Wat luister je nu? -- Nieuwe stijl -- deel 22

Tjaa..geloof voor de kenners geen uitleg nodig toch??

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 01:24 schreef ursel het volgende:
ID&T present Darkraver.

Tjaa..geloof voor de kenners geen uitleg nodig toch??

---

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 01:25 schreef Seborik het volgende:

[..]

Er zijn hier ook niet-kenners.

---

Draait al vele jaren.. Vroegah al bekend in de hardcore periode. Kan nu nog steeds een lekker plaatje draaien. Iets rustiger wel, beetje hardstyle techno.. (draait ook nog wel eens hardcore geloof ik)...Hoe het allemaal mag heten... Klinkt wel lekker..

Iig de grootste entertainder in de DJ wereld.

_{zo goed??}

[Dit bericht is gewijzigd door ursel op 16-01-2004 01:30]

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 00:58 schreef Summoner het volgende:

[..]

<knip>
Wat uiteraard niet gebeurd, aangezien ze een metalverleden hebben.

---

* bas-beest luistert nu naar Agalloch - In the Shadow of our Pale Companion

geen idee hoe ik dit zou moeten omschrijven, experimentele metal dekt imo niet geheel de lading (iig. dit specifieke nummer heeft duidelijk ook doom-invloeden), maar is nog het beste.
Ik denk dat deze band ook nooit echt veel fans zal krijgen, en dat komt in hun geval omdat ze ooit als black metal-band begonnen zijn.

Queensr’che - Operation: Livecrime

Live cd waarop het complete Operation: Mindcrime album gespeeld wordt, een van de grootste metalmeesterwerken uit de jaren 80. De studioversie staat tevens ook als een van de hoogste metalalbums in de top zoveel van conceptalbums. Hoge kwaliteit songs, hoge kwaliteit muzikanten, een top album dus. En live vind ik 'm eigenlijk nog beter dan de studio versie. Het livealbum was ooit alleen in een speciale box te krijgen, met de videoband en een dik boekwerk erbij, maar een jaar of twee terug is het album opnieuw op cd uitgebracht, geremasterd, en tevens is er nu een dvd versie van. Ik heb echter nog de oude.

Heerlijke electronica, met een shoegazer inslag. Voor liefhebbers van Ulrich Schnauss een aanrader. Alle tracks zijn gemaakt op oude Casio keyboards.

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 01:35 schreef Seborik het volgende:
Nieuwe stijl, je bent hier dus verplicht meer te vermelden dan alleen de titel van een nummer. Anders worden posts gedelete.

---

quote:

---

[Dit bericht is gewijzigd door ursel op 16-01-2004 01:30]

---

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 01:58 schreef Summoner het volgende:

[..]

Wat luister je nu, ursel? Nieuwe stijl antwoord aub.

---

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 02:31 schreef Summoner het volgende:

[..]

"Om het aantrekkelijk te maken voor anderen om te lezen en discussies te laten ontstaan, is het de bedoeling dat je bij elk nummer een korte review of toelichting zet over of bij het nummer of over de artiest."
[..]

Ah oke, just checking...

---

Masada - Live in Sevilla

Lekker de vrijdagmiddag in alle rust naar het weekend toewerken met het immer melodieuze getoeter, gepiep en gekraak van de heren van Masada op de achtergrond.

Blijft één van mijn favoriete platen... Indierock/Art-punk met de rem erop, wat meer ingetogen en "liedjes"-achtige resultaten oplevert dan bijvoorbeeld Liars en Giddy Motors; al blijft het zijn scherpe randjes behouden en blijven de verre van clichématige songstructuren ook na vele tientallen draaibeurten moeiteloos boeien. Veel geėxperimenteer ook met woordstructuren, waardoor je bij bijvoorbeeld opener Soft Pyramids het gevoel krijgt alsof je zit te luisteren naar een poėtisch klankenexperiment waar muziek onder gezet is, en waarbij de voordracht van de tekst belangrijker is dan de ondersteunende dissonante gitaren, slaperig klinkende synths, aanstekelijk rollende drums en de jazzy mondharmonica-epilogue. En net als je tot rust gesust bent door de laatste tonen van Soft Pyramids, word je meteen weer bij de les gebracht door het haast absurd doordenderende en doordreunende So many animal calls. En dan heb je nog ruim een half uur aan hoge kwaliteitsmuziek voor de boeg, waarbij vooral opvalt hoe warm het geheel klinkt.
Meesterlijke plaat.

Debuutplaat van deze geniale post-punkband, die 26 jaar na de originele release nog altijd niet gedateerd klinkt. Aanstekelijke melodieėn, de karakteristieke zang van zanger David Thomas en, om met de woorden van een AMG-recensent te spreken, een geslaagde mix van art-rock, punk-rock en garage-rock ('avant-garage'). Interessante luisterervaring.

Elvis Costello & The Attractions - Armed Forces

Fijne new-wave plaat en één van Costello's betere werken, als je het mij vraagt. IJzersterk songmateriaal en rijke arrangementen, en klassieke Costello-songs als Accidents will happen, Senior Service en Oliver's Army. Ondanks de donkere textuele lading (het album zou eigenlijk Emotional Fascism genoemd worden, waarbij politiek werd gebruikt als een metafoor voor relaties; zo is er ook een nummer op de plaat die Two little Hitlers heet ), is de muziek vrolijk en ongecompliceerd.

_{De versie die ik thuis heb liggen heeft trouwens een ander hoesje, een redelijk vreemd grafiti-schilderij/geval, in plaats van degene die je hierboven ziet. Bovenstaande tekening staat overigens weer wel op de achterkant van de CD.}

Tool - Aenima

Meesterlijke plaat, het gevoel wat je bij sommige nummers krijgt valt gewoon niet te beschrijven. Teksten zitten heel erg goed in elkaar en de stem van Maynard valt met niemand te vergelijken. Tel hierbij de drums van Danny Carey en het gitaargeluid van de andere 2 bandleden bij op en je hebt een plaat vol met geweldige nummers als Eulogy , Aenema en Third Eye.

Aborted - The Saw and the Carnage Done, één van de betere grindcore/deathmetal platen vind ik. Live ook erg goed

Archers of Loaf - Icky Mettle

Dit Archers of Loaf-album is vaak gezien als slechts een vehikel voor de grote 1993 US-collegeradio-hit Web in front, maar de rest van het songmateriaal kan zich er prima mee meten. Ooit begonnen als een Pavement-kloon, wist de band al gauw een eigen sound te vinden:

quote:

---

Icky Mettle, The Archers of Loaf's debut album, is filled with jagged guitars playing broken riffs, yet they have enough melodic sense to tie it all together into memorable songs, as evidenced by the alternative rock hit "Web in Front." As that song's lyrics suggest ("All I ever wanted was to be your spine"), the group cherishes the obscure, but they are never weird for weirdness' sake their fragmented poetry fits the cut-and-paste of the noisy music.

---

Motorpsycho - Angels and Daemons at Play

Een vaak over het hoofd gezien Motorpsycho-album, maar eentje dat zeker niet onderdoet voor de rest van hun post-Demon Box werk. Starmelt/Lovelight blijft een van de ultieme Motorpsycho-songs, waar het bijna 14-minuten lange en live-favoriet Un chien d'espace weliswaar niet het majestueuze heeft van het op Roadworks vol. 1 uitgebrachte A K9-suite (waar eerdergenoemde nummer ook in verwerkt is), maar het toch een MP-klassieker blijft. Verder staan hier ook het origineel van de bij de Fishtank-sessies herziene psychofolk-ballad Pills, Powders & Passionplays, garagedroner Heartattack Mac en verder nog een handvol perfecte indiepop/rocksongs in de stijl van Motorpsycho's voorafgaande album Timothy's Monster.

lekker cdtje vooral nummer 7t/m9 achterelkaar met volume op max

The Notwist - 12

Voordat ze vanuit hun hardcore punk-verleden in een jazzy variant van indie (Shrink) en organische electronica (Neon Golden) doken, maakten ze nog een tussenstop bij het indierockgenre. Alhoewel hun stijl redelijk karakteristiek is en een aantal nummers (zoals Torture Day) al redelijk dicht komen bij het geluid van hun latere werk, is het in vergelijking met het redelijk bekende Neon Golden wat meer ook in de alternatieve rock geworteld. Persoonlijk vind ik deze plaat sterker dan Neon Golden, vooral door de wat energiekere aanpak en de minder kale structuur van de songs.

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 01:35 schreef Seborik het volgende:
Nieuwe stijl, je bent hier dus verplicht meer te vermelden dan alleen de titel van een nummer. Anders worden posts gedelete.

---

Ik luister momenteel naar "DOS" van orquesta del desierto. Klinkt op het eerste moment als een heel suffe band, toegegeven. Maar het is best wel leuk: een aantal belangrijke mensen uit de stonerrockscene (niet de allerbekendste, maar toch leden van wool, fatso jetson, goatsnake, hermano, earthlings en cave in) die samen rrn cd'tje vol spelen, maar voor een keertje niet met elektrische gitaren. Het resultaat heeft wel nog steeds het woestijngevoel van de stonerrock, maar het lijkt meer op latijns-amerikaanse muziek, oude rock 'n' roll, een beetje ska en bij momenten zelfs melancholie. Kort samengevat: diezelfde mensen die bij hun andere groepen de speakers naar de haaien schreeuwen spelen hier op akoestische gitaren en trompetten, en ook dįt kunnen ze.

* me loves desert rock

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 17:18 schreef jp84 het volgende:
ID&T present Darkraver.

lekker cdtje vooral nummer 7t/m9 achterelkaar met volume op max

---

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 17:35 schreef Grobbel het volgende:
[afbeelding]

The Notwist - 12

Voordat ze vanuit hun hardcore punk-verleden in een jazzy variant van indie (Shrink) en organische electronica (Neon Golden) doken, maakten ze nog een tussenstop bij het indierockgenre. Alhoewel hun stijl redelijk karakteristiek is en een aantal nummers (zoals Torture Day) al redelijk dicht komen bij het geluid van hun latere werk, is het in vergelijking met het redelijk bekende Neon Golden wat meer ook in de alternatieve rock geworteld. Persoonlijk vind ik deze plaat sterker dan Neon Golden, vooral door de wat energiekere aanpak en de minder kale structuur van de songs.

---

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 15:08 schreef Grobbel het volgende:
Q and not U - Different Damage

---

Drawn - A New World?

Sideproject van enkele In the Woods..leden, en dat is te horen ook, beste te omschrijven als een metal versie van In the Woods terwijl het ook wel een beetje met Madder Mortem te vergelijken is, erg atmosferisch en meeslepend maar ook een erg 'metal' geluid. Met twee zangers die zowel een cleane als een wat ruigere stem gebruiken. Helaas zijn ze na een ep-tje en deze cd ermee opgehouden.

Kent iemand hem toevallig?

Moet zeggen dat het wel redelijk klinkt. Al ging het er net wel ff naast

Een wazig stukje muziek. Het klinkt allemaal erg groots, met grote koor-achtige zangpartijen en orgels, bijgestaan door stevig gitaarwerk. De nummers blijven redelijk constant over de hele plaat heen. De zang, verzorgt door een zangeres en een zanger, is praktisch onverstaanbaar. En ook al zou ik er wel wat van kunnen horen, dan zou ik het waarschijnlijk nog niet verstaan aangezien bijna elk nummer in een andere taal is. Van "Der Makabere Tanz Der Vampires" tot "Il Vampiro", is het enige wat me duidelijk wordt dat het allemaal over vampieren gaat . Dessalniettemin, een fijne plaat.

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 20:52 schreef mr_cucumber het volgende:

[..]

Leuke band inderdaad, vorig jaar in het voorprogramma van Explosions in the Sky gezien,was erg de moeite waard.

---

Ben nu bij het tweede nummer, The Good Son. Moest deze cd verplicht luisteren van een vriend maar ik weet nog niet wat ik er van moet vinden, eigenlijk.

Pavement - Westing (by Musket & Sextant)

Een verzameling van Pavement's pre-Slanted & Enchanted vinyl singles, waar de kernwoorden vooral "noise" en "lofi" zijn - gruizige anti-songs die deels op het werk van The Fall geļnspireerd zijn, maar vooral een goed beeld geeft van Pavement's eerste muzikale experimenten die later voor Slanted & Enchanted verder werden uitgewerkt. Alhoewel "melodieėn" een groot woord is en dit toch vooral een samenraapsel is van verschillende experimenten, staat het album desondanks als een huis, en zijn er eigenlijk maar weinig echt zwakke plekken te vinden; en dat met nummers als Baptist Blacktick, Box Elder, You're killing me en Debris Slide zelfs nog een aantal heuse Pavement-klassiekers bevat.

Voor liefhebbers van Pavement's Slanted & Enchanted met een extra dosis Sonic Youth en The Fall.

Frank Zappa - Civilization Phaze III

Hoewel Zappa al in 1967 met dit project begon werd CP3 pas na zijn dood uitgebracht. Het album is voornamelijk met de synclavier volgespeeld, hoewel het Ensemble Modern ook een muziekale bijdrage levert. Verder bevat de cd nogal wat gesproken teksten (vergelijkbaar met Lumpy Gravy uit 1967).

Niet echt een Zappa die ik vaak draai, maar de muziek is een stuk beter dan dat geklets er doorheen.

Voor deze cd kreeg Zappa postuum eindelijk een Grammy Award : voor de mooiste verpakking.

Herbert - Bodily Functions

Een perfecte plaat, zo vlak voor het naar bed gaan. Alhoewel het met een dikke 72 minuten toch zeker een half uur te lang is, en lang niet alle nummers echt interessant zijn (het 7 minuten doorzeverende You saw it all had bijvoorbeeld weer niet van mij gehoeven, en zo zijn er meer nummers die uitmondden in weinig verheffend lounge-geneuzel), is Herbert's zogeheten Jazz-House een prima middel om bij tot rust te komen (mits je dus een aantal nummers uit de afspeellijst programmeert). You're unknown to me, It's only en The Audience zijn wat mij betreft de prijsnummers, in ieder geval.
Overigens heeft hij bij deze plaat veelvuldig geluiden van het menselijk lichaam (!) gesampled, al zijn ze (gelukkig?) amper te onderscheiden.

Over Danny Cohen:

quote:

---

Musical eccentric and multi-instrumentalist Danny Cohen got his start circa 1961 with his punk band, Charleston Grotto. Years later, he was banned from performing the L.A. club circuit after his cult following purportedly smeared feces all over one venue's bathrooms, inspired by Cohen's chocolate pudding stage antics during a number called Disco Diarrhea. By no means a public figure, there isn't much information available on him. Cohen performs on a few widely distributed releases of the late '60s/early '70s and on a few late '90s releases on the NYC label, Tzadik, leading two albums for their Lunatic Fringe series.

---

quote:

---

This is a really demented release with good if often sparse instrumentation. The music ranges from authentic-sounding garage rock to Ween-like vocals with Casio, as Danny Cohen unwinds a cotton-candy spiral of unique, disturbed, and sometimes ridiculously immature lyrics ("they burned the tortilla intentionally...all because I complained that there was no cheese"). While listening to this cavalcade of dementia, Nick Cave, Frank Zappa, Frank Pahl, and other eccentrics are called to mind by Cohen's different vocal deliveries. Likewise, there are instrumental details that alternately recall the organ sound of Mr. Quintron, the Casio popscapes of Gok recordings, the sound of John Frusciante's first solo album, and various '60s garage rock. Highlights include the title track, which is a catchy pop tour of "every Danny that ever lived," as narrated by the museum's guide; the post-meditation, visionary adventures of "Astral Rag" (which adds kazoo and barrelhouse piano to lines like, "Took me by the arm, led me like a whore, and showed me Jesus on a lunar shore..."); and "Pentagram"'s "Satan cut out my heart...stored it in a cookie jar high on a shelf." This is another release for fans of unexpected lyrics along the lines of song poem recordings (Rodd Keith's I Died Today, or the Beat of the Traps compilation), even if it is a more self-conscious effort.

---

Het laatste album van een trio (drums, bass en een hoop samples) rondom ex-Godspeed You Black Emperor! lid Aidan Gert (hoewel, ex-lid ook een zeer rekbaar begrip is in die kringen). Post-rock dus, muziek die het traditionele couplet-refrein liedje ver en ver achter zich laat. Deze cd is eigenlijk meer een soort van soundscape, met geluiden die veelal ooit wel hun oorsprong zullen hebben gevonden in traditionele instrumenten begeleid door drums en bas. Nummers hebben een redelijk gangbare lengte en uiteraard geen Gybe-achtige opbouw, maar dat hoef je dan ook niet te verwachten. Apart is een ding dat zeker is, maar het is wel nog een keer luisteren waard.

[Dit bericht is gewijzigd door Vork op 17-01-2004 11:56]

Dntel - Life is full of possibilities

Debuut-CD van de onder de naam Dntel opererende Jimmy Tamborello, en één van de warmere IDM-platen uit 2001, die doet denken aan collectieven als Boards of Canada en Mśm.

quote:

---

Housed behind an entirely appropriate title, the debut album of Dntel (aka Jimmy Tamborello) is a gorgeous, mostly ambient journey into moody, poetic electronic sounds. One imagines these ten songs would make for a delightful, if feverish, score to a kaleidoscopic dream. Though Life Is Full of Possibilities is centered on somewhat standard clicks & cuts, textured sound washes, and cut-and-paste electronic dynamics, Dntel's music contains such pristine melodies and is so effective in its stimulation of one's emotions that it makes for a refreshing, fascinating hour. It's the kind of music Kevin Shields has been threatening to unleash since the collapse of My Bloody Valentine. Dntel is aided more than a bit by his guest vocalists/lyricists, who include Chris Gunst from Beachwood Sparks, Rachel Haden of the defunct That Dog, Benjamin Gibbard of Death Cab for Cutie, and Brian McMahan from Slint and The for Carnation, among others. When Dntel is at his best, he brings to mind some of the finest European sound collagists, chief among them Mśm. Indeed, "Suddenly Is Sooner Than You Think" and "The Dream of Evan and Chan" bear an uncanny resemblance to the superb songs on Mśm's Yesterday Was Dramatic, Today Is Okay. Gibbard's vocals on "The Dream of Evan and Chan" blend with the Mśm-like overtones so perfectly that the song is easily one of the mostly touching and beautiful sonic creations of the year. Pretty, brittle, subtle, full of surprises, and disarming in its ability to set moods, Life Is Full of Possibilities is a masterpiece that places Dntel near the top of the heap of electronic artists working in 2001.

---

Ik zal nog jaren nodig hebben om hier een eenduidige naam op te plakken, maar ik weet alvast zeker dat ik dit een superplaat vind. Toch maar eens proberen te beschrijven. Er staan een paar stevige rocknummers op, die te vergelijken zijn met de qotsa-nummers die door Josh Homme worden geschreven. Maar er staat ook melodieuze, zelfs melancholische pop op. Soms blijft die een heel liedje lang mooi overeind, soms wordt er plots een emmer vocoders en ander technisch lawaai overheen gekieperd. De diversiteit valt te vergelijken met de desert sessions, en toevallig deed Dean Ween ook mee aan de laatste aflevering daarvan. In ieder geval een heel vreemde cd, met onnozele meligheid, rechttoe-rechtaan rock, onverwachte wendingen en - wat mij ten zeerste kon bekoren - het woestijngevoel. Klinkt als een trip, maar dan op een ongezonde mengelmoes van allerhande substanties. Een voorbeeld? Luister naar "Happy colored marbles" en je weet meteen wat ik bedoel. Een absolute aanrader.

The Go-Betweens - The Friends of Rachel Worth

12 jaar nadat het in veilige radioliedjes gespecialiseerde The Go-Betweens er de brui aan gegeven had, besloten de singer/songwriters van de band, Robert Forster en Grant McLennan, hun krachten te bundelen voor een nieuw album. De overige bandleden schitteren door afwezigheid, en hun rol werd overgenomen door de leden van Sleater-Kinney, die overigens verder redelijk onzichtbaar aanwezig zijn op het album.
De radiovriendelijke indiepop van The Go-Betweens is weliswaar niet echt bijzonder origineel, en het grootste deel zal (enigszins terecht) vooral met veel schouderophalen worden bejegend; maar bij een aantal tracks "klopt" alles gewoon - nummers als He lives my life, Spirit en vooral Going Blind komen zeer dicht bij Perfectie.
Als je 'm ooit een keer ziet liggen in de aanbiedingsbakken (waar ik 'm 2 jaar terug al uit gevist heb ) en je hebt een zwak voor indiepop, zou ik je aanraden om 'm niet te laten staan.

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 23:01 schreef Summoner het volgende:
[afbeelding]

Dissection - Storm of the Light's Bane

Een van de onbetwiste hoogtepunten van het death/black 'crossover' genre. Het album kent lekker veel variatie, en er staat geen zwakke track op.
[..]

---

Moonspell - Wolfheart
imo de beste cd van deze Portugese band. Toen 'ie net uit was, ook alweer zo'n 8 jaar geleden , min of meer op de gok gekocht en tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad.

Een van de vele mooie ballads op Automatic for the People. Automatic for the Peolple is echt zo'n plaat die na meer dan tien jaar nog steeds groeit. Dan stel ik mij de vraag: wordt zulke popmuziek nog gemaakt?

December Wolves - Blasterpiece Theatre

Erg brute en intense mix van blackmetal/death/grind/industrial, jammer dat het af en toe een beetje een brei van geluid word door de wat mindere productie, maar opzich past dat ook wel weer bij deze band.

quote:

---

"Blasterpiece Theatre" is an enigmatic release, the musical transposition of a bad trip, an avant-garde monument. The extreme violence and brutality of this release rhyme with intelligence...Don't expect boring experimental music of the ambient kind but instead a devastating Metal to the core album enriched by very modern vibes. This mutated Black Metal is lacerated by electronic sonic blasts, sampled demented voices, drowning the listener into a bleak nightmare. All the songs flow at furious pace to the point of listening to this album in its entirety will left you exhausted but still begging for more.. DECEMBER WOLVES are a Metal commando unleashed against mediocrity, and "Blasterpiece Theatre" is certainly the most bizarre yet at the same time the most captivating album I have heard recently"

---

My Dying Bride - Songs of Darkness, Words Of Light

De nieuwe My Dying Bride plaat is een prachtig staaltje trage doom metal. Hij lag daarnet in m'n brievenbus, staat nu voor het eerst op, en klinkt echt geweldig. Morgen mag Summoner 'm luisteren

quote:

---

Op maandag 19 januari 2004 16:30 schreef Tokus het volgende:
[afbeelding]

My Dying Bride - Songs of Darkness, Words Of Light

De nieuwe My Dying Bride plaat is een prachtig staaltje trage doom metal. Hij lag daarnet in m'n brievenbus, staat nu voor het eerst op, en klinkt echt geweldig. Morgen mag Summoner 'm luisteren

---

Discovery van Daft Punk, gewoon een lekker album met redelijk afwisselende muziek. Commercieler dan andere Daft Punk albums maar daardoor voor mij wat aantrekkelijker daar ik muziek graag niet te extreem zie worden naar een genre.

Vrij intense 60/70'er groove/psychedelische rock van een stel Japanners. Zes nummers die samen ongeveer een half uurtje muziek maken, het luistert als een geheel aangezien de nummers vrij veel op elkaar lijken (zonder ooit saai over te komen). Als je van het genre houdt is dan moet je deze zeker eens beluisteren. Geheel instrumentaal.

Dit is hun debuut album en ik kan niet wachten op de volgende release.

Bespreking: Deze plaat is super omdat de muzikanten fantastisch zijn en de liedjes heerlijk. Alles eraan is mooi en de cd is geniaal. Zalige composities, goddelijke stem en megagitaren.

(Fuck objectiviteit)

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 19-01-2004 20:20]

James Blood Ulmer - Are You Glad to Be in America?

De 3e van gitaris James 'Blood' Ulmer : free Jazz, rock en funk. Ulmer werkte in die jaren veel samen met Ornette Coleman, en had ook zijn manier van componeren ( Harmolodics ) overgenomen. Ook de bezetting met twee drummers werd in die tijd door Coleman vaak gebruikt.

quote:

---

Harmolodics

A theory formulated by Ornette Coleman and derived from his practice as an improvising musician: each instrument in an ensemble is both a melody and a rhythm instrument; players abandon their traditional roles and instruments which normally accompany share as lead voices in creating the music. No instruments play a supportive/accompanying role and the resulting music comprises contrapuntal lines Harmonic consonance and the resolution become irrelevant, the emphasis being on creating interacting lines.

---

Pat Metheny & Ornette Coleman - Song X

Meer ongestructureerde takkeherrie mooie harmolics met 2 drummers en zo.

Tanya Donelly - Lovesongs for underdogs (1997)

Eerste solo-album van Tanya Donelly die voor dit album achtereenvolgens in Throwing muses, Breeders en Belly had gezeten. Op dit album gaat ze verder waar ze met Belly gebleven was. Oftewel op het eerste gehoor simpele poprock gitaardeuntjes, maar wel met een scherp randje en bij nadere beluistering van de teksten toch niet zo oppervlakkig. De muziek is hier nog redelijk uptempo, op het hieropvolgende soloalbum werd het wat rustiger en serieuzer allemaal. Grote pluspunt is natuurlijk Tanya's stem die bij de Muses en Breeders te weinig gebruikt werd.

Niadem's Ghost - In Sheltered Winds

Niadem's Ghost was de band waarin Peter Nichols zong nadat hij in 1985 IQ tijdelijk had verlaten. Dit is hun enige album, opgenomen begin '86.

Muziekaal weinig raakvlakken met IQ, geen progrock maar meer new wave.

Philip Glass - Naqoyqatsi

Na Koyaanisqatsi en Powaqqatsi is Naqoyqatsi het derde en laatste deel uit de trilogie van films van Godfrey Reggio met muziek van Glass.

over de film :

quote:

---

Filmmaker, philosopher and activist Godfrey Reggio completes the film trilogy he began with Koyaanisqatsi and Powaqqatsi in this visually striking examination of the impact of technology upon our culture. Naqoyqatsi is a word from the Hopi language which roughly translates as "war as a way of life" or "a life of killing each other," and in this film Reggio uses a intense barrage of images - most of which have been drawn from existing film footage and then altered using a variety of optical and digital techniques - to express his belief that technology is no longer at war with nature. Instead, we have allowed technology to become the "nature" in which we live, and as it stretches our physical and emotional environment in new and troubling directions, we have created for ourselves a world of greater chaos, violence, and confusion. As with his previous features in this trilogy, Naqoyqatsi features an original score by Philip Glass, featuring cello solos by Yo-Yo Ma.

---

Deze nieuwe en tot nu toe unsinged band was laatst te horen op BBC radio bij Alan McGee. Gelijk was mijn aandacht getrokken en na wat speurwerk op het net heb ik hun website uiteindelijk gevonden. Daarna via email in contact gekomen met de gitarist en zanger van de band en heb inmiddels 9 tracks van ze ontvangen. Erg leuk en fris bandje uit Manchester die zitten te wachten op hun doorbraak, die er in mijn ogen zeker in zou kunnen zitten. Ze zien er cool uit, hebben een ernorm goede zanger en de liedjes zijn catchy as hell.

France Gall - Baby pop

Ooit, in 1963, won ze het songfestival. Dit is een album wat 3 jaar later uitkwam. Een aantal nummers is geschreven door Serge Gainsbourg. Verder is het precies wat je verwacht, franstalige 60's pop, de meeste uptempo, een paar ballads.

Mensen die houden van stonerrock of van punk moeten deze band zeker eens opzoeken. Wel niet geschikt voor gevoelige zieltjes. Ze zingen het liefst over seks met minderjarigen en over drugs. De teksten zijn bij momenten heel mooi opgesteld, maar een song of twee later zijn ze gewoon weer om het luidst 'fuck' aan het schreeuwen. En Nick Oliveri van Queens Of The Stone Age en Mondo Generator heeft een hele tijd bas gespeeld bij de dwarves, mocht dat iemand interesseren. Absoluut essentieel voor liefhebbers van keiharde, zieke en grappige punk.

Ani DiFranco - Educated Guess

Sinds Ani's vorige album Evolve heeft ze afscheid genomen van haar band en van haar echtgenoot, en dit album is het resultaat van die conflicten. Haar teksten krijgen weer de nadruk die ze voor het laatst hadden op Revelling/Reckoning (2001) met daaromheen een meer contrasterende dan begeleidende akoestische gitaar. Naar mijn mening geen goed startpunt voor beginners, maar voor Ani-fans wel een prachtige luisterplaat die gaandeweg steeds vertrouwder gaat klinken.

The Gathering - Sleepy Buildings - A Semi Acoustic Evening

Mooie, uitgeklede uitvoeringen uit het gehele oeuvre van The Gathering. Zelfs hun "donkere" verleden wordt niet vergeten. Het klinkt allemaal erg mooi, integer en intens. Dat belooft wat op 2 maart...

quote:

---

Op vrijdag 30 januari 2004 15:45 schreef desintbestaat het volgende:
auf der maur - auf der maur (advance CD)
ik moet zelfs af en toe aan de gathering denken bij deze eerste luisterbeurt!

---

quote:

---

Op vrijdag 30 januari 2004 16:03 schreef Tokus het volgende:

[..]

je krijgt de advance cd wel erg laat, want ik zag 'm net in de winkels liggen.

---

The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity

Verantwoorde herrie, noise mbv een rekenmachine. Maar lekker dat het klinkt. In bepaalde omstandigheden dan. Zoals nu. Lekker afreageren...

Meshuggah - Destroy Erase Improve

En verder met de mathematische metal. Hier klinken ze af en toe nog als Metallica na een wiskunde cursus. En ondanks de afwijkende maten en tegendraads spel klinkt het geheel best wel natuurlijk en de overgangen gaan uitermate vloeiend. Alsof het de heren geen enkele moeite kost. En het zeer door Allan Holsworth beinvloedde gitaarspel mag er ook wel wezen.

* MuadDib reageert verder af...

Tool-Undertow

Alweer een tijd geleden dat ik tool voor het laatst beluisterde.
Daarom heb ik mijn fav. tool cd maar weer eens opgezet.Een geweldige cd met als hoogtepunten bottom,flood en disgustipated.Topalbum.

Think Tree - eight / thirteen

Slechts 2 cd's maakte Think Tree , Eight / thirteen (1990) en Like the idea (1992).

Funk, rock en veel electronische speeltjes. Helaas veel te snel uit elkaar gevallen.

Van de solo lp van voormalig Kiss bandlid Ace Frehley draai ik vaak, en dus nu ook :

Ace Frehley - Speedin' back to my baby

Symfo uit de oude doos, hoewel Krautrock voor dit soort uit duitsland afkomstige werk ook een benaming is In 1981 opgenomen is dit een uitloper uit de jaren '70. En voor een groot deel live opgenomen instrumentaal stuk gebaseerd op het werk van Hermann Hesse. Tussen de nummers komen steeds gesproken stukken voor. Prachtig album, sfeervol, mooi. En dat van een band die nu weer is heropgestart en de weg volledig kwijt is .

Misschien wel de mooiste plaat die Miles Davis opnam met zijn tweede kwintet (Wayne Shorter op sax, Ron Carter op bas, Tony Williams op drums en Herbie Hancock op piano). De composities zijn geniaal in zijn eenvoud, maar worden door de muzikanten prachtig ingevuld. Een plaat die bij elke muziekliefhebber een brede glimlach zou moeten oproepen. ->

Na een intern drama, waarbij Mary Hansen na een fietsongeval kwam te overlijden heeft Stereolab de zaak weer opgepakt. Na een relatief zwakke EP vorig jaar is er nu eindelijk hun nieuwe schijfje, het 8e studioalbum. En opnieuw een pracht van een plaat. De moogs, en farfisa's vliegen je weer om de oren, de drums zijn intenser dan ooit en de melodieėn wederom lekker zweverig en dreamy. Voor fans een must, voor diegenen die Stereolab niet kennen een prima plaat om er kennis mee te maken.

Talk Talk - The Colour Of Spring

Het overgangs album tussen de "pop"-Talk Talk en de "avantgarde"-Talk Talk. Een heel mooi album dat je fijn als achtergrond plaatje kan luisteren maar waar genoeg inzit om eens met een koptelefoon op te gaan analyseren. En twee bescheiden hitjes kwamen van dit album af, Living In ANother World en Life's What You Make it, met een van de mooiste videoclips ooit.

Het leuke aan je kamer te verbouwen is dat je dan cd's tegenkomt die je al jaren niet meer geluisterd heb en dit is er een van.

Shotgun Messiah begon als een hele foute glamrockband ala Motley Crue, Poison, Warrant, noem ze maar op. Maar op dit album (wat tevens hun laatste was) gooiden ze het roer totaal om en was het een en al industrial wat de klok sloeg, het is wat mij betreft nog het meeste te vergelijken met Ministry ten tijden van Psalm 69. Een erg fijne, agressieve cd met nummers die echt in je hoofd blijven hangen. Later heeft zanger Tim Skold nog in wat projectjes gezeten met oa. Oghr van Skinny Puppy en heeft die nog wat met MDFMK gedaan, een soort sideproject van KMFDM.

quote:

---

Industrial mayhem! That's what this is. Forget Glam, forget Cock Rock...Shotgun Messiah have torched their old wardrobe and booted all their former styles into oblivion with this sonic nailbomb of a third album.

Megadeth meets The Sisters Of Mercy. Trent Reznor mixes Mötley Crüe. Shotgun Messiah are not so much reborn as totally transmogrified - and the new breed is one violent sonofabitch. The cynics can say they're bandwagon jumping till they're blue in their face, but Shotgun Messiah can merely look back and laugh as they cough in their dust.

The band is now a duo of Tim Skold (bass/growled-through-a-waste-disposal-unit vocals) and Harry Cody (very angry guitars) - plus a drum machine - but, thanks to producer Cybersank, they sound like 1000 Homo DJ's laying waste to civilization. And do you know what the ***really*** scary part is? Beneath nearly all of it, are things called songs...Y'know, choruses, melodies, hooklines. Stuff you can hum on the bus between meals without ruining your appetite for destruction. Fill your head with noise. Punch holes in walls. Fall back and bleed in amazement.

---

quote:

---

Op zondag 1 februari 2004 22:41 schreef mr_cucumber het volgende:
[afbeelding]
Shotgun Messiah - Violent New Breed

Het leuke aan je kamer te verbouwen is dat je dan cd's tegenkomt die je al jaren niet meer geluisterd heb en dit is er een van.

---

Ik heb er ergens op een sampler cd wat nummers van, die klonken erg goed, maar ik heb de hele cd nog nooit ergens gezien (ook niet als mp3, en heb niet zo'n zin om 'm te bestellen)

Nicko McBrain - Rhythm Of The Beast

eerste solo-single van Iron Maiden drummer Nicko McBrain, waarop hij ook nog bijgestaan wordt door onder andere Maiden-gitarist Dave Murray, en wat blazers. Een alleraardigst instrumentaal nummertje.

quote:

---

Op zondag 1 februari 2004 23:36 schreef Tokus het volgende:

[..]

wow, dat iemand die kent!

Ik heb er ergens op een sampler cd wat nummers van, die klonken erg goed, maar ik heb de hele cd nog nooit ergens gezien (ook niet als mp3, en heb niet zo'n zin om 'm te bestellen)

---

Gang Green - Older..Budweiser

De tweede cd die ik tegenkom die ik al jaren niet meer gehoord heb, en zoals de titel al aangeeft gaan de teksten vooral over bier, rock and roll, bier, grote tieten, bier en bier. De nummers zijn kort, erg pakkend en worden op een vrij hoog tempo gespeeld en zijn het best te beschouwen als een soort hardcore rock n roll met een metalrandje.

quote:

---

Gang Green? A Hardcore Metal booze based band with a sense of humour and some vicious riffs to go with them. Each song is short, very short, but at least you don't get bored! Musically there is nobody who quite sounds the same and has the same obssession with beer. Gang Green are Unique and thankfully have decided to carry on after splitting up a few years ago. I can guarantee a good time. So crack open a Bud, sit back and enjoy!!

---

quote:

---

Op maandag 2 februari 2004 00:34 schreef Summoner het volgende:
Melvins - The Maggot

---

Esoteric - The Pernicious Enigma
(en dan het nummer NOXBC9701040)

ernstig depressieve muziek, die imo doom-metal achter zich laat. Bij tijd en wijle lijkt een nummer niet meer te zijn dan wat ogenschijnlijk willekeurig achter elkaar geplakte geluidseffecten/samples e.d.

quote:

---

Op maandag 2 februari 2004 01:04 schreef bas-beest het volgende:
[afbeelding]

Esoteric - The Pernicious Enigma
(en dan het nummer NOXBC9701040)

---

quote:

---

Op maandag 2 februari 2004 02:09 schreef Summoner het volgende:

Je moet er wel wat bij vertellen kaaskop, je post in Nieuwe Stijl.

---

Naja, hier een plaatje,

hehe, en voor de rest verwijs ik dan maar naar mijn Tim Christensen topic, een Deense singer-songwriter die een nieuwe cd heeft "honeyburst".

Tim Christensen

(het topic mocht wel wat aandacht hebben )

Veertig "songs" van exact een minuut lang, de lengte van een commercial zeg maar. Door de nummers uit te benen. de normaal gesproken repetitie is weggelaten, zijn de Residents tot de korte nummers gekomen. Songs staat tussen aanhalingstekens omdat de muziek van de Residents op zijn minst afwijkend genoemd kan worden. Een geweldig vreemd album vol met afwijkende deuntjes en zang.

Mooi album, met voldoende variatie om langere tijd te boeien

Marillion - Fugazi

Een verhaaltje uit MuadDib's Boek der Jeugdsentimenten. We schrijven '85. Destijds zond Veronica een muziekprogramma uit, telkens opgenomen in een andere middelbare school. Volgens mij heette het Schoolstrijd oid. Dat programma had een wel erg interessant leadermuziekje en toen ik het daar met een klasgenoot over had wist hij mij precies te vertellen wat het was want hij was grote fan van die band. Dat was dus Marillion en de leader was het intro van Emerald Lies, van bovengenoemd album. Hiermee begon een vriendschap voor het leven en een lange reis in de wereld der symfonische rock.
Fugazi is een typische symfonische rockplaat, lange nummers met allerhande sfeer- en tempowisselingen. En natuurlijk de fantastische strot van Fish. Vanaf het mooie, oosterse intro van opener Assassing tot aan het intense titelnummer is er geen enkel zwak moment, of het zou de nogal gladde, klinische productie moeten zijn.
Marillion kreeg niet veel later eventjes sterrenstatus met Kayleigh en het album Misplaced Childhood. Waarna het eigenlijk meteen weer als een kaartenhuis in elkaar stortte. Maar dat is een een heel ander verhaal...
_{en "eight of nine", thnx voor het duwtje in de juiste richting...}

Van de Residents albums die ik heb vind ik dit de mooiste. Hun eerste album, is wat rauwer/onafgewerkter rond de randjes, er wordt gespeeld op voornamelijk traditionele instrumenten. zonder de zo kenmerkende synthesizers. Wat een sfeer wordt er op dit album gecreeerd; bizar, eigenaardig en onwerkelijk

Ronald Shannon Jackson - Red Warrior

(deel 3 uit de Harmolics serie dus)

Shannon Jackson speelde eerder oa bij Ornette Coleman's PrimeTime, Last Exit, Zorn (Spillane) en James Blood Ulmer. Kortom : Jazz, maar dan anders.

Met een bezetting van 1 drummer , 2 bassisten en 3 gitaristen wordt de grens tussen rock en jazz wel erg onduidelijk. Sinds ik hem vorige week kocht is deze cd niet meer uit de speler geweest.

John Zorn - The Gift

Het allereerste album van John Zorn dat ik in zijn geheel beluisterd heb (na het eindeloze gedoe daar in #muziek, tijdens de muziekmeet en de tig zorn-topics) en ik moet zeggen: het viel me heel erg mee.....

Het is een beetje jazzy album met vrij toegankelijke muziek. Een ideale kennismaking met Zorn zullen we maar zeggen.

Op naar het heftigere werk......

Akercocke - Choronzon

Wat mij betreft is het laatste album van deze 4 Engelse heren in smoking een van de betere deathmetalreleases van vorig jaar, zeer origineel album waarop death/black gemengd word met de wat 'normalere' metalstijlen. Qua zang is het ook erg divers, van diepe grunts naar gekrijs en af en toe wat Arcturus achtige vocals.

quote:

---

There's far more going on in Akercocke's music than simple death metal doldrums. Eerie noise clips play between each song. During the songs themselves, you'll hear a concoction of styles all coming together and somehow sounding different than anything heard before. "Leviathan" has an atmospheric and desperate feel to it with chanted vocals, while "Praise The Name Of Satan" is a more more straightforward track.

All the hype about these guys is warranted. Akercocke play challenging extreme metal that has no regard for the unspoken boundaries placed on underground music. This is thinking man's death metal.

---

Amazing debut album by this hyped Swedish band. Some people say they play Garagepop, some call their music Indie-punk-pop-soul. Most agree it's one of the best things that has happened in Swedish music the last year. The Legends was formed in January 2003 and the week after a gig was booked, supporting The Radio Dept. in Stockholm. As the band basically lacked songs and members the first two weeks were spent writing songs and gathering friends who could play, or wanted to, play in the band. According to The Legends the band plays music that can't be placed in a genre, still they're happy to agree on Television Personalities, Comet Gain, Motown and C-86 as inspiration. Press response is very nice to say the least. Basically all leading magazines/papers really like the band and interviews for press like SvD, GP, Café, La Music and TV appearences on Studio Pop have already been made. Lots more coming up and review are just starting to drop in:
5 out of 6 in Nöjesguiden
"If you don't believe in love at first sight, just give the The Legends 30 min"
4 out of 5 in Sydsvenskan
"The best Swedish indieband in ages.
SvD
"Sweden's best new band"

Ik zou zelf 3 out of 5 geven als ik scores zou geven

Cathedral - Caravan Beyond Redemption

Normaal gesproken ben ik niet zo'n fan van dit soort 'hippie-doom' maar dit is toch wel een erg fijn album, erg catchy nummers, geweldige riffs kortom een prima album.

Blowfly - The Weird World of Blowfly (1970)

Een vreselijk foute plaat waarop soul- en funkklassiekers als "Sitting on the Dock of the Bay" en "It's A Man's World" verbouwd worden tot "Shitting on the dock of the bay" en "It's a Faggot's World" en nog meer van dergelijke ongein ("Raindrops keep falling on my head" heet hier bijv. "My baby keeps farting on my face"). U raadt het al: een hoop melige poep- en piesgrappen en eigenlijk enorm flauw, maar stiekem kan ik er best om lachen en bovendien wordt dit geheel wel door een erg strakke funkband begeleid.

Amorphis - Privilege of Evil

Heerlijke cd, alleen niet direct aan te raden als je alleen bekend bent met het nieuwere werk van deze band (zeg vanaf Tuonela)! Zoals misschien al blijkt uit de hoes, is dit nl. een old-school deathmetal album, heerlijk DB-geluid, mooie grunt...

Geweldig album. Zappa on tour. De 1e tig minuten staan vol met grappen en grollen van de band op weg/bij een of ander festival. Aan het eind van de 1e cd staan een paar geweldige nummers met John Lennon en Yoko Ono. Scumbag anyone?

De vergelijking met de Beatles wordt vaak gemaakt en dat klopt eigenlijk ook wel. Maar dan moet men niet denken aan Yesterday maar eerder aan een 74 minuten durende Revolution #9. Nou ja, dat is ook niet helemaal eerlijk. De eerste zeven nummers zijn heel toegankelijk. Maar als het coda van Memories of Jacqueline 1906 inzet is er geen weg meer terug: het album wordt experimenteler dan de Beatles ooit geweest zijn, met als hoogtepunt deel 8 van de "21 Green Typewriters" Suite: bijna 10 minuten monotoon gezoem, met auto's die langszoeven, en vliegtuigen die overtrekken. Maar dat maakt het orgastische effect van deel 9 alleen maar groter. "How much longer can I wait?"

Misschien te lang, misschien te rommelig, misschien te vreemd, maar wat mij betreft een meesterwerk.

Cotton Mather - Kontiki

Vandaag uit de ramsjbak bij Plato gevist. Erg aardige indie gitaarrock die ergens doet denken aan de drie B's: Beatles, Byrds en Big Star. Volgens de Allmusic Guide hebben we deze cd voor een deel aan Noel Gallagher te danken, die er de loftrompet over stak in de Britse pers. Heeft de man dus toch ook nog _iets_ goeds gedaan. Ik ben er wel blij mee.

quote:

---

De vergelijking met de Beatles wordt vaak gemaakt en dat klopt eigenlijk ook wel. Maar dan moet men niet denken aan Yesterday maar eerder aan een 74 minuten durende Revolution #9.

---

[Dit bericht is gewijzigd door Zander op 05-02-2004 15:33]

quote:

---

Op donderdag 5 februari 2004 13:57 schreef Zander het volgende:
Cotton Mather - Kontiki

---

Ja wel de laatste Hatebreed. Een tijd lang groot hardcore liefhebber geweest, maar de laaste tijd toch wat meer de Indie, punk en IDM paden bewandelt. Het concert maandga van SOIA en een clip van Hatebreed op The Box hebben de liefde waar aangewakkerd. Was nooit een groot fan van dit soort Hardcore, maar deze plaat ramt er toch wel erg lekker in. Zware, logge en beukende moschcore met teksten die je na een draaibeurt of twee lekker kan meebrullen. Al met al een welkome afwisseling in mijn indie/idm georienteerde platencollectie. Van harte aan te raden aan hardcore punk metal liefhebbers.

The South Dallas Allstars - Live at the South Dallas Pop Festival 1970

De South Dallas Allstars is een ietwat merkwaardige naam voor deze cd, want wie er al eerder van bands als The Soul Seven, The Apollo Commanders, the Black Maffia of Les Watson and The Panthers heeft gehoord, die mag z'n hand opsteken. Evengoed is dit een erg aardig cdtje met lang verloren gewaande opnames van een aantal obscure funkbands, volgens het boekje in 1970 ergens in de ghettos van Dallas opgenomen. En zo klinkt het ook: rauw, vervormd en smerig. Dus lekker.

Various Artists - The Secret Policeman's Other Ball

De soundtrack van het tweede Secret Policeman's concert in 1982, als benefiet voor Amnesty International. Op dit album spelen Sting (solo in 1982!), Jeff Beck & Eric Clapton samen , Phil Collins, Bob Geldof en Donovan. Sting begeleidt zichzelf op gitaar door Roxanne en Message in a bottle, Beck & Clapton spelen Cause we've ended as lovers van de eerste en Crossroads van de tweede en Collins speelt met gemak de beste versie ooit van In the air tonight op piano. Als Amnesty meer geld nodig heeft hoeven ze wat mij betreft alleen maar deze plaat opnieuw uit te brengen. Ik koop hem wel .

The Meters - Rejuvenation

Laatst vond ik dit cd'tje op m'n werk en heb 'm meegenomen. Ik was niet echt bekend met de Meters (behalve dat het funk is), maar dit klinkt erg lekker. Laidback jaren 70 funk. Swingend, maar toch relekst.

Primal Fear - Devil's Ground

later deze maand ligt ie in de winkels, de nieuwe Primal Fear plaat. 100% pure metal! Wel wat cliche hier en daar, maar dat mag de pret in dit geval niet zo drukken. Jammergenoeg is de tour met Iced Earth even van de baan.

Heerlijke evil metal, misschien beetje ąla Venom... tegen black metal aanschurkend. Waanzinnig mooi, niet getriggered DB-geluid (bijna jaren 70-achtig), goede zanger (soort black-grunt maar dan wel verstaanbaar). etc.
Kortom, als je 'into' deze muziek bent, en dit album nog niet kent, dan is dit een aanrader...

_{Kon helaas geen groter plaatje vinden, en mijn scanner is kapot}

INRI - More Ruthless Than The Devil
voor mensen die INRI (en vooral de stickers op elk vierkant centimetertje huid worden geplakt) kennen is denk ik geen uitleg nodig..

Am I Blood - Gone With You

een uit Finland afkomstige progressieve metalband die vooral vergeleken wordt met Metallica ten tijde van Master of Puppets.
Ben ik zelf niet helemaal mee eens, al klinkt de zanger compleet als James Hetfield.. (volgens mij is t een Sideproject ofzo )
kortom, aanstekelijke riffs, vreemde ritmes en sterke teksten

Biohazard - State of the World Adress

--edit: voeg nog ff een stukje tekst toe aub, anders verdwijnt deze post--

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 06-02-2004 02:10]

quote:

---

Op vrijdag 6 februari 2004 02:05 schreef Metalpunk het volgende:
op dit moment??

INRI - More Ruthless Than The Devil
voor mensen die INRI (en vooral de stickers op elk vierkant centimetertje huid worden geplakt) kennen is denk ik geen uitleg nodig..

---

quote:

---

Op vrijdag 6 februari 2004 01:24 schreef bas-beest het volgende:
Heerlijke evil metal, misschien beetje ąla Venom...

---

quote:

---

Op vrijdag 6 februari 2004 02:07 schreef Summoner het volgende:
Jij luistert twee verschillende nummers tegelijkertijd?

---

quote:

---

Op vrijdag 6 februari 2004 02:07 schreef Tokus het volgende:

[..]

welke INRI plakt overal die stickers? Die met of zonder puntjes?

---

quote:

---

Op vrijdag 6 februari 2004 02:14 schreef Summoner het volgende:

[..]

Mja, die Henri heeft ook echt zo'n death metal harses.

---

ontopic:
maar ondertussen is Am I Blood ook al saai aan t worden.. hoppaaaa cd speler open, Evildead - The Underworld erin..... Thrash vanuit de USA..
een der Bay Area Thrash metalbands die ondertussen ook alweer dood is.. fijne strakke thrash die doet denken aan Kreator en Sacred Reich

quote:

---

Op vrijdag 6 februari 2004 02:08 schreef Metalpunk het volgende:

[..]

haha ja Venom... ik vind t zelf meer Rock & Roll/heavy metalachtig om eerlijk te zijn, maar t schijnt toch een der voorvaderen (als het al niet dé voorvader is ) van black metal te zijn..

---

quote:

---

Op vrijdag 6 februari 2004 01:54 schreef Summoner het volgende:

[..]

Is dit die US band met Vincent Crowley (Acheron, ex-Nocturnus)?

---

Cross Turner Upside Downer - drums/keyboard/vocals
Keeper of the Brazilian Death Metal Albums - bass
Urinator of the Holy Graveyards - guitars/vocals
Demonic - guitar/keyboards
Vomit - Satan's praises and lead vocals
The Dark Shadow of Death - guest lead guitar

quote:

---

Op vrijdag 6 februari 2004 02:42 schreef bas-beest het volgende:

Urinator of the Holy Graveyards - guitars/vocals

---

Jewlia Eisenberg - Trilectic

Dit is echt een heel mooie zeer gevarieerde cd. Soms accapella, af en toe met minimale begeleiding van een bas, drums, fluit en een kerel.

De artiesten zijn:

Jewlia Eisenberg - Zang, bas
Carla Kihlstedt - Zang, shaker
Nina Rolle - Zang
Wes Anderson - Zang, drums
Nils Frykdahl - Zang
Dan Rathbun - Zang

...en nog wat gasten.

Zeer sfeervol en erg gaaf dat er in verschillende talen gezongen wordt.

Thursday - War All the Time

Toen deze plaat uitkwam was ik er niet zo van onder de indruk, zeker niet in vergelijking met hun vorige album Full Collapse die ik werkelijk dood heb gedraaid. Maar nu na een paar maanden is die toch gegroeid en is het eignelijk best een erg goed en afwisselend album, niet zo goed als Full Collapse, maar toch beter dan het gros van de 'emo' hardcore bandjes.

In 1983 ging Anderson terug naar Yes, waarmee hij het album 90125 opnam (geproduceerd door Trevor Horn) en scoorde Yes een wereldhit met Owner of a lonely heart. Alhoewel Vangelis al in de jaren '60 deel uitmaakte van Aphrodite's Child (met Demis Roussos) is hij toch vooral bekend van filmmuziek. In 1981 won hij een Oscar voor de muziek bij Chariots of fire, en hij is ook verantwoordelijk de muziek bij de beste film die ooit is gemaakt: Blade Runner.

[Dit bericht is gewijzigd door dwerg op 06-02-2004 20:21]

quote:

---

Op vrijdag 6 februari 2004 20:19 schreef dwerg het volgende:
Jon & Vangelis - Hear me now

---

quote:

---

Op vrijdag 6 februari 2004 22:35 schreef fripper het volgende:
Die single heet toch I Hear You Now ?

---

Transsiberian Orchestra - Beethoven's Last Night

Transsiberian Orchestra is een zijproject van een aantal Savatage-leden tezamen met een 60 man groot orkest.

Dit album beschrijft het verhaal van de laatste nacht van Beethoven's leven. Beethoven is bezig met het schrijven van z'n 10e symphonie als hij te horen krijgt dat het zijn laatste nacht op aarde is.

Mephistopheles komt hem halen, maar wil een deal sluiten: door hem alle muziek te geven en het zo uit het geheugen van iedereen te halen kan Beethoven blijven leven.

Hoe de rest van het verhaal gaat, mogen jullie lekker zelf lezen

Deze CD is, door de combinatie van delen van Beethoven's symphonieen (en andere klassieke stukken) en de rock-achtergrond van Savatage, een heel afwisselend geheel en zeker de moeite waard. Een van mijn favoriete CD's.

quote:

---

Op vrijdag 6 februari 2004 03:26 schreef Summoner het volgende:
Harder dan dit kan rock 'n roll gewoon niet.

---

Blood Duster - Blood Duster

Geweldige nieuwe en ouderwets ranzige cd van deze Australische rock and grindroll band, klinkt als een combinatie tussen AC/DC en Napalm Death, erg groovy en erg bruut

The Jimi Hendrix Experience - BBC Sessions

Voornamelijk opnames uit 1967, het jaar van Are You Experienced ? en Axis: Bold as Love. Naast het bekende Hendrix werk ook veel covers, zoals Hound Dog, (I'm Your) Hoochie Coochie Man, Day Tripper en Sunshine of Your Love .

Met op 2 nummers Stevie Wonder op drums.

Het is een beetje een omstreden album. Sommigen vinden het niets, anderen lopen er mee weg. Ik luister nu naar de 1e cd; free form jazz, psychedelisch toetsenwerk, experimenteel, improvisaties, het blaaswerk van Miles. Yup, love it.

[Dit bericht is gewijzigd door nipeng op 07-02-2004 20:36]

Santana - Abraxis

De 2e van Santana. Black Magic Woman/Gypsy Queen , Oye Como Va en Samba Pa Ti zijn nog steeds de bekendste werkjes van Santana. En Incident at Neshabur vind ik nog steeds een van de mooiste .

Zelfde hoesontwerper als Miles Davis op Bitches Brew : Mati Klarwein

[Dit bericht is gewijzigd door fripper op 07-02-2004 22:07]

Billie Holiday - Complete Original Decca Recordings

Rustige zondagochtendmuziek. Met klassiekers als Lover Man en That Old Devil Called Love.
(1944-1950)

Joy Division - Transmission
Beginnend met de bas van Peter Hook (die toen nog niet op zijn knieėn hing), daarna het gehaaste drummen van Stephen Morris. Bernard Sumner verzorgt het gitaarwerk, en tenslotte maakt Ian Curtis met zijn getergde stem de song compleet. Transmission is een uitermate zenuwachtig nummer, en één van mijn favorieten van deze depressiefmakende band uit Manchester.

Liefhebbers van Joy Division (en/of New Order) hebben uiteraard de film 24 Hour Party People al gezien.

Dune - Rainbow to the stars
Hmm, zei ik dat Transmission een zenuwachtig nummer was? Toen had WinAmp deze nog niet ontdekt.

House-act uit het Duitse Münster, vernoemd naar de film van David Lynch. De film ja.

Weezer vind ik leuk omdat ze mooie overhemden dragen. Ik luister graag naar hun album, omdat de stoerste jongens van m'n klas het tof vinden, en ik bang ben dat ik er anders niet bij hoor.

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 08-02-2004 21:53]

Frisse, vrolijke electronica van de OOO, het alter ego van Nicholas C. Raftis III. Prettig debuutalbum uitgebracht op het MU label. OOO maakt zijn ding door het opbouwen van allerlei grappige computergeluiden en soms stevige technobeats. Het klinkt een beetje als Royksopp op caffeļne.

Steve Bailey & Victor Wooten - Bass Extremes Cookbook

Boudewijn de Groot - Wonderkind aan het strand

Box met de bekendse nummers, en een grote hoeveelheid onbekend werk (b-kantjes, Bo in het duits en zo).
Mooiste nummer is en blijft Als de rook om je hoofd is verdwenen. Die moet altijd flink hard gedraaid worden !

quote:

---

Op zondag 8 februari 2004 21:48 schreef Kerdaben Summoner het volgende:
Weezer vind ik leuk omdat ze mooie overhemden dragen.

---

[Dit bericht is gewijzigd door fripper op 09-02-2004 00:51]

quote:

---

Op maandag 9 februari 2004 00:42 schreef Summoner het volgende:

[..]

Ho ho, het was maar een geintje hoor. Je had er niks bijgezet, wat een vereiste is voor posten in Nieuwe Stijl. En ik had je hier al eens eerder op geattendeerd: Wat luister je nu? -- Nieuwe stijl -- deel 22

No bad intentions.

---

nog steeds wel de fijnste plaat van pantera vind ik (ongeveer de enige echte gave thrashplaat die ze hebben gemaakt.. de rest vind ik allemaal wat minder door dat.. uhm ja.. niet nader te omschrijven typische stijl van Pantera..)

Iron Maiden - Fear Of The Dark

Het was al aardig lang terug dat ik deze plaat weer 's uit de kast getrokken had. Niet Iron Maiden's beste plaat, maar toch ook zeker geen slecht album. Bevat onder andere het prachtige titelnummer en Afraid To Shoot Strangers, die dan juist weer wel tot de beste Maiden nummers behoren.

Levensgevaarlijk natuurlijk, een liedje nemen dat gaat over de verkrachting van een zangeres, er instrumenten aan toevoegen (Het origneel is acapella) en alles heel subtiel mixen, maar dit is een van de meest schitterende mixen die ik ooit gehoort heb. Zeer subtiel, en door de toegevoegde bongos haarzuiver, wat de tekst verduidelijkt en het geheel ongelofelijk meer kracht geeft.
In ieder geval mijn beste ontdekking van 2004 tot nu toe, en is af te halen van www.hereinmyhead.com .

Blijft een lekker dansnummer om te schuren. Speciale herrinering eraan.

Einstürzende Neubauten - Perpetuum Mobile

In mijn optiek tot dusver de meest interessante release van het nog prille 2004, deze nieuwe CD van de Duitse Industrial pioniers. Hun vorige langspeler Silence is Sexy was een van mijn favoriete releases in 2000, en je kunt zeggen dat EN het meer ingetogen pad van die vorige CD verder ingeslagen is.
Pitchfork:

quote:

---

There was a time when Blixa Bargeld and his band were the spree killers rampaging through malls on busy Saturdays, all searing anger, deafening noise and violent flash. The visceral power of their first decade of work is undeniable-- they had christened themselves Einstürzende Neubauten (German for "collapsing new buildings") and they made music to match the moniker, employing scrap metal and dental equipment to give it the necessary sturm-und-drang. After releasing a series of lackluster albums in 1990s which lost the immediacy of their prime work, the band made an impressive rebound with 2000's Silence Is Sexy, and they've all but perfected the more restrained approach begun on that album with Perpetuum Mobile: Where once they embodied bursts of malevolent violence, they're now something more akin to a different kind of murderer: the long-term, reclusive serial killer, whose neighbors find to be the quietest, most polite person on the block, but who has secretly buried 48 bodies in the woods behind his house.

On the whole, this is the quietest Neubauten album to date, frequently lowering to a mere whisper, but don't let this fool you-- no album this band has made in the past has bristled with so much latent violence or been haunted by a more palpable sense of unseen menace. Bargeld sounds unbelievably relaxed and calm, drifting amid music that violates your sense of what is harmonically and rhythmically decent, and the two main culprits of this are the percussion and programming. The album is precisely rhythmic, but mixed into the fairly straight rhythms are noises that scrape and warble, pitches that hide in unpleasant frequencies, and of course, Bargeld's measured German sing-speak.

All of these elements combine to create such a seamless mix of the mundane and the sinister that it can't help but raise the hairs on your neck. This approach is used to devastating effect on "Selbstportrait mit Kater", the verses lurching along on a repeated bass note and scattered percussion as Bargeld delivers his lyrics on what sounds like the verge of anger. Instead of exploding, though, he simply allows the music to do it for him, in the form of some nasty, metallic slamming noises that rhythmically frame the subtly delivered vocal hook.

The sprawling, 14-minute title track is incredible, clinging to a minimal electronic beat as the music mutates from quietly melodic passages to outbursts of metal percussion and into a terrifying verse backed primarily by the high-pitched vocal screech tones that Bargeld seems uniquely able to perform. The movement between extremes is kept unpredictable-- segments vary in length and intensity for maximum nerve-racking effect. Unfortunately, Perpetuum Mobile doesn't maintain this sinister tone for its entirety; the polite electropop of "Youme & Meyou" is especially lightweight, and sounds desperately out of place, too consonant to effectively meld with anything else here. Still, for the most part, this is a strikingly effective album, one whose dread and foreboding stick like residue after it comes to a halt in the player. These guys may not have the non-stop intensity they once did, but they've replaced it with a tension that's just as effective.

---

[Dit bericht is gewijzigd door Grobbel op 09-02-2004 12:24]

quote:

---

Op maandag 9 februari 2004 02:50 schreef Massive het volgende:
Tori Amos - Me And A Gun (Xerxes remix)

---

quote:

---

Op maandag 9 februari 2004 12:29 schreef Metalpunk het volgende:

[..]

hmmm Tori Amos??
die heeft toch ook Raining Blood van Slayer gecoverd???
(ook op de piano)

---

Failure had best wat bekender mogen wezen. Zie het als een soort nirvana met een iets creatievere kijk op muziek. Waarmee ik beslist niet beweer dat nirvana in zijn extreme eenvoud niet mooi is.
Fantastic Planet bevat onder andere het mooie, zachtere nummer "the nurse who loved me", dat heel recent nog als cover op een cd van a perfect circle is verschenen.

B*witched - Hey Mickey
Cover van het nummer van Toni Basil uit 1982. Ik moet zeggen dat beide versies vrijwel hetzelfde klinken. Het Ierse zanggroepje nam dit nummer op voor de soundtrack van Bring it on, een cheerleaderfilm met Kirsten Dunst en Eliza Dushku.

Dit album luister ik op dit moment.
Heerlijk relaxte muziek, geschikt voor heel veel verschillende situaties. Zelfs voor onder het leren. Deze muziek heeft me door de laatste dagen van mijn eindexamen heen geholpen.
Jammer dat zo weinig mensen het kennen, het is toch best wel goede muziek.

[Dit bericht is gewijzigd door Mini_rulez op 09-02-2004 20:47]

Peaceville Records 10th Anniversary compilation

Anathema - 'One Of The Few' (Pink Floyd)
Dominion - 'Shout' (Tears For Fears)
My Dying Bride - 'Some Velvet Morning' (Nancy Sinatra/Lee Hazelwood)
My Dying Bride - 'Roads' (Portishead)
Anathema - 'Better Off Dead' (Bad Religion)
Thine - 'Song Of Joy' (Nick Cave)
Blackstar - 'The Girl Who Lives On Heaven Hill' (Husker Du)
Acrimony - 'O Baby' (Status Quo)
The Blood Divine - 'Crazy Horses' (The Osmonds)
The Blood Divine - 'Love Will Tear Us Apart' (Joy Division)
Dominion - 'Paint It Black' (Rolling Stones)
Blackstar - 'Running Back' (Thin Lizzy)
Lid - 'Don't Let Me Down' (The Beatles)
Anathema - 'Goodbye Cruel World' (Pink Floyd)

Ik vind dat altijd erg lachwekkende covers. Voor de rest ken ik niks van deze bands, maar ergens heb ik het idee dat rest van hun cd's minder grappig vind.

Ik heb deze cd gekocht toen hij een keer erg hard bij WhiteNoise in de winkel opstond.

Bill Nelson - Crimsworth: Flowers, Stones, Fountains and Flames (1995)

Ambient in de stijl van Brian Eno. Erg rustige voortkabbelmuziek.
2 nummers van elk een half uur.
maar wel erg mooi .

quote:

---

Op maandag 9 februari 2004 20:59 schreef fripper het volgende:

Ik vind dat altijd erg lachwekkende covers. Voor de rest ken ik niks van deze bands, maar ergens heb ik het idee dat rest van hun cd's minder grappig vind.

Ik heb deze cd gekocht toen hij een keer erg hard bij WhiteNoise in de winkel opstond.

---

quote:

---

Op maandag 9 februari 2004 23:48 schreef Toffe_Ellende het volgende:

[..]

Ik vind de meeste covers vrij matig ingespeeld. De grote bands op het Peaceville Label (Anathema en My Dying Bride) hadden volgens mij meer geld tot hun beschikking. Alle nummers van deze twee bands klinken goed en zijn nog verrassend gekozen ook!

---

quote:

---

Op maandag 9 februari 2004 23:55 schreef Jankuffo het volgende:

[..]

Wat Anathema betreft: Better of Dead is zeker verrassend, groter contrast kan er bijna niet zijn (punk naar doom). Dat ze verzot zijn op Pink Floyd was vanaf Eternity duidelijk, waarop Hope wordt gecovered.

---

quote:

---

Op maandag 9 februari 2004 23:57 schreef Toffe_Ellende het volgende:

[..]

Misschien is het wel een verrassing dat ze niet comfortably numb hebben genomen.

---

Erg fijne rustgevende cd zo savonds laat

quote:

---

First release outside of his homeland for Icelands Stafrann Hakon, centred around the majestic soundscapes of Olafur Josephsson, a young man with incredible talent and a big future. "Skvettir Edik A Ref" doesnt represent his recording debut, but it certainly announces his arrival on the international scene in a grand style; this is the first of two Stafrann albums to be released in the next few months on Resonant ("I Astaandi RJ Punnar" follows soon) and collectively they form the finest body of work in Icelands formidable post-rock / electronica scene in quite some time. Bringing to mind Labradford, Tarentel or an instrumental Sigur Ros, his music is epic, incredibly emotive and atmospheric - and though the component parts tread a fairly familiar path, the end product is anything but formulaic. Highly Recommended.

---

Voor de 3e keer vanavond.
Songtitel van de dag : Mother Hold The Candle Steady While I Shave The Chicken's Lip

Bongzilla - Gateway

Lekker heavy, brute en aparte vocals, vlot tempo, . Een soort stoner doom op tempo.

Teksten gaan over weed, niet echt mijn ding maar de muziek maakt alles meer dan goed. Ik heb de heren twee maal mogen zien optreden, daar heb ik toen echt van genoten. Ze maken het live meer dan waar.

Favoriete track: 2. Stone a Pig

Dit lijkt me wel wat voor Summo.

The Hellboys - Cha Cha with The Hellboys

The Hellboys is eigenlijk Tony Redmond, aangevuld met (ex)leden van Guitar Craft, waaronder het California Guitar Trio en Tony Geballe. De ritme sectie bestaat uit Tony Levin op bas en Jerry Marotta op allerhande percussie.
Guitar Craft is een reizend gitaar-workshop met een behoorlijke filosofische inslag, opgericht door Robert Fripp. Dat deze cd een zwaar akoestische inslag heeft is dan ook niet verwonderlijk, net zo min als het kwalitatief goede gitaarspel. De nummers varieren van simele deuntjes tot experimenteel tot meligheid.
Leuke cd

Zeer prettig gestoorde progrock uit Frankrijk, hoorbaar beinvloed door Soft Machine en Frank Zappa, maar dan wel met een eigen twist eraan. Wel muziek waarmee je medebewoners vreselijk op hun zenuwen werkt (vooral als 't hard staat), maar soit.. horen ze ook eens iets anders dan Tiesto.

[Dit bericht is gewijzigd door Zander op 11-02-2004 19:56]

quote:

---

Op woensdag 11 februari 2004 19:28 schreef MuadDib het volgende:
[afbeelding]

The Hellboys - Cha Cha with The Hellboys

[..]
Leuke cd

---

Edit :
ik zit nu wat stukjes hier te luisteren

[Dit bericht is gewijzigd door fripper op 11-02-2004 20:54]

Naked City - Grand Guignol

Een nogal vreemd album, maar hoort dat niet bij de heer Zorn?
Het album bestaat eigenlijk uit 3 delen. Het eerste deel, het titelnummer, is een nogal ambient getint stuk met af en toe wat muzikale erupties, het 2^e bestaat uit (verrassend lichtvoetige) bewerkingen van klassieke werken van oa DeBussy, en het 3^e deel bevat de ondertussen op Fok! wereldberoemde miniatuurtjes met jazzthrash. Hier mag ook eindelijk de Grote Opper Schreeuwlelijk Yamatsuka Eye opdraven.
Al met al weer een wonderlijke reis door de krochten van John Zorn's ziel; in combinatie met het vertrouwde fijne artwork 1 uurtje waarna je nooit meer hetzelfde zult zijn...

en voor fripper: DGM

Rush - Rush in Rio

Luister 'm nu voor 't eerst en klinkt fantastisch. Ik ben eigenlijk niet zo'n fan van live-albums, maar bij Rush luister ik haast liever de live-albums dan de studioalbums.

Een 3 dubbelaar, dus ik ben nog wel even zoet. 't Mooie van dit album is dat je ook echt hoort dat 't live is. Veel publiek, dat volop meeblčrt.

heb deze cd nog niet zo lang maar ben er helemaal verslaafd aan
wat wel jammer is dat hij de hele cd maar 33 minuten duurt...average track length: 2:04

erg dope cd

Koopje! En Mooi ook nog eens deze verzameling gender bender songs

De beste CD die ik heb, denk ik. Een van de weinige cd's die ik na 25x luisteren een hoger punt zou geven dan bij de 1e keer. Tja, wat moet ik verder zeggen?
Koop hem zelf!

doeg

quote:

---

Op vrijdag 13 februari 2004 16:32 schreef geertje89 het volgende:
http://www.alternakid.de/pix/cover/0303placebo.jpg

De beste CD die ik heb, denk ik. Een van de weinige cd's die ik na 25x luisteren een hoger punt zou geven dan bij de 1e keer. Tja, wat moet ik verder zeggen?
Koop hem zelf!

doeg

---

quote:

---

Op zondag 1 februari 2004 23:56 schreef Summoner het volgende:
--edit: fokov wimpservr--

Incubus - Beyond the Unknown

Vette old school death metal. Plaat klinkt erg goed voor de periode waarin 'ie opgenomen is.

---

quote:

---

Op vrijdag 13 februari 2004 16:33 schreef geertje89 het volgende:

[..]

hoe krijg je er een plaatje bij???

---

quote:

---

Op vrijdag 13 februari 2004 16:40 schreef bas-beest het volgende:

[..]

staat in de FAQ ergens, maar het is [afbeelding]

---

Jethro Tull - A / Slipstream (1980)

In de serie remasters van Jethro Tull was nu A aan de beurt. De cd is voorzien van een DVD van de video Slipstream.

De plaat was oorspronkelijk bedoeld als solo cd van Ian Anderson, maar op verzoek van de platenmaatschappij toch uitgebracht als Jethro Tull lp. A is niet bepaald een typische Tull plaat. Het ScienceFiction-achtige hoesje staat haaks op wat we van eind jaren 70 van JT gewend waren : Songs from the Wood en Heavy Horses.

En de muziek heeft inderdaad een zelfde verandering ondergaan als de verpakking. Nieuwkomer Eddie Jobson zorgt voor een behoorlijk andere sound. Veel toetsenwerk dus. Helaas vond Ian Anderson de invloed van Jobson al snel te groot worden, en Jobson kon weer vertrekken.

Slipstream bevat een aantal videoclips, en concert-opnames van de tour met Jobson. Het oude werk wordt hierbij gelukkig niet vergeten

Moses - We Just

Het topic dat ik toen opende (2000) voelt al bijna net zo lang geleden als het nummer zelf (1986).

ik liep laatst een platenwinkel binnen en ik zag warempel een cd van rhcp die ik nog niet had
voor degene die deze cd niet kennen...er staan eem paar demo's op, een paar re-mixjes en wat b-sides..
vind het werk wat echt doro rhcp is gedaan toch beter..maar wel een lueke cd voor de vrijdag nacht

David Bowie - Scary Monsters

Al was het maar omdat het gitaarspel van meneer Fripp op Teenage Wildlife zo mooi is

Volledig instrumentaal. Een soort combinatie van groove en doom met metal invloeden. Heavy stukken afgewisseld met rustige bijna akoestische aanvoelende momenten. Fijne plaat om bij weg te zweven.

David Bowie -Lodger

Al was het maar omdat het gitaarspel van meneer Belew op Boys Keep Swinging zo mooi is.

John McLaughlin - Devotion

Met Buddy Miles (drums), Larry Young (orgel) en Billy Rich (bass).

Weer zo'n 1970 plaat op de grens van jazz en rock. John McLaughlin had net de groep van Miles Davis verlaten, en was nog niet aan de slag met z'n nieuwe Mahavishnu Orchestra.

McLaughlin raakte in de tijd bevriend met Jimi Hendrix, en ook Buddy Miles en Larry Young hebben in die tijd ook nog met Hendrix gespeeld. En dat is goed te horen !

No Use For A Name - Leche Con Carne

Lekker ongecompliceerde Californische punkrock, met hier en daar wat maatschappijkritische teksten. En een leuke versie van Redemption Song. Hoogtepunten van het album: 51 Days en Leave It Behind.

Jaren 60/70'ish psychedelische rock uit Denemarken.
Ik luister nu voor het eerst naar deze cd en wat mij opvalt is dat de "feeling" gewoon goed is. De nummers zijn redelijk kort, ongecompliceerd en van het type geen gelul maar rocken. Toen ik het eerste nummer in de winkel hoorde wist ik het, deze cd moest ik hebben.

Drunk Horse - Drunk Horse

Minder fuzzed dan Woodrose. Een wat hoger tempo, wat meer creativiteit, nummers die uitstekend in elkaar steken. "High octane" rock maar beter, een stuk beter, dan de gemiddelde band die zich met dit genre bezighoudt.

Mensen die niet into 60/70'ish rock zijn zullen van bovenstaande twee cd's gruwelen.

Gekocht toen de Nits op ons schoolfeestje speelde, en de helft van de fokkertjes hier nog niet eens geboren was

quote:

---

Archetypal, ferocious hardcore-screams from Tetsuya Fukagawa are fragmented by recitation and infrequent singing - making for a less accessible sound but effectively fronting the emotionally charged music. Guitars come courtesy of Nobukata Kawai and Massahiro Tobita, and showcase impressive technical ability. Melodic yet distorted leads, reflective clean picking and intense riffage are used to create both sheer walls of noise and desolate soundscapes. A thin veil of electronics, provided by Daichi Takasugi, enhances atmospheric passages and adds an unsettling feel reminiscent of some post-hardcore/noisecore. The bass of Manabu Nakagawa and drums of Dairoku Seki form a tight rhythm section, especially impressive considering the unusual time signatures and drastic dynamic change on display. Occasional refrains consisting of screams over acoustic guitar are unusual and highly successful, while the bands ability makes seemingly incompatible character-changes flow and encourages comparisons to Opeth.

The production on A Dead Sinking Story is excellent and well-balanced mixing ensures that the contrast between loud and quiet works as intended, without a need to reach for the volume control. It is in this juxtaposition of tranquil melody and savage extremity - coupled with emotive, memorable song-writing - that the albums dark beauty lies. Envy have fashioned an affecting and powerful piece of work which comes highly recommended for any hardcore fan. While screaming may dissuade some of the uninitiated, it is still worth giving standout tracks such as Chain Wandering Deeply and A Conviction That Speeds a listen. That way, you may see beyond the harsh exterior to the musical excellence beneath.

---

Super slow.
Hele cleane doom, zonder de vervorming en ultra lange vervormende bas- en gitaarslagen en dronende stukken zoals bijvoorbeeld een sunn0)). De vocals spelen een hoofdrol, de stem van de zanger is heel apart en lijkt een beetje op de stem van Bon Scott (dit las ik bij een aantal reviews en het klopt warempel) . Men weet een spanning op te wekken waardoor je vanaf het begin en tot het einde betrokken bent bij deze cd en dat kan ik wel vrij opmerkelijk noemen voor een doom cd.

Een van mijn 'guilty pleasures', politiefilm soundtracks uit de jaren 70. Dit is een van mijn favorieten, met: veel wahwah gitaartjes, vette drums en ditto baslijntjes.

Ik ben nu bij de 1e CD, Cymbals.
Wat minder chaotisch, met een duidelijke baslijn en consistent drumwerk. Zoals ieder Sun Ra album een hele ervaring.

De flats zijn hoog en goed gebouwd
Daartussen is het kaal en open
De jongen en het meisje lopen
Er eenzaam en verliefd en koud

Ik kocht Shades of God jaren geleden met het idee dat Paradise Lost op deze plaat hetzelfde (hoge) niveau zou hebben als Icon of Draconian Times. Dat viel bitter tegen achteraf. De nummers zijn vaak te lang om boeiend te blijven. De zang van Nick Holmes klinkt soms als de zanger van Gorefest (dat is geen compliment!).

Soms is de plaat wel interessant zoals tijdens 'Daylight Torn', 'Pity the Sadness' en natuurlijk 'As I Die'. 'Daylight Torn' blijft in tegenstelling tot veel andere nummers van Shades of God wel boeiend. Afwisseling, een kop en staart en geen overmatig gebruik van Sabbath-riffs.
Dit is trouwens de eerste keer in jaren dat ik de plaat weer op zet.

Ik kon niet wachten op het nieuw te verschijnen Haven album dus heb ik maar een Jap versie over laten komen. En daar ben ik erg blij mee, want het is wederom een heerlijke plaat geworden. Opvolger van het prachtdebuut Between the Senses en opnieuw geproduced door Johnny Marr en Dave Eringa, bekend van zijn productiewerk voor Manic Street Preachers. Johnny neemt niet alleen de knoppen voor zijn rekening maar neemt ook de gitaar ter hand als ondersteuning op maar liefst 5 tracks. Alleen dat al, rechtvaardigd de aanschaf van dit schijfje. Tel daar de gevoelige stem van zanger Gary Breeze bij op en je hebt een album dat zeker in mijn top10 van 2004 terecht zal komen.

Het album had enkele maanden geleden het daglicht al moeten zien, maar helaas werd gitarist Nat Wason getroffen door Bells Parsley en moest alles uitgesteld worden i.v.m zijn herstel. Maar dat is inmiddels geen issue meer en 27 Maart komt het album dus officieel uit in Europa.

Pro-Pain - The Truth Hurts

Toen deze cd in 1994 uitkwam vond ik er erg weinig aan, maar inmiddels is het mijn favoriete cd na hun debuut Foul Taste of Freedom. De zanger was toendertijd niet zo blij met de productie op dit album, hij vond dat hij zelf teveel als de zanger van Obituary klonk, en dat klopt ook wel een beetje, maar het stoort me absoluut niet, kortom een heerlijke hardcore/metal cd.

Dream Theater - Train Of Thought

Over dit album is al veel gezegd en geschreven. Overdone of geniaal? Ik moet toegeven dat ik voor het eerste ging. Na een paar luisterbeurten had ik er genoeg van en vond dat DT nu echt over-the-top was gegaan. Ik was DT-moe en ik was blij dat ik geen kaartjes voor het concert had. Van dat laatste heb ik nog steeds geen spijt maar nu ik ToT weer eens opzet moet ik toegeven dat het een verdomd goed album is. Alleen niet te vaak graag...

Annie Gosfields second amazing CD for Tzadik takes acoustic and electric music into dynamic new realms. Factory soundsimprovisationlush sonoritiesjunk percussiontwangy guitarsclassic minimalismdelicate harmonicsodd dronesrocksirensstring quartetsdriving rhythmsambientsnoisecomplex structuresjack hammers and more from one of downtowns most interesting composers.

Het geheel is heel erg sfeervol, veel wisselingen in tempo en dynamiek. Vooral de gesampelde machinegeluiden geven het geel een heel vreemd sfeertje. Toppertje

Johnny Cash - At San Quentin

Cash speelt voor een behoorlijk uitgelaten publiek van tijdelijke bewoners van de San Quentin gevangenis. De songs zijn de bekende afwisseling van de Cash-thema's God Love & Murder.

Het nummer San Quentin doet het zo goed dat het direct twee keer achter alkaar wordt gespeeld :

quote:

---

San Quentin, you've been livin' hell to me
You've hosted me since nineteen sixty three
I've seen 'em come and go and I've seen them die
And long ago I stopped askin' why

San Quentin, I hate every inch of you.
You've cut me and have scarred me thru an' thru.
And I'll walk out a wiser weaker man;
Mister Congressman why can't you understand.

San Quentin, what good do you think you do?
Do you think I'll be different when you're through?
You bent my heart and mind and you may my soul,
And your stone walls turn my blood a little cold.

San Quentin, may you rot and burn in hell.
May your walls fall and may I live to tell.
May all the world forget you ever stood.
And may all the world regret you did no good.

San Quentin, you've been livin' hell to me.

---

The Quintet - Jazz at Massey Hall

Dizzy Gillespie - Trompet
Charles Mingus - Bass
Bud Powell - Piano
Max Roach - Drums
Charlie Parker - AltSax

Als je de gemiddelde jazzliefhebber vraagt wat "The Greatest Jazz Concert Ever" was, dan is er een redelijke kans dat men spontaan de datum van 15 mei 1953 noemt. Een beroemd concert, maar het was ook een avond waar veel mis ging.

Bij Parker moest je in de tijd altijd maar afwachten of hij uberhaupt nog kwam opdagen, afhankelijk van de hoeveelheid alcohol en drugs die hij die dag tot zich nam. Maar Parker was gelukkig aanwezig, alleen jammer dat hij was vergeten zijn saxofoon mee te nemen. Volgens de verhalen speelde hij die dag op een geleende plastic altsax.

Omdat Parker vanwege een platencontract met een andere maatschappij die avond niet mocht spelen, stond hij die dag aangekondigd als 'Charlie Chan' , en zo staat hij bij mij ook op het cd-hoesje.

Mingus heeft het concert opgenomen om te worden uitgebracht op Debut Records. Het opnemen van concerten was echter iets was hij nooit eerder gedaan had, hij wist dan ook niet waar het beste de microfoons geplaatst konden worden. De geluidskwaliteit is dan ook verre van optimaal.

Doordat er die avond een belangrijke boxwedstrijd was, bleef de zaal grotendeels leeg. Maar ondanks dat alles - of misschien ook wel een beetje dankzij dat alles - is het toch een klassieker.

Parker zou daarna weinig zinnigs meer doen, en stierf twee jaar later. Je kan deze plaat daarom ook zien als afsluiting van de bebop, en het (bijna) begin van de carriere van Mingus.

Leuke Deense band met grote aanhang in Denemarken

Edguy - Hellfire Club

wederom wel weer een aardig Edguy album. redelijk standaard powermetal, met een dosis humor erin. Gelukkig zitten de songs wel goed in elkaar en hebben ze nog een redelijke zanger. Jammergenoeg moet die gast steeds door de nummers heenlullen op mijn cd versie.

Placebo - Sleeping with ghosts

De beste CD die ik heb, denk ik. Een van de weinige cd's die ik na 25x luisteren een hoger punt zou geven dan bij de 1e keer. Tja, wat moet ik verder zeggen?
Koop hem zelf!

doeg
[/quote]

Plaatje gelukt!

U2 - The Joshua Tree

Naar aanleiding van hun overwinning in het Song van het jaar 1987 toernooi The Joshua Tree weer eens opgezet. Overigens had ik liever With Or Without You zien winnen maar dat terzijde. TJT vind ik een van de beste U2 albums, zo niet HET beste album (maar dat wisselt nog wel eens met The Unforgettable Fire en Achtung Baby). Alleen had I Still Haven't Found... er wat mij betreft niet op hoeven staan, maar het zij de heren vergeven.
Als ze nu nog eens 1 keertje alles uit kast haalden om zo'n intens album te maken...

quote:

---

From the XFM website:
' Following their massively popular instore appearances over the past two weeks, up and coming Glaswegian outfit Franz Ferdinand have crash landed into the higher echelons of the Top 40 singles chart. Theyre so hot right now. The bands midweek chart placing for their debut single and Xfm favourite Take Me Out is an impressive number 2, ahead of new releases by Beyonce, Liberty X and Metallica.'

---