F&S Films & Series
Flitsende films en spannende series, bespreek het hier met elkaar!
Als de plaatjes het niet doen, dan staat mijn pc uit
* Jean-Luc Godard
Over 2 weken gaat zijn nieuwste film Notre musique in premiere in Parijs. Prima aanleiding dus om een topic te openen over één van de grootste rebellen die de filmwereld rijk is.
Biografie
Jean-Luc Godard is geboren als zoon van een rijke Zwitserse familie in Parijs op 3 december 1930. Tijdens de oorlogsjaren leefde hij in het neutrale Zwitserland, maar kwam later terug om volkenkunde te gaan studeren in Parijs. Daar leerde hij Claude Chabrol, François Truffaut, Eric Rohmer en Jacques Rivette kennen. Zij deelden een passie voor de cinema en hadden hier een radicale kijk hierop. Dit resulteerde in de oprichting van een nu legendarisch filmmagazine wat nog steeds bestaat, Cahiers du Cinéma. Hierin publiceerden zij hun controversiële meningen over de hedendaagse film.
Zijn passie voor film zorgde niet alleen voor de oprichting van het magazine, het had ook een schaduwzijde. Om de shorts die ze toen maakten te betalen greep hij al snel naar diefstal, wat in een breuk met z'n ouders resulteerde. Dit duurde totdat hij een baan aangeboden kreeg om aan een Zwitserse dam te werken. Hij maakte van de mogelijkheid gebruik om een documentaire van de constructie van de dam te maken, welke het bedrijf kocht.
Nouvelle Vague
In tegenstelling tot veel andere critici bleef het niet bij radicale woorden van het vijftal in hun magazine; ze wilden maar al te graag laten zien hoe het ook anders kon. Chabrol was de eerste die met een film op de proppen kwam, namelijk Le beau Serge. Het was echter Truffaut's debuut Les quatre cents coups die als eerste stof deed op waaien. Laaiend enthousiaste kritieken van over de hele wereld vielen de film ten deel. Een jaar later was het de beurt aan "het enfant terrible van de Nouvelle Vague", die debuteerde met À bout de souffle. Men was totaal voorbereid op deze revolutionaire film, die als een donderslag bij heldere hemel kwam. Het zou Godard's enige hit aan de box-office zijn, maar daar ging het hem niet om. Hij wilde de wereld laten zien hoe het anders kon en dat deed hij.
Een treffende omschrijving zou "de Quentin Tarantino van de jaren '60" kunnen zijn. Godard is dan ook één van de inspiratiebronnen van Tarantino, die niet voor niets zijn productiemaatschappij naar één van Godard's films heeft genoemd (Bande à part). Net als Tarantino nu mixte hij genre's (vaak ook B-genre's) door elkaar tot een nieuw geheel. Godard was het hipste en coolste wat je in de theaters te zien kon krijgen. Maar Godard liet het niet daarbij, hij speelde ook met andere dingen van de film. Hij introduceerde de zogenaamde "jump-cuts", mini-sprongetjes in tijd midden in een scene, speelde met kleurgebruik en had andere filmische grapjes. Zo hadden regelmatig personages uit z'n films dezelfde achternamen als grote regisseurs (Alfred Lubitsch in Une femme est une femme, Marianne Renoir in Pierrot le fou). Maar de films van Godard zijn nog veel meer dan een verzameling trucjes en foefjes. Vaak zit er ook nog een flinke scheut maatschappijkritiek in en bieden de films ook op emotioneel vlak voldoening.
Tijdens het maken van z'n films had hij een paar "vaste" acteurs en actrices. Eén daarvan werd zijn vrouw en voor velen het icoon op het scherm voor de Nouvelle Vague, het lieftallige Deense model Anna Karina. Haar rollen waren vaak melancholiek, maar altijd straalde er ook een bepaalde joie de vivre door in haar performance.
Met deze groep, waar ook Jean-Paul Belmondo deel van uit maakte, maakte hij gedurende de periode 1960-1967 15 films, met als laatste Week End, die eindigde met het statement "END OF CINEMA / END OF WORLD". En toen, werd het op filmisch gebied, wat betreft het commerciële filmmaken, stil rondom Godard. Hij scheidde van Anna Karina en trouwde met Anne Wiazemsky, een huwelijk wat tot 1979 zou duren.
Hij ging underground, (politieke) documentaires maken en af en toe nog een "normale" film. Sommige waren succesvol, andere niet, weer andere waar alleen maar erg vreemd. Ze hadden één ding gemeen, bijna niemand zag ze. Af en toe schoot er een film tussenuit, zoals Passion of Nouvelle Vague die een iets groter publiek wisten te bereiken. Recent maakte hij sinds lange tijd een film die op het Cannes Film Festival in de smaak viel, Éloge de l'amour, waarin nog altijd de rebel in hem te herkennen is. Eén van de duidelijke boodschappen die de film uitdraagt is dat Steven Spielberg in zijn ogen niets goed kan doen.
Round-up
Wanneer je een film gaat kijken van Godard weet je nooit helemaal zeker wat je kunt verwachten, één ding weet je wel en dat is dat je waarschijnlijk iets te zien krijgt wat je nog niet eerder hebt gezien en dat is wat van Godard zo'n boeiende regisseur maakt. De één vindt het briljante cinema, de andere pseudo-intellectuele kitsch, maar dat zijn films saai zijn zul je niet snel horen.
Filmografie
1. À bout de souffle (Breathless) (1960)
2. Une femme est une femme (A Woman Is a Woman) (1961)
3. Vivre sa vie: Film en douze tableaux (My Life to Live) (1962)
4. Petit soldat, Le (The Little Soldier) (1963)
5. Carabiniers, Les (The Soldiers) (1963)
6. Mépris, Le (Contempt) (1963)
7. Bande à part (Band of Outsiders) (1964)
8. Une femme mariée: Suite de fragments d'un film tourné en 1964 (A Married Woman) (1964)
9. Alphaville, une étrange aventure de Lemmy Caution (Alphaville) (1965)
10. Pierrot le fou (Pierrot Goes Wild) (1965)
11. Masculin, féminin (1966)
12. Made in USA (1966)
13. 2 ou 3 choses que je sais d'elle (Two or Three Things I Know About Her) (1967)
14. Chinoise, La (1967)
15. Week End (1967)
16. Gai savoir, Le (The Joy of Knowledge) (1969)
17. Tout va bien (All's Well) (1972)
18. Numéro deux (Number Two) (1975)
19. Sauve qui peut (la vie) (Every Man for Himself) (1980)
20. Passion (1982)
21. Prénom Carmen (1983)
22. 'Je vous salue, Marie' (1985)
23. Détective (1985)
24. King Lear (1987)
25. Nouvelle vague (New Wave) (1990)
26. Allemagne 90 neuf zéro (Germany Year 90 Nine Zero) (1991)
27. For Ever Mozart (1996)
28. Éloge de l'amour (2001)
29. Notre musique (2004)
Deze filmografie bevat alleen de feature-length films die hij geregisseerd heeft. Hierbuiten heeft hij nog een flink aantal documentaires, shorts en co-regie producten afgelevert.
Hier volgen van vijf van zijn films beschrijvingen, tot nu toe de enige films die ik van hem heb gezien. Dat is niet helemaal waar, want ik heb Le Mepris ook ooit eens gezien, maar dat is te lang geleden om daar nu iets zinnigs over te kunnen zeggen.
"Up to now -- since shortly after the Bolshevik Revolution -- most movie makers have been assuming that they know how to make movies. Just like a bad writer doesn't ask himself if he's really capable of writing a novel -- he thinks he knows. If movie makers were building airplanes, there would be an accident every time one took off. But in the movies, these accidents are called Oscars."
[ Bericht 1% gewijzigd door Gorro op 07-05-2004 00:58:58 ]
* Jean-Luc Godard
Over 2 weken gaat zijn nieuwste film Notre musique in premiere in Parijs. Prima aanleiding dus om een topic te openen over één van de grootste rebellen die de filmwereld rijk is.
Biografie
Jean-Luc Godard is geboren als zoon van een rijke Zwitserse familie in Parijs op 3 december 1930. Tijdens de oorlogsjaren leefde hij in het neutrale Zwitserland, maar kwam later terug om volkenkunde te gaan studeren in Parijs. Daar leerde hij Claude Chabrol, François Truffaut, Eric Rohmer en Jacques Rivette kennen. Zij deelden een passie voor de cinema en hadden hier een radicale kijk hierop. Dit resulteerde in de oprichting van een nu legendarisch filmmagazine wat nog steeds bestaat, Cahiers du Cinéma. Hierin publiceerden zij hun controversiële meningen over de hedendaagse film.
Zijn passie voor film zorgde niet alleen voor de oprichting van het magazine, het had ook een schaduwzijde. Om de shorts die ze toen maakten te betalen greep hij al snel naar diefstal, wat in een breuk met z'n ouders resulteerde. Dit duurde totdat hij een baan aangeboden kreeg om aan een Zwitserse dam te werken. Hij maakte van de mogelijkheid gebruik om een documentaire van de constructie van de dam te maken, welke het bedrijf kocht.
Nouvelle Vague
In tegenstelling tot veel andere critici bleef het niet bij radicale woorden van het vijftal in hun magazine; ze wilden maar al te graag laten zien hoe het ook anders kon. Chabrol was de eerste die met een film op de proppen kwam, namelijk Le beau Serge. Het was echter Truffaut's debuut Les quatre cents coups die als eerste stof deed op waaien. Laaiend enthousiaste kritieken van over de hele wereld vielen de film ten deel. Een jaar later was het de beurt aan "het enfant terrible van de Nouvelle Vague", die debuteerde met À bout de souffle. Men was totaal voorbereid op deze revolutionaire film, die als een donderslag bij heldere hemel kwam. Het zou Godard's enige hit aan de box-office zijn, maar daar ging het hem niet om. Hij wilde de wereld laten zien hoe het anders kon en dat deed hij.
Een treffende omschrijving zou "de Quentin Tarantino van de jaren '60" kunnen zijn. Godard is dan ook één van de inspiratiebronnen van Tarantino, die niet voor niets zijn productiemaatschappij naar één van Godard's films heeft genoemd (Bande à part). Net als Tarantino nu mixte hij genre's (vaak ook B-genre's) door elkaar tot een nieuw geheel. Godard was het hipste en coolste wat je in de theaters te zien kon krijgen. Maar Godard liet het niet daarbij, hij speelde ook met andere dingen van de film. Hij introduceerde de zogenaamde "jump-cuts", mini-sprongetjes in tijd midden in een scene, speelde met kleurgebruik en had andere filmische grapjes. Zo hadden regelmatig personages uit z'n films dezelfde achternamen als grote regisseurs (Alfred Lubitsch in Une femme est une femme, Marianne Renoir in Pierrot le fou). Maar de films van Godard zijn nog veel meer dan een verzameling trucjes en foefjes. Vaak zit er ook nog een flinke scheut maatschappijkritiek in en bieden de films ook op emotioneel vlak voldoening.
Tijdens het maken van z'n films had hij een paar "vaste" acteurs en actrices. Eén daarvan werd zijn vrouw en voor velen het icoon op het scherm voor de Nouvelle Vague, het lieftallige Deense model Anna Karina. Haar rollen waren vaak melancholiek, maar altijd straalde er ook een bepaalde joie de vivre door in haar performance.
Met deze groep, waar ook Jean-Paul Belmondo deel van uit maakte, maakte hij gedurende de periode 1960-1967 15 films, met als laatste Week End, die eindigde met het statement "END OF CINEMA / END OF WORLD". En toen, werd het op filmisch gebied, wat betreft het commerciële filmmaken, stil rondom Godard. Hij scheidde van Anna Karina en trouwde met Anne Wiazemsky, een huwelijk wat tot 1979 zou duren.
Hij ging underground, (politieke) documentaires maken en af en toe nog een "normale" film. Sommige waren succesvol, andere niet, weer andere waar alleen maar erg vreemd. Ze hadden één ding gemeen, bijna niemand zag ze. Af en toe schoot er een film tussenuit, zoals Passion of Nouvelle Vague die een iets groter publiek wisten te bereiken. Recent maakte hij sinds lange tijd een film die op het Cannes Film Festival in de smaak viel, Éloge de l'amour, waarin nog altijd de rebel in hem te herkennen is. Eén van de duidelijke boodschappen die de film uitdraagt is dat Steven Spielberg in zijn ogen niets goed kan doen.
Round-up
Wanneer je een film gaat kijken van Godard weet je nooit helemaal zeker wat je kunt verwachten, één ding weet je wel en dat is dat je waarschijnlijk iets te zien krijgt wat je nog niet eerder hebt gezien en dat is wat van Godard zo'n boeiende regisseur maakt. De één vindt het briljante cinema, de andere pseudo-intellectuele kitsch, maar dat zijn films saai zijn zul je niet snel horen.
Filmografie
1. À bout de souffle (Breathless) (1960)
2. Une femme est une femme (A Woman Is a Woman) (1961)
3. Vivre sa vie: Film en douze tableaux (My Life to Live) (1962)
4. Petit soldat, Le (The Little Soldier) (1963)
5. Carabiniers, Les (The Soldiers) (1963)
6. Mépris, Le (Contempt) (1963)
7. Bande à part (Band of Outsiders) (1964)
8. Une femme mariée: Suite de fragments d'un film tourné en 1964 (A Married Woman) (1964)
9. Alphaville, une étrange aventure de Lemmy Caution (Alphaville) (1965)
10. Pierrot le fou (Pierrot Goes Wild) (1965)
11. Masculin, féminin (1966)
12. Made in USA (1966)
13. 2 ou 3 choses que je sais d'elle (Two or Three Things I Know About Her) (1967)
14. Chinoise, La (1967)
15. Week End (1967)
16. Gai savoir, Le (The Joy of Knowledge) (1969)
17. Tout va bien (All's Well) (1972)
18. Numéro deux (Number Two) (1975)
19. Sauve qui peut (la vie) (Every Man for Himself) (1980)
20. Passion (1982)
21. Prénom Carmen (1983)
22. 'Je vous salue, Marie' (1985)
23. Détective (1985)
24. King Lear (1987)
25. Nouvelle vague (New Wave) (1990)
26. Allemagne 90 neuf zéro (Germany Year 90 Nine Zero) (1991)
27. For Ever Mozart (1996)
28. Éloge de l'amour (2001)
29. Notre musique (2004)
Deze filmografie bevat alleen de feature-length films die hij geregisseerd heeft. Hierbuiten heeft hij nog een flink aantal documentaires, shorts en co-regie producten afgelevert.
Hier volgen van vijf van zijn films beschrijvingen, tot nu toe de enige films die ik van hem heb gezien. Dat is niet helemaal waar, want ik heb Le Mepris ook ooit eens gezien, maar dat is te lang geleden om daar nu iets zinnigs over te kunnen zeggen.
"Up to now -- since shortly after the Bolshevik Revolution -- most movie makers have been assuming that they know how to make movies. Just like a bad writer doesn't ask himself if he's really capable of writing a novel -- he thinks he knows. If movie makers were building airplanes, there would be an accident every time one took off. But in the movies, these accidents are called Oscars."
[ Bericht 1% gewijzigd door Gorro op 07-05-2004 00:58:58 ]
* À bout de souffle (Breathless) (1960)
Michel is een gangster. Zijn voorbeeld is Humphrey Bogart. Hij rijdt in een gestolen auto. Schiet een politieagent dood. Op de vlucht voor de politie. Komt aan in Parijs. Daar is zijn Amerikaanse vriendin Patricia. Samen ontvluchten ze de politie. Ze bedrijven de liefde. Ze stelen auto's voor geld. Ze willen naar Italië. Politie komt dichterbij...
Debuutfilm van Godard. Rolletje voor collega Jean-Pierre Melville. Ontvangst was sensationeel. Jonge regisseurs lieten de oude "wetten van de film" voor wat het was. Inspiratie voor Bonnie and Clyde, Badlands e.v.a.
Breathless. Uiterst matige remake met Richard Gere.
Nouvelle Vague. Meesterwerk. Tijdloos. Invloedrijk. Fris. Snel. "Jazzy". Vlot. Rap. "Slick". Jump cuts. Ironisch. Misdaad. Politie. Actie. Paris!. Jean-Paul Belmondo. . Cool. Stoer. Gangster. Jean Seberg. . "Adorable". Prachtig. Romantiek. Passie. Joie de vivre. Einde. Ademloos. "Breathless". À bout... de souffle...
Speelduur 87 minuten
BAFTA Awards 1962
Nominatie Best Foreign Actress (Jean Seberg)
#36 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"All you need to make a movie is a girl and a gun."
Michel is een gangster. Zijn voorbeeld is Humphrey Bogart. Hij rijdt in een gestolen auto. Schiet een politieagent dood. Op de vlucht voor de politie. Komt aan in Parijs. Daar is zijn Amerikaanse vriendin Patricia. Samen ontvluchten ze de politie. Ze bedrijven de liefde. Ze stelen auto's voor geld. Ze willen naar Italië. Politie komt dichterbij...
Debuutfilm van Godard. Rolletje voor collega Jean-Pierre Melville. Ontvangst was sensationeel. Jonge regisseurs lieten de oude "wetten van de film" voor wat het was. Inspiratie voor Bonnie and Clyde, Badlands e.v.a.
Breathless. Uiterst matige remake met Richard Gere.
Nouvelle Vague. Meesterwerk. Tijdloos. Invloedrijk. Fris. Snel. "Jazzy". Vlot. Rap. "Slick". Jump cuts. Ironisch. Misdaad. Politie. Actie. Paris!. Jean-Paul Belmondo. . Cool. Stoer. Gangster. Jean Seberg. . "Adorable". Prachtig. Romantiek. Passie. Joie de vivre. Einde. Ademloos. "Breathless". À bout... de souffle...
. Cool. Stoer. Gangster. 
. "Adorable". Prachtig. Romantiek. Passie. Joie de vivre. Einde. Ademloos. "Breathless". À bout... de souffle...
Speelduur 87 minuten
BAFTA Awards 1962
Nominatie Best Foreign Actress (Jean Seberg)
#36 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"All you need to make a movie is a girl and a gun."
* Une femme est une femme (A Woman Is a Woman) (1961)
Angela (Anna Karina ) is een striptease artiest. Ze wil graag een baby krijgen en begint op haar vriend Emile (Jean-Claude Brialy) in te praten. Hij wil hier niets van weten , dus verschuift Angela haar aandacht naar vriend Alfred Lubitsch (Jean-Paul Belmondo).
Deze "neorealist musical, that is, a contradiction of terms", zoals Jean-Luc Godard de film zelf ooit omschreef, is een ode aan de MGM-musicals en de "battle of the sexes"-comedies uit de jaren 30-50, met name die van Ernst Lubitsch . Tegelijkertijd is het ook kritiek op deze films. Veel van zijn films zijn namelijk verlengstukken van zijn werk als filmcriticus.
De hele film heeft een speels gevoel over zich . Het speelt met de wetten van de film, met kleuren en de karakters spelen met elkaar. Vooral de scene waarin Angela en Emile elkaar beledigen door boektitels te combineren is hilarisch . Anna Karina is lieftallig zoals altijd en Jean-Paul Belmondo doet waar hij goed in is en is de coolheid zelve .
Het is niet alleen een comedy, want zoals Emile ook zegt in de film: "I don't know whether this is a comedy or a tragedy . But I know it's a masterpiece! ". En hij heeft gelijk, want wanneer je de humor en de stijl van Godard wegdenkt, komt er een andere film naar boven. Eén waarin een gefrustreerde vrouw hopeloos op zoek is naar voldoening in haar leven. Deze dubbele laag maakt van deze film een meesterwerk van een genie.
Speelduur 84 minuten
Berlin Internation Film Festival 1961
Winnaar Best Actrice (Anna Karina)
Winnaar Special Prize
Nominatie Gouden Beer
#658 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
Upcoming Criterion Collection DVD
"I make film to make time pass."
Angela (Anna Karina ) is een striptease artiest. Ze wil graag een baby krijgen en begint op haar vriend Emile (Jean-Claude Brialy) in te praten. Hij wil hier niets van weten , dus verschuift Angela haar aandacht naar vriend Alfred Lubitsch (Jean-Paul Belmondo).
, dus verschuift Angela haar aandacht naar vriend Alfred Lubitsch (
Deze "neorealist musical, that is, a contradiction of terms", zoals Jean-Luc Godard de film zelf ooit omschreef, is een ode aan de MGM-musicals en de "battle of the sexes"-comedies uit de jaren 30-50, met name die van Ernst Lubitsch . Tegelijkertijd is het ook kritiek op deze films. Veel van zijn films zijn namelijk verlengstukken van zijn werk als filmcriticus.
. Tegelijkertijd is het ook kritiek op deze films. Veel van zijn films zijn namelijk verlengstukken van zijn werk als filmcriticus. 
De hele film heeft een speels gevoel over zich . Het speelt met de wetten van de film, met kleuren en de karakters spelen met elkaar. Vooral de scene waarin Angela en Emile elkaar beledigen door boektitels te combineren is hilarisch . Anna Karina is lieftallig zoals altijd en Jean-Paul Belmondo doet waar hij goed in is en is de coolheid zelve .
. Het speelt met de wetten van de film, met kleuren en de karakters spelen met elkaar. Vooral de scene waarin Angela en Emile elkaar beledigen door boektitels te combineren is hilarisch 
. Anna Karina is lieftallig zoals altijd 
en Jean-Paul Belmondo doet waar hij goed in is en is de coolheid zelve Het is niet alleen een comedy, want zoals Emile ook zegt in de film: "I don't know whether this is a comedy or a tragedy . But I know it's a masterpiece! ". En hij heeft gelijk, want wanneer je de humor en de stijl van Godard wegdenkt, komt er een andere film naar boven. Eén waarin een gefrustreerde vrouw hopeloos op zoek is naar voldoening in haar leven. Deze dubbele laag maakt van deze film een meesterwerk van een genie.
. But I know it's a masterpiece! 
". En hij heeft gelijk, want wanneer je de humor en de stijl van Godard wegdenkt, komt er een andere film naar boven. Eén waarin een gefrustreerde vrouw hopeloos op zoek is naar voldoening in haar leven. Deze dubbele laag maakt van deze film een meesterwerk van een genie. 
Speelduur 84 minuten
Berlin Internation Film Festival 1961
Winnaar Best Actrice (Anna Karina)
Winnaar Special Prize
Nominatie Gouden Beer
#658 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
Upcoming Criterion Collection DVD
"I make film to make time pass."
* Vivre sa vie: Film en douze tableux (My Life to Live) (1962)
Tableux une: De credits
Nana Kleinfrankenheim, het hoofdpersonage uit de film wordt gespeeld door Anna Karina, de vrouw van Godard. Verder zijn er alleen bijrolletjes van onbekende acteurs/actrices.
Tableux deux: Prostitutie
Nana vertrekt naar Parijs om een acteercarriere na te jagen. Om de huur te kunnen betalen belandt ze echter al snel in de prostitutie.
Tableux trois: La Passion de Jeanne D'arc
In het derde hoofdstuk van de film zit de mooiste scene. Dit is de scene waarbij Nana naar La Passion de Jeanne d'Arc gaat in de bioscoop, wat in mijn ogen de beste film allertijden is. We zien afwisselend stukjes uit deze film en het ontroerde gezicht van Nana. Prachtig ontroerende cinema.
Tableux quatre: Hoofdstukken
Net als deze review is de film in twaalf hoofdstukken opgedeeld. Het zijn fragmenten uit het leven van Nana, ongerelateerde gebeurtenissen, die samen een melancholisch beeld geven van haar tragische leven.
Tableux cinq: Anna Karina
Dit was de eerste film die ik met haar zag en ik was meteen helemaal weg van haar. Aan haar uitstraling en charme kan zelfs Audrey Hepburn niet tippen.
Tableux six: Opening
De opening is bijzonder en intrigerend. Ook hier speelt Godard met de kijker, zoals hij zo vaak doet. In deze film blijft dat redelijk beperkt, behalve dus in de opening. In de opening hoor je namelijk een dialoog, maar de mensen die deze dialoog voeren zie je van achteren en het duurt een aantal minuten voor je daadwerkelijk hun gezichten te zien krijgt.
Tableux sept: Dansscene
Naast de scene waarin ze naar La Passion de Jeanne d'Arc gaat is ook de scene waarin Nana verleidelijk ronddanst tussen een groep mannen die aan het biljarten zijn memorabel.
Tableux huit: Gebruik van de hoofdstukken
In literatuur worden hoofdstukken vaak gebruikt om het geheel een structuur te geven. Godard transformeert dat dus naar het medium film, maar opvallend genoeg is dat juist bij deze film niet het geval.
Tableux neuf: Documentaire
De film voelt een beetje aan als een documentaire, aangezien het observerende gebruik van de camera. Ook wordt er geen gebruik gemaakt van toegevoegde muziek of geforceerd licht.
Tableux dix: Tot stand koming
In tegenstelling tot wat de normale gang van zaken is, heeft Godard deze film in dezelfde volgorde opgenomen als we te zien krijgen. Ook heeft hij ook geen gebruik gemaakt van retakes.
Tableux onze: Eind
Het einde is misschien een beetje abrupt, maar was wel bevredigend. Robert Ebert zei heel mooi: "It is clear, astringent, unsentimental, abrupt. Then it is over. It was her life to live."
Tableux douze: Final thoughts
Het is mijn favoriete film van Godard. De film heeft een erg intieme, betoverende sfeer, wat vooral te danken is aan Anna Karina. De twee scenes eerder aangehaald zijn een paar van mijn favoriete filmmomenten uit de filmgeschiedenis.
Speelduur 83 minuten
Venice Film Festival 1962
Winnaar Pasinetti Award
Winnaar Special Jury Prize
Nominatie Golden Lion
#88 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"I don't think you should FEEL about a movie. You should feel about a woman. You can't kiss a movie."
Tableux une: De credits
Nana Kleinfrankenheim, het hoofdpersonage uit de film wordt gespeeld door Anna Karina, de vrouw van Godard. Verder zijn er alleen bijrolletjes van onbekende acteurs/actrices.
Tableux deux: Prostitutie
Nana vertrekt naar Parijs om een acteercarriere na te jagen. Om de huur te kunnen betalen belandt ze echter al snel in de prostitutie.
Tableux trois: La Passion de Jeanne D'arc
In het derde hoofdstuk van de film zit de mooiste scene. Dit is de scene waarbij Nana naar La Passion de Jeanne d'Arc gaat in de bioscoop, wat in mijn ogen de beste film allertijden is. We zien afwisselend stukjes uit deze film en het ontroerde gezicht van Nana. Prachtig ontroerende cinema.
Tableux quatre: Hoofdstukken
Net als deze review is de film in twaalf hoofdstukken opgedeeld. Het zijn fragmenten uit het leven van Nana, ongerelateerde gebeurtenissen, die samen een melancholisch beeld geven van haar tragische leven.
Tableux cinq: Anna Karina
Dit was de eerste film die ik met haar zag en ik was meteen helemaal weg van haar. Aan haar uitstraling en charme kan zelfs Audrey Hepburn niet tippen.
Tableux six: Opening
De opening is bijzonder en intrigerend. Ook hier speelt Godard met de kijker, zoals hij zo vaak doet. In deze film blijft dat redelijk beperkt, behalve dus in de opening. In de opening hoor je namelijk een dialoog, maar de mensen die deze dialoog voeren zie je van achteren en het duurt een aantal minuten voor je daadwerkelijk hun gezichten te zien krijgt.
Tableux sept: Dansscene
Naast de scene waarin ze naar La Passion de Jeanne d'Arc gaat is ook de scene waarin Nana verleidelijk ronddanst tussen een groep mannen die aan het biljarten zijn memorabel.
Tableux huit: Gebruik van de hoofdstukken
In literatuur worden hoofdstukken vaak gebruikt om het geheel een structuur te geven. Godard transformeert dat dus naar het medium film, maar opvallend genoeg is dat juist bij deze film niet het geval.
Tableux neuf: Documentaire
De film voelt een beetje aan als een documentaire, aangezien het observerende gebruik van de camera. Ook wordt er geen gebruik gemaakt van toegevoegde muziek of geforceerd licht.
Tableux dix: Tot stand koming
In tegenstelling tot wat de normale gang van zaken is, heeft Godard deze film in dezelfde volgorde opgenomen als we te zien krijgen. Ook heeft hij ook geen gebruik gemaakt van retakes.
Tableux onze: Eind
Het einde is misschien een beetje abrupt, maar was wel bevredigend. Robert Ebert zei heel mooi: "It is clear, astringent, unsentimental, abrupt. Then it is over. It was her life to live."
Tableux douze: Final thoughts
Het is mijn favoriete film van Godard. De film heeft een erg intieme, betoverende sfeer, wat vooral te danken is aan Anna Karina. De twee scenes eerder aangehaald zijn een paar van mijn favoriete filmmomenten uit de filmgeschiedenis.
Speelduur 83 minuten
Venice Film Festival 1962
Winnaar Pasinetti Award
Winnaar Special Jury Prize
Nominatie Golden Lion
#88 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"I don't think you should FEEL about a movie. You should feel about a woman. You can't kiss a movie."
* Alphaville, une étrange aventure de Lemmy Caution (Alphaville) (1965)
Geheim agent Lemmy Caution (Eddie Constatine) komt in een futuristische stad, Alphaville, op een andere planeet terecht. Daar ondervindt hij een samenleving die door rationaliteit en bureaucratie wordt gedomineerd; waar creativiteit, gevoelens en experimenten illegaal zijn. Na de situatie ingeschat te hebben, besluit hij dat de leider vermoord moet worden.
Godard's "doom"-visie van de toekomst is in eerste plaats gebaseerd op eigen constateringen. Godard was getroffen door de onpersoonlijkheid van de architectuur van nieuwe delen van Parijs. Voor de film zijn dan ook geen special effects gebruik, maar juist die locaties die hem nachtmerries bezorgde.
Het is natuurlijk niet een gewone science fiction film à la 1984, Equilibrium, Fahrenheit 451 of andere met een zelfde soort toekomstvisie, dat zou niet des Godard's zijn. Hij mixt het weer met andere genre's, met name de klassieke film-noir. Verder zitten er verschillende tekeningen in die als metaforen moeten dienen van de thematiek van de film. De computer die het brein achter de hele samenleving blijkt te zijn heeft verdacht veel weg van HAL 9000 uit 2001: A Space Odyssey.
Eddie Constatine speelde vroeger in tal van Franse formulewerkjes in rollen die zich het best laten omschrijven als een kruising tussen Humphrey Bogart en Dirty Harry. In een aantal films speelde hij zelfs Lemmy Caution, hetzelfde personage wat hij hier speelt. Net als Tarantino nu doet, haalde Godard B-sterren uit de anonimiteit.
Ook deze film vond ik weer erg goed. De zwart-wit cinematografie, die de film zo'n donkere sfeer geeft, is sterk en doordat de film zich vaak in kleine ruimtes en smalle gangen afspeelt wordt het gevoel van de onderdrukte samenleving goed op de kijker overgebracht. De thematiek is niet opzienbarend meer, aangezien we het al talloze keren gezien hebben, maar dat maakt het niet minder waar. Vrijheid van meningsuiting en het recht op een eigen identiteit is een groot goed wat we dienen te koesteren. Vooral de gesprekken tussen de supercomputer en Lemmy zijn boeiend.
Speelduur 99 minuten
Berlin International Film Festival 1965
Winnaar Gouden Beer
#393 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
Criterion Collection DVD
"I write essays in the form of novels, or novels in the form of essays. I'm still as much of a critic as I ever was during the time of 'Cahiers du Cinema.' The only difference is that instead of writing criticism, I now film it."
Geheim agent Lemmy Caution (Eddie Constatine) komt in een futuristische stad, Alphaville, op een andere planeet terecht. Daar ondervindt hij een samenleving die door rationaliteit en bureaucratie wordt gedomineerd; waar creativiteit, gevoelens en experimenten illegaal zijn. Na de situatie ingeschat te hebben, besluit hij dat de leider vermoord moet worden.
Godard's "doom"-visie van de toekomst is in eerste plaats gebaseerd op eigen constateringen. Godard was getroffen door de onpersoonlijkheid van de architectuur van nieuwe delen van Parijs. Voor de film zijn dan ook geen special effects gebruik, maar juist die locaties die hem nachtmerries bezorgde.
Het is natuurlijk niet een gewone science fiction film à la 1984, Equilibrium, Fahrenheit 451 of andere met een zelfde soort toekomstvisie, dat zou niet des Godard's zijn. Hij mixt het weer met andere genre's, met name de klassieke film-noir. Verder zitten er verschillende tekeningen in die als metaforen moeten dienen van de thematiek van de film. De computer die het brein achter de hele samenleving blijkt te zijn heeft verdacht veel weg van HAL 9000 uit 2001: A Space Odyssey.
Eddie Constatine speelde vroeger in tal van Franse formulewerkjes in rollen die zich het best laten omschrijven als een kruising tussen Humphrey Bogart en Dirty Harry. In een aantal films speelde hij zelfs Lemmy Caution, hetzelfde personage wat hij hier speelt. Net als Tarantino nu doet, haalde Godard B-sterren uit de anonimiteit.
Ook deze film vond ik weer erg goed. De zwart-wit cinematografie, die de film zo'n donkere sfeer geeft, is sterk en doordat de film zich vaak in kleine ruimtes en smalle gangen afspeelt wordt het gevoel van de onderdrukte samenleving goed op de kijker overgebracht. De thematiek is niet opzienbarend meer, aangezien we het al talloze keren gezien hebben, maar dat maakt het niet minder waar. Vrijheid van meningsuiting en het recht op een eigen identiteit is een groot goed wat we dienen te koesteren. Vooral de gesprekken tussen de supercomputer en Lemmy zijn boeiend.
Speelduur 99 minuten
Berlin International Film Festival 1965
Winnaar Gouden Beer
#393 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
Criterion Collection DVD
"I write essays in the form of novels, or novels in the form of essays. I'm still as much of a critic as I ever was during the time of 'Cahiers du Cinema.' The only difference is that instead of writing criticism, I now film it."
* Pierrot le fou (1965)
Na het bezoeken van een saai feestje vol met oeverloos gelul over niets, voelt Ferdinand (Jean-Paul Belmondo) dat de wereld hem opslokt. Hopeloos op zoek naar een ontsnapping vind hij zichzelf in de armen van Marianna (Anna Karina). Wat hij niet weet is dat haar donkere verleden haar nog steeds achtervolgt. Wat volgt is een achtbaanrit gevuld met passie, wanhoop en spijt.
De film laat zich het best omschrijven als een kruising tussen Godard's eigen films À bout de souffle en Une femme est une femme. Het gangster-verhaaltje wat vergelijkbaar is met dat uit À bout de souffle wordt gecombineerd met de lichtvoetigheid en musical-invloeden van Une femme est une femme. Dit maakte Pierrot le fou tot de populairste film van Godard sinds zijn debuut.
Zoals zo vaak begon Godard met een idee en niet met een goed voorbereid script. Hij ontwikkelde de dialogen pas tijdens het filmen. De dialogen zitten vol humor, filosofiën over het leven en maatschappij-kritische opmerkingen. Deze film is eigenlijk het toonbeeld van wat je van Godard kunt verwachten, een briljant mengsel van filmstijlen met een diepere gedachte erachter.
Van de films die ik van Godard gezien heb vind ik dit zijn minste, maar ik zou niet kunnen zeggen waarom. Het heeft alle ingrediënten die het kijken naar een film van Godard zo leuk maakt, maar op één of andere manier werkten ze op dat moment minder voor mij, wat niet wegneemt dat dit nog steeds een erg leuke film is. Jean-Paul Belmondo is ook in deze film weer erg cool en mijn favoriete actrice kan niets verkeerd doen. Een einde van een film van Godard stelt nooit teleur en deze keer ook zeker niet.
Speelduur 110 minuten
BAFTA Awards 1967
Nominatie Best Foreign Actor (Jean-Paul Belmondo)
Venice Film Festival 1965
Nominatie Gouden Leeuw
#71 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"What I want above all is to destroy the idea of culture. Culture is an alibi of imperialism. There is a Ministry of War. There is a Ministry of Culture. Therefore, culture is war."
Na het bezoeken van een saai feestje vol met oeverloos gelul over niets, voelt Ferdinand (Jean-Paul Belmondo) dat de wereld hem opslokt. Hopeloos op zoek naar een ontsnapping vind hij zichzelf in de armen van Marianna (Anna Karina). Wat hij niet weet is dat haar donkere verleden haar nog steeds achtervolgt. Wat volgt is een achtbaanrit gevuld met passie, wanhoop en spijt.
De film laat zich het best omschrijven als een kruising tussen Godard's eigen films À bout de souffle en Une femme est une femme. Het gangster-verhaaltje wat vergelijkbaar is met dat uit À bout de souffle wordt gecombineerd met de lichtvoetigheid en musical-invloeden van Une femme est une femme. Dit maakte Pierrot le fou tot de populairste film van Godard sinds zijn debuut.
Zoals zo vaak begon Godard met een idee en niet met een goed voorbereid script. Hij ontwikkelde de dialogen pas tijdens het filmen. De dialogen zitten vol humor, filosofiën over het leven en maatschappij-kritische opmerkingen. Deze film is eigenlijk het toonbeeld van wat je van Godard kunt verwachten, een briljant mengsel van filmstijlen met een diepere gedachte erachter.
Van de films die ik van Godard gezien heb vind ik dit zijn minste, maar ik zou niet kunnen zeggen waarom. Het heeft alle ingrediënten die het kijken naar een film van Godard zo leuk maakt, maar op één of andere manier werkten ze op dat moment minder voor mij, wat niet wegneemt dat dit nog steeds een erg leuke film is. Jean-Paul Belmondo is ook in deze film weer erg cool en mijn favoriete actrice kan niets verkeerd doen. Een einde van een film van Godard stelt nooit teleur en deze keer ook zeker niet.
Speelduur 110 minuten
BAFTA Awards 1967
Nominatie Best Foreign Actor (Jean-Paul Belmondo)
Venice Film Festival 1965
Nominatie Gouden Leeuw
#71 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"What I want above all is to destroy the idea of culture. Culture is an alibi of imperialism. There is a Ministry of War. There is a Ministry of Culture. Therefore, culture is war."
Dat heb je weer mooi gebracht, Gorro.
* Geeft schouderklopje
* Geeft schouderklopje
The average burglar breaks in and leaves clues everywhere. But not me. I'm completely clueless.
Heb nog niet veel van de man gezien, maar totnu toe vind ik ALPHAVILLE het beste. Echt een ijzersterke film.
Jammer dat de Criterion dvd zo tegenvalt
Jammer dat de Criterion dvd zo tegenvalt
Weer een ijzersterk topic, Gorro!
Hoezo?quote:Op vrijdag 7 mei 2004 16:31 schreef kinky_queen het volgende:
Jammer dat de Criterion dvd zo tegenvalt
O+ Audrey O+ (en, in iets mindere mate, O+ Gene Tierney O+)
die heeft geen extra'squote:Op woensdag 26 mei 2004 20:19 schreef Sai het volgende:
Hoezo?
www.criterionco.com
Maar als ik geen films kan downloaden, mijn videotheek hem niet heeft en ik hem voor 13,50 kan overkopen mag dat vast, toch? .quote:Op woensdag 26 mei 2004 20:58 schreef kinky_queen het volgende:
[..]
die heeft geen extra's
www.criterionco.com
.
O+ Audrey O+ (en, in iets mindere mate, O+ Gene Tierney O+)
Elke videoboer heeft deze film en die van jou nietquote:Op woensdag 26 mei 2004 21:46 schreef Sai het volgende:
Maar als ik geen films kan downloaden, mijn videotheek hem niet heeft en ik hem voor 13,50 kan overkopen mag dat vast, toch? .
pechvogel
net A Bout De Souffle voor het eerst gekeken
echt een meesterwerkje ik werd gelijk helemaal verliefd op Jean Seberg
echt een meesterwerkje ik werd gelijk helemaal verliefd op Jean Seberg
En deze natuurlijk, met onze eigen Maruschka Detmers:
De zin "De tarantino van de jaren 60" gaat me veel te ver. Ik bedoel, Tarantino heeft net een paar filmpjes gemaakt dus die vergelijking is wel héél erg voorbarig.
De zin "De tarantino van de jaren 60" gaat me veel te ver. Ik bedoel, Tarantino heeft net een paar filmpjes gemaakt dus die vergelijking is wel héél erg voorbarig.
My soul is painted like the wings of butterflies
Het is een omschrijving, geen vergelijking. Voor een omschrijving gebruik je bekende begrippen om iets minder bekends te beschrijven. Aangezien iedereen bekend is met het oeuvre van Tarantino en er veel vergelijkingen te trekken vallen tussen de twee regisseurs, is het in mijn ogen een treffende omschrijving.quote:Op zaterdag 29 mei 2004 13:56 schreef scanman01 het volgende:
De zin "De tarantino van de jaren 60" gaat me veel te ver. Ik bedoel, Tarantino heeft net een paar filmpjes gemaakt dus die vergelijking is wel héél erg voorbarig.
Ik twijfelde tussen deze en "het enfant terrible van de film", maar met Tarantino in de titel dacht ik wat meer de aandacht te kunnen trekken, aangezien alles waar Tarantino maar iets mee te maken heeft tegenwoordig populair is.
[ Bericht 0% gewijzigd door Gorro op 29-05-2004 16:03:34 ]
Dat is zonder meer waar. In dit geval kan ik gerust zeggen niet bij die massa te horenquote:Op zaterdag 29 mei 2004 15:16 schreef Gorro het volgende:
Ik twijfelde tussen deze en "het enfant terrible van de film", maar met Tarantino in de titel dacht ik wat meer de aandacht te kunnen trekken, aangezien alles waar Tarantino maar iets mee te maken heeft tegenwoordig populair is.
My soul is painted like the wings of butterflies
Ziet er allemaal goed uit. Moet ik binnenkort toch maar eens een van zijn films kijken. Had er alleen nog maar van gehoord.
Life is just a series of peaks and troughs, yeah. And you don't know whether you're in a trough until you're climbing out, or on a peak, 'till you're coming down. And that's it. - David Brent
* Bande à part (Band of Outsiders) (1964)
Op een vroege middag rijden Arthur (Claude Brasseur) en Franz (Sami Frey door Parijs in hun zwarte Simca cabrio. Ze gaan naar de buitenwijken om naar het huis waar Madame Victoria (Louisa Colpeyn) woont met haar nichtje Odile (Anna Karina). (In dit stukje staat altijd een samenvatting van de plot. Aangezien het altijd op dezelfde plek staat, kun je het makkelijk overslaan als je niets over de plot zelf wil weten). Daarnaast woont er ook nog een man die een stapel geld in z'n klerenkast bewaart in z'n kamer, die hij nooit op slot doet. Met tegenzin van Odile plannen Arthur en Franz om het geld te stelen.
Het repetoire van Jean-Luc Godard was een grote inspiratiebron voor Tarantino en deze film is daar het duidelijkste voorbeeld van. (In het tweede stukje staan altijd een aantal leuke wetenswaardigheden over de film). Niet alleen heeft hij z'n productiemaatschappij naar deze film vernoemd, ook de befaamde dansscene uit Pulp Fiction vind hier z'n oorsprong, wanneer de drie nonchalant dansen in een bar.
In de film wordt ook een wereldrecord verbeterd, namelijk het snelste bezoek van het Louvre ooit, 9 minuten en 43 seconden. (De reden dat deze cursieve stukjes er tussen staan, is omdat in de film Godard zelf ook commentaar geeft op wat er gebeurd in de film). Dit jaar echter werd in Bernardo Bertolucci's minstens zo geweldige The Dreamers dit record verbeterd.
Een schoolvoorbeeld van het oeuvre van Godard. De vele filmreferentie's, de schaamteloze arrogantie, de melancholiek, de frisheid en de dialogen die nergens over gaan, maar die wel de karakters vormgeven. (En tot slot in het derde stukje mijn eigen mening over de film). De sterkste scene is de dansscene, gebonden in het moment, apart in hun gedachten, zoals door de voiceover ons duidelijk gemaakt wordt. Maar ook de scene in het Louvre of de nepshoot-out tussen Billy the Kid en Pat Garrett.
Speelduur 95 minuten
#613 in Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
Criterion Collection DVD
"Tracking shots are a question of morality."
[ Bericht 0% gewijzigd door Gorro op 04-06-2004 23:59:20 ]
Op een vroege middag rijden Arthur (Claude Brasseur) en Franz (Sami Frey door Parijs in hun zwarte Simca cabrio. Ze gaan naar de buitenwijken om naar het huis waar Madame Victoria (Louisa Colpeyn) woont met haar nichtje Odile (Anna Karina). (In dit stukje staat altijd een samenvatting van de plot. Aangezien het altijd op dezelfde plek staat, kun je het makkelijk overslaan als je niets over de plot zelf wil weten). Daarnaast woont er ook nog een man die een stapel geld in z'n klerenkast bewaart in z'n kamer, die hij nooit op slot doet. Met tegenzin van Odile plannen Arthur en Franz om het geld te stelen.
Het repetoire van Jean-Luc Godard was een grote inspiratiebron voor Tarantino en deze film is daar het duidelijkste voorbeeld van. (In het tweede stukje staan altijd een aantal leuke wetenswaardigheden over de film). Niet alleen heeft hij z'n productiemaatschappij naar deze film vernoemd, ook de befaamde dansscene uit Pulp Fiction vind hier z'n oorsprong, wanneer de drie nonchalant dansen in een bar.
In de film wordt ook een wereldrecord verbeterd, namelijk het snelste bezoek van het Louvre ooit, 9 minuten en 43 seconden. (De reden dat deze cursieve stukjes er tussen staan, is omdat in de film Godard zelf ook commentaar geeft op wat er gebeurd in de film). Dit jaar echter werd in Bernardo Bertolucci's minstens zo geweldige The Dreamers dit record verbeterd.
Een schoolvoorbeeld van het oeuvre van Godard. De vele filmreferentie's, de schaamteloze arrogantie, de melancholiek, de frisheid en de dialogen die nergens over gaan, maar die wel de karakters vormgeven. (En tot slot in het derde stukje mijn eigen mening over de film). De sterkste scene is de dansscene, gebonden in het moment, apart in hun gedachten, zoals door de voiceover ons duidelijk gemaakt wordt. Maar ook de scene in het Louvre of de nepshoot-out tussen Billy the Kid en Pat Garrett.
Speelduur 95 minuten
#613 in Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
Criterion Collection DVD
"Tracking shots are a question of morality."
[ Bericht 0% gewijzigd door Gorro op 04-06-2004 23:59:20 ]
* Made in U.S.A. (31)
Paula Nelson reist af naar Atlantic City om de moordenaar van haar geliefde op te sporen. Edgar Typhus en zijn neef David Goodis raken geïnteresseerd in haar zoektocht, maar als Typhus plotseling dood gevonden wordt, is Nelson hoofdverdachte.
De film is tegelijkertijd opgenomen met 2 ou 3 choses que je sais d'elle, die een paar maanden later uitkwam. Zoals bijna altijd het _____ is bij Godard is ook bij deze film de plot van secundair belang. Hij experimenteert er weer flink op los met dingen als deja vu, als deja vu, ruis en stilte. Die elementen _______ hij ook op willekeurige momenten zonder dat het enige betekenis heeft. Wel is een achternaam van een personages bijvoorbeeld nooit te horen omdat er een vliegtuig over #%&*^( of een auto claxoneert of iets dergelijks. In de achternamen komen overigens weer verschillende namen van regisseurs voor (zoals Mizoguchi) en andere publieke figuren uit die tijd (MacNamara, Nixon).
De film is met name kritiek op de veramerikanisering van de Franse samenleving, mede ver%#$&(*#% door de populariteit van Hollywood-films, waar hij dan ook lustig naar refereert. Het geheel is vrij ontoegankelijk. De dialogen slaan vaak nergens op, maar zijn toch boeiend. Vooral de dialogen in de bar zijn geweldig en vormen het hoogtepunt van de film. De film heeft met name in het *(^$#* deel een politieke lading, wat die helft van de film wat taai maakt. Gelukkig is er nog Anna Karina die hier __ ____ is in haar laatste samenwerking met Jean-Luc Godard. Al met al één van de mindere Godard's maar nog steeds erg interessant.
IMDb
Over Los Angeles: "It's a big garage."
[ Bericht 1% gewijzigd door Gorro op 16-01-2005 16:25:53 ]
Paula Nelson reist af naar Atlantic City om de moordenaar van haar geliefde op te sporen. Edgar Typhus en zijn neef David Goodis raken geïnteresseerd in haar zoektocht, maar als Typhus plotseling dood gevonden wordt, is Nelson hoofdverdachte.
De film is tegelijkertijd opgenomen met 2 ou 3 choses que je sais d'elle, die een paar maanden later uitkwam. Zoals bijna altijd het _____ is bij Godard is ook bij deze film de plot van secundair belang. Hij experimenteert er weer flink op los met dingen als deja vu, als deja vu, ruis en stilte. Die elementen _______ hij ook op willekeurige momenten zonder dat het enige betekenis heeft. Wel is een achternaam van een personages bijvoorbeeld nooit te horen omdat er een vliegtuig over #%&*^( of een auto claxoneert of iets dergelijks. In de achternamen komen overigens weer verschillende namen van regisseurs voor (zoals Mizoguchi) en andere publieke figuren uit die tijd (MacNamara, Nixon).
De film is met name kritiek op de veramerikanisering van de Franse samenleving, mede ver%#$&(*#% door de populariteit van Hollywood-films, waar hij dan ook lustig naar refereert. Het geheel is vrij ontoegankelijk. De dialogen slaan vaak nergens op, maar zijn toch boeiend. Vooral de dialogen in de bar zijn geweldig en vormen het hoogtepunt van de film. De film heeft met name in het *(^$#* deel een politieke lading, wat die helft van de film wat taai maakt. Gelukkig is er nog Anna Karina die hier __ ____ is in haar laatste samenwerking met Jean-Luc Godard. Al met al één van de mindere Godard's maar nog steeds erg interessant.
IMDb
Over Los Angeles: "It's a big garage."
[ Bericht 1% gewijzigd door Gorro op 16-01-2005 16:25:53 ]
Ik moet zeggen dat ik in Nederland ook nog geen films van hem op DVD heb zien liggen.quote:Op zondag 16 januari 2005 16:32 schreef Kolkus het volgende:
Ik ben al een tijdje op zoek naar films van Godard, maar ik zie ze nergens liggen.
Alleen A Bout de Souffle heb ik weleens zien liggen, maar daar werd dan wel meteen 40 euro voor gevraagd.quote:Op zondag 16 januari 2005 16:45 schreef Gorro het volgende:
[..]
Ik moet zeggen dat ik in Nederland ook nog geen films van hem op DVD heb zien liggen.
Zal eens via internet proberen te bestellen.
* Les Carabiniers (1963)
Ulysses en Michelangelo worden opgeroepen om het leger te dienen. Op de vraag wat ze dan allemaal mogen doen wordt geantwoord: plunderen, moorden, verkrachten, alles wat je maar wilt. Enthousiast trekken de beide heren ten strijde.
Godard's vijfde feature-film, na À Bout de souffle, Une femme est une femme, Vivre sa vie: Film en douze tableaux en Le petit soldat, is de eerste film waarin zijn politieke mening in naar voren komt. Nog niet zo uitgesproken als in z'n latere films, maar in deze anti-oorlogsatire is hij zeker al merkbaar. Het levert echter niet een ijzersterke film op. Godard was schijnbaar niet bijster geïnspireerd bij het maken van deze film, want de elementen waar hij het meest mee speelt zijn herhaling en opsommingen en dat zijn nou niet bepaald geschikte stijlelementen voor film.
Wanneer de film een serie opsommingen wordt van monumenten, vervoermiddelen, dieren, industriële producten, monumenten, vrouwen en vrouwennamen levert dat soms een glimlach op, maar het is vooral oninteressant. Wel hilarisch is de scene waarin één van de hoofdpersonen voor het eerst van z'n leven naar de bioscoop gaat; een scene waarin een leuke verwijzing zit naar het eerste filmpje van de gebroeders Lumière. De film is eigenlijk een aaneenschakelijk van scenes waarin de onwerkelijkheden van de oorlog aan het daglicht gesteld worden, gescheiden door de briefkaarten die de broers aan hun vriendinnen sturen. Eén van de mindere films van Godard. De scene in de bioscoop is wel hilarisch en bevat dus die leuke verwijzing naar Lumière.
IMDb
****-review van Roger Ebert uit 1968
Ulysses en Michelangelo worden opgeroepen om het leger te dienen. Op de vraag wat ze dan allemaal mogen doen wordt geantwoord: plunderen, moorden, verkrachten, alles wat je maar wilt. Enthousiast trekken de beide heren ten strijde.
Godard's vijfde feature-film, na À Bout de souffle, Une femme est une femme, Vivre sa vie: Film en douze tableaux en Le petit soldat, is de eerste film waarin zijn politieke mening in naar voren komt. Nog niet zo uitgesproken als in z'n latere films, maar in deze anti-oorlogsatire is hij zeker al merkbaar. Het levert echter niet een ijzersterke film op. Godard was schijnbaar niet bijster geïnspireerd bij het maken van deze film, want de elementen waar hij het meest mee speelt zijn herhaling en opsommingen en dat zijn nou niet bepaald geschikte stijlelementen voor film.
Wanneer de film een serie opsommingen wordt van monumenten, vervoermiddelen, dieren, industriële producten, monumenten, vrouwen en vrouwennamen levert dat soms een glimlach op, maar het is vooral oninteressant. Wel hilarisch is de scene waarin één van de hoofdpersonen voor het eerst van z'n leven naar de bioscoop gaat; een scene waarin een leuke verwijzing zit naar het eerste filmpje van de gebroeders Lumière. De film is eigenlijk een aaneenschakelijk van scenes waarin de onwerkelijkheden van de oorlog aan het daglicht gesteld worden, gescheiden door de briefkaarten die de broers aan hun vriendinnen sturen. Eén van de mindere films van Godard. De scene in de bioscoop is wel hilarisch en bevat dus die leuke verwijzing naar Lumière.
IMDb
****-review van Roger Ebert uit 1968
* Week End (1967)
Een getrouwd stel wil in het weekend een uitstapje maken naar het platteland, maar door de vele tegenslagen, variërend van eindeloze files tot revoluties, vinden ze weinig rust.
In het begin waren films van Godard vooral het schoppen tegen filmwetten en -tradities. Zo was Alphaville zijn antwoord op de science fiction film, Les carabiniers op de oorlogsfilm en Une femme est une femme op de musical. In zijn latere werk is het steeds vaker de maatschappij wat er aan moet geloven en dat bereikt hier z'n hoogtepunt. De film is geconstrueert als een roadmovie en de protagonisten komen tijdens deze tocht een grote lading bijzondere mensen tegen, elk een groep uit de samenleving symbolerend. De bourgeoisie, de hippies, de Westerse cultuur, het communisme; geen enkele groepering is veilig voor de losgeslagen Godard.
Het resultaat is een film waarin je alles kunt verwachten en waar die verwachtingen ook ingelost worden. Tien minuten lange panning-shots van een verkeersopstopping, prekende allochtonen, brandende auto's met hevig bebloede lijken, kannibalen, sexuele fantasiën, vuurgevechten; alles zit er in. Dat maakt van de film een erg onvoorspelbare, vaak hilarische, maar soms ook haast ondoorkomelijke film die een bijzondere ervaring is. Godard draaft soms door in z'n politieke preken en zijn politieke boodschap komt dan ook beter over wanneer hij de problemen met humor benadert. Niemand lijkt zich bijvoorbeeld druk te maken om de lijken en het eerste waar de upperclass trut zich druk om maakt wanneer ze in een crash terecht komen is haar dure tas.
Tijdens de openingsscene, waarin een vrouw heel rustig aan haar man verteld over haar menage-a-trois met een ander koppel, speelt Godard met de muziek en probeert overduidelijk door middel van deze muziek een valse spanning te creëren die totaal niet op z'n plaats is. De filmverwijzingen ontbreken uiteraard ook niet. Eén van de duidelijk is naar Buñuel's El ángel exterminador, evenals deze film een film die surrealistisch van aard is. Godard weet ook weer leuk gebruik van kleur te maken. Opvallend daarbij is dat de kleuren van de Franse vlag diverse keren terugkeren (bijvoorbeeld doordat in de file een aantal keer een blauwe, witte en rode auto achter elkaar staan). Dit was z'n 15e film in een periode van zeven jaar en het duurde jaren voordat hij nog een film zou maken hierna. De film eindigt dan ook met het statement: "Het einde van de cinema".
#168 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"I am here to inform these Modern Times of the Grammatical Era's end and the beginning of Flamboyance, especially in cinema"
[ Bericht 0% gewijzigd door Gorro op 10-04-2005 23:40:47 ]
Een getrouwd stel wil in het weekend een uitstapje maken naar het platteland, maar door de vele tegenslagen, variërend van eindeloze files tot revoluties, vinden ze weinig rust.
In het begin waren films van Godard vooral het schoppen tegen filmwetten en -tradities. Zo was Alphaville zijn antwoord op de science fiction film, Les carabiniers op de oorlogsfilm en Une femme est une femme op de musical. In zijn latere werk is het steeds vaker de maatschappij wat er aan moet geloven en dat bereikt hier z'n hoogtepunt. De film is geconstrueert als een roadmovie en de protagonisten komen tijdens deze tocht een grote lading bijzondere mensen tegen, elk een groep uit de samenleving symbolerend. De bourgeoisie, de hippies, de Westerse cultuur, het communisme; geen enkele groepering is veilig voor de losgeslagen Godard.
Het resultaat is een film waarin je alles kunt verwachten en waar die verwachtingen ook ingelost worden. Tien minuten lange panning-shots van een verkeersopstopping, prekende allochtonen, brandende auto's met hevig bebloede lijken, kannibalen, sexuele fantasiën, vuurgevechten; alles zit er in. Dat maakt van de film een erg onvoorspelbare, vaak hilarische, maar soms ook haast ondoorkomelijke film die een bijzondere ervaring is. Godard draaft soms door in z'n politieke preken en zijn politieke boodschap komt dan ook beter over wanneer hij de problemen met humor benadert. Niemand lijkt zich bijvoorbeeld druk te maken om de lijken en het eerste waar de upperclass trut zich druk om maakt wanneer ze in een crash terecht komen is haar dure tas.
Tijdens de openingsscene, waarin een vrouw heel rustig aan haar man verteld over haar menage-a-trois met een ander koppel, speelt Godard met de muziek en probeert overduidelijk door middel van deze muziek een valse spanning te creëren die totaal niet op z'n plaats is. De filmverwijzingen ontbreken uiteraard ook niet. Eén van de duidelijk is naar Buñuel's El ángel exterminador, evenals deze film een film die surrealistisch van aard is. Godard weet ook weer leuk gebruik van kleur te maken. Opvallend daarbij is dat de kleuren van de Franse vlag diverse keren terugkeren (bijvoorbeeld doordat in de file een aantal keer een blauwe, witte en rode auto achter elkaar staan). Dit was z'n 15e film in een periode van zeven jaar en het duurde jaren voordat hij nog een film zou maken hierna. De film eindigt dan ook met het statement: "Het einde van de cinema".
#168 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"I am here to inform these Modern Times of the Grammatical Era's end and the beginning of Flamboyance, especially in cinema"
[ Bericht 0% gewijzigd door Gorro op 10-04-2005 23:40:47 ]
Volgens mij mist er iets aan het eind van deze zin.quote:Op zondag 10 april 2005 22:48 schreef Gorro het volgende:
Zo was Alphaville zijn antwoord op de science fiction film, Les carabiniers op de oorlogsfilm en Une femme est une femme.
Verder weer een mooie post! Heb alleen nog À bout de souffle gezien en moet dat nodig aanvullen, maar ik moet nog zoveel zien...
Sheridana +1
Zo, dat vind ik best knap van "men"quote:Op vrijdag 7 mei 2004 00:41 schreef Gorro het volgende:
Men was totaal voorbereid op deze revolutionaire film, die als een donderslag bij heldere hemel kwam.
Zojuist Pierrot le Fou gezien. Heerlijke film; ik denk tot nu toe mijn favoriete Godard (4 gezien). Veel hilarische scènes (met name die man die Ferdinand nog kent van vroeger ) en schitterende muziek en cinematografie. De invloed op moderne Franse regisseurs als Jeunet en Klapitsch is in deze film ook goed te merken.
Sheridana +1
* 2 ou 3 choses que je sais d'elle (1967)
Terwijl de oorlog in Vietnam in volle gang is en de dreiging van een atoomoorlog tussen de Verenigde Staten en Rusland toeneemt, leiden de inwoners van Parijs een steeds emotielozer leven. Gezinnen met een beperkter inkomen worden bespot door de maatschappij, en prostitutie wordt een steeds meer geaccepteerde vorm van geld verdienen. Voor de problemen in Frankrijk en de rest van de wereld lijkt niemand oog te hebben.
De film werd tegelijk opgenomen met Made in U.S.A.. De één schoot hij 's ochtends en de andere in de middag. Waarom? Gewoon om te kijken of hij het kon. Een weddenschap met zichzelf.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat het een soort remake zou worden van The Big Sleep, waarin de detective van Humphrey Bogart vervangen werd door de vrouwelijke prostituée Marina Vlady. Aan het eindresultaat is dit totaal niet af te zien. Voor het eerst in z'n carrière heeft een film totaal geen plot en de film kan dan ook als een keerpunt in z'n oeuvre gezien worden. Het frivole is verdwenen en de boze, politiek bewuste maniak heeft de overhand genomen.
Zo nonchalant als de titel is, zo is ook z'n opstelling tegenover de filmwetten. Hij staat er zo los van dat dit misschien zelfs nauwelijks een film genoemd kan worden. Video-essay is de beste omschrijving. Dit maakt het kijken ervan niet makkelijker. De filosofische en politieke statements, op fluistertoon uitgesproken, komen in vrij hoog tempo achter elkaar, zonder dat ze overduidelijk verband hebben met elkaar. De film is zo fragmentarisch als de poster. Dit zorgt er ook voor dat lang niet alles even boeiend is. De koffie-scene is wel fantastisch. Hier toont hij een mooi stukje zelfreflectie, terwijl de koffie op treffende wijze de cosmos benadert.
#155 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"Language is the house man lives is"
Terwijl de oorlog in Vietnam in volle gang is en de dreiging van een atoomoorlog tussen de Verenigde Staten en Rusland toeneemt, leiden de inwoners van Parijs een steeds emotielozer leven. Gezinnen met een beperkter inkomen worden bespot door de maatschappij, en prostitutie wordt een steeds meer geaccepteerde vorm van geld verdienen. Voor de problemen in Frankrijk en de rest van de wereld lijkt niemand oog te hebben.
De film werd tegelijk opgenomen met Made in U.S.A.. De één schoot hij 's ochtends en de andere in de middag. Waarom? Gewoon om te kijken of hij het kon. Een weddenschap met zichzelf.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat het een soort remake zou worden van The Big Sleep, waarin de detective van Humphrey Bogart vervangen werd door de vrouwelijke prostituée Marina Vlady. Aan het eindresultaat is dit totaal niet af te zien. Voor het eerst in z'n carrière heeft een film totaal geen plot en de film kan dan ook als een keerpunt in z'n oeuvre gezien worden. Het frivole is verdwenen en de boze, politiek bewuste maniak heeft de overhand genomen.
Zo nonchalant als de titel is, zo is ook z'n opstelling tegenover de filmwetten. Hij staat er zo los van dat dit misschien zelfs nauwelijks een film genoemd kan worden. Video-essay is de beste omschrijving. Dit maakt het kijken ervan niet makkelijker. De filosofische en politieke statements, op fluistertoon uitgesproken, komen in vrij hoog tempo achter elkaar, zonder dat ze overduidelijk verband hebben met elkaar. De film is zo fragmentarisch als de poster. Dit zorgt er ook voor dat lang niet alles even boeiend is. De koffie-scene is wel fantastisch. Hier toont hij een mooi stukje zelfreflectie, terwijl de koffie op treffende wijze de cosmos benadert.
#155 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
"Language is the house man lives is"
Ik heb ook films van Godard gezien. Gaaf hé. Ja, jullie mogen me aanraken.
Hier mijn reviewtjes van een tijdje terug:
Vivre sa vie: Film en douze tableaux (1962)
Mijn eerste Godard, maar daarnaast zou deze film vooral mijn herinnering ingaan als mijn eerste kennismaking met Anna Karina. Wat een prachtige vrouw is dat, en acteren dat ze kan. Verder was de film erg goed en realistisch. Al vond ik hem soms iets te afstandelijk.
cijfer: 8
À bout de souffle (1960)
Na het zien las ik op imdb dat deze film erg revolutionair was, dat Godard met deze film de filmwereld op zijn kop zette enz. Dat is film-historisch natuurlijk heel interessant, maar levert het hedendaags ook nog een leuke goede film op? Het antwoord (voor mij) is ja.
De manier van alles op locatie te filmen met een simpele handheld camara geeft een ongelovelijk realistisch gevoel. Dit wordt ook nog eens versterkt door de realistische dialogen. En het duidelijk te horen geluid op de achtergrond, zoals de sirene die op een gegeven moment een conversatie verstoord. Hoewel het allemaal niet meer zo revolutionair is als in 1960, ken ik weinig films die hetzelde realistisch gevoel bezitten. Deze stijl die Godard lijkt te typeren vond ik ook al erg aantrekkelijk in Vivre sa Vie. En ik wil dus best wel wat meer van Godard zien. Dus snel op naar Une femme est une femme.
Maar naast Godard moet ik natuurlijk ook even Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg noemen, waarvan de eerste erg goed is als de derde-rangs Humphrey Bogart-wannabe autodief en de laatste ook goed was in haar rol als vertederend meisje wat je eigenlijk toch niet mag.
cijfer: 8.5
Hier mijn reviewtjes van een tijdje terug:
Vivre sa vie: Film en douze tableaux (1962)
Mijn eerste Godard, maar daarnaast zou deze film vooral mijn herinnering ingaan als mijn eerste kennismaking met Anna Karina. Wat een prachtige vrouw is dat, en acteren dat ze kan. Verder was de film erg goed en realistisch. Al vond ik hem soms iets te afstandelijk.
cijfer: 8
À bout de souffle (1960)
Na het zien las ik op imdb dat deze film erg revolutionair was, dat Godard met deze film de filmwereld op zijn kop zette enz. Dat is film-historisch natuurlijk heel interessant, maar levert het hedendaags ook nog een leuke goede film op? Het antwoord (voor mij) is ja.
De manier van alles op locatie te filmen met een simpele handheld camara geeft een ongelovelijk realistisch gevoel. Dit wordt ook nog eens versterkt door de realistische dialogen. En het duidelijk te horen geluid op de achtergrond, zoals de sirene die op een gegeven moment een conversatie verstoord. Hoewel het allemaal niet meer zo revolutionair is als in 1960, ken ik weinig films die hetzelde realistisch gevoel bezitten. Deze stijl die Godard lijkt te typeren vond ik ook al erg aantrekkelijk in Vivre sa Vie. En ik wil dus best wel wat meer van Godard zien. Dus snel op naar Une femme est une femme.
Maar naast Godard moet ik natuurlijk ook even Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg noemen, waarvan de eerste erg goed is als de derde-rangs Humphrey Bogart-wannabe autodief en de laatste ook goed was in haar rol als vertederend meisje wat je eigenlijk toch niet mag.
cijfer: 8.5
Even schaamteloos geknipt en geplakt van een ander forum:
Four Short Films
Realisatie: Jean-Luc Godard & Anne-Marie Miéville
Label: ECM Cinema
De L’origine du XXIe Siècle (Godard, 2000). Een werkelijk verbluffend begin: we zien het zwaar bewerkte digitale video wat we ook al in ‘Eloge de L’amour’ zagen; een man bespeelt op straat een viool, mensen lopen langs, een fietser schiet voorbij. Op de soundtrack horen we een prachtige aria. En dan volledige stilte. Een bus vol vluchtelingen rijdt langs in het donker. Kippenvel komt opzetten, want je beseft dat je weer in de wondere wereld van Jean-Luc Godard terecht gekomen bent. Een verhaal heeft Godard natuurlijk al lang niet meer nodig en deze vier korte essayfilms zijn ook in de trant van wat zijn magnum opus schijnt te zijn ‘Histoire du Cinema’ (nog steeds niet verkrijgbaar op DVD): een amalgaam van filmbeelden, geschreven woord, poëzie, beeldhouwkunst, schilderingen, filosofie en muziek. Herkenbare clips uit Kubrick’s ‘The Shining’,’Buñuel’s ‘Los Olvidados’ en Bergman’s ‘The Silence’ worden afgewisseld met clips uit films die je niet kent, een stukje uit een pornofilm waarin een man een vrouw volledig onderpist wordt afgewisseld met beklemmende documentaire beelden en nieuw zelf geschoten materiaal wordt afgewisseld met materiaal waarvan de herkomst niet eens meer te herleiden valt. Godard haalt zijn quotes overal vandaan, want Godard kent de hele kunstwereld op zijn duimpje. Het is een overzicht van de complete filmgeschiedenis, maar toch ook weer helemaal niet. Godard is in staat om het befaamde eindshot van Jean Seberg uit zijn eigen ‘A Bout de Souffle’ erin te verwerken, want Godard is zelf natuurlijk een enorm belangrijke bouwsteen van de cinema. Hij geeft commentaar op de cinema die hij zelf mede geschapen heeft. Godard is cinema en maakt cinema. Hij recyclet cinema en maakt daarmee en passant nieuwe cinema. Dit is film in zijn meest pure en tegelijkertijd meest uitgedijde vorm. Peter Greenaway klaagde ooit dat hij vond dat de meeste filmmakers hun films maakten met een oog dicht en twee handen achter hun rug gebonden, waarmee hij bedoelde dat maar weinig filmmakers alle mogelijkheden die film biedt ook daadwerkelijk gebruikten. Godard maakt van de cinema een gesamtkunstwerk waar Wagner trots op zou zijn. Film als het ultieme hypermedium, waarin Godard de relatie tussen kunst, vrijheid, de maatschappij, herinnering, geweld en passie onderzoekt.
The Old Place (Godard & Miéville, 1998). Dit is het langste werk op de DVD met 46 minuten en werd gemaakt in opdracht van het Museum of Modern Art. Godard en zijn vaste samenwerkster Anne-Marie Miéville praten op de soundtrack over kunst in zijn algemeenheid en de relatie tussen verschillende kunsten, uiteraard onder een overweldigende en hallucinerende beeldenstroom en begeleid door zeer uiteenlopende muziek.
Liberté et Patrie (Godard en Miéville, 2002). Zoals de titel al aangeeft zijn vooral vrijheid en vaderland hier belangrijke thema’s, maar de film kon me minder boeien dan de twee voorgaande, maar die waren dan ook van een superieur niveau.
Je Vous Salue, Sarajevo (Godard, 1993). De titel is een duidelijke verwijzing naar Godard’s ‘Je Vous Salue, Mary’, maar verder is dit een compleet andere film. Slechts twee minuten lang, maar in die twee minuten weet Godard een angstig sterk portret te schetsen van de oorlog in Sarajevo. Zoals met alle andere films wil Godard ons vooral met ons neus op de feiten drukken en zorgen dat we belangrijke dingen niet vergeten. Kan en mag kunst nog wel bestaan in een wereld waarin zoveel oorlog en ellende heerst?
Deze DVD representeert een zeer belangrijke en artistiek zeer interessante fase uit het oeuvre van misschien wel de meest belangrijke filmmaker sinds WOII. Het is dus zeer mooi dat deze films nu eindelijk op DVD verschenen zijn, ook al doet het je tegelijkertijd je haren uit je hoofd rukken dat er zoveel sleutelwerken van zo’n belangrijk figuur nog steeds nergens op DVD verschenen zijn. Deze DVD is in ieder geval weer een stap in de goede richting.
Four Short Films
Realisatie: Jean-Luc Godard & Anne-Marie Miéville
Label: ECM Cinema
De L’origine du XXIe Siècle (Godard, 2000). Een werkelijk verbluffend begin: we zien het zwaar bewerkte digitale video wat we ook al in ‘Eloge de L’amour’ zagen; een man bespeelt op straat een viool, mensen lopen langs, een fietser schiet voorbij. Op de soundtrack horen we een prachtige aria. En dan volledige stilte. Een bus vol vluchtelingen rijdt langs in het donker. Kippenvel komt opzetten, want je beseft dat je weer in de wondere wereld van Jean-Luc Godard terecht gekomen bent. Een verhaal heeft Godard natuurlijk al lang niet meer nodig en deze vier korte essayfilms zijn ook in de trant van wat zijn magnum opus schijnt te zijn ‘Histoire du Cinema’ (nog steeds niet verkrijgbaar op DVD): een amalgaam van filmbeelden, geschreven woord, poëzie, beeldhouwkunst, schilderingen, filosofie en muziek. Herkenbare clips uit Kubrick’s ‘The Shining’,’Buñuel’s ‘Los Olvidados’ en Bergman’s ‘The Silence’ worden afgewisseld met clips uit films die je niet kent, een stukje uit een pornofilm waarin een man een vrouw volledig onderpist wordt afgewisseld met beklemmende documentaire beelden en nieuw zelf geschoten materiaal wordt afgewisseld met materiaal waarvan de herkomst niet eens meer te herleiden valt. Godard haalt zijn quotes overal vandaan, want Godard kent de hele kunstwereld op zijn duimpje. Het is een overzicht van de complete filmgeschiedenis, maar toch ook weer helemaal niet. Godard is in staat om het befaamde eindshot van Jean Seberg uit zijn eigen ‘A Bout de Souffle’ erin te verwerken, want Godard is zelf natuurlijk een enorm belangrijke bouwsteen van de cinema. Hij geeft commentaar op de cinema die hij zelf mede geschapen heeft. Godard is cinema en maakt cinema. Hij recyclet cinema en maakt daarmee en passant nieuwe cinema. Dit is film in zijn meest pure en tegelijkertijd meest uitgedijde vorm. Peter Greenaway klaagde ooit dat hij vond dat de meeste filmmakers hun films maakten met een oog dicht en twee handen achter hun rug gebonden, waarmee hij bedoelde dat maar weinig filmmakers alle mogelijkheden die film biedt ook daadwerkelijk gebruikten. Godard maakt van de cinema een gesamtkunstwerk waar Wagner trots op zou zijn. Film als het ultieme hypermedium, waarin Godard de relatie tussen kunst, vrijheid, de maatschappij, herinnering, geweld en passie onderzoekt.
The Old Place (Godard & Miéville, 1998). Dit is het langste werk op de DVD met 46 minuten en werd gemaakt in opdracht van het Museum of Modern Art. Godard en zijn vaste samenwerkster Anne-Marie Miéville praten op de soundtrack over kunst in zijn algemeenheid en de relatie tussen verschillende kunsten, uiteraard onder een overweldigende en hallucinerende beeldenstroom en begeleid door zeer uiteenlopende muziek.
Liberté et Patrie (Godard en Miéville, 2002). Zoals de titel al aangeeft zijn vooral vrijheid en vaderland hier belangrijke thema’s, maar de film kon me minder boeien dan de twee voorgaande, maar die waren dan ook van een superieur niveau.
Je Vous Salue, Sarajevo (Godard, 1993). De titel is een duidelijke verwijzing naar Godard’s ‘Je Vous Salue, Mary’, maar verder is dit een compleet andere film. Slechts twee minuten lang, maar in die twee minuten weet Godard een angstig sterk portret te schetsen van de oorlog in Sarajevo. Zoals met alle andere films wil Godard ons vooral met ons neus op de feiten drukken en zorgen dat we belangrijke dingen niet vergeten. Kan en mag kunst nog wel bestaan in een wereld waarin zoveel oorlog en ellende heerst?
Deze DVD representeert een zeer belangrijke en artistiek zeer interessante fase uit het oeuvre van misschien wel de meest belangrijke filmmaker sinds WOII. Het is dus zeer mooi dat deze films nu eindelijk op DVD verschenen zijn, ook al doet het je tegelijkertijd je haren uit je hoofd rukken dat er zoveel sleutelwerken van zo’n belangrijk figuur nog steeds nergens op DVD verschenen zijn. Deze DVD is in ieder geval weer een stap in de goede richting.
Hey Maikel, jij hier?
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ach ja, het is een kleine wereldquote:Op donderdag 3 augustus 2006 10:19 schreef Timo20 het volgende:
Hey Maikel, jij hier?
Ik begin 'm ondertussen interessanter te vinden. Ik heb er nog 3 in de wachtrij staan (Vivre Sa Vie, Pierrot le Fou en Masculin, Feminin), die ga ik bij wijze van inhaalbeweging binnenkort maar eens checken. Vooral bij de eerste heb ik hoge verwachtingen.
Ik moet trouwens dringend mijn Franse films eens opfrissen, door mijn Japan/Korea fixatie zijn er een hoop films van Truffaut, Bresson, Melville en Sautet blijven liggen, wel een stuk of 10 denk ik .
Ik moet trouwens dringend mijn Franse films eens opfrissen, door mijn Japan/Korea fixatie zijn er een hoop films van Truffaut, Bresson, Melville en Sautet blijven liggen, wel een stuk of 10 denk ik .
.
The average burglar breaks in and leaves clues everywhere. But not me. I'm completely clueless.
Hoera! Godard's controversiele film 'Hail Mary' (AKA Je Vous Salue, Mary) wordt 3 oktober door New Yorker op DVD uitgebracht. Nu is New Yorker geen Criterion uiteraard, maar meestal zijn hun releases wel adequaat. Als extra staat de film The Book of Mary van vaste Godard medewerker Anne-Marie Mieville gepland.
Mijn dag kan niet meer stuk
Mijn dag kan niet meer stuk
en wordt ie ook bij de "normale" webshops verkrijgbaar?quote:Op dinsdag 8 augustus 2006 19:54 schreef Maikel_1981 het volgende:
Hoera! Godard's controversiele film 'Hail Mary' (AKA Je Vous Salue, Mary) wordt 3 oktober door New Yorker op DVD uitgebracht. Nu is New Yorker geen Criterion uiteraard, maar meestal zijn hun releases wel adequaat. Als extra staat de film The Book of Mary van vaste Godard medewerker Anne-Marie Mieville gepland.
Mijn dag kan niet meer stuk
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Dat lijkt me wel ja, alle andere New Yorker DVD's zijn gewoon bij alle reguliere etailers verkrijgbaar. Wat dacht je, Maikel komt met een release, dus die zal je dan wel weer alleen bij enkele wazige speciaalshopjes kunnen kopen?quote:Op woensdag 9 augustus 2006 11:01 schreef Timo20 het volgende:
[..]
en wordt ie ook bij de "normale" webshops verkrijgbaar?
zoiets jaquote:Op woensdag 9 augustus 2006 17:24 schreef Maikel_1981 het volgende:
[..]
Dat lijkt me wel ja, alle andere New Yorker DVD's zijn gewoon bij alle reguliere etailers verkrijgbaar. Wat dacht je, Maikel komt met een release, dus die zal je dan wel weer alleen bij enkele wazige speciaalshopjes kunnen kopen?
zoiets ja je weet `t nooit met jou
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
ik weet niet veel van Godard, alleen dat jim morrison zer geinspireerd was door zijn werk
jah de grote Jim morrison van The Doors
jah de grote Jim morrison van The Doors
* Masculin, féminin: 15 faits précis (1966)
Paul heeft net de militaire dienst verlaten en krijgt een baan als enquêteur. Zo ontmoet hij Madeleine. Ze is een oppervlakkige popzangeres. Terwijl zij aan haar carrière werkt, raakt hij steeds meer geïsoleerd van de maatschappij.
Naar het schijnt is dit de laatste film van Godard waar zijn acteurs nog echte personages spelen in plaats van puur als doorgeefluiken voor z'n ideeën. Een aantal mensen spelen in de film ook min of meer zichzelf. Chantal Goya was bijvoorbeeld in het echt ook een yé-yé zangeresje. Ook het meisje wat door een magazine uitgekozen is en wat ondervraagt wordt door Paul speelt zichzelf. Het schijnt zelfs dat dit ook een echte ondervraging was waarin zij vooraf geen aanwijzingen of tekst verschaft was. Dat levert een boeiend gesprek op.
De film kan dan ook vooral gezien worden als een beeld van de Parijse jeugd in de jaren '60. Een deel van de jeugd is alleen bezig met zichzelf en de popcultuur, in deze film de meisjes, terwijl de jongens vooral bezig zijn met de politiek en de wereld. In de film komen de twee stijlen van Godard samen. Aan de ene kant heb je de vrolijke speelse kant van de regisseur, waardoor de film allerlei kleine experimentjes bevat en nutteloze maar wel erg vermakelijke mini-sub-plotjes. Aan de andere kant heb je de politieke kant van Godard en in tegenstelling tot latere films weet hij deze kant goed in de film te integreren. Dat maakt deze film misschien wel hét ultieme voorbeeld van een Godard film. Let trouwens ook op de cameo van Brigitte Bardot, één van die aardige subplotjes.
#222 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
Criterion Collection DVD
"This film could be called The Children of Marx and Coca-Cola."
Paul heeft net de militaire dienst verlaten en krijgt een baan als enquêteur. Zo ontmoet hij Madeleine. Ze is een oppervlakkige popzangeres. Terwijl zij aan haar carrière werkt, raakt hij steeds meer geïsoleerd van de maatschappij.
Naar het schijnt is dit de laatste film van Godard waar zijn acteurs nog echte personages spelen in plaats van puur als doorgeefluiken voor z'n ideeën. Een aantal mensen spelen in de film ook min of meer zichzelf. Chantal Goya was bijvoorbeeld in het echt ook een yé-yé zangeresje. Ook het meisje wat door een magazine uitgekozen is en wat ondervraagt wordt door Paul speelt zichzelf. Het schijnt zelfs dat dit ook een echte ondervraging was waarin zij vooraf geen aanwijzingen of tekst verschaft was. Dat levert een boeiend gesprek op.
De film kan dan ook vooral gezien worden als een beeld van de Parijse jeugd in de jaren '60. Een deel van de jeugd is alleen bezig met zichzelf en de popcultuur, in deze film de meisjes, terwijl de jongens vooral bezig zijn met de politiek en de wereld. In de film komen de twee stijlen van Godard samen. Aan de ene kant heb je de vrolijke speelse kant van de regisseur, waardoor de film allerlei kleine experimentjes bevat en nutteloze maar wel erg vermakelijke mini-sub-plotjes. Aan de andere kant heb je de politieke kant van Godard en in tegenstelling tot latere films weet hij deze kant goed in de film te integreren. Dat maakt deze film misschien wel hét ultieme voorbeeld van een Godard film. Let trouwens ook op de cameo van Brigitte Bardot, één van die aardige subplotjes.
#222 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
Criterion Collection DVD
"This film could be called The Children of Marx and Coca-Cola."
Made In U.S.A.
De films van Godard zijn altijd een speciaal iets, een speciale ervaring. Zoals wel vaker bij z`n films vanaf de tweede helft van de jaren `60, weet je ook hier niet precies waar je naar zit te kijken totdat het is afgelopen. Vind ik het goed of vind ik het niets? Het is dan ook het beste om niet te veel op zoek te gaan naar het verhaal of het verhaal proberen te volgen maar het geheel gewoon over je heen te laten komen. Zo ook nu.
Op het eerste gezicht lijkt het een "gewone" thriller. Maar bij Godard is niets zoals het lijkt en dus ook hier niet. Al gauw wordt het genre verplaatst van thriller naar politieke film met een thriller-achtig omhulsel.
Wanneer je na een tijdje denkt het politieke gedeelte gehad te hebben en het thriller element weer terug komt, is dat slechts voor kort. Voordat je je aandacht weer bij het verhaal hebt (voor zover je dus van een verhaal kunt spreken), verlegt Godard weer de aandacht naar het politieke. Heel knap gedaan.
En of je het nu eens bent met de statements die worden gemaakt of niet, het zet je wel aan het denken en het houdt de aandacht vast.
Iets anders dat opvalt is de stijl van filmen, de camera voering. Nooit gaat de camera de diepte in of gaat ie achteruit. Hij gaat enkel links en rechts, wat een aparte stijl tot gevolg heeft. Het lijkt alsof je een beetje naar een bewegende strip zit te kijken. Het van Godard bekende gebruik van felle kleuren, vooral blauw en rood, helpt hier ook bij.
Verder is Anna Karina in de hoofdrol wederom fenomenaal en een genot om naar te kijken.
Made In U.S.A. mag dan wellicht niet Godard`s beste film zijn die ik tot nu toe van `m heb gezien, maar het is zeker wel een bijzondere en aparte film.
7,5/10
De films van Godard zijn altijd een speciaal iets, een speciale ervaring. Zoals wel vaker bij z`n films vanaf de tweede helft van de jaren `60, weet je ook hier niet precies waar je naar zit te kijken totdat het is afgelopen. Vind ik het goed of vind ik het niets? Het is dan ook het beste om niet te veel op zoek te gaan naar het verhaal of het verhaal proberen te volgen maar het geheel gewoon over je heen te laten komen. Zo ook nu.
Op het eerste gezicht lijkt het een "gewone" thriller. Maar bij Godard is niets zoals het lijkt en dus ook hier niet. Al gauw wordt het genre verplaatst van thriller naar politieke film met een thriller-achtig omhulsel.
Wanneer je na een tijdje denkt het politieke gedeelte gehad te hebben en het thriller element weer terug komt, is dat slechts voor kort. Voordat je je aandacht weer bij het verhaal hebt (voor zover je dus van een verhaal kunt spreken), verlegt Godard weer de aandacht naar het politieke. Heel knap gedaan.
En of je het nu eens bent met de statements die worden gemaakt of niet, het zet je wel aan het denken en het houdt de aandacht vast.
Iets anders dat opvalt is de stijl van filmen, de camera voering. Nooit gaat de camera de diepte in of gaat ie achteruit. Hij gaat enkel links en rechts, wat een aparte stijl tot gevolg heeft. Het lijkt alsof je een beetje naar een bewegende strip zit te kijken. Het van Godard bekende gebruik van felle kleuren, vooral blauw en rood, helpt hier ook bij.
Verder is Anna Karina in de hoofdrol wederom fenomenaal en een genot om naar te kijken.
Made In U.S.A. mag dan wellicht niet Godard`s beste film zijn die ik tot nu toe van `m heb gezien, maar het is zeker wel een bijzondere en aparte film.
7,5/10
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
2 ou 3 choses que je sais d'elle (Two Or Three Things I Know About Her)
Een hele aparte film van Godard. Eentje waarin de grens tussen fictie en documentaire steeds wordt opgezocht en meerdere malen overschreden. Precies zoals cinema volgens de oprichters van Cahiers Du Cinema hoorde te zijn.
De kijker wordt, ondanks de nodige afstand tussen de kijker en de film, direct bij het geheel betrokken door middel van de acteurs die regelmatig direct in de camera tegen de kijker praten.
Godard`s kijk op de almaar groeiende consumptiemaatschappij is het middelpunt van de film. En hij windt er geen doekjes om: ongeveer alle luxe producten die de mensen tegenwoordig willen kopen en waar dus geld voor nodig is, zijn niet nodig. Ze worden dan ook regelmatig absurdistisch neer gezet. Grappig om te zien maar zeker met een serieuze ondertoon.
De film heeft dus zeker een politieke toon en dat zal wellicht niet iedereen aanspreken. Maar ik vond het wederom een sterke film van de meester.
IMDB Cijfer: 7,0/10
Mijn Cijfer: 7,8/10
Een hele aparte film van Godard. Eentje waarin de grens tussen fictie en documentaire steeds wordt opgezocht en meerdere malen overschreden. Precies zoals cinema volgens de oprichters van Cahiers Du Cinema hoorde te zijn.
De kijker wordt, ondanks de nodige afstand tussen de kijker en de film, direct bij het geheel betrokken door middel van de acteurs die regelmatig direct in de camera tegen de kijker praten.
Godard`s kijk op de almaar groeiende consumptiemaatschappij is het middelpunt van de film. En hij windt er geen doekjes om: ongeveer alle luxe producten die de mensen tegenwoordig willen kopen en waar dus geld voor nodig is, zijn niet nodig. Ze worden dan ook regelmatig absurdistisch neer gezet. Grappig om te zien maar zeker met een serieuze ondertoon.
De film heeft dus zeker een politieke toon en dat zal wellicht niet iedereen aanspreken. Maar ik vond het wederom een sterke film van de meester.
IMDB Cijfer: 7,0/10
Mijn Cijfer: 7,8/10
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Zijn 260 minuten durende filmessay Histoire(s) du cinéma mag in dit topic niet ontbreken. Een non-lineaire documentaire over de geschiedenis (van de film) in de 20e eeuw. Het is een montage van oude filmbeelden, schilderijen, muziek, quotes en teksten van Godard zelf. We zien beelden voorbij komen van zijn eigen films, maar ook Rossellini, Lang, Ford, Hitchcock, Welles en Antonioni (de auteurs) komen aan bod. Het blijft niet beperkt tot de film, want ook de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog zijn in de verschillende episodes verwerkt. Op die manier legt Godard een relatie tussen gebeurtenissen in de 20e eeuw en de cinema en het essay werkt op die manier als een hommage en kritiek tegelijk.
Een associatief en bijna surreëel werk dat zeker wat aandacht nodig heeft en wellicht niet iedereen zal kunnen bekoren, maar op het einde zeer zeker de moeite waard is al is het alleen maar om het feit dat het een interessant perspectief geeft op de geschiedenis van de cinema.
Een associatief en bijna surreëel werk dat zeker wat aandacht nodig heeft en wellicht niet iedereen zal kunnen bekoren, maar op het einde zeer zeker de moeite waard is al is het alleen maar om het feit dat het een interessant perspectief geeft op de geschiedenis van de cinema.
ben zeker een fan van zijn films. Er is ook een mooie 11-dvd box uit met een paar essentiele titels, schappelijke prijs, aanrader.
Pierrot Le Fou
Om de release te vieren van één van de dvd`s waar ik dit jaar het meest naar uit kijk (de Masters Of Cinema versie van Une Femme Mariée) besloot ik om vandaag één van Godard`s andere meesterwerken nog eens te kijken: Pierrot le Fou.
Zoals bij Godard normaal is, gaat het ook hier niet echt (of in ieder geval niet alleen) om het verhaal zelf, over twee oud geliefden (Jean-Paul Belmondo en Anna Karina) die elkaar bij toeval weer tegenkomen en samen een roadtrip ondernemen, maar is dat slechts het begin. De film is een mix van van alles: een politiek statement, een aanklacht tegen de Westerse consumptie maatschappij, een afkeer van Hollywood en dus ook nog een gewoon verhaal over, zoals Godard ze zelf noemde, "the last romantic couple".
Voort gedreven door de prachtige cinematografie van legende Raoul Coutard, met een uitgebreid kleuren pallet en het gebruik van vele verschillende kleuren filters, is het een mix die zonder meer werkt. Mensen die gewoon een verhaaltje willen zien komen aan hun trekken, maar cinefielen die bekend zijn met Godard`s werk en standpunten krijgen veel meer dan dat.
Een absoluut meesterwerk waarin bij iedere kijkbeurt weer nieuwe dingen zijn te ontdekken.
Cinema met een hoofdletter C, een absolute must-see voor iedere filmliefhebber.
9,0/10
[ Bericht 0% gewijzigd door Timo20 op 20-04-2009 22:46:35 ]
Om de release te vieren van één van de dvd`s waar ik dit jaar het meest naar uit kijk (de Masters Of Cinema versie van Une Femme Mariée) besloot ik om vandaag één van Godard`s andere meesterwerken nog eens te kijken: Pierrot le Fou.
Zoals bij Godard normaal is, gaat het ook hier niet echt (of in ieder geval niet alleen) om het verhaal zelf, over twee oud geliefden (Jean-Paul Belmondo en Anna Karina) die elkaar bij toeval weer tegenkomen en samen een roadtrip ondernemen, maar is dat slechts het begin. De film is een mix van van alles: een politiek statement, een aanklacht tegen de Westerse consumptie maatschappij, een afkeer van Hollywood en dus ook nog een gewoon verhaal over, zoals Godard ze zelf noemde, "the last romantic couple".
Voort gedreven door de prachtige cinematografie van legende Raoul Coutard, met een uitgebreid kleuren pallet en het gebruik van vele verschillende kleuren filters, is het een mix die zonder meer werkt. Mensen die gewoon een verhaaltje willen zien komen aan hun trekken, maar cinefielen die bekend zijn met Godard`s werk en standpunten krijgen veel meer dan dat.
Een absoluut meesterwerk waarin bij iedere kijkbeurt weer nieuwe dingen zijn te ontdekken.
Cinema met een hoofdletter C, een absolute must-see voor iedere filmliefhebber.
9,0/10
[ Bericht 0% gewijzigd door Timo20 op 20-04-2009 22:46:35 ]
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Hélas Pour Moi
Eén van Godard`s meest gecompliceerde en wat mij betreft minst aantrekkelijke films die ik tot nu toe heb gezien.
Het is een moderne versie van de mythe van Zeus waarin God neerdaalt op aarde en het lichaam van een man (in dit geval Gérard Depardieu) over neemt.
Een nogal wazige film waarbij je eigenlijk sowieso al geinteresseerd moet zijn in en kennis hebben van de originele mythe. Daarnaast voert Godard zijn gebruik van montage van muziek en geluiden door tot in het extreme waardoor de aandacht meerdere malen verloren gaat.
Het is een Godard dus het is nog steeds speciaal, maar erg veel kon ik hier niet mee.
6,5/10
Eén van Godard`s meest gecompliceerde en wat mij betreft minst aantrekkelijke films die ik tot nu toe heb gezien.
Het is een moderne versie van de mythe van Zeus waarin God neerdaalt op aarde en het lichaam van een man (in dit geval Gérard Depardieu) over neemt.
Een nogal wazige film waarbij je eigenlijk sowieso al geinteresseerd moet zijn in en kennis hebben van de originele mythe. Daarnaast voert Godard zijn gebruik van montage van muziek en geluiden door tot in het extreme waardoor de aandacht meerdere malen verloren gaat.
Het is een Godard dus het is nog steeds speciaal, maar erg veel kon ik hier niet mee.
6,5/10
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Une femme mariée, fragments d’un film tourné en 1964 en noir et blanc
De overbrugging tussen 2 verschillende stijlen, 2 verschillende soorten films van Godard: Band à Part (een meer mainstream film, voor zover dat bij Godard mogelijk is) en Alphaville (het begin van een stijl waarin steeds meer en vaker wordt afgeweken van de normale film conventies). Une Femme Mariée is dan ook duidelijk een mix tussen beide stijlen, een mix die goed werkt.
Godard mixt alles door elkaar: widescreen shots en close-ups, lang aanhoudende scenes zonder cuts en snelle montage, scenes met prachtige muziek en stukken waarin geluid compleet afwezig is. Het werkt buiten gewoon goed en verfrissend. Daarnaast staat die mix ook symbool voor de het "gevecht" waarin onze hoofdpersoon Charlotte zich bevindt: moet ze trouw blijven aan haar echtgenoot in een redelijk bloedeloze relatie of gaat ze voor de spanning van een nieuwe relatie?
Dat maakt de film tot een prachtige karakterstudie die je ook stof tot nadenken geeft.
Een prachtig stuk film op een keerpunt in Godard`s oeuvre.
Een prachtige ode aan het leven en aan de kracht en schoonheid van de vrouw.
IMDB Cijfer: 7,2/10
Mijn Cijfer: 8,8/10
De overbrugging tussen 2 verschillende stijlen, 2 verschillende soorten films van Godard: Band à Part (een meer mainstream film, voor zover dat bij Godard mogelijk is) en Alphaville (het begin van een stijl waarin steeds meer en vaker wordt afgeweken van de normale film conventies). Une Femme Mariée is dan ook duidelijk een mix tussen beide stijlen, een mix die goed werkt.
Godard mixt alles door elkaar: widescreen shots en close-ups, lang aanhoudende scenes zonder cuts en snelle montage, scenes met prachtige muziek en stukken waarin geluid compleet afwezig is. Het werkt buiten gewoon goed en verfrissend. Daarnaast staat die mix ook symbool voor de het "gevecht" waarin onze hoofdpersoon Charlotte zich bevindt: moet ze trouw blijven aan haar echtgenoot in een redelijk bloedeloze relatie of gaat ze voor de spanning van een nieuwe relatie?
Dat maakt de film tot een prachtige karakterstudie die je ook stof tot nadenken geeft.
Een prachtig stuk film op een keerpunt in Godard`s oeuvre.
Een prachtige ode aan het leven en aan de kracht en schoonheid van de vrouw.
IMDB Cijfer: 7,2/10
Mijn Cijfer: 8,8/10
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
De Fame heeft de Nederlandse box van Godard flink afgeprijsd (eerst was die ruim 50 en nu iets rond de 35 euro). En die inleidingen door Colin McCabe zijn wel interessant.
Ik heb nu A bout de souffle, une femme est une femme, le petit soldat, le mepris, pierrot le fou en Week End gezien. Eigenlijk allemaal het kijken waard.
Die trailers alleen al...
[ Bericht 14% gewijzigd door Toad op 29-07-2009 00:56:27 ]
Ik heb nu A bout de souffle, une femme est une femme, le petit soldat, le mepris, pierrot le fou en Week End gezien. Eigenlijk allemaal het kijken waard.
Die trailers alleen al...
[ Bericht 14% gewijzigd door Toad op 29-07-2009 00:56:27 ]
Le Méprisquote:Op vrijdag 28 augustus 2009 16:14 schreef Toad het volgende:
Om het topic levend te houden: wat is jullie favoriet?
en die van jou?
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ik denk toch wel A Bout de Souffle.
En op de tweede linie: Une femme est une femme, Le Mepris en Pierrot Le Fou.
Daarna komt wat mij betreft Week End en Le Petit Soldat.
Made in USA vond ik wel erg ontoegankelijk vanwege het politieke aspect. Dat maakte film niet echt leuk.
Bande à part krijg ik binnenkort.
Daar ben ik ook wel erg benieuwd naar, maar ik heb trouwens nog best veel liggen.
En op de tweede linie: Une femme est une femme, Le Mepris en Pierrot Le Fou.
Daarna komt wat mij betreft Week End en Le Petit Soldat.
Made in USA vond ik wel erg ontoegankelijk vanwege het politieke aspect. Dat maakte film niet echt leuk.
Bande à part krijg ik binnenkort.
Daar ben ik ook wel erg benieuwd naar, maar ik heb trouwens nog best veel liggen.
Alphaville vandaag gezien. Ik ben wel te spreken over de film. Weer echt Godard om alleen materiaal te schieten wat echt bestond in die tijd, ook al is het een SF-film. Nou ja, eigenlijk zijn Godards films niet in een genre te stoppen.
Anna Karina is ook sterk in de film. Die stem van Alpha 60 was wel grappig trouwens, ik denk dat dat ook wel zo bedoeld is.
Langzaam kom ik nu bij z'n latere werk. Ik hoop dat ik dat nog steeds kan waarderen.
[ Bericht 14% gewijzigd door Toad op 03-09-2009 01:14:09 ]
Anna Karina is ook sterk in de film. Die stem van Alpha 60 was wel grappig trouwens, ik denk dat dat ook wel zo bedoeld is.
Langzaam kom ik nu bij z'n latere werk. Ik hoop dat ik dat nog steeds kan waarderen.
[ Bericht 14% gewijzigd door Toad op 03-09-2009 01:14:09 ]
Bande à Part gezien.
Die dansscene.
Wel apart dat deze film niet in die verzamelbox zit. Hij is echt supergaaf.
Die dansscene.
Wel apart dat deze film niet in die verzamelbox zit. Hij is echt supergaaf.
Goeie regisseur. Al vind ik de topic titel niet zo tof. Godard met Tarantino vergelijken is een belediging voor Godard.
The Light Is Leaving Us All
Vivre Sa Vie gezien.
Wel zware kost van Godard. Ik ben dat alleen maar van hem gewend als hij over politiek gaat praten. Maar toch: het is een erg goede film. Karina bewijst dat ze ook een heel ander type rol kan spelen. En zoals Gorro al eerder aangaf in dit topic: er zitten een paar mooie scenes tussen.
Wel zware kost van Godard. Ik ben dat alleen maar van hem gewend als hij over politiek gaat praten. Maar toch: het is een erg goede film. Karina bewijst dat ze ook een heel ander type rol kan spelen. En zoals Gorro al eerder aangaf in dit topic: er zitten een paar mooie scenes tussen.
Het is wachten op een nieuwe release van Hail Mary. Geen enkele versie is op dit moment meer te verkijgen.quote:Op dinsdag 8 augustus 2006 19:54 schreef Maikel_1981 het volgende:
Hoera! Godard's controversiele film 'Hail Mary' (AKA Je Vous Salue, Mary) wordt 3 oktober door New Yorker op DVD uitgebracht. Nu is New Yorker geen Criterion uiteraard, maar meestal zijn hun releases wel adequaat. Als extra staat de film The Book of Mary van vaste Godard medewerker Anne-Marie Mieville gepland.
Mijn dag kan niet meer stuk
Prenom Carmen gezien.
Mooie beelden en muziek. Ik mis de vitaliteit, humor en scherpte van de eerste jaren van Godard. Het zit er nog wel in, maar het is minder en dat is jammer. Er zitten een paar expliciete scenes in waar Detmers lang met Godard over gepraat heeft.
Trouw interviewde Detmers begin jaren '90, interessant artikel is dat geworden.
Mooie beelden en muziek. Ik mis de vitaliteit, humor en scherpte van de eerste jaren van Godard. Het zit er nog wel in, maar het is minder en dat is jammer. Er zitten een paar expliciete scenes in waar Detmers lang met Godard over gepraat heeft.
Trouw interviewde Detmers begin jaren '90, interessant artikel is dat geworden.
Le Mépris
Godard`s beste en meest bekende film wordt alleen maar beter als je `m vaker bekijkt. Tegelijkertijd een ode aan de cinema en een aanklacht tegen "de moderne film", een film die alles heeft: een prachtig verhaal dat is gegoten in de prachtige beelden van Godard`s vaste cinematograaf Raoul Coutard en voorzien is een mooie soundtrack. Bardot is erg sterk in haar rol van gekrenkte vrouw, Jack Palance als de dictator-achtige producent (die tijdens het filmen net zo`n slechte relatie had met Godard als z`n personage in de film met de door Fritz Lang vertolkte regisseur) is misschien nog wel het best. Een heerlijke gemene rol.
De blu-ray uitgave uit de Studio Canal reeks is een absolute aanrader. Het beeld is (op een paar kleine momenten na) erg mooi en strak, maar nergens overdreven fel. Erg goed. De extra`s, die voor het grootste deel hetzelfde zijn als die op de 2 disc Criterion uitgave, zijn ook zeer de moeite waard.
Een prachtig meesterwerk dat behoort tot de beste films ooit gemaakt en groeit met iedere kijkbeurt.
Een film (en uitgave) die in geen enkele collectie mag ontbreken.
9,5/10
Godard`s beste en meest bekende film wordt alleen maar beter als je `m vaker bekijkt. Tegelijkertijd een ode aan de cinema en een aanklacht tegen "de moderne film", een film die alles heeft: een prachtig verhaal dat is gegoten in de prachtige beelden van Godard`s vaste cinematograaf Raoul Coutard en voorzien is een mooie soundtrack. Bardot is erg sterk in haar rol van gekrenkte vrouw, Jack Palance als de dictator-achtige producent (die tijdens het filmen net zo`n slechte relatie had met Godard als z`n personage in de film met de door Fritz Lang vertolkte regisseur) is misschien nog wel het best. Een heerlijke gemene rol.
De blu-ray uitgave uit de Studio Canal reeks is een absolute aanrader. Het beeld is (op een paar kleine momenten na) erg mooi en strak, maar nergens overdreven fel. Erg goed. De extra`s, die voor het grootste deel hetzelfde zijn als die op de 2 disc Criterion uitgave, zijn ook zeer de moeite waard.
Een prachtig meesterwerk dat behoort tot de beste films ooit gemaakt en groeit met iedere kijkbeurt.
Een film (en uitgave) die in geen enkele collectie mag ontbreken.
9,5/10
How can you know what things are worth if your hands don`t move `till you do a day`s work?
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
|
|
