http://www.oor.nl/deruit_concertverslagen_details.asp?id=226 :
quote:
CONCERTVERSLAG: KATIE MELUA SNOERT CRITICI MET GEMAK DE MOND :: 22-2-2006
Wie is belangrijker: het publiek dat bij een concert aanwezig is, of de kijker van datzelfde concert thuis op de bank? Het is een vraag die te binnen schiet wanneer Mike Batt, ontdekker, producer en coach van Katie Melua, vanavond het podium betreedt. Voordat zijn pupil met haar optreden begint moet het publiek in de uitverkochte Heineken Music Hall eerst flink applaudiseren, juichen en met de armen zwaaien. Dat ziet er namelijk goed uit op tv.
Het concert wordt tenslotte gefilmd voor een nog te verschijnen DVD. Pas wanneer hij tevreden is en de camera’s rakelings over de hoofden van de toeschouwers heen zwieren komt Melua op, om even later weer onderbroken te worden door Batt. Of er door de fans alsjeblieft geen flits kan worden gebruikt bij het maken van foto’s, want dat ziet er niet goed uit op de DVD. Het gevoel dat je als toeschouwer een decorstuk bent was zelden zo groot. Vervolgens heeft de jonge Katie de komende anderhalf uur de taak om dat gevoel weer recht te trekken.
En dat gaat haar vrij gemakkelijk af. Met haar babbeltjes tussen de nummers door zorgt ze er voor dat je het idee hebt naar een vriendin te luisteren die speciaal voor jou haar liedjes zingt. Een bijzonder charismatische vriendin bovendien. Haar verlegen lachje, ontwapenende Bambi-ogen, lange wimpers en vriendelijke voorkomen zorgen ervoor dat zowel mannen als vrouwen in de zaal haar al snel in de armen sluiten. Voor hetzelfde geld had ze zelf in de zaal gestaan, zo normaal komt ze over. Wanneer ze het verkeerde nummer inzet kan ze om haar foutje lachen en begint ze gewoon overnieuw. Ze is onbedoeld grappig wanneer ze The Cure’s Just Like Heaven opdraagt aan een man die bij één van haar concerten ineen zakte en afgevoerd werd door een ambulance.
Door die nuchtere houding heb je niet zo snel door hoe ontzettend strak en geregisseerd haar optreden in elkaar zit. Katie heeft een ervaren team achter zich staan, die haar streng begeleiden. Ze toont zich een goede leerlinge en de begeleiding heeft effect, getuige de setlist. Vrijwel elk langzaam nummer (bijvoorbeeld het zelfgeschreven Piece By Piece) wordt afgewisseld door een sneller nummer (Rolling Stones’ 19th Nervous Breakdown, het enige moment dat de band echt los gaat). Daardoor ontroert ze het publiek, om ze vijf minuten later weer op beschaafde wijze te laten swingen. Dat ze gisteren haar optreden in Groningen af moest zeggen wegens ziekte is nauwelijks te merken. Ze is vrijwel het gehele optreden goed bij stem. Alleen wanneer ze uithaalt klinkt ze af en toe wat schel. Haar band speelt subliem, hoewel de spontaniteit ver te zoeken is en het rock n’ roll gehalte laag. Dat kan het publiek, dat een leuke avond uit is met de familie, niet deren. Men geniet met volle teugen, zingt mee bij Canned Heats On The Road Again, en zwijmelt mee bij het al als tweede song in de set gespeelde Nine Million Bicycles. Collectief knuffelen de stelletjes elkaar bij het romantische Closest Thing To Crazy, geholpen door de visuals die achter de band op de muur worden geprojecteerd. De grote hoeveelheid covers zorgt voor herkenning bij het publiek en daarmee voor instant succes. Het siert haar dat ze niet alleen kiest voor een Arbeidsvitaminen-klassieker als het al eerder genoemde On The Road Again, maar ook voor Babylon Zoo’s Spaceman of een evergreen als Blues In The Night. Beide covers weet ze vakkundig naar haar hand te zetten en snoert ze, net als Joss Stone dat reeds deed, de critici gemakkelijk de mond. Daarmee spoelt ze professioneel, subtiel en met veel plezier de nare smaak uit de mond weg die haar mentor daar in eerste instantie bezorgde. Knap, voor een pas 21-jarige meid. JASPER VAN VUGT
Gezien: HMH, AMSTERDAM (21 FEBRUARI 2006)
Positiviteit alom
![]()
.