Ik zocht een plek waarin ik mijn eigen verdriet en frustratie kwijt kan na 3 miskramen en ik had het gevoel dat dit niet op z'n plek was in "wachten op het tweede streepje". Ook omdat er al eens vaker over gesproken is heb ik besloten het initiatief te nemen een topic te openen waarin degenen terecht kunnen waarbij het zwanger worden/blijven ook niet zo makkelijk verloopt. Daarbij denk ik aan:
- lang uitblijven van menstruatie/cyclus
- lang uitblijven van een zwangerschap
- miskra(a)m(en)
- de M(edische)M(alle)M(olen): gynaecologen, fertiliteitsklinieken, onderzoeken en behandelingen (o.a. IUI, IVF, ICSI)
Voor meiden die pas kort bezig zijn met zwanger worden moeten deze af en toe toch 'heftige' problemen en gevoelens best deprimerend zijn. En wij hoeven ons hier niet in te houden en kunnen delen met anderen waarbij het ook allemaal niet van een leien dakje gaat.
Uiteraard geen eisen over hoe lang je al bezig moet zijn, gewoon een kwestie van je aangesproken/thuis voelen. Ook hoeft er uiteraard ook niemand te kiezen tussen hier posten of in "wachten op het tweede streepje" of in "wie is er ook bezig met IVF/ICSI" of elders. Kan me ook voorstellen dat iemand ook blijft posten/reageren in het 2e streepje en alleen bepaalde dingen misschien liever hier neerzet.
39 jaar, Utrecht, sinds 2000 een relatie en begin 2003 besloten te kijken of zwanger worden nog spontaan zou lukken. Nou dat lukte begin 2004 maar eindigde in februari helaas in een miskraam met 6w3d. In april weer een miskraam met 5w4d en in juni met 4w3d. In de tussentijd ook nog getrouwd op 7 mei 2004 en mijn meest recente zwangerschap was erg speciaal; verwekt was op huwelijksreis, op mijn mans verjaardag positief getest en ik zou op mijn verjaardag 3 maanden geweest zijn en uitgeteld zijn op valentijnsdag, de dag dat we elkaar 5 jaar kennen... Helaas mocht het niet zo zijn.
De tijd dringt bij mij en ik begin de moed wel te verliezen. Vandaag bezoek aan gyn in AMC i.v.m. een onderzoek bij vrouwen die meerdere miskramen hebben gehad naar het nut van het gebruik van aspirine en/of heparine bij het voorkomen van een miskraam. Hopelijk kan/mag ik meedoen.
Ik hoor hier helemaal niet te zijn, maar vind het een dappere en goede beslissing van je om toch je eigen topic te openen zodat je wat meer kan praten met vrouwen met het zelfde probleem.
Hopelijk breekt er voor jou en Merissevriendje toch snel weer een fijnere tijd aan!
En natuurlijk wens ik jullie heel snel een tweede streepje toe en dan met een fijnere afloop!
Sterkte!
Beaker*in duim-modus gaat*
In '95 gestopt met de pil. Na 7 jaar nog niet zwanger worden de adoptieaanvraag op de post gedaan. Sinds een paar maanden staan we op de wachtlijst voor ons eerste kindje wat nog gerust 5 jaar kan gaan duren.
Als ik 1 ding niet ben is het geduldig... Dat we nog een jaar of 5 moeten wachten (na al een paar jaar in de procedure te zitten) was dan ook een behoorlijke domper. Oke, ik wist van te voren dat het een poos zou gaan duren maar daarom hoef ik er nog niet blij mee te zijn. Alles is er klaar voor, mijn man en ik zijn er klaar voor, we zijn uitgeraast. Hart is er klaar voor, hoofd is er klaar voor. We hebben een echt we- gaan- een- gezinnetje- stichten- huis" gekocht. En er komt niks...
Nu heb ik vorige week een doos ovulatietesten gekocht. Mijn hoofd weet best dat dat geen zin heeft maar mijn hart zegt dat ik het moet proberen. Heb ook nog geen idee hoe ik eraan toe zal zijn als ook dit uitloopt op een teleurstelling. Zie ik dan wel. Voorlopig heb ik in ieder geval het gevoel weer dat ik iets aan het doen ben ipv stompzinnig gaan zitten afwachten tot we aan de beurt zijn voor de Roze Wolk.
Merisse, heel veel sterkte vanmiddag
merisse,je begrijpt wel dat ik hier ook kom postten hè. bij mij duurt het ook al echt een eeuwigheid. zal me voor de onbekenden ff voorstellen:
met de pil gestopt in oktober 2002
na, niet echt actief ermee bezig geweest te zijn, toch zwanger in september 2003
na 6 wkn miskraam
& sinds die tijd wel heel errug actief bezig & nog steeds niet zwanger
o ja, & m'n leeftijd natuurlijk: 34, bijna 35
hartjesman & ik willen over een paar maandjes maar 's naar de dokter. zie wel op tegen mmm, maar denk toch dat het anders niet spontaan gaat lukken. en dan die leeftijd: is toch een heet hangijzer, zit toch steeds in m'n achterhoofd.
ik blijf ook in "wachtten op het 2e streepje" want vind het erg gezellig daar. maar denk toch ook dat het voor de "nieuwelingen" wat minder deprimerend is wanneer wij onze teleurstellingen ff in een apart topic postten.
veel succes straks in het amc, hoe laat heb je de afspraak?
In het kort mijn verhaal:
In '95 gestopt met de pil. Na 7 jaar nog niet zwanger worden de adoptieaanvraag op de post gedaan. Sinds een paar maanden staan we op de wachtlijst voor ons eerste kindje wat nog gerust 5 jaar kan gaan duren.
/quote]
& dan vind ik al dat we een "eeuwigheid" bezig zijn
Spindizzy leuk dat je jezelf gemeld hebt!Eeuwigheid is relatief hoor hartje, ik vind vandaag al een eeuwigheid duren. Afspraak is om 14:00 uur. Dank jullie wel voor de goede wensen voor vandaag.
Eigenlijk niet, want ik ben nu niet bezig te proberen zwanger te worden. Sterker nog, ik zou hebben geaccepteerd dat het nooit zal lukken. Wat vriendje (nog) niet weet (denk ik), is dat het toch wel weer erg speelt bij me. Dus ik zou ook graag willen meedoen hier.
Van de andere kant kan ik me voorstellen dat jullie eigenlijk niet zitten te wachten op iemand waarbij het helemaal niet gelukt is. Dat is een stap te ver, denk ik?
Ow en Merisse, sterkte bij de gyn. vnadaag. Ik hoop ontzettend voor je dat ze je meteen gericht kunnen helpen of je in de juiste testgroep kunnen zetten!
Verder wens ik je veel succes vandaag Merisse
Slaapmeisje(mijn password is gekaapt en ik hoop dat er wat aan te doen valt vandaar even onder een andere naam)
quote:ooo, ik vind het ook zo spannend joh. ik hoop zó dat het goed gaat; positief gesprek, goeie test-groepje & een super fantastisch eind-resultaat!Op woensdag 16 juni 2004 13:14 schreef phluphy het volgende:
* hartje warmt de *harder-duim-modus* nog even op, over 3 kwartier accelereren !!!!
ik moet écht weer ff werken. kom vanaf 16.00 weer lurken om te kijken of ze al thuis is.
MERISSE: je hoort me niet, maar toch succes
Laten jullie ook je vriend testen, want ik lees allemaal verhalen dat jullie zo hard je best doen maar het kan ook aan hem liggen....
en blijf stug doorduimen! quote:hoe bedoel je dat? ze is toch meerdere keren zwanger geweest? dan ligt het in ieder geval niet aan haar man dacht ik zo. maar ik kan er natuurlijk ook naast zittenOp woensdag 16 juni 2004 13:35 schreef Dementor het volgende:
Nu heb ik toch eens even een klein vraagje als kerel(tje) zijnde.
Laten jullie ook je vriend testen, want ik lees allemaal verhalen dat jullie zo hard je best doen maar het kan ook aan hem liggen....
Dementor: als mensen al enige tijd proberen zwanger te worden en het lukt niet, zonder aanwijsbare reden, en ze besluiten om de mmm (medische mallemolen) in te duiken, dan wordt ook het zaad van de man getest. Als dat niet in orde is, kan het inderdaad ook niet lukken.
Al hoor ik hier nu op het moment ook niet helemaal thuis.
Tot voor kort dus wel.....
Ben gestopt met de pil in 1996 , zwanger geweest in 1999 dit is mis gegaan.
En sinds begin 2003 in de mmm beland.
In november is voor mij de behandeling IUI gestart en in januari had ik een positieve test
(zoals voor velen bekend) , maar helaas was dit geluk van korte duur en hebben we eind februari/begin maart een miskraam gehad.
In april hebben we weer een IUI behandeling gehad , evenals in mei.
Ik heb een positieve test nu , maar het lijkt wel een stuk zelf bescherming , want ik voel me helemaal niet zwanger. Misschien is het onbewust de angst dat het toch weer fout zal gaan.
Iets dat je vast wel herkend Merisse.
Toch hop ik dat gene die in dit topic komen allemaal het geluk krijgen om toch eens een kindje te krijgen , het zij van jezelf hetzij via adoptie.
Kus voor alle meiden die nog druk bezig zijn met verwerken/behandelen en wachten enz.
ik weet het, ik ben 8 min te vroeg & het is natuurlijk hardstikke druk van a'dam naar utrecht....
ik wacht geduldig
Fluf, handen aan het stuur
(heb met de voeten gestuurd)
ik wacht met spanning op je verhaal
phluph, doe nou voorzichtig, je weet het hè met die waz!
quote:Wat mij betreft wel hoorOp woensdag 16 juni 2004 12:13 schreef miss_sly het volgende:
Ik weet eigenlijk niet of ik hier thuis hoor
Merisse, type 's door joh
quote:idemOp woensdag 16 juni 2004 16:56 schreef Spindizzy het volgende:
Merisse, type 's door joh
quote:*zich hierbij aansluitOp woensdag 16 juni 2004 17:09 schreef hartje het volgende:
[..]
idem
quote:thnxOp woensdag 16 juni 2004 16:56 schreef Spindizzy het volgende:
[..]
Wat mij betreft wel hoor
- een inwendige echo van baarmoeder en eierstokken, meteen gehad, alles OK
- uitgebreid bloedzonderzoek, kan pas 8 weken na de miskraam en moet op cyclusdag 21, zal waarschijnlijk rond 26 juli zijn, uitslag duurt 3 weken
de afwijkingen die onderzocht worden zijn te behandelen of met bloedverdunners of met vitaminen
- bloedonderzoek bij hubbie en mij naar een gebalanceerde chromosoomafwijking, uitslag duurt 3 maanden
Nadeel is wel dat we deze en de volgende cyclus niet zwanger mogen worden. Dat kan medio augustus pas weer. Dan maak ik een nieuwe afspraak met de gyn, krijg ik te horen of er uit het uitgebreide bloedonderzoek een oorzaak is gekomen en zo ja kunnen ze behandelen en zo nee dan kan ik meedoen aan het ALIFE onderzoek. Op de uitslag van het chromosomenonderzoek hoef ik niet te wachten om mee te kunnen doen aan het ALIFE onderzoek gelukkig.
Het ALIFE onderzoek is gedeeltelijk dubbelblind. Je moet een lootje trekken en dan heb je 66% kans dat je een pil moet slikken. Dat kan dan zijn aspirine of een placebo maar dat weet zowel jij als de arts niet. Of je lot geeft aan dat je mag gaan spuiten (33% kans) en dan weet je zeker dat je geen placebo maar aspirine en heparine krijgt.
De gyn was erg aardig. Ze heeft mijn hele verhaal opgeschreven en me aangehoord. Ik heb haar gevraagd hoe ze mijn kansen inschatte. Ze zei toen dat ze mijn kans bij een volgende zwangerschap op 50% of meer inschatte op een voldragen zwangerschap als er geen oorzaak gevonden werd voor de miskramen (en als ze wel een oorzaak vinden is de kans waarschijnlijk nog groter). Die kans kan door evt. gebruik van aspirine/heparine alleen maar groter worden. Ze was bang dat ik daarvan zou schrikken en het weinig zou vinden maar ik vond het veel. Ik zat zelf aan enkele procenten te denken!
Aan het eind van het gesprek zei ze nog uit zichzelf dat ze me mee wilde geven dat ze een zwangerschap bij mij best zag zitten. Ik maakte een goede kans en ze zou het ook eerlijk zou zeggen als dat niet het geval was zei ze.
Nou dat was het zo'n beetje. Even wennen aan het idee dat we 2 cyclussen niet aan KvK gaan doen en hoe we dat oplossen. En als ik meedoe aan het onderzoek en het lot zou me een pil geven dan kan ik altijd nog met het onderzoek stoppen en zelf aspirine gaan slikken. Niet helemaal eerlijk maar het kan wel.
Ben voorzichtig optimistisch maar absoluut niet himmelhoch jauchzend want daarvoor ligt de miskraam nog te vers in mijn geheugen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Merisse op 16-06-2004 17:26:11 ]
Wat die wachttijden betreft, misschien is het maar goed, heb jij even wat tijd de boel weer op een rijtje te krijgen, en ook voor je huwelijk kan het een opsteker zijn.
Tja, en wat een tijdje niet KvK betreft: ik kan me voorstellen dat het voor je man moeilijk is want je bent natuurlijk onweerstaanbaar
maar aan de andere kant is sex geen levensbehoefte.... waarmee ik wil zeggen: als je echt niets anders kan bedenken dan maar een paar maandjes zonder? Hoe dan ook, ik heb er een goed gevoel bij. Tuurlijk ben je nog wat down i.v.m. de recente ontwikkelingen, maar er is in elk geval weer iets om naar uit te kijken. Je bent in goede handen en dat moet een hele geruststelling zijn.
Hoop je nu dat ze een oorzaak vinden bij de komende onderzoeken, of heb je liever dat je wel mee kunt doen aan ALIFE? Jammer dat je de komende maanden nu niet zwanger mag worden, aan de andere kant misschien wel prettig als je dan jezelf ook wat rust kunt geven? Sterkte en succes in elk geval!!
KvK = Klussen voor Kindje? Als dat niet mag, kun je toch wel 'doelloos klussen' ?
Ga je veel succes wensen meis .... gun het je van harte
lijkt me ook een goed gevoel dat er gelijk serieuze stappen worden ondernomen & alles onderzocht wordt. is jacob al thuis? want ik begrijp hieruit dat hij ook bloed moet laten prikken, dus je zal ook nog ff moeten praten met je mars-mannetje.
jeetje, ik ben benieuwd joh, hoe het nu verder gaat (ik heb er wel een heel goed gevoel over!) ik hoop dat je het goede lootje trekt & idd net wat je zegt: als je alleen een pilletje moet slikken wat evt. een placebo zou kunnen zijn kan je altijd nog stoppen. maar ga ajb niet zelf experimenteren met aspirine hoor, overleg dat dan eerst met die gyn ofzo.
lijkt me idd apart om 2 maanden niet te kvk'n (is bij ons al een soort om-de-dagelijkse-routine
niet vervelend hoor) maar is misschien ook wel fijn voor je om even tot rust te komen. qua vruchtbaarheid hoef jij je niet ongerust te maken dus dat komt in augustus wel goed.kan je die gyn ook nog bellen als je wilt, wanneer je vragen hebt of kan je nog een afspraak maken om samen met jacob langs te komen als hij daar behoefte aan heeft?
quote:k'wou net zeggen.Op woensdag 16 juni 2004 17:36 schreef Merisse het volgende:
Fluf, rondom de eisprong condoom gebruiken dus of op andere wijzen sexen! Of ff een paar dagen niet. Komen we wel uit.
er zijn hele leuke condoompje te koop hoor
quote:merisse, welke afwijking zou dan te behandelen zijn met vitamine's & welke vitamine's zijn dat dan?Op woensdag 16 juni 2004 17:16 schreef Merisse het volgende:
de afwijkingen die onderzocht worden zijn te behandelen of met bloedverdunners of met vitaminen
is dat foliumzuur? of heeft ze dit niet nader uitgelegd.
zou idd ook heel fijn zijn wanneer ze iets vinden met die onderzoeken wat gewoon heel goed te behandelen is & de hele loting achterwege kan blijven. wanneer dat nou het geval is, begeleiden zij dat dan ook verder? of geven ze dan een behandelplan aan je eigen gyn of vlos door?
meis, probeer nu maar een beetje tot rust te komen. alles is in gang gezet & volgens mij ben je daar in hele goede handen. probeer alles maar een plaatsje te geven, dan ben je er straks helemaal klaar voor! sterkte hè & dikke knuff
Hartje, Jacob vindt het niet erg om het bloedonderzoek naar de chromosoomafwijking te doen.
De oorzaken die ze kunnen vinden zijn:
* antifosfolipiden-antistoffen, te behandelen met bloedverdunnende medicijnen
* overmaat aan homocysteine, te behandelen met vitamine B6 en foliumzuur
* stollingsafwijkingen, te behandelen met bloedverdunnende medicijnen
Chromosoomafwijkingen zijn niet te behandelen maar kans op een goede zwangerschap is 2/3, dussssss. Bovendien willen we toch prenatale diagnostiek gaan doen.
Als je dat zo leest zouden ze eigenlijk alle vrouwen met meervoudige miskramen bloedverdunnende medicijnen, B6 en foliumzuur moeten voorschrijven, zitten ze altijd goed. Alleen die bloedverdunners zou je niet moeten hoeven te spuiten
Ik blijf nou daar onder behandeling voorlopig in ieder geval. Het is naast mijn werk dus ik hoef ook niet zoveel te verzuimen. En zo gehecht was ik nou ook weer niet aan mijn gyn..
[ Bericht 8% gewijzigd door Merisse op 16-06-2004 19:24:21 ]
quote:Goeie vraag, vroeg mijn mannetje ook maar nee het schijnt nooit aan de man te liggen. Ze gaan ervan uit dat als het sperma in staat is te bevruchten het in orde is.Op woensdag 16 juni 2004 13:35 schreef Dementor het volgende:
Nu heb ik toch eens even een klein vraagje als kerel(tje) zijnde.
Laten jullie ook je vriend testen, want ik lees allemaal verhalen dat jullie zo hard je best doen maar het kan ook aan hem liggen....
quote:Lieve miss_sly, meer dan welkom hoor. Ik kan me je tussen wal en schip gevoel heel goed voorstellen. Moeilijk hoor. Maar je warme, meelevende reacties heb ik tot nu toe erg gewaardeerd.Op woensdag 16 juni 2004 12:13 schreef miss_sly het volgende:
Ik weet eigenlijk niet of ik hier thuis hoor.
Eigenlijk niet, want ik ben nu niet bezig te proberen zwanger te worden. Sterker nog, ik zou hebben geaccepteerd dat het nooit zal lukken. Wat vriendje (nog) niet weet (denk ik), is dat het toch wel weer erg speelt bij me. Dus ik zou ook graag willen meedoen hier.
Van de andere kant kan ik me voorstellen dat jullie eigenlijk niet zitten te wachten op iemand waarbij het helemaal niet gelukt is. Dat is een stap te ver, denk ik?
Ow en Merisse, sterkte bij de gyn. vnadaag. Ik hoop ontzettend voor je dat ze je meteen gericht kunnen helpen of je in de juiste testgroep kunnen zetten!
Ik hoop nu dat je je weer een klein beetje beter voelt!Liefs en jompels,
Slaapmeisje
quote:Dank je Slaapmeisje. WatOp woensdag 16 juni 2004 13:25 schreef Masscheroen het volgende:
Geen roze wolk kijk anders ook even in dit topic, misschien staat er nog wat info in waar je wat mee kunt.
Verder wens ik je veel succes vandaag Merisse
(mijn password is gekaapt en ik hoop dat er wat aan te doen valt vandaar even onder een andere naam)
dat je password gekaapt is Heb het hele topic zojuist gelezen. Is precies wat ik met dit topic bedoelde; een plaats waar iedereen terecht kan als het allemaal niet zo soepel loopt om welke wijze dan ook. Misschien wordt dit topic wel een vervolgverhaal?
Hoopvol vond ik om te lezen dat 2 ervan nu inmiddels moeder zijn van een klein humpie
Vind jij dat nou moeilijk of meer hoopvol of beide?Jij heel veel succes morgen. Ik denk aan je.
quote:Lieve Xanthe,Op woensdag 16 juni 2004 15:44 schreef Xanthe het volgende:
Merisse een mooi topic!
Ik heb een positieve test nu , maar het lijkt wel een stuk zelf bescherming , want ik voel me helemaal niet zwanger. Misschien is het onbewust de angst dat het toch weer fout zal gaan.
Iets dat je vast wel herkend Merisse.
Toch hop ik dat gene die in dit topic komen allemaal het geluk krijgen om toch eens een kindje te krijgen , het zij van jezelf hetzij via adoptie.
Kus voor alle meiden die nog druk bezig zijn met verwerken/behandelen en wachten enz.
Fijn dat je nog niet helemaal afscheid wil nemen. Ik snap het hartstikke goed maar ik hoop, ik bid dat jij hier nooit meer echt zult horen
Jij bent nu namelijk ons grote voorbeeld dat het allemaal best goed kan komen en tevens onze trouwe supporter
quote:Het is inderdaad zwaarOp woensdag 16 juni 2004 19:14 schreef Merisse het volgende:
[..]
Dank je Slaapmeisje. Wat
Heb het hele topic zojuist gelezen. Is precies wat ik met dit topic bedoelde; een plaats waar iedereen terecht kan als het allemaal niet zo soepel loopt om welke wijze dan ook. Misschien wordt dit topic wel een vervolgverhaal?
Hoopvol vond ik om te lezen dat 2 ervan nu inmiddels moeder zijn van een klein humpie
Jij heel veel succes morgen. Ik denk aan je.
dat ik niet onder mijn eigen naam kon posten op dit moment. Ik voel me gewoon helemaal ontheemd joh. Al 4 jaar onder dezelfde nick en nu ineens dit In de tijd dat ik "geen roze wolk" opende bestond "wachten op een tweede streepje" ook nog niet en ik zocht zo naar een plaatsje waar je eventjes met je verdriet terecht kan en praten met mensen in een vergelijkbare situatie. Wat dat betreft hebben wij allebei gewoon goeie ideeen
Op zich vind ik het wel super dat er 2 uit het vorige topic inmiddels mama zijn geworden. Zij waren op dat moment ook al langer bezig dan ik al begin ik nu wel wat ongeduldig te worden hoor. Eerst maar eens morgen afwachten en vandaar uit weer stapje voor stapje dichterbij een klein Slaapkindje.
Ik heb trouwens wel in de tussentijd geleerd dat als zwanger raken niet zo makkelijk gaat, je toch elke keer weer een heel klein beetje de grenzen gaat verleggen. Niet alleen in die medische toestanden, maar zeker ook emotioneel gezien. Xanthe verwoordde dat een tijdje geleden bijvoorbeeld heel mooi toen iemand postte dat het overkwam alsof ik nogal koeltjes reageerde op de teleurstelling van weer een ongi. Het was iets in de trant van dat je jezelf steeds beter kan wapenen tegen weer een teleustelling. Een paar maanden geleden had ik nog histerische huilbuien en was er geen land met me te bezeilen, terwijl ik nu wel wat traantjes laat maar het wat makkelijk van me af kan zetten. En dan te bedenken dat ik van kindsafaan al heel slecht tegen mijn verlies kon
Ik heb ook al tegen hierboven gezegd dat ik nu mijn lesje wel heb geleerd hoor en dat "ze" nu wel kunnen ophouden met mij te testen. Misschien moet ik gewoon nog wat harder praten Anyway, goede berichten Merisse! In ieder geval wordt er nu gekeken naar eventuele oorzaken en zijn er ook nog goede behandelmethoden! Ik ga heel erg met je meeleven en hopen dat het allemaal helemaal in orde komt en jullie je zo gewenste kindje krijgen!
Wat goed allemaal zeg..
Het klinkt ook allemaal positief...
En wat een hoge percentages..een woord geweldig..
Geniet er vanavond van met Jacob..
Ik ben heel blij dat er nog mogelijkheden zijn en dat je weer een beetje hoop hebt
En ik begrijp dat Jacob er ook positief tegenover staat? Het is hem niet te veel gedokter?
Meid ik zal jouw ontwikkelingen (en die van de andere dames die hier thuishoren) vanuit de lurkstand blijven volgen en hoop dat het tot allemaal prachtige babietjes zal gaan leiden
quote:Op woensdag 16 juni 2004 19:20 schreef Merisse het volgende:
[..]
Lieve Xanthe,
Fijn dat je nog niet helemaal afscheid wil nemen. Ik snap het hartstikke goed maar ik hoop, ik bid dat jij hier nooit meer echt zult horen
Jij bent nu namelijk ons grote voorbeeld dat het allemaal best goed kan komen en tevens onze trouwe supporter
Daar doe ik het graag voor!Suporten zal ik nog wel even blijven doen , ik leef veel te veel mee met een aantal meiden hier.
Vind het ook super gemeen dat het maar niet lukt en steeds maar het verdriet te verwerken krijgt van rode duivels of miskramen.
Ondanks dat ik blij ben dat ik na die vele jaren dan toch weer zwanger mag zijn , voelt het bij sommige mensen toch erg pijnlijk , het gevoel van waarom ik wel en zij niet?
En natuurlijk hoop ik ook dat ik hier nooit meer met diezelfde pijn van het niet lukken hoef te gaan posten.
Maar heb toch wel een wens van 2 kindjes (en het liefst 2 eenlingen).
Dus wie weet als deze zwangerschap goed gaat (we zijn nu nog maar 5 weken en 4 dagen) ik weer terug kom over een jaar of 2/3 om opnieuw de mmm in te gaan.
Al ben ik blij als we er al 1 mogen krijgen.
Maar zo zullen jullie dat ook allemaal voelen....
En slaapmeisje je hebt het geloof ik net zo gezegd als ik het destijds zei.
Je word nl. gemakt door wat je mee maakt en je gaat je beter wapenen tegen de teleurstellingen.
Elke maand de rode duivels zien , zorgde er bij mij voor dat ik niet kon geloven dat ze weg zouden blijven...
Zie het als elke dag , dag in dag uit je bus te missen , dat je m nog net even weg ziet rijden.
Na verloop van tijd zul je niet eens meer balen dat de bus net weg rijd , je bent eraan gewend.
Tot het moment dat je die bus ineens toch eens haalt....
Ik blijf het dapper vinden van jullie allemaal dat jullie zo'n doorzettings vermogen hebben.
Het lijkt zo knap , maar eigenlijk is het zo logisch...
Tenslotte deed ik zelf ook en vond ik het zelf ook niet bijzonder...
Ik vroeg me af of je lekker had geslapen na gisteren en of je vanochtend met een ietwat beter gevoel bent opgestaan dan de dagen ervoor.
ik wilde net hetzelfde als phluphy gaan vragen.
hoe is 'ie?
met mijn ex-vriend geprobeerd zwanger te worden. Omdat ik helemaal niet ongesteld werd, was ik al gauw bij de HA en werd ook snel doorverwezen naar de gyn. Eerst met Clomid geprobeerd, maar dat had geen effect. Daarna een paar maanden rondgelopen met een hormoonpompje. Een apparaatje dat met een infuusje 24/7 in je buik zit en op gezette tijden een beetje hormonen inspuit. Had ook niet het gewenste effect, zelfs niet eens een cyclus/menstruatie, dus door naar de fertiliteitkliniek in Veghel. Gyn. constateerde PCO. Paar probeersels met zelf hormonen spuiten, wederom zonder effect. Kijkoperatie waarbij meteen een wig-excisie werd gedaan: er werd uit mijn eierstokken een klein taartpuntje weggelaserd om weer 'schoon' eierstokweefsel aan de oppervlakte te krijgen in de hoop dat een follikel dan wel voldoende groot zou kunnen worden en zelfs zou kunnen leiden tot een eisprong.
Weer hormooninjecties (echt Slaapmeisje, valt heel erg mee, ik was panisch voor injecties, maar dit ging zonder enig probleem!) en telkens vanaf dag 10/11 om de dag voor een inwendige echo om de voortgang van de follikelgroei te bepalen. Telkens na enkele weken begon het te lijken op een fatsoenlijk volgroeid follikel en dan klapte het weer in. Primolut om menstruatie op te wekken en weer opnieuw beginnen. Eenmaal eindelijk iets wat er op leek, maar toen kreeg ik last van overstimulatie: wel 15 follikels die groeiden. Poging afgebroken, weer opnieuw beginnen. Na 3 jaar dokteren 1 mooi 'ei' en zelfs een zwangerschap, mbv IUI. Helaas was dit geluk van zeer korte duur.
Na deze poging nog 1 halfhartige poging gedaan, waar ik met mijn hart niet bij was. Ik was helemaal leeg, moe, kon het niet meer aan. Ik voelde me ook vreselijk eenzaam en had niet het gevoel dat mijn partner me echt steunde, we samen bezig waren voor onze toekomst en echt verdriet had om het verlies van mijn kindje (zo voeld eht ook, 'mijn' kindje). Enige tijd later heb ik een punt gezet achter de relatie en ben voor mezelf opnieuw b egonnen. Ander leven, ander toekomstbeeld, verwerking van het verlies van dit kindje en de andere kindjes die nooit zouden komen.
Uiteindelijk loop ik mijn huidige vriend tegen het lijf. Toen ik hem ontmoette, studeerde hij nog. We hebben het heel leuk samen, doen leuke dingen, zijn gek op elkaar en zijn druk met op en neer reizen tussen elkaars woonplaats. Hij studeert af, vindt werk en we kopen samen een huisje helemaal geschikt voor ons tweetjes.
En daar zijn we nu. Gelukkig, gesettled en rustiger. We zijn ervan uitgegaan dat we een kinderloos leven zullen hebben, en mijn vriend vindt dat prima, zegt ook al zo lang ik hemken geen kinderen te willen. Al die jaren heb ik dat prima gevonden, want ik kon ze toch niet krijgen en zo hoefde er ook nooit een probleem te ontstaan. Bovendien werd ik toch te oud.....Maar het kriebelt zo. Mijn zusje is zwanger en dat is zo mooi! Ik leef heel erg met haar mee, ze betrekt me ook overal in voor zover ik dat graag wil en geeft me echt de mogelijkheid een beetje te voelen hoe zwanger zijn is....en ik begin steeds meer het gevoel te krijgen dat ik misschien toch niet alle kansen heb gegrepen, dat ik misschien nog niet had moeten opgeven! Ik dacht echt dat ik het verwerkt en geaccepteerd had, en ik twijfel er steeds meer aan. Maar ja, ik kan ook niet zomaar de wereld van min vriend op zijn kop zetten en verwachten dat hij dan maar ineens wel kinderen wil....en ik wil hem niet kwijt, want we hebben het echt heel fijn samen. Kortom, een moeilijke periode op het moment.
hmm, echt kort heb ik het niet gehouden he?
Maar tja, ik moet er natuurlijk wel over praten, dat besef ik. Al was het maar om bij hem troost te kunnen vinden als het me eens even te veel wordt. Die eenzaamheid van de eerste mmm heb ik ook gedeeltelijk aan mezelf te wijten, zie ik achteraf, omdat ik ook niet echt open was over wat ik voelde en dat moet ik natuurlijk nu voorkomen.....zegt mijn rationele ikje
Alle andere dames natuurlijk ook sterkte en succes..
quote:FF praktisch: hoe is het nu met je cyclus? Misschien zou je eerst eens thuis kunnen gaan dokteren en net als Spindizzy ovulatietesten gebruiken? Weet je in ieder geval hoe het daarmee staat. Maar kan me ook wel voorstellen dat dat (nog) een brug te ver is voor je.Lurky - woensdag 19 maart 2003 @ 10:50
Maar het te vergeten, uit het hoofd zetten, gaat niet. Misschien is het iets hormonaals, een drang tot voorplanting het beestje mens eigen. Zelfs als je 100% tegen het krijgen van kinderen beslist blijft het pijnlijk.
Over dokteren gesproken, Spindizzy, ik begrijp dat jij nooit gedokterd hebt. Hoe is het met jouw cyclus, is die regelmatig? Verder zag ik laatst, ik geloof bij de Etos, dat ze tegenwoordig ook spermathuistests hebben. Ideetje Spindizzy of is je man (nog) niet zover als jij? Dat lijkt me toch echt een stuk minder beladen en genant als in een ziekenhuis. Ook hebben ze tegenwoordig thuistesten om te kijken of je in de overgang bent maar gelukkig is dat bij jullie nog niet nodig. En als ik mijn gyn mag geloven ook bij mij niet. Maar ik denk ik zet het er voor de compleetheid even bij.
quote:De ene keer is het keurig 28 dagen, de andere keer een paar dagen langer. In tijden van stress wil mijn menstruatie nog wel 's een paar weken op zich laten wachten. Er zit genoeg verschil in om de ovulatietests te proberen, vond ikOp donderdag 17 juni 2004 13:07 schreef Merisse het volgende:
Over dokteren gesproken, Spindizzy, ik begrijp dat jij nooit gedokterd hebt. Hoe is het met jouw cyclus, is die regelmatig?
quote:Wat ze al niet verzinnen heVerder zag ik laatst, ik geloof bij de Etos, dat ze tegenwoordig ook spermathuistests hebben. Ideetje Spindizzy of is je man (nog) niet zover als jij?
Maar denk niet dat we er gebruik van gaan maken. Vind ik al teveel op dokteren lijken. Het gaat niet goed. Gisteren behoorlijke aanvaringen gehad met hubbie. Vannacht beroerd gedroomd, ik had me laten opereren want daarmee kon ik een ander stel aan een kind helpen maar nu kon ik zelf niet meer zwanger worden en dat vond ik ZO erg! Ik heb liggen huilen in mijn slaap werd om 4:30 wakker (nat kussen en ogen opgezwollen), en heb geen oog meer dicht gedaan. Het voelt alsof ik in de rouw ben nog steeds, verlamd, somber. Heb me ziekgemeld op mijn werk.
Die vent van me kan er gewoon niet mee omgaan. Doet alsof er niks aan de hand is, trekt zich van me terug, overdreven vrolijk, zet zich af, wil er niks van weten. Werkt averechts, ik probeer wanhopig zijn aandacht te trekken en hoe harder ik trek hoe harder hij zich terugtrekt... Hij vind dat ik er teveel mee bezig ben, er is meer in het leven, ik moet afleiding zoeken en me op andere leuke positieve dingen richten. En dit Forum..... breek 'm de bek niet open...
quote:6 mei was de eerste dag van mijn laatste menstruatie, nog voortvloeiend uit de pil. Kijken dnaar het verleden verwacht ik dit jaar geen menstruatie meer eigenlijk. de eirijping/follikelgroei is bij mij dusdanig ontregeld dat er gewoon niets komt. het follikel begint te groeien, stort dan in en dan begint het weer opnieuw. zonder eisprong en de bijbehorende hormonen geen menstruatie, heb ik begrepen van mijn gyn. destijds.Op donderdag 17 juni 2004 13:07 schreef Merisse het volgende:
FF praktisch: hoe is het nu met je cyclus? Misschien zou je eerst eens thuis kunnen gaan dokteren en net als Spindizzy ovulatietesten gebruiken? Weet je in ieder geval hoe het daarmee staat. Maar kan me ook wel voorstellen dat dat (nog) een brug te ver is voor je.
quote:sperm-test had ik ook van gehoord jaOp donderdag 17 juni 2004 13:07 schreef Merisse het volgende:
Verder zag ik laatst, ik geloof bij de Etos, dat ze tegenwoordig ook spermathuistests hebben. Ideetje Spindizzy of is je man (nog) niet zover als jij? Dat lijkt me toch echt een stuk minder beladen en genant als in een ziekenhuis. Ook hebben ze tegenwoordig thuistesten om te kijken of je in de overgang bent maar gelukkig is dat bij jullie nog niet nodig. En als ik mijn gyn mag geloven ook bij mij niet. Maar ik denk ik zet het er voor de compleetheid even bij.
mijn vriend roept al een tijd dat hij naar de dokter wil om dat te laten checken. maar ik vind dat we wel samen naar de dokter moeten gaan dan. daarom hou ik nu die temperatuur-lijst bij. dat wil ik dan wel eerst zelf al gedaan hebben, anders kan je natuurlijk weer naar huis met het advies dat eerst maar eens 2/3 maanden te gaan doen.& ik vond die thuis test wel duur hoor, bij de dokter lijkt het me gratis, toch?
hoorde toevallig vanochtend op de radio dat er dmv een scan gekeken kan worden hoeveel eitjes je nog hebt & wanneer om&nabij je in de overgang raakt (zoiets hoor, moest de radio eerst nog ff harder zetten) was iig iets nieuws. zou'k ook wel willen, ben af&toe zo bang dat ik dat net weer heb, een vervroegde.... maar ja, ga ik me maar niet nerveus over maken. als het maar niet lukt ga je over alles zitten twijfelen.
miss-sly, ik zou er idd met je vriend over praten. ook als jullie beslissen om samen verder te gaan, snapt hij iig wel als je het soms moeilijk hebt. en het zou idd ook nog zo kunnen zijn dat hij zegt dat hij geen kind(eren) wil om jou te beschermen.
ik vind het ook heel moeilijk om te verwoorden wáárom ik nou zo graag een kindje wil, ik denk dat dat gewoon iets van de natuur is, gewoon een gevoel & daarom is het ook zo emotioneel wanneer er problemen zijn. er komen allemaal emoties bij kijken, teleurstelling, jaloezie (ook al wil je dat niet), verdriet, machteloosheid, nou ja, noem alles maar op toch. o ja & dat geduld dat je moet hebben
vind ik misschien wel het ergste.quote:lieve merisse, vergeet niet dat je dit niet 1 keer, maar 3 keer meegemaakt heb hè. ik heb af&toe ook nog emotionele momenten & het is al 10 maanden geleden. 't lijkt me dat de klap ook steeds harder aankomt omdat je steeds meer gaat twijfelen aan je lichaam & steeds weer die teleurstelling moet verwerken. goed dat je je ziek hebt gemeld hoor & zoek ook iemand om (professioneel) mee te gaan praten hè, as woensdag kon je toch naar de bedrijfsarts?Op donderdag 17 juni 2004 13:20 schreef Merisse het volgende:
Lieve Fluf, Hartje en Miss_sly, wat lief dat jullie naar mij informeren.
Het gaat niet goed. Gisteren behoorlijke aanvaringen gehad met hubbie. Vannacht beroerd gedroomd, ik had me laten opereren want daarmee kon ik een ander stel aan een kind helpen maar nu kon ik zelf niet meer zwanger worden en dat vond ik ZO erg! Ik heb liggen huilen in mijn slaap werd om 4:30 wakker (nat kussen en ogen opgezwollen), en heb geen oog meer dicht gedaan. Het voelt alsof ik in de rouw ben nog steeds, verlamd, somber. Heb me ziekgemeld op mijn werk.
Die vent van me kan er gewoon niet mee omgaan. Doet alsof er niks aan de hand is, trekt zich van me terug, overdreven vrolijk, zet zich af, wil er niks van weten. Werkt averechts, ik probeer wanhopig zijn aandacht te trekken en hoe harder ik trek hoe harder hij zich terugtrekt... Hij vind dat ik er teveel mee bezig ben, er is meer in het leven, ik moet afleiding zoeken en me op andere leuke positieve dingen richten. En dit Forum..... breek 'm de bek niet open...
wat jacob betreft: wat ik bij mijn vriend (& vader en broer! dus waarschijnlijk veel mannen in het algemeen, zonder iedereen over 1 kam te scheren!) merk is dat hij door ontkenning & negeren zich probeert te beschermen tegen verdriet. hij is ook zo nuchter als we het over onze volgende positieve-test hebben, zo van: eerst maar ff 3 maanden afwachtten. het kan altijd weer mis gaan. vind ik ook heel moeilijk, voor mij ligt dat allemaal veel emotioneler. ook denk ik omdat het in mijn lichaam gebeurt & ieder steekje, pijntje spoortje van evt. zwanger zijn voel & overal op let, heel de dag door (ben niet obsessed hoor, maar zo gaat het nu eenmaal) ik ben er dus veeeeel meer bij betrokken dan m'n vriend. was ook toen ik wel zwanger was; hij kwam gewoon uit z'n werk terwijl ik heel de dag met dat kleine wondertje bezig was geweest (hij was er ook heel blij mee hoor, niet dat het hem niet interesseerde). wordt een beetje lang verhaal, maar waar het op neerkomt is dat ik denk dat mannen op een heel andere manier met verdriet omgaan & afstand nemen. ik merkte dat ík er juist veel over wilde praten & alles weten via internet, you know, heb jij volgens mij ook last van. op dit moment hebben jullie dus denk ik een totaal andere manier om dit allemaal te verwerken. ik weet niet wat ik je moet adviseren, ik zou zo graag hebben dat het anders was. maar misschien moet je hem even wat tijd gunnen & jij met iedereen praten waar je het aan kwijt wil. praat er denk ik ook met hem over wat jullie behoeftes zijn & dat je hem respecteerd (& hij jou ook natuurlijk) en dat je je op dit moment evt. tijdelijk over bepaalde dingen heen wil zetten om hem z'n rust te geven & hoopt hij dat andersom ook voor jou zou willen doen en je steunt in jóuw manier van verwerken. en als jullie dan allebei een beetje tot rust zijn gekomen een open & eerlijk gesprek over alle emoties en alles wat je bezighoud.
lieve merisse, het is een veeeel langer verhaal geworden dan ik van plan was, heel veel sterkte & succes gewenst.
en vergeet niet dat je eigenlijk een heel positief & sterk persoontje bent hè.
Het voelt overigens wel erg rot en als verraad om dit allemaal hier neer te zetten maar ik weet ook niet aan wie ik het anders kwijt moet. Het is ook niet iets wat ik makkelijk tegen mijn moeder, zus of vriendin vertel.
Wat een lastige situatie! Ik denk niet dat je je partner op kan dringen om die folder te lezen etc. Zelf zou ik dat iig niet doen! waarschijnlijk wil jou man het op zijn eigen manier doen en snappen en daar heeft hij blijkbaar geen folder voor nodig
Natuurlijk is het fijn als hij zich open opsteld tegenover jou, omdat je nu misschien denkt dat je er alleen voor staat, maar dat is heus niet zo!
Hij bedoeld het goed
Daarbij komt denk oko nog is dat vrouwen veel emotioneler zijn dan mannen, mannen uiten zich niet of nauwelijks. jij stoort je daar nu vreselijk aan, omdat het eigenlijk nog niet zo goed met je gaat dan dat je misschien zelf had gehoopt! Je moet er de tijd voor nemen en probeer te genieten ook al is dat donders moeilijk!Vind het heel naar voor Merisse!
Sterkte
[ Bericht 19% gewijzigd door Beaker1 op 17-06-2004 14:34:27 ]
quote:Lieve Merisse,Op donderdag 17 juni 2004 13:20 schreef Merisse het volgende:
Lieve Fluf, Hartje en Miss_sly, wat lief dat jullie naar mij informeren.
Het gaat niet goed. Gisteren behoorlijke aanvaringen gehad met hubbie. Vannacht beroerd gedroomd, ik had me laten opereren want daarmee kon ik een ander stel aan een kind helpen maar nu kon ik zelf niet meer zwanger worden en dat vond ik ZO erg! Ik heb liggen huilen in mijn slaap werd om 4:30 wakker (nat kussen en ogen opgezwollen), en heb geen oog meer dicht gedaan. Het voelt alsof ik in de rouw ben nog steeds, verlamd, somber. Heb me ziekgemeld op mijn werk.
Die vent van me kan er gewoon niet mee omgaan. Doet alsof er niks aan de hand is, trekt zich van me terug, overdreven vrolijk, zet zich af, wil er niks van weten. Werkt averechts, ik probeer wanhopig zijn aandacht te trekken en hoe harder ik trek hoe harder hij zich terugtrekt... Hij vind dat ik er teveel mee bezig ben, er is meer in het leven, ik moet afleiding zoeken en me op andere leuke positieve dingen richten. En dit Forum..... breek 'm de bek niet open...
Je zegt dat het voelt alsof je nog in de rouw bent, en ik denk dat dat ook zo is! Je verliest iets heel dierbaars en daar mag je om rouwen, en dat heeft tijd nodig; neem die tijd!
Wat je man betreft: ik heb ook wel het idee dat mannen er veelal anders mee omgaan. Negeren en doorgaan is immers de gemakkelijkste weg en als je gevoelens dan ver genoeg weg stopt, kun je net doen of ze er niet zijn.
Daar komt denk ik bij dat veel mannen (niet alle) zwanger worden en kinderen krijgen natuurlijk heel anders ervaren. Voor veel mannen wordt "kinderen krijgen" pas reeel als het kindje geboren is, want dan is het tastbaar en zichtbaar. Op zich heeft hij misschien best een beetje gelijk als hij zegt dat er meer is in het leven, maar het probleem hiermee is dat het zo volledig 'mindconsuming' is, dat er niet mee bezig zijn vrijwel onmogelijk is. Misschien kun je proberen hem dat uit te leggen?
quote:ik vind dat je daar helemaal gelijk in hebt! weet ook niet goed hoe je dat moet oplossen, mijn vriend leest ook écht nooit iets wat ik hem geef wat ik belangrijk vind (vooral info ivm zwangerschap). lijkt altijd wel of 'ie als een echte man maar 1 ding tegelijk kan & dat is doordeweeks z'n werk; heeft ie dan geen zin in, is ie moe, wil ie alleen rustig ff tv kijkenOp donderdag 17 juni 2004 14:22 schreef Merisse het volgende:
Ben ik dan egoistisch als ik van hem verwacht (maar ook eis eigenlijk) dat hij geinteresseerd is in wat gisteren allemaal besproken en gebeurd is bij de gyn? En dat ik wil dat hij ook de papieren leest. Heb een folder over meervoudige miskramen en een waarin het ALIFE onderzoek staat uitgelegd. Hij heeft gisteren wel even kort geluisterd en wat vragen gesteld maar de papieren heeft hij niet ingekeken. Het gaat hier toch ook om ZIJN eventueel toekomstige kind? Daarvan mag ik toch eisen dat hij betrokken is?
lijkt wel of ie dat allemaal eng vind ofzo. misschien moet je het dit weekend nog 's proberen? hoe kijkt ie tegen evt samen naar de gyn gaan aan? misschien moet je dat is proberen. ik vind ook dat het lijkt alsof de gedachte op dit moment "nog niet leeft" (sorry voor verwarrende woordkeus, ik ben nu NIET zwanger, maar weet ff geen synoniem hiervoor, gaat over de gedachte dus) voor m'n vriend, dat het pas begint als die baby er echt is, dus na de bevalling zeg maar. terwijl hij echt heel graag een kindje wil & mij in het begin nog overgehaald heeft om met de pil te stoppen. je kan hem natuurlijk niet als een klein kind overal gedwongen mee naar toe slepen, maar er moet toch iets zijn om zijn "interesse op te wekken" zeg maar. misschien als ie bij zo'n gyn bezoek zit, moet ie het wel allemaal aanhoren & doet dát het hem wel.als iemand hier nog tips over heeft, graag! zijn bij mij ook welkom. 't is een super-schat hoor, aleen soms zo'n echte man
quote:niet rot over voelen hoor, kan me voorstellen dat dit het enige plekje is waar je het kwijt kan. is toch ook de bedoeling dat je hier lekker anoniem dingen kan bespreken.Het voelt overigens wel erg rot en als verraad om dit allemaal hier neer te zetten maar ik weet ook niet aan wie ik het anders kwijt moet. Het is ook niet iets wat ik makkelijk tegen mijn moeder, zus of vriendin vertel.
(geen preken s.v.p.)
dan kunnen jullie het via de mail met elkaar bespreken was maar een suggestie hoor
Ik sluit me grotendeels aan bij wat de andere dames al schreven. Verder heb ik, naar de "mannen" toe, altijd een tegenstrijdig gevoel: aan de ene kant wil je begrip tonen voor hun andere manier van omgaan met dit soort dingen, aan de andere kant wil je gewoon blindelings kunnen rekenen op hun steun, want dat is iets waar je recht op hebt! Jullie zijn getrouwd en hebben elkaar een belofte gedaan, in voor-en tegenspoed. Het lijkt me belangrijk dat hij dat inziet, dat jij zijn steun NODIG hebt, hoe moeilijk het voor hem ook is om soms met je mee te gaan.
Wat het onbegrip over dit forum betreft: als je daar nu nog steeds geen begrip voor krijgt, komt het nooit. Dat heb ik thuis ook gehad over een soortgelijk iets en op een gegeven moment heb ik maar niet meer getracht uit te leggen, heb het gewoon niet meer vermeld maar ben gewoon doorgegaan. Ik weet toch zelf wel wat goed voor me is?
Pas asjeblieft op dat je niet verder wegzakt meissie, grijp tijdig in waar het kan. Als jullie er onderling niet uitkomen en je hebt behoefte aan meer ondersteuning, dan zou ik inderdaad weer naar professionele hulp uitwijken. Want jouw welzijn is vooralsnog het belangrijkste wat er is, al het andere is daaraan ondergeschikt.
Heel veel succes en sterkte.
quote:dat heb ik nou ookOp donderdag 17 juni 2004 16:28 schreef phluphy het volgende:
Ach Merisseke toch, mijn hartje breekt bij het lezen van al je leed,
quote:ja heOp donderdag 17 juni 2004 16:32 schreef hartje het volgende: dat heb ik nou ook
het zijn altijd de goeierikken die dit overkomt (zo lijkt het in elk geval) Sterkte meis!
quote:Hmm geen preken dan, maar ik ben wel benieuwd wat het effect is op toekomstige dubbelblinde onderzoeken wanneer bekend zou worden dat deelnemers zelf kunnen laten onderzoeken of iets wel/niet een placebo is.. Het kan nl zelfs al gevolg hebben dat ALIFE niet-geldig wordt verklaard.Op donderdag 17 juni 2004 14:59 schreef Merisse het volgende:
Zou het mogelijk zijn om ergens te laten testen of zelf te testen of een poedertje aspirine of een placebo is? (geen preken s.v.p.)
Als ik je goed begrepen heb heb je 1/3 kans op een placebo en 1/3 kans op aspirine, en zijn dit de dubbelblinde delen van het onderzoek. Als je wilt weten of het pilletje dat jij krijgt acetylsalicylzuur is (organische verbinding met formule C9H8O4, merknaam aspirine, smeltpunt 141-144 gr. Celsius en andere eigenschappen staan waarschijnlijk wel in BINAS) zou je dat bij een laboratorium of door een scheikundestudent moeten laten onderzoeken. Je zou dan via het informele circuit iemand moeten vinden die daar geen ethische bezwaren tegen heeft en het evt tegen vergoeding wil uitzoeken.
Óf, andere optie: zoek iemand die allergisch is voor aspirine met het verzoek jouw pilletje in te nemen en te kijken hoe hij erop reageert.
Verder sluit ik me aan bij de laatste posts van Phluphy.. Sterkte Merisse, en probeer toch om even wat afstand te nemen om wat meer rust te krijgen.. ook in je relatie..
Ik zal ook niet preken. Je zult uiteindelijk zelf de beslissing moeten nemen waar jij mee kunt leven en het maakt niet uit wat anderen daar van vinden.
Je kunt net doen alsof je het gekocht hebt als drugs (xtc of iets dergelijks, ik heb er verder geen verstand van) en dat je wil laten testen wat de samenstelling is: http://www.drugs-test.nl
Dikke
en knuffel van piglet het komt allemaal uiteindelijk allemaal wel goed met me hoor. Het is ook niet de bedoeling dat dit "het grote jank mee met Merisse en al d'r ellende"-topic is hoor. Al waardeer ik het tuurlijk wel enorm dat jullie met me meeleven.Mannetje is inmiddels tuus en was lief voor me en we hebben een beetje gepraat wat voorlopig wel voldoende is. Zus belde en was erg lief en begrijpend. Doet goed. Komt goed. Heeft tijd nodig. Liefs van mij
O ja en bedenk me zojuist dat onze buurman farmacologie of hoe heet dat heeft gestudeerd. Hij heeft vast nog wel wat contacten
quote:Zo zie ik het ook echt niet Ik vind je helemaal geen zeikerd, in tegendeel, je worstelt dapper verder, logisch dat dat niet gepaard gaat met een jubelstemming.Op donderdag 17 juni 2004 19:27 schreef Merisse het volgende:
Lieverds
Het is ook niet de bedoeling dat dit "het grote jank mee met Merisse en al d'r ellende"-topic is hoor.
quote:Daar wil ik nog even wat over kwijt: ik hoop niet dat je je steeds verplicht voelt om te reageren als ik zelf gewoon de behoefte heb te laten merken dat ik "aan je denk". Soms heb ik wel een concrete vraag, maar soms wil ik gewoon ff laten weten dat ik je niet vergeten ben. Je hoeft voor mij niet elke keer te reageren hoor, ik lees genoeg tussen de regels door.Al waardeer ik het tuurlijk wel enorm dat jullie met me meeleven.
quote:Mannetje is inmiddels tuus en was lief voor me en we hebben een beetje gepraat wat voorlopig wel voldoende is. Zus belde en was erg lief en begrijpend. Doet goed. Komt goed. Heeft tijd nodig. Liefs van mij
Fijn ! Mannen zijn rare wezens. Toen ik in juli 2002 stopte met de pil was het in eerste instantie de bedoeling om mijn lichaam weer de kans te geven zelf te functioneren en mijn cyclus op orde te krijgen. We waren nog niet van plan zwanger te raken want we zouden eerst gaan trouwen in juni 2003 en ik wilde niet met een bolle buik in mijn trouwjurk. Naarmate de trouwdatum steeds dichterbij liet ik dat idee los en wilde zo snel mogelijk zwanger raken. We hadden echter nog niet een officiele startdatum voor Plan Baby vastgelegd, maar in mijn hoofd was ik al bezig met de juiste klusmomenten. Na het trouwen was ik helemaal geobsedeerd en wilde zo snel mogelijk zwanger worden. Ik dus avonden op het internet zoeken naar informatie, Slaapvriendje alle details vertellen over baarmoederslijmvlies, eisprong, juiste standjes en weet ik veel wat. Hij reageerde elke keer zo raar en ongeinteresseerd en zat vaak met een half oog nog tv te kijken. Op een gegeven moment ben ik zo boos geworden en vroeg hem wat er aan de hand was. We wilden toch SAMEN een kindje ja toch?
Na lang vissen kwam ik erachter dat hij zich vreselijk gepasseerd voelde en zich buitengesloten voelde omdat ik er zo mee bezig was terwijl we nooit een officieel startsein gegeven hadden. Dat had hij blijkbaar nodig. Wist ik veel... Diezelfde avond zijn we dus officieel Project Baby gestart (augustus 2003 geloof ik ergens, is nog wel terug te lezen in een van de eerdere 2e streepjestopics) en vanaf dat moment wil juist graag weten wat er in me omgaat en doet hij mee aan alle onderzoeken. Is hij mijn held als het erop aankomt dat we weer eens verplicht moeten vrijen en heeft hij zonder morren al 3 x zijn zwemmertjes ingeleverd voor onderzoek. Zo zie je maar weer, mannen hebben veel behoefte aan duidelijkheid, overzichtelijkheid en controle over de situatie. Ze willen graag dingen oplossen (check Mannen komen van Mars en Vrouwen van Venus) en in het geval van zwanger raken hebben ze geen 100% controle over de situatie.
Jeetje wat een verhaal, ik weet helemaal niet eens of je hier wat mee kan, maar ik heb het toch maar even opgeschreven (al is het alleen maar voor mezelf
).quote:Geldt ook voor mijOp donderdag 17 juni 2004 20:39 schreef phluphy het volgende:
Daar wil ik nog even wat over kwijt: ik hoop niet dat je je steeds verplicht voelt om te reageren als ik zelf gewoon de behoefte heb te laten merken dat ik "aan je denk". Soms wil ik gewoon ff laten weten dat ik je niet vergeten ben. Je hoeft voor mij niet elke keer te reageren hoor, ik lees genoeg tussen de regels door.
quote:Met adoptie wel.. Dan heb je allebei evenveel controle over de situatie. Of beter gezegd: allebei even weinigOp donderdag 17 juni 2004 21:48 schreef Slaapmeisje het volgende:
Ze willen graag dingen oplossen (check Mannen komen van Mars en Vrouwen van Venus) en in het geval van zwanger raken hebben ze geen 100% controle over de situatie.
Je bent allebei evenveel In Blijde Afwachting. Dat scheelt wel een hele hoop en ik heb mijn man op een hele nieuwe manier leren kennen. Zeker bij het gezinsonderzoek. Daar kwamen dingen ter sprake waarvan ik niet eens wist dat hij ermee bezig was. Was een erg aangename verrassing En nu ik dus bedacht heb dat we de 'natuurlijke' manier nog maar een kans moeten geven was hij ook gelijk voor. Ik merk aan alles dat hij net zo hard bezig is met het hele kinderen krijgen gebeuren als ik. Ben ik ook erg blij mee, scheelt een hoop misverstanden en wederzijdse ergenissen en onbegrip.
[ Bericht 100% gewijzigd door Merisse op 18-06-2004 00:47:38 (toch maar niet) ]
quote:.. heb ik dit ook met het lezen van je verhaal. Ik sluit me aan bij de andere dames.Op donderdag 17 juni 2004 16:28 schreef phluphy het volgende:
Ach Merisseke toch, mijn hartje breekt bij het lezen van al je leed,
Ja, Merisse, vergeet echt niet dat mannen van Mars komen. Ze hebben behoefte aan duidelijkheid. Wij vrouwen voelen veel dingen aan en nemen vaak dingen aan alsof het vanzelfsprekend is, let op: bij mannen is dit anders. Dus: praat met je hubbie. Vraag desnoods door als je het gevoel hebt dat je het antwoord nog niet hebt (iig da's bij mijn hub en jij kent je eigen hub het beste). Het verhaal van Slaapmeisje komt mij dan ook zo bekend voor (op andere gebied dan)...
Grijp ajb tijdig in als je denkt weg te zakken!
Heel veel succes en sterkte
In de tussentijd kwam er een klant naast me zitten, een niet meer zo'n piepjonge vrouw die duidelijk zwanger was en zij ging een heel verhaal tegen haar kapster vertellen over dat ze op huwelijksreis zwanger was geraakt en daarna over de babykamer en hoe het zou worden als het kindje er straks was etc.... Ja en dan kan je niet weglopen maar ook niet in huilen uitbarsten... Daar zat ik toen met de verf in mijn haar tegen mijn tranen te vechten!
Het was bijna alsof iets of iemand tegen me zei dat verdriet erbij hoort en dat het allemaal nog best kan. Of zoiets.
Misschien kun je dit ook wel als een soort van teken zien...
Maar het zal zeker vervelend zijn geweest vervelend is denk ik niet sterk uitgedrukt
Ik denk aan je heel veel sterkte nog met alles..
Knuffel
Maar de interviews in het blad dat je las weer wel, toch?
Nu moesten we aan het begin van de mmm traject allerlei formulieren invullen.
Via familie leden was ik er al achter gekomen (jaren geleden al) dat mijn moeder medicatie heeft gehad om zwanger te kunnen worden en heb ik ook aan oa.het DES hormoon gedacht.
Op mijn vraag wat en waarvoor ze de medicatie heeft gebruikt wilde ze geen antwoord geven , deed voorkomen alsof ze dat niet wist...
Heb me er al die tijd niet zo druk om gemaakt.
Tot ik vanavond mijn tante aan de lijn had.
Nu blijkt dat ze medicatie heeft gebruikt omdat er ergens in het innestelen oid. niet goed ging.
Het probleem niet zwanger kunnen worden bleek helemaal niet waar te zijn! Mijn moeder werd makkelijk zwanger alleen ging er daarna dus iets mis!
Dit feit maakt me dus ontzettend boos en heel erg bang dat het nu weer fout zou kunnen gaan.
Ik vind het toch ook niet echt een onbelangrijk punt om te weten als je probeert zwanger te worden en het al 2 maal is mis gegaan.
Voel me enorm bedonderd (voor de zoveelste keer) door mijn ouders , ben kwaad , onzeker en heel erg verdrietig.
Het lijkt wel alsof ze het me niet gunt.
En nu is het ook nog weekend en kan ik niemand bereiken , moet dus wachten t/m maandag om de gyn te spreken...
Niet leuk natuurlijk, maar aan de andere kant dan toch weer die interviews in het blad. Dan ga je bijna denken dat de Santé daar speciaal voor jou is neergelegd om je toch even een steuntje in de rug te geven Erg is dat he dat je nu overal waar je kijkt zwangere vrouwen tegenkomt. Op mijn werk lijken ze ook allemaal tegelijk zwanger en anders hebben ze het wel over kinderen. En maar insinueren.. goh jullie zijn toch al bijna een jaar getrouwd (gevolgd door vragende blik en kijken naar je buik). Of van die mensen die vragen of je al zwanger bent? Nee hoor, ik ben gewoon dik. Nou dan zijn ze meteen stil.
quote:Hups gooi het er uit Xanthe. Is niet goed voor je hoor. Desnoods mag je mijn oude keukenservies wel lenen om heerlijk kapot te gooien of je slaat een paar kussens in elkaar omdat ze de gore moed hebben om op de bank te liggenOp vrijdag 18 juni 2004 20:51 schreef Xanthe het volgende:
Voel me enorm bedonderd (voor de zoveelste keer) door mijn ouders , ben kwaad , onzeker en heel erg verdrietig.
Het lijkt wel alsof ze het me niet gunt.
En nu is het ook nog weekend en kan ik niemand bereiken , moet dus wachten t/m maandag om de gyn te spreken...
Ik wil er geen grapje van maken hoor en ik kan me goed voorstellen hoe bedonderd je je voelt. Dat gezeik heb je helemaal niet nodig. Waarom wil je eigenlijk de gyn spreken? Maak je je ongerust over je kleintje? Je bent toch nog wel steeds misselijk of niet? Natuurlijk heb je zolang moeten wachten op zwangerschap dat je maar niet kan wennen aan het feit dat je dat toch nu echt bent hoor. Je hebt de bus gehaald en je rijdt helemaal mee naar de eindhalte
Ebn dat het daar dus door haar lichamelijke probleem stopte , ik voel me hier onzeker over , de vorige keer zaten we op net geen 10 weken en ik wil toch niet dat door zoiets lulligs het nu weer fout zou gaan.
Voor hetzelfde geld kan ik preventief anders iets gebruiken of kan hij wel achterhalen wat mijn moeder gebruikt heeft en zo eventueel dingen te kunnen uitsluiten en mij gerust te kunnen stellen.
Ondanks het feit dat ik weet dat het niet perse zo hoeft te zijn dat ik hetzelfde heb , de angst zit er wel.
Is het een idee om je moeder gewoon te confronteren met je situatie? Als je er in ieder geval achter kunt komen wat de oorzaak was dan kom je al een heel eind. Het is natuurlijk niet makkelijk, maar misschien het proberen waard. Het gaat tenslotte om je kindje!
En omdat het om mijn kindje gaat en mijn geluk en eventueel verdriet vind ik het ook gemeen dat ze niet mee werkt het zal tenslotte haar kleinkind worden , de 1e ! (Ben enigskind).
De andere afspraak bij de gyn is pas 1 juli , ik hoef maandag niet perse heen hoor , ik wil gewoon gerust gesteld worden.
Of als er wel iets blijkt te zijn misschien preventief iets gebruiken....
quote:Kan me goed voorstellen dat je je druk maak,das ook helemaal niet erg,maar juist goed denk ik.Op vrijdag 18 juni 2004 21:41 schreef Xanthe het volgende:
De reden dat ik de gyn wil spreken omdat het bij mijn ouders dus vaker is mis gegaan en ze voor mij geen zwangerschap verder heeft volbracht dan 12 weken.
Ebn dat het daar dus door haar lichamelijke probleem stopte , ik voel me hier onzeker over , de vorige keer zaten we op net geen 10 weken en ik wil toch niet dat door zoiets lulligs het nu weer fout zou gaan.
Voor hetzelfde geld kan ik preventief anders iets gebruiken of kan hij wel achterhalen wat mijn moeder gebruikt heeft en zo eventueel dingen te kunnen uitsluiten en mij gerust te kunnen stellen.
Ondanks het feit dat ik weet dat het niet perse zo hoeft te zijn dat ik hetzelfde heb , de angst zit er wel.
Je kan beter het zekere voor het onzekere nemen.
Hopelijk zeg ik nu niet iets verkeerd,heb nl nog niet gelezen waar het daadwerkelijk over gaat.
Maar het is gewoon frustie dat na de hele medische malle molen dit er pas ruim 1,5 jaar later eens uit komt.
En net nu er een positieve test is....
Ik zou het mijn moeder niet kunnen vergeven als het nu dus fout zou gaan...
Kan me ook voorstellen dat je dit snel met je gyn wil overleggen. Sterkte meis.
quote:Alles was mixed emotions.Op vrijdag 18 juni 2004 20:32 schreef phluphy het volgende:
Dat verhaal van die vrouw naast je, ik kan me voorstellen dat dat niet leuk was
Maar de interviews in het blad dat je las weer wel, toch?
Zoals Marco Borsato al zong: "dit is je leven, geluk en verdriet, het werd je gegeven, maar je wilde het niet".
Ben er in het verleden al op onderzocht en toen had ik slechts een klein plekje dat ook bij Des dochters voorkwam.
Het kunnen dus ook heel goed andere medicijnen geweest zijn.
Wat ze heeft gebruikt maakt mij niet uit , ik doe nu precies hetzelfde alles aangrijpen om een kind te krijgen , dat zou ik haar dus nooit kwalijk nemen.
Maar mijn tante zag het meer als het mij niet gunnen en zo proberen nog enigzins controle te kunnen uitoefenen op mij.
Iets dat haar in het verleden al niet lukte omdat ik erg voor mezelf opkwam
Ben ondertussen bekoeld van de eerste woede , maar het heeft denk ik wel een behoorlijke
inpakt op me gehad.
Voel me nu ontzettend beroerd en mijn temp is 37.53 , maar voel me alsof ik koorts heb.
Ik werd wakker omdat ik dacht dat ik moest poepen , maar er kwam alleen een hele lading lucht uit , snap niet dat ik daar geen buikpijn van had zeg!
*zo ben weer weg hoor, sorry dat ik zo kwam binnenwalsen(echt een kloteverhaal trouwens Xanthe kan me voorstellen dat je behoorlijk boos bent!!!)*
Vriendin met beeldig meisje van 15 maanden, nu 10 weken in verwachting zijnde, die mij meende te moeten vertellen dat ze zwanger werd op huwelijksreis.. Daarna iemand, moeder van 3 kindertjes, die aan me vroeg of wij nog kindertjes wilden... Nadat ik heel neutraal iets mompelde van "dat moet dan ook maar lukken" ging ze er ook nog op in dus ik had zoiets van dan moet je het ook maar zelf weten en ik heb haar dus van mijn miskramen verteld. Volgens haar moest het allemaal best nog kunnen want ze had vriendinnen die op 43, 45 en 48(!)jarige leeftijd moeder waren geworden....
Toen NOG iemand, ditmaal een man, die aan me vroeg of wij nog kinderen wilden... weer iets gemompeld van dat het dan ook maar moest lukken en gelukkig ging HIJ er niet verder op in. Net in de auto terug toch weer een flink potje gehuild want een miskraam krijgen voelt ZO als falen. Net zoals die vrouw vanavond die 10 weken zwanger was en dat heel trots verkondigde: dat zal IKnooit kunnen want als ik zwanger ben kan ik er NIET op rekenen net als zij dat het wel goed zal gaan.. Frusti hoor
Iritant he dat heel veel mensen er niet bij nadenken dat je wel wilt maar dat het niet lukt.
Misschien moet je wat assertiever gaan opstellen bij dit soort conversaties en meteen zeggen dat je wel zwanger word maar niet blijft?
Ik heb daar zelf betere ervaringen mee , maar krijg eigenlijk (nog niet) de vraag ook niet of wij kinderen willen.
( bedoel dus dat je jou probleem dan bij een ander neer legt , misschien erg confronterend maar je hoeft minder voor jezelf op te komen)
Hoe moeilijk ook , probeer te geloven dat het straks wel gaat lukken met behulp van ALIVE.
Kom zeg dat moet gewoon! Dus gebeurt ook wel hoor!
Blijf moed houden en laat je niet neer halen door dat soort mensen die niet nadenken.
quote:Zal allemaal wel goed komen joh,het belangrijkste is je eigen niet al te druk gaan maken das juist ook niet goed.Op vrijdag 18 juni 2004 22:03 schreef Xanthe het volgende:
Nee hoor edje , je zegt niets verkeerd.
Maar het is gewoon frustie dat na de hele medische malle molen dit er pas ruim 1,5 jaar later eens uit komt.
En net nu er een positieve test is....
Ik zou het mijn moeder niet kunnen vergeven als het nu dus fout zou gaan...
Het is echt ongelofelijk hoe ongevoelig en weinig subtiel mensen kunnen zijn. En eigenlijk wil je je daartegen harden en je neit laten raken, maar ze raken aan zoiets gevoeligs, daar is geen pantser hard genoeg voor!
Ik ben tegenwoordig maar gewoon recht voor z'n raap. Misschien shockeert het soms, dat is dan jammer. De kans dat ze een volgende keer nadenken voor ze tactloze opmerkingen maken is wat groter en misschien voorkom ik daardoor nare confrontaties voor anderen.
ik heb trouwens de foto's gezien in het andere topic en wat zien jullie er geweldig stralend en gelukkig uit! Echt fantastisch mooi om te zien! En behalve stralend en gelukkig, was je ook nog eens een hele mooie bruid
Sjonge, het lijkt wel of het je achtervolgt. Ik werd wel even opstandig toen ik las wat je schreef dat het als falen aanvoelt. Aan de ene kant kan ik me dat wel voorstellen, maar aan de andere kant is het natuurlijk dikke onzin! We praten hier over iets lichamelijks, en dat heeft geen bal te maken met al dan niet iets presteren.... Ik weet zeker dat je het daar "diep van binnen" ook wel mee eens bent, maar zie hier: de strijd tussen het hoofd en het hart. Het hoofd kan het wel beredeneren maar het hart zegt iets anders.
Het blijft moeilijk, sterkte
En dan al die mensen in je omgeving die menen zich te kunnen bemoeien of "goede" adviezen geven
Het ergste vind ik nog mensen die vragen "goh ben je zwanger?" In het begin dacht ik alleen maar "je moest eens weten hoe het bij ons zit", nu zeg ik wat vaker tegen die mensen dat ze moeten uitkijken met dat soort opmerkingen omdat het niet altijd zo makkelijk gaat en dat er ook heel veel mensen zijn bij wie het niet 1,2,3 lukt. Het klinkt ongeloofwaardig, maar die mensen zijn er!Het gevoel te falen ken ik zeker wel. Heb echt het gevoel dat mijn lichaam mij in de steek laat en ik mijn kindje (na de miskraam). Dat het niet zo is, weet ik ook, maar voelen....
Dat is zo iets intiems, dat vraag je gewoon niet. Je weet inderdaad nooit of je iemand kwetst! En het gaat anderen gewoon helemaal niets aan vind ik persoonlijk dan. Heb er wel eens een discussie met iemand over gehad maar die vond mij maar raar. Nou, ik vind het heel erg onbeleefd Gelukkig reageerde hij beter dan ik had verwacht, maar het blijft vreemd. Hij vroeg me waarom ik hier niet eerder mee ben gekomen en dat het toch heel vervelend moest zijn voor mij om er zolang al mee rond te lopen. Erg lief van hem, maar ja het is zoiets persoonlijks. Wat ben ik dan jaloers op mensen die gewoon via de natuurlijke manier zwanger kunnen raken!
En miss-sly, dat voorstel om het die man even voor te laten doen. Dat heb ik inderdaad ergens anders ook al eens gelezen. Dat vind ik dus daadwerkelijk de ergste opmerking die je kunt maken. Gadverdamme wat bot en gevoelloos zeg.
quote:Om dit in te dekken heb ik gelijk gezegd tegen mijn vriend dat als collega's dat zouden zeggen hij zou zeggen dat ze maar meteen moesten komen.Op zondag 20 juni 2004 13:29 schreef miss_sly het volgende:
Het ergste vind ik van die mensen die vrij gemakkelijk (of eigenlijk, gewoon zonder echte problemen, paar maandjes proberen en het lukt) kinderen hebben kunnen krijgen en die dan voorstellen om de man van het stel eens langs te laten komen om het voor te doen, want hij heeft zo'n superzaad, dat komt zeker goed
Het gevoel te falen ken ik zeker wel. Heb echt het gevoel dat mijn lichaam mij in de steek laat en ik mijn kindje (na de miskraam). Dat het niet zo is, weet ik ook, maar voelen....
Hij mij zou moeten bellen en dan zouden we wel even zien wie hier de leukste was.
Ben dan echt geen lievertje meer
quote:En ik heb een keer een verhaal gelezen over zo'n man met superzaad die ook altijd dat soort ballerige opmerkingen maakte: het lukte niet om een tweede kind te krijgen en hij en zijn vrouw gingen de MMM in... en wat denk je: hij kon helemaal geen kind verwekt hebben, want hij was onvruchtbaar. Hun eerste kind was het resultaat van een slippertje van zijn vrouw. Daar sta je dan met je superzaadOp zondag 20 juni 2004 13:29 schreef miss_sly het volgende:
Het ergste vind ik van die mensen die vrij gemakkelijk (of eigenlijk, gewoon zonder echte problemen, paar maandjes proberen en het lukt) kinderen hebben kunnen krijgen en die dan voorstellen om de man van het stel eens langs te laten komen om het voor te doen, want hij heeft zo'n superzaad, dat komt zeker goed
quote:Kloten is dat ja Slaapmeisje. Normaal krijgen bazen en collega's pas te horen als het een voldongen feit is. En wij moeten wel vertellen dat we zwanger willen worden en dat dat niet lukt. Ik ervaar het als een stukje privacy dat ik noodgedwongen moet opgeven en ook ... tja toch als falen. BeschamendOp zondag 20 juni 2004 14:41 schreef Slaapmeisje het volgende:
Normaal gesproken zou ik dus nooit aan mijn baas vertellen dat ik zwanger wil worden en kun je gewoon na 3 maanden vrolijk vertellen dat je zwanger bent.
Ik weet wel dat dat niet zo is maar zo VOELT het wel.Ik heb het na die eerste miskraam meteen aan mijn baas verteld omdat ik me toen een paar dagen ziek heb gemeld. Idem na de tweede miskraam. Maar nu na de derde is het helaas niet bij een paar dagen gebleven want ik ben vandaag weer naar huis gegaan vanaf het werk omdat het niet meer lukte. Ja en ik heb dus ook gezegd dat hij maar tegen de collega's moet vertellen wat er bij mij aan de hand is want anders krijg je misschien roddels of scheve gezichten. Hopelijk is er nu wat begrip. Van mijn baas trouwens gelukkig ook. Maar dat neemt niet weg dat ik liever had dat het niet nodig was het te vertellen.
miss_D: hoewel ik het dan toch wel weer triest vind voor zo iemand, krijg ik bij zo'n verhaal toch ook wel een beetjen een "lekker net goed"-gevoel, waarover ik me dan toch ook wel weer een beetje slecht voel
ben een beetje een watje denk ik Ik heb het met mijn vriend over kinderen gehad, en hij zegt dat hij ze echt niet wil.
Daar staat natuurlijk tegenover dat hij nog nooit met kinderen te maken heeft gehad en wij het nooit eerder als optie hebben besproken. Beiden komt nu verandering in: mijn zusje krijgt dus een kindje en ik dat vind ik echt heel leuk. Ook mijn vriend zal daar dus een en ander van meekrijgen, dat lijkt me duidelijk.
Tegelijkertijd lijkt het me dat ik niet langer moet doen alsof mijn onvruchtbaarheid me niet zo hard valt en ik het inderdaad helemaal een plekje heb kunnen geven, zoals ik dacht. De optie 'een kindje' zal dus toch wel vaker aan de orde komen.Niet om mijn zin door te drammen ofzo hoor, maar gewoon omdat er toch over gepraat moet worden...of zie ik dat verkeerd?
Wat ik wel heel fijn vond, was dat hij het onderwerp niet ver weg wierp met als argument dat het immers niet kon, of dat het niet zonder medische hulp zou kunnen, dus dat we het er niet eens over zouden hoeven hebben! Wie weet, verandert hij nog van gedachten. Ik heb misschien geen 10 jaar meer, maar een jaartje of anderhalf kan ik toch nog wel wachten?
Moeilijk, deprimerend, verleidelijk zullen we toch niet even...
quote:Iew ja, da's een grote verleiding. Hou je het vol denk je?Op dinsdag 22 juni 2004 12:28 schreef Merisse het volgende:
Vandaag eisprongdag en ik mag niet zwanger worden
Moeilijk, deprimerend, verleidelijk zullen we toch niet even...
Je weet waar je het voor doet he... Sterkte mupke
). ik hou vol ook voor de rust in mijn hoofd is het wel goed denk ikAlhoewel... ach als een van ons 2 maar volhoudt
Mijn man heeft nu overigens weer een nieuw argument voor alternatieve sex gevonden in het Z&G topic... tja niet geheel vervelend voor hem uiteraard. Vooruit, voor het goeie doel dan, niet omdat ik het leuk vind hoor
Phluphy, dat je mij mupke noemt vind ik wel heel bijzonder. Een aantal jaren geleden had ik een maatje met wie ik lief en leed deelde (alles behalve het bed) en wij noemden elkaar altijd mup of mupke! Heel grappig dat nu een ander maatje mij ook zo noemt!
p.s. nog 2 nachtjes slapen en dat is het donderdag, hoe laat ga je en gaat je mannetje mee?
quote:Ik bied me aan voor safe-sexOp dinsdag 22 juni 2004 15:09 schreef Merisse het volgende:
Ik hou vol
Alhoewel... ach als een van ons 2 maar volhoudt
Mijn man heeft nu overigens weer een nieuw argument voor alternatieve sex gevonden in het Z&G topic... tja niet geheel vervelend voor hem uiteraard. Vooruit, voor het goeie doel dan, niet omdat ik het leuk vind hoor
Phluphy, dat je mij mupke noemt vind ik wel heel bijzonder. Een aantal jaren geleden had ik een maatje met wie ik lief en leed deelde (alles behalve het bed) en wij noemden elkaar altijd mup of mupke! Heel grappig dat nu een ander maatje mij ook zo noemt!
p.s. nog 2 nachtjes slapen en dat is het donderdag, hoe laat ga je en gaat je mannetje mee?
Inderdaad grappig van dat "mupke". Het rolde vanzelf uit de vingertoppen. Ik gebruik het alleen bij hele speciale mensen, jij bent pas de 2e
donderdag rond half 11 en ja, J'oentje gaat mee
Zal ook hier mijn verhaal beetje neerzetten..
Sinds ruim 3 jaar proberen wij zwanger te worden..(ik inm. 29en sinds 25 van pil af)
Vorig jaar ( toen was het dus ruim 2 jaar verder) durfde ik eindelijk naar de huisarts.. omdat ik hetzelf dan toch wel klein beetje raar vond waarom ik dan nog steeds niet zwanger was..
Huisarts vond het uiteraard super dat ik een afspraak maakte ervoor maar zei ook dat ie het jammer vond dat ik dan niet eerder kwam met dit.
Maarja.. zoiets moet je ook durven (in mijn geval..) kan aan zoveel dingen liggen natuurlijk.. (dacht ik dan.. ) en had vast even tijd nodig
Maargoed.. goed gesprek gehad met de dok.. en die vond het wel slim om me door te sturen naar een gyn,...
Afspraak gemaakt en die wilde vanalles weten...
1e keer bloed geprikt etc..en meteen inwendige echo.. en onderzoek.
Daar was ie niet echt gerust op en uiteindelijk weer een afspraak voor een baarmoederfoto gemaakt..omdat mijn eierstokken er niet "goed"uitzagen.(lichte verklevingen)
Afijn.. die foto gehad.. ( toch wel beetje pijnlijk maar goed te doen) en de eileiders waren nu goed doorgaand.
Wat bleek nu.. ik had dit alles mijn moeder verteld.. en die kwam ook ineens met een verhaal over dat zij dit dus vroeger ook gehad heeft ( verklevingen) heb ik dus nooit geweten.. (Ze dacht dus: ik ben er ook gekomen en hoopte dat ik geen problemen zou hebben.)
Het was voor haar ook ontzettend lastig om zwanger te worden en heeft daarbij ook een hormoon gebruikt..maar dat was verder niet DES of iets dergelijks wat dan nu bij mij de oorzaak zou kunnen zijn.
Ik schrok er wel even van maargoed de gyn weet er ook vanaf en zei dat dit het niet kon zijn.(gelukkig)
Ook moest ze opgenomen voor zo'n baarmoederfoto maar toendertijd was dat helemaal geen pretje..en lag je gewoon 2 dagen in het ziekenhuis.
Ze is ook met mij mee geweest en stond ervan te kijken hoe alles tegenwoordig gaat! daar was zij superblij om.
Verder moest ik ook een tijdlang temp. opnemen maar mijn temp. schommelde te hard om er wijs uit te worden..
OOk mijn eisprong is niet erg stabiel.. aantal keer bloed laten prikken en daar haalden ze dan wel waardes uit.. maar het is te onregelmatig.
Dit alles lag in de periode okt .2003 tot april en nu wilde hij even dat we de tijd namen om weer te klussen etc.
Dus nu hebben we een soort zomerstop afgesproken en als we dan in aug. nog geen goed nieuws hebben (zwanger) dan ga ik weer verder met de MMM en zou er vermoedelijk een kijk operatie volgen.
(Dat hoor ik dan wel verder wel, hoop niet dat het zover hoeft te komen!)
Afijn.. ik ben dus nog een behoorlijk groentje in die MMM wereld maar ik weet dat er nog zoveel mogenlijk is..en ik wilde het graag hier even neerzetten.
Knap trouwens dat een hoop mensen hier hun verhaal willen delen..
Ik lurk al mega lang op fok en eigenlijk sinds onze pogingen om zwanger te raken steeds meer hier!
Voor allemaal een dikke knuffel en ik hoop mee op goed nieuws voor jullie!
Thanks voor het lezen van mijn verhaal.
quote:Kijk, en op die manier gaat hij het forum steeds meer waarderen toch!Op dinsdag 22 juni 2004 15:09 schreef Merisse het volgende:
Mijn man heeft nu overigens weer een nieuw argument voor alternatieve sex gevonden in het Z&G topic... tja niet geheel vervelend voor hem uiteraard. Vooruit, voor het goeie doel dan, niet omdat ik het leuk vind hoor
quote:Voor jou ookOp vrijdag 25 juni 2004 19:34 schreef Boelaloe het volgende:
Voor allemaal een dikke knuffel en ik hoop mee op goed nieuws voor jullie!
Merisse, hoe is het met je? Gaat het weer een beetje?
) en de mooie zwangere buik....ik blijf me er toch echt over verbazen dat ik zonder enig greintje jaloezie blij voor haar kan zijn. Wil niet zeggen dat het niet soms wel eventjes steekt, maar zonder afgunst, alleen verdriet dat het voor mij niet zo is.mijn vriend vond het allemaal veel te zoet dus ik heb hem eens laten vertellen hoe hij dan wel een babykamer in zou richten en wat voor kleertjes hij dan wel uit zou zoeken...en warempel had hij daar ook nog een antwoord op
Na wat ik de laatste dagen heb gelezen over PCO, heb ik besloten om toch ook maar eens te beginnen met afvallen. Ik zit al op dag 53 ofzo van mijn cyclus, dus het is bepaald nog niet in orde. Wie weet helpt afvallen om het een beetje beter te krijgen, en anders is het toch in ieder geval goed om af te vallen omdat overgewicht nooit goed is, toch?
miss_sly, vreemd is dat hoe dat werkt met wel/geen jaloezie. Gisteren zijn we bij mijn mans beste vriend voetballen gaan kijken en daar heb ik uitgebreid zitten praten over zijn zus die op het punt van bevallen staat. Dat vind ik alleen maar leuk en interessant. Maar er kwam ook een vriendin binnen die ik verder niet kende en die het erover had dat ze met haar vriend ging verhuizen. Ze had het erover dat ze met z'n twee-en-een-halve gingen verhuizen. Toen had ik zoiets van nee he, je gaat niet vertellen dat je zwanger bent want dan geloof ik dat ik hier ter plaatse door de grond zak. Gelukkig deed ze dat niet en ik weet niet waar het twee-en-een-half nou op sloeg.
Mijn man kan dat dus absoluut niet begrijpen. Hij denkt dat ik het haar niet gun of zo. Maar dat is het niet. Maar het is misschien ook wel omdat haar situatie op de mijne lijkt, ook pas later een relatie en ook tegen de 40. Pfff weet ik veel. Ik moet uitkijken dat ik mezelf daarover geen schuldcomplexen ga aanpraten.
Ik merk dat ik heel slecht slaap. Onrustig en verdrietig ben in mijn slaap. Blij zijn als ik 's ochtends op kan staan omdat die ellendige dromen dan voorbij zijn. Wat ik dan droom weet ik overigens niet.
En nee, dat heeft er niets mee te maken dat je het een ander niet gunt, dus alsjeblieft praat jezelf daarover geen schuldcomplex aan hoor!! Het is alleen maar heel erg menselijk, want het is zo verdrietig wat je allemaal overkomt, en dan is het toch logisch dat het soms steekt dat een ander wel nu datgene krijgt dat jij zo ontzettend graag zou willen? NIet schuldig voelen hoor!
Wat rot dat je zo slecht slaapt, hoewel het wel begrijpelijk is. Het nare is dan dat je, behalve dat je je al verdrietig en rot voelt, ook nog eens steeds meer moe wordt, omdat je niet voldoende echt uit kunt rusten.
Hebben jullie de verleiding te klussen kunnen weerstaan?
Maarja ik kan niet altijd wegrennen...Anyway, ik begrijp je precies. Sterkte meis
en datje het voelt als falen heb ik ook nog steeds ook al is het dan " al" drie maanden geleden het doet iedere maand weer pijn als er een kans inzit en je bent het weer niet, wel ong maar niet dat wat je zo graag wilt..
sterkte en succes meiden!!! en mannen natuurlijk ook, die staan er ook dichtbij, maar kennen t gevoel niet lichamelijk. en das ook niet uit te leggen..
Bevallingsverhalen kijk ik nu wel weer maar ik kan er eigenlijk niet tegen. Ik moest weer zo huilen vanavond dat ik denk: wat doe ik mezelf toch aan.
Boeken over zwangerschap (ik heb er 2, 1 gekocht en 1 gekregen toen ik zwanger was) liggen onderin de kledingkast en daar mag ik van mezelf niet in lezen. Tijdschriften over zwangerschap en kinderen heb ik nog nooit gekocht.
quote:uhh nou meestal komt het tijden goede tijden slechte tijden.. dus dan kijk ik niet.. maar als ik kan kijken doe ik het wel gwoon.. blijf het ondanks de probleempjes toch wel leuk vinden.. kijk tuurlijk het doet wel beetjes pijn.. maar in muh achterhoofd denk ik toch wel van.. ooit kank ook zo'n humpie beethouden.. en merisse.. ik ben er van overtuigd dat het jouw ook gebeurdOp maandag 28 juni 2004 23:51 schreef Merisse het volgende:
Vraagje aan alle andere dames bij wie het allemaal niet zo makkelijk gaat: kijken jullie nou ook tv-programma's als bevallingsverhalen en de verloskundigepraktijk? En kan je daar tegen?
Bevallingsverhalen kijk ik nu wel weer maar ik kan er eigenlijk niet tegen. Ik moest weer zo huilen vanavond dat ik denk: wat doe ik mezelf toch aan.
Boeken over zwangerschap (ik heb er 2, 1 gekocht en 1 gekregen toen ik zwanger was) liggen onderin de kledingkast en daar mag ik van mezelf niet in lezen. Tijdschriften over zwangerschap en kinderen heb ik nog nooit gekocht.
ennuh mijn zwangerschaps boekjes en dergelijke heb ik maar ff opgeruimd...
en dames, ik ben er van overtuigd en zal ervoor duimen dat jullie ook eens je eigen kindje vasthouden!
quote:ik moet de laatste tijd steeds weer opdrachten maken voor mijn opdrachtgever in de baby-spullen bussiness. men, wat baal ik daar af&toen van; moet ik allemaal folders met enige kinderkamers & andere leuke spulletjes doornemen om inspi op te doenOp maandag 28 juni 2004 23:51 schreef Merisse het volgende:
Vraagje aan alle andere dames bij wie het allemaal niet zo makkelijk gaat: kijken jullie nou ook tv-programma's als bevallingsverhalen en de verloskundigepraktijk? En kan je daar tegen?
Bevallingsverhalen kijk ik nu wel weer maar ik kan er eigenlijk niet tegen. Ik moest weer zo huilen vanavond dat ik denk: wat doe ik mezelf toch aan.
Boeken over zwangerschap (ik heb er 2, 1 gekocht en 1 gekregen toen ik zwanger was) liggen onderin de kledingkast en daar mag ik van mezelf niet in lezen. Tijdschriften over zwangerschap en kinderen heb ik nog nooit gekocht.
verder lees ik wel die bladen door die ik dan koop, gewoon 's avonds prive, maar dan denk ik ook, waarom eigenlijk. kan misschien beter wachtten totdat het echt zover is. ik denk dan alleen maar; dat wil ik ook nou eindelijk wel 's. t is een soort 2-strijd; ik wil het wel allemaal lezen & zien, maar aan de andere kant word ik er ook weer zo moedeloos van.
heb ik helemaal als je een programma zie met een kindje wat afwijkingen heeft ofzo; dan denk ik, waar begin ik aan, zal je net zien is het eindelijk zover.....daar krijg ik de laatste tijd steeds meer angsten voor, dat je kindje dan niet gezond is. ik had het er nog met mijn vriend over gehad. ik ben nu natuurlijk 34 & dan moet je om dat soort onderzoeken vragen. ik zou dat wel graag willen dan, omdat hoe lekker vlot het nu gaat het er wel uit ziet dat het bij 1 kindje (ik hoop al dat er uberhaupt 1 komt) blijft & wat dan als het bv down zou hebben ofzo. in principe is dat een gezond kindje & vroeger riep ik altijd dat dat me niks uit zou maken. maar nu vind ik dat ook wel moeilijk. als je nou jong bent & dan voor meer kinderen gaat. daar verschillen mijn vriend & ik wat over in mening. maar ik heb zoiets van, dat zien we dan wel weer. anders maak je je nu al druk over dingen die misschien helemaal niet ter zake doen.
hartje wat herkenbaar. Ook ik ben af en toe zo bang dat er met mijn kindje straks iets mis is. Vanwege het feit dat het bij ons niet wil lukken en we dan toch "doordrammen" door via medische hulp alsnog zwanger te raken ben ik bang dat we dan "cosmisch gestraft" worden ofzo. Ik weet dat het vette onzin is, maar als je diep in mijn hartje kijkt dan ben ik daar best bang voor.Toen ik pas gestopt was met de pil heb ik een heel lief flesje met Tigger erop gekocht. Die wilde ik dan geven aan Slaapvriendje op het moment ik een positieve test zou hebben. Toen ik dat flesje kocht dacht ik er nog aan dat het eigenlijk de goden verzoeken is om bij voorbaat al zoiets in huis te halen. Achteraf heb ik er spijt van ook al weet ik verstandelijk gezien best wel dat het niet daaraan ligt dat ik nog niet zwanger ben.
Merisse, ik kijk af en toe naar bevallingsverhalen enzo en wordt daar ook best emotioneel van. De tijdschriften heb ik niet en zal ik pas gaan lezen als het echt zover is. Wel heb ik een boek gekregen van mijn mams over zwanger worden & zijn en daar blader ik af en toe in (vooral als mijn NOD weer nadert en ik me weer eens zwanger voel
)Over bang zijn dat je geen gezond kindje krijgt: gisteren zaten we te wachten in het AMC op het bloedprikken, was er ook een klein ziek jongetje dat zat te wachten. Hij was volgens mij een jaar of 4, had een kaal hoofdje, zat in een rolstoelletje met slangen uit hem. Zooo zielig.
Jacob zei toen tegen mij: ik weet niet of we wel kinderen moeten willen. Maar daarvoor zou ik het niet laten hoor. Dan kun je je beter opsluiten en geen relaties meer aangaan want er is altijd een kans dat iemand ziek wordt en/of overlijdt. Zo ook met huisdieren nemen, je weet dat ze eerder dood gaan dan jij maar dat is voor mij geen reden om ze niet te willen. Ik heb al zoveel liefde en plezier van mijn kat gehad dat als ze nu dood zou gaan zou ik het verschrikkelijk vinden maar absoluut nooit spijt hebben van de aanschaf (al is het ivm kinderen niet gepast om over "aanschaf" te spreken).
Wij hebben van te voren ook gesproken over prenatale diagnostiek en wat we zouden doen als het kindje niet gezond bleek te zijn. Over heel ernstige lichamelijke afwijkingen waren we het meteen eens dat we dat een kindje niet aan zouden willen doen. Maar wat als het een Downkindje zou zijn? Mijn man was er zeer resoluut in dat hij geen kind met Down zou willen en dat was ook zijn voorwaarde om aan kinderen te beginnen. Ik heb me daarbij neergelegd al zou ik voor mezelf misschien een andere keuze gemaakt hebben. Hopelijk komt het nooit zover. Wij hebben trouwens alletwee ervaring met Down, ik heb stage gelopen op een zmlk-school en J zijn beste vriend heeft een kindje met Down. Die vriend is daar helemaal getraumatiseerd van ondanks dat het een heerlijk ventje is en ze zielsveel van hem houden.
Hebben jullie mbt prenatale diagnostiek al een beslissing genomen?
mbt prenatale diagnostiek: mijn vriend heeft zoiets: als jij dat wil dan doen we dat. ik zit ook in een beetje vage leeftijd hè. net een jaartje te jong om er automatisch voor in aanmerking te komen. ik ga daar dus maar wel om vragen.
wij vinden ook dat afwijkingen die niet met leven verenigbaar zijn (dus dat zo'n kindje na de geboorte of heel jong, hoe dan ook overlijd) daar twijfelen we niet over. dat kan je een kindje niet aandoen vinden wij. maar die randgevallen zijn zo moeilijk hè. ik vind dat je ook rekening moet houden met de impact die dat op je verdere leven heeft. dan kom je snel op materiele & practische problemen & dat moet geen reden zijn, dat vind ik gevoelsmatig niet ok. mijn vriend heeft dat ook, maar hij een tikje meer dan ik. ik twijfel daar nog over. maar ik denk dat je zo'n beslissing pas kan nemen wanneer het zover is & wat voor handicap het over gaat natuurlijk.
dan heb je nog de verschillende onderzoeken: nekplooimeting, vruchtwaterpunctie etc. van een vp vind ik dan weer eng van dat de kans op een mk iets toeneemt, is wel heel weinig, maar toch. & een nekplooimeting is eigenlijk weer een kansbereking, dan zou ik toch weer meer zekerheid willen hebben.
twijfel, twijfel, twijfel.....laat ik eerst dat 2e streepje maar 's scoren!
Ik (wij) heb(ben) een tijdje geleden ook de beslissing moeten nemen over wel/geen prenatale diagnostiek. Omdat de zwangerschap al in een vergevorderd stadium was, was alleen nog diagnostiek op Down mogelijk.
Uiteindelijk hebben we besloten het niet te doen, en wel om de volgende reden:
Sommige tests kunnen hooguit aantonen dat er sprake zou zijn van "verhoogd risico op Down". De iets geavanceerdere (en ook risicovollere) tests bieden meer zekerheid, maar kunnen niet aantonen welke mate van Down aan de orde is. Het kan dan een lichte vorm zijn, of een zware, maar daar kunnen ze niets over zeggen. Voor ons maakte dat wel verschil, want een kindje met een lichte vorm zou ik zeker houden.
Overigens zouden wij alleen in het geval van zeer extreme handicaps of afwijkingen een abortus hebben overwogen. Dat heeft ook te maken met het feit dat we hier een "Christelijke" gedachte bij hebben.
Voordat we e.e.a. definief besloten hebben, heb ik nog even contact opgenomen met een kennis die ooit op haar 40e moeder werd en dus hetzelfde dilemma heeft gehad. Zij merkte op: dit kindje heeft jouw buik uitgekozen en zal daar wel een verrekt goede reden voor hebben. Misschien heel naïef, maar voor mij was de beslissing toen genomen.
quote:Op dinsdag 29 juni 2004 14:49 schreef phluphy het volgende:
Uiteindelijk hebben we besloten het niet te doen, en wel om de volgende reden:
Sommige tests kunnen hooguit aantonen dat er sprake zou zijn van "verhoogd risico op Down". De iets geavanceerdere (en ook risicovollere) tests bieden meer zekerheid, maar kunnen niet aantonen welke mate van Down aan de orde is. Het kan dan een lichte vorm zijn, of een zware, maar daar kunnen ze niets over zeggen. Voor ons maakte dat wel verschil, want een kindje met een lichte vorm zou ik zeker houden.
quote:ik denk & twijfel nog ff verder, maar als ik dit lees denk ik eigenlijk, zo moeilijk is het niet.Zij merkte op: dit kindje heeft jouw buik uitgekozen en zal daar wel een verrekt goede reden voor hebben. Misschien heel naïef, maar voor mij was de beslissing toen genomen.
phluph, eigenlijk ben ik het helemaal met je eens!
het is aan de ene kant goed dat er tegenwoordig allerlei onderzoeken enzo zijn, maar alles wordt er alleen maar ingewikkelder door
quote:Lieve Fluf,Op dinsdag 29 juni 2004 14:49 schreef phluphy het volgende:
De iets geavanceerdere (en ook risicovollere) tests bieden meer zekerheid, maar kunnen niet aantonen welke mate van Down aan de orde is. Het kan dan een lichte vorm zijn, of een zware, maar daar kunnen ze niets over zeggen. Voor ons maakte dat wel verschil, want een kindje met een lichte vorm zou ik zeker houden.
Met alle respect voor jullie beslissing wil ik toch even een nuancering aanbrengen over de mate van Down. Downsyndroom is een chromosoomafwijking geheten trisomie 21 (omdat er 3 ipv 2 exemplaren van het 21e chromosoom aanwezig zijn). Het kind heeft dus wel of geen Downsyndroom, een beetje of een lichte vorm bestaat niet.
Een kind met Down ontwikkelt zich langzamer. Er is echter een grote variatie in wat ze uiteindelijk kunnen bereiken. Niet alleen hun aanleg, maar vooral ook de omgeving speelt daarbij een belangrijke rol.
Verder nog een link voor hartje mbt prenatale diagnostiek, misschien kende je 'm al http://www.erfocentrum.nl/pnd/pnd.php
Ik denk persoonlijk dat als ik onder de 36 was geweest ik alleen een tripletest zou willen, ondanks dat dat "maar" een kansberekening is, omdat dat ongevaarlijk voor je ongeboren kindje. Nu, omdat ik stokoud ben gaan we voor een vlokkentest.
quote:En daar heb je helemaal gelijk in. Bij mij moet het ook ooit nog maar zover komen. En ik vind het ook hartstikke moeilijke materie.Op dinsdag 29 juni 2004 14:03 schreef hartje het volgende:
twijfel, twijfel, twijfel.....laat ik eerst dat 2e streepje maar 's scoren!
quote:Op dinsdag 29 juni 2004 16:59 schreef Merisse het volgende:
Nu, omdat ik stokoud ben.....
welnee joh!
Mes, steek, pijn
quote:knuffel van mij hoorOp dinsdag 29 juni 2004 17:07 schreef Merisse het volgende:
Lees net in Z&G dat er iemand met valentijnsdag is uitgerekend.....
Mes, steek, pijn
had ik toen ik m'n foto laatst plaatste: die foto was genomen toen ik net een ei stond te kweken, een paar daagjes daarna was het raak
vergeet je gewoon nooit meer hè
quote:ow Merisse tochOp dinsdag 29 juni 2004 17:07 schreef Merisse het volgende:
Lees net in Z&G dat er iemand met valentijnsdag is uitgerekend.....
Mes, steek, pijn
ik kan me voorstellen dat het pijn doet als je die datum leest die voor jullie zo speciaal leek te zijn uitgekozen met je laatste zwangerschap... Even een hele grote dikke virtuele knuffel dan maar!quote:In mijn (bekrompen) beleving komt dat een beetje op hetzelfde neer als zoals ik het omschreef, al neem ik het mijn gyn wel een beetje kwalijk het dus eigenlijk verkeerd uitgelegd te hebben.Op dinsdag 29 juni 2004 16:59 schreef Merisse het volgende:
Er is echter een grote variatie in wat ze uiteindelijk kunnen bereiken. Niet alleen hun aanleg, maar vooral ook de omgeving speelt daarbij een belangrijke rol.
quote:Weet je mupke, ik vind dat voor het lichaam hetzelfde geldt als voor de geest, de leeftijd geeft niet altijd exact de ouderdom weer. Sommige lichamen blijven "jonger", in elk geval sterker. En wat ik kon zien aan je trouwfoto's geldt dat ook voor jou. For real hoor, geen gein.Nu, omdat ik stokoud ben gaan we voor een vlokkentest.
quote:Ik bied mijn hele servies aan, mag je lekker kapot komen gooien. Helpen doet het je niet echt, maar het afreageren is soms wel even een opluchting.Op dinsdag 29 juni 2004 17:07 schreef Merisse het volgende:
Lees net in Z&G dat er iemand met valentijnsdag is uitgerekend.....
Mes, steek, pijn
Heb ook regelmatig met dikke tranen achter mijn beeldscherm gezeten, maar wacht maar af... onze tijd komt nog dat we al juichend achter de PC zitten Je moet maar eens turven hoe vaak je hier op FOK iets positiefs meemaakt, ten opzichte van de keren dat je wat pijnlijks leest. En het uit de weg gaan kun je het toch niet, als je hier niet tegen komt, dan wel bij de kapper of op een verjaardag... toch? En je hebt gelijk, er zitten heel wat kanjers hier
which reminds me, Slaapmeisje, is er al nieuws over je kat?Nog even een frustratie wegwerken hier
Afgelopen weekend hoorde ik van mijn moeder dat verschillende familieleden op mijn trouwen aan haar vroegen of ik zwanger was. We zijn inmiddels alweer een jaar verder, maar dit durfde ze mij nu pas te vertellen. Ik baal er zo van dat iedereen maar elke keer denkt dat ik zwanger ben en dat ik dat zelf ook bijna elke maand denk Zooooo genoeg gezeken over mij... nu weer even met mijn kat knuffelen en straks lekker slapies doen. Welterusten meiden en droom fijn
Slaapmeisje, dat is geen zeiken hoor, gewoon even van je afpraten! Aan mij wordt gelukkig nooit gevraagd of ik zwanger ben omdat de meeste mensen wel weten dat ik er ooit mee bezig ben geweest en het niet gelukt is. Toch maken mensen geheel ondoordacht wel eens een opmerking in die richting. Zelfs mijn (als het hierom gaat) doorgaans toch tamelijk fijngevoelige zusje maakte zondag een minder fijne opmerking toen ze in de auto stapte. Ik moest een beetje lachen omdat ze zo ontzettend slaperig was en toen zei ze: "Zwanger zijn "valt niet altijd mee hoor, dat weet je pas als je zelf zwanger bent". Tja....
Wel weer redelijk nieuws was dat mijn nichtje (die ook sinds een jaar of 10 heeft geaccepteerd dat ze geen kindjes zou krijgen omdat het niet lukte) 14 juni is bevallen van een gezonde zoon! Ze gebruikte geen anticonceptie omdat ze toch niet zwanger kon worden...dus toch!
ze is bovendien ook niet meer piep (39 denk ik) dus dat is ook weer positief! MERISSE......ik ga ook,als het zover mag komen,voor alle onderzoeken die er zijn.Wij stokoude dames hebben t voorrecht om deze gewoon te krijgen.
Maar je had t over die trippletest en ik heb juist gelezen,dat deze verouderd is en daty je er niet veel aan hebt.Wel nekplooimeting en de vlokkentest,daar ga ik dan voor.
En voor mij is de belissing niet moeilijk om te nemen,wat ik zou doen,als het verkeerd zit.
Ik laat de zwangerschap afbreken,want ik heb helemaal niets met kinderen met een handicap of downsyndroom.Ik wilde er vroeger in mijn opleiding perse niet mee werken en dan ga ik er dus nu ook niet voor.
En gezien mijn leeftijd,de woonsituatie en de rest van mijn gezin,heb ik geen zin,om zo'n enorme druk op ons allemaal te leggen.
Het is de bedoeling om juist van deze zwangerschap nog te mogen genieten en dan wil ik wel een gezond kindje.
Tuurlijk,je kan later altijd wat krijgen ,maar dat kan je nooit voorzien.Maar als ik van te voren kan zien,dat het kindje niet goed is,ga ik de zwangerschap niet vrolijk voortzetten
Dikke knuffel,
Groetjes,Minoes
leuk dat je er ff bent!!!!!
hoe is het?
quote:Thanks mup, dat zei de gyn idd ook, dat ik zo snel weer zwanger was daar stond ze van te kijken en mijn lichaam zou wel eens jonger kunnen zijn dan mijn kalenderleeftijd.Op dinsdag 29 juni 2004 20:54 schreef phluphy het volgende:
Weet je mupke, ik vind dat voor het lichaam hetzelfde geldt als voor de geest, de leeftijd geeft niet altijd exact de ouderdom weer. Sommige lichamen blijven "jonger", in elk geval sterker. En wat ik kon zien aan je trouwfoto's geldt dat ook voor jou. For real hoor, geen gein.
quote:Minoes als er bij jou dan uit de nekplooimeting zou komen dat die normaal is, wil je dan geen vlokkentest meer laten uitvoeren? Nekplooimeting is niet 100% zeker maar wel 100% veilig, vlokkentest andersom.Op woensdag 30 juni 2004 09:41 schreef minoes1967 het volgende:
Maar je had t over die trippletest en ik heb juist gelezen,dat deze verouderd is en daty je er niet veel aan hebt.Wel nekplooimeting en de vlokkentest,daar ga ik dan voor.
Maar goed zover zijn we (helaas) nog niet.
Hoe is het met jou nu Minoeske?
quote:Dat soort verhalen geven altijd weer hoop vind ik.Op woensdag 30 juni 2004 08:29 schreef miss_sly het volgende:
Wel weer redelijk nieuws was dat mijn nichtje (die ook sinds een jaar of 10 heeft geaccepteerd dat ze geen kindjes zou krijgen omdat het niet lukte) 14 juni is bevallen van een gezonde zoon! Ze gebruikte geen anticonceptie omdat ze toch niet zwanger kon worden...dus toch!
quote:Frustrerend en pijnlijk Slaapmeisje, ook om je kwaad over te maken als je dat achteraf van je moeder te horen krijgtOp dinsdag 29 juni 2004 23:10 schreef Slaapmeisje het volgende:
[Nog even een frustratie wegwerken hier
Aan ons vragen mensen voortdurend recht voor z'n raap of we geen kinderen meer willen. Net of dat vanzelfsprekend is dat het allemaal maar lukt als je achter in de 30/begin 40 bent. Natuurlijk kan je altijd zeggen dat het ze geen ruk aangaat maar daar ben ik dan weer te open voor. Daarom hebben we het ook verteld tegen onze ouders toen we een paar maanden gestopt waren met de pil want we vonden het niet juist dat anderen meer wisten dan onze ouders.
Kusje voor Pluk
quote:Kansbepalend onderzoek (tripletest, nekplooimeting) wordt niet vergoed als je onder de 36 bent en geen erfelijke aandoening hebt. Kosten ongeveer 100 euro. Vervolgonderzoek wordt indien nodig wel vergoed. Bron: http://zwangernu.nl/Op woensdag 30 juni 2004 13:38 schreef Slaapmeisje het volgende:
Ik ben nu 33 dus nog een relatief jong mutsje, maar ik zou wel vragen om een nekplooimeting. Mocht die een verhoogde kans geven op een kindje met down dan zou ik zeker overwegen om het kindje niet te laten komen. Pas als die nekplooimeting afwijkt zou ik verder onderzoek willen laten doen en als het moet betaal ik die gewoon zelf. Is die wijziging er trouwens al door dat je de prenatale diagnostiek zelf moet betalen?
Ik ga voor de nekplooimeting en de vlokkentest,dus allebei de onderzoeken.
Je hebt ook nog een onderzoek...ehm...vruchtwaterpunctie.....of is dat de vlokkentest???
Iig,er waren er twee en dan de nekplooimeting,maar er is er 1 en daarbij krijg je de uitslag erg laat,met 4of 5 maanden pas,wie weet dit????.
Maar alles wat me zinnig lijkt en waar je ook wat op ziet of waar je duidelijk resultaat mee krijgt,dat ga ik doen en die tripple test dus niet.
Tenminste....mocht t ooit lukken dan.......en jullie????.En wat gaan jullie doen,als t fout is???.
Groetjes,Minoes
Groetjes,Minoes
Ow en nekplooimeting van 11 tot 14 weken.
quote:Dat hoop ik ook , we laten alles maar over ons heen komen zeg maar..Op zondag 27 juni 2004 12:14 schreef miss_sly het volgende:
Boelaloe, goed dat je toch maar naar de HA bent gegaan. Het is na 3 jaar echt niet raar dat je toch wel wilt weten waarom je nog niet zwanger bent! Ik hoop dat jullie zomerstop dusdanig goed afloopt dat je helemaal niet de mmm in hoeft
quote:Het is idd.. erg vervelend om nog steeds niet echt iets te weten,..Op zondag 27 juni 2004 13:21 schreef Merisse het volgende:
Boelaloe, wat een verhaal ook van jou. Dat lijkt me zooo moeilijk dat eindeloze wachten zeker omdat het allemaal nogal vaag is bij jou en ze geen echte oorzaak kunnen vinden. Hoe ga jij daar mee om? Ben je erg verdrietig als je weer ongesteld wordt? Hopelijk hoef je die kijkoperatie niet te ondergaan. Maar hou ons op de hoogte.
bedoel mijn eileiders zijn dan wel open etc.. echte zekerheid heb ik nog steeds niet.
Elke keer als ik dan denk.."jeetje zou het dan nu toch echt ??.... en dan wordt je weer ongi.. ja dan baal ik wel..
Op het moment probeer ik er nietzo mee bezig te zijn..
Praat er wel zo af en toe over.. en lees er veel over etc.. maar kan het ook nog steeds even uit mijn gedachten zetten, alhoewel dat de ene keer beter lukt als de andere keer maar dat is natuurlijk logisch.
En aan de andere kant.. mocht er niets gebeurd zijn.. is het mischien wel fijn dat ze juist dan alles willen bekijken van binnen..
Op dit moment heb ik echt zoiets van.."we zien wel..." anders wordt ik ook gek!
Dus ik laat me verrassen eind augustus..
quote:Eeuhm.. ik kan er wel tegen.. en meestal kijk ik dit soort zaken wel.. maar gewoon niet teveel zeg maarOp maandag 28 juni 2004 23:51 schreef Merisse het volgende:
Vraagje aan alle andere dames bij wie het allemaal niet zo makkelijk gaat: kijken jullie nou ook tv-programma's als bevallingsverhalen en de verloskundigepraktijk? En kan je daar tegen?
Tís idd. soms een beetje dubbel kwa gevoel..
Maare ik wil jou heel veel sterkte en succes wensen en ik vind dit ,nogmaals , een supertopic.. !
Ik loop een beetje achter met lezen...beetje late reactie misschien...
Nou ik kwel mezelf niet meer hoor Merisse
; ik spaar het op voor als het met ons zover mag komen.Ik kijk dus helemaal nergens naar en als ik het zie zap ik onmiddellijk verder. Boeken lees ik ook niet, alleen wel over "hoe je je eigen vruchtbaarheid onder controle krijgt" enz. Zwanger/kids/bevallingen enzo zijn voor mij vooralsnog taboe...
Mijn zuchtende klagende (zwangere) collega (die het niet weet van ons) is al de limiet.
Gelukkig zie ik haar maar 2 dagen in de week. Tja, dan moet ik het haar ook maar vertellen (maar dat wil ik juist niet dus ik slik en tel tot 10 of loop weg.)...
Hij vond het inderdaad wel een beetje vreemd dat ik nu ineens een heel ander idee leek te hebben. Ik heb hem kunnen uitleggen dat mijn idee eigenlijk altijd hetzelfde is geweest, maar dat de keuze voor geen kind, geen vrijwillige is geweest. Ik heb me een paar jaar een andere houding aangemeten, gewoon om het voor mezelf ookgemakkelijker te maken. Maar dat is het natuurlijk niet, want een houding zegt niets over wat je werkelijk voelt, toch?
We hebben het erover gehad hoe je leven er dan uit zou kunnen zien (we zijn beiden niet zo van het conventionele, dus onze invulling zal wel ietsje anders zijn dan die van anderen), maar op dit moment ziet hij het nog niet echt heel erg zitten. Hij vroeg ook of ik dan toch wel weer de mmm in wilde, want dat hij echt dacht dat ik dat nooit meer wilde. Dat klopt, dat lijkt me ook vreselijk, maar ik heb nu nog een paar jaar om die allerlaatste mogelijkheid aan te pakken, en ik wil dus wel heel zeker weten of ik die mmm echt niet nog eens in wil duiken voor het definitief is.
Als laatste heb ik hem uitgelegd dat, ook als we uiteindelijk toch bij het besluit blijven dat we het niet gaan proberen, ik in ieder geval ook wil dat het tussen ons duidelijk is dat het niet mijn keuze is geweest, en dat het dus een pijnlijk plekje is. NIet dat ik het hem dan kwalijk zou nemen, en ik wil sowieso met hem verder, maar dat hij dan ook rekening kan houden met mijn gevoelens op dat gebied; gevoelens die ik dus al een paar jaar weggestopt heb.
Al met al een goed gesprek waarin we beiden wat duidelijkheid hebben kunnen scheppen. Ik had wel een beetje het idee dat hij bang was dat ik hem zou verlaten als hij zich net zou bedenken, maar op dat gebied heb ik hem gerust kunnen stellen. hij blijft toch mijn lief en ik wil in ieder geval met hem verder!
Over een jaar zullen we verder kijken. In de tussntijd wordt het kindje van mijn zusje geboren, dus kan hij eens ervaring opdoen met een baby (hij heeft 1 keer een baby van een vriend 10 minuutjes gezien en verder kent hij alleen de vervelende en jengelende kinderen uit de IKEA enzo, geen goed voorbeeld natuurlijk
). Ik heb gezegd dat ik sowieso wil dat we echt deel uitmaken van het leven van dat kindje, omdat het ook mijn petekindje wordt, en ik niet alleen maar de tante wil zijn van de dure kado\\\'s, maar echt een band met dat kindje wil proberen op te bouwen. En over een jaar gaan we weer in gesprek.natuurlijk ga ik in de tussentijd wel subtiel lobbyen
quote:ja, eigenlijk wel!Op dinsdag 6 juli 2004 09:05 schreef Spindizzy het volgende:
Wat goed van je dat je het er met hem over hebt gehad, Miss Sly. Opgelucht?
vooral ook omdat ik nu weet dat mijn verdriet hierover erkent kan worden. Dat deed ik zelf natuurlijk ook heel lang niet, dus hoe kon hij dat dan doen? NU wel, en dat maakt het toch wel een stuk prettiger. Nu kan ik mezelf ook toestaan om weer vertederd te zijn, en dat kon ik jaren lang niet, omdat dat niet bij mijn houding pastte. Heb ik mezelf aangedaan hoor, niemand anders dan ik heeft hier schuld aan, maar het is toch fijn dat het nu bespreekbaar is!
Dus, so far, so good denk ik. Knuffel
Ook heeft het ongesteld worden weer veel emoties los gemaakt. Ben overigens onzettend heftig ongesteld. Net of ik weer een miskraam heb. Zondag was ik dan ook weer erg down. J trekt dit dan niet en ipv de knuffel die ik graag wil krijg ik een mopper van hem => vicieuze cirkel => ik jankend naar bed om 21:00 uur. Is intussen overigens wel weer goed met excuses van hem enzo.
Heb gisteren een gesprek gehad met bedrijfsmaatschappelijk werkster en omdat ik eerder een depressie heb gehad heeft ze me naar een psycholoog doorverwezen. Ook ga ik volgende week naar de bedrijfsarts. Zit nu thuis, voel me lamgeslagen, schuldig en kom tot niks. Komt J straks thuis vraagt hij weer wat ik allemaal gedaan heb vandaag, dan trek ik me dus terug met als gevolg dat de sfeer weer verpest is....
Tegelijkertijd is dat toch ook eigenlijk niet raar, dit is geen verdrietje dat met een nachtje slapen over is! Bovendien blijkt dit verdriet iets te zijn waar anderen moeilijk mee om kunnen gaan, getuige ook de reacties die je krijgt. En dat de rest van de wereld daar dan niet mee om kan gaan is natuurlijk heel pijnlijk, maar uiteinelijk kun je je daar wel bij neerleggen.
Het is vooral heel rot dat je met je eigen man niet helemaal op 1 lijn kunt zitten en samen verdrietig kunt zijn. Ik zou ook niet weten hoe je dat kunt veranderen, behalve blijven praten en echt expliciet in woorden duidelijk maken wat je van hem verwacht, en niet alleen woordeloos verwachten of hints geven. Hoewel ik dan ook wel weer heel goed begrijp dat je eigenlijk juist wel wilt dat hij zonder woorden begrijpt wat je nodig hebt en je dat ook geeft...helaas blijkt dat in relaties nogal onmogelijk
Zorg goed voor jezelf, en in dit geval is dat zorgen dat je die hulp krijgt die je nodig hebt en daar ben je goed mee bezig, geloof ik.
Heel veel sterkte, meis, en klaag hier maar zoveel als je wilt!
Mannen zijn soms beetje bot he; tja, emoties blijven ingewikkeld voor ze en van hormonen begrijpen ze helemaal niks...Ik heb het mijn ventje laatst eens goed uitgelegd; Hij kan het probleem namelijk niet oplossen, maar hij kan (en zou moeten...trouwdag? for better, for worse?) je wel heel erg steunen. Hij hoeft helemaal niks te zeggen; als hij je maar in je waarde laat en gewoon zijn brede schouder ter beschikking stelt. En dat hij geduld met je moet hebben...Je hebt behoorlijk wat te verstouwen gehad hoor, vergis je daar niet in. En elke keer dat je ongesteld wordt, komt het weer naar boven. Zeker als het ook nog eens zo hevig is. Mannen hebben geen enorme hormoonpieken, weten niet wat eisprong is en voelen niet wat het met je doet als je je ongesteldheid weer voelt aankomen...Meid ik kan me je verdriet zo goed voorstellen! Maar voel je vooral niet schuldig omdat je een dag niks gedaan hebt hoor. Je bent bezig met een rouwproces en je bent druk met het zorgen voor jezelf.
Mijn ventje deed het overigens niet meteen goed hoor; blijven oefenen zeg ik dan met een grapje.
Ik ben het eens met miss_sly; blijven praten met elkaar...en bedenk dat jouw welzijn het allerbelangrijkst is. Sterkte met alles, hier vast een dikke knuffel
Ik heb zo met je te doen, en we staan zo machteloos langs de zijkant. Ik ben wel blij dat je bezig bent met bedrijfsarts etc., en ik hoop echt dat dit je goed zal helpen (en een beetje snel als het kan). Lieverd, dit zijn geen ideale omstandigheden om met je verdriet om te gaan. En de thuissituatie helpt ook al niet echt. Schreef je laatst niet nog iets over vakantieplannen? Hoe zit het daar mee? Niet dat dit een oplossing is, want het moet geen vlucht worden, maar soms kunnen de omstandigheden wel een beetje de boel stimuleren of verlichten.
En wat J. betreft: ook al is het verre van ideaal zoals hij ermee omgaat, maar ook met hem heb ik best wel te doen. Hij ziet zijn vrouw lijden en weet niet hoe hij haar moet helpen. Dat is verrekte lastig, je machteloos voelen is zo frustrerend. Ik praat niks goed, maar probeer het te snappen. Tenslotte is hij ook een mens met gevoelens, en hoe zeer je ook graag zou willen terugvallen op zijn steun, wees niet al te boos op hem of teleurgesteld als hij faalt. Jullie zullen het samen moeten rooien, hoe dan ook. En dat gaat ook vast lukken, als je elkaar de ruimte blijft geven (hij jou dus ook).
Ik blijf duimen voor jullie en hoop dat je je snel weer wat beter voelt
en weet nooit de goede woorden
maar toch zet ik ze neer
en ik bewonder je enorm
en heel veel sterkte
Dat had ik ook moeten zeggen eigenlijk (van beide kanten begrip voor elkaar he). Ik hou nou verder maar even mijn mond; misschien ben ik zelf nog iets te emotioneel om hier iets nuttigs over te zeggen.
het was niet mijn bedoeling je te corrigeren of zo, als ik éénmaal begin te typen dan ratel ik gewoon door. En verder denk ik dat ik, doordat ik in een totaal andere situatie zit, het geheel nog objectiever bekijk.
voor jullie allemaal!en merk het zelf ook hoor, als ik wil praten moethet maar eens over zijn, maar t verdriet en de leegte zitten er nog steeds. en ook hier ishetiedere maand weer brullen geblazen als k weer ong ben heb er zon enorme hekel aan gekregen...snap t zelf soms niet dat ik zo kan huilen om iets wat me eerst geen moeite deed, Niet dat t leuk is maar na die... ben ik er echt een afkeer van gaan hebben.
k weet dat t moeilijk is, maar praten blijven is wel erg belangrijk ook al gaat t steeds over tzelfde, jij ervaart hetheel anders dan hij, en hij kan jeniet begrijpen omdat hij het gevoel nietkent dat maakt het zo moeilijk, konje maar voor een dag ruilen met een man dat ze zouden voelen wat het is en wat het met je doet....sterkte meid!!!!
Bedankt voor je lieve reactie in Z&G. Ik reageer even hier om daar niet te veel off-topic te gaan. Ik vind het geweldig dat je ondanks je eigen verdriet het toch kan opbrengen om zo met een ander mee te leven.
Echt, ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk voor je is, en ik waardeer het echt enorm!Wat is het wrang he, geluk en verdriet liggen zo dicht bij elkaar. Als het kon, oh oh als het toch kon, zou ik straks zo mijn kindje met je delen. Dit is natuurlijk onzin wat ik raaskal, maar je snapt wel wat ik bedoel?!
Vandaag heb ik weer eens het bewijs gekregen dat rechtvaardigheid wel bestaat (door iets wat gebeurde in de zakelijke sfeer). Ik ben ervan overtuigd dat die rechtvaardigheid ook jouw kant opkomt, echt, ik blijf erin geloven
houd de moed erin hoor
Maar het doet me wel heel erg goed dat jullie kennelijk zo'n hoge pet op hebben van me en het me zo gunnen. Liefs & knuffels
Hey waar is die mooie userpic nou?
Het is niet niks wat je hebt meegemaakt in zo'n korte periode.
En helaas mannen gaan met dit soort dingen zo anders om , waardoor je je alleen nog maar ellendiger en afgewezen voelt.
Terwijl dat waarschijnlijk voor hem niet eens zijn bedoeling is , denk dat hij het ook erg moeilijk vind om zijn liefje zo in zak en as te zien zitten en niet weet wat hij ermee moet.
De stap naar de psycholoog is denk ik wel een hele goede.
Meid doe rustig aan , en geloof er nou (hoe moeilijk ook nu) dat het wel goed gaat komen en ook jij een topper van een mama word.
Dus gewoon blijven schrijven als je je rot voelt hoor, wij kunnen er wel tegen en jij gaat je misschien toch een beetje beter voelen! En als je je straks nog eens heel geweldig voelt als mama van jullie eigen wonder, willen we dat ook graag horen en met je delen!
Praten , praten , praten.....
En als je dat niet met je man kan , dan doe je dat toch hier?
Zoals de anderen ook al zeggen , je bent geen aandachtstrekster en je doet niet zielig!
Je hebt verdorie een hele hoop verdriet op je bord gekregen en daar moet een plekje voor gevonden worden , iets wat niet zo simpel is...
dingen wegstoppen, en je schuldig voelen omdat jouw lichaam in je ogen heeft gefaald en ook het verdriet en de leegte zijn niet uit te leggen aan iemand die het niet kent.
mijn vriend en ik praten ook meer en meer erover omdat het eruit moet maar hij kan het niet begrijpen omdat hij het niet voelt.
echter het willen van een nieuwe zwangerschap overheerst heel erg (neem aan dat dat bij jullie ook zo is)
en iedere maand toch weer hoop hebben, of afwachten of het uberhaupt wel mogelijk is om zwanger te raken zijn hele vervelende dingen. zeker als je afhankelijk bent van doktoren.
begrip en steun is het enige wat je op dit moment nodig hebt en vaak een luisterend oor, en geen schuldgevoel om dat je te moe bent om ook maar iets te doen, of je te rot voelt. mag het???! je bent verd*rie wel net een kindje verloren en dat is toch ook een moeilijk iets? dat gun je niemand, echt niet en dat gevoel wat je hebt, ik ken het erg. alles slaat op hol soms
en waarom? kom er zelf niet eens achter... je zei in mijn topic dat het een hormoonkwestie is.
alles word over de kop gegooid niet alleen als je zwanger bent maar ook als je het verliest
je lijf moet herstellen net als jij, maar dat lieve meid, kost tijd...gun jezelf die ook...
en ja nu praat ik idd met je eigen woorden maar ze hebben mij heel erg goed gedaan net als de andere reacties!! merisse je bent een topper
en als er iemand is die een gezonde lieve stralend wondertje verdient ben jij het wel, je hebt er al van mogen proeven en weet niet of jullie erin geloven maar t schijnt dat een kind zijn eigen ouders uitkiest. en bedenk: verdriet los je niet op door het weg te stoppen.:N
maar door je tranen en je boosheid eruit te gooien, en niet schuldig voelen omdat je nu even niet instaat bent om ook maar iets te doen...dat komt wel weer....
dikke knuf voor jou
en alle anderen die het nodig hebben!
Toen ik mijn zus dit weekend aan de telefoon had, had ik voor het eerst het gevoel dat ik even niet met haar wilde praten, wat ik natuurlijk niet heb laten merken.. Na die prachtige echo is het zo reeel geworden, zo echt baby...
Mijn menstruatie blijft ook maar weg. Ik had stiekem gehoopt dat mijn cyclus een beetje op gang zou komen, maar helemaal niets! ik zit inmiddels bijna op dag 70. Ik had ook niet echt anders verwacht, maar ik zou niet menselijk zijn als ik niet toch anders had gehoopt.
Ach, ook deze bui gaat wel weer over...
quote:Jawel, maar daar heb je nu niks aan...Op maandag 12 juli 2004 08:57 schreef miss_sly het volgende:
Ach, ook deze bui gaat wel weer over...
Kun je nu wel ermee bij je vriend terecht?
Klopt daar heb ik nu niets aan...
Ik heb het er met hem nog niet over gehad, onder andere omdat ik het me vanochtend in de auto pas echt realiseerde waarom ik me zo rusteloos en down voelde. Rusteloos ben ik namelijk wel vaker, that's my middle name zal ik maar zeggen, maar down? nee, dat ben ik zelden.
Ik denk dat ik wel bij mijn vriend terecht kan, maar ik ben er niet zo goed in zulke dingen ter sprake te brengen. Ik ben toch behoorlijk extravert en open, ook als het om gevoelens gaat, maar als het om echt verdriet gaat ben ik zo gesloten als een oester. misschien toch eens openbreken...
Heb ook geen tip..behalve dat ik het dan vaak op schrijf en het hem dan laat lezen.
Kan dan beter schrijven dan praten.
schrijven, tja, dat kan ik ook beter, daarom zit ik immers hier. we hebben het er 1 keer over gehad, en hij heeft gezegd dat hij snapt dat de zwangerschap van mijn zusje soms misschien wat zwaar kan worden, en dat hij er altijd zal zijn om me te steunen. misschien moet ik daar gewoon een beroep op doen he?
quote:hoe moet ik je anders bereikenOp maandag 12 juli 2004 09:35 schreef miss_sly het volgende:
jolene, lieverd, dat je hier post
schrijven, tja, dat kan ik ook beter, daarom zit ik immers hier. we hebben het er 1 keer over gehad, en hij heeft gezegd dat hij snapt dat de zwangerschap van mijn zusje soms misschien wat zwaar kan worden, en dat hij er altijd zal zijn om me te steunen. misschien moet ik daar gewoon een beroep op doen he?
Gewoon proberen aan te snijden dit onderwerp.
Het is ook een gevoelig onderwerp.
Spndizzy, misschien dat ik hem daar subtiel (kuch) heen dirigeer. Als er dan een opening is, praat dat toch gemakkelijker...
jolene, ik had toch al eens gelezen dat je hier niet zo graag post...dus ik vind het gewoon lief van je
Girly, mijn cyclus loopt inderdaad ook niet. Ik had zoiets al wel verwacht, omdat bij mij al zo'n 10 jaar geleden pco is geconstateerd en ik toen ook niet ongesteld werd. Ik ben na diverse behandelingen destijds gewoon weer aan de pil gegaan, maar daar wilde ik vanaf. Gewoon omdat het rotzooi is, en diep van binnen misschien ook wel om dat hele kleine kansje om ooit zwanger te worden (zonder hulp) toch mee te pikken. Maar ja, ik was er al bang voor dat er niets zou komen. Ik verwacht eigenlijk geen menstruatie zonder hulpmiddelen, dus ik ben benieuwd. Ik loop nu nergens, maar misschien dat ik dat volgend jaar toch wel ga doen, al was het maar omdat nooit ongesteld worden ook niet gezond is. Ik ben nu bezig met wat afvallen, dat schijnt dan een goede invloed te kunnen hebben, dus dat probeer ik dan maar.Ik begrijp dus zeker wel hoe je je voelt en het is gewoon niet fijn!
quote:mag ik vragen wat pco is?? jah sorry ben nie zo bekend met die medische termenOp maandag 12 juli 2004 14:37 schreef miss_sly het volgende:
Girly, mijn cyclus loopt inderdaad ook niet. Ik had zoiets al wel verwacht, omdat bij mij al zo'n 10 jaar geleden pco is geconstateerd en ik toen ook niet ongesteld werd. Ik ben na diverse behandelingen destijds gewoon weer aan de pil gegaan, maar daar wilde ik vanaf. Gewoon omdat het rotzooi is, en diep van binnen misschien ook wel om dat hele kleine kansje om ooit zwanger te worden (zonder hulp) toch mee te pikken. Maar ja, ik was er al bang voor dat er niets zou komen. Ik verwacht eigenlijk geen menstruatie zonder hulpmiddelen, dus ik ben benieuwd. Ik loop nu nergens, maar misschien dat ik dat volgend jaar toch wel ga doen, al was het maar omdat nooit ongesteld worden ook niet gezond is. Ik ben nu bezig met wat afvallen, dat schijnt dan een goede invloed te kunnen hebben, dus dat probeer ik dan maar.Ik begrijp dus zeker wel hoe je je voelt en het is gewoon niet fijn!
en net wat je zegt met de pil.. ik vind het ook troep en wil er eigenlijk nie meer aan beginnen.. maar dat zal lastig worden als ik ooit beval van een kleine.. hoe ik dat oplos zal ik later moeten bekijken.en klote dat je je afhankelijk bent van medicijnen om ongesteld te worden.. de laatste keer dat ik ongi werd moest ik dus provera slikken (weet naam nie meer precies) ben bang dat ik ze nu weer moet slikken.
afvallen kan idd een goede invloed zijn.. maar misschien is het wat fijner voor je als je ergens loopt.. kunnen ze je beter in de gaten houden, mijn huisarts vind ik maar een sukkel die ik nooit kan bereiken.. dus dan maar op een andere manier.. maar voor mijn idee loopt het alsnog wat trager.. ben wel blij dat ik nu wel wordt geholpen (al loopt mijn situatie iets anders dan die voor jouw aangezien ik pas zwanger ben geweest)
dikke knuf voor joe
Het wordt veroorzzaakt door een niet goed werkende hormoonspiegel.
De normale cyclys = follikelgroei - eisprong - menstruatie
Bij die onderdelen komt ook verschillende hormonen en in verschillende hoeveelheden vrij die voor de voortgang verantwoordelijk zijn.
Bij mij stopt het bij de follikelgroei. De follikel begint te groeien, maar wordt niet groot genoeg en 'stort' in. Er komt dus geen eisprong en ook geen menstruatie. Ieder niet gesprongen follikel vormt een extra obstakel voor een volgende follikel, omdat er uiteindelik een soort schilletje (net als een sinaasappelschil zeg maar) over je eierstok ligt.
Zo is het mij teniminste uitgelegd, maar ik geloof dat Slaapmeisje ook pco heeft en het iets anders uitlegt. maar goed, van mij is bijna 10 jaar geleden, dus misschien hebben ze nieuwe inzichten opgedaan in de tussentijd.
Ik heb indertijd ook behoorlijk wat provera geslikt tussen verschillende pogingen door om de oude poging volledig af te breken en een start te kunnen maken met de nieuwe poging. Ach, ik werd er ongested van, dus het zal wel nodig zijn geweest....
Ik wil in eerste instantie maar gewoon een beetje afvallen omdat dat ook beter is voor mezelf. Op dit moment is vriendje er nogniet zo van overtuigd of hij wel ooit kinderen wil, dus wij zijn niet actief bezig daarmee. Het lijkt me vooralsnnog al heel wat om die cyclus op gang te krijgen zodat als hij misschien toch een kindje ozu willen volgend jaar, het zonder medische hulp zou kunnen. ik vrees echter dat als we ooit zover komen, de mmm een onvermijdelijk iets is.
Ook al is er een overeenkomst, onze situatie is inderdaad anders aangezien je pas zwanger bent geweest. Ik hoop ook echt heel erg voor je dat een provera-kuurtje voldoende is om de boel weerop gang te brengen, omdat je cyclus alleen van slag was vanwege die zwangerschap. Wel fijn dat je woensdag dus weer wat meer te weten komt. Ik kan me in ieder geval erg goed voorstellen wat een nare tijd je doormaakt!
dikke knuffel terug
Mag ik hier dus even komen klagen?
TIS ZO'N kl*te dag vandaag! Mijn zwangere collega zat weer zo te zuchten en te steunen
, de hele dag...en 3 anderen zaten maar te beppen over net geboren baby's en foto's en leuke kaartjes enzo en ik moest ook mee kijken en terwijl ik helemaal niet wilde en weglopen kon niet boehoe.... so moeilijk soms..........hm. kwil niet de stemming verknallen hoor
quote:Daar is het topic toch voorOp maandag 12 juli 2004 19:16 schreef katinka het volgende:
Mag ik hier dus even komen klagen?
Al dat Roze Wolk gedoe kan behoorlijk irritant zijn, ja
Inderdaad Spindizzy, soms wordt het irritant.
Het lijkt ook wel of mijn zusje naarmate ze langer zwanger wordt, echt alleen nog maar 'baby' kan denken en totaal vergeet dat het voor mij misschien wel eens wat inder prettig is.
Wat dat betreft ben ik wel blij kantinka, dat ik helemaal alleen op kantoor zit; geen gebep over babietjes en zwangerschappen!
Weten je collega's dat jullie met IVF bezig zijn?
Katink, I know what you mean. Soms lijkt de hele wereld alleen om zwangerschap, babies en kinderen te draaien
Ik kaner ook echt een hekel aan hebben als er weer een "buik" langs komt in de supermarkt ondanks en omdat ik ook wil! Zo dubbel Ik heb het trouwens vandaag met mijn man over adoptie gehad. Ik dacht eigenlijk dat HIJ dat niet wilde maar nu blijkt dat IK niet wil en bij HEM is het wel bespreekbaar. Het was overigens een erg luchtig gesprek want toen we het over leeftijd hadden wilde hij wel een kind "zonder poep"
en dan bij voorkeur een 18-jarig Thais meisje 
quote:bedankt meid voor de uitlegOp maandag 12 juli 2004 15:21 schreef miss_sly het volgende:
uitleg
zo steek je nog eens wat op katinka - ik kan me voorstellen hoe vervelend het voor je is... ik merk zelf ook nog wel dat ik er soms nog wel moeite mee heb als mensen zo blij doen om je heen...
ennuh van mij mag je hier wel klagen hoor.. tenslotte begrijpen hier veel mensen hoe je je voelt.. en dat geeft al een hele steun..
miss-sly, pco is zwaar rottig. Bij mij waren de symptomen ook aanwezig vorig jaar. Gelukkig is in de loop van het jaar mijn eisprong weer goed op gang gekomen al blijf ik nu wel zitten met acné en overbeharing. Al die jaren aan de Diane 35 had ik daar geen last van en nu loop ik er al twee jaar als een puber bij. Ook het overgewicht schijnt een factor te zijn bij PCO en zoals ik vorige week van mijn fertiliteitsarts heb gehoord bij al je hormonen. Ik moet nu dus ook afvallen, maar mag niet op dieet
Vanaf deze week ga ik samen met een vriendin en onze vriendjes 3 x in de week hardlopen. Vanavond was de eerste keer en zwaaaaar dat het was. Maar ja, 1.64 m en nu 78.6 kg is ook wel wat teveel van het goede. Idealiter zou ik 60 kg moeten wegen volgens de arts, maar dat woog ik voor het laatst toen ik 15 was Mijn streven is om in ieder geval weer zo rond de 70 kg te wegen. Door te snel afvallen raken je hormonen ook weer uit balans, dus rustig aan... pfffff en dat allemaal voor zo´n klein hummeltje Hoe zwaar weeg jij nu dan?En Merisse, adoptie van een 18 jarig Thais meisje
quote:1 collega (die zelf net geaccepteerd heeft zonder kindjes door het leven te gaan, ook vanwege haar gezondheid) weet het en mijn baas, die er niet vaak is. Aan die ene collega heb ik dus heel veel steun, alleen werken we maar weinig tegelijkertijd. Dus alle anderen weten van niks, omdat ik niet wil dat zij ook nog eens van ons sexleven op de hoogte raken. De sfeer zou dan wel erg 'beladen' worden en daar heb ik echt geen zin in. Dan maar liever tandjes op elkaar en slikken.Op maandag 12 juli 2004 20:03 schreef miss_sly het volgende:
Weten je collega's dat jullie met IVF bezig zijn?
Nog een paar weekjes en ze is met zwangerschapsverlof ----> heeeerlijk, dan ben ik er even vanaf
Dat viel dus weer even tegen Verder nog iets raars: wij hadden vanavond over adoptie gehad en tijdens dat gesprek had ik gezegd dat een Chinees meisje waarschijnlijk was. Gaat Jacob tennissen vanavond laat een man die hij vaag kent een foto zien van hun Chinese adoptiedochtertje wat ze binnenkort kunnen ophalen. Jacob wist helemaal niks van die man zijn privesituatie verder. Is dat maf? Jacob zei dat ie helemaal koude rillingen kreeg.
Ik ben er destijds eigenlijk best open in geweest. Achteraf, nu ik er de laatste tijd weer wat vaker over nadenk, denk ik dat ik het nu toch anders zou doen. Ik zou het ook meer prive houden (ik heb mijn ouders en zusje bijvoorbeeld niet eens verteld da tik gestopt ben met de pil) en er toch wat minder....naief en onbezonnen zijn de juiste woorden denk ik, instappen. Het ging bij mij natuurlijk wel erg snel. Ik kreeg vrij snel een doorverwijzing naar de gyn. (al na 3 maanden ofzo) en van hem na driekwart jaar een doorverwijzing naar de fertiliteitskliniek. Ik zat dus al snel in de mmm en heb me eigenlijk nogal mee laten voeren. Ik probeerde wel informatie te verzamelen, maar voordat ik zelf info had, zat ik alweer bij de gyn. waar ik bijna om de dag kwam. Ik denk dat ik er nu heel wat bewuster mee om zou gaan en ook bewuster keuzes maken.
Merisse, wat een toevallige zaken.
Beetje jammer dat zij niet zoveel interesse op leek te kunnen brengen voor jouw verhaal. Je zou toch verwachten dat juist iemand die er midden in zit en weet hoe het is, ook goed kan luisteren naar een ander, wetende hoe graag die ook eens wil praten met een soort van lotgenoot. valt me tegen, kan me voorstellen dat je daar raar van zat te kijken
Is adoptie een echte optie voor jullie, of is dit toch echt nog maar een heel erg verkennende fase voor jullie?
Slaapmeisje, ja pco isrottig. het gooit alles overhoop en je kunt er niet echt iets aan doen. Ik vind het zo raar, want toen ik de diagnose pco te horen kreeg, was ik niet of nauwelijks te zwaar. ik ben ook 1.64 en woog toen denk ik 67 ofzo. dus dat is vrij netjes. Ik ben pas ontzettend aangekomen van het spuiten van al die hormonen en ben dat ook nooit meer helemaal kwijtgeraak.t Vorig jaar was ik weer afgevallen tot 76, maar dat heb ik wat laten versloffen
, dus ik zit nu iets boven de 80. Last van acne en overbeharing heb ik maar een beetje erger dan wanneer ik de pil slik en het is nooit echt heel erg. Wat is trouwens overbeharing? wat meer/donkerder haar op je benen, of ook beharing op plaatsen waar het normaal niet of nauwelijks zit? Ik ben eigenlijk juist gestopt met de pil om te kijken of mijn cyclus weer op gang komt, en dat ga ik nu maar proberen door ook wat af te vallen. Ik zal (met jouw verhaal in gedachten) proberen het heel rustig aan te doen, maar heb zelf echt niet het idee dat ik ooit nog ongesteld wordt, zonder medisch ingrijpen. De symptomen zijn bij mij trouwens allemaal maar heel weinig aanwezig, dus ik vind het best raar dat mijn lichaam daar zo extreem op reageert door helemaal geen cyclus te hebben...Fijn dat slaapvriendje en vrienden mee gaan haardlopen, want alleen is ook zo rot en niet motiverend!
Uiteindelijk hebben we gisteren niet gepraat. Ik heb toch maar telkens het gevoel dat ik hem een beetje verraden heb door ineens met dingen te komen die hij nooit heeft kunnen incalculeren en vind dat dan weer oneerlijk van mezelf. Mijn "coming out" (leuk gevonden Merisse
) is hem ook koud op zijn dak gevallen natuurlijk. Ik heb ook geen idee hoe ik hem subtiel richting dit topic kan sturen...ben niet zo tactvol en om nou gewoon te zeggen : Goh schat, wil je dat topic eens lezen, vind ik ook zo raar.... quote:Ja maar, hoe moet hij nu weten dat je iets dwars zit als je het hem niet verteld? Het is ook niet erg eerlijk om hem niks te vertellen en hem te laten denken dat alles in orde is terwijl je best een arm om je heen kunt gebruiken. Denk dat hij die arm graag om je heen wil slaan maar dan moet je hem wel de kans geven. Hoe moeilijk het ook is om erover te beginnen.Op dinsdag 13 juli 2004 08:44 schreef miss_sly het volgende:
Uiteindelijk hebben we gisteren niet gepraat. Ik heb toch maar telkens het gevoel dat ik hem een beetje verraden heb door ineens met dingen te komen die hij nooit heeft kunnen incalculeren en vind dat dan weer oneerlijk van mezelf.
Wij willen je ook wel troosten en opbeuren natuurlijk maar dat is maar virtueel terwijl een dikke vette troostknuffel van je lief veeeeeeeel beter werkt tegen verdriet
quote:Pffff Merisse dat is ook wat. Soms lijken die momenten gewoon ter bevestiging van je eigen gedachten langs te komen ofzo.Op maandag 12 juli 2004 23:58 schreef Merisse het volgende:
Verder nog iets raars: wij hadden vanavond over adoptie gehad en tijdens dat gesprek had ik gezegd dat een Chinees meisje waarschijnlijk was. Gaat Jacob tennissen vanavond laat een man die hij vaag kent een foto zien van hun Chinese adoptiedochtertje wat ze binnenkort kunnen ophalen. Jacob wist helemaal niks van die man zijn privesituatie verder. Is dat maf? Jacob zei dat ie helemaal koude rillingen kreeg.
Helaas dan weer niet vanavond, want vanavond heb ik een afspraak met een vriendin om te gaan eten, dus ik kom pas laat thuis en dat is niet meer een goed moment. Even kijkenof zich een goed moment voordoet, en anders moet ik dat maar creeeren he?
quote:Ik denk het wel Miss_Sly, je kan die steun gebruiken.Op dinsdag 13 juli 2004 12:55 schreef miss_sly het volgende:
Jullie hebben natuurlijk helemaal gelijk. Ik ga dat toch anders aanpakken en er met hem over praten.
Helaas dan weer niet vanavond, want vanavond heb ik een afspraak met een vriendin om te gaan eten, dus ik kom pas laat thuis en dat is niet meer een goed moment. Even kijkenof zich een goed moment voordoet, en anders moet ik dat maar creeeren he?
dus heb het er met hem over.
veel succes.
quote:Dat is inderdaad erg jammerOp maandag 12 juli 2004 23:58 schreef Merisse het volgende:
Op een gegeven moment wilde ik iets vertellen over dat Alife onderzoek, onderbreekt ze me halverwege
Misschien dat ze zo bezig is met zichzelf en haar eigen emoties, dat ze daardoor geen tijd en aandacht heeft voor jou... soms is het dan prettiger om er met iemand over te praten die er wat verder van af staat of die niet hetzelfde heeft meegemaakt, juist omdat diegene beter kan luisteren en tot steun kan zijn. Dikke
Miss sly, misschien toch maar gewoon praten ja. Als ik jou was zou ik hem hem ook vertellen dat je bang bent dat je hem opzadelt met dingen die hij nooit heeft kunnen incalculeren. Dat mag toch?
Over adoptie: ik wil geen kind adopteren dus het is geen optie. Nu in ieder geval niet. Never say never.
Wel vraag ik me af of mijn vriendinnen het niet eens zat zijn om elke keer weer met mijn verhaal geconfronteerd te worden. Niet dat ik over niets anders kan kletsen, maar het onderwerp babywens komt toch ook wel heel vaak naar voren. Gelukkig is er een vriendin die in dezelfde kliniek is geweest en inmiddels moeder geworden van een prachtige tweeling van 3 jaar en daar kan ik nu heel veel aan vragen. En we hebben elkaar hier natuurlijk ook nog om af en toe lekker tegenaan te miepen, zeuren etc.
Merisse wat kras, wat er bij tennis gebeurde !
Slaapmeisje, that's what friends are for, toch?
voor jullie allemaalquote:Het vreemde was dus dat zij zei dat ze er zo'n vrede mee had en het allemaal een plaatsje had gegeven. Maar dan echt op zo'n manier van "O ik niet hoor, ik heb het allemaal verwerkt"Op dinsdag 13 juli 2004 13:26 schreef miss_dynastie het volgende:
Misschien dat ze zo bezig is met zichzelf en haar eigen emoties, dat ze daardoor geen tijd en aandacht heeft voor jou...
dit is naar mijn weten de eerste keer dat ik die kotssmiley gebruik
[ Bericht 52% gewijzigd door katinka op 14-07-2004 08:56:03 ]
Ben ook naar de bedrijfsarts geweest en daar wel een goed gesprek gehad. Ze heeft een plan met me gemaakt om me niet verder weg te laten zinken. Dat houdt o.a. in naar een psycholoog, vast dagritme, weer gedeeltelijk therapeutisch aan de slag, veel bewegen, bedrijfsfitness, op vakantie gaan. Dat laatste zie ik wel zitten
, de rest is meer met frisse tegenzin. Maar het is wel goed hoor.Ik wilde het wijzigen en deed iets verkeerd, en toen was ik het hele bericht kwijt.
Had geen tijd om het helemaal opnieuw te doen en dacht ...laat maar!
Had je het al gelezen of niet? Ik nam het een beetje op voor die vriendin van je die nogal stoer (en lomp) deed. Ik neem zelf ook wel eens een stoere houding aan, omdat ik het soms gewoon niet wil weten dat we er zo zwaar onder gebukt gaan. Maarja, wat heb je eraan; het blijft irritant voor jou.
Verder gaat het wel met mij, heb zo mijn neerslachtige buien, maar dat hoort erbij.
Wel vervelend dat het met jou nog niet zo lekker gaat. Maar het is goed dat er serieus een plannetje voor je gemaakt is; je moet in een positieve spiraal komen. Tja en die klok tikt maar door natuurlijjk; ik begrijp dat je op hete kolen zit. Veel geduld dan maar (ipv liefs) voor deze keer.
, hoe komt het dat je er minder vertrouwen in hebt dan voorheen? Gewoon gevoelsmatig of baseer je dit op dingen die je aan de weet bent gekomen?Wat de tijdnood betreft, het is logisch dat je je daar zorgen om maakt, but remember waar we het laatst over hadden? Je lichaam is sterker en jonger dan je leeftijd zoals je zelf ook al vermoedde/voelde, dus dat geeft je misschien net de speling die je nodig hebt?
Ben wel erg blij dat je in goede handen lijkt te zijn qua ondersteuning bij je gevoelens (bedrijfsarts / psych). En hoe gaat het met J.? Kun je bij hem ook al wat beter je ei kwijt?
Ik denk dat je de komende tijd wat ups en downs gaat krijgen (lijkt me logisch in jouw situatie). Ik duim dat het aantal downs steeds minder wordt en het aantal ups steeds meer. Laten we voorlopig blij zijn met alle positieve ontwikkelingen. Er zit nog schot in en "all is not lost".
en Piglet mannetje loopt hier bezorgd om me heen te mompelen dat dat Fok helemaal niet goed voor me is want anders hoefde ik er toch niet zo om huilen Hoe leg ik 'm nou uit dat het me zo goed doet wat jullie tegen mij zeggen en dat ik huil van ontroering. De reden dat ik er geen vertrouwen in heb is niet gebaseerd op nieuwe informatie hoor. Wel heb ik me opgegeven voor een mailinglijst meervoudige miskramen bij Freya en daar echt verhalen gelezen van vrouwen die wel tot 10 miskramen hebben gehad en bijna niemand heeft ook een zwangerschap voldragen. Om mismoedig van te worden.
Maar misschien komt het vertrouwen idd wel terug als ik me wat beter voel Piglet. En all is not lost inderdaad Fluf. * Merisse moet de moed er in houden.
Je kent mij niet, en ik jou ook niet, maar ik wil je graag wat vertellen.
Sinds een paar maanden heb ik het genoegen en de eer om jouw (inmiddels) vrouw te mogen kennen. Ach wat heet, kennen... Ik ken haar natuurlijk niet zoals jij haar kent, ik ken alleen haar pixeltjes op het beeldscherm, maar het zijn mooie en eerlijke pixeltjes gebleken. Dat jij dat pixeltjes-gedoe niet kan vatten vind ik niet zo gek, niet iedereen is in staat om op deze wijze gedachten en gevoelens te delen. Het lijkt misschien ook wel onpersoonlijk allemaal, maar het tegendeel is waar. Je hoeft niet altijd degene met wie je praat te zien, horen, of aan te raken, om toch heel goed te begrijpen wat hij of zei bedoelt, of om zijn/haar woorden je te laten raken. Misschien is het soms zelfs wel een voordeel dat je die ander niet direct ziet, je hebt dan geen hinder van eventuele drempels. Eigenlijk is het best een eerlijk medium, deze manier van communiceren, want iedereen is gelijk. Uiterlijkheden, leeftijden, handicaps, noem het allemaal maar op, het vervalt allemaal en iedereen heeft gelijke kansen.
Wij, waaronder jouw vrouw, bevinden ons op dit forumpje om ervaringen te delen, tips uit te wisselen, het hart uit te storten, vreugde en verdriet te delen, etc. etc. We leven erg met elkaar mee en vinden steun bij elkaar indien nodig. Maar we delen ook heel veel goede momenten, zo waren we allemaal een beetje extra blij op jullie trouwdag.
Ik hoop dat dit een beetje bijdraagt aan het begrijpen van die "gekke hobby" van je vrouw. Misschien vind je het leuk om te lezen dat we allemaal erg dol op d'r zijn, het is een echte lieverd en we kunnen haar echt niet missen hoor !
Doe haar s.v.p. de hartelijke groeten van mij
Met vriendelijke groet,
Mevrouw Ph. Luphy
idd merisse, probeer de moed erin te houden. de dames voor me hebben alles al gezegd wat ik ook wilde zeggen, op een paar kleine dingetjes na natuurlijk
. als je down bent lees je vaak alleen maar de doem-senario's, maar er zijn zat vrouwen (ook hier op fok heb ik dat wel gelezen) waarbij na een aantal miskramen toch alles is goed gegaan. en je bent steeds zoooo snel weer zwanger, vind ik ook enorm positief (en daar ben ik weer jaloers op natuurlijk, in huize-hartje schiet het nog steeds niet op) probeer je daar maar aan vast te houden & deze keer ben je van begin af aan onder controle van een (hele aardige) gyn. ben ook heel blij dat er een plan voor je is gemaakt om je weer de oude, altijd positieve merisse te laten worden. het heeft allemaal natuurlijk tijd nodig, is gewoon heel logisch, het is ook allemaal niet niks weet je nog dat de gyn je 50% of meer kans gaf op een normale zwangerschap & dat ze een zwangerschap wel zag zitten bij je? probeer ff tussen alle info alleen de positieve verhalen te lezen (heb je je potje typ-ex nog?) daar knap ik altijd wel erg van op! het valt mij altijd op dat wanneer mensen verhalen vertellen het meestal gaat over alle vreselijke & vervelende ervaringen omdat dat gewoon smeuiger is om te vertellen & langer in je gedachten blijft hangen. misschien moeten we nog een topic openen met alleen maar positieve & wonderen-zijn-de-wereld-nog-niet-uit verhalen, om af&toe weer even energie uit te putten. merisse, houd de moed erin hoor & zeg maar tegen J. dat mevr. Hartje ook enorm op je gesteld is & je ook niet kan missen hoor!quote:ff mezelf quotenOp donderdag 15 juli 2004 10:39 schreef hartje het volgende:
het valt mij altijd op dat wanneer mensen verhalen vertellen het meestal gaat over alle vreselijke & vervelende ervaringen omdat dat gewoon smeuiger is om te vertellen & langer in je gedachten blijft hangen.
dit bedoelde ik niet hier in dit topic hoor. maar in het algemeen op feestjes ofzo. je kent alle verstands-kiezen verhalen ook wel; nou bij mij was het zo gepiept, gewoon bij de tandarts zelf & geen centje pijn (nou ja, de dag daarna een heel klein beetje, maar dat lijkt me logisch)
Nog even een redelijk positief verhaal: mijn moeder heeft voor mij 2 miskramen gehad en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, tussen mij en mijn zusje nog 1 miskraam en na mijn zusje nog een. Ze vond die tegenslagen ook onwijs ontmoedigend, maar kon haar geluk niet op toen het twee keer raak bleek. Achteraf bleek dat de andere babietjes jongetjes waren geweest en die schijnen zwakker te zijn als vrucht. Anyway, het bleek dus dat ze geen jongetjes kon voldragen maar meisjes wel.
Ik weet dat dit weer een heel andere situatie is dan die van veel van jullie (er is overigens ook geen speciale behandeling verder aan te pas gekomen), maar ik wilde het toch even vertellen om te laten zien dat het soms opeens goed kan gaan
quote:[offtopic]Op donderdag 15 juli 2004 10:52 schreef Ripley het volgende:
Hoi! Ik ben zelf niet bezig met proberen of zoiets, maar ik wilde hier toch even melden dat ik hoop dat het jullie allemaal lukt om jullie babywens te verwezenlijken.
Nog even een redelijk positief verhaal: mijn moeder heeft voor mij 2 miskramen gehad en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, tussen mij en mijn zusje nog 1 miskraam en na mijn zusje nog een. Ze vond die tegenslagen ook onwijs ontmoedigend, maar kon haar geluk niet op toen het twee keer raak bleek. Achteraf bleek dat de andere babietjes jongetjes waren geweest en die schijnen zwakker te zijn als vrucht. Anyway, het bleek dus dat ze geen jongetjes kon voldragen maar meisjes wel.
Ik weet dat dit weer een heel andere situatie is dan die van veel van jullie (er is overigens ook geen speciale behandeling verder aan te pas gekomen), maar ik wilde het toch even vertellen om te laten zien dat het soms opeens goed kan gaan
En kijk dan eens wat voor schatten van kinderen het zijn geworden... Tenminste, de ene die ik ken wel
Rip[/offtopic]
quote:ik wil meer van dit soort verhalenOp donderdag 15 juli 2004 10:52 schreef Ripley het volgende:
Nog even een redelijk positief verhaal:
ik weet er zelluf eigenlijk ook wel 1: mijn tante heeft ook eerst een aantal miskramen gehad (3 of 4 ofzo, weet ik niet exact) toen ging het ineens allemaal goed & kreeg ze mijn neefje & 10 jaar later mijn nichtje (was nog een verassing!) toen was ze eind 30, dus tegen de 40
De positieve verhalen zijn er dus wel....
Een goede vriendin van mij is 2,5 jaar geleden bevallen van een prachtdochter. Hieraan zijn echter wel 5 miskramen vooraf gegaan. Als ik het me goed herinner had dat met bloedstollingsproblemen te maken. Er gebeuren dus nog steeds wondertjes. Ik hoop dat jullie dat ook snel aan den lijve kunnen ondervinden
Hoewel ik er soms ook wat kriebelig van wordt, maar dat is meer door de context waarin ze dan verteld worden: je moet er niet zo mee bezig zijn, want ik ken mensen die waren er ook veel te veel mee bezig en juist toen ze er niet mee bezig waren, en op vakantie gingen, werden ze zwanger...
Als "er mee bezig zijn" ook maar enig effect zou hebben, zouden fertiliteitsklinieken hun deuren wel kunnen sluiten, want dan verlaat er gene vrouw zwanger het ziekenhuis!
Maar zo zijn deze verhalen niet, en deze vind ik dan ook prettig om te lezen, vooral omdat het voor Merisse toch duidelijke voorbeelden zijn dat het zeker nog goed kan gaan! Onthoud deze voorbeeldjes maar liever dan de negatieve, Merissen, dan voel je je misschien ook wat beter
Owja, en verder ben ik hetmet katinka eens: iedereen hier is lief
Omdat ik er nu zo mee bezig ben en vanwege mijn 'coming out' ben ik nu opener over kindjes en zo, en mijn vriend dacht dat ik bezig was met een "kneed vriendje klaar voor een baby"- project. Dat was dus niet waar, en dat weet hij nu ook. Ik wil gewoon wel voortaan eerlijker (voor mezelf dus) door het leven gaan en dus voor mezelf en voor hem ervoor uit kunnen komen dat ik niet kinderloos ben omdat ik dat zo graag wil, maar omdat het niet anders kon. Dat wil dus zeggen dat ik kindjes leuk wil kunnen vinden en ook verdriet wil kunnen hebben vanwege dat gemis.
Wel heb ik gevraagd of hij met betrekking tot de vraag of hij nog wel een kindje zou willen, ook zich bezig wil houden met de positieve dingen die mensen erover te vertellen hebben en niet alleen de negatieve. Ik moet niet op een roze wolk zitten (en dat doe ik ook niet) maar hij niet op een zwarte donderwolk
Al met al een goed gesprek, endat is erg belangirjk, want hoe dan ook wil ik met hem verder
Ben blij dat het een miscommunicatie was.
knuffel
hij moet waarschijnlijk ook nog ff wennen aan het idee & heeft er wat meer tijd voor nodig dan jij. maar nu kan je tenminste ook openlijk over je verdriet praten wanneer je het moeilijk hebt met een dikke buik in je omgeving. ben echt harstikke blij voor je joh!
enne...nog veel succes
met het opwekken van zijn interesse voor het ouderschap. bij mij ligt er al een week een elle open op zijn nachtkastje op het artikel baby-blues gaat over wat je te wachtten staat met de mmm. is eigelijk een samenvatting van het marielle croon boek, maar omdat het een kort stukje was, dacht ik dat hij dat maar ff moest lezen. dat hele boek daar begint ie nooit aan! hij wil graag naar de dokter, maar weet totaal niet wat je dan te wachtten staan: evt. een punctie uit z'n zak, toen ik dat zei vertrok z'n hele gezicht al. en wij te pas & te onpas met de beentjes wijd mannen.......hartje, dat opwekken van de interesse is wat lastig natuurlijk...hoewel, gaandeweg gaat hij misschien toch wel wat mee in mijn enthousiasme en gevoel, terwijl ik het echt niet zo bedoel. Het 'voordeel' in mijn geval is wel, dat hij al weet dat er mmm aan te pas zal komen, en tot nog toe heb ik hem daar nog niet over gehoord. Hij heeft alleen gevraagd of ik dat echt wel zou willen, omdat ik zo stellig was in mijn afwijzing van nog een rondje mmm.
maarre, punctie uit z'n zak? meestal hoeven ze toch alleen maar een potje met sperma in te leveren? voor zover ik weet doet ze dat echt geen pijn
Tja, die mmm...het is een hele stap en toch...wetende hoe het kan zijn, zou ik het echt nog een keer willen doen. Ik zou er zelf wel anders mee omgaan, maar de behandelingen en de bijna dagelijkse gang naar het ziekenhuis zou ik er zo weer voor over hebben. Ik herken wel wat katinka in het andere topic zegt, dat je het gevoel krijgt dat je leven op hold staat. En ik heb dat ook inderdaad erg lang zo gedaan,. Ik keek echt niet verder dan de behandelingen en de toekomst was zo ver weg. NU weet ik hoe het kan zijn zonder kindjes en dat we een heerlijk leven kunnen hebben samen en ik zou ook niet meer alles stilzetten. Het klinkt nu heel gemakkelijk, maar ik ken de valkuilen nu wat beter en denk dat ik ze beter kan vermijden dan toen.
Sterkte met jouw interesse-opwek-project.
Het is voor mannen natuurlijk ook anders. Hebben jullie er wel al eens over gesproken? Heeft hij (en jij ook trouwens) al wel info daarover? maar wilde 'm ff stangen.
wb mmm, aan de ene kant wil ik nu ook naar de dokter, volgens mij is er echt iets aan de hand, we zijn al zo lang bezig. maar ik ben ook wel een beetje bang wat er uit die onderzoeken naar voren komt, stel je nou voor dat mijn vriend echt onvruchtbaar zou zijn, of ik al in de overgang ofzo? kijk als er iets met je eisprong is kunnen ze dat mbv hormonen enzo wel weer op de rit krijgen, maar ik ben zo bang voor de doom-senario's. weet ook wel dat ik me daar nu nog niet druk over moet maken, eerst maar ff onderzoeken of er iets is & zo ja, wat dan & wat eraan te doen. valt waarschijnlijk allemaal wel mee (hoop ik) maar wat ik ook zo vaag vind is dat ik nooit wat heb, ben goed gezond, mijn vriend ook & dit lukt maar niet
nou zijn wel zijn broer+vrouw kinderloos, maar we weten eigenlijk niet wat er aan de hand is, wat voor onderzoeken ze dan gehad hebben. dat speelde voordat ik mijn vriend leerde kennen. toen ik vroeg aan mijn vriend of hij dat wist zei ie: dat is eigenlijk zo vaag, daar wordt eigenlijk nooit over gesproken, het enige wat we weten is dat zij niet "matchen" dat dat het probleem schijnbaar is
. nou is zijn broer echt een kinder-type, die zou ze volgens mij wel dolgraag willen hebben, maar zijn vrouw, wat ik merk in de omgang met haar, volgens mij niet echt. dus ik heb het idee dat ze het na wat eerste onderzoeken zo hebben gelaten. maar ik lees toch ook wel op internet dat onvruchtbaarheid bij de man ook wel erfelijk kan zijn, of evt door liesbreuken kan komen (heeft ie dubbel gehad toen ie baby was). dus dan ben ik natuurlijk weer bang dat dat het is & we misschien zelf wel geen kindje kunnen krijgen (of misschien mbv punctie ) nou ja we zien wel.ik moet me ook niet van te voren druk maken, anders kom ik ook niet geloofwaardig over met mijn adviezen hier op fok
o ja, gelukkig is mijn vriend heel nuchter & is er heel open over dat ie twijfeld dat het aan hem ligt, want dat lijkt me ook zo moeilijk. weet ook wel verhalen van mannen die dáár weer heel veel moeite mee hebben ivm de mannelijkheid.
Ik kan me voorstellen dat juist omdat alles bij jullie zo goed lijkt, het nog verwarrender is dat het niet lukt. Hoe lang zijn jullie 'bezig'? Ik zou toch echt eens proberen bij die broer te achterhalen of er lichamelijk redenen zijn waarom ze kinderloos zijn. Immers, het kan inderdaad iets erfelijks zijn, en het is sowieso handig om dat tegen de gyn. te zeggen als je daar ooit komt!
Trouwens, in dit topic mag je je best druk maken hoor
daar is dit topic voor, dus ga vooral je gang en maak je druk en uit je zorgen enzo...als je in het andere topic maar geloofwaardige goede adviezen blijft geven , maar nu weer keurig na 30 dgn) heb ook wel het idee dat m'n cyclus wel inorde is. maar ik temp nu voor de 2e maand & dat gaat wel een beetje vaag; heb echt wel vreemde pieken & dalen. misschien dat het toch hormonaal een beetje rommeltje is bij me? om aan mijn zwager het hoe & wat te vragen vind ik wel moeilijk, doe ik denk ik alleen wanneer uit doktersbezoek blijkt dat het evt nodig is om te weten. schoonouders weten ook niet dat we bezig zijn. wil schoonmamma eigenlijk direkt alleen leuk nieuws vertellen (zij vind het van mijn zwager/haar zoon dus wel erg verdrietig & hoopt enoooorm op kleinkinderen) kijk als we echt serieus in de mmm belandden, dan vertellen we dat wel natuurlijk.
binnenkort maken we wel een afspraak bij de ha hoor, wil het eigenlijk deze maand nog ff een kansje geven, lijkt me gewoon zo leuk, als het nog net "spontaan" lukt.
Jouw vriend is ook wat jonger dan jij, toch? of haal ik je nu door elkaar met iemand anders? mijn vriendje is pas 25, dus dat is ook nog erg jong. Helaas geldt dat dan weer niet meer voor mij, maar ik heb nog een aantal jaartjes!
Ik moet nu weg voor mijn werk en zie denk ik geen pc/internet meer voor vanavond, dus alvast fijne vakantie in ieder geval, samen daarvan genieten is ook erg fijn en relaxing!
Ga je nog weg of zien we je vanaf thuis nog wel eens online?
quote:thanx, we gaan hard ons best doen!Op vrijdag 16 juli 2004 13:46 schreef miss_sly het volgende:
Ik wens je niet minder dan een spontaan tweede streepje en wel de eerstvolgende keer
Jouw vriend is ook wat jonger dan jij, toch? of haal ik je nu door elkaar met iemand anders? mijn vriendje is pas 25, dus dat is ook nog erg jong. Helaas geldt dat dan weer niet meer voor mij, maar ik heb nog een aantal jaartjes!
Ik moet nu weg voor mijn werk en zie denk ik geen pc/internet meer voor vanavond, dus alvast fijne vakantie in ieder geval, samen daarvan genieten is ook erg fijn en relaxing!
mijn vriendje is nu 32
& ik (bijna) 35. scheelt dus niet zo veel, maar ik blijf toch lekker de oudste werruk se!
& jolene: ga je nog weg? of blijf je lekker thuis rondrommelen?
wat fijn dat het gesprek met je vriend zo goed ging. Opluchting denk ik zo. Maar goed dat je het gedaan hebt.Hartje, je moet 'm niet zo bang maken joh! Straks rent hij hard weg en probeer 'm dan nog maar eens zover te krijgen. Maar fijn dat hij zo mee wil werken. Die van mij zou zijn zaad niet inleveren omdat hij alleen op de natuurlijke wijze een kind wil. Zijn goed recht overigens maar ben wel blij dat
dat niet nodig is bij ons.
Maar ik zou als ik jou was toch willen weten wat bij jouw vriend zijn broer aan de hand is. Het kan natuurlijk zo zijn dat ze bij hen geen oorzaak hebben gevonden. Zou je vriend dat niet een keer kunnen vragen?
Waar jullie het over hebben met die mmm en dat je leven dan "on hold" is, dat gevoel heb ik ook heel erg sterk vanaf mijn 1e mk. Ondanks dat er tot nu toe bij ons weinig mmm aan te pas is gekomen. Was het helemaal met die psycholoog waar ik vandaag was eens dat ik er niet zo mee bezig moet zijn en me beter kan concentreren op andere dingen in mijn leven en moet laten komen wat komt op het gebied van zwangerschap. Maar ja nu de praktijk nog....
quote:Hey Merisse, ik wil toch even reageren, want je raakt een gevoelige snaar bij mij...denk je dat jij er wel mee kunt leven als de doc's denken dat je grotere kans op een gezonde zwangerschap hebt als het zaad van je ventje wordt onderzocht? Of zelfs wordt opgewerkt (zodat de beste zaadjes bij jouw eitje komen?); eventueel geinsemineerd in een natuurlijke cyclus (zonder hormonen) bij jou?[b].
Die van mij zou zijn zaad niet inleveren omdat hij alleen op de natuurlijke wijze een kind wil. Zijn goed recht overigens maar ben wel blij dat dat niet nodig is bij ons.
Het inleveren van een potje is verreweg het eenvoudigstewat de man kan doen...Het ingewikkeldste proces vind nl. plaats in jouw lichaam... Mijn gyne zei dat de man er eigenlijk maar weinig toe deed (no offense), de vrouw is het belangrijkste en meest complex...
Ik heb het idee dat jij wel wat verder wil gaan dan jouw mannetje, of heb ik het mis?
Gelukkig vond mijn ventje het geen probleem (ik bracht wel het potje weg, dat vond hij nogal genant). Als hij het niet had gewild, had ik me geen raad geweten denk ik...
Anyway, ik hoop dat het zo blijft (dat het helemaal niet nodig is bij jullie bedoel ik), en dat je snel zwanger zult zijn.
quote:Kan ik ook over mee praten helaas. Op dit moment ben ik eigenlijk heel erg boos en weet er niet zo goed raad mee. Aan de ene kant heel verdrietig, aan de andere kant baal ik dat het zo'n invloed heeft op mijn leven. Ik probeer dan ook krampachtig de voordelen van geen kindjes wat meer te zien. En me te concentreren op iets anders...pfff dat is het moeitlijkste wat ik ooit heb moeten doen.[b].
Waar jullie het over hebben met die mmm en dat je leven dan "on hold" is, dat gevoel heb ik ook heel erg sterk vanaf mijn 1e mk. Ondanks dat er tot nu toe bij ons weinig mmm aan te pas is gekomen. Was het helemaal met die psycholoog waar ik vandaag was eens dat ik er niet zo mee bezig moet zijn en me beter kan concentreren op andere dingen in mijn leven en moet laten komen wat komt op het gebied van zwangerschap. Maar ja nu de praktijk nog....
En ik oefen al een tijdje...lukt dus nog steeds niet
Inderdaad...de praktijk...zucht.quote:We hebben het er inderdaad over gehad voordat ik stopte met de pil dat we, gezien mijn leeftijd zouden kijken of het zwanger raken nog spontaan zou lukken, en zo niet, dan zouden we niet gaan dokteren. Wat dat dokteren inhield daar hebben we verder niet over gehad. Tja wie had ooit gedacht dat het zwanger raken wel spontaan zou lukken alleen het zwanger blijven niet. Grapje van moeder natuurOp vrijdag 16 juli 2004 18:51 schreef katinka het volgende:
Hey Merisse, ik wil toch even reageren, want je raakt een gevoelige snaar bij mij...denk je dat jij er wel mee kunt leven als de doc's denken dat je grotere kans op een gezonde zwangerschap hebt als het zaad van je ventje wordt onderzocht? Of zelfs wordt opgewerkt (zodat de beste zaadjes bij jouw eitje komen?); eventueel geinsemineerd in een natuurlijke cyclus (zonder hormonen) bij jou?
Ik heb het idee dat jij wel wat verder wil gaan dan jouw mannetje, of heb ik het mis?
Gelukkig vond mijn ventje het geen probleem (ik bracht wel het potje weg, dat vond hij nogal genant). Als hij het niet had gewild, had ik me geen raad geweten denk ik...
Bij mij komt het ook echt doordat ik zwanger geweest ben. Nu wil ik pas echt graag, ben ik er meer mee bezig en heb ik er meer voor over. Ik zou nu best wel zover willen gaan als IUI zonder hormonen, maar hij niet. Niet omdat hij dat er niet voor over zou hebben maar omdat hij zoiets heeft van als het niet spontaan kan is het niet meer weggelegd voor ons. Misschien zou ik hem nog wel over kunnen halen, maar ben blij dat dat niet hoeft.
Ik heb ook gelezen over de mogelijkheid van pre implantatie diagnostiek (=IVF waarbij ze de vruchtjes onderzoeken voor het terugplaatsen). In Belgie doen ze dat op sommige plaatsen ook bij meervoudige miskramen, in Nederland doen ze het alleen bij erfelijke afwijkingen. Maar zover wil ook ik niet gaan.
BTW we hadden het hier vorige week nog over met dat stel dat bij ons was en bezig was met IVF. Hij vond het geen enkel probleem om zijn zaad in te leveren en vond het raar dat mijn man dat wel had maar hij wilde niks met de opvoeding van het kindje te maken hebben (zij wil dat kind, dan moet zij er ook maar voor zorgen). Kijk en dan ben ik toch blijer met mijn vent! Rare kwibus! Raar stel!
[ Bericht 9% gewijzigd door Merisse op 17-07-2004 00:48:11 ]
quote:Jeetje, daar heb je wel een punt...bij mij is het misschien ook zo'n grapje; dat alles bij ons wel werkt, behalve het innestelen... (en daar is helaas niks aan te doen)Op zaterdag 17 juli 2004 00:42 schreef Merisse het volgende:
Tja wie had ooit gedacht dat het zwanger raken wel spontaan zou lukken alleen het zwanger blijven niet. Grapje van moeder natuur
quote:Dat kan ik me heel goed voorstellen; als je je al eens voorbereid hebt op het moederschap, dan kun je die knop volgens mij niet zomaar terugzetten. Dat is vast weer zo'n oergevoel...Bij mij komt het ook echt doordat ik zwanger geweest ben. Nu wil ik pas echt graag, ben ik er meer mee bezig en heb ik er meer voor over.
Helaas weet ik niet hoe het voelt...maar misschien is dat beter.
quote:Wat je zegt! Rare kwibesSEN! brrrrr, moet je toch niet aan denken, zo´n relatie. Lekker blij blijven met je ventje hoor! ik vroeg me gewoon af hoe het zat ( 'k zat me toch wel op te winden achter mijn pc-tje; ook al slaat dat misschien nergens op ? Jullie hebben er blijkbaar goed over gepraat en trouwens, zijn mijn zaken ook niet he) Maarja, = gevoelig onderwerp, dat blijktBTW we hadden het hier vorige week nog over met dat stel dat bij ons was en bezig was met IVF. Hij vond het geen enkel probleem om zijn zaad in te leveren en vond het raar dat mijn man dat wel had maar hij wilde niks met de opvoeding van het kindje te maken hebben (zij wil dat kind, dan moet zij er ook maar voor zorgen). Kijk en dan ben ik toch blijer met mijn vent! Rare kwibus! Raar stel!
martineke: das geloof ik ook het probleem bij mij, het was de vorige keer ook niet goed ingenesteld maar voelde me wel zwanger en buik werd ook wat voller maar na vijf weken ging het toch niet goed, en dat merkte ik de 6e week ennu vraag ik me af of ik uberhaupt wel weer zwanger kan raken... merisse meid toch: je bent zon lieverd en staat altijd voor een ander er, om advies te geven en te luisteren en dan zelf zon verdriet
k wou dat ik wat voor je kon doenvind je zo dapper vooral omdat je ook in het grotebuikentopic zit (daar lurk ik ook inmee
) en ook zo blij kan zijn ondanks je eigen verdriet! echt meid ik heb heel veel bewondering voorje!!! ik ben dan wel jong maar lees hier ook steeds dat de meeste meiden niet veel ouder zijn dan mij, en dan vraag ik me af waarom niet?
voor mij is hetnu wel watmoeilijk omdat ik wel een keus moet maken, ergens hoop ik dat me dat bespaart word en dat het deze keer hoe gek het ook klinkt afgebroken word en ik een par dagen later ongesteld word maar dat ligt niet aanm ijn wens of wil om een kind te willenmaar meer aan de onstandigheden dat ik nog even te onzeker ben om de plek die ik of het kind krijgen in het leven van de vader...
maar neemt niet weg dat ik echt heel erg verdrietig en bang ben....
en boos en dan weer vrolijk...stomme stemmingswisseling
maar kop op he???
Ik vind het echt een superidee, maar kun je dat wel aan? We zitten dan in sept/okt (moeten op Piglet wachten
) en we weten niet hoe jouw situatie dan is. En dan opeens zit je daar met 3 verse moeders. Die natuurlijk wel de situatie kennen en er rekening mee houden, maar toch.Ben er een beetje bezorgd om
Ik zal binnenkort ff mijn mailadres geven, o.k.?
Trusten!En als je het tegen die tijd toch te moeilijk/confronterend vind, dan laat je het weten hè? Je kunt nu eenmaal niet in de toekomst kijken en weet dus niet hoe je je in september/oktober zult voelen.
Een hele dikke knuffel voor je!
Had er ook al bij stilgestaan dat het misschien wel zwaar voor je kan zijn! Maar als het goed voelt dán, dan komen we lekker! Kus!
.....wat lees ik,komt er een minimeet,of is die alleen voor mebers (of voor degene,die meer in jouw situatie zitten/hebben gezeten?)Hier ben ik ondertussen al weer een weekje bezig met tempen,maar t lijkt nu minder duidelijk dan de vorige keren,mijn temp ging eerst 0,1 omhoog en toen 0,3 maar of dat nou de eisprong was geweest,want ik zat toen ook net in de nachtdienst en nu is m'n temp ook weer 0,2 omlaag,terwijl ie voorheen t zelfde bleef
Ble'h,onzeker gedoe.Dikke knuf,Groetjes Minoes
Phluphy, Piglet en Sugar wilden na de geboortes een carpaccio-eet-meeting houden omdat ze dat zo verschikkelijk missen tijdens hun zwangerschap. En aangezien ik daar ook van houd en mijn man de lekkerste carpaccio ter wereld kan maken heb ik hen bij ons uitgenodigd.
M'n onderstel is nu ook een beetje stuk,om t maar netjes uit te drukken,dus ben aan t wassen en deppen(auwie)en zalfie smeren :'( Manlief moet ff een week in de wachtstand hoor
MERISSE.........mmmmmmm,klinkt lekker,wat is dat ook alweer,iets met ham ofzo?Vandaar,ik dacht al,we gaan lekker meeten ,helaas......
Groetjes,Minoes
. Vanmorgen toen ik opstond had ik last van donkerrood slijmerig bloed, toen een tijdje ff niet en vanmorgen vroeg in de avond weer wel. Zonet weer ff naar de wc geweest en er zaten stolseltjes bij en ik begin aardige krampen te krijgen wat uitstraalt naar mn heupen. Al met al geen goed nieuws dus.... quote:Ach nee meisOp woensdag 21 juli 2004 23:17 schreef mallemeid het volgende:
Hallo dames, ik denk dat ik ook in dit topic 'thuishoor'..het zwanger blijven lijkt niet te lukken
Dikke Hele dikke knuffel. Sterkte meissie.
Sterkte Mallemeid, ook voor je man
Echt geen idee wat ik verder kan zeggen...
dit mag niet gebeuren
Bedankt voor jullie reacties
ik kan me voorstellen dat je niet weet wat je moet zeggen, vind ik zelf ook altijd zo moeilijk in zulke rotte situaties...maar dat jullie laten blijken dat je meeleeft betekent heel veel voor meheel veel sterkte meid..
dikke knuf voor jou en je mannetje..
heel veel sterkte
Heel veel sterkte.... voor mallemeid. Sterkte . , heel veel sterkte Overigens maakt het mij niet uit waar je het post, hoor. In Z&G komen wel meer verdrietige verhalen voorbij. We delen lief en leed, hoor! Maar doe maar gewoon waar jij je het prettigst bij voelt. In beide topics zitten enorme lieverds
Sterkte de komende tijd
het is gewoon een gevoel, ik kan het niet zo goed uitleggen....heeft ook niks met alle lieverds te maken!Dikke
voor Mallemeid en Plankiequote:Ik snap het ook wel Mallemeid en ik heb het ook wel gehad dat ik schroom voelde om verdrietige dingen in Z&G te posten maar toen je zei dat je het topic niet wilde "bevuilen" ging dat mij door merg en been. En werd ik er kwaad en verdrietig over. Niet op jou hoor, absoluut niet!, maar alsof je je zou moeten schamen voor een (dreigende) miskraam. Tuurlijk niet. Jij kan er niks aan doen en het is hartstikke erg dat je dit weer moet overkomen.Op donderdag 22 juli 2004 09:27 schreef mallemeid het volgende:
Dankje piglet
Dikke knuffel
Merisse in tranen omdat het allemaal niet eerlijk is...
Veel sterkte voor jullie Ik wens jullie heel veel sterkte