Lief Koosje... [afscheidstopic]

Weet je nog hoe we elkaar vonden? Je was een buitenbeentje en je broertjes en zusjes deden niks anders dan je het leven zuur maken. Zo'n klein, verlegen meisje, met bange oogjes die zochten naar een veilig heenkomen. Slechts één tel had je nodig om mijn leven voorgoed te veranderen... Het dubbele glas waar je achter zat was geen enkele partij voor de warmte die je naar me uitstraalde. Je oogjes lieten me niet meer los en de mijne zagen ook niks anders meer, toen ik het deksel van je kooi haalde en je in mijn armen, en daarmee ook in mijn hart sloot.

Eenmaal thuis was het alsof het nooit anders was geweest. Je scharrelde door mijn kamer, af en toe je tandjes in een laken of sok zettend, soms een beetje stout maar het vertederde me alleen maar. Altijd was je blij als ik thuis kwam, dan mocht je weer buiten spelen en lekker met me knuffelen en kussen...
We waren tevreden samen!

Tot ik in de problemen kwam. Ik voelde me waardeloos en had weinig meer om voor te leven. Weinig, maar toch heel veel, want ik had jou. Jij was er toen ik je nodig had, met je onbezorgde, vrolijke geintjes en je hartstochtelijke kroelbuien. Als ik boos werd, nam je me dat niet kwalijk maar luisterde je met grote ogen naar mijn getier om vervolgens speels je tanden in mijn tenen te zetten, om me aan het lachen te maken. Als ik me verstoten voelde, legde ik je uit waarom en je liet me niet in de steek om mijn vreemde gedachtes en gewoontes, maar je ging lekker bij me op schoot zitten en eiste dat ik je aandacht gaf, omdat jij me wél nodig had. Als ik huilde, klom je op mijn schouder en rekte je je uit om mijn tranen weg te likken...

Je was mijn zijden draadje.

Je stond niet toe dat ik pijn had... En toen heb ik je die belofte gedaan. Ik zou ook nooit toestaan dat jij zou lijden!

Het nadeel van beloftes is, dat ze ingelost moeten worden, of je nou wil of niet. We zijn nu ruim drie jaar verder, gezien vanaf onze allereerste ontmoeting. En al een tijdje merk ik aan je, dat de gewone dingetjes je niet meer zo gemakkelijk af gaan. Kon je eerst vanaf mijn voet, via mijn been, langs mijn buik en borst, langs mijn schouder op mijn hoofd klimmen, terwijl ik gewoon rechtop stond, nu kun je niet eens meer tot mijn enkel komen. Zoals je eerst met één sprong uit je hok kon komen, nu heb ik daar een extra deurtje voor in gebruik moeten nemen op begane grond. Was je eerst al wakker als ik tegen je fluisterde, nu moet ik fluiten en vaak zelfs twee keer voor je me hoort. En toen ik je vanochtend een knuffel kwam geven, zoals altijd 's morgens omdat de dag anders niet lekker loopt, voelde ik Die Bobbel. In je hals, is een (nu nog) kleine bult verschenen. En ook al ben ik nog niet bij een dierenarts geweest, ik weet nu al dat deze mijn grootste angst gaat bevestigen.

Nu scharrel je nog voorzichtig om mijn voeten. Af en toe zakt je achterlijfje naar links of rechts, soms zit je even verdwaasd voor je uit te staren. En ik kan niet in je kleine bolletje kijken, maar ik ben bang dat je pijn hebt. Dit wil ik niet, ook al wil ik je niet kwijt. Ik kan je dit niet aandoen, alleen omdat ik je niet kan missen. Wat mij te doen staat is me angstaanjagend duidelijk.

Maandag gaan we naar de dierenarts, en ik koester nog maar een heel klein sprankje hoop dat het een onschuldige vochtophoping is. Als het is, wat ik denk dat het is, moet ik doen, wat ik beloofd heb te zullen doen. Ik zal je niet bij de dokter achter laten, maar ik neem je lekker weer mee naar huis. Zodat je afscheid kan nemen van je vriendinnetje Boefje, waar je in korte tijd al een hechte band mee hebt gekregen. En zodat je die enge kliniek niet als laatste herinnering aan je aardse bestaan zal hebben. Ik weet al een mooi plekje waar ik je ten ruste kan leggen, zodat je je op je gemak klaar kan maken voor je laatste scharreltocht. Want dat je naar de hemel gaat, moge duidelijk zijn...

En ik hoop dat je niet boos op me bent. En dat je nooit vergeet dat ik van je houd, waar je ook moge belanden, ik zal je nooit vergeten en ik zal je vreselijk missen.




_{Ik moest het even van me afschrijven. Veel mensen zullen niet begrijpen dat ik zulke diepe gevoelens heb voor een ratje, en die mensen verzoek ik dan ook met klem om van de reageer-knop af te blijven. Wat ik wel graag zou willen, zijn reacties van mensen die iets soortgelijks mee hebben gemaakt. Ik wil heel graag weten hoe jullie met zo'n verlies zijn omgegaan en wanneer jullie op het punt kwamen dat je zag, dat het alleen maar egoistisch zou zijn om je huisdier nog langer bij je te willen houden. En sorry dat het zo'n lap tekst is geworden...}

Dank jullie wel. Ook al is het ongedierte idd, het is wel het liefste ongedierte wat er op aarde rondscharrelt!

Op de gekste momenten beginnen er tranen over mijn wangen te druppelen, alleen al bij het vooruitzicht.

Koosje is nog niet in de ratjeshemel... Ze is alleen steeds zieker en zwakker aan het worden dus voor mij is het duidelijk wat ik moet doen. Voelt aan alsof ik van plan ben om haar te vermoorden! Maandag staat de afspraak met de dierenarts en maandagmiddag laat ik haar zelf in haar vertrouwde omgeving inslapen. Ik kan gewoon niet langer toezien hoe ze aftakelt, hoe gewone dingetjes haar steeds moeilijker af gaan, en ook al doet het mij pijn, ik kan niet toestaan dat zij pijn heeft omdat ik haar niet wil laten gaan...

Maar ik besef wel dat ik geluk heb gehad dat ze 3 jaar nij me heeft mogen zijn! En die jaren zal ik altijd koesteren. Er komt nooit meer een ratje of ander dier als Koosje in mijn leven... Mensen die haar kennen kunnen beamen dat ze heel bijzonder is!

* schouder van Skull-splitter aangrijpt.... Tranen stromen alweer over mijn wangen


Enne robh, ze knarsetand inderdaad, daaraan heb ik ook gemerkt dat de tijd van afscheid nemen in de buurt komt. Ik kan haar pijn niet meer verzachten, ik kan hem alleen nog maar wegnemen door Koosje een enkele reis naar onze Schepper aan te bieden

_{Verantwoordelijkheid nemen voor levende wezens valt toch nog vaak tegen}

quote:

Op zaterdag 10 juli 2004 20:41 schreef Auticia het volgende:
Ohh, arme Koosje. En arme jij.
Wat heb je je verhaal mooi kunnen verwoorden, beestjuh.
Ik hoop heel hard met je mee dat het een vetbultje of iets anders onschuldigs is... Maar gezien ze al zo oud is en snel verzwakt... .

_{Voel je niet bezwaard een gil te geven als je wil praten.}


So not stand at my grave and weep.
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glint in the snow.
I am the sunlight on the ripened grain.
I am the autumn's gentle rain.
When you awaken in the morning hush,
I am the swift uplifting rush,
Of quite birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
So not stand at my grave and cry.
I am not there.
I did not die.

Wat een mooie tekst... Tranen springen weer in mijn ogen.

Ik ben gister bij de dierenarts geweest en het is inderdaad een tumor. Het groeit vreselijk snel... Ik heb een pijnstiller meegekregen en die helpt wel, maar ik denk niet dat ik het lang door laat slepen. Ik wil gewoon niet dat haar laatste aardse herinnering er één zal zijn van pijn, dat kan ik haar niet maken. Dus deze week gebruik ik om uitgebreid afscheid te nemen

Nu moet ik ook een oplossing vinden voor Boefje, die kan ik natuurlijk niet alleen achter laten. Maar voor zo'n droppie valt zeker wel een goed tehuis te vinden

_{En Auticia ik zou er graag over praten met je maar heb nog steeds problemen met MSN, via mail?}

Heb Koosje en Boefje net een lekker maaltje voorgeschoteld. Vla, brie, worst, brood met jam, maar ik heb geen idee of Koosje beseft dat dit één van haar laatste maaltijden is

De afgelopen dagen veel nagedacht, en gehuild, steun gezocht bij mensen die Koosje kennen en weten waarom ik zoveel van haar hou... Het lukt me maar niet om me te concentreren op mijn werk en ik slaap al een paar nachten waardeloos.
Zelfs een goede keuze kan verschrikkelijk moeilijk zijn merk ik...

Een ander ratje nemen is inderdaad geen optie, mijn moeder wil het niet en ik eigenlijk ook nog niet, het zal niet hetzelfde zijn! Maar behalve Auticia ( ) heeft nog iemand aangeboden om Boefje te adopteren, dus die komt wel goed terecht, I'm sure...

Morgen is het zover...

Ik kan haast niks meer voor haar doen
ben ik dan zo'n slechte vriend?
Ik kan haar alleen haar vleugeltjes geven
die heeft ze wel verdiend...

Ik rij nu met haar naar de dierenarts... Zij is op en ik kan het niet meer aan...

Lief Koosje, ik mis je nu al.

Nog één keer, een avond samen, zoals zo vaak maar toch niet hetzelfde. Ik heb in mijn leven zo veel tranen gelaten, maar nog niet eerder lieten ze zo'n brandend spoor achter op mijn wangen... En nog nooit was het zo verfrissend dat jij er was om ze te drogen We wisten het allebei, en het was alsof je me wilde zeggen, dat het goed was. Nog één keer lekker wegkruipen onder mijn haar, nog één keer liggen in mijn schoot, nog één keer hapjes eten die ik je voerde...

Nog één keer genieten van elkaars gezelschap.



Hold on to me love
You know i can't stay long
All i wanted to say was i love you and i'm not afraid
Can you hear me?
Can you feel me in your arms?

Holding my last breath
Safe inside myself
Are all my thoughts of you
Sweet raptured light it ends here tonight

Closing your eyes to disappear
You pray your dreams will leave you here
But still you wake and know the truth
No one's there

Say goodnight
Don't be afraid


_{come lay beside me, this won't hurt, I swear
she loves me not, she loves me still... but she'll never love again}

Thx.

De regenboogbrug, een vriendin van me had het er ook al over. Ook al heb ik honderden foto's van haar, zodat haar lieve koppie altijd kan terug halen, ik wil haar veel liever weer vasthouden, haar zachte vachtje tegen mijn wang voelen en de heerlijke sensatie die het geeft, als ze in mijn schoot in slaap viel, dat onbegrensde vertrouwen, die onvoorwaardelijke liefde... .



Ik was bang dat mensen het niet zouden begrijpen, zo veel verdriet om zo'n klein diertje... Maar alle lieve reacties, hier en van mijn vrienden, laten mij wel beseffen dat het altijd klote is, dat het voelt alsof je zonder verdoving met een botte bijl wordt geamputeerd...

Aventura en Cinnamongirl, ook veel sterkte met het verlies van Ozzy...

quote:

Op maandag 19 juli 2004 22:48 schreef Auticia het volgende:
.

... Ik kan niet bij mijn hotmail, ik mail je morgen even vanaf mijn werk...

En niet alleen op de regenboogbrug wacht ze op me trouwens, ook in mijn slaap komt ze me opzoeken... z..