Ultra_Ivo in Rusland (56K waarschuwing, veel foto's)

Eindelijk kon ik dit jaar een echt lange vakantie krijgen van de baas. En wat is er beter dan die gebruiken om in je favoriete vakantieland te zijn? Rusland voor mij. In feuilletonvorm zal ik hier verslag geven van mijn reis, het zal wel een paar weken duren voordat ik alles opgeschreven heb, dus kijk vaker in dit topic.

Heenreis

Het grote voordeel van een lange vakantie is dat je rustig de tijd kunt nemen om naar je bestemming te reizen. In plaats van vlot vlot met het vliegtuig te reizen koos ik de ouderwetse methode, trein en boot. Siljalines biedt een goede verbinding, rechtstreeks van Rostock naar St. Petersburg. Om het geheel nog mooier te maken gaat er een directe nachttrein van Düsseldorf naar Rostock.
Alhoewel ik het hele weekend de tijd had werd het toch nog haasten om op tijd bij de trein te komen. Er zijn altijd dingetjes die je pas op het laaste moment invallen, ongeacht een goede paklijst. Eenmaal op de fiets vielen me nog wat dingetjes in, maar geen probleem, in Rostock heb ik alle tijd om nog wat boodschappen te doen. Op weg naar het station van Aken merkte ik dat mijn ketting af en toe doorsloeg. Ik had de ketting vervangen. De tandwielen konden nog wel dacht ik, gewend dat ik ben aan de verslijtsnelheid van Campagnolo tandwielen. Maar er zit Shimano op mijn vakantiefiets, en dat slijt heel wat sneller. Dus al weer iets voor mijn boodschappenlijstje in Rostock. Eenmaal in Aken aangekomen ging alles makkelijk. Aken is mijn vaste vertrekplek voor reizen naar het oosten, ik ken de weg op het station. De lift mag je alleen gebruiken onder begeleiding, direkt op naar de infobalie dus. Als vanouds zijn ze daar erg vriendelijk, direct ging er iemand mee om mij ondergronds naar het juiste perron te loodsen. De trein stond al klaar, een RE met veel plek voor de fiets. In Düsseldorf ook geen probleem, de Duitse spoorwegen zijn qua lange afstandstreinen goed georganiseerd. De plaast van het fietsrijtuig wordt altijd goed aangegeven, je hoeft dus nooit lang te zoeken. Wel had ik een slaapplek ver weg van mijn fiets, een heel gesjouw met mijn tassen. Ik slaap altijd prima in nachttreinen, ook nu weer. Lekker uitgerust werd ik dus wakker ergens achter Berlijn. Rostock was niet meer ver.
Een echte fietsenstalling is er niet op het station van Rostock. Maar wel een niet gebruikte garage waar ik mijn fiets mag neerzetten. Met alleen een klein rugzakje loop ik naar het centrum. Rostock is een oude hanzestad met veel mooie gebouwen. Maar een vakantiegevoel krijg ik er niet door. Meer het boodschappengevoel. Ik zoek de winkels die ik nodig heb. Stipt 10 uur sta ik op de stoep van de fietsenwinkel als ze opengaan. Naast tandwielen heb ik nog een extra band nodig. Die hebben ze, Schwalbe (mijn favoriete vakantiemerk) is erg populair in Duitsland. Goed voorzien ga ik verder. In de buitensportzaak nog wat vergeten dingetjes gekocht, en flink geld gepind natuurlijk. Onderweg naar het station kom ik nog een fotozaak tegen. Uit gewoonte kijk ik in de etalage, en wat zie ik daar, een Takumar 105/2.8mm. Een zeldzame lens. De prijs is behoorlijk, 100 Euro, maar zeker niet teveel. Ik laat er geen gras over groeien en verlaat de winkel in het bezit van een oud kwaliteitsproduct.
Langzaam wordt het tijd om naar de boot te gaan. Al diverse beladen fietsers zie ik richting haven fietsen. Ik haal mijn fiets op en ga richting uitgang. "Ik ben dus niet de enige met te veel bagage' hoor ik een vriendelijke stem zeggen. Een fietstster doet haar best om haar zwaar beladen fiets de lift in te krijgen. Voor het station praten we wat langer. Ook zij neemt de boot naar Tallinn en St. Petersburg, maar gaat maar tot Tallinn. Samen met Silke fiets ik naar de haven. De S-Bahn vertrekt op een ongunstig tijdstip, dan zijn we op de fiets net zo snel. En inderdaad, vlak na het S-Bahnstation halen we drommen mensen in. Ik moet op een andere plek inchecken dan Silke. Maar bij de boot ontmoeten we elkaar weer. Er zijn aardig wat fietsers voor Tallinn, weinig voor St. Petersburg. Fietsen in alle soorten en maten zijn er te zien. Normale, maar ook heel bijzondere. Een Zwitserse familie steelt de show. Zij hebben twee tandems aan elkaar gekoppeld, met nog een bagagekar erachter.

Het is aardig wat manouvreren voor hen om de boot op te komen. De boot is erg luxe. Veel dure restaurants en nachtclubs. Niet echt goed voor het budget. Ik slaap dan ook in een kajuit onder het autodek. Nog altijd niet goedkoop te noemen, de boot is de grootste uitgave van mijn reis. Wat later op de boot kom ik Silke weer tegen. Zij is een van de slachtoffers voor de reddingsdemonstratie.

Een bootovertocht kan best saai zijn, je hebt goed gezelschap nodig om het leuk te houden. Tot aan Tallinn is het dan ook prettig toeven. En vooral heel relaxt. Warm is het maar heel kort. Het grootste gedeelte van de reis is het behoorlijk koud en winderig. Aan dek is het toch nog goed toeven, maar alleen warm aangekleed. Dan kun je er zelfs een dutje doen.

's Avonds wordt er veel vertier aangeboden op de boot. Maar wenig pasagiers maken hier gebruik van. Het merendeel is bejaard en reist in groepsverband. Er zijn maar weinig soloreizigers. Halverwege de tweede dag leggen we aan in Tallinn. De meeste fietsers gaan hier van boord.

Ik blijf als een van de weinige fietsers achter. Een vijftal Duits fietsers is er ook nog. Zij willen van St. Petersburg naar huis fietsen. Ik lees wat, luister wat muziek. 's Avonds is er voetballen op de buis. De wedstrijd is mooi (Portugal-Nederland), de uitslag kan beter. Toch nog iets te doen. Aankomst is vroeg de volgende ochtend, ik ga maar vroeg slapen. Ruim voor aankomst ben ik weer aan dek. De binnenkomst in St. Petersburg wil ik niet missen. We varen recht tegen de zon in de haven in. Zelfs hier bij de haven staat nog een oud plaatsnaambord.

De schepen en gebouwen zijn ook redelijk oud. St. Petersburg zelf is ter gelegenheid van haar 300-jarige verjaardag mooi opgepoetst, de haven en schepen blijven vervallen.




De bureaucratie bij aankomst valt redelijk mee. Binnen het uur ben ik de grens over. Om het wachten aangenaam te maken speelt er een klein orkestje.

Eenmaal buiten fiets ik snel naar de ingang. Daar wacht Slavik op me. Hij was wat later hier dan afgesproken, maar dat is niet erg, je bent in Rusland niet in 5 minuten van de boot af. Samen fietsen we naar het centrum, naar het pand van de St. Peterburgse esperantoclub, de oudste geregistreerde Esperantoclub ter wereld.

wordt vervolgd

Ivo

De esperantoclub 'Espero' heeft een pand midden in het centrum van St. Petersburg, aan de Fontanka rivier. Anna, de voorzitster van de club is er ook al samen met haar echtgenoot. Al snel komen een aantal andere St. Peterburgse esperantisten binnen. Lang blijf ik er niet. Een van mijn vrienden komt 's middags al aan. Samen met Slavik ga ik naar het vliegveld. Daar wacht al een andere esperantist. We zien snel dat het vliegtuig vertraging heeft, hij woont vlakbij het vliegveld, even theedrinken is een prima manier om te wachten. Als we terugkomen bij het vliegveld is het vliegveld met Maria erin al geland. Even later verschijnt ze in de hal.


Maria en Slavik

We wachten nog een tijdje tot de vlucht uit Stockholm is geland. Daarin zit een van Maria's vrienden. Tijdens het wachten zie ik twee superdeluxe racefietsen in de hal staan. Echt duur racespul. Een bagagedrager is er met moeite aan geprutst, twee kleine tasjes hangen eraan. Het blijken twee Amerikanen te zijn die zo in Rusland willen fietsen. Ik kan maar met moeite mijn verbazing onderdrukken. Ik ken de Russische wegen, een carbon racefiets is het beroerdste wat je kunt gebruiken in Rusland. Ik heb gekozen voor een stevige vakantiefiets van klassieke snit. Die verdraagt tenminste flink wat mishandeling.
In het centrum aangekomen dumpt Maria eerst haar bagage. Dan gaan we op jacht naar een Russiche GSM. Haar vader is ernstig ziek en zij wil bereikbaar blijven. Slavik en zijn vriendin Natasja doen hun uiterste best om er een te vinden. Maar we stuiten op een bureaucratische hindernis. Om Maria's sim-kaart te vervangen moet ze ofwel in Rusland ingeschreven staan, of Russisch zijn. Een probleempje dus. Slavik en Natasje proberen van alles, maar een oplossing vinden ze niet.



Ik heb maar een volledige dag tussen mijn aankomst en de start van een BRM (Brevet Randonneur Mondial) op zaterdagochtend. Gelukkikg heb ik het meeste meegenomen van thuis, ik kan deze dag dus vrij besteden. Ik zwerf doelloos door de stad, geniet het leven in St. Petersburg. Dat doe ik graag in vreemde steden, de toeristische attracties links laten liggen en sfeer snuiven. Sfeer is er genoeg. Duidelijk valt te merken dat St. Petersburg nog altijd een marinestad is. Overal zie je matrozen die er hun gemak van nemen.



Vlakbij de Pantzerkreuzer Aurora zie ik een kleine ceremonie bij een monument. Ik twijfel niet en grijp mijn camera en lenzen. Ik schiet een hele serie. Een Russische fotograaf spreekt me in het Russisch aan, denkend dat ik een collega van hem ben. Mijn vermomming werkt dus prima. Later hoor ik van een TV-journaliste dat het een herdenking is van de verjaardag van de Russische marine.















De mooie panden van St. Petersburg heb ik al vaker gezien. Ik bekijk ze alleen maar van buiten. Na uren van rondzwerven ga ik terug naar Fontanka. Onderweg koop ik nog wat eten in voor morgen. Slavik heeft me uitgenodigd om vanavond mee te doen met een witte-nachten fietstocht, tot in de vroege uurtjes. Ik heb de uitnodiging afgewezen, morgenvroeg om 7 uur moet ik starten, bij het Leninmonument voor het Finland station.

Normaal zou ik de uitnodiging van Slavik aangenomen hebben, hem kan ik helemaal vertrouwen. Dit keer was me de Ladoga 800 iets belangrijker, de hoofdreden voor mij om naar St. Petersburg te komen. Ik moet nog wat dia's inscannen, als dat gebeurt is dan zie kun je een fors verslag hiervan tegemoet zien.

Ivo

quote:

Op zaterdag 28 augustus 2004 18:45 schreef Sessy het volgende:
Gefeliciteerd.
Hey Ivo het valt me tegen dat jullie de Ivan Kupala (Johan de Doper) vuurspringen en de witte-nachtelijke duik niet hebben meegemaakt daar?

Het verslag is nog niet af
Ivan Kupala heb ik al meerdere keren meegemaakt tijdens Russische esperanto bijeenkomsten. Ik moet de foto's nog precies bekijken, maar Ocjo heeft het ons voorgedaan.

Ivo

Ik heb even in m'n fotoarchief gekeken, maar twee foto's van een Ivan Kupala feest heb ik ingescand (ik heb er tientallen). Maar even ter illustratie, zo ziet men er uit:





Ivo

Halverwege de afdaling naar Kurkijokki moet ik plotseling vol in de remmen.
Vlak voor me houdt de weg plotseling op. Bonkend via gruis en wasbord kom ik
tot stilstand. Er was aangekondigd dat er 40km ongeasfalteerde weg in de Ladoga
800 zat, maar dit is toch wel erg drastisch. Ik kan kiezen tussen los gruis,
wasbord of de berm. Het lijkst wel alsof ik met een tijdmachine naar een
vooroorlogse Tour de France verplaatst ben, een Tour de France van voor de
eerste Wereldoorlog dan wel. Moet ik nu niet mijn reservebanden om de schouder
slaan? Waar is m'n stofbril?



Een groter kontrast met de eerste kilometers is niet te bedenken. Op
zaterdagochtend vertrekken we met een twintigtal fietsers vanuit St.
Petersburg. Via de snelweg naar Moermansk worden we in oostelijke richting
geblazen. Het asfalt is goed, de weg niet te druk en het peloton draait goed.
Aan de rand van de stad gaan 4 rijdes terug, ze doen niet mee met het brevet.
De rest rijdt stevig door. Iedereen doet zijn werk. Alleen het praten met de
andere deelnemers is wat moeizaam. Ik spreek belabberd Russisch, de meeste
Russen zijn niet gewend veel Engels te praten. Maar al met al lukt het wel.
Voorbij Kirovsk wordt de weg smaller, verandert in een gewone tweebaansweg met
een matige hoeveelheid verkeer.



Diit stuk ken ik, hier reed ik in '99. Het
eerste deel is vlak, maar ik moet zien dat ik genoeg overhou om na zo'n 100km
een paar klimmetjes in het peloton te overleven. Dat lukt allemaal zonder
probleem. Vlak voor de eerste controle (na 128km) begint het te regenen. Een
vrijwel ideaal moment. In een café'tje zitten we de regen uit. Een van de
organisatoren verdeelt inmiddels speciale papieren. Het brevet voert door een
speciaal grensgebied, daar is een vergunning voor nodig. Ik schuif mijn
vergunning in mijn paspooort en berg het geheel goed op.
Het grootste gedeelte van de groep vertrekt gezamenlijk. De eerste kiloemters
wordt langzaam gereden om de niet zo snelle vertrekkrs de gelegenheid te bieden
om bij de groep te komen. Inmiddels regent het niet meer. Ook nu loopt het
groepsrijden soepel.



De enige dame in het gezelschap regiseert het
groepsrijden. Zij koerste zo'n 10-15 jaar geleden op landelijk niveau in de
Sovjet-Unie, en rijdt nog steeds erg goed. Engels spreken gaat haar wat
slechter af, maar in een mix van engels en russisch lukt het toch om wat te
praten. Haar stadsgenoot is er wat minde aan toe. Hij is een sterke rijder,
maar veel te zenuwachtig. Al bij de start, voordat ik hem had zien rijden,
kreeg ik al de indruk dat hij het niet zou halen, een veel te nerveus gezicht.
Maar vooralsnog gaat alles goed. De groep rijdt stevig door. Een enkele rijder
moet zelfs lossen.
Tenminste, zolang het droog is gaat alles goed. Een paar uur later begint het
weer te regenen. Ik wacht niet op een te late groepsbeslissing maar stop en
haal mijn regenjack te voorschijn. Het regent echt serieus nu. Alleen rijd ik
verder, ik weet dat er nog rijders achter mij zijn. In Pasja stop ik om te
ravitailleren. Water, cola en wat broodjes. Mueslirepen zijn hier niet te
krijgen, maar de Russische bakkers zijn zeer goed in het bakken van lekkere
broodjes. Als ik terug op de route ben zie ik niemand. Maar erg is het niet, de
route is erg eenvoudig, de eerste 215km volgen we de M18, de snelweg naar
Moermansk. Het is wel speciaal, af en toe zie je borden staan van het
type 'Moermansk 1320km'. Enkele kilometers later zie ik een jonge rijder bij
een tankstation. Hij wil net wegrijden. Ik doe het wat rustiger aan en laat hem
bij komen. Ik zie direkt dat hij niet zo ervaren is, hij rijdt te snel en te
ontrustig. Ik laat hem rustig gaan. Enkele tientallen kilometers zie ik hem
terug, hij kan het hoge tempo niet volhouden. Nu blijft hij wel bij me. Samen
rijden we door naar Lodejnoje Polje. Hier is een controle. Maar de controleurs
zitten in een auto. We weten dat, dus eerst doen we de kroeg aan waar een
aantal andere deelnemers ook al zitten. Een deel van de fietsen staat gewoon
binnen. Langzaam druppelen ook andere rijders binnen, de regen heeft het
peloton helemaal uit elkaar geslagen.



Maar weer is het droog als we verdergaan, opnieuw in groep. Met z'n 8-en rijden
we verder naar de controle. Vanaf hier is het goed planenn. De afstand tussen
de dorpen groeit sterk. 20-30km grote leegte is niets. Je moet dus goed plannen
om eten en drinken te kopen. Gelukkig is in vrijwel iedere grote plaats een 24-
uurs winkel. Aan vaste winkelsluitingstijden of zondagsrust doet men niet in
Rusland, een paradijs voor de randonneur. Zo besluit ik in Megrega de groep te
verlaten om wat te eten. Als ik voor het winkeltje zit komt de organisator
Michaïl voorbij. Ik zeg hem dat hij niet hoeft te wachten en het peloton een
minuut of 10 voor hem rijdt. Als mijn ijs op is rij ik verder. Binnen een paar
minuten kan ik stoppen om mijn regenjack aan te trekken. Zo'n 10km verder rij
ik door Olonets. Hier zie ik vrijwel de hele groep verzameld in het busstation.



Ik stop ook. Samen rijden we verder, maar bij het verlaten van Olonets krijg ik
een lekke band. Er blijkt een gat in m'n buitenband te zitten. Gelukkig heb ik
een vouwband bij me, dit keer een cycle-crossband die dik genoeg is om de
slechte wegen uit te houden. Lana en Andrej uit Vladimir stoppen ook. Nadat ik
alles verwisseld heb rijden we verder. Lana herinnert zich al steeds meer van
het Engels dat ze ooit geleerd heeft. We kunnen nu een redelijk gesprek voeren.
Dat maakt het rijden toch wat aangenamer. Zij werkt in Vladimir als
kraanmachiniste. Ik vertel haar dat in Nederland dit ongebruikelijk is voor
vrouwen, iets wat zij bijna niet kan geloven. "Je zet toch geen rokende en
zuipende kerel op een kraan? Dat werk kun je beter door vrouwen laten doen, die
zijn tenminste nuchter." Bij een van mijn eerdere reizen ontmoette ik al eens
een gepensioneerde troktorbestuurdster. Al in de jaren 30 waren er
staatscampagnes om vrouwen in technische funktie's te krijgen. Zij is van haar
kant weer verbaast als ik haar vertel dat ik een aantal jareen geleden in
Ivanovo heb geschaatst, en daar zelfs een van de kampioenschappen won. Met
Andrej is de conversatie veel moeilijker. Zijn Engels is heel beperkt, en wordt
ook niet echt beter.
Al pratend vergaat de tijd snel tot de controle van Vidnitsa. Een klein groepje
van de organiserende club, Baltische Ster St. Petersburg, heeft wat tenten aan
het Ladoga meer opgeslagen. Een enkele pijl tegen een boom, en klaar is de
controle.





Direkt na aankomst krijg ik een mok thee in de hand gedrukt en een
bord kasha op schoot. Aan het kampvuur kan ik me opwarmen. Een harde wind waait
vanaf het Ladogameer. Een groot aantal rijders besluit door te rijden. Het
wordt niet echt donker op deze hoogte. Ik besluit wat te slapen, het is
vakantie en ik ben hier niet gekomen om een snelle tijd neer te zetten. Ik weet
Lana ervan te overtuigen dat 8 uur slapen voor een randonneur toch echt wat
teveel is, de start wordt vastgesteld op morgenochtend 5 uur, een uur voordat
de controle dicht gaat.

Echt veel kan ik niet slapen tijdens de nacht. Ik heb twee keuze's, uit de wind
liggen en lekgestoken worden door de muggen, of naast het kampvuur in de wind
liggen. Gelukkig komt redelijk snel een plek in de tent vrij zodat ik toch nog
een uurtje of 3 slaap haal. Eigenlijk behoorlijk veel voor een brevet. Vanwege
de kou vertrekken we vroeger dan gepland, om half 5. We zijn nu met vier, Lana,
Dima, Andrej en ik. Dima reed gisteren ook al slecht, hij kan niet zíjn lijn
houden en rijdt heel onrustig. Andrej rijdt even sterk als gisteren. Het is
voor hem echt oppassen dat hij niet de hele groep lost als hij op kop rijdt.
Lana is duidelijk slecht de nacht doorgekomen. In een niet al te snel tempo
rijden we naar het noorden. De eerste uren gebeurt er eigenlijk niks. Om de 10-
20 kilometer paseren we een klein dorp, alle winkels zijn nog dicht. Pas na
75km komen we in een grotere plaats, Pitkjaranta. We zijn inmiddels al in
Karelië, een Fins-talig gebied in Rusland. Ooit behoorde dit tot Finland. In
Pitkjaranta stoppen we bij een winkel en kopen ons ontbijt. Gelukkig is het nu
droog. In de zon eten we alles op.



Na een klein uur wil ik verder gaan maar
Lana zegt dat zij en Dima niet meerijden. Ze is wat ziek geworden. Andrej
twijfelt nog maar besluit even later ook te stoppen. Ik blijf niet te lang
treuzelen en rijd door terwijl zij richting station gaan.
Zo'n 20km na Pitkjaranta moet een controle zijn in een motel. Maar 20km
verderop is er geen enkele plaats die Ljaskelja heet. Langzaam rijd ik door, ik
wil vooral geen eenzaam motel voorbijrijden dat de controle had kunnen zijn. Na
een tijdje zie ik een bord bij de afslag naar Impilachti. Dat staat tenminste
op de kaart, maar vanaf hier is het nog dik 10km naar Ljaskelja. Michaïl heeft
dus een telfout gemaakt bij het schrijven van de route. Nu weet ik waar ik ben
en hoe lang het nog is, het tempo kan weer omhoog. Een half uurtje later rijd
ik Ljaskelja binnen. Vanaf de brug is er een mooi uitzicht. Ik stop en maak wat
foto's.



Direkt na de brug moet ik stoppen, politiecontrole. Ik geef hen mijn
paspoort. Die wordt helemaal doorgelezen, iedere stempel en ieder oud visum
wordt gecontroleerd. Na een minuut of 5 krijg ik kommentaar dat ik nog niet
geregistreerd ben. Dit hoeft ook nog niet, de termijn hiervoor is nog niet
verstreken. Ik maak dit duidelijk door mijn controlekaart te laten zien, ik ben
gisteren vertrokken uit St. Petersburg, dus ik ben minder dan drie dagen in de
stad gebleven. Aandachtig wordt de controlekaart bekeken. Het lukt me om het
gespreksonderwerp te veranderen. In mijn kaartenvakje zit een Engelse
routebeschrijving, maar ik heb ook een Russische. Die laat ik hen lezen. Nu is
mijn paspoort niet interesant meer. De deelnemerslijst is helemaal voor hen
ideaal. Als ze die aan het lezen zijn komen er nog twee rijders aanrijden,
Vitali en Andrej uit St. Petersburg. Ook zij worden gecontroleerd en bevestigen
wat ik gezegd heb. De agenten hebben graag een deelnemerslijst, dan kunnen ze
vanavond een goed raport schrijven over wat ze waargenomen hebben. Ik geef mijn
lijst af.



De agenten begeleiden ons naar het motel. Hier hangt een briefje dat ze
gesloten zijn en we ergens anders moeten stempelen. Volgens de agenten is even
verderop in het plaatsje een benzinepomp. Daar is inderdaad een stempel, een
ongebruikelijk iets in Rusland. Meestal wordt er bij een controle met de hand
afgetekend. Ook nu schrijft Andrej als oudtse op iedere controlekaart van ons
dat het motel dicht is. Bij de benzinepomp is weinig eten. Vitali stelt voor om
in de eerste grotere plaats, Sortavala, te eten. Dat is een prima idee. Samen
rijden we door langs de oever van het Ladogameer. Hier is de weg werkelijk
schitterend, ik maak veel foto's. Wel merk ik dat Vitali en Andrej beter
klimmen dan ik.



In Sortavala merk ik direkt dat ik in Karelië ben. Hier zijn niet alleen maar
opschriften in het Russich, maar ook in het Karelisch. In een klein café
bestelt Vitali eten. Helaas heb ik hem vergeten te vertellen dat ik vegetariër
ben, maar het lukt me toch nog wat eetbaars te krijgen. na een half uurtje
rijden we verder. Al snel merk ik dat ik hen bergop niet meer kan volgen. Dit
stuk van de route is behoorlijk heuvelachtig. Ik zeg hen dan ook dat ze door
moeten rijden. Regelmatig zie ik hen nog even, vooral na lange afdalingen. Maar
ik rijd toch vooral alleen. De route blijft mooi, ik geniet er echt van.
Niet zo ver voorbij Sortavala is er weer een controleplaats, in Lachdenpokja.
Hier zie ik Andrej en Vitali weer even, zij nemen een lange pauze. Daarna
rijden ze weer sneller. Dat is ook niet verwonderlijk. Zij stoppen na 600km,
morgenvroeg moeten ze weer werken. Ik moet nog overhouden voor een extra 200km.
De volgende 90km worden de zwaarste van de hele rit. Er zit een stuk van 40km
onverharde weg in. En aan deze onverharde weg liggen amper dorpen.



De eerste
5km van de onverharde weg gaan erg moeizaam. Maar na een tijde krijg ik er grip
op. Bergaf ga ik zo hard mogelijk over het wasbord. Bergop rijd ik in de berm,
daar zijn de minste kuilen en gaten. Maar als er een kuil is is die gelijk heel
diep. Voorzichtig rijd ik er omheen. Twee keer moet ik te voet verder. De berm
is dan erg zacht en mijn achterwiel draait door. In de twee dorpjes aan het
onverharde stuk stop ik om wat te eten en mijn handen rust te gunnen. Gelukkig
zijn niet de hele 800km zo erg. Ik begin erg veel respekt te krijgen voor de
oude wielrenners die hele klassiekers over dergelijke wegen reden.
Ergens halverwege dit stuk hoor ik plotselin geen hels kabaal van achter een
heuvel. Plotseling komt een Lada vol gas door de bocht driften. Het lijkt wel
een rally. Gelukkig heeft de chaufeur zijn wagen nog goed onder controle.
Direkt na het slechte stuk zie ik Vitali en Andrej weer. Ze moesten een tijdje
stoppen om de derailleur van Vitali te repareren, die was afgebroken. Maar wat
touw en metaal doen wonderen.



Nu rijdt Andrej slecht. Eigenlijk zou hij de
snelste op dit stuk moeten zijn, met 2 inch brede banden en naafversnellingen
heeft hij een van de beste fietsen voor dit stuk. Maar hij komt maar langzaam
vooruit. Vooral omdat we het asfalt nu goed moeten zoeken tussen de gaten door.
Ik moet nu doorrijden van hen, ik heb de tijd nodig voor het volgende stuk.
De volgende controle is heel goed aangegeven op een landkaartje. Maar het
probleem is dat daar maar tot 17u45 mensen zijn, en het is nu al veel later.



Toch zie ik een tent en behoorlijk wat fietsers als ik voorbij het Molodozjnoje
meer rijd. Michaïl heeft de controleurs van dienst afgelost en rijdt niet
verder. Dat is wel handig, thee en spaghetti zijn klaar als ik aankom. Een
minuut of wat later komen Andrej en Vitali aan. Tot mijn verbazing zijn Lana en
Andrej uit Vladimir er ook. Zij hebben een trein via Sortavala genomen en
besloten te gaan kijken bij de controle. Nog voordat ik wegrijdt gaan zij weg
met het plan een nachttrein naar St. Petersburg te nemen vanuit Priozersk. Ik
eet nog wat en ga dan ook op weg, door de schemering naar de volgende controle
in Losevo.

Vlak na de controle aan het Molodezjnaja meer rijd ik door Priozersk. Hier zijn
nog een aantal winkels open. Ik doe gelijk boodschappen voor de hele nacht. Dat
moet ook wel, na Priozersk kom ik maar door twee kleine dorpjes. De nacht wordt
hiermee behoorlijk saai. Lange rechte wegen door de bossen, vals plat omhoog of
omlaag. En natuurlijk en behoorlijke wind op kop. Echt snel gaat het dan ook
niet meer. Pas als de bossen ophouden weet ik dat ik in de buurt van de
controle van Losevo ben. Even de brug over en vanaf daar moet ik oppassen. Bij
de routebeschrijving zat een kaartje. Direkt na de brug moet ik een onverhard
weggetje in, mijn fiets over de spoorwegrails tillen, en dan kom ik op een
onofficiele camping. En inderdaad, daar staat een groene tent met wat
knipperlichtjes. Direkt komt de cotnroleur van dienst uit de tent. Ik zie ook
al twee bekende fietsen liggen, die van Lana en Andrej. Maar die twee zouden
toch in Priozersk in de trein stappen? Ze slapen nu, dus ik kan het hen niet
vragen. Slapen doe ik trouwens direkt. Ik wou eigenlijk tot 6 uur slapen, maar
de controleur wil direkt na het sluiten van de controle om 5 uur weg, hij moet
nog gaan werken vandaag, in St. Petersburg natuurlijk.
Als ik wakker wordt is het koud en het regent. Niet echt lekker weer om te
starten. Ik moet direkt mijn reddignsdeken erbij pakken om het niet te koud te
krijgen. Ook Lana en Andrej zijn al wakker. We besluiten samen verder te
rijden. De controleur heeft de tenten al ingepakt als we onze fietsen pakken.
Met een grote boog rijden we naar Pervomajskoje. De direkte weg is zeer slecht
weet Andrej me te vertellen. Na een tiental kilometers rijd ik lek. Tijdens het
wisselen van de binnenband merk ik dat Andrej het erg koud heeft. Het blijkt
dat hij veel te weinig kleren bij zich heeft. En dat wat hij bij zich heeft is
allemaal kletsnat. Ik haal een stuk reddingsdeken uit mijn tas, snijd er een
gat voor zijn hoofd in, en gef het hem. Hij is even verbaast, weet niet wat te
doen. Lana heeft het wel direkt door en zij helpt hem de reddingsdeken onder
zijn kleren te doen. In de tussentijd maak ik mijn wiel in orde.



Even later komen we bij de oude snelweg Helsinki-st. Petersburg. Die moeten we
een heel eind volgen. Het is goed te merken dat het de oude weg is, erg goed
onderhouden wordt die niet meer. Maar nog altijd veel beter dan de onverhard
weg bij het meer. Pervomajskoje bereiken we zonder problemen. We gaan op zoek
naar een caf'e om wat thee te drinken. Koud hebben we het allemaal. Maar een
open cafe is niet te vinden. Onder het afdak van een gesloten cafe plunderen we
dan maar onze tassen.



De bewoonde wereld bereiken we al snel. Een kort stukje
over de nieuwe snelweg, en dan de juiste afslag rechts naar Zjelenogorsk. Hier
ben ik ook al eens geweest. Ik weet dus de weg en we vinden de doorgaande weg
langs de Oostzee direkt. En gelijk is het druk. De dorpjes langs de zee leven
overduidelijk van het toerisme. Veel strandcafe's veel restaurantjes en veel
verkeer. Tussen de bebouwing door kunnen we af en toe de zee zien. Halverwege
stoppen we in Repino. Eindelijk is er een betaalbaar cafe open. En ze hebben
ook nog eens goed eten. We hebben ruim de tijd, we kunnen lang blijven zitten.
Repino is zowat al een buitenwijk van St. Petersburg. Het blijft erg druk. Via
goede, maar drukke, wegen rijden we door. Toch komen er nog wat probleempjes
bij mij. Ik krijg een enorme slaapaanval. Normaal zou ik dan even langs de weg
gaan liggen, maar daarvoor is het te druk. Andrej blijft gewoon op kop
doorbeulen, Lana rijdt schuin achter me en stoot me wakker als ik in slaap
dreig te vallen. Echt ideaal is deze situatie. Gelukkig is de slaapaanval
voorbij als we echt de stad inrijden. Andrej blijft doorrrijden. Al een tijdje
in de stad vraag ik hem of hij de weg weet. "Nee", is het simpele antwoord. Ik
laat iedereen stoppen bij het eerste afdakje. We bekijken de routebeschrijving.
Bij een monument moeten we rechtsaf. Andrej kijkt de straat in en ziet direkt
het monument. We zijn net op tijd gestopt om de routebeschrijving te
controleren.
We rijden dus rechtsaf naar een stadion. Er zijn twee gebouwtjes open, Andrej
controleert het ene, ik het andere gebouw. Hij vindt niets ik vind een van de
andere deelnemers die de eindcontrole doet. We worden direkt warm verwelkomd.
De fietsen worden naar binnen gedragen en wij worden direkt naar een ander
gebouw gestuurd. Daar is een sauna die direkt warmgestookt wordt. Zo kunnen we
snel opwarmen. Helaas zijn de douches alleen koud. Nog in de sauna wordt ons al
warme thee en eten gebracht. Weer helemaal opgewarmd gaan we naar het andere
gebouwtje waar we nog eens uitgebreid kunnen eten en de tocht nabespreken.



's Avonds ga ik er nog een keer op uit. Bij Michail thuis is een klein feestje
ter gelegenheid van de Ladoga 800. Hij vertoont nog wat DVD's van fietsreizen,
mijn CD met PBP-foto's wordt ook gretig bekeken. Een passend slot voor een heel
mooie fietstocht.

quote:

Op zondag 29 augustus 2004 20:05 schreef Sessy het volgende:
"Jest jesho zjenshini v Russkih seleniah!"
Er zijn nog VROUWEN in de Russische nederzettingen!

Van het type kraanmachiniste. Van het type, "stopt een rennend paard, gaat een brandend huis binnen".
Aww

Zo'n type RUssinnen kom ik vaker tegen, vooral ergens tijdens kampeerweekenden diep in de bossen, aan een of andere rivier die schoon genoeg is om uit te drinken Voor niets en niemand bang, kunnen in de stromende regen nog een kampvuur maken.

Ivo

Teruggekomen in het esperantocentrum van St. Petersburg merk ik dat het er inmiddels aardig vol is. Komende zaterdag begint in Kovrov (vlakbij Vladimir) het IJK (Internationaal Jongeren Congres), de belangrijkste internationale jongerenbijeenkomst voor esperantisten. In St. Petersburg en Moskou zijn er voorbijeenkomsten, voor een weekje op en neer is wat krapjes voor de meeste mensen. Ik kom dan ook direkt veel oude vrienden tegen.



Zjenja uit Kiev



Nastja uit St. Petersburg



Pier-Luigi uit Blera (Italië)

Het wordt dan ook direkt een gezellige avond. Niet dat ik er veel aan heb, ik val om van de slaap. Ik reageer dan ook niet als Katja uit St. Petersburg vraagt wie er mee de straat op gaat, wandelen door de witte nachten langs de openstaande bruggen. Zoran en z'n maatje uit Kroatïë wel, die springen als een man op en vergezellen Katja



Ergens halverwege de nacht schrik ik wakker van de bel. Het duurt een paar minuten voor ik besef waar ik ben en wat er te doen is. Ik sjok naar de deur. Katja komt Zoran en z'n maat afleveren. ZIj is teleurgesteld. "Zij zouden de héle nacht met me door de stad wandelen, maar ze willen nu al terug, ook fraai zeg. Nu moet ik alleen door de stad lopen." Ik kan haar ook niet helpen en sjok terug naar m'n bed.
De volgende dag neem ik het ervan. Ik slaap lang uit, klets wat met nieuwe en oude vrienden en schrijf uren in een internetcafé aan m'n verslagen over de Ladoga 800. Voor de avond is er iets speciaals georganiseerd. We gaan eten vlakbij een meertje aan de rand van de stad. Met z'n allen gaan we de metro in tot de laatste halte. Bij de halte slaan we diverse versnaperingen in.



Onderweg naar het meertje ontdek ik een overwoekerde begraafplaats. Samen met Zoran maak ik er verwoed foto's.



Het is altijd gezellig om met een groep weg te gaan. Ook nu. We eten bij de keet van een waterskiclub. Niet luxe, maar dat hebben we toch niet nodig. Het uitzicht is in ieder geval mooi genoeg.





Met de laatste metro gaan we terug naar het centrum. Ook de volgende dag doe ik het kalm aan. Veel slapen, kletsen, internetten en door de stad lopen. Terwijl ik met Maria over Nevski prospekt loop zie ik plotseling voor me een kleine opstopping. Twee mensen beginnen op een straathoek heftig te discussiëren. Direkt daarna voel ik een vinger m'n broekzak ingaan. Ik duw de arm weg. Een erg doorzichtige poging tot zakkenrollen. Ik ontsnap eraan. Een française is minder gelukkig. Haar rugzak met fototoestel wordt gestolen. Direkt let iedereen veel meer op.
Op m'n laatste avond in St. Petersburg hebben we een busrit door de stad. Nastja is gids van beroep. Voor de verandering gidst ze nu niet in het Frans maar in het Esperanto. De stad blijft hetzelfde. Ik ben niet zo'n liefhebber van dergelijk kuddetoerisme, maar voor een keertje mag het wel. In ieder geval ben ik 's avonds nu eens op de mooie plekken.



Avond is in St. Petersburg begin juli een rekbaar begrip. Echt donker wordt het niet. Er is altijd veel volk op straat, zelfs midden in de nacht. Ook wij doen een duit in het zakje. Vrijwel niemand gaat direkt naar de rondrit terug, iedereen wil tenminste een keer de witte nachten meemaken. Met een man of tien duiken we een restaurantje binnen. het blijkt dat vrijwel iedereen voor de reis een beetje Russisch heeft geleerd. De weinige Russen die mee zijn hoeven dus amper te vertalen. Na het eten lopen we in verschillende groepjes door de stad. Samen met Hector uit Catalonië maak ik het niet te laat. Ik ben nog altijd aan het bijkomen van de fietstocht.
Op donderdag maak ik m'n verslagen af. In drie talen staan ze op diverse fora. Een treinkaartje naar Kovrov heb ik al op zak. Tijdens het IJK ben ik groepsleider, op zaterdagochtend is er training voor de groepsleiders en ik heb geen zin me te haasten. Donderdagavond sta ik dan ook op tijd op het station. Met fiets en veel bagage. Als ik bij de trein aankomt hebben de conductrice's het niet meer. Een fiets, en ook nog met zoveel bagage. Ik laat hen rustig uitrazen terwijl ik mijn bagage aflaad en m'n fiets begin te demonteren. Na een minuutje of tien worden de conductrice's al een stuk rustiger. Ik mag m'n spullen in de trein zetten, dan praten we er naderhand wel weer over. Nauwelijks heb ik alles op de bagageplanken boven m'n bed gelegd als een van de conductrice's aankomt. Ik moet haar volgen door de halve trein totdat we bij de hoofdconductrice aankomen. De toon is direkt al een stuk vriendelijker. Niet alleen wordt me gevraagd hoeveel m'n bagage weegt, maar ook waar ik naartoe ga, of ik kinderen heb en van alles meer. Het gesprek wordt zelfs heel vriendelijk, de prijs voor m'n overbagage steeds lager. Uiteindelijk moet ik 28 roebel betalen. Het is de eerste keer dat ik in Rusland moet bijbetalen voor m'n fiets, maar 28 roebel is best te verteren. Ik ga weer terug naar m'n plek en slaap lekker totdat we vlakbij Kovrov zijn.

Ik kom 's ochtends in een nat Kovrov aan. Ik heb even een paar minuten nodig om me te orienteren, dan gaat het via een goede asfaltweg de stad uit, op weg naar een klein dorpje. De esperantobijeenkomst is in een turbaza, een soort trekkershuttencamping met wat centrale voorzieningen. Ik heb al vaak in turbaza's overnacht, is altijd prima te doen. Na een dik uur fietsen zie ik langs de weg de goede wegwijzer staan.



Er is nog bijna niemand als ik het terrein oprijd. Met wat zoeken kom ik het organisatiegroepje tegen. Ik ben de eerste die aankomt. De meeste organisatoren ken ik goed, ik wordt dan ook direkt ingezet bij wat voorbereidingen. Na eent ijde drinken we thee en eten we wat. Daarna ga ik me eens fatsoenlijk installeren. De hele turbaza bestaat uit twee delen, de bovenste met wat luxere accomodatie, en de lage met houten huisjes vlakbij de rivier. Er tussenin kan er gekampeerd worden. Ik zoek een rustig plekje voor mijn tent. Een probleem voor de zelfverzorgers is dat de dichtstbijzijnde winkel in een dorpje 6km verder is. Ik ben blij dat ik mijn fiets bij me heb. Morgen zal het erg druk zijn dus ik ga eerst uitgebreid boodschappen doen. Daarna de was doen in het wasgebouw van de turbaza en alles is weer rond.
's avonds wil ik koken. Maar er doet zich een probleem voor. Mijn brander wil niet.Ik heb speciaal een Russische benzinebrander meegenomen, die slikt tenminste alle soorten benzine. Maar nu doet het pompje het niet. Flink balen, hout zoeken en kampvuur maken. 's Avonds ga ik naar een andere turbaza een kilometer of 2-3 terug. Hier is een esperanto lesbijeenkomst in voorbereiding op het grote wereldcongres. Ook daar weer veel oude vrienden van me die in de organisatie zitten.
De volgende dag is vol. Ik ben groepsleider, wordt dus met de andere groepsleiers om 10 uur 's ochtends opgesloten in een kamer. Daar ondergaan we een training gegeven door Irina, een zeer ervaren esperantiste. We lachen heel wat af tijdens de training.

We krijgen ook de definitieve indeling te horen. Ik moet samen met Oksana uit Tver de gele groep leiden, dat is mooi, Oksana ken ik al jaren.
Laat in de middag zijn we klaar met de training. We mengen ons tussen de rest van de deelnemers. Er zijn al veel gekomen. De camping begint al aardig vol te raken. Continu komen er nieuwe mensen aan, zwaar bepakt met rugzakken.

Veel vrienden van me staan in mijn buurt. Tegenover me staat Misja, een kunstschilder uit Jalta. Hij vindt een tent niet genoeg, een soort van wigwamconstructie bouwt hij er nog eens overheen


's Avonds is dan de officiële opening. Dat is altijd een hele ceremonie. Ocjo is de ceremoniemeester. Hij is een pur-sang clown, weet het publiek vaak aan het lachen te krijgen. Een traditionele Russische welkomsceremonie is verwerkt in het programma, een groep meisjes brengt dansend brood met zout.



Uiteindelijk verklaart Bertrand, de voorziter van de wereldesperantojongeren het congres voor geopend.



Eindelijk mogen de groepsleiders in actie komen. De hele meute wordt verdeeld naar de diverse kleuren. Als ik de groep bekijk zie ik een aantal goede mensen in onze groep zitten. Oksana legt hen uit wat te doen staat.

We moeten een naam vezinnen en een opdracht uitkiezen. Al snel blijkt dat vrijwel iedereen in onze groep redelijk esperanto spreekt. Dat maakt het allemaal veel makkelijker. Van de enkeling die geen esperanto spreekt heb ik de indruk dat ze dat binenn een week wel kunnen.
Oksana's dochtertje wordt door ons afgevaardigd om de opdracht op te halen.

Iedere groep moet over 3 dagen een toneelstuk klaar hebben. Het thema is een Russisch sprookje, het genre word ook opgegeven. WIj moeten er een SF-verhaal van maken. Maar voordat we serieuzer gaan kennismaken en voorbereiden staat het eten klaar. Dat is wel welkom, iedereen heeft honger gekregen. Rondom Kovrov zijn veel legerbases. Van zo'n basis is een mobiele kookploeg gecharterd.



Na het eten komen we met de groep bij elkaar. AL snel hebben we de taken verdeeld. Dimitri uit Leeuwarden doet al jaren aan amateurtoneel. Hij wordt direkt tot regisseur benoemd. Dasja uit Rusland is erg handig, zij zorgt voor de rekwisiten. Petra uit Dutisland, Mikko uit FInland en Rut uit Portugal gaan het scenario schrijven. Het lijkt goed te lukken met onze groep. In alle rust kunnen we naar het centrale gebouw waar een concert van Pasja Korotenko een zanger uit Slavjansk (Oekraïne) plaatsvindt.

Na het concert wordt het erg laat, overal is nog van alles te doen, er zijn veel oude vrienden te begroeten en nieuwe te maken.

Eigenlijk had ik om half negen 's ochtends al bij een bijeenkomst voor groepsleiders moeten zijn. Maar het lukt me niet zo vroeg uit m'n tent te kruipen. Gelukkig is Oksana wel geweest en hoor ik van haar naderhand wat er besproken is. Het lukt ons om rond een uur of tien vrijwel iedereen van onze groep samen te hebben. Er begint al wat groepsgevoel te groeien. Dat is ook de bedoeling, veel nieuwelingen willen anders helemaal uit de boot vallen en niks meekrijgen. Naast het groepsleider izjn heb ik die dag nog wat belangrijkers te doen. Met onze fietsersgroep komen we bij elkaar. We bespreken wat komende fietstochten. Een kleine tien mensen melden zich ook als landelijk contactpersoon voor hun land. Organisatorisch zitten we na deze vergadering weer wat beter in elkaar. We zijn net op tijd klaar met vergaderen als het leukste deel van de dag begint. Enkele uren lang worden vergast op diverse Russische dorpsspelen. Klinkt oubollig, maar goed gebracht is het best leuk. Vooraf hieraan een folkloristisch optreden. Al snel werd het publiek erbij betrokken.

Eindlijk lukt het me om daarna een uurtje of wat overdag met vrienden door te brengen aan de rivier. Gelukkig zijn een aantal groepsleden goed bezig met het voorbereiden van het toneelstuk, ondanks dat er een grote groep van ons bezig was met het begeleiden van de diverse spelen.
Net als ik wil gaan koken breekt er een zware regenbui los. Da's flink balen, een kampvuur maken in de regen is toch wat erg lastig. Ik eet dan maar wat brood. De meeste mensen eten in de kantine van de turbaza. Ik kan me maar al te goed het nivo van het vegetarische voedsel in dit soort gelegenheden herinneren, ik kook liever zelf. Tijdens de regen trekt iedereen zich terug in het hoofdgebouw. Daar zijn genoeg gezellige ruimtes om wat te kletsen te drinken.
Het avondprogramma valt letterlijk in het water. Voor vandaag was het Ivan Kupala feest gepland en een groot kampvuur. Allebei erg onhandig in de regen. Voor velen een prima gelegenheid om even wat te slapen voordat ze de halve nacht doorhalen in de disco, kroeg of een andere plek.

Om middernacht komen we nog eens bij elkaar. Eindelijk kunnen we voor de eerste keer repeteren. Het is aan de ene kant een voordeel dat er veel goede esperantisten in de groep zitten, maar die worden door de organisatiegroep ook graag ingezet voor allerhande programmaonderdelen. Pas na middernacht was iedereen vrij.
Ook de halve volgende dag besteden we aan de voorbereiding van het toneelstukje. Diverse programmaonderdelen laat ik aan me voorbijgaan. Een rustige dag is een prima voorbereiding voor de avond. De presentatie van de toneelstukjes. Een aantal groepen hebben er ontzettend veel werk van gemaakt. Van de oorspronkelijke sprookjes is bijna niets overgebleven, alles is heel vrij geïnterpreteerd. Toneeltalent loopt er veel rond, een aantal mensen die normaal heel sloom overkomen blijken op het toneel plotseling heel anders te zijn. Ik schiet rolletje na rolletje vol.






Uren nadat we volgens het programma klaar hadden moeten zijn staat de laatste groep nog op het podium. Het publiek vermaakt zich perfekt. Het aangekondigde concert van het Kazachs/Zweedse duo Zjomart en Natasja begint pas uren later.

De volgende dag is duidelijk te merken dat bij iedereen de spanning eraf is. Het is lang rustig rond de tenten. Hier en daar legt iemand wat voorraden aan. Diverse groepjes koken op hout, boomstammen en takken worden aangesleept.

Weer anderen zijn echte verzamelaars geworden. De bessen en andere bosvruchten zijn behoorlijk rijp geworden. Her en der zijn kleine groepjes aan het verzamelen. Ook diegenen die eten in de kantine.



Tijdens het fotograferen merk ik dat Nastja inmiddels esperanto begint te spreken. Nu is er nog maar een in de groep die nog geen esperanto spreekt.
In de namiddag hebben we de laastste bijeenkomst van de groepsleiders. Hoe meer ik de verhalen van anderen hoor hoe beter ik begrijp dat we echt geluk hebben gehad. De meeste andere groepen hadden veel problemen, soms sprak de helft geen esperanto, vele groepsleiders moesten vrijwel alles zelf doen. En dan raakten ze zowat in paniek toen ze zagen dat wij nog na middernacht aan het repeteren waren
's avonds is er weer een probleempje, er zijn zoveel goede artiesten komen opdagen dat een podium niet genoeg is. Geliktijdig vinden er koncerten plaats, de een nog beter dan de ander. Perdita generacio uit Zweden en Noorwegen is de ondekking van dit IJK. Hun concert wordt een doorslaand succes. Zij maken er een mooie act van.




Het grootste gedeelte van deze groep is nog erg jong, dat wordt dus nog wat voor de komende jaren. Toch duurt de nacht nu niet te lang. Morgenochtend is er een excursie naar de steden Vladimir en Suzdal.
Ik besluit alleen naar Vladimir te gaan. Ik zal nog wel vaker in Rusland komen, Suzdal kan ik wel een andere keer bezoeken. Lana, met wie ik een groot deel van de Ladoga 800 heb gefietst, woont in Vladimir. Ik bel haar op en maak een afspraak voor de late middag/vroege avond.
De excursie is erg klassiek opgezet. Met z'n allen worden we met de bus naar Vladimir vervoerd. Daar krijgen we een rondleiding langs de belangrijkste bezienswaardigheden. Het is aardig om dat allemaal zo voorgeschoteld te krijgen. De kerken zijn zeker mooi, maar om dit nu persé met een grote groep te bezichtigen, daar heb ik toch mijn twijfels over het nut.
Vladimir is zeker een mooie stad. Het is overduidlijk een religieus centrum
.

Toch ben ik blij als de groep met de bus wegrijdt. Nu kan ik in alle rust de stad verder bekijken. Tijdens een regenbui bezoek ik een museum, ik ga even naar een internetcafé en slenter door de stad. Nu krijg ik eindelijk een gevoel voor de stad. Zo tegen een uur of vier loop ik rustig richting de buitenwijk waar Lana woont. Het is flink zoeken, straatnaambordjes zijn behoorlijk schaars in de binnenstraatjes, zeker omdat er ook nog verbouwd wordt. Bijna een half uur later dan afgesproken kom ik bij Lana aan.
We kletsen heel wat af, vooral over wielrennen en fietstochten. Het blijkt dat Lana tijdens het laatste gedeelte van de Sovjet tijd op landelijk niveau koerste. Zij heeft vrijwel de hele Sovjet-Unie zo gezien. Ook hoor ik waarom haar fietsmaatje ook opgav tijdens de Ladoga 800. Hij was gewoon bang om alleen met een ervaren rijder mee te rijden. Merkwaardig, ik ben jist opgeleid in de geest dat de ervaren rijders de nieuwelingen erdoorheen moeten slepen. Het word laat die nacht. Zoals gebruikelijk in Ruslan krijg ik het logeerbed aangeboden.