Oké, here it goes:
Het kaboutertje ligt al een tijdje in een stuit. Met 36 weken nog steeds.
De placenta ligt aan de voorkant en de gyn durft daardoor niet te draaien. De kans dat er dan wat misgaat is gewoon wat groter en dan moet hij het kaboutertje gaan halen. En hoe langer het kaboutertje in mijn buik blijft zitten des te beter is het.
Hoe zeer ik ook verlang naar mijn kleine hummeltje, 36 weken vinden we echt nog te vroeg.
Maar wat nu?
Het mannetje en ik hebben onze beslissing al lang genomen; het wordt een keizersnee.
Nogmaals worden de voor- en nadelen besproken, maar het blijft kiezen uit twee kwaden. Waarbij de ks het minst kwaad lijkt.
Wanneer willen wij de keizersnee?
Lees, wat wordt de geboortedag van het kaboutertje?
Zo vreemd om nu al zijn/haar verjaardag te weten.
Niet dan, want dan is die en die jarig. En ook niet dan want dan is die ander jarig. En al helemaal niet op mijn zwagers verjaardag. Oftewel, het was al een druk weekje.
Dan wordt toch besloten om op de verjaardag van die ene te doen, 08 06 04.
Ik schrijf het op in mijn agenda.
Daar, daar staat het; de geboortedag van het kaboutertje, mits die zich netjes aan deze gemaakte afspraak houdt.
De periode tussen deze dag en 08 06 04 is spannend. Ineens vliegt mijn onderdruk omhoog. Controle om de dag. Toen leek alles weer goed en hoefde ik me pas weer de dag voor de operatie te melden.
02 06 04Mijn moeder heeft bij mij gegeten. Zij heeft gekookt, want ik moet het rustig aan doen. Ik wil niets meer riskeren voor 08 06 04. Het mannetje is voor zijn studie naar Groningen en zal tegen 22.00 thuis zijn. Mijn moeder gaat tegen 20.00 naar huis en ik stiefel maar eens naar de wc.
Toevallig werp ik een blik in mijn broek en ik zie tot mijn schrik dat deze wat rozig is (was een witte
).
Jeutje, wat moet ik nu?
Moet ik bellen? Zal ik wachten tot het mannetje er is? Moet ik hèm bellen?
Nee, dat levert alleen maar snelheidsbekeuringen op en een gestressde vent. En ws is het niets.
Toch voel ik spanning. Stel je voor...
Het mannetje komt thuis. Ik vertel hem wat er gebeurd is, terwijl we ons klaarmaken om naar bed te gaan. Hij zegt: "Ik zou voor de zekerheid gewoon even bellen. 'Liever 1x teveel, dan 1x te weinig bellen' zeiden ze toch?"
Nou vooruit dan maar. In mijn onderbroek bel ik het ziekenhuis. Kom toch maar even langs.
Het is druk die avond, volle maan.
Na aan het CTG en het bloeddrukapparaat gehangen te hebben, is mijn bloed afgenomen en heb ik in een potje gepiest.
Tegen 01.15 komt de gyn. Even kijken.
De baarmoedermond is aan het verweken en dat verklaart het rose kleurtje. Verder heb ik giga harde buiken, maar het is een loos alarm. All is well en wij mogen naar huis.
Wat ik van die avond nooit vergeet is de rit naar het ziekenhuis. Stel je voor!!
Ondertussen speelt Bryan Adams op de achtergrond: "I'm ready, to love you. I'm ready, to hold you. I'm ready as I'm gonna be..."
We waren er echt klaar voor, maar we wachten toch nog maar even.
05 06 04Een paar van onze vrienden komen met hun schattige dochtertje. Het toekomstige speelmaatje van het kaboutertje. Die dag móest ik er gewoon even uit. Had het gevoel al een paar dagen opgesloten te zitten, want ik moest het nog steeds rustig aan doen. Maar ik voelde me goed, dus mee boodschappen doen. Er was van alles te doen in het centrum, erg gezellig en druk.
Tegen 16.00 komen de vrienden. Ze eten mee. In het kader van 'het rustig aan doen' wordt er chinees gehaald. Terwijl de mannen weg zijn, voel ik gewoon iets veranderen in me.
Mijn vriendin praat tegen me, maar het gaat langs me heen. Wat heb ik nou weer?
Als het mannetje terugkomt kijk ik hem aan en ik zie allemaal vlekjes.
Het mannetje ziet mijn blik en weet het al voor ik het uitspreek.
En we hangen weer aan de telefoon met het ziekenhuis.
Komt u maarrrrr!!!
Of we nog wel even mogen eten. Ja dat mag.
En daar liggen we weer op de verlos. Dit keer zijn we niet nerveus, zal allemaal wel weer meevallen. En ik mag gewoon weer naar huis, dat zul je zien.
Dat stralen we ook uit, het is gewoon gezellig op onze kamer. Het personeel loopt in en uit om een praatje te maken. Ondertussen lig ik aan de CTG en het bloeddrukapparaat.
We kijken elkaar bemoedigend aan. Ziet er allemaal goed uit. Straks lekker naar huis. Morgen trouwdag vieren bij "de Witte Gans".
Dan komt 1 van de verpleegsters (de favoriet van het mannetje
) terug met een verontschuldigende blik in haar ogen. 2 +jes in mijn urinetest.
Ow..
Dan komt de gyn terug. Lever -en nierfuncties van mij zijn wat achteruit gegaan, ik moet blijven.
Teleurstelling alom, maar ik besef het nog niet zo goed. Of eigenlijk, het dringt niet door.
Men praat tegen mij, dat het allemaal wel goed komt enzo. En dat ze ons even de tijd geven om het te verwerken. Doordat zij ze naar me kijken en het mannetje ook snap ik het ineens.
Ineens heb ik geen babbels meer. Voel me schuldig dat ik mee ben gegaan boodschappen doen, dat ik nog vrienden uitgenodigd had. Sloeg nergens op.
Het mannetje gaat naar de auto om mijn spullen te pakken. Dan ben ik alleen en zakt het goed in.
Tranen zoeken een weg naar buiten.
Als het mannetje terugkomt begin ik te huilen, zo had ik het me niet voorgesteld.
(verdorie, voel nu weer wat tranen branden terwijl ik dit typ)
Het mannetje belt zijn ouders. Of ik mijn moeder zelf wil bellen of dat hij dat zal doen. Doe jij maar, ik kan me niet meer goedhouden. Terwijl hij mijn moeder belt huil ik weer.
Het mannetje blijft zolang als het kan bij me. Net zolang tot ik moe ben, pas dan gaat hij naar huis. Het gaat alweer wat beter met me.
Als ik alleen lig ben ik best bang. Maar ik verman mezelf, het komt allemaal wel goed.
De volgende dag heb ik er weer het volste vertrouwen in.
In de dagen erop ben ik weer de vrolijkheid zelve en eigen me een plekje toe op de afdeling. Ik merk aan het verpleegteam dat ze het wel gezellig vinden dat ik er ben.
Het bezoek loopt in en uit en ik dus ook.
Ik krijg sms-jes van o.a.
Bolletje, Loïs en Karin 08 06 04O... my... god....
Dit is de dag!
Zenuwen!!!!!!!!
Een collegaatje belt op: "Je ligt toch niet toevallig te bevallen hè?"
Nee hoor (nog niet)
Dan is het wachten, wachten en nog eens wachten.
Er is een spoedgeval, dus wij moeten wachten.
Pfffff....
Dan staat Anja ( "onze" verpleegster) in de deuropening met die blik. Yep, het is zover.
Ik heb het warm en koud tegelijk. Het zweet staat me in de handen. Het mannetje rijdt me samen met Anja weg. Ik voel zijn kracht achter me.
Van zijn zenuwen is niets te merken, hij kijkt me stralend aan. Maar ik weet dat hij barst van de spanning.
(pfff, ik zit alweer met tranen in mijn ogen. Wat is dit emotioneel zeg! :') )
Naar de voorbereidingskamer. Ik zie natuurlijk een bekende.
Als het mannetje weg is kletsen we. Hij moet zijn amandelen eruit laten halen. Hij wenst me veel succes n ik hem. Als het mannetje terug is met Anja in hun operatie-kleding
wordt er nog een foto gemaakt. We stralen.
Dan komen ze me halen. Het mannetje en ik zoenen elkaar en er gaat zoveel door me heen.
Ruggeprik. Viel mee.
En dan kom ik in de o.k. Wat een slachthuis en kippenhok tegelijk. Overal tegeltes (slachthuis) en een drukte van jewelste (kippenhok).
De gyn, arts-assistente en o.k. verpleegster geven me een hand.
Klepperdieklep blablabla.
Het mannetje komt naast me zitten en de zenuwen hebben de teugels in de handen genomen. Hij denkt dat ik helemaal gestressed ben en praat op me in. Maar ik heb nergens last van!
Ben de rust zelve!
Kijk vol interesse naar alle apparaten om me heen en naar de zakjes vloeistof aan het infuus.
Ik klap nog net niet in mijn handen om te roepen: "Goed, zullen we maar eens beginnen?"
Ik heb er gewoon zin in!
Het mannetje kijkt me vol verbazing aan. Oké...
Het personeel babbelt vrolijk mee en vertellen wat er gebeurt. Ik voel van alles bewegen aan me, maar geen pijn. Ik hoor de gyn aanwijzingen geven aan de arts-assistente. Fascinerend.
(ik, die dus niets moet hebben van bloed, pijn en 'vinger aan de pols'taferelen)
Maar toch duurt het best lang.
Is normaal zegt de anesthesiste. Achteraf bleek dat een leugentje om het bestwil.
De kinderarts - een vriendin van mijn schoonzusje - wacht gespannen af en kijkt toe.
En dan...
Ik voel aan de bewegingen dat hèt gebeurt. Ineens flitst een camera. Nog eens en nog eens.
Het mannetje en ik vallen even stil.
"Als je in de lamp boven je kijkt, kun je het zien!" roept de anesthesist enthousiast.
Euh.. nee dank u.
Het mannetje wordt opgepept om toch even over het scherm te kijken. Hij doet een twijfelachtige poging, maar gaat toch gauw weer zitten. Nee, voorlopig nog geen Vinger aan de Pols voor ons.
Het is 11.47.
En daar klingt een huiltje.
Ik schiet vol, daar is mijn kaboutertje. :')
"Gefeliciteerd, het is een jongentje!"
Het mannetje roept met een stem vol emotie: "Een jongentje Dutch! Een jongentje!" :')
Ze houden hem boven het scherm en hij zet een keel op.
Ik heb van alles gezegd, maar ik kan me er niets meer van herinneren. Ik liep over van blijdschap en huilde terwijl ik lachte.
En toen waren ze weg, mijn
twee mannetjes.
Ik blijf achter. Hoe heet hij?
Bibberend zeg ik zijn naam voor het eerst hardop: "Léon Peter Manuel."
Wow...
Een van de verplegers komt terug vanuit de 'controle'-kamer. Het mannetje kan de naam van zijn zoon niet uitspreken vanwege zijn overlopende emoties, maar hij wil het nu toch wel graag weten.
Ik vertel het hem. Hij loopt terug naar de kamer en ik hoor hem tegen de anderen zeggen: "Nou, ik weet het wel hoor!"
Dan komen ze weer terug. Léon wordt naast mijn hoofd neergelegd. Hij huilt heel eventjes en opent dan zijn ogen. Hij kijkt me aan en ik spreek hem toe. Een kus, hij is er stil van. Ik ben ter plekke stapelverliefd op een andere man dan mijn eigen man.
Wat is ie mooi... :')
Maar dan gaan ze weer weg, mijn mannen.
Waarom het nou zo lang duurde; de navelstreng zat nog om zijn nek. Vandaar.
Ik word ongeduldig. Schiet eens op met het 'dichtnaaien'! Ik moet naar mijn mannen!
Maar het moet natuurlijk wel netjes afgewerkt worden daar beneden.
Eindelijk halen ze het scherm weg. Wat een puinhoop hebben ze er van gemaakt zeg! Overal troep op de grond. Sjongejonge, wat een chaoten.
In de verkoever kom ik weer even naast de bekende te liggen. Met een hese stem informeert hij naar de kleine.
Een jongentje! roep ik stralend.
Felicitaties alom.
De verpleegster wil mijn benen even verplaatsen. Ik zie hoe ze mijn been buigt en kijk verbaasd. Is dat de mijne?
Ik lig met uitzicht op de gang. Ik luister aandachtig of ik al wat hoor. Waar blijven ze nou?
De verpleegster vertelt me wat over de pijnstillers die ik van haar krijg en hoe vaak ik die mag nemen. Jaja, dank je wel, ik zal erop letten jadajadajada.
Mijn blik is gefixeerd op de opening.
"Ik bel wel even naar boven dat ze mogen komen." zegt de vp.
Had je dat nog niet gedaan dan?
denk ik, schiet dan verdorie us op!
En dan hoor ik ze. Anja naast het mannetje met het kaboutertje. Maar Anja verdwijnt uit mijn beeld en ik zie hoe het mannetje stralend op me afloopt met Léon in zijn armen.
Laat zien! Laat zien! Mag ik hem
alsjeblieft nu vasthouden????
Léon huilt een beetje. Dan wordt hij aangelegd en pakt in één keer.
Hij is zo verschrikkelijk mooi en lief.
:')
Ik heb de foto's gezien van toen, ik heb mezelf en het mannetje nog nooit zo zien stralen. Wij zagen er intens gelukkig en verliefd uit op onze trouwdag. Maar nog nooit zo stralend.
Ondanks mijn plofkop.
Nou ja, de rest van het verhaal kennen jullie.
Léon ontwikkelt zich als een vrolijk aimabel mannetje.
Nog vaak denk ik als ik hem aankijk:
I'm ready...