[Adoptie] Waar blijft die ooievaar nou...?

5 jaar!!! Dat is heeeeel erg lang. Ik begrijp wel tot op zekere hoogte wat je bedoelt: ook ik heb heeeeeeel lang ene kinderwens gehad die maar niet vervuld werd: geen relatie, toen ziek, toen eindelijk 'de tijd rijp' en toen dus verminderd vruchtbaar....en ik hield en hou zooo van kinderen! na anderhalf jaar in verwachting, maar wat was die tijd daarvoor moeilijk: de ene na de ander zwanger, en ik werd razend jaloers van mensen die zo maar zwanger werden! Zomaar! of per ongeluk! Of van die heroinehoeren op de Keileweg die dan drie koters hadden, zo onrechtvaardig vond ik dat! Ik weet nog zo dat de kinderen die ik 'hier' geboren had zien worden al een jaar werden, en twee jaar......echt niet leuk, zo geconfronteerd te worden met de tijd.

Goed, nu weet ik dus eigenlijk niet zo goed waar ik heen wilde met deze post...want ik heb eigenlijk geen oplossing, of goede eindzin of bemoedigende woorden of vergoeilijking....ehhhh. *stil*

Spindizzy, ik wist dat je wachtte op de ooievaar in de vorm van een vliegtuig maar was niet op de hoogte van het verhaal erachter. Jeutje zeg 7 jaar geprobeerd om zwanger te raken, dat is echt heel erg lang. Weten ze de oorzaak en is bij jullie alle kans nu verkeken op kindje langs de natuurlijke weg? En als dat zo is dan lijkt me dat een heel zwaar proces om je daarbij neer te leggen. Maar misschien ook wel een opluchting om dat het anders allemaal zo eindeloos en hopeloos is.

Ook zeer frusterend en oneerlijk dat die adoptie zo lang moet duren. Ik had er eerlijk gezegd geen idee van.

Kan me je gevoelens zeer goed voorstellen. Aan de andere kant er is bij een heleboel dames hier wel iets meer aan vooraf of achteraf gegaan dan hup stoppen met de pil en hoepla zwanger en 9 maanden erna een gezond babietje. De meerderheid heeft wel een verhaal. Ik weet nog dat ik hier binnen kwam om vol trots een 2e streepje te showen. Niet wetende dat ik een paar weken later een miskraam zou krijgen en daarna nog een miskraam... Ook waren toen de 2 bovenste van de zwangerenlijst ET en Catootje en ikke maar denken dat zij meteen zwanger waren geraakt. Pas naderhand heb ik begrepen dat zowel ET als Catootje er medische toestanden aan te pas hebben moeten komen.

Ik verder ook geen moraal ofzo. Hopelijk komt je ijzeren ooievaar sneller dan gedacht en wordt jij eindelijk ook moeder.

Jeetje Spindizzy, dat doet pijn...waarom anderen wel, en jij niet? En dan ook nog zo'n lange periode die verstreken is zonder resultaat...
Ik hoop ook voor jou en je partner dat er heeeeel snel een bericht uit Suriname komt In ieder geval weet ik zeker dat het kindje ontzettend gewenst en welkom is bij jullie

Ikzelf (en mijn man ook) heb ook een heel grote kinderwens, maar kan die wens nu ook nog niet verwezenlijken omdat ik eerst dingen die in mijn verleden gebeurd zijn moet verwerken en ik mijn medicatie afgebouwd wil hebben. Maar ondertussen ben ik ook al 30, bijna 31 en neemt mijn (ons) verlangen naar een kindje ook ontzettend toe. Elke geboorte-aankondiging, hoe fijn ik het ook vind voor de ouders, is weer een knal voor mijn kop en maakt mij steeds meer van streek, raakt mij heel diep.

Nu is mijn situatie niet vergelijkbaar met jou, totaal niet, maar ik wil wel even laten weten, dat ik de pijn en het verlangen zo goed herken!
Het onrecht dat mij is aangedaan in mijn jeugd/pubertijd, heeft wederom zoveel ongewenst invloed op mijn leven en de keuzes die ik daarin maak, ik kan er spontaan van over mijn nek gaan, het is zó ontzettend unfair

Spindizzy heel veel sterkte gewenst en ik zal heel hard duimen dat jullie kindje er snel zal zijn

Spindizzy, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.... je weet dat ik het je echt ontzettend gun (en Taak natuurlijk ook) en hoe klote ik het vind dat het juist bij jullie niet mag gaan zoals het zou moeten gaan!! Dikke

Ik wilde dat ik een genie was, dan zou ik een tijdmachine voor jullie bouwen. Soms is het zo verrekte oneerlijk in het leven ! Meid, ik hoop dat de wachttijd voor jullie omvliegt en dat jullie in de tussentijd bezigheden etc. kunnen vinden waarmee je je toch al lekker kunt verheugen op de gezinsuitbreiding straks.

spindizzy... mijn mond viel werkelijk open zeg toen ik dit las... wat een geduld hebben jullie heirvoor moeten opbrengen.. NOG steeds.. erg dapper van jullie..

wat ik me trouwens wel afvraag is waarom de wachttijd 5 jaar is....

ik wens jullie veel sterkte hiermee en dat de 5 jaar heel snel mag gaan..

(verder weet ik nie zo goed hierop te reageren (weet de juiste woorden ook nie ).. ik vind het erg rot voor jullie )

Spindizzy..ook ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik vind het zo verschrikkelijk knap hoe jullie ermee omgaan en hoop dat jullie in de toekomst heerlijk kunnen gaan genieten van jullie langverwacht kindje. Het is jullie meer dan gegund. Hele dikke

Spindizzy, met open mond heb ik je verhaal gelezen.... en besloten om mijn verhaal te plaatsen, misschien heb je er iets aan...

Toen ik bijna 21 was besloten we dat we graag een kindje wilden, de pil de deur uit en klussen maar!
Het eerste jaar was het nog voornamelijk "We gaan een kindje maken!"
Het tweede jaar was het "We zijn nog steeds een kindje aan het maken..."
Het derde jaar was het "Waarom krijgen wij nu geen kindje??"
Het vierde jaar was het "F*ck iedereen.... ik wil mijn kindje! "
Het vijfde, het zesde, het zevende en het achtste jaar was het "Leuk, iedereen krijgt kindjes, behalve wij.... :'( "
Je gaat glimlachend door het leven, vertroeteld andermans kindjes maar inwendig huil je, inwendig schreeuw je, inwendig wil je elk kindje meenemen en verzorgen... maar het zijn niet jouw kindjes... jouw kindje komt niet.... je legt je er bij neer... je zal nooit zwanger zijn, nooit getrappel voelen, nooit een babymondje zoekend naar je tepel krijgen....

Op een dag in het achtste jaar voel ik me beroerd, me borsten doen zeer, ben misselijk en maak me zorgen. De medische boeken worden opengeslagen, wat kan het toch zijn? Zwanger ben ik niet, dat werd ik namelijk toch nooit...
Na dagen gepieker, dagen zorgen gemaakt en dagen ruzie met hubbie "Waarom test je nou niet?" toch maar getest, maar meer om hem te bewijzen dat ik gelijk had, ik kon niet zwanger worden en dat was ik nu dus ook niet! Ik ben gewoon ziek, ik heb iets onbekends, iets wat nog nooit iemand heeft gehad, maar zwanger ben ik niet!

En toen zat ik daar op de wc, mijn broek nog op mijn enkels, een test in mijn hand waar 2 gigantische blije strepen me vertelde dat wonderen de wereld nog niet uitwaren, dat ik niet een of andere enge ziekte had, maar dat ik de komende maanden in meervoud door het leven ging, dat mijn lichaam 2 hartjes verbergde, dat ik in mij, een klein wezentje draagde...

Ik was gewoon hartstikke zwanger.... en die 2 blije streepjes zijn uitgegroeid tot een hartstikke mooi meiske van nu al ruim 6 maanden... op mijn bijna 29e wasik uiteindelijk mama...

Wat jij met mijn verhaal aan moet weet ik niet, maar ik kan me je wanhoop, je verdriet en je woede zo goed voorstellen...

*knuffel* en hou vol meis... hou vol...

quote:

Op donderdag 27 mei 2004 19:50 schreef Luckepuk het volgende:
Spindizzy, met open mond heb ik je verhaal gelezen.... en besloten om mijn verhaal te plaatsen, misschien heb je er iets aan...

Toen ik bijna 21 was besloten we dat we graag een kindje wilden, de pil de deur uit en klussen maar!
Het eerste jaar was het nog voornamelijk "We gaan een kindje maken!"
Het tweede jaar was het "We zijn nog steeds een kindje aan het maken..."
Het derde jaar was het "Waarom krijgen wij nu geen kindje??"
Het vierde jaar was het "F*ck iedereen.... ik wil mijn kindje! "
Het vijfde, het zesde, het zevende en het achtste jaar was het "Leuk, iedereen krijgt kindjes, behalve wij.... "
Je gaat glimlachend door het leven, vertroeteld andermans kindjes maar inwendig huil je, inwendig schreeuw je, inwendig wil je elk kindje meenemen en verzorgen... maar het zijn niet jouw kindjes... jouw kindje komt niet.... je legt je er bij neer... je zal nooit zwanger zijn, nooit getrappel voelen, nooit een babymondje zoekend naar je tepel krijgen....

Op een dag in het achtste jaar voel ik me beroerd, me borsten doen zeer, ben misselijk en maak me zorgen. De medische boeken worden opengeslagen, wat kan het toch zijn? Zwanger ben ik niet, dat werd ik namelijk toch nooit...
Na dagen gepieker, dagen zorgen gemaakt en dagen ruzie met hubbie "Waarom test je nou niet?" toch maar getest, maar meer om hem te bewijzen dat ik gelijk had, ik kon niet zwanger worden en dat was ik nu dus ook niet! Ik ben gewoon ziek, ik heb iets onbekends, iets wat nog nooit iemand heeft gehad, maar zwanger ben ik niet!

En toen zat ik daar op de wc, mijn broek nog op mijn enkels, een test in mijn hand waar 2 gigantische blije strepen me vertelde dat wonderen de wereld nog niet uitwaren, dat ik niet een of andere enge ziekte had, maar dat ik de komende maanden in meervoud door het leven ging, dat mijn lichaam 2 hartjes verbergde, dat ik in mij, een klein wezentje draagde...

Ik was gewoon hartstikke zwanger.... en die 2 blije streepjes zijn uitgegroeid tot een hartstikke mooi meiske van nu al ruim 6 maanden... op mijn bijna 29e wasik uiteindelijk mama...

Wat jij met mijn verhaal aan moet weet ik niet, maar ik kan me je wanhoop, je verdriet en je woede zo goed voorstellen...

*knuffel* en hou vol meis... hou vol...

Wat geweldig...!

quote:

Op donderdag 27 mei 2004 21:53 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Van een Suus

Bedankt voor het vertellen Wist ik helemaal niet joh dat er bij jou ook zoveel aan vooraf is gegaan...

er zijn er maar weinig die dit weten, zowiezo wist er niemand die lange 8 jaren dat we er uberhaupt mee bezig waren, alleen een paar hele goeie vriendinnen wisten het...

quote:

Op donderdag 27 mei 2004 19:50 schreef Luckepuk het volgende:
Spindizzy, met open mond heb ik je verhaal gelezen.... en besloten om mijn verhaal te plaatsen, misschien heb je er iets aan...

Toen ik bijna 21 was besloten we dat we graag een kindje wilden, de pil de deur uit en klussen maar!
Het eerste jaar was het nog voornamelijk "We gaan een kindje maken!"
Het tweede jaar was het "We zijn nog steeds een kindje aan het maken..."
Het derde jaar was het "Waarom krijgen wij nu geen kindje??"
Het vierde jaar was het "F*ck iedereen.... ik wil mijn kindje! "
Het vijfde, het zesde, het zevende en het achtste jaar was het "Leuk, iedereen krijgt kindjes, behalve wij.... "
Je gaat glimlachend door het leven, vertroeteld andermans kindjes maar inwendig huil je, inwendig schreeuw je, inwendig wil je elk kindje meenemen en verzorgen... maar het zijn niet jouw kindjes... jouw kindje komt niet.... je legt je er bij neer... je zal nooit zwanger zijn, nooit getrappel voelen, nooit een babymondje zoekend naar je tepel krijgen....

Op een dag in het achtste jaar voel ik me beroerd, me borsten doen zeer, ben misselijk en maak me zorgen. De medische boeken worden opengeslagen, wat kan het toch zijn? Zwanger ben ik niet, dat werd ik namelijk toch nooit...
Na dagen gepieker, dagen zorgen gemaakt en dagen ruzie met hubbie "Waarom test je nou niet?" toch maar getest, maar meer om hem te bewijzen dat ik gelijk had, ik kon niet zwanger worden en dat was ik nu dus ook niet! Ik ben gewoon ziek, ik heb iets onbekends, iets wat nog nooit iemand heeft gehad, maar zwanger ben ik niet!

En toen zat ik daar op de wc, mijn broek nog op mijn enkels, een test in mijn hand waar 2 gigantische blije strepen me vertelde dat wonderen de wereld nog niet uitwaren, dat ik niet een of andere enge ziekte had, maar dat ik de komende maanden in meervoud door het leven ging, dat mijn lichaam 2 hartjes verbergde, dat ik in mij, een klein wezentje draagde...

Ik was gewoon hartstikke zwanger.... en die 2 blije streepjes zijn uitgegroeid tot een hartstikke mooi meiske van nu al ruim 6 maanden... op mijn bijna 29e wasik uiteindelijk mama...

Wat jij met mijn verhaal aan moet weet ik niet, maar ik kan me je wanhoop, je verdriet en je woede zo goed voorstellen...

*knuffel* en hou vol meis... hou vol...

WAUW ....

Spindizzy met heel veel aandahct lees ik jou verhalen altijd. Ook wij zijn bezig geweest met adoptie. Ook wij wilde de medische molen niet in. Wij hadden zoiets van "als het niet op een normale manier kan dan niet, er zijn zat kindjes die op een lieve vader en moeder wachten'" Toch werd ik 'ineens'zwanger. We zouden net met de cursus gaan beginnen. Daar hadden we al meer als een jaar op gewacht (en daarvoor onze jaren proberen kinderen te krijgen, niet lukken, 1 eileider moeten missen enz enz) en dan toch zwanger. Ik was heel blij, maar ik vond eht ook heel dubbel allemaal. Ik had heel erg het gevoel 'mijn kindje'wat ergens op de wereld liep in de steek te laten. Zwanger zijn en adopteren dat mocht niet samen. Een heel raar gevoel was dat. En nu na nogmaal het wonder mee te maken vind ik het nog steeds een raar gevoel. Jammer genoeg kost adopteren heel veel geld anders zou ik het zeker nog willen. En voor ons is dat nu we 2 prachtige koters hebben niet meer op te brengen, financieel dan.
Het vervelende is en dat zullen jullie ook vaak genoeg te horen hebben gekregen is dat mensen zeggen, zie je wel je was er vast teveel mee bezig. Nu was je niet met zwanger worden bezig en nu ben je zwanger. Pffff alsof toen we net begonnen er mee bezig waren. Bij mij was het allemaal puur medisch en dan nog. Echt een domper vind ik dat.
Ook veel mensen zeiden mooi adopteren en bla bla bla. Ja hallo het was ook best een egoistische keus van ons. Wij wilde graag kinderen, dat lukte niet en dan was voor ons adopteren een stap. Als we het puur voor de kinderen zouden doen hadden we dat geld ook over kunnen maken.
Ik merk wel dat ik het achteraf nog moielijker met dit alles heb gehad als dat ik op dat moment dacht. Nu komen vaak dingen naar boven. Zoals toen ik dacht niet zwanger te kunnen worden en bij mensen op kraambezoek te zitten. Hoe moeilijk ik dit toch wel vond. Op die momenten zelf heb ik dat heeeeeeel ver weg gestopt waardoor ik zelf dacht er helemaal geen problemen mee te hbben. Sinds de komst van de kinderen is dit toch allemaal even hard weer terug gekomen.
Spindizzy ik leef heel erg met je mee. En ik kan me zo goed voorstellen dat je soms gewoon hier en nu een kind wil en al dat wachten helemaal beu bent. Kom hier dan lekker van je af gillen, schelden enz. Dan gooi ik er heel veel kroeltjes tegenaan!!!!!!

Mag ik even zeggen dat ik waan-zin-nig veel respect heb voor jullie en jullie verhalen?
Ik ken zelf een aantal mensen bij wie het ook zeker niet vanzelfsprekend is. Maar het grappige is dat er 2 bij zitten die midden in de mmm zaten en spontaan zwanger raakten tussen de behandelingen door!
Dat biedt toch hoop, net als het verhaal van Luckepuk.
Omdat ik best veel mensen ken bij wie het dus niet vanzelfsprekend was/is, weet ik dus ook hoe zij zich voelen als er weer een zwangere in de omgeving was.
En dat maakte het mededelen van mijn eigen zwangerschap er niet makkelijker op.
1 vriendin was nl. altijd erg blij om even met mij te praten, omdat ik het niet constant had over kinderen.
Dat zei ze ook toen ik dus al zwanger was. Dan moet je toch wel even slikken. Ik leefde altijd heel erg met haar mee en kon me haar frustraties en verdriet heel goed voorstellen. Het kon mij immers ook overkomen.

In plaats van dat ik het haar zelf kon vertellen, heeft ze het zeeeeer spijtig via iemand anders gehoord.
Mijn moeder mocht het nl. eindelijk vertellen en had haar beste vriendin met veel enthousiasme verteld. Maar haar vriendin is de schoonmoeder van de tweelingzus van mijn vriendins man. (volgt u mij nog) En die vond het nodig het nieuwtje door te schreeuwen tijdens een erg drukke verjaardag...
Ik ben hier nog heel lang behoorlijk pissig over geweest.
In plaats van het haar in alle rust te kunnen vertellen, werd zij geconfronteerd met nieuws via via terwijl iedereen haar aankeek om haar reactie te peilen.
Erg sneu.
Maar nu is ze dus zelf zwanger. Ik kon wel janken toen ze het kwam vertellen.

Mijn verhaal is niet zo "erg" alsdat van verschillende mensen hier, maar dit lijkt mij wel het topic om even mijn grieven kwijt te kunnen.
Over iets minder dan een kwartier ben ik 31, ik riep altijd dat ik voor mijn dertigste wel mijn eerste kind zou willen hebben. Nou nks te willen dus. En nee het gaat er niet om dat ik niet zwanger kan raken (zo ver ik weet) maar vriendlief wilde er tot op heden nog niet aan. En elke keer dat ik opper dat het wel tijd wordt, dat we na de zomer wel kunnen beginnen met kvk dan probeert hij steeds weer terug te krabbelen. En ik hoor dat klokje steeds harder tikken en (nee ik wil niet zielig doenmaar doe het lekker toch) ik heb ook fibromyalgie, dat telt ook nog wel mee.
Zo dat ben ik kwijt, wil ik nogmaals zeggen dat ik mij er van bewust ben dat er mensen zijn die veel belazerde situaties zitten.

Had dit topic nog niet eerder gezien, zag net een linkje in het 2e streepjes topic.
Meiden, voor jullie allemaal, voor jullie verhalen.

Een heel klein beetje herken ik mijn eigen 'pijntjes'. Ik zou ook zo graag willen, maar de tijd is er dus nog niet rijp voor. Mijn ex studeerde nog, en aangezien hij nu ex is, is het zowieso beter dat het niet gebeurd is. Maar soms... We hadden het er toch wel vaak over samen. Ik zie 'hem' zo voor me. Onze kleine Boris met blonde krulletjes, die 'er zou komen als de tijd er klaar voor is'.

Vriendinnen hebben jonge kindjes. Eentje maakte fijntjes de opmerking toen we een weekendje weg waren met meiden en kinderen: 'Ja, Brighteyes, zo zie je maar, zo makkelijk en simpel is het niet met een kindje' Terwijl ze zichtbaar genoot van het getut en geredder. En terwijl ze dondersgoed weet hoe graag ik met haar zou willen ruilen.

Maar goed, mijn tijd komt vanzelf. Nu mijn ex en ik uit elkaar zijn is mijn 'verlangen' iets verminderd, omdat het totaal niet realistisch is. En tot die tijd lees en geniet ik mee met de verhalen hier in OUD en vertroetel ik de kindjes van mijn vriendinnen, en over 6 maandjes wordt ik zelfs voor het eerst tante...

[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 08-06-2004 12:23:35 (type-o) ]

quote:

Op maandag 7 juni 2004 23:25 schreef Brighteyes het volgende:
Had dit topic nog niet eerder gezien, zag net een linkje in het 2e streepjes topic.
Meiden, voor jullie allemaal, voor jullie verhalen.

knip-

Vriendinnen hebben jonge kindjes. Eentje maakte fijntjes de opmerking toen we een weekendje weg waren met meiden en kinderen: 'Ja, Brighteyes, zo zie je maar, zo makkelijk en simpel is het niet met een kindje' Terwijl ze zichtbaar genoot van het getut en geredder. En terwijl ze dondersgoed weet hoe graag ik met haar zou willen ruilen.

knip-

Brighteyes, dat vind ik dus echt hypocriet! Als ze klagen, maar je gewoon kunt zien dat ze het heerlijk vinden zo'n frummel. En zeker als ze weten dat jij het ook zo graag wil....Dat doet pijn.

Op mijn werk ook zo eentje: met een flink zichtbare buik strakke kleding dragen -> op het moment dat ze iemand naar haar buik zag kijken snauwde ze: wat zit je toch naar mijn buik te kijken! Terwijl ik gewoon heel goed kan merken dat ze dol is op de aandacht die ze nu heeft ivm haar zwangerschap. Heeeeel flauw vind ik dat.

Lieve Brighteyes: jouw tijd komt ook (misschien wel sneller dan je denkt!) en dan komt er een klein hummeltje met blonde krulletjes!


LW

Spindizzy, ik hoop dat die 5 jaren voor jullie omvliegen en jullie snel jullie kindje in de armen kunt sluiten!

Ik herken een deel van jouw verhaal en anderen, ik heb alleen een andere keuze gemaakt.
Ik heb destijds wel voor de mmm gekozen en samen met mijn ex heb ik 3 jaar lang in ziekenhuizen rondgelopen en van alles geprobeerd. Uiteindelijk ben ik heel kort zwanger geweest, maar helaas liep dat mis. Een half jaar later kon ik niet meer en heb de behandelingen opgegeven en kort daarna ook mijn relatie.

Inmiddels heb ik een nieuwe vriend, we zijn al 5 jaar samen Onze relatie is gebouwd op een kinderloos leven; voor mij een hele strijd om zover te komen dat ik dat kon accepteren, voor mijn vriend niet omdat hij nooit met kinderen bezig is geweest. Ik ben inmiddels 35 en de mogelijkheid om van gedachten te veranderen is ook bijna voorbij, hetgeen het gevoelsmatig wel gemakkelijker maakt. Ook al is die mmm een harde en eenzame weg (zoals ik het ervaren heb tenminste met mijn ex) toch lijkt die soms stiekem wel aantrekkelijk. We hebben echter een fijn leven samen en ik ben absoluut niet ongelukkig, integendeel! Het is wel een gemis dat altijd blijft (ongewenst kinderloos blijf je je leven lang), maar tja, het is misschien toch wel mijn keuze omdat ik de behandelingen immers niet heb voortgezet...

Maar: in september is mijn zusje uitgerekend en wordt ik tante! Niet zomaar tante, maar peettante van het kindje van mijn zus, dat is toch iets geweldigs? Soms doet het wel een beetje pijn, maar ze is er zo gelukkig mee en ze laat me zo meeleven, dat ik alleen maar uit kan kijken naar de dag dat dit kindje geboren wordt! En wat zal ik een trotse en liefdevolle tante zijn; ik kan bijna niet wachten tot ik me ook kan melden in het "trotse ooms en tantes"topic!

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 12:28 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Ben je niet bang dat er nog een periode komt waarin je gaat twijfelen aan je beslissing en alsnog op het laatste moment een kans wilt wagen?

Tot gauw in het Trotse Ooms en Tantes Topic

Ik ben vreseljk bang dat die periode nog komt

Wat ik dan moet? geen idee...het is sowieso te laat voor alternatieven als adoptie, en het enige dat ik dan zou kunnen doen is me melden in het ziekenhuis omdat zonder medische hulp het onmogelijk is voor me. Ik zou dan echter ook onze relatie overhoop gooien en ons leven en mijn hele gevoel van berusting en acceptatie en ik zou echt niet weten hoe ik daarmee om zou moeten gaan. Voorlopig hoop ik dus dat die periode maar niet aanbreekt en mijn vriend niet alsnog toch graag kinderen wil...hij is een stuk jonger, dus dat is wel iets waar ik wat angstig voor blijf...

maar, eerst word ik een liefhebbende en trotste tante!

Mag ik jou wat vragen miss_sly? Heb je ooit, na het nemen van je beslissing, overwogen om je te laten steriliseren? Gewoon om niet elke maand het 'misschien dan toch' gevoel te hebben? Hetzelfde geldt eigenlijk voor Spindizzy. Sorry als ik te persoonlijk ben !

Is niet te persoonlijk hoor!

Ik heb er wel over nagedacht, maar ik denk dat ik dat toch veel te definitief vond. Er is dan echt geen weg terug, en dat kon(kan?) ik nog niet aan, hoor!
Ik ben wel altijd aan de pil gebleven, omdat dat toch lekker gemakkelijk was met regelen voor vakanties, maar ook om dat "misschien" gevoel uit te sluiten.

Ik ben nu in overleg met mijn vriend overigens wel gestopt met de pil. Hij weet dat de kans niet 0 is, maar wel verwaarloosbaar klein, dat ik zwanger word, maar dat risico durft hij aan. Ik wil gewoon van de pil af....en misschien hoop ik stiekem wel dat het onmogelijke toch gebeurt, voor het niet meer kan...Ik ben pas een paar weken gestopt en ik weet dus nog niet wat gevoelsmatig het gevolg zal zijn. Maar zelfs als het te zwaar zou zijn, denk ik dat ik gewoon weer aan de pil ga, want sterilisatie is zooooo definitief...dat schrikt me erg af.

Na het lezen van al deze verhalen, en een paar keer geslikt te hebben, wil ik toch even zeggen dat ik ontzettend veel respect voor jullie heb!

_{*stil ervan*
Ook ik heb heel veel respect voor jullie!}
sterkte en dat de vliegtuigooievaar toch snel mag komen!

ik moest vandaag aan dit topic denken in Artis. Speciaal voor jullie op de foto gezet:

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 14:26 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Waarom? Kunt tot je 46ste adopteren hoor Ook al is je vriend ouder dan dat dan nog kun je de adoptie op jouw naam uitvoeren.

Destijds, toen ik nog op de mailinglist zat bij Freya enzo, heb ik gehoord dat het leeftijdsverschil tussen de oudste ouder en het adoptiekindje niet meer mag bedragen dan 40 jaar. En ik zou, als ik zou adopteren, toch wel graag een echt heel jong kindje hebben. Dat klinkt heel fout, alsof je iets uit te kiezen hebt enzo, maar zo bedoel ik het niet.

bovendien, mijn vriend wil geen kinderen, dus actief iets ondernemen is niet aan de orde. En aangezien ik heel bewust voor hem gekozen heb en we het heel fijn hebben samen, wil ik dat niet in de waagschaal stellen.


wat een lieve ooievaartjes!

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 14:51 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Klopt, met als uiterste leeftijd 46 jaar. Maar mocht de oudste ouder te oud zijn dan kun je gewoon op naam van de jongste ouder adopteren. Moet je partner nog steeds mee naar de voorlichting en alle papieren ondertekenen en goedkeuren dus je doorloopt het proces nog steeds samen.

Maar als je niet allebei kinderen wilt houdt het sowieso op ja

Nou ja, het is in zoverre dan stiekem toch wel een geruststelling, want mijn vriend is 25 en kan zich dus heel gemakkelijk nog bedenken! Wie weet hoe leuk hij dadelijk het kindje van mijn zusje gaat vinden Mijn angst is toch wel een beetje dat hij dadelijk alsnog kinderen wil en ik ze hem niet kan geven, maar dan is adoptie misschien toch nog een optie....tja, wel veel 'als'-opties in dit kleine stukje tekst

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 15:19 schreef Spindizzy het volgende:
Ik heb het ff nagezocht in het Grote Adoptie Handboek:

Bij aanmelding mag je niet ouder zijn dan 41 jaar (dus dat is bij het begin van de procedure). Je kunt in sommige gevallen in aanmerking komen voor een voorrangsregeling als je bij aanmelding 42, 43 of 44 jaar oud bent. Dus je lief heeft minstens 16 jaar om van gedachten te veranderen
Misschien dat dat voor jou wat van de ergste tijddruk wegneemt.

Wat lief dat je dat hebt nagezocht!

Ik denk dat ik over 16 jaar niet meer zo nodig hoef, maar inderdaad haalt het wel wat tijdsdruk weg.


_{ik weet wel dat ik er eigenlijk niet meer mee bezig zou moeten zijn, maar toch...bij tijd en wijle kriebelt het toch en vraag ik me af of het de juiste beslissing was...wat zit een mens toch raar in elkaar}

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 15:58 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Ik ken het gevoel Je zou toch denken dat je het behoorlijk goed los kan laten als je eenmaal op de wachtlijst staat voor een kind. Toch heb ik net ovulatietesten gekocht omdat een stemmetje in mijn hoofd me zegt dat ik best een goeie kans zou maken nu mijn man en ik alweer een hele poos niet meer roken.

Ik denk dat je er nooit helemaal vanaf komt.

ik ben er ook bang voor.
Ik denk dat dat gevoel een kindje te willen zo diep zit, dat je dat nooit volledig kunt negeren. Ik heb ook tegen mijn vriend gezegd dat als ik ooit per ongeluk zwanger zou worden (bijvoorbeeld nu ik de pil niet meer slik), er echt geen denken aan is dat ik dat kindje niet zou willen! Dat eigenlijk op dat moment zijn mening niet eens meer echt mee zou tellen, hoewel ik natuurlijk het liefste zou zien dat hij dan ook blij zou zijn.....

ik ben er nu gewoonweg weer te veel mee bezig denk ik. zucht

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 13:46 schreef miss_sly het volgende:
Maar zelfs als het te zwaar zou zijn, denk ik dat ik gewoon weer aan de pil ga, want sterilisatie is zooooo definitief...dat schrikt me erg af.

Kan ik me ook heel goed voorstellen, al heb je natuurlijk met de pil hetzelfde 'gedekt'... het lijkt mij zo moeilijk anders om elke maand te denken 'misschien dan toch', maar ik hoop dat het je meevalt .

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 14:29 schreef Spindizzy het volgende:
Miss_D: wij hebben er ook wel 's over gedacht maar eigenlijk zijn we daar tegen om dezelfde reden als dat we niet naar een arts willen voor de MMM. De dingen zijn zoals ze zijn en we willen er niet al te hard aan rotzooien.

Oké
Maar heb jij niet stiekem elke maand in je hoofd van 'misschien toch'....
Het is allemaal zo verdomd moeilijk

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 14:56 schreef miss_sly het volgende:
want mijn vriend is 25 en kan zich dus heel gemakkelijk nog bedenken!

Krijg jij niet heel vaak te horen dat 'hij je later vast nog wel verlaat, als-ie behoefte krijgt aan kinderen' of is jouw omgeving niet zo veroordelend ??

Oh ja, nog een vraagje... in hoeverre stel je vrienden en familie op de hoogte en wanneer? En leg je aan mensen die je nu ontmoet de hele situatie uit, of zeg je alleen dat je bewust kinderloos blijft (of zoiets)?

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 16:22 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Krijg jij niet heel vaak te horen dat 'hij je later vast nog wel verlaat, als-ie behoefte krijgt aan kinderen' of is jouw omgeving niet zo veroordelend ??

die opmerking heb ik gelukkig nog niet vaak gehoord. Ik denk dat dat aan twee dingen ligt: mijn omgeving is niet zo veroordelend gelukkig en zijn omgeving is over het algemeen nog maar net afgestudeerd of zelfs nog studerende, dus helemaal niet bezig met iets als kinderen. Ik denk dat de vriendenkring die we uit zijn studentenleventje overgehouden hebben zelfs vreemd zou staan te kijken als wij het over kinderen zouden hebben. Mijn vriend is zelf ook pas een dik jaar afgestudeerd en aan het werk, dus....

de angst dat ie mij nog gaat verlaten voor iemand die hem wel eigen kinderen kan geven, is wel aanwezig, hoewel behoorlijk verminderd in de loop van de jaren.

quote:

Oh ja, nog een vraagje... in hoeverre stel je vrienden en familie op de hoogte en wanneer? En leg je aan mensen die je nu ontmoet de hele situatie uit, of zeg je alleen dat je bewust kinderloos blijft (of zoiets)?

Ik heb heel lang inderdaad gedaan alsof ik bewust kinderloos was, niet zoveel op had met kinderen, mijn werk ("carriere") niet op wilde geven en liever luxe wilde leven en reizen dan kinderen krijgen.
Op een gegeven moment heb ik besloten dat niet meer te doen, omdat dat niet is wie ik ben. Het onderwerp 'kinderen krijgen' komt nogal eens aan bod, omdat men inderdaad opmerkt dat we wel op mogen schieten, want ook al is mijn vriend nog jong, ik ben dat niet meer, dus....Tegenwoordig zeg ik gewoonweg dat ik geen kinderen kan krijgen. Mensen reageren daar vaak wel in eerste instantie vreemd op (dat je daar zo open over bent), maar dan leg ik uit dat ik liever heb dat ze dat weten, dan dat ze denken dat ik geen kinderen wil, omdat dat een vertekend eeld geeft van mijn persoontje.

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 16:36 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Wij ook...

Ik had zelfs al bijna mezelf overtuigd van het feit dat ik geen kinderen wilde toen mijn schoonzus zwanger bleek te zijn. En toen was er geen ontkennen meer aan.

Je kunt jezelf er bijna van overtuigen, tot....iemand zwanger is, je een baby in je armen houdt, je bij H&M de schattigste en stoerste kleine kleertjes ziet, een ontroerend stukje op tv, je foto's ziet van je lief toen hij een klein manneke was

Toch sta ik nog steeds achter mijn beslissing, ook al klink ik zo niet nu...heel dubbel

Ondanks dat mijn verhaal heel anders is dan dat van jullie Spindizzy en miss-sly heb ik toch het gevoel dat het hier "past". Ik moet het even kwijt.

Ik heb ook eigenlijk altijd gedacht dat ik geen kinderen zou krijgen en had me er al min of meer bij neergelegd. Ik verkondigde altijd tegen mensen dat ik blij was dat ik geen keuze hoefde te maken of ik kinderen wilde of niet omdat ik geen relatie had en zonder man geen kindjes wilde. En ik meende het ook nog. Ook toen ik 4 jaar geleden op mijn 35e wel een relatie kreeg speelde het eigenlijk niet. Totdat mijn tante eens tegen mij zei dat ik wel kinderloos zou blijven. Dat kon ik toch niet goed verkroppen, het kon toch nog best... 1,5 jaar geleden toen onze relatie stabiel was en in rustig vaarwater terecht kwam zijn we met de pil gestopt onder het motto "we zien wel of het spontaan komt maar we gaan niet dokteren". En bijna een jaar lang hebben we die instelling ook echt gehad. Alles heel relaxed, geen overtijdstress, niks. Totdat.... ik begin dit jaar zwanger raakte. Sindsdien is er een hormonenbom ontploft ....enfin de rest van het verhaal is bekend, drie miskramen volgden, veel verdriet en een kinderwens die als maar groeit...

Geen conclusie, geen moraal, gewoon mijn verhaal.

Merisse, mag ik misschien een brutale vraag stellen? Hoever ben je bereid te gaan en hoever kun je gaan? Wil je bijvoorbeeld de medische mallemolen in en kan dat nog? Heb je daar al over nagedacht? Dikke kus

miss_d, ben bang dat ze helaas weinig kunnen in het geval van meervoudige miskramen. Alleen wat (bloed)onderzoeken naar de oorzaken. In 85% van de gevallen vinden ze geen oorzaak en kunnen ze dus niks doen. Vinden ze wel een oorzaak kunnen ze ook nog eens meestal niks doen. Het is voor ons dus hopen dat ze een behandelbare oorzaak vinden maar die kans is erg klein. Maar ik ga wel bij een gyn om die bloedonderzoeken vragen. Inwendige echo heb ik al gehad en alles was OK.

Wat jij bedoelt met MMM zijn zaken als IUI, IVF, ICSI inclusief hormonen spuiten en eitjes vergaren denk ik. Maar die zijn bedoeld voor vrouwen die niet of moeilijk zwanger raken door diverse oorzaken en dat is bij mij/ons niet het geval. Die keuze hoeven we dus niet te maken.