Een lange reis naar Letland, allesbehalve vlekkeloos

2 augustus 2004, Wijk bij Duurstede, Nederland.

De reis kon beginnen. Misha opgepikt, gedag gezegd tegen de ouders, en rijden maar. Maar eerst naar Maastricht, want mijn moeder was zo verstandig geweest om de autopapieren mee te nemen, terwijl wij haar auto leenden. Het is een blauwe Ford Fiesta. Een klein, maar opvallend wagentje, waarvan je op het eerste gezicht zou denken, dat je de grens van Duitsland er amper mee haalt. Maar we hadden vertrouwen. De eerste vertragen liepen we enkele kilometers buiten Wijk bij Duurstede al op, toen Misha het bericht ontving, dat hij thuis wat vergeten was. Omkeren, oppikken, en weer op weg, met de stampvolle auto.

Eerst dus onderweg naar Maastricht, maar omdat we geen zin hadden om in de stad te verdwalen, kwam ik op het idee om haar maar op te wachten bij een tankstation met tunnel onder de weg. Na een uur of 2 kwam ze eindelijk aangereden, en wij namen de autopapieren in ontvangst, om vervolgens via de provinciale weg op zoek te gaan naar Duitsland.

Meteen kregen we onze eerste tegenslag te verduren. Het laatste stoplicht voor de snelweg sprong op oranje en ik remde. Helaas voor de vrouw achter ons, want zij vond oranje een mooie reden om door te rijden. Dit was geen probleem geweest, ware het, dat zij voor ons reed. Echter was dit niet het geval, wat erin resulteerde, dat, precies op het moment dat ik stil stond, ik ineens weer met een klap vooruit schoot. Ik kijk in mijn spiegel, zie daar een vrouw achter het stuur zitten, hevig drukte makend, ik kijk vooruit, ik kijk weer in mijn spiegel, ik kijk weer vooruit, weer in mijn spiegel, vervolgens naar Misha, vraag hem of alles goed is, wat zo was. Ik kijk weer in mijn spiegel, nog altijd half verbaasd, nog niet 100% in staat om te denken, en uiteindelijk stap ik maar eens uit.

Het eerste wat mij opvalt, is een hoop vloeistof op de grond, en een flink gedeukte motorkap. Ik kijk weer naar binnen bij de auto, en zie het meisje half overstuur naar mij kijken. Ik kijk naar de achterkant van onze auto, waar ik, tot mijn blije verbazing, enkel wat krasjes en deukjes zie. Ik loop naar haar raam toe, en vraag of alles goed is. Dat was zo, en zij vroeg of alles met mij goed was. Ik klapte gelukkig met mijn hoofd in de hoofdsteun, dus ik had nergens last van. Ondertussen was er een derde auto gestopt, waar een man uit stapte, die ons hielp met de verzekeringspapieren. Later kwam er politie bij, en na nog wat gedoe en gebel naar mijn ouders, bleek dat ik gewoon verder kon met de reis, met slechts 1 probleempje: de kofferbak ging niet meer open. Gelukkig kunnen de banken van de Ford Fiesta gewoon naar voren geklapt worden, dus zo gingen wij weer verder richting Letland.

Daar gebeurde vrij weinig. We kregen nog even de schrik van onze levens, toen we op een gegevens moment een afslag namen, in de hoop een hotel te vinden, en we op de afrit ineens een auto op ons af zagen komen. Het bleek een tweerichtings af-/oprit te zijn, en die beste man (of vrouw, het was 's nachts) reed gewoon netjes op zijn baan. Het hotel bleek 80 euro per persoon te kosten, en aangezien we eigenlijk geen zin hadden om te zoeken, zijn we maar weer terug de snelweg op gegaan, om daar een ander de schrik van zijn leven te laten hebben, op de zelfde manier als wij die kregen. Ernstig, hij schoot bijna de vangrail in. Uiteindelijk maar op een parkeerplaats gaan staan, om daar in de auto te slapen. Na vier uur slecht geslapen te hebben, zetten we onze weg voort richting Polen, om daar te beseffen, dat die "spookrijder" helemaal niets voorstelde, als we het dan toch over enge dingen hebben...

(to be continued)

3 augustus 2004, Frankfurt Oder, Duitsland

Eindelijk bij de Duitse grens. De auto rammelt sinds het ongeluk een beetje bij het optrekken, maar verder rijdt hij nog zoals altijd. Na een flinke lading koffie was ik weer aardig wakker na een brakke nachtrust, en we gingen Polen binnen. Ze deden niet moeilijk bij de grens. Ik vertelde Misha dat Polen ongeveer het saaiste land ter wereld is om doorheen te rijden. Althans, dat was vorig jaar zo. Ondertussen ben ik een ervaring rijker, die mij zeker dwingt deze mening terug te nemen.

Op zich begon het goed. Ik moest weer even wennen aan de inhaalcultuur op de wegen daar. Het was immers een jaar geleden dat ik daar voor het laatst reed, maar ik was alweer snel op gang. Polen bestaat voornamelijk uit provinciaal-achtige wegen, waar je in principe 90 mag. Weinigen houden zich daar aan, in het land waar je niet vreemd moet op kijken, als je ineens de vluchtstrook in moet duiken, om een vrachtwagen te ontwijken, die op zijn dooie akkertje bezig is, met het inhalen van een andere vrachtwagen. Waar de vluchtstroken in Nederland in principe gebruikt worden om stil te staan met pech, worden ze in Polen gebruikt om ruimte te geven aan hun, die sneller willen dan hun voorganger. Ook kom je geregeld door een dorpje heen, waar de Polen in de zomer hevig op zoek zijn naar toeristen met geld, van wie je de ramen kan schoonmaken, om weer wat euro'tjes te ontvangen.

De eerste keer lieten we het maar gebeuren. Al die insectenvlekken op de voorruit doen het zicht immers ook geen goed. Je geeft zo'n kerel dan 2 euro'tjes en je gaat weer verder. Later nogmaals. We hadden geen zin om ons er druk over te maken, dus toen de beste jongen, na het negeren van ons hevig nee-geschud, alsnog onze ramen schoonmaakte, gaven we hem maar wat geld.

Dit was ongeveer het moment, waarop we de echte schrik van onze levens kregen. We reden weer op zo'n provinciale weg, als er voor ons een zwarte auto met een ietwat apart nummerbord rijdt. Hij rijdt langzaam, dus ik wil er voorbij. De weg ging om hoog, ik schakel terug om harder op te trekken, en ik probeer er langs te komen. Het lukt niet, en tegen het einde van de heuvel besluit ik maar af te remmen, en achter hem te gaan rijden, voor er van de andere kant van de heuvel ineens iets blijkt te rijden. Lang bleef het niet mogelijk om er voorbij te komen, tot de weg eindelijk eens tweebaans word. Na enkele bochten en afslagen, blijkt deze beste Pool nog altijd achter ons te rijden. Ik word achterdochtig, terwijl Misha zich er weinig van aan trekt. We staan bij een stoplicht. Ik kijk in de spiegel, en zie de man in de auto bellen, en ik heb het gevoel dat hij de hele tijd bij ons naar binnen kijkt.

Hij komt ons rechts voorbij. Er zit een sullig figuur in de auto, niet naar ons kijkend. Waarschijnlijk expres, om ons niet achterdochtig te maken. In de zijkant van de auto zitten deuken. Niet ongewoon in dat land, maar zeker geen reden te minder om ons zorgen te maken. De man zit ondertussen al zeker zo'n uur achter ons, als het drukker wordt op de weg, terwijl we de stad in rijden. Wij zitten nog altijd op de linker baan, en hij op de rechter, maar zo'n 10 auto's achter ons. Wederom een stoplicht. Misha, die ondertussen enigszins bang is gemaakt door mij, houdt de auto vanuit de zijspiegel in de gaten, en ziet dat de auto enigszins naar links staat, en dat de man in de auto uit het raam hangt, om te naar voren te kijken... Om ons in de gaten te houden. Bij het stoplicht wordt het driebaans. De rechter twee banen gaan naar Warschau, de linker naar onze geplande binnendoorweg.

Dit is waar onze achtervolger goddank zijn fout maakte. Hij verwachtte dat wij naar Warschau zouden rijden, en bleef nog altijd op de rechterbaan rijden, nog altijd 10 auto's achter ons, terwijl wij ondertussen op de linkerbaan voor sorteren om naar links te gaan. Het stoplicht voor naar Warschau gaat op groen, en we zien hem voorbij rijden. Op het moment dat hij ongeveer naast ons reed, zag hij ons ineens, staat keihard op de rem, stopt al het verkeer achter hem en op de baan naast hem, scheurt dwars over de weg, alles op alles zettend, om zichzelf uiteindelijk tussen 2 auto's te wurmen, om zo voor ons op onze baan terecht te komen. Dit was het moment dat we het zeker wisten. Dit was het moment, dat onze harten even stil bleven staan. Het moment dat we peuken scheten, het moment, waarop we ernstige twijfels kregen, of we Letland ooit nog zouden halen...

(to be continued)

3 augustus 2004, Poznań, Polen

Wat wilde hij van ons? De meest onwaarschijnlijke optie was nog wel dat hij zich misschien verveelde, en gewoon geinteresseerd was, in wat Nederlandse toeristjes nou weer gingen doen... Meer waarschijnlijk waren opties als: beroven, carjacken, en mogelijk nog erger... Een ding wisten we zeker: we wilden er niet achter komen. Hij stond nu dus een stukje voor ons. Het licht staat nog op rood, en de spanning is om te snijden. En wat krijg je, precies op het moment dat je er géén behoefte aan hebt? Precies: glazenwassers! Ik heftig nee schudden, Misha doet zijn raam open en schreeft meermaals het woord "nee" in verscheidene talen naar buiten. Onze glazenwassers zagen echter alleen maar ons nummerbord en vonden dat we ze maar geld moesten geven... Zelfs zonder het wassen van de ramen. Ik, nog steeds druk bezig met mijn achtervolger, grijp een euro'tje uit mijn portomonnee en geef deze aan hem, maar hij vond het niet genoeg. Hij liep naar Misha's kant toe, welke op zijn beurt weigerde geld te geven. Meneer de glazenwasser was het er niet mee eens, en voor we het wisten, had hij ineens het pakje sigaretten, dat eerder op Misha's schoot lag, in zijn hand. Op dit moment ontplofte Misha, en ik had moeite hem er van te overtuigen niet uit te stappen. In plaats daarvan schreeuwt hij het uit naar die Pool, die schijnbaar wel enigszins schrok. Hij kwam terug gelopen, en gaf ons een paar sigaretten terug. Ik vond het allang best, want ik vond dat het het minst geschikte moment voor problemen. Ik wist Misha er van te overtuigen dat we het maar het best konden laten zitten, en we concentreerden ons weer op onze achtervolger.

Het licht ging op groen, en hij reed er door heen. Langzaam, maar net niet te langzaam. Als geluk bij ongeluk ging het licht alweer op rood voor wij er door gingen, en we zagen hem langzaam maar zeker zijn weg vervolgen. Niet veel later ging het licht naar Warschau op groen. Ik keek, ik zag dat er geen auto's aan kwamen, en alsof mijn leven er vanaf hing (mogelijk niet eens bij wijze van spreken), gooide ik het stuur naar rechts, en gaf zoveel gas als het 1.25 motorblokkie maar kon gebruiken. Ik scheurde door het groene licht, weg van onze achtervolger, en reed. Ik reed, weer compleet wakker van de adrenaline, zo hard als nog veilig leek. Alle vormen van angst die ik eerder nog had bij het inhalen van auto's en vrachtwagens waren ineens verdwenen.

Ik kon nauwelijks geloven dat we hem kwijt waren. Het moet een minder intelligent figuur zijn geweest, als hij serieus had gedacht dat we hem niet door hadden. Ik kon me moeilijk anders voorstellen, dan dat hij omgedraaid was, toen hij ons te lang niet zag verschijnen op zijn weg. Met die gedachte in mijn achterhoofd ben ik minstens 100 tot 200 kilometer aan een stuk door gescheurd, tot we bij de snelweg aan kwamen. De enige tolweg in heel Polen, voor zover ik weet. We voelden ons er iets veiliger, maar nog steeds niet helemaal. Alle auto's die we zagen, behoorden in onze ogen tot het complot. Alle donkergekleurde Sedan's met zo'n apart nummerbord (overigens was deze wit, met aan de rechterkant een oranje vlak met 6 cijfers erin... Als iemand weet wat dit is, please tell me) bevatten in mijn ogen Poolse criminelen.

Toen vonden we het maar eens tijd om te tanken. Je moet op een gegeven moment toch wel. We reden naar het tankstation toe, en ik wilde tanken. Hij wilde niet. Vervolgens komt er zo'n Pool naar buiten gelopen. Hij vertelt ons, en de andere tankers, dat we ongeveer 5 minuten moeten wachten. Met onze ondertussen flink verhoogde portie achterdochtigheid zaten we ons alweer allerlei complotten voor te stellen. Wie weet wat voor contacten die crimineel niet had. Misschien had hij het tankstation wel opgebeld, om te zeggen dat ze ons moeten laten wachten. De adrenaline giert nog altijd door mijn aderen, als er vervolgens een tankauto langs komt gereden, en de tanks bijvult. Hierna kan ik dan eindelijk tanken, en op het moment dat ik klaar ben, krijg ik wederom de schrik van mijn leven.

Precies zo'n auto, met zo'n soortgelijk nummerbord, komt ineens keihard aangescheurd, en stopt zijn auto slippend voor de ingang van het tankstation. In deze auto zaten 2 personen, en de adrenaline stelde mij nog altijd niet in staat, om te zien, dat deze personen niet dezelfde waren. Maar wat dan nog, hij had zo'n soort nummerbord. God weet waar het voor mag staan! Hij loopt naar binnen, en ik er achteraan, om te betalen. Die gast vraagt wat aan de kassajongen en loopt weer weg, om vervolgens keihard weg te scheuren. Wij betalen, en vragen ondertussen met angst in onze ogen naar het nummer van de politie. Na verwoedde pogingen van combinaties van engels, duits, gebarentaal, en mijn eigen versie van Pools snapten ze eindelijk wat we wilden, en we kregen het nummer, welke, zoals ik eigenlijk al verwachtte, gewoon 112 was. Het hele tankstation keek ons na, terwijl wij naar de auto liepen, en ik weg reed, nog altijd driftig om me heen kijkend of ik ze ergens zag staan, wat niet het geval was...

(to be continued)

[ Bericht 0% gewijzigd door daReaper op 19-08-2004 00:37:44 ]

quote:

Op donderdag 19 augustus 2004 00:40 schreef PeuRac het volgende:
Ik zal je gerust stellen, zwarte nummerborden, zijn de oudere nummerborden van Polen. En heel normaal.

Polen is een heel veilig land, ook voor toeristen, als die wilde verhalen zijn onzin. Polen is veiliger als Italië.

Carjacking is een fenomeen wat ze in Polen niet kennen, en ze zijn slim genoeg om jullie (met jullie brakke auto) met rust te laten, omdat er bij jullie ws niks te halen valt.

Ik kom zelf wel eens in Polen, en ik moet zeggen dat ik me daar veiliger voel als in NL vaak.

Het nummerbord was wit. Met zo'n oranje vak dus. Ik denk dat die cijfers erin een datum voorstelden... En ik voelde me er op zich ook wel redelijk veilig, tot ik die freak achter me aan had. En ik weet 99% zeker dat hij ons achtervolgde. Verklaar dat maar eens...

quote:

Op donderdag 19 augustus 2004 00:51 schreef PeuRac het volgende:

[..]

Een witte poolse kentekenplaat, bestaat uit 2 of 3 letters, welke de plaats voorstellen (DW= Wroclaw, DWR is een voorstad), daarna komen nummers welke net als met de NL kentekens op tijd gaan. 7000 was begin dit jaar (in Wroclaw). Soms zit er idd een rode/oranje sticker op de platen, waarom weet ik niet, maar dat is niet iets waarvoor ik bang zou zijn.

Vergeet niet dat er in Polen maar weinig wegen zijn, dus het lijkt al snel dat iemand je volgt. Tijdens de 5u durende rit van Wroclaw naar Warschau reed er op de heenweg 3u lang een auto met ons mee, en op de terugweg zelfs 4u. Dus zo vreemd hoeft dat niet te zijn.

Ga er volgend jaar maar vanuit dat het een veilig land is, en dat je echt geen gevaar loopt. Want dat is gewoon zo. Zeker omdat je in een oudere auto rijdt (ga ik ff vanuit), jong bent (ga ik ook vanuit) weten zij ook wel dat er bij jullie niks te halen valt, als ze iets zouden willen doen.

Ik ben 4wkn in Polen op vakantie geweest deze zomer, en dit was zeker niet mn eerste keer, en ik heb nog nooit problemen gehad, terwijl ik gewoon met een nederlandse auto reed meestal.

Op zich ook nie heel verdacht als er iemand een tijd met je mee rijd enzo. Soms vind iemand gewoon dat je fijn rijdt, en dan blijft hij ook gewoon achter je rijden, enkel omdat hij jou vertrouwt, en gelooft dat jouw rijstijl ook hem snel bij zijn bestemming brengt. Maar om de een of andere reden vertrouwde ik hem echt niet. Vooral omdat hij de hele tijd leek te proberen ons er niet langs te laten. Toen hij op die 2 baans weg weinig keuze had, zat hij de hele tijd uit het raam te hangen, om naar voren te kijken, en toen hij zag dat hij ons aan het voorbij rijden was, stond hij ineens pal op de rem, om koste wat kost toch bij ons te blijven? Ik vond het echt té verdacht...

De enige verklaring die ik evt voor die stickers zou kunnen bedenken is: in Letland is het zo dat je 3jr je rijbewijs moet hebben, voor je harder dan 80 mag. Tot die tijd moet je een 80 sticker op je ruit plakken. Ik weet niet of dat in polen ook geldt, maar als dat wel zo is, dan zou die sticker wel eens kunnen aangeven wanneer de rijder zijn rijbewijs 3jr heeft... De datum lag nl. soms in de toekomst, en soms in het verleden... Maar dit is maar een wilde gok. Overigens was het ook zo, dat als die rood/oranje sticker aanwezig was, er verder geen landcode+vlaggetje op de auto stond...

Auto is een jaar of 5 oud als ik me niet vergis

quote:

Op donderdag 19 augustus 2004 00:51 schreef PeuRac het volgende:
[EDIT] Ik weet al wat jij bedoelt, dat oranje vak zit aan de linker kant??

Dat zijn tijdelijke kentekenplaten, op auto's die door Polen in NL of Dld gekocht zijn. Het is idd een datum, de datum tot wanneer het kenteken geldig is. Deze mannen doen je echt geen kwaad, en hebben in verhouding vaak best veel geld.

Volgens mij zat ie juist aan de rechterkant... Maar het zou wel verklaren waarom er nooit een landcode-sticker op zat...

Nouja, misschien heb je wel gelijk, en maakte ik me druk om helemaal nix, maar toch scheet ik bagger

ikke net een vet stuk typen, crasht mn computer
zondag ofzo wel weer

quote:

Op zaterdag 21 augustus 2004 10:19 schreef johannesmvp2 het volgende:
Is dit het nummerbord? (rechtsboven)

[afbeelding]

Dan is het een tijdelijk Duits nummerbord. Misschien een auto die in Duitsland gestolen is en nu in polen ronrijdt

ARG!!! HIJ IS HIER!!!!

Ohnee, 't is maar n plaatje
Ja da is m inderdaad precies

quote:

Op woensdag 25 augustus 2004 18:04 schreef kareltje_de_grote het volgende:
komt het vervolg nog? Ik vond het wel een spannend verhaal.

Zie het maar als een open eind.

Nee just kidding
Rest komt binnenkort weer, als ik weer eens zin heb om te schrijven.

Verder op de snelweg. Ik vroeg me af wat verstandig was: hard rijden om onze achtervolger voor te blijven, of langzaam rijden om de persoon van net achter te blijven. Ik koos voor het eerste, maar niet voor lange duur, want voor ons reed een politiewagen. Ik had geen zin in problemen, dus ik ging maar gewoon de toegestane snelheid + 10km rijden. Uiteindelijk waren we er voorbij en was hij uit het zicht verdwenen, waarna ik weer plankgas gaf. Op de enige goede weg in heel Polen ga je tenslotte niet het langzaamst rijden.

Later zitten we weer op de provinciale weg, waar we aan het eind naar rechts moeten. Dit was wederom een van die adrenalinemomenten. Vlak voor we de t-splitsing naderen, komen er ineens 3 zotten aangescheurd om slippend om te draaien en op onze weghelft terecht te komen. Op zich niet vreemd in Polen, maar de voorste was wederom zo'n auto waarvan we er ondertussen genoeg hadden gezien, en hij had ook nog een dergelijk nummerbord. Ze gingen rechtsaf, en uit paniek sloeg ik meteen naar links, naar de verkeerde kant.

Misha was het er niet mee eens en had er wel weer genoeg van en vond dat we weer moesten om draaien. Ik zei dat we gewoon ergens gingen wachten ofzo, dus ik sloeg weer linksaf een dorpje in. We rijden die straat door om uiteindelijk te merken dat deze doodloopt. Ik draai weer om en rij de straat weer uit, terug naar de grote weg. Ik liet me door Misha overhalen om gewoon maar naar rechts te gaan en niet te gaan omrijden om uiteindelijk te gaan verdwalen. We reden de t-splitsing voorbij, en ik zag daar weer de drie auto's, geparkeerd bij een huis. Niets aan de hand dus.

We vervolgden onze weg, en kwamen uiteindelijk bij de afslag die van de grote toeristische route af ging. We hadden deze route gekozen omdat deze iets korter zou zijn, en niet door Warschau liep, aangezien ik daar vorig jaar bijna was verdwaald. Door onze achtervolger waren we de afslag eerder naar deze route al voorbij gereden, dus namen we deze weg. Eindelijk van de toeristische route af, waar we er bijna zeker van zouden kunnen zijn dat we onze achtervolger niet meer tegen zouden komen.

Om voor de kenners even aan te geven hoe we gereden waren en hoe we verder nog gingen rijden:

Bij het kleine dorpje Świecko het land in, over wegnummer 2 naar Poznań, vanwaar we over wegnummer 5 richting Płock wilden gaan. Dit ging dus niet door, waardoor we over wegnummer 2, 92 en weer 2 verder gingen naar Kutno, om vandaar naar Płock te gaan, daarna: 60->Drobin, 60->Glinojeck, 60->Ciecanów, 60->Maków Maz, 60->Różan, 61->Ostrołęka, 61->Łomża, 61->Szczuczyn, 61->Grajewo, 61->Augustów, 8->Suwałki, 8->grens

Afgezien van nog enkele auto's met verdachte nummerborden, en enkele malen tanken en rusten is er verder niet heel veel gebeurd. Dit was het lange, saaie Polen waar ik aan gewend was, en na verloop van tijd was ik niet erg achterdochtig meer, waardoor we zodoende, na wat vertraging tussen Augustów en Suwałki, vanwege vele wegwerkzaamheden, rond middernacht eindelijk bij de Pools-Litouwse grens waren aangekomen.

In Litouwen vond ik het maar eens tijd om naar een hotel op zoek te gaan. Langs de weg vonden we er niet veel, en wat we vonden was kilometers omrijden. Tot we er 1 zagen aangegeven die maar 3 kilometer van de weg zou zijn. We reden in de richting, en kwamen bij een pikkedonker hotel met gesloten hekken. Nergens iets van leven te bekennen. Het besluit was snel gemaakt: we reden door, op zoek naar een hotel. We kwamen wat later langs een bedrijven terrein, vlak voor Kaunas, maar we dachten dat het een hotel was. We rijden het terrein op, en worden meteen verwelkomd door een waakhond. Gelukkig riep de bewaker hem terug, en hij kwam naar ons toe, waarop wij hem vroegen naar een hotel. Hij snapte niets van Engels, noch van Duits, en helaas was Lets hem ook onbekend. Uiteindelijk was het toch gelukt hem te vertellen wat we wilden, maar toen kwam het antwoord. Ik snapte niets van Litouws, noch van Russisch, maar ik begreep 1 woord wel: "Kaunas". Daar moesten we dus maar gaan zoeken. We bedankten hem, en gingen weer verder, Kaunas in.

Na lang zoeken en na het vragen aan een taxi chauffeur, vonden we eindelijk een hotel, dat er duur uit zag. "Zijn er nog kamers vrij?" was onze vraag. "Nee", was het antwoord. "Weet u dan misschien een ander hotel waar nog wel wat vrij is?" Wederom was "Nee" het antwoord. Alle hotels zouden vol zitten. Tegenslag. Ik was moe aan het worden, en aangezien we geen enge dingen meer mee maakten was ook de adrenaline afwezig om mij wakker te schudden. Na lang zoeken vonden we eindelijk de weg terug, en ik besloot maar om dan in 1 maal door te rijden naar Riga. Het duurde niet lang, of ik zag in dat dit niet mogelijk ging zijn. Kaunas uit reden we ook nog eens de verkeerde kant op, en uiteindelijk stopte ik maar bij een tankstation. Auto geparkeerd, stoel naar achter en slapen maar. Deze keer beter geslapen, 8 hele uren voor ik uiteindelijk wakker werd, en we heerlijk koffie konden drinken bij het cafe daar bij het tankstation. De heenreis was bijna voorbij!

(to be continued)

[ Bericht 1% gewijzigd door daReaper op 30-08-2004 19:33:15 (Poolse plaatsnamen gecorrigeerd met Poolse chars) ]

Zijn jullie ook nog geinteresseerd in het verhaal over de vakantie zelf?

Zo ja, misschien dan schopje

Ik hoor t wel

quote:

Op zaterdag 28 augustus 2004 22:55 schreef petre86 het volgende:
yep, ben zelf 14 dagen in letland geweest.. wil jouw verhaal wel eens horen!

Vorig jaar 2,5 week, afgelopen winter 3 maanden, deze zomer dus ong. 1,5 week, top that
Maar waar ben je geweest? Alleen in Riga?

Zo, wat moet je daar nou weer joh Als ik mijn kaart moet geloven, is dat dorpje nog kleiner dan Smiltene, het ook niet al te grote dorp, waar ik naast Riga, veel tijd heb doorgebracht

quote:

Op maandag 30 augustus 2004 14:10 schreef Just.an.Illusion het volgende:
Je bent wel een beetje bang voor nummerborden hoor...

Jij bent je zeker niet bewust van het aantal Nederlanders dat per jaar dood gaat aan nummerbordvergiftiging?

En zo vervolgden wij onze reis niet al te laat in de ochtend, richting Riga. Riga, de stad waar ik deze winter enkele maanden heb doorgebracht, samen met nog enkele weekjes in Smiltene, in welke ik in de zomer van 2003 2,5 week heb doorgebracht. Gouden tijden heb ik mee gemaakt. Maar ook minder gouden tijden, zoals een beroving en oplichting. Maar daar liet ik me niet door uit het veld slaan. Het duurde niet lang voor we bij de grens waren, en we kwamen er ook makkelijk doorheen. Vervolgens zijn we bij een tankstation gestopt, en daar was ik maar al te blij dat ik eindelijk weer in een taal kon spreken die zowel ik als de mensen daar begrepen: Lets. Tevens heb ik daar mijn eerste 5 lat zonder enige nut uit gegeven. Weggegooid geld.

Ik vroeg aan de vrouw die daar zat in mijn allerbeste Lets om 5 lat Amigo credit. In de winter had ik een Amigo simkaartje gekocht en deze had ik nog steeds. Probleem was echter het opwaarderen: het bleek dat mijn simkaart niet meer geldig was. Stom! Natuurlijk had ik dat eerst even moeten checken voor ik die credits kocht! Ik had de kraslaag al opengekrast, dus ik kon die kaart net zo goed in mijn r**t steken. Ik had mezelf van tevoren al voorgenomen om, mocht die kaart dus inderdaad verlopen zijn, een andere aanbieder te kiezen: Zelta Zivtiņa. Dit, omdat je hiermee namelijk wél naar alle aanbieders in Nederland kon sms'en en bellen, in tegenstelling tot Amigo, waarmee je alleen naar KPN en Vodafone kon bellen. Bovendien is Zelta Zivtiņa een stuk goedkoper. Helaas had ik op dit moment dus geen Letse SIMkaart, wat betekende, dat ik met mijn Nederlandse KPN SIMmetje een vriend van mij moest bellen, voor 3 euro per minuut.

We hadden aan het begin van de vakantie niets geregeld. Gewoon op de bonnefooi gaan; mijn favoriete manier van vakantie vieren. Nergens aan gebonden zijn. Niet per sé in een duur hotel slapen omdat je daar al geboekt had, etc. We hadden dus nog geen slaapplaats. Afgelopen winter had ik het grootste deel van de tijd bij een vriendin van mij doorgebracht. Letten zijn erg gastvrij, en doen er niet moeilijk over om je een slaapplek aan te bieden. Deze vriendin heeft een vriend, en die is vlak na mijn vertrek in de winter ook bij haar in Riga komen wonen. Zij woont daar in bij haar oma. Deze vriend belde ik dus, en hij vertelde mij dat ik meteen naar hem toe moest komen. Cuca is zijn naam.

Wij rijden dus naar Riga, waarbij ik onderweg behoorlijk hard rijd, omdat ik geen zin meer had in onderweg zijn. Zo dichtbij ons doel, daar wilde ik niet lang over doen. Eindelijk komen we in Riga aan. Een stad die groter is dan Amsterdam (echter minder inwoners), en wij moesten dat huis maar weer vinden. In de winter was ik overgelaten aan het openbaar vervoer, dus het hele wegennet was nog een raadsel voor mij. Gelukkig had ik destijds een kaart van Riga gekocht, en wist ik daarop de straat waar ik moest zijn nog wel te vinden. Hoewel ik stadrijden een wereldramp vind, ging dit toch zonder veel problemen. Misha, die mij in het begin vertelde dat hij niet kon kaartlezen, had intussen de smaak al aardig te pakken, en al snel stonden we voor de flat waar ik 2 maanden geleefd heb.

We stappen samen met een walm stank van 3 dagen niet wassen en slapen in de auto de auto uit en lopen naar de ingang. De code wist ik nog altijd uit mijn hoofd, en vervolgens bellen we aan de deur. Cuca doet open, en we krijgen een warm ontvangst. Na even kort wat bijgekletst te hebben, vertelde ik hem dat we op dat moment eigenlijk maar 1 wens hadden: een heerlijke, lange douche!! Dat was gelukkig geen probleem, en we renden meteen naar de auto, om onze kleren en toilettassen te pakken. Ik ging als eerste douchen, en ik kan je vertellen: na zo'n reis als de onze, is zo'n douche echt het heerlijkste wat je kunt hebben! Gelijk geschoren (wat ook ernstig nodig was), tanden gepoetst, etc. Vervolgens schone kleren aan, en ik voelde me weer heeeeerlijk fris, evenals Misha, die wat later onder de douche vandaan kwam.

(to be continued)

---=== Korte toevoeging over mijn geschiedenis met Letland ===---

De brugklas heb ik op het Revius te Doorn moeten uitzitten, en ik zat toen ook bij 2 broers in de klas: Amren en Hjalmar. Deze verhuisden aan het eind van het jaar naar Aruba, en ik had sindsdien niets meer van ze vernomen, tot ik in de zomer van 2000 (als ik het me goed herinner) ineens een telefoontje kreeg. Ze waren weer naar Nederland verhuisd. In die tijd niet heel veel contact meer met ze gehad, en uiteindelijk ging ik naar een andere school, om, na 2x te zijn blijven zitten in VWO 4, mijn HAVO diploma te halen. In de lente van 2003 kwam ik bij stom toeval Hjalmar weer tegen, en hij ging een feestje geven. Ik werd meteen uitgenodigd, en zo kwam het ook dat ik hielp met vervoer met mijn nieuwe auto: een Lancia Dedra 2.0 i.e. Niet veel later kwam ter sprake dat hij met 2 vrienden naar Letland zou gaan. Bouke en Evert. Ze waren daar eerder met schooluitwisseling geweest, en ze wilden weer terug. Bouke kende ik nog wel van het Revius. Echt goed kon ik nooit met hem opschieten, maar dat interesseerde me niet zo. Waarom precies wist ik niet, maar ik moest en zou mee naar Letland. En zo kwam het, dat wij met mijn auto in juli 2003 onderweg waren naar Letland.

In die vakantie is veel gebeurd. Ik bleek een stuk beter te kunnen opschieten met Bouke dan ik dacht, Hjalmar had daar een vriendin waar ik goed mee kon opschieten, en met haar heb ik een hoop lol gehad. Dana heet ze. Zij had een vriendin die mij wel zag zitten, Ieva genaamd, maar ik vond haar te jong (zij 15, ik 19). Ik heb daar nog verscheidene andere mensen ontmoet. De belangrijkste, mag ik toch wel zeggen, was Inga, daarnaast ook Cuca, haar huidige vriendje, Uģis, een toffe kerel, en zo kan ik nog wel even door gaan. Hjalmar en ik verbleven bij Dana, Bouke en Evert (die trouwens met het vliegtuig waren gekomen) bij Inga. Inga had op dat moment een soort iets met Evert, maar dat liep niet zo.

Na ongeveer een week in Letland te zijn geweest gebeurde het: we hadden een feestje bij Inga thuis, en Hjalmar, die op dat moment iets langer dan een week zijn rijbewijs had, wilde even mijn auto lenen, om samen met Bouke te gaan tanken. Dom als ik was, gaf ik deze mee, en na enkele uren komt het bericht binnen dat ze een ongeluk hadden gehad. Een heel gedoe, en ik kreeg het verhaal van Hjalmar dat hij niet harder dan 100 had gereden, er een vrachtwagen met groot licht op hem af kwam, hij moest uitwijken, en zodoende over de rotonde heen vloeg, 3 rondjes in de lucht makend. Pas een half jaar na dato ben ik achter het echte verhaal gekomen: onze beste jongen reed 130, op een weg die hij niet kende. Kwam daar ineens bij een rotonde, trapte keihard op de rem, belande in het gras en ging zijwaarts, kwam weer op de weg, die iets hoger lag, waardoor hij de lucht in vloog, en belande op deze manier na 2 mooie rollen in de berm. Probleem voor hem was, dat ik eigenlijk al wist dat hij had gelogen. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb hem aardig lopen treiteren, waarin zijn vriendin goed mee deed. Ik heb hem jaloers gemaakt door constant met zijn vriendin op te trekken zonder hem (maar niets gebeurd) Ook Bouke en Evert deden zo nu en dan mee met het getreiter, zodra het een schot voor open doel werd (zeg tegen de gemiddelde persoon in Smiltene "18 centimeter", en hij/zij weet meteen wie je bedoeld)... Laten we zeggen dat hij nogal een rotvakantie had meegemaakt, en dat ondertussen iedereen hem daar haat.

De allerlaatste dag van de vakantie was een flinke feeststemming, en ik was vrolijk met de dames (Inga en Dana) aan het dansen, toen Inga mij ineens vertelde dat ze me wel zag zitten. Verlegen als ik destijds was, had ik er in eerste instantie niet heel veel zin in, maar later waren we toch aan het zoenen, terwijl ik angstig om me heen aan het kijken was, of Evert ons niet zag. Vervolgens dus naar huis met onze 2 eersteklas vliegtickets die we van de verzekering hadden gekregen (ANWB: YOU RULE!!!), en aldaar flink contact gehouden met Inga, Dana en Ieva. Ieva was in eerste instantie boos op mij, omdat zij vond dat ik zomaar een ander gezoend had, terwijl ik vond dat ik niet eens wat met Ieva had, maar dat was gelukkig snel weer bijgelegd. Ieva nog altijd verliefd op mij, en Inga wilde samen met Dana, die ondertussen Hjalmar weer zag zitten, naar Nederland komen. Vreselijke week geweest. Laten we zeggen dat Inga het uitmaakte met mij, terwijl Hjalmar het tot ieders verbazing uitmaakte met Dana, wat er uiteindelijk toe leidde, dat Dana bij mij verbleef, en Inga bij Bouke. Later zij dus weer naar huis.

Daarna ging ik naar de HKU in Hilversum, om daar de studie DMD te volgen, wat me absoluut niet beviel, waardoor ik tegen het eind van het jaar stopte met deze studie, om vervolgens weer naar Letland te gaan. Dana, wie ik daar als mijn beste vriendin zag, had ondertussen een vriendje die bijzonder jaloers was aangelegd. Een week voor ik naar Letland ging, kreeg ik daarom ook een telefoontje van haar terwijl ze aan het huilen was, en mij vertelde dat ze me niet zo vaak zou kunnen zien van hem. Ik boos, maar niet laten merken. Omdat ik dus gestopt was met mijn studie, had ik ineens een hoop vrije tijd, en daardoor zag ik ook de mogelijkheid om meteen 3 maanden te gaan. Eerst 2 weken met Bouke. Die ging na de kerstvakantie weer naar huis, en voor mij was het tijd om Riga te gaan ontdekken. Inga, met wie ik het ondertussen weer had bijgelegd, was zo vriendelijk om mij in huis te nemen, en zo heb ik dus ongeveer 2,5 maand in Riga doorgebracht, afgezien van die paar weekjes dat ik naar Smiltene was gegaan.

In Smiltene zag ik Ieva steeds meer zitten, en uiteindelijk had ik haar gezoend. Stomste fout die ik ooit gemaakt had, want diep in mijn hart wist ik wel dat het niets ging worden. Weer terug in Riga was ik haar alweer vrij snel vergeten, en ik ging weer op mijn oude tour daar. Alle verlegenheid die ik in de zomer nog had, had ik weg gegooid, en zodoende heb ik daar nog menig meisje versierd (zie ook: Dat Letse meisje *zucht* :) (lang verhaal) Ieva boos. Logisch. Destijds ook niet meer bijgelegd. Pas toen ik weer in Nederland was, had ik haar een mailtje gestuurt met hoe het me speet. Dat was ook oprecht zo, want ze was ondertussen ook echt een goeie vriendin van mij geworden. Dat had ik dus weg gegooid.

Verder dacht ik in Riga een beste vriend te hebben gevonden, genaamd Martiņš. De problemen kwamen echter toen hij zijn kamer moest betalen, maar zijn geld verloren was, en ik, met mijn domme kop, hem 150 lat heb geleend, welke ik nooit meer terug gezien heb. Hem ben ik intussen ook al lang en breed uit het oog verloren, dus ik kan zwaaien naar mijn centjes (had ik van tevoren wel kunnen zien, maar lang verhaal enzo... gewoon dom!) Later beroofd van nog eens 50 lat. Op een lullige manier, maar wat er op uit liep dat ik door dé criminelen van Smiltene naar Riga werd gebracht. Ik heb tijdens die rit echt angsten uit gestaan, maar is toch goed verlopen.

Uiteindelijk heb ik uit die 3 maanden veel geleerd, en ik heb absoluut geen spijt van dat ik het gedaan heb. Maar aan alles komt een eind, en zo kwam het dat ik 23 maart weer naar huis moest. Vervolgens nog wat gewerkt en gedacht over wat voor studie te doen, wat ik uiteindelijk besloten heb: Slavisch Taal & Cultuur, met eerst een basiscursus Russisch, om daarmee hopelijk toegelaten te worden met mijn HAVO diploma en een toelatingsexamen. Gewerkt had ik bij PGGM in Zeist, waar ik ook Misha had ontmoet, die een vriendin had, waar hij samen mee naar Zeeland zou gaan. Hij had daar geen zin in, en later had hij problemen met zijn vriendin, en in die tijd vroeg ik ook of hij mee wilde naar Letland; en zo kwamen we bij de zomervakantie van 2004 in Letland.

---=== And now, back to the summer of 2004 ===---

quote:

Op dinsdag 31 augustus 2004 12:13 schreef SouthernSun het volgende:

[..]

ik zat me al de hele tijd af te vragen of jij dat was toen ik de naam Leva las
leuke verhalen om te lezen

Dat was ik ja maar pas op; het gaat in dat andere topic over een andere Ieva heh

en het is "ieva", niet "Leva"

Het woning van Inga is ouderwets ingericht. Niet zo vreemd, want het is ten slotte van haar oma. De oma is geregeld thuis, maar op het moment dat wij er waren, was ze in Smiltene, bij Inga's moeder en stiefvader. Ook woont er nog een ander meisje. Inga heeft een gigantische hekel aan haar. Ze zijn ongeveer elkaars tegenpolen. Zij is een heel rustig braaf meisje, Inga doet alles wat God verboden heeft en heeft lak aan alles. Vanaf haar huis gaan er twee trollybussen naar het centrum, die ongeveer elke 5 minuten komen. Maar we waren met de auto, en aangezien ik nog geen intentie had om op dat moment te gaan drinken, gingen Cuca, Misha en ik met de auto naar een restaurant iets buiten het centrum.

Cuca, een jongen die vrij zelden serieus is, moest mij de weg wijzen, en hij vond het wel grappig om mij een extra rondje te laten rijden. Helaas was hij op het moment supreme even afgeleid, wat er voor zorgden dat we weer precies dezelfde weg terug reden, als dat we er kwamen. Het duurde vervolgens ook niet lang voor we bijna waren verdwaald, omdat ik nergens kon omdraaien, en hij die buurt niet kende. Uiteindelijk lukte het toch, en wat later kwamen we bij dat restaurant aan. De naam van die restaurantketen is "Lido". Er zijn er genoeg van in Letland te vinden, maar wij gingen op dat moment naar de grootste. Het was erg warm. Ik gok zo'n 30 graden. Volgens Cuca, en later ook andere mensen, de warmste dag van het jaar tot nu toe. Na heerlijk ons buikje rond gegeten te hebben gingen we naar het centrum. Daar wilde ik een nieuwe SIMkaart voor mijn telefoon halen, en we ontmoetten Andreijs bij "Laimas Pulkstenis", een klok, net buiten het oude centrum, vlakbij het Letse vrijheidsbeeld, wat veelal wordt gebruikt als centraal ontmoetingspunt.

Deze jongen had ik in de winter ontmoet. Hij heeft zwart haar, maar op zijn voorhoofd, net boven zijn haarlijn zit een pigmentvlek, die er voor zorgt, dat hij precies in het midden, voor op zijn hoofd, een blonde pluk haar heeft zitten. In de maanden dat ik weg wat heeft hij ook flink getraind met behulp van steroïden. Ik ben er persoonlijk nogal een tegenstander van, maar het resultaat was verbluffend. Ik wist niet, dat iemand zo breed kon worden in zo'n korte tijd! Maar om de een of andere reden vond ik het er echt niet gezond uit zien...

Andreijs ging er weer vandoor, en we gingen Inga van haar nieuwe school ophalen. Het was vrij moeilijk te vinden, met al die eenrichtingsverkeerswegen, maar uiteindelijk kwamen we er, en we moesten daar ongeveer een uur wachten. Na vorig jaar haar studie Economie volledig verknald te hebben, wilde ze dit jaar Psychologie gaan studeren, en ze was net toegelaten. Eindelijk kwam ze buiten, en na een omhelsing en het voorstellen van Misha gingen we richting het centrum om wat te eten. Ik koos mijn favoriete restaurant "Pizza Malibu", en bemerkte daar dat mijn ogen op dat moment aanzienlijk groter waren dan mijn maag. Maar dat maakte niet uit, aangezien je er daar toch bijna niets voor betaalt Ook hebben we met zijn vieren een biertje genuttigd van mijn favoriete merk: "Aldaris Zelta". Heerlijk, na al die tijd!

Later gingen we weer richting Inga's huis, om vervolgens met de bus naar het centrum te gaan, om aldaar naar mijn favoriete club te gaan en dronken te worden. Andreijs was er ook weer, en met zijn vijven gingen we bij "Kabata" naar binnen. Entree 1 lat, biertje (halve liter) 0,70 lat, vodka 0,60 lat. Heerlijke prijzen! Helaas was er op die avond niet veel te beleven in Kabata. Cuca en Andreijs hadden de grootste lol met elkaar, Inga vertelde mij over de afgelopen maanden in Letland, met alle problemen van dien (privé), en Misha was wat om zich heen aan het kijken. Hij verbaasde zich ernstig over de cultuur in Letse clubs. Muziek die je in Nederlandse tenten zelden hoort, veel variatie, en de ergste schok was nog wel als er een langzaam nummer gedraaid werd: jongen zoekt meisje en begint er mee te dansen. Ik was het intussen wel gewend, maar Misha wist echt niet wat hij zag. Het bier in die club vond hij ook maar niets. Piebalga en Kimmel schonken ze daar. Ook niet het lekkerste bier wat ik ooit gedronken had, maar ook daar was ik intussen wel aan gewend. Het duurde dan ook niet lang voor Misha de Letse vodka had ontdekt. Het was geen bijster interessante avond, en de dames waren er ook niet bijzonder aantrekkelijk, dus na verloop van tijd gingen we maar weer richting huis met de nachtbus...

Dat was althans het plan, maar deze bus kwam niet opdagen. Ook na een uur wachten was er nog niets. Uiteindelijk heeft Inga maar even gebeld, en toen bleek dat deze bussen alleen in de winter rijden. En ja, dan kan je weinig anders dan maar een taxi bestellen. 3 lat om naar huis te komen... Nouja, dat moet dan maar. En zo was onze eerste dag weer voorbij. Misha en ik sliepen in de kamer van Inga's oma.

(to be continued)

overigens: 1 lat = 1,5 euro

Ohja, dit topic was er ook nog
Hm... ik vraag me af of t r nog van gaat komen, maar ik zal er aan denken!

quote:

Op donderdag 2 september 2004 12:09 schreef DJRoberto1978 het volgende:
een vriend en een vriendin van me komen uit letland, ze komen weleens hier in rotterdam om te draaien als dj.

ik heb geen idee hoe het daar is, als ik op yorin travel beelden zie uit estland, wat ernaast ligt, dan zie ik daar veel mooie vrouwen, hippe clubs, leuke restaurantjes.

Wonen ze hier wel in Nederland? Lijkt me wel tof om eens wat Letten in NL te ontmoeten. Kan ik eindelijk Lets ouwehoeren, zonder er voor naar Letland te hoeven, er €0,50 per minuut voor te betalen, of bij mensen die er geen hol van begrijpen

Ik heb die Yorin Travel aflevering ook gezien, en ik vond het wel wat van LV weg hebben, alleen ik vind de LV vrouwen toch mooier En uit gaan kan je er goed hoor!

quote:

Op vrijdag 17 september 2004 21:00 schreef Nokia3310 het volgende:
Bizar, ik kom ook uit Wijk bij Duurstede en was deze zomer ook in Letland (onder andere). Kennen wij elkaar wellicht?

met op zijn minst een naam zou ik daar misschien een antwoord op kunnen geven Ik kom trouwens zelf uit Doorn

quote:

Op zaterdag 18 september 2004 01:23 schreef Nokia3310 het volgende:

[..]

Dat snap ik Ik ben er alleen niet zo happig op om al mijn gegevens op internet bekend te maken. Ik heb even naar jouw naam gekeken en het komt me niet bekend voor. Ook ben ik twee jaar ouder. Ik ken alleen wel een paar mensen die even oud zijn als jij en ook op het Revius hebben gezeten (ik zelf heb op het Jordan gezeten), dus we kennen waarschijnlijk wel een paar dezelfde mensen. Maar ja, echt boeiend is het ook niet ik vond het alleen grappig dat ik Wijk bij Duurstede zag staan

Ken ook nie heel veel mensen uit Wijk, afgezien die van het Revius, kan me zo niemand herinneren van het Jordan iig

Waar ben jij dan geweest in Letland, en wat is jouw verhaal om er heen te gaan geweest?

quote:

Op zaterdag 18 september 2004 01:30 schreef Nokia3310 het volgende:

[..]

Ik heb deze zomer nogal een flinke reis gemaakt. Namelijk Denemarken, Noorwegen, Zweden, Finland, Estland, Letland, Litouwen en polen Mijn moeder kijkt 's nachts altijd naar een programma op de Duitse tv waar er vanuit een trein gefilmd wordt. Die nacht werd er door Noorwegen gereden en daar wilde ze dus graag heen. Omdat 1 land voor ons niet genoeg is werden daar de andere Scandinavische landen aan vastgeplakt en de Baltische staten leek ons ook wel leuk. Aangezien we zoveel landen aangedaan hebben zijn we alleen in Riga geweest, en natuurlijk met de auto door Letland. Ben je ook in Estland geweest? Vooral Tallinn is echt een aanrader (nog nooit zo'n mooie stad gezien!)

Ben niet in Estland geweest, maar ik ga wel of komende zomer, of die daarna misshien door Oost-Europa reizen met een vriend, dus dan zal Estland ook wel aan bod komen (als we niet blijven hangen in Letland, althans, wat me ook niet onwaarschijnlijk lijkt)

Wel een toffe vakantie die je gehad hebt zeg! Helemaal met de auto gegaan? en voor hoelang?

quote:

Op zaterdag 18 september 2004 01:38 schreef Nokia3310 het volgende:

[..]

Zeker een toffe vakantie, ik heb echt de gaafste plekken aangedaan (Noorwegen is overigens ook een aanrader!). Alles met de auto gedaan, in totaal 7000 km. Aangezien ik samen met mijn moeder reed was dat heel goed te doen. We zijn in totaal 3 weken weggeweest, had veel langer weg willen gaan maar moest allemaal dingen regelen voor mijn verhuizing naar Londen (waar ik de komende 7 maanden woon). Ik zie wel veel van Europa dit jaar

Erg tof Moet ik ook nog maar eens gaan doen, Scandinavië wilde ik ook altijd nog eens naar toe. Dit jaar vooral centjes verdienen en russisch leren, alleen deze winter nog n weekje of 2 naar LV, maar ooit zal ik zo'n Europareis gaan maken