Geen roze wolk

Hallo slaapmeisje
Ik leef met je mee
Ook mij en mijn vriend is het niet gegeven ,om een kind te krijgen.terwijl we het heel graag wilden!
Ik heb nl een andere aandoening dan jij, nl een aangeboren ,en die heet syndroom van turner
Dat heeft met chromosomen te maken (te technisch om uit te leggen)
Nu heb ik vroeger hormonen kuren gehad ed ,en ik ben verder normaal
Kan ook zwanger worden ,ware het niet dat ik door die aandoening geen eierstokken heb ,en dus geen eicellen
We hebben geprobeerd om eicel doatie voor elkaar te krijgen en dat in te planten via ivf procedure
Maar er is niemand die wil doneren ,daar het te eigen is ,en ze het gevoel hebben ,dat daar toch een deel van hun loopt
Ook anonieme donatie wil niet ,daar de papieren kraam (wetten ed ) te waterdicht is ,dat het gewoon heel moeilijk word .
Nu ben ik 42 en mijn vriend 47 ,en hebben we het gevoel dat we nu te oud zijn ,ook al zou er een donor opduiken
Maar desal niet temin geniet ik van de verhalen ,vreugdetjes en verdrietjes van de zwangerschap en kindertjes topic ,en van de kindertjes in mijn fam en vriendenkring
En we kunnen het ook heel gezellig hebben met ze,n tweeen
Jullie ook?
Tja wat moet je anders he?
nou dit was even mijn verhaal
groeten van een kinderloos kinderliefhebster (niet verkeerd op vatten aub)

Raar is dat, dat er wel sperma donoren zijn, maar geen eitjes donoren.

Ik geloof dat ik dat voor een vriendin of mijn zus meteen zou doen. Maar misschien is dat makkelijker gezegd als het niet aan de orde is.
Maar ik weet wel dat ik zelf heel graag kindjes wil, dus als ik een ander daarmee zou kunnen helpen, ik geloof dat ik dat toch wel zou doen.

*ook rozewolkloos is*

Ik heb dus ook pco-syndroom, met waarschijnlijk insulineresistentie...(shommelende bloedsuikerspiegel bij mij)...ben nu al een aantal maanden bezig met Clomid, een rotmedicijn dat wel me een eisprong geeft....en veel klachten. Hoe zit het met jou Slaapmeisje? Ben je al begonnen met Clomid? Of gaat het bij jou anders? Fijn voor mij dat er iemand is die 'het ook heeft' , minder voor jou natuurlijk. Hoe ga je er mee om? Wat zijn jou verwachtingen? (of die van een ander die in soortgelijke situatie zit?)

Ook wolkloos. Wil daar verder niet op ingaan.

quote:

---

Op donderdag 13 maart 2003 13:26 schreef Brighteyes het volgende:
Raar is dat, dat er wel sperma donoren zijn, maar geen eitjes donoren.

---

Die zijn er wel maar veel minder. Ik heb vaak gynacologische onderzoeken gehad. Op een gegeven moment zeiden de artsen verrukt: "kijk een rijpe eicel". Ze vroegen of ze hem mochten hebben omdat er een andere vrouw heel erg op zat/lag te wachten. Ik zei "nee".
Vond het nogal onbeschoft op mij terwijl ik al in zo'n gespannen situatie met mijn benen wijd lig voor allerlei heren ook nog even een ethische kwestie te moeten oplossen of ik ineens nakomelingen bij onbekenden wil laten opgroeien. Ik heb ze beloofd dat ik er wel over zou nadenken. :

Het punt is dat ik mij bij hun verzoek om mijn eicel bij voorbaat al beroofd van 'mijn' kind voelde. Er wordt dan echt al iets uit je baarmoeder gehaald. Je ligt wijdbeens in zo'n stoel en het doet nog pijn ook. Dat is wel even heel wat anders dan even je afzonderen met een pornoblaadje en dan ontelbare spermatozoiden afleveren in een potje.

En zelfs als vrouwen er niet zo moeilijk als ik over doen dan nog zijn er gewoon veel minder rijpe eitjes dan sperma beschikbaar. En voor de dames-donoren is er veel meer tijd om er over na te denken en te tobben. Het is niet niks.

Mannen hebben bovendien volgens mij een beetje de aangeboren potentie een hele volksstam te willen bezwangeren en het donorschap speelt in op die aardigheid.
Vrouwen hebben de gewoonte, in alle culturen bezongen, een enorme moederdrang te ontwikkelen voor eigen gebroed. Dat maakt de donoreitjes zeldzaam vrees ik.

* DanielleOvergraag ook wolkloos

quote:

---

Op donderdag 13 maart 2003 14:26 schreef Catootje het volgende:
...ben nu al een aantal maanden bezig met Clomid(...)

---

Ik ga waarschijnlijk ook met clomid beginnen. Kan je me er wat meer over vertellen. Waarom vind je het een rot medicijn en wat zijn je klachten?

quote:

---

Op donderdag 13 maart 2003 13:26 schreef Brighteyes het volgende:
Raar is dat, dat er wel sperma donoren zijn, maar geen eitjes donoren.

---

Het is al een flink aantal jaren geleden dat belu het met mij hierover gehad heeft. Ik was redelijk jong, en heb er veel over nagedacht toen. Of ik dat zou willen, maar vooral of ik het zou kunnen. Ik kon er toen niet uit komen bij mijzelf. Dus heb het niet gedaan. NU ik weer een heel eind verder ben. En zelf 2 kinderen heb. (bij mij was het ook de vraag of ik kinderen kon krijgen ivm Endometriose.) Ik had dus veel geluk na hormonen kuur werdt ik zwanger van mijn dochter , die nu alweer 12 is.

Ik heb er afgelopen week weer veel over naged8. (we hadden het er namelijk weer even over gehad) Ik ben toch wel blij dat ik het niet gedaan heb. Ik denk niet dat ik zomaar een eitje zou kunnen afstaan. En dat dan niet als mijn eigen kunnen zien. Wij hebben prive kontakt. Sorry ik zou het ook als mijn kindje dan zien En het niet los kunnen laten.

Ik kan het niet in andere woorden omschrijven. Ik hoop dat jullie dit een beetje snappen. En belu

quote:

---

Op donderdag 13 maart 2003 17:36 schreef Funnie het volgende:

[..]

Het is al een flink aantal jaren geleden dat belu het met mij hierover gehad heeft. Ik was redelijk jong, en heb er veel over nagedacht toen. Of ik dat zou willen, maar vooral of ik het zou kunnen. Ik kon er toen niet uit komen bij mijzelf. Dus heb het niet gedaan. NU ik weer een heel eind verder ben. En zelf 2 kinderen heb. (bij mij was het ook de vraag of ik kinderen kon krijgen ivm Endometriose.) Ik had dus veel geluk na hormonen kuur werdt ik zwanger van mijn dochter , die nu alweer 12 is.

Ik heb er afgelopen week weer veel over naged8. (we hadden het er namelijk weer even over gehad) Ik ben toch wel blij dat ik het niet gedaan heb. Ik denk niet dat ik zomaar een eitje zou kunnen afstaan. En dat dan niet als mijn eigen kunnen zien. Wij hebben prive kontakt. Sorry ik zou het ook als mijn kindje dan zien En het niet los kunnen laten.

Ik kan het niet in andere woorden omschrijven. Ik hoop dat jullie dit een beetje snappen. En belu

---

Ik denk dat als ik al kinderen zou hebben en mn beste vriendin of zuster
zou ik daar mee kunnen helpen dat ik het dan wel zou doen. Maar niet voor zo maar een kennis of vreemde.

quote:

---

Op donderdag 13 maart 2003 18:12 schreef pos het volgende:

[..]

Ik denk dat als ik al kinderen zou hebben en mn beste vriendin of zuster
zou ik daar mee kunnen helpen dat ik het dan wel zou doen. Maar niet voor zo maar een kennis of vreemde.

---

Als ik het "zou" moeten doen. Dan zou ik het juist nog liever anoniem doen. Dan het te moeten zien opgroeien. Maar toen had ik nog nog geen kinderen toen ik voor die keus stond!

Ja, ik voel me er heel erg egoistsch door.

quote:

---

Op donderdag 13 maart 2003 18:20 schreef Funnie het volgende:

[..]

Als ik het "zou" moeten doen. Dan zou ik het juist nog liever anoniem doen. Dan het te moeten zien opgroeien. Maar toen had ik nog nog geen kinderen toen ik voor die keus stond!

Ja, ik voel me er heel erg egoistsch door.

---

Iedereen is verschillend en we hebben allemaal andere meningen en ideeen.
Je moet je zeker niet egoistisch voelen want het is jouw beslissing en je moet niet tegen je gevoel in gaan bij zoiets belangrijks.

quote:

---

Op donderdag 13 maart 2003 15:58 schreef DanielleOvergraag het volgende:
* DanielleOvergraag ook wolkloos
[..]

Ik ga waarschijnlijk ook met clomid beginnen. Kan je me er wat meer over vertellen. Waarom vind je het een rot medicijn en wat zijn je klachten?

---

Ja hoor:

Als ik Clomid slik krijg ik last van mijn ogen in het schemerdonker (alsof ik alles in slowmotion dubbel zie....heeel gek gevoel ik zie bijv de bewegende staart van mijn kat wel tien keer: soort dubbelzien in tienvoud heeeel naar), ik ben veel sneller moe, misselijk, moodswings , met name naar de menstruatiedag toe...voordelen: ik voel mijn eisprong, ik word ongesteld, de klachten gaan weer over.

quote:

---

Op donderdag 13 maart 2003 18:37 schreef Catootje het volgende:

[..]

Ja hoor:

Als ik Clomid slik krijg ik last van mijn ogen in het schemerdonker (alsof ik alles in slowmotion dubbel zie....heeel gek gevoel ik zie bijv de bewegende staart van mijn kat wel tien keer: soort dubbelzien in tienvoud heeeel naar), ik ben veel sneller moe, misselijk, moodswings , met name naar de menstruatiedag toe...voordelen: ik voel mijn eisprong, ik word ongesteld, de klachten gaan weer over.

---

Bedankt voor de info Catootje.
Ik ga er met mijn gynaecoloog over praten. Alleen jammer dat ik pas 12 Mei terecht kan.

nou beste allemaal
Heb een beetje jullie reacties gelezen ,en ik moet zeggen het lijkt wel of er toch wat losgemaakt is hier
het is ook niet niet niks geen kinderen kunnen krijgen terwijl anderen het wel kunnen (waarom zij wel ,en ik niet?)
en de beslissing om die ander aan een kind te helpen op wat voor manier ook is ook niet niks ,en zeker niet licht genomen,
Ik weet wel iedereen is vrij in zijn (haar) keuze om te doneren of niet
En ik neem het zeker niemand kwalijk die het niet doet om wat voor reden dan ook
(funny voor jou ja?)
En ik vind dat niemand zich schuldig of egoistisch hoeft te voelen
Wel vind ik de reacties van diegene die wel zouden willen doneren heel lief en symphathiek!
en ja er zijn ook eigenlijk te weinig eicel donoren ,maar dat komt idd door het feit dat vrouwen hier anders tegenaan kijken ,en over voelen dan mannen (vandaar veel meer spermadonoren)
en wat die andere redenen (aandoeningen)om geen kind te kunnen
krijgen betreft,tja daar weet ik helaas te weinig van
Weet alleen dat ik meevoel en leef ,omdat we in principe in het zelfde schuitje zitten
daarom reageerde ik omdat iemand die een kind(eren)heeft niet dat zelfde voelt wat wij voelen
O ja ze vinden het sneu en ze snappen het wel, ok dat geloof ik direct
Maar ze voelen niet die pijn die je voelt als bv je zus of vriendin (waar je overigens wel heel blij voor bent ,en mee meeleeft) zwanger is ,en later tutteld ed met haar kind(eren)
tja en ik vind ook die artsen ed die denken te klinisch
Dus hebben geen idee wat er door je heen gaat als je bv idd daar met je benen wijd ligt
Op zo,n moment zou ik mijn mond wagenwijd open doen ,en vertellen hoe ik er over denk ,en dat ik niet een een of ander test project ben
Want dat ben je vaak in hun ogen
nou ben benieuwd hoe deze topic zich verder ontwikkeld
ik wens iedereen sterkte en veel wijsheid toe
en bedenk maar zo ,dat je het zonder kinderen ook heel leuk kunt maken
enne wie weet gauw en tot horens
een metgezel

Ja precies Belu!!!!! *aansluit bij bovenstaande* De voortdurende angst dat je denkt: ik kan misschien geen kinderen krijgen* Nu denk ik wel dat als je probeert voor nummer twee of drie en het lukt niet (meer) het verdriet en verlangen wel hetzelfde zijn. Bij de verwerking scheelt het dan natuurlijk weer wel, lijkt me.

Slaapmeisje jouw verhaal had de mijne kunnen zijn!! Ik heb foto's van een vakantie waarin duidelijk te zien is dat ik daar met een dikke, dikke buik sta. Ik kon nog maar 1 broek dichtkrijgen..Toen was ik inmiddels tien weken overtijd. En de hoop dat ik zwanger was was vervlogen. IK heb toen Primolut gekregen om mijn menstruatie op gang te brengen, en dat luchtte op: dag vijf kilo!!! In 1 week tijd....maar het was ook het einde van een fantasie, een fantasie dat ik probleemloos zwanger zou worden. Ik zal nooit 'zomaar' zwanger kunnen worden.

Wat de artsen mij niet vertelden was de volgende dingen:
- Clomid kan zomaar soms wel werken, en dan ineens niet meer (resistentie tegen Clomid)
- vaak moeten komen voor controle (in de weekd at je eisprong hebt, meerdere keren)
- Je krijgt een Samenlevingstest, waarbij je een avond van tevoren moet vrijen en dan kijken ze of sperma en barmoeder goed samenwerken...en als het niet lukt, moet het nog een keer over...zo leuk dat verplichte vrijen.
- Man moet zaad inleveren in een bakje (doorzichtig, maar een paprieren zak erover doet wonderen) bij de balie van het ziekenhuis (hier tenminste).....gaan ze kijken of er genoeg zaadcellen inzitten...en anders moet het over.

Al met al beschamende en belastende onderzoeken die echt nodig zijn....gelukkig is iedereen wel superaardig voor je in het ziekenhuis. En je moet bedenken dat deze mensen wel zo'n beetje alles gezien hebben.

quote:

---

Op vrijdag 14 maart 2003 09:38 schreef Slaapmeisje het volgende:Toen ik niet ongesteld werd, was ik er eigenlijk van overtuigd dat ik zwanger was. Zelfs na de negatieve bloedtest en 5 urinetesten voelde ik mij nog steeds zwanger.

---

Dit is voor mij heel herkenbaar. Mijn rode duivel laat ook wel eens maanden zelfs op zich wachten. Afgelopen jaar nam ik er ook op aanraden van de dokter diverse tests voor. Alle bijbehorende gevoelens kwamen los.En die bleven zelfs na de negatieve uitslag. Bovendien was ik heel bang dat er iets mis zou zijn met de vrucht. En net toen ik bijna gek werd kwam de rode vloed.
Daarover poste ik iets op Fok maar dat viel niet goed en ik werd afgekat door een man. Ik durfde met mijn probleem niet naar juichende roze Zwangerschaptopic en een eigen topic openen was me te veel. Dit aparte topic over rozewolkloos leven voorziet in een grote behoefte en kan erg belangrijk worden voor sommigen van ons. Een plekje op het forum om te tobben of te juichen over onze cyclus en de droefmakende rotgeintjes die Moeder Natuur ons flikt.
Daar snappen alleen lotgenoten iets van
Wat dat betreft vind ik ook de heren gynacologen vaak erg bot.

quote:

---

Op donderdag 13 maart 2003 21:41 schreef belu het volgende:tja en ik vind ook die artsen ed die denken te klinisch
Dus hebben geen idee wat er door je heen gaat als je bv idd daar met je benen wijd ligt

---

Soms voel ik me net bij de veearts. Dat mijn voorplantingsorganen alles te maken hebben met het complete scala aan menselijke emoties en sociale gebeurtenissen dringt vaak niet tot ze door. Ze flappen er vanalles uit. Ik vind ze nogal zelfingenomen en heb liever een vrouwelijke dokter. Die zijn ook zachthandiger en zeggen wat ze doen. In plaats van een beetje met elkaar te staan kleppen of latijn te prevelen in een memorecordertje. En dan even tussendoor verschijnt een gezicht: "gaat het nog mevrouw, ik ben zo klaar hoor". Nou daar ben ik mooi klaar mee. Zijn we hier soms in een autogarage? Eigenlijk is er geen verschil tussen een monteur onder de motorkap of een arts in je buik.
Ik begrijp wel dat ze geen psychologie hebben gestudeerd en natuurlijk is het knap wat ze kunnen maar veel van die dokters, en ik heb er wat gehad, geven me het gevoel dat ik een dier ben.
De dierenarts is nog liever tegen de kat, maar ja die bijt ook van zich af en is niet bevreesd dan minder zachtzinnig behandeld te worden.

Om een of andere rede krijg ik steeds bij die gynacologen het gevoel dat ik een zeur ben, een probleem breng terwijl het MIJN probleem is en niet het hunne. Ik heb het idee dat ze het liefst geboortes begeleiden en de mysteriën van de hormoonhuishouding en de bezitster daarvan zien als een irritante spelbreekster.

Dit is natuurlijk volkomen onterecht. Ze zeggen het zelf wel: 'het welbevinden van de patient staat voorop' maar volgens mij is dat meer een congresslogan die ze nog uit hun hoofd proberen te leren. Ik juich het dan ook toe dat vwo-meisjes exacte vakken kiezen, medicijnen gaan studeren en vrouwenarts worden want we hebben er grote behoefte aan!

Iemand die nooit auto zal kunnen rijden wordt ook geen automonteur. Daarom is het gek dat het bijna altijd mannen zijn terwijl het zelf bezitten van vrouwelijke organen wel zo handig is. Zolang ik er zo ongeveer een abonnement op de poli kan nemen ben ik natuurlijk blij met elke specialist die voor een afspraak beschikbaar is. Ik heb immers geen keuze. En ik durf ook eigenlijk niet te klagen want ben al superblij dat er iets aan gedaan wordt.
Zo blij dat ik eigenlijk vind dat ik dit niet had mogen posten en me diep moet schamen. Had ik honderd jaar geleden moeten zien... maar vroeger was er ook geen internet dus dit dubbele denken doorbreek ik maar eens om op te komen voor de gevoelens van de patiente

Bij dit wolkloze onderwerp komt zo veel grote onzekerheid, twijfel, verdriet en woede kijken merk ik bij mezelf al. Heel goed topic. Sterkte Slaapmeisje en andere meiden.

quote:

---

Op vrijdag 14 maart 2003 09:59 schreef Slaapmeisje het volgende:
Jeetje Catootje, daar zie ik dus zo tegenop al die verschrikkelijke testen. Waarom kunnen ze niet direct overgaan tot IVF ofzo. Dan is de kans op zwangerschap tenminste ruim aanwezig in plaats van maar te hopen dat het zo gaat. Zeker bij vrouwen boven de dertig zouden ze wel van die route af mogen wijken wat mij betreft!

Jompels,
Slaapmeisje

---

Maar ja, zelfs al zouden ze dat doen: die tests moeten toch! maar ook ivf is niet zaligmakend denk ik, wel als je geen andere keuzes meer hebt maar het is heeel zwaar.

Ik heb wel aardige doktoren hoor, maar ze zijn soms wel gemakkelijk met maar doorgaan en doorgaan. Zo kunnen ze mijn eierstokken niet vinden, een pijn die inwendige onderzoeken!! Pas toen ik weigerde om nog langer een inwendig onderzoek te ondergaan, kwamen ze met alternatieven...

Wat ik me af vraag. Hoe kijken jullie tegen de vrouwen aan die hier geen last van hebben? Ik kan begrijpen dat jullie dat oneerlijk vinden.

Ik ken iemand die het ook heeft. En als ik zeg. Ik neem ooit kinderen. Ik zal een goeie vader zijn. Zegt zij echt boos. Kinderen neem je niet. Kinderen krijg je!!! En tuurlijk heeft ze daar gelijk in. Maar zij kan er heel moeilijk als mensen in haar omgeving een kind krijgen.

hoe denken jullie daar over. En hoe gaan jullie er mee om?

Het hangt van mijn bui af: soms vind ik het heeeeel irri als iemand idd zo luchtig doet over het kinderen 'nemen' ...maar vaak weet ik ook wel dat het vaker goed dan fout gaat, dus waarom zou je daaraan twijfelen? Waarom zou je niet gewoon ervan uit mogen gaan dat je toch wel kinderen zult krijgen op een tijdstip dat je eraan toe bent.

Soms ben ik wel jaloers op de snelheid waar iedereen zwanger word: het is net alsof iedereen na een keertje proberen zwanger is!! Dat vind ik wel es moeilijk, niet het feit dat ze kinderen nemen of krijgen

Hey meiden, fijn dat er nu zo'n topic is. Ik heb mijn verhaal al eens (gedeeltelijk) verteld in het Z&K-topic, maar voelde me daar toch wat een vreemde eend in de bijt. Hoewel ik toen erg lieve reacties heb gekregen en bijvoorbeeld ET's verhaal nog altijd volg (heel veel sterkte ET, hoop dat je volgende maand weer verder kunt gaan).

Bij mij geen problemen met de hormonen, maar geen eileiders meer die goed functioneren. In '89 per ongeluk zwanger geraakt, maar dat was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Exit eileider één. Twee en half jaar geleden een zwaar auto-ongeluk waarbij ik perforaties in m'n darmen had en waarbij, zo bleek later, ook mijn andere eileider beschadigd is geraakt. Verder had ik allerlei orthopedische en neurologische letsels.

Vorig jaar september leek het allemaal weer wat beter met me te gaan en was er uitzicht op het kunnen afbouwen van de pijnmedicatie. Vol goede moed hebben we toen een eerste gesprek gehad met de gynaecologe (yes! Een vreselijk aardige vrouw, want wat kunnen die heren gynaecologen inderdaad horken zijn!) in de kliniek waar we aan IVF wilden gaan beginnen. De afspraak was dat we in maart van dit jaar zouden beginnen. Helaas ging het toen toch weer slechter met me en ben ik in december opnieuw geopereerd.

Toen bleek bij een preoperatief onderzoek dat ik ergens in mn leven besmet ben geraakt met het hepatitis C virus. Een virus dat een chronische ontsteking van de lever veroorzaakt en waar ik zeker voor behandeld zou moeten worden. Nu of later. Met medicijnen waarbij je niet zwanger mag worden tot een half jaar na de behandeling.
Je kunt het kindje besmetten met het virus en pas een jaar na de geboorte weet je of dat gebeurd is. Bovendien word je goed ziek van de medicijnen en dat zou ik met een klein kind en mijn handicaps waarschijnlijk niet aankunnen. Daarom hebben we besloten eerst dat rotvirus kwijt te spelen. Ben twee weken geleden begonnen en waarschijnlijk eind augustus klaar, dus volgend jaar maart zouden we misschien....

Ik durf er ondertussen gewoon niet meer aan te denken dat ik nog moeder word. Ben nu 35, dan dus 36 en doodsbenauwd dat ik ondertussen doodgewoon te laat ben. Plus alle pech die ik heb gehad, waarom zou dit dan, iets wat ik zelf zoooooo graag wil, wel goed gaan? Aan de andere kant weet ik natuurlijk dat er zat oudere moeders zijn en probeer ik er maar weer op te vertrouwen dat het heus wel. Maar wat als het niet lukt. Het idee. Niet dat we niet ook een leuk leven kunnen hebben samen, vast wel, maar geen kinderen? Ik kan me er niets bij voorstellen. (weet je dat ik net achter het woordje kind eigenlijk geen -eren durf te zetten, dat is al helemaaaaal buiten mijn reach heb ik het gevoel).

Hmmm, vreselijk lang verhaal, sorry. Weet ook niet goed waarom ik het nu wil delen, misschien toch omdat ik dan het gevoel heb niet de enige te zijn en omdat jullie weten hoe het voelt dat iets helemaal buiten jou om beslist wordt. Niet dat ik geloof in iets hogers, dat zoiets beslist ofzo, maar je hebt er totaal geen zeggenschap over, je bent een speelbal van ..., ja wat? Het lot? Pffff. Teiltje.
Zit nu af en toe te twijfelen of ik die behandeling wel moest beginnen, of ik mezelf daar niet tekort mee doe. Maar het idee dat je je kindje besmet, al is het maar een kleine kans, en dat je het pas na maaaaanden weet. Ik durf dat risico echt niet aan en zou denk ik gek worden van onzekerheid. Wat hadden jullie gedaan? Goed, ik houd op. Kan wel blijven typen.

Dikke knuffel aan jullie allemaal! Houd moed (en dat zeg ik ook tegen mezelf )!

Sanseveria, ook ik loop altijd van de ene pech in de andere...niet op dat gebied dat jij vertelt, meer werk en relaties. Maar ook dat speelt mee he? Dat je denkt, jaaaa met mijn geluk wordt dit niks!! Nu is het voor jou een nadeel dat je 'al' 36 bent als je kunt beginnen....naar hoor. Adoptie, hoe denken jullie erover?