![]()
Zo is de Britse gitarist Fred Frith waarschijnlijk het meest bekend; met een gitaar in zijn handen. Echter heeft hij ook zeer mooie composities geschreven en Pacifica is er daar een van.
![]()
Het is vooral een klassieke compositie, maar overbrugt meerdere stijlen. Het wordt gespeeld door het Eva Kant ensemble, dat is een stripheldin (niet dat het belangrijk is, maar het is wel grappig).
quote:
"Pacifica" is a composition in three parts for a large, unusual ensemble (including prepared guitars, a performer on records/CDs/tapes, three percussionists, single winds, brass, saxes and vocalist).
Dat klinkt natuurlijk allemaal heel apart, maar wanneer je er naar luistert, hoor je de complexiteit van de omschrijving en het instrumentarium er niet in terug. De muziek is vooral rustiek te noemen. Pacifica is een stuk om bij weg te dromen. Eventueel geschikt als achtergrondmuziek, maar dan mis je zoveel moois dat erin zit.
Het stuk is vooral opgebouwd uit herhalingen van redelijk simpele patronen die zich traag uitbreiden met hier en daar een soort van uitspatting. De muziek is aangevuld met geluiden uit de natuur en dan met name de zee.
Zelden heb ik muziek gehoord waarin het vocale zo mooi is verwerkt als hier. Naar mijn mening zijn er ook de ideale stemmen voor uitgezocht. Er worden gedichten gereciteerd van ene Pablo Neruda. Op het hoogtepunt van het stuk hoor je een man het stuk oplezen en ietsjes verlaat een vrouw het zingend voordragen wat voor een geweldig hoogtepunt zorgt. Niet zo zeer wat betreft geluidssterkte, tempo of een ander veelgebruikte vorm van hoogtepunt, maar in een hoogtepunt van 'dromerigheid'. Je wordt op het moment op een utlieme manier meegesleept in de sfeer van de muziek en dat is waar Pacifica haar kracht aan ontleent.
Tot slot eindigt de cd met een zich herhalend op en neer gaande beweging van een marimba.