En hoe gaat het met de (nieuwe) Vaders dan?

quote:

Op dinsdag 9 maart 2004 12:04 schreef E.T. het volgende:

Ja, dat kan ik me voorstellen. Die reactie had ik zelfs al. Laat staan als het je eigen vent betreft!

quote:

Op dinsdag 9 maart 2004 12:04 schreef E.T. het volgende:

Zeg dat wel ja

Ik vind het eigenlijk ook best jammer dat niet meer papa's zich melden. Degenen die het wel doen zijn zo heerlijk ongegeneerd trots op hun koters

"De mijne" is nu 11weken, en ik ben ook trots! Ik kan me Swetsenegger wel voorstellen dat de emotionele band met je kind effe op zich laat wachten. Ik had de eerste weken zelfs een beetje een schuldgevoel omdat ik geen echt diepe liefde voelde voor die kleine. Nu heb ik geleerd dat dat vanzelf komt.

ik dacht dat je met ET het broedsel bedoelde, maar dat blijkt je vrouw dus te zijn.
Aaahh top, gefeliciteerd met jullie dochter. goed verhaal ook en heel herkenbaar.

Geweldig stuk Swets!

Ik krijg tranen in mijn ogen en een glimlach op mijn gezicht van je verhaal Swets. Prachtig omschreven en van de verhalen van mijn vriend uitgaande erg herkenbaar, ook al ben ik een mama dus. Ben idd ook wel erg benieuwd hoe andere papa's dit voelen.

Als ShaoliN zoiets zou schrijven, zou ik de rest van de dag een potje gaan zitten janken. Ik weet wel dat ie er ook zo over denkt (hij praat nu veel over een levensverzekering ), maar het zo opschrijven...

Prachtig verhaal

Vanavond eens even aan qltel laten lezen...

De papa's hebben het te druk..

Maar, mooi verhaal. En waarschijnlijk wordt het naarmate de tijd vordert alleen maar mooier..

In 't begin doen ze weinig anders dan flessen leeg en luiers vol maken.. Op een gegeven moment zit ze ineens rechtop in de box. En dan gaat ze langs de tafel lopen. En los lopen. En dan driewielert ze ineens..

En voordat je 't weet haalt pa Swetsenegger z'n dochter op van de disco om 5 uur s'nachts..

Maar, om je vraag te beantwoorden: met deze papa gaat het prima. En met z'n zoontje ook. Christan was in 't begin al een geweldig kind, en hij wordt alleen nog maar leuker. Je ziet 'm vanaf 't begin allerlei dingen ontdekken en dat is geweldig om te zien. Z'n eerste stappen, z'n eerste rondje op z'n driewieler, de geweldige vakantie in 't zwemparadijs in Turkije waar hij het heel de tijd volkomen naar z'n zin had. 't zijn kleine wondertjes. En ze groeien snel. Dus geniet er nog even van..

Slecht nieuws voor je trouwens, als je dezelfde pech hebt als ik wordt je niet meer de bikkel die je was. Dat emotionele slijt helaas maar heel langzaam.. Als je aan dat moment denkt moet je vanzelfsprekend een traantje wegpinken.. Dat zijn van die nadelen van 't papa zijn.. gelukkig krijg je er heel veel voor terug..

Nou, ook hier bevalt het prima.
Pascalle is nu 3 weken oud en is al ruim 1 kilo aangekomen.

Dikke spekbenen, onderkin

Gaat goed zo!

quote:

Op dinsdag 9 maart 2004 21:09 schreef qltel het volgende:
De papa's hebben het te druk..

Maar, mooi verhaal. En waarschijnlijk wordt het naarmate de tijd vordert alleen maar mooier..

In 't begin doen ze weinig anders dan flessen leeg en luiers vol maken.. Op een gegeven moment zit ze ineens rechtop in de box. En dan gaat ze langs de tafel lopen. En los lopen. En dan driewielert ze ineens..

En voordat je 't weet haalt pa Swetsenegger z'n dochter op van de disco om 5 uur s'nachts..

Maar, om je vraag te beantwoorden: met deze papa gaat het prima. En met z'n zoontje ook. Christan was in 't begin al een geweldig kind, en hij wordt alleen nog maar leuker. Je ziet 'm vanaf 't begin allerlei dingen ontdekken en dat is geweldig om te zien. Z'n eerste stappen, z'n eerste rondje op z'n driewieler, de geweldige vakantie in 't zwemparadijs in Turkije waar hij het heel de tijd volkomen naar z'n zin had. 't zijn kleine wondertjes. En ze groeien snel. Dus geniet er nog even van..

Slecht nieuws voor je trouwens, als je dezelfde pech hebt als ik wordt je niet meer de bikkel die je was. Dat emotionele slijt helaas maar heel langzaam.. Als je aan dat moment denkt moet je vanzelfsprekend een traantje wegpinken.. Dat zijn van die nadelen van 't papa zijn.. gelukkig krijg je er heel veel voor terug..

Hè ja, nou zit ik wéér zo:

Het zijn ook momenten als je samen aan het bedje van je net geopereerde zoontje zit hoor... zoals vorige week.

quote:

Op dinsdag 9 maart 2004 21:13 schreef Soundlevel het volgende:
Nou, ook hier bevalt het prima.
Pascalle is nu 3 weken oud en is al ruim 1 kilo aangekomen.

Dikke spekbenen, onderkin

Gaat goed zo!

Kijk Swets, daarom lopen de topics van de vaders meestal minder goed.

ach, volgens mij hebben mannen (de mijne althans) minder behoefte om hun ervaringen te delen. en al helemaal niet op een forum.
voor zover ik het kan beoordelen geniet G volop van z'n vaderschap. het gaat 'm ook heel makkelijk af, en ik vind hem een super-vader voor Piet.

wauw leuk om te lezen hoe een papa dat ervaart zeg. zal eens kijken of ik mijn vent zo ver kan krijgen dat hij ook eens wat schrijft en hopelijk word het wat meer dan een onderkin en spekbenen.

Ik ga me best doen.

groetjes

Ik herken mij er goed in.

OOk ik had een slecht geweten . Ik hoorde die verhalen van mannen die zeiden dat "ze zwanger waren" . Ik zag dat mijn vrouw zwanger was, maar ik....?

Mannen die hun kind prenatal liedjes gingen voorzingen. Ik zag een buik en een buik ga ik geen liedje voorzingen

Ik hoorde van mannen die bij de geboorte hebben staan janken. Ik vond het vooral een biologisch spectakel.

Kortom. Ik vond het maar academisch.
Met mijn verstand wist ik alles, met mijn gevoel wist ik niets. IK voelde niets .

Dan is de weg naar een slecht geweten niet lang. Caring Dadies en meer van dit soort begrippen werden mij naar mijn hoofd geslingert.

Wel nu , ook ik weet dat het automatisch allemaal komt.
Mijn Zoontje is nu 2 jaar en is mijn grote schat.
De tweede komt in September en weer begrijp ik er geen bal van.

CANARIS, dít vind ik nu een heerlijke reactie. Zo mag mijn vent zich nu ook voelen! Geëmancipeerder hoeft van mij niet!

* Bright neemt zich voor ook een verhaal te schrijven

_{Knoop in m'n zakdoek ... nou waar ligt dat verdraaide ding nu weer; zeker weer door Elise meegenomen na de laatste mond-schoonmaak-sessie}

quote:

Op dinsdag 9 maart 2004 12:01 schreef Swetsenegger het volgende:
Langzaam zie ik mijn vrouw groeien, dat is best grappig. Dan de eerste echo. Lijkt het op het vage scherm me eerst nog dat The Borg starship Enterprise gaan aanvallen, met wat uitleg wordt het me duidelijk.

quote:

Toch veranderd er ook bij mij wat! Vond ik voorheen kinderwagens voornamelijk irritant (rot op wijf, met die kutbak en die kolerekoter) krijg ik nu een lichte en gelukkig goed bedwingbare neiging om IN de kinderwagen te kijken Daarbij kreten als 'aaaaaaaw gossie!' uit te kramen. Maar dat is nog niet het ergste. Werd ik voorheen al opgewonden van de deurmat, lijkt het nu wel een leuke (matige) grap (Mijn libido!??! Wat doe je?) _{Nu maar hopen dat meer mannen dat hadden}

Geweldige post.

Nou Swetsenegger, herkenbaar vehaal hoor !

Ik ben dan nu een aanstaande vader, dus kan het nog niet van haver tot gort ingaan zitten tikken, maar vooruit... Zal eerst een beetje voorgeschiedenis neerplanten, anders komt het andere verhaal niet goed uit.

Ruim een jaar geleden hadden we het voor het eerst voor elkaar! ZWANGER! Geweldig gevoel, ik zou eidelijk vader worden Na een aantal weken VK gebeld voor afspraak, daar konden we in de 11e week terecht. We waren er al helemaal klaarvoor, vrouwtje had al heel sterke nesteldrang en een leegstaande kamer was nog voor dat we bij de VK kwamen omgebouwd in een heuse Babykamer! Inclusief de meest schattige behangrand die ik ooit had gezien (elfjes, bloemenelfjes eigenlijk).

Bij de VK was er nog niets te horen, dus we baalden verschrikkelijk. De eerste echo werd ook geplanned. Op 12 weken en 1 dag precies konden we ons melden bij het ziekenhuis. 2 avonden ervoor ineens.. bloed in de urine... een beetje maar, maar we schrokken ons wild! VK gebeld en het kon best wel eens een innestelbloeding zijn. Helaas was niets minder waar en precies op 12 weken vloeide (lees: stroomde) het af. In allerijl naar ziekenhuis, maar vruchtje was al weg en ze kon direct blijven voor curetage... NOOIT, maar dan ook NOOIT zal ik vergeten hoe mijn vrouw zich toen voelde en ook mijn eigen ervaring van die dag ben ik nu nog niet kwijt....

Lief gewacht tot we weer aan de klus mochten gaan en weer vol goede moed verder. Het duurde en duurde maar en we begonnen aan onszelf te twijfelen, want in het ZH hadden ze tenslotte gezegd dat alles nu netjes schoon was en dus een nieuw kindje zich zo zou aandienen...

Het heeft geduurt tot bijna weer een jaar verder dat mijn vrouw het helemaal niet meer trok. Telkens daarvoor was het zo'n grote klap dat ze toch weer ongesteld werd. Het besluit werd genomen, onderzoeken of alles wel in de haak was. Ik mocht eerst, dus netjes met mijn potje "product" naar het ziekenhuis. Uitslag kwam later en was goed, bij mij zat het allemaal goed en dus klonk het hier thuis : "Zie je wel, het ligt gewoon aan mij...." Dat heb ik heel snel de kop in gedrukt, want ze werd er al niet veel vrolijker door. "Laat het nou eerst maar onderzoeken... dan weten we meer" Dus ook mijn vrouw naar ziekenhuis. Dit testen, zus testen, zo testen en vooral 3 keer per week bloed onderzoeken. Als er iets is waar ze niet tegenkan is het wel bloed prikken en dus verschrikkelijk beroerd voelen en dergelijke. De uitslag konden we na anderhalve week ontvangen, dus een afspraak gemaakt voor een maandagmiddag. De donderdag ervoor had ze weer ongesteld moeten worden, maar niet dus... Nu was het wel vaker te laat, maar een zaterdag toch maar een testje gedaan en YES!! ZWANGER!!!

Maandag toch nog lief naar de Gyneacoloog geweest en we zaten daar aan te horen dat het allemaal goed was etc, etc. We hebben haar maar verteld dat we dat inmiddels al wisten, want het was al raak! Ze bood meteen aan een echo te maken en toen zagen we dus voor het eerst ons "erwtje". Ze bleek volgens de machine 6 weken te zijn.

In een absolute halleluja stemming verlieten we het ziekenhuis. Maarja, vorige keer was het mis gegaan bij 12 weken, dus we hebben in spanning gezeten en konden er dus ook niet echt van genieten. Zelf had ze er ook best moeite mee om een band te voelen..

12 weken voorbij, alles goed, 14 weken, alles goed... Buik begon inmiddels ook een beetje te groeien, maar nog niet echt heel erg. Nog wat echo's gehad en telkens werdt het plaatje duidelijker! Ieder bezoek bij de VK was spannend, want wat als het hartje nou eens niet zou kloppen

Pas echt genieten konden en deden we dus helaas pas na de 20e week. Buikie werdt steeds groter en zo nu en dan was het ook te merken dat er een kleintje in zat.

Iedere echo en iedere keer bij de VK stond ook ik met een brok in mijn keel... Wat een prachtig iets is zo'n zwangerschap toch!

Nu inmiddels 29 weken en 3 dagen in de zwangerschap is eindelijk het kamertje af. Pffft... We genieten er nu ook absoluut met volle teugen van! Af en toe had ik nog wel een lichte hartinfarct, valt wel terug te lezen in de Zwangerschap en Geboorte reeks(en) alhier.

Ook ik had altijd een hekel aan de kinderwagens die me telkens weer (het leek wel met opzet) voor de voeten reden, tegen mijn enkels botsten etc... Nu niet meer. Ieder kleintje wat in zo'n wagen ligt kijkt me aan en ligt te lachen alsof ze weten dat ik binnenkort papa word. Wat een heerlijk woord "papa"!

Overigens, Swets, dat van dat libido........ Wat is dat ook alweer libido ?!? Dus je bent zeker niet de enige!


Tot zover maar weer!

quote:

Op dinsdag 9 maart 2004 12:04 schreef E.T. het volgende:

Dit heb ik bij alle verhalen zeg. Geweldig dat ze zo meeleven die pappa's .
Die van mij (het vriendje dan, want kinderen hebben we nog niet) heeft onlangs co-schappen gelopen op de verloskamer en die kon ondanks zijn 24 uurs diensten nog heel teder over baby'tjes en zwangerschappen praten .

quote:

Op donderdag 11 maart 2004 15:25 schreef Swetsenegger het volgende:
De papa's komen los

a.s. papa dan in mijn geval, maar dat mocht toch ook wel?

(Had topic titel weer eens niet goed gelezen... )

het grote vaderspel speciaal voor jullie

_{snel weer weggaat uit dit mannentopic}

Wauw, eindelijk een mannentopic over de zwangerschap.

Momenteel zet ik de eerste wankele stappen op de planeet 'in verwachting' en het is me duidelijk dat mannen een minderheid zijn op deze vrouwenplaneet. Pas ergens in September ga ik vader worden, en ondanks dat ik verschrikkelijk blij ben met onze ‘Bert’ (goede auto’s hebben ook eerst een conceptnaam) is lijkt het allemaal zo ver weg en onwennig.

De buik begint ondertussen de kop op te steken en ben ik van de week (wat onwennig) achter mijn vriendin de H&M ingelopen om een ‘positiebroek’ te gaan kopen. Om domme opmerkingen voor me te houden had ik voor de zekerheid een grote beker Milkshake meegenomen waar ik ijverig op liep te zuigen terwijl de vragende kinderogen me uit allerlei hoeken aankeken. De onwennigheid straalde kennelijk van me af.

Afgelopen maandag mee naar de VK geweest voor een intake, alwaar ik maar op 3 vragen hoefde te reageren (naam? Réan. Erfelijke ziektes? Nee. Soa’s? Ook niet mevrouw.). De boekjes en magazines die ik aanraak blijken ook allemaal op vrouwen gericht. En ook hier op het forum blijken de topics vrouwenbolwerken die maar verdomd moeilijk te penetreren blijken. Als je er al in penetreert, is het oppassen geblazen. Thuis kunnen goedbedoelde reakties als ‘waar jij je goed bij voelt schatje’ voor een inpandige vuurwerkshow zorgen en dus ook daar is het allemaal een beetje aftasten.

Ondanks dit alles kan nog niets de gelukzalige grijns van mijn gezicht jagen, want het is een voorspoedige zwangerschap waar menigeen jaloers op kunnen zijn. Daarnaast is er aan het begin van deze week ook iets aangeschaft waar ik me helemaal op kan storten; een jaren ’30 huis!

Nu ben ik nog meer in mijn nopjes dan ik al was, want behalve over babysokjes en kraamrommel kan ik nu lekker Nico'en over nieuwe kozijnen, gereedschappen, bouwen, slopen en andere mannenzaken. Het plannen van de verhuizing, de bijhorende zaken regelen en alle andere dingen die dit aanstormend-hoofd-van-het-gezin gaat klaren maken mijn gelukzalige grijns tot een stralende lach van oor tot oor. Want ik word niet alleen papa, nee, wij hebben ook nog ons droomhuis gevonden!

Libido? is dat ook een onderdeel van de babyuitzet?

quote:

Op vrijdag 12 maart 2004 13:49 schreef Swetsenegger het volgende:
Maar hee... Saskia interesseert het geen moer Met grote ogen vol verwondering staart ze me verliefd aan. Eindelijk vrouwelijk publiek welke aan mijn lippen hangt werkelijk wanneer ik de grootst mogelijke onzin uitkraam alsof het de enige waarheid is.

*papatopic inschiet*

Een hele nieuwe ervaring!

Geniet er maar van want dat duurt niet lang

*papatopic weer uitschiet*

Er schijnen mannen te zijn , die opgewonden raken wanneer ze een zwangere vrouw zien.

Ik weet niet of dat alleen werkt bij "vreemde zwangere vrouwen" of ook bij de eigen vrouw, maar ik vermoed dat het een vorm van fetisch is.

De lezende vrouwen vergeven mij , maar ik word dus NIET / NOT opgewonden van mijn zwangere vrouw. Dat is kritisch ,want op de één of ander manier, wil zij sinds ze weer zwanger is , de hele tijd dat ik opgewonden raak . Moet iets te maken hebben met een verstoord zelfbeeld en daarom wil ze bevestiging van mij hebben dat ze nog steeds Vrouw is en niet alleen moeder.

Nee ik word niet opgewonden van mijn zwangere vrouw en moet ook toegeven dat de "akt" aan zich ook wat problemen met zich mee brengt. Ik weet dat het onzinnig is , maar ik denk aan dat Kindje , dat een paar centimeter van mijn orgaan vandaan zit. Dat is geen opwindende gedachte.

Daarbuiten vind ik die enorme aureolas ook niet echt mooi . Die buik zit ook in de weg en , eigenlijk wil ik best wel een jaartje wachten.

Precies zoals mijn hubby dus.
*zich verheugend in herkenbaarheid*

Ik ga het hem meteen vertellen, hij twijfelt nu namelijk nogal aan zichzelf

LOL

quote:

Op vrijdag 12 maart 2004 16:07 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

En dat een zwangere vrouw fysiek iets (ik zeg 'iets dames!... iets!) minder aantrekkelijk zijn voor de gemiddelde man,

houd je niet in, dit is het PAPA topic op deze vrouwen planeet!!!

Nou nu nog maar even volhouden en bij elkaar blijven"pappies en mammies" om deze onschuldige koters een stabiele opgroei mogelijkheid te geven.
Anders krijgen we weer van die ontspoorde jongeren waar geen land mee te bezeilen valt omdat ze te maken hebben gehad met gebroken gezinnen.

Succes.

Hmm,, dan toch maar een reactie van deze 'al pappa' ook al is het al enige tijd geleden dat ik zowel Kay als Demi in mijn armen mocht houden als pasgeboren hummel.


Hokay; bij het begin beginnen; de zwangerschappen waren stuk voor stuk draken !

Een vrouw die bij zien van fel licht al misselijk werd; bij te donker al misselijk werd; bij te veel beweging misselijk werd en bij te weinig al misselijk werd. All in all : een vrouw die in de 18 maanden zwangerschap die we 'mochten' beleven een inniger relatie met de binnenkant van de tioletpot heeft opgebouwd dan met haar eigen kerel. Een aantal keren ziekenhuis heeft wel wat opluchting opgeleverd (voor een paar weken minimaal).

Om een lang verhaal kort te maken : Kay kwam op de proppen. Was de zwangerschap een draak; de bevalling was een koekkie; een eitje en een makkie. Bij voorkeur alles tegelijk _{(uit het oogpunt van de vader dan. Moet jij eens proberen een meloen uit te schjijten door een opening groot genoeg voor een siaanappel)} Afgezien van wat platgeknepen slagaderen en een slapend been omdat moeders de ader afzet; een makkie van een bevalling. Eerlijk waar.

Na koud een paar uur persen (en een uurtje tukken voor de papa-in-spe) mag ik mijn eerste nageslacht in mijn handen houden. Een beer van een zoon met een stel blauwe ogen die nu al ellende voorspellen.

Eigenlijk kun je het hele verhaal herhalen (behalve dat tukje tijdens de bevalling) wat betreft Demi. In een vloek en een zucht (de vloek van Mw Dice, de zucht van mij) ligt ook mijn dochter in mijn armen. Wederom met een stel blauwe ogen waar je hart van smelt en wat slapeloze nachten omtrent schoonzoons-to-be voorspellen. _{help me herinneren om over een jaar of 14 een dobermann aan te schaffen}

Als we een klein sprongetje naar voren doen in de tijd _{klein sprongetje in tijd; groot sprongetje wat betreft je kinderen} Kijk ik terug naar een noemenswaardig aantal gebroken nachten; een onverwachte operatie; de nodige bezoeken _{al dan niet terecht} aan de huisarts en nogal wat gesloopte huisraad.

Elke keer opnieuw verbaas ik me erover dat mjn kroost er in slaagt om iets nieuws te vinden wat niet van roestvrij staal of gewapend beton is gemaakt en dus gesloopt kan/mag worden. Uiteraard de laatste speeltjes van pappa of mamma niet uitgezonderd.

Daarentegen verbaas ik me elke dag meer over de ontwikkelingen die ik zie in zowel mijn kleine kereltje als mijn kleine meisje. Mijn ventje wil niet meer als een klein babietje bij me liggen maar nodigt me wel uit tot spelen en mijn kleine meisje loopt als een kievit door de kamer om haar broertje het leven zo zuur mogelijk te maken. (is een ongeschreven wet voor kleine zusjes) Daarbij kijkt ze me aan met die mooie blauwe ogenen doet mijn steen toch elke keer weer smelten

Aan het einde van de dag kijk ik altijd even in de kamer van onze kinderen en zie hoe ze heerlijk liggen te slapen (hoe kort ook).
Soms pink ik een klein traantje weg, ook al ben ik nog zo'n grote vent. Dat Emo-gedoe, wat je als vrijgezel zo tegenstond, raak je niet zo makkelijk meer kwijt. Vanaf het moment dat je je kind in je handen krijgt is dat voorlopig in de ijskast gezet.

Zie maar dat je het er uit krijgt.


Misschien wel nooit.

Dice wat schrijf jij toch altijd leuk!!!!

Wat een heerlijk topis is dit! Zo leuk om te lezen. Jullie zouden net als Daphne een column moeten gaan schrijven in een damesblad!

we zijn gisteren voor het eerst naar de babyhandel in kesteren geweest. Helaas was de box die we zochten (bij voorkeur van ijzer, met deksel en hangslot) nog niet leverbaar.

Maargoed, we hebben nog 5,5 maanden om alles uit te zoeken.

quote:

Op zondag 14 maart 2004 13:54 schreef Reanimatie.com het volgende:
we zijn gisteren voor het eerst naar de babyhandel in kesteren geweest. Helaas was de box die we zochten (bij voorkeur van ijzer, met deksel en hangslot) nog niet leverbaar.

!

Zo, dan hier mijn beloofde verhaal; het is vast niet zo mooi als sommige anderen, omdat het ook zo moeilijk is om emoties op papier te zetten...

3 november 2000: wat een leuke meid! 1 etentje mee gehad en nu al verliefd! Ze is nog niet op mij verliefd, maar dat komt wel. Ik 'weet' gewoon dat we bij elkaar passen.
2 mei 2001: een mooie dakpan, geverfd en een afdruk van enkele bloemen en de tekst 'MamaBright, wil je met Bright trouwen?' in de tuin in de Uithof, Utrecht, gelegd, alwaar we heel nonchalant langlopen.
Ja, dat was toch wel even schrikken zeg! Maar ze zei 'ja'. Ook haar vader was het met ons besluit eens. Hij zei op mijn vraag of ik de hand van zijn dochter mocht: 'Ja, van harte!' Wat wil je nog meer? Kun je nog beter beginenn met een huwelijk?
3 mei 2001, 's ochtends om half 7 met stoeltje, thee, deken etc. bij het gemeentehuis zitten om slot Zeist te bespreken voor een jaar later. We waren nummer 1!
precies een jaar later, 3 mei 2002, zie ik haar in een prachtige jurk stralen en mag ik eindelijk 'mijn vrouw' in de armen sluiten. Smoorverliefd, nog steeds.

... en dan gaan we testen, 's ochtends vroeg, want op de vorige test was niet helemaal duidelijk een extra streepje te zien...
MamaBright was nog moe, dus heeft alleen een plasje gedaan en naar bed. dus papa mocht de test helemaal alleen doen.
Na 5 minuutjes met een sip gezicht teruggelopen naar de slaapkamer, ziet mama half-slapend en zegt: 'Helaas...' waarop mama helemaal wakker wordt.
Wetende dat ik nu alle attentie van MamaBright heb, sluit ik af met een blije lach en 'we zijn zwanger!'
Dit is het begin van 9 maanden lang wachten, je afvragend of het nu verstandig is om blauwe gordijntjes te nemen, of juist maar alvast wat rose kleertjes...
Regelmatig naar de praktijk voor een echo en ja hoor, elke keer weer dat inmiddels vertrouwde geklop van het hartje van onze eigen dochter, of toch een zoon?
Ik had al heel snel de 'zekerheid' dat het een dochter zou worden, waarom? Ach, er is iemand geweest die zei dat ik een geestelijke band met het kind heb, waardoor ik toch voor 90% gelijk zal hebben. (die 10% hield ze vast voor haar eigen zekerheid)

De tijd gaat door, de buik wordt dikker, Cees (want zo noemen we het kindje voorlopig, dan maakt het geslacht niet uit) laat zich gelden door te schoppen en heeft best wel vaak de hik
In onze vakantie hebben we nog een afspraak met de praktijk. Echter, nu worden we doorgestuurd naar het ziekenhuis ivm. hoge bloeddruk. Daar krijgen we te horen dat het eigenlijk niet zo verstandig is om op vakantie te gaan, maar we blijven in Nederland, dus krijgen we permissie om heel voorzichtig te zijn op de vakantie.
Dat was de eerste dag die echt door Cees was 'verziekt', een dag waarop we niet echt fijn terugkijken, maar waarop we gelukkig wel met z'n drieën terug kunnen kijken.

Het wordt moeilijk om over die dikke buik nog 'bedplezier' te hebben, dus het bleef maar bij wat geknuffel. Maar ja, weten wij veel dat we 2 dagen voor de bevalling zitten!
We spreken zaterdag af dat we zondag naar de doopdienst willen, maar Cees dacht daar anders over.
's Ochtends om half 5 begint het 'gedoe' waar we al zo lang naar uitgekeken hebben ... Enkele malen bellen naar het ziekenhuis en rond 7 uur zitten we daar. Mama aan de apparaten, maar later mogen we toch nog wat wandelen.
<stukje ertussenuit, want de bevallingsverhalen horen weer ergens anders>

... en dan mag ik opns eigen kindje vasthouden, zo'n klein mormeltje. De allerliefste en allermooiste baby in de heeeele wereld!
En dan na te gaan dat ik nooit een baby vast durfde te houden! Al helemaal niet zo'n fragiel meisje. En toch, mijn instinct doet het blijkbaar goed, want ik ben helemaal verliefd! Na 9 maanden lang te hebben mogen genieten van een groeiende buik ligt hier een slapend, maar tevreden murmeltje. En ook heel belangrijk: mama is ook tevreden, is rustig en geniet echt van de aanblik van haar twee geliefden.

Tja, dan moet papa weg, mama blijft met Elise, want zo heet het indje inmiddels, in het ziekenhuis slapen en papa mag helemaal alleen, maar tot over zijn oren verliefd naar huis.
Half 11 thuis, maar slapen? nee, niet echt. Nog even de geboortekaartjes afgemaakt, de foto's bekeken etc. dus pas rond 2 uur naar bed. Want die ochtend mag mama worden opgehaald en kan de kleine mee!

's Ochtends met spanning naar het ziekenhuis, dezelfde kriebels in mijn buik als toen ik naar m'n eerste date met MamaBright ging.
Daat aangekomen zie ik een lief babietje die zo helder uit haar moie hele donkere oogjes kijkt en een blije mama. Mama in de rolstoel geladen, kindje erbovenop, alle spulletjes mee en hop, naar de auto!
Thuisgekomen zit je dan toch wel even met je handen in het haar, maar gelukkig is er nog de hulp. Ze legt van alles en nog wat uit, papa leert luiers te verschonen, badderen, poederen, drogen, wiegen, geduld en weet ik het wat je allemaal voor zo'n babietje moet leren!
Mama kan nog niet veel ivm. een knip die nog is gaan ontsteken ook, dus ik verzorg Elise. Pas na 6 weken kan mama weer alles, maar gelukkig heeft Elise geen schade ondervonden van de zg. papa-opvoeding

We zien onze dochter opgroeien, soms wat lastig, slechts enkele malen 's nachts gejammerd, maar een hele lieve, rustige baby.

Inmiddels is ze wat ouder, bijna 6 maanden en wil mevrouw meer aandacht. Ze slaapt minder en ze is een echte wereldburger geworden: kijkt de kaas van ons brood en als de tv aan staa, is ze niet meer weg te slaan.

Met mama gaat het goed, met papa ook. De lifde tussen beiden wordt steeds groter. Dat dat nog mogelijk is, is werkelijk vreemd. Nu is er een Elise-tje bijgekomen en we vormen nu een ware drie-eenheid. Ik zeg altijd: 'Ik houd meer van je dan gisteren, maar minder dan morgen'. En dat is gemeend, dat weet mama. Of Elise dat weet? ach, dat voelt ze wel.
Het is zo prachtig om haar op de arm te hebben bij het koffiedrinken in de kerk bijvoorbeeld. Mensen komen naar je toe en zeggen dat ze zo erg leuk is. Ja, wat wil je: ze is zo nieuwschierig, ze kijkt iedereen met grote ogen aan, alsof ze ze kan verstaan.

's Avonds altijd even kijken naar onze 'kleine beer'. Dan slaapt ze zo lief en alweer raak je dan geëmotioneerd. Dan denk je weer: 'Hoe is het mogelijk', ons motto. Hoe is het mogelijk dat zo'n kleintje kan groeien en dat ze 'aan ons is uitgeleend' om op te passen, om van te leren!

De bevalling ging echt makkelijk; MamaBright en ik kijken er ook tevreden en pijnloos op terug. De zwangerschap gind uitstekend en Elise verwent ons enorm met doorslapen en lief zijn. We spreken al over de volgende, dusseh.... _{(we doen nog wel een kondoompie gebruiken hoor!)} en we stoppen misschien pas na de derde, want het is toch wel leuk als Elise nog een broertje/zusje of beiden krijgt.
Ja, we houden veel van kinderen, na deze ervaring nog veel meer. Dat een mens zoveel liefde kan hebben en kan geven he ... Dat is niet zomaar, dat is een gunst die we hebben gekregen!

Ja, hier schrijft een hele trotse vader die ongelooflijk verliefd is op zijn twee vrouwen! En zolang het met die twee goed gaat, gaat het ook met mij goed.

Misschien is het gevoel op deze manier te beschrijven:
Onze trouwtekst begint met: 'Dat liefde en trouw u niet verlaten; bindt ze om uw hals en schrijf ze op de tafels van uw hart'.
Dit betekent iets als 'Dat jullie veel liefde mogen ontvangen, dat jullie een eenheid zijn, dat dit van jullie mag afstralen zodat de mensen dit kunnen zien en dat dit diep van binnen, in jullie hart mag zitten en blijven zodat je altijd van daar uit kunt putten, je leven lang.'
Onze reactie: Wij ontvangen het, Wij ervaren het, wij begrijpen het en wij doen het!

wauw.

Swets...... WATJE!



Tis dat mn usericon het niet doet

EN! Tis dat ik nu naar het ziekenhuis moet, anders kunnen ze op Fok wel een nieuwe harde schijf erbij plaatsen

[ Bericht 30% gewijzigd door basset op 15-03-2004 12:51:04 (toevoeging) ]

Van een aanstaande papa

Wat gaat dat snel dat papa worden. We zijn al dik 5 maanden onderweg, maar het lijkt wel gisteren dat ik naar de DA moest fietsen om een zwangerschapstest te halen. Twee streepjes. Ik moest kijken wat erop stond, al had ik geen flauw idee wat 't betekende: Twee streepjes?! En nu?

Twee streepjes = zwanger dus.

Gelukkig mochten we na een paar weken een echo bekijken in het ziekenhuis. We kregen een scherm te zien met wat ondefinieerbaars erop met een kloppend hartje. Het zag er goed uit zeiden ze. In iedere geval zijn we nu in verwachting van iets met een kloppend hartje ipv twee streepjes. Enkele weken daarna mocht ik bij de verloskundige datzelfde hartje voor het eerst horen. Van dat intakegesprek weet ik nog weinig (ik zat er met zware griep) maar het is wel mooi om zo'n hartje tekeer te horen gaan. Ik heb nog voorgesteld om de voorlopige naam van ons kind te veranderen in "Gabbertje", maar het blijft Pukkie.

Nadat iedereen in onze omgeving het weet heb ik het ook maar eens voorzichtig laten vallen in het zwangerschap en geboorte topic, en dit eens een keer laten lezen aan Rottdog. Inmiddels is Rottdog een vaste poster hier en ben ik maar weer in lurkstand gegaan. Ik kan toch niet echt echt meepraten over de bekende zwangerschapskwaaltjes. Je zult me ook niet horen over de leuke babykleertjes die ik heb gezien, het doet me nog niks. Rottdog daarentegen...

Wat ik wel kan is rijden, de kinderkamer heb ik na 8 weken al opgehaald (Hoogeveen), naar de VK, de kinderwagen (Oude Pekela), naar de VK, met schoonmama naar de Prenatal (Zwolle), naar de VK, de box (vrienden), naar de Gamma want laminaat (voor de kinderkamer) is in de aanbieding, etc...

Inmiddels is de kinderkamer afgezien van een finishing touch al af, en hoe verder zo'n kamer vorm krijgt, hoe meer zin ik krijg in papa worden. En ik dit forum vol kan gooien met foto's

Oja, deze aanstaande papa is ook druk bezig met de homepage van Pukkie

*zucht* kleertjes