quote:
Op dinsdag 23 maart 2004 20:55 schreef Minkeltje het volgende:
ja ok,,,maar aan de rand van de aarde is de ruimte, maar wat is er dan aan de rand van de ruimte?
Nee, dan denk je aan de aarde als de hele bol. Ik heb het puur over het aard
oppervlak, dat is een 2D geval wat geen randen of grenzen heeft. En toch eindig is. Als 3D buitenstaander zie jij dat "erbuiten" de ruimte ligt (en aan de andere kant erbuiten, dus de wereldbol in, een hoop zand en water), maar die richting die jij "erbuiten" noemt ligt niet in die 2D ruimte.
Net zo kun je je voor onze ruimte voorstellen dat er een richting is die naar "de buitenkant" van het heelal, maar die richting kunnen wij niet aanwijzen. We bewegen wel constant in die richting, namelijk door het verstrijken van tijd. Die buitenkant is niet heel ver een bepaalde richting in, die ligt vlak naast je, overal om ons heen. Net zoals de ruimte overal vlak om dat aardoppervlak heen ligt.
Okee, een visualisatie om het simpel te maken: (lang verhaal maar niet ingewikkeld)
Vergelijk het eens met een tekenfilm. Normaal staat Mickey Mouse op een vel papier (2D dus), en die ziet de randen, want dat papier is vierkant. Stel nou dat je het papier rond vouwt en er een koker (cylinder) van maakt. Hij merkt dat niet, wat voor ons gebogen of "krom" is, is voor hem nog steeds rechtdoor (die kromming is in een richting die hij niet kent of ervaart), hij zit nog steeds in z'n platte wereldje en kent alleen boven/onder en links/rechts. Maar hij kan nu wel altijd in één richting (links/rechts) blijven doorlopen, de cylinder rond, en weer op hetzelfde punt uitkomen.
Als je dat rondvouwen niet in één richting doet, maar in twee richtingen, dus dan maak je er een (holle) papieren bol van ipv cylinder, dan komt zo'n stripfiguur nooit meer ergens een "grens" (rand van het papier) tegen. Terwijl z'n papieren oppervlak nog steeds eindig is.
Als je nou vervolgens heel veel frames hebt van de tekenfilm. Verschillende frames na elkaar is eigenlijk het verstrijken van tijd voor de stripfiguren, het ene frame komt (in tijd) na de ander. En de eerste frames zijn heel klein en hoe verder (later) je bent in de tekenfilm, hoe groter de vellen papier. En alle velletjes zijn tot een bol gevouwen, en die doe je allemaal in elkaar (net zoals van die poppetjes vroeger die je open kon maken en dan zat er een kleiner poppetje in, enzovoort). Dan krijg je een soort massieve papieren klomp, waarbij de lagen of "schillen" van de bol ieder een frame zijn. En de tijd is nu de richting van het centrum van de bol naar buiten. De kleine frames dicht bij het midden van de bol komen (in tijd) voor de grotere frames verder weg.
Wat hebben we dan: een 2D universum dat verandert in de tijd (want op elk frame staat een ander plaatje), eindig maar onbegrensd is, dat op tijdstip 0 begint als een singulariteit (oneindig klein), waar per definitie geen moment vóór "het begin" bestaat, en dat met het verloop der tijd uitzet in alle richtingen. En het heeft geen middelpunt! Het centrum van de bol is niet het midden van het 2D universum: al die laagjes papier zijn namelijk
ieder dat 2D universum, op verschillende momenten. En ieder van die momentopnamen van het universum, heeft geen middelpunt (wat op het betreffende laagje papier ligt althans). Net als bij ons 4D heelal, ligt het midden van het universum in het
verleden!
Nou, tel overal één dimensie bij op, en je hebt de uitleg voor ons eigen heelal.
Duidelijk zo?