Mijn ouders zijn nog steeds extreem gelovig, maar hoe meer ze proberen om mij bij de kerk te houden (of eigenlijk 'terug krijgen' aangezien ik al 2 jaar niet meer ga), hoe meer ze weerstand bij mij oproepen. Ze uiten om de haverklap dreigementen ("wie God verlaat heeft kwaad na kwaad te vrezen") en mijn atheïstische opvattingen (gebaseerd op de Sade, het satanisme, existentialisme e.d.) vallen hier niet bepaald in goede aarde. Ik besef nu pas echt goed hoe ik mijn hele leven lang geïndoctrineerd ben, hoe men mij altijd angst inboezemde voor een hogere macht en hoe dat mijn leven verpest heeft. Ik wil dat juk van me afgooien. Raar dat ik er een topic over open, want het geloof is mijn minst geliefde gespreksonderwerp (meest GEHATE gespreksonderwerp zelfs), maar ik wil toch weten of er meer mensen zijn met dit soort ervaringen. Mijn ouders zijn trouwens zelf ook van jongs af aan geïndoctrineerd door het geloof, maar dat zien ze op één of andere manier niet
Laatst hield mijn tante een feestje en naar aanleiding van dat feestje is er een flinke familieruzie ontstaan. Net als ik was mijn tante het vrijgevochten type binnen het gezin ("Ik maak zelf uit wat ik doe", "Ik bepaal zelf wel waar ik aan geloof") en dat bereikte op dat feestje dus een hoogtepunt. M'n ouders waren al heel vroeg weer thuis, want ze vonden het een 'heidens' feest. Iedereen liep te springen, je kon nergens zitten en je kon niet met elkaar praten. Dat was niks voor hun. En mijn moeder zei dat mijn tante zich moest schamen, want 'dat past niet bij onze familie'.
"Ho, wacht eens even", zeiden mijn zus en ik toen, "je kunt hoogstens zeggen dat je zo niet opgevoed bent, maar jullie (mijn ouders dus) hebben niet het recht om te bepalen wat wel en niet bij de familie past. Jullie hebben de waarheid niet in pacht
![]()
". Later belde mijn moeder erover met m'n tante en toen zei ze: "Het leek wel Sodom en Gomorra". M'n tante zocht in de Bijbel op waar dat voor stond en dat nam ze m'n moeder heel erg kwalijk. Na dat telefoongesprek was m'n moeder buiten aan het werk en toen barstte ze ineens in huilen uit: "Dat is allemaal het werk van de duivel! Hij probeert alles kapot te maken!!". Ik: ":{ nee dat is juist de indoctrinatie, het geloof heeft jullie zoveel angst ingebezoemd...". En nu worden de discussies alleen maar erger thuis
![]()
Per 1 augustus ga ik op kamers, maar daarmee ontvlucht je het probleem niet. Ik heb verschrikkelijk de pest gekregen aan alle christenen, die met hun schaapachtige smoeltjes met boekjes staan te zwaaien op straat. Ze verpesten mijn leven. Ik wil in mijn leven ZELF bepalen wat ik doe, ik wil me losmaken van een god. Ik wil me te buiten kunnen gaan aan alle zeven zonden, zonder een schuldgevoel te krijgen. Zijn er meer mensen met dit soort ervaringen?
Serieuze reacties graag. Ik stel pogingen om mij terug te praten naar God
niet op prijs, dus bespaar je de moeite