[Centraal] Het grote S.S.LAZIO topic

quote:

Op zondag 5 december 2004 15:23 schreef Praag het volgende:
1-0 voor tegen Juve.

quote:

Caso apologises to Lazio fans

Rumours that Mimmo Caso will be fired next week continue, but in the meantime the Lazio boss has had to apologise to angry supporters.

The club has been under a self-imposed press silence for a month and that ended on Saturday with their 3-3 draw against Lecce. Caso’s first comments were memorable as he suggested, “groups of fans staged a pre-meditated public attack on me.”

Caso was welcomed as their new tactician in the summer after leading the youth team to success, but recent results and his insistence on leaving Paolo Di Canio on the bench led to a split with the powerful Ultra’ movement.

President Claudio Lotito and fan favourite Di Canio worked to set up a meeting with these leaders and Caso has now extended his apology publicly.

“Aware of the anger created among Lazio fans by my comments after the Lecce game,” read his official statement, “I met with their representatives yesterday to explain the misunderstanding I involuntarily provoked.”

“I felt it necessary to give them my apologies for having created this situation and I extend that to all Biancocelesti fans. I renew my hope that, regardless of my own position, they will continue to give their close unconditional support to the club and squad so that Lazio can get the best results.”

This last sentence is particularly telling, as it hints at a near future without Caso involved in the team affairs.

The next few days will be decisive, as new director of sport Gabriele Martino was officially placed in charge today and it is up to him to evaluate Caso’s situation.

Initial reports of a move for ex-Siena Coach Giuseppe Papadopulo seem to have crumbled as he demanded an 18-month contract rather than one until the end of this season. This puts former Torino and Reggina man Giancarlo Camolese – who has already worked with Martino at the Stadio Granillo – in pole position should Lazio fail to beat Udinese on Sunday.

quote:

Caso to learn his fate

Lazio have announced that they will soon make a decision on the future of boss Domenico Caso.

"I can assure everyone that we will make things clear regarding our Coach in the near future," said new sporting director Gabriele Martino.

Caso is being heavily tipped to be sacked after a string of unimpressive results at both home and abroad.

President Claudio Lotito added fuel to the fire himself last week when he announced that Martino would now decide whether to keep the tactician or not.

"But my job is not just to sack or confirm the Coach," the former Reggina official added at his media presentation.

"As soon as I stepped foot in Rome I instantly understood the difficult situation which Caso is in. No Coach in the world can win on his own."

Martino then hinted that there could be some drastic changes to the squad during the January transfer window.

"Our League position is not very impressive but I don’t believe that Caso is the only man to blame for that," he added.

"Perhaps the squad needs remodelling. We certainly don’t need players who have no intention of staying at this club. We require men who work hard."

Whispers suggest that Caso will be dismissed if the capital club fail to pick up a decent result at Udinese on Sunday.

Former Torino and Reggina boss Giancarlo Camolese is in contention to take over.

quote:

Maifredi set for Lazio

Gigi Maifredi is understood to be on the verge of replacing Domenico Caso as Lazio boss.

The capital club yesterday confirmed that a Coaching change would soon occur and Maifredi is favourite to take over.

Reports in Italy on Thursday evening suggest that Maifredi has been handed the job, even if no official announcement has been made.

The former Bologna and Juventus tactician is set to be handed a contract until June 2005, worth around Ł70,000.

quote:

Di Canio questions Totti

Lazio ace Paolo Di Canio has spiced up the capital derby by taking a swipe at Roma captain Francesco Totti.

The former West Ham player seemed to question Totti’s love for the Giallorossi shirt, after the No 10 recently stated that he would only remain if the club could battle for major honours.

"The symbol says that he will leave if he’s not happy with the team, I think that is annoying for the Roma fans," Di Canio told Sky.

"It is different for me. I’ve lost money by moving here but I have gained in happiness," he added.

"I have never asked anything from the club because playing for Lazio is the best thing there is."

Di Canio, who used to watch Lazio as a boy, took a massive pay-cut in the summer when he left Charlton Athletic.

"Even if Lazio were relegated or went bust, the club would still remain the most beautiful thing in the world for me," noted the attacking midfielder.

"There are other players who evidently don’t consider their clubs to be so important and that is why they are asking for new players..."

quote:

Voetbalstad Rome: Van Latium tot Lazio

Alle wegen leiden naar Rome, ook die van het voetbal. Voor een perfecte combinatie van geschiedenis en voetbal moet je in Rome zijn, en nergens anders.

Al in de Klassieke Oudheid was Rome één van de grootste sportcentra in de wereld. De Romeinse keizers bedaarden het volk door het organiseren van de alomgekende “brood en spelen” in verschillende amfitheaters, waarvan het Colosseum ongetwijfeld het bekendste is. In het immense Romeinse kroonjuweel moesten gladiatoren elkaar bekampen, enkel en alleen om het volk te vermaken. De gladiatoris werden in sportscholen klaargestoomd, om uiteindelijk hun bloed te laten vloeien voor de keizer en het volk. Het Colosseum was trouwens meer dan dat. In een mum van tijd kon men het strijdperk omtoveren in een gigantisch bad, om daarin een levensechte zeeslag te organiseren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het Colosseum, in die tijd een technisch hoogstandje, tot op de dag van vandaag nog vaak gebruikt wordt als voorbeeld voor verschillende sport- en voetbalstadions.

Mooie liedjes duren niet lang, zo ook in het Romeinse Rijk. Langzamerhand brokkelde het West-Romeinse Rijk uiteen. Verschillende andere naties maakten zich gedurende korte periodes meester van de Italiaanse stad, waaronder ook Karel de Grote. Uiteindelijk kwam Rome in handen van de paus. Toch ging het niet goed met de Romeinen. In de Middeleeuwen werd het volk getroffen door plagen, oorlogen en plunderingen. Gelukkig kwam de stad er toch bovenop. In 1870 voegde Rome zich bij het Koninkrijk Italië, om meteen de rol van hoofstad in te nemen. Het is in die periode dat ons voetbalverhaal begint.

Op 9 januari 1900 organiseert de militair Luigi Bigiarelli een ontmoeting op de beroemde Piazza della Libertŕ. Hij en zijn negen kameraden nemen een historische beslissing in de Romeinse sportgeschiedenis. Op eigen houtje stichten ze de Societŕ Podistica Lazio, met de historische woorden “We mogen de Urbs Aeterna, de eeuwige stad, niet vergeten. We moeten een naam met betrekking tot Rome, maar die tegelijkertijd ook gaat over dingen buiten Rome. Daarom noemen we onze club Lazio, naar de regio waarin Rome ontstaan is”. Lazio was dus een heel logische keuze. Al van in de Klassieke Oudheid spraken de Romeinen over Latium om hun gebieden aan te duiden. Bovendien had die naam een dubbele betekenis. De 'lat' was een Indo-Europees begrip, dat we letterlijk kunnen vertalen als 'wijd'. Zo konden de stichters meteen hun ruimdenkende, onbekrompen gedachten uitdrukken.

Toch begint Lazio niet als voetbalcub. De eerste twee jaar beperken de stichters zich tot het deelnemen aan marathons. De kleuren die ze daarvoor gebruikten, waren hemelsblauw en wit, geďnspireerd op de Griekse vlag, die symbool stond voor de Olympische Spelen. De club heeft haar bijnaam biancocelesti, letterlijk 'de withemelsblauwen', te danken aan deze kleuren.

Op 21 juli 1900 nemen de mannen voor het eerst deel aan een marathon. Een datum die niet toevallig gekozen was, want de legende vertelt dat de stad Rome op de 21e juli van het jaar 753 voor Christus gesticht werd door de tweeling Romulus en Remus. Het bracht hen geluk, want Lazio won meteen de prijs voor “het beste team in de marathon”.

Ondertussen groeit de club verder en verder. De leden beginnen gebruik te maken van het Piazza D'Armi, het eerste stadion van Lazio. Al gauw kwamen er ook zwem- en roeiafdelingen, die hun kunstjes toonden op de Tiber.

Pas na twee jaar maakt de club voor het eerst kennis met het voetbal. In andere Italiaanse steden als Turijn en Genua is men al jaren verslaafd aan het populaire balspelletje, maar in de hoofdstad zelf heeft men nog nooit van voetbal gehoord. Tot op die ene dag, waarop Bruno Seghettini aanklopt bij Lazio. Seghettini stelt zich voor als een lid van Racing Club de Paris. Wanneer de man vraagt naar Lazio's voetbalcapaciteiten, weten de Italianen helemaal niet waarover hij het heeft. Uiteindelijk haalt Seghettini een voetbal – de eerste in Rome – tevoorschijn. De mannen van Lazio zijn meteen verkocht. Ze beginnen onderling wedstrijdjes te spelen. Andere tegenstanders waren er niet, want in heel Rome had nog nooit iemand van voetbal gehoord.

Uiteindelijk vindt Lazio dan toch een tegenstander. Enkele leden scheiden zich af van de club en richten zelf een vereniging op onder de naam Societŕ Sportiva Virtus. De term “virtus” verwijst naar de dapperheid en de sterkte van de club. Op 16 mei 1902 komt het tot een confrontatie tussen de twee: de allereerste derby uit de Romeinse geschiedenis.
Lazio bracht vanzelfsprekend elf spelers tussen de lijnen. Enkelen daarvan waren ook bij de stichting van de club aanwezig. De sterspeler van het toenmalige Lazio was ongetwijfeld Sante Ancherani. Gedurende de hele eerste helft werd de man het scoren belet door tegenstander Cammarota, die het niet kon nalaten om Ancherani af te stoppen met enkele stevige fouten. Dat kwam hem duur te staan, want tijdens de rust werd hij aangevallen door Zangrilli, een goede vriend van de oprichter van de club. Zangrilli neemt Cammarota bij de baard om hem duidelijk te maken dat hij Ancherani met rust moet laten. Met succes, want Cammarota zal na de rust de partij beslissen door drie keer te scoren. Sindsdien staat Zangrilli bekend als de eerste Laziale, de eerste supporter van Lazio.

Al gauw groeien de biancocelesti uit tot de grootste voetbalclub in Rome en omstreken. In 1907 maakt de rest van Italië kennis met Lazio, wanneer de club haar eerste prijs verovert. In Pisa wordt in een hoogaangeschreven toernooi afstand genomen van zowel Lucca, Livorno als Pisa zelf. Ondertussen is Lazio al verhuisd naar een ander stadion. In 1906 neemt men afscheid van het Piazza d'Armi en trekt men naar het meer westelijke Campo dei Daini.

In 1913 doet Lazio voor het eerst mee aan de toen nog onprofessionele en vooral chaotische nationale competitie. De Romeinen boeken meteen heel wat succes. Enkel het ijzersterke Pro Vercelli doet beter. In de finale verloor Lazio met 6-0 van Pro. Een jaar later zou de ploeg dan weer de eindstrijd verliezen van Casale, dit keer met 7-1 en 2-0. Niettemin kon de pret van de Laziale niet op, getuige daarvan het nieuwe stadion. In 1913 verhuisde Lazio immers naar het Rondinella, midden in de gekende supporterswijk Parioli.

Toch kwam het nieuwe stadion op het slechtst mogelijke moment. De eerste wereldoorlog zou van 1914 tot 1918 niet alleen het hele voetbal, maar ook miljoenen mensenlevens stilleggen.

In 1918 kwam er een eind aan het jarenlange leed. De Italiaanse competitie werd langzamerhand terug opgebouwd. In 1923 bereikte Lazio voor de derde keer in haar bestaan de finale. Opnieuw werd verloren, ditmaal van Genua. In die tijd werd ook voor het eerst een speler van de Romeinen opgeroepen voor het Italiaanse nationale elftal. Bernardini kreeg als eerste de kans om van het internationale voetbal te proeven.

Ondertussen staat heel Rome op z'n kop. In 1922 grijpt Benito Mussolini de macht na zijn beroemde 'Mars op Rome'. De komst van Il Duce had ook ingrijpende gevolgen voor Lazio zelf. De fascistische dictator was bijna bij elke wedstrijd van de Romeinse club aanwezig, aangetrokken door de arend in het clublogo van Lazio, die ook op de uniformen van Mussolini's leger terug te vinden was. In 1927 liet Mussolini het Stadium Nazionale ombouwen tot het Stadio PNF, voluit Stadio Partito Nazionale Fascisti, het nationale stadion van de fascisten. In 1931 verhuisde Lazio naar dat stadion. De link tussen extreem-rechts en Lazio was nooit zo duidelijk als toen.

Mussolini wist van geen ophouden. Het Stadio PNF alleen was niet genoeg. Hij liet in de omgeving een groot forum voor de sport bouwen. In 1932 werd het forum voorgesteld onder de naam Foro Mussolini. Zwemmers, gymnasten, atletiekbeoefenaars en een hoop anderen kunnen terecht in de nieuwe wijk, waar sport centraal staat. Het plan van Mussolini bevatte ook de bouw van een enorm stadion, dat plaats zou bieden aan 100.000 toeschouwers: het Stadio dei Centomilia (letterlijk: het stadion van 100.000). De bouw van de voorloper van het huidige Stadio Olimpico werden echter onderbroken door de tweede wereldoorlog.

Van Latium tot Lazio: Deel 2

Het was trouwens in die vooroorlogse periode dat er in Rome een tweede grote voetbaclub ontstond. In 1927 wilde de fascistische partij één grote Romeinse voetbalclub oprichten. Alle andere voetbalclubs, waaronder Lazio, moesten daarvoor de krachten bundelen. Vreemd genoeg weigerde Lazio als enige. Alba (tweede in de competitie van '25 en '26), Roma FBC, ProRoma en Fortitudo (tweede in '22) deden wel mee. Zij vormden samen Associazoni Sportiva Roma, of simpelweg AS Roma.

AS Roma nam bij haar ontstaan haar intrek in het Moto Velodromo, gelegen in een zuid-oostelijke buitenwijk. Ook AS Roma kon het niet laten om voortdurend te verwijzen naar het Romeinse verleden, en terecht. De clubkleuren (rood-geel) waren net dezelfde als die van de stad Rome en bovendien bevatte het clublogo ook een afbeelding van een voedende wolvin. Het is hier dat onze goede vrienden Romulus en Remus weer opduiken. Volgens de eerdergenoemde legende werden de tweelingbroers in de achtste eeuw voor Christus door een wolvin opgevoed, vandaar het symbool.

AS Roma kende vrijwel meteen succes. In 1928 haalde de club de Copa C.O.N.I., de voorloper van de Italiaanse beker, binnen. Eén jaar later verhuisde AS naar het Testaccio Stadion, gelegen in de gelijknamige wijk, waar vandaag nog steeds een hoop supporters te vinden zijn. De club zou daar tot 1940 blijven. Ondertussen gebeurt er heel veel te Rome. Zowel in 1931 als in 1936 eindigt Roma tweede in de Italiaanse competitie, die ondertussen ook professionele trekjes begint te vertonen. Lazio deed het een stuk minder goed: in 1930 ontsnapte het maar net aan de degradatie. Silvio Piola bracht daar verandering in. Piola was één van de beste aanvallers die Italië ooit gekend heeft. Met z'n 143 goals bracht hij Lazio op z'n eentje naar de top. Onder zijn aanvoering grepen de biancocelesti in 1937 net naast de Italiaanse titel. In het daaropvolgende seizoen eindigde men als tweede in de Mitropa Cup, de voorloper van de Europabeker. Ferencvaros was in de finale, mede dankzij twee discutabele scheidsrechterlijke beslissingen, te sterk.

Maar er is meer. Mussolini, goed beseffend dat sport en vooral voetbal het propagandamiddel bij uitstek was, haalde in 1934 het WK naar Italië. De volgende opdracht klonk simpel: winnen. Elk ander resultaat zou gezichtsverlies voor Mussolini betekenen. De dictator kon het dan ook niet laten om op de dag van de finale (uiteraard in Rome) een bezoekje te brengen aan de kleedkamer van de Squadra Azzuri, die al met heel wat (scheidsrechterlijk) geluk zo ver gekomen waren. De boodschap van Il Duce was duidelijk: winnen, of de gevangenis in.

De aanpak van Mussolini kende succes. De Italianen speelden een enorm zwakke wedstrijd, maar men wist uiteindelijk toch Tsjecho-Slowakije te kloppen met 2-1. Italië vierde feest, Benito's gezicht was gered. Twee jaar later zou die andere wereldleider, Adolf Hitler, op dezelfde manier zijn ideologie de wereld insturen, namelijk via de beruchte Nazi-Spelen in Berlijn. Nog eens twee jaar later sloeg Mussolini weer toe, dit keer in Frankrijk. Ook daar kon de dictator zijn euforie niet wegsteken na de wereldbekerwinst van Italië.

Maar terug naar de Romeinse voetbalclubs. In 1940 trok AS Roma, in volle oorlog, naar het PNF-stadion. Voor het eerst speelden zowel Lazio als AS in hetzelfde stadion. Ondanks de wereldoorlog werd de Italiaanse competitie gewoon voortgezet. AS Roma profiteerde daarvan, want in 1942 haalde het als eerste de Italiaanse titel naar de hoofdstad, iets waar Lazio in geen 42 jaar in geslaagd was. Eén jaar eerder hadden de giallorossi (de bijnaam van Roma, letterlijk: de geelroden) net naast de Coppa Italia gegrepen, na verlies tegen Vicenza.

Toch duurden de successen van Roma niet lang. In 1952 moet men zelfs voor een tijdje afscheid nemen van de hoogste klasse. Gelukkig kwamen er enkele investeerders die de club er weer bovenop hielpen, zodat de giallorossi terug mochten meedoen op het hoogste niveau. Lazio wist ondertussen perfect te profiteren van de mindere periode van de aartsrivaal. Op 24 september 1958 haalde men eindelijk haar eerste grote prijs binnen. Voor een bomvol Stadio Olimpico versloeg de thuisploeg Fiorentina met 1-0 in de eindstrijd om de Coppa Italia.

Die finale werd dus gespeeld in het gloednieuwe Stadio Olimpico, het pronkstuk van de Romeinse voetbalcultuur. Zoals de naam laat uitschijnen, werd het stadion gebouwd voor de Olympische Spelen van 1960. De Italianen droomden al van in de jaren '20 van het grootste sportevenement ter wereld. Mussolini liet toentertijd al een hoop complexen optrekken op het Foro Mussolini, ook al was hij toen nog niet eens zeker van de organisatie van de Spelen. Ook de eerste plannen voor het Stadio Olimpico werden toen al getekend (onder de naam Stadio dei Centomilia, zoals eerder vermeld), maar het stadion kwam er uiteindelijk pas in 1953. Architect van het pareltje was Annibale Vitellozi. Zijn immense stadion, gelegen aan de oevers van de Tevere (de Tiber), bood plaats aan zo'n 80.000 man. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zowel Lazio als AS Roma meteen hun intrek namen in het complex.

Meteen na de afwerking van het Olympisch Stadion werd het oude stadion van beide clubs, het fascistische PNF-stadion, afgebroken. In de plaats kwam het kleinere Flaminio, dat 24.500 man kon ontvangen. De naamsverandering was een goede zaak voor Rome, dat na de tweede wereldoorlog afstand wilde nemen van het fascistische regime en Mussolini, die vlak na de tweede wereldoorlog geëxecuteerd werd. Ook de naam van het Foro Mussolini werd om dezelfde reden aangepast. Vanaf nu mochten de Italianen spreken over hun Foro Italico.

De zeventiende Olympiade werd een enorm succes. De Romeinen schotelden de sportfanaten een perfecte combinatie van sport en historie voor. Zo werd er aan gymnastiek gedaan in de eeuwenoude Thermen en mochten de marathonlopers hun kunnen tonen op de Via Appia. Bovendien kregen alle deelnemers de zege van Paus Johannes XXIII.

De Olympische Spelen gaven bovendien een boost aan het Romeinse voetbal, al was dat enkel zo voor AS Roma. In 1961 haalden de giallorossi als eerste Italiaanse club een Europese beker binnen. De geelroden wonnen de Jaarbeursstedenbeker (de voorloper van de UEFA-Beker) door in de finale het Engelse Birmingham te kloppen. In 1964 en 1969 mocht men bovendien telkens een Italiaanse beker aan het palmares toevoegen.

Lazio verging het ondertussen stukken minder goed. In 1961 was iedereen de wanhoop nabij, wanneer de biancocelesti naar de Serie B degradeerden. Twee jaar later keerde men terug naar de eerste klasse, om in 1967 alweer terug te zakken. Lazio groeide uit tot een liftploeg, die pas in 1972 een vaste stek in de Serie A kon claimen.

Toch hadden de Laziale iets om zich aan op te trekken. Samen met heel Italië waren ze in 1968 getuige van de Europese titel van hun land. Het Stadio Olimpico was getuige van een dubbele finale. Op de eerste speeldag eindigde het duel tussen Joegoslavië en de thuisploeg op een gelijkspel. Verlengingen waren toentertijd nog niet toegestaan, dus moest het duel twee dagen later opnieuw gespeeld worden. Dit keer wist Italië wel te winnen, met 2-0. De Squadra Azzuri hadden trouwens in de halve finale al flink wat geluk gekend, want toen won men de toss na het gelijkspel tegen de Sovjet-Unie. Een simpele muntworp besliste dat de Italianen, en niet de Russen, naar de finale mochten.

Maar terug naar onze geliefde Romeinse clubs. Vanaf de jaren '70 nam Lazio de heerschappij over van Roma. In 1973, één jaar na de promotie, grepen de biancocelesti nipt naast de titel. Lazio werd geflikt door stadsrivaal Roma, dat op de laatste speeldag verloor van Juventus. Enkele jaren later zou de president van de geelroden bekennen dat ze met opzet verloren hadden, zodat niet Lazio, maar Juventus de titel pakte.

In 1974 slaagde Lazio er dan toch in om de scudetto naar Stadio Olimpico te brengen. Een enorme stunt van coach Maestrelli, want twee seizoenen eerder vertoefde men nog in tweede klasse. Maar mooie liedjes duren niet lang, ook niet in Rome. Slechts één jaar na de titel overleed succescoach Maestrelli aan een slepende ziekte. Het betekende het begin van het einde voor Lazio, dat eind jaren '70 moet afrekenen met enkele minder positieve zaken. Zo liet middenvelder Luciano Re Cecconi in 1977 het leven bij een geënsceneerde overal. Het jonge talent bracht voor de grap een bezoekje aan de plaatselijke juwelier, verkleed als bandiet. Lazio werd bovendien geconfronteerd met een grote omkopingszaak. Na een jaar van diskwalificaties en schorsingen werden de biancocelesti samen met AC Milan teruggezet naar de Serie B. Er volgden opnieuw een hoop zwarte jaren voor Lazio, dat in 1987 ontsnapte aan de degradatie naar de Serie C1. Pas na play-offs kon men het behoud bezekeren, om één jaar later terug te stijgen naar de Serie A.

Roma deed het ondertussen stukken beter. Met de aanstelling van de steenrijke Dino Viola als voorzitter nam men een belangrijke stap richting de Italiaanse top. Onder zijn bewind won Roma in 1980 en 1981 de Coppa Italia. Toch maakte de man zich weinig populair bij de supporters. In 1979 liet de multi-miljonair meteen het logo van de club aanpassen. De zeugende wolf in het logo was volgens hem veel te soft en werd vervangen door een strijdlustige wolvenkop. Het gebrek aan respect voor de legende van Romulus en Remus werd hem jarenlang verweten, maar in 1983 werd alles vergeven en vergeten. In dat jaar wist Roma immers de tweede scudetto te pakken. Het jaar daarop beleefden de geelroden één van hun hoogtepunten, want onder succescoach Liedholm werd de finale van de Europabeker voor Landskampioenen bereikt. Roma mocht de eindstrijd in het eigen stadion afwerken, maar de giallorossi wisten daarvan niet te profiteren. Liverpool toonde zich te sterk na het nemen van penalty's.

Toch duurde ook dit keer het Romeinse vreugde niet lang. Roma won in 1991 nog wel de Italiaanse beker, maar het kreeg wat later niettemin een nieuwe tegenslag te verwerken. Voorzitter Viola bleek helemaal niet zo betrouwbaar, want met zijn wanbeleid zorgde hij voor een grote financiële crisis in het Stadio Olimpico. De voorzitter stapte het af en gaf de fakkel door aan Giuseppe Ciarrapico. Hij bleek echter nog corrupter te zijn dan zijn voorganger. Toen dat uitlekte, trachtte hij te vluchten, maar hij werd niettemin opgepakt door de Italiaanse politie. AS Roma was virtueel failliet, maar met behulp van de Italiaanse bond en ene Franco Sensi wist het zich toch nog te redden. Sensi werd president en investeerde veel geld in de ploeg. Hij stelde ondermeer Fabio Capello aan als coach. Een geniale zet, want in 2001 pakte Roma de titel. Toch zou Roma zich nooit herstellen van het wanbeleid van zijn twee vorige voorzitters.

Ook bij Lazio vond er in de jaren '90 een paleisrevolutie plaats. In 1991 greep Sergio Cragnotti de macht bij de biancocelesti en haalde hij meteen enkele grote namen binnen. Onder meer Paul Gascoigne, Heinze Riedle, Thomas Doll en Aron Winter zakten af naar het Stadio Olimpico. Vooral de transfer van Winter was opvallend, aangezien het fascistisch gezinde publiek van Lazio wel vaker kleurlingen uitfloot. Vreemd genoeg werd de Nederlander geaccepteerd en zelfs bejubeld. Met de nieuwe ploeg ontwikkelde Lazio zich tot een vaste waarde in de Italiaanse top vijf, maar prijzen bleven enige tijd uit. In 1998 was het dan eindelijk zo ver: het veroverde haar tweede Coppa Italia, door in de finale AC Milan te kloppen. In de UEFA-Beker liep het minder goed af, want daar verloor Lazio de finale met 3-0 van Inter Milaan.

Een jaar later was het wel prijs: de biancocelesti bereiken de finale van de Beker voor Bekerwinnaars en wisten die ook te winnen, door Real Mallorca met 2-1 te kloppen. Bovendien werd ook de Europese Supercup binnengehaald. Nog eens een jaar later sleepte Lazio de titel én de beker in de wacht, mede dankzij een beresterk middenveld met onder meer Nedved, Sergio Conceiçao en Juan Sebastian Veron.

Maar ook Lazio kwam ten val. In 2001 vertrok Sven-Göran Eriksson, de man achter het kampioenenteam, naar Engeland. Lazio zakte sindsdien verder en verder weg, kreeg meer en meer financiële problemen en moest een hoop spelers verkopen. Vandaag de dag bloedt het hart van duizenden Laziale, want hun ploeg sukkelt maar wat in de tweede tabelhelft van de Italiaanse tabelhelft. Bovendien werd Lazio al in de tweede ronde van de UEFA-Beker uitgeschakeld.

Voor Roma geldt hetzelfde. De geelroden zakten sinds hun kampioenenjaar steeds verder en verder weg, met de tweede plek van vorig seizoen als zeldzaam hoogtepunt. Zelfs met Francesco Totti kon Roma geen nieuwe prijs brengen. Resultaat: een schandalig parcours in de eigen competitie en één schamel puntje in de Champions League.

Moraal van het verhaal: hoogmoed komt ten val. Lazio en AS Roma vormen de perfecte verwezenlijking van Icarus en Daedalus, de twee helden in de befaamde mythe, waarin Icarus de weg langs de zon verkiest boven de gulden middenweg die zijn vader hem aanraadt. De arme Icarus zou het niet overleven. Een voorteken?

quote:

Juventus make offer to Lazio's Giannichedda - tribalfootball.com - January 5, 2005

Juventus have made a pre-contract offer to Lazio winger Giuliano Giannichedda.

The left-sided midfielder has been tabled a three-year contract, worth Ł1.2 million-a-season by Juve chiefs. The offer far outweighs anything Lazio president Claudio Lotito can put in front of Giannichedda.

Juve have made their move after accepting defeat to AC Milan in their pursuit of Udinese left winger Marek Jankulovski.

quote:

Barcelona in Lazio talks over Pancev, Inzaghi - tribalfootball.com - January 5, 2005

Barcelona have been linked with Lazio striker Goran Pancev.

The 21 year-old Macedonia international is available from Lazio and Barca sports director Txiki Begiristain has already made contact to discuss a possible January deal. But he has been put off by Lazio's Ł6 million asking price.

Pancev's teammate, Simone Inzaghi, is also interesting Barca. Indeed, its understood Inzaghi's agent was in Spain on Sunday for talks with Begiristain about a move to the Nou Camp.

Inzaghi has been offered by Lazio president in a swap for Sampdoria's Fabio Bazzani, but the deal has stalled following Barca's interference.

quote:

Lazio hero Di Canio: This victory for the fans - tribalfootball.com - January 7, 2005

Paolo Di Canio celebrated last night's Rome derby victory in grand style.

Di Canio's superb volley inspired his Lazio teammates to a famous 3-1 win over AS Roma last night.

Antonio Cassano levelled the match in the second-half before Cesar and then Rocchi struck to give Lazio the points.

"I couldn't possibly describe what I'm feeling," said Di Canio. "I was a little worried about this game and didn't expect us to be so comfortable, but the fact the Roma supporters said I was old and couldn't even stand up made me enjoy this twice as much.

"Fifteen years ago I scored with pure instinct and this was just as beautiful, but I was not insulting the Roma fans by celebrating under their end of the Stadium.

"Now I dedicate the victory to all these people who gave me such support and charged us all up for the victory."

Lazio president Claudio Lotito also said: "Di Canio is a player and a fan, so he represents something extra compared to the other players, but everyone showed determination, courage and desire to get the result today. Lazio win when the collective comes together to get that victory."

quote:

Paolo di Canio

In de Italiaanse hoofdstad Rome komt op 9 juli 1968 Paolo di Canio ter wereld, hij is de jongste zoon van bouwvakker Ignazio en Pierina di Canio en groeit op in de arbeiderswijk Quarticciolo. Zijn voetballoopbaan begint de jonge Paolo di Canio bij Rinascita 79, waar zijn talent al snel opgemerkt wordt door Pro Teverne Roma, een satellietclub van zijn favoriete club, Lazio. Ook bij deze club is Paolo di Canio, vanwege zijn overgewicht “Pallocca” (dikkertje) genoemd, wekelijks de uitblinker en op dertienjarige leeftijd meldt zich Lazio, een absolute droom voor Paolo di Canio. Kort daarop sluit Paolo di Canio zich aan bij de harde kern van Lazio, de Irriducibili, een aanhang met een dubieuze reputatie. Hij bezoekt alle thuis- en uitwedstrijden van zijn club, meestal vertrekt hij kort na zijn eigen wedstrijd in de jeugd van Lazio, aangezien er aan de vooravond vaak een confrontatie wacht met de supporters van de tegenpartij. Zo is hij betrokken bij menige massale vechtpartijen, hetgeen zijn sportieve toekomst bij Lazio op het spel zet. Paolo di Canio is een getalenteerde aanvaller, maar als de technische leiding erachter komt dat hij deel uitmaakt van de Irriducibili, zal hij een keuze moeten maken. Hij kruipt door het oog van de naald, als een verzorger een blessurebehandeling verzorgt aan de zijlijn en Paolo di Canio herkent, deze spreekt hem hierop aan en laat het hierbij zitten.

Lazio speelt seizoen 1985 – 1986, het seizoen waarin Paolo di Canio wordt opgenomen in de selectie, in de Serie B en door een omkoopschandaal dreigt er zelfs een haast rampzalige degradatie naar de Serie C. Het hele seizoen vecht de club tegen degradatie, aangezien het met negen punten in mindering aan het seizoen begint. De talentvolle Paolo di Canio krijgt dus vooralsnog geen kans en wordt daarop verhuurd aan Ternana, uitkomen in de Serie C2. Bij deze club speelt dat seizoen 27 wedstrijden, waarin hij tweemaal tot scoren weet te komen. Hij wordt weer teruggehaald door Lazio, maar zware blessures zorgen ervoor dat Paoli di Canio in seizoen 1987 – 1988, het seizoen dat Lazio weet te promoveren naar de Serie A, nog niet zijn debuut kan maken voor zijn club. Terug op het hoogste niveau krijgt Paolo di Canio in seizoen 1988 – 1989 meteen zijn kans, hij debuteert op 9 oktober 1988 tegen Cesena en in 30 wedstrijden, komt hij tot slechts één treffer. Deze treffer heeft echter enorm veel waarde, op 15 januari 1989 scoort hij namelijk de enige, dus winnende treffer tegen aartsrivaal AS Roma en viert dit uitbundig voor het vak van de fans van AS Roma. Na zijn tweede volledige seizoen bij Lazio, waarin hij driemaal weet te scoren in 24 wedstrijden, wordt hij met tegenzin verkocht aan Juventus. Voorzitter Gianmarco Calleri geeft aan dat Paolo di Canio teveel salaris verlangt en de club daarom gedwongen is haar aanvaller van de hand te doen, maar zelfs al had hij moeten betalen, zou Paolo di Canio nog voor de “Biancocelesti” willen blijven spelen.

In de zomer van 1990 verhuist Paolo di Canio voor een transfersom van bijna acht miljoen Euro naar Juventus. In Turijn komt hij in drie seizoenen tot 78 wedstrijden, waarin hij slechts zesmaal weet te scoren, tóch geldt zijn periode bij Juventus als de definitieve doorbraak van Paolo di Canio. In zijn periode bij Juventus loopt een discussie met trainer Giovanni Trapattoni bijna uit tot een vechtpartij, ware het niet dat ander spelers de ruzie weten te sussen. Voorafgaand aan seizoen 1993 – 1994 vertrekt Paolo di Canio naar Napoli, waar hij opnieuw een redelijk seizoen beleeft met vijf treffers in 26 wedstrijden en hij dwingt een transfer af naar AC Milan. Ook in Milaan weet Paolo di Canio zijn belofte niet in te lossen, hij speelt in twee seizoenen 37 wedstrijden en scoort daarin zesmaal, maar na een conflict met zijn trainer Fabio Capello vertrekt hij in de zomer van 1996 gedesillusioneerd naar Schotland, waar hij gaat spelen voor Celtic. In Glasgow beleeft Paolo di Canio een geweldig debuutseizoen, hij zorgt er bijna persoonlijk voor dat de hegemonie van stadsgenoot én aartsrivaal Rangers (negen landstitels op tij) wordt verbroken, maar Celtic komt net tekort. In zijn eerste seizoen in de Schotse Premier League scoort hij twaalfmaal in 26 wedstrijden, samen met Pierre van Hooijdonk vormt hij een uitstekende voorhoede. Maar ook in Schotland zijn daar de randverschijnselen, in een wedstrijd om de Old Firm, die hij beschrijft als de mooiste derby die er is, ontstaat er een vechtpartij tussen Ian Ferguson van de Rangers en Paolo di Canio, nadat hij van het veld gestuurd is, opnieuw is het aan ploegmaats te danken dat het niet verder escaleert. In voorbereiding op zijn tweede seizoen bij Celtic, weigert Paolo di Canio zich aan te sluiten bij de spelersgroep, die zich voorbereidt in Nederland en na kritiek van de nieuw aangestelde trainer Wim Jansen, is de breuk definitief.

Vanaf seizoen 1997 – 1998 is het Engelse Sheffield Wednesday.zijn nieuwe werkgever, waar Paolo di Canio al snel de tabloids haalt: na zijn treffer op 23 augustus 1997 tegen Wimbledon zijn broek zover optrekt, dat hij zijn achterste laat zien aan de supporters van de thuisploeg, het komt hem op een officiële waarschuwing te staan. Later dat jaar ontvangt hij zijn eerste boete, nadat hij op 6 november 1997 na een treffer tegen opnieuw Wimbledon zijn broek laat zakken, na een treffer. Als hij op 14 januari 1998 in de FA Cup-replay op Hillsborough tegen Watford van het veld wordt gestuurd, gaat hij de scheidsrechter verbaal zó te lijf, dat het hem opnieuw op een boete komt te staan. Meteen in zijn eerste seizoen bij Sheffield Wednesday, waarin hij in 35 wedstrijden tot twaalf treffers komt, is Paolo di Canio uitgegroeid tot een van de meest spraakmakende spelers van de Premier League en wordt hij door de supporters dan ook uitgeroepen tot speler van het seizoen. In zijn tweede seizoen begint Paolo di Canio voortvarend, met drie treffers in de eerste zes wedstrijden, maar al snel botst hij met manager Ron Atkinson en wordt een week salaris ingehouden. Op 26 september 1998 in de wedstrijd tegen Arsenal gaat Paolo di Canio echter over de schreef: na een opstootje op het middenveld, gaat de Italiaan zich ermee bemoeien, hij wordt geraakt door een elleboog van Martin Keown en gaat door het lint. Hij schopt zijn tegenstander en wordt door scheidsrechter Paul Alcock met een rode kaart van het veld gestuurd, Paolo di Canio is furieus en duwt de arbiter omver, witheet verlaat hij het veld. “The Push” houdt Engeland bezig, Paolo di Canio wordt voor twaalf wedstrijden geschorst en kan pas na de jaarwisseling weer in actie komen, iedereen verwacht dat de aanvaller Engeland verlaat, hij wordt afgeschilderd als een beest en zal het zwaar te verduren krijgen bij zijn terugkeer. Toch vlucht hij niet, in januari 1999 tekent hij bij West Ham United en geeft zijn voetballoopbaan een vervolg in Engeland.

Ook in London, bij West Ham United, groeit Paolo di Canio uit tot een absolute vedette. In het restant van seizoen 1998 – 1999 speelt hij nog dertien wedstrijden en scoort viermaal, er zijn enkele kleine misdragingen op en buiten het veld, maar de rust keert terug. Zijn eerste volledige seizoen bij de club groeit Paolo di Canio uit tot één van de smaakmakers van de Premier League, hij scoort zestienmaal in dertig wedstrijden en grote clubs als Manchester United en zijn liefde Lazio, tonen hun interesse, maar tot een transfer komt het niet. Een memorabele wedstrijd in seizoen 1999 – 2000 is de 5 – 4 overwinning op Bradford City op 12 februari 2000, in de tweede helft kijkt West Ham United tegen een haast onoverbrugbare 4 – 2 achterstand aan en als de club uit London dan ook nog eens een strafschop wordt onthouden, is Paolo di Canio het zat. Hij blijft zitten in het strafschopgebied van de tegenstander, trekt zijn shirt uit en na enkele minuten loopt hij naar de bank, waar hij om een wissel verzoekt. Als hij dan ziet dat zijn club dan wél een strafschop toegewezen krijgt, sprint hij naar het strafschopgebied en eist de strafschop met tegenzin van zijn ploeggenoten op, de Italiaan scoort van elf meter, de wedstrijd kantelt en wordt alsnog gewonnen. Op 26 maart 2000 maakt Paolo di Canio wellicht zijn mooiste doelpunt ooit, door een pass van eigen helft op twintig meter van het doel, met beide benen los van de grond, over de verslagen doelman in de verre hoek te volleren, dit doelpunt wordt uitgeroepen tot mooiste treffer van het seizoen. Het seizoen daarop is Paolo di Canio nog steeds een “Hammer” en speelt opnieuw een uitstekend seizoen, hij komt in het nieuws door het verschijnen van zijn biografie, waarin Paolo di Canio openlijk zijn liefde voor de fascistische leider Benito Mussolini en zijn rechtse gedachtegoed openbaart, zijn gewelddadige verleden met de Irriducibili beschrijft en (oud-)collega’s afbrandt, maar het meest spraakmakende moment vindt plaats op 16 december 2000.

In de uitwedstrijd tegen Everton op Goodison Park staat het kort voor het einde 1 – 1, doelman Paul Gerrard van Everton raakt bij een sliding ernstig geblesseerd aan zijn knie en blijft op de rand van het strafschopgebied liggen. Frédéric Kanouté van West Ham United ziet dit niet en zet voor vanaf rechts, de bal komt bij Paolo di Canio die de 2 – 1 kan scoren, maar de Italiaan vangt de bal en verzoekt bij scheidsrechter Clive Wilkes om verzorging. Deze actie levert een staande ovatie op en Paolo di Canio is dat moment dé held van Engeland, uit handen van FIFA-voorzitter Sepp Blatter ontvangt hij de FIFA Fairplay Award en de wereldbond geeft aan dat de actie van de aanvaller een voorbeeld dient te zijn voor de jeugd. Dat seizoen weet hij in 31 wedstrijden tienmaal het net vinden en manager Alex Ferguson van Manchester United blijft gecharmeerd van de Italiaan, maar toch blijft Paolo di Canio zijn club trouw. In seizoen 2001 – 2002 scoort hij negenmaal in 26 wedstrijden, zijn grote liefde Lazio toont nogmaals interesse, maar een droomtransfer blijft vooralsnog uit. De aanvaller komt nog enkele malen negatief in het nieuws, door onder andere het opsteken van zijn middelvinger naar het publiek en enkele incidenten met tegenstanders, scheidsrechters en manager Glen Roeder. Ondanks zijn negen treffers in seizoen 2002 – 2003 (uit achttien wedstrijden) degradeert West Ham United echter uit de Premier League, de transfervrije Paolo di Canio krijgt geen contract aangeboden en na 118 wedstrijden, waarin hij 48 maal tot scoren kwam, besluit zijn loopbaan in Engeland te vervolgen bij Charlton Athletic.

Paolo di Canio speelt maar één, redelijk anoniem seizoen op The Valley. Hij scoort slechts viermaal in 31 wedstrijden, tóch is hij al snel één van de favorieten van het publiek. Als het financieel zwaar geteisterde Lazio in de zomer van 2004 haar interesse toont in de aanvaller, is de keuze niet moeilijk, Paolo di Canio levert zijn contract in bij Charlton Athletic en keert terug bij zijn grote liefde. Als hem gevraagd wordt naar zijn rol binnen het verzwakte Lazio, luidt zijn reactie vol clubliefde dat het hem niet uitmaakt of hij überhaupt speelt, als hij maar deel mag uitmaken van de trots van Rome. Paolo di Canio levert zelfs tweederde van zijn salaris in om bij Lazio te kunnen spelen, bij zijn presentatie op 11 augustus 2004 is het trainingsveld omgeven met supporters, zo’n 7.000 fanatiekelingen zijn getuige van de terugkomst van hun held. Lazio is na enkele succesvolle seizoenen met dure wereldsterren in de financiële problemen geraakt, de club heeft al haar sterren moeten verkopen en heeft zich ternauwernood weten te redden van de ondergang. Seizoen 2004 – 2005 zal het seizoen zijn van het nieuwe begin voor de club, Paolo di Canio is voor de aanhang van Lazio de leider en zal moeten zorgen dat de Romeinse club op een respectabele positie eindigt. Meteen in zijn eerste wedstrijd doet Paolo di Canio van zich spreken, na een half uur spelen in de uitwedstrijd tegen Sampdoria, krijgt Lazio een strafschop. Het slachtoffer Simone Inzaghi wil deze zelf nemen, maar Paolo di Canio eist de strafschop op, met een verhitte discussie als gevolg. Vanaf de kant gebaart coach Domenico Caso dat Simone Inzaghi de strafschop neemt, maar tóch is het de ervaren Paolo di Canio die de strafschop neemt én benut, waardoor de wedstrijd uiteindelijk met 1 – 0 gewonnen gaat. Deze goede start heeft de club echter niet weten door te zetten, Paolo di Canio zelf kwam elf wedstrijden in actie en scoorde daarin viermaal. Vorige week zaterdag bracht hij met twee treffers Lazio hoogstpersoonlijk langs Lecce, maar na de kansloze 3-0 nederlaag bij Udinese gisteren, bezet Lazio een beschamende vijftiende plaats in de Serie A. Eigenlijk verdient de beste Italiaanse voetballer aller tijden die nooit voor “Squadra Azzura” uitkwam, een mooiere afsluiting van zijn voetballoopbaan...

quote:

Op zaterdag 8 januari 2005 12:34 schreef Erasmusch het volgende:
Hier nog een leuke foto van Di Canio
[afbeelding]
Schijnt dat de politie een onderzoek heeft ingesteld.

quote:

Op maandag 10 januari 2005 02:10 schreef Praag het volgende:
Weer gewonnen. Mooi zo.

quote:

Op zaterdag 8 januari 2005 12:34 schreef Erasmusch het volgende:
Hier nog een leuke foto van Di Canio
[afbeelding]
Schijnt dat de politie een onderzoek heeft ingesteld.

quote:

Di Canio onder vuur na mogelijk fascistisch gebaar

Uitgegeven: 8 januari 2005 14:50
Laatst gewijzigd: 8 januari 2005 15:29

ROME - Aanvaller Paolo di Canio van Lazio Roma heeft zich een hoop problemen op de hals gehaald door op een ongebruikelijke manier een doelpunt te vieren.

Di Canio maakte donderdag tijdens de met 3-1 gewonnen derby met AS Roma een gebaar dat gelijkstaat aan de Hitlergroet. De Italiaanse voetbalbond stelt een onderzoek in.

Foto's die zaterdag in de Italiaanse kranten verschenen, toonden hoe Di Canio voor een vak Lazio-supporters met de rechterarm stijf schuin omhoog wijst.

Extra saillaint is dat de Lazio-aanhang een extreem-rechts imago heeft. Zelf ontkende de aanvaller tegenover Gazzetta dello Sport dat hij bijbedoelingen had met zijn gebaar. "Mijn manier van vieren heeft niets te maken met politiek.'' Di Canio, in zijn jeugd fanatiek Lazio-supporter, kreeg in Italië veel kritiek over zich heen. Minister van Europese zaken Rocco Buttiglione sprak schande van het incident. "Dit gebaar brengt voor veel Italianen pijnlijke herinneringen boven.''

Schandalig

De centrum-linkse politicus Enzo Foschi liet zich in soortgelijke bewoordingen uit. "Ik neem mijn pet af voor de voetballer Di Canio, maar de fascist Di Canio is schandalig.'' Di Canio heeft in elk geval de schijn tegen. In zijn autobiografie sprak hij over zijn fascinatie voor dictator Benito Mussolini, die volgens hem ,,verkeerd begrepen werd''.

Juist de kleindochter van Mussolini complimenteerde Di Canio zaterdag met zijn groet. ,,Daar was ik erg blij mee'', aldus Alessandra Mussolini, een extreem-rechtse politica. "Ik zal hem een bedankbriefje sturen.''

Di Canio kreeg steun van voorzitter Claudio Lotito van Lazio. "Natuurlijk vierde hij de overwinning op heftige wijze, maar hij deed het binnen de regels van het spel.''