Pas een maand of twee kende ik haar. Ik zag haar staan in een winkel en ik was op slag verliefd. Alsof de wonderen de wereld nog niet uit zijn, klikte het van haar kant ook vrijwel meteen, en we besloten al snel samen verder te gaan. Wat waren we gelukkig samen! Lief en leed deelden we en al snel leek het alsof we elkaar al jaren kenden. Ons geluk kan niet kapot, niets kon er tussen ons komen.
Tot die fatale dag, nu zo'n 3 weken geleden...
Een noodlottig verkeersongeluk maakte een in een klap een einde aan ons geluk. Zelf kwam ik er redelijk goed vanaf, maar zij... Ze was zwaargewond. Ja, ze leeft nog, maar of ze ooit weer helemaal de oude zal worden is nog erg onzeker.
Door omstandigheden waakt men nu aan de andere kant van het land over haar en kan ik helaas niet dagelijks bij haar zijn. Natuurlijk hou ik me zoveel mogelijk op de hoogte van haar situatie, ik bel regelmatig en elke keer leg ik met betraande ogen de telefoon weer neer. Waarom zij en waarom zo jong? Volgens de specialisten kán ze er weer vrijwel helemaal bovenop komen, maar ik ben er niet gerust op. Door allerlei complicaties moet nu gewacht worden op goed nieuws van anderen, tot zelfs in Japan!
Elke dag denk ik aan haar. En hoop ik dat we ooit weer samen zijn. :'(
Vertel het me en ik zal het vergeten. Laat het me zien en ik zal het onthouden. Laat het me ervaren en ik zal het me eigen maken.
De toekomst hangt af van wat je nu aan het doen bent.