Ik ben zelf ernstig muziekliefhebber en luister met name graag naar de wat alternatievere/experimentelere muziek, zowel van deze tijd als van voor mijn tijd, varierend van rock tot jazz en van klassiek tot elektronica.
Deze hobby geeft mij fantastisch veel plezier en voldoening, alleen het probleem is dat ik het idee heb dat erg weinig mensen in mijn omgeving iets van mijn liefhebberij/muzieksmaak begrijpen!
Nu zul je misschien denken, wat maakt dat uit zolang je die muziek zelf goed vind! Ben zelf echter van mening dat de mens van nature sociaal is en dus dergelijke dingen wil "delen".
Slechts een goede vriend van mij is gelukkig een nog groter liefhebber dan ik en wij zitten qua smaak redelijk op 1 lijn voor zover dat mogelijk is. Met hem bezoek ik ook zo nu en dan concerten. Verder kan mijn muzieksmaak op weinig waardering rekenen, enkele bekendere "experimentele" bands als bijvoorbeeld Radiohead of Pink Floyd daargelaten.
Was laatst bijvoorbeeld bij mijn schoonfamilie, werd er plotseling een dvd van Queen opgezet. Toen mij gevraagd werd of ik daar ook van hield, moest ik ze helaas een uiterst ontkennend antwoord geven, waarop 6 ogen mij aanstaarden alsof ze water zagen branden!
Ook konden ze er met hun pet niet bij dat ik als muziekliefhebber de Stones ernstig overschat vind. Probeer zulke mensen maar eens uit te leggen dat je artiesten/bands als bijvoorbeeld Pink Floyd, Frank Zappa, Velvet Underground, of nog gedurfder, John Zorn simpelweg stukken interessanter/genialer vindt! 
Met elektronische muziek hoef ik trouwens al helemaal niet aan te komen!
Ik voel me dus behoorlijk onbegrepen en houd daarom vaak ook maar gewoon m'n mond tijdens gesprekken over muziek. Zijn er meer mensen hier die muzikaal gezien erg "eenzaam" zijn, en vooral hoe gaan jullie hier mee om?? Genieten jullie in stilte of proberen jullie anderen je muziek op te dringen in de hoop dat zij het ook leren waarderen?? Of zijn er hier misschien mensen die dit totaal niet bekend voorkomt en het hier dus niet mee eens zijn? 
N.B. Gaarne geen doodlopende discussies over het al dan niet goed bevinden van bands als Queen of de Stones, ik noem deze slechts ter illustratie en ter verduidelijking van de stelling/aanname.
[Dit bericht is gewijzigd door ddorst op 30-12-2003 19:52]
Ik ben helemaal verslaafd aan trance. Niet van de commerciele trance, maar meer richting Armin van Buuren, Tiesto, Gabriel & Dresden, Above & Beyond... en ga maar door.
Kan niemand in m'n omgeving vinden die dit ook echt geweldig goeie muziek vind. Op internet enzo wel. En ID&T zit ook wel redelijk in de richting.
Maar echte bekenden van me delen deze liefhebberij niet. 
En worden soms gek van me 'gezeik' over deze muziek. (neem vaak cd's mee)
[Dit bericht is gewijzigd door nbsp op 30-12-2003 19:54]
Leve de toekomstige tmf-jeugd....... 
Maar in dit forum uiteraard niet, hier zitten alleen maar mensen die van dat soort muziek houden. 
.
[Dit bericht is gewijzigd door Viper-X op 30-12-2003 20:11]
Ik heb een zeer uiteenlopende smaak, van funk, disco, soul tot electronica. Ik maak ook een radioprogramma, en ook dat schijnt een groot aantal mensen vreemd te vinden.
Ik ben graag alleen. Alleen met m'n muziek. Veel anderen sluiten zich ervoor af.
Met muziek maken heb ik het helemaal vaak, ik heb de afgelopen jaren in allerlei bands gespeeld (en nog steeds), maar eigenlijk nog nooit in een band waar ik mijn muzikale ei echt kwijt kan. Meestal speel ik een paar maanden mee, en dan ben ik het powerchords harken weer zat. Misschien heeft dat ook met de regio te maken waar je woont, want hier regeren metal en punk bij mensen van mijn leeftijd, helaas.
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
quote:Hoe herkenbaar!
Op dinsdag 30 december 2003 19:59 schreef Zander het volgende:
maar als ik het met kennissen en vage bekenden over muziek heb dan hou ik me maar een beetje op de vlakte ("Oh, ik vind van alles wel leuk"), omdat er toch weinig lampjes zullen gaan branden bij het noemen van mijn favoriete artiesten.
Met je ogen zo zwart stal je heel mijn hart, Maria Magdalena
Sinds ik jou heb gekust vind ik nergens rust, Maria Magdalena
Ja, jou alleen wil ik steeds om mij heen, Jou en anders geen
Muziek is persoonlijk. En toch weer ernstig cultuurgebonden. Van de gemiddelde oosterse toonladder krijgt men kippevel, jeuk, bah! Maar voor iemand die e mee is opgegroeid is het waarschijnlijk weer hemels.
AC/DC is simpeler dan simpel. Het is zelfs zo eenvoudig dat dat juist de kunst is. Wie begrijpt mij dan dat ik daar tranen van in mijn ogen krijg, kippevel als Angus een doodsimpel powerchord aanslaat.
Muziek = smaak. En daar wordt je het zelden met elkaar over eens.
Voor mij is het grootste genot dat je met een vriend/vriendin muziek kunt luisteren. Gewoon uren luisteren, alletwee doodstil. De muziek is de conversatie.
Wat jij en ook ik hebben met muziek heeft een ander met een mooi schilderij of gedicht. Het is eigenlijk allemaal precies hetzelfde, maar dan net anders.
maar als ik het met kennissen en vage bekenden over muziek heb dan hou ik me maar een beetje op de vlakte ("Oh, ik vind van alles wel leuk"), omdat er toch weinig lampjes zullen gaan branden bij het noemen van mijn favoriete artiesten. Mensen vinden al snel dat je "zo nodig alternatief moet wezen" of "interessant doet"
[quote]
Jij slaat de spijker op z'n kop! Dit heb ik inderdaad ook, al krijg ik in discussies vaak wel de neiging om m'n gelijk te halen en me dus wat meer blootgeef.
[quote]
Misschien heeft dat ook met de regio te maken waar je woont, want hier regeren metal en punk bij mensen van mijn leeftijd, helaas.
[quote]
Ben zelf 21 en ik denk dat dat ook wel enigszins verklarend is ja.
quote:Klopt absoluut. Terwijl het simpelweg een bredere interesse betreft. Helemaal geen aandachtstrekkerij.
Op dinsdag 30 december 2003 19:59 schreef Zander het volgende:
Ik herken het wel een beetje. Met echt goede vrienden deel ik wel een hoop gemeenschappelijke muzikale interesses (of voor een deel, tenminste), maar als ik het met kennissen en vage bekenden over muziek heb dan hou ik me maar een beetje op de vlakte ("Oh, ik vind van alles wel leuk"), omdat er toch weinig lampjes zullen gaan branden bij het noemen van mijn favoriete artiesten. Mensen vinden al snel dat je "zo nodig alternatief moet wezen" of "interessant doet"
Het ligt er met net aan of je de "juiste" vrienden aantreft. Alleen door mijn familie voel ik me wel eens onbegrepen op muzikaal gebied maar ja, je familie heb je ook niet voor het uitkiezen
Die mensen snappen dan vervolgens ook niet echt dat ik (alleen, want ik kreeg niemand zo gek om mee te gaan) naar Belfast vlieg om mijn favoriete band te zien spelen (die ook (nog) niet doorgebroken zijn en dan 'gewoon' in een café blijken te spelen. Wat wel weer een aardige intieme sfeer geeft en de kans om met ze te spreken).
Meestal ga ik dan ook inderdaad niet echt diep in op gesprekken over muziek, wat best wel weer jammer is, want ik zo graag uitgebreid met mensen filosoferen over wat Veruca Salt (om één van mijn twee meest favoriete bands maar effe te benoemen) nu zo goed maakt. Ik heb een tijdlang geprobeerd om vrienden ook voor dat soort muziek enthousiast te maken, maar meestal met weinig succes. Op ééntje na, maar die woont nu net helemaal aan de andere kant van het land en is niet zo mobiel, dus voor naar concerten te gaan niet zo handig. Naar concerten ga ik dan ook meestal alleen.
Ik moet zelf dan weer zeggen dat ik de mensen niet snap die een CD-collectie van 'maar' 50 CDs hebben...
quote:Inderdaad, stakkers...
Op dinsdag 30 december 2003 20:24 schreef Wombcat het volgende:
Ik moet zelf dan weer zeggen dat ik de mensen niet snap die een CD-collectie van 'maar' 50 CDs hebben...
quote:Dat heb ik dan weer minder, alhoewel ik je wel goed begrijp. Ik vind het namelijk juist altijd leuk om mensen te laten weten van wat voor muziek ik houd. Meestal noem ik dan de bekendere favorieten van me op, want dan is er tenminste nog een kans dat ze die kennen. Het ligt er trouwens ook aan met wie ik praat.
Op dinsdag 30 december 2003 19:59 schreef Zander het volgende:
Ik herken het wel een beetje. Met echt goede vrienden deel ik wel een hoop gemeenschappelijke muzikale interesses (of voor een deel, tenminste), maar als ik het met kennissen en vage bekenden over muziek heb dan hou ik me maar een beetje op de vlakte ("Oh, ik vind van alles wel leuk"), omdat er toch weinig lampjes zullen gaan branden bij het noemen van mijn favoriete artiesten. Mensen vinden al snel dat je "zo nodig alternatief moet wezen" of "interessant doet"
Ik hoop daarmee natuurlijk ook mensen zo ver te krijgen naar 'mijn' muziek te gaan luisteren en ze zo over te halen, maar dat lukt niet altijd.
Maar ja, mij maakt het weinig uit
Hmm, dit topic begint R&P-vormen aan te nemen.
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
quote:Precies, muziek is een perfect tijdsbedrijf voor eenzame mensen. Geen gelul er doorheen en je hoeft niks te verantwoorden.
Op dinsdag 30 december 2003 20:32 schreef Dezz het volgende:
Maar ja, mij maakt het weinig uit
Alleen in je uppie naar concerten, party's e.d. gaan is niet leuk/gezellig.
Ik ken heel veel mensen (ik zit niet de hele dag achter de pc 
) maar het zijn of oudere mensen ("Wij houden van de Stones, Beatles is niks", zet ik de 40-Licks CD op en ze kennen de helft niet) of Zjonnies die alles slikken wat op TMF komt (MTV is te alternatief 
) of juist de mensen die alléén maar naar MTV kijken....
Volgens mij kom ik ooit nog wel 's iemand tegen 
quote:Hoe herkenbaar!
Op dinsdag 30 december 2003 20:37 schreef Summoner het volgende:
Hier herken ik me ook zeker in. Ik heb een vrij brede smaak, en ook behoorlijk wat cd's. Maar eigenlijk niemand in m'n directe omgeving die zich er ook zo mee bezig houdt, en er zoveel tijd en geld in steekt als ik. Wat dat betreft voel ik me wel wat geisoleerd, jazekers. Bijna altijd als hier iemand over de vloer komt die nog niet eerder geweest is, kijken ze verwonderd naar m'n collectie, gevolgd door de verplichte "jesus wat veel cd's!", en dan een gezichtsuitdrukking die een gevoel van 'onbegrijpelijk!' overbrengt. Ik vind dat zo vaag he, muziek is zoiets moois en ik kan me dan ook echt niet voorstellen dat je níet zoveel mogelijk wil leren kennen. Infinite diversity in infinite combinations!
Desondanks is het minstens zo heerlijk om met gezelschap muziek te luisteren, gelukkig. Het probleem is en blijft inderdaad smaak. Maar tot mijn opluchting kan ik een gedeelte van mijn muziek weldegelijk succesvol delen met naasten.
De Top 2000 is een goed voorbeeld van muziek die ik met mensen kan delen, een gedeelte daarvan tenminste uiteraard...
Om me heen houden de mensen van: Metallica, Live, Alanis Morisette, Queen, Rancid, Motorhead, Billy Joel (eek), Lionel Richie (eeek), Frans Bauer (eeeek), etc. I kid you not. Oftewel: de raakvlakken zijn erg, heel erg ver te zoeken.
Het lijkt juist wel of ze van alle muziek houden, behalve waar ik veel om geef. Hierdoor is er wel een zeker isolement wat betreft mijn "liefhebberij". Ik merk ook dat ik er veel meer mee bezig ben dan mijn omgeving. Heb zelf zo'n 600 CDs, gemiddelde in mijn directe omgeving is 60 ...
Kortom: muziek is niet direct een onderwerp waar ik IRL met andere over kan praten. Uit noodzaak (en interesse) heb ik me wel wat verdiept in andere muziekstromingen, zodat ik toch ook daar enigszins over mee kan praten, maar over IDM gaat het nooit.
Als ik probeer uit te leggen wat het is kijken ze met grote niet begrijpende ogen aan. Als ik wat laat horen krijg ik altijd naar mijn hoofd de vraag geslingerd wanneer de muziek nou eens begint. Ik heb het na jaren proberen maar opgegeven om te proberen de passie die ik heb te delen met mijn directe omgeving.
Kortom: voor mij is muziek absoluut een eenzame liefhebberij, slechts doorbroken door gelijkgestemden hier op het forum. Triest, maar waar ...
|
|
