Hirsi Ali roept toorn Kamer over zich af

Hirsi Ali heeft gewoon gelijk.

Van Leon de Winter over Ayaan:

Steun Hirsi Ali
Deze column moet ik beginnen met feiten die u bekend zijn. Leest u toch door, want het gaat uiteindelijk over Ayaan Hirsi Ali.

Zoals u weet zijn vanaf de jaren zestig gastarbeiders uit Marokko en Turkije naar Nederland gekomen om het ongekwalificeerde werk op te knappen waarin wij geen zin meer hadden. Toen dat werk verdween, zagen zij in dat een terugkeer naar het geboorteland een verschraling van hun economische positie zou betekenen en kozen zij voor een bestaan in het Koninkrijk aan de Noordzee. Maar zij waren geen emigranten in de traditionele betekenis van het woord. Zij waren niet aan hun land ontsnapt omdat zij elders nieuwe vrijheden en persoonlijk geluk zochten, wat de Amerikanen the pursuit of happiness noemen. Als het kon, wilden zij hun tradities onveranderd in Rotterdam of Utrecht voortzetten.

Emigreren is per definitie leven met de bereidheid om het oude op te geven of te transformeren. De meerderheid van de vaak slecht opgeleide immigranten ontbeerde dat vermogen. De ambitie om Nederlander onder de Nederlanders te worden was voor de meesten non-existent.

Bijna niemand durft kritiek te uiten, bang om 'islamofoob' te zijn

Het is duidelijk welke rampen de linkse elites vervolgens hebben aangericht: ofschoon het niemand duidelijk was wat dat `integratie met behoud van de eigen identiteit' betekende, werd het de morele hoeksteen van het hulpverlenerslegioen, dat van oudsher verweven is met de sociaal-democratie. En tot op de dag van vandaag draait de PvdA zoveel mogelijk om de hete brij van het integratiedebat heen. Dat doet zij omdat in dat debat problemen aan de orde komen die zich onttrekken aan de vertrouwde schema's van sociaaleconomische tegenstellingen.

Het immigantenvraagstuk past daar niet in. Dat dwingt gesprekspartners om antwoorden te zoeken op - tot voor kort - onmogelijke vragen.

Zoals: beschouwen wij de culturele kenmerken van onze westerse samenlevingen als superieur aan die van Noord-Afrikaanse immigranten? Of: beschouwen wij de omgang van de traditionele moslim met religie als achterhaald of zelfs achterlijk? Wie antwoorden op die vragen wil geven, bevindt zich op het gladde ijs dat in de westerse wereld door bijna iedereen wordt gemeden.

Maar sinds Nederland een immigratieland werd, zijn die vragen acuut. De dominee, pastoor en rabbijn hebben de afgelopen halve eeuw veel van hun invloed verloren. De meesten van ons hebben dat als een verademing ervaren, ook al zijn we `in ons hart' religieus gebleven. En nu keren de nieuwe Nederlanders die trend om.
Dit wist u allemaal.

Intrigerend is dat kinderen van immigranten, en vreemd genoeg de ambitieuzen onder hen, zich in toenemende mate tooien met religieuze symbolen. Anders dan verwacht, seculariseert de `tweede' generatie niet. De Hogeschool van Amsterdam, religieus neutraal, heeft op verzoek een gebedsruimte voor jonge moslims ingericht. Andere scholen krijgen hetzelfde verzoek voorgelegd. Het is een ontwikkeling die haaks staat op de toenemende verpersoonlijking van het religieuze leven in Nederland. Bijna niemand durft daarop kritiek te uiten, bang voor racist of `islamofoob' te worden uitgemaakt.

Behalve Ayaan.

Waarom grijpen jonge moslims terug op symbolen die te maken hebben met achterhaalde ideeën uit culturen die uitblinken in onvrijheid, bijgeloof, armoede en analfabetisme? Wat zit er in de traditionele islam waardoor de Arabisch-islamitische wereld in stagnatie en maatschappelijk onrecht blijft hangen?

De zorg over de import van die stagnatie is de eigenlijke drijfveer van Hirsi Ali. Daarom praat zij over islamitische scholing, hoofddoekjes, vrouwenmishandeling. Zij is de eerste seculier geworden moslima die dit durft.

De belangrijkste vraag durft Hirsi Ali nog niet in het openbaar te stellen, geïmponeerd als zij is door de tegenkrachten die zij bij de politieke elites oproept. Ik probeer het nu voor haar, zonder twijfel niet precies genoeg:

is de omgang met religie van de traditionele moslim een van de oorzaken van de grote integratieproblemen in zwarte wijken?

In NRC Handelsblad merkte een gehoofddoekte moslima onlangs op: `Ik bedek mijn hoofd. Niet mijn hersens.' Maar juist de haarpsychose van orthodoxe joden en traditionele moslims (vrouwen geen haar, mannen met baarden) is een symptoom van religieuze hersenzwakte. Hier gaat een magisch wereldbeeld achter schuil dat op den duur de rationele grondslagen van moderne liberale samenlevingen ondermijnt.

Discussies over artikel 1 of 23 zijn voetnoten wanneer het gaat om de zorgwekkende terugval in etnisch-religieuze verzuiling.

Alleen al hierom verdient Ayaan onze steun.

Er zijn mensen met een islamitische achtergrond die zich moslim noemen uit gewoonte maar het eigenlijk helemaal niet zijn. Zoals er Katholieken zijn die het helemaal niet eens zijn met de Paus maar zich toch verbonden voelen met die stroming. Je zou dan zeggen dat zo iemand eigenlijk helemaal geen Katholiek is, maar wie ben ik om iemand voor te kauwen wat 'ie moet zijn. Zo zijn er zeer veel moslims die niet naar de moskee gaan, niet in de koran lezen, alcohol drinken, niet vasten maar wel vloeken tijdens de ramadan, homo's geweldig vinden en het liefst elke hoofddoek op de brandstapel flikkeren. Ik kan het weten want ik ben met een dergelijke 'moslim' getrouwd. En zoals zij is, zo ken ik er veel.

Als ik spreek over moslims dan heb ik het uitsluitend over die malloten die klakkeloos de regels van de Islam nabrallen, niet over elke individuele Turk of Marokkaan. Mensen zoals Ayaan, Ebru Umar, Hafid Bouazza, Afshin Elian, etc zullen af en toe ook twijfelen aan hun identiteit simpelweg omdat die identiteit er van jongsaf ingeramd wordt door de omgeving. Toch zijn juist dit de mensen die waarschuwen voor de minder fijne kanten van de Islam.

En die mindere kanten, dat zijn er veel. Heel veel. Ik kan eigenlijk helemaal niks positiefs bedenken aan die hele ideologie. Daarom zie ik ook geen enkele reden om het te verdedigen onder het mom van 'godsdienstvrijheid'. Sommige dingen zijn niet te verdedigen.