Bevallingsverhalen deel 2

Ik ben ook stukken kwijt. Vooral van pure vermoeidheid. Ik heb met Frank al een aantal keren de bevalling doorgesproken om dingen na te vragen. Dat scheelt wel, maar het blijft naar.

Ja, ik vraag soms ook de gekste dingen. Ik kwam er na een kleine week pas achter dat ik lachgas had gehad, terwijl ik daar toch echt 3 uur aan heb liggen lurken. Dat is misselijk was, wist ik daarentegen nog wel...en dat kwam dus door het lachgas
Ach, misschien is het maar beter dat ik niet alles meer weet...

In mijn herinnering heeft Frank uren mijn hand vastgehouden. Maar ik weet inmiddels dat hij mijn hand helemaal niet vast mocht houden van mij

Ik dacht dat ik tijdens die anderhalf uur persweeen wegzuchten heel het ziekenhuis bij elkaar had geschreeuwd, maar ik hoorde later dat ik heel stilletjes was. En dat Rick de navelstreng heeft doorgeknipt...tja, er is een foto van, dus weet ik het...

Ik weet nog wel dat ik vlak nadat Tobias geboren was Rick gebood heel snel het fototoestel te pakken, dat dan weer wel

Dinsdagavond ga ik naar school; het jaar is weer begonnen en ik ben nog steeds swanger! Ik kan het nauwelijks geloven dat ik er weer met dikke buik zit en het stemt me alleen maar verdrietig. Als ik thuiskom, ben ik in de war. De volgende dag ben ik al 42 weken swanger!

Juist die nacht word ik om 02.00 uur wakker van krampjes die ook voelbaar zijn in m'n rug. Denk er meteen het mijne van: dit zijn weeën, of althans, dit is wel het echtere werk. De krampen komen en gaan en ik lig helemaal excited wakker in bed! Het begint!
Alles is prima te houden, vraag vriendje wel om een kruik, want dat is prettig voor m'n rug. Ik probeer te klokken, ze komen ongeveer om de 10 minuten. Ik ben helemaal benieuwd hoe het verder gaat!
En dan... Het stopt! Ik val in slaap van 6 tot 7 en word helemaal gedesillusioneerd wakker... Nou was er echt iets en nu is het weer weg! We moeten gelukkig die dag wel voor controles naar het ziekenhuis om 10.00 u. en ik besluit daar in elk geval te vertellen hoe de nacht was. Ben benieuwd of ze me geloven.

In het ziekenhuis komen de krampen terug, zo ongeveer om de 7 minuten. Ik ben blij! Pijn is fijn! Ik vertel de gyn hoe het staat en hij wil even voelen of er al ontsluiting is. De vorige keer was er nog niet eens iets rijp, dus ik stel me maar in op nul komma nul! En toch! Anderhalve centimeter! “Het is begonnen”, zegt de gyn. We spreken af dat ik vrijdag zal worden ingeleid als dit niet doorzet, maar de gyn heeft er wel vertrouwen in en denkt me nog wel terug te zien die dag. Jippie!

We gaan even naar de appie (met die weeën dus! ) en thuis zit ik opgewonden te klokken hoe snel de krampen komen. Om de vijf minuten! Als dat bijna twee uur zo is geweest, bellen we het ziekenhuis om te vragen wat we nu moeten doen. Ze willen dat we komen, dus stappen we met maxicosi, tas en krampen in de auto. Al rijdende worden de weeën pijnlijker en ik vind zitten in de auto niet leuk meer! Ben blij als we op de afdeling zijn en een verloskamer hebben. CTG, inwendig onderzoek en helaas nog steeds maar 2 centimeter, niet veel winst!
Het is dan ongeveer 15.00 u. ’s middags en ik had op meer progressie gehoopt.
Ik vang de weeën op, leunend op een tafel, met vriendje die in mijn rug duwt. Ze worden venijnig vind ik. We mogen naar buiten, gaan lopen. Dat doen we, wie weet vordert het daardoor? We lopen steeds een stukje, maar ik houd angstvallig in de gaten of er wel een bankje of iets dergelijks in de buurt blijft voor als er weer een wee komt. Zonder zo’n steuntje kan ik ze onmogelijk opvangen! Ik huil van de pijn en dwing mezelf dat niet te doen. Het is behoorlijk heftig…

De tijd verstrijkt en tegen zessen komt er weer iemand voelen. Een jonge Vlaamse dame, de arts-assistent vraagt hoe vaak de weeën komen. Ik antwoord om de 4-5 minuten. Ze toucheert en constateert 2 tot 3 centimeter. Ik vloek. Haar conclusie:
“Tja, je hebt nog niet echt weeën, je bent nog niet echt op gang. Ze komen nu zo ongeveer om de 10 minuten?”
“Nee”, zeg ik, “om de 4 of 5 minuten!!!”
“Sja”, gaat ze verder, “sja, voor ons ben je nog niet echt “in partu”, het is nog niet echt begonnen”.
Aaaaargh!!!!! Wat heb ik aan zo’n uitspraak? Ik verzeker haar dat de gyn van vanochtend daarover anders denkt.
“Tja, het moet nog doorzetten en pijnlijk worden”. Ik kijk haar aan. Pijnlijk worden ? “Sja, het wordt pijnlijker.”
En weg is ze. Ik haat haar.

We “mogen” weer naar huis. Het voelt als moeten. Ik zie dat niet zitten, wat moet ik thuis met deze regelmatige weeën? En hoe moet dat in de auto? Dat trek ik niet! We blijven waar we zijn en de avond valt. Ik merk dat elk uur de pijn erger wordt en wiebel de hele kamer door. Zitten gaat niet meer, voor elke wee gebruik ik de tafel en vriendje móet me op tijd in m’n rug duwen. Hard.
Rond 21.00 u. drukken we op de bel: ik verga van de pijn en moet iets hebben. Er wordt gezegd dat de arts-assistent over een kleine twintig minuten terug zal zijn en dat er dan iets kan. Oké… Ruim een uur later is er nog niemand geweest en trekken we opnieuw aan de bel. Vrij snel komt het hele ploegje daarna binnen, checkt hoe het ervoor staat (geen idee meer of ze toen toucheerden?) en belooft me een spuitje morfine. Gelukkig. Met de spuit en een drankje moet ik me rustiger voelen en misschien dommel ik zelfs in slaap, wordt er gezegd.
De uren die volgen zijn een grote roes: ik doezel, word wakker van een wee, grijp naar de hand van vriendje (die een bed naast me heeft gekregen en ook steeds even wegdoezelt), puf , neurie en zucht en val klaarblijkelijk weer even weg. De weeën komen nog altijd om de 4 minuten. Tussendoor ijl ik en merk ik geschrokken op dat ik dat doe.
Rond middernacht: 5 centimeter ontsluiting én de vliezen breken! Voor het eerst word ik serieus genomen door de arts-assistent… Ik moet kotsen en roep dat net op tijd.
Paar uur later (geen benul van tijd!): 7 centimeter ontsluiting! Krijg weer een spuit, want de pijnstilling is uitgewerkt. Dezelfde roes, dezelfde hel, pijn en ijlen.
Tegen de ochtend blijk ik 9 centimeter te hebben en zijn de weeën afschuwelijk. Ik heb persweeën, ik kreun en het lukt me wonder boven wonder ze weg te puffen. Een enkele wee pers ik toch mee en omdat ik weet dat dat niet mag roep ik steeds heel beschaamd “PERS!” als ik het toch heb gedaan ( ).
Ik heb geen idee meer van een kindje in m’n buik, geen idee meer of ik in- of uitadem, geen idee meer waarom ik er lig, wat ik aan heb en wie wie is.
Ik leef van wee naar wee en alles is een grote helse wee.

Half negen: er komt een gyn binnen! De gyn die geprobeerd heeft apie te draaien! De gyn met wie we de keuze voor stuitbevalling of ks hebben besproken! Ik ken haar! Ik ben blij haar te zien.
Ze toucheert opnieuw en noemt het eerder 8 dan 9 centimeter. Ze besluit dat ik een weeënopwekker krijg (in het infuus dat ik al eerder had gekregen) om zo binnen een uur de laatste centimeters te bewerkstelligen. Als dat niet lukt, moeten ze “overgaan tot een andere oplossing”. Ik begrijp dat dat een keizersnee betekent en het maakt me niets meer uit.
Er verandert niets in de weeën, ze blijven even snel komen, niet sneller. Ik ben alleen maar bezig met ze opvangen; word aangemoedigd door vriendje en verschillende verpleegkundigen die zeggen dat ik het heel goed doe. Ik weet van voor niet meer dat ik van achteren leef.

Na drie kwartier toucheert de gyn oppnieuw, geen verandering, dus een keizersnee. Ze zegt nog ter geruststelling “Dat betekent niet dat je bij een volgend kindje weer een keizersnee moet, hoor”. Ik antwoord zeer stellig en totaal serieus “Oh, maar er kómt geen volgend kindje”…
Het wachten is nu op een plekje op de OK. En dát is wel om gek van te worden. De weeën zijn er uiteraard nog steeds en zijn nu zonlozer dan ooit! Ik moet de meest vreselijke persweeën wegpuffen, voor niks! Al levert het me ontsluiting op, dat is zinloos!
Terwijl we richting OK gaan, vraag ik aan iedereen hoe lang het nog zal duren. Iemand zegt “Twee, drie minuten” en ik antwoord: “Oké, dat is net voor de volgende wee…” Helaas moet ik toch nog 3 weeën doorstaan voordat ik de ruggeprik krijg.

Maar dan! Ik ben meteen totaal nuchter, maak grappen, klets met iedereen en laat alles me welgevallen. We krijgen zo ons kindje!!!! Vriendje is er totaal anders aan toe, met tranen in zijn ogen staat hij naats mijn hoofdeinde, houdt mijn haren en hoofd zachtjes vast. Ik zie het, ben ontroerd, maar blijf eerder vrolijk dan emotioneel. Voel geen angst, geen zenuwen, vind het geen gek idee dat er in me gesneden wordt. Ik lig erbij alsof de kapper mijn haar wast, alsof er niets groots gebeurt.
Er wordt wat aan me getrokken, voel ik. De anesthesist vertelt me steeds wat er gebeurt en zegt al snel “Nu kun je zien wat het is, ik zie de billetjes”. Ik roep snel dat vriendje het moet zeggen en vriendje kijkt voor het eerst even over het scherm om het te kunnen zien… De anesthesist vraagt “Zie je wat het is?” Ik hoor vriendje zeggen “een meisje” en kan hem eigenlijk niet geloven! Een meisje! Toch een meisje!!! Ik heb een meisje!!! “Echt een meisje? Echt?”

Tranen bij vriendje, een heel grote lach bij mij. Ik zie haar voor het allereerst en denk “Wat een gek gezichtje!” Ik zie haar een seconde daarna echt en zie het allermooiste gezichtje dat ik ooit zag. Ze lijkt onwijs op mijn vriendje en dat is het eerste dat ik zeg. Wat geweldig!

Vlak daarna het eerste huiltje… Vriendje samen met het kleine meisje en de kinderarts bij het aankleedkussen. Ik bekijk het vanaf een afstand, met steeds die grote lach. De anesthesist vraagt hoe ze heet en ik spreek haar naam voor het eerst echt voor haar uit. Maria. Ons dochtertje. Ik hoor mezelf over de OK roepen “Liefje, heb je al gezegd hoe ze heet?”

Dan mag ik haar van dichtbij zien; ik vraag of ik mijn arm onder het zeil vandaan mag halen en raak ons meisje aan. Vriendje huilt en huilt. Ik straal. We houden elkaar even heel goed vast.
Wat een mooi leven, wat een meisje voor ons…

Ondanks de teleurstelling van toch een ks is het een super mooi verhaal Sugar!!!!


Ik zie nu dat ik mijn verhaal nog niet eens verteld heb

Sugie Wat heb je dit mooi opgeschreven....heel mooi! Geweldig gedaan meis!

zoveel herkenning .....
wat mooi opgeschreven zeg

Gaaf hè?

Oh nee Sugar wat doe je

Sugar wat een verhaal Heel erg mooi, net als je mooie meisje

sugar zelfs ik krijg tranen in mijn ogen van je mooie verhaal. en het mooiste is dat je nog zon mooi meiske hebt ook

Sjoegie, wat weet je de spanning op te voeren in je verhaal, zo heb jij het dus doorstaan. Prachtig verteld!
* dutchie moet ook nog eens haar verhaal doen, maar dat is lang niet zo spannend als dit.

Oké, here it goes:

Het kaboutertje ligt al een tijdje in een stuit. Met 36 weken nog steeds.
De placenta ligt aan de voorkant en de gyn durft daardoor niet te draaien. De kans dat er dan wat misgaat is gewoon wat groter en dan moet hij het kaboutertje gaan halen. En hoe langer het kaboutertje in mijn buik blijft zitten des te beter is het.
Hoe zeer ik ook verlang naar mijn kleine hummeltje, 36 weken vinden we echt nog te vroeg.
Maar wat nu?
Het mannetje en ik hebben onze beslissing al lang genomen; het wordt een keizersnee.
Nogmaals worden de voor- en nadelen besproken, maar het blijft kiezen uit twee kwaden. Waarbij de ks het minst kwaad lijkt.
Wanneer willen wij de keizersnee?
Lees, wat wordt de geboortedag van het kaboutertje?
Zo vreemd om nu al zijn/haar verjaardag te weten.
Niet dan, want dan is die en die jarig. En ook niet dan want dan is die ander jarig. En al helemaal niet op mijn zwagers verjaardag. Oftewel, het was al een druk weekje.
Dan wordt toch besloten om op de verjaardag van die ene te doen, 08 06 04.
Ik schrijf het op in mijn agenda.
Daar, daar staat het; de geboortedag van het kaboutertje, mits die zich netjes aan deze gemaakte afspraak houdt.

De periode tussen deze dag en 08 06 04 is spannend. Ineens vliegt mijn onderdruk omhoog. Controle om de dag. Toen leek alles weer goed en hoefde ik me pas weer de dag voor de operatie te melden.

02 06 04
Mijn moeder heeft bij mij gegeten. Zij heeft gekookt, want ik moet het rustig aan doen. Ik wil niets meer riskeren voor 08 06 04. Het mannetje is voor zijn studie naar Groningen en zal tegen 22.00 thuis zijn. Mijn moeder gaat tegen 20.00 naar huis en ik stiefel maar eens naar de wc.
Toevallig werp ik een blik in mijn broek en ik zie tot mijn schrik dat deze wat rozig is (was een witte ).
Jeutje, wat moet ik nu?
Moet ik bellen? Zal ik wachten tot het mannetje er is? Moet ik hèm bellen?
Nee, dat levert alleen maar snelheidsbekeuringen op en een gestressde vent. En ws is het niets.
Toch voel ik spanning. Stel je voor...
Het mannetje komt thuis. Ik vertel hem wat er gebeurd is, terwijl we ons klaarmaken om naar bed te gaan. Hij zegt: "Ik zou voor de zekerheid gewoon even bellen. 'Liever 1x teveel, dan 1x te weinig bellen' zeiden ze toch?"
Nou vooruit dan maar. In mijn onderbroek bel ik het ziekenhuis. Kom toch maar even langs.
Het is druk die avond, volle maan.
Na aan het CTG en het bloeddrukapparaat gehangen te hebben, is mijn bloed afgenomen en heb ik in een potje gepiest.
Tegen 01.15 komt de gyn. Even kijken.
De baarmoedermond is aan het verweken en dat verklaart het rose kleurtje. Verder heb ik giga harde buiken, maar het is een loos alarm. All is well en wij mogen naar huis.
Wat ik van die avond nooit vergeet is de rit naar het ziekenhuis. Stel je voor!!
Ondertussen speelt Bryan Adams op de achtergrond: "I'm ready, to love you. I'm ready, to hold you. I'm ready as I'm gonna be..."
We waren er echt klaar voor, maar we wachten toch nog maar even.

05 06 04
Een paar van onze vrienden komen met hun schattige dochtertje. Het toekomstige speelmaatje van het kaboutertje. Die dag móest ik er gewoon even uit. Had het gevoel al een paar dagen opgesloten te zitten, want ik moest het nog steeds rustig aan doen. Maar ik voelde me goed, dus mee boodschappen doen. Er was van alles te doen in het centrum, erg gezellig en druk.
Tegen 16.00 komen de vrienden. Ze eten mee. In het kader van 'het rustig aan doen' wordt er chinees gehaald. Terwijl de mannen weg zijn, voel ik gewoon iets veranderen in me.
Mijn vriendin praat tegen me, maar het gaat langs me heen. Wat heb ik nou weer?
Als het mannetje terugkomt kijk ik hem aan en ik zie allemaal vlekjes.
Het mannetje ziet mijn blik en weet het al voor ik het uitspreek.
En we hangen weer aan de telefoon met het ziekenhuis.
Komt u maarrrrr!!!
Of we nog wel even mogen eten. Ja dat mag.
En daar liggen we weer op de verlos. Dit keer zijn we niet nerveus, zal allemaal wel weer meevallen. En ik mag gewoon weer naar huis, dat zul je zien.
Dat stralen we ook uit, het is gewoon gezellig op onze kamer. Het personeel loopt in en uit om een praatje te maken. Ondertussen lig ik aan de CTG en het bloeddrukapparaat.
We kijken elkaar bemoedigend aan. Ziet er allemaal goed uit. Straks lekker naar huis. Morgen trouwdag vieren bij "de Witte Gans".
Dan komt 1 van de verpleegsters (de favoriet van het mannetje ) terug met een verontschuldigende blik in haar ogen. 2 +jes in mijn urinetest.
Ow..
Dan komt de gyn terug. Lever -en nierfuncties van mij zijn wat achteruit gegaan, ik moet blijven.
Teleurstelling alom, maar ik besef het nog niet zo goed. Of eigenlijk, het dringt niet door.
Men praat tegen mij, dat het allemaal wel goed komt enzo. En dat ze ons even de tijd geven om het te verwerken. Doordat zij ze naar me kijken en het mannetje ook snap ik het ineens.
Ineens heb ik geen babbels meer. Voel me schuldig dat ik mee ben gegaan boodschappen doen, dat ik nog vrienden uitgenodigd had. Sloeg nergens op.
Het mannetje gaat naar de auto om mijn spullen te pakken. Dan ben ik alleen en zakt het goed in.
Tranen zoeken een weg naar buiten.
Als het mannetje terugkomt begin ik te huilen, zo had ik het me niet voorgesteld.
(verdorie, voel nu weer wat tranen branden terwijl ik dit typ)
Het mannetje belt zijn ouders. Of ik mijn moeder zelf wil bellen of dat hij dat zal doen. Doe jij maar, ik kan me niet meer goedhouden. Terwijl hij mijn moeder belt huil ik weer.
Het mannetje blijft zolang als het kan bij me. Net zolang tot ik moe ben, pas dan gaat hij naar huis. Het gaat alweer wat beter met me.
Als ik alleen lig ben ik best bang. Maar ik verman mezelf, het komt allemaal wel goed.
De volgende dag heb ik er weer het volste vertrouwen in.

In de dagen erop ben ik weer de vrolijkheid zelve en eigen me een plekje toe op de afdeling. Ik merk aan het verpleegteam dat ze het wel gezellig vinden dat ik er ben.
Het bezoek loopt in en uit en ik dus ook.
Ik krijg sms-jes van o.a. Bolletje, Loïs en Karin

08 06 04
O... my... god....
Dit is de dag!
Zenuwen!!!!!!!!
Een collegaatje belt op: "Je ligt toch niet toevallig te bevallen hè?"
Nee hoor (nog niet)
Dan is het wachten, wachten en nog eens wachten.
Er is een spoedgeval, dus wij moeten wachten.
Pfffff....
Dan staat Anja ( "onze" verpleegster) in de deuropening met die blik. Yep, het is zover.
Ik heb het warm en koud tegelijk. Het zweet staat me in de handen. Het mannetje rijdt me samen met Anja weg. Ik voel zijn kracht achter me.
Van zijn zenuwen is niets te merken, hij kijkt me stralend aan. Maar ik weet dat hij barst van de spanning.
(pfff, ik zit alweer met tranen in mijn ogen. Wat is dit emotioneel zeg! :') )
Naar de voorbereidingskamer. Ik zie natuurlijk een bekende.
Als het mannetje weg is kletsen we. Hij moet zijn amandelen eruit laten halen. Hij wenst me veel succes n ik hem. Als het mannetje terug is met Anja in hun operatie-kleding wordt er nog een foto gemaakt. We stralen.
Dan komen ze me halen. Het mannetje en ik zoenen elkaar en er gaat zoveel door me heen.
Ruggeprik. Viel mee.
En dan kom ik in de o.k. Wat een slachthuis en kippenhok tegelijk. Overal tegeltes (slachthuis) en een drukte van jewelste (kippenhok).
De gyn, arts-assistente en o.k. verpleegster geven me een hand.
Klepperdieklep blablabla.
Het mannetje komt naast me zitten en de zenuwen hebben de teugels in de handen genomen. Hij denkt dat ik helemaal gestressed ben en praat op me in. Maar ik heb nergens last van!
Ben de rust zelve!
Kijk vol interesse naar alle apparaten om me heen en naar de zakjes vloeistof aan het infuus.
Ik klap nog net niet in mijn handen om te roepen: "Goed, zullen we maar eens beginnen?"
Ik heb er gewoon zin in!
Het mannetje kijkt me vol verbazing aan. Oké...
Het personeel babbelt vrolijk mee en vertellen wat er gebeurt. Ik voel van alles bewegen aan me, maar geen pijn. Ik hoor de gyn aanwijzingen geven aan de arts-assistente. Fascinerend.
(ik, die dus niets moet hebben van bloed, pijn en 'vinger aan de pols'taferelen)
Maar toch duurt het best lang.
Is normaal zegt de anesthesiste. Achteraf bleek dat een leugentje om het bestwil.
De kinderarts - een vriendin van mijn schoonzusje - wacht gespannen af en kijkt toe.
En dan...
Ik voel aan de bewegingen dat hèt gebeurt. Ineens flitst een camera. Nog eens en nog eens.
Het mannetje en ik vallen even stil.
"Als je in de lamp boven je kijkt, kun je het zien!" roept de anesthesist enthousiast.
Euh.. nee dank u.
Het mannetje wordt opgepept om toch even over het scherm te kijken. Hij doet een twijfelachtige poging, maar gaat toch gauw weer zitten. Nee, voorlopig nog geen Vinger aan de Pols voor ons.
Het is 11.47.
En daar klingt een huiltje.
Ik schiet vol, daar is mijn kaboutertje. :')
"Gefeliciteerd, het is een jongentje!"
Het mannetje roept met een stem vol emotie: "Een jongentje Dutch! Een jongentje!" :')
Ze houden hem boven het scherm en hij zet een keel op.
Ik heb van alles gezegd, maar ik kan me er niets meer van herinneren. Ik liep over van blijdschap en huilde terwijl ik lachte.
En toen waren ze weg, mijn twee mannetjes.
Ik blijf achter. Hoe heet hij?
Bibberend zeg ik zijn naam voor het eerst hardop: "Léon Peter Manuel."
Wow...
Een van de verplegers komt terug vanuit de 'controle'-kamer. Het mannetje kan de naam van zijn zoon niet uitspreken vanwege zijn overlopende emoties, maar hij wil het nu toch wel graag weten. Ik vertel het hem. Hij loopt terug naar de kamer en ik hoor hem tegen de anderen zeggen: "Nou, ik weet het wel hoor!"
Dan komen ze weer terug. Léon wordt naast mijn hoofd neergelegd. Hij huilt heel eventjes en opent dan zijn ogen. Hij kijkt me aan en ik spreek hem toe. Een kus, hij is er stil van. Ik ben ter plekke stapelverliefd op een andere man dan mijn eigen man.
Wat is ie mooi... :')
Maar dan gaan ze weer weg, mijn mannen.
Waarom het nou zo lang duurde; de navelstreng zat nog om zijn nek. Vandaar.
Ik word ongeduldig. Schiet eens op met het 'dichtnaaien'! Ik moet naar mijn mannen!
Maar het moet natuurlijk wel netjes afgewerkt worden daar beneden.
Eindelijk halen ze het scherm weg. Wat een puinhoop hebben ze er van gemaakt zeg! Overal troep op de grond. Sjongejonge, wat een chaoten.
In de verkoever kom ik weer even naast de bekende te liggen. Met een hese stem informeert hij naar de kleine.
Een jongentje! roep ik stralend.
Felicitaties alom.
De verpleegster wil mijn benen even verplaatsen. Ik zie hoe ze mijn been buigt en kijk verbaasd. Is dat de mijne?
Ik lig met uitzicht op de gang. Ik luister aandachtig of ik al wat hoor. Waar blijven ze nou?
De verpleegster vertelt me wat over de pijnstillers die ik van haar krijg en hoe vaak ik die mag nemen. Jaja, dank je wel, ik zal erop letten jadajadajada.
Mijn blik is gefixeerd op de opening.
"Ik bel wel even naar boven dat ze mogen komen." zegt de vp.
Had je dat nog niet gedaan dan? denk ik, schiet dan verdorie us op!
En dan hoor ik ze. Anja naast het mannetje met het kaboutertje. Maar Anja verdwijnt uit mijn beeld en ik zie hoe het mannetje stralend op me afloopt met Léon in zijn armen.
Laat zien! Laat zien! Mag ik hem alsjeblieft nu vasthouden????
Léon huilt een beetje. Dan wordt hij aangelegd en pakt in één keer.
Hij is zo verschrikkelijk mooi en lief. :')

Ik heb de foto's gezien van toen, ik heb mezelf en het mannetje nog nooit zo zien stralen. Wij zagen er intens gelukkig en verliefd uit op onze trouwdag. Maar nog nooit zo stralend.
Ondanks mijn plofkop.
Nou ja, de rest van het verhaal kennen jullie.
Léon ontwikkelt zich als een vrolijk aimabel mannetje.
Nog vaak denk ik als ik hem aankijk:
I'm ready...

Wow ook al zo'n mooi verhaal. En bij jou zoveel bekende punten!!!
Ja, ja ik ga de mijne van het weekend echt neer tikken, alhoewel ik heb nog ff de tijd als ik het verschil in datum zie met Dutchie

Ook zal zo'n mooi verhaal..geweldig Dutch!!

Sugar en Dutchie, wat een verhalen! Ik zit hier met tranen in m'n ogen...ik herken nu zoveel van de emoties, het is heel anders om nu (nadat ik zelf bevallen ben en weet wat het is) zulke verhalen te lezen.

Meiden wat een verhalen! Kippevel hier!
Suugje, wat een hel is het geweest voor je zo te horen!

Prachtig Dutchie. wat een herkenning ook hier van het moment dat je je kindje voor het eerst ziet en daarna die verliefdheid

Och Sugar en Dutchie, wat een prachtige verhalen!!! Ik zit hier gewoon te grienen! Het is echt het mooiste wat er is he...

Sugar en Dutchie, wat hebben jullie je verhaal prachtig beschreven. Ik heb het met een lach en een traan (van ontroering) gelezen.

Ze kunnen me opvegen wat een verhalen Sugar en Dutchie, alletwee zo emotioneel en mooi..

2 heel verschillende verhalen maar wel allebei enorm ontroerend. Mooi geschreven dames

quote:

Op vrijdag 17 september 2004 23:26 schreef Anitra het volgende:
Wow ook al zo'n mooi verhaal. En bij jou zoveel bekende punten!!!
Ja, ja ik ga de mijne van het weekend echt neer tikken, alhoewel ik heb nog ff de tijd als ik het verschil in datum zie met Dutchie

Ik weet gewoon van mezelf dat ik nooit iets in het kort kan vertellen, dus ik moest er gewoon een keer voor gaan zitten.

hahaha dat heb ik ook.

mag ik bij deze nog wat uitstel aan vragen?