quote:* Joey kruipt angstig tegen Broekie aan.
Op zondag 18 januari 2004 16:51 schreef Broekie het volgende:
* Snel helpt Broekie Antraxx en Joey de boomhut in, om vervolgens door hen omhoog getrokken te worden. De boomhut lijkt nog intact te zijn, zelfs de telescoop is nog in goede staat.
Om beurten kijken ze door de telescoop naar de vloedgolf, die steeds inmiddels angstaanjagend dichtbij gekomen is.
Was het eerst nog het geluid van de verhalen over de afgelopen jaren welke in de boomhut klonk, nu was het het angstaanjagende geluid van de vloedgolf, en de daarbij behorende storm. Bladeren en takken slaan wild om de boomhut heen.
Als er vervolgens een bliksemflits direct gevolgd door een donderslag slaat, knijpt Joey Broekie bijna fijn van angst.
Ondertussen ziet Broekie Antraxx zowel humeurig als angstig kijken, en vraagt hem of het nog wel gaat...
Vervelende cookies, ik zei toch echt posten onder een ander account hoor 
Eigenlijk is het stom dat ze rondkijkt, daar ze de aanwezigheid van haar familie direct zal voelen. Zullen haar ouders en broer wel op tijd terug zijn, voordat ze verzwolgen worden door de vloedgolf? 
quote:* Als de storm plots gaat liggen is het stil. Dood stil.
Op zondag 18 januari 2004 23:05 schreef Angelique in een ander topic het volgende:
* Joey komt proestend weer boven en sleept zichzelf de kant op. Langzaam probeert ze op te staan. Helemaal gedesorienteerd hinkt ze het bos in.Help? Kan iemand me helpen?
* Joey realiseert zich dat ze de haven nooit zal halen en snikkend hinkt ze verder, wetend dat ze haar geliefde waarschijnlijk nooit meer zal zien.
HELP! Is er dan niemand die me hoort?
Dan horen de drie ineens een stem.
Het is een dame welke om hulp roept!
Vlug kijken ze vanuit de boomhut, maar zien niets.
Broekie besluit dat hij naar beneden zal gaan om te zoeken. Joey vindt dat echter geen goed plan, maar uiteindelijk besluiten ze gedrieën naar beneden te gaan, zodat ze elkaar in ieder geval niet op het laatste moment nog kwijt raken.
Ze lopen, elkaars handen vasthoudend, op het geluid af, Joey voorop.
Dan komen ze aan bij het beekje, en zien ze Angelique op een stuk rots zitten. Snel lopen ze op haar af en vragen hoe het gaat. Als Angelique verteld dat ze naar de haven moet, steekt de storm weer op.
Het is duidelijk dat dat helaas geen optie meer is...
Broekie vraagt Angelique of ze met het drietal mee gaat naar de boomhut. Aangezien Angelique ook inziet dat dit beter is dan alleen achter blijven, stemt ze in.
Broekie en Antraxx ondersteunen haar elk aan één kant, terwijl Joey wederom voorop loopt richting de hut.
Even later zitten ze met z'n viertjes in de boomhut.
De storm houdt inmiddels flink aan, en het einde is dan ook echt nabij...
Elkaar flink vasthoudend is het enige wat ze nog kunnen doen, wachten...
Een laatste maal nog kijkt Abbadon om naar het eiland dat hem en zoveel anderen zulke dierbare herinneringen heeft geschonken en met een machtige klap van zijn inktzwarte vleugels verheft hij zich in de lucht. Steeds hogere golven beuken in op de dam, en waar deze niet lang geleden nog zo groot en machtig leek vanaf de grond, lijkt deze vanuit de lucht nog slechts een twijg die tevergeefs de koers van een machtige rivier probeert te verleggen. Een eenzame traan loopt over Abbadon's gelaat, als een stil protest tegen de futiliteit van vechten tegen het lot.
Maar het is het gevecht dat telt.....en niet de uitkomst... Dringt het tot Abbadon door, en terwijl hij een grimmige trek op zijn gezicht krijgt daalt hij opnieuw af naar de dam die hij zojuist verliet. Hij zakt op zijn knieën na de landing en legt zijn handpalmen tegen de damwand aan.
Mijn kracht is jouw kracht....er is geen dood...er is slechts een nieuw begin... en met die woorden laat Abbadon de magie die in hem zit los. Een groene gloed omvat zijn lichaam en spreidt zich uit over de hele lengte van de dam. Even lijkt de duisternis verdreven te worden door het nieuwe licht, maar alsof de storm hierop wachtte neemt zij ineens in felheid toe. Hevige windvlagen teisteren de dam en machtige golven besproeien de dam met zout water. Al Abbadon's spieren zijn gespannen terwijl hij vecht met alles wat in hem is...
Maar het is tevergeefs....langzaam wordt de groene gloed opgeslokt door de duisternis die nu bijna alomtegenwoordig is...Moe gestreden stort Abbadon ter aarde, zijn laatste krachten zijn verspeeld in een futiele strijd en terwijl de enorme vloedgolf langzaam zijn hele blikveld vult wordt het zwart voor Abbadon's ogen...
Abbadon valt....dieper en dieper valt hij door oneindig zwart....langzaam verschijnen puntjes licht in het zwart, die het zwart vullen met een twinkeling als van een sterrenhemel. Als in een droom spreidt Abbadon zijn machtige vleugels, terwijl hij ziet hoe één van de witte puntjes steeds groter wordt. Helder licht omstraalt hem en een gevoel van vrede vult zijn hart. Langzaam merkt hij dat hij niet maar valt....hij zweeft in het witte licht en vol verwondering kijkt hij om zich heen....
hij is eindelijk weer thuis....
Dag Tara, mijn geliefde, misschien treffen we elkaar ooit in een ander leven. Het ga je goed, ik zal je nooit vergeten.
quote:* Joey verwelkomt Vixen.
Op zondag 18 januari 2004 23:43 schreef VixenFromHell het volgende:
* VixenFromHell ziet tijdens haar laatste vlucht over het eiland de boomhut en besluit er even te gaan kijken...
"Blijf je bij ons tot het einde, of vlieg je zo weer weg?"
quote:nee ik ga zo weer weg, zag alleen dat hier mensen zaten en was benieuwd naar wie het waren
Op zondag 18 januari 2004 23:47 schreef Joey het volgende:[..]
* Joey verwelkomt Vixen.
"Blijf je bij ons tot het einde, of vlieg je zo weer weg?"
Gegroete eilanders, ik wens jullie een allemaal nog een goed leven toe, als we elkaar niet meer terugzien vaarwel, als we elkaar nog terug zien tot ziens.
Langzaam tikken de laatste minuten weg ,en de golven worden steeds hoger en hoger.
En de storm neemt in kracht toe.
Vaarwel Eiland waar ik zo van heb gehouden
Vaarwel vaarwel vaarwel...
Nooit had ze gedacht zoveel verschillende mensen of eigenlijk wezens te zullen leren kennen of zelfs maar meer over zichzlef, toch heeft ze het allemaal ondervonden.
Haar laatste post valt haar zwaar en met moeite moet ze een huilbui bedwingen. Dat kan nu niet, ze moet sterk zijn en ergens een nieuw leven zien op te bouwen, al weet ze dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Van haar topics heeft ze al afscheid genomen, maar als persoon nog niet van het eiland.
Ze pakt haar toverstaf en denkt aan de vervlogen tijden, dan recht ze haar rug en valt op haar knieen. Een klagende zangstem is over het eiland te horen. Haar eerbetoon voor het eiland is kort, maar zeer zeer krachtig.
Ze bedankt alle vrienden die ze gemaakt heeft, alle bewoners die haar ooit zo vriendelijk in hun groepje hebben opgenomen.
Ze bedankt haar klonen voor een fantastiche tijd en staat dan weer op.
De tijd is gekomen voor het afscheid dat ze zo lang mogelijk heeft uitgesteld.
Een valk komt aanvliegen, haar uitweg, en land op haar schouder. Na even een aai over zijn kop te hebben gegeven, draait Amethist zich om en kijkt uit over het eiland.
Vaarwel, lief eiland. Ik zal je zeker missen en ook alle eilandbewoners die me zo dierbaar zijn geworden. Vaarwel klonen die ik achter moet laten, vaarwel vaarwel.
* Tranen biggelen over haar wangen en ze kan een snik niet binnen houden. Amethist tikt een keer met haar toverstaf tegen de valk en de valk groeit groter en groter. Tot hij groot genoeg is om Amethist op zijn rug te dragen. Amethist springt op haar reisgenoot en samen vliegen ze weg, weg van de plaats die straks niet meer is dan een herinnering. Amethist kijkt nog één keer naar beneden en ziet dat het eiland niet meer dan een stipje is. Op weg gaat ze naar een neiuwe plaats, naar een onbekende stemming. Met veel pijn in haar hard en met een betraand gezicht gaat ze op weg naar haar nieuwe toekomst
maar dan ga ik nu maar weer * VixenFromHell zegt de mensen in de boomhut gedag en vliegt snel weg, op zoek naar Tara
quote:* Ze horen hoe het water tegen de dam slaat. Broekie wurmt zich uit de stevige grip van Joey, als hij besluit nog een laatste keer door de telescoop te kijken. Als hij de telescoop los laat en Joey ook kijken wil, raadt hij haar aan dat niet te doen.
Op zondag 18 januari 2004 23:10 schreef Joey het volgende:
* Even later zitten ze met z'n viertjes in de boomhut.
De storm houdt inmiddels flink aan, en het einde is dan ook echt nabij...Elkaar flink vasthoudend is het enige wat ze nog kunnen doen, wachten...
Door de telescoop is te zien hoe de vloedgolf inmiddels het Eiland dan ook daadwerkelijk heeft bereikt, wat geen prettig gezicht is.
Nog enkele minuten, misschien zelfs slechts seconden, en het Eiland is niet meer...
Joey geeft Broekie een innige tongzoen, waar Broekie antwoord op geeft. Elkaar steviger omhelzend dan ooit te voren, voelen ze de kracht van het er aan komende water...
ik wil, toch, voordat ik naar een bespreking in London vlieg, iedereen nog gedag wensen, en houd jullie taai!
* gieling pingt toch een traantje weg terwijl hij uit het raam van het vliegtuig, naar dit mooie, o zo mooie eiland kijkt
We hebben afscheid genomen van een plek die ons dierbaar was. Een plek waar we door de jaren heen lief en leed met elkaar hebben gedeeld. Een plek waar we naar de pizzeria gingen, waar we kwade goden hebben bevochten, waar we naar het ziekenhuis gingen, waar Eilanders werden ontvoerd en bevrijd, waar kastelen werden bestormd, waar elfen wonen, waar dwergen dwergenbier brouwen. Een plek waar door de jaren heen zoveel is gebeurd.
Ik zou graag iedereen persoonlijk willen bedanken voor alle verhalen die in de afgelopen vier jaar zijn gemaakt, maar dat gaat niet lukken, vrees ik.
Dus dan maar in deze post. Ik wil alle moderatoren die het Eiland in haar bestaan hebben geleid allen hartelijk dank zeggen.
Ook wil ik iedereen die het Eiland de afgelopen dagen heeft bezocht om steun te betuigen en/of afscheid te nemen heel hartelijk danken.
Dank ook aan alle mensen die "een plekkie" op het internet hebben aangeboden waar de Eilanders hun verhalen en Prettige Gesprekken kunnen voortzetten.
Hartelijk dank, allemaal.
Tot weerziens - hetzij op Fok!, hetzij elders.
Ingrid (Phoenixx)
Loopt voor de laatste keer op het eiland neemt dan het vliegtuig naar het vaste land.
Ziet nog allemaal mensen staan, maar hij moet heel snel weg!
Pakt een microfoon en zegt:
Eilands, ik heb erg genoten van jullie, ik hoop dat jullie het ook een hele leuke tijd vond, gegroet en hou je taai!
Guusie loopt naar zijn vliegtuig toe, en zwaait nog even en zegt:
Vaarwel, het o zo mooie eiland!
Phoen&Dago&Pluis , harstikke bedankt voor het moderateren, jullie heb ik meegemaakt, en met jullie had ik het naar mijn zin. Ook natuurlijk voor alle andere Moderators bedankt. Hou je taai!
|
|
