Als je met die angst zit zou ik toch maar eens gaan praten met een deskundige. Ik ben geen psycholoog maar zo'n angst komt meestal wel ergens vandaan. Lekker is het niet in elk geval.
Succes ermee.
- edit: link verwijderd -
[Dit bericht is gewijzigd door ElisaB op 28-01-2004 09:45]
quote:Zucht...
Op woensdag 28 januari 2004 07:29 schreef jeroenpost17 het volgende:
Ze gaan heus neit bij je weg hoor als ze zijn overleden. Ze doen alleen maar afstand van hun aardse lichaam...
- edit: link verwijderd -
Anyway, dat is behoorlijk klote, als je het in zo'n erge mate hebt.
Heb je dit wel eens met je ouders besproken?
Misschien een goed plan.
Ook een goed idee zou zijn dat je gewoon professionele hulp zoekt van een psycholoog.
Wat je namelijk nu beschrijft klinkt redelijk levensbeheersend.
[Dit bericht is gewijzigd door ElisaB op 28-01-2004 09:45]
maar ik zou in ieder geval eerst ff naar de huisarts gaan misschien dat hij je kan helpen, of hij kan je in ieder geval wel door sturen
Dat je ouders ééns komen te overlijden staat bij voorbaat al vast, daar verander je niets aan, maar om je daar nu al hevig druk om te maken zorg er alleen maar voor dat je niet volledig kunt genieten van alle moois dat het leven je nú te bieden heeft.
Overigens raakt je openingspost wel een gevoelige snaar: een maand geleden is bij mijn schoonvader (waar ik echt heel erg veel van hou) een buitengewoon aggressieve vorm van kanker geconstateerd. Op dit moment, een maand later dus, is de verwachting dat hij nog slechts 1 á 2 weken te leven heeft. Hij is overigens 72, te jong dus nog (nouja, als het iemand is waar je van houdt is het altijd te jong).
Als je mij 4 maanden geleden had gevraagd hoe mijn man en ik met zoiets om zouden gaan, dan had ik gezegd: niet, want dat kan niet. Wonderlijk genoeg hebben je geest en lichaam vaak een hoger incasseringvermogen dan je zelf denkt: we houden ons staande, we kunnen zelfs af en toe lachen om de onbedoelde grappige dingen die Pa zegt omdat hij de kluts een beetje kwijt begint te raken, terwijl hij dood ligt te gaan.
Waarom vertel ik je dit? Omdat ik in deze trieste situatie een belangrijk ding besef: ook mijn eigen ouders (65 en 63) zullen op een bepaald moment 'aan de beurt zijn' en ook mijn man en ik zullen eens afscheid moeten nemen van dit leven, en waarschijnlijk ook van elkaar. Wat waarde geeft aan het leven is nier de lengte ervan, maar de invulling die je er aan geeft. Het verdriet om het besef dat Pa slechts 72 mag worden wordt overtroffen door de vreugde om het feit dat het 72 schitterende jaren zijn geweest.
Dus: je enige "wapen" tegen de angst voor de dood is om zin te geven aan het leven. Koester de relatie met je ouders en wees er dankbaar voor, en probeer ondertussen rationeel te wezen in je angst. Je mag best angst hebben voor de dood maar probeer het terug te dringen tot een gezond ontzag, in plaats van een radeloze paniek.
Heel veel succes en sterkte ermee 
..................The cats have never forgotten this.
Als je thuis woont zou je hun allebei een kus of een knuffel kunnen geven als je naar bed gaat.is ook een voorm van afscheid nemen.
Zelf heb ik me vader op mijn 10de gevonden(dood),en heb toen der tijd ook een hele angst gehad dat me moeder dood zou gaan... helemaal toen ze kanker kreeg.toen was ik heel erg bang dat ik ook haar zou verliezen.
Maar heb wel geleerd dat als je je er teveel mee bezig houd, dat je jezelf helemaal gek piekerd en zo erg dat je psychisch helemaal door de war raakt.
Ik zou met je ouders praten hierover en als ze dood gaan, kan je het helaas toch niet tegenhouden. 
Praat met ze en geef ze een knuffel of kus elke avond als je dit wilt. of iedere keer als je bij ze weggaat.
mja ben bang
quote:Daar heb ik het op dit moment net met iemand over op MSN.
Op woensdag 28 januari 2004 06:22 schreef justagirl19 het volgende:
Vroeger dacht ik er wel eens over na dat mijn ouders er op een dag niet meer zouden zijn.Tegenwoordig is dit bijna elke avond als ik naar bed ga, waardoor ik soms uren wakker lig. De vreselijke gedachte dat ze dood zouden kunnen gaan, en je niet eens afscheid kunt nemen kan me nu al verdrietig maken. Ik wordt niet echt vrolijk van deze gedachte en vind ook niet dat ik me er nu al zo veel mee bezig moet houden aangezien ze allebei nog helemaal niet oud zijn en ik blij moet zijn dat ik tenminste nog ouders heb, maar toch doe ik het! :S Iemand die dit herkent?
Mijn ouders zijn de enigen die mij echt waarderen, de enigen bij wie ik me thuis voel, en ik zou doodeenzaam zijn als zij er niet meer zijn.
Ik ben een nakomertje, dus ik kan al niet meer zo lang als mijn broer en zussen van m'n ouders genieten, maar toch... het vreet wel aan me, hoor... kan me niet voorstellen dat ze er op een dag niet meer zijn.
Dan mag God mij ook wel direct wegnemen
Uiteindelijk ben ik daar gewoon overheen gegroeid. Ik weet niet hoe oud je bent maar wie weet, groei jij daar ook wel gewoon over heen.Suc7!
[Dit bericht is gewijzigd door scorpion69 op 30-01-2004 19:31]
Ik weet niet waardoor het bij mij komt, misschien doordat ik steeds meer begrafenissen mee maak en steeds bewuster ook. Ik heb het al een behoorlijke tijd en eens in de zoveel tijd verandert het van sluimeren door mijn achterhoofd tot echt ermee zitten.
Vooral na meningsverschillen of ruzies ben ik heel bang dat ik het niet goed zou kunnen maken en voel ik me schuldig, vind ik dat ik gewoon geen ruzie had moeten maken en gewoon eens toe had moeten geven.
Misschien komt het ook doordat mijn ouders steeds ouder worden en ik het vreselijk vind om te zien hoe ze steeds meer kwaaltjes krijgen, daardoor ben ik me steeds bewuster van hun ouder worden (ze waren allebei altijd zo sterk en gezond en het is schrikken als dat afneemt, hoe klein iets ook is). Ze waren -vergeleken met andere ouders- relatief oud toen ze mij kregen (heb nog een 6 jaar oudere zus) en daar baal ik dan soms ook wel weer eens van. Puur omdat ik ze nu minder lang mee kan maken, minder van ze kan genieten. Klinkt misschien stom, maar zo voelt het wel.
Wat ook meespeelt is dat ik bang ben om de kleine dingen te vergeten, de dingen waar het om draait (het liedje van Spinvis - Voor ik vergeet is dan ook een lijflied voor mij).
Maar goed, echt advies kan ik je niet geven, want ik heb zelf ook nog geen oplossing gevonden, maar je weet nu in ieder geval dat je niet de enige bent 
(Helaas is het gevoel nu toch weer terug nu ik hier over nadenk en zit ik te janken als een klein kind...Irritant gedoe..)
quote:Het is inderdaad kut, en ik weet helaas hoe het is om mee te maken
Op woensdag 28 januari 2004 06:22 schreef justagirl19 het volgende:
Vroeger dacht ik er wel eens over na dat mijn ouders er op een dag niet meer zouden zijn.Tegenwoordig is dit bijna elke avond als ik naar bed ga, waardoor ik soms uren wakker lig. De vreselijke gedachte dat ze dood zouden kunnen gaan, en je niet eens afscheid kunt nemen kan me nu al verdrietig maken. Ik wordt niet echt vrolijk van deze gedachte en vind ook niet dat ik me er nu al zo veel mee bezig moet houden aangezien ze allebei nog helemaal niet oud zijn en ik blij moet zijn dat ik tenminste nog ouders heb, maar toch doe ik het! :S Iemand die dit herkent?
Het ergste vind ik nog niet eens het idee om ze te veriezen, maar het idee dat ik ze misschien wel verdriet doe ofzo.
We hebben eerst het advies van de dokter afgewacht en die zei dat het alleen maar slechter met der ging. Dus hebben we gekozen voor laten rusten en een paar uur later was ze overleden. Ze was pas 46 jaartjes jong (veelste jong), maar goed die dingen gebeuren en het is niet goed als je er te lang bij stilstaat.
Maar doordat het allemaal zo plotseling ging heb ik ook nooit afscheid kunnen nemen.
Dus geniet ervan zolang ze nog onder je zijn!!!!!!
Feit is dat je er niets aan kunt doen. Je kunt je er op proberen voor te bereiden, maar zoals het echt is daar kom je maar 1 keer achter. Vervelende dingen waar je niks aan kunt doen moet je enigzins accepteren. Maar voor nu moet je er je voordeel mee doen dat je dit besef hebt en genieten van de tijd met je moeder, zodat je niet van veel dingen spijt zult hebben als je straks bij haar graf staat. 'Ik had nog zoveel kunnen doen met dr. Ik had dit nog willen zeggen!' Geniet van de tijd die je hebt met haar, want daar kun je wel invloed op uitoefenen, niet op het overlijden. En probeer je niet te druk erover te maken. Het gebeurt toch wel. Van elke nacht wakker liggen word je niet gelukkig. je moet proberen je denkwijze te veranderen naar een leuke tijd met je ouders ipv te veel te denken aan het eind.
Makkelijk gezegd he
Mensen die bang zijn voor het verlies van hun ouder(s).
Tja. Als je tijd er is dan is hij er.
In zon geval opletten dat je niet in het zwarte gat valt als mensen op een gegeven moment niet meer vaak op bezoek komen enzo...
En blijven denken
alles komt goed
Het blijft altijd moeilijk en je kan je niet voorbereiden. Ik denk wel dat het goed is dat je weet dat het ooit gaat gebeuren. Jij gaat zelf ook ooit dood. Probeer van dit leven te genieten. Ondanks de hele zware tegenslagen die er in voor kunnen komen.
Als je er echt niet mee om kan gaan dan zou ik eens naar de huisarts gaan als ik jou was. Praat je er ook met je ouders over? Dat kan ook helpen.
Nou heel veel succes.
quote:eigelijk niet.. mijn ouders zijn ver in de 60 en half 70, en doen het nog steeds, ondanks kwaaltjes
Op woensdag 28 januari 2004 06:22 schreef justagirl19 het volgende:
Vroeger dacht ik er wel eens over na dat mijn ouders er op een dag niet meer zouden zijn.Tegenwoordig is dit bijna elke avond als ik naar bed ga, waardoor ik soms uren wakker lig. De vreselijke gedachte dat ze dood zouden kunnen gaan, en je niet eens afscheid kunt nemen kan me nu al verdrietig maken. Ik wordt niet echt vrolijk van deze gedachte en vind ook niet dat ik me er nu al zo veel mee bezig moet houden aangezien ze allebei nog helemaal niet oud zijn en ik blij moet zijn dat ik tenminste nog ouders heb, maar toch doe ik het! :S Iemand die dit herkent?
Het gevoel is er weer even...op een bewuster niveau dan normaal...weer opgewekt door een nare gebeurtenis...Hoe krijg ik dat irritante gevoel in hemelsnaam weg, inclusief het schuldig voelen en hoe zorg ik ervoor dat het nooit meer terugkomt...?quote:Op vrijdag 30 januari 2004 19:29 schreef myxomatosekonijn het volgende:
*knip*
[ Bericht 0% gewijzigd door FritsVanEgters op 20-03-2004 03:45:19 ]
Toen ik op mijn werk telefoon kreeg dat mijn moeder met een herseninfarct was afgevoerd naar het ziekenhuis raakte ik helemaal in paniek. Ik begon bijna te hyperventileren van angst. Daar aangekomen zag het er verschrikkelijk slecht uit en nadat ik haar huilend probeerde duidelijk te maken dat ik er was en dat ik van haar hield is ze in coma geraakt. Ik kon niets meer. Niet eten, niet drinken, niet slapen en ik leerde dat "ijsberen" in de kamer echt iets is waar je geen controle over hebt. Ik ben verschrikkelijk dankbaar dat ze het heeft overleefd, maar sindsdien is de mogelijkheid dat mijn ouders kunnen overlijden keihard tot me doorgedrongen. En nu ben ik ook bang. Maar ook dankbaar dat ik haar niet in die nacht vorig jaar heb verloren.
En wat ik er duidelijk uit heb geleerd is dat je de momenten en de tijd die je met je ouders hebt moet koesteren en dat er geen reden is om je druk te maken om futiliteiten die tot onderlinge spanningen kunnen leiden .
.
And I'm ready to go off on your ship
en ja huisarts en met name in verder stadium misschien toch psycholoog lijken mij niet uit te sluiten
Ik was altijd erg afhankelijk van mijn ouders, heb ik vooral gemerkt nu ik mijn eigen gang ga. Ik vertrouwde altijd blind op ze en heel veel dingen zijn zo vanzelfsprekend.
Als ze er nu niet meer zouden zijn zou ik me ook best wel ' verloren' voelen. want er is dan niemand meer waar ik op kan terug vallen.
Echt alleen de gedachte al dat ze er vroeg of laat niet meer zijn, maakt me echt verdrietig maar goed, de dood is onontkomelijk.....
Ook ik heb er regelmatig last van. Soms als ik er aan denk hoe dat zou zijn, dan komen de tranen vanzelf. Terwijl er dus helemaal niets aan de hand is. Heb ook al eens gedacht dat ik er te vaak aan denk en dat ik eens met de dokter zou moeten gaan praten, maar of dat helpt?
De gedachtes nemen het plezier in mijn leven echt niet helemaal weg, maar ik maak me er wel (te) vaak druk om. Vooral het idee dat één van de twee zou komen te overlijden, hoe zou het dan met de ander moeten? Ze zijn meer dan dertig jaar getrouwd en ze houden zoveel van elkaar en doen zoveel leuke dingen samen!
Mijn zusje en ik wonen ook niet echt naast de deur van mijn ouders (zij op twee uur rijden afstand en ik anderhalf) dus we zien elkaar ook veel te weinig. En als er dan met één van beiden wat zou gebeuren, dan is de ander zo alleen omdat wij dan moeilijk elke dag even langs kunnen gaan
Om een lang verhaal kort te maken: het houdt mij ook bezig.
Veel te veel. En ik krijg het knopje wel iedere keer weer omgezet als het zo is, maar moeilijk is het wel!
Eigenlijk niet. Ik zou het erger (lees: verschrikkelijk) vinden om zonder wederhelft te 'moeten' leven (moet ik helaas, maar dat is een ander verhaal). Ergens weet je dat je ooit eens zonder je ouders zal zijn, door het overlijden van één of meerdere grootouders die op hun beurt weer de ouders van jouw ouders waren. Om je vrouw (of man voor de dames) en/of je kind(eren) te verliezen, lijkt mij erger. Misschien dat het mee te maken heeft dat de relatie tussen mij en m'n ouders niet zo jofel is. Het hangt natuurlijk ook van een groot deel af van hoe je relatie tussen jou en hun is.quote:Op woensdag 28 januari 2004 06:22 schreef justagirl19 het volgende:
Vroeger dacht ik er wel eens over na dat mijn ouders er op een dag niet meer zouden zijn.Tegenwoordig is dit bijna elke avond als ik naar bed ga, waardoor ik soms uren wakker lig. De vreselijke gedachte dat ze dood zouden kunnen gaan, en je niet eens afscheid kunt nemen kan me nu al verdrietig maken. Ik wordt niet echt vrolijk van deze gedachte en vind ook niet dat ik me er nu al zo veel mee bezig moet houden aangezien ze allebei nog helemaal niet oud zijn en ik blij moet zijn dat ik tenminste nog ouders heb, maar toch doe ik het! :S Iemand die dit herkent?
I don't care, I'm still free. You can't take the sky from me
Take me out to the black, tell them I ain't comin' back
Burn the land and boil the sea, you can't take the sky from me
|
|
