Bevallingsverhalen deel 2

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2004 21:55 schreef Karin het volgende:
Waar jij denkt dat het past Luchtbel, misschien wel in En hoe gaat het met de (nieuwe) moeders? deeltje 2 anders plaats je het lekker hier.

Ja kwee ook nie

Maar ik ben dus over de zeik, ontzettend over de zeik alles gaat goed hier, Jolie is hartstikke lief en gezellig. Heerlijk kind. Maar zodra ik het woord bevalling hoor, moet ik huilen. Daar is dan nog wel mee te leven. Maar ik kan er absoluut niet meer van slapen, doe geen oog dicht, terwijl Jolietje zo lekker slaapt. Als ik wel slaap droom ik ervan en dan niet in de leuke zin van het woord. Het overschaduwd alles Ik ben nog nooit zo bang en van de kaart geweest. Ik vind het zo erg dat ik me niet meer kan herinneren dat ze op me werd gelegd, ik weet alleen maar de pijn en dat ik suf was.

Vanmorgen kwam het evaluatieformulier van het ziekenhuis binnen en ik weet niet wat ik moet invullen. 1 iemand heeft een beslissing genomen die niet helemaal goed was, waardoor de ellende een stuk groter is geweest dan noodzakelijk was. Maar er waren ook mensen bij die ik wel lief vond. Ben de hele tijd al van slag door die stomme envelop, ook twijvel ik enorm of ik een geboortekaartje met bedankje naar ze toe zou sturen. Sommige mensen hebben me echt geholpen, maar ik wou dat het niet op die manier nodig was geweest. Ik word er zo verdrietig van, ben zo bang dat ik Jolie hierdoor tekort doe Hier heeft niemand wat aan maar ik moest het ff kwijt.

Zou het helpen een gesprek aan te vragen met mensen van het ziekenhuis die die fout hebben gemaakt?
En weet je huisarts hiervan? Je kunt nl een probleem krijgen met de verwerking die post-traumatische stressstoornis wordt genoemd. Dat komt vaker voor na een traumatische bevalling. Misschien kan praten met een psych dan helpen?
Misschien kun je hier wat mee?
Heel veel sterkte..

- Folder NVVP: Als verwerken niet lukt.

[ Bericht 8% gewijzigd door poemojn op 03-08-2004 23:45:06 ]

Ik denk ook dat je er misschien wat aan hebt om met de mensen in het ziekenhuis te praten. En dan niet alleen met degene die de fout heeft gemaakt, maar ook met de anderen. Zij kunnen je in elk geval helpen met het invullen van de stukjes weggevallen film. En hoe zit het met de vriendin die erbij was? Zou het helpen om haar erbij te betrekken?
Sterkte in ieder geval

Luchtbel, ik herken best dingen in je verhaal.
Ik heb bij mijn eersten ook een absoluut niet leuke bevalling gehad, ook van de rit, ellende, drama.
Ik kon ook het woord bevalling niet horen, en al helemaal niet de foto's zien. Toen ik ze na een paar dagen onder ogen kreeg heb ik ze weggelegd, ik kon er niet naar kijken. Kon er ook niet over praten en was zo ontzettend BOOS. Zo boos dat het àlles overheerste. Ik kon niet van mijn meidjes genieten, had alle dagen huilbuien en dat ging van kwaad tot erger. Ik had een grote prop in mijn keel en die ging niet weg. Hoe harder ik slikte, hoe benauwder ik werd. Tot ik na 4 maand weer bij mijn gyn zat vanwege baarmoederontsteking vroeg ik of het normaal was dat je alle dagen nog moest huilen. En zo ontzettend depri werd. Nee, niet normaal. Na 4 maand ben ik acuut doorgestuurd naar een klinisch psycholoog en daar bleek dat ik nog zo ontzettend boos was op de arts assistent en de dienstdoende gynaecoloog dat dat dus alles overschaduwde. Ergens was ik harstikke trots en blij maar dat gevoel sneeuwde onder en was ik boos op mijn babietjes. Beetje ingewikkeld maar zo zat het ongeveer. Ik moest daar wat mee doen, en ik heb een brief geschreven. Een grote dikke klacht naar de mensen die de fouten hebben gemaakt. Niet naar de verpleging, die waren allemaal hartstikke bezorgd en begaan met me, maar naar die andere eikels die me zolang hebben aan laten modderen. Ik heb een gesprek (telefonisch) gehad met de gynaecoloog en met mijn eigen gyn en dat was dus na een jaar. Toen voelde ik me pas weer goed. Maar het heeft een jaar gekost. Mijn boodschap is eigenlijk: Blijf er niet mee zitten, zoek hulp want het kan ook zo zijn dat je er een hele tijd mee rond blijft lopen en dat is zo ontzettend jammer van je tijd. Vraag desnoods of je een maatschappelijk werkster mag spreken, maar doe er iets mee.

Heel veel sterkte er mee.

^{uhm tis niet opgeschreven om mijn verhaal kwijt te kunnen hoor maar meer om te laten zien dat het mogelijk is dàt je er wat mee kan}

Jah een gesprek ga ik nog wel aan, maar ik twijfel zo over hoe en wanneer. Ik wil er niet zo veel mee bezig zijn, ik moet er 100% zijn voor Jolie. Dat is het belangrijkste.
Bedankt voor de link, ga morgen lezen.

Luchtbel, er komt toch een wijkverpleegkundige bij je? Misschien kun je het haar eens voorleggen. Wie weet heeft ze tips voor je of weet ze wat je het beste kunt doen t.a.v. het ziekenhuis.

Luchtbel, ik heb het hier geloof ik al een beetje laten doorschemeren de eerst tijd na Tobias zijn geboorte, maar ik herken je verhaal. Ook bij mij ging de bevalling niet zoals het hoorde, een abnormale bevalling zoals mijn VK zei. Ik heb ook aan zo'n infuus gelegen, en ook bij mij werd de dosering 's morgens met het uur zo'n beetje verdubbeld, met de gedachtengang dat de geboorte niet lang op zich zou laten wachten. Toen dat wel het geval bleek te zijn, had ik al uren weeen om de minuut, terwijl ik pas 5 cm ontsluiting heb. Dat was niet in verhouding met elkaar, en vandaar dat ik toen met spoed die ruggenprik heb gehad.

Maar goed, ik heb met name de eerste twee weken na de bevalling problemen gehad hiermee. Ik miste hele stukken in mijn geheugen, barste in huilen uit als ik iets op tv zag dat met bevallen of een ziekenhuis te maken had (al was het een comedy, ik trok het niet), en als ik toevallig een keer last van mijn darmen had ofzo, dan verkrampte ik helemaal en was mijn eerste gedachte "oh nee, daar komt het weer", net zoals ik ook tijdens de weeen had.
Op aanraden van de kraamzorg heb ik toen het hele verhaal tot in detail op papier gezet. Daarbij kwamen al heel wat stukken herinnering terug, en later heeft Rick dat nog aangevuld. Ook heb ik uren met mijn kraamhulp, die bij de bevalling gebleven was, en de VK gepraat. Praten, praten, praten, tot in de treuren toe, om het allemaal maar op een rijtje te krijgen.

Ik weet niet of er bij mij fouten zijn gemaakt, ik heb de VK en de kraamhulp wel horen mopperen op de verpleging die mijn infuus zo snel ophoogde, en ik was zelf niet zo blij dat ik van de VK mocht gaan persen, terwijl ik nog "een randje had staan", waardoor ik na 2 keer weer moest stoppen en andrehalf uur persweeen weg moest zuchten voor ik weer verder mocht. Ik ga er maar vanuit dat zij hebben gedaan waarvan zij dachten dat het beste was, maar dat mijn lichaam niet op de manier reageerde zoals zij gedacht hadden.

Door dit hele verhaal houdt het consultatiebureau mij extra in de gaten, de kraamhulp heeft toen haar werk er op zat aangegeven dat een vervroegd bezoek van hun kant wel wenselijk was, en dat is er ook gekomen, en daarin hebben we veel over de bevalling gepraat. Ook gister met de CBarts kwam het gesprek weer op de bevalling, maar ik merk dat ik er zo langzamerhand wel klaar mee ben en er niet meer zo nodig over hoef te praten.
Ik hoop dat dat voor jou ook snel het geval zal zijn, met de juiste begeleiding. Natuurlijk wil je er voor Jolie zijn, maar dat ben je echt niet minder als je ondertussen ook jezelf de kans geeft om het een en ander op een rijtje te zetten. Echt doen hoor, anders krijg je het over een tijdje straks dubbel en dwars terug

Bedankt voor de reacties en de verhalen.

Ik ben absoluut niet kwaad op Jolie, ik ben echt ontzettend gelukkig met haar. Tis echt alleen als ze slaapt of als iemand er over begint dat ik echt heel erg triest word. Jolie slaapt de hele nacht en nog doe ik zelf geen oog dicht.

De wijkverpleegkundige die hier om de dag komt praat er wel over met me en ze wil zelfs meehelpen een gesprek aan te gaan. Alleen lijkt het net alsof ze denkt dat het een soort boosheid is waar ik vanaf wil en dat is het niet, het is alleen een hele erge frustratie en angst. Het klinkt misschien overdreven maar ik dacht echt gewoon dat ik dood zou gaan of dat m'n kind dood zou gaan. Wat er later gezegd is, dat Jolie er van alles aan over had kunnen houden frustreert me heel erg. Ze is alles voor me, ik kan niks van d'r kwijtraken.

Inmiddels heb ik wel besloten dat ik een gesprek aanga met de mensen die erbij zijn geweest, alleen aangezien de bevalling erg lang duurde, zijn dat er een heleboel. Toch denk ik dat het beter is dan een klachtindienen ofzo, ik voel geen kwaadheid alleen maar verdriet. Ik hoop alleen dat ik er niet verdrietiger van wordt omdat ik er dan steeds aan moet denken

Luchtbel ik hoop dat het gesprek je beter zal doen voelen

Lieve Luchtbel, ik hoop dat je je snel beter gaat voelen omtrent dit. Heel goed dat je actie onderneemt. Ik maak het op dit moment mee in mijn eigen familie hoe een abnormale bevalling erin kan hakken en dat is inderdaad geen pretje. Dikke

Goeie stap Luchtbel.
Schrijf het anders allemaal op wat je wil vertellen!
En laat je niet intimideren door die witte jassen he!

Fijn trouwens dat je je frustratie niet op Jolie projekteert, daar ben ik erg de mist mee ingegaan.
Sterkte nogmaals.

quote:

Op woensdag 4 augustus 2004 17:04 schreef Luchtbel het volgende:
Ik ben absoluut niet kwaad op Jolie, ik ben echt ontzettend gelukkig met haar. Tis echt alleen als ze slaapt of als iemand er over begint dat ik echt heel erg triest word. Jolie slaapt de hele nacht en nog doe ik zelf geen oog dicht.

quote:

Het klinkt misschien overdreven maar ik dacht echt gewoon dat ik dood zou gaan of dat m'n kind dood zou gaan.

Is helemaal niet overdreven of wat dan ook, laat je nooit iets anders wijsmaken!

quote:

Wat er later gezegd is, dat Jolie er van alles aan over had kunnen houden frustreert me heel erg. Ze is alles voor me, ik kan niks van d'r kwijtraken.

Ik kan hier weinig op zeggen, alleen dat ik je een schouder kan aanbieden als je het nodig hebt . . .

Ook nu kan ik weer niet slapen, ze slaapt op 2 meter afstand van me maar s nachts gaat het gewoon ruk, ik blijf steeds luisteren of er niks met d'r is. Bij ieder hikje schrik ik me rot, laat staan als ze te lang geen geluid maakt. Ik moet hier echt mee ophouden, ik word ram gek van de nacht zo.

Ga morgen nogmaals overleggen. Ik denk dat het hierdoor misschien ook is dat de bv niet zo goed lukt. Misschien merkt ze wel hoe verdrietig ik soms ben en dat ik die eerste aanraking gemist heb.
Ik vind het zo erg. Misschien moet ik maar stoppen met het afkolven want het zuigt me helemaal leeg, maar aan de andere kant vind ik dat ik dan weer te snel opgeef, het gaat om haar en voor haar is het beter. En ik wil die bevalling niet alles laten overheersen......... :'( dat wil ik echt niet laten gebeuren.

Even voor de visualisatie, ik ben erg trots op Jolie en ik weet dat ze er niks aan kan doen.


[ Bericht 5% gewijzigd door Luchtbel op 05-08-2004 01:18:22 ]

Luchtbelleke, wat een mooie mama met een mooi kindje zie ik op die foto! Ik hoop dat je je snel lekkerder gaat voelen met alles wat er is gebeurd meis...

Luchtbelletje, er moet geloof ik echt iets gaan gebeuren nu. Hoe vervelend je het ook vind om erover te praten. Had je nou al gesproken met die wijkverpleegkundige? Neem anders contact op met je huisarts. Zo kan je niet blijven doorgaan denk ik want je komt in zo'n cirkeltje terecht van niet kunnen slapen, je druk maken, er gestrest van raken en daardoor weer niet kunnen slapen. En in jouw geval is het extra pittig want je staat er alleen voor. Ik hoop echt dat het snel beter met je gaat. Dikke

Ja ik weet het Snoop, maar alles gaat zo goed evrder, ben bang dat ik alleen maar triester word

quote:

Op donderdag 5 augustus 2004 09:15 schreef Luchtbel het volgende:
Ja ik weet het Snoop, maar alles gaat zo goed evrder, ben bang dat ik alleen maar triester word

Ja, ik weet het, ik heb makkelijk kletsen hier . Maar als het slapen echt zo beroerd blijft gaan (en dan niet omdat Jolie wakker wordt maar omdat je steeds nare beelden/ideeën voor je ziet) moet je toch even een babbeltje met de huisarts maken. Misschien kan ie wat voor je doen en als dat iets is dat jij niet pretig vindt doe je het niet.

ik denk dat zo'n gesprek (of een paar gesprekken) het alleen maar beter kan maken, luchtbel. juist omdat het verder goed gaat is het zo superduidelijk waar de schoen wringt. en 't lijkt mij ook ontzettend logisch dat dit er ontzettend ingehakt heeft en nog doet. zoals snoopy ook zegt, niet slapen is heel slecht voor zowel jou als Jolie, dus er moet snel iets gebeuren nu. ga bellen meid! heel veel succes ermee!

Maar ik ben zo ontzettend bang dat ik er dan steeds weer aan moet denken en dat ik alleen maar gestresster word. Ik wil gewoon dat het anders is maar dat kan natuurlijk niet. Dus ik moet maar doorzetten. Als morgen de wijkverpleegster er is voor Jolie ga ik vragen of we een aspraak erover kunnen maken.

Heel verstandig want als je er niks mee doet gaat het zeker niet uit je koppie

Ik heb pas bij een of ander tv-programma de tip gehoord jezelf te behandelen alsof je je kind bent.. Dus stel dat Jolie steeds niet kon slapen doordat ze aan een nare gebeurtenis moest denken, zou je dan hulp voor haar zoeken?
Sterkte Luchtbel

Wow, da's een scherpe, maar wel een hele goeie, Poemojn !
Luchtbel, ik denk dat je, door de confrontatie (gesprek) aan te gaan, het oplos-proces beter concentreert, nu heb je continue flarden, steeds terugkomend.
Kill that bug !

Luchtbel, ik hoop dat je vandaag samen met de wijkverpleegster een plan kan maken van hoe je het gaat aanpakken en met wie je allemaal wil spreken.
Het zal idd mss in eerste instantie nog wel eventjes iets erger worden, omdat alles weer naar boven gehaald word, maar ik denk dat het uiteindelijk makkelijker word om het af te ronden enzo.
Het is wrsch wel goed te horen dat ondanks dat er van alles had kunnen gebeuren er niets daadwerkelijk gebeurd is met Jolie en dat ze in goede handen was (en nu zeker is bij jou ) enzo.

Luchtbel ik herken veel in je verhaal. Niet dat ik zo`n rotbevalling heb meegemaakt als jij maar ik ben ook zo`n piekeraar. Toen Jasper eens in een vijver was gevallen heb ik nachtenlang wakker gelegen met het beeld van een verdrinkende Jasper voor ogen, ook al waren we op tijd om hem te redden. Ik heb nachtenlang liggen denken aan wat had kunnen gebeuren. Pas toen ik dit denken omzette in wat wás gebeurd (na een tip van Lois dacht ik), kon ik het een plaatsje geven. We waren op tijd geweest om hem te redden, hij heeft er niks aan over gehouden en weet er nu eigenlijk ook niets meer van.
Misschien heb je iets aan mijn verhaal en misschien ook niet, ik weet het niet. In elk geval sterkte

Jah ik probeer ook te denken, er is niks gebeurd, ze wordt voorlopig nog even gecontroleerd, ik kan hulp krijgen, het gaat goed komen. En overdag voel ik me ook helemaal niet rot, doe zo veel mogelijk leuke dingen en vind het heerijk met Jolie. Maar s nachts heb ik echt heel erg moeilijk.
Maar morgenochtend gaan we overleggen en dan zie ik wel weer, ik heb besloten dat ik er wel wat aan doe, maar dat ik daarna iedere keer iets leuks doe met haar. Vanmorgen was dat in bad doen nadat ik er hier over had geschreven. Morgen ga ik overleggen met de verpleegkundige, daarna gaan we op visite. Zodat ik zeker weet dat ik niet verdrietig ga zitten nukken, heb ik besloten het zo aan te pakken.

Thanks allemaal jullie zijn liev

Wat goed Luchtbel, dat je zo'n plan hebt opgesteld! Lijkt me ook goed uit te voeren! Sterkte hoor meissie

Ik heb maandag een afspraak bij de huisarts en donderdag een afspraak om een afspraak te maken met de mensen die bij de bevalling zijn geweest

Goed zeg, Luchtbel!! Succes!

Mooi Luchtbel! En succes hoor

Toppie !!

Goed hoor Luchtbel, dat is al een hele stap

quote:

Op vrijdag 6 augustus 2004 11:57 schreef Luchtbel het volgende:

Jemig luchtbel.

Ik zit met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen. Wat moet jij door een rottijd heengaan nu meid.
Ik hoop van harte dat je straks alsnog van je roze wolk kunt gaan genieten en dat je het gebeurde een plekje kan geven. Heel erg veel sterkte.

Succes vandaag Luchtbel!

Succes idd vandaag Luchtbelletje, ik hoop dat je wat verder gaat komen vandaag!

Thanks, vanmiddag staat de afspraak, ben best zenuwachtig, maar zal best goed komen!

Zet hem op, Luchtbel

Nou die huisarts daar heb ik echt wat aan gehad niet dus
Gewoon eten en drinken en zolang je je frustraties niet op je kind afreageert valt het allemaal wel mee.

Oh oke donderdag gesprek in het ziekenhuis, ben benieuwd hoe dat gaat....

quote:

Op maandag 9 augustus 2004 13:57 schreef Luchtbel het volgende:
Nou die huisarts daar heb ik echt wat aan gehad niet dus
Gewoon eten en drinken en zolang je je frustraties niet op je kind afreageert valt het allemaal wel mee.

Oh oke donderdag gesprek in het ziekenhuis, ben benieuwd hoe dat gaat....

Oh, dat schiet ook niet echt op dus...
Balen zeg!

quote:

Op maandag 9 augustus 2004 13:57 schreef Luchtbel het volgende:
Nou die huisarts daar heb ik echt wat aan gehad niet dus
Gewoon eten en drinken en zolang je je frustraties niet op je kind afreageert valt het allemaal wel mee.

Oh oke donderdag gesprek in het ziekenhuis, ben benieuwd hoe dat gaat....

Kolere zeg, schiet niet op dus. Zullen ze zeker donderdag zeggen dat ze de mening van de huisarts overnemen . . .

luchtbel wat ellendig dat je huisarts je zo weinig serieus leek te nemen. hopelijk heb je meer aan het gesprek donderdag (of de gesprekken die daaruit voortkomen).

Nou ben de eerste confrontatie aangegaan, heb ook even met een verpleegster gesproken die er bij was op die dag en die wel heel lief was toen en die gaf zelf aan dat ze er nog heel vaak aan heeft gedacht....of alles wel goed gegaan was....

Voor de rest heb ik voor over twee weken een afspraak kunnen maken met de verloskundige die de leiding had op het moment dat alles misging. We zullen wel zien, duurt wel lang zo.

Dat duurt idd lang zeg Luchtbel. Kijk je er tegen op?

Ja ik zie er enorm tegenop, ik ben heel erg gefrustreerd en ik wil het niet maar ik ben echt heel erg verdrietig. Ik ben moe en ik kan niet eten, ik baal er van. Ik ebn ook zo bang dat er iets met Jolietje is en ik weet zeker dat het erger is omdat ik verdrietig ben dan dat het anders zou zijn. En dan duurt het ook nog zo lang Zo ik moest ff klagen.

Klaag maar hoor Luchtbel. Het is niet niks wat je meegemaakt hebt. Wie weet helpt het wel met de verwerking als je hier je hart even uitstort. Sterkte in ieder geval.

Als je het mij vraagt duurt dit veel te lang. Ik vindt het wel goed van je dat je de stap heb gezet. Maar 2 weken wachten daar schiet jij helemaal niks mee op en Jolie al helemaal niet, want natuurlijk voelen die baby's dat haarfijn aan als hun mama verdrietig is.

Luchtbel succes Ik hoop dat die 2 weken voor je zullen omvliegen.

Hoop ik ook. Je moet veel te veel wachten.

Wat een heftige verhalen ook weer zeg!! Het is voor een ander zoooo slecht in te schatten hoe ene ander voelt of pijn beleeft...ongelooflijk! Heel veel sterkte luchtbel, wat een moeilijk gedoe net waar je zin in hebt na een bevalling. Hoe zit het nu voor je in elkaar, ben je altijd alleen thuis of heb je wel iemand die voor je zorgt? Familie of vrienden?

Het duurt inderdaad lang zo, zeker nu ik niet weet of Jolietje wel in orde is. Maar goed, het moet maar zo lang duren.

Catootje, ik heb nog iedere dag visite dus ben niet alleen. Sowieso niet meer, ben nu met Jolie. Maar heb iedere dag ook nog wel vriendinnen in huis en mensen die dingen meebrengen enzo, dus dat zit allemaal wel helemaal goed!

woensdag 4 augustus

De baby is al 1 week en 1 dag te laat. Ik word om half 8 wakker want vriendje moet naar zijn werk en stapt onder de douche. Ik draai me nog maar eens om en voel een plens water mijn onderbroek inlopen. Ik stap snel uit bed en loop naar het toilet. Het is helder water maar veel meer loopt er niet uit. Ik besluit weer te gaan liggen en af te wachten om later de verloskundige te bellen. Vriendje gaat naar zijn werk want verder voel ik niks bijzonders.
Ik bel de verloskundige en die stelt voor om te kijken of er nog meer water uit komt lopen en haar om 12 uur 's middags weer te bellen om te overleggen hoe het er voor staat. Helaas gebeurt er niks meer. Ik bel haar rond 12 uur weer en zij zegt dat ze niet denkt dat het dan vruchtwater was omdat ik dan al meer zou moeten verliezen.

donderdag 5 augustus
's nachts ben ik toch weer vocht verloren. Ik besluit dit later overdag te overleggen met de verloskundige waar ik een afspraak heb en die me waarschijnlijk gaat strippen. Vriendje gaat mee. Als ik daar zit vertel ik haar het vruchtwaterverhaal. Zij zegt dat als het vruchtwater is ze niet gaat strippen vanwege infectiegevaar. Maar ze kan wel testen of het idd vruchtwater is. Ik moet op de onderzoekstafel gaan liggen en op de achterkant van mijn hand blazen. Eerst gebeurt er niks maar de 2e keer voel ik er idd een plensje water uit komen. De VK gebruikt een wattenstaafje om te testen of het vruchtwater is. Het watje verkleurd dus ja het is vruchtwater! Als ik van de tafel afstap controleert ze voor de zekerheid ook nog de kleur en twijfelt of de baby niet in het vruchtwater heeft gepoept. En omdat ik nu dus waarschijnlijk al meer dan 24 uur met gebroken vliezen loop verwijst ze me naar het ziekenhuisen de verloskundige komt er vanaf nu dus niet meer aan te pas.
Ik moet thuis mijn tas en de maxi-cosi halen en meteen naar het ziekenhuis. We gaan met de taxi.

Rond half 3 zijn we daar en ik word op een verloskamer aan een CTG-apparaat gelegd. De hartonen van de baby zijn in orde en er komt na een uur een gyneacoloog kijken naar de kleur van het vruchtwater. Hij vind het de moeite niet waard en stuurt ons weer naar huis in de hoop dat de bevalling spontaan zal beginnen. Wel moeten we de volgende ochtend weer komen en zal er beslist worden wanneer men zal gaan beginnen met inleiden. Dit kan vrijdag of anders zaterdag zijn omdat ik niet langer dan 72 uur met gebroken vliezen mag rondlopen.
We komen met al onze spullen en een lege maxi-cosi weer bij de taxistandplaats waar de taxichauffeur denkt lollig te zijn en vraagt of we onze baby zijn vergeten....

Vrijdag 6 augustus

Nog steeds geen teken van een naderende bevalling....
Ik bel om half 8 het ziekenhuis om te vragen hoe laat ik mag komen. Ze zeggen dat ik zsm mag komen. We eten nog even en dan neem ik de tram naar het ziekenhuis en vriendje de fiets. De maxi-cosi laten we thuis, die is zo door vriendje opgehaald als het nodig is. Bij de ingang van het ziekenhuis sta ik op vriendje te wachten. Een mevrouw komt aanlopen, kijkt naar mijn buik en zegt: ik zal maar met een hele dikke vette boog om je heen lopen! Ik lach en zeg dat dat niet lang meer nodig is waarop zij zegt: nee, dat kan ik wel zien!

Bij de verloskamers aangekomen worden we opgewacht door J. Hij is hoofd van de afdeling maar ivm met vakantie valt hij vandaag in als verpleegkundige. Hij installeert me op de verloskamer . Daar word ik weer aan het CTG gelegd. Op zich is de hartslag van de baby goed maar 1x zien we het wat zakken. Er komt een andere verpleegkundige binnen die zegt: nou vandaag ga jij niet meer naar huis. Vriendje en ik kijken elkaar aan....

J. legt later uit dat de artsen moeten beslissen of ze vandaag wel of niet gaan inleiden. Rond 9 uur/half 10 krijgen we te horen dat ze dit idd gaan doen. Er komt een vk in opleiding die gaat kijken of het eerst nodig is om gel aan te brengen of dat er gelijk met een infuus begonnen kan worden. Ik blijk 2 cm ontsluiting te hebben (niks van gemerkt) en dus kunnen ze gelijk met een infuus beginnen. Er wordt ook nog een plakkertje op het hoofdje van de baby aangebracht zodat ze nog exacter de hartstlag kunnen volgen.

Uiteindelijk duurt het nog tot 11.15 uur voor ze het infuus aanbrengen ivm drukte op de afdeling. Ik zit nu dus met mijn linkerhand aan het infuus en naar mijn rechterkant loopt een draadje naar het CTG apparaat. Elke keer als ik naar de wc moet, moet ik J. oppiepen. Hij koppelt de draadjes los en begeleid me met infuus in de ene en draadjes in de andere hand naar de wc. Telkens als ik terug kom zitten de draadjes van het CTG apparaat in de knoop.
_{Net kerstboomverlichting: je bergt het netjes op maar de volgende kerst zit alles toch in de knoop}
Elk half uur word mijn infuus hoger gezet maar ik voel eigenlijk niet veel. J. is heel blij dat hij op zijn invaldag al een babietje heeft mogen opvangen. Ik vraag hem tot hoe laat hij die dag werkt. Hij zegt: tot 16.00 uur. Dus ik zeg: dan zal je mijn babietje niet meer zien.

Rond half 2 heb ik het idee dat ik moet poepen en bel J. weer. Als ik op de wc zit heb ik geloof ik darmkrampen maar heb ook het idee dat er nu andere krampen beginnen!
Ik ga terug naar bed en J. installeert me daar met opgeschudde kussen etc. en zegt: ga maar lekker liggen...

Hij is de kamer nog niet uit of ik krijg me toch een weeën. Ik wil gelijk mijn bed uitspringen, liggen gaat echt niet, maar zit verstrikt in alle draadjes. De ene wee is nog niet weg of daar komt de volgende weer. Ik wiebel en jodel enz. Ik zeg na 10 minuten tegen vriendje: dit ga ik geen 12 uur volhouden en voel me echt een watje omdat ik nu al begin te piepen. Ik heb ook het gevoel dat het zweet in liters van me afloopt.

Vriendje stelt voor om J. weer te laten komen maar ik vind dat ik daarmee moet wachten. Het is tenslotte net begonnen!. Rond 10 voor 2 besluit ik toch te bellen. J. komt binnen en ik vraag of het normaal is dat de weeën gelijk zo snel achter elkaar komen. Hij beweert van wel maar zegt dat er zo iemand komt om te kijken of het al enig effect heeft gehad.

Even na tweeën komt de vk en toucheert. Ik blijk al 8 cm ontsluiting te hebben. Ineens begint mijn lichaam vanuit zichzelf te persen. Van de vk mag dit nog niet want ik heb nog een klein randje staan maar ik kan het echt niet tegenhouden! Ze gaat weg. Jacq en de stagiaire zijn er nog en zien mij met die persdrang. Zij vinden het onzin dat ik niet mag persen. De stagiaire voelt nog eens en zegt om half 3 dat ik mag meepersen.

Ondertussen komt er een andere vk binnen die het over heeft genomen van de vorige. Mij maakt het allemaal niet uit. Ik heb eindelijk weer tijd om tussen de (pers)weeën op adem te komen want bij de onsluitingsweeën raakte ik de draad van ademhalen en puffen volledig kwijt. Gek hè, als je binnen een uur volledige onsluiting hebt!

Het persen gaat rustig en geconcentreerd. Tijdens de weeën blijkt de hartslag van de baby omlaag te gaan. Ik heb dit zelf totaal niet door maar ze besluiten wat bloed uit het hoofdje te halen en dit te laten onderzoeken om te kijken hoe de conditie van de baby is. Als dit niet goed is willen ze de vacuüm gebruiken. Ik blijf gewoon doorpersen en het gaat ontzettend goed. Ik wordt door 3 man aangemoedigd: kom op, het gaat hartstikke goed. Je bent een natuurtalent.

Op een gegeven moment vraagt de vk of ik met mijn hand het hoofdje wil voelen. Ik zeg: nee, ik voel het zo wel! Ik mag ook in handen knijpen maar dat wil ik niet. Ik knijp in de zijkanten van het matras. Ik zweet nog steeds gigantisch en krijg natte washandjes op mijn hoofd. Mijn infuus is tijdens het persen gesneuveld maar dat maakt allemaal niet meer uit. Net als de uitslag van het bloed terug is de baby eruit.

De baby wordt gelijk op mijn buik gelegd en iemand zegt dat het 15.08 uur is. Ze zuigen neusje en mondje uit. Ik kijk naar mijn baby en hij kijkt naar mij. Ik kan allen zeggen: oh wat is hij mooi en wat is hij lief. In vriendjes ogen zie ik tranen. De vk vraagt of ik wil weten wat het is. Ze houden hem omhoog. Vriendje kan niks meer uitbrengen en ik zeg: oooooooh een jongetje.
Hij wordt in een doek gewikkeld en bij me gelegd. Hij pruttelt een beetje en blaast belletjes. Blijkbaar heeft hij het toch een beetje moeilijk gehad op het laatst en hij heeft idd in het vruchtwater gepoept.
Morris wordt in bad gedaan en gewogen. Hij weegt 4070 gram. Een flink kereltje.

We worden alleen gelaten met beschuit en muisjes en kunnen even met z'n drietjes zijn.
Daarna bellen we oma's en opa die naar het ziekenhuis komen. Na een tijdje voel ik me vies en wil douchen. De verpleegkundige die ik donderdag had ontmoet nam de dienst van J. (toch nog ons kindje geboren zien worden tijdens zijn dienst!) over en hielp me naar de douche. Daar voelde ik me wel heeeeeel erg slap en trillerig maar ik kon op een kruk zitten en dat douchen was wel heel erg lekker. Daarna weer in een schoon bed. En toen kwamen oma's en opa hun kleinzoon bewonderen.
Rond 8 uur mochten we met het hele gezin naar huis!

En oh wat begrijp ik die prachtige uitspraak van Luchtbel nu goed:
Ik heb wel eerder gehuild om kleine dingen, maar nooit zo oprecht als om hem :')

_{Vanaf de eerste wee heeft het dus maar 1 uur en 38 minuten geduurd en toen was Morris er al!}

[ Bericht 0% gewijzigd door snoopy op 28-08-2004 22:34:45 ]