kweenie, moet het ergens kwijt.

Deze storm moet ik ergens indelen. Ik denk dat dit topic de beste is. Volgens mij is dit een psychologische storm. Welliswaar maatschappelijk en politiek geladen, maar bescheidenheid doet me het hier plaatsen. Origineel heb ik het op de frontpage gezet als oprisping over een topic over een hele zielige jongen genaamd Abdel.
Ik hoor de laatste tijd zoveel mensen vertellen over andere zielige mensen dat ik blij ben dat ik mij op dit moment niet als zielig zie.
Ik zie bij mensen hun monden bewegen maar ik hoor anderen praten. De media, die ik zie als enorme -nooit stilstaande- monden zijn als het monster van Frankenstein tot leven gebracht en wacht op de horde. Onwetend maar eerlijk:

Als het hier straks een zooitje is.
Als het hier straks is zoals je al vele malen op TV hebt gezien.
Als we straks dieren zijn in plaats van mensen, gevallen wezens die er alleen nog primaire instincten op na houden, weet dan wie ons zover heeft gebracht.

Allereerst de groep die de individuen heeft opgeslokt of uitgeroeid. Door angst en verwachting verblinde kinderen die woorden zoals "zelf", "liefde" en "schoonheid" niet op waarde mochten beoordelen. Die woorden zoals "eer", "wij" en "zij" maar van één kant hebben mogen zien. En die woorden van anderen keer op keer meer vertrouwden als die van zichzelf.

Dan de groep die heeft kunnen kiezen, die door schuldgevoel verlamd, denkt dat de doodlopende weg van gisteren vandaag zal leiden naar wat nooit heeft bestaan. Waar de de droomwereld het referentiekader blijft en de keuzes altijd makkelijk zijn. Ze roepen zolang hun stem niet de luidste is en zingen samen hun liederen die ze zelf nog nooit hebben gehoord.

Dan is er het pure kwaad. Het komt uit alle hoeken. Het kwaad is nooit slachtoffer en blijft altijd staan om te kijken. Het huis is groot en vol met spiegels. Het beeld, vervormd, voor eeuwig weerkaatsend is prachtig en misleidend en altijd verassend. Kwaad heeft nooit kunnen kiezen en treft ook geen blaam. Het is als de zon, overal zichtbaar, blijf er ver van uit de buurt.

En als laatste sta jij daar. Je ogen proberen alle regendruppels te vangen. De gelovige spreekt, de spreker geloofd en het kwaad komt dichter bij. In hoeverre is de gedeelde eigen schuld van jou? Als je de schuld deelt door het aantal waarmee we zijn dan blijft er toch niets meer over?

Wie heeft het gedaan? Wie?