Ik en me pa Iteejer reden de bos in voor iets ik weet niet meer waarom. Maar toen we weer weg gingen zag ik een klein afgebrand huisje en plotseling zag ik er een doorzichtige vrouw in. Ze leunde tegen de tafel en het leek of ze erg pijn had en ze keek op en zag mij en oppeens was ze verdwenen. Ik weet zeker dat ik het echt had gezien!
Ik heb ook vage dingen meegemaakt in de paardenkliniek in Utrecht. In een bepaald soort stal moet een paard staan als hij weinig kans heeft om te overleven en een besmettelijk ziekte had.Daar stond mijn paard! Me vader was weg en mijn vriendin Pauline en ik zaten foto´s te maken van me pony en te knuffelen voor een kans van overleving. Oppeens zagen we rondjes op de foto. Alleen bij Ranger en nergens anders en alles in de omegving was afgesloten en donker. We maakte ook in de vreselijke dode paardengangen fotos en daar zagen we steeds via de fotos enzo de rondjes op een steeds andere manier. We vertelde me vader Iteejer alles en die zei dat het wel zou kunnen dat het dode paarden waren. Hij maakte ook foto´s van Pauline en mij en toen kwamen er geen rondjes, wel bij Ranger. We pakten raar genoeg wat hooi en ging zonder dat we de dode paarden zagen lokken van: ''Kom maar paardje! Braaf!'' enzo. Erg raar maar oppeens kwamen er rondjes in de fotos. Ik geloof dus als je dood gaat je ziel achter blijjft.
En jullie rare gebeurtenissen?
Zelf zag ik pas geleden iemand in een geparkeerde auto zitten. Ik stond zelf stil naast die auto met mijn fiets bij me. Ik draaide een peuk en toen ik hem wilde steken zag ik die man ineens zitten. Toen ik bleef kijken keek hij me aan, verder niets. Even later keek ik weer en was ie weg, terwijl er niemand uitgestapt was.
Niet zo'n mooi verhaal als die van jou Brechtje.
Vertel een verhaal, want daar vraagt de TS om en als je niets te vertellen hebt, blijf je weg. Alles wat hier niet hoort, zal ik deleten.
Het heeft allemaal te maken met een periode in mijn leven die volgens sommige een dieptepunt was, maar voor mij meer een toegevoegde waarde aan de betekenis van het leven geeft.
Ik kreeg van mijn vader een appel. De appel was knalrood en toen ik vroeg waar hij hem vandaan had zei hij: "Van een tankstation"(hij is vertegenwoordiger). Ik zat in de trein en had daarvoor een klein jointje gerookt op het perron. Ik was op weg naar Utrecht. Bijkomende informatie: ik was niet stoned, maar zoals altijd ver weg in mijn gedachtewereld. Ik inspecteerde de appel van dichtbij. Zoals me al was opgevallen was hij rood, maar bij nader inzien dan ook echt superrood/knalrood. De appel was zo rood dat ik dacht dat ie vergiftigd was, ik dacht namelijk dat er LSD opzat. Toen ik dan toch na veel nadenken een hap had genomen uit de appel die voor mijn gevoel zo van de boom was gevallen uit het Hof van Eden voelde ik mijn gedachtenwereld als een soort zandloper in mijn hoofd omdraaien en wist ik gelijk dat er geen weg meer terugwas. Ik zat in een andere wereld. Die dag heeft alles verandert in mijn bestaan. Misschien zeg je: stom om zo te denken. Dan zeg ik: het lag simpelweg op mijn pad om zo te denken.
Hoop dat het niet te wazig is en dat je er wat aan hebt.
Met vriendelijke groet,
Marcel
Ohw het moet met geesten te maken hebben?? Dat zag ik te laat..topictitel stond ook wat anders..maar mag dit ook?--edit
quote:Ik vond het wel een geestig verhaal.Op donderdag 25 maart 2004 17:07 schreef Spliffunk het volgende:
Ohw het moet met geesten te maken hebben?? Dat zag ik te laat..topictitel stond ook wat anders..maar mag dit ook?--edit
Op een dag waren we met z'n tweeën op het kerkhof. Daar bekeken we de grafzerken en deden inspiratie voor nieuwe verhalen op.
Op een gegeven moment zag ik aan het einde van een rij graven een strook vers omgespitte grond. Ik besloot, om daar maar eens over heen te lopen. Ik kwam echter niet ver, want na de eerste stap zakte tot mijn knieën weg in de grond. Ik schreeuwde het uit en snel kroop ik naar de kant. In het ontstane gat zag ik tot mijn schrik een glimmend oog. Aaaah! Een oog!
Mijn vriend ging op onderzoek uit en begon plots te lachen. Toen ik ook een blik durfde te werpen, zag ik een luchtbel op het grondwater.
Maar het rare aan dit verhaal is dat meerdere mensen, hele goede bekenden, die dag in onze woonplaats echt sterk het idee hadden dat ze mijn vader hadden gezien. Heel vreemd.
Vrienden, familieleden, artsen en andere wetenschappers, ... niemand van hen heeft me een verklaring ervoor kunnen geven. Hetgeen ik nu ga neerschrijven was feitelijk het hoogtepunt van een reeks onverklaarbare voorvallen op één en dezelfde dag. Alle andere kunnen de grond in geboord worden door ze af te doen als hallucinaties, deze ene duidelijk niet.
Ik was, per taxi, op weg naar iemand die me misschien kon uitleggen wat er die hele dag lang al aan het gebeuren was. Ik was echter nog nooit in die streek geweest en op de één of andere werkelijk bizarre manier reden we (de taxibestuurder en ik) elke keer volledig mis. We kwamen aan een kruispunt (zonder lichten) en wisten echt totaal niet meer waarheen toen ik telefoon kreeg van de persoon waarnaar we reden. We stonden stil toen ik opnam en zijn tot het moment dat ik terug inlegde GEEN MILLIMETER bewogen.
Ik zei dat we telkens hopeloos verloren reden en kreeg de vraag gesteld of ik ergens kon zien in welke straat we waren. Ik keek naar rechts en zag een bord staan, zei de straatnaam en kreeg te horen dat dat exact de straat was waar we moesten zijn. Ik legde in en vertelde de chaufeur dat we het gevonden hadden...
Hij vroeg me waar ik gezien had in welke straat we ons bevonden. Ik wees naar rechts naar de plek waar ik het bord had gezien en zag - tot mijn eigen grote verbazing- dat het bord onleesbaar was vanwege een aantal dennen die ervoor stonden. Ik kon het bord nauwelijks nog zien, laat staan lezen wat erop genoteerd stond !!! Mr. cabdriver verstond er ook niks van en zei me dat ik echt wel verdomd goeie ogen had, dit terwijl we -ik herhaal- nog steeds op identiek dezelfde plaats stonden.
De enige verklaring ervoor is dus dat ik dat ene moment dwars door de dennen heb kunnen kijken !!
Een shaman heeft me die dag verteld dat ik me tussen twee werelden bevond en dat dit niet mijn plaats was. Deze uitleg (en de volgende dag een gesprek met een paranormaal begaafd persoon) zijn de enige twee bevindingen die me het meest logisch lijken en me een soortement verklaring hebben gegeven - ook al is elke dagdagelijkse 'zogezegde ' logica ver zoek en kan datzelfde logisch redeneren er enkel het etiket "hallucinatie" op kleven.
.We waren bij een meeting in het Solse Gat en iteejer en ik waren een beetje rond het gat aan het wandelen en we merkten weer vanalles op bij bepaalde plekken in het bos.
Op een gegeven moment keek ik het gat in en zag ik een wit figuur in het gat bewegen. Ik mompelde iets tegen iteejer als : "Zie jij dat ook daaro?" en ik kreeg een droog : "Jah, das wel heel duidelijk" terug.
We hebben nog even deze witte schim staan bestuderen terwijl het wat bewoog. Het was een beetje lopen op de plaats wat dit figuur deed.
En ineens was het weg.
.Ik heb nog zat verhalen, maar dit leek me leuk om te vertellen omdat je vader er bij was.
.quote:Nooit geweten...Op donderdag 25 maart 2004 16:14 schreef brechtje het volgende:
Ik en me pa Iteejer
Ik heb ook wel eens als we egens lopen dat ik weet wat er om de hoek staat terwijl we er nooit geweest zijn.
Het was erg freaky, want mijn vriendin en ik keken elkaar echt aan met een blik van what the fuck??!! Nou ben ik zelf zo ongevoelig voor paranormale dingen als het maar kan. Mijn neefje schijnt er echter wel gevoelig voor te zijn, en die heeft geen problemen met bij ons zijn, dus neem ik aan dat het in ieder geval niets fouts is. Ook de katten accepteren het, dus dat gebruik ik maar als graadmeter.
Een paar keer bijna dood gebleven en alsof er een engel op mijn schouder zat, ben ik ontsnapt eraan, en dan scheelt het een fractie van een seconde. Meestal in het verkeer, vroeger op de brommer en later in de auto.
Hij had ook een doekje in zijn kooi liggen waar hij lekker warm onder kon liggen. Daar zaten soms ook kleine bloedvlekken op. Ik droomde op een nacht dat er een paar donkerrode vlekken op zaten, maar ik zag dat er ook drie helderrode vlekken in een driehoekje op zaten. Toen ik wakker werd zag ik had doekje in zijn kooi liggen, het was onder het hooi getrapt. Ik klopte het af en zag naast een paar donkerrode vlekken ook dire helderrode bloedvlekken, precies in het driehoekje dat ik had gezien!
Dus ik zeg voor de grap, "ja ik ken hem, hij heet pascal". Terwijl ik dat nog helemaal niet wist. Later leerde we ze een beetje kennen... guess what his name was.
Hij had overigens wel gewonnen...
dus die gaf nog wat extra gas 
.De eerste 10 min deed het wel zeer, maar ik heb er nix aan over gehouden...
Laten we het erop houden dat ik geluk had, maar ik vind het nog steeds vaag
. (auto was VW Passat met zware vouwwagen op de trekhaak)Soms weet ik mijn droom niet zo goed meer en in de dag die daar op volgt kom ik bijna altijd wel dingen tegen waar over ik heb gedroomd, als voorwerp, plaatje of gesproken. Wel leuk opzich.
Ook een keer toen ik een week mijn dromen niet meer kon herinneren en toen ik wat vaag sliep kon ik ze bijna allemaal achter elkaar afspelen, en de ruimten precies herinneren zoals ik ze had gedroomd
Leuk ding, je hersenen.Ik zat op zolder met mn broer en ik keek uit het zolderraam (het was donker buiten) en ik zie een schim van een auto die reed. Maar ik zag niet precies dat het een auto was, het leek zo omdat er niks anders op de straat is anders. Dus het zag er als een schim uit, het had geen lampen ofzo, en het maakte ook geen auto geluiden en het bewoog heel snel. Wel even hard als een auto.. maar het zag er niet uit als een auto....
Een oud gesloten sloopgebouw die vroeger diende voor mensen met longziektes die dood zouden gaan.
We waren er al 2 keer eerder geweest.
De avond voor de vreemde gebeurtenis waren we er ook even in geweest, maar ik kreeg zo'n vreselijk gevoel alsof er allerlei activiteit om me heen was, alsof er duizende mensen op me lette, dus ik ben er al snel weer uit gegaan.
Nou de volgende ochtend, het was 's ochtends rond een uur of 8.
Wij er dus met zijn allen in, we stonden rond half 9 op de ene hoogste verdieping en waren een beetje aan het praten.
Ik hoorde een piano spelen maar gaf er geen aandacht aan, tot een jongen riep, hoor je die piano.
Toen dacht ik, ja die hoorde ik ook! 3 van de 5 hoorde het pianostuk (het was van beethoven)
Wij bleven daar dus nog even staan.... enkele seconden later hoorden mijn vriend en ik een oude telefoon rinkelen en daarna heel raar soort geknars! (deze hadden we tijdens ons eerste bezoek ook 1 maal gehoord) Dit keer niet 1 maal, je hoorde het gewoon veel vaker.
De rest die het niet had gehoord wilde verder gaan maar mijn vriend en ik bleven nog even. Toen hoorden we beide hele hoge stemmen, van die zingerige stemmen (niet uit te leggen)
Dat allemaal kwam van zo dicht bij, het leek uit de kamer naast ons te komen, maar die deur zat op slot.
Uiteindelijk zijn we wel in die kamer gekomen maar er was niets ongewoons aan te zien.
Wel zijn er in die kamer en tijdens dat wel die geluiden hoorden filmpjes gemaakt. (we hadden digitale fotocamera's bij)
De telefoon is 1 maal te horen op een filmpje en het pianostuk is een aantal seconde te horen!
Wat ik ervan moet denken weet ik niet precies.
Er staat naast het gebouw wel een klein bejaardencentrum.
Het zou vreemd zijn als de geluiden daar vandaar zouden komen, ze klonken immers erg hard en van 'binnen' (het gebouw)
het kan natuurlijk ook dat er mensen zijn die een grap met ons hebben uitgehalld. maar zover wij wisten waren er geen mensen in de buurt.
Ook hebben wij een lamp boven de eettafel hangen die in sterkte kan veranderen. Als je de lamp aanzet, gaat ie steeds harder branden. Dan moet je hem een keer snel aan en uit zetten en dan blijft de lamp op die sterkte staan.
Ik heb nou al een paar keer gehad dat die lamp zo ineens uitgaat en dan 10 seconden later gaat ie ook weer aan. Ik zei laatst een keer voor de grap "Michael grapjas doe die lamp aan" en hij ging gelijk aan. Toen zat mijn moeder echt zo te kijken van "zie je wel!".
Mijn tante is volgens eigen zeggen lichtelijk paranormaal begaafd, zij ziet aura's om mensen heen, met kleuren. Die kleuren staan voor je gemoedstoestand. Zij kan altijd precies zien hoe ik me voel, of wat er aan de hand is. Zij zegt dat ze mijn broer weleens achter me ziet staan, in een fractie van een seconde...
heel scary, maar tegelijkertijd toch heel vertrouwd
quote:post die foto's met die rondjes eens, het zou heel goed kunnen dat dat stof is.Op donderdag 25 maart 2004 16:14 schreef brechtje het volgende:
Zet hier je raarste gebeurtenissen neer die te maken hebben met geesten..
Ik en me pa Iteejer reden de bos in voor iets ik weet niet meer waarom. Maar toen we weer weg gingen zag ik een klein afgebrand huisje en plotseling zag ik er een doorzichtige vrouw in. Ze leunde tegen de tafel en het leek of ze erg pijn had en ze keek op en zag mij en oppeens was ze verdwenen. Ik weet zeker dat ik het echt had gezien!
Ik heb ook vage dingen meegemaakt in de paardenkliniek in Utrecht. In een bepaald soort stal moet een paard staan als hij weinig kans heeft om te overleven en een besmettelijk ziekte had.Daar stond mijn paard! Me vader was weg en mijn vriendin Pauline en ik zaten foto´s te maken van me pony en te knuffelen voor een kans van overleving. Oppeens zagen we rondjes op de foto. Alleen bij Ranger en nergens anders en alles in de omegving was afgesloten en donker. We maakte ook in de vreselijke dode paardengangen fotos en daar zagen we steeds via de fotos enzo de rondjes op een steeds andere manier. We vertelde me vader Iteejer alles en die zei dat het wel zou kunnen dat het dode paarden waren. Hij maakte ook foto´s van Pauline en mij en toen kwamen er geen rondjes, wel bij Ranger. We pakten raar genoeg wat hooi en ging zonder dat we de dode paarden zagen lokken van: ''Kom maar paardje! Braaf!'' enzo. Erg raar maar oppeens kwamen er rondjes in de fotos. Ik geloof dus als je dood gaat je ziel achter blijjft.
En jullie rare gebeurtenissen?
quote:ik zie dat eigenlijk altijd wel in ruimtes met veel stof waar is geflitst.Op maandag 17 mei 2004 13:25 schreef Thrilled het volgende:
idd, van dat hooi, dat stof waait dan op, foto, hey , orbs!!
Een smalle, hoge, stenen toren, met een draaiende trap naar beneden. Ik kijk naar beneden en zie alleen nog de schaduwen van mensen die de trap naar beneden gaan. Ook hoor ik paniekerige stemmen. Ik kijk naar buiten door een kleine opening in de toren. Ik zie een moeras, of iets dat erop lijkt in ieder geval. Langs dat moeras, aan 'mijn' kant, loopt een smalle oever. In het moeras zie ik in de verte een soort groot slangachtig beest opduiken. Ik raak ook in paniek en ren de trap naar beneden. De trap gaat precies 1 keer rond, ik sta beneden en ren instinctief naar rechts, over de oever. Na een meter of 10 te hebben gerend, hoor ik het slangefiguur zo dichtbij dat ik besluit dat ik het toch niet red en spring in het moeras. Daar krijg ik geen adem en begin te stikken. Als ik bijna stik, word ik wakker, zonder adem.
quote:dat is toch niet zo raar? dat is gewoon een nachtmerrie!Op dinsdag 18 mei 2004 04:51 schreef TripleM het volgende:
Mooi om die verhalen te lezen. Echt hele vreemde dingen heb ik volgens mij nog nooit meegemaakt. Het raarste voor mijn doen is een droom die ik als kind had. In de leeftijd 4-8 droomde ik nogal heftig, een paar dromen ervan kan ik nog steeds zo natekenen. De meest indrukwekkende ervan begint in een toren.
Een smalle, hoge, stenen toren, met een draaiende trap naar beneden. Ik kijk naar beneden en zie alleen nog de schaduwen van mensen die de trap naar beneden gaan. Ook hoor ik paniekerige stemmen. Ik kijk naar buiten door een kleine opening in de toren. Ik zie een moeras, of iets dat erop lijkt in ieder geval. Langs dat moeras, aan 'mijn' kant, loopt een smalle oever. In het moeras zie ik in de verte een soort groot slangachtig beest opduiken. Ik raak ook in paniek en ren de trap naar beneden. De trap gaat precies 1 keer rond, ik sta beneden en ren instinctief naar rechts, over de oever. Na een meter of 10 te hebben gerend, hoor ik het slangefiguur zo dichtbij dat ik besluit dat ik het toch niet red en spring in het moeras. Daar krijg ik geen adem en begin te stikken. Als ik bijna stik, word ik wakker, zonder adem.
Was 's avonds laat, mn vriendin naar huis gebracht met de auto en ik was al op de terugweg.
Ik reed over een donkere weg zonder verlichting (daarom was die ook donker
) langs een bosrand.Opeens "voel" ik een hand oid op mn rechterschouder rusten. Ik zat alleen in de auto en dacht dat ik me dat verbeelde, maar na een seconden of 10 krijg ik ineens 4 flinke tikken op mn schouder TOK TOK TOK TOK!!!
Mja, da was wel ff schrikken, dat kon geen verbeelding meer zijn. Vol in de ankers, uit de wagen gesprongen, kijken. Niemand te zien.
Met schakende handen een peuk gedraait, opgerookt, weer ingestapt en als een dolle naar huis gereden en zo snel mogelijk weer uit die auto, wegwezen.
Ik ben niet vlug bang maar toen had ik toch wel ff de spreekwoordelijke 7 kleuren in mn broek hangen
quote:weet je zeker dat je spieren niet raar aan het doen waren?Op dinsdag 18 mei 2004 10:21 schreef kooba het volgende:
Ik heb een keer ook wat "leuks" meegemaamt.
Was 's avonds laat, mn vriendin naar huis gebracht met de auto en ik was al op de terugweg.
Ik reed over een donkere weg zonder verlichting (daarom was die ook donker
Opeens "voel" ik een hand oid op mn rechterschouder rusten. Ik zat alleen in de auto en dacht dat ik me dat verbeelde, maar na een seconden of 10 krijg ik ineens 4 flinke tikken op mn schouder TOK TOK TOK TOK!!!
Mja, da was wel ff schrikken, dat kon geen verbeelding meer zijn. Vol in de ankers, uit de wagen gesprongen, kijken. Niemand te zien.
Met schakende handen een peuk gedraait, opgerookt, weer ingestapt en als een dolle naar huis gereden en zo snel mogelijk weer uit die auto, wegwezen.
Ik ben niet vlug bang maar toen had ik toch wel ff de spreekwoordelijke 7 kleuren in mn broek hangen
quote:jups, dat weet ik zeker, ik heb idd wel eens gehad dat je spieren aan het flippen zijn, maar dit was echt gewoon iets of iemand die me (en flink hard ook nog) op mn schouder tikte. Zo hard trekken je spieren niet samen uit zich zelf.Op dinsdag 18 mei 2004 10:27 schreef capibar het volgende:
[..]
weet je zeker dat je spieren niet raar aan het doen waren?
quote:mss een gids die je "vertelde" dat je je lichten aan moest doen??Op dinsdag 18 mei 2004 10:31 schreef kooba het volgende:
[..]
jups, dat weet ik zeker, ik heb idd wel eens gehad dat je spieren aan het flippen zijn, maar dit was echt gewoon iets of iemand die me (en flink hard ook nog) op mn schouder tikte. Zo hard trekken je spieren niet samen uit zich zelf.
of was alleen de weg onverlicht??
*tvp*
er was op de gang een luik voor een zolder , dat luik zat muur en MUUR vast.
na het glaasje draaien liep een van de betreffende jongerren die daar aan mee had gedaan onder dat luik door , ik kwam ook net de gang op lopen....dus zag het..
dat luik ineens met kracht naar beneden , met zon *RATSZZ* geluid....
iedereen in shock....
zoiets hoef ik niet nog eens mee te maken , ik wil ook niks meer met glaasje draaiers te maken hebben...
mijn vader toen hij nog leefde , vertelde mij dat in zn oude huis hij kettingen op de zolder hoorde en gejammer...
heeft hij onderzoek gedaan via de gemeente , schijnt dat er een vent zichzelf heeft opgehangen met kettingen in het verleden...
ik heb na mijn vaders dood opeens een casette bandje op mijn kamer gevonden , die er nooit eerder lag...
ik zette em aan , en hoorde een opname van mijn vader en moeder in gesprek , mijn vader speelde tegelijkertijd Gitaar , daarna stopte het gesprek en begon er een nummer met de tekst : dont worry your father is in heaven (ik ben niet gelovig *meer* maar dat pakte mij wel even) ik heb dat zelfde bandje nogsteeds , maar de opname staat er niet op (!!!)
ik heb wel 20X dat bandje beluisterd... nergens hetgeen wat ik toen hoorde...
als laatste een ervaring die niemand geloofd maar het is echt gebeurt (wel vaker dan 1 x)
wanneer ik als klein kind in bed lag maakte ik mezelf op een wel heel rare manier moe om te gaan slapen...
ik maakte met mijn vinger tekeningen in het donker , er kwamen dan lichtstrepen als je zou maken met een sigaret als je snel rondjes ermee draaid , ik kon dus gewoon *geest tekenen*
dit is niet gelogen , ik zweer het op mijn leven.
nou , dat waren mijn vreemdste ervaringen.
groet.
Verder heb ik zoiets ook meegemaakt met een vroegere lerares Frans van mij. Ik had net een jaar geen les van haar meer. De lerares Frans was al een aantal maanden ziek, ze had kanker. Op de dag dat ze stierf zat ik op mn kamertje en voelde me op eens verdrietig. Ik dacht aan mijn lerares Frans en zette de Franse CD van Celine Dion op, ik wist op dat moment nog niet dat ze net overleden was. Het was ook net alsof zij op haar eigen manier afscheid van mij nam. De volgende dag kwam ik op school en hoorde dat ze, net ongeveer een uur voordat ik de cd op zette, overleden was.
Ik heb toen ik een jaar of 13 was ook een keertje mee gedaan met een groepje dat geesten wou oproepen. Niemand geloofde dat er echt iets zou gaan gebeuren en ook ik geloofde er niet in. Wat we deden was niet glaasje draaien, maar we deden het met een spiegel en een ketting. Iemand houdt de ketting vast boven de spiegel en de anderen stellen vragen. Ik persoonlijk dacht dat diegene die de ketting vasthield gewoon zat te kloten en anderen dachten dat ook. Dus wij vroegen de *geest* ; ' kunt u ons een teken geven dat u in deze ruimte aanwezig bent?.' Op dat moment kwam er koude luchtstroom onder de tafel, waar de spiegel op lag, vandaan . Verder klapperde de gordijnen en het bord. Het rare was dat er nergens in het lokaal een raam open stond en de deur was dicht.
Dit zijn een paar van mij vreemdste ervaringen!
Ik begon me enorm op het glas te concentreren ("laat vallen, laat vallen") zelfs tot mijn ogen er pijn van deden (beetje ala Mathilde). En opeens liet ie het glas ook nog vallen... ik werd als het ware wakker en verkeerde in een vreemde roes. Toeval..? Nee geloof ik niet in
Toen we op een gegeven moment ergens in Italie reden, langs een haven, schijn ik heel zeker te hebben gezegd, "hier ben ik vaker geweest" . De ouders van mijn vriendinnetje vonden het maar raar, ik as immers nog nooit in Italie geweest. Ik was er stellig van overtuigd en het gekke is dat ik het nu nogsteeds zeker weet....
kwam er iemand langs , en had ik de teletext even erop...
daar staat ook zon klok op dus...
dus ik zeg tegen die gene let op en wijs naar die tijd op de teletekst (was iets van 13 : 12 : 50 ofzo)
ik zeg dus : zometeen 13 13 13...(met zon gevoel van grappig om te zien staan he)
dus wij wachten
is ie op 13:13:12...
en opeens , 13:13:14...
had ik ook zon gevoel van , NOUJA ZEG@!!!!@!
dat vond ik dus een VREEMDE ervaring.
(lekker vaag , maar goed , kan even niks beters bedenken
)het is overigens wel echt gebeurt.
quote:dat doet me denken aan een keer dat ik tt op had staan en de tijd opeens stil bleef staan (ws zender uit de lucht) maar het leek net even alsof de tijd daadwerkelijk stilstond. Ik schrok ervanOp zaterdag 29 mei 2004 20:47 schreef BaajGuardian het volgende:
dus ik zeg tegen die gene let op en wijs naar die tijd op de teletekst (was iets van 13 : 12 : 50 ofzo)
ik zeg dus : zometeen 13 13 13...(met zon gevoel van grappig om te zien staan he)
dus wij wachten
is ie op 13:13:12...
en opeens , 13:13:14...
quote:dat heb ik heel vaak met mijn beste vrienden.Op zaterdag 29 mei 2004 20:57 schreef sizzler het volgende:
Een hele aparte ervaring op wintersport: we zaten met z'n zessen in een huisje (allemaal familie) en omdat de ruimte daar klein is vrij dicht op elkaar. Heel vaak wist ik van tevoren wat iemand ging zeggen. Soms ook zei ik iets tegelijk met iemand anders. Dat was wel apart.
quote:Wauw ja dat kan ik me voorstellen! Dan kijk je echt wel effe om je heen van WAUW ECHT?!?! hehehe!Op zaterdag 29 mei 2004 20:50 schreef FritsVanEgters het volgende:
[..]
dat doet me denken aan een keer dat ik tt op had staan en de tijd opeens stil bleef staan (ws zender uit de lucht) maar het leek net even alsof de tijd daadwerkelijk stilstond. Ik schrok ervan
Het vaagste wat ik meemaakte is dat ik in een winkel in de rij stond te wachten, en de vrouw die aan de beurt was liet haar handschoen vallen maar dat had ze niet door. Niemand had het door trouwens behalve ik. Normaal gesproken zou ik haar er wel op gewezen hebben maar daar had ik echt op dat moment geen zin in (vraag me niet waarom)... dus ik denk: "Nou, als ze het straks voordat ze weggaat NOG niet door heeft dan zeg ik het wel". Dus ze staat daar zo, schuivelt wat maar heeft nog steeds NIKS door... duurt effe duurt effe, terwijl ik steeds meer de neiging heb om het haar te gaan zeggen "mevrouw uw handschoen is gevallen hoor!" maar ik zei dus niks.
Het toeval was, dat NET dat ik op het punt sta om het te zeggen, laat ze een muntje vallen, raapt het op, hee m'n handschoen wat doet die nou op de grond!
Niet echt apart, maar op het moment zelf was het wel effe vaag!
Ik ben begonnen met blowen op mijn 15de, en gestopt toen ik ongv. 17 was. Ik rookte toen een paar keer per jaar nog een jointje, gewoon op feestjes.
De wiet / hash hadden nooit veel impact op me, ik werd er alleen wat duizelig van en daarna misselijk / rillerig. Ik rookte dan ook vooral voor de "gezelligheid" mee, met vrienden dus...bijna elke dag wel op een gegeven moment, en we blowden altijd buiten eigenlijk.
Savonds weer naar huis fietsen, en in je bedje gaan liggen.
Dat savonds naar huis fietsen gaat 't em om...
Ik weet niet precies meer wanneer, maar ik denk +- een paar weken nadat ik begonnen was met blowen fietse ik in gedachten verzonken naar huis - je weet wel hoe je je voelt als je eerder op de avond geblowt hebt he?
. Ik dacht aan normale puberdingen zoals ruzies met je ouders, problemen op school, liefdesverdriet enz..... diep in gedachten verzonken fiets ik over een landweggetje te zuildschalkwijkerweg (Haarlem) ...en opeens *FLOEPS* gaat een lantaren pal boven me hoofd uit. Opeens zwart op je "stukje" weg is wel raar, maar je fiets gewoon door....
Dit is me in totaal wel een hondertal keren overkomen - elke paar dagen als ik geblowt had was het wel weer raak. Ik heb ook vaak in opperste concentratie over die weggetjes gefietst, alle lantarens paranoia in de gaten houdend - maar er ging er geen een uit, er knipperde er niet eens een, niks.
Tuurlijk kent iedereen wel de "knipperende" lantarenpaal op sommige stukken weg die om de zoveel seconden of minuten aan of uit gaan. Hoeveel keren ik wel niet bij een lantarenpaal heb staan wachten .... maar ze bleven gewoon uit.
Ze gingen ook altijd uit als ik er _precies_ onder fietste, of net een halve meter voor "dead center".
Ik heb nog nooit in m'n leven een lantarenpaal uit zien gaan in de verte - terwijl het aantal lantarens wat je voor je ziet dertig of veertig keer hoger is dan 't aantal lantarens dat zich recht boven je bevind op een gegeven tijdstip.
Het fenomeen ging me aardig bezig houden, en ik heb tot vervloekens toe naar lantarens gestaard als ik weer eens terug naar huis fietste - maar ze gingen niet uit. Tot ik m'n concentratie verloor, en in gedachten verzonken over straat fietste, vaak aan heftige emotionele situaties denkend.
Woede, liefde, verdriet ... ik begon een trend te zien. Als ik een heftige emotie had, en me niet "concentreerde" maar dus wegzakte in mezelf, dan sneuvelden er lantarens.
Veel lantarens die waren de volgende dag weer aan, sommigen ook niet. Zelden waren het dezelfde lantarens die recht boven m'n hoofd uitgingen - en eigenlijk wel door heel Haarlem heen.
Alleen de standaard straatlantarens had ik blijkbaar invloed op - want de "andere" soorten lampen zoals gloeilampen in een winkelstraat of de modernere spaarlamptypes die heb ik nog nooit zien uitgaan. Wel is het zo dat ik natuurlijk vooral alleen, in gedachten verzonken op straat fiets als ik op weg naar huis ben, en zelden alleen was in een winkelstraat of andere plek met veel lampen.
Het is me ook meermalen overkomen als ik aardig wat gedronken had (en niets geblowt) ...
Een paar vrienden hebben het een keer of 2 mee gemaakt dat ze naast me fietsten en ik blijkbaar ondanks hun "storende" aanwezigheid toch nog genoeg kon wegdoezelen in mezelf om een lantaren uit te laten gaan. Daar doen ze natuurlijk dan lacherig over "toeval" etc. Ze maken het dan ook niet dagelijks mee dat er een boven hun hoofd uitgaat, dus neem het ze eens kwalijk....
Ik ben toen gaan minderen met blowen, o.a. omdat dit gebeuren me de keel begon uit te hangen - altijd paranoia, geen verklaring voor kunnen vinden, en de angst om "Weg te doezelen" in jezelf of te blowen / veel te drinken. Toen ik dit vertelde aan een toenmalige vriend van me deed hij er uiteraard een beetje lacherig over. "Kom dan joh, dan gaan we samen een blowtje roken en dan mag jij t me even laten zien
". Prima...ik vertelde em dat het echt niet op commando kon ofzo, en dat ik eigenlijk altijd in me uppie was als het gebeurde. Uiteindelijk na samen een blowtje te hebben gerookt gingen we lekker ff een ommetje maken in de zwoele zomerlucht, savonds wat later. De gesprekken kwamen makkelijk als je wat gerookt hebt natuurlijk....en na een drie kwartier was ik zo intens met een verhaal bezig over iets dat dit blijkbaar genoeg was om te een lantarenpaal accuut uit te doen gaan boven onze hoofden.
De jongen trok wit weg, en wou alleen maar zo snel mogelijk naar huis. Struikelde over z'n eigen voeten om weg te komen, en heeft het na die dag er met geen woord meer met me over gehad.
Schorvoetend volgde ik hem, een beetje opgelaten en toch met een duivels glimlachje op mijn gelaat ...
De timing was uitstekend, alhoewel ik zelf t ook niet echt verwacht had.Ik ben uiteindelijk zo goed als gestopt met blowen en "stappen" ...en gaf er de voorkeur aan helderder van geest te blijven - o.a. omdat ik geen zin meer had in het me druk maken over lantarenpalen die uit gaan, de reden, de betekenis er achter.
Enkele jaren later, ik was toen ruim 18, kwam ik terug van een leuke avond lannen (computeren) in Hilversum. Ik werd gebracht in de auto, en had eerder op de avond een van m'n sporadische "kwartaalse blowtjes" opgestoken/gedeeld. Dit samen met een paar biertjes en lekker veel eten zorgde voor een aangename "roes". In gedachten verzonken reden we over een stuk weg in Haarlem, toen er opeens pal boven ons hoofd een lantaren uit floepte. Ik keek om, vol ongeloof - en vroeg daarna verschrikt aan de jongen die naast me zat : He? Zag je dat ook? .Hij antwoorde ludiek : Ja natuurlijk...so what? Een knipperende lantarenpaal! .
Ik fietste de dagen er na regelmatig langs de lantarenpaal, spichtig kijkend of het kreng knipperde. Niet als ik er was in iedergeval...
In de afgelopen 4 jaar heb ik het eigenlijk zelden mee gemaakt - een keer of 2-3 maximaal. Ik blow dan nu ook niet vaker dan 3-4x per jaar, dus dat is opzich niet verwonderlijk.
Enige uitzondering op deze regel (Lantarens die uit gaan boven je hoofd - of zelfs binnen je gezichtsveld terwijl je geblowed hebt / gedronken hebt) was toen ik gewoon nuchter maar erg vermoeid op een winterse avond terug kwam van werk - waar ik een meisje had leren kennen waar ik binnen enkele dagen zeer intense gevoelens voor ontwikkelde. In gedachten verzonken liep ik naar huis, mijn hoofd een wirwar van intense kleuren, gevoelens, emoties, verwarring... en opeens gaat de lantaren boven me uit, en die daarna en die daarna....en binnen een seconde of 5 is het hele stuk straat waar ik op liep uit. Geschrokken kijk ik om - achter me en ver, ver voor me brande er nog wel licht........enigzins ongemakkelijk ben ik naar huis gelopen, in mezelf mompelend over "stom toeval" . Deze kan ik natuurlijk niet systematisch bij mijn eerdere ervaringen voegen - dit is makkelijk af te doen als, wat ik toen al dacht, toeval. Maar toch leuk om het te vermelden.
N.a.v. deze gebeurtenis ben ik toen op internet gaan zoeken, en kwam ik er achter dat er meer mensen waren met dit "probleem". Er was zelfs een "gebruiksgroepje", en websites met informatie hierover. Echter veel van de meldingen waren mijns inziens gewoon toeval - mensen met een paar ervaringen, bijna altijd wel op 1 hand te tellen.
Echter sommigen hadden precies gelijke verhalen als ik - in gedachten verzonken, recht boven je hoofd, tientallen keren.... veel critici reageerden op de forums / websites met "toeval" of andere ontkennende berichten...
Ik heb toen gekeken of er een universiteit of onderzoeksgroep was die hier eventueel meer over zou willen weten, met mij als proefpersoon - maar na enkele belletjes her en der zakte de moed me in de schoenen. Ik verloor ook het vertrouwen in mezelf - het was in de afgelopen 4 jaar maar enkele keren op totaal onvoorspelbare momenten gebeurd...kon ik wel "presteren" als daar om gevraagd werd.... ? Omdat ik toen in een erg emotionele fase zat van mijn leven (kindje gekregen, net weg bij mijn vriendin, geldproblemen, geestelijk zeer zwaar werk etc) besloot ik het er bij te laten....
p.s. nadat ik dit alles getypt heb ben ik maar weer eens op zoek gaan naar informatie over dit fenomeen...en ik zie dat er nu VEEL meer over te vinden is dan 2 jaar terug!!
Ik quote even een stukje uit een artikel :
"Although the SLI effect is not a conscious one, some SLIders report that when it does occur, they often are in an extreme emotional state. A state of anger or stress is often cited as the "cause." SLIder Debbie Wolf, a British barmaid, told CNN, "When it happens is when I'm stressed about something. Not really manically stressed, just when I'm really mulching something over, really chewing something over in my head, and then it happens.""
Link : http://paranormal.about.com/library/weekly/aa012400a.htm
Stof tot nadenken, ik ga maar eens verder zoeken wat er te vinden is...
-----------------------------------------------------------------
Een ander verhaal, wat niets met mij te maken heeft verders, is dat van een van mijn ex vriendinnen. Het meisje was toen 16, bijna 17 jaar oud en een pracht van een vrouw. Zwart haar, lang tot dr kont, mooie grote borsten, groene ogen en een figuur om voor te moorden - en een "aura" wat mannen in een bar doet omdraaien zonder dat ze haar gezien of gehoord hadden :-) (Lang leve de feromonen!:).
Anyways, als toenmalige vertrouwenspersoon heeft ze me op een dag besloten iets heel vreemds te vertellen....haar familie - en dan alleen enkelen van de vrouwelijke soort - bezat een aantal "vreemde" gaves.
Haar moeder en oma bezaten een vorm van "helderziendheid" - ze konden je vaak vertellen wat je dacht voor je het uitsprak. Ik heb verders weinig contact met de moeder gehad, dus dit niet zelf kunnen "testen". Enfin. Het meisje zelf, Linda heette ze, had een vroege vorm van deze gave en dit was het kunnen aanvoelen van emoties. (ze vertelde me dat dit naarmate je ouder werd steeds accurater werd en je op een gegeven moment gedachtes kon gaan "aanvoelen", ipv alleen emoties)
Dit was echter niet zo'n voordeel als het me op het eerste gezicht leek - de emoties kon ze namelijk niet geheel buitensluiten. Ze heeft van haar moeder geleerd een "muur" te maken voor andermans emoties, maar deze is - vooral als ze moe is of als het heel veel emoties betreft (van veel mensen tegelijk) - niet altijd waterdicht.
Resultaat is dat haar humeur zeer beinvloedbaar was door anderen om haar heen - je kon haar gezicht en stem horen veranderen als we door de stad liepen, en er mensen bij haar kwamen staan of langs liepen die blijkbaar gemotioneerd waren over iets (Blij, bedroefd, boos etc).
Ik besloot deze toch wel zeer vreemde zaak eens op de proef te stellen...ik heb haar in m'n huiskamer neer gezet, en aan de andere kant van de muur ging ik zelf staan, in de gang.
Vervolgens probeerde ik intense gedachtes op te roepen, en dan wou ik van haar horen welke emotie mij op dat moment bezig hield... uiteraard probeer je diverse dingen zoals "geilheid" of "blij" en natuurlijk "boos" . Ze pakte ze er elke keer weer goed uit, keer op keer.
Bij m'n "geilheid" dacht ik natuurlijk aan haar mooie figuurtje, en hoorde bijna meteen een snerpend "michaeellll wat denk je wel!" van de andere kant komen. Oops
De relatie brak enkele weken na dit voorval af, en ik heb helaas nooit precies uit kunnen vinden wat er precies allemaal "voelbaar" was voor haar.... of haar moeder. Ze besprak we met me dat dit in haar familie gewoon heel normaal was, en dat de mannen er niks vanaf wisten. Ze vertelde dat haar familie vroeger als heksen werden bestempeld...en dat ze daarom een soort "zwijgplicht" hebben - men gelooft je toch niet, en als ze je wel geloven ben je opeens bezeten door de duivel.
Leuk detail is dat haar zus deze "gave" niet bezat, en daar aardig pissig om kon zijn. Waarom een leuk detail? Haar zus was een buitenechtelijk kind, maar dat wist de zus zelf niet, noch de vader ...
-----------------------------------------------------------------
Ik geloof niet in goden of een god, en beschouw mezelf gewoon een realist/atheist. Het bovenstaande past dan ook niet binnen mijn wereldbeeld, maar heeft me wel laten realiseren dat er misschien meer "is" dan alleen de gedocumenteerde en geaccepteerde werkelijkheid. Ik sta dan ook open voor een theorie die beschrijft hoe mogelijk het bewustzijn van de mens zo krachtig / separaat (van de instincten) is geraakt dat deze tot meer in staat is dan alleen binnen de grenzen van de hersenpan iets bewerkstelligen. Mogelijk dat dit door de miljoenen jaren heen zo geevalueerd is dat ook zaken als "geesten" te verklaren zijn - ik sta er iig open voor, en hoop dat hier in de toekomst meer onderzoek naar gedaan zal worden. Right now blijf ik het even bij het bestaande wereldje houden, omdat dat voor mij makkelijker te verklaren is - en ik maak me eigenlijk dus ook niet meer druk om de zaken die ik vroeger heb meegemaakt - als je het niet kan verklaren, dan niet... helaas.
Misschien dat die tijd ooit nog eens komt.
[ Bericht 3% gewijzigd door majic op 30-05-2004 01:09:52 ]
en tja zoals ik hier al over lees, ik heb een ook kat en die ziet ze ook vliegen... ooit 1 keer lag hji op de bank staat in ene op draait zich om naar de muur en probeert om hoog te klimmen en mouwt en volgt iets... tjah wat kan dat nou zijn...
quote:Van dit verhaal kreeg ik kippenvel en koude rillingen. Wat een mooi cadeau van je vader BaajGuardian! Jammer dat je het niet vaker hebt kunnen beluisteren.Op maandag 24 mei 2004 19:20 schreef BaajGuardian het volgende:
ik heb na mijn vaders dood opeens een casette bandje op mijn kamer gevonden , die er nooit eerder lag...
ik zette em aan , en hoorde een opname van mijn vader en moeder in gesprek , mijn vader speelde tegelijkertijd Gitaar , daarna stopte het gesprek en begon er een nummer met de tekst : dont worry your father is in heaven (ik ben niet gelovig *meer* maar dat pakte mij wel even) ik heb dat zelfde bandje nogsteeds , maar de opname staat er niet op (!!!)
ik heb wel 20X dat bandje beluisterd... nergens hetgeen wat ik toen hoorde...
Een paar weken daarna had ik mijn zus en mijn beste vriendin op bezoek en stond er een schaal gemengde chocolade paaseitjes op tafel, in alle kleuren van de regenboog. Opeens zag ik dat de paaseitjes op kleur gesorteerd op die schaal lagen, terwijl ik zeker wist dat het daarvoor niet zo was. Zowel mijn zus als mijn vriendin hebben dat ook geconstateerd.
Korte tijd daarna zag de kat geen spoken meer.
Ik heb hier veel over gedacht en gepraat m.n. met die vriend en ben tot de conclusie gekomen dat het een boodschap was van Rico. Pasen/eitjes = nieuw leven. Maar ook Pasen = opstanding uit/overwinning van de dood! De eitjes van beide ervaringen vertegenwoordigden alle kleuren van de regenboog/chakra's BEHALVE GROEN! Groen is in de chakra-leer de kleur van de liefde. De liefde ontbrak dus. Rico wilde me enerzijds laten weten dat het leven doorging na de dood en daarnaast mij aanmoedigen een nieuw leven te beginnen op het gebied van de liefde. Vergezocht? Misschien, maar heel erg waardevol voor mij. Ook de manier waarop, zonder dat ik echt bang werd, altijd MET getuigen en die getuigen waren ook de 3 meest belangrijke personen in mijn leven.
Precies een jaar daarna rond Pasen gebeurde het weer dat de kat iets zag. Steeds op mijn slaapkamer als ik alleen was en bij een bepaalde muur. Totdat ik uiteindelijk besefte waar het om ging: tegen die muur hing namelijk een ingelijste poster. Afgebeeld waren papegaaien in alle kleuren van de regenboog verbonden door de achtergrondkleur GROEN! Daarna deed de kat weer normaal tot op de dag van vandaag!
Met die liefde is het uiteindelijk ook goedgekomen hetzij pas een hele tijd daarna want een paar weken geleden ben ik getrouwd. Tussen de schaarse kado's (we hadden nl. geld gevraagd) zat een boek met de titel "Rico's vleugels". Het was een kado van mensen die niet op de hoogte waren van het verhaal van Rico. Apart he? Weer zo'n kippenvelmoment, al was dat met de paaseitjes heftiger.
quote:even over die kat, katten zien zoveel dingen die wij niet zien, ik heb ook zo vaak dat mijn kat bij mij op bed ligt en ineens midden in de nacht geconcentreerd naar een muur zit te kijken ofzo.Op zondag 30 mei 2004 12:29 schreef Merisse het volgende:
Mijn verhaal. Mijn grote jeugdliefde was Rico en we hadden 6 jaar een relatie toen hij overleed aan kanker. Ik ben daarna altijd bang geweest dat ik 'm zou zien. Ik wilde wel een boodschap maar een verschijning leek me doodeng. Als ik weer eens 's avonds in bed lag en bang was, troostte ik me met de gedachte dat de kat wel raar zou gaan doen als er iets aan de hand zou zijn. Dan keek ik naar de kat aan het voeteneind en zolang zij rustig sliep kon ik dat ook. Totdat mijn kat ineens wel dingen ging zien die er niet waren.... Het was 10 jaar na Rico's overlijden en liep tegen Pasen. In die tijd kwam mijn beste vriend op bezoek en had voor mij een zak gemengde chocolade paaseitjes meegenomen, rode en blauwe. De kat deed raar en probeerde iets te vangen wat wij niet zagen. We zaten daarover te praten terwijl de zak paaseitjes opgeopend op tafel lag. Op een gegeven moment keek ik naar de zak en tot mijn stomme verbazing zaten de paaseitjes ineens gesorteerd in de zak! De blauwe bovenin en de rode onderin. We vonden het alletwee behoorlijk eng.
Een paar weken daarna had ik mijn zus en mijn beste vriendin op bezoek en stond er een schaal gemengde chocolade paaseitjes op tafel, in alle kleuren van de regenboog. Opeens zag ik dat de paaseitjes op kleur gesorteerd op die schaal lagen, terwijl ik zeker wist dat het daarvoor niet zo was. Zowel mijn zus als mijn vriendin hebben dat ook geconstateerd.
Korte tijd daarna zag de kat geen spoken meer.
Ik heb hier veel over gedacht en gepraat m.n. met die vriend en ben tot de conclusie gekomen dat het een boodschap was van Rico. Pasen/eitjes = nieuw leven. Maar ook Pasen = opstanding uit/overwinning van de dood! De eitjes van beide ervaringen vertegenwoordigden alle kleuren van de regenboog/chakra's BEHALVE GROEN! Groen is in de chakra-leer de kleur van de liefde. De liefde ontbrak dus. Rico wilde me enerzijds laten weten dat het leven doorging na de dood en daarnaast mij aanmoedigen een nieuw leven te beginnen op het gebied van de liefde. Vergezocht? Misschien, maar heel erg waardevol voor mij. Ook de manier waarop, zonder dat ik echt bang werd, altijd MET getuigen en die getuigen waren ook de 3 meest belangrijke personen in mijn leven.
Precies een jaar daarna rond Pasen gebeurde het weer dat de kat iets zag. Steeds op mijn slaapkamer als ik alleen was en bij een bepaalde muur. Totdat ik uiteindelijk besefte waar het om ging: tegen die muur hing namelijk een ingelijste poster. Afgebeeld waren papegaaien in alle kleuren van de regenboog verbonden door de achtergrondkleur GROEN! Daarna deed de kat weer normaal tot op de dag van vandaag!
Met die liefde is het uiteindelijk ook goedgekomen hetzij pas een hele tijd daarna want een paar weken geleden ben ik getrouwd. Tussen de schaarse kado's (we hadden nl. geld gevraagd) zat een boek met de titel "Rico's vleugels". Het was een kado van mensen die niet op de hoogte waren van het verhaal van Rico. Apart he? Weer zo'n kippenvelmoment, al was dat met de paaseitjes heftiger.
misschien dat ze dan buiten iets horen ofzo.
quote:22:22Op dinsdag 1 juni 2004 13:46 schreef Scylla82 het volgende:
Niet zo vreemd als de verhalen die hier al staan, maar heb al een aantal jaren dat ik, gewoon wanneer ik 's avonds at random op mn wekker kijk, ik heel vaak 22.22u zie. Vast stom toeval, al ervaar ik het wel als raar! Iemand ook zoiets?
Oud topic maar de moeite waard om door te lezen.
quote:ik heb dat ook wel eens.Op dinsdag 1 juni 2004 13:46 schreef Scylla82 het volgende:
Niet zo vreemd als de verhalen die hier al staan, maar heb al een aantal jaren dat ik, gewoon wanneer ik 's avonds at random op mn wekker kijk, ik heel vaak 22.22u zie. Vast stom toeval, al ervaar ik het wel als raar! Iemand ook zoiets?
maar dat is denk ik gewoon toeval.
ik herinner me ineens een verhaal van een grote ruimte waar we met een paar mensen gingen slapen,en dat was in een oude hooischuur (dat ding was al minstens 200 jaar oud) en we hoorden op de zolder de hele tijd gestommel enzo, maar dat boeide me niet zo.
en liep een grote oude trap naar de zolder toe, op elke tree hadden we een kaarsje in zo'n klein leeg jampotje gezet.
toen iedereen ging slapen gingen de kaarsjes uit, en vielen een stuk of 2 van die potjes de trap af
dat was toen wel behoorlijk eng...
Ik werd toen ik een jaar of 16 was (5 jaar geleden) midden in de nacht wakker. Ik heb toen naar de tijd gekeken en ben mijn deken goed gaan leggen want die was weggegleden.
En toen zag ik ineens de hoek van de kamer een man met de rug naar me toen en zijn gezicht dus naar de muur.
Zo bleef hij (naar mijn gevoel) ongeveer een minuut staan, ik weet ook precies wat ie aanhad. Een rode "houthakkerbloes" en jeans, zwarte sokken en ik kan me eigenlijk geen schoenen herinneren. Hij was ook vrij lang, zo'n 1.90 schat ik (dat kon ik schatten aan hoe ver het plafond ongeveer boven zijn hoofd zat.
Na die minuut draaide hij ineens om en begon naar mij toe te lopen, en ik "voelde" dat ie ondertussen me aan bleef staren, alhoewel ik vreemdgenoeg niks van zijn gezicht kon opmaken.
Toen ie bij mijn bed aankwam verdween hij ineens.
Ik weet wel dat ik die nacht niet meer geslapen heb. Heb er nu nog de rillingen van.
Verder heb ik wel dat ik regelmatig voel dat ik niet alleen ben, ik ben vaak alleen thuis en als ik dan door het huis loop dan weet ik gewoon zeker dat ik niet alleen ben. Ik heb zelfs een keer gehad dat iets langs me been streek toen ik de trap opliep.
En ook af en toe hoor ik iets in de gang bewegen. Tenminste, zo klinkt het. Het is iig geen uitzetting van leidingen ofzo, want dat hebben we elke avond wel en klinkt heel anders.
Het voelt een beetje vreemd allemaal, maar niet echt eng in de zin dat ik me bedreigd voel ofzo. Ik zou eigenlijk eens moeten proberen of dat er iets op mijn stem zou reageren. (btw: Ik woon al mijn hele leven ongeveer 100 meter van 2 begraafplaatsen af.
)Ik ben zelfs eens 's nachts over die begraafplaats gaan lopen, uit nieuwsgierigheid. Ik heb niks gezien daar, eigenlijk nog nooit iets ondanks dat ons huis uitkijkt naar die begraafplaatsen.
quote:waarom heb je niks gedaan toen je die man zag in je kamer?Op dinsdag 1 juni 2004 14:59 schreef Flex82 het volgende:
Ik heb wel eens iets meegemaakt wat me altijd bijgebleven is.
Ik werd toen ik een jaar of 16 was (5 jaar geleden) midden in de nacht wakker. Ik heb toen naar de tijd gekeken en ben mijn deken goed gaan leggen want die was weggegleden.
En toen zag ik ineens de hoek van de kamer een man met de rug naar me toen en zijn gezicht dus naar de muur.
Zo bleef hij (naar mijn gevoel) ongeveer een minuut staan, ik weet ook precies wat ie aanhad. Een rode "houthakkerbloes" en jeans, zwarte sokken en ik kan me eigenlijk geen schoenen herinneren. Hij was ook vrij lang, zo'n 1.90 schat ik (dat kon ik schatten aan hoe ver het plafond ongeveer boven zijn hoofd zat.
Na die minuut draaide hij ineens om en begon naar mij toe te lopen, en ik "voelde" dat ie ondertussen me aan bleef staren, alhoewel ik vreemdgenoeg niks van zijn gezicht kon opmaken.
Toen ie bij mijn bed aankwam verdween hij ineens.
Ik weet wel dat ik die nacht niet meer geslapen heb. Heb er nu nog de rillingen van.
Verder heb ik wel dat ik regelmatig voel dat ik niet alleen ben, ik ben vaak alleen thuis en als ik dan door het huis loop dan weet ik gewoon zeker dat ik niet alleen ben. Ik heb zelfs een keer gehad dat iets langs me been streek toen ik de trap opliep.
En ook af en toe hoor ik iets in de gang bewegen. Tenminste, zo klinkt het. Het is iig geen uitzetting van leidingen ofzo, want dat hebben we elke avond wel en klinkt heel anders.
Het voelt een beetje vreemd allemaal, maar niet echt eng in de zin dat ik me bedreigd voel ofzo. Ik zou eigenlijk eens moeten proberen of dat er iets op mijn stem zou reageren. (btw: Ik woon al mijn hele leven ongeveer 100 meter van 2 begraafplaatsen af.
ik zou gelijk het licht aan hebben gedaan
quote:Ten eerste doe ik niet elke keer als ik wakker wordt het licht aan. En onze buren hebben een vrij felle lamp in de tuin staan die mijn kamer ondanks gordijnen toch nog iets verlichtte.Op dinsdag 1 juni 2004 15:01 schreef capibar het volgende:
[..]
waarom heb je niks gedaan toen je die man zag in je kamer?
ik zou gelijk het licht aan hebben gedaan
Dus op dat moment kon ik makkelijk mijn kamer rondkijken zonder lamp. Tegenwoordig heb ik rolluiken en wordt het pas licht op mijn kamer als ik dat wil.
Deja vu's blijven ook rare momenten voor me.
Mijn moeder had net een klein schaaltje neergezet op het midden van het tafeltje met een waxinelichtje erin. Wij keken gewoon verder tv totdat we ineens een tikje tegen het glas hoorden. Ik schonk er geen aandacht aan maar mijn moeder vroeg me verschrikt en wit van angst of ik dat schaaltje had verplaatst. Ik keek haar niet begrijpend aan en antwoorde dat zij het toch juist had neergezet. Wat bleek; het schaaltje stond niet meer op het midden van de tafel maar stond aan de andere kant tegen de sifonfles aan.
Het was behoorlijk spooky, maar het is maar een keer gebeurd.
Toen we terug kwamen in het huis van mijn vriendin stond de radio echt KEIHARD aan, echt niet normaal meer. Wij denken dat het een teken van haar vader was, hij hield erg van radio luisteren
Haar moeder was hierna meteen helemaal overstuur, zij dacht waarschijnlijk precies hetzelfde. Ik weet overigens zeker dat de radio niet aanstond toen we weggingen, want we hadden net met de nintendo gespeeld.
quote:stond de radio op standby?Op vrijdag 4 juni 2004 09:42 schreef Bolletje... het volgende:
Toen ik 10 was is de vader van mijn beste vriendin overleden in zijn slaap. Na een paar weken ging ik met mijn vriendin en haar moeder en zusje een dagje weg, geen idee meer waarheen.
Toen we terug kwamen in het huis van mijn vriendin stond de radio echt KEIHARD aan, echt niet normaal meer. Wij denken dat het een teken van haar vader was, hij hield erg van radio luisteren
Haar moeder was hierna meteen helemaal overstuur, zij dacht waarschijnlijk precies hetzelfde. Ik weet overigens zeker dat de radio niet aanstond toen we weggingen, want we hadden net met de nintendo gespeeld.
ik heb namelijk wel eens op zonnige dagen dat de tv vanzelf aangaat, dit gebeurt als de zon op de IR ontvanger van de tv schijnt.
quote:Wow, scary storyOp dinsdag 1 juni 2004 14:59 schreef Flex82 het volgende:
Ik heb wel eens iets meegemaakt wat me altijd bijgebleven is.
Ik werd toen ik ...... naar die begraafplaatsen.
Was het niet iemand die er eerder gewoond heeft ofzo, misschien kun je es informeren wie die persoon was, hoewel het natuurlijk moeilijk is als je z'n gezicht niet zag...
quote:Voor ons heeft er een gezin gewoont, waar mijn ouders het huis toendertijd van gekocht hebben. Voor zover we weten is in dit huis nooit wat "ergs" gebeurdt.Op vrijdag 4 juni 2004 15:06 schreef pieter_pontiac het volgende:
[..]
Wow, scary story
Was het niet iemand die er eerder gewoond heeft ofzo, misschien kun je es informeren wie die persoon was, hoewel het natuurlijk moeilijk is als je z'n gezicht niet zag...
Maar alles kan natuurlijk, mensen zeggen nou eenmaal niet netjes alles wat ze doen. Het vreemde is dat ik op dat moment niet bang, maar eerder verbaasd was.
De schrik e.d. kwam pas naderhand.
quote:Hee. Dat heb ik ook.Op zondag 30 mei 2004 00:26 schreef majic het volgende:
Goed... het is er de thread wel voor, denk ik.
-Lantaarnpaalverhaal-
Stof tot nadenken, ik ga maar eens verder zoeken wat er te vinden is...
-----------------------------------------------------------------
quote:En ditOp dinsdag 1 juni 2004 14:59 schreef Flex82 het volgende:
Ik heb wel eens iets meegemaakt wat me altijd bijgebleven is.
Ik werd toen ik een jaar of 16 was (5 jaar geleden) midden in de nacht wakker. Ik heb toen naar de tijd gekeken en ben mijn deken goed gaan leggen want die was weggegleden.
En toen zag ik ineens de hoek van de kamer een man met de rug naar me toen en zijn gezicht dus naar de muur.
Zo bleef hij (naar mijn gevoel) ongeveer een minuut staan, ik weet ook precies wat ie aanhad. Een rode "houthakkerbloes" en jeans, zwarte sokken en ik kan me eigenlijk geen schoenen herinneren. Hij was ook vrij lang, zo'n 1.90 schat ik (dat kon ik schatten aan hoe ver het plafond ongeveer boven zijn hoofd zat.
Na die minuut draaide hij ineens om en begon naar mij toe te lopen, en ik "voelde" dat ie ondertussen me aan bleef staren, alhoewel ik vreemdgenoeg niks van zijn gezicht kon opmaken.
Toen ie bij mijn bed aankwam verdween hij ineens.
Ik weet wel dat ik die nacht niet meer geslapen heb. Heb er nu nog de rillingen van.
(...)
ook.
De man bij mijn bed en in mijn kamer droeg precies hetzelfde.
quote:Op vrijdag 4 juni 2004 15:41 schreef BLoeMzTheeLepel het volgende:
[..]
Hee. Dat heb ik ook.
[..]
En dit
ook.
De man bij mijn bed en in mijn kamer droeg precies hetzelfde.
quote:Okay... gezelligOp vrijdag 4 juni 2004 15:41 schreef BLoeMzTheeLepel het volgende:
En dit
ook.
De man bij mijn bed en in mijn kamer droeg precies hetzelfde.
Dank je
Even een knipje geven en je commentaar is prettiger lezen
Maar ik heb ook het een en ander meegemaakt.
Het was op een zondag om 15:00. Mijn opa lag in het ziekenhuis en er werd euthanasie op hem gepleegd. Rond 15:00 kreeg ik een koude vlaag langs me heen en hoorde: dag lieverd... zoals mijn opa altijd zei. Een uur later belde mijn moeder. Ja opa is een uur geleden overleden.
Was een ontzettend fijn gevoel. Ik mocht er helaas niet bij zijn, alleen zijn kinderen. Maar hij heeft toch afscheid van mij genomen!
Wat ik ook heb meegemaakt. Ik lag met mijn (inmiddels ex) vriend in bed en wij zijn op dezelfde dag jarig en ongeveer dezelfde tijd geboren. We waren allemaal rekensommetjes aan het maken en kwamen steeds op 666 uit of op 187 (moordcode in Amerika). We hadden zin in een sigaret en gingen beneden even roken. Beneden gingen we er over door. En op een gegeven moment trekt de wc spontaan door!! Onze wc heeft dat nooit gedaan (en na dat voorval is het ook nooit meer gebeurt). We zijn gillend naar boven gerend en onder het dekbed gaan liggen! Wat was dat eng op dat moment.
Mijn laatste (bewuste) ervaring was in de brugklas. Op kamp hadden we glaasje gedraaid en sindsdien ging het niet goed met een vriendin van me. Ze zag steeds geesten. Ik dacht dat het onzin was totdat ik dit meemaakte..
Zij had altijd eerst last van hyperventilatie en ging zichzelf daarna pijn doen als ze een geest zag. Op een gegeven moment was ze in zichzelf aan het kerven met een sleutel. Ik ga naast haar zitten en pak haar ene hand en een ander meisje haar andere hand. Op een gegeven moment begint ze te piepen, ze kreeg geen adem meer. Waarom weet ik niet, maar ik keek naar haar keel. EN ik zag er een handafdruk op!! Zij kon het niet zelf gedaan hebben want wij hadden haar handen vast!! Dat was echt f*cking eng zeg!!
Deze gebeurtenissen zullen me altijd bijblijven en ik zal ook altijd weer kippenvel krijgen als ik er aan denk...