Voortstuwingsmethodes voor ruimte-exploratie

We wachten tot we warp bellen kunnen maken

Laten we eerst maar eens op Mars landen

Volgens mij worden hier in de afbeeldingen twee verschillende vormen getoond.
Laser propulsion is dacht ik dmv een laser de lucht onder een heel licht voorwerp verhitten zodat er kleine ontploffingen ontstaan en het voorwerp de lucht in gaat. De laser staat dan op de grond.
De afbeelding met het fictieve grote scherm is een ruimtevaartuig dat op de zonnewind zeilt.

quote:

Op woensdag 10 maart 2004 17:17 schreef Najra het volgende:

De afbeelding met het fictieve grote scherm is een ruimtevaartuig dat op de zonnewind zeilt.

Daar is discovery nog al gek op.

Het bericht heeft het trouwens over een plasma aandrijving dat de energie voor de aandrijving ontving uit een laserstraal vanaf de aarde.

Wat weer wat anders is.

Voor binnen ons eigen zonnestelsel zijn dit leuke ontwikkelingen. Maar voor reizen naar de sterren is een keer de lichtsnelheid eigenlijk onvoldoende.

quote:

Op woensdag 10 maart 2004 17:23 schreef Megumi het volgende:
Voor binnen ons eigen zonnestelsel zijn dit leuke ontwikkelingen. Maar voor reizen naar de sterren is een keer de lichtsnelheid eigenlijk onvoldoende.

Oooooh dan

quote:

Op woensdag 10 maart 2004 17:21 schreef Marvin-THE-MARTiAN het volgende:

[..]

PotEto - PotAto

Er is nogal een verschil. De eerste is naar mijn weten enkel mogelijk voor het in de ruimte brengen van objecten. Theoretisch dan.
Met de tweede is het enkel mogelijk om in de ruimte zelf te reizen.

Ik lees nu zo wat rond op het net over M2P2 voorstuwing. En ik wist niet dat de NASA al zo ver was. Leuk

quote:

Op woensdag 10 maart 2004 17:35 schreef Marvin-THE-MARTiAN het volgende:

[..]

[-sorry-sorry-terugkrabbel-]
M2P2 IS nog geen warp bubble... voordat mensen dit denken...
-moest-ik-ff-kwijt-
[/-sorry-sorry-terugkrabbel-]

I know
http://www.space.com/busi(...)_winglee_010621.html
http://www.geophys.washin(...)M2P2/jpc.winglee.pdf

Bij deze vorm van propulsie komt het er eigenlijk op neer dat je het zwaarste en grootste gedeelte van een ruimtevaartuig buiten het voertuig plaatst, namelijk de aandrijving. Daardoor kun je dus lichter bouwen en/of meer meenemen. Helaas zul je bij deze vorm vrijwel altijd een directe verbinding moeten hebben met je straal.

Anders dan dat bestaat de ion-propulsie ook al en die wordt ook verder uitgewerkt. Deze vorm schijnt dus relatief lang constante propulsie aan te bieden, maar is helaas nog niet in staat om stevige acceleratie te bieden.

Warp-bubbles lijken me erg ver weg, net zoals het genereren van gravity-holes vóór je schip.

Ikzelf denk, vooral gezien dat de laser-prop. uitgaat van een solid base, bijv. op aarde om te gaan voor een acceleratie-ramp. Een soort van rollercoaster PPG, die een ruimteschip horizontaal begint te accelereren op een magneetrail (zwevend of op water) en dan pas de laatste kilomters de snelheid verticaal buigt. Een gekromde lanceerweg dus. En dan daar dus de initiële kinetische energie van buitenaf instoppen.

Als een dergelijke techniek het inderdaad mogelijk zou kunnen maken om met 1/10e van de lichtsnelheid te reizen, dan denk ik dat deze techniek zonder enige twijfel toegepast zal worden. Niet om naar andere sterrenstelsels te reizen, maar bv. om Mars wat "dichterbij te brengen". Het feit dat met de huidige technologie een reis naar Mars meer als een half jaar duurt is toch wel een behoorlijk struikelblok met het oog op het brengen van mensen naar Mars.

quote:

Op woensdag 10 maart 2004 19:26 schreef Dhalsim het volgende:
Als een dergelijke techniek het inderdaad mogelijk zou kunnen maken om met 1/10e van de lichtsnelheid te reizen, dan denk ik dat deze techniek zonder enige twijfel toegepast zal worden. Niet om naar andere sterrenstelsels te reizen, maar bv. om Mars wat "dichterbij te brengen". Het feit dat met de huidige technologie een reis naar Mars meer als een half jaar duurt is toch wel een behoorlijk struikelblok met het oog op het brengen van mensen naar Mars.

Dat denk ik dus ook.

De discussie gaat inmiddels over iets heel anders dan het artikel waar naar gelinkt is... Dat gaat nl over een technologie om via een laser zowel energie als data te versturen. Zo worden bijv microsatellieten mogelijk, die zelf geen energiebron aan boord hoeven te hebben en alle data van de aarde (of ergens anders) ontvangen via 1 laserstraal. Hoe de TS aan de snelheid van 10% van de lichtsnelheid komt weet ik ook niet, volgens mij gaat het ook daar over 2 compleet verschillende dingen. Ook de foto's in de OP hebben zeer weinig met het onderwerp uit de link te maken. Laser voortstuwing bestaat al een tijdje overigens.

Maar dat maakt verder niet uit.

Een slotje is nergens voor nodig, het is op zich interessante stuff.

Topictitel gewijzigd, maar wel in iets NL dan.

Voor "korte" afstanden bijvoorbeeld is die zijl voortstuwing niet echt geschikt lijkt me. Het lijkt me niet dat je binnen een paar miljoen kilometer op de maximale snelheid kan komen en vooral niet met mensen aan boord. Wel leuk als ze nog eens naar Pluto of Neptunes willen reizen, die staan ongeveer 5 miljard km verweg

Voor reizen naar de sterren moeten ze toch met iets anders komen. Einstein beweerde volgens mij dat hoe dichter je bij de lichtsnelheid komt hoe langzamer de tijd voor jezelf gaat. Als dat echt waar is dan zou het voor ons nooit mogelijk zijn. Of ze moeten wormgaten en dat soort ingewikkelde dingen nog wat verder onderzoeken.

Het mooie van beide afgebeelde technieken is dat je je brandstof niet mee hoeft te nemen, wat met name de kosten zeer zal drukken. De snelheid bij een zonnezeil ligt heel laag, tenzij er langdurig versneld wordt en word daarom nog steeds wel overwogen, maar niet echt serieus. Ik zou het kunnen uitrekenen, maar neem maar van mij aan dat een reisje naar jupiter enorm lang zou duren.
Die laser-techniek is met name voor het lanceren van ladingen. Aangezien at het duurste en moeilijkste onderdeel is van de spaceflight lijkt me dat daar een potentieel enorme toekomst ligt.

De verschuiving naar de aparte energiebron is denk ik iniedergeval een goede denkstap die er is gemaakt.

Even een gek idee:

Het probleem
het grootste probleem bij ruimtereizen is het verlaten van de aarde.
Voor elek kilo "payload" is een gigantische hoeveelheid energie nodig.

De oplossing:
breng eenmalig een sateliet in een geo stationaire omloopbaan met een redelijke massa.
verbindt de sateliet met een dunne draad van extreme sterkte (40.000 km)
(moet nog m.b.v. nanotechnologie ontwikkeld worden)

Breng nu de sateliet in een hogere geostationaire baan, zodanig
dat de draad strak gaat staan. 3 draden zou ook kunnen om het te stabiliseren
via de draad, kan nu met een electromotor materiaal naar boven worden
getransporteerd.

voordat jullie mij in een dwangbuis willen afvoeren, even het volgende:
het idee is van een oude Engels Astronoom, de uitvinder van de sateliet.
(ik kan niet op zijn naam komen, wie weet zijn naam, pointers op internet ? )

Het is echt als serieus idee bedoeld

Deze heeft de telecommunicatie satelliet uitgevonden. (het idee althans)
Arthur C Clarke

http://www.lsi.usp.br/~rbianchi/clarke/ACC.Biography.html

[edit] overbodig, slecht gelezen.

[ Bericht 96% gewijzigd door kingmob op 12-03-2004 00:26:20 (moet leren lezen) ]

1/10 van de lichtsnelheid is 30.000 km/h.........dat kunnen ruimteschepen toch al?

quote:

Op zaterdag 13 maart 2004 17:38 schreef TheWilliedockSaints het volgende:
1/10 van de lichtsnelheid is 30.000 km/h.........dat kunnen ruimteschepen toch al?

1/10 lichtsnelheid = 30.000 km per seconde dus 3600 x zo snel

quote:

Op zaterdag 13 maart 2004 17:38 schreef TheWilliedockSaints het volgende:
1/10 van de lichtsnelheid is 30.000 km/h.........dat kunnen ruimteschepen toch al?

lichtsnelheid is 300.000 km per seconde, niet per uur 1/10 van de lichtsnelheid is dus 30.000 km per seconde

hmmmm..........ongeveer tegelijk hetzelfde antwoord gegeven

Ze hebben nog genoeg te onderzoeken, ik ben erg benieuwd naar antimaterie voortstuwing

quote:

Op vrijdag 12 maart 2004 00:14 schreef Oud_student het volgende:
Breng nu de sateliet in een hogere geostationaire baan

Hey Oud_Student, ik ken het idee, maar weet niet van wie. Er is ook een voyager-aflevering waarin dit idee naar voren komt. Misschien dat het daarin genoemd wordt.

Maar ff een vraagje: Er is maar op één hoogte een geo-stagionaire baan mogelijk. In het geval van Aarde ligt deze baan op 35786 km hoogte. Daarboven of beneden en dan kan de sateliet géén geo- stationaire baan meer hebben... Maar dit is een klein detail.

quote:

Op maandag 15 maart 2004 22:24 schreef _Xbox_Master_ het volgende:
Ze hebben nog genoeg te onderzoeken, ik ben erg benieuwd naar antimaterie voortstuwing

Ik denk dat de energiebron niet zoveel invloed heeft op de manier van voorstuwing. Of de raket nu kolen of antimaterie als energiebron aan boord heeft, het gaat om de methode van voorstuwen. Toegegeven: bepaalde energievormen lenen zich makkelijker voor bepaalde voortstuwingen dan anderen.

Het enige echte voordeel van antimaterie is dat de verhouding massa-energie heel groot is. M.a.w. per kilo vracht is er relatief (t.o.v. b.v. waterstof, plutonium of wat dan ook) minder massa aan antimaterie nodig om alles toch voor te bewegen.

quote:

Op maandag 15 maart 2004 22:24 schreef _Xbox_Master_ het volgende:
Ze hebben nog genoeg te onderzoeken, ik ben erg benieuwd naar antimaterie voortstuwing

Meteen maar ff wat getallen:

Hoeveelheid energie van Hiroshimabom (kernsplitsing): 8,8 x 10^13 J
Hoeveelheid energie tijd kernfusie 1kg waterstof naar helium: 6,7 x 10^14 J
Hoeveelheid energie met 1 gram (!) antimaterie: 9 x 10^13 J

Bronnen:
http://www.matter-antimatter.com/energy_conversions.htm
http://www.hans-hass.de/Englisch/Energon/6_Appendix_5.html

Waar is de Startrek warp-technologie eigenlijk op berust? Is dit pure science fiction, of is zoiets in een verre toekomst ook mogelijk?

quote:

Op dinsdag 16 maart 2004 09:19 schreef JadziaDax het volgende:
Hey Oud_Student, ik ken het idee, maar weet niet van wie. Er is ook een voyager-aflevering waarin dit idee naar voren komt. Misschien dat het daarin genoemd wordt.

Maar ff een vraagje: Er is maar op één hoogte een geo-stagionaire baan mogelijk. In het geval van Aarde ligt deze baan op 35786 km hoogte. Daarboven of beneden en dan kan de sateliet géén geo- stationaire baan meer hebben... Maar dit is een klein detail.

Old man, Het idee is van Arthur C Clark, de "vader"vande satteliet.
Je hebt gelijk een satteliet die boven een plaats hangt is alleen op 35.786 km hoogte stabiel,
is hij lager, dan valt hij naar beneden, is hij hoger dan verdwijnt hij in de ruimte.
Vandaar dat ik zei 40.000 km. Doordat hij aan een draad zit, wordt deze stak getrokken en verdwijnt hij niet in de ruimte
De centrifugaalkracht is in deze positie groter dan de zwaartekracht.

Maar ja, een draad van 40.000 km zal ook wel wat wegen !
Daarom is het wachten op nanotechnologie om een sterke draad te maken, met een acceptabel gewicht

quote:

Op dinsdag 16 maart 2004 10:59 schreef Oud_student het volgende:

[..]
... Vandaar dat ik zei 40.000 km. Doordat hij aan een draad zit, wordt deze stak getrokken en verdwijnt hij niet in de ruimte ...

Duidelijk... Logisch... Thanx

Het lijkt mij dat de ionenmotor de toekomst wordt. Dit is een zeer lichte motor die ionenpulsen uitstoot en heel lang mee gaat. Het is dus niet zo sterk, maar aangezien er in de ruimte toch vrijwel geen weerstand is blijft hij maar versnellen zodat er een gigantische snelheid bereikt kan worden.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2004 10:46 schreef pfaf het volgende:
Waar is de Startrek warp-technologie eigenlijk op berust? Is dit pure science fiction, of is zoiets in een verre toekomst ook mogelijk?

Warping uit StarTrek (en ook sommige ander SF-series) is gebaseerd op de mogelijkheid om de ruimtetijd te krommen, volgens de relativiteitstheorie van Einstein. Door de ruimte-tijd achter het schip 'samen te drukken', vind er een soort drukverschil plaats waardoor deze ruimte gaat verplaatsen. Dit kan dan sneller dan het licht, immers een object IN de ruimte kan NIET sneller dan het licht, maar de ruimte zelf heeft daar geen last van... De Enterprise kan ook niet sneller dan een kwart lichtsnelheid (full impulse) en zal dat ook nooit doen: ze laten zich dus voorduwen op een "golf" ruimte-tijd. Bijkomend voordeel is dat als een schip de lichtsnelheid niet benaderd, deze ook geen last zal hebben van de negatieve gevolgen ervan, zoals het tweelingparadox.

Hoe verbuig je nu de ruimte-tijd? Ik weet niet precies hoe de Enterprise dit oplost, maar een mogelijkheid is zwaartekracht. Dit creeer je door massa en dat is weer te creeren door energie. Veel energie. Daarom loopt de warpdrive van de Enterprise ook op antimaterie. Dit in tegenstelling tot de impuls-drive, deze loopt op kernfusie.

Aldus StarTrek. Ik heb zomaar een donkerbruin vermoeden dat dit nog wel ff gaat duren.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2004 11:45 schreef HeyFreak het volgende:
Het lijkt mij dat de ionenmotor de toekomst wordt. Dit is een zeer lichte motor die ionenpulsen uitstoot en heel lang mee gaat. Het is dus niet zo sterk, maar aangezien er in de ruimte toch vrijwel geen weerstand is blijft hij maar versnellen zodat er een gigantische snelheid bereikt kan worden.

Misschien. Nogmaals, de technologie is nog in haar kinderschoenen, maar levert nu al een interessante propulsie op, volume/massa-wijs in combinatie met energie-afdracht.

De geo-stationaire lift kan wel gemaakt worden, maar ipv een draad gebruik je een soort brede lint. Dus smal een kant, maar redelijk breed. Er was in een Kijk een uitgebreid artikel over geschreven.

De jappen waren ook al bezig met het verder ontwerpen van de lanceerbaan met propulsie-mogelijkheid. Dat, in combinatie met een super-shuttle, zoals de NASA aan het ontwerpen is, lijkt de beste korte-termijn oplossing te zijn.

Met alle vormen van ruimtereizen zullen we toch een kunstmatige zwaartekracht moeten uitvinden eventueel in combinatie met inertia-dempers. Dan kunnen we pas echt accelereren en decelereren.

Voor zover ik het weet zou alleen die rus met zijn supersnel roterende keramische schijf anti-zwaartekracht hebben opgewekt, maar daar hoor ik nu ook niets meer over...

Over voortstuwing met laser heb ik een keer een documantaire gezien.. Maar als je eenmaal in de ruimte bent je hebt een vaart.. blijf je voor altijd doorgaan en heb je geen voortstuwingskracht meer nodig. (Los van lanceren en landen e.d.)

quote:

Op dinsdag 16 maart 2004 14:08 schreef OldJeller het volgende:
Over voortstuwing met laser heb ik een keer een documantaire gezien.. Maar als je eenmaal in de ruimte bent je hebt een vaart.. blijf je voor altijd doorgaan en heb je geen voortstuwingskracht meer nodig. (Los van lanceren en landen e.d.)

Valt blijkbaar dus ook wel mee. Je hebt altijd te maken met aantrekkingskracht van hemellichamen die je bewegingsvector buigen/veranderen. Ook is de ruimte niet vacuum, dus je hebt nog altijd wel iets van een wrijving (botsing met deeltjes). Je gaat dus eigenlijk helemaal niet oneindig verder.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2004 14:06 schreef ajay het volgende:
Met alle vormen van ruimtereizen zullen we toch een kunstmatige zwaartekracht moeten uitvinden eventueel in combinatie met inertia-dempers. Dan kunnen we pas echt accelereren en decelereren.

Als je met de comfortabele acceleratie van iets meer dan 1 g versnelt, dan ben je al in 1 maand
bij 1/10 van de lichtsnelheid (reken maar na). En je hebt gelijk "kunstmatige"zwaartekracht.
Als je iets van "inertia dempers" kan maken, dan zal je misschien ook wel energie uit vacuum of uit zwaartekracht velden kunnen onttrekken.

Nog een idee, als je in de buurt van een (liefst heel zwaar) zwart gat kunt komen, dan kun je
gebruik maken van het veld door er in een bepaalde baan omheen te vliegen.
Op soortgelijke wijze als Pioneer heeft gedaan bij Jupiter.
Uiteraard niet te dicht bij komen
Maar hoe kom je daar ?

[edit]
Ik heb een telepatisch vermogen met Marsbewoners !!

quote:

Op dinsdag 16 maart 2004 15:04 schreef Marvin-THE-MARTiAN het volgende:
Ik heb een telepatisch vermogen met Marsbewoners !! ?!? Huh... Kun je dit toelichten...

We waren op hetzelfde moment bezig met het sling-shot principe

quote:

Op dinsdag 16 maart 2004 14:34 schreef Oud_student het volgende:
Nog een idee, als je in de buurt van een (liefst heel zwaar) zwart gat kunt komen, dan kun je
gebruik maken van het veld door er in een bepaalde baan omheen te vliegen.
Op soortgelijke wijze als Pioneer heeft gedaan bij Jupiter.
Uiteraard niet te dicht bij komen

Veel gemaakte fout is dat mensen vaak denken dat zwarte gaat "heel zwaar" zijn. Een zwart gat onstaan uit een ineengeklapte ster, zal niet meer of minder massa hebben dan de massa die de ster voorheen al had. (Misschien wordt er eerst nog massa weggeblazen in het process, mogelijk nog een planeetje opgeslokt, maar ja... verwaarloosbaar )

Voordeel is wel dat de massa compacter op elkaar zit, waardoor, als je dichter bij het middelpunt komt, je meer gebruik kan maken van de gecontreerde zwaartekracht.

quote:

Op vrijdag 12 maart 2004 00:14 schreef Oud_student het volgende:
Even een gek idee:

Het probleem
het grootste probleem bij ruimtereizen is het verlaten van de aarde.
Voor elek kilo "payload" is een gigantische hoeveelheid energie nodig.

De oplossing:
breng eenmalig een sateliet in een geo stationaire omloopbaan met een redelijke massa.
verbindt de sateliet met een dunne draad van extreme sterkte (40.000 km)
(moet nog m.b.v. nanotechnologie ontwikkeld worden)

Breng nu de sateliet in een hogere geostationaire baan, zodanig
dat de draad strak gaat staan. 3 draden zou ook kunnen om het te stabiliseren
via de draad, kan nu met een electromotor materiaal naar boven worden
getransporteerd.

voordat jullie mij in een dwangbuis willen afvoeren, even het volgende:
het idee is van een oude Engels Astronoom, de uitvinder van de sateliet.
(ik kan niet op zijn naam komen, wie weet zijn naam, pointers op internet ? )

Het is echt als serieus idee bedoeld

Ik kan mij herinneren dat hier laatst een heel stuk van op discovery was. Ook heb ik laatst ergens gelezen dat deze technologie al ontwikkeld is. Alleen waas, dat zou ik ff moeten zoeken, maar heb t laatst ergens gelezen.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2004 21:09 schreef Dulghar het volgende:

[..]

Ik kan mij herinneren dat hier laatst een heel stuk van op discovery was. Ook heb ik laatst ergens gelezen dat deze technologie al ontwikkeld is. Alleen waas, dat zou ik ff moeten zoeken, maar heb t laatst ergens gelezen.

Zoals ik eerder heb gezegd lijkt mij het grootste probleem bij het realiseren van deze optie het
maken van een draad of strip (lint) van voldoende sterkte en laag gewicht.
Het gaat om een draad van ongeveer 40.000 kilometer.
Stel 1 meter draad weegt 1 gram, een km weegt 1 kilo. De hele draad 40 ton !
Deze draad zal minimaal zijn eigen gewicht moeten kunnen dragen, gelukkig niet de hele draad
want op 35.000 km is de cntrifugale kracht in evenwicht met met de zwaartekracht.
Ik wil het hier niet exact uitrekenen, maar ik schat dat de draad een trekkracht van zo'n 25.000 ton
zou moeten doorstaan.
Je kunt nog verder optimalisren, door de draad niet overal even dik te maken.

Blijt het probleem, dit materiaal hebben we (nog) niet.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2004 14:34 schreef Oud_student het volgende:
Als je met de comfortabele acceleratie van iets meer dan 1 g versnelt, dan ben je al in 1 maand
bij 1/10 van de lichtsnelheid (reken maar na). En je hebt gelijk "kunstmatige"zwaartekracht.
Als je iets van "inertia dempers" kan maken, dan zal je misschien ook wel energie uit vacuum of uit zwaartekracht velden kunnen onttrekken.

Ze hadden ook ideen over een rond ruimteschip wat met een langzame snelheid rondraait. Dan heb je ook een vorm van kunstmatige zwaartekracht.
Dan is het centrum van het schip de bovenkant voor de bemanning. Ik weet niet of zo'n manier van zwaartekracht echt handig is. Ronde schepen lijken me zeker niet handig.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2004 14:34 schreef Oud_student het volgende:
Nog een idee, als je in de buurt van een (liefst heel zwaar) zwart gat kunt komen, dan kun je
gebruik maken van het veld door er in een bepaalde baan omheen te vliegen.
Op soortgelijke wijze als Pioneer heeft gedaan bij Jupiter.
Uiteraard niet te dicht bij komen
Maar hoe kom je daar ?

Het maakt voor zo'n zwaartkrachtslinger niet uit of het nou een zwartgat is, waar alle massa op een klein punt geconcentreerd is, of dat het een enorme ster, of sterrestelsel is.

Van "How stuff works"

"Engineering, stand by for warp drive." With that command, the "Star Trek" crew of the U.S.S. Enterprise prepared to hurl the spaceship through the cosmos at superluminal speeds. Warp drive is another one of those science fiction technologies, like teleportation and time travel, that have some scientific basis. It just hasn't been achieved yet. However, scientists are working on developing an interstellar spacecraft engine that is similar to the matter-antimatter engine of the Enterprise.

No engine is likely to generate superluminal speeds; the laws of physics prevent us from doing that, but we will be able to go many times faster than our current propulsion methods allow. A matter-antimatter engine will take us far beyond our solar system and let us reach nearby stars in a fraction of the time it would take a spacecraft propelled by a liquid-hydrogen engine, like the one used in the space shuttle. It's like the difference between driving an Indy race car and a 1971 Ford Pinto. In the Pinto, you'll eventually get to the finish line, but it will take 10 times longer than in the Indy car.

When antimatter comes into contact with normal matter, these equal but opposite particles collide to produce an explosion emitting pure radiation, which travels out of the point of the explosion at the speed of light. Both particles that created the explosion are completely annihilated, leaving behind other subatomic particles. The explosion that occurs when antimatter and matter interact transfers the entire mass of both objects into energy. Scientists believe that this energy is more powerful than any that can be generated by other propulsion methods.
So, why haven't we built a matter-antimatter reaction engine? The problem with developing antimatter propulsion is that there is a lack of antimatter existing in the universe. If there were equal amounts of matter and antimatter, we would likely see these reactions around us. Since antimatter doesn't exist around us, we don't see the light that would result from it colliding with matter.

It is possible that particles outnumbered anti-particles at the time of the Big Bang. As stated above, the collision of particles and anti-particles destroys both. And because there may have been more particles in the universe to start with, those are all that's left. There may be no naturally-existing anti-particles in our universe today. However, scientists discovered a possible deposit of antimatter near the center of the galaxy in 1977. If that does exist, it would mean that antimatter exists naturally, and the need to make our own antimatter would be eliminated.

For now, we will have to create our own antimatter. Luckily, there is technology available to create antimatter through the use of high-energy particle colliders, also called "atom smashers." Atom smashers, like CERN, are large tunnels lined with powerful supermagnets that circle around to propel atoms at near-light speeds. When an atom is sent through this accelerator, it slams into a target, creating particles. Some of these particles are antiparticles that are separated out by the magnetic field. These high-energy particle accelerators only produce one or two picograms of antiprotons each year. A picogram is a trillionth of a gram. All of the antiprotons produced at CERN in one year would be enough to light a 100-watt electric light bulb for three seconds. It will take tons of antiprotons to travel to interstellar destinations.


NASA is possibly only a few decades away from developing an antimatter spacecraft that would cut fuel costs to a fraction of what they are today. In October 2000, NASA scientists announced early designs for an antimatter engine that could generate enormous thrust with only small amounts of antimatter fueling it. The amount of antimatter needed to supply the engine for a one-year trip to Mars could be as little as a millionth of a gram, according to a report in that month's issue of Journal of Propulsion and Power.
Matter-antimatter propulsion will be the most efficient propulsion ever developed, because 100 percent of the mass of the matter and antimatter is converted into energy. When matter and antimatter collide, the energy released by their annihilation releases about 10 billion times the energy that chemical energy such as hydrogen and oxygen combustion, the kind used by the space shuttle, releases. Matter-antimatter reactions are 1,000 times more powerful than the nuclear fission produced in nuclear power plants and 300 times more powerful than nuclear fusion energy. So, matter-antimatter engines have the potential to take us farther with less fuel. The problem is creating and storing the antimatter. There are three main components to a matter-antimatter engine:

Magnetic storage rings - Antimatter must be separated from normal matter so storage rings with magnetic fields can move the antimatter around the ring until it is needed to create energy.
Feed system - When the spacecraft needs more power, the antimatter will be released to collide with a target of matter, which releases energy.
Magnetic rocket nozzle thruster - Like a particle collider on Earth, a long magnetic nozzle will move the energy created by the matter-antimatter through a thruster.

Approximately 10 grams of antiprotons would be enough fuel to send a manned spacecraft to Mars in one month. Today, it takes nearly a year for an unmanned spacecraft to reach Mars. In 1996, the Mars Global Surveyor took 11 months to arrive at Mars. Scientists believe that the speed of an matter-antimatter powered spacecraft would allow man to go where no man has gone before in space. It would be possible to make trips to Jupiter and even beyond the heliopause, the point at which the sun's radiation ends. But it will still be a long time before astronauts are asking their starship's helmsman to take them to warp speed.

verder:
http://science.nasa.gov/newhome/headlines/prop12apr99_1.htm
http://livefromcern.web.c(...)ntimatter/index.html
http://ssdoo.gsfc.nasa.gov/education/just_for_fun/startrek.html
http://www.science.nasa.gov/headlines/y2000/ast29may_1m.htm

quote:

Op vrijdag 12 maart 2004 00:14 schreef Oud_student het volgende:
Even een gek idee:

Het probleem
het grootste probleem bij ruimtereizen is het verlaten van de aarde.
Voor elek kilo "payload" is een gigantische hoeveelheid energie nodig.

De oplossing:
breng eenmalig een sateliet in een geo stationaire omloopbaan met een redelijke massa.
verbindt de sateliet met een dunne draad van extreme sterkte (40.000 km)
(moet nog m.b.v. nanotechnologie ontwikkeld worden)

Breng nu de sateliet in een hogere geostationaire baan, zodanig
dat de draad strak gaat staan. 3 draden zou ook kunnen om het te stabiliseren
via de draad, kan nu met een electromotor materiaal naar boven worden
getransporteerd.

voordat jullie mij in een dwangbuis willen afvoeren, even het volgende:
het idee is van een oude Engels Astronoom, de uitvinder van de sateliet.
(ik kan niet op zijn naam komen, wie weet zijn naam, pointers op internet ? )

Het is echt als serieus idee bedoeld

Rising thousands of miles above the Earth, a space elevator could be the preferred mode of space transportation by the end of the 21st century. Scientists at NASA's Marshall Space Flight Center have devised preliminary plans for such an elevator, which would be built out of carbon nanotube materials that are 100 times stronger than steel, according to an article on NASA's Science News Web site.

A space elevator is a long cable that would extend from the Earth's surface into space, with its center of mass located at geostationary Earth orbit (GEO). GEO is approximately 22,282 miles (35,859 kilometers) above the equator; this is the distance that allows satellites to orbit the Earth at a fixed relative position. This cable would serve as a track for electromagnetic vehicles carrying people, payloads and power between Earth and space.

Early plans for NASA's elevator call for the construction of a base tower approximately 31 miles (50 km) in height, with a cable made of carbon nanotube materials tethered to the top of that base. Carbon nanotubes are pure carbon cylinders with walls only one atom thick, first created a decade ago by zapping graphite with lasers. To keep the structure from tumbling to Earth, it would be attached to a large counterbalancing object beyond GEO. This counterbalance could be an asteroid that is moved into Earth's orbit for this purpose. Although still in the concept stage, NASA said that an equatorial site would be an ideal location to build the elevator, as high winds would be a threat to the structure, and hurricanes and tornadoes rarely strike equatorial locations.

Four to six tracks would extend up the sides of the base and tower structure, stopping at platforms on different levels. These tracks would allow electromagnetic vehicles to travel into space at speeds of thousands of miles per hour. While NASA has laid out preliminary plans for a space elevator, the implementation for such a structure is generations away.

"First we'll develop the technology," said David Smitherman of NASA-Marshall's Advanced Projects Office. "In 50 years or so, we'll be there. Then, if the need is there, we'll be able to do this."

bron: http://science.howstuffworks.com/news-item211.htm

Hier nog ff iets over de verschillende star trek voorstuwingen:

Interstellar Propulsion Systems

[te lang verhaal om hier te posten maar zeker de moeite waard om te lezen]

BRON: http://www.startrekrenais(...)anual/section_three/

ik dacht dat die carbon nano tube tech veel dichterbij was
maar wel goed dat ze bezich blijven met deze technieken...
wat me eik verbaast is dat de meeste technieken al een hele tijd bestaan/bedacht zijn.
alles wat genoemd is heb ik al jaren geleden gelezen...

Het makkelijkste is om een zwart gat te creeren vlak voor het schip, het schip zal daardoor aangetrokken worden en je hebt geen last van versnelling omdat je er naartoe valt, "makkelijk" is in dit geval wel een beetje een understatement.

Volgens mij is het belangrijk om te zien dat er 2 verschillende soorten voortstuwingsmethodes nodig zijn.

Eentje om van de zwaartekracht van een planeet te ontsnappen. En een andere die je buiten sterke zwaartekracht gebieden kunt gebruiken.

Net zoals je bijna altijd ziet in SF film en series krijg je dan dus een shutle en een spaceship. De shuttle gebruik je om goederen en mensen van de planeet naar het spaceship te brengen en andersom.

En het spaceship gebruik je om grote afstanden tussen planeten af te leggen.

Beide voortuigen hebben een compleet andere voorstuwing nodig, de shuttle motor moet in korte tijd enorm veel energie opbouwen om aan de zwaartekracht te ontsnappen. En het spaceship kan er gerust een paar uur over doen om steeds grotere snelheden op te bouwen.

Voor een shuttle lijkt mij de scramjet het meeste geschikt. Puur omdat deze zijn brandstof uit de lucht kan halen en dus niet veel brandstof opgeslagen hoeft mee te sleuren. Hierdoor krijg je een een lage kosten per kilo verhouding. Helaas werk een scramjet shuttle alleen maar op planeten waar zuurstof in de lucht zit.

Voor een spaceship lijkt mij een nucleaire reactor of een ionenmotor het beste. Beide vragen weinig brandstof en kunnen een voor een zeer lange tijd een constante lage energie opwekken. Die reactor kan natuurlijk wel het beste pas in de ruimte geassembleerd worden.

These high-energy particle accelerators only produce one or two picograms of antiprotons each year. A picogram is a trillionth of a gram. All of the antiprotons produced at CERN in one year would be enough to light a 100-watt electric light bulb for three seconds. It will take tons of antiprotons to travel to interstellar destinations.

oftopic
Doet mij ineens denken aan dat mannetje die in de Pindafabriek op elke Pinda een stempeltje zet
/oftopic

Maar zijn er helemaal geen andere manieren om Antimaterie te verkrijgen, los van dat wat een beetje te ver weg voor onzs zou zitten in het centrum van onze melkwegstelsel?

Ik zag op discovery net ook een interessante manier voor om shuttles te lanceren. Jje zet de shuttle gewoon op een maglev track, net zoals bij maglev treinen. Alleen laat je de track eindigen in een (bijna) verticaal stuk waardoor de shuttle naar de ruimte word geschoten.

Maglev is dat je een voorwerp mbv van magnetische energie laat zweven en voortbewegen. Dat is een bewezen technologie die al commercieel gebruikt wordt. Gewoon een boel magneten op een rij dus.

Zo kun je de shuttle al aardig laten acceleren mbv energie die gewoon op de grond blijft, je hoeft de energie niet in je shuttle te duwen. Plus dat het opbouwen van de eerste snelheid de meeste energie kost.

Door een normale maglev track in de open lucht te gebruiken kun je de shuttle laten acceleren tot 400 tot 700 km/h per uur.

Nog interessanter word het als je de track gedeeltelijk in een tunnel legt, en dan een vacuum of een bijna vaccuum creert, bijvoorbeeld helium ipv zuurstof.

Op die wijze kun je de shuttle al tot rond 1500 km/h laten acceleren, en misschien nog sneller. Dit lijkt mij best interessant, de techniek bestaat al, het zetten van de shuttle op zon track lijkt me ook niet al te moeilijk. Het probleem gaat hem alleen ws zitten in het moment als de shuttle los komt van de track en dan over moet schakelen op zijn normale raket.

quote:

Op woensdag 7 april 2004 02:32 schreef Pinobot het volgende:
Het makkelijkste is om een zwart gat te creeren vlak voor het schip, het schip zal daardoor aangetrokken worden en je hebt geen last van versnelling omdat je er naartoe valt, "makkelijk" is in dit geval wel een beetje een understatement.

Dit is net zoiets als jezelf proberen van de grond te tillen . Bovendien is vallen een versnelling .