Er was eens.... een band genaamd Uncle Tupelo. Alternatieve country-rock/Americana met een genoeg gevoel om parkeergarages mee te vullen. En dan bedoel ik parkeergarage voor Amerikaanse auto's: supergrote Cadilacs, met staartvinnen die langer lijken te zijn dan Marilyn Monroe's benen. Zo groot, zo veel gevoel. Muziek om door je heen te laten gaan met een drankje aan de toog. 'No depression' was hun eerste boreling, en maar goed dat ze het die titel gaven. Een misverstand is zo in de wereld geholpen, nietwaar?
Een aantal wereldplaten verder (tip: tik de compilatie "89/93: An Anthology" op de kop, en sla 'm daarna in) gingen de twee frontmannen, Jeff Tweedy en Jay Farrar huns weegs.
Jeff Tweedy ging verder met Wilco.
Jay Farrar met
Son Volt.
Genoeg topics hier over Wilco, maar eerlijk waar, gisteren hoorde ik voor het eerst Son Volt. Zo veel muziek, zo weinig tijd, nietwaar (oei, wederom nietwaar, ik zoek naar excuses)? Gebiologeerd ben ik. Aan de grond en de speakers genageld. Met vijfduimers. Zo godvergetens mooi en breekbaar! En nog geeneens een topic op het muziek-forum! Onbegrijpelijk. Onbeschrijbaar. Onmogelijk.
Als ik het goed heb, is Son Volt onofficieel niet meer, en heeft Jay Farrar een aantal soloplaten uitgebracht. Waar ik onlangs iemand (Kindamuzik?) over las, die zei: voor mij geen Tweedy/Wilco meer, ik ga voor Farrar!
Nieuwsgierig.
Nu eerst die vijfduimers uit m'n oorlellen, zodat ik mijn weg naar de platenzaak kan struikelen.
Waarvan akte!