Ik schrok daarvan. Ik heb even met hem gepraat en gezegd dat hij altijd mag komen vertellen als hij wil. Dat ik er altijd zal zijn om hem zo goed mogelijk te helpen.
Daarna ben ik op zoek gegaan naar onze vertrouwenspersoon, maar die was afwezig. De juf van vorig jaar zei, dat ze er niet van staat te kijken. Maar zij zei ook, dat er weinig aan te doen valt in dat gezin. Aaaarrgggghhh! Dat vind ik zó erg!!! Ik vind het juist mijn plícht om hier een vinger achter zien te krijgen.
Moeder is erg hard. Een beetje kille, stugge vrouw. Het manneke is erg gevoelig, wat schichtig, onzeker en kwetsbaar. Hij heeft een ouder broertje, die op het speciaal onderwijs zit. Pa heeft psychische problemen weet ik toevallig. De familie is nogal op zichzelf. Er komt nooit iemand over de vloer. Moeder heeft zich wel eens bij me beklaagd dat ze zelfs na 10 jaar geen aansluiting vindt in het dorp.
Wat moet ik nou???
Ik ga iig beter opletten bij het omkleden met de gym op blauwe plekken.
Ik maak een afspraak met onze vertrouwenspersoon.
Het kind krijgt al veel extra positieve aandacht, zowel verbaal als fysiek.
Wat zeggen jullie ervan? Als ouders?
Waar ligt de grens tussen mijn zorg voor het kind en me inmengen in zaken die me niets aangaan?
Wat als ik mensen vals beschuldig?
Wat als er meer aan de hand is???
Ik vind dit moeilijk... 
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Een opvoedende tik moet namelijk kunnen, dat ze dat daar tegenwoordig zo over zeuren is te triest voor woorden, zo blijft de jeugd in hte gareel, ik ben in ieder geval dat ik er wel een paar heb gehad in mijn vroege jeugd!
Wat naar voor je, je weet dat het je zal gebeuren als je juf bent maar je hoopt altijd van niet. Idd blijf bij gym goied opletten en raak de jongen aan op een lieve maar vooral rustige manier, niet onverwachts en houd in de gaten of hij het nog wel 'prettig' vind. Ik wens je heel veel sterkte, dit is nl erg K*T. als ik je kan helpen, tell me.
quote:Ik wil vragen die discussie in een ander topic te voeren.
Op Monday 5 January 2004 19:29 schreef Kopstoot het volgende:
Wat voor slaan?Een opvoedende tik moet namelijk kunnen, dat ze dat daar tegenwoordig zo over zeuren is te triest voor woorden, zo blijft de jeugd in hte gareel, ik ben in ieder geval dat ik er wel een paar heb gehad in mijn vroege jeugd!
sommige ouders moeten zich schamen
Ik ben zelf tegen zgn opvoedende tikken, maar ik heb het idee dat er hier meer speelt. Bovendien, een opvoedende tik tegen het hoofd... 
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:
Op Monday 5 January 2004 19:31 schreef MysteryWoman het volgende:
er is hier een meldpunt voor, daar kan je vertouwenspersoon van de school naar toe bellen. Eerst kon dit anoniem nu niet meer, je hebt de goede volgorde aangehouden. Bij dit soort dingen eerst naar de vertrouwenspersoon/ juf. Ook is er overleg met de directie nodig voordat je daar naartoe belt (geloof ik)
Wat naar voor je, je weet dat het je zal gebeuren als je juf bent, maar je hoopt dat het niet gebeurd. Idd blijf bij gym goed opletten en raak de jongen aan op een lieve maar vooral rustige manier, niet onverwachts en houd in de gaten of hij het nog wel 'prettig' vind. Ik wens je heel veel sterkte, dit is nl erg K*T. als ik je kan helpen, tell me. (met tips of een talk)
quote:Ik weet het. Maar toch is die stap best groot merk ik.
Op Monday 5 January 2004 19:31 schreef MysteryWoman het volgende:
er is heir een meldpunt voor, daar kan je vertouwenspersoon van de school naar toe bel;len. Eerst kon dit anoniem nu niet meer, je hebt de goede volgorde aangehouden. Ij dit soort dingen eerst naar de vertrouwenspersoon/ juf.
quote:Dit is al 10 stappen vooruit.
Op Monday 5 January 2004 19:30 schreef Pleun het volgende:
Probeer via GGZ/maatschappelijk werk/huisartsen gezinshulp te krijgen voor het gezin...?
quote:Dat kreeg hij al, om zijn zelfbeeld wat te verstevigen, maar nu ga ik hem helemaal overladen met knuffels. Dat vindt hij heerlijk! De schat...
Op Monday 5 January 2004 19:31 schreef Tinkepink het volgende:
Lastig, want je kan het eigenlijk niet goed doen. Ik kan je alleen zeggen dat ik uit ervaring weet dat het heel fijn is als je veel positieve aandacht krijgt.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
0900 123 123 0
ik hoop dat dat de goeie is
quote:Fijn voor je.
Op Monday 5 January 2004 19:29 schreef Kopstoot het volgende:
Wat voor slaan?Een opvoedende tik moet namelijk kunnen, dat ze dat daar tegenwoordig zo over zeuren is te triest voor woorden, zo blijft de jeugd in hte gareel, ik ben in ieder geval dat ik er wel een paar heb gehad in mijn vroege jeugd!
Ik ben helemaal lens geslagen en ik heb er wel last van. Als buitenstaander is het heel moeilijk in te schatten wat er precies gebeurt thuis en wat het met het kind doet. Vaak is slaan niet het enige en falen de ouders ook op andere gebieden.
In ieder geval heeft er bij mij niemand ingegrepen terwijl het echt wel duidelijk was dat het niet goed zat (de afdruk van mijn vaders hand zat gewoon letterlijk in de vorm van een blauwe plek op mijn been bijvoorbeeld). Achteraf weet ik ook niet of ingrijpen het beste was geweest. Wel heb ik door mijn jeugd weinig zelfvertrouwen en waardering en heb ik nog steeds erg veel moeite met mijn ouders. Maar dat is een heel ander verhaal waar ik jullie nu niet mee lastig moet vallen.
quote:Dank je. Maar zo ver ben ik nog niet.
Op Monday 5 January 2004 19:35 schreef Vampz het volgende:
ik zag ZEER toevallig dit nummer vandaag op het perron en ik prente dat ff in me hoofd, het is als je anomniem een mishandeling wilt aangeven, zoals in jou geval denk ik dan:0900 123 123 0
ik hoop dat dat de goeie is
De stap om mensen te beschuldigen van mishandeling is nu nog te groot. Ik weet namelijk nog niet wat er speelt.
Maar ik wil ook niet dat ik de zaken daar te makkelijk beoordeel.
Da's dus mijn dilemma. Hoe maak ik een juiste inschatting.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Waarom ga je niet eens met die moeder praten
Op Monday 5 January 2004 19:27 schreef Moonah het volgende:Moeder is erg hard. Een beetje kille, stugge vrouw. Het manneke is erg gevoelig, wat schichtig, onzeker en kwetsbaar. Hij heeft een ouder broertje, die op het speciaal onderwijs zit. Pa heeft psychische problemen weet ik toevallig. De familie is nogal op zichzelf. Er komt nooit iemand over de vloer. Moeder heeft zich wel eens bij me beklaagd dat ze zelfs na 10 jaar geen aansluiting vindt in het dorp.
Wat moet ik nou???
Ik denk dat je gewoon moet kijken hoe erg het allemaal is... en als het echt erg blijkt te zijn iig de ouders er op wijzen dat je niet met een kind zo om KAN gaan... En tja... anders verdere stappen ondernemen om het jochie te beschermen.
Veel sterkte iig Moonah.
quote:Nee, dat is het moeilijke. Kinderen blijven vaak erg loyaal aan hun ouders. Tell me about it. Maar ook dát is een ander verhaal.
Op Monday 5 January 2004 19:36 schreef Tinkepink het volgende:
Achteraf weet ik ook niet of ingrijpen het beste was geweest.
Hoewel, ik denk dat ik door mijn eigen achtergrond een extra groot hart heb voor 'mijn' kinderen, maar juist daardoor mss ook weer dingen verkeerd inschat.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:"Hallo mevrouw. Slaat u uw zoon?"
Op Monday 5 January 2004 19:38 schreef gelly het volgende:[..]
Waarom ga je niet eens met die moeder praten
Als het echt zo makkelijk was, zou ik hier niet posten.
quote:Waar ligt de grens? Wat is nog wel en wat niet meer acceptabel?
Op Monday 5 January 2004 19:39 schreef Varr het volgende:
Als die echt "mishandeld" wordt kom je daar vanzelf achter que blauwe plekken etc neem ik aan...
Als ik het manneke zo eens beschouw, is hij al behoorlijk beschadigd. Niet eens zo zeer fysiek, als wel sociaal-emotioneel.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Oeh, lijkt mijn familie wel (afgezien van het oudere broertje dan) . heb je post nogmaals goed doorgelezen
Op Monday 5 January 2004 19:27 schreef Moonah het volgende:
Moeder is erg hard. Een beetje kille, stugge vrouw. Het manneke is erg gevoelig, wat schichtig, onzeker en kwetsbaar. Hij heeft een ouder broertje, die op het speciaal onderwijs zit. Pa heeft psychische problemen weet ik toevallig. De familie is nogal op zichzelf. Er komt nooit iemand over de vloer. Moeder heeft zich wel eens bij me beklaagd dat ze zelfs na 10 jaar geen aansluiting vindt in het dorp.
Zoals ik al zei is het als buitenstaander erg moeilijk in te schatten wat er nou echt in het gezin gebeurt, al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat wat extra aandacht voor dat jongetje geen kwaad kan.
Ik weet nog uit mijn jeugd dat ik niet eens wist dat het er in mijn gezin niet normaal aan toe ging. Niemand had mij ooit verteld of laten zien hoe dat was, liefhebbende ouders ed. Misschien kan je een thema-uutje aan wijden ofzo waarin je ook aangeeft dat er instanties zijn die je kunnen helpen zonder dat je meteen bij je ouders wegmoet of dat zei te weten komen dat je over thuis praat (erg belangrijk!!!). Bied eventueel aan er verder over te praten met kinderen die er behoefte aan hebben ne dit zelf ook aangeven.
quote:Ik denk dat, als je je kinderen slaat, dat je dan op enig vlak wel in de knoop móet zitten.
Op Monday 5 January 2004 19:41 schreef MysteryWoman het volgende:
Miosschien zit moeder ook wle heel erg in de knoop of ziet zij het heel anders.
quote:Ik ben niet bang voor moeilijke gesprekken. Het belang van het kind staat voor mij bovenaan. Maar ik vind het vreselijk moeilijk om eea in te schatten. Ik wil natuurlijk het liefst met moeder op een lijn, dus ik moet haar niet aanvallen, want dan gaat de deur helemáál dicht.
Een gesprek is misschien moeilijk, maar je hebt wel duidelijkheid. De kans bestaat dat moeder boos wordt, dat is een afweging die jij (samen met de IB-er) moet maken. Wat vind je belangrijker? nogmaals, succes. Dit is ongveer het moeilijkste wat er is.
quote:Dank je.
Op Monday 5 January 2004 19:40 schreef neliz123 het volgende:
Veel sterkte iig Moonah.
Ik had er vanmiddag echt buikpijn van.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Geestelijke mishandeling is echt net zo erg als lichamelijke mishandeling...
Waar ligt de grens? Wat is nog wel en wat niet meer acceptabel?
Als ik het manneke zo eens beschouw, is hij al behoorlijk beschadigd. Niet eens zo zeer fysiek, als wel sociaal-emotioneel.
quote:Nee, wat je thuis meemaakt is voor jou als kind de norm.
Op Monday 5 January 2004 19:45 schreef Tinkepink het volgende:
Ik weet nog uit mijn jeugd dat ik niet eens wist dat het er in mijn gezin niet normaal aan toe ging. Niemand had mij ooit verteld of laten zien hoe dat was, liefhebbende ouders ed.
quote:Da's op zich wel een idee. I'll keep it in mind.
Misschien kan je een thema-uutje aan wijden ofzo waarin je ook aangeeft dat er instanties zijn die je kunnen helpen zonder dat je meteen bij je ouders wegmoet of dat zei te weten komen dat je over thuis praat (erg belangrijk!!!). Bied eventueel aan er verder over te praten met kinderen die er behoefte aan hebben ne dit zelf ook aangeven.
quote:Ik weet het...
Op Monday 5 January 2004 19:48 schreef neliz123 het volgende:
Geestelijke mishandeling is echt net zo erg als lichamelijke mishandeling...
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Yep, groep 3. Kinderen zijn 6-7 jaar oud.
Op Monday 5 January 2004 19:54 schreef DIA het volgende:
zit je op de basischool (niet-funny)
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
( ik weet niet hoeveel info je hier wil verstrekken )
Als het kind ouder dan 6 is lijkt het mij iets minder moeilijk om enige antwoorden eruit te krijgen.
( gedetailleerdere voorval beschrijvingen )
Jonger,... hééél moeilijk.
Ik dnek dat je zelf wel een idee hebt hoe je bepaalde vragen moet formuleren of in moet kleden zodat je de antwoordenkrijgt die je graag wilt ( zonder het kind woorden in de mond te leggen )
Als je iets meer inzicht hebt in het gezinsleven en de manier van "opvoeden" kan je in ieder geval met zekerheid zeggen " er is hier zeker meer aan de hand " of niet.
Mocht je heel zeker weten dat de dingen daar niet gaan zoals goed voor het kind zou zijn...
Persoonlijk zou ik mijzelf dan voor de leeuwen gooien.
Heel eng, maar ik denk het eerlijkst en oplossinggerichts.
Afspraak met moeder maken.
Vertel haar waar je mee zit ( zonder het woord mishandeling te noemen) en vraag háár hoe zij erover denkt, waar zij denkt dat er iets mis is gegaan... en wat ZIJ denkt dat er voor oplossing/ vervolgmaatregel moet komen.
Als zij eerlijk open desnoods emotioneel verteld dat zij ook wel weet dat er dingen niet gaan zoals het hoort... dat ze zich onmachtig voelt... dat ze helemaal kapot is door geestelijke vermoeidheid ( mede door toestand van vader( en dat ze bijvoorbeeld in een vicieuze cirkel is belandt.
Aangeeft dat ze er echt wat aan wil doen.. en dat ze hulp nodig heeft...
Dan zou ik voor haar uitzoeken waar ze begeleiding kan krijgen met het roer omgooien.
Als je altijd schreeuwd.. is het heel moeilijk om daar van de één op de andere dag mee te stoppen.
Als het een gewoonte is geworden om een tik te geven ( aan het hoofd nog wel !).. is het zonder erbij na te denken zo weer gedaan... Ze moet haar gewoonten leren veranderen. Bewuster met de opvoeding en de sfeer in huis bezig zijn.
Naar een maatschappelijk werkster om haar ei kwijt te kunnen zodat ze zich thuis beter en opgeluchter voelt ?
Als ze ontkent ( terwijl jij zeker weet ) of je de indruk krijgt dat het haar geen zier interesseerd...
MELDEN.
Bovenstaand is absoluut niet hoe je het zou moeten doen.
Het is puur de manier zoals ik het aan zou pakken ( zoals ik nu denk.. )
Ik ben me ervan bewust da thet heel moeilijk eng en confronterend is, maar je geeft de moeder ook enige inspraak op deze manier.
Vertel haar dat erbij. ( Als ze slim is waardeert ze het )
Heel vele succes.
Het zegt in ieder geval al veel over jóu dat je het je aantrekt.
Sir Winston Churchill
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Moeilijk hoor...
A je to!
quote:Uhuh, ik weet het...
Op maandag 5 januari 2004 21:32 schreef melonovy het volgende:
Ik zou je wel aanraden om het niet te veel mee naar huis te nemen, het een beetje van je af te zetten als je vrij bent.
Lukt bij dit soort dingen alleen niet zo goed.
Fok is dan wel een goede praatpaal.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Dank je!
Overigens kreeg ik van mijn zus de tip, dat het genoemde telefoonnummer ook bereikbaar is voor advies. Ik zal straks eens bellen.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Dit lag al de hele tijd op mijn lippen!
Op dinsdag 6 januari 2004 13:25 schreef Moonah het volgende:
Overigens kreeg ik van mijn zus de tip, dat het genoemde telefoonnummer ook bereikbaar is voor advies. Ik zal straks eens bellen.
Vroeg me al af waarom je "het nog te ver vond gaan dat nummer te bellen..."! Misschien kun je dat nog uitleggen?
Jij hebt er veel meer ervaring mee en meer verstand van dan ik; ik zag alleen die poster ook en er staat zo duidelijk bij "ook bij twijfel" , dat ik zéker zou bellen. Daar weten ze meer!
Succes en laat je weten hoe je het verder aanpakt?
quote:Nou, ik dacht dus dat dat nummer voor echte meldingen was. Beschuldigingen dus. En dát kan ik (nog) niet doen.
Op dinsdag 6 januari 2004 13:36 schreef Sugar het volgende:[..]
Dit lag al de hele tijd op mijn lippen!
Vroeg me al af waarom je "het nog te ver vond gaan dat nummer te bellen..."! Misschien kun je dat nog uitleggen?
Jij hebt er veel meer ervaring mee en meer verstand van dan ik; ik zag alleen die poster ook en er staat zo duidelijk bij "ook bij twijfel" , dat ik zéker zou bellen. Daar weten ze meer!
Succes en laat je weten hoe je het verder aanpakt?
En natuurlijk laat ik weten hoe eea verloopt.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Of misschien kun je tijdens de les vertellen over de kindertelefoon en uitleggen wat die doen, zodat het kind snapt dat het niet normaal is wat er (misschien) bij hem thuis gebeurd. Misschien praat hij dan makkelijker met je.
Het is wel een flink probleem. Sterkte ermee!
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
quote:Dát ga ik hem iig proberen duidelijk te maken.
Op dinsdag 6 januari 2004 16:18 schreef YPPY het volgende:
zodat het kind snapt dat het niet normaal is wat er (misschien) bij hem thuis gebeurd. Misschien praat hij dan makkelijker met je.
Ik heb vanmiddag dat meldpunt gebeld. Moet morgenochtend terugbellen, dan kun je vragen stellen.
Omdat het toch maar door mijn hoofd bleef spoken, heb ik daarna de vertrouwenspersoon van school gebeld. Zij had gelukkig tijd!
Zij heeft indertijd het broertje (dat nu op SO zit) in de klas gehad. Omdat ze van andere ouders klachten kreeg over hoe moeder met dat kind omging, is ze toen op huisbezoek geweest, kraamvisite. Het was er een grote puinhoop, geen uitingen van affectie, veel schreeuwen. Mijn collega heeft toen een aantal gesprekken met moeder gevoerd, waaruit bleek dat ze het zwaar had thuis. Via het speciaal onderwijs is moeder in contact gekomen met het maatschappelijk werk. Maar ze wentelt alles af op de kinderen. Schuift elke verantwoordelijkheid af. Kortom, indertijd was er geen doorkomen aan. Overigens begrijp ik niet dat maatschappelijk werk verder het erbij heeft laten zitten. Maar daar weet ik natuurlijk het fijne niet van.
Wat nu te doen?
Ik ga bij het kind eea proberen 'los te weken' om de situatie wat beter te kunnen inschatten. Als daar meer over bekend is zullen we verder kijken.
En morgen iig nog dat meldpunt bellen.
Pffffff...
Het houdt me veel te veel bezig.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik heb een aantal jaren terug meegemaakt dat ik zeker wist dat een meisje, en wellicht haar zusjes ook, sexueel misbruikt werden. Nou ja, zeker wist.... De verschijnselen waren duidelijk.
Het meisje, toen 8, kwam bij mij over de vloer, omdat Kevin toen net geboren was. Ze was helemaal weg van baby's. Opvallend was, dat ze elke 10 minuten naar de wc moest en ze liep raar. Ze beet ook erg op haar nagels. Op dat moment dacht ik er nog niet meteen wat van, maar ergens ging er toch een alarmbelletje rinkelen.
Na een aantal jaren, kwamen die kinderen plotseling op de school van mijn kinderen terecht. Ze waren overgeplaatst van hun oude school, omdat die de ouders van van alles beschuldigden. Ik had inmiddels een goed contact met die moeder. Zij bleef erg vaag overal over. Zo wist ik wel dat de twee jongsten, toen 9 en 11, nog steeds in hun bed plasten. Moeder werkte 's avonds. Al gauw bleek dat het huwelijk ook niet meer zo boterde. Het resulteerde in een scheiding.
Daarna hoorde ik dat het oudste kind, inmiddels 14, steeds relaties had met veel oudere, volwassen, jongens/mannen. Ook weer zo'n typisch gedrag.
Ik heb toen die moeder gevraagd of ze er weleens aan gedacht had dat haar kinderen misschien door haar ex-man sexueel misbruikt werden. Ze zei dat ze daar nu achteraf ook weleens aan dacht. De kinderen waren al onder behandeling van het Riagg, maar ontkenden dit.
Uiteindelijk heeft ze het toch voor elkaar weten te krijgen dat de kinderen niet meer naar hun vader hoefden, wat ze dus ook niet wilden.
Zo'n soort situaties zijn zo moeilijk. Gevoelsmatig wist ik wat er aan de hand was, heb het zelf meegemaakt als kind, maar je kunt gewoon niks doen. Blijkbaar hadden ze op die oude school ook door wat er aan de hand was, maar ja, toen werden die kinderen maar van school gehaald.
Dat zou in het geval wat jij beschrijft ook nog kunnen gebeuren. Als de ouders jouw bemoeienis niet aanstaat, gaan ze gewoon verhuizen. Hup, kind op andere school en het is jouw zaak niet meer.
Ik vind het heel goed als leerkrachten alert zijn op dit soort dingen. En ook al is het vaak vechten tegen de bierkaai, die ene keer dat het wel zin heeft is toch de moeite waard.
Veel sterkte en 
quote:Ja, ik denk dat je als oplettende volwassene in een aantal gevallen zeker kunt aanvoelen of er al dan niet iets aan de hand is. Overigens is dat (vaak) verhuizen een kenmerk van kinderen die mishandeld worden.
Op woensdag 7 januari 2004 09:18 schreef Gia het volgende:
Zo'n soort situaties zijn zo moeilijk. Gevoelsmatig wist ik wat er aan de hand was, heb het zelf meegemaakt als kind, maar je kunt gewoon niks doen. Blijkbaar hadden ze op die oude school ook door wat er aan de hand was, maar ja, toen werden die kinderen maar van school gehaald.
Anyway, ik heb net een lang en prettig gesprek gehad met een mevrouw van een meldpunt (bedankt voor het nummer Vampz!!). Dat heeft me opgelucht en gesterkt. Ik heb van haar een aantal handvatten gekregen om het gesprek met moeder aan te gaan. Ik kan haar telefonisch blijven consulteren. Super!
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
|
|
