Allemaal vragen, die in mij opkomen. Ik wil graag van mijn innerlijke/geestelijke pijnen af, wil vechten maar weet niet hoe. Ik heb daarom al die vragen aan jullie gesteld. Niet dat ze allemaal beantwoord moeten worden 
maar meer om mij inzicht te kunnen geven in het zoeken naar een goede oplossing. Ik wil graag weten hoe jullie omgaan met lichamelijke en/of geestelijke pijn. Hoe verwerk je pijn, hoe word je beter?
Graag alleen serieuze reacties.
Als ik erover heb nagedacht geef ik een uitgebreider antwoord.
quote:Het verliezen van een dierbaar persoon is inderdaad heel pijnlijk en een rouwproces. Hoe ben jij daar mee omgegaan?
Op dinsdag 21 augustus 2001 19:30 schreef Riann het volgende:
lichamelijk toen ik aan mijn knieen was geopereerd en geestelijk dat mijn lievelings opa dood ging en daar ben ik nu nog steeds niet overheen terwijl het al 2 en een half jaar is geleden. Ik denk nog heel veel aan hem wel elke dag en ik moet er soms zelf nog wel om huilen net als nu als ik me kut voel door omstandigheden dan denk ik van was hij er nu maar dat ik naar hem toe kon.
De ergste pijn die ik tot nu toe heb gehad is denk ik wel het feit dat ik er achter kwam dat de laatste maanden van mijn relatie voor hem alleen maar draaide om seks. Ik heb geloof ik al die tijd met een bord voor m'n kop gelopen denk ik zo, want iedereen wist het, behalve ik. Hij heeft het nooit toegegeven, we hebben nog n tijd een stoplichtrelatie gehad. Maar het deed me op een gegeven moment zoveel pijn elke keer opnieuw gekwetst te worden, dat ik er toen voor koos er mee te stoppen.
Daarnaast heb je ook lichamelijk pijn. Ik ben nu in mijn leven 7 keer geopereerd, en heb dus al heel wat pijn moeten doorstaan, maar zulke pijn komt verwacht. Onverwachte pijn is het ergst, zoals ik heb beschreven in de alinea hierboven. Pijn, na een operatie bijvoorbeeld, is inderdaad tegen te gaan of te verminderen met pijnstillers, en dan weet je dat het zo weer over zal gaan. Maar geestelijke pijn is anders. Weet niet hoe lang het gaat duren, of je er ooit vanaf komt.
Hier laat ik het voor nu maar even bij, want ik wil nog veel meer typen maar weet niet hoe ik het t beste kan verwoorden.
Liefdesverdriet was ook erge pijn voor mij, echt diep in mijn hart voelde ik die pijn.
Verder doet het pijn als ik me rot voel, dan is het zelfmedelijden dat pijn doet. Zoals vandaag.
quote:Zoals je in mijn eerdere post kan lezen heb ik geestelijke en lichamelijke pijn gehad... In beide gevallen ben ik enorm gesteund door mijn omgeving, en dat heeft me ook gestimuleerd in het "beter worden". Memsen die je het gevoel geven dat ze je nodig hebben, dat ze blij zijn met wie je bent, dat je die ene jongen links moet laten liggen want je verdient beter, je opbeuren, oppeppen, met je meeleven...
Op dinsdag 21 augustus 2001 19:21 schreef DuchessX het volgende:
Wat is de ergste pijn .....
Graag alleen serieuze reacties.
Iemand die toegeeft aan pijn, en dan vooral geestelijke pijn, erkent zijn pijn en zal zal de pijn overwinnen. Ik weet niet, door erover te praten, misschien in de omgeving misschien moet je het bij riagg of zo'n instantie proberen, als omgeving niet kan. Maar nee, je bent zeker geen watje als je aan pijn toegeeft. Door pijn toe te geven kan je op zoek naar de oorzaak en er een oplossing voor zoeken.
Over medicijnen, nee, ook ben je zeker geen watje als je medicijnen gebruikt tegen pijn. Na mijn operaties heb ik meerdere antibiotica en pijnstillers geslikt, gewoon omdat de pijn anders niet te houden was. Kijk het is anders als iemand die een klein steekje in zijn hoofd voelt al meteen naar de paracetamolletjes grijpt, dat lijkt me overigens ook niet echt gezond.
Verder denk ik niet dat je je voor kan bereiden op pijn. Pijn is voor iedereen anders, je kan weten wat je te wachten zal staan, maar echt voorbereiden zal niet lukken.
Verder weet ik niet wat voor pijn je hebt, hoe diep het zit, hoe het is ontstaan. Als je die vragen voor jezelf al kunt beantwoorden ben je al een heel eind.
Sterkte ermee....
Geestelijk, gebroken hart (is eigenlijk ook lichamelijk, want de pijn voel je letterlijk in je hele lijf): meest "traumatische" ervaring toen ik 19 was, na een lang weekend doorgebracht (veel vrijen, lachen etc, kortom heel veel plezier gehad), te hebben met vriendje, bij thuiskomst zoent-ie me eerst, bedankt me voor een fantastische tijd en maakt het vervolgens uit!!
Echt heel lang ziek van geweest.Voor lichamelijke pijn: Ik heb vrij veel migraine gehad en nogsteeds. En dat is iig iets wat ik niemand toewens. Maar dat is niet iets waar ik later nog veel over denk. Geestelijk pijn kan veel langer duren en maakt meestal een diepere inpact.
Wat bij mij opvalt is dat geestelijke pijn vaak gepaart gaat met onzekerheid. Waar sommige uit lichamelijke pijnen kracht kunnen putten, heeft geestelijk kracht meestal een neerwaarts effect.
Maar met alle pijnen die ik heb gehad is tijd toch de heler geweest. Vrienden helpen wel, maar uiteindelijk moet je toch zelf overwinnen.
* miesjel wenst je kracht en wijsheid toe.
Kmoet wel zeggen dat toen mijn moeder overleed (inmiddels 3 jaar geleden, ben nu 16) ik absoluut geen fisieke pijn had. Ik was meer opgelucht over dat ze na 5 jaar geen pijn meer hoefde te lijden (Kziekte).
Ik probeer mensen die zoiets ook meemaken, altijd zo te stimuleren, zodat ze het verlies eerder accepteren.
heb het er nog steeds heel moeilijk mee.
Lichamelijke pijn: vorig jaar toen ben ik aan mijn voet geopereerd.
En hoe je ermee om moet gaan dat is voor ieder verschillend, de een praat er heel veel over en de ander die sluit zich voor alles en iedereen af. Dat laatste heb ik gedaan met gevolg dat ik zwaar overspannen raakte.
Buikpijn, geen idee waar het door gekomen is. Ik heb een aantal keren het bewustzijn verloren door de pijn.
Was het geestelijk of lichamelijk?
Lichamelijk. Ik denk trouwens dat je de 'hoeveelheid' pijn, als we het hebben over geestelijke en lichamelijke pijn, niet kan vergelijken.
Hoe reageerde jouw omgeving?
Bezorgd denk ik
Ben je goed gesteund?
Ze hebben mij, op mijn verzoek, zoveel mogelijk met rust gelaten.
Hoe ben je er weer boven op gekomen?
Ging vanzelf weg.
Is het gek om pijn te hebben of ben je een watje als je aan je pijn toegeeft?
Beide niet.
Helpen medicijnen tegen pijn of is dat voor aanstellers?
Medicijnen helpen tegen pijn.
Wat doe je als je pijn voelt of weet dat je pijn gaat krijgen?
Lichamelijke pijn: een pijnstiller als het te erg is.
Geestelijke pijn (ik neem aan dat daar de nadruk op ligt bij al je vragen): met mijn vriendin over praten, continue in m'n hoofd over nadenken. en proberen leuke dingen te doen zodat ik er niet zo'n last van heb.
Bereid je je voor?
Nee, ik ontken het zo lang mogelijk
Hoe ga je om met verdriet?
Wegstoppen of uithuilen?
Proberen weg te stoppen, maar vaak uiteindelijk toch uithuilen.
Hoe verwerk je pijn, hoe word je beter?
Dit is voor iedereen anders. Probeer jezelf, in zoverre mogelijk, zo positief mogelijk op te stellen. Een goede instelling is zeer belangrijk. Praat er met iemand over die naar je luistert en die je kunt vertrouwen.
Ik denk niet dat je veel aan mijn antwoorden zult hebben, maar ik wil je in ieder geval succes wensen met het verwerken van je eigen pijn!
Maargoed, ik zal er ook iets tegenaan gooien. Eerst het makkelijkste: de lichamelijke pijn. Ik weet niet wat het ergste was, maar het eerste dat me tebinnen schiet is dat ik een keer met m'n knie ergens tussen ben gekomen. DAT doet zeer... 
Op het moment zelf heb ik op alle mogelijke manieren om hulp geroepen en op m'n tanden gebeten natuurlijk. Nee, niet tegelijk... Belangrijk is dat je probeert niet in paniek te raken. Daarna op krukken gelopen. Later voelde ik het nog.. maar een tijdje geleden kwam ik er achter dat ik er niks meer van voel als ik er op druk.
Geestelijke pijn, dat is altijd veel moeilijker om mee om te gaan, en ook om het op te lossen. Wat mij erg pijn heeft gedaan is dat ik in een leef-situatie zat die ik niet begreep. Ik voelde dat het niet goed was, maar ik snapte niet waat het aan lag. Door er rustig en veel over na te denken en er met andere over te praten kom je er achter waar het aan ligt: mijn leefomgeving, mijn thuis, mijn school, gebrek aan vrienden, een diagnose waarvan je niet gelooft dat ie klopt, mijn moeder, mijn ritme, mijn kleding, heel de dag thuis zitten, etc. Doordat je er over nadenkt begin je naar oplossingen te zoeken. Ik stopte overal mee: school, rijles, stage. Daarna ben ik op kamers gegaan en heb werk gezocht. Ik had welliswaar geen goede opleiding, maar ik had mijn vrijheid, geestelijke vrijheid.
Vanaf dat moment ging het een stuk beter, ik leerde te zien wat het leven kan bieden. Nu ben ik inmiddels weer een paar stappen verder: ik ga mezelf omscholen, van IT'er naar Sociaal Pedagogisch Werker. Dat is een MBO-opleiding, liever wil ik HBO, maar daar moet ik nog even mee wachten, en ik moet mezelf eerst maar eens op het MBO bewijzen. Ook heb ik werk in die richting waar ik erg tevreden mee ben. Pas hoorde ik dat ik daar mag blijven naar mijn studie (BBL). Inmiddels woon in bij mijn vader, hij pushed mij een beetje. Dat heb ik nodig. Ik ga meer uit, ik leer een hoop LEUKE mensen (toen wist ik niet dat die bestonden) kennen.
Ik kan nog veel meer op details ingaan, maar dat was ik nu even niet vanplan. Ik vind dat ik mag zeggen dat ik het prima gedaan heb de afgelopen jaren!
Verder heb ik natuurlijk al meegemaakt dat er mensen overlijden in mijn omgeving. Ik huil gewoon een paar dagen en denk veel aan die gene. Ik probeer die gene 'bij me te roepen' en zo afscheid te nemen. De dood iets niet leuk, maar je weet dat iedereen het ooit zal overkomen. En ik ben blij voor die gene dat hij/zij eindelijk weet wat er na het leven komt. Dit soort gedachtes maken het voor mij makkelijk.
Dank u.
Heavy topicje hoor 
Toevoeging:
Sommige dingen op deze wereld zijn moeilijk te begrijpen. De ene persoon kan er wel mee omgaan, de andere niet. Waarom niet? Natuurlijk zit ieder persoon anders in elkaar. Maar als je je niet goed voelt, dan ga je de dingen te negatief zien. Aan die dingen ga je je OOK ergeren. Terwijl je je er niet aan ergert als je je wel goed voelt. Het is dus belangrijk dat je de dingen recht probeert te zetten waar je je echt rot door voelt, en niet de dingen waar je je opeens aan ergert als je je rot voelt. Alles voor jezelf op een rijtje zetten, met of zonder hulp van iemand anders, dat is erg belangrijk. Het beste is denk ik met hulp van iemand anders, aangezien een andere (nuchtere) kijk heel verhelderend kan zijn.
[Dit bericht is gewijzigd door Svart Rose op 21-08-2001 20:50]
*Knuffel aan iedereen!*
Sterkte voor degenen met de verhalen over geestelijke pijn..
Ongeveer een jaar geleden is het me weer overkomen. Ik werd weer gigantisch duizelig en me hoofd sloeg weer op hol. Dit keer duurde het maar 1,5 maand ofzo maar het maakte een dusdanige diepe impact dat ik altijd weer bang ben dat ik het terugkomt, dat ik weer in die denkspiraal terechtkom. Ja klinkt beetje vaag allemaal.
Vorig jaar had ik het dus ongeveer rond Lowlands, en hierdoor heb ik dus zelf lowlands moeten missen. Dat ga ik dit jaar dus iig goed maken Op dit moment gaat het namelijk wel ok, hoewel de angst blijft.
Het is dus een combinatie van die rare duizelingen en het nadenken, maar vooral dat vervelende nadenken heeft zijn sporen nagelaten. Ik heb toen veel van me afgeschreven en dat heeft iig wel geholpen. Zo kon ik beter alles onder woorden brengen.
Een voorbeeldje waaruit wel blijkt hoe ik me toen ongeveer voelde. Kijk maar ff door de clichés heen hoor. Ik ben geen literair wonder ofzo, maar het helpt me gewoon alles op een rijtje te zetten:
DENKEN
Hoe zou het zijn om dom te zijn?
Om niets te kunnen begrijpen
Om niets te HOEVEN begrijpen
Om niets te hoeven denken!
Denken!
Wat is denken?
Denken is voor kakkers en yuppen!
Geen levensvragen
Geen politiek
Geen zelfanalyses
geen paniek
Alleen genot, het pure genot
Drinken met je vrienden
Over macho dingen praten
Zonder besef van leven of tijd
Dom zijn is een zegen
Intelligentie is een vloek
Hoe gelukkig zijn de dieren
Hoe gestresst is de mens
Ik wil braaf de massa volgen
Maak van mij uw gewillige slaaf
Beslis voor mij wat ik moet doen
Zolang ik mijn hersens maar niet hoef te gebruiken
Denken is overbodig!
Denken is een grap!
Ik wil zijn, maar zonder denken
een demente analfabeet!
Dat is het leven dat ik zoek
lichamelijke pijn was het ergste toen ik een ruggewervel brak tijdens het paardrijden..Nu 12 jaar geleden maar nog steeds last van.....veel steun van vader moeder en zus
Geestelijke pijn, toen mijn familie me al vanaf mijn geboorte niet moesten en me dat ook duidelijk maakten (goed voor je zelf vetrouwen opbouw....weinig steun, eigenlijk geen
Geestelijke pijn, het ergste toen mijn papa overleedt toen ik 15 was....daarvoor was al 2 jaar ziek en verloor hem eigenlijk toen al....absoluut geen steun
Geestelijke pijn omdat mijn moeder gehandicapt is en mij onder veel druk zet....(heel verhaal)nooit steun tot ik verloofde leerde kennen en hij mijn moeder leerde kennen
Geestelijke pijn mijn hele leven omdat ik mezelf afvroeg waarom ik geboren ben...waarom mijn ouders mij wilde....waarom ik niet dood ging.....wie blij kon zijn met mij....wat ik als persoon te bieden had....vroeger nooit steun, werd afgedaan als aanstellerij.
Geestelijke pijn bij het verwerken van een psychiatrische diagnose....na tegenkomen van verloofde veel steun van hem, wel twee goede vrienden verloren die het "niet" aankonden, blijft echter wel een eenzaam gevecht
Terug naar de pijn. De ergste lichamelijke pijn had ik toen er ooit een nagel werd getrokken zonder verdoving.
Toch haalt deze pijn het niet bij geestelijke pijn.
En in dat opzicht kan ik me alleen maar bij Manono aansluiten, daar moet je echt doorheen. En er dan sterker uit komen.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, Duchess X.
Liefs!
en sterkte voor iedereen die hier zijn verhaal durft te vertellen.
[Dit bericht is gewijzigd door jadez op 21-08-2001 21:27]
Nog nooit echt last gehad van geestelijke pijn, alleen lichaamlijk
Ik had namelijk mijn beide voeten nogal zwaar verbrand, vervolgens heb ik dus 1 maand in een rolstoel gezeten omdat ik niet meer kon lopen.
Misschien niet bijzonder als je kijkt naar de mensen in Voledamm bv.
Maar ik weet wel dat het echt enorm veel pijn heeft gedaan.
quote:Lieve DuchessX, veel sterkte en ik mail je morgen
Op dinsdag 21 augustus 2001 19:21 schreef DuchessX het volgende:
Wat is de ergste pijn die je ooit gevoeld hebt en waardoor kwam die pijn? Was het geestelijk of lichamelijk? Hoe reageerde jouw omgeving? Ben je goed gesteund? Hoe ben je er weer boven op gekomen? Is het gek om pijn te hebben of ben je een watje als je aan je pijn toegeeft? Helpen medicijnen tegen pijn of is dat voor aanstellers? Wat doe je als je pijn voelt of weet dat je pijn gaat krijgen? Bereid je je voor? Hoe ga je om met verdriet? Wegstoppen of uithuilen?Allemaal vragen, die in mij opkomen. Ik wil graag van mijn innerlijke/geestelijke pijnen af, wil vechten maar weet niet hoe. Ik heb daarom al die vragen aan jullie gesteld. Niet dat ze allemaal beantwoord moeten worden
Graag alleen serieuze reacties.
Dikke 
Dus praat er met mensen over, maar bedenk wel dat niet iedereen even goed kan helpen. Sommige mensen weten niet wat te zeggen en maken daardoor fouten.
Als je denkt dat je het prettig vind, dan mag je me altijd icqen of melen. Niet dat ik altijd online ben, maar ik heb altijd mijn mobiel aanstaan...
Niet, nooit heb ik iets kwa pijn opgelost. Alleen maar mensen wegduwen, dat heeft me op de been gehouden. Iedere keer mijn leven heb ik deze opnieuw opgebouwt. En ik ga er nu weer aan beginnen, voor de 5de keer al weer. En het heeft me echt geholpen, want als ik er op door was gegaan, er over na had gedacht of andere afleidingen had gebruikt was ik nu gek geweest. Of erger.
Geestelijke pijn daar kan ik wel wat over vertellen. De erste geestelijke pijn die ik ooit gevoeld heb dat iemand van wie ik heel veel hield mij afwees, een relatie die overging.
Waarom ik zoveel pijn had was omdat ik mezelf had opgehangen aan diegene. Ik was afhankelijk in emotionele zin. Alles kon tegen zitten, maar dan had ik hem toch nog? Alles was goed zolang hij er was.
Hoe ik dat verwerkt heb?
Ik ben zelf heel negatief aangelegd en krijg in zo'n geval ook vaak woede aanvallen die veel weg hebben van psychoses omdat ik mijn overvloed aan gevoel (verdriet, woede, machteloosheid) niet kwijt kan. De pijn van verlies die ik voelde was niets vergeleken met de pijn die ik mezelf door die negatieve gedachten aandeed. Ik was een slachtoffer van mezelf. Dat duurde lang voordat ik dat besefte. Het probleem lag niet bij hem, maar bij mij, ik was afhankelijk van hem en ik moest afhankelijk worden van mezelf.
Steun. Die zocht ik bij mijn moeder, want ik wilde verder niemand daarvoor, ik weet niet waarom maar mijn moeder alleen was genoeg. Ik heb heel veel gepraat en ook heel veel gehuild, mn gevoel geuit in tranen. Het was vooral een uitlaatklep voor mn teveel aan emoties.
Uiteindelijk ben ik mijn verdriet en mijn situatie gaan beredeneren. Waarom voel ik me ongelukkig. Schrijf rijtje op. Waarom zit punt x me dwars? etc etc. net zolang totdat ik bij de kern van het probleem kwam. Mijn theorie is dat de kern van je ongelukkigheid vaak voortkomt uit een angst. Dat was bij mij ook zo. Ik was bang om niet onmisbaar te zijn voor andere mensen. Ik stelde eisen aan mezelf die onmogelijk waren en daar werd ik alleen maar ongelukkig van, dat ging over in mezelf niet goed genoeg vinden, niet van mezelf houden en uiteindelijk in zelfhaat en je geluk zoeken in iemand anders.
Zo dat luchtte op, alles van me af schrijven, precies de oorzaak van waarom dit mij pijn deed van me af schrijven. Bij een verloren liefde komt de pijn voort uit de machteloosheid die je voelt, dat gevoel kun je natuurlijk niet weg redeneren. Wat ik deed was elke keer, maar dan ook systematisch elke keer als ik me verdrietig voelde in die 'verwerkingsperiode' opgeschreven waarom en wat precies me dwars zat. En ik merkte dat ik eigenlijk nooit eerlijk tegen mezelf was geweest, het was zo'n opluchting om al mn gedachten (die ik soms niet durfde te denken) eens lekker op te schrijven, hoe zinloos en hoe raar ook, het was voor mij en niet voor anderen dus boei!
Om je geestelijke verwondingen te helen is veel wilskracht, moed en zelfbegrip nodig en in sommige gevallen ook hulp van een daarin gespecialiseerd iemand. Ik weet niet zeker of alle pijn een oorzaak heeft in je psychologie, sommige mensen zijn depressief omdat ze bepaalde stoffen in hun hersenen missen.
Lieve DuchessX, ik lees vaak je posts en hoop voor jou dat je jouw problemen zelf (of met hulp) kunt oplossen. Wat voor mij werkte werkt misschien niet voor jou maar ik wil je graag via mail te woord staan als je daar behoefte aan hebt. Sorry voor de lap text
quote:Aneurism, je zegt dat je het nooit opgelost heb. Maar ook zeg je dat je je leven elke keer opnieuw opbouwt. Is dat jou manier van oplossen dan niet?
Op dinsdag 21 augustus 2001 22:21 schreef Aneurism het volgende:
Ow en hoe ik het oplos lees ik nu...Niet, nooit heb ik iets kwa pijn opgelost. Alleen maar mensen wegduwen, dat heeft me op de been gehouden. Iedere keer mijn leven heb ik deze opnieuw opgebouwt. En ik ga er nu weer aan beginnen, voor de 5de keer al weer. En het heeft me echt geholpen, want als ik er op door was gegaan, er over na had gedacht of andere afleidingen had gebruikt was ik nu gek geweest. Of erger.
Of bedoel je dat je elke keer een nieuw leven begint maar de pijn blijft bestaan? Ik neem aan dat die pijn wel wegzakt. Dus je verwerkt (=oplossen) het toch wel... Of ben ik nou gek?
DuchessX, heb je iets aan de reacties? Of krijg je er alleen maar meer pijn door? (ja, ik verbaas mij over de manier waarop jij dit topic post. Ik zeg dus niet of het goed of fout is, ik verbaas me er alleen over)
[Dit bericht is gewijzigd door Svart Rose op 21-08-2001 23:33]
Zal die brief ff hier neer zetten want misschien is het wel goed voor andere ook om te lezen .
Vooral omdat ik zelf toch nog wel moeite met de situatie heb en het echt omschrijven , maar in die brief is het me toch aardig gelukt .
Raymond,
Ik had deze brief ook kunnen beginnen met lieve Raymond maar jij en ik weten dat jij dat totaal niet bent .
Ik schrijf je deze brief omdat ik een aantal dingen aan je kwijt moet die ik nooit tegen je gezegd heb en ik vind dat je moet weten welke invloed je op mijn leven gehad hebt .
En dat bedoel ik niet in een positieve zin .
Achteraf ben ik nagaan denken en kan maar tot een conclusie komen , die nacht dat ik met je naar bed ging was niet vrijwillig , maar het was meer in de richting verkrachting .
Jij moest nodig je zin hebben en wou geen nee horen. Je wist dat ik 16 was en dat nogal naïef was wat jou betreft, dat heb jij uitgebuit door me te chanteren om met je naar bed te gaan en steeds te zeggen als je het niet doet dan dump ik je .
Naief als ik was gaf ik eraantoe om vervolgens nog gedumpt te worden.
Ik was razend toen ik er achter kwam, maar wat me nog kwader maakt is toen ik eindelijk tegen je inging en nee zei en uiteindelijk inzag hoe je echt in elkaar zat is dat je het nodig vond mij de schuld te geven .
Jij vond dat hoe ik me gedroeg en uitzag een reden was om te doen wat je deed , en toen ik zei ik zal aan iedereen vertellen hoe je echt bent , je gewoon letterlijk zei wie gelooft jou nou , niemand zal jou geloven , ik zorg daar persoonlijk wel voor .
Wat me nog het meest kwaad van alles maakt is dat jij zogenaamd de volwassene had moeten zijn met je 21 jaar, maar dat totaal niet bent met de manier waarop jij met mensen omgaat heb je de intelligentie van een kleuter.
Het is voor jou misschien stoer om zoveel meisjes te pakken, zoals je het toen zelfs noemde maar het is totaal niet stoer om meisjes te misbruiken want dat is precies wat je deed.
Nog steeds draag ik er nu gevolgen van. Ik kan moeilijk mensen vertrouwen en vooral mannen.
Jongens of mannen die me aan jou herinneren daar ben ik gewoon echt bang voor en als een man/jongen me aanraakt schiet ik in de stress.
Jij hebt geen idee wat je aangericht hebt en gaat vrolijk verder alsof er niets gebeurd is.
Ik vind dat niet kunnen ik vind dat je moet weten hoeveel pijn je me hebt aangedaan.
Maanden lang heb ik me gewoon letterlijk en figuurlijk vies gevoeld.
Ik schaamde me maar achteraf bleek dat ik me niet hoef te schamen, maar dat jij dat zou moeten doen.
Jij praatte me aan dat ik de schuldige was terwijl uiteindelijk de schuld echt bij jou ligt, je had me niet moeten dwingen tot dingen die ik niet wilde doen, want dat heb je gedaan.
Mijn enige fout was dat ik jou vertrouwde die daar uiteindelijk alleen maar misbruik van maakte.
Ik wil me niet langer mijn leven door jou laten beheersen, want dat is wat je uiteindelijk voor kreeg of ik het wil of niet het wordt nog steeds door jou beheerst.
Je ontnam me niet alleen mijn maagdelijkheid maar ook nam je mee het vertrouwen in mensen dat ik had en je ontnam me mijn eigenwaarde, mijn zorgeloosheid en dat zijn toch dingen die ik graag terug wil.
Judith
quote:Ik ben er stil van. Meid wat moedig van je en wat ontzettend sterk dat je dit schrijft, wat moet dat je goed gedaan hebben om het zo 'dit is zoals het is' neer te zetten. Je hebt helemaal gelijk. Sterkte.
Op dinsdag 21 augustus 2001 23:30 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Mijn ergste pijn , daar heb een poosje terug een soort therapeutische brief aan moeten schrijven , tenminste de persoon die het me had aangedaan .<knip>
Het missen van mijn overleden moeder toen ik 13 was.
En al die jaren dat ik het niet kon uiten.
Dat is de ergste pijn die ik heb gehad.
Een ergere pijn kan ik niet meer krijgen.
Dieper dan in deze put, zal ik nooit meer dalen.
Op de tweede plaats komen de geestelijke en lichamelijke mishandelingen van mijn vader, gelukkig kan ik dat nu samen met hem oplossen omdat hij nog leeft.
[Dit bericht is gewijzigd door hoogl298 op 21-08-2001 23:45]
Heb nu nog kneuzingen
quote:Bedankt , toen ik het schreef was heel erg zwaar maar heeft me uiteindelijk geholpen met toch wel veel schaamte weg te nemen want het bleef onbewust hangen . Ik denk zelf dat ik veel baat heb gehad bij het schrijven van die brief , het heeft me overzicht gegeven over hoe het werkelijk was en niet hoe ik dacht in mijn hoofd dat het was , want ik voelde me er nog altijd schuldig over .
Op dinsdag 21 augustus 2001 23:38 schreef Xortes het volgende:[..]
Ik ben er stil van. Meid wat moedig van je en wat ontzettend sterk dat je dit schrijft, wat moet dat je goed gedaan hebben om het zo 'dit is zoals het is' neer te zetten. Je hebt helemaal gelijk. Sterkte.
Daar ben ik echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang van kapot geweest (Bijna een jaar!!!!) Bij mij hielp eigenlijk heel weinig. Na verloop van tijd heb ik het weggestopt maar soms doet het nog steeds pijn.
Tegenwoordig praat ik over zulke dingen met vrienden maar vroeger stopte ik alles weg.
Maar mijn mening is dat praten erover (bijv. op Fok!) helpt.
quote:Ja zo kan je het ook noemen, maar ik dacht altijd dat het oplossen verwerken was. Dus de strijd aangaan etc.
Op dinsdag 21 augustus 2001 23:27 schreef Svart Rose het volgende:[..]
Aneurism, je zegt dat je het nooit opgelost heb. Maar ook zeg je dat je je leven elke keer opnieuw opbouwt. Is dat jou manier van oplossen dan niet?
Of bedoel je dat je elke keer een nieuw leven begint maar de pijn blijft bestaan? Ik neem aan dat die pijn wel wegzakt. Dus je verwerkt (=oplossen) het toch wel... Of ben ik nou gek?
en lichamelijke pijn...toen ik week in ziekenhuis lag met mijn amandelen waarmee iets verkeerd was gegaan..was toen 6 ofzo en was eng.
Mijn ergste pijn was dan ook toen ik echt diep in de put zat, mn leven een zooitje vond en het echt allemaal niet meer zag zitten.
Gelukkig is dat voorbij
De 2de grootste is tandpijn, echt onverdraaglijk
de érgste pijn?
Diep verraad, meis, verraad zoals ik niet eens wist dat het bestond.
Het vertrouwen dat ik had in de vader van mijn toenmalige vriend. De man was politieagent (had nota bene bij de zedenpolitie gewerkt), en greep mij op een familiefeestje, een goede aanranding zeg maar. En niet de handeling kwetste mij. Geenszins. Ja, ik voelde me er niet prettig bij. Maar het verráád... 
Ik vertrouwde die man. Als iemand zoiets niet kon doen was hij het. En dan alle verweer van zijn kant:
"Ik heb gvd jaren bij de zedenpolitie gewerkt en toen had ik toch óók zoveel meisjes kunnen grijpen en dat had ik toch ook niet gedaan en toen mijn sexueel misbruikte nichtje bij mij in huis woonde ben ik toch ook van d'r afgebleven en hoe kan je mij zo'n smaad aandoen en je bent werkelijk ziek in je hoofd en je ouders weten niet hoe erg het met je is en wat doe je me aan en dat is nou typisch zo'n slachtofferrolletje en .." etc etc.
Het vertrouwen dat ik had is ernstig geschaad. Ik kan denk ik nooit meer op die manier iemand vertrouwen
prrr
quote:Ik vind niet dat lichamelijke pijn zwaar ondergeschikt is aan geestelijke pijn. Jij hebt dat waarschijnlijk wel zo beleefd, maar er zijn mensen die dag in dag uit met dezelfde pijn moeten leven, lichamelijke pijn. En dat is voor die mensen zo erg dat ze liever dood willen. Dan kan ik lichm. pijn niet meer ondergeschikt aan geestelijke pijn noemen.
Op woensdag 22 augustus 2001 09:23 schreef Ron_Jeremy het volgende:
Lichamelijke pijn vind ik zwaar ondergeschikt aan geestelijke pijn. Ik breek liever alles dan dat ik geestelijk aan het "lijden" ben.Mijn ergste pijn was dan ook toen ik echt diep in de put zat, mn leven een zooitje vond en het echt allemaal niet meer zag zitten.
Gelukkig is dat voorbij
Geestelijk: overlijden van mijn vader
Geestelijk: Compleet weggepest worden op mijn afdeling, 2 jaar geleden.
quote:HAHAHAHA,
Op woensdag 22 augustus 2001 11:54 schreef Party-pooper het volgende:
Lichamelijke pijn : toen ik als 10 jarige over schrikdraad heen piste dat door het hoge gras en hoge nood niet opgemerkt werd. Echt als jongen moet het wel de ergste pijn zijn die er is. Ik heb iig nooit meer zoiets ergs meegemaakt.
Sorry maar dat is echt naast humor ook vreselijk pijnlijk...
quote:Ja, lach er maar om.
Op woensdag 22 augustus 2001 12:26 schreef Aneurism het volgende:[..]
HAHAHAHA,
Sorry maar dat is echt naast humor ook vreselijk pijnlijk...
quote:sowwy maar ik weet dat alles pijnlijk is in die streek en ik alles maar dan ook echt ALLES vermijd om deze streek niets aan te doen. Vandaar dat ik ook nooit tegen hekjes plas
Op woensdag 22 augustus 2001 12:32 schreef Party-pooper het volgende:[..]
Ja, lach er maar om.
quote:Ahh je hoeft je er niet voor te verontschuldigen, iedereen lacht erom (wrs tot het ze zelf overkomt)
Op woensdag 22 augustus 2001 13:27 schreef Aneurism het volgende:[..]
sowwy maar ik weet dat alles pijnlijk is in die streek en ik alles maar dan ook echt ALLES vermijd om deze streek niets aan te doen. Vandaar dat ik ook nooit tegen hekjes plas
Ik zei onlangs tegen mijn psycholoog dat het leven niet eerlijk is. Haar antwoord daarop was "Hoe kom je er bij dát het leven eerlijk is?" Daar heb ik later nog veel over nagedacht. En als ik jullie verhalen lees, is het leven gewoon niet eerlijk. Het lijkt wel of iedereen 'zijn deel' krijgt en daarmee om moet leren gaan. Hoewel het de een meer moeite kost dan de ander, omdat het weer een ander soort problematiek betreft.
Ik heb bij meerdere mensen gelezen dat praten heel veel kan helpen of het van je afschrijven. Sommigen beginnen steeds weer opnieuw met hun leven opbouwen.
Het steunt mij dat jullie hier jullie verhalen en ervaringen posten. Het geeft mij het gevoel dat ik niet alleen sta met mijn verdriet en dát het hoe dan ook te overwinnen moet zijn, of in ieder geval af te zwakken moe zijn, zodat de pijn een plaats kan krijgen in je leven.
Een dikke voor jullie allemaal.
quote:Het schijnt dat over het algemeen mannen lichamelijke pijn erger ervaren, en vrouwen geestelijke pijn als een grotere last zien.
Op woensdag 22 augustus 2001 11:27 schreef Little_Plough het volgende:[..]
Ik vind niet dat lichamelijke pijn zwaar ondergeschikt is aan geestelijke pijn. Jij hebt dat waarschijnlijk wel zo beleefd, maar er zijn mensen die dag in dag uit met dezelfde pijn moeten leven, lichamelijke pijn. En dat is voor die mensen zo erg dat ze liever dood willen. Dan kan ik lichm. pijn niet meer ondergeschikt aan geestelijke pijn noemen.
quote:Dat had ik dus ook , met de confrontatie , kreeg ik als antwoord kijk naar jezelf hoe je eruitziet je vraagt er toch om
Op woensdag 22 augustus 2001 10:22 schreef Pridemeid het volgende:
Oh mijn god,
de érgste pijn?Diep verraad, meis, verraad zoals ik niet eens wist dat het bestond.
Het vertrouwen dat ik had in de vader van mijn toenmalige vriend. De man was politieagent (had nota bene bij de zedenpolitie gewerkt), en greep mij op een familiefeestje, een goede aanranding zeg maar. En niet de handeling kwetste mij. Geenszins. Ja, ik voelde me er niet prettig bij. Maar het verráád...
Ik vertrouwde die man. Als iemand zoiets niet kon doen was hij het. En dan alle verweer van zijn kant:
"Ik heb gvd jaren bij de zedenpolitie gewerkt en toen had ik toch óók zoveel meisjes kunnen grijpen en dat had ik toch ook niet gedaan en toen mijn sexueel misbruikte nichtje bij mij in huis woonde ben ik toch ook van d'r afgebleven en hoe kan je mij zo'n smaad aandoen en je bent werkelijk ziek in je hoofd en je ouders weten niet hoe erg het met je is en wat doe je me aan en dat is nou typisch zo'n slachtofferrolletje en .." etc etc.Het vertrouwen dat ik had is ernstig geschaad. Ik kan denk ik nooit meer op die manier iemand vertrouwen
prrr
Ik had het beter kunnen verwerken als hij de schuld ook erkend had en het niet bij mij neergelegd had , terwijl hij het donders goed wist en vooral de schaamte daarna , ik heb me gewoon letterlijk en figuurlijk vies gevoeld .
Begin nu pas jaren later echt te verwerken wat er toen gebeurd was want door dit heb ik zo'n muurtje gebouwd dat moeilijk te doorbreken was .
quote:Volgens mij lach je er nu ook wel om achteraf
Op woensdag 22 augustus 2001 13:29 schreef Party-pooper het volgende:[..]
Ahh je hoeft je er niet voor te verontschuldigen, iedereen lacht erom (wrs tot het ze zelf overkomt)
quote:Tuurlijk, kan er moeilijk elke keer om gaan janken.
Op woensdag 22 augustus 2001 14:10 schreef Aneurism het volgende:[..]
Volgens mij lach je er nu ook wel om achteraf
Geestelijk... Toen een hele goede vriend van mij vorig jaar zelfmoord pleegde door overmatig drugs gebruik
quote:verklaard een hoop in mijn ogen , over hoe jij over bepaalde dingen dacht als ik wel is met je icqde
Op dinsdag 21 augustus 2001 23:56 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:[..]
Bedankt , toen ik het schreef was heel erg zwaar maar heeft me uiteindelijk geholpen met toch wel veel schaamte weg te nemen want het bleef onbewust hangen . Ik denk zelf dat ik veel baat heb gehad bij het schrijven van die brief , het heeft me overzicht gegeven over hoe het werkelijk was en niet hoe ik dacht in mijn hoofd dat het was , want ik voelde me er nog altijd schuldig over .
Geestelijk: Het kapot gaan van mijn laatste relatie met bijbehorende vechtpartij en evrnederende ruzie en het moment dat ik hoorde dat mijn beste vriendin al een jaar tegen me loog. En op een ernstiger vlak: het overlijden van mijn oom en de ziekte (kanker in zijn mond) van mijn vader (die gelukkig na twee zware operaties nu al 5 jaar kankervrij is).
Een dag tegelijk. als je pijn het ergst is, denken; " 1 dag doorgaan met ademhalen en morgen zien we wel weer verder".
Dit is heel lang mijn manier van omgaan met pijn geweest en soms grijp ik daar nog op terug.
Als je daar behoefte aan hebt Duchess, mail me maar.
dat zou een bevalling moeten zijn,
maar ik vond het eigenlijk nogal meevallen.
De ergste geestelijke pijn,
het plotselinge overlijden van mijn grote liefde.
Niets kan je daarop voorbereiden.
Niemand weet wat-ie moet zeggen,
en het woord troost is niet op z'n plaats omdat het niet bestaat.
7 jaar geleden werd mijn moeder vermoord door een geadopteerde broer (zonder rationele reden, die gast spoorde totaal niet en zit nog steeds in de TBS). Zo verlies je in 1 klap weer 2 familie leden 
.
Niet alleen verandert je toekomst hierdoor drastisch, ook het verleden bekijk je opeens heel anders. Een hele rare mix van emoties als iemand waar je van hield opeens zoiets doet.
quote:Jezus,Aernout,wat schrik ik hiervan.
Op donderdag 23 augustus 2001 00:01 schreef Aernout het volgende:
Toen ik 7 jaar oud was overleed mijn jongere broertje. Hoewel ik nog erg jong was kwam dat hard aan. Ook het intense leed van mijn moeder heeft enorm veel indruk op mij gemaakt. Tot aan haar dood heeft ze wekelijks het grafje bezocht en er bloemen op gezet.7 jaar geleden werd mijn moeder vermoord door een geadopteerde broer (zonder rationele reden, die gast spoorde totaal niet en zit nog steeds in de TBS). Zo verlies je in 1 klap weer 2 familie leden
Niet alleen verandert je toekomst hierdoor drastisch, ook het verleden bekijk je opeens heel anders. Een hele rare mix van emoties als iemand waar je van hield opeens zoiets doet.
Ik weet er ook echt even niets op te zeggen.
Een hele dikke van mij.
De manier waarop ik met geestelijke pijn heb leren omgaan, is dat ik mezelf ermee confronteer, ik sta geheel open voor alle emoties die ik op zo'n moment ervaar. Ik voel me dan heel erg nietig en zielig en loop dan ook meestal te grienen als een klein kind. Na zo'n moment kan ik er doorgaans weer tegenaan. De pijn en het verdriet blijven aanwezig, maar het heeft dan weer z'n plaats gekregen, het laat me met rust, het heeft zich als het ware teruggetrokken in zijn schulp en dit zorgt ervoor dat ik mijn gedachten op andere, plezierige zaken kan richten.
Soms schrijf ik het ook van me af, op zich een hele goede manier om je gedachten op orde te krijgen en zo meer inzicht in de wirwar van emoties te verkrijgen.
Ik praat er natuurlijk ook over met mensen die me erg dierbaar zijn, maar toch kan ik me hierbij niet losmaken van het gegeven dat zij zich niet geheel in kunnen leven in het verdriet wat ik op zo'n moment doormaak en uiteindelijk geeft mij dit niet de geruststelling en troost die ik zoek. Ik put mijn steun en gemoedsrust dus grotendeels uit mezelf en dit werkt voor mij het beste. Ik ben dus als het ware mijn eigen 'mental coach'.
[Dit bericht is gewijzigd door Meaghan op 23-08-2001 01:37]
quote:Aernout.... wat vreselijk.
Op donderdag 23 augustus 2001 00:01 schreef Aernout het volgende:
Toen ik 7 jaar oud was overleed mijn jongere broertje. Hoewel ik nog erg jong was kwam dat hard aan. Ook het intense leed van mijn moeder heeft enorm veel indruk op mij gemaakt. Tot aan haar dood heeft ze wekelijks het grafje bezocht en er bloemen op gezet.7 jaar geleden werd mijn moeder vermoord door een geadopteerde broer (zonder rationele reden, die gast spoorde totaal niet en zit nog steeds in de TBS). Zo verlies je in 1 klap weer 2 familie leden
Niet alleen verandert je toekomst hierdoor drastisch, ook het verleden bekijk je opeens heel anders. Een hele rare mix van emoties als iemand waar je van hield opeens zoiets doet.
Heb hier verder geen woorden voor.
Hij had zeker geld nodig dus besloot om mijn even al mijn vullingen (4) te vervangen.
Na het uitboren van de eerste 2 vullingen had ik het al gezien, nog nooit in zo een helse pijn geweest.
Ik dacht van een verdoving zou wel lekker zijn nu dus komt die aanzetten met zijn placebo verdoving die voor geen meter werkt.
Dus verder met de andere 2 kiezen, nog steeds die helse pijn. bij laatste kies (meer vulling dan tand nu) gebruikte hij zo een apperaatje om tanden uitelkaar te drukken. Dus hij ging met dat martel werktuig aan de slag en flink wat schroeven om de tanden uit elkaar te duwen en daarna moest die vulling er nog uit geboort worden. Dus de pijn was dubbelop.
Ben blij dat ik uiteindelijk weg was daarzo, met flink bezweten kleren en een nieuw trauma voor tandartsen
Sindsdien voel ik ook geen bijna andere pijn meer.
Op 11 augustus 1985 dacht ik dat de bevalling begonnen was.
9 maanden zwanger, en ik was aan het wandelen met mijn oudste zoontje (peutertje toen).
Maar een paar uur later (ik bespaar jullie de details) was ik dus bevallen.
Op de uitgerekende dag.
Alleen de baby...een meisje...leefde niet.
De natuur is grillig, ook toen, eerst kwam de placenta en daarna pas de baby.
Dat doet pijn, en nu nog.
Geestelijk: het overlijden van mijn oma, en vooral de pijn toen mijn vriend me vertelde dat hij geen vader wilde worden toen ik zwanger was van hem... gelukkig is dat uiteindelijk goed gekomen, maar pijn deed het wel
Sterkte allemaal, ik heb er bewondering voor dat jullie hier zo openhartig en eerlijk over jullie gevoelens praten.
quote:Lieve Bluezz,
Op donderdag 23 augustus 2001 17:49 schreef Bluezz het volgende:
Zal ik dan ook maar.....Op 11 augustus 1985 dacht ik dat de bevalling begonnen was.
9 maanden zwanger, en ik was aan het wandelen met mijn oudste zoontje (peutertje toen).Maar een paar uur later (ik bespaar jullie de details) was ik dus bevallen.
Op de uitgerekende dag.Alleen de baby...een meisje...leefde niet.
De natuur is grillig, ook toen, eerst kwam de placenta en daarna pas de baby.
Dat doet pijn, en nu nog.
ik heb al veel dingen ingetypt en toch weer gewist.
Voor sommige dingen zijn geen woorden.
Ik hou het maar bij een .
quote:Maar dat geldt ook voor jouw verhaal.
Op donderdag 23 augustus 2001 18:56 schreef shmoopy het volgende:Voor sommige dingen zijn geen woorden.
Ik hou het maar bij een
Ik heb een paar dagen lopen twijfelen of ik het wel op zou schrijven hier.
Ik kan me voorstellen dat jij dat ook had?
Aan de andere kant is het ook wel eens lekker om het -hoe beknopt ook- weer eens op te schrijven.
quote:Jeetje heb er geen woorden voor, wat vreselijk
Op donderdag 23 augustus 2001 17:49 schreef Bluezz het volgende:
Zal ik dan ook maar.....Op 11 augustus 1985 dacht ik dat de bevalling begonnen was.
9 maanden zwanger, en ik was aan het wandelen met mijn oudste zoontje (peutertje toen).Maar een paar uur later (ik bespaar jullie de details) was ik dus bevallen.
Op de uitgerekende dag.Alleen de baby...een meisje...leefde niet.
De natuur is grillig, ook toen, eerst kwam de placenta en daarna pas de baby.
Dat doet pijn, en nu nog.
quote:Yep,ik had precies hetzelfde,
Op donderdag 23 augustus 2001 19:07 schreef Bluezz het volgende:
Ik heb een paar dagen lopen twijfelen of ik het wel op zou schrijven hier.
Ik kan me voorstellen dat jij dat ook had?Aan de andere kant is het ook wel eens lekker om het -hoe beknopt ook- weer eens op te schrijven.
en wilde hem net toch gaan wissen toen ik jouw post las.
Hij blijft dus maar staan,
dan is het maar gezegd.
Ik hoop dat het positieve effect van dit topic is dat we elkaar kunnen steunen of dat we herkenning kunnen vinden in elkaars verhalen...
Bedankt voor jullie openhartigheid, voor het delen van jullie pijn. Sterkte.
quote:Hai DuchessX
Op donderdag 23 augustus 2001 20:28 schreef DuchessX het volgende:
Het leven neemt vaak grillige en onverwachte wendingen. Ik vraag me af waarom dat is. Het leven ís dus echt niet eerlijk.
Ik hoop dat het positieve effect van dit topic is dat we elkaar kunnen steunen of dat we herkenning kunnen vinden in elkaars verhalen...Bedankt voor jullie openhartigheid, voor het delen van jullie pijn. Sterkte.
Ik kan me idd. voorstellen dat het leven heel oneerlijk kan overkomen, maar ik denk toch altijd:
Ondanks alle onverachte wendingen is het leven in mijn ogen juist wel eerlijk. Uit al je narigheid kan onwijs veel moois voortkomen:MEER BEWUSTZIJN
Meer bewustzijn is een onbetaalbare schat. Het leven is een groot leerproces. Door tegenslagen leren we onze plaats kennen en ons ware zelf en hierdoor leren we ook wat echt mededogen is, wat echte liefde is, WAT ECHT GELUK IS, kortom: alles wat puur en essentieel is. Gaat alles alleen maar goed en voorspoedig dan wordt ons geestesleven erg arm. Mensen die grote dieptes kennen, kennen ook grote hoogtes!!!
(Dit topic is inderdaad heel openhartig, heel goed zeg!)
edit; naja, het zal ms ook wel, niet binnen onze maatschappij en leefwereld dan. Ofzoiets. Een 'normaal' mens kan dat toch niet bevatten.
[Dit bericht is gewijzigd door fokje op 23-08-2001 22:44]
quote:Er gebeuren nare dingen, hele nare dingen en heel ondraaglijke dingen etc. etc.
Op donderdag 23 augustus 2001 22:39 schreef fokje het volgende:
Ik vind het leven helemaal niet eerlijk. Wat voor 'leerproces'zou iemand moeten maken die van jongs af aan jarenlang in een kast is opgesloten en af en toe er werd uitgehaald voor een 'pleziertje'? Erg extreem voorbeeld, maar dit soort dingen gebeuren. Zo'n kind is dus knettergek. Wtf leerproces?!edit; naja, het zal ms ook wel, niet binnen onze maatschappij en leefwereld dan. Ofzoiets. Een 'normaal' mens kan dat toch niet bevatten.
Misschien kunnen we het ook niet "eerlijk" noemen.
Misschien is taal niet toereikend genoeg om het te kunnen omschrijven. Maar ik denk toch: Er gebeurt wat er moet gebeuren, anders gebeurt het niet.
Nou ja, zoiets dan.
Hoe noem je dat?
Noodlot?
Karma?
quote:Wel zo makkelijk,
Op vrijdag 24 augustus 2001 00:27 schreef hoogl298 het volgende:
Maar ik denk toch: Er gebeurt wat er moet gebeuren, anders gebeurt het niet.
Nou ja, zoiets dan.
Hoe noem je dat?Noodlot?
Karma?
hoef je er ook niet meer over na te denken.
geestelijk: - het overlijden van m'n ma toen ik 17 was,
de echte pijn kwam eigenlijk pas veel
later toen ik het ging beseffen en haar pas
echt ging missen.
- toen de nieuwe viendin van m'n pa bij ons
kwam wonen.
- het vaak niet aankunnen van al jaren pijn
hebben en het onbegrip.
- de pijn die het doet in de steek gelaten te
worden door je bazin en collega's omdat je
het niet meer kunt opbrengen om te werken
doordat je ziek bent.
Lichamelijk : Galstenen (door verkeerde diagnose weken te lang mee rond moeten blijven lopen, nouja kruipen)
Geestelijk : 3 broers die ik nooit meer zie, 1 is een junkie, eentje verdronken en eentje heeft alle contact verbroken door een uit de hand gelopen familie ruzie.
Dat is ook pijn die altijd bij je blijft.
quote:Juist wel. Je bent in dat geval meer als een ander er van bewust dat je moet werken aan bepaalde dingen in je leven.
Op vrijdag 24 augustus 2001 00:42 schreef shmoopy het volgende:[..]
Wel zo makkelijk,
hoef je er ook niet meer over na te denken.
edit; als je tot die conclusie komt, heb je er juist over nagedacht en kom je er min of meer achter wat je te doen staat.
[Dit bericht is gewijzigd door fokje op 24-08-2001 01:01]
quote:Dan vraag ik me toch echt af waar ik aan zou moeten werken?
Op vrijdag 24 augustus 2001 00:58 schreef fokje het volgende:[..]
Juist wel. Je bent in dat geval meer als een ander er van bewust dat je moet werken aan bepaalde dingen in je leven.
En waarom zou ik daar aan moeten werken?
quote:Ieder voor zich uiteraard.
Op vrijdag 24 augustus 2001 01:01 schreef shmoopy het volgende:[..]
Dan vraag ik me toch echt af waar ik aan zou moeten werken?
En waarom zou ik daar aan moeten werken?
Ik weet wel waar ik nu aan moet werken. Wel heb ik soms moeite met termen als 'het lot' en 'karma' e.d.
quote:Fokje,je roept:er aan werken.
Op vrijdag 24 augustus 2001 01:03 schreef fokje het volgende:[..]
Ieder voor zich uiteraard.
Ik weet wel waar ik nu aan moet werken. Wel heb ik soms moeite met termen als 'het lot' en 'karma' e.d.
Goed,je verliest iemand,
waar 'werk' je dan aan?
Aan het te boven komen van het verlies,
aan jezelf,en zo ja,wat houdt dat dan in?
quote:nja, 'er aan werken' is niet direct gerelateerd aan een gebeurtenis. Meer hoe je er mee omgaat ofzo.
Op vrijdag 24 augustus 2001 01:11 schreef shmoopy het volgende:[..]
Fokje,je roept:er aan werken.
Goed,je verliest iemand,
waar 'werk' je dan aan?
Aan het te boven komen van het verlies,
aan jezelf,en zo ja,wat houdt dat dan in?
Ja, ik weet het voor mijzelf wel, maar dat ga ik hier niet opschrijven. sorry.
Lichamelijk: Lichamelijke pijn is er vaak maar voor even en trek weer weg.
quote:Dat snap ik natuurlijk.
Op vrijdag 24 augustus 2001 01:16 schreef fokje het volgende:
Ja, ik weet het voor mijzelf wel, maar dat ga ik hier niet opschrijven. sorry.
Maar het blijft toch nogal vaag voor mij.
Je moet tegenwoordig overal maar aan 'werken' ,
het lijkt wel of je geen tijd gegund wordt om simpelweg de pijn te voelen en het even niet meer te weten,snap je?
Je 'moet' er steeds maar iets mee.
Zo'n kant en klaar zelfhulp-pakketje zie ik dan voor me,
met stap 1,stap 2 enz.
Sorry als ik een beetje recalcitrant overkom,
maar dat gevoel krijg ik een beetje van al dat 'werken aan mezelf'.
Het gevoel dat je verantwoordelijk gesteld wordt voor hoe je met de dingen die je overkomen omgaat.
Daar zit natuurlijk een kern van waarheid in,maar het legt tegelijk ook een druk op iemand die het misschien niet volgens de boekjes doet.
Ik bedoel het niet lullig tegenover jou Fokje,
ben waarschijnlijk niet in de juiste stemming.
dat dus. lees maar door het eindigd weer eens triest. always happen's to me. My life sucks.
quote:Oh nee, het is ook niet volgens de boekjes! Dat is een misvatting. De termenologie om dingen te structureren wordt ms aangehaald, verder niets. En ik denk dat je om jouw 'levensles' oid te achterhalen, juist een periode van 'stilstand' nodig hebt.
Op vrijdag 24 augustus 2001 01:29 schreef shmoopy het volgende:[..]
Dat snap ik natuurlijk.
Maar het blijft toch nogal vaag voor mij.
Je moet tegenwoordig overal maar aan 'werken' ,
het lijkt wel of je geen tijd gegund wordt om simpelweg de pijn te voelen en het even niet meer te weten,snap je?
Je 'moet' er steeds maar iets mee.Zo'n kant en klaar zelfhulp-pakketje zie ik dan voor me,
met stap 1,stap 2 enz.Sorry als ik een beetje recalcitrant overkom,
maar dat gevoel krijg ik een beetje van al dat 'werken aan mezelf'.
Het gevoel dat je verantwoordelijk gesteld wordt voor hoe je met de dingen die je overkomen omgaat.
Daar zit natuurlijk een kern van waarheid in,maar het legt tegelijk ook een druk op iemand die het misschien niet volgens de boekjes doet.Ik bedoel het niet lullig tegenover jou Fokje,
ben waarschijnlijk niet in de juiste stemming.
Ik begrijp wel wat je zegt, alsof je die boekjes nodig hebt ofzo. Nou, geen enkel boekje kan je vertellen wat je moet doen, netzomin als een psychotherapeut dat kan, dat moet je toch uiteindelijk zelf uitzoeken.
Het is overigens toch alleen maar in eigen belang dat je een goede manier vind voor jezelf om om te gaan met de pijn of gebeurtenissen oid. En of je het nou aan het toeval overlaat of niet, heeft daar verder geen invloed op.
ik was toen bang dat ik mezelf een keer niet onder controle zou kunnen houden en bijv. iets stoms ging doen zoals van een flat afspringen. daar heb ik 2 weken lang, iedere dag mee gelopen. het zat constant in mijn hoofd, in die 2 weken heb ik letterlijk geen ene keer gelachen.
als we bijv voorbij een toren reden met de auto, dan keek ik naar die toren, en zat te denken hoe het zou zijn als ik daarboven stond en er vanaf zou springen.
het deed me dus pijn dat ik het verzweeg voor m'n ouders, die dachten dat ik gewoon kerngezond was. en dat wil ik nooit meer meemaken
Toen mijn vader overleed... Het is nu pas 3 weken later maar het voelt als een eeuwigheid. In januari werd er kanker geconstateerd, in april/mei bleek hij ook nog twee uitzaaiingen te hebben. De tumor in zijn hoofd is hem fataal geworden. Er was vochtvorming in zijn hoofd waardoor er langzaam lichaamsfduncties uit vielen. Het begon eigenlijk met zijn zicht, daarna het geheugen en later de motoriek. Uiteindelijk kon ik geen goed gesprek meer met hem voeren omdat hij het niet meer begreep.
Hij was ook heel ver heen met zijn gedachten. Hij lag in bed en dacht na over bijna alles wat hij had meegemaakt, maar hij dacht ook dat op het moment dat hij dat "droomde" hij het ook echt beleefde. Dat is echt heel eng om te horen.
Op gegeven moment kon hij z'n bed niet meer uit. Vanaf toen is het erg snel gegaan. De laatste dagen had hij het benul niet meer om te slikken. Hij kreeg dus geen vocht en voedesel meer binnen.
Hij heeft vroeger altijd gezegd dat hij niet onnodig wil lijden dus heeft hij niet aan een infuus gelegen. Hij was niet meer aanspreekbaar en dat was iets wat hij totaal niet wou.
Ondanks bestralingen, chemokuren en operaties zat er geen verbetering in.
Het is echt heel moeilijk om iemand zo enorm afhankelijk te zien worden terwijl hij vroeger ALLES zelf deed. En dan dat zijn lichaam niet meer goed functioneerd is ook onvoorstelbaar griezelig... Hij was echt nooit ziek, misschien een weekje in de 3 of 4 jaar. En nu was hij een keer ziek en is het godverdomme meteen raak. Hij was nog maar 50. Ik had hem zoveel gezonde jaren meer gegund..
Ik mis je pap
Moest ik even kwijt,
Stefan
quote:beste stefan
Op dinsdag 28 augustus 2001 11:27 schreef Jimbaka het volgende:
Geestelijk:Toen mijn vader overleed... Het is nu pas 3 weken later maar het voelt als een eeuwigheid. In januari werd er kanker geconstateerd, in april/mei bleek hij ook nog twee uitzaaiingen te hebben. De tumor in zijn hoofd is hem fataal geworden. Er was vochtvorming in zijn hoofd waardoor er langzaam lichaamsfduncties uit vielen. Het begon eigenlijk met zijn zicht, daarna het geheugen en later de motoriek. Uiteindelijk kon ik geen goed gesprek meer met hem voeren omdat hij het niet meer begreep.
Hij was ook heel ver heen met zijn gedachten. Hij lag in bed en dacht na over bijna alles wat hij had meegemaakt, maar hij dacht ook dat op het moment dat hij dat "droomde" hij het ook echt beleefde. Dat is echt heel eng om te horen.
Op gegeven moment kon hij z'n bed niet meer uit. Vanaf toen is het erg snel gegaan. De laatste dagen had hij het benul niet meer om te slikken. Hij kreeg dus geen vocht en voedesel meer binnen.
Hij heeft vroeger altijd gezegd dat hij niet onnodig wil lijden dus heeft hij niet aan een infuus gelegen. Hij was niet meer aanspreekbaar en dat was iets wat hij totaal niet wou.
Ondanks bestralingen, chemokuren en operaties zat er geen verbetering in.Het is echt heel moeilijk om iemand zo enorm afhankelijk te zien worden terwijl hij vroeger ALLES zelf deed. En dan dat zijn lichaam niet meer goed functioneerd is ook onvoorstelbaar griezelig... Hij was echt nooit ziek, misschien een weekje in de 3 of 4 jaar. En nu was hij een keer ziek en is het godverdomme meteen raak. Hij was nog maar 50. Ik had hem zoveel gezonde jaren meer gegund..
Ik mis je pap
Moest ik even kwijt,
Stefan
ik kan mij niet voorstellen hoe het voelt je vader te verleizen op zo'n vreselijke wijze. Maar ik hoop dat jij en je familie steun genoeg bij elkaar kunnen vinden om er overheen te komen. Dat zal niet overmorgen zijn, dus ik wens jullie de komende jaren heel veel sterkte toe bij het dragen van dit enorme verlies.
ML --> GEESTELIJK. Het verleis van mijn grootvader. En nee, ik ben daarin niet goed opgevangen. Zoals je weet was ik vroeger een binnenvetter en toen nu ik 29 ben(ik was 10 toen hij stierf) had ik er nog regelmatig erg veel verdriet en pijn van. Gelukkig is dat wel langzaam minder aan het worden.
Het betreft hier het moment dat mijn toenmalige vriendin ijskoud in mijn gezicht heeft staan liegen, ergste was dat ik zoiets altijd snel door heb, maar juist van haar had ik het niet verwacht en zag het dus ook niet aankomen.
Het heeft me diep geraakt. Niet dat ik het er nu moeilijk mee heb, maar denk niet dat ik dat gevoel ooit zal vergeten (en het haar ooit zal vergeven).
Godspeed.
Kan iemand mij dit uitleggen?
Even samengevat. Mijn pijn kwam voort uit: Woede, onbegrip en de gedachte dat ik iemand had gekwetst die het niet verdiende. (vooral het laatste, omdat dat mijn hele levensfilosofie kapot maakte)
Was het geestelijk of lichamelijk?
geestelijk, alhoewel het lichamelijk zich uitte in niet-lekker-voelen etc.
Hoe reageerde jouw omgeving? Ben je goed gesteund?
Erg goed, vooral van een groep vrienden (die elkaar altijd voor de lol omlaag halen), waarvan ik altijd riep dat als iemand van onze groep het nodig zou hebben we er ook zouden zijn, hebben me erg gesteund. Dit deed mij erg goed.
Hoe ben je er weer boven op gekomen?
Ik trok de pijn zo slecht dat ik helemaal dichtklapte. Niet sociaal gezien, maar ik voelde nix meer. Gewoon helemaal leeg, dat is echt onwijs raar en kut gevoel. Wat vooral raar zijn herrineringen, je denkt dan terug aan iets waar je een speciaal gevoel bij had, maar je voelt nix en die herrinering lijkt dan ook oninteresant etc. 2 dagen daarna belde ik op hoe het zat etc en sindsdien aan het bijkomen. Ik heb toen 2 weken nix gevoelt. Tot ik vorige week een meisje tegenkwam. Ik zag in haar zoveel goedheid dat ik mijn gevoel weer terugkreeg en sindsdien gaat het steeds beter. Het zou heel makkelijk op te lossen zijn. Als die goede vriendin sorry zou zeggen. Maar dat kan ze toch niet. Dus moet het maar zo.
Is het gek om pijn te hebben of ben je een watje als je aan je pijn toegeeft?
Pijn mag, zolang je er niet door verteerd word en onredelijk wordt.
Helpen medicijnen tegen pijn of is dat voor aanstellers?
Ik zelf weiger medicijnen.
Wat doe je als je pijn voelt of weet dat je pijn gaat krijgen?
Tja, hier zal ik wel apart in zijn. Ik glimlach meestal en ga het met kin omhoog te gemoet, in gedachten houdend dat ik alleen maar beter en sterker van kan worden.
Bereid je je voor?
Ik stel altijd van te voren een paar grenzen van wat ik doe. Zodat ook als ik onredelijk word niet te ver ga.
Hoe ga je om met verdriet? Wegstoppen of uithuilen?
Ik stop het niet weg, maar los het altijd zelf op. Maar heel af en toe ga ik naar iemand toe. Wel moeten vrienden dan meestal meer verhalen aan horen over die pijn ofzo.
Geestelijk: Toen vorig jaar mijn opa overleed. Op het moment dat de monitor in het ziekenhuis de "flatliner" aangaf had ik zijn hand vast en dat is best wel klote om het zo maar te zeggen...en da's nog zacht uitgedrukt
Ik voelde ze er zo langzaam in gaan en de pijn was zo intens. Het waren 6 prikken zo in de huid van mijn hoofd.
Gestelijk: Daar wil ik het niet over hebben.
quote:Ja, juistem Fokje. Je begrijpt mijn antwoord op je oude post !!
Op vrijdag 24 augustus 2001 00:58 schreef fokje het volgende:[..]
Juist wel. Je bent in dat geval meer als een ander er van bewust dat je moet werken aan bepaalde dingen in je leven.
edit; als je tot die conclusie komt, heb je er juist over nagedacht en kom je er min of meer achter wat je te doen staat.
(gelukkig maar, ik was al bang weer verkeerd begrepen te worden met gebruik van het woord karma)(sorry voor de late reactie, overigens)
Het is inderdaad zeker zo dat je je dan juist heel bewust gaat worden waar je aan moet werken.
En ik kan het echt wel weten, gezien mijn ervaringen op dit gebied...
Zo kom ik uit een gezin dat emotioneel verwaarloosd en lichamelijk mishandeld is. Er werd niet normaal gecommuniceerd (een beuk voor de bek had je al gauw te pakken aan tafel!! ha ha ha)
Als mijn pa zijn gevoel van overwicht kwijtraakte, kreeg hij een rode waas voor zijn ogen en ging hij als een wilde slaan en schoppen (ook met behulp van verschillende attributen: broekriemen en kleerhangers) Ik kan mijn hele leven hierdoor laten vergallen en bij de pakken neer gaan zitten, maar wat schieten we daar mee op?? Juist! geen moer.
Ik ben eens de balans gaan opmaken. Samen met een goede therapeut. Je stelt jezelf dan de vragen:
Wat heb ik voor goede dingen meegekregen van pa en de opvoeding??
Wat heb ik voor negatieve dingen meegekregen van pa en de opvoeding??
Zo kwam ik er achter dat ik heel veel vechtlust heb, heel zelfstandig ben, integer ben (is mijn pa ook), krachtig ben, en gepassioneerd (ook van pa, ja ja! )
Ook door vroegtijdig wegvallen van ma.....niet leuk, maar erg veel van geleerd en het heeft me mede gemaakt tot wie ik nu ben. Een vechter die tegen een stootje kan..ben niet van poppestront
Kortom: alle shit die ik gehad heb, kan ik nu gaan omzetten naar een gouden schat. Ik kan er de vruchten van gaan plukken.
Alles wat mijn pa heeft gedaan, dat kan ik volledig begrijpen (keur het slaan enzo niet goed, maar vanuit zijn bewustzijnsniveau en karma, begrijp ik het helemaal). Hij kon vanuit zijn karma gewoon niet anders. Die slaag was gewoon onverwerkt karma.
Ik heb ook heel veel goeds van hem meegekregen.
Hier heb ik dus veel van geleerd. Het was een heel harde leerschool, dat wel, maar ik weet dat het zo heeft moeten zijn... het is goed. Ik kan mijn vader nu ook weer zien zoals die echt is: een gewoon mens van vlees en bloed, die net als ik fouten maakt... mooi he?
quote:Hoi Stefan,
Op dinsdag 28 augustus 2001 11:27 schreef Jimbaka het volgende:
Geestelijk:De tumor in zijn hoofd is hem fataal geworden.
Uiteindelijk kon ik geen goed gesprek meer met hem voeren omdat hij het niet meer begreep.
Hij was ook heel ver heen met zijn gedachten.
De laatste dagen had hij het benul niet meer om te slikken. Hij kreeg dus geen vocht en voedesel meer binnen.
Hij was echt nooit ziek, misschien een weekje in de 3 of 4 jaar. En nu was hij een keer ziek en is het godverdomme meteen raak.
Hij was nog maar 50. Ik had hem zoveel gezonde jaren meer gegund..
Ik mis je pap
Moest ik even kwijt,
Stefan
Je verhaal greep me even naar mijn strot.
Het zit ook nog vol woede en onbegrip, jouw manier van vertellen, waardoor het me nog meer raakt.
Het leek griezelig veel op de manier van hoe mijn moeder is gestorven, 17 jaar geleden.
Dat lijkt wel als de dag van gisteren.
Ook een hersentumor, ook nooit ziek en ineens: BENG! "mamma komt nooit meer thuis!"
Ze was nog maar 52. Bijna net zo jong als jouw vader. In drie weken tijd van gezond mens tot een zielig uitgedroogd hoopje mens. Ik begrijp je verdriet, woede en pijn volkomen.
Ja, je "staat er bij en je kijkt er naar", je kunt niets doen. Je staat machteloos en dat doet nog veel meer pijn.
Ook dat je op gegeven moment niet meer gesprekken kunt voeren. De tumor zorgt voor totale vervreemding en
je vader is je eigenlijk al ontglipt, nog voordat hij daadwerkelijk stierf.
Goed afscheid nemen, dat doe je eigenlijk pas nu.
Je zult je vader nooit vergeten, er gaat geen dag voorbij zonder aan hem te denken, maar de pijn en het verdriet worden echt minder, geloof me.
Ik wens je heel veel sterkte in deze zware tijd.
Je gaat het redden hoor!
fysiek: toen dokters na een neusoperatie (geen plastische chirurgie ofzo) de watten uit m'n neus haalden. Het was alsof m'n hersenen ermee uit gingen komen. De watten bleken zo'n 6 cm lang te zijn.
Toen mijn partner op 34 jarige leeftijd op oudjaarsdag een zware hartinfarct kreeg.
Fysiek, een laserbehandeling aan mijn oog.
Verder heb ik gelukkig nog nooit wat gebroken ondanks dat ik al genoeg gevaarlijke fratsen uitgehaald heb!
Verder hebben m'n knieen knap veel pijn opgeleverd.
Maar geestelijk: neuh, nooit gemerkt.
Geestelijk: Meer dan tien jaar lang dagelijks vernederd door klas- en buurtgenootjes (en daarna nog heel lang minder frequent door bekenden en volslagen onbekenden).
Kon hiermee bij niemand terecht want mijn ouders namen het niet serieus en op school met een leraar praten werkte alleen averechts.
Ben er pas overheen gekomen nadat ik een lieve vriend kreeg die van mij hield om wie ik was. Hij heeft me beetje bij beetje mijn zelfvertrouwen terug gegeven (ben nog steeds heel onzeker en soms paranoide, heb moeite om te geloven dat een complimentje als complimentje bedoeld is en niet als sarcastische belediging). Hij heeft wel heel wat ellende over zich heen gekregen en liters zout water.
Zo iemand zou iedereen in zijn leven moeten hebben 
Toen mijn beste vriendin na 2 jaar tegen leukemie gevochten te hebben het op moest geven, omdat ze een 2e chemokuur niet zou overleven.
Lichamelijk,
toen ik mijn voet brak tijdens het in elkaar trimmen van haar toenmalige vriend die tijdens haar ziekenhuisbezoek vreemdging...
Geestelijk: Het verdriet van me vriendin die zich zorgen maakte over haar vader, begin vorig jaar. Vorig jaar voor zomervakantie omdat hij werd opgenomen omdat ie niets meer kon eten. Vorig jaar toen ik op vakantie de mededeling (via telefoon) dat hij UITERLIJK nog 2 maand had.
Het erste was, wat me nog steeds erg raakt, het telefoontje van mijn vriendin op 13 augustus...huilend... .
Ook de weken daarna deden mij ook erg pijn,...
[heb zitten twijfelen of ik dit wel moest posten, dus kan zijn dat het zo weg is.kweenie of 
Lian dat wel wil etc]
Geestelijk:Machteloosheid, toen m'n moeder overleed. Het is nu 6 jaar geleden maar die machteloosheid is de ergste pijn die ik ooit gevoeld heb. Daar kan geen vreemdgaande vrouw tegenop.
Ook heel erg veel pijn door me vreselijk schuldig te voelen, en toch ook weer niet. Je weet dat je iemand pijn gaat doen, maar je weet ook dat je dat gaat doen, op welke manier dan ook, dat er geen uitweg is. Je probeert het zo goed mogelijk te doen, maar natuurlijk is er geen juiste manier. Daarna iemand kapot zien gaan waarom je zo hartverscheurend veel geeft, maar er niet meer bij kunnen. Je kapot huilen, want er nooit meer bij kunnen? Handen uitsteken die weggeduwd worden en alleen jezelf kunnen verwijten omdat jij die pijn bij de ander hebt veroorzaakt, maar ook weten dat je niet anders had gekund.
Lot ofzo.
quote:Dag Lousje, ik zie jouw reactie nu pas. Dit Topic heb ik geopend omdat al die vragen zomaar in mij opkwamen en ik graag wilde weten hoe andere mensen daar over denken, wat hun ervaringen zijn en dergelijke. Het is dus geen officieel onderzoek ofzo.
Op dinsdag 11 september 2001 11:44 schreef lousje het volgende:
Duchesx, waarom heb je dit topic geplaatst? Ben je bezig met een onderzoek? Misschien zie ik iets over het hoofd? help me, misschien kan ik jou dan ook helpen!
Zelf heb ik heel veel geestelijke pijn, pijn die ik al jaren weggestopt heb en die er nu koste wat kost uit wil. Het steunt mij om te lezen hoe anderen om zijn gegaan of nog omgaan met hun pijn. Het idee dat je er niet alleen voorstaat.
Als je denkt dat ik jou kan helpen stuur je mij maar een mailtje of een ICQ-tje.
Duch.
Dat toen ik na een hele tijd ziek te zijn weer op school kwam te horen kreeg dat mijn beste vriendin dingen over mij heeft verteld die niet waar zijn en dat elke keer als ik het schoolplein opkwam iedereen me aankeek en niemand meer met me wilde praten.
Mishcien heel kinderachitg maar na een paar jaar zit ik hier nog steeds mee en vraag me nog steeds af wat ik fout heb gedaan (die "beste" vriendin is trouwens totaal geen vriendin meer van mij al heeft ze later nog een paar keer contact proberen te zoeken)
Nog een pijn is dat ik een tijd best depresief ben geweest en er nisk aan kon doen en me zo klote voelde dat ik eigleijk niet meer wilde maar ik vond dat ik mijn omgeving dit niet aan kon doen maar het toch het liefste wilde.
hele erge lichamelijke pijn heb ik nooit er gehad alleen een keer aan me neus geopereert omdat ik altidj hoofdpijn had en toen moesten er later watten uitgehaald worden (dat bleken dus gewoon superrrrrrrr tampons te zijn) en ik viel op dat moment bijna flauw van pijn en toch heb ik niet gehuild omdat ik bang was dat me ouders me vonden aanstellen (ik was toen nog maar iets van 11/12)
Ik dnek dat je even erge last kan hebben van lichamelijk als geestelijk soms wenste ik dat ik weer een gigantische hoofdijn zou krijgen als dat kut gevoel van binnen maar over zou gaan.
XXXXX
Missyyyyy shyyyyyyyyyyy
quote:Ik voel pijn aan m'n knie anders behoorlijk in m'n knie en niet in m'n hoofd...
Op maandag 10 september 2001 23:40 schreef rxseven het volgende:
Lichamelijk: Niets, lichamelijke pijn zit tussen de oren
da bedoelk dus
[info mode]
rxseven is nu eenmaal een gevoels mens 
Maar de meest intense lichamelijke pijn die ik ooit heb gehad is een ruggeprik die niet goed bij mij werd uitgevoerd door een AIO.
* Smots kan best veel hebben, maar op het moment dat die naald verkeerd mijn ruggegraat in werd gerost (tot drie keer toe) lag ik op dat bed te janken van de pijn als een klein kind.
Mijn vriend heeft vaanvond besloten een punt achter onze relatie te zetten, ik ben bij mijn ex vriend weg gegaan, en hij (hij was getrouwd) zou bij zijn vrouw weg gaan...
Nu is het over... En ik moet weer verder gaan met mijn leven. Maar het doet zo'n pijn. Heb veel relaties gehad.. maar heb nog niet zo veel om iemand gegeven als om hem.
Dat doet pijn.. je weet pas wat je hebt als je het kwijt bent...
quote:Liefdesverdriet is hier wel degelijk op z'n plaats.
Op vrijdag 21 september 2001 01:32 schreef DawN het volgende:
Het is vast erg niet relevant en klein in vergelijking tot de rest van wat ik gelezen heb... maar het doet mij enorm veel pijn.
Mijn vriend heeft vaanvond besloten een punt achter onze relatie te zetten
Of je iemand nou moet missen om zoiets onherroepelijks als de dood,of omdat iemand van wie je houdt op een andere manier onbereikbaar wordt,
je bent hem/haar kwijt.
Dat is erg,en zwaar.
Ik hoop dat je de kracht vindt om vooruit te kijken,
en te weten dat je dit te boven gaat komen.
Voorlopig doet het natuurlijk alleen nog maar pijn,
dus ik wens je heel veel sterkte.
van Shmoopy
quote:Dank je wel... Op dit moment zie ik het alleen nog erg somber in allemaal....
Op vrijdag 21 september 2001 01:43 schreef shmoopy het volgende:[..]
Liefdesverdriet is hier wel degelijk op z'n plaats.
Of je iemand nou moet missen om zoiets onherroepelijks als de dood,of omdat iemand van wie je houdt op een andere manier onbereikbaar wordt,
je bent hem/haar kwijt.
Dat is erg,en zwaar.
Ik hoop dat je de kracht vindt om vooruit te kijken,
en te weten dat je dit te boven gaat komen.
Voorlopig doet het natuurlijk alleen nog maar pijn,
dus ik wens je heel veel sterkte.
geestelijk: dat mijn vader overleed door een ongeluk is heel raar dat ie er savonds niet mee is
quote:Ik weet het.
Op vrijdag 21 september 2001 01:46 schreef DawN het volgende:[..]
Dank je wel... Op dit moment zie ik het alleen nog erg somber in allemaal....
Het is heel hard om iemand te moeten missen,
heb ook geen troostende woorden voor je.
Iedereen weet dat je er uiteindelijk wel overheen komt,
iedereen weet dat je iemand anders tegen gaat komen waar je minstens zoveel van zult houden,maar je hebt er op dit moment geen ruk aan.
Er is geen recept tegen liefdesverdriet,
kan alleen maar een virtuele aai over je bol geven en je zeggen dat het allemaal goed komt.
* shmoopy gaat naar bed,en hoopt dat jij ook nog een beetje kunt slapen.
quote:Ik ga idd maar proberen te slspen. Ben erg moe ook... hopen dat morgen een betere dag gaat worden... Dank je voor je woorden...
Op vrijdag 21 september 2001 01:59 schreef shmoopy het volgende:[..]
Ik weet het.
Het is heel hard om iemand te moeten missen,
heb ook geen troostende woorden voor je.
Iedereen weet dat je er uiteindelijk wel overheen komt,
iedereen weet dat je iemand anders tegen gaat komen waar je minstens zoveel van zult houden,maar je hebt er op dit moment geen ruk aan.Er is geen recept tegen liefdesverdriet,
kan alleen maar een virtuele aai over je bol geven en je zeggen dat het allemaal goed komt.* shmoopy gaat naar bed,en hoopt dat jij ook nog een beetje kunt slapen.
Komt elke keer toch weer hard aan.
Ergste geestelijke pijn : De verbreking van mijn relatie. Hoe verwerk je dat? Door veel te praten met vrienden en familie. Het lucht ongelooflijk op als je gewoon eens lekker je hele verhaal kan vertellen.
Gevolg -> geestelijke pijn: depressief vanwege alle operaties en littekens en de vrijwel continue pijn.
Het resultaat is nu dat doordat er stukken huid in mijn liezen en onder mijn oksels, zijn weggehaald ik niet meer kan sporten en andere leuke dingen met mijn vriend bijna niet meer kan doen, door de pijn en de littekens.
Op dit moment heb ik weer een goeie periode; maar een ontsteking, niet op de traditionele plaatsen maar op de overgang van bil naar been. En nu zit ik dus al een week of 2 op een bil wat te hangen. Voor de rest: geestelijk ben ik voor 75 % eroverheen en heb het geaccepteerd. Maar er zijn ook momenten dat ik nergens meer van kan genieten en het liefste alleen in een hoekje zou willen zitten. Gelukkig heb ik een hele lieve vriend die me probeert te helpen en dat lukt hem ook vaak.
Tegen iedereen die op welke manier dan ook pijn heeft; veel sterkte en praat erover. Opkroppen heb ik ook jaren lang gedaan en dat is me flink opgebroken en ben ik een tijd lang een geestelijk wrak geweest.
Sterkte
Liefs Nathalie
Zelfs de zwaarste pijnstillers wat je kunt krijgen (ik heb het nu niet over zoiets als morfine, maar over gewone pijnstillers) helpen niet. Het is een keer zelfs zo erg geweest dat ik naar de ehbo van het ziekenhuis hier in de buurt ben gegaan en hun heb gevraagd om alsjeblieft die ontsteking open te maken. En dan zonder verdoving, aangezien de verdoving niet zou werken in een ontstoken gebied volgens de arts. Ze hebben me toen de hele handel opengesneden en ter plekke geopereerd zonder verdoving. Ik ben toen bijna onderuit gegaan. mijn god wat deed dat pijn.
Maar ja dat was allemaal in de periode dat ik minimaal 1 keer per week op het ziekenhuis/ehbo zat. En die periode ligt alweer 3 jaar achter me.
Nu ben ik net begonnen aan een nieuwe periode in mijn leven; gaan samenwonen en klaar met mijn opleiding en ook een leuke baan gevonden. Dus nu probeer ik mijn leven iets minder te laten beinvloeden door de ontstekingen en wat meer te genieten. Al is dat laatste best moeilijk wat ik ben toch een zwartkijker en tob altijd over alles.
Maar nu heb ik wel weer genoeg verteld.
Heel veel groetjes
Nathalie
quote:Karin Spaink gebruikt daar in haar boek "Het strafbare lichaam" een hele mooie term voor: de orenmaffia en kwakdenkers.
Op vrijdag 21 september 2001 14:57 schreef tatum het volgende:
Oja ik weet even niet meer wie het gepost heeft, maar dat lichamelijke pijn tussen de oren zit is toch wel naar mijn eigen ervaring de grootste onzin.
Dat is mijn mening, als iemand anders ervan overtuigd is dat ik het totaal verkeerd heb dan wil ik graag van die persoon zijn of haar mening horen.
Groetjes Nathalie
Ps. het is absoluut niet mijn bedoeling om iemand te kwetsen met mijn mening, maar ik ben er volledig van overtuigd dat lichaam en geest 2 aparte dingen zijn die wel met elkaar in verband staan.
quote:En ik ben dat met je eens!! Als iemand mij een schop verkoopt dan voel ik dat alleen lichamelijk. En als mijn vriendin me dumpt dan voel ik dat alleen geestelijk (op de buikpijn na dan)
Op vrijdag 21 september 2001 15:21 schreef tatum het volgende:
Ik vind het klinkklare onzin als iemand zegt dat het tussen de oren zit. Ik heb een afwijking aan mijn huid (om het maar even anders te omschrijven), door ontstoken zweetklieren en ingegroeide haartjes ontstaan er ontstekingen. En om nou te beweren dat dat soort dingen en de pijn die daardoor wordt veroorzaakt, tussen de oren zit; nou dat vind ik onzin.
Dat is mijn mening, als iemand anders ervan overtuigd is dat ik het totaal verkeerd heb dan wil ik graag van die persoon zijn of haar mening horen.Groetjes Nathalie
Ps. het is absoluut niet mijn bedoeling om iemand te kwetsen met mijn mening, maar ik ben er volledig van overtuigd dat lichaam en geest 2 aparte dingen zijn die wel met elkaar in verband staan.
quote:Ik weet niet of je dit schreef als reactie op mijn post, maar dat is dus precies wat Karin Spaink (en ik) ook vindt.
Op vrijdag 21 september 2001 15:21 schreef tatum het volgende:
Ik vind het klinkklare onzin als iemand zegt dat het tussen de oren zit.
[..]
Dat is mijn mening, als iemand anders ervan overtuigd is dat ik het totaal verkeerd heb dan wil ik graag van die persoon zijn of haar mening horen.Groetjes Nathalie
Met andere woorden, we zijn het eens.
Ik heb inmiddels ook al de alternatieve geneesheren benadert en ik loop nu ongeveer een jaar bij een arts die gespecialiseerd is in het alternatief gebeuren. Hij was er volledig van overtuigd dat hij me binnen korte tijd van mijn ontstekingen af kon helpen.
We zijn nu ruim een jaar later, en een hoop medicijnen rijker en een hoop geld lichter, en ik loop nog steeds met mijn ontstekingen.
Oftewel; einde alternatief gebeuren. Het enigste waar die arts me echt mee geholpen heeft, is om mijn rugklachten te verlichten en op sommige momenten zelfs te verhelpen. Hij kraakt nl op een totaal andere manier dan de reguliere krakers. En voor mij heeft het geholpen. Maar de rest van zijn therapieen hebben helaas niet geholpen.
Ik houd me dus van nu af aan alleen nog maar aan de reguliere gezonndheidszorg.
Groetjes Nathalie
quote:Lieve Dawn, sorry dat ik er niet was op dit moment. Ik had je graag gesteund meissie. Maar ik weet ondertussen uit hele betrouwbare bron dat het allemaal een stuk beter is nu
Op vrijdag 21 september 2001 02:08 schreef DawN het volgende:[..]
Ik ga idd maar proberen te slspen. Ben erg moe ook... hopen dat morgen een betere dag gaat worden... Dank je voor je woorden...
Alles komt goed lieverd !
Ik mis iedereen die ik kwijt ben geraakt, maar ik weet ook dat wat ik mis er niet meer is. Misschien kwam al die pijn doordat mensen een net iets ander beeld van een ander hebben dan hoe die ander daadwerkelijk is. En als dat beeld eenmaal negatief veranderd is, dan is dat niet zo makkelijk weer terug te draaien. Ik weet niet wie het zei (ik heb het zelf uit De versierde mens van Mulisch) maar niemand bestaat echt, we bestaan allemaal in de gedachten van anderen. Ik kan me daar in dit verband wel in vinden.
Maar, als positieve noot: aangezien iets wat goed leek in iets naars kan veranderen, kan ook dat nare ook weer omslaan in iets goeds.
En na een post als dit voel ik me weer wat meer een schaduw, maar zoals iedereen weet zijn schaduwen overal. Niet alleen deze.
voor lieve Schaduw[Dit bericht is gewijzigd door ALTER-EGO op 24-09-2001 15:58]
quote:Het lijkt me heel eng en ontwrichtend om deze gedachte te hebben...
Op zaterdag 22 september 2001 17:08 schreef Schaduw het volgende:Ik weet niet wie het zei (ik heb het zelf uit De versierde mens van Mulisch) maar niemand bestaat echt, we bestaan allemaal in de gedachten van anderen. Ik kan me daar in dit verband wel in vinden.
Geestelijk:mijn moeder die me niet meer ziet staan,is meer met haar zelf bezig als met haar kids en kleinkids.
dat doet pijn heel erg pijn.
ik had het me zo anders voorgesteld
quote:Met ingehouden adem heb ik jouw reactie gelezen. Ik heb nog nooit gehoord van hydradenitus. Wat vreselijk voor je maar ook wat knap dat je er zo goed mee om kunt gaan. het lijkt me zo enorm moeilijk. Goed dat je erover praat, opkroppen is inderdaad niet de juiste oplossing. Als ik je goed begrijp zijn er geen medicijnen tegen?
Op vrijdag 21 september 2001 14:34 schreef tatum het volgende:
Lichamelijke pijn: bijna dagelijks, heb een chronische huidziekte genaamd hydradenitus. Heb nu al zo'n 21 operaties ondergaan de afgelopen jaren. De aandoening zelf is zeer pijnlijk -> ontstekingen onder de oksels en in de liezen. Is niet veel aan te doen, alleen wegsnijden helpt.Gevolg -> geestelijke pijn: depressief vanwege alle operaties en littekens en de vrijwel continue pijn.
Het resultaat is nu dat doordat er stukken huid in mijn liezen en onder mijn oksels, zijn weggehaald ik niet meer kan sporten en andere leuke dingen met mijn vriend bijna niet meer kan doen, door de pijn en de littekens.Op dit moment heb ik weer een goeie periode; maar een ontsteking, niet op de traditionele plaatsen maar op de overgang van bil naar been. En nu zit ik dus al een week of 2 op een bil wat te hangen. Voor de rest: geestelijk ben ik voor 75 % eroverheen en heb het geaccepteerd. Maar er zijn ook momenten dat ik nergens meer van kan genieten en het liefste alleen in een hoekje zou willen zitten. Gelukkig heb ik een hele lieve vriend die me probeert te helpen en dat lukt hem ook vaak.
Tegen iedereen die op welke manier dan ook pijn heeft; veel sterkte en praat erover. Opkroppen heb ik ook jaren lang gedaan en dat is me flink opgebroken en ben ik een tijd lang een geestelijk wrak geweest.
Sterkte
Liefs Nathalie
Heel veel sterkte gewenst!
quote:Knuffel van mij voor jou.
Op zondag 23 september 2001 23:33 schreef tweety70 het volgende:
Lichamelijk:aanvallen(koliekpijn) van nierstenen toen ik 7 maanden zwanger was van mijn zoontjeGeestelijk:mijn moeder die me niet meer ziet staan,is meer met haar zelf bezig als met haar kids en kleinkids.
dat doet pijn heel erg pijn.
ik had het me zo anders voorgesteld
Moest opengesneden en uitgedrukt worden, zonder verdoving, want dat werkte niet in dat gebied...
Wel Ice-spray overigens...
Het opensnijden ging wel, maar het uitdrukken.. argh... NIET fijn..
Ben ff een paar tellen K.O. geweest door de pijn.. daarna baalde ik dat ik maar zo kort K.O. was... gvd wat deed dat zeer..
nahjah.. dat was het bij mij zo ong. wel..
grtz,
-Maverick-
P.S. owjah.. en in '95... soortgelijk.. zelfde verhaal, zelfde knie.. alleen niet K.O.
Geestelijk: vanaf mijn 6e tot mijn 14e gepest geweest, op mijn 17e overleed mijn moeder (plotseling), door een auto-ongeluk heb ik nu auto-angst, samengewoond met een vriend die gokverslaafd was, vrienden die me zomaar lieten zitten,
en een huisbrand (snachts) waardoor ik nog steeds slecht kan slapen.
In geestelijke pijn valt moeilijk gradatie aan te brengen. Wat nu het eerste in mijn opkomt, was het moment dat mijn broer me midden in de nacht belde om te vertellen dat mijn neefje van twee weken oud was overleden en hij me vertelde hoe dat was gegaan.
quote:*stil*
Op vrijdag 21 september 2001 14:57 schreef tatum het volgende:Het is een keer zelfs zo erg geweest dat ik naar de ehbo van het ziekenhuis hier in de buurt ben gegaan en hun heb gevraagd om alsjeblieft die ontsteking open te maken. En dan zonder verdoving, aangezien de verdoving niet zou werken in een ontstoken gebied volgens de arts. Ze hebben me toen de hele handel opengesneden en ter plekke geopereerd zonder verdoving. Ik ben toen bijna onderuit gegaan. mijn god wat deed dat pijn.
( zou je mij misschien willen mailen, heb een aantal vragen n.a.v je verhaal...)
was ik bij mijn neefje op een boerderij, en die hadden een grote schuur staan.We waren toen verstoppertje aan het doen, en was het dak van de schuur op geklommen. Aan de zijkant was de schuur uitgebouwt, en hadden ze -tig jaar geleden van die golfplaatjes (klote dingen) op het dak liggen. Blijkbaar was dat deel niet zo goed onderhouden, want ik liep netjes over de balken waar die dingen op bevestigd waren.
Op een gegeven moment was het dus zo verrot, dan ik er dwars door heen zakte!!!
Was op zo'n 5m hoog en ik maakte in de lucht voor mijn gevoel wel 5 salto's
Nou had ik ook nog eens tegen dat ik met mijn rug, op een la-tje (uit een bureau) viel! Ik heb wat dat betreft nog HEEL erg geluk gehad, want ik had zo mijn rug kunnen breken daarmee
Maar jah, dat was het wel! Deed wel heel erg pijn!!!!!!
quote:Jeetje Kore, ik lees dit nu pas! Wat een hoop ellende en pijn!
Op zondag 07 oktober 2001 16:01 schreef Kore het volgende:
Lichamelijk: sinds mijn 2 1/2 jaar al last hebben van migraine, ooit mijn 3 middelvoetbeentjes gescheurd gehad. ziekte van pheiffer daardoor onstoken klieren.Geestelijk: vanaf mijn 6e tot mijn 14e gepest geweest, op mijn 17e overleed mijn moeder (plotseling), door een auto-ongeluk heb ik nu auto-angst, samengewoond met een vriend die gokverslaafd was, vrienden die me zomaar lieten zitten,
en een huisbrand (snachts) waardoor ik nog steeds slecht kan slapen.
Ik hoop dat je je tegenwoordig een stuk beter voelt... (en anders stuur je mij maar een mailtje om het van je af te schrijven)
DutchessX vat dit alstublieft niet persoonlijk op ok. Het volgende is wat ik heb meegemaakt en het hoeft voor jouw helemaal geen oplossing te zijn:
Toen ik in het ziekenhuis kwam om te rusten..want ik had al een tijd lang niet geslapen..toen was ik bang om pillen te nemen.., ik weigerde al die tijd en in het ziekenhuis brak het moment aan dat ik als het ware in de hoek geduwt werd om ze gebruiken..(we praten nu over 3mg Haldol, een bijwerkingspil en iets om van te slapen)..
Mijn angst was opper om te sterven als ik deze pillen zou innemen, ik had last van deja-vu's op dat moment en dat maakte het allemaal nog onbegrijpelijker. Die middag heb ik de moeilijkste stap in mijn leven gezet, eentje die ik nooit wilde nemen..namelijk de keuze om geestelijk dood te gaan. Voordat ik toegaf was angst om dood te gaan aan die pillen mijn "worst nightmare"..
Ik kan me nog goed herinneren dat ik moe was..: moe van het lang opblijven, het niet kunnen slapen, van mezelf..van mensen en van doctors, mijn ouders..noem maar op..zo zwak!
Ik lag daar in mijn bed met de pillen in mijn maag en ik heb toen tegen mezelf gezegd..ok dit is het dan, dit is mijn eind..ik ga dood..
Ik sliep natuurlijk als een schaapje onder een boom!
De volgende dag "mocht" ik lekker lang uitslapen en ik was er zo verbaasd van dat ik niet gestorven was. Ik heb toen nog een tijd lang de gedachte bij me gedragen dat het ook de dag erna kon gebeuren..maar gelukkig ! ik ben uit alle shit getrokken en niet gestorven, misschien wel geestelijk, maar dat maakt me er niets minder op als persoon..
voor mij is het de pijn die me ook weer heeft geholpen..
mijn ergste pijn en daaraan toegeven..was misschien wel de makkelijkste zet die ik kon maken, maar vergeet niet: hier is een heel leven aan vooraf gegaan en ik maak zo'n stap niet zomaar..
hoe het verder uitpakt, dat weet ik niet, ik voel me nu in ieder geval weer goed..
Ik heb mijn vrienden hier niets over verteld..
Zelf moest ik hier doorheen komen..
de pijn van de opname was ook helemaal niet leuk..ach, ik denk dat je op een gegeven moment er ook zelf voor kiest, het is gewoon de weg die je inslaat. Maar nooit en te nimmer ga ik deze weg nog een keer bewandelen, want het kostte me zo fuckin' veel energie en kracht..gelukkig begin ik dat langzamerhand allemaal weer terug te krijgen..
Spliffunk
quote:Bedankt voor je verhaal Spliffunk, erg openhartig van je.
Op vrijdag 16 november 2001 19:31 schreef Spliffunk het volgende:[reactie]
Spliffunk
Duch.
quote:np Dutchessx
Op vrijdag 16 november 2001 21:45 schreef DuchessX het volgende:[..]
Bedankt voor je verhaal Spliffunk, erg openhartig van je.
Heeft me toen al heel veel pijn gedaan, maar vorig jaar met de MKZ-crisis kwam dat allemaal weer boven. Toen was de pijn nog erger. Niet alleen daarom, maar gewoon het gevoel van de enorme wreedheid van mensen, waarmee ze mens en dier kunnen laten lijden. Verschikkelijk vond ik het.
Tijdens de zwangerschap hebben we te horen gekregen dat het een kindje zou zijn met een handicap, misschien wel meerdere. Via echo's bleek nml dat hij een open ruggetje zou hebben. Maar ook een waterhoofdje... We dachten dat onze wereld in stortte op dat moment.
MAar later bleek al snel dat alles stabiel was en redelijk minimaal. Zoals het er uit zag kon ons kindje nooit leren lopen , maar zeker nooit zindelijk worden. Maar ondanks dat was dit ons kind en wilde we dit kind een kans van een waardig leven geven. Want dat kon het hebben , ook al had het een waterhoofdje.
Na vele onderzoeken en hoe verder we in de zwangerschap zaten zag het er redelijk gunstig uit voor ons kind. Het hoofdje was nml stabiel en de opening van de rug minimaal. We gingen er voor de volle 100 % voor en zagen wel wat er zou gebeuren.
Tijdens deze periode zijn we 2 goede vriendschappen kwijt geraakt omdat deze mensen onze mening niet konden respecteren omdat wij dit kindje geboren lieten worden. Het was allemaal al zo zwaar maar dit maakte het nog zwaarder. Omdat voor ons kind de toekomst er goed uit zag hebben wij vreselijk geknokt voor ons mannetje en kozen wij ook echt voor hem.
Na de geboorte kon hij zelfs zijn teentjes, enkeltjes en beentjes bewegen. Dit betekende dat hij later kon leren lopen!!! Dit was waar wij voor geknokt hadden!! Een kind dat kon leren lopen, dat zo'n minimaal waterhoofdje had, dat het gewoon mee kon in deze maatschappij. Niks aan de hand dus. Maar Omdat het mannetje wel een blaasafwijking had was er niet genoeg vruchtwater zodat hij zn longetjes goed kon ontwikkelen..... Het kereltje heeft niet , de 20 uur dat hij heeft geleefd, zelfstandig kunnen ademen. HEt mannetje heeft vlak na zn geboorte door het zuurstof gebrek 2x een hersenbloeding gehad. Door de beademing is een long "lek" geraakt waar door er door zijn hele lijfje lucht zat. Onder zn huid, bij zn hersenen, bij zn hartje, naast zn longetjes, maar niet daar waar het moest... in zn bloed. Het mannetje heeft 20 uur geleefd, maar voor 100 jaar verschrikkelijk liggen knokken. 20 uur is zijn toestand zeer kritiek geweest. Het ging vanaf zn geboorte zo slecht met hem dat de artsen me niet eens een periode konden geven , van als hij de eerste 24 uur haalt, dan is de ergste periode afgelopen. Iedere minuut was weer een wonder.
Na bijna 20 uur kwam het moment dat het mannetje niet meer kon en de artsen niets meer voor hem konden doen. Dat machteloze moment was het aller ergste moment van mijn leven. Ik moest hem laten gaan, ik moest hem helemaal los laten. Zo los dat hij nooit meer bij ons zou zijn dan alleen in onze herinneringen en in ons hart.
Deze pijn zal ik,maar ook mijn man en mijn dochter René altijd bij me dragen. De pijn van en om Mink, de ergste pijn die ik nu heb zal ooit minder worden, maar nu is het voor mij een hel waar ik in beland ben.
Toch ben ik vreselijk blij om de 20 uur die ik van hem heb mogen genieten, van zijn 2 kreetjes, de traan, de bewegingen van zijn teentjes, zijn voetjes en zijn beentjes.
Het doet vooral pijn, dat daar waar we bang voor waren, de rug en zn hoofdje zo verschrikkelijk minimaal afwijkend waren dat het kind een normaal leven had kunnen hebben, zo ver een leven normaal is. Ja, Mink is mijn grootste trots, maar ook mijn grootste pijn en verdriet.
Woorden schieten te kort.
Lichamelijk: Verschillende dingen waaronder keihard tegen een paaltje aan lopen (met m'n kruis idd .. *ouch*) en ik heb een keer mijn vinger er bijna af gehad door een zware lade dicht te doen terwijl mijn hand er half inzat... en toen eens een gast mij een keiharde klap in mijn maag gaf was dat ook niet fijn
Hij ging *altijd* (maar dan ook echt altijd, jaren lang) met mij mee op wedstrijd, en nu kan dat nooit meer.
Het heeft me ook veel pijn gedaan dat sommige vrienden er weinig begrip voor hadden (anderen juist heel veel, nog steeds) en dachten dat ik er alleen maar gebruik van maakte, terwijl ze niet eens wisten hoe het precies met hem ging.
Veel herinneringen zijn ook moeilijk. Bijvoorbeeld als ik een keer ziek op de bank lig, mijn vader kwam altijd onder z'n werk even kijken hoe het met me ging, of alles nog goed was, enz. Nu kan dat niet meer, en dat mis ik.
Toch kan hij me nog steeds heel trots maken, als er bezoek is en hij moet lachen, dan weet ik voor even dat ik de beste papa in de wereld heb, voor mij
Da's echt niet fijn... Vooral omdat ik het toch niet kon. Nouja lang verhaal, kent heel Fok inmiddels al.
quote:Die vrienden kun je ook maar beter kwijt zijn.
Op zaterdag 14 september 2002 01:28 schreef moussy het volgende:
Tijdens deze periode zijn we 2 goede vriendschappen kwijt geraakt omdat deze mensen onze mening niet konden respecteren omdat wij dit kindje geboren lieten worden
Toen ik deze post las, liepen de tranen over mijn gezicht.
Ik begrijp je heel goed en zeker de keuze die je hebt gemaakt.
Mijn moeder heeft vroeger ook zo'n kindje gehad, haar eerste. Zij heeft 3 weken geleefd.
Wij, als dochters, hadden hierdoor een verhoogde kans op een kindje met spina bifida en kwamen daarom in aanmerking voor een vruchtwaterpunctie.
Ik heb dat niet laten doen, omdat er dan ook een kleine kans is dat je een miskraam krijgt door die punctie. En stel dat dat gebeurt en je kindje bleek gewoon gezond te zijn. Daarbij vond ik, dat mocht het zo zijn, ik nog liever een gehandicapt kind krijg, dan dat ik zou kiezen voor een abortus. En als je kindje sterft, heb je in elk geval nog een herinnering, of je kunt naar het grafje. Als je je kind weg laat halen, heb je niks.
Ik heb wel beide keren met 20 weken een uitgebreide echo gehad omdat ik zoiets wel vantevoren wilde weten. Gelukkig was alles goed.
Maar ik kreeg net als jij ook van die opmerkingen, omdat ik geen vruchtwaterpunctie wilde laten doen.
Mijn twee zussen lieten dit wel doen. Voor hun stond ook vast dat ze een abortus wilde als het kind gehandicapt zou zijn.
Ik wens je in elk geval erg veel sterkte met het verwerken van zoveel verdriet.
Als mijn knieen weer eens 'dwars doen' denk ik nu maar: volgende week zal het wel weer minder zijn.
Geestelijke pijn is me tot nu toe (gelukkig) grotendeels bespaard gebleven
[-edit-]
[Dit bericht is gewijzigd door NT-T.BartMan op 04-10-2002 10:07]
maar et gaat al weer de goede kant op
De docters kwamen niet verder dan psychisch, alleen de maagzweer pillen en tot slot het opnemen in het ziekenhuis met maagbloedingen op mijn 16de deed mij vermoeden dat er meer dingen kunnen spelen dan mentale problemen door het thuis front.
Mentale problemen doen er niet meer toe, ze zijn er niet meer... In ieder geval niet nu.
En toen m'n katten overleden. Ik hield van ze als m'n eigen familie en toen ze werden aangereden en ik hun lijkjes moest ophalen langs de weg omdat ze waren aangereden heeft me dat nog maandenlang pijn gedaan... Dat was een stille, sluimerende verscheurende pijn die telkens benadrukt werd elke ochtend dat je wakker werd en ze er niet meer waren om je te begroeten.
Ik heb verder alleen de dood van 2 grootouders meegemaakt, maar die waren allebei terminaal ziek en de dood was voor hen een verlossing, dus heeft me dat nooit echt pijn gedaan, al mis ik m'n opa van moeders kant soms wel heel erg, omdat hij altijd lief en gezellig was.
Ik heb al heel wat pijn gehad.. maar hoe doordringent die pijn is, dat is naar mijn mening echt nergens mee te vergelijken.
maar meestal kan ik em rustig houden. is meestal door fok dat er weer eens uitligt of een database probleem heeft.
ergste emotionele pijn.. kan ik nog niet onder woorden brengen, ben ik nog mee bezig, wil ik nog niet over praten
Geestelijke pijn heb ik het liever(nog) niet over.
Ik heb een heel intense, serieuze, prachtige relatie met mijn vriendin gehad. We waren echt 2 handen op een buik. Elk moment dat we konden waren we samen en genoten we. We waren verliefd, de beste vrienden, soulmates en alles. We spraken al over trouwen en wilden gaan samenwonen.
De relatie had ook veel problemen. De gewone dingetjes natuurlijk, maar er waren veel problemen maar haar ouders en haar opvoeding. Voor meer daarover moet je maar even hier kijken:
vriendin mishandeld door ouders
Maar goed, op een dag was ze weggelopen van thuis en kwam ze naar mij toen. Zo'n ontzettend speciaal moment. Zouden we nu dan eindelijk aan een relatie alleen tussen ons tweetjes gaan beginnen. Zou ze eindelijk snappen dat haar ouders niet goed voor haar waren?
Die avond kwamen haar ouders bij ons aan de deur. Haar vader heeft met geweld proberen binnen te dringen, mijn moeder en zusje bedreigd, en zijn eigen dochter banger dan ooi gemaakt, ze sloot zich zelfs op op de WC. Haar moeder heeft haar ook nog eens voor dood verklaard. We hebben de politie gebeld om ze weg te laten halen.
De volgende morgen is mijn vriendin terug naar huis gegaan en sindsdien is er geen contact meer mogelijk met haar.
En daar sta je dan. Helemaal en totaal machteloos. Je komt erachter dat je vriendin mishandeld is door veel lezen en met therapeuten te praten, en op zo'n erge manier dat ze dus niet tegen ze op kan. En dan wil je haar natuurlijk helpen, maar dat gaat niet, ik praat alleen maar onzin. Ik ben degene die zo'n eikel is, haar ouders niet.
Na alles wat we gehad hebben, nu niks meer en ook nog eens het feit dat er zo over mij gepraat wordt, omdat ze niks negatiefs tegen haar ouders kan zeggen.
Het doet me ontzettend veel pijn dat ze nu weg is, maar misschien nog wel meer waarom. Dat ouders zo slecht zijn voor hun kind, maar het niet eens weten en het kind zijn leven verpesten. Dat dat gewoon gebeurt, en kan gebeuren, dat vind ik heel erg. Dat mag niet. 
Geestelijke pijn is in mijn geval altijd erger geweest.
Geestelijk: liefdesverdriet....
Toen ik m'n vader zag liggen nadat hij een (mislukte)operatie had ondergaan om een gezwel op een zenuw achter z'n oor in z'n hoofd te verwijderen. Hij zag helemaal grijs en z''n hoofd opgezet.
De operatie bleek mislukt. Dus het gezwel zit er nog, hij is aan een oor doof en heeft geen gevoel meer in de rechterkant van z'n gezicht, waardoor z'n oog steeds meer beschadigd raakt omdat als er b.v. iets in zit hij dat niet voelt. Gelukkig groeit het gezwel niet meer.
Toenvallig waren de twee artsen die de operatie hebben uitgevoerd een paar weken geleden met ongeveer dezelfde operatie op tv en natuurlijk ging die operatie goed.
Fysiek:
Twee verdovingsprikken in m'n mond vlak onder m'n neus.
Depressie.... totaal NIKS meer willen totaal helemaal in je zelf wegrotten.
Fysiek:
Verstandskiezen die er niet meer waren...
quote:Wow mooi gebaar!
Op dinsdag 21 augustus 2001 21:35 schreef Miesjel het volgende:
Kwil nog heel even wat kwijt. Tijdens tijden van geestelijke pijn, ben ik er achter gekomen dat er hulp kan komen van iedereen. Ook van mensen van wie je het niet zou verwachten.Dus praat er met mensen over, maar bedenk wel dat niet iedereen even goed kan helpen. Sommige mensen weten niet wat te zeggen en maken daardoor fouten.
Als je denkt dat je het prettig vind, dan mag je me altijd icqen of melen. Niet dat ik altijd online ben, maar ik heb altijd mijn mobiel aanstaan...
Het doet nog steeds pijn en ik hoop nog steeds dat het goedkomt.
Nu kan ik u vertellen; dat deed ZEER.
Eerst kwam mijn oma te overlijden... Ik was op vakantie in Italië voor 4 weken de 2e week van mijn vak werd mijn oma opgenomen in het ziekenhuis, ouders belde en vertelde het mij oma was nog bij en ging allemaal prima volgens mijn ouders.. 3 dagen daarna kreeg ik sms van mijn zus dat mijn oma over was gebracht naar de IC Ze werd die avond in slaap gebracht en toen ik eenmaal thuis kwam lag mijn oma nog steeds te slapen ik heb haar in die tijd geen 1 keer meer kunnen spreken Op 01-09-2002 kregen we telefoon uit het ziekenhuis ze wisten niet meer wat ze aanmoesten met mijn oma en wouden alles stop zetten.. Die avond naar het ziekenhuis gegaan en afscheid genomen van oma.. Deed erg veel pijn.. 12 dagen erna kwam toen nog mijn vriendin met de mededeling dat ze het niet meer zag zitten tussen ons en dat is na 3,5 jaar verkering ook uit.. 13 dagen erna kwam er s nachts telefoon van mijn opa hij voelde zich benauwd. Moeder en zus hals over kop dokter gebeld en naar hem toe gereden eenmaal aangekomen was ook mijn opa overleden..
Nu bijna 3 weken verder zit ik nog steeds in die sleur Ik doe mijn best om alles te verwerken maar lukt niet echt alleen. Praat veel met mijn vrienden erover en met mijn ouders. Praten is het enige dat helpt bij mij... Verder heb ik erg veel gehuild
Een die jullie zeker niet na hoeven te doen is, met je handpalm in het glas vallen. Daarmee een pees doorsnijden. Dat valt allemaal nog wel mee. Maar als ze de kapotte pees niet verwachten en dus de verdoving niet diep genoeg zetten, dan doet dat best wel pijn. Het is nogal een gek gevoel als er aan je pees wordt getrokken via je opengescheurde hand. Zeker geen aanrader.
Geestelijk is het ergste wat me ooit overkomen is.. het laten inslapen van mijn hond. Ik voel me nu (3 jaar later) nog schuldig over. Maar ik heb het besluit (moeten) nemen dat het nu op was... Dat is iets wat ik nooit meer wenst te doen.
quote:jeetje das niet niks...
Op donderdag 10 oktober 2002 14:28 schreef krummeltje het volgende:
Ik heb nog nooit (gelukkig) erg lichamelijke pijn gehad, maar het deed geestelijk wel heel veel pijn toen mijn vader me een keer meedeelde, dat als ik langs zou gaan bij mijn vriend dat ik nooit meer thuis hoefde te komen en dat ik het plezier van kinderen voor hem heb verpest... En toen heeft hij de ouders van mijn vriend gebeld om te vertellen hoe verschrikkelijk egocentrisch ik wel niet ben. Ik heb het hele weekend me een ijsklomp gevoeld. Mijn vriend en zijn ouders hebben me toen heel erg gesteund. En nog steeds!
Sterkte meid! dat je nog lang met je vriend mag hebben! en dat hij je blijft steunen.
- Met skien van de zwarte piste gedonderd
- Met ijzel en van m'n scooter gesjord
Ik was 10 ofzo, dus mijn herinnering kan enigszins gekleurd zijn inmiddels
Fysieke pijn: toen bij mij in mn neusgaten bloedvaatjes werden dichtgebrand.
Geestelijk: Geestelijke pijn heb ik heel erg weinig meegemaakt, maar ik denk toch wel de voortdurende keiharde strijd met m'n broertje tot een jaar geleden.
quote:Damn, dat lijkt me echt zo kut.
Op zondag 6 oktober 2002 13:23 schreef deGVR het volgende:
Het weten dat mijn vriendin niet lang meer te leven had...
Ik heb dat dus ook meegemaakt ('schoonvader') en ik vond het echt een verschrikkelijk gevoel.
Emotioneel: Toen ik erachter kwam bij mijn toenmalige vriendin dat ze vreemd was gegaan met een van mijun vrienden puur om me pijn te doen. De keren daarna dat een vriendin vreemd ging was minder erg na die eerste keer.
O, ik had niet meer dan een AA cupje en daar was ik echt ongelukkig mee, en nu een bescheiden B cupje....
Of de keer dat ik met ijzel onderuit gleed met de fiets en m'n val probeerde op te vangen door een hap uit de stoeprand te nemen.
Of die keer dat ik m'n borstbeen op 2 plaatsen brak met een skateboardongeluk. Of m'n pols op 2 plaatsen en in m'n duim een open breuk.
No pain, no gain. 
Tja dat is bij mij 24 uur per dag aanwezig.. de ziekte Fibromyalgie zegt jullie misschien wel iets?
Reuma in je spieren en bindweefsel..
Ik ben 20 en heb al klachten vanaf mijn 12e..
Kon niet meer gymen op school en zakte steeds door mijn benen enzo..
Had veel pijn maar je denkt niet meteen aan reuma als je zo jong bent..
5 jaar in en uit naar ziekenhuizen gelopen.. pijn werd steeds erger en ging door mijn hele lichaam...
Niemand wist wat ik kon hebben..
Tot ik 17 was en ik op internet iemand sprak die mijn klachen herkende omdat zijn zus het ook had.. de naam Fibromyalgie kwam naar boven en daar ben ik over gaan lezen en met wat info terug gegaan naar de huisarts.. ik was gewoon heel erg jong om dat te hebben want meestal komt het voor vanaf 40 jaar ofzo.. (tegenwoordig veel meer onder jongeren)
Maar ik werd dus doorgestuurd naar Leiden (LUMC) en daar werd inderdaad gezegd dat ik het had..
Ik moet er mee leren leven zeggen ze, er zijn geen medicijnen, en medicijnen die eventueel zouden kunnen helpen doen bij mij niets.. noppes nada..
Daar word je gewoon onwijs depri van.. moest stoppen met school omdat het niet meer ging door mn ziekte..
Ik heb aan de prednison gezeten.. hoge dosis.. zelfs dat helpt niet..
Soms heb ik gewoon geen zin meer om te leven, want wat voor leven heb ik nog?
Ik kan gewoon bijna niets.. heb sinds een paar maandjes ook een rolstoel voor de verre afstanden die ik niet kan lopen en binnenkort krijs ik een speciale fiets.. die helpt me mee met trappen dat kost me dan niet zoveel energie..
Ik ben ook nog een chronisch moe... CVS heet het...
Ik kan hele dagen slapen maar ik rust niet uit..
Het maakt je gewoon allemaal somber en dat geeft weer geestelijke pijn..
Als ik geestelijke pijn heb dan krijg ik weer meer lichamelijke klachten.. dus zo gaat de cirkel rond...
Ik heb niet heel de topic gelezen dus ik weet niet of er ook anderen zijn met Fibromyalgie
Maar als dat zo is dan zou ik daar graag eens mee chatten of emailen ofzo.
Liefs Tamara
Toen ik 4 was heb ik een ontsteking in de harde delen van mijn hersens gehad, ik weet hier niks meer van maar het schijnt heel pijnlijk te zijn geweest. Ik ben toen 2 weken kunstmatig in slaap gehouden, toen is er een soort van zwart gat ontstaan. Ik kon nog wel de dingen die ik daarvoor geleerd had, lopen, praten, dingen pakken, maar ik wist niet wat ik deed. Ik zag geen begrippen meer bij de woorden, kon wel het woord bal zeggen maar wist niet wat het was en als ik er dan 1 in me hand kreeg wist ik niet wat ik er mee moest doen. Zo ook met begrippen...zoals liefde, ik snapte niet waar knuffelen goed voor was, ik herkende mijn familie niet. En dit is eigenlijk niet meer echt goed gekomen. Ik sta heel erg rationeel tegenover mijn ouders bijvoorbeeld, ik heb nooit meer een band met ze weten te ontwikkelen. Ja ik weet dat het mijn ouders zijn maar daar houdt het ook mee op, het komt wel iets terug soms allemaal of ik ben het aan het ontwikkelen maar bij veel dingen blijf ik gewoon leeg van binnen. Hierdoor is wel de geestelijke pijn ontstaan, verschillende stoornissen, angst, eenzaamheid...niet weten wie ik zelf ben
Met een naaimachine dwars door je vinger naaien. Erg pijnlijk.
Geestelijk: Mijn ex die me zonder waarschuwen, niks gemerkt, gedumpt had. Hebben het nog een keer geprobeerd, maar dat is ook niets geworden.
quote:Hier ook...mn ex die me zei dat ze twijfelde over onze relatie, terwijl ze eigenlijk verliefd was op iemand anders, en daar dus ook nog over loog...dat deed HEEL veel pijn...
Op maandag 6 januari 2003 13:03 schreef CactusJack het volgende:
De ergste pijn? Lichamelijk is dat een loei van een klap met een midgetgolfstick, waarbij ik mijn hoofd heb los gehaald, samen met jaja, kom tie:Met een naaimachine dwars door je vinger naaien. Erg pijnlijk.
Geestelijk: Mijn ex die me zonder waarschuwen, niks gemerkt, gedumpt had. Hebben het nog een keer geprobeerd, maar dat is ook niets geworden.
Geestelijke pijn: niet iets echt schokkends
En verder, fysiek... Ik moest eens boxen, als 17 jarige, tegen een kerel van in de 20, een beer van een vent, en die sloeg zoooooo hard
Ik weet niets meer van de wedstrijd, alles wat ik ervan weet heb ik gehoord van me trainer en mensen die er omheen stonden. Ik schijn drie x weg te zijn geweest, een x tijdens de wedstrijd, 3 sec out, en 2 keer in de tijd tussen de rondes. Dat ik op me stoeltje zat en er vanaf gleed. Tju Op de een of andere manier wel doorgeknokt, en heb er een onbeslist uitgehaald.
Ben na de wedstrijd naar huis gebracht, waar me moeder mijn trainer helemaal de huid vol heeft gescholden omdat hij me door liet gaan met de wedstrijd Heb een week op bed gelegen, alles deed pijn. Dat was echt afzien.
Trouwens, ik heb liever 100 van die "boxervaringen" dan 1 keer wat mijn ex me heeft aangedaan. (die gore grafhoer 
)
Ze was alles voor me. Ze gaf me liefde, vertrouwen, aanzien (niet leuk om toe te geven maar het was zo,) hielp me bij allerlei dingen met haar typisch vrouwelijke gaven, ze luisterde naar me en ze was er altijd voor me. We konden geen genoeg krijgen van het vrijen, we begrepen elkaar precies, praatten eindeloos met elkaar en hadden hetzelfde gevoel voor humor.
Toen is ze van de ene op de andere dag als een blad aan een boom omgedraaid. Ze haatte me, vertelde gemene leugens over me tegen onze (nu dus haar) vrienden, nam geen afscheid, heeft nooit een reden gegeven, gaf me m'n spulletjes niet terug, stuurde haar verlovingsring op met de post, en maakte zich compleet onbereikbaar. Dat het uit was, kreeg ik te horen van een vriend, die een emailtje van haar had gekregen. Sindsdien heeft ze elk contact geweigerd.
Dat is nu al weer vier jaar geleden gebeurd, maar die pijn was zo erg, het beheerst nog steeds mijn leven. Ik zou er alles voor over hebben als ik een manier wist om daar vanaf te komen, want het verlamt me echt.
Het werd nog een graadje erger toen ik vorig jaar hoorde dat ze een nieuwe vriend had - die ze via-via mij heeft leren kennen - en dat ze daarmee wil trouwen. Toen ben ik mijn baan ook kwijtgeraakt en nog een maandje dan kom ik in de wao terecht..
Hoe kunnen mensen elkaar zoiets aandoen?
Het vliegt me nog elke dag naar de keel. Om eerlijk te zijn, mis ik haar zo.
Het klinkt raar, maar ik denk dat ik het er een stuk makkelijker mee had gehad als ze plotseling was gestorven in plaats van dit.
Lichamelijke pijn... Omdat ik nog steeds bezig ben met dat pesten, ben ik heel gespannen. Helaas uit dit zich weer in lichamelijke klachten. Vaak ziek, hoofdpijn, hyperventilatie. Te weten dat dit een psychische oorzaak heeft, is dit mijn ergste lichamelijke pijn.
(Maar ik denk dat kinderen baren nóg meer pijn doet! )
Lichamelijk : 2 weken geleden, toen had ik mijn vinger gebroken, en werd gezet.....jezus, dat doet zeer zeg ! (zie fotoboek voor mijn knaloranje gips )
Mijn familie gaf natuurlijk wel steun maar die kon met geen mogelijkheid inschatten hoe ik me voelde en hoevel pijn ik werkelijk had. Het ziekenhuis personeel had volgens mij nog steeds de indruk dat ik me aanstelde (ik kreeg immers morfine via dat dunne slangetje in m'n rug). Pas toen ze met deze pijnbestrijding stopten kwamen ze tot de ontdekking dat er iets niet goed zat en dat de morfinepomp dus niet gewerkt had. En ondanks dat ik daardoor 4-5 dagen door een hel ben gegaan heb ik nooit persoonlijk excuses mogen ontvangen. dat neem ik ze op dit moment eigenlijk nog het meest kwalijk. De pijn op zich vergeet je wel redelijk (maar nooit helemaal)
Geestelijke pijn: bij mij verder weinig schokkends (ben een redelijk nuchter persoon)
En vervolgens elke 2 weken de helse pijn van het overdragen en achterlaten en vervolgens een hele week waarbij kinderkamertje, speelgoed, tekeningen, kinderbestek etc. etc. als open wonden in huis zijn.
ging trekken zodat de meniscus weer goed zou schieten.
huilen en schreeuwen.
De gedachte dat ik iets fout had gedaan en misschien m'n allerbeste vriend zou kwijtraken... that fscking hurts
Bij de tandarts een ontstoken wortel die ze niet zagen op de rontgen foto en die ook niet verdoofd hadden (had 4 wortels verdoofd maar de 5de waren ze 'vergeten')
Ik weet nog goed dat op het moment bij het boren dat ik in de spiegel boven me keek en mijn pupilen letterlijk als pixels verkleinden en heel den haag bij elkaar schreeuwden.
Lichamelijk; het gedraaid zitten van een aanhangseltje aan mijn linker testikel. Alsof twee bakstenen worden samengedrukt met je zaakje ertussen.
Geestelijk: Nu, het is drie weken uit maar denk nog steeds constant aan haar...
Lichamelijk: gepullek met een soort pincet door een arts in je hand om wat pezen goed te leggen na een operatie terwijl de verdoving al is uitgewerkt. Ik viel bijna flauw van de pijn
Lichamelijk 2: Bij een 500 meter schaatswedstrijd vol de bocht induiken en dan blijkt er een testikel tussen je benen te zitten *squeeze
Gelukkig was mijn man er en 4 verpleegsters om met me mee te puffen.
quote:Heb k ook weleens gehad. Oplossing: snel opstaan en als een gek gaan springen!! Helpt egt!!!
Op dinsdag 21 augustus 2001 19:51 schreef Brupje het volgende:
Ergste lichamelijke pijn (geestelijk heb ik gelukkig nauwlijks nog gehad) was laatst midden in de nacht. Was rond een uurtje of 3 en me linkerbeenspier deed eens enorm veel pijn, best vaag eigenlijk denk dat ik hem in me slaap teveel heb aangespannen ofzow. Maar dat was echt niet leuk meer, voor het eerst sinds jaren schoten er weer tranen in me ogen. Duurde gelukkig maar 10 minuten en een kwartier masseren...
Even denken...een metalen pin die tussen m'n ribben door m'n lijf in ging, en halverwege in m'n long bleef steken. Mijn advies: niet struikelen op een bouwterrein. M'n pink tussen een draaideur was ook leuk...heb wel meer van dat soort geintjes gehad 
Geestelijke pijn:
Toen m'n beste vriend overleed in een auto-ongeluk...is over 5 dagen precies 6 maand geleden.
Door een reeks foute wortel-kanaal behandelingen (niet diep genoeg uitgeboord) heb ik ontstekingen in mijn gehele kaak gekregen. Deze zitten zo diep dat ze eruit moeten "groeien"
Kut dus.
toen ik 12 was en mijn konijn dood ging, net toen ik 1 dag terug was van vakantie.
Ik voelde me zo ontzettend kut dat ik niet eerder terug was gekomen, dan had ie nog geleefd. En omdat ik hem zn eigen drinkflesje niet had meegegeven op zn vakantie adres....
Ik heb 2 dagen heel erg moeten huilen.
quote:Milagro, na zo'n ongeloofelijke lage streek, heb je daar nu niet een soort van profijt van (gehad) ?
Op dinsdag 21 augustus 2001 20:00 schreef milagro het volgende:
Geestelijk, gebroken hart (is eigenlijk ook lichamelijk, want de pijn voel je letterlijk in je hele lijf): meest "traumatische" ervaring toen ik 19 was, na een lang weekend doorgebracht (veel vrijen, lachen etc, kortom heel veel plezier gehad), te hebben met vriendje, bij thuiskomst zoent-ie me eerst, bedankt me voor een fantastische tijd en maakt het vervolgens uit!!
quote:Aangezien ik nu teveel pijn heb, zal ik hier niet heel mijn verhaal neer zetten over geestelijke & lichamelijk pijn, maar wilde wel even reageren op Tamaartje
Op maandag 6 januari 2003 11:24 schreef Tamaartje het volgende:
Lichamelijke pijn..Tja dat is bij mij 24 uur per dag aanwezig.. de ziekte Fibromyalgie zegt jullie misschien wel iets?
Reuma in je spieren en bindweefsel..
Ik ben 20 en heb al klachten vanaf mijn 12e..
Kon niet meer gymen op school en zakte steeds door mijn benen enzo..
Had veel pijn maar je denkt niet meteen aan reuma als je zo jong bent..
5 jaar in en uit naar ziekenhuizen gelopen.. pijn werd steeds erger en ging door mijn hele lichaam...
Niemand wist wat ik kon hebben..
Tot ik 17 was en ik op internet iemand sprak die mijn klachen herkende omdat zijn zus het ook had.. de naam Fibromyalgie kwam naar boven en daar ben ik over gaan lezen en met wat info terug gegaan naar de huisarts.. ik was gewoon heel erg jong om dat te hebben want meestal komt het voor vanaf 40 jaar ofzo.. (tegenwoordig veel meer onder jongeren)
Maar ik werd dus doorgestuurd naar Leiden (LUMC) en daar werd inderdaad gezegd dat ik het had..
Ik moet er mee leren leven zeggen ze, er zijn geen medicijnen, en medicijnen die eventueel zouden kunnen helpen doen bij mij niets.. noppes nada..
Daar word je gewoon onwijs depri van.. moest stoppen met school omdat het niet meer ging door mn ziekte..
Ik heb aan de prednison gezeten.. hoge dosis.. zelfs dat helpt niet..
Soms heb ik gewoon geen zin meer om te leven, want wat voor leven heb ik nog?
Ik kan gewoon bijna niets.. heb sinds een paar maandjes ook een rolstoel voor de verre afstanden die ik niet kan lopen en binnenkort krijs ik een speciale fiets.. die helpt me mee met trappen dat kost me dan niet zoveel energie..
Ik ben ook nog een chronisch moe... CVS heet het...
Ik kan hele dagen slapen maar ik rust niet uit..
Het maakt je gewoon allemaal somber en dat geeft weer geestelijke pijn..
Als ik geestelijke pijn heb dan krijg ik weer meer lichamelijke klachten.. dus zo gaat de cirkel rond...Ik heb niet heel de topic gelezen dus ik weet niet of er ook anderen zijn met Fibromyalgie
Maar als dat zo is dan zou ik daar graag eens mee chatten of emailen ofzo.Liefs Tamara
Tamaartje, wat komt me dit bekend voor!
Ik zou graag met je willen mailen
Mijn email is hanneke345@yahoo.com
Ik hoop van je te horen
maar door verdoving niet gevoeld dus telt niet .. erge pijn : als jongentje van een jaar of 8 me velletje van me piel vast gehad tussen de rits van me broekie
ergste pijn : mijn been verbrand door het paasvuur (jaar of 6)
- Galsteen in galblaas.... Niet omdat ik het zeg maar het schijnt een van de ergste pijnen te zijn... Ik was hondsberoerd van de pijn en gelukkig is de galblaas er nog redelijk snel uitgegaan dmv een operatie!
Geestelijk:
- Dood van mijn vader, dat deed vreselijk veel pijn
- Bijna dood van mijn jongste zoon.... niks is ergersbehalve de dood van je kind dan je kind te zien vechten voor zijn leven...
Mijn moeder dacht dat die tanden nooit meer recht zouden komen ... gelukkig zit het nu allemaal weer goed
Heb toen trouwens wel ongveer een jaar met een fietsenrekje gelopen 
quote:Ik krijg er tranen in mijn ogen van...
Op dinsdag 28 augustus 2001 11:27 schreef Jimbaka het volgende:
Geestelijk:Toen mijn vader overleed... Het is nu pas 3 weken later maar het voelt als een eeuwigheid. In januari werd er kanker geconstateerd, in april/mei bleek hij ook nog twee uitzaaiingen te hebben. De tumor in zijn hoofd is hem fataal geworden. Er was vochtvorming in zijn hoofd waardoor er langzaam lichaamsfduncties uit vielen. Het begon eigenlijk met zijn zicht, daarna het geheugen en later de motoriek. Uiteindelijk kon ik geen goed gesprek meer met hem voeren omdat hij het niet meer begreep.
Hij was ook heel ver heen met zijn gedachten. Hij lag in bed en dacht na over bijna alles wat hij had meegemaakt, maar hij dacht ook dat op het moment dat hij dat "droomde" hij het ook echt beleefde. Dat is echt heel eng om te horen.
Op gegeven moment kon hij z'n bed niet meer uit. Vanaf toen is het erg snel gegaan. De laatste dagen had hij het benul niet meer om te slikken. Hij kreeg dus geen vocht en voedesel meer binnen.
Hij heeft vroeger altijd gezegd dat hij niet onnodig wil lijden dus heeft hij niet aan een infuus gelegen. Hij was niet meer aanspreekbaar en dat was iets wat hij totaal niet wou.
Ondanks bestralingen, chemokuren en operaties zat er geen verbetering in.Het is echt heel moeilijk om iemand zo enorm afhankelijk te zien worden terwijl hij vroeger ALLES zelf deed. En dan dat zijn lichaam niet meer goed functioneerd is ook onvoorstelbaar griezelig... Hij was echt nooit ziek, misschien een weekje in de 3 of 4 jaar. En nu was hij een keer ziek en is het godverdomme meteen raak. Hij was nog maar 50. Ik had hem zoveel gezonde jaren meer gegund..
Ik mis je pap
Moest ik even kwijt,
Stefan
[Van het hele topic eigenlijk]
Ik zou me geen raad weten als mijn moeder overlijdt.
Ik wens je heel veel sterkte.
), ik verging van de pijn, pijnstillers hielpen amper, ik weet nog dat ik liever dood was... (klein kind van 6 jaar )Iig kreeg ik het de eerste paar jaar erna al benauwd als ik eraan dacht.
En geestelijk mis ik toch wel de sigaretten af en toe.. Is niks vergeleken met wat ik lichamelijk heb meegemaakt, maar verder heb ik weinig geestelijks meegemaakt.
[Dit bericht is gewijzigd door WattaFakka op 17-06-2003 22:19]
De ergste geestelijke pijn was denk ik toen ik hoorde dat m'n moeder kanker had, of toen ik hoorde dat mijn vriendinnetje kanker had. Het ging in beide gevallen redelijk zonder huilen enzo .. totdat ik het aan anderen moest gaan vertellen, toen barste het los. Kon ik nix aan doen Maar dat lucht dan altijd wel enorm op. Bij geestelijke pijn neem ik nooit medicatie .. ik praat er gewoon meestal een paar keer met een aantal mensen over en dan ben ik er in ieder geval vanaf.
Onstekingen aan mijn nieren die steeds terug blijven komen
en de bijbehorende onderzoeken Geestelijke pijn:
Toen mijn oma alle medicijnen die ze in huis had heeft ingenomen en daaraan overleedt. Vooral dat ik er toen niet echt over kon praten
geloof me dan denk je van al die onzin hiervoor was helemaal geen pijn
-edit-
Ow ook geestelijke pijn, dat was toen een van mijn beste vriendinnen vorig jaar kanker bleek te hebben
Het is gelukkig genezen (hopen dat het niet terugkomt) maar ik schrok er ook vreselijk van dat het bij zulke jonge mensen zo dichtbij je kan gebeuren.
Sinds dien denk ik ook bij elk klein pijntje of ongemakkelijkheid ed. dat ik het zelf heb, maargoed
voor de rest heb ik eigenlijk niks meegemaakt
[Dit bericht is gewijzigd door GWD op 18-06-2003 02:28]
Fysiek: Euhm, keelontsteking denk ik. Doet erg pijn :/ Al was me gebroken pols ook niet prettig.
heb er nog tijden nachtmerries van gehad en heb nu behoorlijke littekens op mijn schouder, bovenarm en pols.
Ik werd trouwens wel éérste op die afstand
Geestelijk toen mijn oom overleed.. Ik was een jaar of 11/12
Gelukkig heb ik een zenuwbehandeling gehad, en is het allemaal weer voorbij
edit: Geestelijke pijn dus!
geestelijke pijn: toen mn broertje overleed
quote:OMG, ik lees erin dat het expres gebeurde. If so, wát een hufter!
Op woensdag 18 juni 2003 12:19 schreef lady-wrb het volgende:
toen mijn ex de kokende inhoud van de waterkoker over me heengooide.........
heb er nog tijden nachtmerries van gehad en heb nu behoorlijke littekens op mijn schouder, bovenarm en pols.
Geestelijke pijn: De pijn die ik nu voel
(en ook de pijn die ik voelde toen mijn Opa en Oma verloor respectievelijk 3 en 2 jaar geleden. Maar deze pijn was nog iets dragelijker dan de pijn die ik voelde toen mijn schoonmoeder overleed vorig jaar)
Boedhisten hebben gelijk als ze zeggen:"Het leven is een groot lijden."
Het ergste is dat we een groot deel hiervan zelf aandoen.
Zoals anderen ook al aanduiden heeft het veel te maken met denken.
Hoe meer je denkt hoe minder je doet, het beinvloed je emotie en je handelen.
Het enige wat je kan doen is proberen het overdadig denken onder controlle te krijgen.
Een filter om door de shit heen te kijken a.h.w.
De dingen die er in werkelijkheid niet toe doen moet je leren vergeten.
Ook moet je de gedachtes goed observeren en voelen wat ze met je doen.
Als je daar eenmaal van bewust bent dan kan je gaan proberen om de negatieve gedachtes te sturen zodat het uiteindelijk toch positief uit de bus komt.
Ik weet dat het niet makelijk lijkt, maar het is niet onmogelijk...
Ook is het van belang dat je positieve ervaringen gaat opdoen.
Op die manier creeer je een wereld om je heen waar het normaal is om leuke dingen te doen.
Dat houd je van het denken en geeft je positieve input, dan krijgen negatieve gedachten zowieso al minder kans.
Eigenlijk kan je lichaamlijke en geestelijke pijn niet met elkaar vergelijken.
Ook al gaan ze vaak hand in hand, het lichaam beinvloed immers de geest en vise-versa.
Persoonlijk vind ik mentale pijn het ergst, het is heel moeilijk te genezen en duurt erg lang.
Fysieke pijn kan ook heel heftig zijn.
Wat dat betreft zijn de heftigste pijnen die ik heb gekend eerder van ziektes dan van ongelukken.
Als je ooit mononucleosis, salmonella of een vete ontsteking hebt gehad dan weet je wat ik bedoel.
In dat geval werken medicijnen en pijnstiller heel erg goed.
Bij heftige pijn kunnen de pijnstillers van dusdanige aard zijn dat je je daardoor ook nogal klote voelt.
Maar da's beter dan die pijn die door merg en been gaat.