Ik kwam terug en ondanks m'n vader zo van de wereld was de laatste paar dagen, keek hij me recht aan toen ik binnen kwam en gaf hij een vermoeide knipoog.. Hij bleef kijken alsof hij iets wilde zeggen maar hij er de energie niet meer voor had.
Ik zei hem "Ga maar lekker slapen" En vrijwel meteen deed hij z'n ogen dicht. Uitgeput...
Vanmorgen om 05:30 ging ik naar beneden.. z'n longen zaten vol met vocht en de kracht was uit z'n lichaam. Hij probeerde nog de trap vast te houden, maar dat lukte niet eens meer.. Het was een heel naar gezicht. Hij vocht er nog steeds tegen. Hij probeerde maar z'n ogen open te doen, hij zat onder de morfine en slaappillen, maar het was hem uiteindelijk nog gelukt.. Z'n ogen waren open.. Steeds langere pauzes tussen het ademhalen.
M'n moeder was met de arts in gesprek en ik was geirriteerd dat ze niet door hadden wat er aan de hand was.. maar ik kon het op een of andere manier niet duidelijk maken. Dus concentreerde ik me maar op hem.. zodat hij niet alleen ging.. Twee keer ademhalen nog.. z'n lichaam schokte, z'n ogen gingen weer dicht en dit alles in een paar seconden, terwijl het een eeuwigheid duurde.
Ik ben blij voor hem, hij heeft geen pijn meer... maar ik kan het nog steeds niet geloven.. ik kan het nog steeds niet accepteren dat hij er niet meer is.
Ik ben boos.. boos op de nachtverpleging. Om vijf uur heeft hij nog naar me gevraagd.. of ze mij wilde halen, maar ze zei nee.. over twee uurtjes zou ik wel komen. Waar haalt ze het recht vandaan om die beslissing voor mij te maken??? En nog erger.. waar haalt ze het gore lef vandaan om zijn wens niet te respecteren? Ze heeft ons een helder moment ontnomen en dat was niet aan haar.
Het was zo erg.. Juist hetgene waar ik al anderhalf jaar panisch voor was is de afgelopen dagen gebeurd. De pijn, de verschrikkelijke pijn.. het ijlen.. het stikken. Hij heeft dit niet verdiend. Niemand verdient dit..
De beelden van de afgelopen dagen zie ik maar steeds voor me.. het gekreun, ik hoor het nog steeds. Alles blijft zich maar keer op keer in m'n hoofd afspelen.. en toch heb ik er geen spijt van dat ik er voor hem was. Ik ben blij dat hij niet alleen dood is gegaan en dat het niet onopgemerkt ging.
Maar het doet zo'n pijn dat ik hem moet missen... het lijkt zo onlogisch dat wij gewoon verder leven. Dat wij nu eten zonder dat hij erbij is. Het voelt als een misdaad, hoezeer ik ook weet dat het niet zo is. Het voelt verkeerd..
Ik mis je...
Je familie verliezen alhoewel het na zo lang ziekebed beter voor ze is blijft moeilijk....
wat ontzettend triest
k wens je sterkte dan maar,
dat ze zijn laatste wens niet in vervulling brachten kank me idd enorm kwaad over maken, schandalig gewoon
wat ontzettend verdrietig..
zo'n mooi mens, het is inderdaad allemaal vreselijk oneerlijk..
je vader had zich geen betere steun en toeverlaat kunnen wensen, naast zijn vrouw, geen lievere meer toegewijde dochter als jij, lieve lieve Jerney.
heel veel sterkte voor jou, je moeder, je broer, iedereen die hem zo lief was..
[Dit bericht is gewijzigd door milagro op 26-10-2003 21:25]
Sterkte
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Het is moeilijk om bij iemand te zijn die streft, ik ken het gevoel...
2 flessen naast het bed om het vocht af te voeren....
mijn pa is op precies dezelfde wijze overleden.
Je zag hem terug in de tijd gaan en weer een baby worden...
In de nacht van zaterdag op zondag (vaderdag was inmiddels begonnen) overleden om 4:30 uur 2 jaar terug.
Een tip: val iedereen hier mee lastig en praat er met iedereen over.
dit klinkt stom en een ander wil het niet horen maar zo redt je het !
Heel veel sterkte de komende tijd, voor jou en je familie.
Voor hem is de strijd gestreden.
De achterblijvers moeten door.
Hou voor ogen dat het voor hem zo het beste was, zijn leed is geleden, alhoewel dat je verdriet niet minder maakt.
Heel veel sterkte toegewenst.
ik ga geen loze woorden plaatsen alleen maar dit:
ik denk aan je (jullie)
Face your fears Live your dreams
quote:Dankje Milagro, voor je lieve woorden.
Op zondag 26 oktober 2003 21:23 schreef milagro het volgende:
oh jerney.....wat ontzettend verdrietig..
zo'n mooi mens, het is inderdaad allemaal vreselijk oneerlijk..
je vader had zich betere steun en toeverlaat kunnen wensen, naast zijn vrouw, geen lievere meer toegewijde dochter als jij, lieve lieve Jerney.
heel veel sterkte voor jou, je moeder, iedereen die hem zo lief was..
Het dringt nog niet zo goed door.. alles is tegenstrijdig, alles herinnert me eraan.
Ik kan janken om de lulligste dingen.. bv dat hij het laatste deel van LOTR niet meer heeft kunnen zien.. Alles om me heen doet aan hem denken.. en toch vergeet ik het heel af en toe.
Bv dat hij alleen weet waar de sleutels van z'n trans am zijn, we willen zijn auto als volgauto.. het eerste wat er door me heenschoot was "maar dan vragen we het hem toch gewoon 
"
Oh nee.. 
Een zeer aangrijpend verhaal, sterkte !!!!!!!!!!!!!!!!!
maar ook ik wil je condoleren erg veel sterkte meewensen voor de komende tijd. Er zal veel op je afkomen en je zal vaak het gevoel hebben van: waarom overkomt mij dit nou? Je moet dingen oppakken en leren, de dingen die je vader altijd deed. Dat is zwaar en niet prettig.
Nu, iets meer dan een jaar nadat mijn vader is overleden aan slokdarmkanker), mis ik hem nog steeds en dat zal altijd wel zo blijven.
Praat er met mensen over, ookal is het moeilijk. Dat is een goede manier om het te verwerken.
Sterkte
The end is always the start of a new episode
Elke dag dat iemand je het leven minder prettig maakt, is een dag niet geleefd
quote:Ja precies.. dat was het. Steeds hulpelozer.. de wijkverpleging had hem zelfs de laatste avond nog een incontinentieslip aangetrokken.. dat brak m'n hart.. Dat was hetgene wat hij verschrikkelijk vond.
Op zondag 26 oktober 2003 21:23 schreef sjon het volgende:
longkanker...... als ik dit lees zie ik alles weer terug.
2 flessen naast het bed om het vocht af te voeren....
mijn pa is op precies dezelfde wijze overleden.
Je zag hem terug in de tijd gaan en weer een baby worden...
In de nacht van zaterdag op zondag (vaderdag was inmiddels begonnen) overleden om 4:30 uur 2 jaar terug.Een tip: val iedereen hier mee lastig en praat er met iedereen over.
dit klinkt stom en een ander wil het niet horen maar zo redt je het !
M'n moeder heeft hem ook afgedaan. Hij bleef maar herhalen dat hij geen broek aan had. Met veel moeite heeft ze de trainingsbroek aangetrokken en samen hesen hem omhoog.. hij kon niet meer rechtop zitten, maar dat was gewoon zo belangrijk voor hem. Een broek, z'n waardigheid.
Ik heb heel veel steun aan m'n beste vriendin op het moment.. ze blijft nu weer slapen hier, ze doet alles, ze praat overal met me over. Ze vindt steeds de juiste woorden om me een beetje gerust te stellen.
Sterkte in ieder geval
quote:Dankje DE
Op zondag 26 oktober 2003 21:27 schreef DarkElf het volgende:
Oh meiske,ik ga geen loze woorden plaatsen alleen maar dit:
ik denk aan je (jullie)
BTW.. ik kan niet op alle posts reageren.. dit kost me al heel veel energie, maar het wil niet zeggen dat ik het allemaal niet waardeer. Op een of andere vreemde manier put ik er toch een beetje troost uit..
Ik wens jou en je naasten veel sterkte voor de tijd die gaat komen...
ik had al weer een heleboel ingetypt maar weer weggehaald.....
sterkte
quote:nou... meisje toch
Op zondag 26 oktober 2003 21:28 schreef jerney het volgende:[..]
Dankje Milagro, voor je lieve woorden.
Het dringt nog niet zo goed door.. alles is tegenstrijdig, alles herinnert me eraan.Ik kan janken om de lulligste dingen.. bv dat hij het laatste deel van LOTR niet meer heeft kunnen zien.. Alles om me heen doet aan hem denken.. en toch vergeet ik het heel af en toe.
Bv dat hij alleen weet waar de sleutels van z'n trans am zijn, we willen zijn auto als volgauto.. het eerste wat er door me heenschoot was "maar dan vragen we het hem toch gewoon
Oh nee..
ik zit gewoon te huilen..
ik kende je vader niet, maar door jouw posts heb ik gezien dat het een bijzondere man was, die zielsveel van je moeder hield, zielsveel van zijn kinderen..
werkelijk een goed mens.
weet je, ik begrijp heel goed je boosheid over dat ene moment dat je afgenomen is, dat had ze niet mogen bepalen voor jou, voor jullie..al zal ze dat op dat moment zo niet bedoeld hebben natuurlijk..
ik ben in ieder geval blij, gelezen in je topics, dat hij en je moeder toch nog veel mooie dagen samen gehad hebben, samen met elkaar en samen met jullie, de kinderen.
quote:Ja, dat vraag ik me al meer dan een jaar af.. maar eigenlijk meer waarom overkomt juist hem dit nou?
Op zondag 26 oktober 2003 21:33 schreef -Frankie- het volgende:
Ik ken je niet (zoals de meesten hier),
maar ook ik wil je condoleren erg veel sterkte meewensen voor de komende tijd. Er zal veel op je afkomen en je zal vaak het gevoel hebben van: waarom overkomt mij dit nou? Je moet dingen oppakken en leren, de dingen die je vader altijd deed. Dat is zwaar en niet prettig.Nu, iets meer dan een jaar nadat mijn vader is overleden aan slokdarmkanker), mis ik hem nog steeds en dat zal altijd wel zo blijven.
Praat er met mensen over, ookal is het moeilijk. Dat is een goede manier om het te verwerken.
Sterkte
Praten heb ik heel veel gedaan de afgelopen dagen, maar ik heb steeds het gevoel dat ik alles maar herhaal.. dat zal ook wel zo zijn.. Maar het is zo onwerkelijk.
Ik weet nog dat je je topic over je vader startte. De paniek die je toen voelde....
Gaandeweg heb ik de 'serie' die toen ontstond niet meer gevolgd.
En dan nu is je vader er niet meer. Is het over.
Maar wat ontzettend bijzonder dat jij bij hem was in zijn laatste moment...
Heel veel sterkte gewenst.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Ja, ik weet ook wel dat ze het niet zo bedoelde, maar juist daarom doet het extra pijn. Ze nam hem niet serieus.. terwijl hij duidelijk al een paar dagen op sterven lag. Op zo'n moment zeg je toch gewoon niet dat iemand nog even moet wachten
Op zondag 26 oktober 2003 21:40 schreef milagro het volgende:[..]
nou... meisje toch
ik zit gewoon te huilen..
ik kende je vader niet, maar door jouw posts heb ik gezien dat het een bijzondere man was, die zielsveel van je moeder hield, zielsveel van zijn kinderen..
werkelijk een goed mens.weet je, ik begrijp heel goed je boosheid over dat ene moment dat je afgenomen is, dat had ze niet mogen bepalen voor jou, voor jullie..al zal ze dat op dat moment zo niet bedoeld hebben natuurlijk..
ik ben in ieder geval blij, gelezen in je topics, dat hij en je moeder toch nog veel mooie dagen samen gehad hebben, samen met elkaar en samen met jullie, de kinderen.
Wat nou even??
En aan m'n broer hebben we de laatste tijd eigenlijk niets gehad (zoek maar op -sinnocent-).. hij zei gister zelfs tegen m'n moeder aan de telefoon toen ze hem toch nog belde dat Kees stervende was "Ja dag, dat zei je een half jaar geleden ook" (wat overigens niet zo is, maar ok..)
Jaja, 34 jaar mensen.. applaus
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
De liefde voor je vader, die uit je posts spreekt, is prachtig en zal ook altijd blijven bestaan 
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
en die #$@#!#$# verpleegster ook nog zeggen dat dat slecht voor hem is !
zij heeft het geweten.... en cola gehaald
quote:Bedankt Moonah
Op zondag 26 oktober 2003 21:45 schreef Moonah het volgende:
Jee Jerney...
Ik weet nog dat je je topic over je vader startte. De paniek die je toen voelde....
Gaandeweg heb ik de 'serie' die toen ontstond niet meer gevolgd.
En dan nu is je vader er niet meer. Is het over.
Maar wat ontzettend bijzonder dat jij bij hem was in zijn laatste moment...
Heel veel sterkte gewenst.
De laatste tijd had ik de energie ook niet meer om het topic te updaten eigenlijk. Ik kon het gewoon niet meer.
En ja, het was wel bijzonder, maar ook erg zwaar en ook wel eng, maar aan de andere kant weer helemaal niet eng. Zoveel gemengde gevoelens..
Ik dacht op een gegeven moment "alsjeblieft ga dood.. laat los. Kwel jezelf niet langer zo en geef je over"
Terwijl ik op hetzelfdee moment dacht "Laat me niet alleen.. waag het niet om me in de steek te laten"
Schuldgevoelens, medelijden, woede, machteloosheid.. alles flitst door je heen, elke seconde een nieuw gevoel.. En het is doodvermoeiend..
Maar het was nodig dat ik hem begeleide.. iemand moest het in de gaten hebben, iemand moest hem bijstaan.
Tsja, eh,
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen, behalve jullie veel sterkte te wensen...
Het is ook niet echt mijn plaats om echt wat te gaan zeggen denk ik. Wat weet ik er nou van?
Maar toch wil ik jou en je familie erg veel sterkte toewensen. Ik ken je niet veel anders als een lieve meid en ik ben er ook zeker van je dat zult kunnen blijven, maar voor de komende moeilijke tijd.. enzo. zegmaar...
quote:Dankje.
Op zondag 26 oktober 2003 21:49 schreef Rewimo het volgende:
Heel veel sterkte
Mae zei opeens ook vandaag dat ze zag dat wij iets heel speciaals hadden.. dat het er vanaf straalde en ze het zo bijzonder vond dat hij naar me luisterde en dat terwijl de arts al eergister zei dat hij niets meer door had.
Hij had het verkeerd.. hij merkte nog van alles.. hield alles nog in de gaten tot op het laatste moment.
quote:Dankje lieve Ed.. ik weet dat hierop reageren erg moeilijk is..
Op zondag 26 oktober 2003 21:54 schreef ThE_ED het volgende:Tsja, eh,
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen, behalve jullie veel sterkte te wensen...Het is ook niet echt mijn plaats om echt wat te gaan zeggen denk ik. Wat weet ik er nou van?
Maar toch wil ik jou en je familie erg veel sterkte toewensen. Ik ken je niet veel anders als een lieve meid en ik ben er ook zeker van je dat zult kunnen blijven, maar voor de komende moeilijke tijd.. enzo. zegmaar...
Tis wel eng hoe erg ik merk dat ik steeds meer verbitterd raak..
[Dit bericht is gewijzigd door Naj_Geetsrev op 26-10-2003 22:00]
quote:Ja, maar ja, dat is ook wel een beetje logisch.
Op zondag 26 oktober 2003 21:58 schreef jerney het volgende:[..]
Tis wel eng hoe erg ik merk dat ik steeds meer verbitterd raak..
Probeer wel te bedenken dat iedereen anders reageert op zoiets, is het enige dat ik kan zeggen.
Ik vind het knap dat je zo op het forum over hem hebt durven en nog steeds durft te posten.
Nogmaals veel sterkte.
Knap van je dat je je verhaal hebt opgeschreven...
En jemug wat een kutwijf dat ze je niet opgehaald heeft... bah... daar kan ik me echt boos om maken... wat geeft haar het recht om maar iets te beslissen??
Iig... heel veel sterkte toegewenst....
We're one, but we're not the same.
quote:Thnx.. ja, ik heb toch ook topics over z'n ziekte geopend hier en hoe zwaar het ook voor me is, ik wilde hier toch ook laten weten wat er gebeurd is.. ik wilde hem niet doodzwijgen..
Op zondag 26 oktober 2003 22:01 schreef ThE_ED het volgende:[..]
Ja, maar ja, dat is ook wel een beetje logisch.
Probeer wel te bedenken dat iedereen anders reageert op zoiets, is het enige dat ik kan zeggen.Ik vind het knap dat je zo op het forum over hem hebt durven en nog steeds durft te posten.
Nogmaals veel sterkte.
Leuke woordspeling.. good one Jern
quote:Dankje.
Op zondag 26 oktober 2003 22:02 schreef koala2002 het volgende:
jemug jerney;(... sterkte zeg...
Knap van je dat je je verhaal hebt opgeschreven...
En jemug wat een kutwijf dat ze je niet opgehaald heeft... bah... daar kan ik me echt boos om maken... wat geeft haar het recht om maar iets te beslissen??
Iig... heel veel sterkte toegewenst....
Oh ja, m'n bloed kookt nog steeds.. vooral omdat ik het respectlood tegenover hem vind.. ze heeft hem als een klein kind behandeld.. ze heeft hem, nee ons benadeeld en als was het niet haar opzet, het was dom en arrogant van haar..
Woorden schieten me te kort nu... Veel sterkte.
quote:Ach meid.... Dat gaat natuurlijk allemaal door elkaar heen. Maar je hebt het vast heel goed gedaan. En het kan niet anders dan dat je vader het fijn vond dat zijn dochter bij hem was.
Op zondag 26 oktober 2003 21:52 schreef jerney het volgende:
Ik dacht op een gegeven moment "alsjeblieft ga dood.. laat los. Kwel jezelf niet langer zo en geef je over"
Terwijl ik op hetzelfdee moment dacht "Laat me niet alleen.. waag het niet om me in de steek te laten"
Schuldgevoelens, medelijden, woede, machteloosheid.. alles flitst door je heen, elke seconde een nieuw gevoel.. En het is doodvermoeiend..
quote:Krop je boosheid en je frustraties niet op. Jij als binnenvetter (toch?) zult die neiging wel hebben. Maar probeer het echt allemaal, tot in den treure, te uiten. Je verdriet, je woede, je machteloosheid, je onbegrip, je frustraties.... Doen hoor, dan gaat het niet wringen en hoef je ook niet verbitterd te raken.
Op zondag 26 oktober 2003 21:58 schreef jerney het volgende:
Tis wel eng hoe erg ik merk dat ik steeds meer verbitterd raak..
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
als je zoiets leest weet je meteen weer wat zo belangrijk is in het leven.
ik heb heel veel bewondering voor je en ik leef ontzettend met je mee. Woorden schieten te kort en lijken betekenisloos, dus laat ik het hier maar bij....
Afscheid nemen is zelf een beetje sterven
Laat de woede die je voelt niet je verdriet en pijn overschaduwen en zorg ervoor dat je op jouw manier afscheid kunt nemen van je vader, dat is nu het allerbelangrijkst.
Sterkte meiske.
quote:Ik weet ook wel dat ik het goed heb (wat klinkt dat vreemd), maar voor m'n gevoel kon het nog beter.. Ik vind het ook zo naar dat ik vorige week niet ben geweest, omdat ik griep had en hem niet wilde aansteken, terwijl nu dit is gebeurd. Ik miste hem al zo verschrikkelijk, maar durfde niet te komen. Ik heb hem wel aan de telefoon gehad en het was een heel lief gesprek, hij was blij om me te horen en andersom was dat natuurlijk ook zo. Ook al kostte praten hem veel moeite.. hij praatte toch heel vrolijk.
Op zondag 26 oktober 2003 22:08 schreef Moonah het volgende:[..]
Ach meid.... Dat gaat natuurlijk allemaal door elkaar heen. Maar je hebt het vast heel goed gedaan. En het kan niet anders dan dat je vader het fijn vond dat zijn dochter bij hem was.
[..]Krop je boosheid en je frustraties niet op. Jij als binnenvetter (toch?) zult die neiging wel hebben. Maar probeer het echt allemaal, tot in den treure, te uiten. Je verdriet, je woede, je machteloosheid, je onbegrip, je frustraties.... Doen hoor, dan gaat het niet wringen en hoef je ook niet verbitterd te raken.
Maar al die kleine dingen zitten me gewoon dwars.
En ik ben een hele erge binnenvetter inderdaad, maar de afgelopen dagen verbaasde ik mezelf. Toen Mae-Ann me aan de telefoon vroeg of ze langs moest komen, zei ik ja terwijl ik normaal gesproken nee zou zeggen.. ik wil dat ze blijft slapen, ik wil erover praten.. het is zo anders dan ik normaal zou reageren.
Het is zo anders en toch zo normaal.
Het zal niet gemakkelijk voor je zijn; zeker niet de eerste tijd.
Ik weet niet of dit je enigszins gerust kan stellen, maar wanneer mensen morfine voorgeschreven krijgen, dan is dat echt op het laatst. Pijn is er vanaf toen niet meer gewees, geloof me.. Ik hoop dat dat je enigszins gerust stelt.
Uit het feit dat hij morfine toegediend heeft gekregen, maak ik op dat het een lijdensweg is geweest. Dat is erg. Zowel voor hem (je wenst het idd niemand toe) als voor jou: hij leed lichamelijk, jij geestelijk. Houd dat in je achterhoofd: met het eindigen van zijn lijden, is er een begin gemaakt met het eindigen van jouw lijden.
Zeker, je zult veel pijn hebben de komende tijd. Straks wordt het dragelijker en zul je je minder de laatste maanden herinneren en steeds meer de leuke dingen van de laatste jaren. Dat heet verwerken. Op een gegeven moment zul je ervaren dat er vrijwel uitsluitend leuke dingen naar boven komen wanneer hij genoemd wordt. Dat is het moment dat je het verwerkt hebt en er vrede mee hebt.
Voorlopig zal dat niet aan de orde zijn, maar het is wel iets om naar toe te leven. En bedenk goed: wanneer jij aan (leuke) dingen denkt, wanneer zijn naam valt, is hij niet dood!
Hij zal nooit dood zijn, zolang jij je hem herinnerd; hij is alleen maar ergens anders.
Gecondoleerd,
Richard
Dat die parasiteert op de samenleving in zijn geheel, moet natuurlijk verzwegen worden.
quote:mooi verhaal...
Op zondag 26 oktober 2003 22:34 schreef Mr-Mackey het volgende:
Arm meisje...
Het zal niet gemakkelijk voor je zijn; zeker niet de eerste tijd.
Ik weet niet of dit je enigszins gerust kan stellen, maar wanneer mensen morfine voorgeschreven krijgen, dan is dat echt op het laatst. Pijn is er vanaf toen niet meer gewees, geloof me.. Ik hoop dat dat je enigszins gerust stelt.Uit het feit dat hij morfine toegediend heeft gekregen, maak ik op dat het een lijdensweg is geweest. Dat is erg. Zowel voor hem (je wenst het idd niemand toe) als voor jou: hij leed lichamelijk, jij geestelijk. Houd dat in je achterhoofd: met het eindigen van zijn lijden, is er een begin gemaakt met het eindigen van jouw lijden.
Zeker, je zult veel pijn hebben de komende tijd. Straks wordt het dragelijker en zul je je minder de laatste maanden herinneren en steeds meer de leuke dingen van de laatste jaren. Dat heet verwerken. Op een gegeven moment zul je ervaren dat er vrijwel uitsluitend leuke dingen naar boven komen wanneer hij genoemd wordt. Dat is het moment dat je het verwerkt hebt en er vrede mee hebt.
Voorlopig zal dat niet aan de orde zijn, maar het is wel iets om naar toe te leven. En bedenk goed: wanneer jij aan (leuke) dingen denkt, wanneer zijn naam valt, is hij niet dood!
Hij zal nooit dood zijn, zolang jij je hem herinnerd; hij is alleen maar ergens anders.Gecondoleerd,
Richard
TS, sterkte met dit verlies
There are no set territories and no rules of engagement.
quote:Dankjewel Duchess.
Op zondag 26 oktober 2003 22:22 schreef DuchessX het volgende:
Lieve Jerney,ik heb heel veel bewondering voor je en ik leef ontzettend met je mee. Woorden schieten te kort en lijken betekenisloos, dus laat ik het hier maar bij....
Afscheid nemen is zelf een beetje sterven
Laat de woede die je voelt niet je verdriet en pijn overschaduwen en zorg ervoor dat je op jouw manier afscheid kunt nemen van je vader, dat is nu het allerbelangrijkst.
Sterkte meiske.
En het verdriet is zo groot dat zelfs al m'n woede, en dat is best veel, het niet kan overschaduwen.
Ik was eigenlijk gister al begonnen met een beetje verwerken. Ik wilde zo graag dat hij verlost werd.. Ik ben ook op automatische piloot weer begonnen met een schilderij.
Mae kwam vandaag ook naar me toe en hield me vast.. ze had het per ongeluk gezien en zei sorry (ze weet hoe vervelend ik het vind als iemand het ziet voordat het af is). Daarna zei ze dat ik het echt af moest maken, omdat ze het zo gigantisch mooi vindt.
Ik zelf twijfelde een beetje eraan of het niet te luguber oid was, maar ze vond juist dat het zoveel rust uitstraalde en m'n gevoel voor hem duidelijk maakte.
Ik weet niet of het lukt, maar ik ga het toch maar proberen af te maken..
Een knuffel voor m'n schatje .
quote:Dankjewel
Op zondag 26 oktober 2003 22:34 schreef Mr-Mackey het volgende:
Arm meisje...
Het zal niet gemakkelijk voor je zijn; zeker niet de eerste tijd.
Ik weet niet of dit je enigszins gerust kan stellen, maar wanneer mensen morfine voorgeschreven krijgen, dan is dat echt op het laatst. Pijn is er vanaf toen niet meer gewees, geloof me.. Ik hoop dat dat je enigszins gerust stelt.Uit het feit dat hij morfine toegediend heeft gekregen, maak ik op dat het een lijdensweg is geweest. Dat is erg. Zowel voor hem (je wenst het idd niemand toe) als voor jou: hij leed lichamelijk, jij geestelijk. Houd dat in je achterhoofd: met het eindigen van zijn lijden, is er een begin gemaakt met het eindigen van jouw lijden.
Zeker, je zult veel pijn hebben de komende tijd. Straks wordt het dragelijker en zul je je minder de laatste maanden herinneren en steeds meer de leuke dingen van de laatste jaren. Dat heet verwerken. Op een gegeven moment zul je ervaren dat er vrijwel uitsluitend leuke dingen naar boven komen wanneer hij genoemd wordt. Dat is het moment dat je het verwerkt hebt en er vrede mee hebt.
Voorlopig zal dat niet aan de orde zijn, maar het is wel iets om naar toe te leven. En bedenk goed: wanneer jij aan (leuke) dingen denkt, wanneer zijn naam valt, is hij niet dood!
Hij zal nooit dood zijn, zolang jij je hem herinnerd; hij is alleen maar ergens anders.Gecondoleerd,
Richard
Ik kreeg echt even een flauwe glimlach op m'n gezicht bij het lezen van je post.
En het vreemde was dat hij weldegelijk gruwelijke pijnen had, maar vaak leek het wel alsof hij zich er 2 seconden latr niet meer van bewust was.
En ik denk nu al aan zoveel goede herinneringen. Ik ben die echt niet vergeten door deze nare dagen. Ook tijdens z'n ziekte hebben we zoveel mooie momenten gehad.. het huwelijk van m'n ouders, dat hij op mijn huwelijk kon zijn, zelfs de hele avond bleef hij.. De grappen die hij maakte, hoe ziek hij ook was en bovenal wat voor fantastische vader hij altijd voor me is geweest, dat hij me elke dag naar paardrijden bracht en er zelf ook van genoot.. er waren zoveel meer goede dan slechte momenten gelukkig. Alleen dat hij zo aan z'n einde moest komen.. dat hij uberhaupt maar 53 mocht worden.. ik kan er gewoon niet bij.
quote:Dankjewel schatje
Op zondag 26 oktober 2003 22:45 schreef Scandalous het volgende:
Nu zit ik weer te huilen.... Ik ben nog steeds een beetje rillerig en ik maak me zorgen om jou en je moeder. Ik ben in ieder geval trots op hoe je er mee om bent gegaan en hoe je er voor je vader was. En je kunt me altijd bellen als je daar behoefte aan hebt.Een knuffel voor m'n schatje .
Ik maak me ook zo'n zorgen om m'n moeder.. hoe graag ik ook weg wilde hier vandaag, ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om haar alleen te laten in dit huis vandaag. Ik ga zo ook weer naar haar toe.. Ik weet gewoon dat ze zonder hem niet verder wil leven en dat ze de liefde van haar leven kwijt is..
Die twee hielden zo zielsveel van elkaar, dat is echt zeldzaam in deze maatschappij.
[20:26] [Knut] Niet zo letterlijk dat ik haar met baard om moet HOHOHOEN
[20:26] [Knut] maar je snapt het idee wel.
quote:De gedachte alleen al
Op zondag 26 oktober 2003 22:50 schreef jerney het volgende:[..]
Dankjewel schatje
Ik maak me ook zo'n zorgen om m'n moeder.. hoe graag ik ook weg wilde hier vandaag, ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om haar alleen te laten in dit huis vandaag. Ik ga zo ook weer naar haar toe.. Ik weet gewoon dat ze zonder hem niet verder wil leven en dat ze de liefde van haar leven kwijt is..
Die twee hielden zo zielsveel van elkaar, dat is echt zeldzaam in deze maatschappij.
Gelukkig heeft ze jou nog, ik vind het onbegrijpelijk van je broer maar ik weet dat ze wel veel aan jou heeft. Ik vind het ook wel een fijne gedachte, een soort opluchting om nu te weten dat je vader geen pijn meer heeft.
Sinds dat ik het hoorde eerder vanavond zit het in m'n hoofd, en hoe meer ik er over nadenk, hoe onbelangrijker eigen problemen lijken.
Ik hoop voor jou en je familie dat je het in de toekomst een plekje kan geven en enigzins kan accepteren. Of je dat nou doet door te schreeuwen, huilen, zwijgen of schilderen maakt niet uit....als je maar wel oplet dat je goed voor jezelf zorgt
Ik heb idee dat dit niet goed verwoord wat ik voel, maar ik krijg het niet goed in woorden uitgedrukt.
Ik sta dag en nacht klaar om te praten, te luisteren, te zwijgen of iets anders te doen waarmee ik kan helpen.
We hebben allemaal zo meegeleefd met je, door je topics, je liefdevolle verhalen over je vader, je beide ouders, alles.
Het is opeens zo koud, het is zo'n verlies, zo veel te vroeg.
Wat jij met je vader had is van jullie tweetjes, en alles wat er de komenden dagen nog moet gebeuren, en zeker in het contact met je broer bijv, verandert daar niets aan.
Dat blijft, altijd.
Het spijt me voor hem dat hij zo heeft moeten lijden, en ook voor jou, dat jij het vrijwel machteloos hebt moeten aanzien, maar wat hem ongetwijfeld het meeste waard is geweest is hoe liefdevol jij en de anderen die van hem hielden met hem om zijn gegaan.
Onthou dat alsjeblieft, jerney, dat is waar het om gaat.
Jouw liefde voor hem, zijn liefde voor jou.
En ook al is hij er fysiek niet meer, die liefde blijft, en daardoor zal hij nooit uit je leven zijn.
Meisje, ontzettend veel kracht voor de komende tijd,
en doe wat jij voelt dat goed is, dat is de enige manier.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Helaas heb ik drie jaar geleden in een soort gelijke situatie gezeten en weet dus hoe moeilijk je het momenteel hebt. Ik wens je veel sterkte toe de komende tijd want je zal het nodig hebben.
sterkte jerney
Op maandag 11 juli 2011 17:38 schreef Bart het volgende:
Je bent echt een unieke verschijning, vind ik altijd wel grappig als ik jou ergens zie posten :D.
Ik weet niet echt wat ik kan zeggen, maar ik hoop dat het met jou en de rest van je familie weer wat beter gaat en ik wens je echt met alles me sterkte toe!!!
veel liefs, gecondoleerd en een troostknuffel van mij schat!
.
your
clothes
on!
Ik wist wat er zou komen.
Ik wilde eerst wachten met reageren maar ik kan het niet voor me houden. Ik voel de liefde voor je vader. Dezelfde liefde die ik nu nog voel na 5 jaar.
Toen mijn pa 5 jaar geleden overleed had ik woede machteloosheid en liefde in me.
De eerste twee verdwijnen na een tijdje Jerney.
De liefde die ik nog steeds voel, het houden van, nemen ze me nooit meer af.
Onvoorwaardelijk Jerney. Onvoorwaardelijk.
Toch een tong80 smilie. Ik denk aan je. 
heel veel sterkte...
quote:Ik ben blij dat Mae-Ann bij je is en dat je nu niet alleen bent met je verdriet
Op zondag 26 oktober 2003 22:33 schreef jerney het volgende:
Toen Mae-Ann me aan de telefoon vroeg of ze langs moest komen, zei ik ja terwijl ik normaal gesproken nee zou zeggen.. ik wil dat ze blijft slapen, ik wil erover praten.. het is zo anders dan ik normaal zou reageren.
En ms uit je nu eindelijk wat je al langer wilde, maar niet kon.
quote:Drie hele kleine woorden,
Op zondag 26 oktober 2003 21:17 schreef jerney het volgende:
Ik mis je...
en de tranen rollen.
Sterkte ermee.
Veel sterkte.
[Dit bericht is gewijzigd door popolon op 26-10-2003 23:43]
quote:Ik ben zo geschrokken dat ik eigenlijk niet veel meer weet te zeggen dan heel veel sterkte, voor jou en je moeder en de rest van je familie.
Op zondag 26 oktober 2003 23:19 schreef tong80 het volgende:
Jerney. Ik zag je topictitel en ik werd er koud van.Ik wist wat er zou komen.
Het is verdomme ook oneerlijk ook .
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
quote:Gecondoleerd meis.
Op zondag 26 oktober 2003 21:17 schreef jerney het volgende:
Ik mis je...
Tja, het leven is zo oneerlijk. Juist die mensen die je een lang en gezond leven zou gunnen, worden het vroegst van je weggenomen. Ik zei het vorig jaar al; longkanker is bijna niet te genezen (hangt uiteraard van stadium af). Hij heeft het lang volgehouden; een sterke man als ik het zo allemaal heb gelezen. Daar kun je trots op zijn, maar ach, daar heb je nu ook weinig meer aan he. Troost je in het feit dat je min of meer de afgelopen maanden afscheid hebt kunnen nemen. Ik denk dat zijn lijdensweg enigszins gedempt is geweest door morfine. Dat neemt het gevoel van benauwheid weg, echter het onderdrukt ook de ademhaling.
In iedergeval is het denk ik beter zo. Ik zou niet al mijn woede naar de verpleging uiten (dat heeft nu geen zin meer), hoewel je woede wel erg begrijpelijk is. Ik zou het zeker vertellen.
Moeilijk zal het geweest zijn om het leven uit je vader te zien vertrekken, maar dat moment moet je koesteren. Veel mensen die dierbaren verliezen, zouden het willen. Als ik het zo lees is je vader vredig gegaan.
Een vriend van mij verloor ook zijn vader aan longkanker. Ik ken het verdriet en de leegte en vooral het missen van hem.
Veel sterkte in deze tijd.
[Dit bericht is gewijzigd door KonnieKipke op 26-10-2003 23:55]
quote:Fijn om weten dat ik niet voor niets heb gepost
Op zondag 26 oktober 2003 22:47 schreef jerney het volgende:[..]
Dankjewel
Ik kreeg echt even een flauwe glimlach op m'n gezicht bij het lezen van je post.En het vreemde was dat hij weldegelijk gruwelijke pijnen had, maar vaak leek het wel alsof hij zich er 2 seconden latr niet meer van bewust was.
En ik denk nu al aan zoveel goede herinneringen. Ik ben die echt niet vergeten door deze nare dagen.
..... dat hij uberhaupt maar 53 mocht worden.. ik kan er gewoon niet bij.
Dat je al (regelmatig) met de goede momenten van jullie bezig bent is geweldig (als je mij de term niet euvel duidt... NL is soms niet de juiste taal...)
53 is inderdaad veel te vroeg, maar uit jouw woorden denk ik op te kunnen maken dat hij meer liefde heeft weten te geven en te ontvangen dan menigeen van 83. Het gaat er niet alleen om hoe lang je leeft, maar om hoe je leeft.
Dat is iets wat ik mijzelf in het achterhoofd probeer te houden. Mijn echtgenote is net 33 geworden en zal het vanwege K. ook niet al te lang meer maken. Nog een maand of wat, of wellicht een jaar of 2 a 3, wie zal 't zeggen. Da's beroerd, maar gelééfd hebben we wel!
En dat is precies waar het om gaat. Ik ben er van overtuigd dat jouw vader met zijn luttele 53 jaar in ieder geval een leven heeft gehad. Hetzelfde geldt voor mijn vrouw. Ik denk dat wanneer alles z'n plaatsje heeft gekregen, dat toch de overhand zal krijgen. Dat zal hetgene zijn waardoor je er vrede mee kunt hebben. Natuurlijk neemt het niet weg dat het allemaal veel te vroeg c.q. te snel is geweest, maar dat is iets waar wij zelf geen zeggenschap over hebben. Daar moet je niet te lang bij stilstaan. Dat is niet alleen niet goed voor jezelf, maar feitelijk doe je daar ook je vader onrecht mee aan.
Denk daar maar eens over na, wanneer je gedachten er naar staan.
Nogmaals, veel sterkte de komende tijd.
Als ik iets voor je kan betekenen, kun je me wel mailen.
Mn (spam-)adres staat in mijn profile.
Laat 't koppie niet hangen, he!
Dat die parasiteert op de samenleving in zijn geheel, moet natuurlijk verzwegen worden.
Ik zag de topictitel opeens in mijn AT verschijnen, terwijl ik R&P de laatste tijd niet echt meer volg, en wist onmiddellijk wat er aan de hand was...en toch...ik wilde eerst niet reageren.
Ik heb al die tijd jouw topics over de lijdensweg van jouw vader gevolgd en het onherroepelijke zat er natuurlijk al zo lang in.
Nu is het dan toch gebeurd en ik weet niets anders tegen je te zeggen dan: heel veel sterkte en zoek samen met jouw moeder en Jerome steun bij elkaar.
Huil, haal herinneringen op, lach op zijn tijd, maar toon samen jullie emoties.
Poef.....gone! ©golfer
ik wil jou en je moeder heel veel sterkte toewensen de komende tijd.
... zouden alle anorexialijders automatisch in vluchtelingenkampen worden geboren
ook heb ik trouwens heel veel respect voor de manier waarop je hem hebt "begeleid" naar het einde.. vind ik echt heel knap van je, want dat is zo mogelijk nog moeilijker dan diegene verliezen..
ik wens jullie echt heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.. en ik hoop ook dat die laatste momenten je niet teveel blijven dwarszitten
Kan me voorstellen dat je blij voor hem bent, dat het voor hem over is, maar natuurlijk ook dat je het er moeilijk mee hebt.
Sterkte in ieder geval.
Watch how I soar.
Wat zal je pa trots op je zijn! Je hebt het goed gedaan meisje, erg goed. Al die tijd. Zo'n steun geweest, zo liefdevol. Zó te sterven heeft inderdaad niemand verdiend. Zo'n dochter wél! En die dochter, dat was jij.
Hij blijft bij je hoor
In je hart en in je ziel. Voor altijd. Dat hebben jullie beiden verdiend.
Heel veel liefs en sterkte
For what it's worth, ik ben ook trots op je
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
...
De toekomst hangt af van wat je nu aan het doen bent.
Het is een gevoel dat met geen pen te beschrijven valt. Meer dan sterkte wensen kunnen mensen meestal niet doen, ook al zouden we dat nog zo graag willen. In je eerdere topics heb je je gevoel voor je vader mooi neergezet. Koester die gevoelens, verberg ze niet.
Heel erg veel sterkte de komende tijd, maar zéker ook voor daarna...
Wanneer ik morgen doodga
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield
Vertel het aan de wind
die in de bomen klimt
of uit de takken valt
hoeveel ik van je hield
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen
Vertel het aan een dier
misschien alleen door het aan te kijken
Vertel het aan de huizen van steen
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had
Maar zeg het aan geen mens
ze zouden je niet geloven
ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man, alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou...
Koester al die mooie gedachtes aan je vader en heel veel sterkte!
And now I think of my life as vintage wine
How fragile we are
In je topics kwam de liefde tussen jou en je vader erg mooi en ontroerend naar voren.
Onzettend veel sterkte en kracht de komende tijd.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Sterkte. Blijf op je benen staan en praat erover met vrienden/familieleden.
Nogmaals gecondoleerd.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Ik hoopte dit topic niet tegen te komen... kneep altijd in m'n handjes wanneer je schreef dat het weer beter ging... Goede hoop, zoveel kracht.. zo sterk... het is niet eerlijk...
Ik wil je echter wel meegeven dat je goed voor jezelf moet zorgen en dat praten echt helpt. Aan de hand van je posts werd mij altijd wel duidelijk dat je de afgelopen tijd veel hebt weggecijferd voor je familie en een rots wou zijn waar zij zich aan konden vastklampen. Ik was net zo'n binnenvetter, maar uiteindelijk brak het me op. Voornamelijk met het einde zelf, de laatste ademhaling, heb ik het heel moeilijk gehad. Een soort visualisatie van alles. Ik hoop dat je je emoties kwijt kunt bij en desnoods zoek je steun bij de rouwverwerking.
Krijgt je moeder ook nog psychische begeleiding bij het verwerken van dit verlies?
And I'm ready to go off on your ship
Sterkte met dit verlies...
Vreemd genoeg heb ik altijd het idee gehad dat het goed zou komen, maar als je het van zo dichtbij meemaakt zie je natuurlijk stukje bij beetje dat dat echt niet zo is. Ik vind het zo erg voor jullie, jullie hebben zo hard gestreden en je was zo close met je vader. Het enige positieve wat die ellendige rotziekte je misschien heeft gebracht is dat die laatste maanden van zijn leven jullie met zijn alleenheel bewust bij elkaar hebben kunnen zijn. Dat hij nog heeft mogen genieten van je huwelijk. En dat hij heeft geweten hoe veel jullie van hem houden.
Maar dat alles weegt op dit moment natuurlijk niet op tegen jullie verschrikkelijke verdriet. Heel veel sterkte en liefs
ook mijn vader is eraan bezweken (slokdarmkanker en uitzaaiingen)
de laatste 2 weken lag hij in een bed van de thuiszorg beneden.
ijlen...helemaal niet meer helder op een paar momenten na...
toen het afgelopen was, had ik naast heel veel verdriet ook een vreemd
gevoel van opgelucht zijn dat ie geen pijn meer had... zoveel had ie geleden, elke optie geprobeert, chemo.. operaties.. macrobiotisch eten zelfs... het had allemaal geen zin.
wat kan zo'n ziekte iemand veranderen zeg.. zo slecht zag hij eruit de laatste tijd...
ik heb op zijn crematie een heel mooi gedicht voorgedragen, ik zal kijken of ik het nog kan vinden...
heel veel sterkte meid...
Ik heb net zo'n situatie meegemaakt met mijn jongere broer drie jaar geleden .
Ik was kwaad op iedereen en alles . En niets was nog belangrijk voor me .
Maar naarmate de tijd verstreek voelde ik toch dat ik de dood van mijn broer een plaats had gegeven in mijn leven ("Time heals all wounds" is zóóóóó Cliché , maar ook zóóóóó Waar !)
Ik hoop dat de tijd ook voor jou alles zal verzachten .
Heel veel sterkte voor jou en je man, je moeder en familie!
Ik heb het topic over je vaders ziekte niet gevolgd.. Maar hier lees is dat het een lange weg is geweest. Steeds zie ik de foto van je huwelijk voor me, die mooie man met baard en hoed! Ik vond hem erg intrigerend om te zien..
Fijn dat hij je huwelijk mee heeft mogen maken, die belangrijkste dag van je leven met je heeft mogen delen.
Sterkte..
X Icicle
sterkte liefie, spreek je snel weer hoop ik...
Ik heb je overige topics door de tijd heen gelezen. Volgens mij niet gereageerd, maar dat doe ik nu toch. Net zoals zoveel andere lezers viel ook mij op hoezeer de liefde voor je vader door je posts heen te lezen viel, bijna als een open boek.
Ik begrijp ook wat andere mensen die hier reageren zeggen. Ik wil veel zeggen, ook al ken ik je niet, maar ik kan het niet verwoorden. Ik las dit topic en heb het nu ook moeilijk eigenlijk.
Woorden schieten in een situatie als deze altijd te kort. Ik ken je zoals gezegd niet, maar voel de grote drang je te willen helpen, te troosten, hoewel dit natuurlijk onmogelijk is.
De moeder van een vriend van mij (22) heeft ook kanker. Ook zij blijven optimistisch, hoewel de artsen hebben gezegd dat ze het niet zal redden. De moed die ik bij hen, en vooral bij die vriend van me voel, voel ik ook doorschemeren in je eerdere topics. Maar ook hij weet het soms niet meer, is radeloos. Ik heb hem eens gebeld. Hij nam vrolijk op, maar toen ik hem vroeg "hoe is et ?" brak er iets in hem. Waarom ik dit vertel ? Ik heb geen idee eigenlijk... Vreemd is dat, hoe woorden zomaar op je scherm verschijnen, gedachtenloos, maar ergens ver weg toch van toepassing lijken...
Om deze al veel te lange post te beeïndigen. Ik wens jou heel veel moed en sterkte toe, in deze bijna onmogelijk voor te stellen moeilijke periode. Hoe stom en saai en 'gewoon' het er ook staat, en hoezeer ik graag wat anders, wat beters zou willen schrijven, ik meen het uit de grond van mijn hart.
Heel, heel erg veel sterkte de komende tijd. Ik hoop dat je heel erg veel steun kan vinden bij je naasten en praat erover. Ook al is het midden in de nacht, of waar dan ook....praat erover dat helpt echt.
Ik vind het heel erg knap van je dat je bij hem was toen hij heen ging. Ik heb bijna drie jaar geleden ook zo bij mijn opa's bed gezeten. Ik heb zelf veel troost gevonden in het feit dat ik daar was toen hij ging.
maar wat een klere lijers zeg van die nachtzorg
Ik leef echt met je mee, heel veel sterkte en kracht toegewenst voor de komende tijd
Het einde is te vroeg, maar ik denk dat je hem alles hebt gegeven wat hij zich had kunnen wensen. Met die gedachte zal hij zeker die laatste adem uitgeblazen hebben alsof je naar dromenland gaat.
Toch sterkte, want ik had al die tijd gehoopt dat hij het toch zou redden. Ook al had hij het zo moeilijk, er sprak zoveel hoop uit je berichten over je vader. Ik vind het knap hoe strijdlustig je bent en weet zeker dat je het een plek weet te geven snel
Ik heb geen woorden. Ik hoop dat alle mensen die schrijven dat het ooit minder erg zal voelen, gelijk hebben. Zelf kan ik dat nog steeds niet bevestigen.
quote:Je doet instinctief wat het beste voor jezelf is. Heel erg goed. Erover praten heelt. Ik heb dat niet gedaan, bleef binnenvetten, en nu lijd ik onder een post traumatisch stress syndroom. Geen fijn gevoel. Dus blijf erover praten Jerney, hoe verschrikkelijk veel pijn dat ook doet.
Op zondag 26 oktober 2003 22:33 schreef jerney het volgende:
En ik ben een hele erge binnenvetter inderdaad, maar de afgelopen dagen verbaasde ik mezelf. Toen Mae-Ann me aan de telefoon vroeg of ze langs moest komen, zei ik ja terwijl ik normaal gesproken nee zou zeggen.. ik wil dat ze blijft slapen, ik wil erover praten.. het is zo anders dan ik normaal zou reageren.
Het is zo anders en toch zo normaal.
Ik wens jou en je moeder heel erg veel sterkte. De komende dagen zijn een nachtmerrie. Ik denk aan jullie en leef enorm mee.
[Dit bericht is gewijzigd door Xenia op 27-10-2003 19:41]
Zit hier nu met enorme brok in me keel. Zo'n jaar geleden maakte ik precies hetzelfde mee, ook een sukkelende vader die uiteindelijk de strijd verloor.
Zelf had ik een dubbel gevoel ene kant pijn en verdriet en de andere kant vrede dat hij eindelijk rust had gevonden.
Tijd zal je wonden helen maar nooit genezen.
Gecondoleerd.
Ondanks de verontrustende dingen soms bleef je toch optimistisch je moed en kracht om te vechten bewonderde ik in je....
Maar soms is het niet eerlijk en moet je verliezen en das ontzettend naar
Ik kan je nu eigenlijk alleen maar sterkte en weer de moed wensen om het een plekje te kunnen geven ... en haast het niet, zoiets heeft veel tijd nodig
Big huggggggggg en
But the sun is eclipsed by the moon.
And Prince is still here!
Sterkte...
[Dit bericht is gewijzigd door Frasier op 27-10-2003 22:22]
X
X
Ik zit hier ook met tranen in m'n ogen, van verdriet voor jou, en uit machteloosheid, dat ik je niet kan helpen om het beter te maken. Ik weet ook wel dat ik je verder niet ken, maar ik voel ontzettend met je mee....
Jeetje wat schrikken. Heel veel sterkte de komende tijd . Misschien helpt het wel dat je beseft dat die nu geen pijn meer heeft en hij rust heeft .
sterkte...
Dave: Al draagt een mod een blauwe kleur, het is en blijft een oude zeur.
yvonne says: nee hoor die Danny is gewoon een werknemer
Vis een optie?
Je verhaal is voor mij heel herkenbaar, mijn vader is een half jaar geleden overleden aan longkanker. En nog steeds kan ik het niet geloven. Dat je alles herhaalt heeft denk ik wel een functie. Zal vast bij het verwerken horen, of dat is mij verteld. Niet dat je daar nou veel beter van wordt, maar het is wel goed om te praten over hem.
quote:Het is ook niet te verdragen, iemand waar je zoveel van houdt te zien lijden. Je wil zo graag voor hem dat het over is, maar tegelijkertijd wil jij hem zelf niet kwijt.
Ik dacht op een gegeven moment "alsjeblieft ga dood.. laat los. Kwel jezelf niet langer zo en geef je over"
Terwijl ik op hetzelfdee moment dacht "Laat me niet alleen.. waag het niet om me in de steek te laten"
Schuldgevoelens, medelijden, woede, machteloosheid.. alles flitst door je heen, elke seconde een nieuw gevoel.. En het is doodvermoeiend..
Ik denk ook dat je vader je nog wel heeft gehoord. Je gehoor is het laatste wat ermee ophoudt.
Mijn vader lag een beetje suf op bed, suf door de morfine, toen mijn moeder en ik tegen hem hebben gezegd dat hij mocht gaan, dat we hem niet kwijt wilden maar dat dit ook geen optie was, dat we hem rust gunden ging het opeens heel snel. Binnen een minuut heeft hij ons toen verlaten. En als het moment dan eenmaal daar is slaat je gevoel in een keer om. Dat wil je schreeuwen dat hij terug moet komen.
Wat valt er verder nog te zeggen? Het is gewoon klote. Heel erg veel sterkte de komende tijd.
Heel veel sterkte de komende tijd!
Ondanks dat het eraan zat te komen, komt het toch nog altijd te vroeg.
quote:Xeen.. dankje.
Op maandag 27 oktober 2003 19:36 schreef Xenia het volgende:
Oh Jerney... ik zit hier enorm te huilen. Wat een klap. Het laatste wat ik las was even geleden toen je ergens in een topic schreef dat hij weer goed at en jij voor hem appeltaart ging bakken. Ik dacht dat het beter ging. En ik wilde net je topic omhoog schoppen om te vragen hoe het ging, maar besloot eerst even op je naam te klikken. En dan dit topic bovenaan...Ik heb geen woorden. Ik hoop dat alle mensen die schrijven dat het ooit minder erg zal voelen, gelijk hebben. Zelf kan ik dat nog steeds niet bevestigen.
[..]Je doet instinctief wat het beste voor jezelf is. Heel erg goed. Erover praten heelt. Ik heb dat niet gedaan, bleef binnenvetten, en nu lijd ik onder een post traumatisch stress syndroom. Geen fijn gevoel. Dus blijf erover praten Jerney, hoe verschrikkelijk veel pijn dat ook doet.
Ik wens jou en je moeder heel erg veel sterkte. De komende dagen zijn een nachtmerrie. Ik denk aan jullie en leef enorm mee.
Ik zag er zo tegen op om je te mailen. Ik reageer nog wel eens op je mail, heb hem pas geleden pas gelezen. Ik ben hetzelfde als jij wat betreft dingen verwaarlozen als je je kut voelt..
Ik heb er ook weinig hoop in dat het ooit nog beter gaat voelen, maar met ups & downs zal het langzaam aan vast wel iets makkelijker voor ons worden hoor. Bij mij worden de beelden van de laatste dagen nu al iets minder vaak.. terwijl ik het in het begin constant zag, beperkt het zich nu al tot "maar" een paar keer per dag. Ze worden stukje bij beetje vervangen door alle mooie herinneringen. Ook omdat ik heel veel naar z'n foto's kijk. Toen hij nog vol energie zat.
En hoeveel mensen krijgen nu de kans om getuige te zijn bij het huwelijk van hun ouders?
Meisje.. praat erover, hoe moeilijk het ook is. Ga de confrontatie aan.
Ik mail je binnenkort terug.. ik kan nu m'n gedachten niet zo goed neerzetten.
Dat is ook de reden dat ik niet meer heb gereageerd in dit topic. Ik heb wel alles gelezen en ik vind het heel lief.. ik zou ook op zoveel posts willen reageren, maar het lukt nu gewoon niet. Ik ben al doodmoe na deze post.
Ik wil wel nog iedereen bedanken voor hun lieve reacties in dit topic, ik waardeer het echt heel erg.
loop niet weg voor je verdriet maar beleef het....Het doet pijn, radeloos, kwaad, onmacht en soms zelfs alsof het niet echt is.Ook ik was in de veronderstelling dat het na je laatste berichten, alweer een tijdje terug wel 'goed' ging, Voel me bijna lullig dat ik het nu pas lees...
mischien vind je een beetje troost in de gedachten dan het vechten tegen het onvermijdelijke is afgelopen en dat dat voor je pa mischien verlichting geeft...Ik hoop dat je goed afscheid hebt kunnen nemen in de dagen erna, mijn pa werd destijds dezelfde dag weggehaald en dat steekt af en toe nog steeds...
Afijn, rouwen en verdriet en woede wellicht, beleefd iedereen toch anders....
Sterkte nogmaals!
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Ik zie dit topic nu pas Echt vreselijk.. geen woorden.. ontzettend veel sterkte toegwenst en als je wil praten.. ik heb icq dagelijks aanstaan
Heel veel sterkte toegewenst..
De pijn wordt minder..en het verdriet zal een plek krijgen in je hart.. Dat verzeker ik je..
Ik ben laat zoals altijd.
Je weet dat ik nooit zo goed weet wat te zeggen en zo, maar ik vind het heel erg dat je hem zo moet missen. Dat lijkt me vreselijk.
Ik hoop dat het in de loop der jaren wat dragelijker zal worden.
Meis, heel veel sterkte.
Enne ja, het leven is gewoon kut, who the fuck heeft ons in deze misere gebracht?
Maar we gaan er gewoon iets van proberen te maken toch?
Ik weet zeker dat we dat kunnen!
Heel veel liefs,
Karin. X
quote:Dankjewel voor je lieve post
Op zaterdag 13 december 2003 01:19 schreef Cora het volgende:
Lieve jerney,Ik ben laat zoals altijd.
Je weet dat ik nooit zo goed weet wat te zeggen en zo, maar ik vind het heel erg dat je hem zo moet missen. Dat lijkt me vreselijk.
Ik hoop dat het in de loop der jaren wat dragelijker zal worden.
Meis, heel veel sterkte.Enne ja, het leven is gewoon kut, who the fuck heeft ons in deze misere gebracht?
Maar we gaan er gewoon iets van proberen te maken toch?
Ik weet zeker dat we dat kunnen!Heel veel liefs,
Karin. X
En het leven is idd kut, oneerlijk, etc.. maar we moeten inderdaad door.. alsof er niets aan de hand is
Dat is maatschappelijk verantwoord..
*snaps out of it*
Pff ik had me al zo vaak voorgenomen om nog eens op die reacties hier te antwoorden, maar ik heb al moeite met deze, het lukt gewoon niet
Ik had de oudere topics wel gevolgd maar dit was me ontschoten..
For what it's worth, sterkte.. Al denk ik dat het ergste wel geweest is, of ben ik nu echt te naief?
.Dikke
iig. .
Hoop dat het wat beter met je gaat. 
quote:Dankjewel
Op zaterdag 13 december 2003 01:33 schreef Dr.Daggla het volgende:
Ik zie dit nu pas, Jerney..
Ik had de oudere topics wel gevolgd maar dit was me ontschoten..
For what it's worth, sterkte.. Al denk ik dat het ergste wel geweest is, of ben ik nu echt te naief?
Dikke
Ja je bent een beetje naief.. ik had natuurlijk niet gewild dat hij nog langer zo gruwelijk zou lijden, maar het is gewoon nog steeds zo onwerkelijk dat het echt zo definitief is.. dat dringt op een of andere manier nog steeds niet goed door. Ja, op sommige momenten en dan ga je weer door een ontzettend diepe dip..
quote:Moeilijk hoor meid! Hoe gaat het nu in het dagelijkse leven?
Op zaterdag 13 december 2003 01:35 schreef jerney het volgende:[..]
Ja, op sommige momenten en dan ga je weer door een ontzettend diepe dip..
quote:Mja, sorry..Maar ik kan mij er weinig bij voorstellen..
Op zaterdag 13 december 2003 01:35 schreef jerney het volgende:[..]
Dankjewel
Ja je bent een beetje naief.. ik had natuurlijk niet gewild dat hij nog langer zo gruwelijk zou lijden, maar het is gewoon nog steeds zo onwerkelijk dat het echt zo definitief is.. dat dringt op een of andere manier nog steeds niet goed door. Ja, op sommige momenten en dan ga je weer door een ontzettend diepe dip..
Eind oktober ben ik voor het eerst iemand in m'n naaste omgeving kwijtgeraakt, maar dat was mn peetvader, dus lang niet zo hevig..
Verdriet is iets egoistisch, maar in zo'n geval absoluut niet iets wat slecht is.. Je wil hem immers zo lang mogelijk bij je houden.. Als iemand dan weg is, valt er een gat waar je in valt.. Eng lijkt me dat..
Ik zou niet weten hoe ik me zou voelen, en wil er eigenlijk ook helemaal niet aan denken hoe dichtbij de dood eigenlijk is..
Nogmaals, shitloads aan sterkte en kracht toegewenst..
.
quote:Sja.. het gaat over het algemeen wel.. maar ben nog steeds heel erg uitgeput. Wil aan de ene kant weer graag werken, maar kan me er steeds niet toe zetten om echt actie te ondernemen. Gewoon nog erg lusteloos.
Op zaterdag 13 december 2003 01:40 schreef KonnieKipke het volgende:[..]
Moeilijk hoor meid! Hoe gaat het nu in het dagelijkse leven?
Maar ben nog wel dagelijks down, maar over het algemeen zijn het wel korte perioden..
Formuleren gaat niet zo optimaal merk ik..
quote:Als het niet lukt, moet je het gewoon niet doen, da's helemaal niet erg.
Op zaterdag 13 december 2003 01:30 schreef jerney het volgende:
Dankjewel voor je lieve postEn het leven is idd kut, oneerlijk, etc.. maar we moeten inderdaad door.. alsof er niets aan de hand is
Dat is maatschappelijk verantwoord..
*snaps out of it*Pff ik had me al zo vaak voorgenomen om nog eens op die reacties hier te antwoorden, maar ik heb al moeite met deze, het lukt gewoon niet
Enne, je moet helemaal niet door alsof er niets aan de hand is, want dat is niet zo. En maatschappelijk verantwoord hoeven we al helemaal niet te zijn toch? Zou ik niet eens willen.
Maar we gaan toch wel proberen om er toch nog een enigszins leuk leven van te maken? Wel of niet maatschappelijk verantwoord?
Met verdriet en het hele gedoe erbij, dat wel.
Vergeet niet jerney, jij roeleert.
quote:Oh nee, ik ben ook niet maatschappelijk verantwoord hoor, ik was weer even de verbitterde muts aan het uithangen
Op zaterdag 13 december 2003 01:43 schreef Cora het volgende:[..]
Als het niet lukt, moet je het gewoon niet doen, da's helemaal niet erg.
Enne, je moet helemaal niet door alsof er niets aan de hand is, want dat is niet zo.
Maar we gaan toch wel proberen om er toch nog een enigszins leuk leven van te maken? Wel of niet maatschappelijk verantwoord?
Met verdriet en het hele gedoe erbij, dat wel.Vergeet niet jerney, jij roeleert.
Ik praat er toch met de meesten niet over, omdat ik ten eerste niet zo'n ouwehoer ben en ik weet ook dondersgoed dat mensen al heel snel zoiets hebben van "get over it".
En sja, we moeten he Ik ga er wel op uit hoor en het is dan ook wel erg gezellig, maar in je achterhoofd blijft het doormalen..
Jij ook, vergeet jij dat ook niet?
quote:Het zal een groot gat zijn waarin je nu zit. Heel begrijpelijk vind ik. Misschien een soort van depressieve periode waar je nu doorheen gaat. Dit zal zijn tijd duren en mag het ook duren. Misschien dat het op een gegeven moment juist lekker is om weer wat werk te gaan doen....
Op zaterdag 13 december 2003 01:43 schreef jerney het volgende:[..]
Sja.. het gaat over het algemeen wel.. maar ben nog steeds heel erg uitgeput. Wil aan de ene kant weer graag werken, maar kan me er steeds niet toe zetten om echt actie te ondernemen. Gewoon nog erg lusteloos.
Maar ben nog wel dagelijks down, maar over het algemeen zijn het wel korte perioden..
Formuleren gaat niet zo optimaal merk ik..
Tja.. je hebt wel juist moeilijke weken voor de boeg zo met de feestdagen. Sterkte in ieder geval, ook voor je naasten.
quote:Ik hoor je de hele tijd maar praten over doorgaan en verder moeten. Dat is ook zeker belangrijk, maar neem toch de tijd. En mensen begrijpen dit echt wel hoor...
Op zaterdag 13 december 2003 01:48 schreef jerney het volgende:[..]
Oh nee, ik ben ook niet maatschappelijk verantwoord hoor, ik was weer even de verbitterde muts aan het uithangen
Ik praat er toch met de meesten niet over, omdat ik ten eerste niet zo'n ouwehoer ben en ik weet ook dondersgoed dat mensen al heel snel zoiets hebben van "get over it".En sja, we moeten he
Juist jij moet er veel over praten, juist met dit... Dat is echt belangrijk. Anders vreet het jezelf op. Deel je verdriet met andere mensen. Het klinkt cliche: gedeelde smart, is halve smart.
quote:Sja.. ik heb hier al maanden een verwijzing liggen wegens depressieve symptomen, maar ik heb eigenlijk niet zo'n zin in dat riagg..
Op zaterdag 13 december 2003 01:51 schreef KonnieKipke het volgende:[..]
Het zal een groot gat zijn waarin je nu zit. Heel begrijpelijk vind ik. Misschien een soort van depressieve periode waar je nu doorheen gaat. Dit zal zijn tijd duren en mag het ook duren. Misschien dat het op een gegeven moment juist lekker is om weer wat werk te gaan doen....
Tja.. je hebt wel juist moeilijke weken voor de boeg zo met de feestdagen. Sterkte in ieder geval, ook voor je naasten.
En dat is het domme.. ik heb juist zin om te werken, maar kan me er gewoon niet toe zetten.. ben al blij als ik de deur uit ga voor de supermarkt
quote:Sja.. maar ik heb nog nooit echt over m'n emoties gepraat. Ja, de laatste maand een beetje, maar op een gegeven moment lukt het niet meer. trouwens.. uiteindelijk draait het er toch op uit wat voor een lul m'n broer is en dat hij de laatste maanden van z'n leven verneukt heeft en schijnheilig heeft zitten doen op de crematie terwijl hij na z'n hufterige speech alweer m'n ouders bij iedereen zat zwart te maken etc etc..
Op zaterdag 13 december 2003 01:55 schreef KonnieKipke het volgende:[..]
Ik hoor je de hele tijd maar praten over doorgaan en verder moeten. Dat is ook zeker belangrijk, maar neem toch de tijd. En mensen begrijpen dit echt wel hoor...
Juist jij moet er veel over praten, juist met dit... Dat is echt belangrijk. Anders vreet het jezelf op. Deel je verdriet met andere mensen. Het klinkt cliche: gedeelde smart, is halve smart.
Ik wil eigenlijk niet eens meer aan die eikel denken, maar dat wil niet zo lukken.
quote:Ik zie jou ook niet echt als maatschappelijk verantwoord.
Op zaterdag 13 december 2003 01:48 schreef jerney het volgende:
Oh nee, ik ben ook niet maatschappelijk verantwoord hoor, ik was weer even de verbitterde muts aan het uithangen
Ik praat er toch met de meesten niet over, omdat ik ten eerste niet zo'n ouwehoer ben en ik weet ook dondersgoed dat mensen al heel snel zoiets hebben van "get over it".En sja, we moeten he
Jij ook, vergeet jij dat ook niet?
Maar praten moet je wel doen hoor, dat is goed voor je. En niet denken dat mensen zo denken. Als het echte vrienden zijn dan vinden ze dat alleen maar fijn.
Echt doen, anders ben je een mutsje! En anders mail je mij maar, dat mag altijd, zelfs over 10 jaar nog.
Good for you dat je ook er op uit gaat, ik weet dat dat moeilijk is.
Ik roeleer, YAY!
quote:Lieverd, wat staat je tegen bij de RIAGG? Je verhaal klinkt alsof je een beetje inderdaad een depressieve episode doormaakt. Het zal een tijd duren voordat je berusting vindt.. en wat ik al zei... praten helpt en is zo belangrijk. Ik heb veel mensen met depressie gezien en het is erg herkenbaar wat je schrijft. Daarom is het wel uiteindelijk belangrijk een bepaalde dagstructuur te handhaven.
Op zaterdag 13 december 2003 01:55 schreef jerney het volgende:[..]
Sja.. ik heb hier al maanden een verwijzing liggen wegens depressieve symptomen, maar ik heb eigenlijk niet zo'n zin in dat riagg..
En dat is het domme.. ik heb juist zin om te werken, maar kan me er gewoon niet toe zetten.. ben al blij als ik de deur uit ga voor de supermarkt
quote:Ik quote deze even, Jerney, want Cora slaat de spijker op z'n kop.
Op zaterdag 13 december 2003 01:43 schreef Cora het volgende:
Enne, je moet helemaal niet door alsof er niets aan de hand is, want dat is niet zo.
KonnieKipke ook trouwens.
Meissie, dit zijn dingen waar de wereld helemaal van op z'n kop staat, dit gaat om jouw basis, en als daar iets mee gebeurt dan gaat dat niet vanzelf over.
Ik snap je wel, hoor, niet lastig willen zijn, niet teveel mensen willen belasten,
maar als dat het is wat je teveel tegenhoudt, probeer dan toch met een professioneel iemand te praten.
Dit is zo ingrijpend, wees lief voor jezelf, eis die aandacht maar even op.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
quote:Mja ik schilder liever dan dat ik praat eigenlijk. De eerste twee weken heb ik het wel veel gedaan hoor, maar nu kan ik toch alleen maar in herhaling vallen..
Op zaterdag 13 december 2003 01:59 schreef Cora het volgende:[..]
Ik zie jou ook niet echt als maatschappelijk verantwoord.
Maar praten moet je wel doen hoor, dat is goed voor je. En niet denken dat mensen zo denken. Als het echte vrienden zijn dan vinden ze dat alleen maar fijn.
Echt doen, anders ben je een mutsje!Good for you dat je ook er op uit gaat, ik weet dat dat moeilijk is.
Ik roeleer, YAY! [afbeelding]
Ik hang wel de dramaqueen uit op het doek
En ja het is moeilijk, vooral omdat ik mezelf tegen beter weten in aanpraat dat het horkerig is om naar buiten te gaan en plezier te hebben.
Oh en nu ik het toch over horken heb, ik wil nog even kwijt dat ik koekepan een gigantische kneus vind, met z'n quasi lollige opmerkingen.
quote:ik begrijp dat je broer niet zo'n goede verstandhouding met jullie had? Vervelend dat zoiets er als het ware ook nog bijkomt. Heb je het er niet veel over met je echtgenoot? Op een gegeven moment word je ook moe van steeds je emoties bespreken... Het vreet energie en je bent al zo moe/lusteloos. Probeer het dan te doseren...
Op zaterdag 13 december 2003 01:59 schreef jerney het volgende:[..]
Sja.. maar ik heb nog nooit echt over m'n emoties gepraat. Ja, de laatste maand een beetje, maar op een gegeven moment lukt het niet meer. trouwens.. uiteindelijk draait het er toch op uit wat voor een lul m'n broer is en dat hij de laatste maanden van z'n leven verneukt heeft en schijnheilig heeft zitten doen op de crematie terwijl hij na z'n hufterige speech alweer m'n ouders bij iedereen zat zwart te maken etc etc..
Ik wil eigenlijk niet eens meer aan die eikel denken, maar dat wil niet zo lukken.
quote:
Op zaterdag 13 december 2003 02:00 schreef shmoopy het volgende:[..]
Ik snap je wel, hoor, niet lastig willen zijn, niet teveel mensen willen belasten,
maar als dat het is wat je teveel tegenhoudt, probeer dan toch met een professioneel iemand te praten.
Dit is zo ingrijpend, wees lief voor jezelf, eis die aandacht maar even op.
quote:Ik heb ze gewoon teveel zien aankloten bij m'n moeder denk ik.. en ik vind het ook wel eng.. moet ik aanlullen tegen zo'n onbekende.
Op zaterdag 13 december 2003 02:00 schreef KonnieKipke het volgende:[..]
Lieverd, wat staat je tegen bij de RIAGG? Je verhaal klinkt alsof je een beetje inderdaad een depressieve episode doormaakt. Het zal een tijd duren voordat je berusting vindt.. en wat ik al zei... praten helpt en is zo belangrijk. Ik heb veel mensen met depressie gezien en het is erg herkenbaar wat je schrijft. Daarom is het wel uiteindelijk belangrijk een bepaalde dagstructuur te handhaven.
En ik weet ook wel dat ik wat structuur in m'n leven moet zien te krijgen.. ik weet het allemaal, maar doe geen reet.
quote:
Op zaterdag 13 december 2003 02:05 schreef jerney het volgende:[..]
Oh en nu ik het toch over horken heb, ik wil nog even kwijt dat ik koekepan een gigantische kneus vind, met z'n quasi lollige opmerkingen.
quote:Ja, ik weet het wel.. maar praten over emoties is moeilijk als je het 24 jaar lang niet echt hebt gedaan.
Op zaterdag 13 december 2003 02:00 schreef shmoopy het volgende:[..]
Ik quote deze even, Jerney, want Cora slaat de spijker op z'n kop.
KonnieKipke ook trouwens.Meissie, dit zijn dingen waar de wereld helemaal van op z'n kop staat, dit gaat om jouw basis, en als daar iets mee gebeurt dan gaat dat niet vanzelf over.
Ik snap je wel, hoor, niet lastig willen zijn, niet teveel mensen willen belasten,
maar als dat het is wat je teveel tegenhoudt, probeer dan toch met een professioneel iemand te praten.
Dit is zo ingrijpend, wees lief voor jezelf, eis die aandacht maar even op.
En het is niet eens zo dat ik anderen niet tot last wil zijn, daarheb ik eigenlijk nooit zo over in gezeten.
quote:Ik weet dat jij het weet.
Op zaterdag 13 december 2003 02:07 schreef jerney het volgende:[..]
En ik weet ook wel dat ik wat structuur in m'n leven moet zien te krijgen.. ik weet het allemaal, maar doe geen reet.
Daarom is het misschien goed om toch die RIAGG afspraken iig te proberen. Of je kan misschien wekelijks naar je huisarts als je daar een goede band mee hebt.
De voordelen: je hebt een wekelijkse afspraak (je kan op gezette tijden je gevoel ventileren, de hulpverlener kan je structuur en inzicht aanbieden, andere kanalen aangeven), je moet de deur uit voor de afspraak. Zorg goed voor je ziel.
Ben nu ff echt slaapjes doen. Ben verrot na een week werken
Lees het wel..
quote:Ik weet ook niet wat ik van zo'n behandeling moet verwachten.. straks krijg je zo'n geflipte freudiaan die zwijgend naar je zit te staren onder het mom van vrije associatie.
Op zaterdag 13 december 2003 02:12 schreef KonnieKipke het volgende:[..]
Ik weet dat jij het weet.
Daarom is het misschien goed om toch die RIAGG afspraken iig te proberen. Of je kan misschien wekelijks naar je huisarts als je daar een goede band mee hebt.De voordelen: je hebt een wekelijkse afspraak (je kan op gezette tijden je gevoel ventileren, de hulpverlener kan je structuur en inzicht aanbieden, andere kanalen aangeven), je moet de deur uit voor de afspraak. Zorg goed voor je ziel.
Uit mezelf trek ik m'n smoel gewoon niet open.
Verder zit ik dan ook weer op te hikken tegen het reizen. Misschien stom, maar dat staat me nog het meeste tegen.
Truste
(je ging idd al iets van een half uur geleden je nest in )
[Dit bericht is gewijzigd door jerney op 13-12-2003 02:16]
De depri buien zijn normaal, na wat jij doorgemaakt hebt, je hebt zo ontzettend veel gegeven in de afgelopen tijd, je reserves zijn op ..you are running on empty.... tijdelijk.
Er staat geen tijd voor verdriet verwerking.
Je mag er zolang over doen als je nodig hebt, zolang het je niet belemmert in het leven van je leven, maar ik denk dat je dát wel in de gaten houdt, anders Jerome wel
Als je niet aan werken toe bent, dan is dat niet vreemd, is dat niet iets om je schuldig te voelen.
Praat erover met Jerome, wanneer jij daar behoefte aan hebt, met je beste vriendinnen, je moeder maar zwijg ook net zo goed erover als je dát nodig hebt.
Je uiten kan op zoveel manieren, en ieder moment heeft zijn manier , die voor jou goed is.
Praten is goed, maar teveel praten niet altijd, het put je uit, het gooit je terug.
Zoals ik jou inschat, denk ik dat je er wel uit komt, zelfs zonder dat Riagg.
Van wat ik hier lees, denk ik dat je het prima doet.
quote:Schilder jij ook? Cool!
Op zaterdag 13 december 2003 02:05 schreef jerney het volgende:
Mja ik schilder liever dan dat ik praat eigenlijk. De eerste twee weken heb ik het wel veel gedaan hoor, maar nu kan ik toch alleen maar in herhaling vallen..
Ik hang wel de dramaqueen uit op het doekEn ja het is moeilijk, vooral omdat ik mezelf tegen beter weten in aanpraat dat het horkerig is om naar buiten te gaan en plezier te hebben.
Oh en nu ik het toch over horken heb, ik wil nog even kwijt dat ik koekepan een gigantische kneus vind, met z'n quasi lollige opmerkingen.
Ik ook.
Is ook heel erg fijn en ik kan er ook wel mijn frustraties in kwijt, maar je moet toch proberen om zoveel mogelijk te blijven praten.
Ik snap shmoops 
wel, maar ik zou ook nooit naar het Riagg gaan of zo.
Maar ik vind wel dat je met je vrienden zoveel mogelijk moet blijven praten en niet moet denken dat je in herhaling valt. Dat zien zij echt niet zo hoor en dat is niet zo.
Verdriet heeft niets met herhaling te maken, maar met tijd en tijd heeft de vervelende eigenschap dat het lang duurt als het klote is.
Beletten de tranen, je de sterren aan de hemel te zien.
Sterkte !
Wanna see a joke, check a look-a-like
Wanna see a joke, check a look-a-like
Een woord van troosteen warme gloed
wil ik je bij deze sturen
zodat je weet
dat ik aan je denk
in deze droeve uren
heel veel sterkte in deze moeilijke tijd
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
quote:
Op zaterdag 13 december 2003 02:15 schreef milagro het volgende:
Ik heb het idee, Jerney, dat jij gevoelsmatig precies dat doet wat goed voor je is.De depri buien zijn normaal, na wat jij doorgemaakt hebt, je hebt zo ontzettend veel gegeven in de afgelopen tijd, je reserves zijn op ..you are running on empty.... tijdelijk.
Er staat geen tijd voor verdriet verwerking.
Je mag er zolang over doen als je nodig hebt, zolang het je niet belemmert in het leven van je leven, maar ik denk dat je dát wel in de gaten houdt, anders Jerome welAls je niet aan werken toe bent, dan is dat niet vreemd, is dat niet iets om je schuldig te voelen.
Praat erover met Jerome, wanneer jij daar behoefte aan hebt, met je beste vriendinnen, je moeder maar zwijg ook net zo goed erover als je dát nodig hebt.
Je uiten kan op zoveel manieren, en ieder moment heeft zijn manier , die voor jou goed is.Praten is goed, maar teveel praten niet altijd, het put je uit, het gooit je terug.
Zoals ik jou inschat, denk ik dat je er wel uit komt, zelfs zonder dat Riagg.
Van wat ik hier lees, denk ik dat je het prima doet.
Word een beetje stil van je post
Praten put me idd heel erg uit.. zelfs online.. zit nu alweer een uur lang te snotteren
Voel de koppijn alweer opkomen.. ook zo raar.. ik had jarenlang geen migraine meer gehad en een maand geleden had ik opeens weer een aanval 
Mijn persoonlijke voorkeur zou zeker eerder liggen bij het bespreken van gevoel en emoties met vrienden. En teveel praten is idd ook weer niet geweldig het put idd verschrikkelijk uit en je haalt steeds alles terug.
Maar zoals jerney aangaf, heeft ze moeite met het tonen van emotie. Daar zou een psycholoog of maatschappelijkwerker van de RIAGG (nee, geen sigmund freud
) haar handvaten kunnen geven om ook later in het leven emoties een (duidelijkere/betere) uitingsvorm te kunen geven.
konniekipke out.
quote:Ja, maar praten is kut, want daarvan ga je janken
Op zaterdag 13 december 2003 02:16 schreef Cora het volgende:[..]
Schilder jij ook? Cool!
Ik ook.Is ook heel erg fijn en ik kan er ook wel mijn frustraties in kwijt, maar je moet toch proberen om zoveel mogelijk te blijven praten.
Ik snap shmoops
Maar ik vind wel dat je met je vrienden zoveel mogelijk moet blijven praten en niet moet denken dat je in herhaling valt. Dat zien zij echt niet zo hoor en dat is niet zo.Verdriet heeft niets met herhaling te maken, maar met tijd en tijd heeft de vervelende eigenschap dat het lang duurt als het klote is.
Tijdens het schilderen heb ik dat eigenlijk nooit, hoe persoonlijk het ook is
En ik word zelf ook meer moe van m'n herhaling.. Ik heb alles al gezegd, behalve tegen m'n broer, want ik verrot het om hem te zien. Hoe graag ik hem ook vertel hoe erg hij m'n vader heeft gekwetst..
vulcanus * Bar_en_Mar ook bedankt
quote:Ik zou het gewoon van mn afschrijven in een brief naar hem met al je woede erin die je dan in een laatje bewaart.
Op zaterdag 13 december 2003 02:24 schreef jerney het volgende:[..]
Hoe graag ik hem ook vertel hoe erg hij m'n vader heeft gekwetst..
quote:It was 'nt me.
Op zaterdag 13 december 2003 02:21 schreef jerney het volgende:
Word een beetje stil van je postPraten put me idd heel erg uit.. zelfs online.. zit nu alweer een uur lang te snotteren
Voel de koppijn alweer opkomen.. ook zo raar.. ik had jarenlang geen migraine meer gehad en een maand geleden had ik opeens weer een aanval
Ik voel me wel een beetje schuldig nu.
Sorry meis dat ik het topic weer omhoog gegooid heb en alles, maar ik vind het, het wel waard.
quote:Ik zal erover nadenken... maar ik blijf bij m'n vooroordeel dat het overgrote deel een stel prutsers is
Op zaterdag 13 december 2003 02:23 schreef KonnieKipke het volgende:
Nog 1 berichtje dan:
Mijn persoonlijke voorkeur zou zeker eerder liggen bij het bespreken van gevoel en emoties met vrienden. En teveel praten is idd ook weer niet geweldig het put idd verschrikkelijk uit en je haalt steeds alles terug.
Maar zoals jerney aangaf, heeft ze moeite met het tonen van emotie. Daar zou een psycholoog of maatschappelijkwerker van de RIAGG (nee, geen sigmund freud
konniekipke out.
en nu je bed in, hup
quote:yes precious
Op zaterdag 13 december 2003 02:27 schreef jerney het volgende:[..]
Ik zal erover nadenken... maar ik blijf bij m'n vooroordeel dat het overgrote deel een stel prutsers is
en nu je bed in, hup
quote:Nah dat werkt niet bij mij.. Brieven zijn er om gepost te worden
Op zaterdag 13 december 2003 02:25 schreef KonnieKipke het volgende:[..]
Ik zou het gewoon van mn afschrijven in een brief naar hem met al je woede erin die je dan in een laatje bewaart.
Heb het wel eens van me afgeschreven, maar blijf de neiging hebben om het allemaal naar z'n kop te gooien. En dan hoop ik ook nog dat hij zich flink kut voelt.
Nee, ik heb totaal geen medelijden met hem en ik heb ook geen behoefte hem te vergeven (hoe dapper en goed dat ook voor jezelf is volgens Oprah
)Het is alleen dat ik op dit moment echt z'n kop niet wil zien
quote:Nee, maar schilderen is meer een afleiding van alles en iedereen.
Op zaterdag 13 december 2003 02:24 schreef jerney het volgende:
Ja, maar praten is kut, want daarvan ga je janken
Tijdens het schilderen heb ik dat eigenlijk nooit, hoe persoonlijk het ook isEn ik word zelf ook meer moe van m'n herhaling.. Ik heb alles al gezegd, behalve tegen m'n broer, want ik verrot het om hem te zien. Hoe graag ik hem ook vertel hoe erg hij m'n vader heeft gekwetst..
vulcanus * Bar_en_Mar ook bedankt
Moe van herhaling kan ik me voorstellen, ik heb dat zelf ook. En dan blijven mensen maar bellen: hoe gaat het nu? En dan heb je niks meer te zeggen of wil je gewoon niks meer zeggen.
Op een gegeven moment ben je voor jezelf gewoon uitgeluld en heb je ook geen zin meer om te praten.
Maar toch, volgende week heb je dat misschien weer wel en dan moet je dat gewoon weer doen. En dat volstaat prima denk ik boven het Riagg of zo.
Een keer met je broer gaan praten is geen optie?
quote:Naja, ik heb zelf gewoon geen behoefte aan een echt gesprek, als ik heb wat wil zeggen is het alleen om hem te kwetsen.
Op zaterdag 13 december 2003 02:36 schreef Cora het volgende:[..]
Nee, maar schilderen is meer een afleiding van alles en iedereen.
Moe van herhaling kan ik me voorstellen, ik heb dat zelf ook. En dan blijven mensen maar bellen: hoe gaat het nu? En dan heb je niks meer te zeggen of wil je gewoon niks meer zeggen.
Op een gegeven moment ben je voor jezelf gewoon uitgeluld en heb je ook geen zin meer om te praten.Maar toch, volgende week heb je dat misschien weer wel en dan moet je dat gewoon weer doen. En dat volstaat prima denk ik boven het Riagg of zo.
Een keer met je broer gaan praten is geen optie?
De tijd van praten is allang voorbij, dat heb ik geprobeerd toen m'n vader nog leefde, hij sprak me aan op msn (hij wilde mij ervan overtuigen dat alles aan hen lag en 'of k hen geloofde').. toen ik niet zei wat hij wilde horen, heeft hij snel afgekapt en me een maand lang geblocked. 35 jaar oud, jaja..
Naja, hem mis ik niet, ik heb nooit een band met hem gevoeld, de enige emotie die hij nu nog bij mij losmaakt is woede.
quote:Ben ik érg abuis als ik vrees dat u mijn oprechte woorden wellicht verwart met een eventuele "quasi lollige opmerking" van mijnheer koekepan?
Op zaterdag 13 december 2003 02:05 schreef jerney het volgende:[..]
Oh en nu ik het toch over horken heb, ik wil nog even kwijt dat ik koekepan een gigantische kneus vind, met z'n quasi lollige opmerkingen.
Zo ja,
vergeeft u me dan mijn paranoide denkbeelden.
Zo nee,
dan bied ik u bij deze alsnog mijn excuses aan voor 't in de wereld helpen van die vervelende miscommunicatie.
Nogmaals : ik bedoelde het goed. .
quote:Nee hoor, het ging niet over dit topic.. maar over een topic waarin users vermelden waarom ze hun oncoloog zo leuk vonden..
Op zaterdag 13 december 2003 02:42 schreef De-oneven-2 het volgende:[..]
Ben ik érg abuis als ik vrees dat u mijn oprechte woorden wellicht verwart met een eventuele "quasi lollige opmerking" van mijnheer koekepan?
Zo ja,
vergeeft u me dan mijn paranoide denkbeelden.Zo nee,
dan bied ik u bij deze alsnog mijn excuses aan voor 't in de wereld helpen van die vervelende miscommunicatie.Nogmaals : ik bedoelde het goed.
quote:Dat is dan geen goed contact inderdaad.
Op zaterdag 13 december 2003 02:41 schreef jerney het volgende:
Naja, ik heb zelf gewoon geen behoefte aan een echt gesprek, als ik heb wat wil zeggen is het alleen om hem te kwetsen.
De tijd van praten is allang voorbij, dat heb ik geprobeerd toen m'n vader nog leefde, hij sprak me aan op msn (hij wilde mij ervan overtuigen dat alles aan hen lag en 'of k hen geloofde').. toen ik niet zei wat hij wilde horen, heeft hij snel afgekapt en me een maand lang geblocked. 35 jaar oud, jaja..
Naja, hem mis ik niet, ik heb nooit een band met hem gevoeld, de enige emotie die hij nu nog bij mij losmaakt is woede.
Beter ook om je daar nu niet mee bezig te houden.
Maar is dat altijd al zo geweest tussen jullie dan? Nooit een echt goed contact geweest?
Denk je dat dat nog ooit weer normaal wordt?
quote:Oh gelukkig,
Op zaterdag 13 december 2003 02:45 schreef jerney het volgende:[..]
Nee hoor, het ging niet over dit topic.. maar over een topic waarin users vermelden waarom ze hun oncoloog zo leuk vonden..
ik ben slechts paranoide.
.
quote:Naja, vroeger had ik niets tegen hem, maar ook niet met hem..
Op zaterdag 13 december 2003 02:46 schreef Cora het volgende:[..]
Dat is dan geen goed contact inderdaad.
Beter ook om je daar nu niet mee bezig te houden.Maar is dat altijd al zo geweest tussen jullie dan? Nooit een echt goed contact geweest?
Denk je dat dat nog ooit weer normaal wordt?
En nee, dit komt nooit meer goed. Hij heeft zich te erg misdragen, ik kan nooit meer respect voor hem opbrengen en ik wil gewoon niet meer met hem omgaan.
Het enige wat ik echt heel jammer vind is dat ik z'n dochtertje dan ook niet meer zie..
quote:Tja, als het echt niet gaat....
Op zaterdag 13 december 2003 02:48 schreef jerney het volgende:
Naja, vroeger had ik niets tegen hem, maar ook niet met hem..
En nee, dit komt nooit meer goed. Hij heeft zich te erg misdragen, ik kan nooit meer respect voor hem opbrengen en ik wil gewoon niet meer met hem omgaan.Het enige wat ik echt heel jammer vind is dat ik z'n dochtertje dan ook niet meer zie..
Misschien denk je er over een tijdje anders over en hij ook.
Dat je zijn dochtertje niet meer ziet is het ergste inderdaad. Maar ja, dat contact moet nooit ten koste van alles gaan.
quote:Ik ga hier niet anders over denken.. normaal gesprken ben ik al niet echt vergevingsgezind (ook niet snel echt boos), maar dit gaat niet om een ding.. het is gewoon teveel om op te noemen en van zo'n erge aard dat het gewoon onvergeeflijk is.
Op zaterdag 13 december 2003 02:56 schreef Cora het volgende:[..]
Tja, als het echt niet gaat....
Misschien denk je er over een tijdje anders over en hij ook.Dat je zijn dochtertje niet meer ziet is het ergste inderdaad. Maar ja, dat contact moet nooit ten koste van alles gaan.
Sja.. ik ben dol op haar, maar als ik niet normaal met die ouders door een deur kan.. zou ook niet goed voor haar zijn.
Ze is nog jong.. waarschijnlijk vergeet zij mij wel over een tijdje.
quote:Hoe oud is ze?
Op zaterdag 13 december 2003 03:04 schreef jerney het volgende:
Ik ga hier niet anders over denken.. normaal gesprken ben ik al niet echt vergevingsgezind (ook niet snel echt boos), maar dit gaat niet om een ding.. het is gewoon teveel om op te noemen en van zo'n erge aard dat het gewoon onvergeeflijk is.Sja.. ik ben dol op haar, maar als ik niet normaal met die ouders door een deur kan.. zou ook niet goed voor haar zijn.
Ze is nog jong.. waarschijnlijk vergeet zij mij wel over een tijdje.
Lijkt me toch moeilijk. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn nichtjes nooit meer zou zien. Ik heb er 3.
Maar inderdaad niet ten koste van alles. Als mijn zus en ik een onvergetelijke ruzie zouden krijgen dan is dat zo.
quote:Ze is 3.. en zo anders dan haar ouders. Een heel liefdevol kindje.
Op zaterdag 13 december 2003 03:10 schreef Cora het volgende:[..]
Hoe oud is ze?
Lijkt me toch moeilijk. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn nichtjes nooit meer zou zien. Ik heb er 3.
Maar inderdaad niet ten koste van alles. Als mijn zus en ik een onvergetelijke ruzie zouden krijgen dan is dat zo.
Ik vind het ook verschrikkelijk dat ik haar niet zal zien opgroeien, maar helaas helaas krijg je de ouders er gratis bij..
quote:Ja, en daar kan je helaas niks aan veranderen.
Op zaterdag 13 december 2003 03:13 schreef jerney het volgende:
Ze is 3.. en zo anders dan haar ouders. Een heel liefdevol kindje.
Ik vind het ook verschrikkelijk dat ik haar niet zal zien opgroeien, maar helaas helaas krijg je de ouders er gratis bij..
Maar toch blijft het triest.
Je zou verwachten dat je juist in deze tijd wat steun aan elkaar zou hebben.
quote:
Op zaterdag 13 december 2003 03:04 schreef jerney het volgende:[..]
Ik ga hier niet anders over denken.. normaal gesprken ben ik al niet echt vergevingsgezind (ook niet snel echt boos), maar dit gaat niet om een ding.. het is gewoon teveel om op te noemen en van zo'n erge aard dat het gewoon onvergeeflijk is.
Sja.. ik ben dol op haar, maar als ik niet normaal m
et die ouders door een deur kan.. zou ook niet goed voor haar zijn.
Ze is nog jong.. waarschijnlijk vergeet zij mij wel over een tijdje.
quote:Als je daarvan uitgaat, kun je je reactie dus ook niet of subtieler formuleren.
Op zaterdag 13 december 2003 11:39 schreef Balzaq het volgende:
zal vast wel weer verwijderd worden, want je mag alleen maar met "veel sterkte" en "ik leef met je mee" reageren.
Mijn hemel, Jerney heeft haar vader verloren, ze uit haar emoties, heeft hier steun aan.
Wie denk jij dat je bent om dat af te keuren? Bemoei je er niet mee.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:1 ban ook dunkt me
Op zaterdag 13 december 2003 12:22 schreef Balzaq het volgende:edit: quote verwijderd
sterkte jerney
[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 13-12-2003 12:46]
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
quote:Ga maar ergens anders klagen, dit is niet de plek daarvoor lijkt me, doei
Op zaterdag 13 december 2003 12:22 schreef Balzaq het volgende:
edit: quote verwijderd
Jerney heel veel sterkte nog en neem inderdaad de tijd die het nodig heeft.
[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 13-12-2003 12:47]
The camera always points both ways. In expressing the subject, you also express yourself.
ot:
Sterkte....
en wat er niet gezegd is kan niet gezegd worden, of goed onder woorden gebracht worden..
Ik ga dat dan ook niet proberen...
Op zo'n manier heb ik mijn opa dood zien gaan.. zien lijden... zien krimpen van de liefdevolle krachtige man die hij was, naar een rijstkorrel...
Ik kan me niet voorstellen dat het nog dichterbij kan.. mn vader.. mn moeder...
Meer dan wat er gezegd is kan ik niet zeggen...
wel weer een sterkte..
denk bij elk lichtje dat je ziet deze kerst, aan de vele lichtpuntjes die je samen met je vader hebt beleefd, die je aan je vader doen denken..
het is moeilijk.. maar door die lichtjes een naampje te geven, zal hij alleen maar dichtbij je zijn...
liefs
Nu krijgt b. meer aandacht dan j.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
edit: sorry, normaal hap ik niet op dit soort figuren, maar er zijn grenzen van fatsoen. Al is jouw oplosing een betere
[Dit bericht is gewijzigd door Ssand op 13-12-2003 13:03]
ik lees nu pas dit topic...
Ik wens je echt heel erg veel sterkte en kracht toe.
So you can make me cum, that doesn't make you Jesus.
"I'm single, I'm free on Saturday night and I can arch my back until my head touches my heels."
Ach agent, slechts de golven zullen zeggen.....!
quote:Herken me wel hierin ja, mijn vader is op 29 september van dit jaar overleden na een complicatie bij zijn ziekte. Eerlijk gezegd drong het tot voor kort ook nog helemaal niet tot mij door, mijn vader zat namelijk in een verpleegtehuis en ik had vaak nog steeds het gevoel van: "morgen moet ik hem gaan bezoeken". Je weet eigenlijk dat het niet meer kan, maar toch blijf je dat gevoel houden.. Langzamerhand komt het besef.
Op zaterdag 13 december 2003 01:35 schreef jerney het volgende:[..]
ik had natuurlijk niet gewild dat hij nog langer zo gruwelijk zou lijden, maar het is gewoon nog steeds zo onwerkelijk dat het echt zo definitief is.. dat dringt op een of andere manier nog steeds niet goed door. Ja, op sommige momenten en dan ga je weer door een ontzettend diepe dip..
Ondanks dat het "al weer" 2,5e maand geleden is, is het voor mijn gevoel hoogstens 2 weken geleden.
ben wel nieuwsgierig nar wat balzaq te melden had..
quote:Ik heb precies hetzelfde
Op zondag 14 december 2003 01:23 schreef Toewan het volgende:[..]
Herken me wel hierin ja, mijn vader is op 29 september van dit jaar overleden na een complicatie bij zijn ziekte. Eerlijk gezegd drong het tot voor kort ook nog helemaal niet tot mij door, mijn vader zat namelijk in een verpleegtehuis en ik had vaak nog steeds het gevoel van: "morgen moet ik hem gaan bezoeken". Je weet eigenlijk dat het niet meer kan, maar toch blijf je dat gevoel houden.. Langzamerhand komt het besef.
Ondanks dat het "al weer" 2,5e maand geleden is, is het voor mijn gevoel hoogstens 2 weken geleden.
Ook zo raar.. ik weiger om in m'n telefoon "Kees & Eurtje" te veranderen in Eurtje en hij staat ook nog steeds in m'n msn lijst. Alsof ik het verraad vind als ik hem overal van zou verwijderen ofzo.. alsof hij niet bestaan heeft..
quote:Die dingen houden voor jou je vader tastbaar... het idee dat hij online kan komen of de voicemail in kan spreken, het idee dat de trui van hem bij de was morgen gedragen wordt, dat zijn allemaal dingen die ervoor zorgen dathij in je gedachten doorleeft. Het is heel moeilijk om daar mee om te gaan, maar soms is het heel fijn om een overleden persoon heel tastbaar te houden, omdat ie dan dichter bij je lijkt te zijn..
Op vrijdag 19 december 2003 12:01 schreef jerney het volgende:
Bedankt iedereenben wel nieuwsgierig nar wat balzaq te melden had..
[..]Ik heb precies hetzelfde
Ook zo raar.. ik weiger om in m'n telefoon "Kees & Eurtje" te veranderen in Eurtje en hij staat ook nog steeds in m'n msn lijst. Alsof ik het verraad vind als ik hem overal van zou verwijderen ofzo.. alsof hij niet bestaan heeft..
nogmaals veel sterkte liefie! *hug*
your
clothes
on!
quote:
Op vrijdag 19 december 2003 12:19 schreef Jerruh het volgende:[..]
Die dingen houden voor jou je vader tastbaar... het idee dat hij online kan komen of de voicemail in kan spreken, het idee dat de trui van hem bij de was morgen gedragen wordt, dat zijn allemaal dingen die ervoor zorgen dathij in je gedachten doorleeft. Het is heel moeilijk om daar mee om te gaan, maar soms is het heel fijn om een overleden persoon heel tastbaar te houden, omdat ie dan dichter bij je lijkt te zijn..
nogmaals veel sterkte liefie! *hug*
Ja, maar het is toch raar om jezelf zo voor de gek te houden? Ten eerste werkt het niet en ten tweede confronteert het je alleen maar meer.
quote:stel je voor: wat zou jij denken als hij uit je msn is, wat zou je denken als hij uit de telefoonlijst is... Aan elk dingetje in huis zit een herinnering aan hem! hoe confronterend het ook is, ze hebben een verhaal, in de kleinste zin.. het feit dat je vader nog maar net overleden is, zorgt ervoor dat die verhaaltjes emoties oproepen, die je normaal niet bij dat verhaaltje zou krijgen, zoals verdriet, gemis en misshcien zelfs woede. Het kan lang duren, en het zal waarschijnlijk heel confronterend zijn, maar er komt een periode, waarin die verhaaltjes weer de emoties gaan oproepen die erbij horen. Denk bijvoorbeeld aan een telefoongesprek met je vader: nu mis je m heel erg, je wordt er verdrietig van... op ene gegeven moment komt er een tijd dat je gaat denken van: dat was echt typisch voor me vader, je kan weer een beetje lachen om de grappen die hij maakte via de telefoon, of zijn manier van spreken...
Op vrijdag 19 december 2003 12:21 schreef jerney het volgende:[..]
Ja, maar het is toch raar om jezelf zo voor de gek te houden? Ten eerste werkt het niet en ten tweede confronteert het je alleen maar meer.
hetzelfde met msn: straks, als je logs naleest of zijn naam ziet, wordt je herinnerd aan de gesprekken met hem, aan de zorg die hij aan je besteedde en aan de grappen die hij maakte, over jou over je moeder, over zichzelf...
ik hoop dat ik je nu niet nadelig confronteer lieverd... *knuffel*
your
clothes
on!
quote:Dat heb ik nu eigenlijk al.. daar hoef ik niet eens voor naar die dingen te kijken. Ik herinner me z'n humor en z'n hele persoon maar al te goed.. Juist daarom doet het ook zo'n pijn dat hij er niet meer is.
Op vrijdag 19 december 2003 12:29 schreef Jerruh het volgende:[..]
stel je voor: wat zou jij denken als hij uit je msn is, wat zou je denken als hij uit de telefoonlijst is... Aan elk dingetje in huis zit een herinnering aan hem! hoe confronterend het ook is, ze hebben een verhaal, in de kleinste zin.. het feit dat je vader nog maar net overleden is, zorgt ervoor dat die verhaaltjes emoties oproepen, die je normaal niet bij dat verhaaltje zou krijgen, zoals verdriet, gemis en misshcien zelfs woede. Het kan lang duren, en het zal waarschijnlijk heel confronterend zijn, maar er komt een periode, waarin die verhaaltjes weer de emoties gaan oproepen die erbij horen. Denk bijvoorbeeld aan een telefoongesprek met je vader: nu mis je m heel erg, je wordt er verdrietig van... op ene gegeven moment komt er een tijd dat je gaat denken van: dat was echt typisch voor me vader, je kan weer een beetje lachen om de grappen die hij maakte via de telefoon, of zijn manier van spreken...
hetzelfde met msn: straks, als je logs naleest of zijn naam ziet, wordt je herinnerd aan de gesprekken met hem, aan de zorg die hij aan je besteedde en aan de grappen die hij maakte, over jou over je moeder, over zichzelf...
ik hoop dat ik je nu niet nadelig confronteer lieverd... *knuffel*
quote:Ik kreeg tranen in m'n ogen bij je post. Ik ben bang dat mij dit binnenkort ook staat te gebeuren.
Op zondag 26 oktober 2003 21:17 schreef jerney het volgende:
Gister ben ik door Mae meegenomen om wat buiten te eten en ik ben volgegoten met malibu.. ik moest mezef verdoven, het deed teveel pijn..
Ik kwam terug en ondanks m'n vader zo van de wereld was de laatste paar dagen, keek hij me recht aan toen ik binnen kwam en gaf hij een vermoeide knipoog.. Hij bleef kijken alsof hij iets wilde zeggen maar hij er de energie niet meer voor had.
Ik zei hem "Ga maar lekker slapen" En vrijwel meteen deed hij z'n ogen dicht. Uitgeput...
Vanmorgen om 05:30 ging ik naar beneden.. z'n longen zaten vol met vocht en de kracht was uit z'n lichaam. Hij probeerde nog de trap vast te houden, maar dat lukte niet eens meer.. Het was een heel naar gezicht. Hij vocht er nog steeds tegen. Hij probeerde maar z'n ogen open te doen, hij zat onder de morfine en slaappillen, maar het was hem uiteindelijk nog gelukt.. Z'n ogen waren open.. Steeds langere pauzes tussen het ademhalen.M'n moeder was met de arts in gesprek en ik was geirriteerd dat ze niet door hadden wat er aan de hand was.. maar ik kon het op een of andere manier niet duidelijk maken. Dus concentreerde ik me maar op hem.. zodat hij niet alleen ging.. Twee keer ademhalen nog.. z'n lichaam schokte, z'n ogen gingen weer dicht en dit alles in een paar seconden, terwijl het een eeuwigheid duurde.
Ik ben blij voor hem, hij heeft geen pijn meer... maar ik kan het nog steeds niet geloven.. ik kan het nog steeds niet accepteren dat hij er niet meer is.
Ik ben boos.. boos op de nachtverpleging. Om vijf uur heeft hij nog naar me gevraagd.. of ze mij wilde halen, maar ze zei nee.. over twee uurtjes zou ik wel komen. Waar haalt ze het recht vandaan om die beslissing voor mij te maken??? En nog erger.. waar haalt ze het gore lef vandaan om zijn wens niet te respecteren? Ze heeft ons een helder moment ontnomen en dat was niet aan haar.Het was zo erg.. Juist hetgene waar ik al anderhalf jaar panisch voor was is de afgelopen dagen gebeurd. De pijn, de verschrikkelijke pijn.. het ijlen.. het stikken. Hij heeft dit niet verdiend. Niemand verdient dit..
De beelden van de afgelopen dagen zie ik maar steeds voor me.. het gekreun, ik hoor het nog steeds. Alles blijft zich maar keer op keer in m'n hoofd afspelen.. en toch heb ik er geen spijt van dat ik er voor hem was. Ik ben blij dat hij niet alleen dood is gegaan en dat het niet onopgemerkt ging.Maar het doet zo'n pijn dat ik hem moet missen... het lijkt zo onlogisch dat wij gewoon verder leven. Dat wij nu eten zonder dat hij erbij is. Het voelt als een misdaad, hoezeer ik ook weet dat het niet zo is. Het voelt verkeerd..
Ik mis je...
Heel veel sterke Jerney!
quote:Hmm nee, ik heb echt de behoefte niet om zo min mogelijk aan hem te denken. Zo onbelangrijk was hij niet.
Op vrijdag 19 december 2003 12:41 schreef ThE_ED het volgende:
Volgens mij houd je toch altijd wel een soort frictie. Tussen hem willen herinneren, en niet te veel aan hem willen denken omdat het je anders teveel pijn en verdriet doet...
quote:Dankjewel
Op vrijdag 19 december 2003 12:47 schreef Lette het volgende:[..]
Ik kreeg tranen in m'n ogen bij je post. Ik ben bang dat mij dit binnenkort ook staat te gebeuren.
Heel veel sterke Jerney!
En ik hoop echt dat dit je bespaard zal blijven.
quote:Het gaat niet om een gradatie in belangrijkheid. Iemand waarderen voor wat hij voor je betekent heeft, heeft imho niet per se direct te maken met hoe vaak je aan iemand denkt. Ik bedoelde juist aan te geven dat juist als je iemand erg belangrijk vind in je leven dat je dan misschien liefst minder vaak aan hem zou denken, om geen vervelend gevoel erbij te hebben. Maar misschien ben ik zelf wat dat betreft een beetje raar hoor.
Op vrijdag 19 december 2003 12:52 schreef jerney het volgende:[..]
Hmm nee, ik heb echt de behoefte niet om zo min mogelijk aan hem te denken. Zo onbelangrijk was hij niet.
quote:Dat heb ik ook. Mijn moeder staat nog steeds in mijn telefoon geprogrameerd. De laatste berichten die ze heeft ingesproken op mijn antwoordapparaat staan er nog steeds op. Ik kan niks weg doen, wil het ook niet.
Op vrijdag 19 december 2003 12:01 schreef jerney het volgende:
Ook zo raar.. ik weiger om in m'n telefoon "Kees & Eurtje" te veranderen in Eurtje en hij staat ook nog steeds in m'n msn lijst. Alsof ik het verraad vind als ik hem overal van zou verwijderen ofzo.. alsof hij niet bestaan heeft..
En ik ben ongetwijfeld heel raar, maar iedere dag als ik de post opraap, hoop ik dat ze voor ze overleed nog een kerstkaart heeft geschreven naar me, die mijn vader dan nu gepost heeft. Het is niet zo, maar ik mis haar zo en ik zou zo graag willen dat... tja wat.
Overmorgen zou ze jarig zijn geweest. Ik ga maar bloemen brengen op haar graf. 10 maanden en ik mis haar nog steeds iedere dag een beetje meer.
quote:Mail me maar even.
Op vrijdag 19 december 2003 12:01 schreef jerney het volgende:
Bedankt iedereenben wel nieuwsgierig nar wat balzaq te melden had..
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Zo herkenbaar.
Op vrijdag 19 december 2003 19:03 schreef Xenia het volgende:[..]
Dat heb ik ook. Mijn moeder staat nog steeds in mijn telefoon geprogrameerd. De laatste berichten die ze heeft ingesproken op mijn antwoordapparaat staan er nog steeds op. Ik kan niks weg doen, wil het ook niet.
En ik ben ongetwijfeld heel raar, maar iedere dag als ik de post opraap, hoop ik dat ze voor ze overleed nog een kerstkaart heeft geschreven naar me, die mijn vader dan nu gepost heeft. Het is niet zo, maar ik mis haar zo en ik zou zo graag willen dat... tja wat.
Alles bewaren, tot in de raarste dingetjes, maar wegdoen is zo hard.
Ik heb op een gegeven moment met 2 vriendinnen alles gesorteerd en wat weg kon weggedaan, wat ik per se wilde bewaren naar zolder gedaan en wat echt heel dierbaar was gewoon bij me gehouden.
Ik was erg blij dat ik er hulp bij had, moet ik zeggen.
quote:Juist als het leven weer z'n 'normale' gangetje gaat wordt het gemis zo voelbaar.
Overmorgen zou ze jarig zijn geweest. Ik ga maar bloemen brengen op haar graf. 10 maanden en ik mis haar nog steeds iedere dag een beetje meer.
En dan zijn dit ook nog eens van die dagen dat alles zoveel zwaarder lijkt.
Sterkte lieve Xeen en jerney.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
|
|
