Eerst en vooral: voor de mensen die me hier nog helemaal niet kenen: Pa weg... zo is het allemaal begonnen. Iets meer dan een jaar terug is mijn pa het huis uitgetrokken. Op een laffe manier dat je zelfs je hond nog niet aandoet, maar hij heeft het toch maar gedaan.
Een jaar verder is de situatie nog altijd hetzelfde: mijn ma alleen en aan het treuren, heeft niet onmiddellijk een mooi vooruitzicht voor ogen en wil maar één iets: mijn pa hier terug in huis. Maar laten we daar duidelijk over zijn, dat zal nooit gebeuren. Hij heeft er 15 jaar over gedaan om zijn beslissing te nemen en wist waar hij aan begon toen hij de deur achter zich heeft dichtgedaan.
Nu gaat het leven natuurlijk nog altijd verder en zijn mijn vriend en ik ondertussen een jaar verder in onze relatie en laat ik eerlijk zijn: dat gaat nog altijd heel goed
Met de nodige ups & downs zijn we nog altijd erg gelukkig samen en beseffen we dat we heel veel steun aan elkaar hebben en ons gewoon goed voelen samen ook al zijn we in de ogen van veel mensen nog maar 14 maanden samenOnze werksituatie is ook nogal veranderd: mijn vriend is afgestudeerd en zal hoogstwaarschijnlijk in Anderlecht gaan werken en ik ben op zoek naar een andere job (nu in het onderwijs) omdat het op mijn huidig werk echt niet meer ging. Aangezien ik nu werkzoekend ben, is het ook het moment om eens goed te gaan nadenken over de plaats waar ik ga werken. Mijn vriend en ik wonen namelijk 100km van elkaar weg en nu hebben we de kans om daar iets van verandering in te brengen. En om eerlijk te zijn heb ik het er wat moeilijk mee om nu werk te zoeken en misschien volgend jaar hetzelfde probleem te hebben omdat ik dan wil verhuizen. De logische stap? Nu in de buurt van mijn vriend werk zoeken
Maar hier begint het probleem dus: dat zou namelijk betekenen dat mijn ma tijdens de week alleen zou zitten en dat mijn vriend en ik enkel hier zouden zijn in het weekend. En daar heeft niet enkel zij het moeilijk mee, ook ik vind het een vervelende situatie. Ik wil verder gaan met mijn leven en een nieuwe stap zetten in mijn relatie, maar dan laat ik wel mijn ma alleen...
Ik heb het haar vandaag verteld over mijn plannen, maar ze heeft het echt niet zo goed opgenomen. En nu ben ik een beetje radeloos en kom ik hier aankloppen om jullie mening te horen. Hoe zouden jullie reageren in mijn situatie? Voor jezelf kiezen? Of toch nog een jaartje langer blijven thuiswonen om jouw moeder iets gelukkiger te houden? Iemand die hier misschien ooit dezelfde situatie heeft gehad en nuttige tips kan geven? Of.. nou ja.. wie dan ook
Ah ja, misschien nog interessant: we zouden inderdaad voorlopig nog bij mijn vriend thuis gaan wonen omdat we het financieel nog niet echt aankunnen om alleen te gaan wonen in een huisje/flat. Dus in de week bij mijn vriend, in het weekend bij mijn ma zodat ze aan het idee kan wennen dat ik er opeens niet meer zal zijn als ik een eigen huishouden heb.
jij hebt recht op het opbouwen van je eigen leven en zij mag en kan je niet tegenhouden, ook niet door emotioneel gedrag.
en jij moet hetzelfde snappen; jij mag en moet zelfs je eigen leven leiden.
Maar DE heeft wel gelijk hoor. Jij hebt ook recht op jouw geluk.
En hoe langer jij het uit stelt, des te moeilijker het alleen maar wordt.
Het is keihard, en het zal je ook best veel verdriet doen, maar echt, jij gaat voor hoor!
quote:Maar misschien is dit dan wel net dat zetje dat ze nodig heeft... Het zal mss eerst wel even wat minder gaan, maar daarna zal ze zich (hopelijk) wel realiseren dat ze toch echt door moet...Op maandag 26 juli 2004 21:43 schreef leonieke het volgende:
Mja normaal.. misschien... maar als ik verhuis betekent het wel dat zij alleen achter blijft en ik weet echt niet hoe ze het zal redden. En het is echt niet dat ik mijn ma onderschat ofzo, ik stel gewoon vast dat ze na een jaar nog geen stap verder staat in het verwerkingsproces.
ik heb het zelf ook moeilijk gehad ermee, mijn vader overleden, daarna ging mijn zus het huis uit en bleef ik alleen over met een emotioneel nog steeds gebroken moeder en ik dan?? heb wel de stap gezet... was moeilijk maar zij besefte donders goed dat ik mijn leven verder moest gaan leiden en zo is het ook.
Jij bent jong en jij hebt het recht om samen of alleen een ander leven op te gaan bouwen, zij staat daar echt los van.
min eigen thuissituatie is ook niet je van het.. zal het even in het kort uitleggen... mijn vader heeft longkanker... en heeft nog een maand.
desondanks ik pas 15 ben
snap ik denk ik toch wel goed hoe je je voelt.. iedereen zegt hier van.. je moet je eigen leven leiden... Ik weet niet wat jouw zus doet? is die nog in het huis? of is die al wel weg? want als die al weg is, kan ik me goed voorstellen dat je je zorgen maakt over je moeder. Ik zou zelf mijn moeder ook niet verlaten, vooral niet als ze het er nog zo moeilijk mee heeft en het recent.. jaar geleden.. is gebeurd. Misschien dat je het er gwn nog een keer met je moeder over moet hebben, rustig uitleggen hoe jij erover denkt. Zoiets kan best paar dagen duren, kan immers van beide kanten zijn dat je er nog even over na moet denken. Maar zelf zou ik gewoon nog een jaar thuis blijven...succes ermee
Want je kan het nou niet.. Maar wanneer is je moeder er wel aantoe dat jij uit huis gaat?
Komt dat moment wel?
je zult het toch eens moeten doen, en je moeder, tja, hoe moeilijk het ook is, ze zal toch door moeten gaan met haar leven..
En je niet laten manipuleren door emotionele chantage die ze misschien ongemerkt toepast.
Wat ik me afvraag, wil je nu bij je vriend en zijn ouders intrekken of heeft hij al een eigen huisje?
quote:Heel lief wat je zegt, en je bedoelt het ook heel goed, en wat ik nu ga zeggen bedoel ik niet heel lullig, maar je bent wel heel wat jaartjes jongerr dan Leonieke en dus zowieso nog niet bezig met het huis uit gaan, of heel graag bij je lief willen zijn.Op maandag 26 juli 2004 21:48 schreef elby1988 het volgende:
uhmz... ik vind dat iedereen hier even te makkelijk op reageert.
min eigen thuissituatie is ook niet je van het.. zal het even in het kort uitleggen... mijn vader heeft longkanker... en heeft nog een maand.
desondanks ik pas 15 ben
succes ermee
Natuurlijk maak je je zorgen over je moeder, maar het 'hoort' eigenlijk wel zo te zijn dat de moeder het liefste wil dat het kind gelukkig wordt en een eigen leven gaat leiden.
En ik denk eigenlijk heel stiekem dat Leonieke hier graag wil horen dat het niet vreselijk verkeerd is om voor zichzelf te kiezen. correct me if I'm wrong L. want ik kan me voorstellen dat het schuldgevoel heel erg aan haar knaagt. En dan is het toch wel prettig te horen, dat zij niet vreselijk wreed is als ze voor zichzelf kiest.
Ik heb het er gewoon heel moeilijk mee dat als ik voor mezelf kies dat mijn ma alleen achterblijft. Ik weet sowieso al hoe de buitenwereld op dit alles gaat reageren en ik zal er echt niet als 'brave dochter' uitkomen. Ik ben de laatste die weggaat, en als ik vertrek dan zit ze gewoon alleen, voor vijf dagen per week. Zo eenvoudig is het wel te stellen.
Ik weet dat ik inderdaad niet eeuwig thuis kan blijven wonen en ik zou het echt zalig vinden om bij mijn vriend te wonen. Niet meer vijf dagen moeten wachten tot het eindelijk terug weekend is en ik hem terugzie. Je snapt me wel allemaal eh
Ik vind het gewoon zo vervelend. En eigenlijk wou ik gewoon dat ik op het moment dat mijn pa weg ging ik niet meer thuis woonde, dan was die stap niet zo groot. Maar nu, nu laat ik haar gewoon alleen en gelukkiger zal ze er niet door worden
quote:ff voor de duidelijkheidOp maandag 26 juli 2004 21:55 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Heel lief wat je zegt, en je bedoelt het ook heel goed, en wat ik nu ga zeggen bedoel ik niet heel lullig, maar je bent wel heel wat jaartjes jongerr dan Leonieke en dus zowieso nog niet bezig met het huis uit gaan, of heel graag bij je lief willen zijn.
Natuurlijk maak je je zorgen over je moeder, maar het 'hoort' eigenlijk wel zo te zijn dat de moeder het liefste wil dat het kind gelukkig wordt en een eigen leven gaat leiden.
En ik denk eigenlijk heel stiekem dat Leonieke hier graag wil horen dat het niet vreselijk verkeerd is om voor zichzelf te kiezen. correct me if I'm wrong L. want ik kan me voorstellen dat het schuldgevoel heel erg aan haar knaagt. En dan is het toch wel prettig te horen, dat zij niet vreselijk wreed is als ze voor zichzelf kiest.
wil opt moment nergens anders liever zjin dan "mijn lief" maar ik snaptwat je bedoeld. natuurlijk 'hoort' het zo dat haar moeder wil dat ze gelukkig word... en dat zal zeker zo zijn! maare.. ik vind.. dat wanneer je moeder aan jou denkt... je ook aan haar moet denken... je kan je moeder niet zomaar "aan haar lot" overlaten. Vooral niet als ze het er zo moeilijk mee heeft. Maar vind wel.. dat wanneer ze er beide achter staat, ze er zeker voor moet gaan..ik ben btw over 20 dagen "al" 16
Vandaag nog heb ik constant zitten zoeken naar organisaties waar ze eventueel eens kan mee kennismaken voor alleenstaanden of een club hier in de streek, maar dan begint ze constant te wenen en te zeggen dat ze maar één iets wil en dat ze nooit meer gelukkig zal zijn zonder hem en dat het hier alleen voor haar allemaal geen zin heeft..
Aan de andere kant: dit proces kan misschien nog wel jaren duren en uiteindelijk moet je moeder het toch zelf zien te redden. Ze moet het patroon doorbreken en daar kan jij haar wel bij helpen, maar toch is het iets dat ze zelf moet doen.
Je bent jong en je hebt je eigen leven, je moeder weet ook dat jij niet verantwoordelijk bent voor haar en hoewel ze het misschien niet toejuicht dat jij weggaat, realiseert ze zich van binnen waarschijnlijk ook dat het onredelijk is om te proberen jou vast te houden.
quote:Het komt allemaal wel weer goed hoor. Maak je niet teveel zorgen. Je zit er ook maar 100km vanaf, je kan altijd langskomen als er wat is toch?Op maandag 26 juli 2004 22:22 schreef leonieke het volgende:
Ja tuurlijk wel .. ik wil echt voor mezelf opkomen hoor en eens voor mezelf kiezen. Maar ik zie gewoon dat mijn ma nog geen stap verder is na een jaar en ik heb schrik dat ze het alleen niet zal kunnen.
Vandaag nog heb ik constant zitten zoeken naar organisaties waar ze eventueel eens kan mee kennismaken voor alleenstaanden of een club hier in de streek, maar dan begint ze constant te wenen en te zeggen dat ze maar één iets wil en dat ze nooit meer gelukkig zal zijn zonder hem en dat het hier alleen voor haar allemaal geen zin heeft..
Ik denk dat het juist een goede zet is (al kan je dat lastig beoordelen zo via internet enzo), maar je schrijft dat je moeder nog geen stap verder is. Misschien zal deze verandering ervoor zorgen dat zij ook weer haar leven gaat oppakken. Ik heb het vermoeden dat dit het geval zal zijn, ook al ziet ze dat nu nog niet in.
quote:Probeer het eens van de andere kant te zien. Misschien omdat ze zoveel steun aan jou had, heeft ze niet echt gezocht naar manieren om met anderen in contact te komen en haar leven weer op de rails te krijgen. Misschien gebeurt dit juist als je weg bent.Op maandag 26 juli 2004 22:22 schreef leonieke het volgende:
Maar ik zie gewoon dat mijn ma nog geen stap verder is na een jaar en ik heb schrik dat ze het alleen niet zal kunnen.
Ik snap het dilemma waar je in zit, en het lijkt me ook heel moeilijk om zo'n beslissing te moeten nemen, maar toch zou ik voor jouw leven kiezen. Zoals al eerder door iemand anders is gezegd: wanneer moet dat moment komen dat jij het idee hebt dat ze het alleen aan kan? Het is immers een glijdende schaal - elke keer een stukje beter, af en toe een dalletje - en niet iets zwart-wits. Moeilijk hoor, om nu te blijven en te hopen dat je in de toekomst de wijsheid hebt om wel het juiste moment te vinden om de knoop door te hakken...
Ten eerste: ik denk niet dat mensen je met de rug aan zullen kijken wanneer je nu voor jezelf kiest. Je bent er meer dan een jaar voor haar geweest, om de ergste klap te verzachten. Dat spreekt echt wel voor jou, ook al zou je nu weg gaan.
En als laatste, wat ik me net bedenk: de kans bestaat dat als je besluit bij je moeder te blijven, omdat je zo graag bij je vriend wil zijn, dat het je niet snel genoeg gaat en uiteindelijk je aan je moeder gaat irriteren, omdat zij je 'ophoudt' en niet snel genoeg erboven op komt. Klinkt misschien niet helemaal logisch, maar naar mijn ervaring kan te lang de 'reddende engel' spelen zich tegen je keren, en dan ben je verder van huis dan waar je mee begon.
Wat je ook besluit, sterkte.
de situatie is klaar en duidelijk..en de gevolgen des te meer
als jij je moeder verlaat..denk alstublieft niet dat je dan gelukkiger met je vriend zult leven..no way.
het gevoel en emotie zal aan je blijven knagen..met alle gevolgen vandien
de gedachte is een cirkel
quote:Hmm, typisch. Account aangemaakt speciaal voor deze post?Op maandag 26 juli 2004 23:05 schreef cirkel het volgende:
bla bla bla...
Welk belang heb jij in deze zaak?
maar niet aan trekken..
je mag je ma niet in de steek laten..never.
wie dit tegenspreekt heeft slechte ervaringen met zijn ma of familie gehad
nogmaals..je bent nog jong..je wilt je eigen leven leven dat is heel normaal
maar je kan en mag het verleden niet vergeten..en het leed dat je moeder meemaakte en nog doormaakt
denk aan een oplossing die iedereen tevreden stelt..dit betekent dat iedereen een stukje offert
Het is in mijn ogen erg ongezond dat jij haar moet bemoederen in plaats van omgekeerd.
quote:Vraag me idd af wie jij bent om speciaal te moeten registreren om te kunnen reageren hierop.Op maandag 26 juli 2004 23:18 schreef cirkel het volgende:
tja..sommige mensen hebben versch.gezichten..
maar niet aan trekken..
je mag je ma niet in de steek laten..never.
wie dit tegenspreekt heeft slechte ervaringen met zijn ma of familie gehad
nogmaals..je bent nog jong..je wilt je eigen leven leven dat is heel normaal
maar je kan en mag het verleden niet vergeten..en het leed dat je moeder meemaakte en nog doormaakt
denk aan een oplossing die iedereen tevreden stelt..dit betekent dat iedereen een stukje offert
Maar goed, ik vind dus dat je absoluut ongelijk hebt. Ze 'moet' haar moeder mss steunen, maar dat is niet haar taak. Als ouder ben je eerder verplicht je kinderen te laten gaan ipv ze zo te claimen. Ik vind dat namelijk echt niet eerlijk. Wat moet ze dan? Nog 10 jaar thuis blijven wonen? Want als ze 'capituleert' dan zal moeders dat nog wel een paar keer herhalen.
Het eerste doel van een ouder moet zijn dat je kind gelukkig is en dat je ze steunt op hun weg, op op de weg naar volwassenheid en zelfstandigheid. En dat mogen ze nooit of te nimmer afremmen uit eigenbelang.
maar goed, dat is mijn bescheiden mening
quote:Wat een lulkoek, je had beter weg kunnen blijven van fok zeg. Verder kan je wel wat minder gebruik maken van je enter knop...Op maandag 26 juli 2004 23:18 schreef cirkel het volgende:
tja..sommige mensen hebben versch.gezichten..
maar niet aan trekken..
je mag je ma niet in de steek laten..never.
wie dit tegenspreekt heeft slechte ervaringen met zijn ma of familie gehad
nogmaals..je bent nog jong..je wilt je eigen leven leven dat is heel normaal
maar je kan en mag het verleden niet vergeten..en het leed dat je moeder meemaakte en nog doormaakt
denk aan een oplossing die iedereen tevreden stelt..dit betekent dat iedereen een stukje offert
En hoe durf je een verband te trekken met haar vader?
quote:Jij hebt makkelijk praten aan de zijlijn... want jij doet geen reet!Op maandag 26 juli 2004 23:18 schreef cirkel het volgende:
denk aan een oplossing die iedereen tevreden stelt..dit betekent dat iedereen een stukje offert
quote:het is juist de bedoeling van het ouderschap dat je kinderen opvoedt naar zelfstandigheid zodat ze als ze volwassen zijn kunnen uitvliegen en hun eigen leven kunnen leiden. Dat heeft niks met in de steek laten te maken. Wat is jouw suggestie dan? Dat ze tientallen jaren thuis blijft wonen om voor haar volwassen moeder te zorgen tot deze overlijdt?Op maandag 26 juli 2004 23:18 schreef cirkel het volgende:
je mag je ma niet in de steek laten..never.
quote:Idd. Naar persoontje ben je, met een of ander eigen belang die een heel vies spelletje speelt.Op maandag 26 juli 2004 23:34 schreef 303 het volgende:
En hoe durf je een verband te trekken met haar vader?
Leonieke, ik hoop dat je de debiele posts van deze persoon weet te negeren, want het is volgens mij niet iemand die het beste met je voor heeft.
op jouw manier zou de TS nooit kunnen beginnen met het leven van een eigen leven, een offer wat zij nooit mag doen, voor niemand.
je mening is duidelijk, carry on en verval niet in doemscenario's.
En ms blijkt het achteraf wel goed voor haar, voelde ze de noodzaak nog niet zo om haar eigen leven op te pakken zolang jij er nog was, en is dit een duwtje in de rug, stimuleer haar ook daarin (op een leuke manier dan).
Ms is jouw uit huis gaan dan wel een blessing in disguise
Maar aangezien je wel het lef hebt om mijn idee om een stap verder te gaan in mijn relatie zomaar teniet doet als een vlucht van mijn ma naar wie ik niet zal terugkeren, dan zou ik het wel appreciëren moest je mij eens vertellen wie je juist bent.
@: Xennia: nee gespecialiseerde hulp wil ze niet. Heel eenvoudig van haar, maar zij vindt dat die mensen haar ook niet kunnen helpen aangezien zij alleen voelt hoe ze zich nu voelt en aangezien ze heel duidelijk weet wat ze wil. AD neemt ze al een jaar, net zoals die slaappillen...
@ iedereen: Ik ben inderdaad niet van plan om alle contact te verbreken (blijkt waarschijnlijk wel uit eerste alinea van deze post
) met mijn ma. Maar het betekent natuurlijk wel dat ik tijdens de week elke dag 100km van haar verwijderd ben en dat zij hier dan alleen zit. En dat is nu precies waar het schoentje wringt. Ik wil haar niet het gevoel geven dat ik ook vertrek, net zoals mijn pa, maar toch komt het hier een heel klein beetje op neer want ik laat haar wel in de steek. Als ik vertrek, moet ze 's avonds tegen niemand meer praten. En inderdaad, ik kan hier niet eeuwig blijven wonen, maar ik heb schrik dat het niet beter zou zijn moest ik hier bv nog een jaartje langer wonen. Dan kan ze wat wennen aan het idee dat ik er opeens niet meer zal zijn. Begrijp je? Ah het is zo'n immense tweestrijd voor het ogenblik. Maar euh.. of het voor mijn ma een 'blessing' zou zijn als ik vertrek, zou dan tegelijkertijd ook betekenen dat hetgeen ik hier het laatste jaar gedaan heb, verkeerd was. Hoe graag ik ook zou hebben dat ze iets aan de situatie doet, des te harder zou het aankomen als ik besef dat ik -ondanks al hetgeen ik geprobeerd heb het afgelopen jaar- eigenlijk niets positiefs heb bijgebracht aan heel deze zaak...
Laten we wel wezen, als je zus nog thuis had gewoond, had je dan getwijfeld? Ik vermoed van niet. Mag jij dan niet verder met je eigen leven, omdat je zus toevallig eerder het huis uit was? Of omdat je pa besloot te vertrekken? Of omdat je moeder het nog steeds moeilijk vindt?
Je kunt natuurlijk proberen het voor je moeder zo gemakkelijk mogelijk te maken. Maak afspraken over bellen op bepaalde tijden, zodat ze daar naar uit kan kijken als ze het moeilijk heeft. Vraag je zus of andere familieleden/vrienden om de eerste tijd wat meer aandacht aan haar te besteden doordeweeks, zodat ze een beetje aanspraak heeft. Leer haar omgaan met de pc en msn zodat jullie als jij weg bent wel kunnen babbelen (doet mijn moeder ook sinds kort, en dat werkt echt heel goed
). Doe wat in je vermogen ligt om de overgang voor haar zo gemakkelijk mogelijk te maken, maar doe wel wat jij wilt! Misschien is ze de komende 10 jaar nog niet klaar om jou te zien vertrekken; zolang kun jij je leven toch niet op hold zetten?quote:Deze zin omschrijft eigenlijk precies wat ik ook wilde zeggen...Op dinsdag 27 juli 2004 08:30 schreef miss_sly het volgende:
....... Misschien is ze de komende 10 jaar nog niet klaar om jou te zien vertrekken; zolang kun jij je leven toch niet op hold zetten?
Leonieke, ik maak uit je dingen die je schrijft op dat je ergens van binnen denkt of wellicht hoopt
dat het over bijvoorbeeld een jaar veel beter met je moeder zal gaan en je dan wél het huis uit
kunt zonder dat je je schuldig of naar hoeft te voelen.
Maar daar twijfel ik dus heel erg aan!! Ik ben zomaar bang dat het nare gevoel van het verlaten van
je ouderlijk huis over een half jaar, over 1 jaar, misschien zelfs wel over 2 jaar helemaal precies
hetzelfde zal zijn.
Mijn advies daarom: stel niet uit wat je eigen verlangens in het leven zijn. Je bent 23 en hebt recht
op eigen geluk hoe moeilijk dit ook moet zijn voor je nu ivm je moeder.
Ik herken op een bepaalde manier dingen in deze situatie kan je nu al op een blaadje geven
dat dit een zichzelf herhalend patroon zal blijven. Na het nemen van deze stap zul je in de
toekomst nog veel vaker te maken krijgen met schuldgevoelens als je bijvoorbeeld eens een keer
een weekendje wil overslaan om naar je moeder te gaan, maar met je vriend alleen iets wil doen.
En de feestdagen en verjaardagen en andere speciale dagen etc.
Gedurende je leven zul je altijd moeten gaan afwegen of het het waard is om je eigen zin
door te drukken ten koste van je moeders geluk. Of althans zo willen de mamsen die zichzelf
wentelen in verdriet en het koesteren als een schat het, bewust of onbewust, maar al te graag
laten overkomen. En dat is moeilijk, maar je moet het echt doen, succes!
Voor zowel jou als voor je moeder lijkt het me juist het beste een eigen leven te leiden. Denk namelijk dat ze zich nu op een ongezonde manier achter haar dochter blijft verschuilen, uit angst om haar eigen leven weer op te pakken.
Daar kan en mag jij je eigen leven niet voor in de wacht zetten. Jullie moeten allebei verder.
Misschien is dit inderdaad voor je moeder wel het -gedwongen- zetje in de rug om weer verder te kijken.
Zijn moeder is wat meer gaan werken, gewoon en vrijwilligerswerk. Op die manier is ze minder alleen en heeft ze een tamelijk volle week. Dat is dus wel iets wat je ertegen kunt doen... Maar het schuldgevoel blijft, dat is helaas niet anders...
Jouw moeder heeft het nu moeilijk met het vertrek van je vader, maar over een jaar heeft ze het nog steeds moeilijk, en jij wilt steeds liever bij je vriend zijn. Je zult haar toch op den duur los moeten maken, en over een jaar is het alleen maar moeilijker dan nu. Dus, laat je niet tegenhouden en ga ervoor.... Hoe pijnlijk en moeilijk het ook is...
Je maakt je moeder eerder gelukkig als jij ook gelukkig bent en je eigen leven leidt. De reden dat je nu op fok je verhaal doet is dat je inprincipe medelijden met je moeder hebt en het gevoel hebt dat je haar in de steek laat. Je weet nu eigenlijk niet wat je moet doen.
Neem meer aan dat je beter je eigen leven kan gaan leiden en zeker als jij en je vriend daar 100% achter staan.
Ik denk dat je ook echt nu voor jezelf zou moeten kiezen. Ik vind het goed van je dat je haar heb gesteund in het afgelopen jaar. Moeilijk hoor, als je partner om wat voor reden dan ook er niet meer is. Maar het lijkt me nu ook tijd voor haar om de stap te nemen om het zelf te doen. Ze heeft de tijd gehad om even op adem te komen met jouw aanwezigheid en hulp (waarmee ik absoluut niet zeg dat ze moet ophouden met treuren, dat kan nog heel lang duren en daar zal ze ook de tijd voor moeten nemen) maar de dingen moeten ook uit haarzelf komen. Dààr zal ze uiteindelijk sterk van worden. Bel haar veel, schrijf haar brieven, ga langs zoveel het kan, maar laat je eigen ontwikkeling niet afremmen. Zoals zij verantwoordelijk is voor haar (nieuwe) geluk, ben jij dat ook van jezelf. introduceer haar desnoods op fok! of een ander forum zodat ze 'aanspraak' heeft. Ik wens jullie heel veel sterkte.
Een paar weken geleden open je een topic, dat je de schurf kreeg van je ouders.
En dat je zo snel mogelijk het huis uit wou, omdat je achter getrokken werd en dat je altijd samen met je vriend lag te huilen over je zus die altijd op de eerste plaats kwam. En nu kom je weer met een zielig verhaal dat je bij je moeder wil blijven omdat jij je zorgen maakt omdat ze alleen is. Terwijl je ze de bij je vorige topic compleet door de stront gehaalt hebt.
Wat wil je nu eigenlijk!
@Lammie: ik wil graag nog dit toevoegen. Ik heb het inderdaad heel moeilijk met de relatie van mijn ma en mijn zus etc, dat heb ik hier trouwens ook vermeld dat de relatie met mijn ma niet opperbest ben. Maar ik vind wel dat ze mijn moeder blijft. En dat ik respect moet tonen voor haar, wat ze mij ook al allemaal hebben verweten etc. Ik probeer haar ondanks de situatie nog altijd zoveel mogelijk te helpen en dan hoort het er ook bij dat ik haar moet steunen in deze situatie met mijn pa. Ik vind niet dat ik zo egoïstisch moet zijn om mijn ma nog dieper in de put te steken dan dat ze nu al in zit. Snappie? (mijn moeilijke uitleg.. ik weet het...)
PS ik weende alleen hoor, mijn vriend niet
Ik bedoel, dan kan zij toch ook een oogje in het zeil houden? (Zal je vast wel commentaar krijgen over dat zij daar geen tijd voor heft etc. etc. maar daar moet je je niks van aan trekken hoor, het is net zo goed haar verantwoordelijkheid.)
quote:Mijn zus woont op een tiental minuten rijden, maar het probleem is vooral dat zij meestal op zondag langskomt omdat ze van maandag tot en met zaterdag werkt en dan tijdens de week haar huishouden doet. Maar het lijkt mij idd ook beter dat ze eventueel eens op woensdagavond ofzo kan langskomen aangezien wij hier dan in het weekend zouden zijn. Moet ik echt nog eens met haar proberen te overleggen, maar nu gaat het (na het ziekenhuisgedoe) net terug iets beter met mijn zus. (vriend en ik hebben ons best gedaan om toch een aantal keer langs te gaan bij hen thuis, zelfs met wafels en pannenkoeken mee die mijn vriend gebakken hadOp dinsdag 27 juli 2004 13:37 schreef Brighteyes het volgende:
Leonieke, woont je zus een beetje in de buurt, of niet?
Ik bedoel, dan kan zij toch ook een oogje in het zeil houden? (Zal je vast wel commentaar krijgen over dat zij daar geen tijd voor heft etc. etc. maar daar moet je je niks van aan trekken hoor, het is net zo goed haar verantwoordelijkheid.)
) en ik zou dat graag zo houden.. Vertel haar over je toekomstplannen en over de beren die je daarbij op de weg ziet en vraag haar raad en medewerking.
quote:Hmz ik kan misschien inderdaad vanavond eens een mailtje sturen ofzo. Eens over nadenken deze namiddag (ik moet toch nog 4 uur gaan werkenOp dinsdag 27 juli 2004 13:45 schreef Copycat het volgende:
Dan lijkt me dit juist de uitgesproken tijd om dit onderwerp met je zus aan te snijden. Juist wanneer de relatie weer wat beter gaat, zullen je opmerkingen (mits handig geplaatst) niet meteen in het negatieve worden getrokken.
Vertel haar over je toekomstplannen en over de beren die je daarbij op de weg ziet en vraag haar raad en medewerking.
)Nogmaals thx voor alle meningen hier
(behalve die van cirkel kan ik er echt iets mee aanvangen ) thx @ BE btw om het te melden in het FB-topic Oh no ik ben een nerd
Nee, serieus, zo is het nu wel aangezien ik -wanneer zij tijd heeft- niet thuis ben, maar 100km verder zit. Hmz ff denken wanneer ik dat dan moet doen want vrijdagnacht vertrekken we al op reis. Oh ja, kan eigenlijk ook best na Frankrijk en Polen.
quote:Kan je haar niet even bellen dat je snel even langs wilt komen dan? Het zou ook naar zijn als je zus het van je moeder hoort, omdat ze dan de 'geemotioneerde' versie van je moeder hoort, en dan zou de boodschap net weer verkeerd uit komen. Of je gaat een paar uur later naar je vriendje zaterdag?Op dinsdag 27 juli 2004 18:23 schreef leonieke het volgende:
Hmz.. daar sta ik dus niet bij stil. De meeste van mijn contacten met mensen gebeuren via mail/msn/ ...
Oh no ik ben een nerd
Hmz ff denken wanneer ik dat dan moet doen want vrijdagnacht vertrekken we al op reis. Oh ja, kan eigenlijk ook best na Frankrijk en Polen.
[edit]Ik lees nu pas dat je vrijdag al op vakantie gaat. Dan kan je het beter pas na de vakantie doen ja.
[ Bericht 5% gewijzigd door BE op 27-07-2004 19:08:34 ]
Vanmiddag begon mijn ma nu zelfs te panikeren dat we volgend jaar misschien al zouden trouwen. Geen haar op ons hoofd dat er al aan denkt om volgend jaar in het huwelijksbootje te stappen, maar mijn ma ziet natuurlijk weer spoken. Trouwens, mijn vriend moet me eerst nog ten huwelijk vragen daarvoor
Ik hoop zo hard dat alles goedkomt ... echt waar..
lijkt me dat alle stress het wel waard is om heen en weer te scheuren en laat naar bed te gaan? of spreek halverwege af en ga dineren
meteen een ontspannen omgeving om te praten met je zus.
Het is makkelijk gezegd van, je bent oud en wijs genoeg en zij is volwassen.. maar dat is niet wat je zelf denkt in zo'n situatie.
Maar ze heeft gezegd dat ze eens met mijn ma gaat praten en luisteren of mijn ma er zelf iets over zegt tegen haar. En ze zal alles nog eens uitleggen: dat ik in het weekend naar huis kom (vooral voordelen ervan bespreken), zeggen dat ze ook in de week af en toe zal langskomen, dat ze altijd naar ginder mag gaan in de week, etc Mijn zus komt gewoon beter overeen met mijn ma en mijn ma heeft nu de neiging om eerder te geloven wat mijn zus zegt ipv hetgeen ik vertel. Dus nu hoop ik echt dat alles goed zal meevallen.
quote:Inderdaad en geloof het of niet, stiekem denk ik ook wel dat het ons misschien allemaal deugd zou doen, maar dan denk ik weer aan het feit dat mijn ma alleen zal zitten en dan verdwijnt al mijn moed om die stap te zetten...Op dinsdag 27 juli 2004 19:24 schreef KiwiTjuHh het volgende:
Hmm, bekende situatie eigenlijk. Kan het precies vergelijken met de situatie van hier thuis. Ik woon ook alleen met mn moeder en heb het soms best moeilijk met sommige beslissingen omdat ik weet dat zij dan alleen zit. Denk dat ik het ook erg moeilijk ga krijgen met de beslissing om uit huis te gaan over een jaartje of 2 a 3..
Het is makkelijk gezegd van, je bent oud en wijs genoeg en zij is volwassen.. maar dat is niet wat je zelf denkt in zo'n situatie.
Wie weet is dit ook wel een goede stap in de richting naar een betere vestandhouding met je zus.
Of zie ik alles nu een tikkeltje te rooskleurig in? 't Zal de adrenaline van 't sporten nog wel zijn
quote:Sommige dingen kan ik hierdoor gewoon niet doen.. heel lastig, maar ik zou ook niet weten wat ik eraan moest doen?! Je zou indd voor jezelf moeten kiezen.. maar das gewoon heel moeilijk.Op dinsdag 27 juli 2004 20:07 schreef leonieke het volgende:
[..]
Inderdaad en geloof het of niet, stiekem denk ik ook wel dat het ons misschien allemaal deugd zou doen, maar dan denk ik weer aan het feit dat mijn ma alleen zal zitten en dan verdwijnt al mijn moed om die stap te zetten...
Goeie zet Leonieke gewoon in alle rust en op een ontspannen manier met elkaar omgaan.
quote:Gets, daar heb ik zo'n hekel aan, van die mensen die zeuren dat ze iets niet kunnen en het daarom niet eens willen proberen, daar ben ik snel klaar mee hoorOp dinsdag 27 juli 2004 13:27 schreef leonieke het volgende:
thx voor alle reacties. Ik wil gerust proberen mijn ma in contact te brengen met pc's (hier staan er twee op mijn kamer dus dat is het probleem niet) maar ze kan niet typen en zal het nooit kunnen zegt ze. Ondanks dat ze zo'n schitterende dochter-leerkracht heeft
quote:zeg lees gewoon eens verder muts.Op dinsdag 27 juli 2004 21:07 schreef Vivi het volgende:
[..]
Gets, daar heb ik zo'n hekel aan, van die mensen die zeuren dat ze iets niet kunnen en het daarom niet eens willen proberen, daar ben ik snel klaar mee hoor
ik ken je niet persoonlijk de titel van je topic
heeft mij aangetrokken heb je verhaal gelezen
en zo mijn mening gezegd
ik heb het gevoel dat het hard is aangekomen voor jou en sommigen
hierzo mijn spijt daarvoor
eigenlijk is mijn mening zo klaar als bronwater
je ouders blijven je ouders daar kan je niets aan veranderen
wat ook de problemen of omstandigheden ook zijn
ik wens jou , je moeder en je partner veel geluk in het leven
quote:Kijk maar uit, straks gaat ze net als mijn moeder de muis als afstandbediening proberen te gebruikenOp dinsdag 27 juli 2004 13:27 schreef leonieke het volgende:
thx voor alle reacties. Ik wil gerust proberen mijn ma in contact te brengen met pc's (hier staan er twee op mijn kamer dus dat is het probleem niet) maar ze kan niet typen en zal het nooit kunnen zegt ze. Ondanks dat ze zo'n schitterende dochter-leerkracht heeft
Ik zou je eerst maar eens lekker op de vakantie richten en het daarna pas weer ter sprake brengen. Kan het goed bezinken bij haar en ze denkt er nu al veel over na wat een goed teken is. Ze zal haar mening wel bijstellen neem ik aan, maar het zal wat tijd kosten. Waarschijnlijk zegt ze over een tijd: het was een goede beslissing van jou.
quote:He, wat goed!Op dinsdag 27 juli 2004 20:06 schreef leonieke het volgende:
Ik dacht dus van de goede raad van DE op te volgen en ik heb de telefoon gepakt en gebeld naar mijn zus om te vragen of ik eens kon langskomen. Nu was zij zo geschrokken en wou ze weten waarom dat nu opeens moest en zei ik dat ik haar iets moest vragen/vertellen. Was ze natuurlijk te nieuwsgierig en heb ik nu alles via de telefoon uitgelegd. Vrouwen eh
Maar ze heeft gezegd dat ze eens met mijn ma gaat praten en luisteren of mijn ma er zelf iets over zegt tegen haar. En ze zal alles nog eens uitleggen: dat ik in het weekend naar huis kom (vooral voordelen ervan bespreken), zeggen dat ze ook in de week af en toe zal langskomen, dat ze altijd naar ginder mag gaan in de week, etc Mijn zus komt gewoon beter overeen met mijn ma en mijn ma heeft nu de neiging om eerder te geloven wat mijn zus zegt ipv hetgeen ik vertel. Dus nu hoop ik echt dat alles goed zal meevallen.
Ik denk dat je nog wel eens gelijk zou kunnen hebben wat betreft het feit dat je moeder dingen van je zus mss wel anders accepteerd dan van jou, gezien je eerdere verhaal daar over.
Lekker hoor! En het lijkt me toch ook wel lekker dat je dit nu weet voor je op vakantie gaat. Het zou zonde zijn als je daar tijdens je vakantie vreselijk over zou gaan zitten malen, toch?
En hoe je het ook draait of keert: ik denk echt dat ik nu goed heb gehandeld. wat sommige mensen ook maar kunnen denken over mij... en ik hoop echt dat de vakantie die eraan komt die welverdiende en langverhoopte rust kan geven. We zullen het allemaal wel kunnen gebruiken. Al was het maar dat we weer wat uitgeruster voor de dag kunnen komen
Maar waar ik nog het meest op hoop? Dat is dat mijn ma mij bij mijn terugkeer met open armen ontvangt en mijn vriend en ik alle geluk toewenst... En ik ben stiekem wel stiknieuwsgierig naar die verrassing hoor!
quote:laat ons zeggen dat mijn vriend 100km gereden heeft om hier opeens totaal onverwachts voor de deur te staan, mij op te bellen om te vragen wanneer ik ging slapen en om dan te zeggen dat hij hier was. Heeft die afstand gedaan om hier 45 minuten te zijn omdat hij die gelukzalige glimlach op mijn gezicht wou zien (zoals hij het zeiOp dinsdag 27 juli 2004 23:43 schreef Brighteyes het volgende:
De rust is je iig gegund en een goede afloop ook!
En ik ben stiekem wel stiknieuwsgierig naar die verrassing hoor!
) Het is zo'n schatje and he's all mine quote:Leuk!Op dinsdag 27 juli 2004 23:51 schreef leonieke het volgende:
[..]
laat ons zeggen dat mijn vriend 100km gereden heeft om hier opeens totaal onverwachts voor de deur te staan, mij op te bellen om te vragen wanneer ik ging slapen en om dan te zeggen dat hij hier was. Heeft die afstand gedaan om hier 45 minuten te zijn omdat hij die gelukzalige glimlach op mijn gezicht wou zien (zoals hij het zei
Dat zijn de betere dingen!quote:Heb ik gedaan, maar ik zie niet in wat dat toevoegt aan het feitje waar ik op reageerde, en je hoeft niet zo'n toon aan te slaan hoorOp dinsdag 27 juli 2004 21:12 schreef DarkElf het volgende:
[..]
zeg lees gewoon eens verder muts.
.[ Bericht 8% gewijzigd door Vivi op 28-07-2004 12:37:46 ]
quote:sjonge zeg, wordt er nooit meer naar post icoons gekeken?Op woensdag 28 juli 2004 12:24 schreef Vivi het volgende:
[..]
Heb ik gedaan, maar ik zie niet in wat dat toevoegt aan het feitje waar ik op reageerde, en je hoeft niet zo'n toon aan te slaan hoor
pff...
quote:Ik begrijp je volkomen.. je zou graag gewoon vertrekken en dan je eigen leventje leiden, maar dan besef je onmiddellijk dat ze het waarschijnlijk niet aankan als jij er niet meer bent... Tweestrijd-gevoel.. I know..Op woensdag 28 juli 2004 17:09 schreef KiwiTjuHh het volgende:
Net weer knallende ruzie met mn moeder gehad.. en het is echt niet redelijk.. weer zo'n moment waarop ik denk, ik wou dat ik gewoon mn spulletjes kon pakken en weg kon gaan.. maar dat kan ik niet want dan sta ik niet voor de gevolgen in
quote:Inderdaad..Op woensdag 28 juli 2004 19:40 schreef leonieke het volgende:
[..]
Ik begrijp je volkomen.. je zou graag gewoon vertrekken en dan je eigen leventje leiden, maar dan besef je onmiddellijk dat ze het waarschijnlijk niet aankan als jij er niet meer bent... Tweestrijd-gevoel.. I know..