TRU-expeditie van Stali en Ryan3 naar Corfu.

Tot morgen of overmorgen

Ps. Ryan las ik nu goed dat jij een doos condooms meeneemt? Ik neem ze dan niet mee, scheelt weer zoeken. (tot strakjes)

God, nog 5 minuten, heb ik nu echt alles? Oh ja, de lader voor de iPAC, moet er niet aan denken om straks het hele eiland rond te moeten sjouwen met een laptop, het is ook makkelijk om steeds overal te kunnen schrijven en het dan af en toe te kunnen posten. Ach het lukt makkelijk om op dit belachelijk vroege tijdstip in een kwartier naar Schiphol te sjezen.

04.10
Het is verdorie druk op de weg! Gaat heel FOK! ons misschien uitzwaaien?
Sta nu stil vlak voor de luchthaven, grappig idee dat er in al die auto's voor me gerust een Fokker kan zitten.
We rijden weer, plankgas nu!

Intuïtie, vraag me af hoe ik het zou kunnen ontwikkelen, heb er inmiddels net zoveel over gelezen als Ryan over de historie van Corfu. De komende week ga ik dus trachten mijn instinct te volgen door me over te geven, spontaan of bewust te ontspannen, dan vertragen gedachten en kom je los van het rationeel denken en bevind je je in een toestand waarin je beter luistert naar je zintuigen, zien horen en voelen.

Corfu een eiland waar 'oude' vrienden elkaar ontmoeten. Wanneer ik nu naar een slapende Ryan opkijk voel ik me alleen maar heel erg blij, waarom mijmeren over het eventueel ontmoeten van 'oude' vrienden? Hij is nu, we gaan samen en zo onderweg verliest de reis voor mij eerlijk gezegd zijn oorspronkelijke doel, ik heb hem lief. Ik zie onze expeditie als een intuïtief initiatief om samen te genieten.

Korfoe/Corfu, Kato Korakiana
zaterdag 14.30 (een uur tijdsverschil)
Koffie met veel glaasjes Kuom Quat liqueur, het is een lokaal welkomstdrankje en het smaakt eigenlijk gewoon naar sinaasappel, en al had het naar het door mij verafschuwde Ouzo gesmaakt, elke borrel is welkom op dit vroege tijdstip.
Onze aankomst is werkelijk een regelrechte ramp geweest. We zijn goed geland, maar bij de bagageband ging het eigenlijk al fout, niet om vermiste spullen, dat ging goed. Ryan had gelijk zijn bagage van de band en met verbijstering zag ik dat hij niets meer had dan een mini trolley en de tas die hij in het vliegtuig bij zich had gehad. Ik schaam me enigszins met zoveel bagage maar jee het weer is wisselvallig op Corfu en momenteel zelfs vrij koud met 19 graden midden op de dag. Ik moest langer wachten en toen ik alles op de kar had geladen en Ryan zocht bleek hij ineens spoorloos verdwenen. Hij was al gaan kijken waar we precies opgehaald zouden worden.

Ik heb ruim twintig minuten tevergeefs gewacht bij de bagageband, daarna ben ik hem verdwaasd en in paniek rakend overal gaan zoeken.

Ineens herkende ik zijn vertrouwde figuur bij een EHBO-ruimte, ik rende met de bagagekar door de hal maar stond abrupt stil, hoorde een sirene op de achtergrond en zag met verbazing hoe hij een kleine donkere vrouw met veel warmte gedag zei. ik wachtte totdat hij zich om zou draaien en me zou zien. Ryan kreeg me toen in de gaten en zijn lach verstierf op zijn gezicht.

"Wie was die vrouw", wist ik uit te brengen.
"Welke vrouw?"
God, ik had hem kunnen slaan. "die vrouw, waar je net afscheid van nam".
"O, die vrouw".

Hij schenkt me weer zijn meest verleidelijke grijns en vertelt een achteraf een bekende truc bij de taxiplekken op Corfu, je denkt aan het eind van de standplekken opgehaald te worden, daar laat je aan het begin van de rit laat je bestemmingskaartje zien maar dan laat de zogenaamde chauffeur iets vallen en doet alsof het bij jouw voeten terecht is gekomen. Je buigt voorover om het op te rapen en je krijgt een klap op je hoofd.

De aangifte bij de politie is tegen verwachting in wel snel en goed verlopen maar Ryan is zijn handbagage kwijt. Nog een geluk dat hij zijn palmpilot en paspoort met wat geldbiljetten in zijn binnenzak had zitten. Maar voor de rest is hij alles kwijt, camera, laptop en allerlei persoonlijke spullen. Het is nog maar de vraag of we deze ooit terugkrijgen. Het geeft me toch een naar gevoel, het is akelig om op deze manier de vakantie te beginnen.

Het valt me nu wel op dat we een leuke bungalow hebben, erg ruim, en leuk ingericht zelfs met licht houten meubelen, en veel Santa Fe kleuren en steenrode plavuizen. Hoge donkere klapdeuren naar een tuin met privacy. De tuin en omgeving is heel groen en de lucht is zalig om in te ademen. De kampwegen bestaan uit niet meer dan lichtkleurig zand, ik hoop van harte dat het niet gaat regenen, want dan wordt het een modderpoel. Het plan is om zo naar Dassia te gaan, er is vandaag markt en deze plaats te verkennen om dan ergens een hapje te gaan eten. Dan mogen we trouwens wel opschieten. Of het de drank is weet ik niet maar ik krijg het warm, voel me seksueel opgewonden zelfs. Ik ga kijken waar Ryan blijft.

Wat later zaten we in een lokale taxi op weg naar de badplaats, we praatten beiden weinig en ik keek loom naar buiten en voelde mijn lichaam gloeien. Het viel me op dat het eiland ineens windstil leek, ik hoorde in de verte een sirene. De oude taxi begon ineens over de weg te schudden en ik voelde brandend maagzuur omhoogkomen. Dan vang ik in de middenspiegel twee donkerbruine kraaienogen op, ze kijken me onvriendelijk aan, met venijn zelfs. Deze man achter het stuur, ik heb hem ergens eerder gezien. Ineens word ik bevangen door een heel akelig gevoel en vertel het Ryan. Deze keek me ernstig aan en antwoordde met een dreigend donkere stem "dit is het Stali, dit is waar je voor gewaarschuwd bent". Ik voel me misselijk worden en het geluid van de sirene klonk nu verdovend in mijn oren.

Ryan zag ineens dat mijn angst echt was en trok heel lief zijn hoed ver over mijn hoofd, "zo nu kun je je tenminste verschuilen voor je zesde zintuig Stali".
Ineens was het nare gevoel verdwenen, ik schoot in de lach.

Dassia
16.15 uur

Terwijl Ryan bij een marktkoopman met veel gebaren stond af te dingen van de prijs van een lange broek, (Het is op moment van schrijven maar 9 graden en hij had alleen maar korte broeken meegenomen. Daarom had hij zo weinig bagage bij zich had.)

Stikkend van de lach liep ik langzaam door langs de kramen waar een verscheidenheid aan koopwaar lag uitgestald. Sets keukenmessen, kleurige kleding, illegale videobanden, broodjes, goud, zilver, geitenkaasjes, olijven, brood, hoofddoeken, horloges, bordjes met daarop het eiland beschildert. (Ze deden me denken aan thuis, en ik draaide een bord om op zoek naar een goudkleurig stickertje maar het zat er niet op.). Ik liep nog een stuk door om een beter uitzicht op de zee en het smalle strand. Het is wel een leuk plaatsje Dassia, en ook al is het er nu rustig, je ziet aan alles zo overduidelijk dat het geënt is op toerisme. Maar hoe het verder zou moeten met het doel van de "expeditie". Ik zie het niet gebeuren op Corfu.

Geleund op een stenen muur terwijl ik mijn longen volzuig met zeelucht, schieten gedachten door mijn hoofd. Ik kan me niet concentreren op mijn gevoel. Wat schiet ik met deze expeditie op? Wat had ik verwacht? Dat er een antwoord over de zee mijn kant op zou worden geblazen?

Corfu is ontegenzeggelijk mooi, zeker nu we er zitten in een rustige periode al geeft alles te kennen dat het voornamelijk draait op toerisme. Mijn gedachten worden onderbroken door het geluid van een sirene, het klinkt in de verte nu. Ik vermoed dat het voor de scheepvaart is. Jammer steeds dat loeiende geluid, het verstoord de rustige mooie omgeving. Nu zie ik Ryan op de boulevard lopen met een in bruin papier gewikkeld pakje. Het is hem dus gelukt en het verbaast me niet. Koppige volhoudende beer van een man. Ik voel me blij en warm worden vanbinnen en zwaai mijn armen wild boven mijn hoofd, maar onnodig hij heeft me al in de gaten. Ryan is fijn gezelschap en door zijn kalmte weet hij mij innerlijke rust te geven in de chaos van mijn leven. Nuchtere Zeeuw, hij verbaasd me telkens weer. Hoelang ken ik hem nu? Vijf maanden pas en had toen ik hem leerde kennen niet voor mogelijk gehouden dat we samen op vakantie zouden gaan. Vreemd dat ik me voor het eerst afvraag waar onze vriendschap heen zal gaan, of wat ik voor hem beteken. Is het vriendschap, is het verlichting of is er meer?
Hij pakt mijn hand, `Stali, zou je het in ieder geval kunnen zeggen als wanneer je met je zesde zintuig wegloopt?`.

Ik lach erom en steek mijn arm in de zijne, hij verteld dat hij een leuke plaats heeft gezien om te gaan eten. Terwijl we er naar toe lopen vraag ik me in stilte verbaasd af hoe hij mij eigenlijk op het strand gevonden heeft.

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan, het enige voordeel van aan de grond vastgeschroefde eenpersoons bedden, ik kan er nog steeds niet bij. Zijn ze bang dat we de bedden pikken?

We hebben ontbeten in Kerkyria (Corfustad) op een plein midden in het centrum. Het is een leuk sfeervol stadje welke mij erg Italiaans doet en Ryan vertelde waarom.
Beschaamd realiseer ik me hoe weinig ik weet, maar aan de andere kant ben ik hier om mijn gevoel te volgen en toen we niet veel later in een winkeltje met veel vreemde snuisterijen stonden waar Ryan verwonderd keek naar de de glazen staaf die hij met beide handen vast had. Het rode water in de liefdesmeter borrelt naarboven, `oeh Ryan, jij bent hartstochtelijk vandaag` grijnsde ik, en liep verder het pad door ik zie kleurige kettingen en een beeldje met een soort monster met maar 1 oog. Ineens of het de enorme hoeveelheid van prullaria is die me tegenstaat, ineens wil ik weg, weg van al die troep, winkels, mensen, ik zoek Ryan, pak zijn hand `kom, Lief, ga mee` en ik trek hem mee de zaak uit.

We gaan naar het Noorden.

We zijn vanaf vanmorgen vroeg onderweg naar Sidhari, met provisie op de achterbank.
Jammer dat het bewolkt is, de route is ontzettend mooi en leidt ons door oude dorpjes en
ik zie het landschap steeds ruiger worden
Kennelijk vertrouwd Ryan blind op mijn rijstijl want hij is, ondanks het geslinger op de
slechter wordende wegen, in slaap gedommeld.
Ryan, weet niet dat ik pas in april moet afrijden, maar ik durf het aan,
het is lekker crossen en goede oefening voor mij en ik rag de pedalen van het oude brik
dan ook flink af.

Het is pas de derde dag en we hebben onze eerste irritaties al. Dat wil zeggen ik.

Gisterenmiddag had ik al naar het Noorden willen trekken maar Ryan vond het beter om vandaag
ja werkelijk, in eerste instantie zelfs morgen pas te vertrekken.
We hebben gisterenmiddag echt lopen verlummelen in Dassia. Ik werd steeds onrustiger want mij
hele gevoel wilde naar het Noorden. En dat was verdorie toch het doel van deze trip?
Dat ik zou vertrouwen op mijn gevoel en er gehoor aan te geven.
Ryan lijkt zich er niet echt meer om te bekommeren. Gisteravond had ik het een beetje gehad
en geen zin gehad om weer naar diezelfde taveerne te gaan om door te zakken en ben met een boek
op mijn bed gaan liggen om al vroeg in slaap te vallen.

Snachts echter werd ik wakker door het oorverdovende geloei van sirenes. Ryan sliep er trouwens
gewoon doorheen. Onbegrijpelijk want hij zegt een moeilijke slaper te zijn. Daar merk ik anders
niets van. Hij snurkt overal als een beest de afgelopen dagen.
Ik moet trouwens vandaag niet vergeten om vandaag ergens watten te kopen.
Maar goed ben dus vannacht wat drinken gaan pakken en heb de iPAC gepakt.
Tja ik heb tegen onze afspraak in toch zitten lezen wat Ryan heeft geschreven.

Daarom ben ik nu geirriteerd om, het lijkt alsof het hem totaal niet bezighoudt of er zelfs
maar voor open wil staan toevalligheden te willen zien.

Zijn mijn irritaties terecht? Of is het inderdaad slechts een kwestie van perceptie?
Neem alleen zo iets simpels als het ontbijt. In mijn belevenis vond deze pas plaats in Kerkyria, voor hem
waren dat de geklutste eieren, die ik slechts als middel tegen de kater van de vorige avond nam.

Dit lijkt onbelangrijk maar zo is het dan toch ook met bovennatuurlijke waarnemingen? Eigen perceptie?

Afijn zomaar wat gedachten van mij. Ryan slaapt nog steeds, mijn broodje is op dus ik ga dit gauw posten middels
gsm en iPacweer en weer gas geven.

(Ps. Waar ik ook nog de pest over in heb is dat Ryan mij dus kennelijk gewoon als kennis ziet
dacht dat we toch een veel betere band hebben)