En lieverd, mocht jij het lezen, ik zou het op prijs stellen als je je reacties via mail/msn geeft, ik schrijf dit van me af, niet om je aan te vallen maar om mijn hart te luchten.
Het begon ongeveer 2 jaar geleden, toen ik via internet een meisje leerde kennen, waarmee het goed klikte. We leerden mekaar steeds beter en beter kennen.
In die tijd is me veel dingen over haar duidelijk geworden, met name problemen die ze had en de zelfhaat die het opleverde. Ik heb in die jaren veel met haar gechat, over dat en over andere dingen.
Pas na een tijdje vertelde ze me hoe oud ze was en het verschil was enorm. Maar ze wist me na een behoorlijke tijd er van te overtuigen dat dat niet in het nadeel hoefde te werken... Ik had er mijn twijfels over, maar na een lange periode zag ik in dat ze gelijk had.
We konden alles met mekaar bespreken. Of het nou ging over muziek, cultuur of over kaarsvet en handboeien... Maar ook over serieuzere zaken, dingen die ons leven beïnvloedden en dingen die haar maakte tot het "donkere" meisje dat ze was.
In die 2 jaar hebben we nachten gechat, we hebben alles met mekaar gedeeld, vreugde, verdriet en alle dingen die je met je beste vrienden kunt delen. En voor mijn gevoel werd ze ook een steeds betere vriendin. In het laatste jaar ben ik haar echt als beste vriendin gaan zien. En het was ons en onze omgeving duidelijk, alles kwam heel meant-to-be over. We leken echt voor mekaar geschapen.
Toen ze vroeg of ik een relatie met haar zou willen en ik daar aanvankelijk niet al te enthousiast over was, heeft ze me gevraagd na te denken wat me meer waard was. En uiteindelijk heb ik besloten het leeftijdsverschil te accepteren en ook de problemen die het met zich mee zou kunnen brengen. Niet zozeer door het verschil zelf, maar door de reacties die het op zou leveren. Maar vanaf dat moment was het zeker: ik koos voor haar.
Toch ging die relatie niet zoals het moest. We zagen mekaar zelden en daarnaast de eerste 2 maanden vertelde ik er niemand over, terwijl zij trots veel mensen vertelde dat ze verkering met me had. Dus na een maand of 1,5 vroeg ze me of ik me soms voor haar schaamde. Uiteraard niet en ik beloofde haar ook mijn vriendenkring op de hoogte te gaan stellen, maar ik wilde haar in de tussentijd wel ontmoeten. Ze was echter bang om tegen te vallen zoals ze zei en dus werd het steeds uitgesteld. Op een gegeven moment besloot ik het bekend te maken en mijn vrienden werden op de hoogte gesteld. Vanaf dat moment liep ik trots met mijn vriendin in mijn gedachten rond.
Maar het mocht niet lang duren, na 3 maanden verkering (en mekaar nog steeds niet gezien te hebben) zoende ze met een andere jongen. En ik begreep dat wel. We hadden mekaar niet gezien, ze kende mij amper, ik haar amper... We besloten toch maar af te spreken. En dat kwam er van, het werd heel gezellig 
Toch vertelde ze me dat de verliefdheid voor die jongen op dat moment voor haar meer betekende dan de liefde voor mij en ze wilde met hem verder. Wederom een begrijpelijk keuze die ik accepteerde.
In die periode veranderde er iets heftig. Ze besloot het contact geheel te verbreken. Mijn wereld stortte in.
Naast dat ze vertelde dat ze gewoon meer verliefd was op hem, vertelde ze me ook dat ze me nooit als vriend heeft gezien en nog erger, dat ze in het verleden niet echt wat aan me had gehad... Op dat moment zag ik die dingen als leugens, die haar moesten helpen het contact te verbreken. De belangrijkste reden op dat moment was namelijk het redden van de relatie met die andere jongen... Later ben ik ook daar aan gaan twijfelen.
Een dag nadat ze voor hem koos, maakte hij het uit...
In die 3 weken dat dit gebeurde had ik last van huilbuien, concentratiestoornissen en de andere dingen die samengaan met het verliezen van een relatie. Ik verloor in nog geen maand tijd bijna 10% van mijn lichaamsgewicht. Ademen doet me vandaag de dag nog pijn...
Wat ik nooit heb kunnen begrijpen, hoe kan een meisje dat 2 jaar lang m'n beste vriendin is geweest, waar ik echt van ben gaan houden, en die me tot het laatste moment heeft gezegd dat ze me niet kwijt wilde raken, me toch zo laten vallen?
Ben ik al die tijd alleen goed geweest om haar hart te luchten maar meer niet? Had ik niets mogen verwachten van een meisje die ik (ondanks dat we alles van mekaar weten) vrijwel alleen via internet ken?
Overreact ik nou, of ben ik echt in 3 weken verloren wat we in 2 jaar hadden opgebouwd?
Ik heb 2 jaar lang geleefd met de veronderstelling dat ik met haar verder zou gaan, ik heb 2 jaar geloofd in wederzijdse liefde, ik ben 2 jaar lang amper uitgeweest, omdat ik wist dat ze me in die weekenden wel eens nodig zou kunnen hebben. En ik voel me nu keihard gedumpt.
Veel vrienden die het verhaal kennen zeggen "get a life", maar zij was mijn leven, ze was alles waar ik de afgelopen 2 jaar in geloofde. Ze betekende meer voor me dan wat dan ook, m'n sport, m'n muziek, m'n werk, m'n vrienden, enz.. En nu heb ik het idee dat ik 2 jaar lang voor de gek ben gehouden en ik zo 2 jaar weg kan gooien.
Iedereen vertelt me dat ze mij niet verdient, dat ze me heeft gebruikt en dat ik haar maar moet vergeten, maar niemand ziet in dat ze 2 jaar lang alles is geweest waarvoor ik heb geleefd.
Als ik de kracht had gehad voor een wanhoopsdaad, had ik al lang niet meer geleefd en dat terwijl ik hiervoor nog nooit een seconde aan mezelf heb getwijfeld. Ik was zeker, misschien zelfs iets te, van mezelf.. En nu ben ik niets... Leeg... Een wrak...
Ik hoop zo dat ze bijdraait, dat ze er nu ook voor mij wil zijn, nu ik haar zo hard nodig heb... Ik heb er zelfs nog vertrouwen in dat het ooit goed komt en dat we mekaar weer gaan spreken of zelfs meer dan dat... Maar het doet zo'n pijn....
What a day for a daydream.
quote:Skip het intro. lees het laatste gedeelte en je weet meer...
Op woensdag 2 oktober 2002 20:13 schreef julekes het volgende:
ik wacht op de samenvatting
quote:eeuhm, tja, ken je lang wachten denk ik zo. maar zullen we eens een keer on-topic reageren.
Op woensdag 2 oktober 2002 20:13 schreef julekes het volgende:
ik wacht op de samenvatting
Wel ff wachten tot ik t gelezen heb
ik kan niet meer doen als je sterkte wensen en zeggen: "de pijn slijt"...
*knuffel geeft
7 Jaar lang uurlijk contact.
Sliep zelfs bij d'r in bed zo nu en dan.
Heel de familie kende ik.
En opeens. 'Nee, -bitch- is er niet. Ze is met -andere bitch- naar de stad'
PRECIES het smoesje wat wij altijd gebruikten als we iemand niet wilde spreken. En sindsdien heb ik haar nooit meer gesproken.
Is nu 2 jaar geleden. En ik betrapte me vandaag op het nog steeds tegen haar praten in gedachte. Tering... 
Het slijt wel en natuurlijk zo het fantastische zijn dat ze bijdraait.
je zult wel zien wat de toekomst je brengt
quote:goed plan
Op woensdag 2 oktober 2002 20:16 schreef Gertjuh.dot.TK het volgende:[..]
eeuhm, tja, ken je lang wachten denk ik zo. maar zullen we eens een keer on-topic reageren.
Wel ff wachten tot ik t gelezen heb
liefde moet van twee kanten komen (hier in NL tenminste, er zijn landen, waar ze daar iets anders over denken)
zij jullie relatie niet doorzetten, wat natuurlijk sneu is voor jou, maar ja het hele leven is sneu.
slikken, diep adem halen en move on
of je kan haar natuurlijk ook gaan stalken, maar of dat zo constructief is
What a day for a daydream.
Helaas heb ik ook een paar meisjes gekent die zichzelf haatte. En was zo erg dat die verschillende zelfmoordpogingen heeft gedaan en zichzelf verwond. Ik durft voluit te zeggen dat die gewoon voor 100% labiel is.
Maar allen hadden ze een overeenkomst. Zolang jij er altijd maar voor ze was, je niet alles van ze wist, en ze zeker niet confronteerde met hun zwakheden, waren ze je best vriendin (of zelfs meer). Maar zo snel ze iemand zagen die heel even leuker leek, of zosnel jij maar even een opmerking maakt over haar gedrag, schrijven ze je gelijk af.
Na meer dan eens m;n kop te hebben gestoten blijf ik nu dus definitief uit de buurt van meisjes met zelfhaat. Ik denk dat jij ongeveer dezelfde les heb geleerd als mij, alleen was die van jou misschien wat harder...
[Dit bericht is gewijzigd door BarBaar op 02-10-2002 20:22]
The inbetween is mine, I am mine
We have a blog! http://beurdy.xs4all.nl/blog
Ik snap het echt allemaal niet
Weet zelf hoe het is om je wereld te zien in storten. (2 weken geleden )
Ik wens je daarom ook veel sterkte toe enzo.
En ik hoop voor je dat ze bij draait, maar dan moet jij niet stil gaan zitten maar er iets aan proberen te doen.
BTW, mocht je ICQ / MSN(zie email in prof) hebben kan je kontakt opnemen hoor
[Dit bericht is gewijzigd door Gertjuh.dot.TK op 02-10-2002 20:25]
maar je hebt het heel mooi omschreven, stuur deze brief persoonlijk naar haar, en dan moet ze je wel begrijpen en in de ogen zien wat jij voor haar over hebt gehad!
misschien dat het helpt.
bij mijn eigen ervaringen heeft het toen ook geholpen 
alleen probeer een beetje postief te blijven, ook als is het moeilijk, anders ga je je nog ellendiger voelen!!
kop op!
quote:De reactie die ik daarop krijg is "waarom moet ik altijd een reden hebben voor mijn keuzes, waarom accepteert niemand mij gewoon?"
Op woensdag 2 oktober 2002 20:24 schreef excalibee het volgende:
maar je hebt het heel mooi omschreven, stuur deze brief persoonlijk naar haar, en dan moet ze je wel begrijpen en in de ogen zien wat jij voor haar over hebt gehad!
Net alsof je die keuze maar even kunt begrijpen...
Whatever. Je leert hiervan. Laat dat is waardevols zijn ipv iets waardeloos. Maar ik snap wat je voelt!
quote:dude, dit is echt zo verschrikkelijk ruk zeg. ik leef met je mee en denk aan je. misschien is dat een kleine troost.
Op woensdag 2 oktober 2002 20:12 schreef Empty_Words het volgende:
Ik open dit topic omdat ik iets van me af moet schrijven. Ik heb een anonieme kloon gebruikt en ik weet dat sommige mensen me zullen herkennen aan wat ik schrijf. Ik zou hen willen vragen mijn wens tot anoniem blijven te respecteren.En lieverd, mocht jij het lezen, ik zou het op prijs stellen als je je reacties via mail/msn geeft, ik schrijf dit van me af, niet om je aan te vallen maar om mijn hart te luchten.
Het begon ongeveer 2 jaar geleden, toen ik via internet een meisje leerde kennen, waarmee het goed klikte. We leerden mekaar steeds beter en beter kennen.
In die tijd is me veel dingen over haar duidelijk geworden, met name problemen die ze had en de zelfhaat die het opleverde. Ik heb in die jaren veel met haar gechat, over dat en over andere dingen.
Pas na een tijdje vertelde ze me hoe oud ze was en het verschil was enorm. Maar ze wist me na een behoorlijke tijd er van te overtuigen dat dat niet in het nadeel hoefde te werken... Ik had er mijn twijfels over, maar na een lange periode zag ik in dat ze gelijk had.
We konden alles met mekaar bespreken. Of het nou ging over muziek, cultuur of over kaarsvet en handboeien... Maar ook over serieuzere zaken, dingen die ons leven beïnvloedden en dingen die haar maakte tot het "donkere" meisje dat ze was.
In die 2 jaar hebben we nachten gechat, we hebben alles met mekaar gedeeld, vreugde, verdriet en alle dingen die je met je beste vrienden kunt delen. En voor mijn gevoel werd ze ook een steeds betere vriendin. In het laatste jaar ben ik haar echt als beste vriendin gaan zien. En het was ons en onze omgeving duidelijk, alles kwam heel meant-to-be over. We leken echt voor mekaar geschapen.
Toen ze vroeg of ik een relatie met haar zou willen en ik daar aanvankelijk niet al te enthousiast over was, heeft ze me gevraagd na te denken wat me meer waard was. En uiteindelijk heb ik besloten het leeftijdsverschil te accepteren en ook de problemen die het met zich mee zou kunnen brengen. Niet zozeer door het verschil zelf, maar door de reacties die het op zou leveren. Maar vanaf dat moment was het zeker: ik koos voor haar.
Toch ging die relatie niet zoals het moest. We zagen mekaar zelden en daarnaast de eerste 2 maanden vertelde ik er niemand over, terwijl zij trots veel mensen vertelde dat ze verkering met me had. Dus na een maand of 1,5 vroeg ze me of ik me soms voor haar schaamde. Uiteraard niet en ik beloofde haar ook mijn vriendenkring op de hoogte te gaan stellen, maar ik wilde haar in de tussentijd wel ontmoeten. Ze was echter bang om tegen te vallen zoals ze zei en dus werd het steeds uitgesteld. Op een gegeven moment besloot ik het bekend te maken en mijn vrienden werden op de hoogte gesteld. Vanaf dat moment liep ik trots met mijn vriendin in mijn gedachten rond.
Maar het mocht niet lang duren, na 3 maanden verkering (en mekaar nog steeds niet gezien te hebben) zoende ze met een andere jongen. En ik begreep dat wel. We hadden mekaar niet gezien, ze kende mij amper, ik haar amper... We besloten toch maar af te spreken. En dat kwam er van, het werd heel gezellig
Toch vertelde ze me dat de verliefdheid voor die jongen op dat moment voor haar meer betekende dan de liefde voor mij en ze wilde met hem verder. Wederom een begrijpelijk keuze die ik accepteerde.
In die periode veranderde er iets heftig. Ze besloot het contact geheel te verbreken. Mijn wereld stortte in.
Naast dat ze vertelde dat ze gewoon meer verliefd was op hem, vertelde ze me ook dat ze me nooit als vriend heeft gezien en nog erger, dat ze in het verleden niet echt wat aan me had gehad... Op dat moment zag ik die dingen als leugens, die haar moesten helpen het contact te verbreken. De belangrijkste reden op dat moment was namelijk het redden van de relatie met die andere jongen... Later ben ik ook daar aan gaan twijfelen.
Een dag nadat ze voor hem koos, maakte hij het uit...In die 3 weken dat dit gebeurde had ik last van huilbuien, concentratiestoornissen en de andere dingen die samengaan met het verliezen van een relatie. Ik verloor in nog geen maand tijd bijna 10% van mijn lichaamsgewicht. Ademen doet me vandaag de dag nog pijn...
Wat ik nooit heb kunnen begrijpen, hoe kan een meisje dat 2 jaar lang m'n beste vriendin is geweest, waar ik echt van ben gaan houden, en die me tot het laatste moment heeft gezegd dat ze me niet kwijt wilde raken, me toch zo laten vallen?
Ben ik al die tijd alleen goed geweest om haar hart te luchten maar meer niet? Had ik niets mogen verwachten van een meisje die ik (ondanks dat we alles van mekaar weten) vrijwel alleen via internet ken?
Overreact ik nou, of ben ik echt in 3 weken verloren wat we in 2 jaar hadden opgebouwd?Ik heb 2 jaar lang geleefd met de veronderstelling dat ik met haar verder zou gaan, ik heb 2 jaar geloofd in wederzijdse liefde, ik ben 2 jaar lang amper uitgeweest, omdat ik wist dat ze me in die weekenden wel eens nodig zou kunnen hebben. En ik voel me nu keihard gedumpt.
Veel vrienden die het verhaal kennen zeggen "get a life", maar zij was mijn leven, ze was alles waar ik de afgelopen 2 jaar in geloofde. Ze betekende meer voor me dan wat dan ook, m'n sport, m'n muziek, m'n werk, m'n vrienden, enz.. En nu heb ik het idee dat ik 2 jaar lang voor de gek ben gehouden en ik zo 2 jaar weg kan gooien.
Iedereen vertelt me dat ze mij niet verdient, dat ze me heeft gebruikt en dat ik haar maar moet vergeten, maar niemand ziet in dat ze 2 jaar lang alles is geweest waarvoor ik heb geleefd.
Als ik de kracht had gehad voor een wanhoopsdaad, had ik al lang niet meer geleefd en dat terwijl ik hiervoor nog nooit een seconde aan mezelf heb getwijfeld. Ik was zeker, misschien zelfs iets te, van mezelf.. En nu ben ik niets... Leeg... Een wrak...Ik hoop zo dat ze bijdraait, dat ze er nu ook voor mij wil zijn, nu ik haar zo hard nodig heb... Ik heb er zelfs nog vertrouwen in dat het ooit goed komt en dat we mekaar weer gaan spreken of zelfs meer dan dat... Maar het doet zo'n pijn....
quote:Hoe moet ik zo kunnen denken over iemand waar ik 2 jaar mee omga, waar ik dik anderhalf jaar ontzettend van hou?
Op woensdag 2 oktober 2002 20:28 schreef drugsgebruiker het volgende:
Let the bitch bleed... ehm be.
quote:tuurlijk accepteer jij haar keuze (met moeite uiteraard), maar het zou wel fijn zijn als ze je even uitlegt precies waarom...daar heb je recht op!
Op woensdag 2 oktober 2002 20:26 schreef Empty_Words het volgende:[..]
De reactie die ik daarop krijg is "waarom moet ik altijd een reden hebben voor mijn keuzes, waarom accepteert niemand mij gewoon?"
Net alsof je die keuze maar even kunt begrijpen...
ook als is het alleen om haar te laten weten wat jij er bij voelt, ik weet niet hoe oud ze is maar als zij zon reactie geeft, lijkt ze meer op een puber... (en is ze volgens mij nog veels te veel met haar eigen ik bezig!)
quote:Tja, kijk naar de naam alleen al. Zegt al genoeg over het verstand van dat persoon. En zo denken kan je niet nee, was t soms maar zo.
Op woensdag 2 oktober 2002 20:30 schreef Empty_Words het volgende:[..]
Hoe moet ik zo kunnen denken over iemand waar ik 2 jaar mee omga, waar ik dik anderhalf jaar ontzettend van hou?
quote:Iedereen gokte haar altijd rond de 18, zowel kwa uiterlijk als gedachten enzo...
Op woensdag 2 oktober 2002 20:32 schreef excalibee het volgende:
ook als is het alleen om haar te laten weten wat jij er bij voelt, ik weet niet hoe oud ze is maar als zij zon reactie geeft, lijkt ze meer op een puber... (en is ze volgens mij nog veels te veel met haar eigen ik bezig!)
Nu weet ik weer waarom ze pas 14 is
quote:14-22, ten tijde van de relatie zelfs 13-22... Het lijkt ziek, maar als je het hele verhaal leest, begrijp je me misschien...
Op woensdag 2 oktober 2002 20:34 schreef nozem het volgende:
Dat is heel erg klote, mag ik trouwens vragen hoe oud zij is en hoe oud jij bent? misschien schept dat enige duidelijkheid in de zaak.
quote:14? mijn hemel. en jij 22?
Op woensdag 2 oktober 2002 20:35 schreef Empty_Words het volgende:[..]
14-22, ten tijde van de relatie zelfs 13-22... Het lijkt ziek, maar als je het hele verhaal leest, begrijp je me misschien...
quote:weet je nou wat het met pubers is, ze kunnen spontaan veranderen in de pubertijd en helemaal veranderen (innerlijk, uiterlijk etc.)
Op woensdag 2 oktober 2002 20:35 schreef Empty_Words het volgende:[..]
14-22, ten tijde van de relatie zelfs 13-22... Het lijkt ziek, maar als je het hele verhaal leest, begrijp je me misschien...
ik denk zelf dat het nie meer goed komt, ik hoop het wel, maar ze is puber...........
ben geen expert duz weet het verder nie.
quote:Het klinkt als een dooddoener en je zult er waarschijnlijk niks aan hebben, maar aangezien ze nog zo jong is hebben jullie hele andere ideeen over hoe een relatie in elkaar steekt.. Je mag dit haar dus niet kwalijk nemen vind ik..Het is per slot van rekening eigenlijk nog een kind. Misschien draait ze wel weer bij maar dan vind ik 14 en 22 een erg groot verschil..
Op woensdag 2 oktober 2002 20:35 schreef Empty_Words het volgende:[..]
14-22, ten tijde van de relatie zelfs 13-22... Het lijkt ziek, maar als je het hele verhaal leest, begrijp je me misschien...
|
|
