om naar de Altaj Kraj te fietsen. En dat is te merken ook. Net zoals bij het binnenrijden van de Republiek Altaj is ook nu het wegdek zeer beroerd. Kennelijk wil men dat mensen alleen via de hoofdweg binnenkomen. Urenlang zwoegen we voort over beroerde wegen. Zelfs de aanmoedigingen van kameraad Lenin helpen niet om het werk te verlichten.





Veel mensen wonen hier niet De weinige dorpen die er zijn zijn erg arm. Er is bijna niets te koop, als we al een winkel kunnen vinden. Ook Aleksej heeft het vandaag moelijk.



Vlak voordat het avond wordt zien we uiteindelijk weer asfalt. We zijn inmiddels al lang in de Altajski Kraj. De weg loopt over een hoogvlakte. Om nog wat voorraden te kopen moeten we afdalen naar een dorpje aan een rivier. Op weg terug naar de grote weg vinden we een prima kampeerplek.

Het leed is nu echt geleden. Alleen nog maar asfalt tot Biisk. Over een hoogvlakte rijden we rustig voort. EIgenlijk is dit ook niet leuk meer, totaal geen uitdaging nu
Ergens in de middag komen we aan in Biisk. Ruim op tijd voor de trein. Aleksej heeft al een kaartje, ik niet. Dus eerst maar naar het station. Er is nog plek zat in de trein. De mooiste plaatsen zijn al bezet gelukkig ben ik niet zo lang dat ik niet in en bed in lengterichting pas. Tijdens het kaartjeskopen wordt ik gadegeslagen door een politieagent. Buiten spreekt hij mij aan, hij wil mijn papieren zien. Ondanks zijn verwoede pogingen kan hij niets ontdekken wat fout is in mijn papieren. Lastig is hij toch. Als we wegfietsen merk ik op dat de agent niet model gekleed was, Aleksej vindt dit wel een leuk argument als hij straks weer moeilijk gaat doen.
We besluiten ergens te gaan eten. Niet te ver van het station vinden we een mooi terrasje. We bestellen wat. De service is hier veel minder dan in de bergen. En van de prijs schrikken we gewoon, welkom in de grote stad.



Vroeg in de avond vertrekt de trein naar Novosibirsk. We zien veel wandelaars instappen. In de trein is er veel belangstelling voor ons. Een buitenlander in de Altaj, en dat ook nog op de fiets! Toch vind ik een van de gesprekspartners wat minder. Een oud OMON-lid dat flink aan het snoeven is over zijn daden in het Balticum. Ik laat maar achterwege om hem op de fouten in zijn verhaal te wijzen.

Na dik drie weken zijn we weer terug in Novosibirsk. Ik heb nog dik een week van mijn reis over, maar Aleksej zit wat minder ruim in zijn tijd. Hij gaat vanavond al met de trein door naar huis. Ik koop mijn treinkaartje voor mijn volgende bestemming, Omsk.
In Novosibirsk liggen nog wat spullen van me bij Katja. Zij is blij ons weer te zien. Een paar dagen geleden was Dima bij haar. Hij heeft de Altaj ook goed overleefd. 's Middags trekken we met wat esperantisten de stad in. Het wennen aan de grote stad gaat door. Ik neem afscheid van Alseksej als hij op de trein naar Nizhnij Novgorod stapt. Niet veel later gaat mijn trein, naar Omsk.
In Omsk staat Veniamin al te wachten. Nu kan ik hem wat langer ontmoeten dan vorige keer, op het perron terwijl de trein kort wachtte. Nu blijf ik het hele weekend.

Gelukkig heb ik een heel weekend om in Omsk te zijn. Met Veniamin heb ik veel bij te praten. In '98 fietsten we samen van Gomel (Wit-Rusland) naar Tsjeboksari (Rusland). Veniamin fietst al tientallen jaren door Rusland en aangrenzende gebieden. In de woonkamer staat een hele kast met zijn reisverslagen. Wel in het Russisch, ik moet het dus doen met zijn vertalingen. Indrukwekkend zijn zijn reizen door de Aziatische Republieken en zijn reis naar de Olympische Spelen in Moskou. Hij had er zelfs een speciale permissie voor gekregen van een staatscommisie. Anders had hij Moskou niet eens ingemogen.
In de middag bezoeken we de stad. Ik heb nog wat kleine dingen te regelen, geld wisselen en een vliegticket naar St. Petersburg kopen. Het vliegticket kost me 4000 roebel, ongeveer 2x zoveel als een 3e klas treinreis naar St. Petersburg. Omsk valt me voor een nieuwe stad erg mee. Er zijn veel parken en de sfeer is er prettig. Het is goed te merken dat het weekend is.







Zoals in elke Russische stad zijn er veel standbeelden in Omsk









Pas laat fietsen we terug. Het is niet echt het weer wat je van Siberië voorstelt, 28 graden om 10 uur 's avonds is wel erg prettig.
Op zondagochtend pak ik eerst m'n spullen goed in. Het wordt moeilijk om zonder bijbetalen in de lucht te komen, ik becijfer het totale gewicht van al m'n baggage op 52kg
We hebben nog aardig wat tijd voordat het vliegtuig vertrekt. Dus weer trekken we de stad in. Daarna is het toch even vlot fietsen om ruim op tijd op het vliegveld te zijn. Als ik incheck merk ik direct dat ik er dit keer niet zo makkelijk vanaf kom. Alle bagage wordt zorgvuldig gewogen, zelfs m'n rugzakje waar ik alle zware spullen in heb gestopt. Op een kladblaadje wordt wat gecijferd, ik moet zo'n 1000 roebel (30 euro) bijbetalen wegens overgewicht.

Het vliegveld van Omsk is nog erg klassiek, gewoon met de bus naar het vliegtuig en dan de trap op. Al tijdens het wachten merk ik dat ik in een totaal andere omgeving terecht ben gekomen. Nu zie ik hordes buitenlandse toeristen. Er zit een hele groep Koreanen in het toestel die een soort van Rusland in 14 dagen trip doen. Echt veel van het echte Rusland krijgen ze zo niet mee.
Na een tijde raak ik in gesprek met mijn buurvrouw in het vliegtuig. Zij blijkt als designer in Japan te werken , maar komt uit St. Petersburg. Ik heb nog wat Foto CD's van diverse fietsreizen in m'n rugzakje, zij heeft in het hare een laptop. We kunnen dus aardig wat foto's kijken onderweg. De tijd vliegt zo snel.
Eenmaal in St. Petersburg aangekomen duurt het een tijdje voordat m'n fiets verschijnt. Via een zijdeurtje wordt ie binnengereden. Ik monteer wat losse onderdelen die ik voor de reis gedemonteerd heb en laad m'n bagage weer op. Eigenlijk was het mijn bedoeling nog een late bus of trein naar Tichvin te halen. Maar die zijn al allemaal weg. Dan maar naar het centrum om een overnachtingsplek te zoeken.
Ik fiets eerst naar de jeugdherberg vlakbij het Finland station. Na wat zoeken vind ik een deur met een briefje dat de jeugdherberg verbouwd wordt. Niet echt handig. Er is een alternatief adres opgegeven, en ik weet dat er nog een jeugdherberg in st. Petersburg is. Maar onderweg naar het alternatieve adres kom ik langs het esperantocentrum aan de Fontanka kade. Ik fiets even de binnenplaats op om te kijken of er iemand is. En jawel, er is licht. Ik kan direct hier blijven, het overnachtingsprobleem is snel opgelost.
Andrej is hier wat klusjes op aan het knappen. Ik laat hem met rust en ga naar een internetcafé om de hoek. Als ik terugkom pak ik mijn bagage om. Ik heb geen zin om voor twee dagen naar Tichvin al m'n spullen mee te slepen. Dat wat ik nodig heb past in een kleine en een middenslag rugzak.
In de vroege ochtend ga ik naar het busstation. De bus naar Tichvin heeft nog plaats

De esperantobijeenkomst in Tichvin is al een paar dagen bezig. Gelukkig deze keer niet al te ver buiten de stad, een half uurtje lopen vanaf de laatste Marsrutki halte. Het lukt me om van de chauffeur van de Marsrutki genoeg informatie te krijgen hoe ik bij de Metallurg turistbaza moet komen. Onderweg ernaartoe kom ik Slavik en Natasja tegen.
Dit keer is het een bijeenkomst van de wat oudere esperantisten. Veel van hen ken ik al uit de voorafgaande jaren. Maar het programaa is toch op de oudere mens aangepast. Veel lezingen, veel concerten en weinig nachtwerk.





Maar toch is het interesant, vooral de omgeving. De volgende dag leid Misja osn rond in de buurt van de turist baza. Vlakbij woedde tijdens de oorlog een van de veldslagen om St. Petersburg. Op een kleine corridor na was St. Petersburg omsingeld door de Duitse en Finse legers. Net ten zuiden van Tichvin probeerden de Finnen de corridor te doorbreken. Het afslaan van deze aanval was heel belangrijk voor de verdediging van St. Petersburg. Een groot monument herinnert hier nog aan.





Niet ver van het monument zijn oude vervallen sluizen. In de wijde omtrek van St. Petersburg lag ooit een heel complex van kanalen en sluizen voor de binnenscheepvaart. Het Ladogameer was te stormachtig om veilig te zijn voor de kleine handelsschepen. Nu nog ligt er evenwijdig aan de hoofdweg naar Moermansk een lang kanaal. Peter de Grote heeft duidelijk het kanalenbouwen in Nederland geleerd, het is kaarsrecht. Van de sluizen bij Tichvin is niet meer veel over.





Een jaar of 30 geleden waren de sluizen nog niet vervallen en volop in gebruik. Aan de overkant, op het territorium van een andere oblast, organiseerde Misja toen een legendarische jongerenbijeenkomst. Uiteraard niet toegestaan door het lokale partijcommitee. Maar goed verstopt in de bossen. Uiteindelijk werd het kamp toch ontdekt, maar met hun jeeps kon de politie niet over de sluis komen. En via de weg naar de overkant ging ook niet, dat was het territorium van een andere oblast
Het avondprogramma is vandaag ook weer niet erg spannend, ik laat het snel voor gezien. Morgenvroeg vertrekt de trein naar St. Petersburg.

Nu is toch de laatste dag in Rusland aangebroken. In alle vroegte neem ik de trein van Tichvin naar St. Petersburg. In St. Petersburg wacht Sergej op me. Met hem wandel ik de halve dag door een regenachtig St. Petersburg. Nog even wat laatste inkopen doen (lensje voor Ouwsok bijvoorbeeld) en daarna door naar het Esperantocentrum. Ik laad mijn fiets op en neem afscheid van iedereen die er op dat moment is. Oksana is ook nog even langs gekomen, net als Andrej.
Leuk is het niet, voor de laatste keer dit jaar door St. Petersburg fietsen, voor de laatste keer in een Russische buurtsupermarkt boodschappen doen.
De steiger van Silja lines is makkelijk te vinden. Ik wandel met mijn fiets langs allerhande rijen. De douanier wuift verveeld met zijn hand en laat mij met al m'n bagage doorlopen zonder ook maar iets door de scanner te gooien. Even later fiets ik het ruim in. Twee andere fietsers komen er later bij. Boven in het schip blijkt dat ik iets te soepel door alle controles ben gegaan. Ik heb geen boardingcard. Een Amerikaanse familie heeft er ook geen. Een telefoontje naar de wal en even later komen er vier boardingcards het schip op. Bureaucratie kan soms makkelijk omzeild worden.
Ik installeer me in m'n hut. Een van de twee andere fietsers is hier ook. In het avondlicht varen we de haven van St. Petersburg uit. Altijd weer interesant, zo'n ander zicht op stad en kust.



De avond breng ik vooral met de twee fietsers door. Veel kletsen over onze tochten. De volgende dag naderen we Tallinn. Hier is ontzettend veel verkeer op het water. Allerhande soorten veerboten, ponten en veredelde speedboten varen op en neer tussen Helsinki en Tallinn.





Vanaf hier is de boot echt vol. De sfeer neemt gelijk toe. Die avond kan ik kiezen uit diverse leuke plekken. Wat later op de avond vermaak ik me in de scheepsdisco. Met de laatste groep die hier rondhangt gaan we nog een paar uurtjes na sluitingstijd door met gezellig kletsen.
De volgende ochtend worden we op het achterdek vermaakt door de scheepszanger, gisteren al een populaire jongen op de dansvloer.

Eindelijk meert de boot aan in Rostock. Ik rij snel het dek af, naar het station. Met een aantal mensen in Berlijn heb ik vanavond een afspraak. Silke blijkt te moeten overwerken, dus reis ik door naar het esperantohuis in Berlijn. Ik wordt hartelijk ontvangen door Stefa. Bij haar kan ik gelijk m'n eerste 15 diarolletjes bekijken. Zij heeft ze meegenomen uit Rusland en al enkele kunnen gebruiken voor haar tijdschrift.
's Avonds is de wekelijke bijeenkomst van Berlijnse esperantisten. Stefa heeft een verse stapel Russische films met ondertitels in het esperanto meegenomen, we komen zo mooi de avond door. De volgende dag reis ik door naar Bremen. M'n oom die mij veel over fietstechniek heeft geleerd woont hier. Hij heeft net zijn privé fietsenmuseum heringericht. Veel mooi oud spul hier.





Wat ruimte in de thuisreis hebben heeft het voordeel dat je rustig kunt reizen. Ik blijf het kalm aan doen, bezoek nog een van m'n goede vrienden in Bremen.
Tijdens het laatste stuk met de trein, van Keulen naar Aken, zit de fietscoupé weer vol met fietsers. Ietwat verbazing als ze horen waar ik net vandaan kom
Vanuit Aken is het nog een klein stukje fietsen voordat ik definitief thuis ben, 8 weken na vertrek. Ik heb direct weer zin om zo'n lange reis te beginnen.

quote:

Op maandag 6 december 2004 15:38 schreef Sessy het volgende:
Trouwens weet je hoe het soort boot zoals die tweede, op onderwatervleugeltjes in het russisch heet? Een kater 8)

Ik ken 'm vooral als Meteor of Kometa.
Een keer heb ik me in zo'n ding gewaagd, tussen Kaunas en Nida (Litouwen), je moet wel een sterke maag hebben in zo'n waterraket.