! ), slaapgebrek, ontzwangeren en nog veel meer besloot ik het maar een beetje in 1 topic te verzamelen.Als je zwanger bent kun je al je zorgen en kwaaltjes kwijt in het Z&G topic, je leuke verhalen over de baby in het babytopic, maar echt een topic voor ontzwangerende dames en moeders is er nog niet.
Vandaar deze dus, een spotlichtje op de moeders, een topic om even lekker ervaringen uit te wisselen over alles wat er met je gebeurd als je eenmaal moeder bent.
Gek genoeg heb ik deze keer een stuk minder last van de hormonen, ik weet dat "ontzwangeren" bij Eva een stuk ingewikkelder was. Ik had toen steeds het gevoel dat ik een stukje van mezelf kwijt was, iets wat ik pas terug kreeg toen ze ongeveer 1 jaar was.
Zou je wennen aan zulke hormoonschommelingen of heb ik nu gewoon mazzel?
aanvulling:
De kilo's eraf bij Eva waren echt een enorm probleem, ik was in totaal zo'n 30-35 kilo aangekomen en was die pas echt kwijt vlak voor ik zwanger raakte van Iris.
Ditmaal ben ik bijna niets aangekomen, eerst vrij veel afgevallen en daarna niet zo gek veel aangekomen, zodat ik nu ver onder mijn startgewicht zit en me daarin ontzettend goed voel.
maar dat hoort een beetje bij moeder denk ik.
Ik had niet gedacht dat je na je bevalling nog zoveel last zou hebben van je hormonen trouwens.
Ik heb nu vooral last van vergeetachtigheid, het halve huis hangt hier vol met Post-it briefjes van wat ik niet moet vergeten.
Ik ben bijna helemaal ontzwangerd, althans zo voelt het. Nu Chiara wat beter slaapt en ik ook wat meer mijn rust krijg voel ik me al weer stukken beter. Ik geef Chiara alleen 's ochtends vroeg nog een borstvoeding en dat zorgt er ook voor dat ik me wat fitter voel, het geven van BV zuigt energie.
Hormonaal gaat het wel aardig, maar nog niet helemaal zoals het was. Ik ben nog niet ongesteld geworden, en dat valt me eigenlijk wel tegen. Ik heb namelijk wel al maanden last van PMS-achtige klachten en van mij mag de eerste menstruatie wel eens doorzetten.
Emotioneel vond ik moeder zijn verschrikkelijk heftig, dat kleine jongetje dat van mij afhankelijk is, waarvoor ik moet zorgen dat het een goed, gelukkig mens wordt. Het wordt allemaal wat minder "zwaar" nu, maar dat gevoel steekt nog regelmatig de kop op.
Na een gewichtstoename van ruim 30 kilo mag ik wel met enige trots melden dat ik zo goed als volledig teruggeplooid ben, de laatste 7 kilo verdwenen rap toen het verschrikkelijke Freekje begon te lopen
Moeheid valt wel mee, ik voel me nooit echt uitgeslapen maar omdat ik Joshua erbij heb heb ik ineens energie voor 10. Het geeft me echt zo'n geweldig gevoel dat ik ook echt geen moeite heb om er veel voor op te geven. Dat komt ook omdat ik nog niet werk, en ik moet er ook niet aan denken eigenlijk, want ik geloof dat dat wel mijn nek om zal draaien.
quote:LOLOp vrijdag 5 maart 2004 20:17 schreef Leah het volgende:
Na een gewichtstoename van ruim 30 kilo mag ik wel met enige trots melden dat ik zo goed als volledig teruggeplooid ben, de laatste 7 kilo verdwenen rap toen het verschrikkelijke Freekje begon te lopen
erg leuk, ik moest hier echt smakelijk om lachen. En ja mijn lichaams temperatuurtje is wat omhoog geschoten. Ik heb het ook snel warm en kan gewoon even geen kolletjes om mijn nek verdragen.Over Kilo's ga ik het niet hebben
Maar even over het haar... iedereen kent die verhalen wel, van dat prachtige bos haar tijdens je zwangerschap. Weinig tot geen haaruitval om nog maar te zwijgen over die prachtige glans die zo mooi past bij je stralende huid
Als je kindje dan een maand of 4,5 is, begint je haar met schrikbarende snelheid uit te vallen. Hele bossen verdwijnen er door het doucheputje en je durft het bijna niet te borstelen of af te drogen.
Maar hiervoor was je gelukkig gewaarschuwd en ook dat houdt weer een keer op, en alles lijkt weer normaal.
Lijkt normaal, want na een maand of 5 maak je eens een hoge staart die er op het eerste gezicht prima uitziet.
Na een uurtje kijk je in de spiegel en schrikt je een ongeluk. Rondom je hele hoofd zit een grote krans van losse uitstaande haren van ongeveer 5 cm.
Hmmmm, als er ineens een heleboel haar tegelijk uitvalt, krijg je dus ook veel nieuw haar tegelijk.
Bij de volgende bevalling maar weer een kort koppie
De vergeetachtigheid is wel heel herkenbaar!
quote:Euhm, wil je ons wat vertellen???Op vrijdag 5 maart 2004 20:59 schreef Dinus het volgende:
Bij de volgende bevalling maar weer een kort koppie
Ik ben niet bepaald een "nieuwe" moeder, maar het ontzwangeren kan ik wel over meepraten.
Het viel mij zeer zwaar. Ik dacht altijd....als het kind er eenmaal is, is alles voorbij... Nou, mooi niet dus...
Ik heb wekenlang gelopen, gezeten en bewogen als een bejaarde van 80
. Alles deed pijn. De uitdrukking in het boek van Daphne Dekkers: een ontplofte egel, was erg op mij van toepassing.Om niet te spreken over mijn borsten (auw) en al HELEMAAL niet te spreken over mijn flubberbuik
Ontzwangerd ben ik ondertussen wel
(stel je voor) maar mijn lichaam zal nooit meer zijn als tevoren..hoe doen die "bekende sterren" dat toch steeds?
Bij Bo en nu weer bij Janneke heb ik ook van die vreselijke zweetaanvallen. Echte opvliegers. Ineens begreep ik waar oudere mensen die in de overgang zijn het over hebben. Echt vreselijk vind ik het. Na deze zwangerschap heb ik het gelukkig minder als na mijn eerste.
De vergeetachtigheid heb ik nog steeds.
En verder voel ik me gewoon anders. Bij Bo had ik dat ook, maar nu helemaal. Ik schijn nu ook een schildklierprobleem te hebben (hoor ik als ik eind van de maand weer bijde internist moet zijn) maar dat schijnt vaker voor te komen na eren zwangerschap.
Wat ik na deze bevalling nog een tidj ehb gehad en bij de eerste niet, is af en toe in me broek piesen
Kleine beetjes hoor Ik heb dan ook veel langer en intensiefer de bekkenbodemspieren moeten trainen. Na een 2e bevalling die kort op de eerste is, hoor je dit vaker. En ook als je een zwaar kindje gekregen heb is de kans groter vertelde mijn verloskundige. Ik was best angstig dat dit blijvend zou zijn. Maar gelukkig is dit wel over gegaan.En verder de blaasonstekingen...pfff heb er weer 1. Die heb ik na elke bevalling meerdere malen gekregen. Waarschijnlijk van het catheterisren.
Doordat ik best ziek ben nu, heb ik ook het gevoel niet echt aan het ontzwangeren toe te komen. Klinkt een beetje gek alsof je er bewust mee bezig ben ofzo, maar zo voelt het echt. Bij het ontzwangeren hoort voor mij ook een stukje loslaten. Het stukje bevallen, het stukje baby enz. En nu bij Janneke merk ik dat ik erg vasthou aan het baby zijn omdat ik zoveel moet missen omdat ik het niet zelf kan. En daardoor wil ik eigenlijk dat ze een beetje stilstaat als het ware. Niks ernstigs verder hoor
Ik hoop dat het er af wil gaan de komende maanden, anders moet ik echt op dieet....
Ik wil zo'n 10 kilo nog kwijt eigenlijk, dan zit ik op de 66 en dat lijkt me fijn.
quote:Jaaaaaaaaaa dat heb ik ook! Geweldig vind ik dat, vooral als de kapster heel lyrisch staat te blaten "jij hebt echt geweeeeeeeeeeeldig haar" . Hah!Op vrijdag 5 maart 2004 21:10 schreef moralia het volgende:
Ik had voor dat ik zwanger werd eigenlijk altijd veel haaruitval, maar omdat ik veel (fijn) haar heb was dat nooit een ramp. Tijdens mijn zwangerschap hield dat op en kreeg ik echt fijn zwangerschaps haar en ik dacht dat dat na de bevalling waarschijnlijk dan vreselijk zou gaan uitvallen. Wat schetst mijn verbazing.. dat is NIET gebeurd en mijn haar is tegenwoordig meer een mooier dan ik het ooit gehad heb en het valt niet meer zo uit! Ik vind het zelf wel apart eigenlijk.
dat had ik echt niet hoor voor mijn zwangerschappen en voor een echte volle bos zal ik nog wel 2 kindjes moeten krijgen
Lekker mopperen, klagen, lelijk doen, alles er weer op en aan (Maar hij vind me toch wel lief...)
quote:Lily, ik snap er ook weinig van. ben ook nog verre van teruggeplooid en sinds ik ben gestopt met bv ben ik juist weer wat aangekomen ipv die laatste 5 kilo's kwijtgeraakt zoals ik hoopte. en jaaah Dinus, die haaruitval dat is precies waar ik momenteel vreselijk mee te kampen heb. doodeng! dus het houdt weer op? pffffiew! waar ik dat ook van hoop zijn mijn moeizame eerste stappen 's ochtends als ik uit bed stap; voel me dan net een bejaarde, zo stijf zijn m'n voeten en enkels! had ik voorheen nooit last van, tijdens de zwangerschap werd dat langzamerhand erger maar ik had gehoopt dat dat ook over zou zijn na de bevalling! heeft iemand een idee of er een kans is dat dit nog bijtrekt? (bevalling is al een half jaar geleden!)Op vrijdag 5 maart 2004 21:06 schreef lily het volgende:
hoe doen die "bekende sterren" dat toch steeds?
quote:Op vrijdag 5 maart 2004 21:16 schreef Belana het volgende:
volgens mijn man ben ik mijn ouwe, zeurderige zelf weer
!!!!Gaat over hoor, op een dag was het ineens weg.
Bix, die haaruitval houdt echt weer op, gelukkig he!!
En die stijve voeten en enkels, heb ik nog regelmatig, ik dacht eigenlijk dat het van de keizersnede kwam, of gewoon omdat ik te zwaar ben. Maar misschien hebben nog meer mensen dit?
Ik heb me er vaker zorgen over gemaakt maar aangezien ik nog steeds haar heb zal het wel meevallen.Bix; over stijve voeten en enkels... nee, heb ik verder niet... (had je last van vocht tijdens je zwangerschap)?
ok, afgezien van het feit dat ik iedere ochtend weer om 6.30 een praatje met mezelf maak zodat ik me bijeen raap om op te staan dan...
quote:nou, daar ligt het vast niet aanOp vrijdag 5 maart 2004 21:28 schreef Leah het volgende:
Ik dacht eigenlijk dat het van de gewichtstoename kwam, maar dat had ik zelf bedacht.
quote:Weet je dat ik dat een van de ergste aanpassingen vond aan het leven met kinderen. Niet dat ik zgn. vrijheid moet inleveren (want dat vind ik echt enorm meevallen) of dat we met een krapper budget moeten omgaan of noem maar op. Nee ik vind het beremoeilijk om niet meer zelf te kunnen kiezen wanneer, hoe laat en vooral hoe lang ik kan slapen.Op vrijdag 5 maart 2004 21:28 schreef lily het volgende:
ok, afgezien van het feit dat ik iedere ochtend weer om 6.30 een praatje met mezelf maak zodat ik me bijeen raap om op te staan dan...
Ik heb daar nog steeds grote moeite mee, het feit dat iemand anders wel ff regelt dat ik uitgeslapen blijk te zijn.
quote:Je slaat hier bij mij precies de spijker op zijn kop (ik "was" een waanzinnige uitslaper en ik mag echt niet klagen, onze zoon is niet de vroegste en mijn man weer wel dus...in het weekend slaap ik uit..)Op vrijdag 5 maart 2004 21:44 schreef Lois het volgende:
[..]
Weet je dat ik dat een van de ergste aanpassingen vond aan het leven met kinderen. Niet dat ik zgn. vrijheid moet inleveren (want dat vind ik echt enorm meevallen) of dat we met een krapper budget moeten omgaan of noem maar op. Nee ik vind het beremoeilijk om niet meer zelf te kunnen kiezen wanneer, hoe laat en vooral hoe lang ik kan slapen.
Ik heb daar nog steeds grote moeite mee, het feit dat iemand anders wel ff regelt dat ik uitgeslapen blijk te zijn.
maar ik ben wel degene die Damon voor en na mijn werk breng en ophaal (van oma, creche en peuterspeelzaal) omdat ik nu eenmaal de auto heb... (mijn man is 34 en ja... hij heeft geen rijbewijs)...
Aangezien ik 4 dagen per week werk, maak ik lange dagen, met veel geregel, maar daar kiezen wij voor..en zijn er heel gelukkig mee (en Damon is ook een heel gelukkig jongetje dus...)
Je moet wat, en klagen wil je nu eenmaal ook af en toe
pas als G opstaat mompel ik: huh? is ie wakker? en even later wordt er een lief klein jongetje bij me in bed gelegd, waarna vader beneden de papfles gaat bereiden (+ een ontbijtje voor moeder! 
). als Piet z'n fles dan opheeft slapen wij twee nog even verder, terwijl G gaat douchen en naar z'n werk gaat... quote:Wat lekker !!!Op vrijdag 5 maart 2004 22:05 schreef bixister het volgende:
ik vind dat vroege wakker worden ook niet alles, maar ik zit momenteel dan ook wel in een nog zeer luxe positie: G is een echte vroege vogel en haalt Piet bijna altijd uit bed. erg joh, ik hoor Piet 's ochtends niet eens de laatste tijd!
(Bij mij loopt dat lieve kleine jongetje (in het weekend!!!!!) in mijn bed terwijl Pa ons ontbijt maakt)
Soms houden ze ons 's nachts om beurten wakker, en dan voel ik me een erg ontaarde moeder als ik overdag in m'n achterhoofd steeds denk aan het moment dat ik weer even kan slapen.....
Nu Judith (de tweede) geboren, vind ik het wel lastiger om alles weer 'op orde' te krijgen. Hoewel ik twee heel gemakkelijke kinderen heb, lukt dat me nog niet echt. Maar dat kan ook komen, doordat K3 (bijna) overspannen was. Ik heb weinig gelegenheid om zelf bij te komen, doordat K3 vaak zo moe is. Ik probeer hem dan zoveel mogelijk te ontlasten, maar moet daarbij ook nog aan mezelf denken.
Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst uitgeslapen heb, maar dat kan ook nog mijn slechte geheugen zijn
.Ik heb best veel energie, in de zin dat ik sinds mijn bevalling voor het eerst in tien jaar absoluut niet meer depressief ben. Maar ik kan wel van die enorme moeheidsaanvallen krijgen. Zonder middagdut kom ik echt de dag niet door. Ik heb enorme mazzel met Isa dat ze meestal uitslaapt tot een uur of negen (tussendoor dan wel een keertje wakker, maar dan kan ik haar weer terugstoppen in bed) en 's middags ook een paar uur achter elkaar slaapt, dus ik kom meestal wel aan genoeg slaap. En er is me verteld dat die energie-dips ook minder worden als ik eenmaal helemaal ben gestopt met borstvoeding.
En verder ben ik een emotionele trut geworden. Ik kan geen journaal meer zien zonder een brok in mijn keel te krijgen en met name als het om kinderleed gaat kan ik niets meer hebben.
Emotioneler dan ik al was ben ik niet geworden maar dat kan ook bijna niet.
Echt ik voel me al een maand of tien echt een vaatdoek. Ik stuiter 's avonds echt om van de slaap en het gebeurd dus ook regelmatig dat ik om 8 uur al lig te pitten op de bank.
Lekker gezellig voor manlief
Toch komt het niet door gebroken nachten want die heb ik bijna niet. De kids slapen over het algemeen genomen gewoon van 7 tot 7 zonder wakker te worden. Dus waar die vermoeidheid vandaan komt??????? Ik ben zelfs naar de dokter geweest ervoor omdat ik het gewoon niet trok om overdag de hele dag wakker te zijn. Maar alles was goed, geen ontstekingen, geen bloedarmoede... nu zit ik weer aan de foliumzuur want dat zou de vermoeidheid kunnen verhelpen en tja het is ietsie verbeterd maar niet zoveel. Ik kan nu wel de dag doorkomen zonder twee uur te moeten slapen maar daar houdt het dan ook bij op.
Ik ben wel op aanraden van mijn huisarts gaan trainen, want meer beweging kan ook voor meer energie zorgen. Ik vind het wel prettig twee avonden in de week ff geen man, geen kids... alleen mezelf en die fitness apparaten en ff alle frustraties enzo deruit gooien.
Na het trainen voel ik me idd minder moe en meer energiek, alleen duurt dat gevoel niet zo lang.
Jee ik voel me soms 80 in plaats van 25...
Mijn gewicht en dus ook figuur, gaat er gelukkig langzaam op vooruit.
Ik was met mijn eerste zwangerschap meer dan 30 kilo aangekomen en was na vier maanden na de bevalling al 24 kwijt... maar die laatste 6 kilo wilden er maar niet af. Nou deed ik er ook verder niets voor dus mag ik daar niet meer over klagen vind ik.
Metn mijn tweede zwangerscahp was ik 17 kilo aangekomen en nu moet ik nog 8 kilo om weer op mijn streefgewicht te komen Namelijk 60 kilo.
Ik woog voor alle zwangerschappen 57 kilo en had maatje 36... ik heb maatje 52 gedragen in mijn eerste zwangerschap
en draag nu 40... ik wil als het even kan en mijn kont het toelaat weer in een 38 passen... 36 kom ik nooit meer in want mijn heupen zijn door de bevallingen breder geworden en daarmee bedoel ik niet vetter maar door de verweking van het kraakbeen zijn mijn heupen iets verder uit elkaar komen te staan... Tenminste dat vertelde de orthopead me toen ik bij hem was vanwege mijn knieprobs. Borsten wat zijn dat?
Ik had al niet veel maar tis nu nog minder... al mijn bh's zitten te ruim in de cups
! Man, wat ben ik moe. Al drie dagen probeer ik te rusten, maar elke keer komt er weer wat tussen. Dus zonder middagdut, elke nacht een paar keer uitgebreide voeding moeten geven, geen tot weinig priveleven meer....ik vind het even niet leuk! Ik plooi wel redelijk terug: ben nu ongeveer de maat die ik had toen ik zo'n acht wken zwanger was, idd met bredere heupen (dag oude heupbroeken). Geen idee hoeveel ik weeg want geen weegschaal 
...Maar de vermoeidheid en de contstante zorg voeding-schone luier-klusje in huis-voeding-telefoontje-luier enz. breken me even op. En ik hoop dat mijn typvaardigheden ooit weer terugkomen quote:Hah! Dat vind ik dus ook! Zo'n maatje meer is best leuk om te zien... alleen die blauwe aderen zijn wat minder sierlijk hoor! Ennuh, ik heb nu tenminste een man die echt op borsten valt! Ik had er al 1 voor m'n billen (die nu toch nog goedgekeurd zijn, godzijdank!) dus ik voel me weer compleet geliefdOp zaterdag 6 maart 2004 09:49 schreef phileine het volgende:
Ik weet niet of ik al echt onder het ontzwangeren val, want zolang ik nog borstvoeding geef weet ik natuurlijk niet wat er allemaal nog terug gaat plooien. Die kilo's zijn er eigenlijk allemaal vanzelf afgegaan, en die buik is vrij snel teruggeplooid. Dat sixpack wordt het natuurlijk niet meer zonder training, maar kon wel al heel snel weer al mijn broeken aan. Alleen die heupen he, dat schreef iemand in een ander topic ook, volgens mij gaan die nooit meer weg. Naja, als ik die borsten mag houden, dan leef ik wel met die heupen.
En verder ben ik een emotionele trut geworden. Ik kan geen journaal meer zien zonder een brok in mijn keel te krijgen en met name als het om kinderleed gaat kan ik niets meer hebben.
Danielle ligt vaak op mijn borstkas en slaat dan heel beschermend beide armpjes om mijn borsten heen...ze komen tot mijn kin, maar dat mag van mij dus wel minder. Voorlopig loop ik in positiekleding vanwege mijn dikke borsten en het feit dat mijn heupbroeken niet hoger komen dan mijn knie-en... ... O, en ik heb nu een bescheiden B-cupje dus je snapt m'n trots wel? Ineens zitten truitjes en tiesjurts veel leuker...Alhoewel ik moet zeggen dat ik het nu minder herken dan bij Britt en Romée. Daar voelde ik me weer een heel klein beetje mezelf na 10 maanden, en pas echt weer redelijk goed toen ze anderhalf waren. Bij Lara voelde ik me meteen weer kiplekker, had weer energie en toen Lara net 4 maand was ben ik zelfs met haar en mijn moeder een paar dagen naar Engeland geweest. Bij Britt en Romée zat ik na 4 maand huilend bij de psycholoog
Dus ik kan haast niet beter ontzwangeren dan deze keer, ik voel me ècht kiplekker
Enne gewicht: Ik was er bij Britt en Romée 40 aangekomen en daarvan zijn er 10 blijven zitten. Bij Lara was ik er 37 aangekomen en vanmorgen zag ik dat ze ER ALLEMAAL AF ZIJN!! En dat binnen een jaar. Ben zo trots opmezelf, heb er 15 kilo helemaal zelf afgelijnd, de rest was vocht en kind
En ontzwangerende moeders: ooit komt het ècht allemaal weer goed met je
Ook van dat slapen is herkenbaar. Niets is me teveel voor Sven......maar dat vroege opstaan
.. vroeg opstaan en ik worden nooit vriendjes vrees ik Haaruitval heb ik gelukkig geen last van gehad. En ontzwangeren?.....ik was blij dat ik mezelf weer werd na de bevalling, want ik miste mezelf best wel
En zo 9 maanden na de bevalling kan ik wel zeggen dat het super gaat met me. En ik sta af en toe ook stil bij het feit dat nu waarschijnlijk de tijd is waar ik later met weemoed aan terugdenk. Klinkt gelukkig en ik kan niet anders zeggen dat dat ik dat ben
quote:Hier ook nog positiebroeken... Mijn eigen komen ook niet verder dan m'n knieenOp zaterdag 6 maart 2004 13:01 schreef Catootje het volgende:
die borsten
Alleen shirts vind ik nu dus echt een ramp.. De zw.schapsshirts zijn nu echt van die hobbezakken.. m'n gewone shirts allemaal net te kort of te krap (lang leve de cup extra
) waardoor je dat o zo charmante buikstuk ziet, of je ziet zo'n echt flubberbuikje zitten... Ga maar even een paar goedkope shirts scoren die lang en wijd genoeg zijn..
Ow, die man met de hamer? Die was hier gister... Lag er om 9 uur in, na de voeding (ik viel in slaap terwijl Saskia nog heerlijk rondkeek.. ) Ben alleen wakker geworden toen ze honger had, heb niet eens gemerkt dat ze d'r hele bedje onder gespuugd had (niet erg bewust iig.. Jeroen stond als zorgzame vader d'r bedje te verschonen.. )
Aan de andere kant weet hij absoluut niet meer dat ik vanmorgen om acht uur een voeding heb gegeven en de luier heb verschoond..
Verder moet ik wel nog steeds wennen aan 't feit dat ik moeder ben en helemaal verantwoordelijk voor dat kleine hoopje mens. En dat twee uurtjes voor mezelf een luxe zijn (als Saskia slaapt). Dat zal wel bij het nieuwbakken moederschap horen, denk ik dan maar..
Ben nog steeds een stuk emotioneler dan voor mijn zwangerschap, ik had nog nooit gehuild bij de tv en nu komt dat zeer regelmatig voor.
Moe ben ik helaas ook nog steeds. Nu is Bram ook niet zo'n geweldige slaper helaas dus daar zal het vast van komen. Inderdaad het niet zelf kunnen bepalen wanneer je je bed uitmoet valt mij nog steeds best zwaar. Ik ben gewoon 's ochtends niet op mijn best en om dan meteen als je wakker bent je bed uit te moeten is niet zo prettig, ik hield ervan om nog even 10 minuutjes te soezelen.
De shirts draag ik nog wel, maar dat komt door mijn megagrote borsten.
Ik ben eigenlijk dolblij dat ik mijn eigen lijf weer terug heb en niet meer zwanger ben. Het enige wat mij heel zwaar valt is de verantwoordelijkheid over twee kinderen. Ik droom nu regelmatig dat er brand is en dat ik twee kinderen tegelijk moet zien te redden. Het gevoel van verantwoordelijkheid viel me al zwaar met 1 kind, maar nu helemaal.
Ik kan me heel erg goed terugherkennen in het verhaal van Angel. Ik ben nog steeds vreselijk moe. En dan ook echt moe in heel mijn lijf!!!
Ook hier gaan de nachten redelijk. Ik moet nog wel erg wennen aan het vroeg wakker zijn en het vroeg op moeten staan maar op zich kon ik redelijk aan wat uurtjes slaap.
Ik heb gewoon het gevoel dat mijn weerstand nul komma nul is. Ik klaag steeds over moe zijn, hoofdpijn, buikpijn, verkouden zijn, enz.
Ik wil me nu eindelijk wel weer eens fit voelen!!!!
Verder is sinds een paar weekjes mijn haar vreselijk aan het uitvallen, ben is sneller geemotioneerd en is ook mijn buik echt nog niet wat het is geweest. Ook al zijn die kilo's er al af, die buikspieren he!!
Wat ik vervelend vind is dat ik bij het niesen of hoesten mijn benen nog even goed tegen elkaar moet spannen anders verlies ik echt wat. Ik ben er niet altijd opberekend. Ik doe echt mijn oefeningen maar ik geloof dat het toch echt even tijd nodig heeft.
Ook verder voel ik me compleet anders dan voor ik moeder was. Maar dat gevoel is juist super fijn!
Want ik vind moeder zijn heerlijk.
Als ik zo lees alle verhalen dan valt er voor jullie meer onder "ontzwangeren" dan ik er in eerste instantie onder zou scharen. De vermoeidheid bijvoorbeeld.... die heb ik ook. Net nog weer 2 uur liggen slapen en dat kan ik iedere dag wel en doe ik ook als het even kan. Maar ik had niet anders verwacht met zo'n kleintje dan dat je dan moe zou zijn. Uitslapen/een hele nacht doorslapen lijkt me heerlijk idd! Zeker omdat ik ook in de zwangerschap dat al maanden niet meer kon.
ET en Catootje, jullie verhalen liggen het dichtst bij de mijne denk ik, omdat we een beetje in dezelfd periode verkeren misschien. Heerlijk om moeder te zijn, maar ook nog wennen en waar is de tijd voor jezelf? (En dan moet ik zeggen dat Liam mij behoorlijk tijd voor mezelf geeft eigenlijk overdag)
De kilo's zitten iedereen dwars he?
Mij ook dus. Ik heb 1 gewone broek die me past, een ruime maat 40. Verder zwangerschapsbroeken, maar daar heb ik zo zat van... Het zal wel nooit meer een maatje 38 worden denk ik. Dat vind ik niet erg overigens, als die buik maar terug zou plooien.
Ik heb me nooit gerealiseerd dat je heupen er letterlijk breder van worden, maar dat is echt zo he?
Ik heb nog veel meer te reageren op mensen, maar ik moet ff eten tussen de bedrijven door
Ik heb ook nog last van een soort van, hoe moet ik dat noemen... traagheid met dingen als kaartjes sturen, en even de tandarts bellen. Echt tergend vind ik dat van mezelf.
Catootje, er komt echt nog een kaartje aan hoor voor jullie kleine wonder! Hij ligt hier al drie dagen op tafel alleen nog even schrijven.
Nou, dit bedoel ik dus he. Ik hoor mezelf steeds verontschuldigen maken voor het niet bellen, ergens nog niet naar gezocht hebben, nog niet opgestuurd hebben etc.... Het is niet dat ik niet wil, maar de kleinste dingen lijken soms een hele klus
Ik vind het trouwens erg fijn dat het hebben van die stijve bejaardenpootjes zo herkend wordt. Ik denk eigenlijk al tijden dat ik misschien iets aan de voeten heb, en maar eens naar de huisarts moet gaan. Ook dat kwam er niet van.
Maar het wordt al wel beter nu, een tijd geleden zag ik er als een berg tegenop om na een tijdje zitten even uit de auto te stappen om een brief te posten. Dan strompelde ik gewoon en schaamde me dood. Pas na 20 meter kon ik weer enigzins normaal lopen.
Ik ben ook wel blij met de voetenherkenbaarheid trouwens. 's Morgens denk ik ook altijd van daar moet ik eens naar laten kijken, maar omdat het even later over is heb ik daar de rest van de dag geen erg meer in en komt het er dus niet van.
Gewicht was op zich geen probleem hier, ik was na de bevalling 5 kilo onder mijn startgewicht (maar ja met ruim 100 kilo zet dat toch geen zoden aan de dijk). Ik heb verder het geluk dat Christan al na 2 maanden doorsliep en nog altijd een goede slaper is. De stijve voeten herken ik maar al te goed (nooit aan zwangerschap geweten overigens, maar nu jullie het zeggen...) Maar ik vind vooral dat mijn leven er veel rijker op geworden is
Christan is absoluut het mooiste en beste wat ik ooit gepresteerd heb Ik weet wel dat er ooit een heleboel jaren zonder hem waren, maar dat lijkt een heel ver verleden en ik kan me een leven zonder hem absoluut niet meer voorstellen 
quote:Dat woord zocht ik dus Laksheid!Op zaterdag 6 maart 2004 19:51 schreef easy-going het volgende:
Herkenbaar Dinus die laksheid.
En wat Rewimo schrijft daarmee ben ik het ook helemaal eens, ik verbaas me er soms over dat het nog steeds leuker lijkt te worden!
Even offtopic: Van de week ging Esther (2) bij de deur van de woonkamer staan, en zei : " ik ga even peukje roken hoor"
Je kon ons opdweilen..... 
dus dat wordt nu nog erger...ik koop standaard alleen maar te laatkaartjes...Van blaasongelukjes heb ik nog geen last maar dat komt later begrijp ik?Ik heb ook een zeeeeer gemakkelijk kind: slaapt veel, huilt alleen bij extreme honger (moet haar dus niet vergeten te voeden
!! ) en nog heb ik het gevoel alsof ik tijd voor mezelf moet stelen...dat vind ik het moeilijkste: wat al genoemd is qua nachten en opstaan, en het feit dat een kind bepaalt waar je mee bezig moe overdag. In het begin heb ik letterlijk een halve week nodig gehad om de tijd en energie te vinden om een simpel mailtje te stuiren. Werd ik gek van. Emotioneler ben ik niet echt geloof ik....flubberbuik kan ik met de nu vrij wijd zittende positiekleding goed verbergen maar heb zeeer veel zin in eigen broeken. Uiteraard ben ik trots op mijn prestatie (het is idd het mooiste en beste dat ik ooit gepresteerd heb) maar soms heb ik wel last van tweeslachtige gevoelens.
Het went steeds meer hoor en het wordt steeds meer deel van mijn leven, dat wel. Maar hij bepaalt idd wat er gebeurt
Ik heb het gevoel dat ik binnen een jaar van fris en fruitig naar oud en verrimpeld ben gegaan. Door vermoeidheid straal ik niet, is mijn huid vaal en droog. En die stramme voeten....die heb ik ook. Vanochtend dacht ik nog, jemig wat kom ik zo traag op gang! Jadey slaapt goed, geen gebroken nachten hier net als angel22 zegt, maar toch enorm vermoeid. Ik heb geen haaruitval gehad trouwens! Daar was ik wel enorm blij om zeg!
En over gewicht maar niet te spreken..........heb vanmiddag nog kleding staan passen
...............morgen meldt ik me bij het fitnesscentrum om te gaan cardiofitnissen. Goed voor de conditie en je verbrandt er vet mee. 2 vliegen in 1 klap. Ik ga alleen en dat is een overwinning.Ik ben eigenlijk altijd al een verstooide proffessor geweest en nu is het een graadje erger. Het "leuke" hiervan is dat mijn omgeving hierrekening mee houdt. "schrijf je het op" , "wel onthouden he?" "ja, ik ken jou wel" niet leuk
(wel de waarheid) En JANKEN, ik kan huilen om comando. Ik ben zo'n emo-kip, liedjes van Marco, dierenleed, iedere geboorteprogramma, laat maar komen die tranen. En de angst dat Jadey, mij of mijn vriend iets overkomt vind ik soms ondragelijk.En asl ik naar dat mooie koppie kijk met die schitterende ogen en die prachtige glimlach zie dat ben ik alles weer vergeten!
Wij weten heleMAAL niet wat ons overkomt
Hoe is het met jou Kimpie?
Het was me zelf niet opgevallen, maar nu ik erop gewezen ben, merk ik het zelf toch ook.
Het is waarschijnlijk toch nog een gevolg van de keizersnede.
Hopelijk trek ik snel weer recht.
Ik bedoel, ik loop ook scheef, maar dat komt duidelijk og door een zwakke rug en beetje brak bekken nog, maar daa zit verbetering in. Als jij het van de ks hebt is er toch wat anders zou je denken?
Bah ik ben het zat, maanden lang zit ik al met een PMS opgescheept, maar er komt maar geen menstruatie. Heb er nu echt de balen van!Belana, ik buig een beetje naar rechts tijdens het lopen, zitten en staan vanuit mijn middel. Ik had behoorlijk veel last aan de linkerkant van mijn littekens en ik denk dat ik het op die manier heb proberen te ontzien. Ik ben er nog niet mee naar een huisarts gegaan. Nu ik er eenmaal op gewezen ben, probeer ik gewoon om heel bewust rechtop te zitten, staan en te lopen.
Livelink, toch mee oppassen hoor...
Ik kon me wel vinden in Danosa. Ik ben dus zelf ook altijd al een verstrooide professor geweest. Elke lantaarnpaal was vroeger voor mij
En ik vergeet echt constant wat ik net ook alweer wilde doen. Korte geheugenstoornis, echt niet leuk meer gewoon.En constant moe. Verders de heupen had ik me ook niet gerealiseerd dat die uit zouden dijen en blijvend. Maar me buikje is al weg, ben 2 kilo afgevallen.
En verjaardags kaartjes
Hier dus nog zo eentje die het nu nog een dag later verstuurd Ach we hebben toch wat we willen he, waarom dan toch nog klagen
Ik zou in ieder geval echt voor geen goud meer willen ruilen. : heb je nog wat gehoord van de OR over die klotereactie toen met het zorgverlof van Kbot? Zij zouden er toch achteraan gaan?quote:Ja....nou...ach.....de OR heb je dus ook niks aan, maar dat wisten kbot en ik eigenlijk al. Het zijn een stelletje hielelikkers die niet op durven staan. Ik was al heel verbaasd toen er hier zo op gereageerd werd, maar uiteindelijk is er dus eigenlijk niks gebeurt.Op zaterdag 13 maart 2004 18:17 schreef miss_dynastie het volgende:
Belana, dit lijkt me wel het juiste topic
Ik heb inmiddels wel bij een andere groep gesoliciteerd, dus duim maar voor me dat dat goed komt, dan hoef ik iig niet meer naar de achterlijke chef van mij.
We hebben bv alleen maar een kaart gehad van mijn collega's, verder niks....
De collega's van Kbot hebben een cadeautje gekocht en zijn met een stel langs geweest, dat hoort toch ook zo? Als ik foto's email naar de algemene mailbox van de groep zodat iedereen ze kan zien, dan hoor ik niks terug.
2 collega's van mij zijn wel langs geweest, maar dat was op persoonlijke titel, we komen zowiezo af en toe bij elkaar over de vloer.
Ach.... ik weet het niet meer hoor. Ik moet 7 april weer werken en aan de ene kant heb ik er zin in en aan de andere kant vraag ik me echt af wat ik daar moet gaan doen. Gezellig is anders natuurlijk.
(vorige week was dat nog 10 kilo) dat moet wel gaan lukken toch? Heb meteen even gekeken hoe mijn 'oude' spijkerbroek nu zit (die kwam vorige week tot net boven m'n knieen).. Ik krijg 'm alweer over m'n kont heen.. Alleen dicht lukt nog laaaaaaaang niet
Ben benieuwd of 't ooit nog wel gaat lukken Verder zie ik er best tegenop dat Swets morgen weer moet gaan werken, hoe ga ik alles in m'n eentje doen? 't Zal vast allemaal wel goed komen, maar toch..
Belana, tis wel een echte 'rampwerkgever' he? Succes met solliciteren!
quote:Dat vond ik toen ook zo erg. Ik was erg nerveus om ineens alleen te zijn maar gelukkig went dit weer heel snel..Op zondag 14 maart 2004 21:24 schreef E.T. het volgende:
Verder zie ik er best tegenop dat Swets morgen weer moet gaan werken, hoe ga ik alles in m'n eentje doen? 't Zal vast allemaal wel goed komen, maar toch..
Kan me voorstellen dat je onzeker bent om er alleen voor te staan, dt had ik ook idd.
En toch merkte ik vrij snel dat dat best goed gaat! Het is gewoon ff zwaar omdat je alles alleen moet doen, maar je kunt het wel hoor!
Ben benieuwd hoe het gaat, dus laat het ff weten!
Vanmorgen voor ik wegging wilde ze al niet goed drinken aan de borst. D'r neusje zit vol en ze drinkt dus moeiljik
Tot zover het idee dat kinderen met borstvoeding niet verkouden worden.
Voor mijn gevoel is dit nog definitiever dan een sterilisatie
quote:Ow chips.... dat klinkt niet lekker....Op maandag 15 maart 2004 09:40 schreef moussy het volgende:
Deze moeder is zo uitgezwangerschapt dat ze met vreselijke medicijnen is gestart om dr eigen lijf te proberen te redden. Het is zulk tuig dat je er absoluut niet zwanger mee mag raken en na het stoppen van de medicatie nog 2 jaar lang geen kindertjes mag maken.
Voor mijn gevoel is dit nog definitiever dan een sterilisatie
Jeetje Moussy, dat klinkt heftig
... sterkte quote:Ik was 5 kilo te zwaar toen ik zwanger werdOp maandag 15 maart 2004 09:12 schreef Belana het volgende:
Oe, ET, wat goed, je valt al lekker af dus. Moet je nog op gaan passen dat je niet te veel afvalt...
Moussy, sterkte!
quote:ik ken dat....Op maandag 15 maart 2004 12:24 schreef E.T. het volgende:
[..]
Ik was 5 kilo te zwaar toen ik zwanger werd
Moussy, sterkte!
Betekent dat ik nog 10 kilo kwijt moet...
Gaatie vandaag?
nu afwachten of je cyclus meteen weer op orde is. bij mij is ie nog steeds langer dan voor de zw.schap. ET hoe gaat het eerste dagje alleen? spannend he, zeker nu Saskia verkouden is. maar ik vond 't ook wel heel fijn om zoveel 'exclusieve' tijd met Piet te hebben. en je kunt het gewoon!
moussy, sterkte! waarvoor krijg je die medicijnen precies?
belana, zelfde verhaal hier van die kilo's. vanavond maar weer es sporten.
Hier ook de broekentest gedaan: kan hem over mijn kont krijgen (jawel, progressie noemen we dat), maar dicht is echt een lachertje!! Niet eens in de buurt!!
Ik vond de eerste dag alleen heeeeerlijk! Kon niet wachten tot iedereen opgezout was en ik lekker kon aanmodderen zonder dat iedereen 'doe je dat zo????"op dramatisch bezorgde toon ging roepen...vrolijk de kraamhulp uitgezwaaid, mijn lief gedag gezoend en hoppa: de deur op slot en niemand meer binnen laten
. Ik word nu wel steeds meer moeder: de verliefdheid begint steeds meer te komen en daarmee ook de ongenuanceerde blik van een net-geworden-moeder: zelfs haar snotjes zijn lief....
Ik sta er erg cynisch tegenover, want heb het idee dat alles op mij afgeschoven gaat worden....
Magoe, we zullen zien. Nog 3 weken mensen, dan zit het verlof er alweer op! Nier te geloven zeg hoe snel dat gaat! Veeeeeel sneller iig dan de laatste maanden zwangerschap
En ja [moeder en schoonmoedermodus aan/] ik weet wel dat je vroeger al weer na 6 weken weer moest beginnen en dat de hedendaagse moeders maar watjes zijn [/moeder en schoonmoedermodus uit]
Mijn vlos zegt visdraad, maar dat lijkt me zo dun; is het dan nog wel te doen de piercing daarna weer terug te stoppen? En ET, heb jij dat alweer gedaan? Ben benieuwd, dank vast!!!!
Ik heb aan de ene kant wel zin om weer te beginnen, weer eens wat anders ook zeg maar. Ik zit natuurlijk al vanaf september thuis. Maar ik zal er ook wel moeite mee hebben denk ik. Gelukkig ga ik maar 3 dagen werken en dan nog om de dag ook...
quote:Niet echt een verhaal waar je iets aan hebt: ik heb mijne uitgedaan toen ik 5 maanden zwanger was van Jasper, en hem er zonder problemen weer ingedaan toen Tom net geboren was. Het gat is nooit dichtgegaan.Op maandag 22 maart 2004 08:51 schreef Sugar het volgende:
Vraagje van moeder-in-spé aan ET en anderen die een navelpiercing hebben / hadden! Heb je de piercing uitgedaan tijdens je zwangerschap en zo ja, wanneer? Iets voor in de plaats gestopt?
Mijn vlos zegt visdraad, maar dat lijkt me zo dun; is het dan nog wel te doen de piercing daarna weer terug te stoppen? En ET, heb jij dat alweer gedaan? Ben benieuwd, dank vast!!!!
Nu iets waar je wel wat aan hebt: bij de piercingstudio kun je een speciale piercing kopen die flexibel is. Het is net visdraad maar dan een stuk dikker. Hebben ze hem niet in huis dan kunnen ze hem vast wel bestellen voor je.
Bij jou dus geen problemen?
Ik heb ook geen werk meer, en had dus niet te maken met chefs, enzo...
Catootje, ik moest erg lachen toen ik las over het naar buiten gaan. De eerste afspraak die ik had het eerste bezoek aan het CB geloof ik, het was een race tegen de klok om daar op tijd te zijn, wat een gedoe. Een hele dag taak, toen ik terug was, was ik ook meteen dood op...
Mijn menstruatie is prima verlopen, ik had altijd het idee dat het onwijs erg zou zijn, met mega veel bloedverlies en enorme krampen, maar het was niet erger dan anders, gewoon netjes 5 dagen ongi geweest en minder pijn dan normaal.
)Volgens vlos hoef ik 'm er idd alleen maar uit te halen als ie echt onder spanning komt te staan. dus misschien gaat het bij wel net zo als bij Lily! Anders doe ik er wel tijdelijk iets in of prik ik 'm regelmatig door. Dank in elk geval!
Oh ja, misschien een idee in het kader van ontzwangeren: foto's van lubberbuiken met piercings?
* Sugar rent snel weer weg hier!
quote:Op maandag 22 maart 2004 19:32 schreef Sugar het volgende:
Oh ja, misschien een idee in het kader van ontzwangeren: foto's van lubberbuiken met piercings?
quote:Valt toch best mee ET, wat ik op de douchefoto's kon zien tenminsteOp maandag 22 maart 2004 20:30 schreef E.T. het volgende:
[..]
Hebben jullie jonge mama's nog speciale oefeningen gedaan? Wanneer zijn jullie ermee begonnen? En ET, heb jij nog voor een stuitlaken gekozen of toch niet??
Maar nu is het helemaal erg dus. Voor ik zwanger werd deed ik altijd buikspieroefeningen en ik deed callanatics, maar ik zie er niks van terug, ben zo slap als een vaatdoek...Ik zit nu dus in maat 44 ipv 38/40 waar ik uit kwam, hoewel 44 dan wel weer wat wijd zit.
Ik wil wel afvallen, maar de lubberbuik vind ik niet zo erg. Het is het vetrandje waar ik vanaf wil zeg maar...
En ik ben dus NIET zo'n typje wat afvalt door bv, ik kom gewoon aan zelfs...
de enigste waar ik last van had was mijn VK die wilde hem er liever uit hebben
voor de rest was ze een schat maar daar hamerde ze teveel op dus deed ik het niet
Verder heb ik van mijn nichtje begrepen (ja, ze zijn nog ergens handig voor ) dat het kan dat je opeens resultaat ziet van je oefeningen, bijvoorbeeld na het stoppen met borstvoeding of als je wat ontzwangerd bent. Volhouden dus 
Ik weet dat Suus goed zit met haar papa thuis, maar ben zo vreselijk bang dat ik zoveel ga missen van haar qua "eerste dingetjes".... Het begin is gewoon het moeilijkst. Op een gegeven moment komen jullie in een ritme en dan zal het vast wel wat beter voelen.
En misschien kan je op termijn toch 1 a 2 daagjes minder gaan werken?
voor jou.quote:Bij mij precies hetzelfde. Ik heb altijd maat 38 gehad (zonder er moeite voor te doen). Na de zwangerschap werd dat 42.Op donderdag 25 maart 2004 22:02 schreef Belana het volgende:
Ik heb ook een lubberbuik 1e klas en voel me moddervet. Ik ben zo'n typje dat tot 3 jaar geleden altijd maatje 36 had en sinds ik met hubbie ben is daar al veel verandering in gekomen en na mijn 30e
Ik zit nu dus in maat 44 ipv 38/40 waar ik uit kwam, hoewel 44 dan wel weer wat wijd zit.
Ik wil wel afvallen, maar de lubberbuik vind ik niet zo erg. Het is het vetrandje waar ik vanaf wil zeg maar...
En ik ben dus NIET zo'n typje wat afvalt door bv, ik kom gewoon aan zelfs...
Mijn o zo mooie platte buik was ineens een blubberbuik (om niet te spreken over mijn heupen).
Nu 3 jaar later heb ik nog steeds maat 42 maar mijn buik kan er weer mee door. Hij is niet zo plat als vroeger maar ik kan wel weer heupbroeken en strakke truitjes dragen.
Mijn borsten zijn trouwens ook van cup B naar C gegaan...
[ Bericht 0% gewijzigd door lily op 26-03-2004 10:36:31 ]
Weer gaan werken en je kleintje achter moeten laten is gewoon niet leuk Zo'n beslissing neem je met je hoofd en verstandelijk gezien weet je wel dat het goed is, maar gevoelsmatig is het toch iets heel anders.... ik hoop dat het mettertijd went! En Suus zal vast veel bijzondere momenten voor jou bewaren !! , en klopje op je schouder hopend dat het allemaal wel goed komt.Verders ja, maatje 40 voor mij. Ik heb nog wel een lichte flubber buik. Maar die gaat als het goed is verdwijnen als ik naar de sportschool ga. Nou hoop ik maar dat ik gelijk heb
Verders heb ik last van haaruitval. Nou is dit in mijn geval niet erg, want ik heb echt een mega bos met haren. En ik ben ook niet bang dat ik dan nu weinig over houd. Het is alleen wel vervelend om ze overal te vinden.
nee? Dan doe ik 't toch..
Ik ben namelijk gewoon onwijs, heel erg blij enzo dat ik m'n oude broeken weer pas! Ok, nog niet allemaal... maar 't begin is er
quote:wow! Wat goed!Op donderdag 1 april 2004 09:17 schreef E.T. het volgende:
mag ik even blij en egoistisch inbreken??
nee? Dan doe ik 't toch..
Ik ben namelijk gewoon onwijs, heel erg blij enzo dat ik m'n oude broeken weer pas! Ok, nog niet allemaal... maar 't begin is er
(en auw... want....nahja....lama...)
quote:Wat een lekker gevoel geeft dat he ET, ik genoot ook helemaal.Op donderdag 1 april 2004 09:17 schreef E.T. het volgende:
mag ik even blij en egoistisch inbreken??
nee? Dan doe ik 't toch..
Ik ben namelijk gewoon onwijs, heel erg blij enzo dat ik m'n oude broeken weer pas! Ok, nog niet allemaal... maar 't begin is er
quote:daar heb ik ook nog nooit van gehoord... Aiken is al 7 weken verkouden en ook een bv kindOp maandag 15 maart 2004 09:34 schreef Swetsenegger het volgende:...
Tot zover het idee dat kinderen met borstvoeding niet verkouden worden.
quote:ikke ook! pas ze op 1 na weer allemaal!Op donderdag 1 april 2004 09:17 schreef E.T. het volgende:... Ik ben namelijk gewoon onwijs, heel erg blij enzo dat ik m'n oude broeken weer pas! Ok, nog niet allemaal... maar 't begin is er
ik ben een kilo verwijderd van m'n startgewicht en ben zelfs nog niet aan het sporten... en opletten met eten doe ik ook niet... wat een luxe hoi allemaal, daar ben ik weer even. ik ben echt veel te druk met moederen om vaak te komen, ben zelfs om die reden gestopt met reviewen
maarja, deze nieuwe hobby bevalt me ook prima, hihi. ik zal snel wat meer tiepen, nu heb ik weer andere dingen te doen (dat kind van m'n schouder plukken bijv.)Maar ik gun het jullie van harte hoor! Heerlijk lijkt dat me!
Kimpie, fijn om even te horen van je en dat alles goed gaat!
Ik kan nog steeds geen bevalling op tv zien zonder hard te huilen, ik vraag me af of ik mijn bevalling ooit wel verwerk. Ik ben nog steeds zo verdrietig om het feit dat ik de eerste momenten gemist heb, ondanks dat de blijdschap van een gezonde baby overheerst kan het soms nog wel erg steken.
Ik loop rond met een paars/blauw litteken op mijn buik en een gat in mijn geheugen.
Ik ben 15 kilo lichter dan voor ik zwanger was, ik pas dus ook niet in mijn "eigen" kleren maar dan om een andere reden. Hoewel de kilo's eraf niet misstaan vind ik het behoorlijk klote dat er niks meer past en dat ik dus allemaal nieuwe dingen moet kopen. Zat ik voorheen in maat 40/42, nu is alles 36/38 en flubberen al mijn kantoorbloesjes als zakken om me heen. Ik heb gisteren mijn kledingkast uitgemest en er bleef bedroevend weinig over om naar kantoor aan te doen, Jeroen zei al voor de grap "als je nou eens in pyama gaat, daar heb je er nog wel genoeg van".
Naast het feit dat ik winkelen niet beschouw als mijn grootste hobby vind ik het ook nog eens zonde van mijn geld om nieuwe kleding te kopen als al mijn oude kantoorkleding er nog zo mooi uitziet.Inmiddels ben ik weer begonnen met werken en dat doet me wel erg goed, even een vaster ritme, even een moment waar ik weer gewaardeerd wordt voor mijn kennis van zaken en even weer gewoon Lois zijn ipv mama.
Ik merk wel dat ik dingen makkelijker kan relativeren, kon ik vroeger me thuis nog opwinden of piekeren over zaken die gebeuren op kantoor, nu kom ik thuis bij de kinderen en denk ik er pas weer aan in de trein op weg ernaar toe de volgende dag.
Ik werk nu alweer 2 weken, ik werk maar 4 uurtjes per dag (+ 2 uur reistijd) en ben nog steeds aan het leren dat ik niet minstens 1 keer even bel hoe het met de kinderen gaat. Gelukkig kan onze oppas er goed tegen
.Waar zijn ze nou gebleven? Is dit het trieste resultaat van 6 maanden bv en komt het nog goed?
*kijkt nog maar eens vertwijfeld in de halsopening van haar shirtje*
maar naar ik aanneem is stress hierbij ook een belangrijke factor en dat is dan natuurlijk een stuk minder leuk
... ben je nu niet veel te licht dan?? Hier ben ik net terug uit de stad namelijk
: twee broeken maatje groter. Heupen voelen toch wel breder aan dan eerst. Maar hangt ook af van model want ook een 40je aangehad. Lastig hoor, want ik weet dat vrouwne het vaak zeggen maar: ik heb NIKS om aan te trekken!! 1 broek moet versteld, 1 broek is een heeeeeele oude van mijn buuv maatje 42, 1 broek ik een positiebroek.......en dan wat t-shirtjes die of het restbuikje laten accentueren, of zo wijd zijn dat ik elke lichaamsvorm moet ontberen...hm.Lois, het lijkt me moeilijk in jouw geval om alles te verwerken. Jij hebt gewoon veel te veel narigheid ineens. Al dat gedoe rondom Eva maakt het er natuurlijk niet makkelijker op en dan al dat vechten om je werk te behouden. Logisch dat je op die manier veel gewicht kwijt raakt. Dat heb ik ook gehad in een moeilijke periode in mijn leven. Maar goed je werk is nu goed gekomen. Met Eva komt het nu ook goed, er wordt aan gewerkt in ieder geval en dat is heel belangrijk ook voor je gemoedsrust. En de geboorte van Iris, neem daar nou gewoon nog veel langer de tijd voor. Opzich lijkt het allemaal negatief maar hoeveel positieve dingen gebeuren er ook die we dan vaak vergeten. Je doet toch je best, en meer kan je niet doen. In ieder geval sterkte ermee. Maar ik ben ervan overtuigd dat je ook dit straks een plekje kan geven. Je bent een sterke vrouw
quote:Ik kwam ook aan door de bv!Op donderdag 25 maart 2004 22:02 schreef Belana het volgende:
Ik heb ook een lubberbuik 1e klas en voel me moddervet. Ik ben zo'n typje dat tot 3 jaar geleden altijd maatje 36 had en sinds ik met hubbie ben is daar al veel verandering in gekomen en na mijn 30e
Ik zit nu dus in maat 44 ipv 38/40 waar ik uit kwam, hoewel 44 dan wel weer wat wijd zit.
Ik wil wel afvallen, maar de lubberbuik vind ik niet zo erg. Het is het vetrandje waar ik vanaf wil zeg maar...
En ik ben dus NIET zo'n typje wat afvalt door bv, ik kom gewoon aan zelfs...
Op een gegeven moment woog ik zelfs bijna net zoveel als op het laatst van de zwangerschap!!!!
Nu is het mannetje een half jaar en alles flubbert nog naar mijn gevoel, ik zit minstens 7 kilo van mijn streefgewicht en voel me ontzettend vadsig :'(
Mannetje is nu van de bv af en ik hoor de sportschool al roepen! Maar of het gaat helpen....
En als ik sommigen van de bovenstaande reakties lees weet ik weer dat ik super blij mag zijn dat dit het enige is waar ik me druk om hoef te maken!
Sterkte iedereen...
Ik heb geloof ik hier allerlei moeders erover gehoord en ik heb het ook....
Ik ben een emotionele muts geworden...
Daar....het is eruit....ik heb bekend....
Ik sta namelijk net met een rompertje in mijn hand dat uit de was kwam, maar wat de "past hij niet meer"- tas in kan...en dan springen de tranen in mijn ogen.....want het gaat allemaal zo snel....
Van de week zelfs dingetjes écht weg moeten doen. Die waren na mijn oudste nog langs 3 neefjes gegaan en nu heeft Max ze echt afgedragen. Kapot & versleten dus....
Kleertjes waar ik zwaar aan gehecht was heb ik gewoon niet uitgeleend, kon ik gewoon niet vanwege bovengenoemde reden. Maar veel ander spul dus wel.
Zorg dat Liam vooral met de favoriete kleertjes veel op foto's staat. Vind ik zelf in ieder geval erg leuk om terug te zien bij mijn kinders.
en ja, dan af en toe wel even een ontroerd traantje natuurlijk
quote:psst, even offtopic.Op dinsdag 13 april 2004 23:11 schreef Eska het volgende:
en ja, dan af en toe wel even een ontroerd traantje natuurlijk
Eska, meis, lang niet 'gezien'. Max al bedaart en bunny nog steeds zo zorgzaam?
Ik vond het naar om te lezen dat je het een tijdje moeilijk had, maar ik hoop dat alles inmiddels een beetje naar wens verloopt. Een dikke
!In een notedop:
Het leven van/met Max kent de nodige hobbels (veel gezondheidsproblemen).
We gaan verhuizen.
Ik zit nog niet zo geweldig lekker in mijn velletje, maar dat komt vast wel weer.
En Bugsje is nog immer lief ja, en hij is een geweldige vader!
quote:Poe hee, wat een hoop dingen tegelijk. Hou vol, en moge je nieuwe huis je alles brengen wat je verdient (en da's een heleboel goeds). Groetjes aan Bugs.Op dinsdag 13 april 2004 23:38 schreef Eska het volgende:
Ha lief Grobje!
In een notedop:
Het leven van/met Max kent de nodige hobbels (veel gezondheidsproblemen).
We gaan verhuizen.
Ik zit nog niet zo geweldig lekker in mijn velletje, maar dat komt vast wel weer.
En Bugsje is nog immer lief ja, en hij is een geweldige vader!
En gisteren lag er in een keer een heleboel haren op mijn kussen. Dus ik heb nogal wat haar uitval. Maar niet getreurd ik heb ook een enorme bos met haar dus het mag wel
Hier zit ik dan, kwart over 1 's nachts. Ik kan niet slapen vanwege wat er vandaag is gebeurt. Een groot onrecht is mij aangedaan en ik voel me genaaid. Meneer heeft me een kunstje geflikt.
Het komt hier op neer dat ie door middel van een leugen mij een officiele berisping heeft kunnen geven.
Volgens zijn zeggen was vorig jaar plotseling het gedarg van een aantal medewerkers op de groep drastisch veranderd. Bovendien had er een mailtje van mij aan een collega op de groep gezworven en was het hem ook onder ogen gekomen (Dit is waar hij liegt, want ik vertrouw de bewuste collega 100% en bovendien heeft zij zelf de pest aan hem) Hij heeft deze leugen echter misbruikt om de mailfile te lichten en zo heeft hij wat email verkeer tussen mij en mijn collega achterhaald. Ik ben hierdoor beschuldigd van opruien, hetgeen mij de bewuste berisping heeft opgeleverd.
Iets waar ik niks tegenin kan brengen, want ik heb te slotte die mailtjes gestuurd.
De rest van het gesprek heb ik eruit proberen te trekken dat dit hele probleem dus echt niet zomaar alleen bij mij ligt en dat hij ook fouten heeft gemaakt en dat ik hier niet in mijn eentje voor ga opdraaien. Uiteindelijk heeft hij schoorvoetend toegegeven dat hij ook wel wat beter had kunnen communiceren.
Er is zoveel gezegd en ik kan het niet allemaal herhalen, maar ik voel me zo ontzettend machteloos en woedend! Ik zit er nu alweer om te huilen. Want alles wat ik kan doen is doorgaan. Ik ben overigens ook (gedwongen) overgeplaatst, want meneer heeft het vertrouwen in mij opgezegd.
Achteraf dacht ik, ik had moeten zeggen dat ik geheel vrijwillig ga omdat ik het vertrouwen in hem heb opgezegd.
Aan het einde van het gesprek wilde hij me graag nog iets meegeven zoals hij dat zei, want ik was natuurlijk een "fel vrouwtje", maar ik moest wel oppassen.
Toen heb ik gezegd dat ik hem wilde meegeven dat hij iets aan zijn communicatie vaardigheden moest gaan doen, want dat ik meende dat ik in het verleden ook al eens had gezegd dat dat een zwak punt was bij hem.
Zo heb ik iig het laatste woord gehad, maar genoegdoening geeft het niet.
Ik ben ZO BOOS op deze man. Daar heb ik gewoon geen woorden voor.
Dus nu zit ik midden in de nacht, terwijl ik eigenlijk moet slapen, achter de pc mijn frustratie weg te typen.
Op dit moment gaat het met deze nieuwe moeder dus even zwaar K*T :'(
[ Bericht 6% gewijzigd door Belana op 15-04-2004 01:40:43 (ff enige uitleg toegevoegd...) ]
quote:Ik heb geen idee waar t over gaat, maar hou lekker de eer aan jezelf , laat op de plek waar je nu terecht komt zien wat ze aan je hebben en dan komen ze er vanzelf achter bij wie nou daadwerkelijk de fout lag!!!! Jank ff lekker uit, dat lucht vaak heerlijk op!Op donderdag 15 april 2004 01:29 schreef Belana het volgende:
Hier zit ik dan, kwart over 1 's nachts. Ik kan niet slapen vanwege wat er vandaag is gebeurt. Een groot onrecht is mij aangedaan en ik voel me genaaid. Meneer heeft me een kunstje geflikt.
Het komt hier op neer dat ie door middel van een leugen mij een officiele berisping heeft kunnen geven.
Volgens zijn zeggen was vorig jaar plotseling het gedarg van een aantal medewerkers op de groep drastisch veranderd. Bovendien had er een mailtje van mij aan een collega op de groep gezworven en was het hem ook onder ogen gekomen (Dit is waar hij liegt, want ik vertrouw de bewuste collega 100% en bovendien heeft zij zelf de pest aan hem) Hij heeft deze leugen echter misbruikt om de mailfile te lichten en zo heeft hij wat email verkeer tussen mij en mijn collega achterhaald. Ik ben hierdoor beschuldigd van opruien, hetgeen mij de bewuste berisping heeft opgeleverd.
Iets waar ik niks tegenin kan brengen, want ik heb te slotte die mailtjes gestuurd.
De rest van het gesprek heb ik eruit proberen te trekken dat dit hele probleem dus echt niet zomaar alleen bij mij ligt en dat hij ook fouten heeft gemaakt en dat ik hier niet in mijn eentje voor ga opdraaien. Uiteindelijk heeft hij schoorvoetend toegegeven dat hij ook wel wat beter had kunnen communiceren.
Er is zoveel gezegd en ik kan het niet allemaal herhalen, maar ik voel me zo ontzettend machteloos en woedend! Ik zit er nu alweer om te huilen. Want alles wat ik kan doen is doorgaan. Ik ben overigens ook (gedwongen) overgeplaatst, want meneer heeft het vertrouwen in mij opgezegd.
Achteraf dacht ik, ik had moeten zeggen dat ik geheel vrijwillig ga omdat ik het vertrouwen in hem heb opgezegd.
Aan het einde van het gesprek wilde hij me graag nog iets meegeven zoals hij dat zei, want ik was natuurlijk een "fel vrouwtje", maar ik moest wel oppassen.
Toen heb ik gezegd dat ik hem wilde meegeven dat hij iets aan zijn communicatie vaardigheden moest gaan doen, want dat ik meende dat ik in het verleden ook al eens had gezegd dat dat een zwak punt was bij hem.
Zo heb ik iig het laatste woord gehad, maar genoegdoening geeft het niet.
Ik ben ZO BOOS op deze man. Daar heb ik gewoon geen woorden voor.
Dus nu zit ik midden in de nacht, terwijl ik eigenlijk moet slapen, achter de pc mijn frustratie weg te typen.
Op dit moment gaat het met deze nieuwe moeder dus even zwaar K*T
quote:Kruip lekker tegen die vent van je aan.Op donderdag 15 april 2004 01:29 schreef Belana het volgende:
Op dit moment gaat het met deze nieuwe moeder dus even zwaar K*T
die kun jezelf nu net zo goed gebruiken.Wat een ongelooflijke klootzak, om een mailtje dat in frustratie getypt is zo tegen je te misbruiken
Een troost, hij komt zichzelf vast nog wel een keer tegen, al heb je daar nu natuurlijk weinig aan. Wat een lul
Een berisping, een half jaar ofzo na dato? Dat slaat toch nergens op? Als het zo erg was wat je vorig jaar hebt gedaan, hadden ze vorig jaar moeten ingrijpen. Maar nee, toen wilden ze meen ik absoluut niet dat je minder ging werken, en werd je zelfs heen en weer gebracht ofzo om toch nog bepaald werk te doen? Dat vind ik echt niet met elkaar rijmen.
Daarnaast vind ik het gewoon flauw, mail is een informeel communicatiemiddel (of iig in dit geval wel op deze manier gebruikt) en staat wat dat betreft gelijk aan de zgn wandelgangen. Hadden ze je ook berispt als je daar iets naars over die man gezegd had? Bazen zijn er om tegenaan te schoppen hoor, hadden ze maar geen baas moeten worden
Als je daar nog puf voor hebt zou ik nog een gesprek met PZ aangaan, zodat je ook zonder zijn aanwezigheid jouw verhaal kan vertellen. Niet dat het nog veel terug kan draaien, maar het zou voor de documentatie van deze hele kwestie wel goed zijn: je baas heeft ws zijn verhaal verteld aan PZ, er is een gesprek geweest waar jullie beiden bij waren, en er zou dus ook een kans voor jou moeten zijn om rustig je verhaal te vertellen.
Al met al hoop ik wel dat je die eikel nu lekker achter je kan laten, en in een leuke nieuwe groep aan de slag kan. Kan je aan iedereen laten zien dat het niet aan jou ligt, maar aan hem, als je over een tijdje weer gewoon met plezier aan het werk bent
voor jou!Jullie zijn lief!
Je hebt precies de gulden middenweg bewandeld, jouw grieven duidelijk gemaakt maar wel met behoud van je eigen baan en evt. carrieremogelijkheden.
De pest is gewoon dat dat soort hoge pieten altijd aan het langste eind trekken en daar kun je als simpele, misbare, werknemer niks aan veranderen.
Jij gaat fijn overnieuw beginnen, bij dit keer een betere chef, een leukere baan en hele gezellige collega's. Samen gaan we weer lunchen en lekker in de zon op een bankje zitten kletsen over hoe goed Liam al kan lachen en brabbelen en hoe hard kinderen opgroeien.
quote:Op donderdag 15 april 2004 12:16 schreef Lois het volgende:
...
Gisteren heeft mijn dochtertje Nanne ontzetten veel overgeven. Ze is nu 6 1/2 weken oud (schrikkelkindje) en krijgt flesvoeding. Het leek of alles er uit kwam. Later op de dag heeft ze ook nog wat gespuugd, maar gelukkig niet zoveel. Ze dronk na de eerste keer overgeven, nog geen halve fles leeg. De laatste 3 voedingen zijn gelukkig wel goed gegaan. Maar ik vindt dat ze minder lacht (stuipjes) dan voorheen. Veel of meer huilen doet ze niet.
Moet ik mij nu zorgen gaan maken en de dokter inschakelen?
Ik heb namelijk gehoord of gelezen dat baby in een dag kunnen uitdrogen.
Groetjes Sjorsje
Er is hier een topic speciaal over kleine babietjes waar je dit soort vragen kwijt kunt:
Het grote kleine babietjes topic deel 16
Belana, wat een ZAK! Is je nieuwe werk wel leuk?
HIer ben ik even van de roze wolk geknikkerd. Zo'n dag dat je alleen maar jezelf aan het weggeven bent en geen moment aan rust toekomt. Dan, aan het eind van de dag, blijkt ook nog es de tv het niet te doen. en Danielle maar janken, tot ze in mijn armen mag liggen. Ik heb haar nu in haar kamertje gelegd want ik was zooooo dichtbij een mep verkopen. Puur uit frustratie en vermoeidheid, niet eens specifiek vanwege Danielle haar offday. Ik vond dat zo'n eng gevoel; zo voelt dat dus...ieuw.
Belana, tja hij kon het niet eens alleen af een gesprek met jouw. Daar is ie toch echt te schijterig voor. Bah, daar moet je alleen maar blij om zijn dat hij niets meer over jouw te zeggen heeft.
Sch.....heilig ventje is het
Mijn eerste werkdag zit erop. Het is een leuek groep, met leuke mensen en leuk werk!
Ik ben helemaal afgemat, maar wel voldaan.
ik heb gelunched met een van mijn oude collega's en nog meer verhalen gehoord.
Het schijnt dat ie helemaal over de rooie is gegaan toen ik dat gesprek geweigerd had, hahaha. Dat vind ik toch wel erg grappig.
Ik had vandaag mijn officiele waarschuwing binnen, daar word je niet vrolijk van natuurlijk, want het haalt wel weer even alles boven en ik vind het gewoon zo vreselijk onterecht. Dat een persoonlijke situatie waarbij emoties meespelen zoooo tegen je gebruikt worden!!! Ik moet dat ding maar snel opbergen, want ik word er heel verdrietig van. Maar het blijft een beetje malen dat er dingen tegen me gebruikt zijn die op onrechtmatige manier verkregen zijn. En het is gewoon zo laag. Nou ja...
De borstvoeding is er volledig mee opgehouden door deze toestand, ik hb nog zwaar geprobeerd het weer op gang te krijgen door iedere 2 uur te kolven e.d. maar helaas. Met dank aan..
Nu is het behoorlijk mosterd na de maaltijd! Jammer dat de borstvoeding helemaal is opgehouden hierdoor Wel fijn dat je het op je nieuwe groep naar je zin hebt? Wat is het verschil tussen je nieuwe en oude werk?Het verschil tussen mijn oude en nieuwe werk is de inhoud
Nee joh, dat is niet zomaar ff makkelijk uit te leggen. Ik zat op de back office voor geld en nu voor het uitlenen van stukken/effecten. Maar dat zegt ws heel veel mensen niks. Het is leuk! En dat vind ik belangrijk!Omdat ik nog ziek ben is Liam naar de oppas, maar het huis is wel leeg dan hoor...
fijn dat je je nieuwe werk leuk vind, maar de manier waarop alles gegaan is heeft op zn zachtst gezegd absoluut niet de schoonheidsprijs gewonnen. wat een lul die (ex-)baas van jou.
veel werkplezier zal ik dan maar zeggen!
quote:Wat goed Melonovy!!!! Ik zou ook wel willen lijnen, maar ik geef nog borstvoeding en ik kan het ook niet denk ik. Ik hou veel te veel van lekkere, slechte dingen!Op donderdag 20 mei 2004 12:36 schreef melonovy het volgende:
Na ruim een jaar begin ik echt vreselijk te balen van mijn vetrollen en kwabberige lichaam en ben nu serieus aan het lijnen gegaan. Eindelijk heb ik de energie en de wilskracht om te strijden tegen mijn overgewicht!!
Het lijnen lukt dus ook niet. Op een dag ben ik vast gemotiveerd....net als melonovy en Karin en jessie...
Mijn haar uitval is al aardig onder controle. Heb wel veel haar verloren, maar aangezien ik een enorme bos heb, vindt ik dat helemaal niet erg.
Loop ik vanmiddag hier bij ons bij het winkelcentrum(pje).. hoor ik gegil, gehuil, geroep.... Wordt er een knaapje van pak um beet een jaar of 8 he-le-maal finaal lens getrapt en in elkaar geslagen door 4 lummels van een jaar of 16.... het kleintje lag op de grond.. gillen, huilen, om hulp roepend, helemaal onder het bloed.... en ik stond er een meter of 9 vandaan.. Impulsief schoot ik in de startblokken, mijn vuisten al gebald... tot ik gemummel hoorde.. Suus... Ik had Suus bij me in haar wagentje... Ik kon er op af duiken en Suus laten staan... Ik kon blijven staan bij Suus en dat knaapje laten liggen... kippenvel over mijn lijf, tranen in mijn ogen, dat jochie was aan het gillen, aan het roepen, ik kon vanaf die afstand zien dat hij me aankeek, smekend om hulp... en ik....
Ik stond versteend... ik kon het risico niet nemen dat of alleen ik, of ik en Suus hierbij gevaar liepen... Ik stond machteloos... ik wilde helpen, ik wilde dat knaapje helpen, ik wilde hem veilig stellen... maar mijn dochter..... de tranen liepen inmiddels over mijn wangen....
Dit alles gebeurde in een seconde of 5 a 6 maar voor mijn gevoel waren het lange martelende uren.. Ineens zie ik langs me af een driedeurslinnenkast langs schieten. een boom van een kerel, zo breed als zijn kan, met armen als kabeltouwen die er tussen dook, die het knaapje bevrijdde van wat er gebeurde...
Als ik er tussen had gedoken had ik um misschien voor 1 klap kunnen behoeden, ik had er zelf misschien wel 10 opgelopen.. maar instinctief had ik gehandeld, instinctief had ik er tussen gedoken, vroeger deed ik het, vroeger was ik nog alleen, vroeger was ik geen mama met een klein humpie....
Suus is veilig, ligt veilig te slapen in haar bedje.. en ik... ik voel me @!#$.... Hoe moet die moeder van dat knaapje zich dan wel niet voelen, hoe zou zij over mij denken... ik die haar zoon liet liggen.. die koos voor haar eigen dochter.
Wat je ook gedaan had, je had je schuldig gevoeld. Nu tegenover het jongetje, anders tegenover je dochter. Wat was er gebeurd als je had ingegrepen? Je had een lelijke klap kunnen vangen, op je hoofd. Of je had kunnen vallen door een klap. Er kunnen rare dingen gebeuren als je net verkeerd geraakt word. Suus had haar moeder kwijt kunnen raken. Ik zou dat niet willen, niet als moeder van dat jochie en ook niet als jou zijnde. Ik denk dat je goed gehandeld hebt. Gelukkig kwam die klerenkast het jongetje helpen. Anders had je niets anders kunnen doen dan de politie bellen en bij het jongetje blijven als de belagers er vandoor gingen. Er is ook een reclame van geloof ik, dat je niet zelf ertussen moet springen, maar de politie moet bellen. Ik denk dat je je nergens schuldig over hoeft te voelen hoor meid! Gelukkig heb ik nu een mobieltje met camera. Dus ik zou bellen en een foto nemen van die jongens zodat je kan aangeven wie het waren. Maar goed dat lost het voor jouw niet op natuurlijk.
Ik wil er niet echt een nieuw topic over openen, maar ik vraag me af of ik de enige ben waarbij de relatie onder de kinderen te lijden heeft. Onze relatie is op het moment wel op een dieptepunt en volgens mij heeft het alles te maken met de kinderen. Mijn vriend verwijt mij dat ik niet meer 'leef' (vertaling, dat ik geen zin heb om van alles te ondernemen en telkens oppas te regelen voor de kinderen). Ik verwijt hem dat hij te veel met zichzelf bezig is en te weinig rekening houdt met mij. Wij werken dus allebei 4 dagen per week. Ik ben woensdag vrij en hij op donderdag. Ik zit mijn vrije woensdagen altijd braaf thuis met de kinderen. Hij brengt de kinderen bijna elke donderdag bij zijn of mijn moeder om leuke dingen voor zichzelf te gaan doen.
We hebben daar bijna continue ruzie over. Hij vindt dat er geen probleem is, zolang hij het zelf allemaal maar regelt. Hij is wel gek op de kinderen, maar hij wil gewoon heel graag tijd vrijmaken voor zijn eigen hobbies.
We komen er niet uit en natuurlijk helpt het chronische slaapgebrek ook niet echt
En eigenlijk heeft hij ook wel gelijk, ik heb nauwelijks een leven meer buiten mijn werk en de kinderen, maar dat komt ook omdat hij zoveel tijd voor zichzelf claimt.
Kijk, iedereen moet voor zich weten hoe hij of zij de dingen doet. Ik denk dat tijd voor jezelf beangrijk is. Je bent ten slotte meer dan alleen moeder. Maar als jij dat niet wilt, moet je dat niet doen. Ik denk echter dat je je vriend niet kunt verwijten dat hij wel tijd voor zichzelf neemt. Als jouw en zijn ouders het niet erg vinden dat hij ze brengt, dan is er eigenlijk geen probleem toch?
Misschien heb jij het gevoel dat hij niet bij de kids zou willen zijn ofzo? Ik denk niet dat dat het geval is, je vriend wil gewoon af en toe een dagje voor zichzelf en claimt dat ook. Misschien moet jij het ook eens proberen? Lekker gaan winkelen of naar een vriendin! Is best lekker hoor af en toe!
Sterkte ermee, want makkelijk is het niet natuurlijk.
Het gekke is dat ik deze problemen helemaal niet had toen ik alleen Katja had. Pas sinds Job er bij is, speelt het zo erg.
) en morgenavnd gaat ie naar mijn schoonouders, want we hebben een feestje.En dan voel ik me dus best een beeeetje lullig tegenover hem, terwijl hij alles best vind.
Het is gewoon het idee en daar zijn wij vrouwen geoon wat moeilijker in. Ik denk dat mannen daar niet zo over nadenken en wat dat betreft er wat "gezonder" mee omgaan.
Het is helemaal niet erg om tijd voor jezelf te claimen, over het algemeen word je er een leukere mama van, omdat je je beter voelt daardoor.
Probeer het is uit, wie weet...
Het kost natuurlijk ook tijd om te wennen. Mijn husby heeft wel vaak gezegd dat hij zich aan de kant geduwd voelt omdat hij mij nu moet delen met Joshua. Opzich geen gekke gedachte natuurlijk, want opzich is het ook wel een beetje zo. Ik besteed zoveel tijd en aandacht aan Joshua. En dat kost tijd om aan te wennen.
(Dit klinkt trouwens wel zieliger dan het is, maar het komt er wel een beetje op neer).
Edit
Nu ik er over nadenk klopt het wel dat ik eigenlijk jaloers ben, omdat ik zo aan huis gekluisterd ben en hij niet. Wat ook wel meespeelt is dat ik geen auto heb. Ik kan dus ook niet op mijn vrije woensdagen lekker even naar het strand of naar mijn moeder of zo met de kinderen. Het blijft dus bij wandelen en speeltuintjes in de buurt.
Het ergste vind ik nog dat het hem allemaal niet boeit. Dan kan ik best gefrustreerd raken. Vandaag ook weer. We gingen buiten eten en ik maak altijd even de tuinstoelen schoon voordat ik de kussens erop doe, omdat anders de kussens vies worden. Mijn vriend pleurde ze er zo op. Daarna vraag ik hem om stokbrood uit de vriezer te halen. Ik was boven om Dylan te verschonen en hij riep of ik nou eindelijk beneden kwam. Toen ik klaar was, had hij geen stokbrood gepakt en moest ik dat doen. Want hij was de bbq aan het aansteken. Ik was dus chagrijnig en dat vond hij weer onzin. Ik ben soms ook wel een beetje jaloers, denk ik. Hij slaapt lekker door als Dylan 's nachts wakker wordt. Ik vind het weer zo lullig om hem wakker te maken, want hij moet er weer vroeg uit, en ik kan er net zo goed uit gaan, omdat ik toch niet kan slapen als mijn vriend Dylan verschoont en voedt.Zo het is een heel verhaal geworden, maar het is lekker om even neer te typen!
Hoezo, slechte communicatie
. Ik merk dus dat hij een beetje hetzelfde voelt als ik. Waarschijnlijk is dit een periode waar we doorheen moeten en misschien is het tijd voor een goed gesprek.En over dat huishouden herken ik wel ja. En verders, ja jaloezie speelt de grootste rol. Ik vindt het toch wel moeilijk te verkroppen dat hij gewoon zijn gangetje gaat en inderdaad ook Joshua zo makkelijk uitbesteed, want dat doet mijn husby ook maar al te graag
En in het begin vond ik dat ook wel moeilijk dat hij lekker lag te slapen en ik moest eruit. Oeh wat heb ik af en toe zitten balen zeg. Vooral toen Joshua zoveel krampjes had en ik dus tot 2 uur s'nachts op was. En als je dan moe bent dan wordt de sfeer er ook niet beter op.
Het einde van het verhaal is toch dat het ontzettend gaaf is om op die roze wolk te zitten met je baby, maar het is toch wel verdraaide moeilijk om aan alles te wennen. En dat je als moeder zijnde toch wel ontzettend veel inlevert, valt me ook nog vaak heel zwaar.
Daarnaast hebben we allebei onze dagen met Liam en dat vinden we allebei ook prettig, om hem dan even voor onszelf te hebben.
En we hebben gewoon onze eigen dingen om te doen, en dat moet ook kunnen. Ik kan niet anders zeggen dat ik gezegend ben met deze situatie als ik het zo lees.
Mijn vriend kiest een paar bordjes uit die hij voor zichzelf belangrijk vindt en die houdt hij in de lucht. Lijkt veel egocentrischer, is misschien alleen anders. Ik denk dat ik toch ergens verwacht dat mijn vriend mij wordt. Maar dat kan hij natuurlijk nooit waarmaken!
a. Makkelijker je kind aan de zorg van een ander toevertrouwd
b. Makkelijker je kind 'inplanned' binnen je eigen behoeften
is natuurlijk logisch. Er wordt namelijk niet anders van je als man verwacht.
Een vrouw heeft 16 weken zwangerschapsverlof. Als man mag je een dag beschuit met muisjes eten, een dag later je kind aangeven en dan wordt je weer aan het werk geschopt.
Vanaf dag 1 weet je als man niet beter dan dat je je kind toevertrouwd aan de zorg van een ander. Je hebt er zelf weinig invloed op, en die invloed die je kan hebben moet je inplannen tussen je dagelijkse beslommeringen. En als je een beetje demanding job hebt werk je 60 uur per week en komt het regelmatig voor dat je je kind alleen maar slapend tegenkomt op een dag.
Het lijkt me dus redelijk logisch dat je als man minder emotioneel betrokken bent en op de tweede plaats eerder geneigd bent 'het kind' in te passen in je eigen schema.
Overigens zou ik zelf nooit als mijn kind al 3 dagen in het KDV verblijft een 4e dag naar opa's of oma's brengen... Wat is dan namelijk de lol van een kind als je het nooit ziet?
Ik neem aan dat dit voor jou geldt dan. En ik vind het overigens geen reden, magoe, als het voor jou geldt zal het natuurlijk voor jou zo voelen.
Ik snap best dat je het blijkbaar druk hebt e.d. en je zult eraan gewend zijn om je kind toe te vertrouwen aan een ander, maar of dat nou een reden moet zijn om emotioneel minder betrokken te zijn bij je kind? (bovendien krijg ik van jou dat gevoel ook niet trouwens)
quote:Volgens mij gaat iedere man toch weer vrij rap aan het werk toch?Op zaterdag 29 mei 2004 20:33 schreef Belana het volgende:
Nou ja Swets, dat geldt toch niet standaard voor iedere man?
quote:Wanneer je je kind 2 uurtjes per dag mee maakt ipv 24/7 ben je automatisch minder betrokken.Ik neem aan dat dit voor jou geldt dan. En ik vind het overigens geen reden,
quote:Logisch gevolg, en aan de reacties hier te zien geldt het blijkbaar voor 99% van de mannen.magoe, als het voor jou geldt zal het natuurlijk voor jou zo voelen.
quote:Een van de klachten hier was dat mannen hun kind zo makkelijk aan de zorgen van een ander toevertrouwen. Ik geef de logische link.Ik snap best dat je het blijkbaar druk hebt e.d. en je zult eraan gewend zijn om je kind toe te vertrouwen aan een ander,
quote:Dat zeg ik niet. De reden dat mannen (iets) minder betrokken zijn bij hun kind komt omdat ze ze eenvoudigweg minder zien. Vaak de eerste lachjes, stapjes, woordjes, etc missen.maar of dat nou een reden moet zijn om emotioneel minder betrokken te zijn bij je kind?
quote:Uiteraard is E.T. veel meer met Saskia bezig dan mij. Ik ben er immers minder. Het is toch heel simpel dat wanneer je minder fysiek met iemand betrokken bent je ook minder snel een band opbouwt?(bovendien krijg ik van jou dat gevoel ook niet trouwens)
ALS ik thuis ben probeer ik net zo betrokken te zijn als E.T., maar het is nu eenmaal ook zo dat het KIND vaak ook een hechtere band ervaart met de moeder. Om getroost te worden, borstvoeding, etc.
Maar alleen in het huishouden issie zo verschrikkelijk makkelijk! (En wat erg is, ik weet dat ie het kan, want toen ik net bevallen was, deed ie alles voor me!!) En verschonen houdt ie dus ook niet van. Flesje geven doet ie trouwens wel vaak! Ach ja, ik moet me er gewoon niet aan ergeren, maar das best moeilijk, vooral voor zo'n dwangmatig persoontje als ik quote:Op zaterdag 29 mei 2004 20:37 schreef Swetsenegger het volgende:
ALS ik thuis ben probeer ik net zo betrokken te zijn als E.T., maar het is nu eenmaal ook zo dat het KIND vaak ook een hechtere band ervaart met de moeder. Om getroost te worden, borstvoeding, etc.
Danny is enorm veel thuis geweest direct na de bevalling, toen een tijdje minder, maar er waren genoeg uren per dag over dat alicia en hij met elkaar konden optrekken, sinds oktober zit hij in de ziektewet en wederom trekken de twee veel met elkaar op. Hij haalt haar uit bed, verschoont d'r, kleed d'r aan, geeft drinken en eten, speelt lekker buiten, doet haar badderen en brengt haar weer naar bed, etc etc Hij doet nu ik zwanger ben zo'n beetje alles dus met haar en dat vind ze prima en inmiddels vanzelfsprekend (als ze dorst heeft vraagt ze drinken aan papa ga zo maar door) Maar hij moet echt niet proberen haar te troosten als ze zich pijn doet of haar kroelen als ze ziek is, lekker moe bij mama liggen of in slaap vallen, etc etc. Ondanks dat hij de verzorging heeft, is de emotionele band (als je dat zo wil noemen) voor haar het grootst met mij en zoekt ze mij op in de momenten dat ze het wat minder na haar zin heeft
Bij ons is het zo geregeld dat ik thuis ben en mijn man werkt. Dit is gedeeltelijk een vrije keuze van mij en gedeeltelijk zo omdat mijn man gewoon erg goed verdient en ik hier in Duitsland erg moeilijk een baan kan vinden. Ik doe het overgrote deel van het huishouden en de verzorging van Indy, maar zodra mijn man thuis is wordt het echt 50-50. Zo gaat Indy net zo snel naar mij als naar mijn man als ze getroost moet worden, speelt ze met ons beiden even graag, knuffelt ze evenveel met ons beiden etc.
Wat betreft tijd nemen voor mezelf en daarmee Indy achter laten bij anderen, daar heb ik -waarschijnlijk heel onvrouwlijk- geen enkel probleem mee. Regelmatig ga ik er een weekend alleen op uit en dan blijft Indy bij mijn man, of als hij meegaat
- naar een oppas. Als ik het moeder zijn door de week even beu wordt, bel ik ook rustig een vriendin met de vraag of zij even een paar uurtjes op Indy kan passen.Mijn onafhankelijkheid was -en is- erg belangrijk voor mij. Ik ben ook Tinkepink niet meer als ik er niet heel regelmatig tussenuit kan en even 'geen moeder' hoef te zijn. Voor mijn man zijn familiewaarden en de nabijheid van Indy erg belangrijk en hij heeft er ook geen enkel probleem mee het huishouden te doen. Zo vullen we elkaar mooi aan en blijven we gelukkig!
quote:Ik heb er ook totaal geen moeite mee om Dylan bij mijn ouders achter te laten! Alleen de eerste keer vond ik het wel vreemd, maar nu niet meer! Als ben ik altijd wel blij als ik hem weer ga ophalen!! Ook ga ik geregels eventjes alleen boodschappen doen oid en dan blijft Dylan alleen bij S. Vind ik ook geen probleem en S. ook niet. Maar ja, das altijd maar eventjesOp zaterdag 29 mei 2004 21:38 schreef Tinkepink het volgende:
Het gekke is, als ik die verhalen van anderen zo lees (en ook vaak hoor), krijg ik soms wel eens het gevoel dat ik een 'slechte' moeder ben en geen binding met mijn kind heb omdat ik er totaal geen moeite mee heb om haar bij iemand anders achter te laten ed. Onzin natuurlijk en helemaal met twee maten meten. Als ik een man was geweest had ik zoiets waarschijnlijk nooit van mezelf gedacht.
Wij zijn niet van die typjes die zonder elkaar uit of op vakantie gaan, daar hebben we geen behoefte aan!quote:Zeker ook dit gevoel is heel herkenbaar; ik noem mezelf regelmatig ontaarde moeder...Op zaterdag 29 mei 2004 21:38 schreef Tinkepink het volgende:
Het gekke is, als ik die verhalen van anderen zo lees (en ook vaak hoor), krijg ik soms wel eens het gevoel dat ik een 'slechte' moeder ben en geen binding met mijn kind heb omdat ik er totaal geen moeite mee heb om haar bij iemand anders achter te laten ed. Onzin natuurlijk en helemaal met twee maten meten. Als ik een man was geweest had ik zoiets waarschijnlijk nooit van mezelf gedacht.
Maar ik ben dol op mijn mannetje en zou hem voor geen goud willen missen en ik heb besloten dat er niks mis is met mij. Dus met jou ook niet Tinkepink!
Ik vind het aan de ene kant belachelijk dat mannen zo weinig vrij krijgen na het krijgen van een kind. Juist omdat het voor hun al iets verder van hun af staat omdat ze het niet 9 maanden bij zich gedragen hebben. Net zoals wij moeder worden en daar aan moeten wennen, worden hun vader en moeten daar ook aan wennen. Aan de andere kant voel ik wel heel erg de oergevoelens van een vrouw sinds ik moeder ben geworden. En denk dan ook vaak dat het dus zo hoort te zijn. Gerard werkt onregelmatig en is dus erg betrokken met alles wat de opvoeding betreft. Ook emotioneel. Die band die minder zou zijn dat zie ik hier dus niet. Bo trekt ook veel meer naar Gerard toe. Als ze gevallen is, als ze moe is enz. Ik denk dat dit ook niks met de emotionele band te maken heeft. Maar meer met hoe het klikt met ouder en kind. Ik als kind bv trok ook meer naar mijn vader terwijl mijn moeder altijd voor mij 'zorgde'. Het ligt aan het karakter van het kind en de ouder. Nu is Gerard er ook vaak. Sóchtends met het in bad doen, savonds enz. En als man heb je het voor een groot deel zelf in de hand natuurlijk. Want uiteindelijk kies je er nog steeds zelf voor of je wel geen 60 uur in de week wil werken. Aan de andere kant zou dat dus betekenen dat moeders die werken een slechtere emotionele band met hun kinderen hebben en dat geloof ik ook weer niet. Aan de andere kant is dat wel weer waar ik zelf bang voor zou zijn. De opvoeding voor een gedeelte overlaten aan een ander, een kdv of wat dan ook.
Zowel Gerard als ik vinden het erg moeilijk om ons kind uit handen te geven. En we doen dit dus ook erg weinig. Dit is ook geen probleem omdat we het zelf als fijn ervaren zo.
Huishouden doen we samen niet, allebei vrij lui aangelegd
Nou ja, t grootste gedeelte doe ik, zijn we beiden thuis doen we het samen. Ik werk 2 dagen per week dus wie er dan thuis is, wie dan zorgt om het zo maar te zeggen. Bevalt van alle kanten goed.
quote:Dat is PRECIES wat ik bedoel.Op zaterdag 29 mei 2004 21:09 schreef Knorretje het volgende:
Ik denk dat swets toch ergens enorm een spijker op z'n kop slaat met z'n eerste post
[..]
Danny is enorm veel thuis geweest direct na de bevalling, toen een tijdje minder, maar er waren genoeg uren per dag over dat alicia en hij met elkaar konden optrekken, sinds oktober zit hij in de ziektewet en wederom trekken de twee veel met elkaar op. Hij haalt haar uit bed, verschoont d'r, kleed d'r aan, geeft drinken en eten, speelt lekker buiten, doet haar badderen en brengt haar weer naar bed, etc etc Hij doet nu ik zwanger ben zo'n beetje alles dus met haar en dat vind ze prima en inmiddels vanzelfsprekend (als ze dorst heeft vraagt ze drinken aan papa ga zo maar door) Maar hij moet echt niet proberen haar te troosten als ze zich pijn doet of haar kroelen als ze ziek is, lekker moe bij mama liggen of in slaap vallen, etc etc. Ondanks dat hij de verzorging heeft, is de emotionele band (als je dat zo wil noemen) voor haar het grootst met mij en zoekt ze mij op in de momenten dat ze het wat minder na haar zin heeft
Tuurlijk verzorg ik Saskia, en NATUURLIJK lacht ze als ze me ziet... maar als ze ontroostbaar verdrietig is kan alleen mama haar rustig krijgen.
Ondanks dat ik een stuk minder werk ervaar ik de zorg voor Thomas echt als 50-50.
Maar ik noem Thomas vaak echt een papa's kindje.
Michel kan hem soms juist makkelijker troosten en kan hem nog sneller aan het lachen krijgen als ik.
Ik denk dat het echt heel verschillend is per kindje en situatie.
Opzich heb ik er ook niet zo heel veel moeite mee om Joshua uit handen te geven. Maar mijn sociaal leven is nou eenmaal niet zo uitgebreid dat wij veel vrienden hebben en veel uitjes hebben. Ik vindt dat ook niet erg. Maar ja nu we nog steeds met de bv bezig zijn vindt ik het gewoon onhandig om eens lekker weg te gaan onbezorgd.
Eigenlijk ben ik gewoon jaloers dat husby zo makkelijk is en ik niet. En dat is toch echt mijn probleem.
quote:Ja dat ben ik ook helemaal met je eens Lies. Joshua laat zich ook heel makkelijk troosten door Paul. En ik merk ook dat die band steeds hechter aan het worden is. En de zorg doe ik voor het grootste gedeelte al komt er wel steeds meer bij Paul vandaan.Op zondag 30 mei 2004 09:09 schreef -Lies- het volgende:
Nou, zo ervaar ik dat hier niet hoor.
Ondanks dat ik een stuk minder werk ervaar ik de zorg voor Thomas echt als 50-50.
Maar ik noem Thomas vaak echt een papa's kindje.
Michel kan hem soms juist makkelijker troosten en kan hem nog sneller aan het lachen krijgen als ik.
Ik denk dat het echt heel verschillend is per kindje en situatie.
Hij heeft al vaak genoeg gezegd dat ie het vaak eng vondt om met hem bezig te zijn (wassen of kleding verwisselen), vanwege de gedachte dat hij hem pijn zou doen. Ik zou precies weten wat ie wel fijn vondt en wat niet. Nou ik vindt dat dus onzin en laat hem ook vaak gewoon doen wat er gedaan moet worden. Dan komt het vertrouwen er snel genoeg dat het allemaal wel meevalt.
quote:Dat is de boel een beetje omdraaien he. Diverse vrouwen hier geven aan dat ze hun man minder betrokken vinden en vinden dat hij makkelijker de zorg voor het kind aan een ander toevertrouwd. Ik geef voor beide fenomenen uit het oogpunt van de man een plausibele verklaring.Op zaterdag 29 mei 2004 21:08 schreef Belana het volgende:
Swets, ik denk gewoon dat dit voor jou geldt en niet voor alle andere mannen.
quote:Het is geen punt van 'ervaren' het is een simpele logische gevolgtrekking.Dat jij dit zo ervaart kan natuurlijk,
quote:Ik HEB geen redenen? Waar haal je dat toch vandaan? Meerdere vrouwen hier geven onafhankelijk van elkaar aan dit te ervaren. Nogmaals ik geef een verklaring voor dit fenomeen.Laat het alleen duidelijk zijn dat dit jouw redenen e.d. zijn en niet die van "mannen" in het algemeen.
quote:Wanneer kinderen ouder worden zal die scheiding ook minder duidelijk worden. Er zijn natuurlijk zat kinderen welke op latere leeftijd meer naar de vader trekken.Liam ervaart een net zo sterke band met zijn vader als met mij, dat weet ik zeker.
Maar voor babies is het simpelweg niet waar.
En Cas, die kruipt nu het liefste terug
quote:Hoe kom je er nou toch bij dat ik het algemeen trek?Op zondag 30 mei 2004 11:26 schreef Belana het volgende:
Swets, ik lees hier anders ook regelmatig andere dingen, dus ik blijf erbij dat je het niet zo algemeen moet trekken. En overigens is Liam ook een baby van 4 maanden.
Ik geef een plausibele MOGELIJKE verklaring.
Mijn god, voel je niet gelijk zo aangevallen.
De opgebouwde 9 maanden voorsprong is denk ik daarom ruimschoots ingehaald door papa, doordat hij zowat 24/7 around was en ik dus niet.
Het is op zich natuurlijk heel logisch dat de band met de moeder in het begin iets sterker is , puur en alleen al omdat we het al 9 maanden bij ons gehad hebben, de borstvoeding zet dat nog even voort ook.
Het is niet voor niets dat veel vaders uitkijken naar het moment dat de flessenvoeding begonnen wordt
quote:Ik voel me niet aangevallen hoor, kzou niet durven zeg, poehee.Op zondag 30 mei 2004 11:30 schreef Swetsenegger het volgende:
[..]
Mijn god, voel je niet gelijk zo aangevallen.
Het kwam alleen niet over als een MOGELIJKE verklaring, maar als DE verklaring, en daar was ik het niet mee eens, thats all.
Tuurlijk is het een MOGELIJKE verklaring, dan heb ik je verkeerd begrepen misschien, zo gaat dat nou eenmaal af en toe. Zijn we d'r toch?
quote:Ik heb geen zin om me verder in deze discussie te mengen, maar over je laatste zin moet ik wel iets zeggen. Indy trok, toen ze nog een baby was, in het begin meer naar mijn man dan naar mij. Hij kon haar beter troosten en ze werd ook rustiger bij hem. Later is dit bijgetrokken en nu reageert ze op ons beiden ongeveer hetzelfde. De ene keer heeft papa de voorkeur, de andere keer ik.Op zondag 30 mei 2004 11:04 schreef Swetsenegger het volgende:
Wanneer kinderen ouder worden zal die scheiding ook minder duidelijk worden. Er zijn natuurlijk zat kinderen welke op latere leeftijd meer naar de vader trekken.
Maar voor babies is het simpelweg niet waar.
Hetzelfde heb ik bij meerdere gezinnen in mijn omgeving gezien, dus in ieder geval je laatste zin moet ik ontkrachten.
Ik voel Freek domweg beter aan.... qua karakter herken ik een hoop in hem, en Hub heeft daar beduidend minder geduld mee
Verder ben ik inmiddels fulltime thuis, en heeft hub een zeer onregelmatige baan, niet dat ie zo'n carrieremens is, maar er moeten ook mensen zijn die onze maatschappij buiten kantooruren draaiende houden, nietwaar?
Dat houdt dus in dat ik veel met Freek bezig ben, al probeert Hub wel thuis te zijn om Freek in bad te doen en naar bed te brengen.
Mijn man doet geen ruk in huis, het weekend is voor tuinklusjes en reparaties van wat Freek die week weer gesloopt heeft
. en voor elkaar.Ik vind het niet altijd even leuk, maar het is in ons geval niet anders, maar het is dus wel zo dat Freek bij verdriet en zeer onmiddelijk naar mij rent.
Dat deden ze vast voor de komst van de kleine ook niet.
En ik lees hier dat sommige vaders makkelijk de dingen uit handen geven, maar sommige moeders ook. Niks mis mee, behalve als de andere partij zich daarbij niet happy voelt. Maar persoonlijk denk ik dat dat niet met de emotionele band te maken heeft.
quote:Dat heeft ook niet met elkaar te maken, nee. Het is alleen wel zo dat je met een baby erbij meer taken hebt naast het huishouden. Dan is het wel prettig als je partner een beetje meewerkt.Op zondag 30 mei 2004 14:35 schreef Jessicaa het volgende:
En de vaders die minder in t huishouden enzo doen heeft mi geen ruk met de komst van een kindje te maken
Dat deden ze vast voor de komst van de kleine ook niet.
Lijkt me wat ver gaan om, als hij om pakweg half 12 's avonds binnen komt vallen terwijl ie om 9 uur van huis ging, ervanuit te gaan dat hij nog wel even een was vouwt.
Wel is het zo, dat als Hub 's morgens vroeg al vertrekt, hij Freek op sleeptouw neemt totdat ie de deur uitgaat. Wat er in de praktijk op neerkomt dat ik vaak tot een uur of 8 kan blijven liggen
Voor Freek deden we het vaak samen op de dagen dat we beiden vrij waren, maar toen werkte ik zelf ook veel en was dat niet meer als logisch.
Ik denk dat je als moeder de zorg uit handen moet kunnen geven en af en toe even weer iets voor jezelf doen. Maar in het begin is het allemaal nog zo wennen en heb je iid het idee 24/7 bezig te zijn met je kind. En dat kan op den duur leiden tot irritaties richting je wederhelft. Ik denk dat die mannen idd voor de geboorte precies zo waren (qua huishouden) maar nu irriteert je het meer omdat het al zo druk is. Ik werd gek in mijn zwangerschapsverlof en stond te poppelen om weer te gaan werken, even iets anders aan mijn hoofd, andere verantwoordelijkheden en even geen mama zijn.
Ik zie trouwens ook wel om mij heen dat vrouwen het de mannen ook wel erg gemakkelijk kunnen maken en door veel werk uit handen nemen. bv alle nachten eruit in je verlof omdat man werkt, hoe moet het dan als de vrouw ook weer gaat werken, dan is de man niets gewend?
quote:Inderdaad zo gaat het bij mij dus. Ik ben er eigenlijk altijd uitgegaan 's nachts omdat ik bv gaf en daarna was het toch moeilijk omdat Peet "er niet op sliep". Alleen op de dagen dat we het afgesproken hadden hoorde hij het en ik kon me beter afsluiten omdat ik toch zeker wist dat Peet ging. Zo ook 's ochtends, ik ga er eigenlijk altijd uit behalve op zondag. Dat is meestal geen probleem als hij rond 7 uur komt maar de laatste 2 weken komt hij rond half 6 en wil echt niet meer gaan slapen. Dus hebben wij het er weer even goed over gesproken en nu gaan we het omstebeurten doen.Op zondag 30 mei 2004 21:40 schreef danosa het volgende:
Ik denk dat je als moeder de zorg uit handen moet kunnen geven en af en toe even weer iets voor jezelf doen. Maar in het begin is het allemaal nog zo wennen en heb je iid het idee 24/7 bezig te zijn met je kind. En dat kan op den duur leiden tot irritaties richting je wederhelft. Ik denk dat die mannen idd voor de geboorte precies zo waren (qua huishouden) maar nu irriteert je het meer omdat het al zo druk is. Ik werd gek in mijn zwangerschapsverlof en stond te poppelen om weer te gaan werken, even iets anders aan mijn hoofd, andere verantwoordelijkheden en even geen mama zijn.
Ik zie trouwens ook wel om mij heen dat vrouwen het de mannen ook wel erg gemakkelijk kunnen maken en door veel werk uit handen nemen. bv alle nachten eruit in je verlof omdat man werkt, hoe moet het dan als de vrouw ook weer gaat werken, dan is de man niets gewend?
Ik kon ook heel moeilijk Bram loslaten, nog steeds hoor een beetje. Bram laat zich toch iets beter door mij troosten en als ik dan in bad lig en ik hoor Bram beneden huilen sta ik er alweer bijna naast.
En wat Danosa zegt klopt ook. Ik heb tijdens mijn zwangerschapsverlof heel vanzelfsprekend het huishouden gedaan. Ik was immers thuis en hij moest werken. Toen ik weer ging werken heb ik hem gewaarschuwd dat we nu allebei 4 dagen per week werken en dat de huishoudelijke taken dus echt verdeeld moeten worden, maar dat is na 4,5 maand zwangerschapsverlof kennelijk heel moeilijk weer op te pakken
Ik zag het bij mij al aankomen hoor die bui, dus heb ik gezegd dat ik 3 dagen ging werken in plaats van 4 dagen. Dit kon ook omdat Husby een fikse loonsverhoging kreeg. Hij baalde wel even dat dit betekende dat hij alsnog geen extra geld had elke maand, maar goed jammer dan. Ik wel best het huishouden doen, absoluut geen problemen mee. Maar geef me dan wel de tijd. En verders doen we de zorg voor Joshua zoveel mogelijk samen.
quote:Vraag me ineens af hoe het nu gaat, Livelink?Op vrijdag 28 mei 2004 22:29 schreef livelink het volgende:
Waarschijnlijk is dit een periode waar we doorheen moeten en misschien is het tijd voor een goed gesprek.
Mijn vriend is gestopt met roken (eindelijk
) en zit dus ook niet fantastisch in zijn vel. Dus alles bij elkaar botst het behoorlijk.Kun je de lat even wat lager leggen voor jezelf (en je relatie) en proberen je lol even uit dingen te halen die er gewoon zijn en die nu oké zijn? Vriendinnen, zomer, kinderen, hobby's?
En dan later misschien eens boterham voor boterham proberen de verschillende dingen om te buigen?
* Sugar weet het ook niet, maar hoopt dat Livelink zich snel weer beter voelt!
Ik heb ff geen tijd om terug te lezen, ik geloof dat het geen optie was dat je vriend er een knoopje in liet leggen he? Zou toch wel het makkelijst zijn. Ik zou iig die troep uit je arm laten halen!
Sterkte!
Ik merk ook dat die dingen die gebeurt zijn op mijn werk me nog steeds dwars zitten, ik kan het slecht loslaten, dat zal veel tijd nodig hebben denk ik.
Verder ben ik vergeetachtige henkie, dat is echt erg!
Eeen collega van mij is zwanger en die heeft er ook last van, dus ik vertelde dat dat ws niet over gaat....je had dat koppie moeten zien! LOL
Tja, ik moetzeggen ik heb een droomkind en een droomvent, dus met mij gaat het wel goed!
, het moet allemaal niet makkelijk zijn voor je... ik werd ook een soort hormonenbom van de pil, maar nu ik de nuvaring gebruik is dat al een heel stuk minder gelukkig (gewoon niet meer eigenlijk), maar ik kan me een beetje voorstellen hoe je je voelt! quote:Het wordt nog wel iets minder hoor, tenminste bij mij. De hele erge tunnelvisie die ik had de eerste paar maanden na de geboorte is verdwenen (dat ik dus alleen maar aan Bram dacht en over hem kon praten) en daarbij ook een gedeelte van mijn dementie. Tis nog niet wat het wezen moet maar kan me tenminste weer eens op iets anders concentreren, op mijn werk bijvoorbeeld. Ben weer bezig wat extra dingetjes op te pakken enzo, bevalt erg goed!Op vrijdag 18 juni 2004 07:04 schreef Belana het volgende:
Verder ben ik vergeetachtige henkie, dat is echt erg!
Eeen collega van mij is zwanger en die heeft er ook last van, dus ik vertelde dat dat ws niet over gaat....je had dat koppie moeten zien! LOL
Als je zo jong bent en gaat slikken heb je gewoon niet in de gaten wat het met je doet. Tenminste ik niet. Nou toen ik eenmaal stopte wist ik het wel hoor. Voor mij nooit meer dus.
Verders gaat het met mij momenteel ook sh...... Maar dit komt omdat ik last heb van hooikoorts. En ja ik geef nog steeds bv dus dan mag je niks innemen. Ik loop dus echt al een dikke week met rooie ogen rondt en mijn neus is constant verstopt. Enzoo...... En dan nog proberen alles in het gareel te krijgen in huis en voor de mannen te zorgen is niet makkelijk. Op het moment heb ik het gewoon te druk ook met andere dingen. Maar die 3 dagen bevallen mij ook heel goed. Ik zou zeer beslist niet meer willen werken. Alleen maar minder. Maar goed dream on. Dat kan ik voorlopig wel vergeten.
quote:Ik snap wat je bedoelt Karin, maar ik heb dat nooit zo heel erg gehad. Ik weet nog dat dit topic net geopend was en dat ik zei: ik heb nergens last van!Op vrijdag 18 juni 2004 11:49 schreef Karin het volgende:
[..]
Het wordt nog wel iets minder hoor, tenminste bij mij. De hele erge tunnelvisie die ik had de eerste paar maanden na de geboorte is verdwenen (dat ik dus alleen maar aan Bram dacht en over hem kon praten) en daarbij ook een gedeelte van mijn dementie. Tis nog niet wat het wezen moet maar kan me tenminste weer eens op iets anders concentreren, op mijn werk bijvoorbeeld. Ben weer bezig wat extra dingetjes op te pakken enzo, bevalt erg goed!
Ik voelde me vrij snel weer mezelf, maar later ben ik me gaan realiseren dat mijn geheugen me gewoon regelmatig in d steek liet. Het is wel waar wat je zegt dat het wel weer wat verbeterd, zeker sinds ik weer werk. Ook omdat ik wel moet omdat ik nieuw werk moet leren.
quote:Ja, ik heb er nog steeds last van. Ik ben de afgelopen keer 3 weken ongesteld geweest, terwijl ik na de andere kotertjes altijd keurig en netje het schema oppakte en bleef volgenOp vrijdag 18 juni 2004 22:31 schreef Belana het volgende:
ff een vraagje nog: ik ben vorige maand ongesteld geworden, maar deze maand laat het weer op zich wachten....hebben meer mensen dat gehad, dat het eerst onregelmatig is?
Ik denk dat als je de pil zou slikken dat het dan wel regelmatig gaat komen. Maar ja die slikken wij allebei niet. Dus maar even doorzetten.
Menstruatie al twee keer gehad, alleen dit keer weer niet Sinds twee maanden wordt ik weer ongesteld, zwaarder dan ooit tevoren. Ik ben meteen begonnen met de plakpil, ik wil niet weten hoeveel last ik er anders van had gehad.
Ik heb bijna een jaar voortgekund zonder hulp van de fysio maar mijn bekken is nu weer zo pijnlijk dat ik mijn eerste afspraak vanmorgen weer heb gemaakt, ik red het gewoon niet langer.
Mijn korte-termijngeheugen schijnt niet meer te werken, ik vergeet afspraken na te komen, ben iedere dag mijn sleutels kwijt, weet niet meer wat ik gisteren gedaan heb enz.
Als ik mijn hersenen laat kraken komen de meeste dingen wel weer bovendrijven maar goed, het valt toch een beetje tegen als je eerst alles kon onthouden en nu niet meer.
Mijn lijf lijkt in de verste verte nog niet op hoe het eruit zag voor de eerste zwangerschap, nog zo`n 11 kilo er af en dan hoop ik dat er weer wat vorm in komt.
quote:Ohja, en over 5 maanden heb je een heleboel haar van om en nabij de 5 cmOp zondag 20 juni 2004 21:52 schreef Catootje het volgende:
ik heb last van haaruitval
1 troost, het komt weer helemaal goed!
quote:aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaargh!!Op maandag 21 juni 2004 21:49 schreef Dinus het volgende:
[..]
Ohja, en over 5 maanden heb je een heleboel haar van om en nabij de 5 cm
1 troost, het komt weer helemaal goed!
Ik merk het nu aan kleine dingen, dat ik een acteur zie en z'n naam weer weet, dat wist ik eerst echt niet meer, alsof ik dement was, geen korte termijn geheugen meer.
In het begin had ik er op mn werk ook last mee, na 16 weken kom je terug, ik kreeg ander werk want de gene die me zou vervangen hadden ze aan genomen en voor mij moesten ze wat verzinnen...
k werd heel slecht ingewerkt en kreeg steeds weer wat anders en vaak had ik ook niets te doen en dan kon ik weer iets doen wat ik weken geleden een keer uit gelegd had gekregen en dat was ik dan kwijt, en dan waren ze geirriteerd en zeiden dat het niet ging werken als ze nix aan me hadden.
Daar werd ik zo onzeker van, later kreeg ik ook het idee dat ze me eruit wilde werken en dat ze expres dingen die ik had gedaan, zoals een simpele factuur maken en opbergen die was in ene verdwenen en daar maakte ze ophef over.
Terwijl ik die factuur had gemaakt voor een personeelslid, dat meisje kon ik goed en zei had m zelf ook, maar de twee andere exemplaren waren weg, zo genaamd, ik zoeken maar nergens te vinden.
Zo kwamen er steeds meer van die dingen en ik ging met tegenzin naar mn werk, ik werkte drie dagen en in de dagen dat ik er niet was zaten andere mensen in de kas en ik had steeds kasverschillen en daar werd ik op aangekeken.
Ik werd er zo onzeker van, ik dacht echt dat ik gek werd.
Uiteindelijk werd m'n contract niet verlengd, later hoorde ik dat er een vriendin van een collega daar meteen nadat ik weg was daar kwam werken en meerde mensen die ik later sprak zeiden dat ik daar bewust was weggewerkt.
Die twee wijfen ( de ergste was mijn vervangster) waar ik mee samen werkte waren twee vrijgezellen die heel erg opzoek waren naar een partner maar ze konden blijkbaar niemand krijgen, ze roddelde ook over alles en iedereen en ze werden misselijk van mijn melkgeur, ze zeiden dat ik naar zure melk rook omdat ik borstvoeding gaf...
Daarna kon ik dus opzoek naar een andere baan, part time administratief was er echt nix te vinden en we hadden net een huisgekocht dus ik was helemaal gestrest, m'n borstvoeding stopte er mee, m'n zoontje werd door mijn gestress echt heel onrustig.
Maar gelukkig vond ik een nieuwe baan, in mn eigen woonplaats ook nog en ik werk er met plezier, m'n zelf vertrouwen is weer zo goed als terug.
Ben niet meer zo gekluisterd aan bed, zie in dat je tussen de voedingen in best nog leuke dingen kunt doen voor jezelf en geniet enorm van onze kleine spruit.
Zijn vandaag een stukje gaan wandelen en dat frist ook enorm op.
Elke dag een stapje verder en voor je het weet ben ik weer de oude.
Meneer is vandaag alweer 2 weken oud.
quote:Op dinsdag 22 juni 2004 13:27 schreef missi het volgende:
ze werden misselijk van mijn melkgeur, ze zeiden dat ik naar zure melk rook omdat ik borstvoeding gaf...
Wat een verhaal! Wel fijn dat het weer beter gaat met je en je je vertrouwen weer terugkrijgt!
Dutchie!! Fijn om van je te horen en dat alles zo goed gaat!
Uit eindelijk ben ik nu beter af.
Maar aan m'n zelf vertrouwen moet ik nog steeds erg veel sleutelen.
Ik ben tijdens mijn zwangerschap heel veel aangekomen en dat is er nog niet alemaal weer vanaf en ik zit daardoor gewoon niet lekker in m'n vel.
En ik heb mega veel groeistrepen gekregen in de laatste weken ondanks het fortuin aan smeerseltjes die ik erop heb gesmeerd.
Dat komt nooit meer goed... het wordt wel iets minder maar al m'n blote-buiktopjes durf ik niet meer aan.
Ik heb ook geen zin om uit te gaan want ik voel me veel te dik en dan zie je allemaal van die slanke strakke chickies en die ziet m'n vriend ook en dan kan ie wel zeggen dat hij me mooi vind maar toch voel ik me dan zo onzeker en dat had ik daarvoor niet.
Ik kon alles kopen wat ik wou want het paste altijd wel, nu moet ik eerst passen en vaak past het niet.
k weiger te accepteren dat ik mijn oude maatje niet terug kan krijgen, er zijn zoveel vrouwen die weer hun oude lichaam terug krijgen dus het moet mogelijk zijn.
En daar ga ik voor, al is het alleen maar om mijn enorme gadarobe niet weg te hoeven doen.
Ander moet ik zoveel nieuwe kleren kopen, en ik koop liever kleertjes voor mijn zoontje.
En manlief was vorige week vrij en hield me als een havik in de gaten.
Zaterdag was het ineens helemaal mis. Het begon vrijdagavond al. Kreeg last van mijn rug en voelde alles zwaar worden. Gelukkig sliep Léon die nacht redelijk door tussen de voedingen in. Maar zaterdagochtend kon ik mezelf niet uit bed slepen. Ik voelde me zwaar grieperig. Heb dan ook de hele dag op bed gelegen, slapen, slapen, slapen. Mijn temp was verder prima, dus geen koorts. Maar dan weer koud, dan weer onnoemelijk heet, te dizzy om onder de douche te staan enz. We hebben alle kraambezoek voor die dag afgezegd.
Vlak voor de wedstrijd zei ik tegen het mannetje, dat het nu ws zijn hoogtepunt aan het bereiken was en dat het morgen dan ook ms weer over was. Heb mezelf weer naar bed gesleept. Heb de eerste helft slapend doorgebracht. (gelukkig niets gemist dus
) en toen ik wakker werd tijdens de 2e helft was ik weer helemaal het vrouwtje.Maar toen was Léon van slag. Ik ben zaterdagnacht 6 uur (!!) met hem in de weer geweest. Hij wilde maar niet slapen in zijn bedje. Op mijn arm wel, maar als ik hem dan weglegde werd hij binnen 5 minuten wakker. Regelnachtje denk ik. Vannacht ging het weer voorbeeldig.
De oorzaak van mijn 'griep' is denk ik een borstontsteking. Mijn linkerborst is onderaan behoorlijk rood en er zit ook een hard stuk in. De dokter komt zo even kijken. En ook gelijk naar mijn wond, want op 1 plek blijft het wat bloeden/vocht uitkomen.
Dan gaat hij ook nog even naar Léons naveltje kijken, ook daar komt nog wat uit.
Maar we voelen ons allebei weer piekfijn, afgezien van die borstontsteking. Kijken wat de dokter zo zegt. Ik ga eerst maar weer eens wat slapen.
Beterschap
Lastig hoor die regelnachtjes als je zelf zo beroerd bent. Ik hoop dat de dokter een middeltje heeft!*zit nu melkijspegeltjes te produceren*
Dat was dus ook de oorzaak zoals verwacht van die 'griep'.
Wondvocht was binnen proportie en ook Léons naveltje was oké. Mocht het ook, als ik het niet vertrouwde, af en toe schoonmaken met wat alcohol uit het kraampakket.
Je voelt je toch een stuk meer gerustgesteld als die dokter eenmaal geweest is.
Nu maar hopen dat de borstontsteking over zijn hoogtepunt heen is en dat het snel herstelt.
Slaapt Léon nu weer een beetje normaal? Ik hoop het!
Nu maar hopen dat Léon vannacht lekker slaapt, zodat je ook aan je rust toekomt.
Ik heb vandaag weer voor het eerst gewerkt!! Het ging wel goed op mijn werk, alleen had ik niet zo veel te doen. Ik ben in een nieuwe functie begonnen en degene die mij alles uit moet leggen werkt niet op maandag
Maar ik heb me wel vermaakt, het was rustig dus ik kon lekker wennen. Dylan niet bij me hebben was een stuk minder fijn Het wegbrengen ging nog wel, maar ik heb hem geen moment uit mijn hoofd gezet. Gelukkig heb ik een lieve foto op mijn desktop en nog eentje in mijn portemonnee Ik wist niet hoe snel ik weer weg moest om 5 uur Mijn dagen zijn ook gelijk veranderd! Ipv donderdag ga ik vrijdag werken, dus nu om de dag. Wel lekker, was in de eerste instantie ook mijn eerste keus, maar ik dacht dat het met uren niet uit zou komen (vrijdags werken we tot 3 uur) maar ik kan gewoon tot 5 uur werken en dan zijn we maar met zijn tweeën die twee uurtjes maar wel lekker rustig dan!!Ik moet zeggen dat ik Liam nooit vreselijk mis op de dagen dat ik werk, ik vind het wel lekker om ook een paar dagen geen moeder te zijn.
Ik hoop dat je werk leuk wordt, weet je eigenlijk wel wat je gaat doen? Ik begon ook meteen met een nieuwe baan en vond dat wel vermoeiend omdat je niet even op routine kunt draaien, maarja, niks aan te doen.
Maar goed mijn werk, opzich vindt ik het niet eens zo erg om te werken. Maar het werk zelf werkt op mijn zenuwen. Werk op een helpdesk en als het druk is met telefoontjes heb je geen moment rust om eens alles op een rijtje te zetten. Het is nou eenmaal niet mijn voorkeur werk. Maar ja het brengt genoeg geld in het laatje. Ik heb gemerkt van mezelf dat als ik iets maak waar ik op terug kan kijken van dat heb ik gedaan dat ik daar heel veel meer voldoening uithaal. Maar goed dat komt allemaal wel. Alles loopt nu zo'n beetje en hou dat ook wel zo voorlopig.
Ik hoop dat het je lukt zo lang borstvoeding geven! Maar het lijkt me idd erg vermoeiend zo! Hoe gaat het nou met Joshua en de fles?
Dokter gaf uitleg, beide werkt. Alleen is het voor jezelf prettiger om eerst de hitte eruit te halen (door dus koud te houden) en voor de voeding warm te maken om die melkkliertjes open te zetten. Maar ook koude kan de melkklieren verwijden.
Mijn schoonzus ging voor elke voeding even onder de douche staan met die borst, maar dat vind ik nogal een gedoe elke keer. Hou nu gewoon zoogkompressen onder de hete kraan, wring ze uit, doe ze in een zakje en dan tegen de zere plek in de bh zo'n minuut of 10. Daarna weer een coldpack in een doek in de bh. Het blijft een gedoe, maar als het werkt werkt het.
E.T., nog bedankt voor je tips!
O ja, meneertje heeft dus vannacht van 02.00 tot 07.00 geslapen. Ik werd zelf tegen een uur of 5 wakker zo van 'hè??'
Nu maar hopen dat dit doorzet, zou wel lekker snel zijn dat hij zo doorslaapt. Zaterdagavond was echt een uitzondering blijkt wel.
Dutchie, nog sterkte met je ontsteking in de borst. Lijkt me heel vervelend. Volgens mij ga je ook wel door de grond als je baby aan die borst zuigt.
Kramp en ontzettend veel vloeien, zo heb ik het nooit gehad! sterkte ermee, hopelijk is 't ergste snel voorbij.quote:Ja, dat zei ik je toch al eerder...........Op woensdag 30 juni 2004 19:07 schreef beefcake het volgende:
Ha bedankt voor de felicitaties, maar ik ben er niet zo blij meer mee hoor... Het is echt in alle hevigheid losgebarsten!
Nee, niet lief van mij. Beefcake, ik moest van de HA de pil dubbel slikken om het vloeien een beetje te stoppen. Ik lekte hoe dan ook door, en had mega veel pijn.
quote:BixOp woensdag 30 juni 2004 23:02 schreef danosa het volgende:
[..]
Ja, dat zei ik je toch al eerder...........
Nee, niet lief van mij. Beefcake, ik moest van de HA de pil dubbel slikken om het vloeien een beetje te stoppen. Ik lekte hoe dan ook door, en had mega veel pijn.
Danosa, ik slik de pil niet... Hoe was Dylan er ook alweer gekomen
En ik lek ook door, heb nu dubbele bescherming Dus ik voel met je mee zo'n opluchting na al die jaren.....
En voor de zwangerschap slikte ik de pil dus ik had nooit zoveel last. Totdat ik toen stopte en alles in alle hevigheid losbarste. Maar ja dat had ik dus ook maar 1 keer en toen was ik zwanger.
Ik weet niet wat ik meemaak joh! Zo blijkt maar eens te meer dat de vrouw het sterke geslacht is.
Want hoe gaat het nou, 10 dagen na Tobias' geboorte?
Moeilijk te zeggen. 'S morgens gaat het hartstikke goed (mits goed geslapen), ik heb energie, kan eindeloos tutten en heb het prima naar mijn zin.
Rond 13.00 is het tijd voor mijn rustuurtje, of zeg maar twee-uurtje. Heerlijk, Rick is beneden met Tobias, en ik heb even helemaal voor mezelf en kan lekker rustig slapen zonder me druk te maken om voedingen, huiltjes etc.
Maar daarna
Ik vind het dan moeilijk om als ik wakker word weer om te schakelen. Vaak word ik wakker van de pijn (ben nog bont en blauw, genezende wond van inknippen, borstontsteking en heel mijn lichaam heeft sowieso een klap gehad die ik door de reuma wat moeilijker op kan vangen, dus overal spier en gewrichtspijn) en dan vind ik het echt moeilijk om me weer overeind te hijsen en naar beneden te gaan. Eigenlijk heb ik op dat moment te veel energie voor mezelf nodig om te genieten van Tobias.
Daar voel ik me dan weer ontzettend schuldig over, want het is het liefste mannetje van de wereld
Gelukkig heb ik een ontzettend lieve kraamhulp gehad vorige week, die ook bij de bevalling is geweest, waar ik veel mee gepraat heb, en die ook steeds weer aangaf dat dat heus heel normaal is enzo. Aan de ene kant ben ik dolgelukkig met dat kleine mannetje, aan de andere kant moet ik lichamelijk en geestelijk nog bijkomen van de bevalling, en dat is soms moeilijk te combineren.
Gelukkig ben ik lichamelijk inmiddels wel zodanig hersteld dat ik wat langer op kan zijn, en dus meer tijd met Tobias door kan brengen, met name de ochtenden. Dat zijn de echte geniet-momenten, met badderen en kroelen enzo
Vanwege de zware bevalling heeft de kraamzorg bij het consultatieburo aangegeven dat er reden is voor vervroegde controle, en dus belden zij vanmorgen al op en komen ze woensdag langs. Ook de huisarts komt woensdag op kraamvisite, dus ik word goed in de gaten gehouden
Van de VK heb ik vandaag staalpillen gehad, omdat ik toch wel erg slapjes ben, en ze verwacht dat ik daar ook nog flink van zal opknappen.
Maar hoe het nou gaat?
Nou, eigenlijk hartstikke goed, ik moet alleen zelf nog flink herstellen, en wennen aan mijn nieuwe rol als mama denk ik
Je hebt het zo goed gedaan en het herstel duurt gewoon nog een tijd! Maar dat komt helemaal goed hoor! (Los van jouw reuma natuurlijk enzo, waarvan ik hoop dat je dat weer een beetje onder controle krijgt)
Het is niet niks: mama worden (of papa natuurlijk
) Maar het went snel en als je over een paar weken weer wat sterker bent en veel zelf kunt gaan doen, dan gaat het echt de goeie kant op!Rustig aan!
) luier verschoond Misschien niet zo'n big deal, maar voor mij echt een mijlpaal nadat ik hem de eerste 11 dagen compleet door anderen heb moeten laten verzorgen.
Zo zie je dat er vooruitgang in zit, hartstikke fijn Maar je gaat goed las ik.
Ik zit dus nu al een week thuis om te kalmeren, maar elke keer als ik weer denk het gaat wel weer dan hoppa komt het weer terug. En dat hoeft alleen maar te zijn als ik dan weer wat plannen heb voor die dag.
Herkent iemand dit, ik wordt er echt moedeloos van en ik weet gewoon echt niet wat ik ermee aan moet.
quote:Pluis, wat heerlijkOp dinsdag 13 juli 2004 19:13 schreef pluisje het volgende:
Ik ben net voor het eerst helemaal alleen met Tobias naar boven gelopen en heb daar helemaal alleen zijn (enoooorme spuitpoep
Misschien niet zo'n big deal, maar voor mij echt een mijlpaal nadat ik hem de eerste 11 dagen compleet door anderen heb moeten laten verzorgen.
Al is de situatie heel anders, ik herken het wel een beetje. Rick neemt het huishouden wel over, maar ik kan het ook niet laten om af en toe toch even zelf ook het nodige te doen, al weet ik dat ik dat later moet bezuren. Stom he, zou dat automatisch ingebouwd zitten bij vrouwen?
Hier is de wijkverpleegkundige van het consultatiebureau langsgeweest, en dat was erg fijn
Ik stond op de "high priority" lijst, nav een telefoontje wat mijn kraamhulp vorige week had gepleegd. Omdat de bevalling niet normaal is verlopen, ik zelf niet helemaal gezond ben, en vorige week ook nog eens erg twijfelde aan mezelf en nogal somber kon zijn, kwam ze met spoed langs om te kijken hoe het nu ging. Niet leuk om een speciaal geval te zijn, maar wel fijn dat ze me in de gaten houden. Ik heb uitgebreid over mijn gevoel enzo kunnen praten, en ze heeft me erg gerustgesteld door te vertellen dat eigenlijk elke nieuwe moeder dat wel heeft, en dat ik het zelf al veel minder kan maken door het als "normaal" te accepteren. Daarnaast hebben we afgesproken dat ik als dat nodig is in aanmerking kom voor huishoudelijke hulp. Die wilde ze eigenlijk nu al aanvragen, maar ik wil het eerst zelf gaan proberen als Rick weer aan het werk is, en mocht het dan toch niet gaan, wordt het alsnog snel geregeld. Ik moet tenslotte wel een beetje op een roze wolk kunnen zitten, zo vond zij
Al met al heel fijn, lekker mijn hart kunnen luchten en fijn om te weten dat ze me een beetje in de gaten houden, aangezien ik nogal de neiging heb dingen aan de buitenwereld wat rooskleuriger te brengen dan hoe het daadwerkelijk gaat. Daarnaast blijkt er ook nog eens een paar weken geleden een consultatiebureau hier op loopafstand geopend te zijn, dus hoef ik niet te gaan klooien met de bus of dat Rick vrij moet nemen steeds. Daar maakte ik me ook al helemaal zorgen over namelijk
Nu wachten tot een uurtje of 1, dan staat de huisarts voor de deur. Eens zien wat die eigenlijk komt doen
Ik zelf niet, ik lag steeds te wachten tot hij wakker werd en heb bij elkaar minder geslapen dan wanneer hij niet doorsliep
? Ik schrok elke keer wakker en dan ging ik bij Dylan kijken, of hij nog wel ademde Maar je went er aan hoor!Ik wilde wel die verplichte rust gaan nemen, maar Joshua slaapt zo onregelmatig en dus komt het er ook vaak niet van s'middags. Als ik dan wel even wil gaan liggen dan wordt ik weer vreselijk kriegel en ga liggen denken wat er allemaal nog moet gebeuren ook al probeer ik dat dus weg te drukken.
Ik neem het wel heel serieus omdat ik niet zit te wachten op een mega depressie. Als ik nou maar eens rustig kon zitten en het wat rustiger werdt in mijn hoofd. Dan zou het al een stuk schelen denk ik.
Sterkte meid!
Ik weet niet wat het is, maar ik hoop dat het snel beter met je gaat!!Heb de afgelopen week op een harde manier moeten ondervinden wat het is dat verdriet en vreugde zo dicht bij elkaar kunnen liggen. Vreugde natuurlijk van mijn dochter
en verdriet wegens een plotse opname in het ziekenhuis van mijn broertje. Tis voor mijn broertje kantje boord geweest en gelukkig is hij nu stabiel en gaat vooruit. Heb vooral veel onmacht ervaren omdat ik ook niet zo even bij hem langs kon gaan. Hij ligt nl in Groningen dat is zo'n beetje 80 km van hier en ik nog herstellende ben van een keizersnee en vermoeidheid. Zijn er gister dan eindelijk naar toe geweest en voel me nu ook stukken beter, heb hem gelukkig weer gezien en kunnen kussen.Mijn dochter tja wat kan ik daar over zeggen, ze doet het erg goed en laat ons s'nachts heerlijk doorslapen
van dat super.Berkery
is een enorme steun wat zijn kleine meisje en mij betreft draait nergens zijn handen voor om. En wat een heerlijk meissie hebben jullie!!
Ze gaan me in ieder geval ook in de gaten houden en 1 van de dames komt langs om te kijken wat ze voor mij kan doen.
maar goed dat je in de gaten gehouden wordt en dat je het zelf ook zo serieus genomen hebt! Hoop dat je er snel weer bovenop komt.Pluis!!! Wat gaat het goed met je zeg. Je klint zo lekker positief, daar word je gewoon vrolijk van.
Rottdog, blij om te horen dat het met je broertje weer wat beter gaat, maar wat lijkt me dat schrikken zeg.
Er gebeurt hier genoeg merk ik wel. Hier valt eik niet zo heel erg veel te melden. Alleen dat meneer de hele bliksemse boel bij elkaar gekrijst heeft maandag bij het cb.
En ik had altijd zo'n medelijden met die moeders van huilende babies. Hij had een regeldag, dat was overduidelijk. Hij is nu wel 5135 gram, dus echt een Michelin-poppetje. Sinds een week lacht hij ook echt naar ons. Geweldig is dat. En met mij gaat het ook goed. Ga steeds meer op pad met Léon, heb zo genoeg van het thuis zitten. Maar ik moet echt 's middags nog plat, ik slaap zo 2 uur weg nog steeds. Ik heb me er maar bij neer gelegd. Als het nodig is is het nodig. Ik wist helemaal niet dat dat na zoveel maanden ook nog kon!dutchie was het de eerste keer cb? Aardig gewicht zit Léon nu op! En hoe lang issie? Ik zou ook wel kunnen slapen 's middags, maar ik vind toch altijd andere dingen om te doen
Gelukkig maar dat je hulp krijgt Sterkte ermee.
Sja, het is idd wel een zware jongen aan het worden. Hij is 55.5 cm lang. Hij is bij de geboorte niet gemeten, dus ik heb helaas geen vergelijk.
Lewis nogmaals, ik hoop echt je er weer bovenop komt en vergeet niet dat we hier ook voor je klaar staan als je je hart wilt luchten.
. Dikke en bedankt voor de lieve woorden.