OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Hoi, ik ben nieuw en heb de hele discussie in 1 keer gelezen, heftig!
Ik ben vrouw, 30, en zit ook met twijfels. Tot mun 29/30ste heb ik nooit een kinderwens gehad, ik voelde ook weinig bij kinderen, 'leuk voor anderen maar niet voor mij'. Ik had ook niet echt een stabiele relatie waarin kinderen een optie zouden zijn.
Nu ben ik inmiddels bijna 4 jaar samen met mijn vriend (samenwonend) die 41 is en 2 jongens heeft (12 en 16) uit een eerdere relatie die regelmatig bij ons over de vloer komen, maar toch niet echt horen bij ons dagelijks leven zeg maar, omdat ze bij hun moeder wonen.
Ik zit er al een jaar over te dubben, maar de kinderwens wordt steeds groter eigenlijk en de nadelen, tja daar kijk ik nu ook (zeker na het lezen van jullie ervaringen) wat genuanceerder tegenaan. Doordat de jongens regelmatig bij ons zijn kan ik toch best wel inschatten hoe het is om wat oudere kinderen te hebben en wat dat doet met je relatie. Maar dan nog vind ik dat dat heel erg afhangt van hoe je ze opvoed. Een jengelkind, moeilijke eter enz ligt (als ik om me heen kijk bij bevriende stellen) heel erg aan de opvoeding.
Ik zou graag jullie ervaringen/gedachtes daar eens over willen horen. Je hebt natuurlijk altijd uitzonderingen wat kinderen betreft, waarbij je het nog zo goed doet maar niks schijnt te helpen.
Maar ik hoor toch ook veel verhalen van 'het is maar net hoe je ze opvoed'.
Verder nog een vraag over de partner. Mijn vriend is dus al iets ouder (41), heeft al 2 kinderen met wie hij niet echt heel close is, omdat we ze daarvoor te weinig zien. Nu heeft hij zoiets van 'als jij er echt gelukkiger van wordt als we een kind nemen/krijgen, oke dan ga ik daarin mee, maar liever niet, ik vind mezelf te oud voor luiers en huilbaby's'.
Kan ik op zich best begrijpen want op die eerste paar jaar heb ik ook niet erg veel, denk dat je daar doorheen moet en zoveel mogelijk moet genieten van wat er wel leuk is (geldt voor alles in het leven eigenlijk) en dat je pas echt iets aan een kind hebt als het iets ouder is.
Hebben meer mensen dat? En herkennen mannen die al kids hebben uit een vorige relatie dit? Dat niet weer opnieuw die babyfase door willen?
Overigens vindt hij wat oudere kinderen wel leuk en de gedachte dat zijn 12-jarige zoon met wie hij de grootste band heeft van ons tweetjes zou zijn ipv met zun ex vindt hij ook wel weer leuk/bijzonder.
Ik ben vrouw, 30, en zit ook met twijfels. Tot mun 29/30ste heb ik nooit een kinderwens gehad, ik voelde ook weinig bij kinderen, 'leuk voor anderen maar niet voor mij'. Ik had ook niet echt een stabiele relatie waarin kinderen een optie zouden zijn.
Nu ben ik inmiddels bijna 4 jaar samen met mijn vriend (samenwonend) die 41 is en 2 jongens heeft (12 en 16) uit een eerdere relatie die regelmatig bij ons over de vloer komen, maar toch niet echt horen bij ons dagelijks leven zeg maar, omdat ze bij hun moeder wonen.
Ik zit er al een jaar over te dubben, maar de kinderwens wordt steeds groter eigenlijk en de nadelen, tja daar kijk ik nu ook (zeker na het lezen van jullie ervaringen) wat genuanceerder tegenaan. Doordat de jongens regelmatig bij ons zijn kan ik toch best wel inschatten hoe het is om wat oudere kinderen te hebben en wat dat doet met je relatie. Maar dan nog vind ik dat dat heel erg afhangt van hoe je ze opvoed. Een jengelkind, moeilijke eter enz ligt (als ik om me heen kijk bij bevriende stellen) heel erg aan de opvoeding.
Ik zou graag jullie ervaringen/gedachtes daar eens over willen horen. Je hebt natuurlijk altijd uitzonderingen wat kinderen betreft, waarbij je het nog zo goed doet maar niks schijnt te helpen.
Maar ik hoor toch ook veel verhalen van 'het is maar net hoe je ze opvoed'.
Verder nog een vraag over de partner. Mijn vriend is dus al iets ouder (41), heeft al 2 kinderen met wie hij niet echt heel close is, omdat we ze daarvoor te weinig zien. Nu heeft hij zoiets van 'als jij er echt gelukkiger van wordt als we een kind nemen/krijgen, oke dan ga ik daarin mee, maar liever niet, ik vind mezelf te oud voor luiers en huilbaby's'.
Kan ik op zich best begrijpen want op die eerste paar jaar heb ik ook niet erg veel, denk dat je daar doorheen moet en zoveel mogelijk moet genieten van wat er wel leuk is (geldt voor alles in het leven eigenlijk) en dat je pas echt iets aan een kind hebt als het iets ouder is.
(geldt voor alles in het leven eigenlijk) en dat je pas echt iets aan een kind hebt als het iets ouder is.Hebben meer mensen dat? En herkennen mannen die al kids hebben uit een vorige relatie dit? Dat niet weer opnieuw die babyfase door willen?
Overigens vindt hij wat oudere kinderen wel leuk en de gedachte dat zijn 12-jarige zoon met wie hij de grootste band heeft van ons tweetjes zou zijn ipv met zun ex vindt hij ook wel weer leuk/bijzonder.
Hoi Spokie,quote:Op vrijdag 27 augustus 2004 12:13 schreef -spokie- het volgende:
Ik wil niet belerend overkomen, maar kan alleen maar zeggen wat mijn ervaringen zijn en wat ik meemaak in mijn omgeving. Zo is er mijn schoonzusje die samenwoont met een weduwnaar van 44 met twee grote dochters. Zij 35, hij 44 en ze verwachten in oktober hun kindje. De dochters zijn er blij mee, voor mijn schoonzusje is het de eerste en de vader lijkt het ook wel weer leuk, geloof ik.
Als ik naar mezelf kijk en mijn gezin, twee jongens van 12 en 10 wijzelf zijn 40, dan heb ik ook zoiets van: Luiers! liever niet meer. Maar als ik zwanger zou zijn (wat dus niet meer mag), weet ik zeker dat ik tijdens die zwangerschap daar weer naartoe zou groeien en mijn man ook.
Verwacht dat dat ook voor jouw vriend wel zal opgaan. Als je dat baby'tje in je buik voelt, dan zie je echt niet meer zo tegen die luiers op.
En leuk! Ik vond vooral de eerste 6 weken tot 2 maanden niet zo heel leuk. Okay, je hebt een lief klein baby'tje, maar behalve eten, poepen, plassen en slapen doen ze nog niet veel. Maar al na 2 maanden (zelfs iets eerder) herkennen ze pappa en mamma, lachen ze je toe, beginnen aandacht te krijgen voor de omgeving. En dan gaat het hard. Ze gaan omrollen, kruipen, spelen, zich optrekken, brabbelen, krijgen tandjes, janken, worden 1 jaar, gaan lopen, gaan praten, enz.....
Die tijd is echt zo voorbij en echt wel heel leuk. Als ik nu de video terugkijk van de doop van onze jongste, zie ik de oudste (toen net 2) rondlopen in de kerk, geluid maken vanwege de echo, alles onderzoeken, trappelen met zijn voetjes, vanalles. Zo leuk om terug te zien. En ja, ze zijn nu ouder en we doen dan samen spellen, gaan camperen met twee kleine tentjes en er kunnen zoveel andere dingen. Maar ze zijn nu ook vaker weg, naar vriendjes, naar verenigingen en dan is het steeds halen en brengen. Iedere leeftijd heeft leuke kanten en bewerkelijke kanten. Maar al met al vind ik het nooit een opgave.
Onze oudste heeft van de week zijn pinpas gekregen van de bank, dat moest natuurlijk meteen geleerd en uitgeprobeerd worden. Hij voelt zich al heel groot nu en ik voel hem al een beetje wegglippen onder moeders vleugels. Over ruim een week gaat hij naar de middelbare school, weer een nieuwe fase. Wat is dat snel gegaan!!
Mijn ervaring: Kinderen zijn leuk, altijd. Ook als ze vervelend zijn en samen ruziën, vind ik ze nog leuk, omdat het mijn kinderen zijn.
Hoop dat je wat aan dit geblabla hebt, voor je eigen overpeinzingen en ik wens je veel succes bij het nemen van die beslissing.
Dag spokie.
Geen advies van mij, maar join the club.
Geen advies van mij, maar join the club.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
hallo spokie!
moeilijke situatie he? nou, kom hier maar brainstormen
Jouw vriend heeft als voordeel dat hij al weet wat het is om kinderen te hebben. Mijn vriend bracht het onderwerp ' een kindje' zelf ter sprake van de week. Hij zei dat hij het vooral een hele moelijke beslissing vindt, omdat het zo definitief is. Je kunt niet zeggen na een tijdje dat het toch niet is wat je verwacht had, dus dat je het niet meer wilt. En dat is dan niet bedoeld als heel simpel: het kost me teveel moeite, dus laat maar. Hij bedoelt meer dat, omdat hij het helemaal neit kent, hij zich bijvoorbeeld ook niets voor kan stellen bij het gezegde "je krijgt er zoveel voor terug". Wat nou als je als vader het idee hebt dat je het toch eigenlijk niets vindt en je er niets voor terug krijgt (gevoelsmatig) en je het bij nader inzien een slechte beslissing vindt? dan heb je een heel groot probleem...het is geen beslissing die een weg terug heeft, dat kan nooit meer!
Het prettige vond ik wel dat dus blijkt dat hij er wel degelijk echt over nadenkt en mee bezig is. Maar ja, voor het probleem dat hij bij het nemen van zijn beslissing heeft, kan ik natuurlijk geen oplossing aandragen...
moeilijke situatie he? nou, kom hier maar brainstormen
Jouw vriend heeft als voordeel dat hij al weet wat het is om kinderen te hebben. Mijn vriend bracht het onderwerp ' een kindje' zelf ter sprake van de week. Hij zei dat hij het vooral een hele moelijke beslissing vindt, omdat het zo definitief is. Je kunt niet zeggen na een tijdje dat het toch niet is wat je verwacht had, dus dat je het niet meer wilt. En dat is dan niet bedoeld als heel simpel: het kost me teveel moeite, dus laat maar. Hij bedoelt meer dat, omdat hij het helemaal neit kent, hij zich bijvoorbeeld ook niets voor kan stellen bij het gezegde "je krijgt er zoveel voor terug". Wat nou als je als vader het idee hebt dat je het toch eigenlijk niets vindt en je er niets voor terug krijgt (gevoelsmatig) en je het bij nader inzien een slechte beslissing vindt? dan heb je een heel groot probleem...het is geen beslissing die een weg terug heeft, dat kan nooit meer!
Het prettige vond ik wel dat dus blijkt dat hij er wel degelijk echt over nadenkt en mee bezig is. Maar ja, voor het probleem dat hij bij het nemen van zijn beslissing heeft, kan ik natuurlijk geen oplossing aandragen...
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Wat als hij zich eens voorstelt om zaterdags langs de lijn te staan als zijn zoon moet voetballen. Of samen met je zoon een balletje te trappen. Maar ja, wie weet,wil zoonlief op ballet en denk je dan: Was ik er maar nooit aan begonnen!quote:Op vrijdag 27 augustus 2004 23:26 schreef miss_sly het volgende:
hallo spokie!
moeilijke situatie he? nou, kom hier maar brainstormen
Jouw vriend heeft als voordeel dat hij al weet wat het is om kinderen te hebben. Mijn vriend bracht het onderwerp ' een kindje' zelf ter sprake van de week. Hij zei dat hij het vooral een hele moelijke beslissing vindt, omdat het zo definitief is. Je kunt niet zeggen na een tijdje dat het toch niet is wat je verwacht had, dus dat je het niet meer wilt. En dat is dan niet bedoeld als heel simpel: het kost me teveel moeite, dus laat maar. Hij bedoelt meer dat, omdat hij het helemaal neit kent, hij zich bijvoorbeeld ook niets voor kan stellen bij het gezegde "je krijgt er zoveel voor terug". Wat nou als je als vader het idee hebt dat je het toch eigenlijk niets vindt en je er niets voor terug krijgt (gevoelsmatig) en je het bij nader inzien een slechte beslissing vindt? dan heb je een heel groot probleem...het is geen beslissing die een weg terug heeft, dat kan nooit meer!
Het prettige vond ik wel dat dus blijkt dat hij er wel degelijk echt over nadenkt en mee bezig is. Maar ja, voor het probleem dat hij bij het nemen van zijn beslissing heeft, kan ik natuurlijk geen oplossing aandragen...
Niet lullig bedoeld, overigens.
ja, of wie weet krijg je een meisje, of een boekenwurm, of.... zoveel mogelijkheden.
Maar ik geloof dat het niet zozeer het probleem is wat voor kind het zou worden (zowel qua geslacht als qua interesses) maar meer of hij wel inderdaad zo blij met dat kind zou zijn als men altijd zegt dat men is.
Doorgaans is het zo dat de ouders dolveel van hun kind houden, ook al is het niet perfect en toch ook lastig en weet ik wat. Het perfecte kind bestaat niet, en daar gaat het hem ook niet om. Het gaat hem echt over zijn eigen gevoel: stel nou dat ik er niet gek op ben? Het gebeurt ongetwijfeld (ook al hoor je daar nooit over) dat een van de ouders of beide ouders eigenlijk toch niet zo gek zijn met hun kind als dat ' zou horen' of ' normaal' is. Maar ook in dat geval kun je niet terug, dat kind is er en dat blijft er!
Denkt mijn vriend dan gewoon veel te ver door, of zijn er wel meer mensen die dat hebben/gehad hebben?
zoveel mogelijkheden.Maar ik geloof dat het niet zozeer het probleem is wat voor kind het zou worden (zowel qua geslacht als qua interesses) maar meer of hij wel inderdaad zo blij met dat kind zou zijn als men altijd zegt dat men is.
Doorgaans is het zo dat de ouders dolveel van hun kind houden, ook al is het niet perfect en toch ook lastig en weet ik wat. Het perfecte kind bestaat niet, en daar gaat het hem ook niet om. Het gaat hem echt over zijn eigen gevoel: stel nou dat ik er niet gek op ben? Het gebeurt ongetwijfeld (ook al hoor je daar nooit over) dat een van de ouders of beide ouders eigenlijk toch niet zo gek zijn met hun kind als dat ' zou horen' of ' normaal' is. Maar ook in dat geval kun je niet terug, dat kind is er en dat blijft er!
Denkt mijn vriend dan gewoon veel te ver door, of zijn er wel meer mensen die dat hebben/gehad hebben?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik denk dat hij inderdaad te ver doordenkt.quote:Op zaterdag 28 augustus 2004 10:11 schreef miss_sly het volgende:
Denkt mijn vriend dan gewoon veel te ver door, of zijn er wel meer mensen die dat hebben/gehad hebben?
Een kind is een stukje van jezelf en hoe kun je nou niet houden van een stukje jezelf? Als het nou zou gaan om een adoptiekind, dan kan ik me de twijfel voorstellen. (Niet dat adoptie-ouders niet van hun kinderen houden, want dat zijn gewoon geweldige mensen, over het algemeen) Maar een kind van je eigen vlees en bloed is zo je 'eigen', ook meteen zo herkenbaar. Ik had dat bij de geboorte van beide kinderen, meteen dat gevoel van 'het heeft zo'n bekend snoetje'.
En als ze dan opgroeien dan herken je zoveel dingen van jezelf, toen je nog kind was.
Nee, ik kan me niet voorstellen dat als iemand ervoor kiest om kinderen te krijgen, dat hij later spijt krijgt. Dat kan alleen als hij eigenlijk gewoon geen kinderen wil, of misschien wel een hekel heeft aan kinderen, maar toegeeft om zijn partner een plezier te doen.
ik vind 't een heel logische angst van je vriend hoor miss_sly, ik ben er zelf ook bang voor geweest (en nu ik weer zwanger ben weer opnieuw eigenlijk). je kunt er volgens mij niet zomaar van uit gaan dat 't altijd maar zal klikken tussen jou en je kind, ook al is het dan een stukje van jezelf zoals gia zegt. maar ja er zijn wel meer onzekerheden in 't leven en ik vond het de gok wel waard. bij onze zoon is het mij trouwens erg meegevallen, ik ben echt ongelooflijk stapeldol op hem, vanaf 't allereerste begin. juist daarom ben ik nu weer wat bezorgd of die tweede daar wel 'tegenop' zal kunnen, die kan bij wijze van spreken alleen maar tegenvallen vrees ik. maar ik heb nu tegelijkertijd wel wat meer vertrouwen in mijn capaciteiten als moederliefde-verschaffer dus ik vind het nu wat makkelijker om maar gewoon af te wachten en te zien hoe 't gaat.
Bix, moederliefde deelt zich niet maar vermenigvuldigt
Verder ben ik het erg met je eens, ben er ook bang voor geweest, en het is mij ook ontzettend tegen gevallen in het begin. Ik dacht dat ik gek werd, en in eens is er die regelmaat en krijg je tijd voor je zelf en in eens merk je hoeveel je eigenlijk van dat wurmpie houdt en kan je nooit meer zonder. Zo ging het bij mij dus. Scheelt misschien dat ik er in eens twee kreeg, maar ik heb me écht serieus afgevraagd waar ik toch aan begonnen was! t Ging bij mij dus ook niet vanzelf zoals Gia zegt maar tis allemaal goed gekomen
Verder ben ik het erg met je eens, ben er ook bang voor geweest, en het is mij ook ontzettend tegen gevallen in het begin. Ik dacht dat ik gek werd, en in eens is er die regelmaat en krijg je tijd voor je zelf en in eens merk je hoeveel je eigenlijk van dat wurmpie houdt en kan je nooit meer zonder. Zo ging het bij mij dus. Scheelt misschien dat ik er in eens twee kreeg, maar ik heb me écht serieus afgevraagd waar ik toch aan begonnen was! t Ging bij mij dus ook niet vanzelf zoals Gia zegt maar tis allemaal goed gekomen
Screw them.
We're going home.
We're going home.
bixister en CarOnline, klinkt best logisch eigenlijk
Maar hoe denken/dachten jullie partner erover? hetzelfde als jullie? en is dat ook zo 'vanzelfsprekend' goed gekomen?
Ik vind het ook niet vanzelfsprekend dat het zomaar 'klikt' met je kind, dus dat is best een moelijke factor. En ik kan me dan ook nog best voorstellen dat het voor een man dan toch weer anders is dan voor een vrouw. Zij heeft toch al die tijd al rondgelopen met die zwangere buik.
Maar hoe denken/dachten jullie partner erover? hetzelfde als jullie? en is dat ook zo 'vanzelfsprekend' goed gekomen?
Ik vind het ook niet vanzelfsprekend dat het zomaar 'klikt' met je kind, dus dat is best een moelijke factor. En ik kan me dan ook nog best voorstellen dat het voor een man dan toch weer anders is dan voor een vrouw. Zij heeft toch al die tijd al rondgelopen met die zwangere buik.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Bij ons is het vanaf dag één al goed gekomen. Mijn partner zag zichzelf eigenlijk niet als vader (en ik mezelf niet als moeder btw) maar houdt zielsveel van onze dochter net als ik. Ik zou daar nou juist de minste angst om hebben. Het is meestal de verantwoordelijkheid die je krijgt die sommige mensen wel eens tegenhoudt. Maar dat "gek zijn op je kind" gaat eigenlijk vanzelf.
I want to be young and wild, and then I want to be
middle-aged and rich, and then I want to be old and annoy people by
pretending that I'm deaf
middle-aged and rich, and then I want to be old and annoy people by
pretending that I'm deaf
Mijn partner vond na ons huwelijk, kinderen een logische stap. Wij hebben er eigenlijk niet al tever over nagedacht. Alleen wel dat we beiden zouden blijven werken en dat mijn moeder dan de kinderen op zou vangen. Het waren de eerste kleinkinderen en ze keek er echt naar uit. Helaas ben ik na de bevalling door een medische fout in de WAO gekomen, waardoor de planning iets anders uitviel.quote:Op zaterdag 28 augustus 2004 17:52 schreef moralia het volgende:
Bij ons is het vanaf dag één al goed gekomen. Mijn partner zag zichzelf eigenlijk niet als vader (en ik mezelf niet als moeder btw) maar houdt zielsveel van onze dochter net als ik. Ik zou daar nou juist de minste angst om hebben. Het is meestal de verantwoordelijkheid die je krijgt die sommige mensen wel eens tegenhoudt. Maar dat "gek zijn op je kind" gaat eigenlijk vanzelf.
Na de geboorte van onze eerste, moest ik terug naar het ziekenhuis, terwijl mijn kind 's nachts thuis was. (verzekeringskwestie!) Mijn man moest dus 's morgens dat ukkie van een week oud in bad doen, luier aan, ochtendvoeding enz..... Instant-pappa, tja hij moest wel.
En achteraf vond hij het fantastisch om te doen. Hij is echt een geweldige vader.
Mijn man wilde eigenlijk vanaf het begin kinderen, na 7 jaar relatie is dat dus ook gebeurd, dus dat is eigenlijk niet te vergelijken.quote:Op zaterdag 28 augustus 2004 12:56 schreef miss_sly het volgende:
bixister en CarOnline, klinkt best logisch eigenlijk
Maar hoe denken/dachten jullie partner erover? hetzelfde als jullie? en is dat ook zo 'vanzelfsprekend' goed gekomen?
Ik vind het ook niet vanzelfsprekend dat het zomaar 'klikt' met je kind, dus dat is best een moelijke factor. En ik kan me dan ook nog best voorstellen dat het voor een man dan toch weer anders is dan voor een vrouw. Zij heeft toch al die tijd al rondgelopen met die zwangere buik.
De bevalling was slopend, ik was kapot en het was me zo ontzettend tegen gevallen. Terwijl ik toch heel bewust voor kinderen gekozen had, het leek me fantastisch. Te roze ingeschat, die wolk
Ik moest zo aan ze wennen, en echt alle voors en tegens waren tegen elkaar af gewogen, echt voor ze gekozen en tòch is het niet te bevatten tot je ze hebt.
Ik moest gewoon ontzettend wennen. Mijn man was meteen meer vader dan ik moeder, eigenlijk wel grappig, je zou het andersom denken. Maar het is allemaal goed gekomen hoor, na 4 jaar kwam er nog een nummer 3 en dat was meteen liefde op het eerste gezicht
Kinderen zijn gewoon leuk als ze van jezelf zijn maar soms ook niet, zoiets is het denk ik...
Screw them.
We're going home.
We're going home.
Even opgeschoond. Verdere offtopic opmerkingen, of kwetsende opmerkingen in dit gevoelige topic worden wederom verwijderd.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Oowww Moonah, ik lees het net pas Wat ontzettend verdrietig allemaal.
Weet je vriend nu al dat je kinderwens zo groot is dat jij jullie relatie daarvoor zou opgeven? En hoe reageerde hij? Hoe is het nu dan tussen jullie, het zal allemaal niet zo gezellig zijn lijkt me. Heb je nog hoop dat hij van gedachten verandert?
Ik hoop nog steeds voor jullie dat het niet zover komt. Want stel jullie zouden uit elkaar gaan dan zou je toch binnen een paar jaar een nieuwe partner moeten vinden die EN je zielsmaatje is EN kinderen wil... Mij lijkt dat ook maar een ongezonde druk opleveren. En die rotklok maar tikken
Hele dikke knuffel en sterkte
Wat ontzettend verdrietig allemaal.Weet je vriend nu al dat je kinderwens zo groot is dat jij jullie relatie daarvoor zou opgeven? En hoe reageerde hij? Hoe is het nu dan tussen jullie, het zal allemaal niet zo gezellig zijn lijkt me. Heb je nog hoop dat hij van gedachten verandert?
Ik hoop nog steeds voor jullie dat het niet zover komt. Want stel jullie zouden uit elkaar gaan dan zou je toch binnen een paar jaar een nieuwe partner moeten vinden die EN je zielsmaatje is EN kinderen wil... Mij lijkt dat ook maar een ongezonde druk opleveren. En die rotklok maar tikken
Hele dikke knuffel en sterkte
You will never leave my mind
And it turns out to be so much different than our dreams
Now you're, you're a star in heaven
And it turns out to be so much different than our dreams
Now you're, you're a star in heaven
Tja, wat zal ik zeggen...quote:Op woensdag 1 september 2004 16:07 schreef Merisse het volgende:
Weet je vriend nu al dat je kinderwens zo groot is dat jij jullie relatie daarvoor zou opgeven? En hoe reageerde hij? Hoe is het nu dan tussen jullie, het zal allemaal niet zo gezellig zijn lijkt me. Heb je nog hoop dat hij van gedachten verandert?
We hebben wel een crisis achter de rug. Ik heb op het punt gestaan om onze relatie te verbreken.
Niet meteen zo zeer om mijn (voorlopig) onvervulde kinderwens, als wel om het feit, dat allerlei andere zaken nu ineens zo belangrijk worden. Dingen die ik eerst mss niet zo leuk, maar ook niet zo erg belangrijk vond. Maar nu leggen die dus wél gewicht in de schaal. "Je wil niet dit en dat, en je wil óók al geen kind van me."
Ik merk ook dat ik heel onredelijk kan denken. Zo erg, dat ik soms bijna niets meer leuk vind aan hem.
Daar heb ik het ook met hem over gehad. Stel dát ik besluit bij hem weg te gaan, dan moet ik hem wel 'stom' gaan vinden. Dan is het niet zo moeilijk. Zo werkt dat bij mij. Onbewust zoek ik naar negatieve dingen. Gelukkig kunnen we daar goed over praten, en weet ik van mezelf wanneer ik zo onredelijk denk.
We kunnen (nog steeds) veel minder makkelijk praten over kinderen.
Hij blijft dat moeilijk vinden. Maar ik heb nog wel even geduld. Momenteel voelen we ons weer erg fijn bij elkaar. Ik wil hem ook helemaal niet kwijt!!
Over 2 weken moet ik weer naar de gyneacoloog en dan ga ik iig met haar bespreken welke onderzoeken in gang gezet moeten worden ivm mijn DES-dochterschap. Dat ga ik niet meer uitstellen. En wellicht (maar daar ben ik nog over aan het denken) vertel ik hem over een poosje dat ik stop met de pil. Dan móet hij er echt heel bewust mee bezig zijn. Ík heb mijn keuze immers al gemaakt (denk ik.... ). Dan hij nog...
Dank je voor je belangstelling.quote:Ik hoop nog steeds voor jullie dat het niet zover komt. Want stel jullie zouden uit elkaar gaan dan zou je toch binnen een paar jaar een nieuwe partner moeten vinden die EN je zielsmaatje is EN kinderen wil... Mij lijkt dat ook maar een ongezonde druk opleveren. En die rotklok maar tikken
Hele dikke knuffel en sterkte
Lief!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Misschien is die man wel heel bang om zijn vriendin/vrouw kwijt te raken, als hij zegt dat hij geen kinderen wil.quote:Op zaterdag 21 augustus 2004 13:41 schreef hace_x het volgende:
[..]
Hij zal het nooit kunnen "proberen". Dat hij zich dat niet eens realiseert. "niet weten" of je kinderen wilt vind ik eigenlijk een beetje onvolwassen voor een vriend die de 28 al gepasseerd is (schat ik zo).
[..]
Idd.
Ik werk met verstandelijk gehandicapte mensen en ik vind het een prachtbaan, maar zoals ik er nu over denk wil ik geen kinderen. Ik heb ontzettend veel geduld met mijn bewoners en ik denk ook dat ik een geweldige pappa zou zijn, maar toch ben ik bang dat ik teveel er voor zou op moeten geven. Ik ben ook iemand die erg is gehecht aan zijn vrijheid. Het typische is dat toen ik een jaar of 27, 28 was ik wel kinderen wilde hebben, maar nu ben ik 31(en vrijgezel) en het gevoel is helemaal weg.quote:Op woensdag 30 juni 2004 12:41 schreef Que-Pasa het volgende:
[..]
je bedoeld..ik zou wel moeten?
nee ik heb er enorme bewondering voor hoor, als ik mensen zie op tv die zo'n kind hebben, of die in een tehuis werken waar gehandicapte kinderen wonen....dan gaat er altijd iets door me heen van jeeeej....dan moet je een geduld hebben!
en dat heb ik dus niet...en omdat ik nu al twijfel over een gezond normaal kind...of ik dat wel aan zou kunnen.....denk ik dat ik dat andere dus al helemaaaal niet aan kan....
Jij en alle mannen waarschijnlijk, op de een of andere manier zijn mannen toch altijd wat minder enthousiast over het nemen van kinderen.quote:Op donderdag 2 september 2004 14:42 schreef kriele het volgende:
maar toch ben ik bang dat ik teveel er voor zou op moeten geven. Ik ben ook iemand die erg is gehecht aan zijn vrijheid.
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
Dat dacht ik ook altijd, maar laatst ging een ander topic over dit onderwerp, en daaruit bleek dat dat dus heel erg meevalt !quote:Op vrijdag 3 september 2004 17:48 schreef Grrrrrrrr het volgende: Jij en alle mannen waarschijnlijk, op de een of andere manier zijn mannen toch altijd wat minder enthousiast over het nemen van kinderen.
... ♥ ik mis je ♥
Tja, topics op fok zijn geen goede maatstaven vind ik...quote:Op vrijdag 3 september 2004 22:56 schreef phluphy het volgende:
[..]
Dat dacht ik ook altijd, maar laatst ging een ander topic over dit onderwerp, en daaruit bleek dat dat dus heel erg meevalt !
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
Dat zou best kunnen, maar waarop is jouw mening dat mannen minder enthousiast zijn over kinderen gebaseerd? welke maatstaf is wel goed?quote:Op zaterdag 4 september 2004 03:20 schreef Grrrrrrrr het volgende:
[..]
Tja, topics op fok zijn geen goede maatstaven vind ik...
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
nogal wat mannen in eerste instantie en a priori misschien, het geeft ze een gevoel dat ze 'vastzitten' 'voor altijd', ws nog niet eens aan dat kind, maar aan die ene vrouw vanwege dat kind .quote:Op vrijdag 3 september 2004 17:48 schreef Grrrrrrrr het volgende:
[..]
Jij en alle mannen waarschijnlijk, op de een of andere manier zijn mannen toch altijd wat minder enthousiast over het nemen van kinderen.
.ik kan dat ook best begrijpen, zoiets als pre huwelijksdag jitters
maar mijn ervaring is dat als de vrouw eenmaal in verwachting is dat snel bijdraait, en als het kind er eenmaal is, zij ms nog wel enthousiaster (beschermeriger, tuttelender) zijn dan de moeder
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
moedergevoelens zijn natuurlijk heel anders dan vadergevoelens. Het is een gewenning. Het word steeds makkelijker om met je kindje om te gaan. Een moeder draagt dat kindje wel 9 maanden bij zich en kan het zelfs jammer vinden, dat ie er niet meer in zit na zo'n 9maanden. Als de kleine meneer of mevrouw er is, dan hou je met heel je hart van het kleine mensje. Het begin is best slopend, maar naarmate de tijd vordert, word het steeds makkelijke en leuker.
