Maak hier een mooi topic van

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen.
Zoolang ik weet dat ik in wildernis,
In steppen, stad en woud dat onderkomen
Kan vinden, deert mij geen bekommernis.

Het zal lang duren, maar de tijd zal komen
Dat voor den nacht mij de oude kracht ontbreekt
En tevergeefs om zachte woorden smeekt,
Waarmee k weleer kon bouwen, en de aarde
Mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de
Plek waar mijn graf in 't donker openbreekt.

quote:

---

Op dinsdag 02 oktober 2001 01:35 schreef KP het volgende:
(Tekst en muziek: Jules de Corte)

---

Door vijanden omringd,
Door vrienden in de nood
Geschuwd als aas dat stinkt,
Houd ik mij lachend groot,
Al is mijn ziel verminkt,
Mijn lijf voor driekwart dood.

-------------------------------

In 't leven was geen dag
Ooit zonder tegenspoed.
Ik leed kwaad en deed goed;
Dat is een hard gelag.
Nu, in verloren slag,
Strijd ik met starre moed.

-------------------------------

Bedekt met sneeuw en ijs,
Getooid door menig lijk
Van wie de dwaze reis
Deed naar mijn innerlijk,
Eens vroeg licht als Parijs,
Nu 't poolgebied gelijk.

-------------------------------

Ik laat geen gaven na,
Verniel wat ik volbracht;
Ik vraag om geen gena,
Vloek voor- en nageslacht;
Zij liggen waar ik sta,
Lachend de dood verwacht.

-------------------------------

Ik deins niet voor de grens,
Nam afscheid van geen mens,
Toch heb ik nog een wens,
Dat men mij na zal geven:
'Het goede deed hij slecht,
Beleed het kwaad oprecht,
Hij stierf in het gevecht,
Hij leidde recht en slecht
Een onverdraagzaam leven.'

J.Slauerhoff (1898-1936)

Overigens ook het enige niet zelfgeschreven gedicht dat ik uit mijn hoofd kan opzeggen...

quote:

---

Op dinsdag 02 oktober 2001 01:47 schreef Lamon het volgende:
Ken je het nummer 'Als je overmorgen oud bent' van Jules de Corte? Ik heb al gezocht naar de tekst, maar kan em niet vinden. Prachtig nummer!

---

quote:

---

Op dinsdag 02 oktober 2001 01:43 schreef Lamon het volgende:
Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
Nooit vond ik ergens anders onderdak;
Voor de' eigen haard gevoelde ik nooit een zwak,
Een tent werd door den stormwind meegenomen.

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen.
Zoolang ik weet dat ik in wildernis,
In steppen, stad en woud dat onderkomen
Kan vinden, deert mij geen bekommernis.

Het zal lang duren, maar de tijd zal komen
Dat voor den nacht mij de oude kracht ontbreekt
En tevergeefs om zachte woorden smeekt,
Waarmee k weleer kon bouwen, en de aarde
Mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de
Plek waar mijn graf in 't donker openbreekt.

---

Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
haast dravend en vaak hakend in de mat,
lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
gaat elke week de idioot naar 't bad.

De damp, die van het warme water slaat
maakt hem geruster: witte stoom...
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.

De zuster laat hem in het water glijden,
hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
en om zijn mond gloort langzaamaan een groot verblijden.

Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
komen als berkenstammen door het groen opdoemen.

Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren,
en hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.

En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt,
en stevig met een handdoek drooggewreven
en in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.

En elke week wordt hij opnieuw geboren
en wreed gescheiden van het veilig water-leven
en elke week is hem het lot beschoren
opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.

In De Herfst

Hol en leeg van verlangen
en de gele amberen bomen
de groene en barnstenen stammen

Het licht hangt stil in de blaren.

Mijn hart is teveel geopend,
te veel in het licht gevangen
in der wolken lichte varen...
En pijndoend, schrijnend dromen
weg van mijzelf te komen
En eigenlijk zo wanhopend.

De Uiterste Seconde

Doodgaan is de kunst om levende beelden
met evenveel gelatenheid te dulden
als toen zij nog een rol in 't leven speelden
ons soms verveelden, en nochtans vervulden.

Hier stond ons huis; hier liep zij met de honden;
hier maakte zij de bruine halsband los;
hier hebben wij de stinkzwammen gevonden,
op een beschutte plek in 't sparrenbos.

Doodgaan is niet de aangrijpende gedachte,
dat zij voortaan alleen die paden gaat, -
want niemand is alleen die af kan wachten,
en niemand treurt die wandelt langs de straat, -

Maar dat dit alles was: een werk'lijkheid,
die duren zal tot de uiterste seconde;
dit is de ware wedloop met de tijd:
de halsband los en zij met de twee honden

Pel Mij Oranje

Pel mij oranje en laat van bleke
zondagsbladen de zon
vallen door het raam
en zie toe dat mijn huid glanst
als in Jaffa het licht.

Ik ben goed voor weinigen,
voor weinig en voor minder
ben ik slecht en het gevoel dat groot is
en poëtisch struikelt over mijn hersenknoop
en verdrinkt in mijn navelput diep.

Soms suis ik van volslagen misverstaan
en zie mijn handen wegen gaan
die niemand zo bedoeld heeft
omdat het regent, fouten regent
en wegen slechts door regen overhemelt zijn.

Luid de zondagsklokken en laat het woord
lief zijn en zich leggen onder
mijn slaafse voeten, zodat ik mij voel
stijgen en dalen op een ademhaling
van louter welgezinde leugens.

Of waarheden? Als ik onderscheiden ga
dan vloeit mijn bloed als lood
mijn linkerzij in en mijn linkeroog
verblindt en mijn oor verstopt en ik ben
slak en sintel en huilend kind.

Dikwijls neem ik mij voor
en vergeet vreugde, vergeet verdriet
en sta als een ijlte, een leemte,
luister naar geluiden, claxons en vaatwerk,
zet niet om en loop niet vol.

Zo rol ik dan als een vrucht
ongeschonden in mijn lichaam rond;
kamerwanden horen er zeer bij
en de ramen waarachter ik rijp,
zonder mand en plukkershand.

Hier moet ik beginnen, van binnen
bij de pit; en waar moet ik eindigen?
In zevenkleurenland? Het veel-beloofde?
nee, bedrieg mij niet meer:
onder zand, onder zand, onder zand.

voor PingPong

How like a winter hath my absence been
From thee, the pleasure of the fleeting year!
Waht freezings have I felt, what dark days seen!
What old december's bareness everywhere!

And yet this time remov'd was summer's time;
The teeming autumn, big with rich increase,
Bearing the wanton burden of the prime,
Like widow'd wombs after their lords' decease:

Yet this abundant issue seem'd to me
But hope of orphans and unfathered fruit;
For summer and his pleasures wait on thee,
And, thou away, the very birds are mute:

Or, if they sing,'t is with so dull a cheer,
That leaves look pale, dreading the winter's near.

quote:

---

Op dinsdag 02 oktober 2001 20:53 schreef RaisinGirl het volgende:
Kan best zijn dat deze al een keer is langsgekomen, maar toch (een van mijn favorieten):

De Uiterste Seconde

Doodgaan is de kunst om levende beelden
met evenveel gelatenheid te dulden
als toen zij nog een rol in 't leven speelden
ons soms verveelden, en nochtans vervulden.

Hier stond ons huis; hier liep zij met de honden;
hier maakte zij de bruine halsband los;
hier hebben wij de stinkzwammen gevonden,
op een beschutte plek in 't sparrenbos.

Doodgaan is niet de aangrijpende gedachte,
dat zij voortaan alleen die paden gaat, -
want niemand is alleen die af kan wachten,
en niemand treurt die wandelt langs de straat, -

Maar dat dit alles was: een werk'lijkheid,
die duren zal tot de uiterste seconde;
dit is de ware wedloop met de tijd:
de halsband los en zij met de twee honden

---

quote:

---

Bijen zoemen
De hei is paars
Overal bloemen
En touringcars

---

I Wandered Lonely As A Cloud

I wandered lonely as a cloud
that floats on high o'er vales and hills
when all at once I saw a crowd
a host, of golden daffodils;
beside the lake, beneath the trees,
fluttering, and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine,
and twinkle on the Milky Way,
they stretched in never-ending line
along the margin of the bay,
ten thousand saw I at a glance
tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced, but they
outdid the sparkling waves in glee.
A poet could not but be gay
in such a jocund company.
I gazed - and gazed - but little thought
what wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie,
in vacant or in pensive mood.
They flash upon that inward eye
which is the bliss of solitude;
and then my heart with pleasure fills,
and dances with the daffodils.

Williams Wordsworth

Liggen in de Zon

Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato
de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht
ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo
ik lig weer monomaan weer monodwaas van licht.

Ik lig languit lig in mijn huid te zingen
lig zacht te zingen antwoord op het licht
lig dwaas zo dwaas niet buiten mensen dingen
te zingen van het licht dat om en op mij ligt.

Ik lig hier duidelijk zeer zuidelijk lig zonder
te weten hoe of wat ik lig alleen maar stil
ik weet alleen het licht van wonder boven wonder
ik weet alleen maar alles wat ik weten wil.

Een Titel hoeft niet

Hier zit ik dan onder een boom
aan de oever van een rivier,
op een zonnige morgen.
Een nietige gebeurtenis
die niet de geschiedenis ingaat.
Hier zijn geen veldslagen en pacten
waarvan de motieven worden onderzocht,
of gedenkwaardige tirannenmoorden.

Toch zit ik aan deze rivier, dat is een feit.
En nu ik hier ben,
moet ik ergens vandaan zijn gekomen
en daarvoor
op nog vele andere plaatsen zijn geweest,
net zoals veroveraars van landen
voor ze aan boord gingen.

Zelfs een vluchtig ogenblik heeft een rijk verleden,
een vrijdag voor een zaterdag,
een mei die aan juni voorafging.
Het heeft zijn eigen horizonnen, even werkelijk
als in de veldkijkers van bevelhebbers.

De boom is een populier die hier al jaren wortelt.
De rivier is de Raba die langer stroomt dan vandaag.
Het paadje is niet eergisteren pas
door de struiken gebaand.
Om die wolken te kunnen verjagen
moet de wind ze eerst hierheen hebben gewaaid.

En hoewel in de buurt niets groots gebeurt,
is de wereld daardoor nog niet armer aan details,
niet minder gefundeerd, niet zwakker gedefinieerd
dan toen volksverhuizingen haar in hun greep hielden.

Niet alleen geheime komplotten worden in stilte gehuld,
niet alleen kroningen gaan van een gevolg van oorzaken vergezeld.
Rond kunnen niet alleen de jubilea van opstanden zijn,
maar ook de omspoelde steentjes aan de waterkant.

Dicht en verstrengeld is het borduursel van de omstandigheden.
De streken van de mier in het gras.
Het gras dat aan de aarde is genaaid.
Het golfpatroon waardoor een twijgje wordt geregen.

Het is zo gegaan dat ik hier ben en kijk.
Boven me fladdert een witte vlinder in de lucht
met vleugeltjes die alleen van hem zijn
en over mijn handen vliegt zijn schaduw,
geen andere, niet zomaar een, alleen de zijne.

Wanneer ik zoiets zie, verlaat me altijd de zekerheid
dat wat belangrijk is
belangrijker is dan wat onbelangrijk is.

Wistawa Szymborska

Het Souper

't Werd stil aan tafel.'t Was of wijn en brood
werd neergeslagen uit de greep der handen.
De kaarsvlam hing lang-wapperend te branden
en 't raam sprong open door een donkre stoot.

Als water woelden in de nacht de landen
onder het huis; wij voelden hoe een groot
waaien ons aangreep, hoe de wieken van de
vaart van de tijd ons droegen naar de dood.

Wij konden ons niet bij elkaar verschuilen:
een mens, eenzaam, ziet zijn zwarte eenzaamheid
dieper weerkaatst in de ogen van een ander -

Maar als de winden langs de daken huilen,
vergeet, vergeet waar ons zwak hart om schreit,
lach en stoot glazen stuk tegen elkander.

De handen van Juliette
Schetsen een lied
Kleuren de lucht
Met een melodie
Vangen een traan

De vrouw van een gedachte
De stem van een schaduw

De handen van
De handen van
Juliette
Een droom van een vrouw
De vrouw van een droom

Parijs
St. Germain de Prés
Simone de Beauvoir
Jean-Paul Sartre

Niemand zonder vuile handen
In de gesloten kamer

De handen van
De handen van
Juliette
De droom van een vrouw
De vrouw van een droom
Een vrouw van een droom
Een droom van een vrouw

Juliette

Frank Boeijen

The buzz that is you screaming through your head
No use fighting what cannot be fought
No use seeking what cannot be sought

It will find you.

The night clock has never moved so slowly.
This time, lost between days.
One cannot help but admire the wry irony
of productive time, wasted trying to find peace.

The morning clock has never moved so slowly.
This time, lost in a haze.
We fight a second fight armed with coffee
and perseverance, pining for release.

- puntje.
(gnaaaa waarom kan ik niet slapen!)

Camille Claudel

Ik voel je handen kneden in mijn lijf
van natte klei in depressieve kleuren.
Opdat ik later als het doek zal scheuren,
parmantig in mijn vaste houding blijf.

Om zo, volkomen uitgedroogd en stijf,
mijn lot in rozentuinen te betreuren,
waar duiven mij vanuit hun vlucht besmeuren
en ik beklommen word door een kind van vijf.

Nu ik hier weerloos aan je vingers hang,
verlang ik terug naar het ondergrondse leven,
toen ik naar de vele wortels staarde.

En naar de wormen met hun lijf zo lang,
die traag de fraai gekrulde letters schreven,
al glijdend door mijn vormloze aarde.

En laten de vrienden snel verouderen, worden
tot waardevolle verhalen, en die meter aarde
is slechts vruchtbaar waarop wij gaan.

Remco Campert