Column SunChaser: het leven is te kort

Ik heb me altijd geërgerd aan die gedenktekens langs de kant van de weg. Of het nu planten, bloemen of kruizen zijn, weg ermee. Dat één of andere sukkel niet kan rijden of zo nodig met drank op in de auto moet stappen is niet mijn probleem! Bovendien is het levensgevaarlijk, zo'n teken. Je raakt immers toch afgeleid. En als mensen midden op de A1 verongelukken leg je daar toch ook geen bloemen neer?

Omdat ik nu toch in de berm stond besloot ik eens te kijken wie deze onfortuinlijke persoon was. Ik stapte uit en liep naar het kruis toe. De bloemen waren vers. Dat betekende vast dat het ongeluk pas geleden was gebeurd. Op het kruis stond de naam Kevin. Hij was geboren in 1979. Er hing een foto van hem bij, gemaakt tijdens een vakantie. Hij had het erg naar zijn zin zo te zien, want hij glimlachte van oor tot oor. Op de achtergrond zag ik het strand. Kevin was niet ouder geworden dan 24 jaar. Ik vroeg me af wat de oorzaak van het ongeluk was. Drank? Een brandende sigaret die op de stoel viel? Overstekende kinderen?

Nee, dat laatste was het zeker niet. Er was geen huis in de omgeving te zien, en fietspaden waren er ook niet om over voetpaden nog maar te zwijgen. Misschien was het gewoon een moment van even niet opletten geweest.

Ik realiseerde me dat het leven zo voorbij kan zijn, ook al lach je van oor tot oor en heb je het enorm naar je zin. Een moment en het is over. Just like that. Een vriendin van mij zei eens dat het leven veel te kort is om er onzorgvuldig mee om te gaan. Het is over voordat je het weet, je kunt er beter maar van genieten.

Ging ik zorgvuldig met mijn leven om? Ik moest er even over nadenken. Na een paar minuten vond ik van wel. Hoewel ik fouten maak, probeer ik er wel van te leren. Dat lijkt mij een nobel streven. Natuurlijk, de ene keer ben je succesvoller dan de andere keer. Maar als ik op een dag ook dood ben, kan ik zeggen, ik heb geprobeerd het goed te doen. Het hoe en waarom van dingen die mislukken is minder belangrijk. Nuance is goed, maar sommige dingen kun je niet verklaren, dus waarom zou je dat proberen? Het leven is al te kort immers, ik heb geen tijd voor wiskundige berekeningen en chemische analyses.

Ik keek weer naar de foto van Kevin. Een blonde jongen, een jonge god. Hij zag eruit alsof hij alles uit het leven had gehaald wat voor hem op dat moment mogelijk was. Een verloren leven, en toch ook weer niet. Want hij had wel geleefd.

Ik huiverde. Het begon langzaam te regenen, maar of ik het daardoor koud kreeg wist ik niet. Ik liep weer naar de auto en stapte in. Ik startte de motor, drukte op het gaspedaal, maar ik kwam niet verder. De banden slipten.

Zuchtend zette ik de versnelling in zijn achteruit. De auto kwam in beweging, maar stopte weer na een paar centimeter. Ik wilde net uitstappen om te kijken hoe erg het was, toen iemand op de achterruit tikte. Iemand was gestopt om me te helpen.

'Je moet een klein beetje gas geven', hoorde ik hem zeggen. 'Niet in een keer, steeds een beetje.'
Ik deed wat hij zei en voelde hem duwen. De auto kwam in beweging en vond dit keer grip in het gras.
Ik deed het raampje open om hem te bedanken. De man boog zich naar me toe. Hij kwam me vaag bekend voor.
'Kende je hem?', vroeg de man, knikkend naar de foto op het kruis achter hem.

Ik schudde mijn hoofd. 'Jij?', vroeg ik.
'Ja, een gouwe gozer. Was stapelverliefd. Ze belt hem op om te zeggen dat ze van hem houdt, waarop hij zegt dat het wederzijds is en de macht over het stuur verliest. Zonde van een leven, maar een mooie manier om dood te gaan, met iemand in de buurt die van je houdt bedoel ik. Er zijn mensen genoeg die eenzaam sterven. Bovendien, we gaan allemaal een keer. Dus trek je niets aan van wat anderen zeggen, volg je eigen hart. Leef!'

De man klopte op het dak. 'Goede reis verder, en rij voorzichtig. Het leven is al kort genoeg.'
Ik knikte en trok langzaam op. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik dat de man mij nakeek. Geen spoor van zijn auto. En toen glimlachte hij van oor tot oor.