quote:In dit topic kun je plaatsen welk nummer je beluisterd. Om het aantrekkelijk te maken voor anderen om te lezen en discussies te laten ontstaan, is het de bedoeling dat je bij elk nummer een korte review of toelichting zet over of bij het nummer of over de artiest. Het is echter niet de bedoeling dat je slechts een afbeelding van het album en een gekopieerde lap tekst van Allmusic of een andere bron neerzet, het gaat hier om de persoonlijke beleving van muziek. Postopkrikken wordt niet gewaardeerd en beloond met een waarschuwing of erger.
Tangerine Dream - Electronic Meditation
De eerste plaat van Tangerine Dream werd in 1970 uitgebracht. Later zouden ze vooral bekend worden als synthesizer-band, maar dat is totaal andere muziek. Cello's, gitaren, fluiten en drums bepalen het geluid van deze plaat, die vaak doet denken aan Pink Floyd ten tijden van Ummagumma.
De band is overigens vernoemd naar een regel uit "Lucy in the sky with diamonds" van de Beatles, maar ik ken weinig popmuziek die zo ver van de Beatles afstaat.
[ Bericht 5% gewijzigd door Summoner op 02-05-2004 14:09:25 ]
Bob Marley en de Wailers
Een engelse commandant kwam op een dag een vrouw tegen. Samen kregen zij een kind: Robert Nesta Marley, beter bekent als Bob Marley. Hij werd 6 februari 1975 in Kingston town.
Zijn pa ging weg hem bij zijn geboorte en Rita moest met haar zoon overleven in de getto van Kingston. Ze verhuisde naar Trenchtown.
Daar leert Robert 2 jongens kennen. Peter Toch en Bunny Livingstone.
Samen zagen hun een kans om uit de getto te ontsnappen doormiddel van reggae. Ze gaan met hun tijd mee van SKA tot reggae.
Bob is nog steeds geen echte rasta, pas als Haile Selassie in 1966 Jamaica bezoekt bekeert hij zich tot het Rastafari.
Ondertussen wordt hij ontdekt en meegenomen naar Engeland
Waar ze in een grote studio komen. Daar maakte zij hun eerste album. Catch a fire. Deze plaat kreeg niet de aandacht dat het verdiende en verkocht niet zo goed totdat: Ze in het voorprogramma van Bruce Springsteen, Sly & fammily Stone mogen.Ze slaan door en hij wordt begroet en toegejuicht door de wereld.
Bob wordt op een gegeven moment door verschillende politieke partijen alle kanten op meegetrokken. Hij verliest wat fans, maar het enige wat Bob wil is vrede.
Eindelijk is het zover, op het ‘One love, one peace concert’.
Lukt het Bob, om Manley en Seaga de twee grote politieke rivalen bij elkaar op het podium te zetten, sterker nog ze schudden elkaars hand! Dat had niemand verwacht. 22 april 1987 wordt nooit meer vergeten. Hiervoor ontvangt Bob de ‘’United Nations Peace Medal ‘’.
In 1979 blijft de band touren door de hele wereld. Het jaar daarna verdiepen ze wat in de roots van de negerbevolking. Ze bereikten minder dan verwacht, maar bij de onafhangkelijks verklaring van Zimbabwe 1980 wordt Bob en zijn band uitgenodigd om op te treden tijdens te festiviteiten. Op 27 september 1980 speelt hij zijn laatste concert in Pittsburg. Het gaat niet goed met ‘m. Onderweg sterft hij in een ziekenhuis in Miami. 11 mei 1981. Hij krijgt de begrafenis van een koning. De autoriteiten zijn allemaal aanwezig en maken van 11 mei Bob Marley dag.
Bob Marley kreeg na de dood van Emperor Haile Selassie een gouden leeuwen ring.
Waar die naar zijn dood is heen gegaan is een raadsel.
John Coltrane - A Love Supreme (Deluxe Edition)
Deze luxe editie van "A Love Supreme" is een van m'n favoriete items uit m'n hele collectie. Niet omdat ie nou zo limited is, maar omdat het een voorbeeld is van hoe naar mijn mening elk album uitgebracht moet worden. Mooie dikke digipack, mooie foto's aan de binnenkant en een boekje waar je een avond mee kan vullen. En natuurlijk een tweede cd, met een live uitvoering van "A Love Supreme" (zeer de moeite waard!) en interessante alternate takes. Breng je bare bones versie van "A Love Supreme" vandaag nog naar de platenboer voor de 2e hands bakken en haal dit ding, het is een parel.
Led Zeppelin - II
Voor een Led Zeppelin plaat mag je me altijd wakker maken. Zolang het maar na 12 uur is.
Especially Like Sloth - But If What He'll What Ant
Geen flauw idee hoe dit te omschrijven, en geen idee wat ik hiervan moet denken, geschifte Casiokeyboarddeuntjes met een 'zanger' die als Alvin van the Chipmunks klinkt en een 'gastoptreden' van Homer Simpson
quote:But If What He'll What Ant is a rudimentary collection of anti-music that is far beyond comprehension, which makes it both intellectually stimulating and nausea-inducing. ESPECIALLY LIKELY SLOTH is Jason Walton (SCULPTURED, AGALLOCH) under the musical misdirection of Chris Cobb, a mentally handicapped eight year old boy. Built upon the foundation of some pre-programmed Casio keyboard sounds, the final product is a remarkable yet confusing escapade that employs the assistance of some helium and the cast of The Simpsons. Yes, the almighty Homer lends his voice to help decorate an already cluttered audio flea circus, but seriously...a review won't help. So unique it's out of this world...but so unique it's incomprehensible. File this under: ???
Ornette Coleman Trio - At the Golden Circle vol. 2
Spetterend free jazz festijn uit een periode uit Coleman's carriere die veel te vaak gepasseerd wordt. Deze opnames barsten van de energie. Met name "Snowflakes and Sunshine" is gaaf aangezien Ornette in dit nummer een viool helemaal aan gort speelt.
Arcadia - Election day
Simon LeBon, Nick Rhodes en Roger Taylor (de oplettende kijker herkent de namen uit Duran Duran) scoorden in 1985 enkele hits onder de naam Arcadia. De invloed van Nick Rhodes is in Arcadia groter dan in Duran Duran, de hoeveelheid synthesizer in de muziek neemt bijna Trevor Horn-achtige vormen aan (wat in dit nummer versterkt wordt door een korte cameo van Grace Jones). Vrijwel alle geluiden worden nog een keer extra vervormd, ook de typerende stem van Simon LeBon ontkomt er niet aan. Verder is Arcadia gewoon Duran Duran, maar iets meer experiment en iets minder pop. Het bleef overigens bij één album, So red the rose.
een echte ubber plaat
bio
P.O.D. anno 2003 bestaat uit Paul 'Sonny' Sandoval (zanger), Jason Truby (gitarist), Traa Daniels (bassist) en Noah 'Wuv' Bernardo (drummer). Na 11 jaar hard werk is P.O.D. nog steeds één van de meest toonaangevende rockbands van deze tijd.
De leden van P.O.D. groeiden op in de stad San Ysidro, beter bekend als de 'Southtown'. Een diverse gemeenschap vlakbij de grens van Mexico. In 1992 vroeg drummer Wuv, zijn neef en hip hop fan, Sonny om zich bij het hardcore combo te voegen die Wuv samen met Marcos gestart was. Later werd ook de funk-bassist Traa aan de band toegevoegd: P.O.D. was compleet.
Ze speelden podia plat met bands als Green Day, Pennywise, Cypress Hill en The Vandals. De plaatsen waar ze optraden varieerden van skateparken tot grote nachtclubs. Zo verkochten ze maar liefst 40.000 kopieën van hun vier CD's (Snuff The Punk, Brown, Live en The Warrior EP) van hun eigen Rescue Records. Dit leverde aandacht op van grote platenmaatschappijen, waaronder ook Atlantic records, waarmee P.O.D. in 1998 een contract tekende.
Mede door het succes van de singles 'Southtown' en 'Rock The Party (Off The Hook)' steeg het (inmiddels dubbelplatina) album 'The Fundamental Elements Of Southtown' naar nummer 1 op de Billboards Heatseekers chart. Het album werd op de San Diego music awards in 1999 tot album van het jaar uitgeroepen, Rock The Party (Off The Hook) werd 'song of the year' en P.O.D. zelf werd, voor het tweede opeenvolgende jaar, tot beste Hard Rock groep uitgeroepen. Ook stond P.O.D. in 2000 op de jaarlijkse Rolling Stone's 'People Of The Year' lijst.
P.O.D. is een van de hardst werkende bands van Amerika. Het grootste deel van het jaar waren ze aan het touren. Spelende op grote festivals, maar ook in koffieshops, scholen en stadions. Ze waren een van de sensaties op Ozzfest 2000 en ze tourden samen met Staind en Crazy Town voor MTV's Return Of The Rock Tour. Verder traden ze dat jaar nog op met Linkin Park, Primus, Sevendust en Korn (waarmee ze in 2000 ook nog in Amsterdam, en het Nederlandse Dynamo Open Air Festival optraden).
Het, door Rick Rubin geproduceerde, "School Of Hard Knocks" werd P.O.D's. eerste single van 2000. Deze track kwam op de soundtrack van de comedy Little Nicky. Ook verschenen songs van P.O.D. op soundtracks van films als Any Given Sunday, The Blairwitch Project, en Ready To Rumble. Ook verscheen P.O.D. in veel grote Amerikaanse TV programma's zoals de Tonight Show With Jay Leno, The Howard Stern Radio Show, Farmclub.com, MTV's 120 minutes, The Return Of The Rock, Rock N' Jock Bowling en Politically Incorrect With Bill Maher.
Op uitgerekend 11 september 2001 kwam P.O.D.'s 6e album 'Satellite' in Amerika uit (6 januari in Europa). Het album werd opgenomen in drie maanden. Met Howard Benson en Metallica engineer Randy Staub nam P.O.D. bijna 20 nummers op. Tijdens de opnames stond P.O.D.'s muziek filosofie ook weer vooraan. Ze zien zichzelf altijd als een 'open minded' rock band, die rock combineert met vele andere muziekstijlen zoals: hip hop en reggae.
De tekstuele inhoud van het album is krachtig, emotioneel, positief en altijd vol passie. Het behandelt zaken als geloof en de huidige muziek industrie. De nummers 'Thinking About Forever' en 'Satellite' zijn geïnspireerd door de dood van Sonny's moeder.
"Al de grote rock bands waren altijd gedreven door passie en emotie, of het nu negatieve- of positieve emoties zijn," zegt ex-gitarist Marcos. "De meeste rock van vandaag is weinig emotioneel. Het is allemaal gepland en studiowerk. Maar voor ons is het anders, wij geven alles wat we hebben in onze muziek."
"Het is goed als het goed voelt", vindt Traa. "Dat is een P.O.D. regel. Toen ik bij de band kwam was ik erg eigenwijs over wat ik wilde spelen, maar deze gasten hebben me meer open gemaakt voor veel andere soorten muziek. Het belangrijkste met muziek is: Hoe voel je je erbij? Het gaat er niet om of je het leuk vind of niet. Als het goed voelt om naar iets te luisteren, dan is het een goede song. Als het niet goed voelt, dan niet".
Op Satellite wordt P.O.D. ook nog bijgestaan door twee oude helden. De Jamaicaanse reggaezanger Eek-A-Mouse doet mee op het nummer 'Ridiculous'.
Zanger van de punkrock band Soul Brains (vroeger Bad Brains) HR (Human Rights) doet mee op 'Without Jah, Nothin' een punk/reggae song.
De eerste single werd het positieve 'Alive'. Het werd al gelijk een grote hit en haalde, net als Rock The Party 2 jaar eerder, de nummer 1 positie op MTV TRL.
Dit was de eerste single die ook in Europa uitkwam, een aantal maanden later dan in de VS weliswaar. In Engeland en Duitsland haalde het de top 10. In Nederland ging het iets minder voorspoedig (nummer 36 in de Top 40). Wel kreeg Alive redelijk veel airplay op de televisie, mede omdat het 'boxtopper' was op The Box.
De tweede single van het album werd 'Youth Of The Nation'.
"We hadden een keer een show gedaan voor kinderen die naar de Columbine school gingen", zegt Sonny, "ze wilden dat wij daar optraden, voor een soort positieve aanmoediging. We vroegen ons altijd al af: Wat gaat er in die kinderen om?"
"Het was altijd al een onderwerp op tour," voegt Marcos toe. "Ik wil niet zeggen dat het ons geïnspireerd heeft, maar het gaf ons wel de motivatie om iets te schrijven. Op een dag waren we onderweg naar de oefenruimte en we zagen allemaal agenten maar we wisten niet wat er aan de hand was. Later hoorden we het."
Wat er gebeurt was, is tragisch. Op 15 maart 2001 schoot een 15 jaar oude jongen op Santee's Santana High School in San Diego met een revolver in het rond, wat 2 doden en 13 gewonden opleverde.
"We waren in de studio", zegt Traa, "we waren aan het jammen en Marcos speelde wat vage gitaar tonen, Wuv met die donkere drum beats?.het kwam gewoon allemaal zo natuurlijk bijeen, opeens. We zeiden tegen Sonny: kom op, graaf diep en schrijf een verhaal."
"Het was een emotionele situatie", zegt Marcos, "een kamer in de studio had een TV en wij waren naar het journaal aan het kijken, denkend: 'man dit is een rotzooi'. Ik ben de enige van de band die nog geen kinderen heeft maar iedereen had zoiets van, dat konden mijn kinderen geweest zijn, of mijn zusje".
Youth Of The Nation werd in de VS een iets minder grote hit dan Alive. Maar in Nederland werd het een redelijk succes. De videoclip kreeg enorm veel airplay op de toonaangevende muziekzenders als TMF en MTV en haalde zelfs de nummer 6 positie in de TMF Clipparade. Ook haalde de single de top 30.
Na Youth Of The Nation, was het de beurt aan 'Boom'.
"Boom is gewoon een 'fun-song' dat gaat over onze woonplaats San Diego, waarvan wij denken dat daar onze originele sound is ontstaan", zegt Sonny. Opmerkelijk aan Boom is de videoclip waarin P.O.D. acteert als een tafeltennisteam. Boom wordt een bescheiden hit, maar krijgt wel de nodige airplay op TV. Mede omdat MTV een 'making the video' over Boom had gemaakt.
De laatste single van het album werd de 'title track' Satellite. Deze single werd echter alleen in Amerika gereleased.
P.O.D. tourde in 2002 voor het eerst als hoofdact door Europa. Waaronder een optreden in de Melkweg Amsterdam, op 8 mei. Ook was P.O.D. een van de hoofdacts van Pinkpop 2002. Op 2 oktober zou P.O.D. nog optreden in de Heineken Music Hall (Amsterdam) in het kader van de "MTV 5 night stand". Helaas moest P.O.D. dit optreden afzeggen omdat Sonny, door rugproblemen, afgeraden was om op te treden
Op 19 februari 2003 klonk er een geweldige dreun door 'P.O.D. land'. Sonny maakte, door middel van de 'payableondeath.com newsletter', bekend dat Marcos de band heeft verlaten. De vervanger voor Marcos was echter al snel gevonden in de persoon van Jason Truby. Jason, ex-gitarist van hardcore band Living Sacrafice kende P.O.D. al van de tours die ze samen ondernomen hadden.
"We waren altijd al soort van familie, dus de omgang ging makkelijk, ook in muzikale zin.", zegt Jason.
"Met Jason erbij, is er een soort nieuwe 'vibe' ontstaan", vertelt Wuv. "En dat komt zeer gelegen, want we verlangden er al een tijd naar, het pakt echt goed uit".
Traa voegt eraan toe: "Toen Jason in de band kwam, was het alsof hij er altijd al was. Het samenspelen met hem gaat zo gemakkelijk, ongelooflijk, daarboven op is hij ook gewoon een geweldige gitarist".
Tijd om even aan elkaar te wennen was er vrijwel niet. P.O.D. werd al snel gevraagd om de 'lead single' voor de Matrix Reloaded te schrijven. Sonny legt uit: "De film heeft veel bijbelse onderwerpen, en de regisseurs wilde die hele sfeer behouden, daarom vroegen ze ons."
Samen met producer Howard Benson doken ze de studio in en het resultaat was: 'Sleeping Awake'. Een krachtig melodieus nummer dat een nieuw tijdperk voor P.O.D. moet inleiden.
P.O.D. keerde gelijk terug in de studio om de opvolger van het zeer succesvolle album Satellite op te nemen. Het album komt in de VS op 4 november 2003 uit en wordt simpelweg 'Payable On Death' betiteld. Samen met Howard Benson namen ze ongeveer 20 nieuwe nummers op, waarvan waarschijnlijk 15 de uiteindelijke cd zullen halen.
"We zijn er zo enthousiast over, zegt Wuv. "We voelen ons herboren en we kunnen niet wachten totdat de mensen dit te horen krijgen".
Traa voegt toe: "Onze nieuwe muziek is anders dan alles wat we hiervoor gedaan hebben",. "Er zijn nog steeds wat van de oude invloeden, maar er is nog meer een reggae sfeertje".
Dat P.O.D. voor het nieuwe album een nieuwe weg is ingeslagen, moge duidelijk zijn. Dit komt mede door de toevoeging van Jason Truby's kunsten: "Waar het omgaat is: ik speel niet zoals Marcos. Ik speel zoals ikzelf speel, en de rest van de band is daar 'cool' mee, vertelt Jason."
Ook zal Sonny zijn zangtalenten testen als nooit tevoren. Waar de vorige albums vocaal gedomineerd werd door rap en schreeuwen, zal het nieuwe album meer melodieuze zang krijgen. Sonny zelf zegt hierover: "Toen we begonnen en ik in de band kwam, had ik zoiets van: 'ik ben geen zanger'. Ik heb nooit geleerd om te zingen, ik wilde gewoon lol hebben", vertelt hij. "Maar deze gasten moedigen me aan om ook andere dingen te proberen. De nieuwe songs zijn nog steeds hard, maar wij noemen het 'mooi hard'. Het is erg melodieus maar de echt 'P.O.D. intensiteit' zal altijd blijven bestaan."
De eerste single van het nieuwe album zal 'Will You' gaan heten en komt uit op 22 september 2003.
Na al die jaren, heeft P.O.D. nog steeds mede zijn succes te danken aan zijn legioen van trouwe fans, bekend als The Warriors. Deze ongelooflijk loyale fans zorgden ervoor dat "Rock The Party (Off The Hook)" en "Alive" de nummer 1 positie in TRL bereikten. Dat maakt P.O.D. de derde rockband ooit die dat bereikt heeft. De reden voor de passie van de warriors is simpel: P.O.D. is echt, een rockband bij wie het hart en ziel altijd bij de fans ligt.
"We komen niet met trucjes", zegt Wuv trots. "We zijn normale mensen die gewoon lol maken. We vertellen je gewoon ons verhaal."
"We doen wat echt voor ons is" zegt Sonny. "Dat is het. We gaan niet op het podium staan om te preken, we lopen niemand onze mening en geloof op te drukken. Maar we zingen over wat echt is in ons leven, dat is het belangrijkste."
Dead Raven Choir / Furisubi / Timothy the Revelator - split cd
Negen nummers van Smolken's Dead Raven Choir, ditmaal bijgestaan door Matt Rosin op piano. Voornamelijk gedichten van G.K. Chesterson. Het meest gevarieerde werk dat ik van DRC heb gehoord.
Dan een nummer van Furisubi, een of andere obscure noise/drone artist. Het nummer kan me niet echt boeien.
De laatste vijf tracks zijn van Timothy the Revelator. Hij speelt erg gave psychedelische folk die af en toe wat doet denken aan In Gowan Ring. Zijn stemgeluid lijkt zo nu en dan op dat van Beck. Ik heb eigenlijk nog meer plezier gehad van het werk van Timothy dan dat van Smolken op deze cd.
quote:Third and finally, we have Timothy the Revelator, which is Timothy Renner from Stone Breath. I thought I had heard the Revelator project was formed to play only songs from The Smithsonian Anthology of American Folk Music (his alias referring to Blind Willie Johnson's amazing "John the Revelator"), but these sound like Renner originals to me, in more or less the same 'wyrd folk' category as Stone Breath. Haven't heard Stone Breath but once though, three years ago on a Terrascope comp, and these songs are probably darker, and, like those on Jandek's first couple albs, seem to all be variations on the same chord. I like this 'wyrd folk' shit, for the same reasons I like black metal. (Except it's even wyrder, it's so wyrd that you even have to put little quotation marks around it when you mention it by name.)"
Incantation - Onward to Golgotha
Tijd voor wat brute herrie. Toen ik een jaar of dertien was kocht ik deze plaat, zonder te weten wat ervan te verwachten. Mijn kennis van death metal was toen nog beperkt tot Bolt Thrower en Death. Dat was wel even schrikken!
Fleurety - Last Minute Lies
Vier-track EP van een band die inmiddels samen met een aantal andere grootheden een krachtige antistof vormt voor het voornamelijk slaapverwekkende, redundante, repititieve metal-collectief. Noem het Avant-metal, Post-Metal, Brood met Hagelslag-metal, who cares... het is de toekomst van het genre.
Queens of the Stone Age - First It Giveth (Australian Edition)
Op deze single staat de geweldige Queens versie van "Wake Up Screaming" (Subhumans) en een leuke remix van "You Think I Ain't Worth a Dollar But I Feel Like a Millionaire".
Pere Ubu - The Modern Dance
Dit is zo'n album dat nogal eens verschijnt in de leuke pretentieuze lijstjes van popjournalisten met de 100 beste albums ooit gemaakt. Zelden scoren daar de albums die veel verkocht hebben (geen Eagles, Michael Jackson of Pink Floyd), maar meestal hebben ze wel een overdaad aan zogenaamd invloedrijke platen, die slechts bekend zijn bij popjournalisten en een enkele loslopende nerd.
Ik ga graag met dit soort lijstjes in m'n hand naar de platenboer, om dan thuis te komen met bijvoorbeeld een plaatje van Pere Ubu. Ik moet zeggen dat ik hem tot vandaag niet vaak gedraaid heb. Sterker nog, ik heb hem vanavond misschien wel vaker gedraaid dan al die jaren dat ik hem al in de kast heb staan.
De plaat heeft wel wat overeenkomsten met bijvoorbeeld Captain Beefheart's Trout Mask Replica : ergens is het niet om aan te horen, maar als je je daar niet door laat afleiden dan is het op z'n minst boeiende muziek. Maar misschien gaat deze cd na vanavond weer voor jaren de kast in ....
Om maar even een hoogdravende quote uit Oor's popencyclopedie te halen, waar deze cd een ware classic wordt genoemd :
quote:(met dank aan een ieder die in het schizofrene muziek topic Pere Ubu heeft genoemd, dit was voor mij de reden om deze plaat weer eens uit de kast te halen)De groep maakt erg intuïtieve en intense muziek die nogal eens als ‘psychedelisch ‘ of ‘esoterisch’ wordt omschreven. Het primitivisme van de folk en het experimentalisme van de avantgarde gaan hierbij hand in hand en leiden tot een nieuwe, oorspronkelijke, muzikale taal.
Renaissance-The Death of Art
Renaissance oprichter Chris Onss was rond 1991 de death/thrash metal wat hij speelde nogal zat en besloot Renaissance op te richten.Het was in 1e instantie puur muzikaal bedoeld totdat zanger Santiago Janssens er bij kwam.Tot dusver hebben ze nog maar 1 album uitgebracht, the deat of art dus.Dit album heeft 2 nummers: De 40-minuten durende The Death of Art en de 30 minuten durende Archway.Het hele album bestaat uit progessieve death metal met veel klassieke en acoustische stukken erin en tussendoor met voornamelijk mooie cleane zang en,voornamelijk op archway, grunts.Geniaal is dit!
Harder to breathe
In de tienerjaren ontstond het contact tussen zanger en gitarist Adam Levine en drummer Ryan Dusick. Vooral Levine wist toen al dat hij verder wilde in de muziek. Regelmatig hoorde hij op de radio de favoriete nummers van zijn ouders: van de Beatles tot Simon & Garfunkel tot Bob Dylan. Deze artiesten zorgden er ook voor dat Levine geïnspireerd raakte door het singer songwriter fenomeen. Hij wilde dit ook.
Kara's Flowers
In hun tienerjaren komen Levine en Dusick via school in contact met bassist Micky Madden en gitarist Jesse Carmichael. Onder de naam ‘Kara’s Flowers’ de vier regelmatig op, waaronder op hun high school in Los Angeles. Ze vallen op en naast de lessen (behalve Dusick, hij was inmiddels afgestudeerd) begin de mannen met het opnemen van hun debuut album. De band lijkt veelbelovend: ze werken samen met producer Rob Cavallo, die ook al samenwerkte met bands als Green Day, de Goo Goo Dolls en Michelle Branch.
Teleurstelling
‘The Fouth World’ is het resultaat, maar valt bij het publiek totaal niet in de smaak, wat voor de vier een grote teleurstelling is. Ze besluiten zich weer op school te storten, om meteen te kunnen nadenken over de toekomst. Levine begon zich te realiseren wat er in hun muziek misten. Daarbij begon Carmichael het keyboard te bespelen en zagen ze de toekomst weer zitten.
Extra bandlid
Madden en Dusick worden weer opgezocht en de mannen gaan weer samen spelen. Ze voegen bij hun explosieve rock & roll wat meer r&b en wat groovy klanken en een nieuw bandlid (gitarist James Valentine) maakt zijn intrede. Ook de naam was aan de beurt: ‘Kara’s Flowers’ was verleden tijd.
Nieuw
En zo werd Maroon 5 geboren. Met een nieuwe naam, een nieuwe sound en een nieuwe uitstraling zagen de mannen de toekomst rooskleurig tegemoet. Ook deze keer vielen ze al snel op bij verschillende platenmaatschappijen. Met als resultaat dat ze in 2001 weer de studio induiken. Deze keer met producer Matt Wallace (onder andere Faith No More).
Vriendin
Het album werd vrij snel in elkaar gedraaid: de platenmaatschappij zette er haast achter. Iets wat Levine tegenviel. Het moest een topplaat worden en met druk op de ketel voelde hij zich niet lekker tijdens het schrijven van nummers. Voordeel wel dat het op dat moment net uit was met zijn toenmalige vriendin, een goede bron van inspiratie dus. En ook de druk bleek een goede inspiratie; Levine schrijft er twee nummers over.
Songs About Jane
Eén van deze nummers haalt het tot ‘debuut’ single: ‘Harder To Breathe’. Oh, en de titel van het album dat gemaakt wordt heeft de toepasselijke titel ‘Songs About Jane’ – “hoe zal mijn ex nou heten”. Met ‘Harder To Breathe’ scoort Maroon 5, zoals bekend, een enorme hit. En een veelbelovende toekomst.
Discografie
The Fourth World
Songs About Jane (2002)
The End - Within Dividia
Gave 'mathcore' plaat van The End uit Canada. De stijl doet denken aan Dillinger Escape Plan, Mastodon en Burnt By the Sun. Erg furieus en verschrikkelijk technisch.
Cruachan - Pagan
Omdat Summoner de biografieën die gepost worden te lang vindt houd ik het kort: metal met veel Ierse folk invloeden. En cleane vrouwelijke zang afgewisseld met iets wat tussen screams en grunts in zit. De themas in de nummers hebben voornamelijk met Ierland te maken.
quote:Mag wel lang, maar schrijf het dan ook zelf in plaats van ff snel de copy/paste functies aan te wenden.Op donderdag 15 april 2004 00:01 schreef Tokus het volgende:
Omdat Summoner de biografieën die gepost worden te lang vindt houd ik het kort...
Stephan Eicher - Carcassone
Stephan Eicher is een zwitserse zanger die afwisselend engels, frans en zwitsers zingt. Hoewel ik die laatste twee talen niet echt kan volgen
liggen de nummers wel lekker in het gehoor. De CD bestaat uit afwisselend rustige en stevige rocknummers. Het is een prettige CD om naar te luisteren en dat terwijl ik de teksten niet echt kan volgen. Misschien wordt het tijd voor een cursusje frans
2e album en meteen de doorbraak voor Dream Theater. Het eerste album met James Labrie. Het geheel is een geweldige afwisseling van metal en prog waarmee de band als het ware de start gaf voor allerhande nieuwe bands die met dezelfde soort muziek kwamen
Patricia Kaas - Le Mot De Passe
Hoewel ik werkelijk geen groot fan ben van franstalige muziek, vind ik dit toch wel een leuke CD. De zangeres heeft een verschrikkelijk mooie stem en de nummers die op deze CD staan passen ook heel goed bij die stem. Ze varieren van hele rustige en relatief simpele maar toch indrukwekkende ballads (bijv. Une Fille de l'est wat eigenlijk vertelt wat er nou zo mooi is aan Lotharingen (als ik mij niet vergis
) - netjes vertaald door de eigenaresse van de CD die geheel toevallig ook franse lerares is ) tot nummers die wat krachtiger overkomen door een orkest wat ijverig meespeelt. en we beginnen met
Ayreon - The Final Experiment
Het allereerste album van Ayreon. Het vertelt het verhaal van de 6e-eeuwse minstreel Ayreon die beelden uit de 21e eeuw doorkrijgt over het lot wat de aarde te wachten staat. Aangenaam album voor een dag als vandaag.....
Geweldig stuk, waarbij in het eerste deel de kleine trommert het orkest moet vernietigen. Ik ga er morgen heen in het Concertgebouw. Ik verheug me d'r al maanden op
Dirtbox - Uneasy Listening
Dirtbox is een samenwerking tussen John Jowitt (bassist bij oa IQ) en Mark Westwood. Dit is hun enige cd, opgenomen in 1999. De muziek doet echter maar bij vlagen aan IQ en andere progrock bands denken, het is verder echt een samenraapsel van stijlen.
Het openingsnummer Panda Rosa zou je nog als een kruising tussen IQ en Rush zou kunnen zien, en ook Story heeft nog enige IQ invloeden. De rest van de cd is gevuld met kermis-muziek, metal, ska, rap, jazz, ballads, techno en nog veel meer.
John Jowitt is een groot liefhebber van Mr.Bungle, en dat is goed te horen. Of, om er maar even een quote in te gooien :
quote:Prog to me is not about Mellotrons and sounding like some band from 1972 - it is about song arrangement. Try the first Mr Bungle album, which is my favourite ever release and the most prog thing I've ever heard. It includes metal, slap, reggae, etc., in fantastic arrangements.
Tangerine Dream - Alpha Centauri (1971)
Op deze tweede cd van Tangerine Dream bestaat de band uit Edgar Froese, Steve Schroyder en nieuwkomer Christoph Franke. Froese en Franke zouden 18 jaar lang de kern van de groep blijven.
De plaat bevat 3 lange instrumentale space-rock nummers; het 22 minuten durende titelnummer wordt wel eens omschreven als de eerste ambient-muziek. Het drumwerk van Franke doet nogal eens aan dat van Nick Mason ( Pink Floyd ) denken, vooral het spel op Fly and Collision of Comas Sola is prachtig.
John Peel koos deze plaat tot "Import of the Year" in 1971.
Hooverphonic - The Magnificent Tree
Het derde album van Hooverphonic, en het tweede waar Geike de vocals voor haar rekening neemt. Er hangt een beetje een donker sfeertje over de CD. Verder is het een plezierig album om naar te luisteren hoewel ik Jackie Cane en Sit Down And Listen To toch net wat beter vind klinken.
In '97 heeft Sven Vath een leuke remix gemaakt van dit nummer, maar die haalt het niet bij het werkelijk ijskoude origineel uit 1983. Sleeper in Metropolis start met een Kraftwerk-achtige synthbeat (hier is een welgemeend Duh! op zijn plaats), en Anne Clark leest daarbij voor. Een tamelijk deprimerende tekst overigens, maar dat hadden wel meer platen uit die tijd.
Naast de versie van Bad News de enige versie van Queen's klassieker die ik zonder jeuk kan verdragen. En dat is inclusief het origineel, want als er één nummer is waarvan ik bij de eerste tonen denk 'Oh God, niet weer', dan is het wel de nummer 1 uit de top 100 aller tijden.
Nightwish - Oceanborn
Het tweede album van de finse band Nightwish. Opera-achtige vocalen, ondersteund door met keyboards overladen powermetal. Het meest complexe album van de band, want opvolgers Wishmaster en Century Child gingen niet zo diep. Het nieuwe album van de band schijnt weer enigzins terug te gaan naar Oceanborn, maar het album is nog niet uit dus het is nog even afwachten of dat ook daadwerkelijk zo is. Hierboven staat trouwens de cover van de versie van Drakkar Records van het album. Ik heb onder andere deze, waarop wat bonustracks staan.
Meat Loaf - Bat Out Of Hell II: Back Into Hell
Naar mijn idee het beste album van Meat Loaf (beter dan Bat Out Of Hell) met de bekende songs als "I'd Do Anything For Love But I Won't Do That" en "Objects In The Rear View Mirror May Appear Closer Than They Are". Goeie rockmuziek met hier en daar wat epische en bombastische
neigingen.Dit was het tweede album waarbij hij samen heeft gewerkt met Jim Steinman, die grotendeels verantwoordelijk is geweest voor de songs op Bat Out Of Hell en Bat Out Of Hell II. 't Is jammer dat ze niet vaker samenwerken, maar altijd hetzelfde is natuurlijk ook niet leuk
Tosca is een Oostenrijkse formatie bestaande uit de producers Richard Dorfmeister (ook bekend van Kruder & Dorfmeister) en Rupert Huber. Op dit album staan een serie laidback dub, lounge en triphop tracks die erg lekker in het gehoor liggen.
quote:Tosca's second album Suzuki takes a lighter, airier approach to the trip-hop terrain that Opera explored. The spare, shimmering title track's delicate synth textures, minimal beats, mellow rhythms, and breathy vocal samples set the tone for the rest of the album's laid-back tracks. Though "Orozco," "Bass on the Boat," and "Ocean Beat" are more immediate variations on Tosca's relaxed sound, for the most part, Suzuki offers a locked groove of hypnotic, deeply chilled-out epics. -- Heather Phares
Can't stop
Eigenlijk zijn er maar enkele nummers die iets weg hebben van het oude werk van RHCP, uit de tijd van Blood Sugar Sex Magik. Can't Stop is zo'n nummer.
Necare - Ruin
Doom/death in de stijl van de drie oorspronkelijke Britse doom-grootheden.
Therapy? - Troublegum
Het hitalbum en de grote doorbraak van deze Noord-Ieren, met daarop nummes als Knives, Screamager, Die Laughing, Nowhere enz enz. Ook 10 jaar na de release blijft het een geweldig album.
Celestial Season - Solar Lovers
Laatste album in de doom/death stijl van deze Nederlandse band, hierna zijn ze de Stoner kant opgegaan. Iets waar op dit album ook al redelijk wat van te merken is, er zijn hier en daar al een paar erg groovy en spacey invloeden te horen, verder is het vooral doom/deathmetal wat de klok slaat, met 2 violen! Hun versie van Vienna van Ultravox is trouwens geweldig.
Doormouse - Freaked Out Mess
CD2 van deze gave dubbelaar. Op de eerste cd staat een waanzinnige mix van materiaal van oa Count Basie, Neptunes, Thelonious Monk, Squarepusher, Tom Waits en John Zorn. CD2 is origineel werk van Dan Martin (Doormouse), zeer heftige wervelwind van breakbeats, gabber en geweldige samples.
quote:Disc 1 is probably the strangest DJ mix I've ever heard. Jazz, spoken word, breakcore, heavy metal, gabber, and acid techno all are present here and all blended seamlessly. If you're looking for a speedcore or breakcore mix similar to what Doormouse has done in the past you may want to pass on this, as it's definitely not for everyone. However, if you're in the mood for something a little different you should give it a shot.
Disc 2 is more familiar territory. 'Freaked Out Mess' has been out for a while now on Addict Records [addictcd03], so you may very well have heard these tracks already. If not, you can expect balls-out hardcore as only Doormouse does it. Highlights include a remix of a Stunt Rock classic, a cover of Black Sabbath's 'Warpigs', 'Face In The Gutter', and the 'Skelechairs' remix.
Cradle of Filth - Vempire
quote:In dit topic kun je plaatsen welk nummer je beluisterd. Om het aantrekkelijk te maken voor anderen om te lezen en discussies te laten ontstaan, is het de bedoeling dat je bij elk nummer een korte review of toelichting zet over of bij het nummer of over de artiest.
Postopkrikken wordt niet gewaardeerd en beloond met een waarschuwing of erger.
quote:In dit topic kun je plaatsen welk nummer je beluisterd. Om het aantrekkelijk te maken voor anderen om te lezen en discussies te laten ontstaan, is het de bedoeling dat je bij elk nummer een korte review of toelichting zet over of bij het nummer of over de artiest.
Postopkrikken wordt niet gewaardeerd en beloond met een waarschuwing of erger.
quote:In dit topic kun je plaatsen welk nummer je beluisterd. Om het aantrekkelijk te maken voor anderen om te lezen en discussies te laten ontstaan, is het de bedoeling dat je bij elk nummer een korte review of toelichting zet over of bij het nummer of over de artiest.
Postopkrikken wordt niet gewaardeerd en beloond met een waarschuwing of erger.
[ Bericht 84% gewijzigd door Summoner op 20-04-2004 02:30:56 ]
Speelde gitaar in de Steve Miller Band. Scoorde in 1976 solo de hits Lowdown en Lido Shuffle. En totdat ik AMG ontdekte, dacht ik dat hij zwart was.
Na jaren zoeken dan eindelijk de originele, depressieve versie gevonden. Ik had al een live versie, met een Paul Simon Graceland-achtige blijheid, maar dat kan niet bij dit nummer. Radio Africa is een politiek nummer, over de problemen die het Afrikaanse continent teisteren. Apartheid, Mugabe (toen al) en onafhankelijk geworden staten die toch financieel afhankelijk zijn van hun oorspronkelijke koloniale 'bezetter'. Het werd toch een hit in 1985.
Manowar - The Triumph Of Steel
Stoerder dan Manowar kan niet, punt uit. Iedereen die dat durft tegen te spreken moet maar aan een zwaard geregen worden. Al is The Triumph Of Steel zeker niet het beste album van deze krijgers, toch staat hier het uiterst gave Metal Warriors op, en natuurlijk het 28 minuten durende epos Achilles, Agony And Ecstasy In Eight Parts. Heerlijke heavy metal, vooral als je zat of melig bent.
John Coltrane - Live in Seattle
Dubbel-cd uit de 1965 , een jaar van veranderingen voor de muziek van Coltrane. Het bekende quartet met Elvin Jones, Jimmy Garrison en McCoy Tyner werd uitgebreid met de 2e sax van Pharoah Sanders.
Sanders en Coltrane blazen stevig tegen elkaar in; de solo's van Sanders zijn niet echt mooi maar wel indrukwekkend.
Langere nummers en meer chaos. Veel meer chaos. Elvin Jones en McCoy Tyner konden het blijkbaar niet erg waarderen en zouden het een paar maanden later voor gezien houden.
Short Acrez is Nederhoptop in de dop, ze rijmen als geen ander en hun raps gaan vrijwel altijd gepaard met een flinke sneer naar 'Lange' , die al eerder met de dood werd bedreigd door leden van Short Acrez. Meer informatie had ik hier al gepost.
Luister hier naar andere nummers van Short Acrez.
Dimmu Borgir, DE Noorse black metal band, weer een heerlijke cd van deze kerels, al vond ik Puritanical Euphoric Misantrophia een betere cd (en nee, de rest heb ik (nog) niet)
Gewoon luisteren!!! black metal zoals het hoort!
(oja, nu luister ik nummer 1: Allegiance)
Esbjörn Svensson Trio - Strange Place For Snow (2002)
Het Esbjorn Svensson Trio uit Zweden behoort tot een nieuwe generatie jazzpiano-trio's: aan de ene kant hoor je een diep respect voor traditie, maar ook veel verfrissende nieuwe geluiden (en zo hoort het natuurlijk, stilstand is achteruitgang). De muziek is vaak rustgevend, maar vervalt nooit tot achtergrond-muzak, en het subtiele gebruik van elektronische elementen en moderne ritmes op een 'echte' drumkit zorgt ervoor dat deze cd misschien ook wel in de smaak valt bij niet-jazzpuristen. De New York Times schreef over hen: ""No other group in the world have such a commanding interaction between the grooves of 21st-century dance and the acoustic jazz-piano tradition".
En ook live is het trio zeer goed te genieten, ik 'ontdekte' ze zelf toen ze een paar jaar geleden live op North Sea Jazz speelden.
DevilDriver - DevilDriver
De nieuwe band van voormalig Coal Chamber zanger Dez Fazara: DevilDriver. vanavond live gezien, en ik zit nu even na te genieten door de cd maar te draaien. Geen nu-metal crap zoals Coal Chamber was. DevilDriver is een stuk sneller, agressiever, en vooral beter.
Yellowcard - Way Away (Album Ocean Avenue)
Gewoon een dope punkband, niet zo heel bekend in NL bij de gemiddelde nederlander, wel heel populair in de US...bekende songs : drifting, ocean avenue, star struck en rough draft..
Way Away is de nieuwe single en is ook in NL gereleased..
Marillion - Afraid of Sunlight
In een poging om 10 jaar negeren van Marillion een beetje goed te maken laatst deze maar eens bij de 2e-hands cd-winkel opgepikt. Dat had ik dus al veel eerder moeten doen.
Holidays in Eden vond ik nog een behoorlijk stuurloze 'vlees nog fish' plaat, maar dit is gewoon weer een album met een eigen gezicht, en eigenlijk geen zwakke momenten. (Hoewel er vast veel Marillion-liefhebbers wat moeite zullen hebben met Cannibal Surf Babe ) .
Behoorlijk sfeervolle muziek, waarop nooit geforceerd geprobeerd wordt om of de symfo-liefhebbers, of de single-kopers tevreden te houden. Daardoor klinkt het weer als een eenheid.
Groeiplaatje !
Fischer-Z - Word Salad
Allmusic heeft het over "the energy of punk and the musical aerobics of prog-rock" . De link met prog-rock had ik persoonlijk nog nooit gelegd, maar het beschrijft wel ongeveer wat ik leuk vind aan deze cd
quote:Op zaterdag 24 april 2004 09:41 schreef fripper het volgende:
Marillion - Afraid of Sunlight
Groeiplaatje !
En in huize MuadDib schalt nu dit plaatje:
De grote doorbraak van Peter Gabriel bij het grote publiek. Op zich vreemd na een carriere van meer dan 15 jaar waarvan ruim 10 jaar solo.
En eerlijk gezegd vind ik het 't minste album van PG. Waar Gabriel altijd perfect de balans weet te vinden tussen experiment en songwriting, slaat hij hier wat meer door naar het schrijven van "hits". Dat is dan wel weer aardig gelukt maar daardoor mist het album wat mij betreft wat diepgang. Opener Red Rain is fenomenaal, Sledgehammer leuk maar doodgedraaid, In You Eyes haalt bijlang niet de energie die er live vanaf spat en alleen Mercy Street en We Do What We're Told halen het ouderwetse PG niveau.
En op dit album staat ook Gabriel's grootste draak van een nummer: Dont Give Up, een duet met Kate Bush. Dat 2 van m'n favoriete artiesten zo'n zielloos, slijmerig gedrocht weten te maken :'(
Maar toch, ondanks m'n gemekker: een middelmatig album van Peter Gabriel staat nog altijd garant voor luisterplezier! (op 1 nummertje na dan
)[ Bericht 67% gewijzigd door MuadDib op 24-04-2004 14:56:32 ]
Ornette Coleman - Town Hall, 1962
Deze opnames zijn alleen al de moeite waard vanwege de geweldige uitvoering van "The Ark", die op ruim 23 minuten klokt. Naast "Doughnut" en "Sadness" staat er nog een door een string quartet uitgevoerde versie van "Dedication To Poets and Writers" op.
Jerry Garcia & David Grisman - Shady Grove (1996)
Jerry Garcia, beter bekend als de zanger/gitarist van de Amerikaanse hippie-cultband Grateful Dead doet samen met mandoline-speler David Grisman een greep in de schatkamers van de traditionele akoestische folk-, country- en bluegrass-muziek.
Het mooie aan deze cd is dat het allemaal zo informeel klinkt: af en toe wordt er niet helemaal zuiver gezongen, af en toe wordt er weleens wat tekst vergeten en af en toe wordt er weleens een vals nootje geplukt, maar al met al komt er een geweldig sfeertje van deze cd af: gewoon twee vrienden die muziek maken en plezier hebben, zoals dat in vroeger tijden in vele gezinnen en vriendenkringen ging. Mooi uitgevoerde cd ook, waarbij voor elk nummer de oorsprong in het boekje verklaard wordt.
De basis van Trip-Hop is een combinatie van Hip Hop / Soul met een scheut Downtempo, Breakbeats en Jazzy invloeden. Iets wat pas zo rond 1993 opkwam, maar op dit debut-album van Massive Attack uit 1991 al duidelijk aanwezig is. Het genre is inmiddels wat vervaagd, dat komt mede omdat de vocals steeds vaker weggelaten wordt waardoor het dichter in de buurt van Lounge komt.
Maar om ff verder te gaan over Massive Attack
Bands die aan de lopende band hits scoren komen en gaan, wat groepen als deze zo bijzonder maken is het feit dat ze tijdloze tracks produceren. Het album klinkt alles behalve gedateerd, het had ook net zo goed dit jaar uitgebracht kunnen zijn. Iets wat ik b.v. van Renk Record's eerste Jungle platen (+/- 1994) niet kan zeggen als ik ze vergelijk met de Jungle en Drum 'n Bass van tegenwoordig.
Op dit album staat ook het bekende Unfinished Sympathy, wat een schitterend donker nummer blijft. Ik herkende toevallig van de week een sample uit Mahavishnu Orchestra's Planetery Citizen die men gebruikt heeft in dit nummer (de vrouwenstem die "heejeeheehee" op de achtergrond zingt).
quote:Unfinished Sympathy" -- the group's first classic production -- is a tremendously moving fusion of up-tempo hip-hop and dancefloor jam with slow-moving, syrupy strings. Flaunting both their range and their tremendously evocative productions, Massive Attack recorded one of the best dance albums of all time.
BOZZIO LEVIN STEVENS : Black Light Syndrome
De combinatie van Terry Bozzio en Tony Levin is bij voorbaad een feest voor liefhebbers van Zappa, King Crimson en ander muzikaal gefreak.
Steve Stevens kende ik niet voordat ik deze cd kocht ; niet verwonderlijk want de platen van Billy Idol en Michael Jackson waarop hij meespeelt staan ook niet in mijn platenkast. Maar het blijkt een prima aanvulling te zijn op dit trio.
David Gilmour - David Gilmour
Het eerste solo-album van Pink Floyd's gitarist werd opgenomen tussen de Floyd albums Animals en The Wall.
Ik vind het jammer dat Floyd vanaf dat moment steeds meer de band van Roger Waters werd, ik had graag wat meer Gilmour-songs op het latere Floyd werk gehoord. Wat hij hier laat horen doet voor mij muzikaal gezien in ieder geval niet veel onder voor veel van de Roger Waters' songs op The Wall.
Comfortably Numb werd trouwens ook tijdens deze sessies geschreven door Gilmour, en zou een van zijn weinige composities op The Wall worden (samen met Run like Hell).
Nick Mason - Fictitious Sports
Solo-album van de drummer van Pink Floyd. Het is overigens absoluut onduidelijk waarom zijn naam op de voorkant staat, het zal wel met naamsbekendheid (lees : geld) te maken hebben.
Alle nummers op de cd werden geschreven door Carla Bley , en het is ook min of meer haar band die we horen, met de uitbreiding van oa Nick Mason en Robert Wyatt.
Alleen het nummer Hot River doet nog een beetje aan Pink Floyd denken, de rest is een rare kruising van jazz, rock , expirementele pop en rare teksten.
Time Out hoort in de serie CD's getiteld: Time In, Time Out, Time Further Out en Time in Outer Space. De andere CD's zijn minstens even goed, maar Time Out is veruit het bekendst bij het grote publiek.
Voor dit album uitkwam werd er in de Jazz vooral gebruik gemaakt van regelmatige maatsoorten als 3/4 en 4/4. Brubeck en Desmond hebben hierin verandering gebracht door een aantal albums te schrijven die vol stonden met onregelmatige maatsoorten en andere ongebruikelijke "trucjes" m.b.t. de structuur van de compositie zoals in "Strange Meadow Lark en "Everybody's Jumpin' " het geval is.
quote:Take Five was de grote jazzhit eind jaren '50 en begin Jaren '60; wat eigenlijk opmerkelijk was omdat afwijkende maatsoorten vaak als "te technisch" en ontoegankelijk werden gezien, maar dit nummer heeft een uitstekende "drive" waardoor het alles behalve gecompliceert klinkt."Strange Meadow Lark" opens with Brubeck playing rubato, though there are overtones of 3s and 4s. And the Phrase lenght is an unusual 10 bars. Dave's performance througout is simple and expressive with fine support from the wistful, dream-like saxophone of Paul Desmond
Blue Rondo a la Turk is een stuk in 9/4 afgeleid van een nummer wat Brubeck in Turkije op straat hoorde. Volgens een turkse collega van me is een gedeelte ervan idd een heel bekend volkslied daar, maar hij wist de naam ervan niet. Een andere gave uitvoering van Blue Rondo is "Rondo" van "The Nice", daarin gebruikt men ipv een piano een Hammond B3.
Ik hoorde laatst iemand beweren dat technisch drummen vooral met snelheid te maken heeft, niets is minder waar. Hier is een stuk over de percussionist van het kwartet; Joe Morello, die in Take Five naast Paul Desmond toch wel het moeilijkste deel voor z'n rekening moet nemen.
Drummen.. en vooral soleren in 5/4 is een kunst op zich.
quote:His 12-year stint with Brubeck made Morello a household name in the jazz (and drumming) world, and on the quartet's recording of "Take Five" he performed one of the most famous drum solos in jazz history. "When people use the word technique,' they usually mean speed,'" Morello says, commenting on the solo. "But the Take Five' solo had very little speed involved. It was more about space and playing over the barline. It was conspicuous by being so different."
After leaving Brubeck in 1968 Morello became an in-demand clinician, teacher and bandleader. He has appeared on over 120 albums, the latest of which is his own Going Places, released last year (1993) on DMP. He has written several drum books, including Master Studies, published by Modern Drummer Publications, and has done an instructional video for Hot Licks titled The Natural Approach to Technique. Morello has won countless music polls over the years, and was elected to the Modern Drummer magazine Hall of Fame in 1988.
Morello says that the secret to technique is relaxation. "It's a matter of natural body movement," he explains. "When your hand is relaxed, your thumb isn't squeezing against your first finger and your wrist isn't at some funny angle. The stick just rests in the hand in a very natural position. When you strike a practice pad, you should be able to hear the ring of the wood stick. The average person chokes the stick, and that comes through on the drum. The whole thing is relaxation and letting the sticks do most of the work.
"Technique is only a means to an end," Morello stresses. "The more control you have of the instrument, the more confidence you will get and the more you will be able to express your ideas. But just for technique alone - just to see how fast you can play so you can machine-gun everybody to death - that doesn't make any sense. Technique is only good if you can use it musically."
Throughout his career, Joe Morello has embodied that ideal to the fullest, achieving renown for both his technique and his musicality, and inspiring generations of players through the example he has set of always striving for excellence.
Khanate - Things Viral
Bands als Khanate en Sunn O))) (sterk met elkaar verbonden) bewijzen dat het vandaag de dag nog mogelijk is om vernieuwend bezig te zijn in de doom scene. Waar Sunn O))) meer een drone-georrienteerde aanpak kent met veel ambience, is Khanate een experimentele doom metal band met uitermate sinistere vocalen van Alan Dubin, die wel bezeten lijkt door demonen en met z'n performance z'n bandgenoten de stuipen op het lijf joeg tijdens de opnames.
"Things Viral" kent vier nummers met een totale speelduur van zo'n 65 minuten. Bizarre effecten en noise/glitch-achtige geluiden houden de boel meer dan interessant.
Shuji Inaba - Yoenzange
Japanse singer/songwriter met een zeer doorleefde stem. Afgaande op z'n stemgeluid lijkt het wel alsof de beste man twee wereldoorlogen heeft meegemaakt. Op andere momenten klinkt hij als een wijze oude man die op alle vragen het antwoord heeft. Hij legt erg veel emotie in z'n stem.
quote:"Inaba has a way of playing a folk song that sounds traditional and then building it into a whirling cataclysm that sounds traditional only in the way that hurricanes, monsoons, and blizzards are traditional. And somehow he does this with the same acoustic guitar and voice that he began the song with. Nowhere has this been more evident than on this naked solo performance. Includes lyrics in Japanese with English translation by Alan Cummings."
Instrumentale rockmuziek a la mogwai maar met zwaardere meer metal georienteerde riffs. 4 nummers slechts op deze EP maar hij duurt wel bijna 30 minuten.
Horace Silver - Song for my father (1964)
Very nice
Fleetwood Mac - Tango in the night
In de jaren 80 kwamen er vooral live-opnamen van Fleetwood Mac uit, totdat in 1987 Tango in the night verscheen. Met Lindsey Buckingham als producer en schrijver van de meeste nummers, kan het succes van deze cd grotendeels op zijn conto worden geschreven. Big love is de opener van het album, en was ook de verrassende eerste single. Naast lieve poppy nummers als Everywhere, Seven wonders en Little lies staat er met Isn't it midnight ook een echt rocknummer op de cd. 't Is best een aardige plaat.
Motorhead - Ace of Spades
Tja, wat moet je nog over dit monument vertellen? Ace of Spades (met name het titelnummer dat opent) is een hardrock/metal-klassieker pur sang! De ruige rock, aangedreven door de ritmesectie van "Philty" Taylor en Lemmy, was een blauwdruk voor vele bands die volgden. De track "We are the Roadcrew" was dat natuurlijk voor hun crews
Motorhead was even de ruigste band ter wereld, alras echter weer opgevolgd door bands als Venom en de Bay Area-scene. Maar iedereen gaf zonder meer toe beinvloed te zijn door deze band, dus....And don't forget the joker!
Ornette Coleman - This Is Our Music
Weer zo'n Coleman-juweeltje met meesterwerkjes als "Blues Connotation" en "Kaleidoscope". Het album werd een beetje overschaduwd door het vrij vlot daarna uitgebrachte "Free Jazz" (een van Coleman's grootste bijdrages aan de jazzwereld), maar dat doet niets af aan de kwaliteit van deze fijne plaat.
quote:And that word "our" also makes clear just how important the concept of group improvisation was to Coleman's goals. Anyone can improvise whenever he feels like it, and the players share such empathy that each knows how to add to the feeling of the ensemble without undermining its egalitarian sense of give and take. Their stark, thin textures were highly distinctive, and both Coleman and Cherry chose instruments (respectively, an alto made of plastic rather than brass and a pocket trumpet or cornet instead of a standard trumpet) to accentuate that quality. It's all showcased to best effect here on the hard-swinging "Blues Connotation" and the haunting "Beauty Is a Rare Thing," though pretty much every composition has something to recommend it. All in all, This Is Our Music keeps one of the hottest creative streaks in jazz history going strong.
King Diamond - Voodoo
Een van de opmerkelijkste albums van de King, voornamelijk vanwege de exotische, duistere voodoo-sfeer. Als een van de betere albums perfect geplanned na het wat zwakke "The Graveyard".
Peter Gabriel - OVO: Millennium Show
Dit is de muziek die Gabriel schreef voor de opening van Londen's Millennium Dome.
Deze cd had veel beter kunnen zijn als Peter Gabriel gewoon alle nummers zelf had gezongen. Helaas heeft hij een hele berg zangers ingehuurd waaronder Elizabeth Fraser, Neneh Cherry en Richie Havens. Het goede nieuws is dan weer dat de stem van Richie Havens vaak erg op die van Gabriel lijkt, dus vaak valt het verschil helemaal niet zo op.
Tijdens het concert volgende week mag hij nummers als Father, Son en Downside-Up wel weer spelen.
Peter Gabriel - Long Walk Home: Music from the Rabbit-Proof Fence
quote:Nee, dan inderdaad nog liever een instrumentale Peter Gabriel, zoals deze soundtrack van de film Rabbit-Proof Fence.Op woensdag 28 april 2004 21:36 schreef Summoner het volgende:
Kan me voorstellen dat je geen Neneh Cherry wil horen als je een Peter Gabriel plaat opzet.
Opgenomen in de zelfde periode als z'n laatste reguliere studio-cd , en sommige muziek van deze soundtrack vinden we dan ook weer op Up.
quote:http://www.musthear.com/reviews/onthecorner.htmlAn electrified and multidimensional burst of ass-shaking funk straight from the master himself. If Sly Stone and Jimi Hendrix took a space ship to India together, they very well might have come up with something approximating On The Corner.
This utterly unique and unprecedented recording was savaged by a lot of the critics of its day. They blasted Miles for creating a new "anti-jazz" that fundamentally violated the genre's integrity. Reviled as the jazz anti-Christ, his playing on this recording was indeed demonic. His trumpet spits out wah-wah distorted licks of fire and nastiness, and he grinds on the organ like it was a cheap date. He masterfully tangles and intertwines the varied sounds of the sitar, conga, electric guitar, tabla, organ, and electric bass to create thickly-layered rhythms of dazzling complexity. He throws in some heavy licks on top of it all, hitting hard with quick and punchy bursts from his horn that make the groove throb.
This explosive session is anything but harmless, as it still remains the album that the purists most love to hate. Brimming with the risky inventiveness of untested ideas, Miles pushed the envelope a little too far for many of the less visionary critics with On The Corner. If Bitches Brew was the first bombshell Miles dropped on the jazz world, this surely was the second. Still, with both recordings, Miles showed why its better to burn as a devil in the fire than rot as an angel in the wings.
---John Ballon
Damn wat een album
The term “experimental” gets bandied about fairly haphazardly these days; it’s an overused and misappropriated term, much like “alternative” was circa 1994. I hear “experimental” used in reference to any number of bands whose songs are odd, eclectic or formless. It is a blanket term confounded people use to describe music that is, to them, undefinable.
I’m not saying the term is without worth; I just think it should be handled with care. By nature, experiments are unpredictable and prone to failure. Truly experimental music is the same way. An experimental artist is one who constantly pushes him/herself into uncharted musical territory, unsure of the results. The shape and quality of those results varies from release to release, making the careers of experimentalists impossible to summarize and often difficult to justify.
The Melvins are my favorite experimental band. Their albums aren’t festivals of spontaneity and their sound has rarely expanded beyond slow, art-damaged, bass heavy punk, but the Melvins are true scientists when it comes to creating albums. “What if we played slow, but kept the songs really short?” was the hypothesis behind the phenomenal Gluey Porch Treatments and Ozma albums. “What if we added some thrash?” led to Bullhead and The Maggot . “What if we signed to a major?” was the impetus behind the good-better-great run of Houdini , Stoner Witch and Stag . The Melvins challenge themselves with each turn in the studio, bringing with them a seemingly defined set of chemicals and beakers. The results of these experiments were amazing.
Others did not fair as well. Prick was a self-indulgent joke no one I know can sit through but which the Melvins themselves find hilarious. Several of the limited edition 7”s the band released on Amphetamine Reptile were little more than uninteresting leftovers. Even the band’s last full length, the guest star studded The Bootlicker was as hit and miss as it gets.
That’s the Melvins for you. Sometimes they slay, sometimes they stymie, and sometimes they suck, which is why Hostile Ambient Takeover just might be the quintessential Melvins album. As successful as it is tedious, H.A.T is the Melvins’ latest experiment: an attempt to finally reconcile their god-given ability to bludgeon with their love of the absurd. Zany sound effects and innumerable textures are stirred into post-Black Flag/Sabbath loudness. Let’s chart the results.
Things start off extremely well with the muscular, brisk, math-y hard rock of “Black Stooges”, which knocks the wind out of you much like a faster rendition of “The Bit” might. Discordant vocal and guitar overdubs add a welcomed ugliness to the track. “Black Stooges” is followed by “Dr. Geek”, the album’s strongest track. Lightning fast, undistorted, sinewy boogie rock, “Dr. Geek” may be what Nashville Pussy would sound like if they spent their formative years listening to Devo rather than fucking their cousins.
Things slow down on “Little Judas Chongo”, tempo-wise and creatively. The track is aggressive and strange and it contains both an amazing, sizzled bass tone and one of Buzz Osbourne’s finest vocal performances to date, but it breaks no ground. In fact, it’s at this point in the album when a rather disturbing fact comes to light. On H.A.T. , the Melvins are most effective as individuals. Osbourne’s vocals amaze throughout, bassist Kevin Rutmanis shines on “Foaming” and Dale Crover has never sounded more at one with his drums, but when the band is playing as one, the results are often far from stellar. “The Fool, The Meddling Idiot”, despite its brief heaviness toward the middle, is little more than a typical Melvins song whose most memorable movement is the cloying, silly keyboard outro. The aforementioned “Foaming” contains a nifty toy instrument break and some truly retarded vocal treatments, but the dry, repetitive ending ruins the song. Album closer “The Anti-Vermin Seed” contains a fantastic opening -- ten minutes of actual hostile ambience -- but the remaining five minutes of quiet, palm-muted strumming and unnecessary, uninspiring heaviness may find you, on subsequent listens, stopping the cd before it ends.
I’d be lying if I said I’m not disappointed by Hostile Ambient Takeover . Rather than being a consistent album loaded with confusing, awe-inspiring songs it’s a spotty record with a few instances of glorious success, some interesting inconclusiveness and one or two failures. If you find yourself shelling out for H.A.T. , it might even piss you off a little. From a Melvins standpoint, that might make this experiment a rousing success.
quote:Op zondag 2 mei 2004 10:12 schreef od0bo het volgende:
[afbeelding]
-- prachtig, maar volstrekt niet zelf verzonnen verhaal --
edit: check ook maar eens de openingspost.
Ok, als je de openingspost letterlijk neemt, mag dit gewoon. Ik blijf erbij dat het toch niet geheel volgens de bedoeling van het topic is
[ Bericht 10% gewijzigd door PdeHoog op 02-05-2004 13:47:37 ]
quote:Misschien een idee om voor het volgende topic de openingspost wat aan te passen, want ik zie de laatste tijd wel meer haastig copy/paste werk in dit topic.Op zondag 2 mei 2004 10:23 schreef PdeHoog het volgende:
Ok, als je de openingspost letterlijk neemt, mag dit gewoon. Ik blijf erbij dat het toch niet geheel volgens de bedoeling van het topic is
quote:In dit topic kun je plaatsen welk nummer je beluisterd. Om het aantrekkelijk te maken voor anderen om te lezen en discussies te laten ontstaan, is het de bedoeling dat je bij elk nummer een korte review of toelichting zet over of bij het nummer of over de artiest. Het is echter niet de bedoeling dat je slechts een afbeelding van het album en een gekopieerde lap tekst van Allmusic of een andere bron neerzet, het gaat hier om de persoonlijke beleving van muziek. Postopkrikken wordt niet gewaardeerd en beloond met een waarschuwing of erger.
[ Bericht 41% gewijzigd door Summoner op 02-05-2004 14:24:51 ]
Yoko Kanno & The Seatbelts - Tank!
Het Theme-nummer van de Animé Cowboy Bebop. De Seatbelts kunnnen er echt wel wat van.
Het nummer is in die stijl... snelle bas en trompetten. Vetste nummer van de CD. De Live versie is ook leuk. De anime is ook vet trouwens
quote:wat een bullshit topic dan als je je persoonlijke interpetatie bij elk nummer moet gevenOp zondag 2 mei 2004 14:18 schreef The-Chosen1 het volgende:
--edit: *zucht* lees de openingspost nou alstjeblieft even...
[..]
ik luister dus naar him - gone with the sin
omdat de zanger super geil is ! zo goed
quote:Als het zo'n bullshit topic is rot je maar op naar het gare Wat draai je nu OUDE STIJL postopkrik topic, daar hoef je er niks bij te zetten en hoef je dus ook niet bang te zijn dat iemand daadwerkelijk de moeite neemt om te lezen wat jij luistert en zich erOp zondag 2 mei 2004 18:36 schreef The-Chosen1 het volgende:
wat een bullshit topic dan als je je persoonlijke interpetatie bij elk nummer moet geven
ik luister dus naar him - gone with the sin
omdat de zanger super geil is ! zo goed
wat van aantrekt .
various artists - anyone can play radiohead
Radiohead zong al eens dat iedereen gitaar kon spelen en anderen denken dat zomaar iedereen nummers van Radiohead kan spelen.
Deze cd staat dus vol met Radiohead nummers gespeeld door diverse (voor mij vooral onbekende) artiesten.
Voor Radiohead fans is het wel een leuk hebbedingetje maar als je het niet bent dan kun je de cd beter links laten liggen (het origineel is beter).
Een "ontzettend" lekker album uit 2003 van deze Noorse formatie bestaand uit 9 man en 1 vrouw die allen een instrument bespelen varierend van wurlitzer piano, sax, trombone, tuba, bassgitaar tot gitaar en alt viool. Misschien dat een paar hier de groep wel kent, ze hebben vorig jaar nl. ook op het North Sea Jazz Festival gestaan.
Jaga Jazzist werd door bekende muziekbladen terecht vergeleken met jaren 70 Jazz-Rock bands als Soft-Machine, Return to Forever, Mahavishnu Orchestra en Weather Report maar dan in moderne vorm. Men maakt op het album veel gebruikt van electronische bijgeluiden maar on-stage spelen ze alles live en komt er weinig electronica aan te pas.
De Drum 'n Bass ritmes en basslijnen zijn echt schitterend verwerkt en het is dan "ook" een aanrader voor liefhebbers van dit genre. Een perfecte crossover van jaren 70 Fusion met met het geluid van nu!
Zeer vette remix van de meestal matig producerende Brooklyn Bounce. Tracks zijn vaak veel te happy en soft. Deepack daarin tegen heeft er echt een pompende vette track van gemaakt. Op vinyl klinkt ie nog stukken beter want dan pitch ik hem altijd flink. Track heeft een hele dikke climax en "Must be played at high volume only"
-edit-
Zie helemaal geen hardstyle in dit topic staan. Maar deze plaat is dus hardstyle.
[ Bericht 17% gewijzigd door trance40 op 02-05-2004 22:47:53 (ff plaatje er bij) ]
Therion - Sirius B
Sirius B (de rechtse op het plaatje) is een van de twee nieuwe Therion albums (24 mei in de shops). Wederom een prachtige mix van metal en klassieke muziek.
Hearse - Armageddon Mon Amour
Het debuutalbum was een leuke melodische death metal plaat, maar nu ik "Armageddon Mon Amour" gehoord heb zal ik die niet snel meer opzetten. Op deze nieuwe plaat klinkt de band frisser en geeft men veel meer een eigen draai aan de stjil. Meer groove en een aantal nummers die meer rock 'n roll dan death metal opbouw kennen. Wat voorzichtige progressieve tintjes... leuke schijf.
Carcass - Heartwork
Volgens velen het beste album van Carcass, de oude band van Arch Enemy knakker Michael Amott. De overeenkomsten zijn wel te horen, alleen is Carcass iets minder melodieus. een lekker potje snelle death metal.
the Carl Stalling Project - volume 1
Ik was al bijna vergeten dat ik deze cd had, maar ik moest er weer aan denken door het 'komische muziekjes'-topic. Carl Stalling componeerde tussen 1936 en 1958 praktisch alle muziek voor de tekenfilms van Warner Bros, maar als je de muziek los van de tekenfilms hoort, dan realiseer je je pas hoe briljant en twisted deze tekenfilmmuziek eigenlijk in elkaar zit.
In tijd van een paar minuten schiet een compositie allerlei kanten op, worden er een paar klassieke werken door de mangel gehaald en rare 'soundeffects' gespeeld. Als je je dan ook nog eens bedenkt dat praktisch alles live is opgenomen door een orkest (op sommige tracks hoor je Stalling het orkest ook aanwijzingen geven) dat de meest onmogelijke tempo- en stijlwisselingen strak moest kunnen spelen, dan is het toch wel bijzonder knap. En natuurlijk valt er ook veel te lachen om alle ingenieuze muzikale grappen.
quote:Voor de Zorn-completisten zal ik ook nog even vermelden dat JZ heeft bijgedragen aan de linernotes van deze verzorgd uitgegeven cd.Carl Stalling was a visionary whose work deserves consideration among the finest American avant-garde music ever recorded. As these 15 selections from WB cartoons dating between 1936 and 1958 attest, his cut and paste style — a singular collision between jazz, classical, pop, and virtually everything else in between — was unprecedented in its utter disregard for notions of time, rhythm, and compositional development; Stalling didn't just break the rules, he made them irrelevant. That in the process he created music beloved by succeeding generations of children is more impressive still — perhaps even unwittingly, Stalling introduced the avant-garde into the mainstream, and as popular music continues to diversify and hybridize, his stature as a pioneer rightfully continues to grow
Intens, dynamisch en vol drive.
Lange ingewikkelde nummers die bijna geheel instrumental zijn.
Heb ze afgelopen zondag voor de tweede maal live mogen zien. Daar heb ik meteen hun cd's gescoord.
-Edit- Mensen die Pelican en dat soort bands kunnen waarderen moeten deze plaat eens beluisteren. Het is wel wat intenser dan Pelican.
[ Bericht 14% gewijzigd door nipeng op 04-05-2004 17:29:36 ]
Regimentslied van het 42e bataljon pantserinfanterie waarbij ik ooit diende.
De jachthoorn (een halve maan) komt uit het wapen van het voormalig Graafschap Horne, gelegen midden in Limburg. De graven van Horne waren erg belangrijk in de middeleeuwen, in 1568 werd de Graaf van Horne door de Spanjaarden vermoord; hiermee was hij één van de eerste Nederlanders die vielen in de strijd voor de bevrijding van de Spanjaarden (de Tachtigjarige Oorlog). De jachthoorn uit het wapen van Horne is ook opgenomen in het wapen van de provincie Limburg.
Het eikenblad is ontleend aan het Limburgs volkslied. De eik is het symbool van kracht, zijn bladeren het teken van de overwinning.
De drie eikels staan voor de drie stamregimenten van het huidige Regiment.
Het zwaard tenslotte komt uit het Rijkswapen van Nederland. De Nederlandse leeuw heeft in zijn rechterklauw een opgeheven Romeins zwaard. Het is een symbool van kracht en strijdbaarheid; het wordt gebruikt als het nodig is.
King Crimson's meesterwerk blijft imho nog steeds In the Court of the Crimson King, een album met een geweldige thema track. Deze band van gitarist Robert Fripp is nog altijd actief bezig en er zijn in de loop van 3 decenia dan ook een reeks KC platen verschenen waar je "u" tegen zegt.
Van hun latere werk had ik nog nooit iets gehoord tot ik dit album draaide. Er is inmiddels wel wat veranderd in de samenstelling van de band, maar het geluid is nog steeds als vanouds zei het iets moderner natuurlijk. Er zijn hier en daar wat electronische klanken toegevoegd aan de drums en op bepaalde punten is een vocoder gebruikt.
Misschien niet een historisch album zoals "In the Court of the Crimson King", maar toch zeker het beluisteren waard
Sodom - Persecution mania
Nog meer foute jeugdsentiment van Modus.
. Eind jaren '80-trash/speedmetal uit Duitsland, dus tekstclichés en veel te moeilijke woorden:Run up the spiral staircase to annihilation
Deserted neglected into the dark
Devitalised souls cripple the planet in greed
Proceed until we are absorbed in blood
zwaar Duits accent: by the nucweah sort of Damocwes en invloeden van Metallica e.d. Maar best leuke nummers op zich en als bonus een cover Motöwheads Iwon Fist.
.quote:Tof, erg koele cd (en band) heb ze in Waterfront gezien en vond het erg de moeite waard.Op dinsdag 4 mei 2004 17:16 schreef nipeng het volgende:
Keelhaul - Subject to Change Without Notice
[afbeelding]
Intens, dynamisch en vol drive.
Lange ingewikkelde nummers die bijna geheel instrumental zijn.
Heb ze afgelopen zondag voor de tweede maal live mogen zien. Daar heb ik meteen hun cd's gescoord.
-Edit- Mensen die Pelican en dat soort bands kunnen waarderen moeten deze plaat eens beluisteren. Het is wel wat intenser dan Pelican.
Toevallig heb ik met de cd van Pelican in me hand gestaan bij het optreden, maar toch maar voor het Keelhaul shirt gegaan
Oh..als het je interesseert, mijn fotos van het Waterfront optreden staan op de Keelhaul site.
Beyond Dawn - Frysh
De laatste (en ook de vreemdste cd) van Beyond Dawn, een van mijn favoriete bands, begonnen als een death/black band, maar daar is absoluut niets meer van te horen op dit album (behalve dan de erg bijzondere cover van Autopsy's Severed Survival), ik wist in het begin absoluut niet wat ik ermee aan moest, maar hij is langzaam gegroeid.
Waren ze op vorige albums nog enigzins te vergelijken met Katatonia (de latere cds van ze). Op Frysh zijn ze ook van die stijl gestapt en maken ze een soort techno-doom-pop. Onderstaande review beschrijft het wel aardig
quote:Weird bleeping synth melodies hover over skittish almost-techno rhythms, shimmering washes of synthesizer hum, and even some slide guitar! The sticker on the cd calls them "Norwegian's Loungecore Kings". Not sure how accurate that really is, but this definitely has more in common sonically with Depeche Mode or the Pet Shop Boys that it does with any metal bands I can think of. But don't get the wrong impression. This record RULES! Finally a metal band, that instead of talking about how much they love Depeche Mode or some other gloomy pop bands, and maybe even covering a Depeche Mode song once in a while, actually writes gorgeously catchy and sweetly depressive songs that rival those of any of their influences. To me this sounds like a more electronic Angels Of Light, or a metal flecked Magnetic Fields, or Dntel or the Postal Service covering Katatonia with Michael Gira on vocals. So so good. Took me a while to get over the silly and garish cover and the 'loungecore kings' sticker and the goofy new band member names (Clubshoes, Tore Jazztobakk, Hi-Fi Haavik, and Espen Weltschmertz). I was smelling 'jokeband' for sure. But the more I listen to Frysh, the more it reveals itself as a decidedly rich, multi-layered tapestry of perfectly morose, exquisitely crafted, bewitchingly dreamy techno pop gems. SO recommended!
[ Bericht 1% gewijzigd door mr_cucumber op 06-05-2004 01:27:44 ]
Gave 3" op het Lattajjaa cd-r label. Zo obscuur dat er zelfs geen image van te vinden was.
quote:"Brilliant archaic-sounding folk music made with jouhikko (a primitive violin with a rough but charming sound), influenced by the Finnish-Karelian tradition.
quote:deze misschien?Op donderdag 6 mei 2004 01:44 schreef Summoner het volgende:
Pekko Käppi - Bubnit Sebje Pod Nos
Gave 3" op het Lattajjaa cd-r label. Zo obscuur dat er zelfs geen image van te vinden was.
[..]
quote:Je bent geweldig!Op donderdag 6 mei 2004 02:02 schreef Downer het volgende:
deze misschien?
Dat krijg je ervan als je zo arrogant gaat lopen doen met je zgn. obscure kut 3" cdtjes.
quote:kon het niet laten om toch even te zoekenOp donderdag 6 mei 2004 02:07 schreef Summoner het volgende:
[..]
Je bent geweldig!
[afbeelding]
Dat krijg je ervan als je zo arrogant gaat lopen doen met je zgn. obscure kut 3" cdtjes.
quote:Nu weet ik wat ik neer moet zetten als ik eens geen zin heb om te zoeken naar een plaatje.Op donderdag 6 mei 2004 02:11 schreef Downer het volgende:
kon het niet laten om toch even te zoeken
quote:hey dit was eenmalig jaOp donderdag 6 mei 2004 02:13 schreef Summoner het volgende:
[..]
Nu weet ik wat ik neer moet zetten als ik eens geen zin heb om te zoeken naar een plaatje.
quote:bedankt voor de tip, heb pelican nog niet zo heel lang geleden ontdekt dus ga dit zeker checken.Op dinsdag 4 mei 2004 17:16 schreef nipeng het volgende:
-Edit- Mensen die Pelican en dat soort bands kunnen waarderen moeten deze plaat eens beluisteren. Het is wel wat intenser dan Pelican.
Kaito - Band red
Bak herrie... de zangeres krijst, schreeuwt en zingt af en toe. De gitaren doen dat niet, die krijsen alleen. Kruising tussen een Blonde redhead en Bikini kill heb ik het al eens genoemd... Op de cd staat ook een clip, die wel erg apart is... vrijwel het hele nummer zie je de hele band van de achterkant, full line up inclusief luidsprekers. Alleen de laatste 2 seconden ofzo is de voorkant in beeld. De band bestaat trouwens uit 2 dames en 2 heren. Ideale combi.
Nieuwsgierig? De cd staat nog op de 3voor12 luisterpaal.
Mona Lisa Smile O.S.T.
De muziek van de film met Kirsten Dunst en Julia Roberts. De soundtrack is net als de film geheel in jaren '50 stijl. Een aantal zangers en zangeressen van nu neemt de nummers uit die tijd onder handen, en dat klinkt vrij goed. Seal is echt net Nat King Cole (sorry meneer Finkers) in het openingsstuk, en Lisa Stansfield is goed op dreef in I've got the world on a string (inclusief Big Band). De liedjes zijn allemaal vrij kort, gemiddeld net iets minder dan drie minuten. Het enige nieuwe nummer is 'The heart of every girl' van Elton John en dat is meteen het minste nummer van de cd.
King Crimson - Absent Lovers
Een dubbel cd opgenomen in 1984 tijdens het laatste concert van deze bezetting van King Crimson. Het materiaal komt van de 3 studio-cd's uit die tijd, Discipline, Beat en Three of a Perfect Pair. Uit de vorige levens van de band werden alleen Red en Ltia2 gespeeld.
Voor veel Crimson-muziek geldt dat de live-opnames wat levendiger zijn dat het studio-werk, en dat is hier niet anders. Het heeft allemaal wat meer energie dan de wat klinische studio-opnames uit die tijd.
Opvallend is overigens dat Beat met slechts 3 songs erg onderbelicht is, blijkbaar was het voor de heren zelf ook niet echt een favoriet.
Ivy - Long distance
Derde album van deze New Yorkse band. Mijn eerste kennismaking met deze muziek kwam door de serie Roswell, waarin het nummer Undertow werd gebruikt onder een romantische scene op een bowlingbaan. Ivy bestaat uit twee mannen en de in Parijs geboren zangeres Dominique Durand. Undertow is de opener op deze cd, een loom nummer, vergelijkbaar met Six Underground van Sneaker Pimps. Met Digging your scene van The Blow Monkeys staat er ook een cover op dit album, gelukkig het laatste nummer, want het valt nogal uit de toon. Het is namelijk het snelste nummer op een vrij rustige cd, die uitermate geschikt is voor een vroege zondagochtend. Hoogtepunten zijn Disappointed, Hideaway en uiteraard het briljante Undertow. Liefhebbers van Massive Attack zullen Ivy ook wel kunnen waarderen.
The Future Sound of London is vooral bekend geworden met de clubhit "Papua New Guinea" uit 1991. Een track die je gemakkelijk in de hoek "Trance" kunt drukken, voor z'n tijd dus erg vooruitstrevend.
Lifeforms komt uit 1994 en is in tegenstelling tot z'n voorganger "Accelerator" veel minder dance-georienteerd. Deze CD kenmerkt zich door een combinatie van Ambient, experimentele breakbeats, synthesizer accenten en vage geluiden. Je kunt er echt uren naar luisteren zonder dat het een minuut gaat vervelen.
quote:Where FSOL differs from that band in particular is the comparative lack of overt humor and less immediate desire to make people groove -- this is something to listen to rather than necessarily dance to. In comparison to Accelerator, this is an extremely subtle listen, with rhythms generally buried in the mix, serving the melodies rather than vice versa. In comparison to the upfront breaks and steady house beats just two years previous, here they're stuttered, echoed, often approaching dub in pace and impact. Meanwhile, the space-alien bubbles and noises and haunting tones take to the fore, making for a disorienting, evocative experience, a mix of natural sounds and artificial elements much like the band's own artwork.
The Roches - The Roches
Een van de leuke dingen van het verzamelen van cd's waar Robert Fripp op meespeelt is dat je in ieder geval veel uiteenlopende muziekstijlen in de kast hebt staan. Zoals dit plaatje van de zingende zusjes Maggie, Terre en Suzzy Roche.
quote:The group's mischievous and highly original folk blend of barbershop, doo wop, Celtic, and bluegrass styles found its watermark with this eponymous debut, which features the pithy, tongue-in-cheek lyrics of Maggie and Terre. Aided by bassist Tony Levin and guitarist Robert Fripp — who also produced — the trio ranges from the wry resume-in-song opener "We" to the impressionistically feminist closer "Pretty and High." In between, there's talk of family, work, boyfriends, travel, and married men, all enveloped in a mix of airy acoustic guitars, limber harmonies, and rotating vocal leads.
Uitstekende bootleg van de Selling England tour, met tussendoor een verdacht vloeiend Frans sprekende Gabriel. Een van de weinige liveopnames die ik heb gehoord waarbij Firth of Fifth het pianointro bevat. Maakt de werkdag een heel stuk draaglijker
.Firewater is de nieuwe band van Tod A die vroeger bij cop shoot cop zong. Firewater is heel anders dan de noiserock van cop shoot cop, er worden blazers gebruikt en zo af en toe heeft het een zigeunermuziek gevoel met piano etc. Tod A blijft een geweldige zanger.
Deze canadese chick is in Nederland NOG niet zo bekend maar heeft in Amerika al een paar hitjes gehad. Haar debutalbum is nog niet uit, maar over 1,5 week te verkrijgen in Nederland. Verder kan ik er eigenlijk niet veel over zeggen... just listen..
beluister een paar tracks van haar op http://www.fefedobson.com
of ga naar http://www.umusic.ca/fefedobson/index.php (<-- ook videoclips)
sorry voor al dit ge-spam
Eerst een citaat:
quote:Nou, dat is niet niks natuurlijk als 'ze' dat over je plaat zeggen. En dan heet hij ook nog 'The Gay Parade'. Het is natuurlijk wel zo dat de AMG, daar is het citaat van, nog wel eens wat wil overdrijven, maar het is wel degelijk een leuke plaat. Deze plaat druipt echt van de Beatles, maar dat is niet erg, en als je ervan houdt dan zou je er helemaal eens naar moeten luisteren, erg vrolijk allemaal! En niet geheel toevallig zit deze band op het Elephant 6 label waar wel meer bandjes goed naar de Beatles hebben gekeken.The Gay Parade is indie-pop's very own Sgt. Pepper, a richly detailed, grandly ambitious concept record which forgoes the ponderous pretensions the phrase implies to instead exult in the simple joys of everyday life.
King Crimson - Beat
Maar weer eens een poging om "Beat" te waarderen. Inmiddels vind ik het wel een 'okee' album maar ik verwacht meer van Robert Fripp. Ongetwijfeld m'n minst favoriete KC-periode.
Het tweede nummer op de cd-single van All the way to Reno. Het nummer is interessant doordat het gezongen wordt door Mike Mills, en vrij goed ook. Jeff Christie scoorde in 1970 een wereldhit met dit nummer. Eigenlijk schreef Christie het nummer voor The Tremeloes, maar na de opname besloot die band om het toch maar niet uit te brengen. Omdat hij het nummer zelf toch wel leuk vond, zette Jeff Christie zijn eigen stem over die van de zanger van The Tremeloes, en scoorde een hit.
Nadat The Tremeloes het succes zagen, hebben ze voor hun eigen bankrekening een Spaanstalige versie van Yellow River opgenomen, ze moesten daarvoor de tekst fonetisch leren. En zo behaalden ze de eerste plaats in Zuid-Amerika met een nummer waar ze zelf geen woord van begrepen. De single had de toepasselijke titel 'Non comprendo'.
Elton John heeft het nummer ook nog opgenomen. De Engelse versie dan.
Tangerine Dream - Zeit
De derde cd van Tangerine Dream, en de eerste met de 'klassieke' TD line-up Edgar Froese, Chris Franke en Peter Baumann. De plaat bevat 4 lange nummers, elk een plaatkant op de oorspronkelijke dubbel-lp.
Het meest opvallende aan de plaat is dat er geen enkel ritme in zit, noch enige melodie. Gewoon 75 minuten geluid, erg mooi geluid, maar vaak ook erg zacht.
Zeit (Largo in 4 Movements) werd opgenomen in 1972, met de electronica van toen ; analoge keyboards, de moogs en vcs3 synthesizer (ook door Pink Floyd veel gebruikt), aangevuld met een chello-kwartet.
Op allmusic krijgt de plaat 'slechts' 3 sterren , waarmee ze hem ernstig tekort doen. 2 bonuspunten er bij voor orginaliteit zou ik zeggen !
quote:TD's purest expression of "space music," this double album ebbs and flows effortlessly from one tone cluster to another. Almost classical in construction, the music is structured so as to evolve in sections as one theme literally melts into the next. Florian Fricke (of Popol Vuh) played the big Moog on this album and the overall texture of the electronics is warm and shimmering.
Redelijk standaard "Nu-Metal", klinkt wel lekker, Christian kan goed clean zingen en ook goed screamen vinnik. Ook hoor ik veel Scratch-werk tussen de gitaren door maar ik vraag me af wie dat gedaan heeft
Der zit geen DJ in de line-up.Op de een of andere manier lijkt het toch alsof de DJ's op dat feest toch rekening houden met 5 mei; er wordt wat constructiever gedraaid dan op sommige andere feestjes en sommige samples verwijzen ook naar een gevoel van vrijheid...
Toppertje dus
2e album uit de 'Time' reeks waarop wederom een breed scala aan oneven maatsoorten staan. Van alle albums uit de serie is dit misschien wel de meest essentieele naast "Time Out".
Uitschieters zijn o.a. "It's a Raggy Waltz" waarin een combinatie van Waltz en Ragtime gespeeld wordt en de 7 kwarts track "Unsquare Dance".
oh ja, het album is in stereo.. zoals je kunt zien op de hoes
Dark - Tamna Vodo
Instrumentale fusion uit 1988. De band bestaat uit
Mark Nauseef, drums
Miroslav Tadic, guitars
Leonice Shinneman, percussion drumset
Mark London Sims, bass
Op deze cd van Dark wordt de band bijgestaan door 2 wat bekendere namen :
L. Shankar, double violin
David Torn, guitar
De band doet mij regelmatig denken aan King Crimson, ten tijde van Larks Tongues in Aspic, maar dat is ook niet zo verwonderlijk met een percussionist en een violist is de band. Verder hebben de heren ongetwijfeld wel eens naar Zappa, Mahavishnu Orchestra en de eerste lp's van Bruford geluisterd.
Estradasphere - It's Understood
Estradasphere gooit genres als jazz, metal, bluegrass tot klezmer door elkaar, hetgeen resulteert in chaotische hectische composities à la Mr. Bungle. Daarnaast laten ze hun affectie voor Nintendo's Super Mario Bros herkenbaar duiden op tracks als Cloud Land en Planet Sparkle/Court Yard Battle, Pt. 1. Leuk album, en minder slopend dan een album van Mr. Bungle, al was het maar dankzij het ontbreken van Mike Patton's vokalen.
Alweer het 3e album in de "Time" reeks van Brubeck, helaas bestaat er zowel van deze als de eerstvolgde albums geen uitvoering op CD. Dus ik moet het nu doen met een van LP naar Mp3 overgezette versie.
quote:Zodra het album op CD uitkomt ga ik 'm waarschijnlijk meteen kopen. Het geknetter van het vinyl is niet storend, maar ik heb toch liever een "schone" geremasterde versieThe first two have always been available on CD; the 20-bit edition of TIME OUT in the set has been on the shelves for at least a year. The unprecedented success of that first CD led to FURTHER OUT sequel/clone, which contained another hit, "It's a Raggy Waltz." Sony must have calculated that those two would suffice, because the three later recordings have never been on CD.
Als je Time Out een goed album vond, moet je deze zeker eens gaan proberen..
quote:One of Dave Brubeck's more adventurous albums, this LP (not yet available on CD) finds his Quartet exploring originals in a variety of potentially difficult time signatures including 11/4 and a polyrhythmic version of the dates' one standard "Someday My Prince Will Come." Other highlights include "Countdown," "Castilian Drums" and "Three's a Crowd." It's highly recommended along with Brubeck's other Time recordings
Infinite Livez - Bush Meat
quote:Dit hiphop-album is echt dolle pret. Ik raad "The Adventures Of the Lactating Man" aan.It's a reality where a guy's bit-on-the-side can be a monkey ("Drilla Ape"), where a whole song can be a paean to sperm ("White Wee Wee"), where video games come to life ("Spade Invaders"), where a black Bomber Command attack Parliament ("Coco Pilots"), where a man can produce enough breast milk to flood the British Isles ("The Adventures of The Lactating Man"), where selling art made out of elephant dung can be fabulously renumerative ("Claati Bros"). Oh, hang on, that last one's actually true
Indochine - Dancetaria
Het is weer studeerperiode en dan ga ik heel het kot af om CD's te lenen. Heb er al veel geluisterd, maar deze is toch wel echt mooi, het begint heel duister en gaat over in beklijvende poppy nummers. Heb er nog geen uitgebreide mening over, ik zal straks ook eens de laatste CD van hen beluisteren.
Brian Eno With Daniel Lanois and Roger Eno - Apollo - Atmospheres & Soundtracks
Dit is de soundtrack van de film 'For All Mankind'. De film over de maanlandingen werd in 1983 door Al Reinert gemaakt, en is voornamelijk samengesteld uit het originele beeldmateriaal van de Apollo-missies.
Dit zegt Eno in de sleevenotes :
quote:Met Daniel Lanois op slide-gitaar.This project was an opportunity to explore the feeling of space travel: being weightless, seeing the night-time campfires of Saharan Nomads from high above the Earth, looking back to a little blue planet drifting alone in Space, looking out into the endless darkness beyond, and finally, stepping onto another planet. I don't see this as an adventure film, and I have not written adventure music. What this film can do is to present a set of moods, a unique mixture of feelings that quite possibly no human had ever experienced before, thus expanding the vocabulary of human feeling just as those missions had expanded the boundaries of our Universe. I hope this music will assist in that"
The Frankenstein Drag Queens from Planet 13 - Viva Las Violence
lekkere simpele horror-punk. Tegenwoordig heten ze de Murderdolls, maar eigenlijk is heel de band anders afgezien van de zanger en de nummers. Zoals ik zei: lekkere simpele horror punk, met teksten die zo uit jaren 50 b-horror films lijken te komen. Heerlijk!
Melt banana - Cactusses come in flocks
Kant b, bestaat uit een stuk of 16 4-sporen opnamen. 1 spoor voor zang, 1 voor drums, 1 voor gitaar en 1 voor bas. En dan ultrakorte uitrasnelle nummers spelen. Klinkt eigenlijk nergens maar behalve dat het supergoed is.
quote:Vocalist YaSuKo O. resembles a chipmunk in need of a heavy dose of Ritalin, or a chanting cheerleader after she's consumed a full can of coffee.
...
Melt-Banana's songs are pointy, in a way, because of all the staccato rhythms they use. It's almost like being repeatedly poked in the ribs with a bony finger.
[ Bericht 17% gewijzigd door ranja op 28-05-2004 01:48:16 ]
.
Death Angel - The art of dying
Death Angel is terug! In de jaren 80 was dit een van de origineelste Bay Area bands, die bovendien erg opvielen wegens de jonge leeftijd (drummer Andy Galeon was 14 ten tijde van het debuut The Ultra-Violence!). Na nog twee sterke platen (Frolic through the parc en Act III), waarbij langzaam verschillende stijlen werden verkend, viel echter het doek....
Tot nu dan, want in een vrijwel originele bezetting (alleen gitarist Gus Pepa laat verstek gaan) is er nu The art of dying. Ik moet hem nog een paar keer goed beluisteren, maar de eerste indruk is zeker goed!
Overkill - Feel The Fire
Speedmetal uit de VS. Zoals ze zelf zeggen "This is where fuck you was born."
Wel een goeie plaat. Lekker hard soms met een van hun topklassiekers erop genaamd Rotten to The Core. Dit jaar bestaan ze 20 jaar. Deze cd is afkomstig uit 1985 en heeft als bonustrack de favoriet Fuck You.
Nick Cave and the Bad Seeds - Your Funeral My Trial
We beginnen de dag positief. Luister nu "The Carny", m'n favoriete nummer van deze plaat. Het is een opvallend nummer met een bizar carnaval sfeertje.
quote:Dit is een erg goede plaat voor de Seeds, aangezien ze ten opzichte van de meeste andere Cave platen veel ruimte krijgen."The Carny" is a definite highlight, the cracked music-box/carnival accompaniment courtesy of Harvey utterly appropriate for Cave's tale of a circus gone horribly wrong in ways Edward Gorey would appreciate.
Het is Spike!! Oh, wacht, het is:
Billy Idol - Eyes without a face
In 1983 bracht Billy Idol het album Rebel Yell uit, een plaat voornamelijk gevuld met stampende rock. Het album is geproduceerd door Steve Forsey, die in die tijd ook met Pat Benatar werkte. Eyes without a face is het rustpunt op deze cd, een nummer dat gedicteerd wordt door een ijle synthesizer, met een snerpende gitaarsolo na twee minuten.
Billie - Girlfriend
Do you have a girlfriend? Can I get your number?
Niet echt spannend, maar wel lief nummer van Billie Piper uit 1999. Nadat zij (toen 18) in 2001 trouwde met Chris Evans (toen 35) hebben we nooit meer iets van haar gehoord.
Fields of The Nephilim - Elizium
Derde volledige studio-album van de Britse gothicrockformatie Fields of The Nephilim. Een samenzang van rock, donkere muziek en de geweldige stem van Carl McCoy.
Dit album is afkomstig uit het jaar 1990 en zou hun laatste studio-album zijn in deze formatie. Hierna splitsen zij zich op in Rubicon en The Nefilim en later weer in andere projecten. Mogelijk komt er binnenkort nieuw werk uit met Carl McCoy op vocalen en mogelijk Tony Pettitt op bas, maar dat is niet zeker.
Deze plaat kenmerkt zich door de eerste vier nummers die eigenlijk een aaneensluiting vormen en uitmonden in een sterk door sfeer bepaald einde in plaats van een apotheose wat betreft 'actie'. Hierna volgen schijnbaar losse nummers, maar deze vormen wellicht wat betreft samenhang meer een geheel dan de in elkaar overlopende eerste vier nummers.
Van het album zijn verscheidene versies van de single Sumerland uitgebracht.
Orodruin - Claw Tower and Other Tales of Terror
Orodruin is een van de beste 'nieuwkomers' aan het old school doom front. De band manouvreert zich tussen de broerige, zware klanken van Black Sabbath, Saint Vitus en Cathedral. "Death to false doom!"
PORCUPINE TREE - Up the Downstair
Het openingsnummer van deze cd heet "What You Are Listening To..." . Genoeg reden dus om hier even te melden dat ik luister naar een oudje van Porcupine Tree.
Danzig - Live on the Black Hand Side
Dubbel live cd van Danzig, opgenomen op een drietal concerten. Niet de beste opnames, maar er staan wel leuke nummers op om het enigzins interessant te maken.
Van de cd Requiem for a dream remixed. De meeste mensen kennen delerium alleen van de Silence remix door Tiesto, maar wat de meesten niet weten is dat Bill Leeb en Rhys Fulber (en Chris Peterson) van industrial band Front Line Assembly achter Delerium zitten. Deluxed is eigenlijk een remix van het thema van requiem for a dream dat door het Kronos Quartet ingespeeld is. Elke keer als ik die violen hoor krijg ik weer kippenvel.
Motörhead - Inferno
De nieuwe Motörhead is wederom een typische Motörhead plaat. Smerige rock & roll, zoals door de jaren heen geperfectioneerd door Lemmy en z'n band. Toch weer een erg leuk plaatje.
Rollins Band - The only way to know for sure
quote:All my musical heroes were great live performers. When i joined Black Flag, it was pounded into my head that the live show demands your best. We worked very hard in the practice room getting it together so there would be no "warm up" show. We went out there and wrecked it nightly. The Rollins Band always prided themselves as being a top shelf live unit. Andrew, Sim, Melvin, Theo took all this very seriously and they all delivered magnificently and consistently.
The commitment level to the live show has not diminished in our camp. Pre-tour practise goes for about a month in a small room with no air conditioning. This tempers the stamina, getting us ready for the usual high quantity of low quality air and overabundance of heat, wich is our usual low-ceiling playing environment. By the time we get out there, we're not wondering of we can do it-weé wondering how you're gonna keep up with us.
On the festival circuit and the occasional outdoor multi-band radio-sponsored charades, we open for many contemporary, multi-platinum, much lauded groups and we keep seeing the same thing. A lot of these bands can't cut it live. What an insult to a paying audience.
Live is the proof, Live is the only way to know for sure
Henry Rollins
Verde - Live
160 minuten psychedelische soundscapes van de Finse avantgarde muzikant Mika Rintala. De nummers lijken wel eindeloos. Het gebruik van field recordings is subliem, met name opnames van zingende en spelende kinderen.
De verpakking van de twee cd's oogt leuk, met (overduidelijk) handgemaakte hoesjes in een grote envelop. Creatieve verpakkingen is een van de kenmerken van de releases van het Finse cd-r label Musically Incorrect.
Public Enemy - It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back
Een van de grote hiphop klassiekers die ik op het moment aan het verkennen ben. Hoewel dit niet m'n eerste Public Enemy album was, heeft dit album wel voor een goede herintroductie gezorgd.
Sterke maatschappijkritische teksten en vette, volle producties. quote:Yo! Bum Rush the Show was an invigorating record, but it looks like child's play compared to its monumental sequel, It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back, a record that rewrote the rules of what hip-hop could do. That's not to say the album is without precedent, since what's particularly ingenious about the album is how it reconfigures things that came before into a startling, fresh, modern sound. Public Enemy used the template Run-D.M.C. created of a rap crew as a rock band, then brought in elements of free jazz, hard funk, even musique concrète, via their producing team, the Bomb Squad, creating a dense, ferocious sound unlike anything that came before.
...
Though this music is certainly a representation of its time, it hasn't dated at all. It set a standard that few could touch then, and even fewer have attempted to meet since.
Brazilian Assault
Het eerste deel van de Relapse serie die de death/grind underground van allerlei landen in het spotlight zet. Tot nu toe zijn naast de Brazilian Assault verschenen: de Czech Assault, Polish Assault, Dutch Assault, Swedish Assault en Japanese Assault.
quote:Die heb ik vanochtend nog geluisterd... blijft echt een fantastische plaat inderdaad!Op vrijdag 4 juni 2004 19:29 schreef Summoner het volgende:
Public Enemy - It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back
Pendragon - The window of Life
Engelse neo-prog band. Dit album was mijn eerste kennismaking met de band toen hij nog vers was (pfffff, tis alweer uit 93). Nog steeds een grote favoriet. Het was een cd die in dat jaar samen met Ever van IQ in een mooie symfo-revival golf zat. Mooi gitaarwerk van zanger/componist Nick Barrett dat soms aan Pink Floyd doet denken. Fraaie cd met sterke lange nummers. Heerlijk om weer op te hebben.
Leuk zo'n popquiz, je krijgt nog wat cd's in handen gedrukt. Maar wat krijg je dan? Nou, Mantra bijvoorbeeld. De achterkant van de cd doet iets met zware gitaren vermoeden, gecombineerd met de bandnaam denk je dan aan epic-metal ofzo.... Nou, bijna. Dit is muziek waarvoor Poison zich nog zou schamen. Ok, je hoort dat ze zijn beinvloed door een Queensryche en Juda Priest, maar zo moet het dus niet. Slechte zang, voorspelbare (en softe) deuntjes, totaal niet spannend. De namen van de bandleden doen vermoeden dat de band italiaans is, misschien is dat een excuus.
quote:Op zondag 6 juni 2004 23:04 schreef ranja het volgende:
Mantra - Hard times
Leuk zo'n popquiz, je krijgt nog wat cd's in handen gedrukt. Maar wat krijg je dan? Nou, Mantra bijvoorbeeld. De achterkant van de cd doet iets met zware gitaren vermoeden, gecombineerd met de bandnaam denk je dan aan epic-metal ofzo.... Nou, bijna. Dit is muziek waarvoor Poison zich nog zou schamen. Ok, je hoort dat ze zijn beinvloed door een Queensryche en Juda Priest, maar zo moet het dus niet. Slechte zang, voorspelbare (en softe) deuntjes, totaal niet spannend. De namen van de bandleden doen vermoeden dat de band italiaans is, misschien is dat een excuus.
Nou, je moet maar zo denken: een gegeven paard moet je niet in de bek kijken...
Sixteen Horsepower - Folklore
Donker, donkerder, donkerderder, donkerst...
Dat is op dit album wel van toepassing. Zijn de heren toch al niet de leukste thuis, op Folklore is het, op een enkele uitzondering na, hel en verdoemenis dat de klok slaat. Ingetogen, diep, indrukwekkend, muziek uit de krochten van de ziel.
En ook nog eens heel erg mooi...
!!! - Louden Up Now
Ja, er komt niet alleen slaapverwekkende junkierock uit New York, maar ook bands die jaren 70 funk, punk, electronica en onzin-lyrics vermengen tot een leuke dansplaat. Een feest van gitaren, belletjes, bassen, trompetten en beats. En dat nog wel op Warp Records.
Oja, dit is een van de reviews over de plaat,
:quote:Sometimes, I don't know what the world has done to deserve bands like !!!. Sometimes, I don't know what the world has done to deserve bands like !!!. There's so much great music out there crying out desperately to be heard, and it beats me why stupid, gimmicky trash like this is even released, yet alone hyped tremendously by the indie publicity machine.
Let's start from the top though. Last year, !!! released a single called "Me and Giuliani Down by the School Yard (A True Story)", a dull piece of music without much at all going for it. For some reason, this was picked up by the public, and !!! became the new "in" band for a couple of weeks. Probably realising that the sudden fame from this single was the only way that the band were ever going to make it big, the band headed into the studio and churned out an album to capitalise and prolong their fifteen minutes of fame.
They shouldn't have bothered. "Louden Up Now" is such a lifeless jumble of beats, riffs, and inanity that it makes your average Spice Girls release look deep and sophisticated. There's nothing really on the album that you're not going to hear within the first two minutes of pressing play. When The Going Gets Tough, The Tough Get Krazee, is pretty much representative of the rest of the album, with an amorphous structure, a few vaguely funky riffs thrown together in no particular order, and Nic Offer's awful voice, which sounds like a crackhead doing an impersonation of Joe Strummer.
If, for some reason, you decide to keep on listening, things get even worse. Shitscheissemerde is a pretty weak song that doesn't really deserve to appear once, let alone three times on the album. The lyrics are terrible too, like "What did George Bush say when he met Tony Blair? Shitsheissemerde!", being spat out in all seriousness. Various sundry references to weed are about as clever and subtle as being hit in the face with a cricket bat by an angry scouser. A shortened version of Me and Giuliani Down by the School Yard is thrown in, and with the scissors taken to it, it actually manages to sound passable, which was a pleasant surprise.
Still, this record was even worse than I was bracing myself for, if that is possible. The band's name pretty much says everything about this album; full of style and attitude, but with absolutely no substance to back anything up. A really tiresome effort that brings nothing even remotely interesting to the table.
[ Bericht 16% gewijzigd door zodiakk op 07-06-2004 23:20:29 ]
Oja, ik luister het vanaf de luisterpaal.
Duitse band. Prog uit 1976, zeer sfeervol geheel met op kant 2 het 20 minuut durende titelstuk. Sluit zowel tekstueel als qua sfeer perfect aan bij deze temperaturen. Heerlijk album. Bijna net zo goed als hun album 'Brandung'
quote:Later gingen ze ook weer terug naar het begingeluid, alleen in een wat modernere vormOne of the most popular German bands of the '70s, Eloy went through several stages in their long career, with the only constant member being guitarist/vocalist Frank Bornemann. Transforming from a political-themed hard rock band to a spacey progressive rock band who sounded something like a mix of Jethro Tull and Pink Floyd, the group in later formations would move toward a more accesible hard rock sound with strong progressive elements.
Dit album was alweer de vierde (na Eloy, Inside en Floating) . De laatste 2 genoemde zijn redelijk sterk en het Eloy geluid begon vorm te krijgen. Dit album is eigenlijk een voorbode van wat zou komen. Op Dawn en met name Ocean zou Eloy echt tot het artistieke hoogtepunt komen. Dit album heeft wel alles in zich wat Eloy tot Eloy maakt. Zweverige gitaar en keyboard passages die lang uitgerekt zijn, de opvallend duitse zang van Bornemann (die heerlijk sfeervol is Zelf vond hij eigenlijk zichzelf geen goede zanger. Het pubiek dacht er anders over dus hij bleef maar gewoon zingen. Ook hier zijn al de geweldig gedateerde en zweverige teksten te horen. Het geheel komt ook redelijk gedateerd over ( zoveel bands uit die tijd hebben dat en is gedateerd klinken erg?).
Op deze zwoele dagen een genot om te horen.
Engelse band. Muzikaal gezien is het net Krautrock eig, het zo qua sfeer duits kunnen zijn. Dit was ik meen het 5e studio-album. Echt weer zo'n warm-weer plaat. Ik heb het altijd een erg sterk album gevonden, met name kant 1 dat als 1 nummer doorloopt. Mooie sfeervolle afwisselingen tussen instumentale en vocale stukken. De zang (die niet engels overkomt trouwens) is erg sfeervol, mede door de instrumentatie eromheen die zich sterk aanpast aan de zang. Typishe seventies prog voor de liefhebber.
En laat het album nu ook eindelijk net als remaster op CD uitzijn.
Als je traditionele prog kan waarderen zal deze zeker lukken 
Phaedra, het eerste TD album voor Virgin is een baanbrekende plaat te noemen en sloeg, wonderbaarlijk genoeg, aan bij het grotere publiek. In oppervlakkige stukken over de band wordt ook vaak gedaan dat dit het begin was terwijl het al het 5e werkstuk was van de groep. Na het in 1970 uitgebrachte "Electronic Meditation", het enige album met Klaus Shultze, was dit het 2e.
Het reslultaat is een wordenbaarlijke afwisseling van allerhande sferen, neergezet met uiteraard Synthezers, maar ook met traditionele instrumenten als fluit.. Het klinkt allemaal wat zweveriger en misschien wel traditioneler dan de latere werken van de jaren zeventig.
Gevarieerder dan 'Phaedra' en zeker niet minder, dit is een voor het grotere publiek een jammerlijk ondergesneeuwd album.
quote:Dat vind ik altijd grappig, he. Zodra een band wat aandacht krijgt, begint iedereen te schreeuwen 'don't believe the hype!' Ik zit verder niet in dat rockwereldje en de enige reden dat ik van !!! gehoord heb is omdat het op Warp (een klein label vergeleken met grotere indielabels V2 e.d.) wordt gereleased.Op dinsdag 8 juni 2004 13:44 schreef ranja het volgende:
Ik luister nu ook !!!, een redelijk gehyped bandje.
[ Bericht 1% gewijzigd door zodiakk op 09-06-2004 12:34:19 ]
Air Cut was het 4e Curved Air album, na de toch wel succesvolle albums 'Air Conditioning', 'Second Album' en 'Phantasmagoria'. De voor de band zeer bepalende mensen Francis Monkman en Darryl Way waren na deze 3 vertrokken. Het gat werd gevuld door de pas 17 jarige Eddy Jobson, die later naam zou maken met Roxy Music, Frank Zappa en UK. Zelfs Jethro Tull begin jaren '80 en een zeer sterk solo-werk genaamd 'The Green Album'.
Dit werk was zeer wisselend. Jobson doet zijn taak op toetsen en viool goed maar desondanks is het een wisselend album. De redding is eigenlijk het 10 minuut durende 'Metamorphosis' . Alleen dit nummer zou al een reden zijn dit werk eindelijk eens op CD uit te brengen. Schitterende sfeervolle passages op toetsen en viool met daarbij de mooie zang van Sonja Kristina. Dromerig en sfeervol zijn de trefwoorden.
PS: Ander dieptepunt is overigens de afschuwelijke kitchtekening van de band op de achterkant van het album. Wat is dat lelijk zeg....
Franse neo-prog band. Je zou het een Marillion-kloon kunnen noemen met het verschil dat er vrouwelijke zang bij zit. Op zich best een leuk album met goede nummers. Gitarist op dit album was nog Sylvain Gouvernaire, die later nog met Marillion leden een (overigens zeer sterk) album zou maken onder de naam Iris. De CD, die trouwens uit 1990 is, is slechts iets langer dan 30 minuten . Wie hem zou willen hebben: de plaat is onvindbaar aangezien het een eigen-beheer uitgave was. Het 2e album dat er nog uit kwam na dit werkstuk was zonder Gouvernaire en aanmerkelijk minder van kwaliteit. Daarna is de band geloof ik min of meer opgelost.
Overigens: 1 van de gitaarsolo's op Patchwork is van Steve Rothery van Marillion afkomstig.
.Ok, dan toch maar een plaatje van de eerste single Housewives At Play
Geen dank.
quote:Zo negatief ben ik er toch niet over?Op woensdag 9 juni 2004 12:09 schreef zodiakk het volgende:
[..]
Dat vind ik altijd grappig, he. Zodra een band wat aandacht krijgt, begint iedereen te schreeuwen 'don't believe the hype!' Ik zit verder niet in dat rockwereldje en de enige reden dat ik van !!! gehoord heb is omdat het op Warp (een klein label vergeleken met grotere indielabels V2 e.d.) wordt gereleased.
Ik luister het nu weer trouwens, weer vanaf de luisterpaal en nog steeds kan ik het niet plaatsen
Asrai - Touch in the Dark
Gothic metal van Nederlandse bodem, met niet 1, niet 2, maar 3 vrouwen in de band (in tegenstelling tot de meeste bandjes, die dus alleen een zangeresje hebben). Denk Lacuna Coil, maar dan zonder die irritante knakker die erin mee zingt. Best een aardig album.
De band draait overigens al wat langer mee. In 1997 kwam hun 1e cd uit, dit is hun 2e die jaren later dus pas kwam.
quote:Oh nee, ik bedoelde niet dat jij er zo negatief over was, maar ik werd even kriegel van dat woordje 'hype'. Ik neem je niets kwalijk hoor. Overigens vind ik !!! wel heel luchtig, of dat goed is of slecht laat ik even in het midden,Op woensdag 9 juni 2004 20:52 schreef ranja het volgende:
[..]
Zo negatief ben ik er toch niet over?
Ik luister het nu weer trouwens, weer vanaf de luisterpaal en nog steeds kan ik het niet plaatsen
.
Schitterende 4 CD box met materiaal uit Oktober 1973 tot Juny 1974. Fraaie Improv's. Geweldige opnamekwaliteit. Mooi boekwerk erbij. Om kort te zijn gewoon een aanrader voor de fans van deze geweldige band
quote:The Great Deceiver has it all. Over four discs, the set chronicles the on-stage activity between October 1973 and June 1974 of the most powerful King Crimson lineup. Robert Fripp, John Wetton, David Cross, and Bill Bruford were mostly performing material from their previous two LPs (Larks Tongues in Aspic and Starless and Bible Black).
...
The live tapes have been beautifully mastered so that the music hits hard without losing the subtle nuances of Cross' violin. At the time of its release, The Great Deceiver filled a gap in the group's discography (the live album USA had not been officially reissued yet), but even after tons of additional concerts from that period were released by Fripp's label, Discipline, this box set still stands as the definitive argument to consecrate the 1973-1974 Crimson as its most exciting incarnation.
De man van de zwarte paraplu's zijn tijd ver vooruit.
Ik vraag me af hoe je iets zo mooi kunt vinden maar weer niet alles achter elkaar.
Engelse band die eind jaren '70 actief was met onder andere Nick Magnus (Hackett). Deze 36 minuten zijn het enige wat er is overgebleven. Prachtige instrumentale muziek van een band die eind jaren 70 nooit verder kwam dan live spelen. Gelukkig werden wel deze opname's gemaakt op een 8 track recorder. De muziek is geheel instrumentaal en in de stijl van The Enid en bands als Gryphon.
quote:Voor het volledige verhaal: http://www.allmusic.com/c(...)57&sql=Bbi6cmpbh9fooIn 1999, the tapes were cleaned and Oceanworld was independently released. The progressive rock community discovered an unsuspected gem that would have become a minor classic of the genre, had it been released in 1978.
...
In short: a prog rock masterpiece any fan should try to find.
[ Bericht 0% gewijzigd door OProg op 10-06-2004 01:17:34 ]
Engelse, ietwat 'arty-farty' indie-rock. Het lijkt een beetje op Sonic Youth en een beetje op The Velvet Underground en een beetje op niks. Dit is hun nieuwe plaat, ik vind hem erg goed, en hetzelfde geldt voor hun eerste plaat Chat and Business. Het is wel een vreselijk hoesje overigens. Erg onhandig.
van het album faded seaside glamour. 1 van de vele nieuwe Engelse bandjes. Dit nummer wordt op de engelse radio redelijk veel gedraaid en toen ik het numer de eerste keer hoorde dacht ik dat het door een zangeres gezongen werd. Blijkt het toch een zanger met een hoge stem te zijn. Dit nummer is erg melodieus en zeer catchy, het blijft door mijn hoofd spoken. Met afstand het beste nummer van het album.
Wednesday's Frankenstein Drag Queens - 6 years, 6 feet under the influence
Vroeger was deze band bekend onder de naam Frankenstein Drag Queens From Planet 13. Nu is alleen zanger Wednesday 13 nog over, en heeft met wat anderen wat ouwe FDQFP13 nummers opnieuw opgenomen, en deze op cd gezet. Lekkere horror-punk, voornamelijk geïnspireerd door b-films. Voor wie het niet kent: dit is waar de Murderdolls hun nummers vandaan halen. Letterlijk. En hun zanger.
Hoahio - Peek-A-Boo
Vrolijke avantgarde/rock op het Tzadik-label van Jay-Z.
DJ Hashimoto is echt een geweldige eerste track van een album; je gaat er gewoon van trippen. Dat vage popdeuntje gemengd met oriëntaalse instrumenten. Geweldig. Daarna wordt het wel wat rustige, maar die sfeer blijft hangen ondanks de zeer diverse tracks op het album. Het wisselt van rockachtige muziek naar diepspirituele aan recitatieven gelijkende muziek. Het is een cd die van begin tot het einde blijft boeien. De laatste track Knitting Crane is werkelijk betoverend.
Het is al de derde cd van Hoahio (een Japanse formatie) en Peek-A-Boo is hun tweede cd op Tzadik.
De cd waar dit nummer van komt (Halfbird) was naar mijn mening nog niet het hoogtepunt van Deerhoof (Reveille
), maar een aantal nummers van deze plaat - waaronder Littleness - zijn geweldig. En Satomi is natuurlijk gewoon .
uit italie.
nog nooit zo'n herrie (positief bedoeld) gehoort met:
trompet, bas, drums, sax.
live spelen ze ook nummers van motorhead.
deze cd is uit 1999.
http://www.zuism.com/
[ Bericht 6% gewijzigd door sjaakie_v op 12-06-2004 01:28:05 ]
Autechre - LP5
[ Bericht 0% gewijzigd door zodiakk op 14-06-2004 00:47:36 ]
Simple Minds - Seen The Lights: a Visual History
Om precies te zijn: DVD #2
Om nog preciezer te zijn: een registratie van een optreden eind '82
En behalve luisteren kijk ik er ook naar...
...en ik zie een broodmagere Jim Kerr, compleet met zwarte pofbroek en iets te groot overhemd, die zich over het podium beweegt alsof z'n zwarte puntschoenen veel te strak zitten. En aan z'n ogen te zien stond 'ie zelf ook nogal strak. Maar wel een Jim Kerr die wonder-boven-wonder erg goed bij stem is en in combinatie met een retestrakke band en het fijne "New Gold Dream" repertoire voor een klein half uurtje kijk en luisterplezier zorgt.
De afsluiter van het laatst album Marbles en mag wat mij betreft nu al bijgeschreven worden in de erelijst van legendarische Marillion-songs
Op de luisterpaal (www.3voor12.nl). Nederlandse band in de stijl van Ikara colt en My vitriol. En dus automatisch ook van de Pixies. En ze hebben ook nog een vrouwelijke bassist, die ook meezingt. Misschien is het gewoon de Pixies onder een schuilnaam? Nou nee toch niet denk ik. Maar het is wel heel erg goed.Sommige nummers snel en puntig, andere midtempo maar zonder dat ze in geneuzel stranden. Ik heb de cd meteen besteld....
The muffs - The muffs (1993)
Vrolijke punkpop op dit eerste album van The muffs, toen nog met z'n vieren, 2 dames en 2 heren. Af en toe lekker snel in een Ramones stijl maar vaker wat midetmpo waarbij de band in een rijtje Breeders-Echobelly-Elastica niet misstaat. Gewoon lekker positieve muziek wat wel een avond als vanavond past.
Ik luister nu naar een bootleg van de Band of Gypsys, meer precies hun optredens op 31-12-1969 en 01-01-1970 (tweemaal early show and late show). Waarvan delen te vinden op de dubbelcd Jimi Hendrix - Live at the Filllmore East , danwel Band of Gypsys - Band of Gypsys
De cd opnamen zijn vanzelfsprekend beter van kwaliteit dan de bootleg, gedownloaded via een niet te nader noemen forum, of mag dat tegenwoordig wel, Wodan? Bite me!
Maar heeft wel meer karakter vind ik. Vooral omdat het deels een audience recording is (7 cd's groot), en je dus ook het commentaar van het publiek hoort (o my god, o my god, o my god, he really hit rock bottom!
, volgens mij ging er een gitaar aan barrels )Jimi in ene bijzonder evil mode. Muziek met de middelvinger omhoog (alsdus John Frusiante, gitarist van de RHCP, die dit 'het' gitaaralbum allertijden noemde). Muziek door merg en ziel, of zijn het de Algonquin's? Heerlijk sobere bezetting met Billy Cox op dreunende bas. Bijna soulvol.
Forgive me while i kiss the sky
Ideaal voor een k*tdag vol met regelneukende (gemeente)ambtenaren
Tracklist:
01. Niina
02. Kesä -95
03. Rusketusraidat
04. Odotan
05. Joutsenet
06. Synestesia
07. Poika
08. Onnellinen päivä
09. Isin pikku tyttö
10. Ikuinen leikki
Oh ja, het is Fins als dat nog niet duidelijk was.
Kan niet zo goed uitleggen wat voor soort muziek. Beetje pop/rock/funk-achtig noemde iemand het. En er zijn helaas alleen maar Finse reviews te vinden: Review in het Fins!
[ Bericht 11% gewijzigd door Praag op 16-06-2004 22:18:58 ]
Stone Temple Pilots - Tiny Music...Songs From The Little Vatican Gift Shop
Gekocht op Lowlands 2001 (?) na een erg goed optreden van de STP, ook al was het ergens vroeg en was het gevoel nog niet helemaal lekker na een lange nacht. Het album komt uit 1996 en is voor STP-begrippen wat experimenteler, Scott Weiland was tijdens de opnames flink in de weer met drugs (what's new).
Vlak na het concert op Lowlands sloeg Scott z'n vrouw in elkaar en inmiddels staat de groep op een laag pitje, Scott heeft nog steeds drugsproblemen en is intussen zanger bij de halve Guns N' Roses-reunie van Velvet Revolver, alweer hij kronkelend in een strak broekje te bewonderen is in de videoclip.
Sisters of Mercy - Slight case of overbombing: Greatest Hits
De band die goth was voordat iedereen dacht dat het hip was om goth te zijn. En van die band de beste nummers. Dat levert een vrolijke cd op.
Toen trance nog op een veel hoger niveau lag als nu
Sacred Reich - The American Way
Eindelijk! Jaren heb ik er over gedaan, omdat hij amper te krijgen is, maar eindelijk heb ik hem nu op CD! Een van de beste albums uit de hoogtijdagen van de thrash metal, ongelooflijk jammer dat deze plaat niet overal verkrijgbaar is.
Sacred Reich is eigenlijk een band uit de tweede golf van thrash en speedmetal uit de jaren '80 en '90. Ze vielen vooral op door hun maatschappijkritische teksten en betrokkenheid, maar de muziek is natuurlijk ook gewoon top. 2 jaar op rij bliezen ze op Dynamo (symbolisch) het dak er af, daarna ging het langzaam bergafwaarts.
Dit album heeft de volgende tracklist:
1. Love...Hate
2. The American Way
3. The Way It Is
4. Crimes Against Humanity
5. State of Emergency
6. Who's to Blame
7. I Don't Know
8. 31 Flavors
Diverse onderwerpen worden aangesneden, zoals milieuproblematiek (Crimes against humanity) en apartheid (State of Emergency). Ook minder zware trouwens, want 31 flavors is een oproep om je (metal-)oogkleppen af te zetten en te zien dat er nog zo veel andere smaken in de muziek zijn:
I love the Chilis
freaky, uplift, mother's milk
Faith No More
Mike Patton's voice is smooth as silk
Metallica's
music makes me want to rage
Sting's lyrics
have something to say
Jimi Hendrix
plays guitar like a no one else
Black Sabbath
Ozzy's voice is sick as hell
Prince, Fishbone, NWA
these are the things that I like to play
Mr. Bungle
is so very cool
so don't be
an ignorant fool
there's so much music
for you to choose
so don't just be
a metal dude
it's cool fool
Persoonlijke topper is voor mij "Who's to blame" waarin de mode om metalbands verantwoordelijk te stellen voor zelfmoord van tieners aan de kaak wordt gesteld:
Jonny can you hear me
turn that music down
You're making too much noise
I mean it do it now
all that stuff is evil
Ozzy, Judas Priest
there's backwards messages
in that stuff that leads you to the beast
Jonny don't you hear me
open up that door
I've been calling you for hours
I won't say it anymore
just wait until your dad gets home
and sees what you have done
kicked out of school you've got no job
you're a useless delinquent bum
oh my god it's Jonny
hanging by his neck
all those metal albums
have led him to his death
Now it's time for parents
to open ears and listen
maybe it's too late
to see what you've been missing
music is no cause of death
it's you that suffocates
if you had opened your eyes and ears
you'd see just who's to blame
Who's to be responsible
for a life that's gone off track
who's the one who must be there
to see it gets put back
where were you to hear the cries
of a person in need
were you there to see the signs
or were you too busy
Now it's time for parents
to open ears and listen
maybe it's too late
to see what you've been missing
music is no cause of death
it's you that suffocates
if you had opened your eyes and ears
you'd see just who's to blame
Who's to be responsible
for a life that's gone off track
who's the one who must be there
to see it gets put back
where were you to hear the cries
of a person in need
were you there to see the signs
or were you too busy
Who's the cause, who's the blame
for a life that's not worth living
is it parents, family
who take without giving
so next time that you close your eyes
and choose to shift the blame
remember you can save a life
so really who's to blame?!
Dat is gewoon een heel goede plaat. Lekker slepende rock. Jammer dat deze plaat niet in Europa uitkomt, want de plaat verdient wel wat meer aandacht.
Ik kan deze plaat aan bijna iedereen aanraden die van rock/garage-rock/indie-rock houdt, en garandeer bijna dat je hem goed gaat vinden.
Ik ga er dan ook niet een enorm verhaal over schrijven, ik vind dat je hem gewoon moet gaan beluisteren...!
Hier staan wat mp3's (legaal natuurlijk)
http://www.marcata.net/walkmen/music.htm
No Fun At All - Out Of Bounds
lekkere simpele, melodieuze zweedse punkrock. Nog melodieuzer dan z'n voorganger No Straight Angles. Jammergenoeg bestaat de band niet meer, ze waren een van m'n favorieten uit die scene.
Eén van de eerste werken van The Style Council is deze lome track uit 1983, die klinkt als een jaren '80 soulplaat en daarmee mijlenver afstaat van de scherpe rock waarmee Paul Weller's eerdere band The Jam furore maakte. Met jaren '80 soul bedoel ik dan de typische synthesizer soul waar onder andere de SOS Band beroemd mee is geworden, en ook Caravan of love van Isley Jasper Isley is een goed voorbeeld. Kortom de muziek zoals Ferry Maat die in zijn Soul Show draaide/draait. In de videoclip is te zien hoe Paul Weller (met ontbloot bovenlijf) zich door gondelier Mick Talbot rond laat varen door de grachten van het altijd zonnige, ehm, Cambridge.
Bootsy Collins - Play With Bootsy
Funk/hiphop/r&b-cd van de bekende funkbassist. Vele bekende en minder bekende namen komen langs zoals Snoop Dogg, Bobby Womack, Mousse T, Fat Joe etc. Leuk om af en toe te horen, met dank aan de 2 euro-bak van de Makro
Justin Sullivan & Dave Blomberg - Big Guitars In Little Europe
Twee gitaren, een handvol New Model Army songs en de strot van Justin Sullivan. Waarmee weer wordt bewezen dat goede songs ook in het klein overeind blijven staan. Mits goed uitgevoerd natuurlijk en daar zorgt de geweldige stem van Sullivan wel voor.
Fleetwood Mac
Rumours
Sentiment en door Stevie Nicks
twijfelde ik wel of niet lesbisch te zijn. Grappig, als ik haar stem weer hoor is na de respectabele hoeveelheid mannen deze liefde wel gebleven.
.
Roger Waters - Amused To Death
Nieuw album voor mij. Tijdens de plunderactie eigenlijk een beetje op de blinde gok gekocht door lovende woorden van wat collega's, maar hij is fijn
. Het is een prettig in het gehoor liggende rock-achtig conceptalbum dat, elke keer als ik het weer beluister, toch weer een stukje beter word van het album walking cloud and deep red sky, flag fluttered and the sun shined.
Mono is een Japanse post rock band die je het best met mogwai kunt vergelijken, dat wil zeggen lange nummers die zacht beginnen en uitbarsten in golven van gitaargeweld. Ik had ze voor het eerst gezien in het voorprogramma van Einsturzende Neubauten een paar maanden geleden en daar hadden ze al een geweldige indruk achtergelaten. Gisteren als hoofdact gezien, en het was weer fantastisch.
Best een vrolijk nummer en ook een soundtrack van de film Mean Girls.
Het nummer is afkomstig van haar album: Because I Can.
Er word gezegd dat Katy op Avril lijkt... Maar dat valt wel mee. Ik vind Katy iig beter.
Foto:
quote:dammit! waar heb je 'm vandaan?Op vrijdag 25 juni 2004 13:35 schreef Mark het volgende:
[afbeelding]
Sacred Reich - The American Way
Eindelijk! Jaren heb ik er over gedaan, omdat hij amper te krijgen is, maar eindelijk heb ik hem nu op CD!
quote:het ding stond trouwens een tijdje geleden voor niet veel op marktplaats te koop. Geen idee dat het zo'n collectors item was, zal 'ns wat beter opletten.....Op woensdag 21 juli 2004 12:57 schreef Tokus het volgende:
[..]
dammit! waar heb je 'm vandaan?
(als ik 'm vind mag je 'm tegen kostprijs overnemen, Tokus
)PS: ik heb 'm wel op cassette, alsook een optreden op Dynamo als ik me niet vergis
En ontopic luister ik nu naar Black Sabbath - Ashbury Park NJ, 5 aug. 1975
[ Bericht 11% gewijzigd door Dinosaur_Sr op 21-07-2004 13:22:47 ]
Joe Jackson - Night and day
Gemaakt in 1982, dus alweer 22 jaar oud. Een plaat opgenomen zonder gitaren. De nadruk ligt heel erg op piano/synthesizer, en de cd klinkt alsof ze gisteren in de studio stonden. Het was natuurlijk een retecommercieel album, met maar liefst 4 singles: het fantastische Steppin' out, Something breaking us in two, Real men en A slow song. Eén van de cd's die ik afgelopen zaterdag heb gekocht, en ik vraag me af hoe ik ooit genoegen heb kunnen nemen met mp3's van deze nummers.
quote:volgens mij heb ik die hier bij de locale platenzaak ook zien staan recentelijk, ik zal nog eens een blik werpen.Op woensdag 21 juli 2004 12:57 schreef Tokus het volgende:
[..]
dammit! waar heb je 'm vandaan?
Soundtrack - Atomik circus
Soundtrack van de nieuwe film met Vanessa Paradis. Behalve in de film is zo ook aanwezig op de soundtrack, en wel met 6 liedjes. Eindelijk weer eens wat nieuws van haar. Haar nummers zijn redelijk divers, deels rock en een paar meer exotisch klinkend. Verder staat op de cd een nummer of 10 van The littel rabbits, en dat gaat echt alle kanten op, rock, country, geluidscollages...
Vanessa's nummers zijn erg goed, de rest van de cd is ook prima aan te horen, erg fijne cd dus.
Bij deze uitgave zit een bonus dvd, met daarop 2 clips (zonder Vanessa), een paar teasers van de film (met Vanessa) en een 10 minuten durend interview met Vanessa (in het frans zonder ondertitels).
Vorr Vanessa Paradis fans zoals ik een absolute must-have.
Soloalbum van, om het op z'n Smeets' te zeggen, een van de grote mevrouwen in de rockmuziek.
Kathleen Hanna , zangeres van eerst Bikini kill en tegenwoordig Le tigre. Daartussen in noemde ze zich Julie Ruin en nam een album op (voor Kill rockstars) waarop ze zelf van alles bespeelt. Het album klinkt als een Le tigre zonder veel electrionica maar meer gitaar. Het album is opgenomen bij Kathleen thuis en daarna gemixed in een studio.Dat geeft er toch wel een lo-fi sfeertje aan.En ja, die zangstijl van Kathleen Hanna... minder schreeuwerig dan bij Bikini kill en Le tigre omdat ze de muziek hier niet hoeft te overstemmen, die is al wat rustiger en zachter. Erg specifiek en herkenbaar, heel goed.
Depeche Mode - 101
Live dubbel-cd van het concert dat Depeche Mode in 1988 in de Rose Bowl in Los Angeles gaf voor zo'n 80.000 toeschouwers. De band is in het begin van de jaren '80 bekend geworden als een vrolijk popbandje (denk aan het door Vince Clarke geschreven Just can't get enough), maar al snel werd het geluid donkerder. Na het vertrek van Clarke schreef Martin Gore de nummers, en samen met de zang van Dave Gahan zorgde hij voor de nieuwe, meer alternatieve stijl van de band. Het concert bestaat uit 20 songs, met als laatste nummer van de toegift Everything counts (die plaat staat vast in Ruud de Wild's platenkast). Inmiddels is de concertfilm ook op DVD verkrijgbaar, en als ik die ook nog ergens zie staan voor 9 Euro, dan koop ik hem wel. Na 101 ging Depeche Mode weer de studio in, om in 1990 met Violator hun beste cd af te leveren.
Paul McCartney & Wings - Band on the run
Vorige week voor 8 Euro deze cd gekocht bij Concerto in Amsterdam. Niet echt een album met diepzinnige teksten, maar wel één van de beste popplaten ooit gemaakt. Uitgebracht in december 1973, en zonder twijfel nog steeds dagelijks door veel mensen gedraaid. Opvallend zijn de sterke arrangementen en tempowisselingen in sommige nummers, en met achtereenvolgens Band on the run en Jet kent deze plaat een geweldige opening. Helen Wheels stond niet op de Amerikaanse versie van het album (en haalde als single gewoon de top 10 in Engeland), en staat op de cd als bonustrack. Ook extra is het nummer Country Dreamer, een zoetsappig country liedje dat ik nog niet eerder had gehoord. Maar ik heb niet het gevoel dat ik daarmee iets heb gemist.
"Sing a simple song". Hoe moeilijk kan passionele lol zijn? Heerlijk zijn de brekende blazers die er nog overheen proberen te komen. Wat zou het eeuwig zonde zijn als ze deze opnamen zouden zuiver maken, oppoetsen, remasteren, bah, blèh, niks, breken zullen ze.
Een licht funky aangezette bas, en zang op de achtergrond. Helemaal blij.
Soms heel ingetogen en soms zeer intens en spannend.
Lange pschychedelische jams zijn in overvloed aanwezig, vergezeld van veel feedback.
het is zo'n type landschap van geluid album.
Als je Acid Mothers en Kinsky goed vindt dan moet je deze ook eens beluisteren.
Kate Bush - Hounds of love
Het eerste album dat Kate Bush heeft opgenomen in haar eigen studio. In 1985 werd het uitgebracht als opvolger van The Dreaming, en het was na uitkomen veel succesvoller, qua kritieken én verkopen. De singles Running up that hill, Hounds of love en Cloudbusting (met de wonderschone videoclip met Donald Sutherland) zorgden ervoor dat Kate Bush ook in Amerika doorbrak.
Hounds of love bestaat uit twee delen, de eerste vijf nummers zijn uptempo (Hounds of love), en het tweede deel bestaat uit de langzamere songs (The ninth wave). Vaak gebeurt het dat ik al na vijf nummers stop met luisteren, maar dat is niet terecht. Hello earth is mysterieus en mooi, Under ice heeft een bizarre wending in de tekst, en als geheel is het gewoon één van de beste cd's in mijn verzameling.
Malcom McLaren and the Bootzilla Orchestra - Walz Darling
Al jaren niet meer gedraait, kwam deze tegen tijdens het opruimen . Blijft een geweldige cd. Bekenste nummer is Something's Jumping in Your Shirt
Al een hele tijd niet meer gedraaid, maar dankzij Summoner's aankooplijstje toch weer eens in de cdspeler beland. Triphop die soms bijna electronisch klinkt en op andere momenten juist weer behoorlijk organisch, allemaal op z'n plaats gehouden door een aantal goede songs en toenmalig zangeres Kelli Dayton.
Verzengende up tempo blues, fender over Bassman amps, of hoe heetten die dingen ook alweer. Mondharmonica over Bassman amps, Gibson over Bassman amps, kortom, ontdekt u een patroon?
Live opgenomen in de King King club, waar ze het huisorkest waren. Blues met een wit snuifje, in het geval van Lester Butler, zanger, standbeeld en mondorgel, in ieder geval in minimaal twee opzichten.
Veel van hetzelfde, maar wel heerlijk vervormde blues. Hell Yeah, i'm ready. Ready as can be.
Dit is een geweldige cd met jazzfunk uit Ethiopie. De klanken van Miles Davis en James Brown bereikten in de jaren 70 ook Afrikaanse muzikanten, die het weer vermengden met traditionele Afrikaanse ritmes en melodieen. En ondanks de wat matige opnamekwaliteit swingt dit als een dikke tiet.
Ook als je van de Afrobeat van bijv. Fela Kuti houdt, is dit echt een aanrader. Er schijnen in totaal zo'n 17 verschillende delen in de Ethiopiques-reeks te zijn, maar dit is de enige die ik ken.
Afro - jazz is oké! Ik luister naar de onvolprezen, geweldige, onovertroffen Ramones (volgens Jacques Plafond: spreek uit: Ra - mo - nesssss) - Loco Live
Simple is better. Perpetuele drums, one two three four, Bonzo goed to Bitburg en ik naar heaven, zonder aapjes. Beperkt als ze zijn, zijn de Ramones één van de invloedrijkste bands uit de jaren 70 en 80. Today your love, tomorrow the world!
[edit]gabba gabba hey!
[/edit]Eigenlijk kende ik fudge tunnel alleen van naam en omdat alec newport samen met max cavalera in nailbomb zat. Toch op de gok bij earache maar eens goedkoop een cd'tje gescoord en het bevalt me prima. Een iets `rockerige' versie van godflesh met erg lekkere riffs en ook nog een cover van cat scratch fever
All-American Rejects - All-American Rejects
Simpele, cheesy (drumcomputer in groot gedeelte van de nummers) collegerock, punkpop, whatever.......maar zo vreselijk aanstekend!! Fijne samenzang in de meezing-refreintjes, sowieso een hele goede lead-singer, lekkere hooks. Het lijkt misschien een beetje 13-in-een-dozijn bandje, maar dan wel een HELE goeie!!
Serge Gainsbourg - Histoire de Melody Nelson
Serge Gainsbourg kent natuurlijk iedereen van het hijghitje Je t'aime. Behalve daarvan kende ik hem vooral van naam als producer/schrijver voor France Gall, Isabel Adjani en Vanessa Paradis, bovendien heeft April March op het album in mijn icoon een aantal van zijn nummers (orginele versies van oa Franec Gall) gecovered. Maar wat hij onder eigen naam op plaat zette? Geen idee. Totdat ik gister besloot eens wat van de meester zelf te kopen (ik had hem qua produceren al erg hoog staan, naast bv Phil Spector). Ik zag dit album op cd staan voor een redelijke prijs... en het valt me niks tegen. Erg broeierig, maar wat goed! Slechts 7 nummers maar wel in lengte varierend van 1.32 tot 7.40. Daarbij horen ook verschillende muziekstijlen, meer popliedjes tot lang uitgesponnen soul/blues stukken. Moeilijk uit te leggen aangezien ik weinig thuis ben in deze stijlen.
Als schrijver en producer mag hij dan voor de lichtere liedjes gaan (en erg goed doen!) maar solo is hij veel meer dan dat.
Hij heeft toch veel met kleine mesijes gewerkt, zoals France Gall die toen nog geen 18 was en Vanessa Paradis op haar 2e album, toen was ze net 18 geloof ik. Of je dan wilt weten wat er achter de schermen gebeurde?
Nou ja, ik zag op de laatste beurs wel een album van hem staan samen met Charoltte, z'n docher, getiteld 'Lemon Incest'.
The Roots - The Tipping Point
Heerlijk album met lekkere lay back beats, wat snellere nummers, en het superrefrein op het nummer "Don't Say Nuthin' " wat iedereen vast wel kent van tv en radio. Anyways. Ik kan je nog wel meer vertellen, maar ik denk dat je dit album gewoon moet gaan luisteren.
Yes - Relayer
Rick Wakeman ging weg na Tales From Topographic Oceans, en hij werd vervangen door Patrick Moraz. In deze samenstelling maakte Yes Relayer. Het album begint met Sounds Of Delirium, een wild muziekstuk dat wordt afgesloten door de ballad Soon. Hierna volgen de nummers Soundchaser (lekker gitaarwerk) en To Be Over. 3 nummers slechts maar wel 45 minuten
, het eerste nummer duurt een minuut of 25 en de andere 2 een minuut of 10. Een geweldig album in ieder geval. Moraz werd er weer uitgegooid na dit album, want Wakeman kwam terug...
Boris - Heavy Rocks!
Dit is een wat andere Boris dan ik voorheen kende. Niet meer het dronende uit Absolutego en Amplifier Worship. Nee, nummers met een gigantische drive, vette riffs en veel spacey effecten. Veel vervorming en schreeuwende gitaren. Er staan een paar echt monsterlijke tracks op dit album waaronder no 6 Rattlesnake.
Heavy rocks baby.
quote:pssssstOp zondag 22 augustus 2004 12:48 schreef Drizzt_DoUrden het volgende:
Fleetwood Mac - The Chain
quote:In dit topic kun je plaatsen welk nummer je beluisterd. Om het aantrekkelijk te maken voor anderen om te lezen en discussies te laten ontstaan, is het de bedoeling dat je bij elk nummer een korte review of toelichting zet over of bij het nummer of over de artiest. Het is echter niet de bedoeling dat je slechts een afbeelding van het album en een gekopieerde lap tekst van Allmusic of een andere bron neerzet, het gaat hier om de persoonlijke beleving van muziek. Postopkrikken wordt niet gewaardeerd en beloond met een waarschuwing of erger.
The Prodigy - Always Outnumbered Never Outgunned
De nieuwe Prodigy plaat. M'n tweede luisterbeurt, tot dusver. Er staan wat leuke tracks op, maar toch weet het me niet echt meer te boeien. Datzelfde probleem had voorganger Fat of the Land ook; ik heb eigenlijk liever the Prodigy van de eerste helft van de jaren 90.
The Prodigy - Always Outnumbered, Never Outgunned
Ook mijn tweede luisterbeurt. Er staan wat zwakke tracks op, maar het geheel weet me wel te boeien. Jammer van die Gallagher bijdrage trouwens, het soort onboeiende zangers als Gallagher en Richard Ashcroft duiken altijd op dit soort platen op (Chemical Brothers, UNKLE).
Japan - Adolescent Sex
Het debuut uit '78 van deze band. En een album dat moeilijk te vergelijken is met de pretentieuze "sophisticated" art-rock achtige albums in hun latere periode. Meer een mengvorm van postpunk en synthpop. Niet slecht maar anders...
Grappig is vooral de stem van Daivid Sylvian. Klinkt hij al jaren een gevoelige bard, hier lijkt hij meer op een wilde geilaard die aan de helium zit.
Beach Boys - Smile 2004
Het album dat ná Pet Sounds had moeten uitkomen, maar gecancelled werd door allerlei omstandigheden. Eind 2003 heeft Brian Wilson het project afgerond en tourt er nu mee rond. De Brian Wilson-solo versie van Smile komt op 27 september uit. Dit is een fanmix van de originele Beach Boys opnames uit 1967, maar dan in de volgorde zoals Brian het nu live speelt. Erg goed gedaan en een van de betere bootleg-versies van dit legendarische album.
Simple Minds - Good news from the next world
Simple Minds heeft pech. Pech dat ze ooit vernieuwend en ontzettend goed waren. Van vaandeldrager van de new wave scene getransformeerd tot stadionrockers. En dat wordt door de muziekpuristen niet gewaardeerd. Tot op zekere hoogt onterecht want echt heel erg slecht zijn hun latere albums nooit geweest. Maar in vergelijking tot de periode tot aan, pak 'm beet, '85 missen de platen toch wel wat diepgang en impact.
Zo ook GNFTNW. Het ligt allemaal lekker in het gehoor, die mid-tempo rocksongs, en een misser staat er eigenlijk niet echt op maar echt knallen doet het ook nergens.
Goed, 1 hoogtepuntje dan: De, op een positieve manier, door merg en been gaande openingsriff van gitarist Charlie Burchill in Hypnotised.
Secret Chiefs 3 - First Grand Constitution and Bylaws
Wanneer je deze cd Mr. Bungle zonder Mike Patton noemt, doe je de groep enorm veel onrecht aan, want het is echt een top-cd'tje. Soms gaat het wat verder dan Mr. Bungle, maar het lijkt er sterk op, wat ook niet echt gek is, met ongeveer alle leden behalve Patton.
Een enorme variatie in stijlen, maar wellicht altijd een enigszins dominerende oosterse invloed. Echte topper vind ik de laatste track. Een psycho-disco-nummer. White as They Come.
George baker selection is soort hippy muziek, maar niet helemaal. Little green bag is dan totaal anders dan Dreamboat. Het gaat wel meer om vrijheid, dat hoor ik aan de melody en de teksten. Lekkere muziek om ff nergens aan te denken, of een picknick te houden in het bos.
Straks zoeken naar meer nummers. Heb die LP gehad vroeger toen de cd's nog niet bestonden.
George Baker is nu in Australie aan het doorbreken. Zijn muziek is niet aan tijd gebonden, vroeger was het nieuw, nu is het nog nieuw. Klasse apart.
Marco Borsato - dromen zijn bedrog.
Waar haalt hij die wijsheid vandaan? Ik zal het nummer 1 keer luisteren en nooit meer. Bevalt het niet, dan flikker ik hem van de harde schijf. Het is een ode aan een vrouw, maar zelf heeft hij geen tijd voor zijn vrouw. Dus eigenlijk liegt hij erop los. Hij is een work-aholic en verwaarloosd zijn gezin.
In principe is dat muziek waar niet over nagedacht is, maar dat is logisch, hij schrijft niet eens zijn eigen teksten.
Ik ga deze nummer eraf gooien, het besmet mijn pc. Het is eraf gegooid
Makkelijk gaat dat via windows media player 10. Tevens een aanrader dat programma, overzichtelijk en mogelijkheden tot mooie visuele effecten. 2e poging met een nummer van Borsato, bevalt deze weer niet, gooi ik hem wederom eraf, bevalt nummer 3 niet, dan gooi ik alles eraf dat ik van hem erop heb staan.
Ff tekst analyseren. Over wie heeft hij het? Hij heeft toch een vrouw? Of heeft de tekstschrijver het over een vrouw, en borsato die niet kan zingen, zingt iets dat niet van hem is? Nou...here we gooww...nummer zegt me niets, dus ik gooi nu alles eraf. Ik ga niet mijn harde schijf overbodig belasten. Zeker niet als milieu bewuste mens.
Ik heb dus ruim 3000 mp3's nu, er kunnen nog 10.000 bij als ik naar de bibliotheek ga. Maar ik ga selecteren. Nirvana heb ik ook eraf gegooid, zijn succes heb ik nooit begrepen ook. Die heeft niets op mijn harde schijf te zoeken
[ Bericht 30% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 27-08-2004 10:20:53 ]
Eminem is
Kan veel schrijven over zijn muziek, tijdens het luisteren, voel ik me opgefokt maar relaxed. Zijn teksten slaan op het wereld zoals die was en nog steeds is. Ben benieuwd naar zijn nieuwe cd die dit jaar uitkomt. Zulke cd's schaf ik dus aan in de winkel. Cd's die me echt aanspreken.Nummer the way I am, komt er opneer dat hij met rust gelaten wil worden. Dat hij zijn muziek wilt maken maar geen ellende van fans. Groot gelijk ook.
Nummer van Stan gaat ook zo, een stalkende fan die hem niet met rust laat. Daarna pleegt die fan zelfmoord, waarschijnlijk is dat echt gebeurt. Waarom moet je ook de ellende meemaken als rapper? De fans moeten in de zaal uit het dak gaan, daarnaast niets ondernemen om dicht in de buurt te komen.
Dit is dus mijn favourite nummer van Guns N' Roses. Ze leggen daar uit, wat een coma is. Dat mensen die in Coma liggen graag in coma blijven. Ze leven als het ware in een zware droom en hebben geen zin om op te staan.
Nummer heeft ook een hartslag tussen door erin. Super nummer, coma wordt op een mooie manier gebracht. Maar er zit diepgang in weer. Coma wordt ook gebracht als iets dat niet extreem erg is, het is meer een vrolijk nummer
Zo komt het hier wel over in ieder geval. Ze vragen ineens : " I am waiting for you, where are you". Wil dat zeggen dat mensen in coma ergens anders zijn, in ieder geval niet op aarde met denken.
Guns N' Roses
Horace Silver Quintet - Serenade to a Soul Sister (1968)
Dankzij de fraaie "Rudy Van Gelder" reissue-serie van Blue Note Records is deze fijne plaat van jazzpianist en -componist Horace Silver sinds kort weer verkrijgbaar op cd. Silver is niet alleen een begenadigd componist die jazz, soul en blues op moeiteloze wijze weet samen te smelten, maar ook een meester van het economische pianospel: geen patserige solo's en altijd de juiste noot op de juiste plaats. Natuurlijk mogen de bijdrages van de overige muzikanten (o.a. Benny Maupin en Billy Cobham) er ook wezen. Een erg aangename en melodieuze schijf, in ieder geval.
Wel een beetje jammer van die Copy Control, maar goed.. schijnt tegenwoordig helaas ook bij Blue Note standaard te zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Zander op 27-08-2004 12:28:47 ]
Het vierde live-album van de progressieve rockband Rush uit Canada. Het drietal is ook al bijna dertig jaar bij elkaar en geeft dit jaar een concert in de Ahoy.
Op het album zijn nummers te vinden uit hun hele carrière zoals 2112, Tom Sawyer, Dreamline, Roll The Bones en Test for Echo. Mooie plaat. Misschien zelfs wat beter dan Rush in Rio van afgelopen jaar.
De stem van Geddy Lee is even wennen, maar wanneer je daar eenmaal doorheen bent, is het een waar luistergenot.
quote:Iemand die een lied als Una Paloma Blanca kan maken mag van mij een eervolle vermelding aan de Hemelpoort krijgen.Op vrijdag 27 augustus 2004 10:10 schreef Dromenvanger het volgende:
George Baker is nu in Australie aan het doorbreken. Zijn muziek is niet aan tijd gebonden, vroeger was het nieuw, nu is het nog nieuw. Klasse apart.
En zelf draai ik Torture Garden van Naked City. Gewoon herrie, beuken, knallen dus. Eventjes afreageren van het werken in de regen en mezelf oppeppen alvorens mij in de sportschool af te beulen
[ Bericht 0% gewijzigd door MuadDib op 27-08-2004 18:10:28 ]
Album van de klassieke treurige doom band.
Niet zoals hun eerste werken, een stuk steviger en up tempo.
Vooral intensiever gezongen en gespeeld.
Helemaal geen slecht album maar verwacht geen "Tales of Creation".
Heeft dit uitleg nodig???
Muziek die me raakt....pfffff ik kan hun tekst gaan analyseren, doe ik nog.
Guns N' Roses .....Metallica Rammstein...ga zo door.
quote:Op vrijdag 27 augustus 2004 15:34 schreef MuadDib het volgende:
[..]
Iemand die een lied als Una Paloma Blanca kan maken mag van mij een eervolle vermelding aan de Hemelpoort krijgen.
En zelf draai ik Torture Garden van Naked City. Gewoon herrie, beuken, knallen dus. Eventjes afreageren van het werken in de regen en mezelf oppeppen alvorens mij in de sportschool af te beulen
Relaxer dan die agressieve 2-pac.
Ik was bij Pinkpop en daarna vond ik Muse dus eigenlijk nog vetter en luister ik het dus ook nog meer
Mij vannacht aangeraden en nu toch al zeker 20x geluisterd. Heerlijke hypnotiserende filterhouse dat het wint door hoop/melancholie/gelukzaligheid. Together zijn Thomas Bangalter (helft van Daft Punk) en Dj Falcon. Dit nummer is al een tijd uit maar heb het destijds geheel niet mee gekregen. Met stip mijn all time favorites house lijst in.
Ooit eens gedownload...
En nu David Lanz - Angel of hope...
Gisteren opgepiklt in Den Bosch. Ik ben langzaam alle Cathedral albums aan het aanschaffen.
Een vrij toegankelijk album. Wat minder "depressief" en vooral groovier en rocking vergeleken met hun eerdere albums.
Op dit gebied doet het album me denken aan hun latere VIIth Coming . Heavy en strak gespeeld in de typische Cathedral stijl. Ik heb altijd initieel wat moeite met de eigenaardige zang van Lee Dorian maar al luisterend merk je dat het perfect bij de muziek past.
Asia - Asia
Superplaat van supergroep uit '82. John Wetton (King Crimson, UK), Steve Howe (Yes), Carl Palmer (Emerson, Lake & Palmer) en Geoff Downes (Buggles, Yes) sloegen de armen ineen en het resultaat is een verzameling puntige rocksongs met lichte prograndjes. En van een hoog instrumentaal niveau. Echt een lekkere plaat die zo op het eerste gehoor vrij simpel lijkt maar die toch behoorlijk wat te bieden heeft.
Maar zoals vaker met een band met te grote ego's was deze samenstelling geen lang leven beschoren en werd het een ploeterende rockband met veel personeelswisselingen. En een bedenkelijk niveau, maar dat is slechts een persoonlijke mening natuurlijk...
10cc - Sheet Music (1974)
De meeste mensen zullen 10cc wellicht wel kennen van ietwat belegen hits als "Dreadlock Holiday" of "I'm not in love", maar als albumband worden ze naar mijn mening schromelijk onderschat. In de originele bezetting met Kevin Godley & Lol Creme maakten ze in de jaren 70 een drietal briljante en intelligente poprock-platen: "Sheet Music" (1974), "The Original Soundtrack" (1975) en "How Dare You" (1976).
Op alledrie de albums weten ze pakkende popsongs uitstekend te combineren met vreemde experimenten. Ze draaien hun hand niet om voor het combineren van de meest uiteenlopende muziekstijlen en de nummers nemen bijna altijd wel een onverwachte muzikale wending. En om het geheel af te maken hebben ze vaak ook nog behoorlijk sarcastische of humoristische teksten (voor de goede verstaander, tenminste), iets wat ik zelf altijd wel kan waarderen.
Eén van de beste nummers van dit jaar. Met een leuke video. Ik ben zo ontzettend blij dat deze plaat nooit gedraaid wordt op Radio 2, want zo blijft hij goed. Ook al is hij al maanden oud.
Gaaf nummer vind ik ook, erg retro.quote:wat een ontzettend RUKNUMMER!!!Op maandag 6 september 2004 21:22 schreef dwerg het volgende:
Freestylers - Push up
Eén van de beste nummers van dit jaar. Met een leuke video. Ik ben zo ontzettend blij dat deze plaat nooit gedraaid wordt op Radio 2, want zo blijft hij goed. Ook al is hij al maanden oud.
quote:Volgens mij is het slechts één meisje, maar het is inderdaad de video die je zo vakkundig omschrijft.Op maandag 6 september 2004 23:35 schreef Seborik het volgende:
Is dat die clip met al die meisjes die op straat sensueel doen terwijl er auto's voorbij rijden in enorm blije pakjes?
quote:Ok, dat is wel een leuk nummer inderdaad. Geen Jamelia, maar wel leuk.Op dinsdag 7 september 2004 10:55 schreef dwerg het volgende:
[..]
Volgens mij is het slechts één meisje, maar het is inderdaad de video die je zo vakkundig omschrijft.
Southside Johnny & The Asbury Jukes - Hearts Of Stone
Southside Johnny is afkomstig uit dezelfde omgeving als Bruce Springsteen, beiden hebben ook samen in een band gezeten (voordat The Boss succesvol werd). Waar Springsteen vooral rockt is de muziek van Southside Johnny meer geinspireerd door soul en r&b . Succes bleef echter grotendeels uit ondanks lovende kritieken. Na enkele albums werd hij door Epic op de keien gezet. Hij maakt nog steeds albums, maar veel aandacht is er niet meer voor.
Dit album is zijn derde en kwam uit in 1978. De meeste songs zijn (net als op de eerste 2 albums) geschreven door 'Miami' Steve van Zandt (gitarist bij de E-Street Band van Springsteen, later ook solo-artiest en anno 2004 bekend als acteur in de Sopranos), tevens de producer van dit werkje.
Een van de mooiste nummers op de plaat is het titelnummer Hearts Of Stone, geschreven door Bruce Springsteen, die het zelf pas in 1998 uitgaf op de Tracks-box.
Queen - II
Samen met A Night At The Opera mijn favoriete Queen-plaat. Het tweede album na het debuut uit 1973. Seven Seas Of Rhye was hun eerste Engelse top 10 hit en de rest van het album vind ik nog beter. Hardrock, ballads, prog achtige stukken, er staat van alles op. En geen kapotgedraaid stuk als Bohemian Rhapsody. Kant 1 was de White Side, kant 2 de Black Side. Mooi album, wel typisch iets voor de jaren zeventig...
Valerie was het openingsnummer van Talking back to the night, uit 1982. Het werd echter pas een top 10 hit in 1987, toen Island Records het album Chronicles uitbracht. Chronicles was in feite een ruwe verzameling van nummers die door Winwood in de jaren '80 waren opgenomen. Gek genoeg ontbrak op deze verzamelaar de titelsong van Back in the high life again, wat in '86 wél een hit was.
EN NU WIL IK DIE RANZIGE KUTCOVER NIET MEER HOREN!!! NOOIT MEER!!
Tijdje geleden waren ze de opener voor Sisters of Mercy. Wat een stel arrogante gasten waren dat en ook met het geluid op meer dan te hard konden ze het feit dat ze een Nine Inch Nails kloon zijn niet verbergen. Op plaat is het allemaal wel ok maar zeer geinspireerd door Trent Reznor.
.Edelweiss - Bring me edelweiss
Het niveau is erg ver te zoeken
maar wat een briljant nummer! .Rucksack, rucksack.
.
.Klaus Schulze - Timewind
Geen idee of ik dit nou goed vind of niet.
. 2 nummers van elk een halfuur met alleen maar klanktapijten van spacestormen en wervelbliepjes. .Ik wou aleen het nieuwe liedje eens luisteren, meer niet.
Antibiotika - Logichno:
En hoe dat klinkt? Check de samples hieronder zou ik zeggen.
Ne iskam, ne moga
Ti ne vidia
Shte otletia
Nevidimo - kak taka?
Oost-Europese muziek is niet eng mensen...
Al gaat Madonna nog 20 jaar door, een beter nummer dan dit zal ze niet meer opnemen. Afkomstig uit een b-film met Rosanna Arquette, waar ik me werkelijk helemaal niks meer van kan herinneren.
Deze heb ik al eens eerder gepost, maar het blijft gewoon een ontzettend sterk nummer. Eén van de meer donkere nummers van A-Ha, waarin de stem van Morten Harket goed tot zijn recht komt.
Soort van EP van deze Amerikaanse herriemakers. Staan wat remixen op en de originele albumtracks. Erg cool. Industrial/gothic met vrouwenzang.
De aanvankelijke teleurstelling heeft plaats gemaakt voor goede waardering. Lekkere eenvoudige dansplaat voor op de zaterdagavond, maar net niet lekker genoeg om me uit m'n luie slaapzak te krijgen. Favoriete nummers: Girls, Get up Get off, Action. Radar en You'll be Under My Wheels.
Simple Minds - Sons and Fascination (1981)
Ik heb het in deze topicserie al vaak vermeld, maar het kan niet vaak genoeg vermeld worden: Simple Minds was in de eerste helft van de jaren '80 een erg goede band. Niet zomaar "erg goed" maar gewoon heel erg goed. En dat wilde ik gewoon eventjes kwijt
Bill Ward-Ward One:Along The Way (1985)
Bill Ward's debuutalbum als soloartiest. Op 8 van de 12 nummers zingt hij zelf, op 2 nummers zingt Ozzy en op 2 andere nummers zingt Jack Bruce. Muzikaal is het het beste als progmetal/hardrock te omschrijven. Het is jammer dat dit album out of print is en dat het (daardoor) ook niet erg bekend is aangezien het een erg goed album is. Wat mij betreft de beste solo album van de Black Sabbath leden.
Darkthrone - Sardonic Wrath
Wederom een uitstekende plaat van een van de grondleggers van de rauwe black metal stijl. Echt bijzonder is Darkthrone al ruim een decennium niet meer, maar ik snap niet hoe je als black metal liefhebber deze band niet kan aanbidden. Ondanks dat de nieuwe albums lang niet zoveel indruk maken als klassiekers als "A Blaze in the Northern Sky" (een van m'n absolute favorieten), "Under a Funeral Moon" en "Transilvanian Hunger" blijven de veteranen uitstekende albums uit hun zelfbewuste satanische aars werpen. Darkthrone is zo'n band die tot het eind aan toe goede platen zal uitbrengen.
"Sardonic Wrath" ligt in het verlengde van voorganger "Hate Them".
The Specials - The singles collection
Verzamel-cd (duh!) van dit Engelse zevental, afkomstig uit het gezellige Coventry. Het album bevat 12 nummers van The Specials, en vier van The Special AKA. De laatste single 'What I like most about you is your girlfriend' werd gezongen door toetsenist en oprichter van de band Jerry Dammers. Het nummer haalde niet eens de Engelse top 40, en Dammers besloot om de band op te heffen. Voor meer ska: 25 jaar Madness en 2-Tone
Zit er nog iemand te wachten op het nieuwe My bloody valentine album?
Is er iemand die bands als Helium en Bleach mist?
Goed nieuws, nu is er Asobi seksu. Een japanse zangeres die ergens zit tussen de zangeressen van Helium, Cardigans en Blonde redhead en 3 brits uitziende heren (waarvan 1 ook af en toe zingt) die soms een noise-muur optrekken zoals we die van MBV/Helium kennen en soms wat rustiger kabbelen (zonder dat het saai wordt, want de uitbarsting is altijd nabij). Op een nummer lijken ze trouwens echt een MBV-cover band, het 2e nummer Sooner. Maar met nummers als I'm happy but you don't like me, Walk on the moon en It's too late is een zo'n uitglider (typo intended) best toegestaan. En ach, daarbij, er zijn slechtere bands om als voorbeeld te gebruiken dan My bloody valentine.
Depeche Mode - Violator
Een half uurtje geleden hoorde ik in de auto op Sky (jawel) Enjoy the silence. Dus na thuiskomst heb ik eerst dit album eens onder het stof vandaan gehaald. Het komt uit 1990, en is zonder twijfel het beste wat Depeche Mode heeft gemaakt. Ik heb geen zin om veel tekst te typen, degenen die het album kennen zijn het vast wel met me eens, en iedereen die het album niet kent
Miles Davis - It's about that time
Deze cd - opgenomen in Montreux in 1969 - laat de overgang horen tussen de "oude" en de "nieuwe" Miles Davis. Enig weken later zou Miles met de opnames van Bitches Brew definitief afscheid nemen van de traditionele jazz.
Voor Montreux waren de live-concerten van Miles nog typisch jazz, het geflirt met de rock-muziek was beperkt gebleven tot de studio (zoals op het album In a silent way).
Het is voor zover ik weet de laatste opname van nummers als Round About Midnight, Footsteps en Milestones, en de vroegste live-opname van Miles Runs the Voodoo Down, Sanctuary, Directions en It's about that time .
In Montreux speelde Davis al met zijn nieuwe band. De oude nummers zijn goed ingepast tussen het nieuwe werk. Alle nummers lopen ook naadloos is elkaar over, zoals gebruikelijk zou zijn tijdens al zijn concerten vanaf 69.
Kortom, leuk materiaal voor de liefhebbers
(niet te verwarren met de cd It's About That Time at Fillmore East—March 7, 1970)
Bekend geworden met The Matrix, met name de soundtrack aangezien het nummer in de film maar kort op de achtergrond te horen is. Staat op het album Furious Angels, waar nog meer toppers op staan. En wordt ook veel gebruikt bij tv-programma's ("de mooiste doelpunten" enzo, in die geest).
Het nummer weet mooie piano en strings te combineren met indrukwekkende beats. Het nummer begint rustig, bouwt steeds meer op, heeft een rustig middenstuk waar direct erna alles samenkomt tot een perfecte climax. Al een tijdje verreweg mijn favoriete nummer allertijden.
.Na hun vorige album had ik verwacht dat er veel meer ballads op zouden staan en dat ze softer zouden worden. Niets is minder waar. Natuurlijk staan er nog wel zeikballads op maar over het algemeen is het harder geworden. Op de ballads na is het beste te omschrijven(muzikaal dan) als moderne hardrock met veel stonerrock en Prong invloeden. Niets speciaals maar wel erg leuk.
quote:Het staat wel op het hoesje dat deze cd opgenomen is in Montreux, maar dat lijkt zeer twijfelachtig. Miles Davis heeft in 69 namelijk helemaal niet in Montreux gespeeld.Op zaterdag 9 oktober 2004 17:33 schreef fripper het volgende:
Miles Davis - It's about that time
Deze cd - opgenomen in Montreux in 1969 - ......
De opname is waarschijnlijk gemaakt op 25 of 26 juli 69 op het "Festival du Jazz" in Juan-les-Pins.
Dismember - Where Ironcrosses Grow
Zweedse death metal, met een scheutje degelijke heavy metal erin.
quote:Klopt ! Dat is volgens mij ook het concert waarnaar jij laatst een linkje in het Miles Davis-topic had gezet. (dat linkje is ondertussen dood)Op zondag 10 oktober 2004 12:08 schreef Zander het volgende:
Dat zijn deze opnames, denk ik? http://www.plosin.com/milesAhead/Sessions.aspx?s=690725
Een cd waarvan ik de aanschaf lang heb uitgesteld. Het leek mij een vreemde eend tussen de andere platen in deze perode van Miles. Na wat reviews gelezen te hebben werd mij duidelijk dat ik dit album wel zou kunnen waarderen.
Het eerste nummer is erg groovy en heeft een echte jazzrock feel. Zowel Miles (fijne solo) als de andere muzikanten spelen erg lekker. Het tweede nummer bevat een erg rustige eerste helf die langzaam overgaat naar een wat sneller en funkier (lekker basloopje) jazzrock (gitaarwerk) tweede deel. Over het algemeen is dit album wat toegankelijker dan bitches brew en wat duidelijker omlijnd.
Op dit moment luister ik nog naar het laatste deel van track 2, men is nu aan het spelen met vervorming/echo op de gitaar.
Soms heerlijke spacey, dubby ambiënt met een duidelijke ritmische ondersteuning en soms weer lekkere minimale techno met veel knisperende IDM-geluidjes.
quote:De perfecte synthese tussen dubby en glitchy techno en ambiëntekse minimalisme.Monolake's music sits at the intersection between abstract computer music and the more dance-derived techno redux of their Chain Reaction labelmates.
heerlijk nummer, beetje tempo, geweldig piano spel en de onwijs mooie / zwoele stem van tori doen wat met je.
echt geweldig, heel die cd trouwens
http://www.tonyko.com/multimedia/music.asp
01. Nie wiem co, nie wiem kto (4:06)
02. To był sen (3:57)
03. Antidotum (4:19)
04. Jak anioł (3:41)
05. Jeszcze mamy czas (3:41)
06. Jak przeżyć to (3:50)
07. Pieprz i sól (4:10)
08. Bezpowrotnie (5:03)
09. Nie mów mi (3:17)
10. Daj wierzyć (3:46)
11. Nie jestem najlepsza? (5:16)
12. Starczy słów (3:45)
Hedendaagse Poolse rock. Waar zal ik het mee vergelijken? Tsja, het eerste waar ik moet aan denken is Tiktak, een Finse (vrouwen)rockformatie, maar dat zegt jullie ook niet veel. Ik zou zeggen, luister de samples:
Samples & Lyrics
Goddeteringpleures (sorry
) wat een onvoorstelbaar briljante muziek is dit!! 
!Het zoveelste nederhop nummer uit mijn winam- "nederhop"-playlist
Deicide - Deicide
De briljante debuut cd van onderstaand vrolijk gezelschap, recentelijk door mij herontdekt. En ik vind hem nu beter dan bij de release destijds.
. Vooral het geweldige nummer Blaspherereion.
The Police - Ghost in the machine
Het vierde album van The Police, 23 jaar oud. Meer synthesizers, meer pop, minder reggae. Iedereen vindt 'Every little thing she does is magic' het beste nummer van de cd, maar dat vind ik een platgetrapt en teveel gedraaid nummer. Doe mij maar Invisible sun.
Invisible Sun is overigens ook nog terug te vinden op de OST voor de X-files film, maar dan gedaan door Aswad & Sting.
Een erg goed live concert, de tracks van de Peppers zoals ze horen te klinken. Stukken beter dan die gelikte en strak afgewerkte radio-versies.
Toch is deze plaat jammergenoeg 'net' geen top imho. Dat ligt 'm aan het feit dat er stukjes op te horen zijn waarvan ik denk... 'jammer'. Dit betreft o.a. een cover van Donna Summer's 'I feel love', de 'Drum homage medley' en 'Flea's Trumpet'. Het zijn alle drie tracks die de kracht van het album wat doen verzwakken. De drumsolo is erg lauw en de eerste en laatst genoemde track heb je na 1x luisteren wel weer gehoord.
Het had een 5-sterren album kunnen zijn, maar ik hou het maar op 3 en een half
Toch wel 1 van mijn favoriete bands. Dit is het laatste album van ze dat in 2001 uitkwam. Ted Parsons (drummer van Prong, ook 1 van mijn favorieten) maakt het geheel een stukje swingender met zijn live drums ipv de drumcomputer. Gelukkig heeft Justin Broadrick niet stil gezeten want er is nu een EP uit van z'n nieuwe project Jesu.
Het een-na-laatste studio-album van de Dire Straits en toch wel een van mijn persoonlijke favorieten
. Op deze CD staan een groot aantal nummers die buitengewoon geschikt zijn om te luisteren als je aan het werk bent op dit tijdstip (01:45 uur ).Mijn all-time favourite blijft natuurlijk de titelsong Brothers In Arms. Ik moet daarbij wel zeggen dat ik de versie van "On The Night" de allerbeste uitvoering vind die ik op CD heb
. 
Minimalistische trance opwekkende psychedelische drone rock uit Finland.
Heerlijk om lekker relaxed naar te luisteren.
http://www.stonerrock.com/jukebox/Pharaoh_Overlord-August.mp3
New Order - True faith
Het verhaal mag bekend zijn. 24 jaar geleden hing Ian Curtis zich op, en dat betekende het einde van de Engelse band Joy Division. De drie overgebleven bandleden, Bernard Sumner, Peter Hook en Stephen Morris vormden samen met toetseniste Gilian Gilbert de nieuwe band New Order. Vanaf 1981 brachten ze een aantal albums uit, die in de UK en Europa succesvol waren. Pas in 1987 brak New Order door in Amerika, niet in de laatste plaats door de geniale en tegelijkertijd onbegrijpelijke videoclip die het nummer vergezelde.
Relaxte muziek om op te photo-shoppen. Muziek met een boodschap, maar welke muziek heeft geen boodschap. Het is in ieder geval geen top 40 muziek zoals je het nu hoort bij TMF. Die R&B shit heb ik dus ff een schijt hekel aan. Lekker viben enzo, dat ze op de wc-pot gaan viben en een drol gaan figuur-schijten.
Terugkomend op deze cd. Luisterd lekker weg, niet te hard, niet te zacht. Voor nu prettig dus.
Album geef ik een 8 1/2. Oftewel ***, 3 sterren bij mij. Heb mijn eigen sterren-stelsel met aangeven van punten.
Wat betreft juiste muziek om te photo-shoppen, ik photo-shop heel langzaam en teken wat in mijn hoofd vast zit geroest. Ik ben bezig met een site van creaties. Heb dus continu muziek opstaan daarbij.
Ondertussen staat het nummer : " Run to the water" op. Ook weer apart en goed.
Don't try to find the answer when there are no questions here. Today we lived a thousends years.
[ Bericht 11% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 24-10-2004 17:01:01 (Lived a thousends year plus meer) ]
100 bekende Nederlandstalige nummers, Nederlands talig op zijn tijd is ook wel eens lekker ontspannend. Op het plaatje staat deel 3, ik heb alleen deel 2 hier. Deel 1 en 3 en misschien nog latere versies wil ik ooit in bezit krijgen, al dan niet via bibliotheek of in de winkel. ( de poen, waar is de poen
)Nu staat bijvoorbeeld : Janse Bagge Band, op, met het nummer Sollicitere.
Tijdens het photo-shoppen komt dan weer wat anders eruit, uit mijn hoofd. Vandaar dat ik muziek-freak ben. En dus luister ik zowat alles. En wil ik mijn collectie uitbreiden totdat ik ieder nummer in bezit heb. Via bibliotheek en in de winkel. Downloaden legaal, illegale shit heb ik een afkeer aan. Kwaliteit is sowieso vaker belabberd.
Dit album is dus ook goed. Straks de feest top 100 rippen van origineel naar harde schijf. Feest top 100 heb ik ook 2 cd's van. 2 albums met 4 cd's inhoud. Ook met Duitse beroemde schlagers.
Bij muziek luister ik dus vaker naar de boodschap die men brengt. In het Nederlands hoort zo'n boodschap anders aan dan in het Engels. In het Spaans weet ik niet, Spaans leren staat ook nog op mijn lijstje van things to do. En een harde schijf van 1000 gig ook
Lekkere trance, mijn eerste trance-master die ik origineel gekocht heb. Eerste trance-master ooit geluisterd was trance-master 11. Die vond ik toen in de bibliotheek toen ik op zoek was naar het nummer van Robert Miles - Children.
In de bibliotheek zowat alle trancemasters verzameld. Ze zijn gegaan van 1 naar 30, allemaal dubbel cd's. Daarnaast nog meer uitgebracht van het label : vision-sound-careers.
Trance-master 15 blijft mijn favourite, 16 ook wel. Alle niet zelf-in-het-bezit hebbende originele cd's zijn voor mij minder waard, die luister ik dan ook minder.
Nu staat dus het nummer : nightmare sinister strings mix, op. Van Brain Bug als artiest, label van artiest is Dance Work.
Dit is een beter topic om muziek te omschrijven, oude stijl van deze topic is oninteressant te noemen, nog sterker de moeite van het openen voor mij niet meer waard. Trance-masters zijn een aanrader om tijdens een joint te roken, mocht je wiet roken. Relaxte muziek, hoewel er ook snelle nummers tussen zitten die misschien voor andere drugs beter zijn.
Ff vanwege edit van overbodige informatie meteen vermelden wat ik nu ga opzetten voor nummer:
CM ---> Dream Universe
Dit nummer bouwt zich super relaxt op, zweverige muziek. Op een gegeven moment krijg je een vrouwen-stem erdoorheen die niet zingt zoals de meeste trance-nummers-van-10-in-1-dozijn. Maar dus echt trancy zoals trance ook bedoeld is. Geen top40 trance dus.
Nummer heet dus Dream Universe. Dit is mijn favourite nummer dus wel, mocht ik ooit een eigen discotheek hebben dan draai ik het minstens eenmaal per etmaal.
[ Bericht 5% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 24-10-2004 19:54:19 (top40 shit = top 40 trance) ]
Kraftwerk - The Man-Machine
Ruim 25 jaar oud en nog steeds is te horen hoeveel invloed ze hebben gehad op de synthpop/new wave-scene en de technowereld. Het perfecte voorbeeld dat koude muziek ook warm kan klinken.
Marduk - World Funeral
Aangezien er weer een nieuw album aan zit te komen, heb ik deze maar weer eens opgezet. Best een fraai album van deze starre ouwe rotten.
Uit de tijd dat MuadDib nog wel eens de voetjes van de vloer haalde
Mooie tijden, hoewel de dansvloer er wel erg triest uitzag met al die, in stemmig zwart geklede, in zichzelf gekeerde, pseudo-vleermuizen. Maar de muziek staat iig nog steeds als een huis en dansen doe ik alleen nog thuis, als niemand kijktbehalve de overburen misschien...
Nelly Furtado - Explode
Toen ik voor het eerst dit nummer hoorde, duurde het een halve minuut voor ik doorkreeg dat het de nieuwe single van Nelly Furtado was. De vierde single alweer van het album Folklore, en hij is weer compleet anders dan Powerless, Try en Força. Sneller, beter, mooier, en ik heb nu ook de clip gezien.
Nelly 
Toxik - World circus
Ietwat ondergewaardeerd retestrak trash/speedmetaldebuut uit '88 met als kenmerken de falsetzang van Mike Sanders en de staccatoriffs van Josh Christian, die ook Yngwie-achtige kwaliteiten werd toegeschreven. Na nog 1 (imo mindere) LP nooit meer wat van gehoord.
.
Doomthrone - Skeleton Veiled in Flesh
Black/Doom metal op z'n meest nihilistisch. Denk aan een combinatie van Necro Schizma en Hellhammer, met black metal vocals. Een cd-r promo, aangezien het origineel als zeer gelimiteerde 10" verscheen.
Suede - Head music
De opvolger van het briljante Coming up was het niet veel minder briljante Head music. Geproduceerd door Steve Osbourne, die ooit samenwerkte met New Order en de dopehoofdjes van de Happy Mondays. Het klinkt helemaal als Suede, met elementen van kitscherige synthpop, glamrock, en de stem van Brett Anderson die nooit gaat vervelen. Electricity, de opener van het album is het beste nummer van de cd, met veel echo op de stem van Brett, en zwaar vervormde gitaar. Met het langzame Everything will flow grijpt de band terug naar haar eerste album, Can't get enough is meer glamrock dan Gary Glitter ooit was. She's in fashion is wat mij betreft het meest onderschatte nummer van de band. Als ze ooit een top 10 hit hadden kunnen scoren in Nederland, dan was het met dit nummer. Alleen was er niemand in radiomakend Nederland die de waarde van deze singe zag.
Hooverphonic - Sit Down and Listen To.....
Het laatste album van Hooverphonic. Het is een compilatie / best-off van hun vorige albums, maar dan in een semi-akoestische versie. Niet hun beste album (Jackie Cane vind ik net wat lekkerder), maar toch wel een van mijn favorieten. In dit genre naar mijn idee vooralsnog onovertroffen.
Een jaar of tien geleden verscheen de Bob Marley-cd 'Talkin' Blues', met opnames van een radio-optreden van de originele Wailers met Peter Tosh & Bunny Wailer uit 1973. Tot grote ergernis van reggae-liefhebbers is deze cd helaas een toonbeeld van hoe een platenmaatschappij de boel kan verprutsen en een geweldige show op een waardeloze manier op de markt kan slingeren: enkele nummers waren weggelaten, de originele volgorde waarin de nummers gespeeld werd was helemaal door elkaar gehaald, elk nummer werd afgewisseld met fragmenten uit interviews van een latere datum en om het geheel wat behapbaarder te maken voor Westerse oortjes waren de bas en drums ook maar verder naar beneden gemixed. Kortom: een bittere teleurstelling voor de liefhebber.
Dankzij enkele malafide bootleg-firma's is de originele show gelukkig ook onversneden verkrijgbaar in geweldige geluidskwaliteit. En als je van Marley of reggae houdt, dan mogen deze opnames eigenlijk niet in je platenkast ontbreken want de live-versies van deze nummers (bijna allemaal van de eerste twee Wailers-platen op Island Records) zijn nog vele malen beter dan de originele studioversies.
Kingdom Come - Kingdome Come
Destijds ergens een recentie van 1 regel van deze plaat gelezen : " Het beste album dat Led Zeppelin nooit gemaakt heeft."
Inderdaad een schaamteloze Led Zep kloon, maar wel erg lekker.
En is m'n eerste topic nu eindelijk vol ???