Ik ben vreemdgegaan.

Mijn vriendin en ik zijn bijna 21 maanden samen, altijd veel plezier gehad, we waren veel samen en we hadden samen ook al aardig wat meegemaakt. Niet alleen samen, maar ook apart hadden we de nodige, nare, ervaringen opgedaan.

Een tijd terug sprak ik iemand die ik ken via MSN weer eens, we hadden elkaar lang niet gezien en ze wilde wat afspreken, dus zijn we gisteravond naar de film gegaan. Mijn vriendin maakte zich hier zorgen over en ik heb haar verteld dat dat nergens voor nodig was, dat was ook niet zo. Ik was niets van plan, ik wilde niets.. niets dan gewoon een filmpje pakken en daarna weer lekker naast mn vriendin gaan liggen.

Het pakte alleen anders uit, waarom en hoe snap ik nog steeds niet. Het was alsof ik mezelf helemaal verloor, dat ik voor een kleine 5 minuten iemand anders was.. langer dan dat duurde het namelijk niet. De film was afgelopen, die was leuk geweest. Daarna zijn we naar mijn huis gegaan om wat te gaan drinken, nog steeds zonder enige intenties.. We wilden gewoon een bijtje bijpraten, over die tijd dat we elkaar niet gezien hadden.

Er was nog steeds niets aan de hand en we waren een beetje t.v aan het kijken, een half uur later waren we een beetje aan het grappen maken en doen, toen begon het. Ik dacht er niet bij na.

Ik heb gedaan wat ik nooit wilde doen, ik heb degene van wie ik het meest houd ontzettend gekwetst. Ik heb haar vertrouwen beschaamd. Zij vertrouwde mij, iets wat ze ook altijd heeft kunnen doen, zonder meer. Maar nu, nu is het allemaal aan diggelen. Ik heb het kapot gemaakt. Ik ben iets of iemand geworden waarvan ik nooit gedacht had dat dat zou kunnen, iemand die vreemd is gegaan.

Vies, ik voel me er zo vies bij, hoe heb ik dit in godsnaam kunnen doen?! Het enige dat ik wilde was samen blijven met mijn vriendin, nog lang... heel lang. Waarom doe ik dan dit? Ik weet het niet. Is het vanwege alles dat er gebeurd is? Niet zozeer in mijn relatie, daar kan ik niets over zeggen. Maar thuis, de problemen die er zijn geweest? Ik weet het niet, het klinkt slechts als een zwak excuus. Terwijl er helemaal geen excuus is.

Hoe kan je hier nou een excuus voor maken? Niet mogelijk! Het is gewoon stom geweest, ontzettend fout. En waarvoor? Ik weet het niet, ik heb het niet gedaan omdat het me leuk leek, of misschien spannend. Het gebeurde en ik weet niet waarom, alsof ik er zelf niet bij was.

Ik heb mijn vriendin zo'n pijn gedaan hiermee, ik weet niet of het ooit nog goedkomt, ik hoop van wel. Alles heb ik er voor over! Ze is hier vandaag nog geweest om met mijn ouders te praten, in eerste instantie wilde zij me niet zien maar toch is ze nog boven gekomen naar mij.

We konden er rustig over praten en samen huilen. We hebben nog geknuffeld en ze heeft me verteld dat ze niet weet of het nog goed kan komen. Dat kan ik haar niet kwalijk nemen, want hoe kan ik van haar nou verlangen dat ze mij vertrouwd terwijl ik mezelf nu niet eens meer vertrouw?! Dat kan niet.

Toch hoop ik, de sterke meid die ze is, dat ze nog energie, wil en liefde over heeft om met mij door te gaan. Geen nieuwe start, misschien een schone lei. Het mooiste vond ik nog dat ze me vertelde dat ze me zou missen, ik haar ook. Daarop antwoorde ik dat het niet voor lang hoeft het zijn, ze wist het nog niet, voor hoe lang. Ik ook niet. Daarna vertelde ze mij: "Wel goed je best doen he!". Zeker weten, niets anders dan dat, niets anders.

Dit is niet hoe ik ben, dit is ook niet hoe ik wil zijn en toch is het gebeurd, walgelijk.