F&S Films & Series
Flitsende films en spannende series, bespreek het hier met elkaar!
* Les Carabiniers (1963)
Ulysses en Michelangelo worden opgeroepen om het leger te dienen. Op de vraag wat ze dan allemaal mogen doen wordt geantwoord: plunderen, moorden, verkrachten, alles wat je maar wilt. Enthousiast trekken de beide heren ten strijde.
Godard's vijfde feature-film, na À Bout de souffle, Une femme est une femme, Vivre sa vie: Film en douze tableaux en Le petit soldat, is de eerste film waarin zijn politieke mening in naar voren komt. Nog niet zo uitgesproken als in z'n latere films, maar in deze anti-oorlogsatire is hij zeker al merkbaar. Het levert echter niet een ijzersterke film op. Godard was schijnbaar niet bijster geïnspireerd bij het maken van deze film, want de elementen waar hij het meest mee speelt zijn herhaling en opsommingen en dat zijn nou niet bepaald geschikte stijlelementen voor film.
Wanneer de film een serie opsommingen wordt van monumenten, vervoermiddelen, dieren, industriële producten, monumenten, vrouwen en vrouwennamen levert dat soms een glimlach op, maar het is vooral oninteressant. Wel hilarisch is de scene waarin één van de hoofdpersonen voor het eerst van z'n leven naar de bioscoop gaat; een scene waarin een leuke verwijzing zit naar het eerste filmpje van de gebroeders Lumière. De film is eigenlijk een aaneenschakelijk van scenes waarin de onwerkelijkheden van de oorlog aan het daglicht gesteld worden, gescheiden door de briefkaarten die de broers aan hun vriendinnen sturen. Eén van de mindere films van Godard. De scene in de bioscoop is wel hilarisch en bevat dus die leuke verwijzing naar Lumière.
IMDb
****-review van Roger Ebert uit 1968
Ulysses en Michelangelo worden opgeroepen om het leger te dienen. Op de vraag wat ze dan allemaal mogen doen wordt geantwoord: plunderen, moorden, verkrachten, alles wat je maar wilt. Enthousiast trekken de beide heren ten strijde.
Godard's vijfde feature-film, na À Bout de souffle, Une femme est une femme, Vivre sa vie: Film en douze tableaux en Le petit soldat, is de eerste film waarin zijn politieke mening in naar voren komt. Nog niet zo uitgesproken als in z'n latere films, maar in deze anti-oorlogsatire is hij zeker al merkbaar. Het levert echter niet een ijzersterke film op. Godard was schijnbaar niet bijster geïnspireerd bij het maken van deze film, want de elementen waar hij het meest mee speelt zijn herhaling en opsommingen en dat zijn nou niet bepaald geschikte stijlelementen voor film.
Wanneer de film een serie opsommingen wordt van monumenten, vervoermiddelen, dieren, industriële producten, monumenten, vrouwen en vrouwennamen levert dat soms een glimlach op, maar het is vooral oninteressant. Wel hilarisch is de scene waarin één van de hoofdpersonen voor het eerst van z'n leven naar de bioscoop gaat; een scene waarin een leuke verwijzing zit naar het eerste filmpje van de gebroeders Lumière. De film is eigenlijk een aaneenschakelijk van scenes waarin de onwerkelijkheden van de oorlog aan het daglicht gesteld worden, gescheiden door de briefkaarten die de broers aan hun vriendinnen sturen. Eén van de mindere films van Godard. De scene in de bioscoop is wel hilarisch en bevat dus die leuke verwijzing naar Lumière.
IMDb
****-review van Roger Ebert uit 1968
* Week End (1967)
Een getrouwd stel wil in het weekend een uitstapje maken naar het platteland, maar door de vele tegenslagen, variërend van eindeloze files tot revoluties, vinden ze weinig rust.
In het begin waren films van Godard vooral het schoppen tegen filmwetten en -tradities. Zo was Alphaville zijn antwoord op de science fiction film, Les carabiniers op de oorlogsfilm en Une femme est une femme op de musical. In zijn latere werk is het steeds vaker de maatschappij wat er aan moet geloven en dat bereikt hier z'n hoogtepunt. De film is geconstrueert als een roadmovie en de protagonisten komen tijdens deze tocht een grote lading bijzondere mensen tegen, elk een groep uit de samenleving symbolerend. De bourgeoisie, de hippies, de Westerse cultuur, het communisme; geen enkele groepering is veilig voor de losgeslagen Godard.
Het resultaat is een film waarin je alles kunt verwachten en waar die verwachtingen ook ingelost worden. Tien minuten lange panning-shots van een verkeersopstopping, prekende allochtonen, brandende auto's met hevig bebloede lijken, kannibalen, sexuele fantasiën, vuurgevechten; alles zit er in. Dat maakt van de film een erg onvoorspelbare, vaak hilarische, maar soms ook haast ondoorkomelijke film die een bijzondere ervaring is. Godard draaft soms door in z'n politieke preken en zijn politieke boodschap komt dan ook beter over wanneer hij de problemen met humor benadert. Niemand lijkt zich bijvoorbeeld druk te maken om de lijken en het eerste waar de upperclass trut zich druk om maakt wanneer ze in een crash terecht komen is haar dure tas.
Tijdens de openingsscene, waarin een vrouw heel rustig aan haar man verteld over haar menage-a-trois met een ander koppel, speelt Godard met de muziek en probeert overduidelijk door middel van deze muziek een valse spanning te creëren die totaal niet op z'n plaats is. De filmverwijzingen ontbreken uiteraard ook niet. Eén van de duidelijk is naar Buñuel's El ángel exterminador, evenals deze film een film die surrealistisch van aard is. Godard weet ook weer leuk gebruik van kleur te maken. Opvallend daarbij is dat de kleuren van de Franse vlag diverse keren terugkeren (bijvoorbeeld doordat in de file een aantal keer een blauwe, witte en rode auto achter elkaar staan). Dit was z'n 15e film in een periode van zeven jaar en het duurde jaren voordat hij nog een film zou maken hierna. De film eindigt dan ook met het statement: "Het einde van de cinema".
#168 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"I am here to inform these Modern Times of the Grammatical Era's end and the beginning of Flamboyance, especially in cinema"
[ Bericht 0% gewijzigd door Gorro op 10-04-2005 23:40:47 ]
Een getrouwd stel wil in het weekend een uitstapje maken naar het platteland, maar door de vele tegenslagen, variërend van eindeloze files tot revoluties, vinden ze weinig rust.
In het begin waren films van Godard vooral het schoppen tegen filmwetten en -tradities. Zo was Alphaville zijn antwoord op de science fiction film, Les carabiniers op de oorlogsfilm en Une femme est une femme op de musical. In zijn latere werk is het steeds vaker de maatschappij wat er aan moet geloven en dat bereikt hier z'n hoogtepunt. De film is geconstrueert als een roadmovie en de protagonisten komen tijdens deze tocht een grote lading bijzondere mensen tegen, elk een groep uit de samenleving symbolerend. De bourgeoisie, de hippies, de Westerse cultuur, het communisme; geen enkele groepering is veilig voor de losgeslagen Godard.
Het resultaat is een film waarin je alles kunt verwachten en waar die verwachtingen ook ingelost worden. Tien minuten lange panning-shots van een verkeersopstopping, prekende allochtonen, brandende auto's met hevig bebloede lijken, kannibalen, sexuele fantasiën, vuurgevechten; alles zit er in. Dat maakt van de film een erg onvoorspelbare, vaak hilarische, maar soms ook haast ondoorkomelijke film die een bijzondere ervaring is. Godard draaft soms door in z'n politieke preken en zijn politieke boodschap komt dan ook beter over wanneer hij de problemen met humor benadert. Niemand lijkt zich bijvoorbeeld druk te maken om de lijken en het eerste waar de upperclass trut zich druk om maakt wanneer ze in een crash terecht komen is haar dure tas.
Tijdens de openingsscene, waarin een vrouw heel rustig aan haar man verteld over haar menage-a-trois met een ander koppel, speelt Godard met de muziek en probeert overduidelijk door middel van deze muziek een valse spanning te creëren die totaal niet op z'n plaats is. De filmverwijzingen ontbreken uiteraard ook niet. Eén van de duidelijk is naar Buñuel's El ángel exterminador, evenals deze film een film die surrealistisch van aard is. Godard weet ook weer leuk gebruik van kleur te maken. Opvallend daarbij is dat de kleuren van de Franse vlag diverse keren terugkeren (bijvoorbeeld doordat in de file een aantal keer een blauwe, witte en rode auto achter elkaar staan). Dit was z'n 15e film in een periode van zeven jaar en het duurde jaren voordat hij nog een film zou maken hierna. De film eindigt dan ook met het statement: "Het einde van de cinema".
#168 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"I am here to inform these Modern Times of the Grammatical Era's end and the beginning of Flamboyance, especially in cinema"
[ Bericht 0% gewijzigd door Gorro op 10-04-2005 23:40:47 ]
Volgens mij mist er iets aan het eind van deze zin.quote:Op zondag 10 april 2005 22:48 schreef Gorro het volgende:
Zo was Alphaville zijn antwoord op de science fiction film, Les carabiniers op de oorlogsfilm en Une femme est une femme.
Verder weer een mooie post! Heb alleen nog À bout de souffle gezien en moet dat nodig aanvullen, maar ik moet nog zoveel zien...
Sheridana +1
Zo, dat vind ik best knap van "men"quote:Op vrijdag 7 mei 2004 00:41 schreef Gorro het volgende:
Men was totaal voorbereid op deze revolutionaire film, die als een donderslag bij heldere hemel kwam.
Zojuist Pierrot le Fou gezien. Heerlijke film; ik denk tot nu toe mijn favoriete Godard (4 gezien). Veel hilarische scènes (met name die man die Ferdinand nog kent van vroeger ) en schitterende muziek en cinematografie. De invloed op moderne Franse regisseurs als Jeunet en Klapitsch is in deze film ook goed te merken.
) en schitterende muziek en cinematografie. De invloed op moderne Franse regisseurs als Jeunet en Klapitsch is in deze film ook goed te merken.
Sheridana +1
* 2 ou 3 choses que je sais d'elle (1967)
Terwijl de oorlog in Vietnam in volle gang is en de dreiging van een atoomoorlog tussen de Verenigde Staten en Rusland toeneemt, leiden de inwoners van Parijs een steeds emotielozer leven. Gezinnen met een beperkter inkomen worden bespot door de maatschappij, en prostitutie wordt een steeds meer geaccepteerde vorm van geld verdienen. Voor de problemen in Frankrijk en de rest van de wereld lijkt niemand oog te hebben.
De film werd tegelijk opgenomen met Made in U.S.A.. De één schoot hij 's ochtends en de andere in de middag. Waarom? Gewoon om te kijken of hij het kon. Een weddenschap met zichzelf.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat het een soort remake zou worden van The Big Sleep, waarin de detective van Humphrey Bogart vervangen werd door de vrouwelijke prostituée Marina Vlady. Aan het eindresultaat is dit totaal niet af te zien. Voor het eerst in z'n carrière heeft een film totaal geen plot en de film kan dan ook als een keerpunt in z'n oeuvre gezien worden. Het frivole is verdwenen en de boze, politiek bewuste maniak heeft de overhand genomen.
Zo nonchalant als de titel is, zo is ook z'n opstelling tegenover de filmwetten. Hij staat er zo los van dat dit misschien zelfs nauwelijks een film genoemd kan worden. Video-essay is de beste omschrijving. Dit maakt het kijken ervan niet makkelijker. De filosofische en politieke statements, op fluistertoon uitgesproken, komen in vrij hoog tempo achter elkaar, zonder dat ze overduidelijk verband hebben met elkaar. De film is zo fragmentarisch als de poster. Dit zorgt er ook voor dat lang niet alles even boeiend is. De koffie-scene is wel fantastisch. Hier toont hij een mooi stukje zelfreflectie, terwijl de koffie op treffende wijze de cosmos benadert.
#155 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"Language is the house man lives is"
Terwijl de oorlog in Vietnam in volle gang is en de dreiging van een atoomoorlog tussen de Verenigde Staten en Rusland toeneemt, leiden de inwoners van Parijs een steeds emotielozer leven. Gezinnen met een beperkter inkomen worden bespot door de maatschappij, en prostitutie wordt een steeds meer geaccepteerde vorm van geld verdienen. Voor de problemen in Frankrijk en de rest van de wereld lijkt niemand oog te hebben.
De film werd tegelijk opgenomen met Made in U.S.A.. De één schoot hij 's ochtends en de andere in de middag. Waarom? Gewoon om te kijken of hij het kon. Een weddenschap met zichzelf.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat het een soort remake zou worden van The Big Sleep, waarin de detective van Humphrey Bogart vervangen werd door de vrouwelijke prostituée Marina Vlady. Aan het eindresultaat is dit totaal niet af te zien. Voor het eerst in z'n carrière heeft een film totaal geen plot en de film kan dan ook als een keerpunt in z'n oeuvre gezien worden. Het frivole is verdwenen en de boze, politiek bewuste maniak heeft de overhand genomen.
Zo nonchalant als de titel is, zo is ook z'n opstelling tegenover de filmwetten. Hij staat er zo los van dat dit misschien zelfs nauwelijks een film genoemd kan worden. Video-essay is de beste omschrijving. Dit maakt het kijken ervan niet makkelijker. De filosofische en politieke statements, op fluistertoon uitgesproken, komen in vrij hoog tempo achter elkaar, zonder dat ze overduidelijk verband hebben met elkaar. De film is zo fragmentarisch als de poster. Dit zorgt er ook voor dat lang niet alles even boeiend is. De koffie-scene is wel fantastisch. Hier toont hij een mooi stukje zelfreflectie, terwijl de koffie op treffende wijze de cosmos benadert.
#155 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"Language is the house man lives is"
Ik heb ook films van Godard gezien. Gaaf hé. Ja, jullie mogen me aanraken.
Hier mijn reviewtjes van een tijdje terug:
Vivre sa vie: Film en douze tableaux (1962)
Mijn eerste Godard, maar daarnaast zou deze film vooral mijn herinnering ingaan als mijn eerste kennismaking met Anna Karina. Wat een prachtige vrouw is dat, en acteren dat ze kan. Verder was de film erg goed en realistisch. Al vond ik hem soms iets te afstandelijk.
cijfer: 8
À bout de souffle (1960)
Na het zien las ik op imdb dat deze film erg revolutionair was, dat Godard met deze film de filmwereld op zijn kop zette enz. Dat is film-historisch natuurlijk heel interessant, maar levert het hedendaags ook nog een leuke goede film op? Het antwoord (voor mij) is ja.
De manier van alles op locatie te filmen met een simpele handheld camara geeft een ongelovelijk realistisch gevoel. Dit wordt ook nog eens versterkt door de realistische dialogen. En het duidelijk te horen geluid op de achtergrond, zoals de sirene die op een gegeven moment een conversatie verstoord. Hoewel het allemaal niet meer zo revolutionair is als in 1960, ken ik weinig films die hetzelde realistisch gevoel bezitten. Deze stijl die Godard lijkt te typeren vond ik ook al erg aantrekkelijk in Vivre sa Vie. En ik wil dus best wel wat meer van Godard zien. Dus snel op naar Une femme est une femme.
Maar naast Godard moet ik natuurlijk ook even Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg noemen, waarvan de eerste erg goed is als de derde-rangs Humphrey Bogart-wannabe autodief en de laatste ook goed was in haar rol als vertederend meisje wat je eigenlijk toch niet mag.
cijfer: 8.5
Hier mijn reviewtjes van een tijdje terug:
Vivre sa vie: Film en douze tableaux (1962)
Mijn eerste Godard, maar daarnaast zou deze film vooral mijn herinnering ingaan als mijn eerste kennismaking met Anna Karina. Wat een prachtige vrouw is dat, en acteren dat ze kan. Verder was de film erg goed en realistisch. Al vond ik hem soms iets te afstandelijk.
cijfer: 8
À bout de souffle (1960)
Na het zien las ik op imdb dat deze film erg revolutionair was, dat Godard met deze film de filmwereld op zijn kop zette enz. Dat is film-historisch natuurlijk heel interessant, maar levert het hedendaags ook nog een leuke goede film op? Het antwoord (voor mij) is ja.
De manier van alles op locatie te filmen met een simpele handheld camara geeft een ongelovelijk realistisch gevoel. Dit wordt ook nog eens versterkt door de realistische dialogen. En het duidelijk te horen geluid op de achtergrond, zoals de sirene die op een gegeven moment een conversatie verstoord. Hoewel het allemaal niet meer zo revolutionair is als in 1960, ken ik weinig films die hetzelde realistisch gevoel bezitten. Deze stijl die Godard lijkt te typeren vond ik ook al erg aantrekkelijk in Vivre sa Vie. En ik wil dus best wel wat meer van Godard zien. Dus snel op naar Une femme est une femme.
Maar naast Godard moet ik natuurlijk ook even Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg noemen, waarvan de eerste erg goed is als de derde-rangs Humphrey Bogart-wannabe autodief en de laatste ook goed was in haar rol als vertederend meisje wat je eigenlijk toch niet mag.
cijfer: 8.5
Even schaamteloos geknipt en geplakt van een ander forum:
Four Short Films
Realisatie: Jean-Luc Godard & Anne-Marie Miéville
Label: ECM Cinema
De L’origine du XXIe Siècle (Godard, 2000). Een werkelijk verbluffend begin: we zien het zwaar bewerkte digitale video wat we ook al in ‘Eloge de L’amour’ zagen; een man bespeelt op straat een viool, mensen lopen langs, een fietser schiet voorbij. Op de soundtrack horen we een prachtige aria. En dan volledige stilte. Een bus vol vluchtelingen rijdt langs in het donker. Kippenvel komt opzetten, want je beseft dat je weer in de wondere wereld van Jean-Luc Godard terecht gekomen bent. Een verhaal heeft Godard natuurlijk al lang niet meer nodig en deze vier korte essayfilms zijn ook in de trant van wat zijn magnum opus schijnt te zijn ‘Histoire du Cinema’ (nog steeds niet verkrijgbaar op DVD): een amalgaam van filmbeelden, geschreven woord, poëzie, beeldhouwkunst, schilderingen, filosofie en muziek. Herkenbare clips uit Kubrick’s ‘The Shining’,’Buñuel’s ‘Los Olvidados’ en Bergman’s ‘The Silence’ worden afgewisseld met clips uit films die je niet kent, een stukje uit een pornofilm waarin een man een vrouw volledig onderpist wordt afgewisseld met beklemmende documentaire beelden en nieuw zelf geschoten materiaal wordt afgewisseld met materiaal waarvan de herkomst niet eens meer te herleiden valt. Godard haalt zijn quotes overal vandaan, want Godard kent de hele kunstwereld op zijn duimpje. Het is een overzicht van de complete filmgeschiedenis, maar toch ook weer helemaal niet. Godard is in staat om het befaamde eindshot van Jean Seberg uit zijn eigen ‘A Bout de Souffle’ erin te verwerken, want Godard is zelf natuurlijk een enorm belangrijke bouwsteen van de cinema. Hij geeft commentaar op de cinema die hij zelf mede geschapen heeft. Godard is cinema en maakt cinema. Hij recyclet cinema en maakt daarmee en passant nieuwe cinema. Dit is film in zijn meest pure en tegelijkertijd meest uitgedijde vorm. Peter Greenaway klaagde ooit dat hij vond dat de meeste filmmakers hun films maakten met een oog dicht en twee handen achter hun rug gebonden, waarmee hij bedoelde dat maar weinig filmmakers alle mogelijkheden die film biedt ook daadwerkelijk gebruikten. Godard maakt van de cinema een gesamtkunstwerk waar Wagner trots op zou zijn. Film als het ultieme hypermedium, waarin Godard de relatie tussen kunst, vrijheid, de maatschappij, herinnering, geweld en passie onderzoekt.
The Old Place (Godard & Miéville, 1998). Dit is het langste werk op de DVD met 46 minuten en werd gemaakt in opdracht van het Museum of Modern Art. Godard en zijn vaste samenwerkster Anne-Marie Miéville praten op de soundtrack over kunst in zijn algemeenheid en de relatie tussen verschillende kunsten, uiteraard onder een overweldigende en hallucinerende beeldenstroom en begeleid door zeer uiteenlopende muziek.
Liberté et Patrie (Godard en Miéville, 2002). Zoals de titel al aangeeft zijn vooral vrijheid en vaderland hier belangrijke thema’s, maar de film kon me minder boeien dan de twee voorgaande, maar die waren dan ook van een superieur niveau.
Je Vous Salue, Sarajevo (Godard, 1993). De titel is een duidelijke verwijzing naar Godard’s ‘Je Vous Salue, Mary’, maar verder is dit een compleet andere film. Slechts twee minuten lang, maar in die twee minuten weet Godard een angstig sterk portret te schetsen van de oorlog in Sarajevo. Zoals met alle andere films wil Godard ons vooral met ons neus op de feiten drukken en zorgen dat we belangrijke dingen niet vergeten. Kan en mag kunst nog wel bestaan in een wereld waarin zoveel oorlog en ellende heerst?
Deze DVD representeert een zeer belangrijke en artistiek zeer interessante fase uit het oeuvre van misschien wel de meest belangrijke filmmaker sinds WOII. Het is dus zeer mooi dat deze films nu eindelijk op DVD verschenen zijn, ook al doet het je tegelijkertijd je haren uit je hoofd rukken dat er zoveel sleutelwerken van zo’n belangrijk figuur nog steeds nergens op DVD verschenen zijn. Deze DVD is in ieder geval weer een stap in de goede richting.
Four Short Films
Realisatie: Jean-Luc Godard & Anne-Marie Miéville
Label: ECM Cinema
De L’origine du XXIe Siècle (Godard, 2000). Een werkelijk verbluffend begin: we zien het zwaar bewerkte digitale video wat we ook al in ‘Eloge de L’amour’ zagen; een man bespeelt op straat een viool, mensen lopen langs, een fietser schiet voorbij. Op de soundtrack horen we een prachtige aria. En dan volledige stilte. Een bus vol vluchtelingen rijdt langs in het donker. Kippenvel komt opzetten, want je beseft dat je weer in de wondere wereld van Jean-Luc Godard terecht gekomen bent. Een verhaal heeft Godard natuurlijk al lang niet meer nodig en deze vier korte essayfilms zijn ook in de trant van wat zijn magnum opus schijnt te zijn ‘Histoire du Cinema’ (nog steeds niet verkrijgbaar op DVD): een amalgaam van filmbeelden, geschreven woord, poëzie, beeldhouwkunst, schilderingen, filosofie en muziek. Herkenbare clips uit Kubrick’s ‘The Shining’,’Buñuel’s ‘Los Olvidados’ en Bergman’s ‘The Silence’ worden afgewisseld met clips uit films die je niet kent, een stukje uit een pornofilm waarin een man een vrouw volledig onderpist wordt afgewisseld met beklemmende documentaire beelden en nieuw zelf geschoten materiaal wordt afgewisseld met materiaal waarvan de herkomst niet eens meer te herleiden valt. Godard haalt zijn quotes overal vandaan, want Godard kent de hele kunstwereld op zijn duimpje. Het is een overzicht van de complete filmgeschiedenis, maar toch ook weer helemaal niet. Godard is in staat om het befaamde eindshot van Jean Seberg uit zijn eigen ‘A Bout de Souffle’ erin te verwerken, want Godard is zelf natuurlijk een enorm belangrijke bouwsteen van de cinema. Hij geeft commentaar op de cinema die hij zelf mede geschapen heeft. Godard is cinema en maakt cinema. Hij recyclet cinema en maakt daarmee en passant nieuwe cinema. Dit is film in zijn meest pure en tegelijkertijd meest uitgedijde vorm. Peter Greenaway klaagde ooit dat hij vond dat de meeste filmmakers hun films maakten met een oog dicht en twee handen achter hun rug gebonden, waarmee hij bedoelde dat maar weinig filmmakers alle mogelijkheden die film biedt ook daadwerkelijk gebruikten. Godard maakt van de cinema een gesamtkunstwerk waar Wagner trots op zou zijn. Film als het ultieme hypermedium, waarin Godard de relatie tussen kunst, vrijheid, de maatschappij, herinnering, geweld en passie onderzoekt.
The Old Place (Godard & Miéville, 1998). Dit is het langste werk op de DVD met 46 minuten en werd gemaakt in opdracht van het Museum of Modern Art. Godard en zijn vaste samenwerkster Anne-Marie Miéville praten op de soundtrack over kunst in zijn algemeenheid en de relatie tussen verschillende kunsten, uiteraard onder een overweldigende en hallucinerende beeldenstroom en begeleid door zeer uiteenlopende muziek.
Liberté et Patrie (Godard en Miéville, 2002). Zoals de titel al aangeeft zijn vooral vrijheid en vaderland hier belangrijke thema’s, maar de film kon me minder boeien dan de twee voorgaande, maar die waren dan ook van een superieur niveau.
Je Vous Salue, Sarajevo (Godard, 1993). De titel is een duidelijke verwijzing naar Godard’s ‘Je Vous Salue, Mary’, maar verder is dit een compleet andere film. Slechts twee minuten lang, maar in die twee minuten weet Godard een angstig sterk portret te schetsen van de oorlog in Sarajevo. Zoals met alle andere films wil Godard ons vooral met ons neus op de feiten drukken en zorgen dat we belangrijke dingen niet vergeten. Kan en mag kunst nog wel bestaan in een wereld waarin zoveel oorlog en ellende heerst?
Deze DVD representeert een zeer belangrijke en artistiek zeer interessante fase uit het oeuvre van misschien wel de meest belangrijke filmmaker sinds WOII. Het is dus zeer mooi dat deze films nu eindelijk op DVD verschenen zijn, ook al doet het je tegelijkertijd je haren uit je hoofd rukken dat er zoveel sleutelwerken van zo’n belangrijk figuur nog steeds nergens op DVD verschenen zijn. Deze DVD is in ieder geval weer een stap in de goede richting.
Hey Maikel, jij hier?
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ach ja, het is een kleine wereldquote:Op donderdag 3 augustus 2006 10:19 schreef Timo20 het volgende:
Hey Maikel, jij hier?
Ik begin 'm ondertussen interessanter te vinden. Ik heb er nog 3 in de wachtrij staan (Vivre Sa Vie, Pierrot le Fou en Masculin, Feminin), die ga ik bij wijze van inhaalbeweging binnenkort maar eens checken. Vooral bij de eerste heb ik hoge verwachtingen.
Ik moet trouwens dringend mijn Franse films eens opfrissen, door mijn Japan/Korea fixatie zijn er een hoop films van Truffaut, Bresson, Melville en Sautet blijven liggen, wel een stuk of 10 denk ik .
Ik moet trouwens dringend mijn Franse films eens opfrissen, door mijn Japan/Korea fixatie zijn er een hoop films van Truffaut, Bresson, Melville en Sautet blijven liggen, wel een stuk of 10 denk ik .
.
The average burglar breaks in and leaves clues everywhere. But not me. I'm completely clueless.
Hoera! Godard's controversiele film 'Hail Mary' (AKA Je Vous Salue, Mary) wordt 3 oktober door New Yorker op DVD uitgebracht. Nu is New Yorker geen Criterion uiteraard, maar meestal zijn hun releases wel adequaat. Als extra staat de film The Book of Mary van vaste Godard medewerker Anne-Marie Mieville gepland.
Mijn dag kan niet meer stuk
Mijn dag kan niet meer stuk
en wordt ie ook bij de "normale" webshops verkrijgbaar?quote:Op dinsdag 8 augustus 2006 19:54 schreef Maikel_1981 het volgende:
Hoera! Godard's controversiele film 'Hail Mary' (AKA Je Vous Salue, Mary) wordt 3 oktober door New Yorker op DVD uitgebracht. Nu is New Yorker geen Criterion uiteraard, maar meestal zijn hun releases wel adequaat. Als extra staat de film The Book of Mary van vaste Godard medewerker Anne-Marie Mieville gepland.
Mijn dag kan niet meer stuk
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Dat lijkt me wel ja, alle andere New Yorker DVD's zijn gewoon bij alle reguliere etailers verkrijgbaar. Wat dacht je, Maikel komt met een release, dus die zal je dan wel weer alleen bij enkele wazige speciaalshopjes kunnen kopen?quote:Op woensdag 9 augustus 2006 11:01 schreef Timo20 het volgende:
[..]
en wordt ie ook bij de "normale" webshops verkrijgbaar?
zoiets jaquote:Op woensdag 9 augustus 2006 17:24 schreef Maikel_1981 het volgende:
[..]
Dat lijkt me wel ja, alle andere New Yorker DVD's zijn gewoon bij alle reguliere etailers verkrijgbaar. Wat dacht je, Maikel komt met een release, dus die zal je dan wel weer alleen bij enkele wazige speciaalshopjes kunnen kopen?
zoiets ja je weet `t nooit met jou
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
ik weet niet veel van Godard, alleen dat jim morrison zer geinspireerd was door zijn werk
jah de grote Jim morrison van The Doors
jah de grote Jim morrison van The Doors
* Masculin, féminin: 15 faits précis (1966)
Paul heeft net de militaire dienst verlaten en krijgt een baan als enquêteur. Zo ontmoet hij Madeleine. Ze is een oppervlakkige popzangeres. Terwijl zij aan haar carrière werkt, raakt hij steeds meer geïsoleerd van de maatschappij.
Naar het schijnt is dit de laatste film van Godard waar zijn acteurs nog echte personages spelen in plaats van puur als doorgeefluiken voor z'n ideeën. Een aantal mensen spelen in de film ook min of meer zichzelf. Chantal Goya was bijvoorbeeld in het echt ook een yé-yé zangeresje. Ook het meisje wat door een magazine uitgekozen is en wat ondervraagt wordt door Paul speelt zichzelf. Het schijnt zelfs dat dit ook een echte ondervraging was waarin zij vooraf geen aanwijzingen of tekst verschaft was. Dat levert een boeiend gesprek op.
De film kan dan ook vooral gezien worden als een beeld van de Parijse jeugd in de jaren '60. Een deel van de jeugd is alleen bezig met zichzelf en de popcultuur, in deze film de meisjes, terwijl de jongens vooral bezig zijn met de politiek en de wereld. In de film komen de twee stijlen van Godard samen. Aan de ene kant heb je de vrolijke speelse kant van de regisseur, waardoor de film allerlei kleine experimentjes bevat en nutteloze maar wel erg vermakelijke mini-sub-plotjes. Aan de andere kant heb je de politieke kant van Godard en in tegenstelling tot latere films weet hij deze kant goed in de film te integreren. Dat maakt deze film misschien wel hét ultieme voorbeeld van een Godard film. Let trouwens ook op de cameo van Brigitte Bardot, één van die aardige subplotjes.
#222 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
Criterion Collection DVD
"This film could be called The Children of Marx and Coca-Cola."
Paul heeft net de militaire dienst verlaten en krijgt een baan als enquêteur. Zo ontmoet hij Madeleine. Ze is een oppervlakkige popzangeres. Terwijl zij aan haar carrière werkt, raakt hij steeds meer geïsoleerd van de maatschappij.
Naar het schijnt is dit de laatste film van Godard waar zijn acteurs nog echte personages spelen in plaats van puur als doorgeefluiken voor z'n ideeën. Een aantal mensen spelen in de film ook min of meer zichzelf. Chantal Goya was bijvoorbeeld in het echt ook een yé-yé zangeresje. Ook het meisje wat door een magazine uitgekozen is en wat ondervraagt wordt door Paul speelt zichzelf. Het schijnt zelfs dat dit ook een echte ondervraging was waarin zij vooraf geen aanwijzingen of tekst verschaft was. Dat levert een boeiend gesprek op.
De film kan dan ook vooral gezien worden als een beeld van de Parijse jeugd in de jaren '60. Een deel van de jeugd is alleen bezig met zichzelf en de popcultuur, in deze film de meisjes, terwijl de jongens vooral bezig zijn met de politiek en de wereld. In de film komen de twee stijlen van Godard samen. Aan de ene kant heb je de vrolijke speelse kant van de regisseur, waardoor de film allerlei kleine experimentjes bevat en nutteloze maar wel erg vermakelijke mini-sub-plotjes. Aan de andere kant heb je de politieke kant van Godard en in tegenstelling tot latere films weet hij deze kant goed in de film te integreren. Dat maakt deze film misschien wel hét ultieme voorbeeld van een Godard film. Let trouwens ook op de cameo van Brigitte Bardot, één van die aardige subplotjes.
#222 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
Criterion Collection DVD
"This film could be called The Children of Marx and Coca-Cola."
Made In U.S.A.
De films van Godard zijn altijd een speciaal iets, een speciale ervaring. Zoals wel vaker bij z`n films vanaf de tweede helft van de jaren `60, weet je ook hier niet precies waar je naar zit te kijken totdat het is afgelopen. Vind ik het goed of vind ik het niets? Het is dan ook het beste om niet te veel op zoek te gaan naar het verhaal of het verhaal proberen te volgen maar het geheel gewoon over je heen te laten komen. Zo ook nu.
Op het eerste gezicht lijkt het een "gewone" thriller. Maar bij Godard is niets zoals het lijkt en dus ook hier niet. Al gauw wordt het genre verplaatst van thriller naar politieke film met een thriller-achtig omhulsel.
Wanneer je na een tijdje denkt het politieke gedeelte gehad te hebben en het thriller element weer terug komt, is dat slechts voor kort. Voordat je je aandacht weer bij het verhaal hebt (voor zover je dus van een verhaal kunt spreken), verlegt Godard weer de aandacht naar het politieke. Heel knap gedaan.
En of je het nu eens bent met de statements die worden gemaakt of niet, het zet je wel aan het denken en het houdt de aandacht vast.
Iets anders dat opvalt is de stijl van filmen, de camera voering. Nooit gaat de camera de diepte in of gaat ie achteruit. Hij gaat enkel links en rechts, wat een aparte stijl tot gevolg heeft. Het lijkt alsof je een beetje naar een bewegende strip zit te kijken. Het van Godard bekende gebruik van felle kleuren, vooral blauw en rood, helpt hier ook bij.
Verder is Anna Karina in de hoofdrol wederom fenomenaal en een genot om naar te kijken.
Made In U.S.A. mag dan wellicht niet Godard`s beste film zijn die ik tot nu toe van `m heb gezien, maar het is zeker wel een bijzondere en aparte film.
7,5/10
De films van Godard zijn altijd een speciaal iets, een speciale ervaring. Zoals wel vaker bij z`n films vanaf de tweede helft van de jaren `60, weet je ook hier niet precies waar je naar zit te kijken totdat het is afgelopen. Vind ik het goed of vind ik het niets? Het is dan ook het beste om niet te veel op zoek te gaan naar het verhaal of het verhaal proberen te volgen maar het geheel gewoon over je heen te laten komen. Zo ook nu.
Op het eerste gezicht lijkt het een "gewone" thriller. Maar bij Godard is niets zoals het lijkt en dus ook hier niet. Al gauw wordt het genre verplaatst van thriller naar politieke film met een thriller-achtig omhulsel.
Wanneer je na een tijdje denkt het politieke gedeelte gehad te hebben en het thriller element weer terug komt, is dat slechts voor kort. Voordat je je aandacht weer bij het verhaal hebt (voor zover je dus van een verhaal kunt spreken), verlegt Godard weer de aandacht naar het politieke. Heel knap gedaan.
En of je het nu eens bent met de statements die worden gemaakt of niet, het zet je wel aan het denken en het houdt de aandacht vast.
Iets anders dat opvalt is de stijl van filmen, de camera voering. Nooit gaat de camera de diepte in of gaat ie achteruit. Hij gaat enkel links en rechts, wat een aparte stijl tot gevolg heeft. Het lijkt alsof je een beetje naar een bewegende strip zit te kijken. Het van Godard bekende gebruik van felle kleuren, vooral blauw en rood, helpt hier ook bij.
Verder is Anna Karina in de hoofdrol wederom fenomenaal en een genot om naar te kijken.
Made In U.S.A. mag dan wellicht niet Godard`s beste film zijn die ik tot nu toe van `m heb gezien, maar het is zeker wel een bijzondere en aparte film.
7,5/10
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
2 ou 3 choses que je sais d'elle (Two Or Three Things I Know About Her)
Een hele aparte film van Godard. Eentje waarin de grens tussen fictie en documentaire steeds wordt opgezocht en meerdere malen overschreden. Precies zoals cinema volgens de oprichters van Cahiers Du Cinema hoorde te zijn.
De kijker wordt, ondanks de nodige afstand tussen de kijker en de film, direct bij het geheel betrokken door middel van de acteurs die regelmatig direct in de camera tegen de kijker praten.
Godard`s kijk op de almaar groeiende consumptiemaatschappij is het middelpunt van de film. En hij windt er geen doekjes om: ongeveer alle luxe producten die de mensen tegenwoordig willen kopen en waar dus geld voor nodig is, zijn niet nodig. Ze worden dan ook regelmatig absurdistisch neer gezet. Grappig om te zien maar zeker met een serieuze ondertoon.
De film heeft dus zeker een politieke toon en dat zal wellicht niet iedereen aanspreken. Maar ik vond het wederom een sterke film van de meester.
IMDB Cijfer: 7,0/10
Mijn Cijfer: 7,8/10
Een hele aparte film van Godard. Eentje waarin de grens tussen fictie en documentaire steeds wordt opgezocht en meerdere malen overschreden. Precies zoals cinema volgens de oprichters van Cahiers Du Cinema hoorde te zijn.
De kijker wordt, ondanks de nodige afstand tussen de kijker en de film, direct bij het geheel betrokken door middel van de acteurs die regelmatig direct in de camera tegen de kijker praten.
Godard`s kijk op de almaar groeiende consumptiemaatschappij is het middelpunt van de film. En hij windt er geen doekjes om: ongeveer alle luxe producten die de mensen tegenwoordig willen kopen en waar dus geld voor nodig is, zijn niet nodig. Ze worden dan ook regelmatig absurdistisch neer gezet. Grappig om te zien maar zeker met een serieuze ondertoon.
De film heeft dus zeker een politieke toon en dat zal wellicht niet iedereen aanspreken. Maar ik vond het wederom een sterke film van de meester.
IMDB Cijfer: 7,0/10
Mijn Cijfer: 7,8/10
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Zijn 260 minuten durende filmessay Histoire(s) du cinéma mag in dit topic niet ontbreken. Een non-lineaire documentaire over de geschiedenis (van de film) in de 20e eeuw. Het is een montage van oude filmbeelden, schilderijen, muziek, quotes en teksten van Godard zelf. We zien beelden voorbij komen van zijn eigen films, maar ook Rossellini, Lang, Ford, Hitchcock, Welles en Antonioni (de auteurs) komen aan bod. Het blijft niet beperkt tot de film, want ook de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog zijn in de verschillende episodes verwerkt. Op die manier legt Godard een relatie tussen gebeurtenissen in de 20e eeuw en de cinema en het essay werkt op die manier als een hommage en kritiek tegelijk.
Een associatief en bijna surreëel werk dat zeker wat aandacht nodig heeft en wellicht niet iedereen zal kunnen bekoren, maar op het einde zeer zeker de moeite waard is al is het alleen maar om het feit dat het een interessant perspectief geeft op de geschiedenis van de cinema.
Een associatief en bijna surreëel werk dat zeker wat aandacht nodig heeft en wellicht niet iedereen zal kunnen bekoren, maar op het einde zeer zeker de moeite waard is al is het alleen maar om het feit dat het een interessant perspectief geeft op de geschiedenis van de cinema.
ben zeker een fan van zijn films. Er is ook een mooie 11-dvd box uit met een paar essentiele titels, schappelijke prijs, aanrader.
Pierrot Le Fou
Om de release te vieren van één van de dvd`s waar ik dit jaar het meest naar uit kijk (de Masters Of Cinema versie van Une Femme Mariée) besloot ik om vandaag één van Godard`s andere meesterwerken nog eens te kijken: Pierrot le Fou.
Zoals bij Godard normaal is, gaat het ook hier niet echt (of in ieder geval niet alleen) om het verhaal zelf, over twee oud geliefden (Jean-Paul Belmondo en Anna Karina) die elkaar bij toeval weer tegenkomen en samen een roadtrip ondernemen, maar is dat slechts het begin. De film is een mix van van alles: een politiek statement, een aanklacht tegen de Westerse consumptie maatschappij, een afkeer van Hollywood en dus ook nog een gewoon verhaal over, zoals Godard ze zelf noemde, "the last romantic couple".
Voort gedreven door de prachtige cinematografie van legende Raoul Coutard, met een uitgebreid kleuren pallet en het gebruik van vele verschillende kleuren filters, is het een mix die zonder meer werkt. Mensen die gewoon een verhaaltje willen zien komen aan hun trekken, maar cinefielen die bekend zijn met Godard`s werk en standpunten krijgen veel meer dan dat.
Een absoluut meesterwerk waarin bij iedere kijkbeurt weer nieuwe dingen zijn te ontdekken.
Cinema met een hoofdletter C, een absolute must-see voor iedere filmliefhebber.
9,0/10
[ Bericht 0% gewijzigd door Timo20 op 20-04-2009 22:46:35 ]
Om de release te vieren van één van de dvd`s waar ik dit jaar het meest naar uit kijk (de Masters Of Cinema versie van Une Femme Mariée) besloot ik om vandaag één van Godard`s andere meesterwerken nog eens te kijken: Pierrot le Fou.
Zoals bij Godard normaal is, gaat het ook hier niet echt (of in ieder geval niet alleen) om het verhaal zelf, over twee oud geliefden (Jean-Paul Belmondo en Anna Karina) die elkaar bij toeval weer tegenkomen en samen een roadtrip ondernemen, maar is dat slechts het begin. De film is een mix van van alles: een politiek statement, een aanklacht tegen de Westerse consumptie maatschappij, een afkeer van Hollywood en dus ook nog een gewoon verhaal over, zoals Godard ze zelf noemde, "the last romantic couple".
Voort gedreven door de prachtige cinematografie van legende Raoul Coutard, met een uitgebreid kleuren pallet en het gebruik van vele verschillende kleuren filters, is het een mix die zonder meer werkt. Mensen die gewoon een verhaaltje willen zien komen aan hun trekken, maar cinefielen die bekend zijn met Godard`s werk en standpunten krijgen veel meer dan dat.
Een absoluut meesterwerk waarin bij iedere kijkbeurt weer nieuwe dingen zijn te ontdekken.
Cinema met een hoofdletter C, een absolute must-see voor iedere filmliefhebber.
9,0/10
[ Bericht 0% gewijzigd door Timo20 op 20-04-2009 22:46:35 ]
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
|
|
