Als zwanger worden/blijven niet zo makkelijk gaat

Jij ook doen he! (het is ook zo makkelijk om adviezen te geven...maar ze zelf opvolgen is dan weer een stuk moeilijker...vinnik dan)

Merisse, misschien kun je Karen of louis een mailtje sturen en vragen of zij een mail wil sturen aan Poemojn dat je haar min of meer zoekt dan kunnen jullie het via de mail met elkaar bespreken

_{was maar een suggestie hoor}

Ach Merisseke toch, mijn hartje breekt bij het lezen van al je leed, ik had zo voor je gehoopt dat het goede nieuws van gisteren een opsteker zou zijn geweest voor jullie beide...
Ik sluit me grotendeels aan bij wat de andere dames al schreven. Verder heb ik, naar de "mannen" toe, altijd een tegenstrijdig gevoel: aan de ene kant wil je begrip tonen voor hun andere manier van omgaan met dit soort dingen, aan de andere kant wil je gewoon blindelings kunnen rekenen op hun steun, want dat is iets waar je recht op hebt! Jullie zijn getrouwd en hebben elkaar een belofte gedaan, in voor-en tegenspoed. Het lijkt me belangrijk dat hij dat inziet, dat jij zijn steun NODIG hebt, hoe moeilijk het voor hem ook is om soms met je mee te gaan.
Wat het onbegrip over dit forum betreft: als je daar nu nog steeds geen begrip voor krijgt, komt het nooit. Dat heb ik thuis ook gehad over een soortgelijk iets en op een gegeven moment heb ik maar niet meer getracht uit te leggen, heb het gewoon niet meer vermeld maar ben gewoon doorgegaan. Ik weet toch zelf wel wat goed voor me is?
Pas asjeblieft op dat je niet verder wegzakt meissie, grijp tijdig in waar het kan. Als jullie er onderling niet uitkomen en je hebt behoefte aan meer ondersteuning, dan zou ik inderdaad weer naar professionele hulp uitwijken. Want jouw welzijn is vooralsnog het belangrijkste wat er is, al het andere is daaraan ondergeschikt.
Heel veel succes en sterkte.

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 16:28 schreef phluphy het volgende:
Ach Merisseke toch, mijn hartje breekt bij het lezen van al je leed,

dat heb ik nou ook

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 16:32 schreef hartje het volgende: dat heb ik nou ook

ja he het zijn altijd de goeierikken die dit overkomt (zo lijkt het in elk geval)

Merisse, je klinkt alsof je inderdaad misschien wel heel veel baat hebt bij een goede, professionele gesprekspartner! Je bitterheid van nu is zó groot en zo niet hoe-ik-je-"ken", dat ik er echt van kan schrikken. Zoals Sjak ook al aangaf (in een ander topic denk ik?) is het soms echt zo belangrijk jezelf een halt toe te roepen. Denk daar alsjeblieft aan...

Sterkte meis!

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 14:59 schreef Merisse het volgende:
Zou het mogelijk zijn om ergens te laten testen of zelf te testen of een poedertje aspirine of een placebo is? (geen preken s.v.p.)

Hmm geen preken dan, maar ik ben wel benieuwd wat het effect is op toekomstige dubbelblinde onderzoeken wanneer bekend zou worden dat deelnemers zelf kunnen laten onderzoeken of iets wel/niet een placebo is.. Het kan nl zelfs al gevolg hebben dat ALIFE niet-geldig wordt verklaard.

Als ik je goed begrepen heb heb je 1/3 kans op een placebo en 1/3 kans op aspirine, en zijn dit de dubbelblinde delen van het onderzoek. Als je wilt weten of het pilletje dat jij krijgt acetylsalicylzuur is (organische verbinding met formule C9H8O4, merknaam aspirine, smeltpunt 141-144 gr. Celsius en andere eigenschappen staan waarschijnlijk wel in BINAS) zou je dat bij een laboratorium of door een scheikundestudent moeten laten onderzoeken. Je zou dan via het informele circuit iemand moeten vinden die daar geen ethische bezwaren tegen heeft en het evt tegen vergoeding wil uitzoeken.
Óf, andere optie: zoek iemand die allergisch is voor aspirine met het verzoek jouw pilletje in te nemen en te kijken hoe hij erop reageert.

Verder sluit ik me aan bij de laatste posts van Phluphy.. Sterkte Merisse, en probeer toch om even wat afstand te nemen om wat meer rust te krijgen.. ook in je relatie..

Aanvullend aan de post van Poemojn:

_{Ik zal ook niet preken. Je zult uiteindelijk zelf de beslissing moeten nemen waar jij mee kunt leven en het maakt niet uit wat anderen daar van vinden.}
Je kunt net doen alsof je het gekocht hebt als drugs (xtc of iets dergelijks, ik heb er verder geen verstand van) en dat je wil laten testen wat de samenstelling is: http://www.drugs-test.nl

Dikke en knuffel van piglet

Lieve lieve Merisse, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen...kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat er heel snel voor jou mooiere tijden aanbreken en dat ik met je mee leef...Dit gaat me echt door merg en been als ik dit weer lees. Hou je taai meis,

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 19:27 schreef Merisse het volgende:
Lieverds het komt allemaal uiteindelijk allemaal wel goed met me hoor.
Het is ook niet de bedoeling dat dit "het grote jank mee met Merisse en al d'r ellende"-topic is hoor.

Zo zie ik het ook echt niet Ik vind je helemaal geen zeikerd, in tegendeel, je worstelt dapper verder, logisch dat dat niet gepaard gaat met een jubelstemming.

quote:

Al waardeer ik het tuurlijk wel enorm dat jullie met me meeleven.

Daar wil ik nog even wat over kwijt: ik hoop niet dat je je steeds verplicht voelt om te reageren als ik zelf gewoon de behoefte heb te laten merken dat ik "aan je denk". Soms heb ik wel een concrete vraag, maar soms wil ik gewoon ff laten weten dat ik je niet vergeten ben. Je hoeft voor mij niet elke keer te reageren hoor, ik lees genoeg tussen de regels door.

quote:

Mannetje is inmiddels tuus en was lief voor me en we hebben een beetje gepraat wat voorlopig wel voldoende is. Zus belde en was erg lief en begrijpend. Doet goed. Komt goed. Heeft tijd nodig. Liefs van mij

Fijn !

Hoi Merisse, ik kan me voorstellen dat je dit topic niet hebt geopend als jank mee met... maar juist om ervaringen te delen enzo. Ben in ieder geval blij dat je even met je mannetje hebt gepraat!

Mannen zijn rare wezens. Toen ik in juli 2002 stopte met de pil was het in eerste instantie de bedoeling om mijn lichaam weer de kans te geven zelf te functioneren en mijn cyclus op orde te krijgen. We waren nog niet van plan zwanger te raken want we zouden eerst gaan trouwen in juni 2003 en ik wilde niet met een bolle buik in mijn trouwjurk. Naarmate de trouwdatum steeds dichterbij liet ik dat idee los en wilde zo snel mogelijk zwanger raken. We hadden echter nog niet een officiele startdatum voor Plan Baby vastgelegd, maar in mijn hoofd was ik al bezig met de juiste klusmomenten. Na het trouwen was ik helemaal geobsedeerd en wilde zo snel mogelijk zwanger worden. Ik dus avonden op het internet zoeken naar informatie, Slaapvriendje alle details vertellen over baarmoederslijmvlies, eisprong, juiste standjes en weet ik veel wat. Hij reageerde elke keer zo raar en ongeinteresseerd en zat vaak met een half oog nog tv te kijken. Op een gegeven moment ben ik zo boos geworden en vroeg hem wat er aan de hand was. We wilden toch SAMEN een kindje ja toch?

Na lang vissen kwam ik erachter dat hij zich vreselijk gepasseerd voelde en zich buitengesloten voelde omdat ik er zo mee bezig was terwijl we nooit een officieel startsein gegeven hadden. Dat had hij blijkbaar nodig. Wist ik veel... Diezelfde avond zijn we dus officieel Project Baby gestart (augustus 2003 geloof ik ergens, is nog wel terug te lezen in een van de eerdere 2e streepjestopics) en vanaf dat moment wil juist graag weten wat er in me omgaat en doet hij mee aan alle onderzoeken. Is hij mijn held als het erop aankomt dat we weer eens verplicht moeten vrijen en heeft hij zonder morren al 3 x zijn zwemmertjes ingeleverd voor onderzoek. Zo zie je maar weer, mannen hebben veel behoefte aan duidelijkheid, overzichtelijkheid en controle over de situatie. Ze willen graag dingen oplossen (check Mannen komen van Mars en Vrouwen van Venus) en in het geval van zwanger raken hebben ze geen 100% controle over de situatie.

Jeetje wat een verhaal, ik weet helemaal niet eens of je hier wat mee kan, maar ik heb het toch maar even opgeschreven (al is het alleen maar voor mezelf ).

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 20:39 schreef phluphy het volgende:

Daar wil ik nog even wat over kwijt: ik hoop niet dat je je steeds verplicht voelt om te reageren als ik zelf gewoon de behoefte heb te laten merken dat ik "aan je denk". Soms wil ik gewoon ff laten weten dat ik je niet vergeten ben. Je hoeft voor mij niet elke keer te reageren hoor, ik lees genoeg tussen de regels door.

Geldt ook voor mij

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 21:48 schreef Slaapmeisje het volgende:
Ze willen graag dingen oplossen (check Mannen komen van Mars en Vrouwen van Venus) en in het geval van zwanger raken hebben ze geen 100% controle over de situatie.

Met adoptie wel.. Dan heb je allebei evenveel controle over de situatie. Of beter gezegd: allebei even weinig Je bent allebei evenveel In Blijde Afwachting. Dat scheelt wel een hele hoop en ik heb mijn man op een hele nieuwe manier leren kennen. Zeker bij het gezinsonderzoek. Daar kwamen dingen ter sprake waarvan ik niet eens wist dat hij ermee bezig was. Was een erg aangename verrassing

En nu ik dus bedacht heb dat we de 'natuurlijke' manier nog maar een kans moeten geven was hij ook gelijk voor. Ik merk aan alles dat hij net zo hard bezig is met het hele kinderen krijgen gebeuren als ik. Ben ik ook erg blij mee, scheelt een hoop misverstanden en wederzijdse ergenissen en onbegrip.

Zoals phlurpy al schreef...

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 16:28 schreef phluphy het volgende:
Ach Merisseke toch, mijn hartje breekt bij het lezen van al je leed,

.. heb ik dit ook met het lezen van je verhaal. Ik sluit me aan bij de andere dames.
Ja, Merisse, vergeet echt niet dat mannen van Mars komen. Ze hebben behoefte aan duidelijkheid. Wij vrouwen voelen veel dingen aan en nemen vaak dingen aan alsof het vanzelfsprekend is, let op: bij mannen is dit anders. Dus: praat met je hubbie. Vraag desnoods door als je het gevoel hebt dat je het antwoord nog niet hebt (iig da's bij mijn hub en jij kent je eigen hub het beste). Het verhaal van Slaapmeisje komt mij dan ook zo bekend voor (op andere gebied dan)...

Grijp ajb tijdig in als je denkt weg te zakken!
Heel veel succes en sterkte

Lieve Merisse,

Misschien kun je dit ook wel als een soort van teken zien...
Maar het zal zeker vervelend zijn geweest _{vervelend is denk ik niet sterk uitgedrukt}

Ik denk aan je heel veel sterkte nog met alles..

Knuffel

Dat verhaal van die vrouw naast je, ik kan me voorstellen dat dat niet leuk was
Maar de interviews in het blad dat je las weer wel, toch?

Ik kan de hele wereld wel bij elkaar vloeken!
Nu moesten we aan het begin van de mmm traject allerlei formulieren invullen.
Via familie leden was ik er al achter gekomen (jaren geleden al) dat mijn moeder medicatie heeft gehad om zwanger te kunnen worden en heb ik ook aan oa.het DES hormoon gedacht.
Op mijn vraag wat en waarvoor ze de medicatie heeft gebruikt wilde ze geen antwoord geven , deed voorkomen alsof ze dat niet wist...
Heb me er al die tijd niet zo druk om gemaakt.
Tot ik vanavond mijn tante aan de lijn had.
Nu blijkt dat ze medicatie heeft gebruikt omdat er ergens in het innestelen oid. niet goed ging.
Het probleem niet zwanger kunnen worden bleek helemaal niet waar te zijn! Mijn moeder werd makkelijk zwanger alleen ging er daarna dus iets mis!
Dit feit maakt me dus ontzettend boos en heel erg bang dat het nu weer fout zou kunnen gaan.
Ik vind het toch ook niet echt een onbelangrijk punt om te weten als je probeert zwanger te worden en het al 2 maal is mis gegaan.

Voel me enorm bedonderd (voor de zoveelste keer) door mijn ouders , ben kwaad , onzeker en heel erg verdrietig.
Het lijkt wel alsof ze het me niet gunt.
En nu is het ook nog weekend en kan ik niemand bereiken , moet dus wachten t/m maandag om de gyn te spreken...

Merisse, jeetje denk je even lekker relaxed je haar te laten kleuren krijg je dit Niet leuk natuurlijk, maar aan de andere kant dan toch weer die interviews in het blad. Dan ga je bijna denken dat de Santé daar speciaal voor jou is neergelegd om je toch even een steuntje in de rug te geven

Erg is dat he dat je nu overal waar je kijkt zwangere vrouwen tegenkomt. Op mijn werk lijken ze ook allemaal tegelijk zwanger en anders hebben ze het wel over kinderen. En maar insinueren.. goh jullie zijn toch al bijna een jaar getrouwd (gevolgd door vragende blik en kijken naar je buik). Of van die mensen die vragen of je al zwanger bent? Nee hoor, ik ben gewoon dik. Nou dan zijn ze meteen stil.

quote:

Op vrijdag 18 juni 2004 20:51 schreef Xanthe het volgende:
Voel me enorm bedonderd (voor de zoveelste keer) door mijn ouders , ben kwaad , onzeker en heel erg verdrietig.
Het lijkt wel alsof ze het me niet gunt.
En nu is het ook nog weekend en kan ik niemand bereiken , moet dus wachten t/m maandag om de gyn te spreken...

Hups gooi het er uit Xanthe. Is niet goed voor je hoor. Desnoods mag je mijn oude keukenservies wel lenen om heerlijk kapot te gooien of je slaat een paar kussens in elkaar omdat ze de gore moed hebben om op de bank te liggen Ik wil er geen grapje van maken hoor en ik kan me goed voorstellen hoe bedonderd je je voelt. Dat gezeik heb je helemaal niet nodig.

Waarom wil je eigenlijk de gyn spreken? Maak je je ongerust over je kleintje? Je bent toch nog wel steeds misselijk of niet? Natuurlijk heb je zolang moeten wachten op zwangerschap dat je maar niet kan wennen aan het feit dat je dat toch nu echt bent hoor. Je hebt de bus gehaald en je rijdt helemaal mee naar de eindhalte

De reden dat ik de gyn wil spreken omdat het bij mijn ouders dus vaker is mis gegaan en ze voor mij geen zwangerschap verder heeft volbracht dan 12 weken.
Ebn dat het daar dus door haar lichamelijke probleem stopte , ik voel me hier onzeker over , de vorige keer zaten we op net geen 10 weken en ik wil toch niet dat door zoiets lulligs het nu weer fout zou gaan.
Voor hetzelfde geld kan ik preventief anders iets gebruiken of kan hij wel achterhalen wat mijn moeder gebruikt heeft en zo eventueel dingen te kunnen uitsluiten en mij gerust te kunnen stellen.
Ondanks het feit dat ik weet dat het niet perse zo hoeft te zijn dat ik hetzelfde heb , de angst zit er wel.

Nou dan kan ik me heel goed je angst voorstellen omdat je nu in de 6e week zit. Hoe zit het met de al geprikte gynafspraak? Die zal je dan zeker nog niet gerust stellen omdat je daar nog zo´n tijd op moet wachten. In ieder geval heel verstandig om maandag de gyn te bellen. Ze kennen je en zullen vast en zeker een gaatje vrij hebben.

Is het een idee om je moeder gewoon te confronteren met je situatie? Als je er in ieder geval achter kunt komen wat de oorzaak was dan kom je al een heel eind. Het is natuurlijk niet makkelijk, maar misschien het proberen waard. Het gaat tenslotte om je kindje!

Xanthe ik lees net ook je verhaal in Z&G en begrijp waarom praten met je moeder bijna niet te doen is. Maar potverdorie zeg, ik kan er zo kwaad om worden.. het gaat om je kindje. Gatverdamme wat een kl*tezooi