Mijn bevallingsverhaal van de geboorte van Jonne.
(verkorte versie: Jonne is op 25 maart in het ziekenhuis geboren
)
Verslag uit m'n dagboek. (in een week of twee na de bevalling bij elkaar geschreven)
Vrijdagochtend 26 maart om 5.30
Gisteravond om half acht is dan ons grootse wonder geschied: Jonne is geboren. Onze prachtige zoon weegt 4485 gram en doet het zo te zien goed.
Op dit moment ligt hij in zijn wiegje te slapen. Ook heeft hij al een hele tijd op mijn buik gelegen. Ik kan moeilijk slapen. Zo'n ziekenhuis, het slagveld daar beneden..., de geboorte van Jonne
We zaten al meer dan twee weken op je te wachten aangezien ik gisteren al 15 dagen over tijd was. Elke dag naar het ziekenhuis, ctg’s, weeënmeters en heel veel slecht communicerende co-assistenten. Uiteindelijk ben ik woensdag zo kwaad geworden op z'n meisje dat ze (na toucheren en mijn baarmoeder al verweekt was!!) besloot om toch maar te overleggen met de gynaecoloog om in te leiden.
Dus daar gingen we woensdag naar huis. Opgewonden en tegelijkertijd een beetje vol schrik: morgen dus inleiden. Morgen zou onze kleine er komen...
Mijn vliezen braken donderdagmorgen om 3.45. Dus ik het bed uit en wat door het huis rommelen. (Ik heb zelfs nog een "leuk cd-tje" voor in het ziekenhuis gebrand.
) daarna Roelof wakker gemaakt en onder de douche gegaan. De weeën kwamen meteen al heel snel. Tegen zessen had ik zo om de twee/drie minuten weeën en hebben we de verloskundige gebeld. Die was er rond half zeven. Hij toucheerde en toen bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben.
maar ik moest toch naar het ziekenhuis vanwege die 15 dagen over tijd.
Dus dat in de auto richting ziekenhuis (km of 22 van ons vandaag) Om kwart over zeven waren we in het ziekenhuis waar Roelof me snel afzette bij de ingang om nog even de auto te parkeren.
Daar stond ik dan: tegen een paal weer een wee weg te puffen. Een man die bij de ingang een peukje stond te roken heeft me heel lief richting rolstoelen geholpen (ging op zoek naar een euromunt. Oh, zo schattig!!) Daarna heeft hij ons ook nog helpen sjouwen met onze spullen richting de kraamafdeling. Hij wist precies hoe het voelde omdat hij maandags vader was geworden van een zoon (die lag nog met hoofdpijn van een vacuüm in het ziekenhuis.)
Daarna reden ze me zo de verloskamer binnen. Beetje geïnstalleerd en toen aan een inwendige ctg en weeënmeter gelegd. (M'n vliezen waren gebroken, dus dat kon mooi op 't koppie van de baby).
De weeën zetten niet helemaal voldoende in kracht door. Daarom werd ik rond half elf aan het infuus gelegd om de weeën te stimuleren. Alleen ging dat vervolgens zo hurry up dat er bijna geen ruimte was om bij te komen. Het ging gewoonweg veel te snel met te weinig pauze. Plus dat de rugweeën in combinatie met bekkeninstabiliteit toch niet echt een succes waren. Kon niet liggen, niet staan, beetje zitten... Daarom uiteindelijk toch maar om pijnstilling gevraagd. Ik zou er wat suf van worden en de kleine ook iets. Maar omdat het nog lang genoeg zou duren voor volledige ontsluiting vonden ze (en wij) het wel veilig genoeg.
Roelof is een keer of twee even gaan wandelen. Hij werd wat naar van de weeïge lucht in het ziekenhuis en de warme verloskamer. Hij kreeg keurig eten: ontbijt, 's middags en warme maaltijd en na de bevalling hebben we samen brood gegeten.
Laat in de middag werd alles veel heftiger. Rond een uur of vijf ben ik onder de douche gezet. Met de rolstoel er naar toe (nadat ze me "hadden afgekoppeld") Roelof aan de ene kant van het gordijn en ik aan de natte kant. Elke keer zei hij het riedeltje: "deze-wee-komt-nooit-meer-terug". (vond ik de meest positieve pufferd). Dan kon ik daar op meepuffen. De weeën werden steeds heftiger.
Uiteindelijk heb ik nog drie kwartier persweeën moeten tegenhouden omdat ik nog geen volledige ontsluiting had. Heel, heel zwaar. Alleen maar vol te houden omdat Roelof naast me zat en maar herhaalde: "deze-wee-komt-nooit-terug" en ondertussen de maat op mijn hand tikte. (die ik trouwens strak om een stoelleuning had gesloten)
Iets voor zes mocht ik beginnen met persen. Er werden beugels aan het bed vastgemaakt omdat ik gewoonweg mijn benen vanwege de bekkeninstabiliteit niet goed zelf kon optillen. Het was een opluchting en heel zwaar tegelijkertijd om iets te kunnen doen. In eerste instantie had ik dan ook niet echt het idee dat er wat gebeurde. Behalve dan een vaag gevoel van opluchting dat je de persweeën niet meer op hoeft te houden.
Maar het duurde maar en het duurde maar. Na een uur ze de arts-assistent (wel een leuke) dat ze de gynaecoloog had opgeroepen omdat het te weinig effect had. Het persen schoot niet genoeg op.
Ik geloof dat de gynaecoloog twee keer is komen kijken. Ze heeft zich, geloof ik, zelfs nog netjes voorgesteld. Maar ik geloof dat ik een beetje druk was.
Achteraf kreeg ik mee dat de vacuümpomp al uitgepakt en klaarlag. Maar ik denk dat ik bij dat bericht dacht: "Dat wil ik niet". Of ik daar weer extra kracht van kreeg? Anders weet ik het ook niet te verklaren dat het toch nog goed doorzette. Onze kleine kwam steeds verder en verder.
Toen hebben ze me ook nog verdoofd voor de knip, omdat onze kleine toch wel groot leek te zijn. Maar gelukkig hebben ze zelfs geen knip hoeven zetten. Het laatste stukje ging zo mooi beheerst zeiden ze achteraf tegen me. Toen werd heel voorzichtig het hoofdje geboren. Tenminste, tot het neusje omat een schoudertje klem zat achter mijn schaambeen. Heel voorzichtig heeft de co-assistente toen iets geduwd zodat onze kleine toch nog verder kon.
Zodra onze uk geboren was en op m'n buik werd gelegd, dacht ik: wat zwaar! Zo'n verschil met het van binnen en van buiten dragen. Toen zeiden ze "het is een jongen". Daar was ik helemaal verrast door. Ik was nog zo aan het verwerken dat het een kind was: dat Jonne er was.
Geboren om 19.30 precies en 4485 gr. En dat je dan opeens zijn naam mag zeggen tegen iedereen...
Toen ik gehecht werd (5 inwendige hechtingen), werd Jonne gewogen, nagekeken en in bad gedaan. Hij kreeg de kleertjes aan die we al hadden uitgezocht: een wit pakje met rode sokjes gebreid door oma.
Daarna kreeg Roelof Jonne in de armen: ons mannetje. Eindelijk met z'n drietjes.
Nadat de placenta er was en het hechtavontuur hebben ze ons eerst maar eens een half uurtje met rust gelaten. We hebben wat gegeten (Roelof vooral) en ons mannetje bekeken. Daarna alle grootouders en zus gebeld. Maar pas nadat we zelf kennis hadden gemaakt. Dat had een van de zusters ons geadviseerd. Zo van: bellen komt zo meteen wel. Misschien kunnen jullie eerst zelf een beetje bijkomen.
Het was een best zware bevalling. Maar ik kijk met een goed gevoel terug. Het team in het ziekenhuis was bijzonder prettig (vier vrouwen) en Roelof was mijn steun en toeverlaat. Hem had ik nodig.
Tot zover mijn uitgebreide verhaal.