Fahrenheit 9/11 #3

quote:

Op maandag 19 juli 2004 18:58 schreef Verbal het volgende:

[..]


[..]

Jongens, jongens toch... rustig, want anders bezeer je je nog...

Nergens zeg ik dat ik vindt dat 'het doel de middelen heiligt'.

Ik verbaas me er alleen oprecht over hoe mensen volledig over de zeik gaan over deze film, terwijl men toch vrij essentiële zaken als hoe meneer Bush de wereld 'runt' met minder energie ter sprake neigt te brengen. Ik vind het laatste WEL van een wat andere en belangrijker orde.

V.

quote:

Fahrenheit 9/11
Geplaatst op 20-07-2004 om 22:45 door Kenji

Regie: Michael Moore


Voor Michael Moore heiligt het doel de middelen. In zijn ogen is president George W. Bush een leugenaar, een dief (van het presidentschap) en een moordenaar, wiens kansen op herverkiezing zover mogelijk gereduceerd dienen te worden, op wat voor manier dan ook. Om zoveel mogelijk aan dit doel bij te dragen heeft Moore zijn nieuwste film, Fahrenheit 9/11, als politiek wapen ingezet. De film, die in de VS alle verwachtingen (wat bezoekersaantallen betreft) heeft verpletterd, is een propaganda-instrument en kan alleen met een flinke dosis fantasie nog een documentaire worden genoemd. Journalistieke principes zoals hoor en wederhoor, en context, worden openlijk met voeten getreden om van Bush een karikaturaal portret te schilderen, een cinematografische spotprent waaruit George Junior als een compleet incompetente, gewetenloze joker naar voren komt. Of alles wat Moore in deze film naar voren brengt de waarheid reflecteert, is irrelevant geworden. De waarde en het belang van Fahrenheit 9/11 zullen worden bepaald door het politieke effect dat Moore’s propaganda sorteert, en door de vraag die iedere kijker zichzelf zal moeten stellen: heiligt dit doel inderdaad deze middelen?

De premisse van deze film is duidelijk: alles aan George W. Bush en zijn presidentschap is nep. Bush heeft zijn overwinning op Al Gore destijds op oneerlijke wijze verkregen en iedereen heeft hem ermee laten wegkomen. Aan het begin van de film zit één van de sterkste fragmenten, waarin voornamelijk zwarte leden van het Huis van Afgevaardigden proberen een officiële aanvechting van de kiesresultaten van de grond te krijgen. Slechts één handtekening van een senator is hiervoor vereist, maar geen enkele senator geeft thuis – ook de Democraten niet. Eenmaal in het zadel gooit Bush er met de pet naar, al ligt er meer dan genoeg werk op hem te wachten. Hij krijgt zijn wetten niet doorgedrukt, de Senaat wordt een Democratisch bolwerk, zijn populariteit daalt, en wat doet de president? “With everything going wrong, he did what any of us would do”, sneert Moore in zijn voice-over, “he went... on vacation.”

En dan breekt 11 september 2001 aan. Iedereen zal onderhand hebben gehoord van de amateurbeelden waar Moore de hand op wist te leggen, waarop te zien is hoe Bush zeven minuten lang niets doet, nadat hij heeft gehoord dat het tweede vliegtuig zich in het WTC heeft geboord. Moore vergroot het gezicht van de president uit, zodat de verbijsterende leegte achter diens ogen onontkoombaar is, en levert de genadeklap door er een innerlijke monoloog bij te bedenken: ”Was it the guy [Saddam] my daddy’s friends delivered a lot of weapons to? Was it that group of religious fundamentalists [de Taliban] who visited my state when I was governor? Or was it the Saudis? Damn, it was them.”
Dat is het startpunt van Moore’s eigenlijke exposé. Bush, zo betoogt hij, had helemaal geen zin om achter Osama bin Laden aan te gaan, vanwege de nauwe banden die al decennia lang bestaan tussen de families Bush en Bin Laden. De letterlijk biljoenen dollars, die door onder anderen de Bin Ladens in het Amerikaanse bedijfsleven én in de carrières van beide Georges zijn gepompt, hebben de Saoedi’s binnen de VS verzekerd van een vrijwel onaantastbare positie. Dus terwijl Bush deed alsof hij met een (veel te kleine) troepenmacht in Afghanistan achter Osama aanging, hield hij belangrijke Saoedi’s in Amerika de hand boven het hoofd en stond ze toe het land per vliegtuig te verlaten toen het Amerikaanse luchtruim officieel nog gesloten was. Stap twee voor Bush en het militair-industriële complex: het aangrijpen van alle schitterende kansen die door ‘nine-eleven’ waren gecreëerd. Niet alleen kon de – kunstmatig hooggehouden – massahysterie over terrorisme worden gebruikt voor het doordrukken van de Patriot Act (een wet die in de naam van terrorismebestrijding de inperking van enkele fundamentele burgerrechten toestaat), maar met een beetje kwade wil kon het Amerikaanse volk er ook van overtuigd worden dat Osama en Saddam Hoessein twee handen op één buik waren. En lag de weg open naar een tweede Golfoorlog, die tot doel zou hebben om de immense Irakese oliereserves te ontsluiten voor wat Bush zelf de “haves and have-mores” noemt… aldus Michael Moore. Zo kon het gebeuren dat een nationale tragedie werd misbruikt om Amerikaanse troepen een oorlog in te sturen, die zogenaamd werd gevoerd om Saddam zijn ‘weapons of mass destruction’ te ontfutselen, maar in feite een afschuwelijke farce was.

OK, duidelijk genoeg. George W. Bush is een onbetrouwbare, door en door cynische klootzak zonder hersens. Ondanks Moore’s bewust eenzijdige portrettering van Bush, spreken de onnozelheid, de arrogantie en de oppervlakkigheid die de Amerikaanse president in deze film aan de dag legt voor zichzelf. En een boef als Rumsfeld verdient het om zijn gelul over de ‘menselijkheid’ van zogenaamde precisiebombardementen geflankeerd te zien door beelden van uiteengereten Irakese burgers. Ja, de de wereld is waarschijnlijk beter af als Bush bij de komende presidentsverkiezingen het onderspit delft.
Maar dat Moore gelijk heeft over zijn president betekent nog niet dat Fahrenheit 9/11 een goede film is, wat ze in Cannes ook mogen beweren. Zoals gezegd is deze film geen journalistiek produkt, maar een politiek instrument: het is belangrijker een bepaald effect te sorteren, dan om het betoog feitelijk te doortimmeren. Waar de historische banden tussen de Bushes en de Bin Ladens aannemelijk worden gemaakt door middel van data, cijfers en documenten (het werk van schrijver Craig Unger), daar bestaat bijvoorbeeld het segment over de bewust gecreëerde angst voor nieuwe aanslagen geheel uit los zand. Want wat krijgen we te zien: een psycholoog die uitlegt dat mensen het eenvoudigst onder controle te brengen zijn als je ze bang maakt, afgewisseld met nieuwsbeelden van verschillende terrorisme-waarschuwingen. Kunnen we hieruit concluderen dat al die alarms nep waren, één en al sinistere manipulatie van de regering? Volgens Moore wel; iedereen met een beetje kritisch vermogen zal daar anders over denken. En wat illustreert de soundbite van Britney Spears (“I think we should just trust our president in every decision that he makes”) anders dan Moore’s uiterste selectiviteit in het tonen van voor- en tegenstanders van het regime?

Ook wanneer je de film beoordeelt als propagandamateriaal blijft hij niet zonder meer overeind. Moore heeft een aantal indrukwekkende verhalen te vertellen, met name dat van Lila Lipscomb, de trotse en patriottistische vrouw die haar familie beschouwt als “part of the backbone of America”, en die zwaar gedesillusioneerd raakte in haar regering nadat haar zoon in Irak sneuvelde. Weinig mensen zullen het droog houden bij het fragment waarin zij de laatste brief voorleest die haar zoon schreef, uiting gevend aan zijn eigen woede jegens Bush en zijn leugens. Maar talrijker zijn de ietwat nietszeggende segmenten (over een ondergesubsidieerde grenswacht, of over een bejaarde die de FBI op bezoek krijgt) die de centrale boodschap eerder vertroebelen dan ondersteunen.

Als spotprent scoort Fahrenheit 9/11 nog de meeste punten. Moore beschikt over een heerlijk venijnig gevoel voor humor en heeft in George W. zijn ideale slachtoffer gevonden: een zelfingenomen, leeghoofdige boerenlul die bij iedere poging om iets diepzinnigs te zeggen over zijn woorden struikelt. De manier waarop Moore de draak steekt met Bush’ cowboy-retoriek tijdens de jacht op Osama (“We’re gonna smoke him out!”) is om je te bescheuren. Daar ligt de grote kracht van Michael Moore: in de overdrijving, de uitvergroting en de simplificatie.
Het probleem is dat Moore uiteindelijk niet wil dat die aspecten in ogenschouw worden genomen; hij afficheert Fahrenheit 9/11 voornamelijk als de uiteenzetting van een onaanvechtbare waarheid. Niet voor niets presenteert hij op zijn website een ‘Factual Back-Up’ van de feitelijke beweringen in de film. Maar dat zijn feitjes kloppen doet niets af aan de eenzijdigheid van zijn verhaal, en vertelt je als kijker geen klap over de betrouwbaarheid van de conclusies die Moore trekt.
Fahrenheit 9/11 is een bot politiek slagwapen, en daarmee uiterst geschikt voor de Amerikaanse arena, waar nuance en objectiviteit kansloos lijken. Zoals het zich nu laat aanzien, is het mogelijk dat Moore’s film inderdaad van grote invloed zal zijn op de komende presidentsverkiezingen. Daarmee zou het een uiterst belangrijke film zijn. Maar een goede film? Nee.

bron: filmtotaal.nl

quote:

Provocateur Moore neemt het niet zo nauw
door Willem Schouten

Gouden Palm in Cannes. Recordopbrengsten in Amerika. Het is meesterprovocateur Michael Moore weer gelukt. Fahrenheit 9/11 is een fenomeen.

Moore begint sterk. Hij vertelt dat Bush in de eerste maanden van zijn presidentschap, voor de fatale aanslagen van 9/11 dus, veertig procent van zijn tijd vakantie vierde. Over terrorisme maakt hij zich op dat moment opmerkelijk weinig zorgen. Na een korte opmerking op een golfbaan dat terreur te vuur en te zwaard bestreden moet worden snijdt hij pogingen van journalisten tot doorvragen af door te roepen dat ze vooral goed naar zijn volgende swing moeten kijken. Het blijkt een mooie klap, maar het geeft vooral aan hoe lichtvaardig 'machtigste man ter wereld' de problemen van die aardbol wegschuift.

Het geeft tegelijkertijd aan hoe manipulatief Moore te werk gaat. Want de documentairemaker verzwijgt dat Bush hier niet reageert op de aanvallen in New York of tegen andere Amerikaanse doelen. Maar op een aanslag op een bus in Israël. Die informatie doet niets af aan het cynisme van Bush, met zijn gekluns en gestotter een dankbaar doelwit, maar plaatst alles wel in een ander daglicht.

Zo zijn er tal van voorbeelden in Fahrenheit 9/11. Moore poogt connecties te leggen tussen de familie Bush en de Bin Ladens. Deze Saoedische dynastie bracht naast Osama een reeks zakenlieden voort die als clan miljarden waard zijn. Leden van de roemruchte familie mochten de dag na de aanslagen ongehinderd Amerika verlaten. Vreemd inderdaad. Maar daaruit trekt Moore de conclusie dat Bush bewust slechts halfslachtige pogingen deed Osama Bin Laden in Afghanistan op te sporen. Dat lijkt echt een hinkstapsprong te ver.

Ook zijn stelling dat Bush en consorten doelbewust een klimaat van angst en paranoia promoten om zo geld te verdienen aan wapenhandel, maakt hij nooit hard. Moore bezoekt een soort hulpsheriff met jeugdpuistjes die in zijn eentje de halve kustlijn van Oregon moet bewaken. Belachelijk natuurlijk. Maar is het wereldwijde terrorisme daarmee een hersenspinsel van Bush?

Op zijn best is Moore uiteindelijk als hij er persoonlijk op uit gaat. Hij volgt enkele manipulatieve legerrekruteurs, bezoekt de moeder van een soldaat in Irak en vraagt senatoren hun zonen op te geven voor de oorlog. Het levert humor en soms hartverscheurende beelden op. Vooral als de aanvankelijk patriottische vrouw haar zoon verliest en in haar pijn en frustratie de 'oorlogspresident' als schuldige aanwijst.

Fahrenheit 9/11 is een knap gemaakte film en Moore scoort de nodige punten tegen Bush en co. Ook ons land krijgt een vermelding, wij worden als verdwaasde hasjrokers genoemd die zich hebben laten meelokken in de Irakcoalitie. Die kan Balkenende in zijn ongetwijfeld van stickies uitpuilende zak steken. Een documentaire op zoek naar waarheid in een wereld vol propaganda en misleiding kun je Fahrenheit desalniettemin nauwelijks noemen. Moore manipuleert gewoonweg zelf al te veel. In Cannes gaf de filmmaker toe dat zijn hoogste doel is Bush van herverkiezing afhouden. Niks op tegen natuurlijk voor het hevig gepolariseerde politieke klimaat in de Verenigde Staten, maar houd het wel in je achterhoofd.

in SP!TS op donderdag 22 juli 2004.

quote:

Niets nieuws in Fahrenheit 9/11

Wat kun je nog schrijven over een film die als documentaire de Gouden Palm wint in Cannes, de tegenwerking van de ‘Bush-administration’ met de ogen dicht weerstaat en, als documentaire, de bezoekersrecords breekt in de VS? Gaan zien die film? Verplichte kost? Maar zeker ook, niets nieuws onder de zon?

Verbaasde Michael Moore enkele jaren geleden de filmwereld en de National Rifle Association (NRA) in het bijzonder nog met zijn aanklacht tegen de Amerikaanse voorliefde voor geweren in Bowling for Colombine. Met Fahrenheit 9/11 onderhoudt Moore vooral, maar herhaalt hij zichzelf ook nogal. Misschien komt het omdat de succesregisseur in de tussentijd twee boeken (Stupid White men en Dude where’s my country) en een televisieserie over ‘zijn’ Amerika heeft gemaakt, dat we het Michael Moore-trucje onderhand kennen en door de overvloed aan anti-Bushboeken ook zijn in Fahrenheit 9/11 aangedragen feiten nu wel weten. Wat vertelt Moore ons dan in deze film? Nou bijvoorbeeld dat George Bush (met hulp van zijn grote broer Jeb) in Florida de verkiezingen heeft gestolen en dat geen enkele senator de protesten van de burgers van Florida wilde ondersteunen. Dat zijn familie wel erg grote vriendjes is met die van Osama bin Laden. Dat George W. tijdens een bezoekje aan een basisschool in Florida op 11 september 2001 na het vernemen van de ramp in New York ruim zeven minuten lang het kinderboek My Pet Goat bleef voorlezen en verder geen actie ondernam. Dat Halliburton, het bedrijf waar vice-president Dick Cheney de baas was, grof geld verdient aan de oorlog in Irak. Dat de Amerikaanse jongens daar sterven voor een zinloze zaak. En dat allemaal met handig knip- en plakwerk uit de diverse televisiejournaals en eigen opnames, treffend ondersteund door dan weer grappige en zo nodig pompeuze dramatische muziek. Wat is er dan zo belangwekkend aan deze documentaire? Nou, bijvoorbeeld dat hij nog eens benadrukt dat er ook mensen beter worden van het oorlogje voeren, maar niet de familie van al die militairen die naar Afghanistan of Irak worden gestuurd. Maar eigenlijk wisten we dat allemaal ook al. Daarnaast kan Moore ook niet helemaal kiezen wie nou de bad guy is (erg belangrijk in de Amerikaanse cinema). Natuurlijk Bush en zijn trawanten, maar ook iedere andere politicus en ieder familielid van Bin Laden? En die militairen die ook geen idee hebben wat ze nu eigenlijk doen in Irak, behalve dan natuurlijk hun familie (zoals die van Lila Lipscomb), zodra hun zoon gestorven is? Moore weet te entertainen met Fahrenheit 9/11 en ook met mokerslagen de Bush-regering in een kwaad daglicht te stellen, voor al diegenen die de afgelopen drie jaar het nieuws niet hebben gevolgd. Maar hij weet in deze twee uur durende aanklacht nergens te verrassen en dat is een beetje een zwaktebod.

Luc Wierts

Bron: Metro

quote:

Op donderdag 22 juli 2004 13:00 schreef IPdaily het volgende:

[..]

Neemt niet weg dat ik me hoogst waarschijnlijk prima ga vermaken met deze film.
Zeker na de afgelopen jaren vol bush-oorlogs-retoriek. Zoals in de review te lezen is, wordt bush op eenzelfde wijze zwart gemaakt als hijzelf, bij Saddam heeft toegepast.

quote:

Op donderdag 22 juli 2004 13:08 schreef IPdaily het volgende:

[..]

So, volgens bush was hij de schuldige achter 911